Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 1 maart 2018 om 09:24
En dit inderdaad. Natuurlijk 'verdient' mijn vader het dat ik verdrietig ben dat hij hier niet meer is, maar hij genoot zelf altijd heel erg van het leven en zou ook willen dat ik dit zou doen. Nu zit ik wel een beetje anders in elkaar, maar ik probeer er maar het beste van te maken.
donderdag 1 maart 2018 om 13:32
Dit houd ik me ook voor. Daarbij ook doen wat je wil nu het nog kan, straks kan het niet meer.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 1 maart 2018 om 18:23
Een heel moeilijke dag vandaag. Wellicht ben ik hormonaal maar ik heb de hele dag alleen maar aan mijn vader kunnen denken en dus helemaal NIETS gedaan op mijn werk.
Aan het eind van de dag had ik het niet meer. Ik ben maar naar huis gegaan want ik wilde echt even goed uithuilen. Vandaag is het precies 6 weken geleden. Ik mis hem zo ontzettend. De hele dag probeer ik te reconstrueren wat er in het ziekenhuis allemaal gebeurd is. Ik zie ons nog zo lopen, na afloop van onze afspraak bij de poli. Ik huppelde bijna van geluk: nu had hij eindelijk een goede arts en het zou helemaal goed komen. Minder dan een week later werd hij opgenomen en was er al sterk het vermoeden dat het longkanker was.
Soms voel ik dat hij heel dichtbij is. Maar vandaag niet. Misschien komt dat juist wel door het verdriet. Dit is echt heel kut. Ik voel me net een klein kind. Ik wil gewoon mijn papa terug.
(ja, ook ik heb zulke dagen, Spikkels!)
Aan het eind van de dag had ik het niet meer. Ik ben maar naar huis gegaan want ik wilde echt even goed uithuilen. Vandaag is het precies 6 weken geleden. Ik mis hem zo ontzettend. De hele dag probeer ik te reconstrueren wat er in het ziekenhuis allemaal gebeurd is. Ik zie ons nog zo lopen, na afloop van onze afspraak bij de poli. Ik huppelde bijna van geluk: nu had hij eindelijk een goede arts en het zou helemaal goed komen. Minder dan een week later werd hij opgenomen en was er al sterk het vermoeden dat het longkanker was.
Soms voel ik dat hij heel dichtbij is. Maar vandaag niet. Misschien komt dat juist wel door het verdriet. Dit is echt heel kut. Ik voel me net een klein kind. Ik wil gewoon mijn papa terug.
(ja, ook ik heb zulke dagen, Spikkels!)
donderdag 1 maart 2018 om 19:53
Lady_Day schreef: ↑01-03-2018 18:23Een heel moeilijke dag vandaag. Wellicht ben ik hormonaal maar ik heb de hele dag alleen maar aan mijn vader kunnen denken en dus helemaal NIETS gedaan op mijn werk.
Aan het eind van de dag had ik het niet meer. Ik ben maar naar huis gegaan want ik wilde echt even goed uithuilen. Vandaag is het precies 6 weken geleden. Ik mis hem zo ontzettend. De hele dag probeer ik te reconstrueren wat er in het ziekenhuis allemaal gebeurd is. Ik zie ons nog zo lopen, na afloop van onze afspraak bij de poli. Ik huppelde bijna van geluk: nu had hij eindelijk een goede arts en het zou helemaal goed komen. Minder dan een week later werd hij opgenomen en was er al sterk het vermoeden dat het longkanker was.
Soms voel ik dat hij heel dichtbij is. Maar vandaag niet. Misschien komt dat juist wel door het verdriet. Dit is echt heel kut. Ik voel me net een klein kind. Ik wil gewoon mijn papa terug.
(ja, ook ik heb zulke dagen, Spikkels!)
dikke knuffel voor jou lady.Vandaag bij mij precies 7 weken geleden al 7 weken niet gezien of gesproken......
Die film van het ziekenhuis heb ik ook, zo blij als ik eerst was dat alles goed leek te gaan ......
