Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 12 maart 2018 om 12:24
Lady_Day, soms is kanker zo grillig en agressief dat het binnen een paar weken van niet te vinden tot ontplofte nucleaire bom ontwikkeld. Je lichaam kan echt heel snel naar de *** gaan. Maar wat heb je nou aan zo’n antwoord..dat besef ik me heel goed. Het is heel menselijk om antwoorden te willen, want antwoord geeft een zekere controle op de situatie. Ook al krijg je hem daar niet mee terug.
Zelf heb ik die vragen niet, ook niet waarom hem dit overkomen is. Zo willekeurig is het leven..het overkomt ook kindjes. Tja en het overkomt altijd een ander, maar nu helaas hem.
Het staat er zo mooi hè. Dit waren nou eigenlijk van die dingen die mensen zeggen en ik ze de nek wel wil omdraaien. Echter waren dit zijn eigen woorden en daarom helpt het mij. Misschien toch ook een ander
Zelf heb ik die vragen niet, ook niet waarom hem dit overkomen is. Zo willekeurig is het leven..het overkomt ook kindjes. Tja en het overkomt altijd een ander, maar nu helaas hem.
Het staat er zo mooi hè. Dit waren nou eigenlijk van die dingen die mensen zeggen en ik ze de nek wel wil omdraaien. Echter waren dit zijn eigen woorden en daarom helpt het mij. Misschien toch ook een ander
maandag 12 maart 2018 om 21:39
Mijn vader had er vrede mee om te sterven. Hij vroeg zich ook niet af waarom dit hem moest overkomen. Hij zei dat hij gewoon vette pech had en dat zijn leven snel ten einde zou komen. Hij was niet bang voor de dood, gelukkig, en is heel rustig gestorven. Ook is hij niet zo heel lang ziek geweest. Ja, wel een paar maanden dat het steeds erger werd, maar toen wisten we nog niet dat het terminaal was. Toen ons verteld werd dat hij stadium 4 kanker had, nog maar 5 dagen. VIJF DAGEN. Ongelofelijk gewoon.
Aan de ene kant heb ik er ook vrede mee. Want ik heb de mazzel gehad dat ik 40+ jaar hem als vader heb mogen hebben. En ook dat hij niet jaren ziek is geweest, of door een ongeluk van ons weggerukt is. Het kan echt vele malen erger. Maar het gemis... ik vraag mij op dit moment echt af of dat ooit minder wordt. Ik kan me dat gewoon even niet voorstellen...
Aan de ene kant heb ik er ook vrede mee. Want ik heb de mazzel gehad dat ik 40+ jaar hem als vader heb mogen hebben. En ook dat hij niet jaren ziek is geweest, of door een ongeluk van ons weggerukt is. Het kan echt vele malen erger. Maar het gemis... ik vraag mij op dit moment echt af of dat ooit minder wordt. Ik kan me dat gewoon even niet voorstellen...
dinsdag 13 maart 2018 om 16:47
Nee ik kan me het ook niet voorstellen dat dit voorbij gaat en dat je je ooit weer normaal voelt ..... ik vind de pijn zo scherp en groot en het gemis.
Ik voel me dan ook nog angstig sinds een paar dagen dat maakt het niet beter laat maar zeggen. Soms kan ik het wel uitschreeuwen dat het nou afgelopen moet zijn net dat dood zijn kom maar gewoon terug ..... ik kan toch helemaal niet zonder jou.
Ik weet op moment geen weg met mijn gevoelens verdriet angst en soort van depressief heel erg naar voel ik me.
Alles wat ik vorige week wel deed zijn nu hoge bergen
Ik voel me dan ook nog angstig sinds een paar dagen dat maakt het niet beter laat maar zeggen. Soms kan ik het wel uitschreeuwen dat het nou afgelopen moet zijn net dat dood zijn kom maar gewoon terug ..... ik kan toch helemaal niet zonder jou.
Ik weet op moment geen weg met mijn gevoelens verdriet angst en soort van depressief heel erg naar voel ik me.
Alles wat ik vorige week wel deed zijn nu hoge bergen
dinsdag 13 maart 2018 om 17:06
Mening van een meelezer: Je gaat je ook niet meer normaal voelen. Niet als je met normaal bedoelt hoe je je 'ervoor' voelde.Engelsdropspikkels schreef: ↑13-03-2018 16:47Nee ik kan me het ook niet voorstellen dat dit voorbij gaat en dat je je ooit weer normaal voelt ..... ik vind de pijn zo scherp en groot en het gemis.
...
Er komt met de tijd een nieuwe normaal. Misschien een beetje vergelijkbaar met je oude normaal, maar wel degelijk anders. En dat is niet slecht. Je leven is veranderd en jij verandert daardoor ook.
Het is inmiddels een jaar en 3 maanden geleden dat ik mijn dochtertje ben verloren. En het gaat goed met me.
Ik functioneer, heb plezier, ben oprecht gelukkig. En ik mis mijn kind. Enorm en keihard. Niets minder dan een jaar en 3 maanden geleden.
Maar dat gemis hoort nu bij mij en bij mijn nieuwe normaal en ik kan er mee leven. Maar dat heeft wel even geduurd.
