Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 8 maart 2018 om 20:07
Herkenbaar slapen is het fijn nergens aan denken.Lady_Day schreef: ↑08-03-2018 06:49Mooie woorden van Momo. En zo is het ook.
Ziek zijn is zeker niet bevorderlijk. Ik was niet ziek, maar verschrikkelijk hormonaal. Normaal gesproken als ik ongesteld moet worden ben ik de week ervoor al wat emotioneler maar deze keer was het echt niet leuk. Zo slecht en verdrietig had ik me nog niet gevoeld na het overlijden van mijn vader.
Veel in mijn dagboek geschreven en dan merk ik ook heel erg dat ik zijn lijden wat begin te vergeten en dat maakt mij ook extra verdrietig. Toen ik hem zag toen hij zoveel pijn had, toen was ook mijn wens dat het snel op zou houden. Voor hem, uiteraard, maar ook voor ons. Ik kon het niet meer aanzien.
Ik merk ook dat als ik alleen ben dat het verdriet vele malen erger is dan wanneer ik met anderen ben. Niet alleen qua afleiding, maar als ik er over praat met iemand, dan kan ik heel goed mijn gevoel verwoorden, ook zonder te huilen. Maar zodra ik alleen ben komen de waterlanders.
Ik zoek hem ook in alle hoeken en gaten. Ik kijk echt naar tekens uit de 'hemel' maar tot nu toe nog niets. Gek genoeg heeft mijn moeder al een paar 'gekke' dingen meegemaakt, terwijl zij niet gelooft dat er iets is na de dood.
Weet je, eigenlijk gaat het best redelijk goed hier, hoor. Ik doe de dingen die ik moet doen maar ik merk dat ik weinig energie heb, heel snel moe ben en gewoon minder geniet van de dingen die ik altijd wel leuk vond. Dat hele idee van 'pluk de dag' dat doe ik helemaal niet. Ben tegenwoordig blij dat het avond is en ik kan gaan slapen.
Ik verzet me er verder ook niet tegen. Wat Momo ook schrijft.... mijn vader zou niet gewild hebben dat ik de rest van mijn leven als een hoopje verdriet doorbracht. Dat gaat ook niet gebeuren, maar op dit moment zit ik niet echt in de leukste periode van mijn leven maar het komt wel weer.
Op dat moment ben je blij dat degene waar je zoveel van houdt niet meer lijdt, maar als dat geluwd is komt het gevoel dat je gewoon wil dat hij of zij er gewoon mog is.
Die tekens ja hier ook niet maar weet ook niet of dat ik fijn zou vinden eigenlijk ......bij mij vader wel meegemaakt maar toen dacht ik ja hou nou maar op hoor
vomd het ook wel een beetje eng Haha
donderdag 8 maart 2018 om 20:28
Tekens heb ik ook wel gehad, tenminste het eerste jaar na mijn moeders overlijden had ik te vaak een knipperende lamp in de kamer. Waar ik ook was. Dan mompelde ik vaak: "ga naar neefje, heeft een beschermengel nodig". Dan hield het knipperen op. Tsja, is dat een teken?
Is nu nog heel af en toe.
Toen een goede vriend van mij overleed had ik regelmatig dingen met klokken en met tijdsaanduidingen. Met hem heb ik het veel over mijn moeder gehad en ook over die tekens. Andere vrienden van hem die tekens niet gehad of niet opgemerkt. Vraag me nog steeds af of hij mij kwam 'spoken' omdat hij wist dat ik er open voor stond .
Is nu nog heel af en toe.
Toen een goede vriend van mij overleed had ik regelmatig dingen met klokken en met tijdsaanduidingen. Met hem heb ik het veel over mijn moeder gehad en ook over die tekens. Andere vrienden van hem die tekens niet gehad of niet opgemerkt. Vraag me nog steeds af of hij mij kwam 'spoken' omdat hij wist dat ik er open voor stond .
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 8 maart 2018 om 21:20
Tekens krijg ik gelukkig niet, zou ik ook helemaal niet fijn vinden. Dat weet mijn moeder ook. Het enige wat ik gek vond is dat al haar horloges stilstaan. Vijf stuks.
Ik vergeet ook steeds meer de laatste fase, het lijden en hoe ziek ze was. Gelukkig herinner ik me haar meer als gewoon mijn moeder, hoe ze normaal was.