Toch heel knap van je dat toch naar je werk bent gegaan hoor! Respect voor jou
Ik ben ook helemaal kapot had een etentje waar ik totaal geen zin in had toch gegaan maar ik voelde me zo ongelukkig en eenzaam tussen al die mensen .....
Ik dacht hetzelfde als jij ik wil mijn mama terug! Iedereen kan de pot op.
Nu lig ik op de bank en vind alles gewoon kut helemaal kut gewoon
donderdag 1 maart 2018 om 19:55
donderdag 1 maart 2018 om 20:06
Hier gaat het op en neer, ik herken veel van wat jullie schrijven. Op goede dagen gaat het best redelijk en op slechte dagen heb ik vooral heel veel lichamelijke klachten. Waarbij de pijn in mijn hart en vermoeidheid met duizelingen het meest irritant zijn. Dan kan ik niet eens een normaal gesprek voeren..wil ik alleen maar op de bank liggen.
Soms huil ik een paar dagen niet en soms ineens vanuit mijn tenen een half uur. Dat zijn de moeilijkste momenten..momenten van wanhoop.
Wat mij helpt is gewoon maar te voelen wat ik voel. Letterlijk what you see is what you get. En waar dat de eerste weken per kwartier anders kon zijn, merk ik nu dat ik zelfs heel af en toe me weer een beetje ‘mezelf’ voel.
Ik kijk ook niet te ver vooruit. Ik bekijk Gewoon per dag wat wel en niet lukt. Het komt toch zoals het komt. En helaas heb ik nu ook geleerd dat te ver vooruit plannen geen zin heeft, want alles loopt toch anders.
Heel veel sterkte!
Soms huil ik een paar dagen niet en soms ineens vanuit mijn tenen een half uur. Dat zijn de moeilijkste momenten..momenten van wanhoop.
Wat mij helpt is gewoon maar te voelen wat ik voel. Letterlijk what you see is what you get. En waar dat de eerste weken per kwartier anders kon zijn, merk ik nu dat ik zelfs heel af en toe me weer een beetje ‘mezelf’ voel.
Ik kijk ook niet te ver vooruit. Ik bekijk Gewoon per dag wat wel en niet lukt. Het komt toch zoals het komt. En helaas heb ik nu ook geleerd dat te ver vooruit plannen geen zin heeft, want alles loopt toch anders.
Heel veel sterkte!
donderdag 1 maart 2018 om 20:07
Knuffel terugEngelsdropspikkels schreef: ↑01-03-2018 19:53
Vandaag bij mij precies 7 weken geleden al 7 weken niet gezien of gesproken......
Die film van het ziekenhuis heb ik ook, zo blij als ik eerst was dat alles goed leek te gaan ......
Toch heel knap van je dat toch naar je werk bent gegaan hoor! Respect voor jou
Ik ben ook helemaal kapot had een etentje waar ik totaal geen zin in had toch gegaan maar ik voelde me zo ongelukkig en eenzaam tussen al die mensen .....
Ik dacht hetzelfde als jij ik wil mijn mama terug! Iedereen kan de pot op.
Nu lig ik op de bank en vind alles gewoon kut helemaal kut gewoon
- het is ook zo'n nare, gure, koude rotdag. Ik kan ook gewoon niet warm worden.Mijn werk geeft me i.h.a. goede afleiding. Ik vind mijn baan ook echt wel leuk (alleen nu niet, maar ik vind niets leuk). Ik vind het lastiger om thuis te zijn, want daar is het stil en ben ik alleen en word ik sneller verdrietig.
Vandaag op weg naar mijn werk reed ik langs het ziekenhuis en ik barstte echt in huilen uit. Ik keek op naar de Intensive Care waar hij lag na zijn operatie en ik voelde precies weer die mokerslag van die dag toen zijn chirurg mij vertelde dat het er niet goed uit zag. En toen moest ik het nog aan mijn vader, moeder en zusje vertellen. Echt afschuwelijk was dat.