Dus om antwoord te geven op je topictitel: tijd hielp. En tot dan, volhouden
dinsdag 13 maart 2018 om 17:30
Ik weer nog dat ik bij mijn vader zei waarom nou hij, waarop de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis heel droog zei, waarom niet ? Op dat moment vond ik dat zo dom antwoord maar zo is het ja.Lady_Day schreef: ↑12-03-2018 21:39Mijn vader had er vrede mee om te sterven. Hij vroeg zich ook niet af waarom dit hem moest overkomen. Hij zei dat hij gewoon vette pech had en dat zijn leven snel ten einde zou komen. Hij was niet bang voor de dood, gelukkig, en is heel rustig gestorven. Ook is hij niet zo heel lang ziek geweest. Ja, wel een paar maanden dat het steeds erger werd, maar toen wisten we nog niet dat het terminaal was. Toen ons verteld werd dat hij stadium 4 kanker had, nog maar 5 dagen. VIJF DAGEN. Ongelofelijk gewoon.
Aan de ene kant heb ik er ook vrede mee. Want ik heb de mazzel gehad dat ik 40+ jaar hem als vader heb mogen hebben. En ook dat hij niet jaren ziek is geweest, of door een ongeluk van ons weggerukt is. Het kan echt vele malen erger. Maar het gemis... ik vraag mij op dit moment echt af of dat ooit minder wordt. Ik kan me dat gewoon even niet voorstellen...
Mijn vader overleed na de diagnose binnen 2 weken maar was toen al zo gedrogeerd dat we nergens over konden hebben.
5 dagen ladyday is heel onverwacht he dat veroorzaakt een aardbeving
dinsdag 13 maart 2018 om 21:43
Vijf dagen is ook idioot snel, maar hij lag al bijna een maand in het ziekenhuis en ik heb zo'n beetje elke minuut bezoektijd kunnen benutten (en soms stiekem ook wel meer dan dat) en we hebben echt goed afscheid kunnen nemen. Hij was pas 24 uur voor zijn dood niet meer aanspreekbaar.
De dag dat we te horen kregen dat het foute boel was hebben we samen (vader, moeder, zus) ontzettend gehuild samen. Dat was het meest verschrikkelijke moment van mijn leven. Alle hoop weg met 1 woord: 'kwaadaardig'. Ik zie nog steeds het gezicht van mijn vader voor me toen hij dat hoorde. Echt hartverscheurend om het sprankje hoop dat hij nog had in rook op te zien gaan.
Gelukkig kon hij zijn 'lot' goed en snel accepteren. Hij had ook zo ontzettend veel pijn, het was onhoudbaar. Had hij wel voor een palliatieve behandeling gekozen dan was hij in een verzorgingshuis terecht gekomen. Dat wilde hij echt niet, en het einde zou hetzelfde geweest zijn: de dood, maar dan met nog meer pijn. Dus ja, ik ben dankbaar dat het toch nog zo snel ging. Ook wij waren op na maanden lang zorgen en onzekerheid.
Maar nu... de stilte is immens. Ik zou hem nog zo graag eens een dikke knuffel willen geven, ook al heeft hij er duizenden gehad van mij. Ik weet dat waar hij nu ook is, dat het beter is dan waar hij was. Dus voor hem is het mooi (had paar nachten geleden gedroomd dat hij me vertelde dat hij geen pijn meer had) dat die ellende voorbij is.
Ik heb het de laatste weken gewoon heel moeilijk. Moeilijker dan de eerste paar weken. Het voelt al zo lang geleden dat ik zijn hand vast hield. Het is nog geen 8 week geleden.
De dag dat we te horen kregen dat het foute boel was hebben we samen (vader, moeder, zus) ontzettend gehuild samen. Dat was het meest verschrikkelijke moment van mijn leven. Alle hoop weg met 1 woord: 'kwaadaardig'. Ik zie nog steeds het gezicht van mijn vader voor me toen hij dat hoorde. Echt hartverscheurend om het sprankje hoop dat hij nog had in rook op te zien gaan.
Gelukkig kon hij zijn 'lot' goed en snel accepteren. Hij had ook zo ontzettend veel pijn, het was onhoudbaar. Had hij wel voor een palliatieve behandeling gekozen dan was hij in een verzorgingshuis terecht gekomen. Dat wilde hij echt niet, en het einde zou hetzelfde geweest zijn: de dood, maar dan met nog meer pijn. Dus ja, ik ben dankbaar dat het toch nog zo snel ging. Ook wij waren op na maanden lang zorgen en onzekerheid.
Maar nu... de stilte is immens. Ik zou hem nog zo graag eens een dikke knuffel willen geven, ook al heeft hij er duizenden gehad van mij. Ik weet dat waar hij nu ook is, dat het beter is dan waar hij was. Dus voor hem is het mooi (had paar nachten geleden gedroomd dat hij me vertelde dat hij geen pijn meer had) dat die ellende voorbij is.
Ik heb het de laatste weken gewoon heel moeilijk. Moeilijker dan de eerste paar weken. Het voelt al zo lang geleden dat ik zijn hand vast hield. Het is nog geen 8 week geleden.
dinsdag 13 maart 2018 om 22:53
Lady-Day, wat een verhaal van je vader. En inderdaad ongelovelijk dat ze zo lang niets hebben kunnen vinden. 5 dagen is dan heel snel. Dikke knuffel voor jou!
Voor jou ook Spikkels, het is zwaar en het is k*t, maar je bent wel weer een weekje verder. Ik vind je nog steeds erg dapper.
Over veranderen of weer hetzelfde worden. Ergens ben ik nog dezelfde want ik ben altijd erg los van mijn ouders geweest. Als kind al noemde mijn moeder me 'zwerver' omdat ik liever buiten was dan binnen ook met slecht weer. En ik nooit bang was voor vreemde mensen. Als volwassene liep ik er de deur niet plat en belde ook rustig een maand niet. Te druk met mijn eigen dingen en we woonden niet vlak bij elkaar. Als kind al loste ik dingen eerst zelf op en vertelde pas daarna wat er gebeurd was. In dat opzicht is het gemis bij mij niet dagelijks heel scherp, nooit geweest.