Hebben jullie ook een dvd van de uitvaart? Ik wel, omdat haar broer in een ander land woont en er niet bij kon zijn. Ik heb het laatst teruggekeken. Dat was enerzijds heel heftig maar ook heel fijn.
Ik vergeet ook steeds meer de laatste fase, het lijden en hoe ziek ze was. Gelukkig herinner ik me haar meer als gewoon mijn moeder, hoe ze normaal was.
Hebben jullie ook een dvd van de uitvaart? Ik wel, omdat haar broer in een ander land woont en er niet bij kon zijn. Ik heb het laatst teruggekeken. Dat was enerzijds heel heftig maar ook heel fijn.
donderdag 8 maart 2018 om 22:48
Tekens hoeft niet van mij, al zou ik wel eentje willen zodat ik weet dat ze bij me is.
Ik heb ook een dvd van de crematie maar ik denk niet dat die ooit ga kijken eerlijk gezegd ..... ik vond die dag net een boze droom
Herkennen jullie dat wattenhoofd de hele dag pfffff blijf me zo onwerkelijk voelen
Ik heb ook een dvd van de crematie maar ik denk niet dat die ooit ga kijken eerlijk gezegd ..... ik vond die dag net een boze droom
Herkennen jullie dat wattenhoofd de hele dag pfffff blijf me zo onwerkelijk voelen
vrijdag 9 maart 2018 om 00:05
Begrijp ik volkomen
En je laatste post die ik net las de watten in je hoofd, alsof de wereld niet echt is. Heel naar en ook raar voelt dat.
En Lady-day
en voor iedereen hier in deze prille fase van rouw. Ik hoop dat jullie wat steun vinden bij elkaar op dit topic
vrijdag 9 maart 2018 om 00:36
Dit hielp mij heel erg:
“Alright, here goes. I'm old. What that means is that I've survived (so far) and a lot of people I've known and loved did not. I've lost friends, best friends, acquaintances, co-workers, grandparents, mom, relatives, teachers, mentors, students, neighbors, and a host of other folks. I have no children, and I can't imagine the pain it must be to lose a child. But here's my two cents.
I wish I could say you get used to people dying. I never did. I don't want to. It tears a hole through me whenever somebody I love dies, no matter the circumstances. But I don't want it to "not matter". I don't want it to be something that just passes. My scars are a testament to the love and the relationship that I had for and with that person. And if the scar is deep, so was the love. So be it. Scars are a testament to life. Scars are a testament that I can love deeply and live deeply and be cut, or even gouged, and that I can heal and continue to live and continue to love. And the scar tissue is stronger than the original flesh ever was. Scars are a testament to life. Scars are only ugly to people who can't see.
As for grief, you'll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you're drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it's some physical thing. Maybe it's a happy memory or a photograph. Maybe it's a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don't even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you'll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what's going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything...and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it's different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O'Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you'll come out. Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don't really want them to. But you learn that you'll survive them. And other waves will come. And you'll survive them too. If you're lucky, you'll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.“
“Alright, here goes. I'm old. What that means is that I've survived (so far) and a lot of people I've known and loved did not. I've lost friends, best friends, acquaintances, co-workers, grandparents, mom, relatives, teachers, mentors, students, neighbors, and a host of other folks. I have no children, and I can't imagine the pain it must be to lose a child. But here's my two cents.
I wish I could say you get used to people dying. I never did. I don't want to. It tears a hole through me whenever somebody I love dies, no matter the circumstances. But I don't want it to "not matter". I don't want it to be something that just passes. My scars are a testament to the love and the relationship that I had for and with that person. And if the scar is deep, so was the love. So be it. Scars are a testament to life. Scars are a testament that I can love deeply and live deeply and be cut, or even gouged, and that I can heal and continue to live and continue to love. And the scar tissue is stronger than the original flesh ever was. Scars are a testament to life. Scars are only ugly to people who can't see.
As for grief, you'll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you're drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it's some physical thing. Maybe it's a happy memory or a photograph. Maybe it's a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don't even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you'll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what's going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything...and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it's different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O'Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you'll come out. Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don't really want them to. But you learn that you'll survive them. And other waves will come. And you'll survive them too. If you're lucky, you'll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.“
vrijdag 9 maart 2018 om 00:49
SingleQueen schreef: ↑09-03-2018 00:36Dit hielp mij heel erg:
“Alright, here goes. I'm old. What that means is that I've survived (so far) and a lot of people I've known and loved did not. I've lost friends, best friends, acquaintances, co-workers, grandparents, mom, relatives, teachers, mentors, students, neighbors, and a host of other folks. I have no children, and I can't imagine the pain it must be to lose a child. But here's my two cents.