Dus een rotdag... ach ja, misschien wordt het morgen wel een betere dag. Dein vandaag gewoon maar lekker mee
donderdag 1 maart 2018 om 20:23
Ach lieverds, wat een verdriet. Ik herken het zo. Mijn moeder is nu 4,5 maand geleden overleden na een ziekbed van 3 jaar. Ik herken het wanhopige verdriet, zo rauw en pijnlijk. Ik heb in het begin vaak gehuild en dan riep ik ook letterlijk ‘ik wil gewoon mijn moeder terug’.
Je vroeg of het anders was om iemand te verliezen na een ziekbed en ik denk van wel. Ik heb echt alles nog kunnen bespreken en bewust afscheid kunnen nemen. En daardoor ben ik eigenlijk al begonnen met rouwen toen ze nog leefde. Maar door de kanker (oa in haar hersens) veranderde ze al heel erg, waardoor er al een soort van afscheid kwam.
Er is geen goed of fout, geen manier hoe je moet rouwen. Ik heb alles geregeld na haar overlijden, met mijn broertje samen. Daarna ben ik weer gaan werken. En ik heb 2 kinderen waardoor ik echt door moest. Heel zwaar maar ook verplichte afleiding. Hier kwamen veel vriendinnen even langs. Kort, want lang daar had ik geen energie voor. Verder sliep ik overdag veel als het mogelijk was, want ik was doodmoe. En ik luisterde muziek terug van de crematie en kon dan huilen.
Ook al lijkt het nu niet zo, maar het verdriet wordt echt hanteerbaarder. Minder allesoverheersend. Nog steeds is het af en toe als een enorme klap in mijn gezicht en vliegt het me aan. Maar die wanhoop van het begin is al minder. En dat gaat bij jou ook echt gebeuren.
Je vroeg of het anders was om iemand te verliezen na een ziekbed en ik denk van wel. Ik heb echt alles nog kunnen bespreken en bewust afscheid kunnen nemen. En daardoor ben ik eigenlijk al begonnen met rouwen toen ze nog leefde. Maar door de kanker (oa in haar hersens) veranderde ze al heel erg, waardoor er al een soort van afscheid kwam.
Er is geen goed of fout, geen manier hoe je moet rouwen. Ik heb alles geregeld na haar overlijden, met mijn broertje samen. Daarna ben ik weer gaan werken. En ik heb 2 kinderen waardoor ik echt door moest. Heel zwaar maar ook verplichte afleiding. Hier kwamen veel vriendinnen even langs. Kort, want lang daar had ik geen energie voor. Verder sliep ik overdag veel als het mogelijk was, want ik was doodmoe. En ik luisterde muziek terug van de crematie en kon dan huilen.
Ook al lijkt het nu niet zo, maar het verdriet wordt echt hanteerbaarder. Minder allesoverheersend. Nog steeds is het af en toe als een enorme klap in mijn gezicht en vliegt het me aan. Maar die wanhoop van het begin is al minder. En dat gaat bij jou ook echt gebeuren.
donderdag 1 maart 2018 om 20:38
Morgen weer een kans om het te proberen, overmorgen weer, volgende week ook, volgende maand en zelfs volgende jaar....
Vandaag ging het gewoon even niet
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 2 maart 2018 om 10:18
inderdaad, morgen weer een kans.Hier is het gewoon alweer bijna een jaar geleden.... Ik merk dat ik er weer veel meer mee bezig ben (en dus ook weer enorm moe ben zelfs al ga ik om half 10 slapen). Het weer vind ik ook raar, de dag dat ze overleed was het prachtig weer en nu ijskoud...
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
vrijdag 2 maart 2018 om 11:40
Ik hoor van veel mensen dat het eerste jaar het heftigst is, omdat je dan alle bijzondere dagen 'zonder' die persoon moet doorbrengen. Ik zie er heel erg tegen op dit jaar. Verjaardagen, kerst, vaderdag... ik heb er nu al geen zin aan.neweve schreef: ↑02-03-2018 10:18
Hier is het gewoon alweer bijna een jaar geleden.... Ik merk dat ik er weer veel meer mee bezig ben (en dus ook weer enorm moe ben zelfs al ga ik om half 10 slapen). Het weer vind ik ook raar, de dag dat ze overleed was het prachtig weer en nu ijskoud...