Maar toch, ondanks dat mijn vader nog leeft ben ik wel een deel van mijn vangnet kwijt. Dat vangnet dat je altijd kon bellen als er wat was, die altijd wel luisterde en nooit echt oordeelde. (Mijn ouders zijn beiden erg onpartijdig als ik problemen had met anderen.) In dat opzicht moet ik nu deels mijn eigen veiligheid en vangnet zijn. Mijn vader is er nog wel, maar dat is toch anders.
Ik ben in een ding wel veranderd, en dat klinkt erg onaardig naar mijn moeder. Ze had altijd grote verwachtingen van mij, een leuke vriend, kinderen, goede baan, veel geld verdienen, noem maar op. Wat niet helemaal overeen kwam met mijn ideeen in het leven, zwerven over de wereld als vrijgezel. Een baan waarin ik genoeg verdien om rond te komen, maar waarin ik geen bakken met geld verdien. Maar wel een baan waarin ik happy ben, wat ik belangrijker vind.
Mijn moeder heeft haar teleurstelling over mijn keuzes nooit kunnen verbergen, dus ik heb altijd een soort druk op mijn schouders gevoeld. Die druk is nu weg, mijn vader is happy met wie ik ben en wil zijn. Ik heb nu meer het idee dat ik die persoon mag zijn.
Op haar sterfbed bij het afscheid nemen fluisterde mijn moeder me toe dat ik moest gaan reizen omdat ik blijkbaar geen gezin wilde. Dat advies heb ik ter harte genomen. Sindsdien reis ik veel en ben ik veel happier dan daarvoor.
Dus ja, hoe stom het ook klinkt, ik ben ontspannener sinds zij er niet meer is. Hoe ik haar ook mis af en toe. Ik voel nu meer dat ik mag zijn wie ik wil zijn, zonder dat ik niet aan verwachtingen vol doe van iemand die belangrijk voor me is.
Voor jou ook Spikkels, het is zwaar en het is k*t, maar je bent wel weer een weekje verder. Ik vind je nog steeds erg dapper.
Over veranderen of weer hetzelfde worden. Ergens ben ik nog dezelfde want ik ben altijd erg los van mijn ouders geweest. Als kind al noemde mijn moeder me 'zwerver' omdat ik liever buiten was dan binnen ook met slecht weer. En ik nooit bang was voor vreemde mensen. Als volwassene liep ik er de deur niet plat en belde ook rustig een maand niet. Te druk met mijn eigen dingen en we woonden niet vlak bij elkaar. Als kind al loste ik dingen eerst zelf op en vertelde pas daarna wat er gebeurd was. In dat opzicht is het gemis bij mij niet dagelijks heel scherp, nooit geweest.
Maar toch, ondanks dat mijn vader nog leeft ben ik wel een deel van mijn vangnet kwijt. Dat vangnet dat je altijd kon bellen als er wat was, die altijd wel luisterde en nooit echt oordeelde. (Mijn ouders zijn beiden erg onpartijdig als ik problemen had met anderen.) In dat opzicht moet ik nu deels mijn eigen veiligheid en vangnet zijn. Mijn vader is er nog wel, maar dat is toch anders.
Ik ben in een ding wel veranderd, en dat klinkt erg onaardig naar mijn moeder. Ze had altijd grote verwachtingen van mij, een leuke vriend, kinderen, goede baan, veel geld verdienen, noem maar op. Wat niet helemaal overeen kwam met mijn ideeen in het leven, zwerven over de wereld als vrijgezel. Een baan waarin ik genoeg verdien om rond te komen, maar waarin ik geen bakken met geld verdien. Maar wel een baan waarin ik happy ben, wat ik belangrijker vind.
Mijn moeder heeft haar teleurstelling over mijn keuzes nooit kunnen verbergen, dus ik heb altijd een soort druk op mijn schouders gevoeld. Die druk is nu weg, mijn vader is happy met wie ik ben en wil zijn. Ik heb nu meer het idee dat ik die persoon mag zijn.
Op haar sterfbed bij het afscheid nemen fluisterde mijn moeder me toe dat ik moest gaan reizen omdat ik blijkbaar geen gezin wilde. Dat advies heb ik ter harte genomen. Sindsdien reis ik veel en ben ik veel happier dan daarvoor.
Dus ja, hoe stom het ook klinkt, ik ben ontspannener sinds zij er niet meer is. Hoe ik haar ook mis af en toe. Ik voel nu meer dat ik mag zijn wie ik wil zijn, zonder dat ik niet aan verwachtingen vol doe van iemand die belangrijk voor me is.
lambchop wijzigde dit bericht op 13-03-2018 22:54
0.00% gewijzigd
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 13 maart 2018 om 22:53
Lady-Day, jouw vader klinkt als enorm sterke man, hoe hij zijn lot onderging. Daar mag je trots op zijn.
Mijn moeder was ook niet bang voor de dood. Sterker nog, tot op het eind toe gaf negeerde ze het min of meer. Terwijl iedereen om haar heen verdrietig en bang was, kon zij heel nuchter zeggen: ‘Geen drama. Ik ben nu nog niet dood.’ En achteraf gezien, was dat best een goede houding. Maar je moet het wel kunnen.
Nog een praktische tip om misschien om te gaan met het verlies: ik heb in de woonkamer een rouwhoekje ingericht voor mijn moeder. Mijn kinderen hebben een mooie foto uitgekozen van hun oma. Er liggen wat schelpen bij. Elke dag een vers bloemetje. En zodra we thuis zijn, steken we een kaars aan. Het is inmiddels een ingeburgerd ritueel geworden in ons gezin. Het geeft het een plek, letterlijk en figuurlijk. Vaak zit ik er even bij, luister wat muziek, voel me even verbonden.