I wish I could say you get used to people dying. I never did. I don't want to. It tears a hole through me whenever somebody I love dies, no matter the circumstances. But I don't want it to "not matter". I don't want it to be something that just passes. My scars are a testament to the love and the relationship that I had for and with that person. And if the scar is deep, so was the love. So be it. Scars are a testament to life. Scars are a testament that I can love deeply and live deeply and be cut, or even gouged, and that I can heal and continue to live and continue to love. And the scar tissue is stronger than the original flesh ever was. Scars are a testament to life. Scars are only ugly to people who can't see.
As for grief, you'll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you're drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it's some physical thing. Maybe it's a happy memory or a photograph. Maybe it's a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don't even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you'll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what's going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything...and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it's different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O'Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you'll come out. Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don't really want them to. But you learn that you'll survive them. And other waves will come. And you'll survive them too. If you're lucky, you'll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.“
Heel mooi kreeg er kippenvel van..... mag ik vragen waar je dit vandaan hebt ? Dank je wel
vrijdag 9 maart 2018 om 08:18
Lieve dames
Veel liefde en sterkte toegewenst voor jullie allemaal. Dit topic is voor mij de reden om nu toch maar eens een account aan te maken en mee te kletsen. Afgelopen weken heb ik volop meegelezen en ik voel veel herkenning in jullie verhalen en gevoelens.
Mijn lieve moeder is vijf weken geleden overleden en ik probeer dit een plek te geven. Ze had ineens terminale kanker en het is vrij snel gegaan. In zes maanden. Dat gaf wat ruimte om afscheid te nemen, maar heeft ook veel energie gekost.
Dit topic is zo troostend voor me. Het geeft houvast in deze rottijd. Want het verdriet is -net als bij jullie- nog zo groot. En zo verlammend. Het gevoel dat de hele wereld doordendert, zonder haar.
Ondertussen gaat het gezinsleven en werk (we hebben een eigen bedrijfje) ook door. Ik vind het moeilijk, maar het geeft houvast en routine. Tja, je moet door he....
Veel liefde en sterkte toegewenst voor jullie allemaal. Dit topic is voor mij de reden om nu toch maar eens een account aan te maken en mee te kletsen. Afgelopen weken heb ik volop meegelezen en ik voel veel herkenning in jullie verhalen en gevoelens.
Mijn lieve moeder is vijf weken geleden overleden en ik probeer dit een plek te geven. Ze had ineens terminale kanker en het is vrij snel gegaan. In zes maanden. Dat gaf wat ruimte om afscheid te nemen, maar heeft ook veel energie gekost.
Dit topic is zo troostend voor me. Het geeft houvast in deze rottijd. Want het verdriet is -net als bij jullie- nog zo groot. En zo verlammend. Het gevoel dat de hele wereld doordendert, zonder haar.
Ondertussen gaat het gezinsleven en werk (we hebben een eigen bedrijfje) ook door. Ik vind het moeilijk, maar het geeft houvast en routine. Tja, je moet door he....
vrijdag 9 maart 2018 om 08:33
[quote=Engelsdropspikkels
Heel mooi kreeg er kippenvel van..... mag ik vragen waar je dit vandaan hebt ? Dank je wel
[/quote]
Een tijd terug vroeg iemand hulp op Reddit. Een vriend was overleden en deze TO kon niet met het verdriet omgaan en vroeg om hulp ( een beetje zoals jij met het verdriet om je moeders overlijden). De tekst was 1 vd reacties en werd overal gekopieerd. De TO heeft de OP grotendeels verwijderd, maar de reactie staat er nog. Hier is de link : https://www.reddit.com/r/Assistance/com ... o/c1u0rx2/
Heel mooi kreeg er kippenvel van..... mag ik vragen waar je dit vandaan hebt ? Dank je wel[/quote]
Een tijd terug vroeg iemand hulp op Reddit. Een vriend was overleden en deze TO kon niet met het verdriet omgaan en vroeg om hulp ( een beetje zoals jij met het verdriet om je moeders overlijden). De tekst was 1 vd reacties en werd overal gekopieerd. De TO heeft de OP grotendeels verwijderd, maar de reactie staat er nog. Hier is de link : https://www.reddit.com/r/Assistance/com ... o/c1u0rx2/
vrijdag 9 maart 2018 om 20:22
Welkom, Teun. Wat ontzettend verdrietig dat jij afscheid van je moeder hebt moeten nemen. Ja, inderdaad, de wereld dendert gewoon door... maar voor ons achterblijvers staat alles tegelijkertijd ook helemaal stil.