Ik vind het ook heel confronterend om op Facebook posts 'on this day' te zien.... een jaar geleden deden we nog allerlei leuke dingen samen. Een half jaar geleden heeft mijn vader zelfs nog een aantal meubels voor mij gemaakt. Gewoon bizar hoe snel zoiets kan gaan.
Het zet dingen wel in perspectief voor mij. Ik merk nu al dat ik me minder druk maak om onbelangrijke dingen. Dat is dan weer het voordeel.
Vandaag gaat het hier weer ietsje beter. Wat ik gisteren vooral vergat is hoeveel pijn mijn vader gehad heeft en hoe ze die pijn gewoon niet onder controle hadden kunnen krijgen, ook als hij niet opgegeven had en zijn longontsteking had laten behandelen. Hoezeer ik hem ook mis, mijn gemis voelt vandaag niet belangrijker dan zijn pijn. Pfffft... toch zo moeilijk soms.
vrijdag 2 maart 2018 om 15:15
Ach momomomo1980 schreef: ↑01-03-2018 20:23Ach lieverds, wat een verdriet. Ik herken het zo. Mijn moeder is nu 4,5 maand geleden overleden na een ziekbed van 3 jaar. Ik herken het wanhopige verdriet, zo rauw en pijnlijk. Ik heb in het begin vaak gehuild en dan riep ik ook letterlijk ‘ik wil gewoon mijn moeder terug’.
Je vroeg of het anders was om iemand te verliezen na een ziekbed en ik denk van wel. Ik heb echt alles nog kunnen bespreken en bewust afscheid kunnen nemen. En daardoor ben ik eigenlijk al begonnen met rouwen toen ze nog leefde. Maar door de kanker (oa in haar hersens) veranderde ze al heel erg, waardoor er al een soort van afscheid kwam.
Er is geen goed of fout, geen manier hoe je moet rouwen. Ik heb alles geregeld na haar overlijden, met mijn broertje samen. Daarna ben ik weer gaan werken. En ik heb 2 kinderen waardoor ik echt door moest. Heel zwaar maar ook verplichte afleiding. Hier kwamen veel vriendinnen even langs. Kort, want lang daar had ik geen energie voor. Verder sliep ik overdag veel als het mogelijk was, want ik was doodmoe. En ik luisterde muziek terug van de crematie en kon dan huilen.
Ook al lijkt het nu niet zo, maar het verdriet wordt echt hanteerbaarder. Minder allesoverheersend. Nog steeds is het af en toe als een enorme klap in mijn gezicht en vliegt het me aan. Maar die wanhoop van het begin is al minder. En dat gaat bij jou ook echt gebeuren.
wat een herkenbaar zinnetje ik roep dat ook in mijn diepste wanhoop ik wil gewoon mijn moeder.... jouw stukje doet me toch goed nu voelt het verdriet zo eindeloos maar jij bent iets verder, ik kan me gewoon niet voorstellen dat het beter wordt.....
vrijdag 2 maart 2018 om 15:22
Beterschap dappere EngelsEngelsdropspikkels schreef: ↑02-03-2018 15:20Lady fijn iets beter
Ik werd gisteravond ziek, braken diarree nu voel ik me helemaal kut .
Ik mis mijn moeder zo erg vooral nu ik me zo rot voel weer die kleuter die haar mama wil.
Flauw dat die griep je nu ook te pakken heeft.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 2 maart 2018 om 15:23
Ik kon me dat ook niet voorstellen en toch gebeurt het. Ineens is er een moment dat je je realiseert dat het even iets minder vreselijk pijn deed, dat je heel even kon lachen, dat je heel even aan iets anders dacht. En ik voel me daar dan af en toe schuldig over. Hoe kan ik nou lachen nu mijn moeder net is overleden? Maar onze ouders zouden ook niet willen dat we de rest van ons leven rouwend doorbrengen. Dus dat schuldgevoel hoeft helemaal niet. Knuffel voor jou!
vrijdag 2 maart 2018 om 15:28
Dit ook!