Mijn moeder was ook niet bang voor de dood. Sterker nog, tot op het eind toe gaf negeerde ze het min of meer. Terwijl iedereen om haar heen verdrietig en bang was, kon zij heel nuchter zeggen: ‘Geen drama. Ik ben nu nog niet dood.’ En achteraf gezien, was dat best een goede houding. Maar je moet het wel kunnen.
Nog een praktische tip om misschien om te gaan met het verlies: ik heb in de woonkamer een rouwhoekje ingericht voor mijn moeder. Mijn kinderen hebben een mooie foto uitgekozen van hun oma. Er liggen wat schelpen bij. Elke dag een vers bloemetje. En zodra we thuis zijn, steken we een kaars aan. Het is inmiddels een ingeburgerd ritueel geworden in ons gezin. Het geeft het een plek, letterlijk en figuurlijk. Vaak zit ik er even bij, luister wat muziek, voel me even verbonden.
woensdag 14 maart 2018 om 06:46
Lambchop, wat een mooi kadootje van je moeder. Dat ze letterlijk uitsprak dat je haar goedkeuring hebt. Ook al was je altijd 'los' van je ouders, ik vind dat wel heel bijzonder en geeft ook aan dat ze vertrouwen in je had. Mooi. En dat van dat vangnet snap ik heel goed. Ik heb zelf ook jaren in het buitenland gewoond en veel gereisd, maar voelde altijd een soort van 'veiligheid' omdat ik wist dat ik altijd op de steun van mijn ouders kon rekenen. Het is pas van de laatste 5 jaar of zo dat ik me echt bewust begon te worden van de mortaliteit van mijn ouders en ook steeds meer tijd met ze doorbracht.
Teun, ik heb hetzelfde in mijn huis. Fotootje, kaarsje, bloemetje, wat schelpjes die de dochter van een goede vriendin voor mij heeft gevonden. Als ik me alleen voel dan praat ik even tegen hem. En als het vlammetje dan op en neer gaat verbeeld ik me dat hij terug praat en me geruststelt.
Teun, ik heb hetzelfde in mijn huis. Fotootje, kaarsje, bloemetje, wat schelpjes die de dochter van een goede vriendin voor mij heeft gevonden. Als ik me alleen voel dan praat ik even tegen hem. En als het vlammetje dan op en neer gaat verbeeld ik me dat hij terug praat en me geruststelt.
woensdag 14 maart 2018 om 07:00
Ja, als cadeautje, zo zie ik het ook.Lady_Day schreef: ↑14-03-2018 06:46Lambchop, wat een mooi kadootje van je moeder. Dat ze letterlijk uitsprak dat je haar goedkeuring hebt. Ook al was je altijd 'los' van je ouders, ik vind dat wel heel bijzonder en geeft ook aan dat ze vertrouwen in je had. Mooi. En dat van dat vangnet snap ik heel goed. Ik heb zelf ook jaren in het buitenland gewoond en veel gereisd, maar voelde altijd een soort van 'veiligheid' omdat ik wist dat ik altijd op de steun van mijn ouders kon rekenen. Het is pas van de laatste 5 jaar of zo dat ik me echt bewust begon te worden van de mortaliteit van mijn ouders en ook steeds meer tijd met ze doorbracht.
Duufje, ik wilde jou nog een dikke knuffel geven. Heb het verhaal van je dochter net in stukjes opgezocht
.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 14 maart 2018 om 07:35
Niet helemaal in lijn wat mij heeft geholpen maar meer wat mij juist niet heeft geholpen.
Voor mijn 30 overleed mijn vader. Aan mijn moeder had ik niets. Daar was geen contact meer mee. Dus voor mijn 30 geen ouders meer om op terug te vallen. Helaas werd en wordt de impact niet echt begrepen. Om zo jong alleen te staan is behoorlijk pittig en eigenlijk ook niet te doen.
Wat mij dus niet heeft geholpen is overige familie die nooit meer naar me heeft omgekeken. Op bv sterfdag dat niemand iets laat horen. Ik ben niet iemands dochter of zus dus dat wordt vergeten. Sommige mensen hebben mijn vader nooit gekend en de vrienden die hem weleens gezien hebben weten die dagen niet. Alleen mijn familie weet wel wanneer hun broer jarig was, maar ze zijn vergeten dat hij nog een dochter had.
Dat met feestdagen dat er wordt vergeten dat wij geen familie hebben om mee te vieren. Dat ik over ons zoontje niets kan delen met familie. Helaas zijn mensen niet echt heel betrokken. Weten vaak niet eens of er iets speelt of wat wij meemaken. Ik ga vaak alleen met zoontje ergens naartoe.
Daarnaast de vele lompe reacties van mensen die niet weten wat het is om geen familie te hebben. Zoals bv: maar ik zie mijn ouders ook niet vaak. Dat is natuurlijk niet te vergelijken. Want je kunt er wel altijd terecht.
Door dit alles, het ontbreken van een onvoorwaardelijk vangnet en vooral het gebrek aan interesse en aandacht gaat het al lang niet goed. En voel ik me behoorlijk waardeloos. Alsof ik er niet toe doe.
Wat mij wel had geholpen was geweest als mensen hadden begrepen wat de impact van geen directe familie hebben inhoudt en bv regelmatig contact hadden gehouden en hadden gevraagd hoe het gaat met mijn zoontje. Een keertje met ons afspreken, een dagje ergens heen of gewoon hier om de hoek naar de speeltuin. Dat er aandacht aan me werd besteed op bepaalde dagen zoals sterfdag. Slechts een handvol mensen had al zoveel verschil uitgemaakt. Op feestdagen even contact met elkaar hebben of alleen een kopje koffie drinken in de ochtend had al zoveel verschil uitgemaakt. Dit zijn enkele eenvoudige dingen die mij erg goed hadden gedaan ipv hoe het in werkelijkheid is gegaan met alle gevolgen van dien.