Ik heb nu meer verdriet dan de paar weken na mijn vaders dood. Dat komt inderdaad omdat het van dichtbij meemaken van zijn lijden geluwd is. Ik begin me mijn vader nu al meer te herinneren zoals hij was toen hij niet ziek was. Ergens is dat ook wel fijn. Hij was op het laatst zo zwak, zo verkrampt van de pijn... Ik denk nu steeds vaker aan hem dat hij lekker aan het koken was of met de hond wandelde.
Het is nog maar 7 weken geleden dat hij kwam te overlijden, maar het voelt veel langer voor mij. Misschien wel omdat ik de hele dag door zo ontzettend veel aan hem denk.
Ik ben ook nog steeds bezig met het lezen van artikelen over longkanker en hoe snel zo'n tumor groeit en uitzaait. Het doet er niet meer toe, want hij is dood. En ik heb aan zijn arts gevraagd hoe lang hij al kanker had, maar die weet het ook niet. We zullen het nooit weten. Waarom blijf ik dan zoeken, he?
En dan dat dubbele gevoel dat ik eigenlijk niet zo ontzettend veel aan hem wil denken, het niet zo verdrietig willen zijn en tegelijkertijd me daar schuldig over voelen want hij was het waard om verdrietig over te zijn. Ik wil hem niet vergeten, maar dit geeft mij weinig ruimte voor andere dingen. Ik ga naar mijn werk, kom thuis, eet wat, ga in bed zitten internetten en dan slapen. Dat is het zo'n beetje. Niet bepaald YOLO
Ik heb nu meer verdriet dan de paar weken na mijn vaders dood. Dat komt inderdaad omdat het van dichtbij meemaken van zijn lijden geluwd is. Ik begin me mijn vader nu al meer te herinneren zoals hij was toen hij niet ziek was. Ergens is dat ook wel fijn. Hij was op het laatst zo zwak, zo verkrampt van de pijn... Ik denk nu steeds vaker aan hem dat hij lekker aan het koken was of met de hond wandelde.
Het is nog maar 7 weken geleden dat hij kwam te overlijden, maar het voelt veel langer voor mij. Misschien wel omdat ik de hele dag door zo ontzettend veel aan hem denk.
Ik ben ook nog steeds bezig met het lezen van artikelen over longkanker en hoe snel zo'n tumor groeit en uitzaait. Het doet er niet meer toe, want hij is dood. En ik heb aan zijn arts gevraagd hoe lang hij al kanker had, maar die weet het ook niet. We zullen het nooit weten. Waarom blijf ik dan zoeken, he?
En dan dat dubbele gevoel dat ik eigenlijk niet zo ontzettend veel aan hem wil denken, het niet zo verdrietig willen zijn en tegelijkertijd me daar schuldig over voelen want hij was het waard om verdrietig over te zijn. Ik wil hem niet vergeten, maar dit geeft mij weinig ruimte voor andere dingen. Ik ga naar mijn werk, kom thuis, eet wat, ga in bed zitten internetten en dan slapen. Dat is het zo'n beetje. Niet bepaald YOLO
zondag 11 maart 2018 om 14:47
Ladyday niet bepaald yolo moest ik toch wel even om lachen eigenlijk 
De dagen zijn gewoon niet leuk nu ik heb hetzelfde doe wat en ben blij las ik weer naar bed kan. Ik denk iedere ochtend als eerste mama is dood.... zo naar iedere dag weer dat besef.
Teun helaas ook welkom voor jou hier, verlammend ja heel erg soms heb ik het gevoel dat ik niks kan opbrengen soms duurt de dag zo lang.