Mijn moeder zou het niet gewild hebben dat ik de rest van mijn leven om haar zou rouwen. Ze probeerde mijn vader in haar laatste maand ook duidelijk te maken dat hij zich niet schuldig moest voelen als hij een andere vrouw zou vinden.
Tegen mij zei ze dat ik vooral moest gaan reizen. Dat is mijn passie, dus ben ik maar gaan doen
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 2 maart 2018 om 15:29
Ja, dat snap ik hoor. Bij mij komt ook het kind in me steeds naar boven (ben mid 40). Mijn verwarming deed het niet goed. Mijn ketel moest bijgevuld worden en ik was ook nog eens snotverkouden. Ik wilde echt alleen mijn papa want die zorgde altijd voor alles. Maar helaas... hij is er niet meer en ik moest het zelf allemaal fixen. Het kwam allemaal goed.Engelsdropspikkels schreef: ↑02-03-2018 15:20Lady fijn iets beter
Ik werd gisteravond ziek, braken diarree nu voel ik me helemaal kut .
Ik mis mijn moeder zo erg vooral nu ik me zo rot voel weer die kleuter die haar mama wil.
Ik vind het nu gewoon zo erg dat we geen nieuwe herinneringen meer gaan maken. Ik heb nog 1 bakje eten van hem in mijn vriezer (hij hield heel erg van koken en kookte heel vaak voor mij). Na die maaltijd is dat ook op. En zijn auto is verkocht en zijn garage is leeg gehaald. Er verdwijnt gewoon steeds meer van hem. Ik ben zo bang dat ik dingen van hem ga vergeten. Heb ook nog maar 1 audio opname van hem, de dag voordat hij kwam te overlijden. Toen was zijn stem al bijna weg. Dat NOOIT MEER... zo'n afschuwelijke gedachte. We hadden het zo leuk.
Ik houd me dan maar vast aan mijn geloof dat ik hem na de dood weer zal ontmoeten. Als er iets bestaat na de dood dan weet ik zeker dat hij op me wacht.
Sterkte, Spikkels. Laat je maar even verwennen door je vriend vandaag
woensdag 7 maart 2018 om 07:38
woensdag 7 maart 2018 om 21:57
Nee wat opgeknapt gelukkig maar ik vond dat ziek zijn ook zo naar, niet even Mn moeder bellen even praten.
God wat mis ik haar nu voel ik heel down en voel me zo teneergeslagen.
En ik snap dat dat komt nu extra is doordat ik ziek ben geweest.
Maar ik zou me zo graag iets beter voelen niet zo opgeslokt door al die pijn
God wat mis ik haar nu voel ik heel down en voel me zo teneergeslagen.
En ik snap dat dat komt nu extra is doordat ik ziek ben geweest.
Maar ik zou me zo graag iets beter voelen niet zo opgeslokt door al die pijn
woensdag 7 maart 2018 om 22:13
momo1980 schreef: ↑02-03-2018 15:23Ik kon me dat ook niet voorstellen en toch gebeurt het. Ineens is er een moment dat je je realiseert dat het even iets minder vreselijk pijn deed, dat je heel even kon lachen, dat je heel even aan iets anders dacht. En ik voel me daar dan af en toe schuldig over. Hoe kan ik nou lachen nu mijn moeder net is overleden? Maar onze ouders zouden ook niet willen dat we de rest van ons leven rouwend doorbrengen. Dus dat schuldgevoel hoeft helemaal niet. Knuffel voor jou!
ook voor jouJe woorden doen me goed dank je wel
donderdag 8 maart 2018 om 06:49
Mooie woorden van Momo. En zo is het ook.