Voor mijn 30 overleed mijn vader. Aan mijn moeder had ik niets. Daar was geen contact meer mee. Dus voor mijn 30 geen ouders meer om op terug te vallen. Helaas werd en wordt de impact niet echt begrepen. Om zo jong alleen te staan is behoorlijk pittig en eigenlijk ook niet te doen.
Wat mij dus niet heeft geholpen is overige familie die nooit meer naar me heeft omgekeken. Op bv sterfdag dat niemand iets laat horen. Ik ben niet iemands dochter of zus dus dat wordt vergeten. Sommige mensen hebben mijn vader nooit gekend en de vrienden die hem weleens gezien hebben weten die dagen niet. Alleen mijn familie weet wel wanneer hun broer jarig was, maar ze zijn vergeten dat hij nog een dochter had.
Dat met feestdagen dat er wordt vergeten dat wij geen familie hebben om mee te vieren. Dat ik over ons zoontje niets kan delen met familie. Helaas zijn mensen niet echt heel betrokken. Weten vaak niet eens of er iets speelt of wat wij meemaken. Ik ga vaak alleen met zoontje ergens naartoe.
Daarnaast de vele lompe reacties van mensen die niet weten wat het is om geen familie te hebben. Zoals bv: maar ik zie mijn ouders ook niet vaak. Dat is natuurlijk niet te vergelijken. Want je kunt er wel altijd terecht.
Door dit alles, het ontbreken van een onvoorwaardelijk vangnet en vooral het gebrek aan interesse en aandacht gaat het al lang niet goed. En voel ik me behoorlijk waardeloos. Alsof ik er niet toe doe.
Wat mij wel had geholpen was geweest als mensen hadden begrepen wat de impact van geen directe familie hebben inhoudt en bv regelmatig contact hadden gehouden en hadden gevraagd hoe het gaat met mijn zoontje. Een keertje met ons afspreken, een dagje ergens heen of gewoon hier om de hoek naar de speeltuin. Dat er aandacht aan me werd besteed op bepaalde dagen zoals sterfdag. Slechts een handvol mensen had al zoveel verschil uitgemaakt. Op feestdagen even contact met elkaar hebben of alleen een kopje koffie drinken in de ochtend had al zoveel verschil uitgemaakt. Dit zijn enkele eenvoudige dingen die mij erg goed hadden gedaan ipv hoe het in werkelijkheid is gegaan met alle gevolgen van dien.
woensdag 14 maart 2018 om 16:40
Ik begrijp wel een beetje wat je bedoelt yogonaise, al kan ik dat natuurlijk nooit helemaal.
Ik ben 30 en krijg ook weinig steun uit mijn omgeving. Iedereen heeft het erg druk met zichzelf eigenlijk. Of zeggen er voor je te zijn maar puntje bij paaltje is er geen tijd voor je.
Ik heb me daar bij neergelegd. Neem het mensen ook niet kwalijk. Hoe zou ik ook kunnen, wie verliest zijn/haar vader nou zo jong. En niet iedereen heeft een hele hechte band met ouders. En zo zijn er nog wel tig redenen te bedenken..De meeste van mijn vrienden waren allemaal bij het afscheid. En daarna gaat het leven door. Hoe hard het ook is. Niet iedereen realiseert zich dat dat bakje koffie zo wenselijk is. En sommige mensen denken dat ruimte geven juist helpt. En dat is het lastige van rouwen..want dat verschilt per persoon.
We leven nu in het na en in het na moeten we er zelf weer wat van maken. Probeer de kracht in jezelf te vinden en niet naar die ander te kijken. Zij kunnen er ook niks aan doen, weten misschien niet beter. Dat kunnen we niet invullen..Gelukkig ook maar..
Ik ben 30 en krijg ook weinig steun uit mijn omgeving. Iedereen heeft het erg druk met zichzelf eigenlijk. Of zeggen er voor je te zijn maar puntje bij paaltje is er geen tijd voor je.
Ik heb me daar bij neergelegd. Neem het mensen ook niet kwalijk. Hoe zou ik ook kunnen, wie verliest zijn/haar vader nou zo jong. En niet iedereen heeft een hele hechte band met ouders. En zo zijn er nog wel tig redenen te bedenken..De meeste van mijn vrienden waren allemaal bij het afscheid. En daarna gaat het leven door. Hoe hard het ook is. Niet iedereen realiseert zich dat dat bakje koffie zo wenselijk is. En sommige mensen denken dat ruimte geven juist helpt. En dat is het lastige van rouwen..want dat verschilt per persoon.
We leven nu in het na en in het na moeten we er zelf weer wat van maken. Probeer de kracht in jezelf te vinden en niet naar die ander te kijken. Zij kunnen er ook niks aan doen, weten misschien niet beter. Dat kunnen we niet invullen..Gelukkig ook maar..
anoniem_365359 wijzigde dit bericht op 14-03-2018 16:41
Reden: Fout
Reden: Fout
0.23% gewijzigd
woensdag 14 maart 2018 om 17:09
Dank voor je reactie.
Ik vind het erg moeilijk. Zelf vind ik dat ik er zelf zeker iets van maak. Ik doe namelijk alles zonder onvoorwaardelijke steun en netwerk. Dat valt niet altijd mee, maar ik doe het maar mooi wel.
Wat mijn grootste frustratie is, is dat de meeste mensen niet eens de wil hebben om zich te verplaatsen in hoe deze situatie is. er worden maar heel makkelijk dingen gezegd. Het zou al veel schelen als mensen je zouden begrijpen maar dat is eigenlijk zelden. Ik heb al zo vaak dingen aangegeven maar helaas, het wordt niet begrepen. En dan lees of hoor je later weer dingen over diezelfde personen die dan met hun ouders/broer/zus bv iets leuks hebben ondernomen of gewoon een leuke reactie van hun familie hebben gekregen. Iets wat hier altijd ontbreekt. Dat is ontzettend pijnlijk. Er zijn zelfs nog mensen die voor hun 30ste zelf nog opa's en oma's hebben. Een groter contrast is er denk ik niet met als je voor je 30ste al geen ouders meer hebt om op terug te vallen. Vaak wordt het dus niet begrepen. Het staat zover van veel mensen hun realiteit af.
We hebben bv iemand gevraagd om sinterklaas met ons te vieren. Dan laat die persoon weten niet te kunnen omdat zijn ouders iets gezelligs willen doen. Dat is hem goed recht. Maar dat is nu net wat bij ons ontbreekt en waarom we hem hadden gevraagd en dat wordt dan niet gezien.
Zo ook met het regelen van voogdij van ons kindje. Er is nu niets geregeld. De mensen die we hebben gevraagd wilden om diverse redenen niet. Het is hun goed recht, maar er wordt niet gezien dat juist voor ons dit zo belangrijk is om het goed te regelen. Mocht er iets gebeuren met ons dan weet ik nu niet wat er met ons kindje gebeurd. En dat doet pijn, dat mensen het niet zien dat er geen familie is om op terug te vallen.
Door de jaren heen wordt het gemis alleen maar erger en gaat het in mijn ogen alleen maar slechter. Terwijl dat niet nodig zou zijn als er een beetje meer aandacht en interesse zou zijn. Aandacht die er normaal gesproken wel geweest zou zijn van bv mijn vader. En dat maakt het allemaal ontzettend verdrietig.
Ik vind het erg moeilijk. Zelf vind ik dat ik er zelf zeker iets van maak. Ik doe namelijk alles zonder onvoorwaardelijke steun en netwerk. Dat valt niet altijd mee, maar ik doe het maar mooi wel.
Wat mijn grootste frustratie is, is dat de meeste mensen niet eens de wil hebben om zich te verplaatsen in hoe deze situatie is. er worden maar heel makkelijk dingen gezegd. Het zou al veel schelen als mensen je zouden begrijpen maar dat is eigenlijk zelden. Ik heb al zo vaak dingen aangegeven maar helaas, het wordt niet begrepen. En dan lees of hoor je later weer dingen over diezelfde personen die dan met hun ouders/broer/zus bv iets leuks hebben ondernomen of gewoon een leuke reactie van hun familie hebben gekregen. Iets wat hier altijd ontbreekt. Dat is ontzettend pijnlijk. Er zijn zelfs nog mensen die voor hun 30ste zelf nog opa's en oma's hebben. Een groter contrast is er denk ik niet met als je voor je 30ste al geen ouders meer hebt om op terug te vallen. Vaak wordt het dus niet begrepen. Het staat zover van veel mensen hun realiteit af.
We hebben bv iemand gevraagd om sinterklaas met ons te vieren. Dan laat die persoon weten niet te kunnen omdat zijn ouders iets gezelligs willen doen. Dat is hem goed recht. Maar dat is nu net wat bij ons ontbreekt en waarom we hem hadden gevraagd en dat wordt dan niet gezien.
Zo ook met het regelen van voogdij van ons kindje. Er is nu niets geregeld. De mensen die we hebben gevraagd wilden om diverse redenen niet. Het is hun goed recht, maar er wordt niet gezien dat juist voor ons dit zo belangrijk is om het goed te regelen. Mocht er iets gebeuren met ons dan weet ik nu niet wat er met ons kindje gebeurd. En dat doet pijn, dat mensen het niet zien dat er geen familie is om op terug te vallen.
Door de jaren heen wordt het gemis alleen maar erger en gaat het in mijn ogen alleen maar slechter. Terwijl dat niet nodig zou zijn als er een beetje meer aandacht en interesse zou zijn. Aandacht die er normaal gesproken wel geweest zou zijn van bv mijn vader. En dat maakt het allemaal ontzettend verdrietig.
zaterdag 17 maart 2018 om 12:10
Een warme knuffel voor jullie om te laten weten dat ik aan jullie denk.
Yogonaise wat lastig om zo'n vangnet te missen. Ik ervaar nu het is om een plotseling gat in je vangnet te hebben maar jouw situatie is zo anders...
Hoe is het nu? Is er nog verschil tussen doordeweeks en weekend?
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
woensdag 21 maart 2018 om 16:13
Het is zeker lastig. Afgelopen maanden hebben wij eigenlijk ook alles gehad wbt verjaardagen/feestdagen/sterfdag en andere speciale momenten waarbij je erg geconfronteerd wordt met het gemis.
Het moeilijkste vind ik het onbegrip van mensen om ons heen. Laatst ook weer iemand die zo over me heen walst. Er wordt heel makkelijk gezegd, ja je moet er zelf iets van maken enz. En dan zelf niet veel later verteld dat haar vader met haar kindje naar een pretpark is geweest. Tja ons kindje is nog nooit met familie naar een pretpark geweest of heeft nog nooit de feestdagen met familie doorgebracht. Een supergroot contrast maar het wordt niet begrepen. En daar word ik heel erg moe van elke keer weer nul begrip van mensen te krijgen.