Ziek zijn is zeker niet bevorderlijk. Ik was niet ziek, maar verschrikkelijk hormonaal. Normaal gesproken als ik ongesteld moet worden ben ik de week ervoor al wat emotioneler maar deze keer was het echt niet leuk. Zo slecht en verdrietig had ik me nog niet gevoeld na het overlijden van mijn vader.
Veel in mijn dagboek geschreven en dan merk ik ook heel erg dat ik zijn lijden wat begin te vergeten en dat maakt mij ook extra verdrietig. Toen ik hem zag toen hij zoveel pijn had, toen was ook mijn wens dat het snel op zou houden. Voor hem, uiteraard, maar ook voor ons. Ik kon het niet meer aanzien.
Ik merk ook dat als ik alleen ben dat het verdriet vele malen erger is dan wanneer ik met anderen ben. Niet alleen qua afleiding, maar als ik er over praat met iemand, dan kan ik heel goed mijn gevoel verwoorden, ook zonder te huilen. Maar zodra ik alleen ben komen de waterlanders.
Ik zoek hem ook in alle hoeken en gaten. Ik kijk echt naar tekens uit de 'hemel' maar tot nu toe nog niets. Gek genoeg heeft mijn moeder al een paar 'gekke' dingen meegemaakt, terwijl zij niet gelooft dat er iets is na de dood.
Weet je, eigenlijk gaat het best redelijk goed hier, hoor. Ik doe de dingen die ik moet doen maar ik merk dat ik weinig energie heb, heel snel moe ben en gewoon minder geniet van de dingen die ik altijd wel leuk vond. Dat hele idee van 'pluk de dag' dat doe ik helemaal niet. Ben tegenwoordig blij dat het avond is en ik kan gaan slapen.
Ik verzet me er verder ook niet tegen. Wat Momo ook schrijft.... mijn vader zou niet gewild hebben dat ik de rest van mijn leven als een hoopje verdriet doorbracht. Dat gaat ook niet gebeuren, maar op dit moment zit ik niet echt in de leukste periode van mijn leven maar het komt wel weer.
Ziek zijn is zeker niet bevorderlijk. Ik was niet ziek, maar verschrikkelijk hormonaal. Normaal gesproken als ik ongesteld moet worden ben ik de week ervoor al wat emotioneler maar deze keer was het echt niet leuk. Zo slecht en verdrietig had ik me nog niet gevoeld na het overlijden van mijn vader.
Veel in mijn dagboek geschreven en dan merk ik ook heel erg dat ik zijn lijden wat begin te vergeten en dat maakt mij ook extra verdrietig. Toen ik hem zag toen hij zoveel pijn had, toen was ook mijn wens dat het snel op zou houden. Voor hem, uiteraard, maar ook voor ons. Ik kon het niet meer aanzien.
Ik merk ook dat als ik alleen ben dat het verdriet vele malen erger is dan wanneer ik met anderen ben. Niet alleen qua afleiding, maar als ik er over praat met iemand, dan kan ik heel goed mijn gevoel verwoorden, ook zonder te huilen. Maar zodra ik alleen ben komen de waterlanders.
Ik zoek hem ook in alle hoeken en gaten. Ik kijk echt naar tekens uit de 'hemel' maar tot nu toe nog niets. Gek genoeg heeft mijn moeder al een paar 'gekke' dingen meegemaakt, terwijl zij niet gelooft dat er iets is na de dood.
Weet je, eigenlijk gaat het best redelijk goed hier, hoor. Ik doe de dingen die ik moet doen maar ik merk dat ik weinig energie heb, heel snel moe ben en gewoon minder geniet van de dingen die ik altijd wel leuk vond. Dat hele idee van 'pluk de dag' dat doe ik helemaal niet. Ben tegenwoordig blij dat het avond is en ik kan gaan slapen.
Ik verzet me er verder ook niet tegen. Wat Momo ook schrijft.... mijn vader zou niet gewild hebben dat ik de rest van mijn leven als een hoopje verdriet doorbracht. Dat gaat ook niet gebeuren, maar op dit moment zit ik niet echt in de leukste periode van mijn leven maar het komt wel weer.