Doordeweeks ben ik alleen met ons kindje. Ik ga dan of alleen met hem ergens naartoe. Telefoon of bezoek krijg ik zelden. Ergens zelf op bezoek gaan ook niet. Veel mensen werken ook. Dat maakt het ook erg confronterend en verdrietig.
In het weekend zijn we met zn 3en. Dat scheelt dan wel wbt eenzaamheid.
Het moeilijkste vind ik het onbegrip van mensen om ons heen. Laatst ook weer iemand die zo over me heen walst. Er wordt heel makkelijk gezegd, ja je moet er zelf iets van maken enz. En dan zelf niet veel later verteld dat haar vader met haar kindje naar een pretpark is geweest. Tja ons kindje is nog nooit met familie naar een pretpark geweest of heeft nog nooit de feestdagen met familie doorgebracht. Een supergroot contrast maar het wordt niet begrepen. En daar word ik heel erg moe van elke keer weer nul begrip van mensen te krijgen.
Doordeweeks ben ik alleen met ons kindje. Ik ga dan of alleen met hem ergens naartoe. Telefoon of bezoek krijg ik zelden. Ergens zelf op bezoek gaan ook niet. Veel mensen werken ook. Dat maakt het ook erg confronterend en verdrietig.
In het weekend zijn we met zn 3en. Dat scheelt dan wel wbt eenzaamheid.
woensdag 21 maart 2018 om 18:24
Makkelijk gezegd of niet, er is helaas maar één realiteit: je moet er inderdaad zèlf iets van maken!yogonaise schreef: ↑21-03-2018 16:13Het moeilijkste vind ik het onbegrip van mensen om ons heen. Laatst ook weer iemand die zo over me heen walst. Er wordt heel makkelijk gezegd, ja je moet er zelf iets van maken enz. En dan zelf niet veel later verteld dat haar vader met haar kindje naar een pretpark is geweest. Tja ons kindje is nog nooit met familie naar een pretpark geweest of heeft nog nooit de feestdagen met familie doorgebracht. Een supergroot contrast maar het wordt niet begrepen. En daar word ik heel erg moe van elke keer weer nul begrip van mensen te krijgen.
En gezien bovenstaand stukje doe je dat al, alleen in negatieve zin. Jij maakt een ogenschijnlijk normale opmerking die iemand hoogstwaarschijnlijk zonder bijbedoelingen heeft gemaakt tot een bijna bewuste kwetsing en bestempelt daarmee degene tot een ongevoelige hork die doelbewust over jouw grote verdriet heenwalst.
Newsflash: mensen zullen best rekening willen houden om iemand niet te kwetsen en begrip te hebben voor iemands situatie, maar:
1. Dat lukt niet altijd
2. Daar zijn ze zich niet altijd bewust van
3. Dat vergeten ze ook weleens
Want hé het zijn mensen met fouten en tekortkomingen. Mensen die ook weleens een slechte dag hebben, wiens hoofd er soms niet naar staat en die soms hun handen vol hebben aan hun eigen sores en zorgen. En weet je: dat is oké.
Met hoe jij die onschuldige pretparkopmerking labelt en veroordeelt, creëer je je eigen frustratie en pijn. Niet de boodschapper, maar de ontvanger legt die waarde erin. Met waardeoordelen als: onbegrip, over je heen walsen, niet begrepen en nul begrip maak je de boodschapper medeschuldig aan jouw verdriet en dat is niet terecht. Jij verwacht dingen van anderen die ze nooit kunnen waarmaken en dus zal je steeds weer teleurgesteld en gefrustreerd worden over dingen waar die ander geen weet van heeft en bovendien niets aan kan doen. Zo hou je eigen negatieve cirkel steeds maar weer in stand en wil je niet zien dat niet de ander maar juist jij degene bent die er zelf iets (negatiefs) van maakt.
Het goede nieuws: Dat wat je, in negatieve zin maakt kan je ook in positieve zin maken. Door je focus te verleggen naar de andere kant. Door jezelf te beletten dergelijke opmerkingen gelijk negatief te labelen en eens te proberen uit te gaan van het goede in de ander (inclusief zijn tekortkomingen). Door te proberen eens blij te zijn voor een ander die (nog) wel een ouder heeft om dingen mee te doen en mild en vergevingsgezind te zijn als iemand (per ongeluk of onbedoeld) een opmerking maakt die jou pijn doet.
Samenvattend: Je moet er zelf iets van maken. Hoe waar! Doe er iets goeds mee!
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 21-03-2018 18:37
0.32% gewijzigd
woensdag 21 maart 2018 om 18:33
overig/aardige-sociale-attente-acties-v ... ges/406520
Kadootjes: voed jezelf met dingen waar je blij van wordt!
Kadootjes: voed jezelf met dingen waar je blij van wordt!
woensdag 21 maart 2018 om 18:59
Waarschijnlijk goed bedoeld. Maar dit is precies wat ik bedoel. Ik maak er al zelf iets van want ik doe alles al zelf. Dus hoe meer kan ik nog doen als ik alles al zelf doe? Helaas wordt dat niet gezien en word ik als negatief gezien. Terwijl het juist heel sterk is alles alleen te moeten doen en zo telkens over je grenzen te gaan. Maar helaas niet gezien en begrepen.OopjenCoppit schreef: ↑21-03-2018 18:24Makkelijk gezegd of niet, er is helaas maar één realiteit: je moet er inderdaad zèlf iets van maken!
En gezien bovenstaand stukje doe je dat al, alleen in negatieve zin. Jij maakt een ogenschijnlijk normale opmerking die iemand hoogstwaarschijnlijk zonder bijbedoelingen heeft gemaakt tot een bijna bewuste kwetsing en bestempelt daarmee degene tot een ongevoelige hork die doelbewust over jouw grote verdriet heenwalst.
Newsflash: mensen zullen best rekening willen houden om iemand niet te kwetsen en begrip te hebben voor iemands situatie, maar:
1. Dat lukt niet altijd
2. Daar zijn ze zich niet altijd bewust van
3. Dat vergeten ze ook weleens
Want hé het zijn mensen met fouten en tekortkomingen. Mensen die ook weleens een slechte dag hebben, wiens hoofd er soms niet naar staat en die soms hun handen vol hebben aan hun eigen sores en zorgen. En weet je: dat is oké.
Met hoe jij die onschuldige pretparkopmerking labelt en veroordeelt, creëer je je eigen frustratie en pijn. Niet de boodschapper, maar de ontvanger legt die waarde erin. Met waardeoordelen als: onbegrip, over je heen walsen, niet begrepen en nul begrip maak je de boodschapper medeschuldig aan jouw verdriet en dat is niet terecht. Jij verwacht dingen van anderen die ze nooit kunnen waarmaken en dus zal je steeds weer teleurgesteld en gefrustreerd worden over dingen waar die ander geen weet van heeft en bovendien niets aan kan doen. Zo hou je eigen negatieve cirkel steeds maar weer in stand en wil je niet zien dat niet de ander maar juist jij degene bent die er zelf iets (negatiefs) van maakt.
Het goede nieuws: Dat wat je, in negatieve zin maakt kan je ook in positieve zin maken. Door je focus te verleggen naar de andere kant. Door jezelf te beletten dergelijke opmerkingen gelijk negatief te labelen en eens te proberen uit te gaan van het goede in de ander (inclusief zijn tekortkomingen). Door te proberen eens blij te zijn voor een ander die (nog) wel een ouder heeft om dingen mee te doen en mild en vergevingsgezind te zijn als iemand (per ongeluk of onbedoeld) een opmerking maakt die jou pijn doet.
Samenvattend: Je moet er zelf iets van maken. Hoe waar! Doe er iets goeds mee!
Anderen mogen hier net zo goed oog voor hebben dat dit ontbreekt en dan de aandacht die ontbreekt ook geven. Maar dit wordt helaas ook niet gezien. Dan moet ik juist blij zijn voor anderen. Beetje de omgekeerde wereld. Het zou al fijn zijn als mensen de wil hadden zich de verplaatsen in Hoe deze situatie is. Maar dat is maar zelden. Het staat te ver van hun realiteit af.
woensdag 21 maart 2018 om 19:33
Het gaat er niet om hoevéél je doet, maar wàt je doet. Niet de vorm naar de inhoud bepaalt hoe je iets ervaart.yogonaise schreef: ↑21-03-2018 18:59Waarschijnlijk goed bedoeld. Maar dit is precies wat ik bedoel. Ik maak er al zelf iets van want ik doe alles al zelf. Dus hoe meer kan ik nog doen als ik alles al zelf doe? Helaas wordt dat niet gezien en word ik als negatief gezien. Terwijl het juist heel sterk is alles alleen te moeten doen en zo telkens over je grenzen te gaan. Maar helaas niet gezien en begrepen.
Anderen mogen hier net zo goed oog voor hebben dat dit ontbreekt en dan de aandacht die ontbreekt ook geven. Maar dit wordt helaas ook niet gezien. Dan moet ik juist blij zijn voor anderen. Beetje de omgekeerde wereld. Het zou al fijn zijn als mensen de wil hadden zich de verplaatsen in Hoe deze situatie is. Maar dat is maar zelden. Het staat te ver van hun realiteit af.
Het gaat er ook niet om of en hoe anderen dat zien, maar wat jij er zèlf van maakt. Kies je voor negatief of positief?
Hoe gek het ook mag klinken, de meeste onbegrip zit niet in de ander, maar in jezelf en naar jezelf.
Je wijst alsmaar naar de ander maar één vinger naar de ander is drie naar jezelf.
Gééf juist wat je wilt ontvangen.
Blij zijn voor een ander heeft niets met 'moeten' te maken. Blij zijn voor een ander maakt je nòg blijer voor jezelf. Niet omdat het zo nobel is, maar omdat het vermogen om een ander -onbaatzuchtig- iets te gunnen een gratis bron van vreugde is die je jezelf geeft.
Ik laat het hier verder bij. Het is het topic van Engelsdropspikkels over rouw en ik zou het vervelend vinden als het topic een wending krijgt waar het niet voor bedoeld is. Maak wat goeds van je leven yogonaise, wees een positief voorbeeld voor je zoon. Laat hem trots op je zijn!
woensdag 21 maart 2018 om 20:42
Helaas werkt het zo niet. Mede doordat het ontbreken van onvoorwaardelijk steun en interesse /netwerk zit ik in een depressie hierdoor. Het had zeker verschil uitgemaakt als mensen wat interesse en aandacht hadden gegeven. Zodat ik juist wat minder alleen had hoeven doen. En hadden begrepen welke impact het heeft.
Ik ben zeker niet de enige die hier tegen aan loopt. Ik lees regelmatig berichten van mensen in dezelfde situatie zitten en tegen hetzelfde onbegrip lopen helaas.
Je hebt gelijk wat het topic betreft. Al is dit ook een onderdeel van rouw.
Ik ben zeker niet de enige die hier tegen aan loopt. Ik lees regelmatig berichten van mensen in dezelfde situatie zitten en tegen hetzelfde onbegrip lopen helaas.
Je hebt gelijk wat het topic betreft. Al is dit ook een onderdeel van rouw.