Ik heb het het met name savonds erg zwaar als het donker wordt en tegen de tijd dat ik naar bed ga komt er eerst nog een enorme huilbui van ongelukkigheid gemis en wanhoop. Mss dat dat er uitmoet na de dag ik weet het niet.
Nadat we hier hadden geschreven over tekens stond de dag erna mijn horloge stil toch vreemd he
De dagen zijn gewoon niet leuk nu ik heb hetzelfde doe wat en ben blij las ik weer naar bed kan. Ik denk iedere ochtend als eerste mama is dood.... zo naar iedere dag weer dat besef.
Teun helaas ook welkom voor jou hier, verlammend ja heel erg soms heb ik het gevoel dat ik niks kan opbrengen soms duurt de dag zo lang.
Ik heb het het met name savonds erg zwaar als het donker wordt en tegen de tijd dat ik naar bed ga komt er eerst nog een enorme huilbui van ongelukkigheid gemis en wanhoop. Mss dat dat er uitmoet na de dag ik weet het niet.
Nadat we hier hadden geschreven over tekens stond de dag erna mijn horloge stil toch vreemd he
zondag 11 maart 2018 om 15:08
Is ook vreemd. Eigenlijk wil ik niet in die dingen geloven, immers het batterijtje kan natuurlijk ook gewoon leeg zijnEngelsdropspikkels schreef: ↑11-03-2018 14:47Nadat we hier hadden geschreven over tekens stond de dag erna mijn horloge stil toch vreemd he
Maar toch, zulke dingen hoor je vaker. En sinds het mezelf overkomt is die twijfel weg.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 11 maart 2018 om 19:44
Mijn vader had ook “opeens” terminale kanker en was binnen een paar weken weg.
Ik lees af en toe met jullie mee en dan is het ergens toch “fijn” te weten dat je niet alleen bent in je verdriet. Wel wreed hoor, zo te denken.
Ik sleep mezelf vooruit en de ene dag gaat dat net wat makkelijker dan de andere. ‘S avonds ben ik helemaal kapot. Het troost mij kracht te vinden in de pijn maar op sommige momenten is het gewoon pure ellende.
De afgelopen weken zijn hier meerdere onverklaarbare dingen gebeurd, maar als we spreken over “tekens”..is het voor mij vooral ook een diepe wetenschap dat hij in mijn hart zit..
Ik heb helaas niet de energie op jullie verhalen allemaal in te gaan..maar hoop dat dit jullie ook helpt: Pijn mogen we voelen..pijn bevestigd de liefde. En kracht en juist die liefde helpt ons vooruit! Sterkte!
Ik lees af en toe met jullie mee en dan is het ergens toch “fijn” te weten dat je niet alleen bent in je verdriet. Wel wreed hoor, zo te denken.
Ik sleep mezelf vooruit en de ene dag gaat dat net wat makkelijker dan de andere. ‘S avonds ben ik helemaal kapot. Het troost mij kracht te vinden in de pijn maar op sommige momenten is het gewoon pure ellende.
De afgelopen weken zijn hier meerdere onverklaarbare dingen gebeurd, maar als we spreken over “tekens”..is het voor mij vooral ook een diepe wetenschap dat hij in mijn hart zit..
Ik heb helaas niet de energie op jullie verhalen allemaal in te gaan..maar hoop dat dit jullie ook helpt: Pijn mogen we voelen..pijn bevestigd de liefde. En kracht en juist die liefde helpt ons vooruit! Sterkte!
zondag 11 maart 2018 om 20:03
Ik vind dat niet wreed om zo te denken hoor. We komen hier natuurlijk met een reden: ons minder alleen te voelen in het verdriet. Het geeft mij veel troost dat er anderen zijn die begrijpen wat ik doormaak.Sinala26 schreef: ↑11-03-2018 19:44Mijn vader had ook “opeens” terminale kanker en was binnen een paar weken weg.
Ik lees af en toe met jullie mee en dan is het ergens toch “fijn” te weten dat je niet alleen bent in je verdriet. Wel wreed hoor, zo te denken.
Ik sleep mezelf vooruit en de ene dag gaat dat net wat makkelijker dan de andere. ‘S avonds ben ik helemaal kapot. Het troost mij kracht te vinden in de pijn maar op sommige momenten is het gewoon pure ellende.
De afgelopen weken zijn hier meerdere onverklaarbare dingen gebeurd, maar als we spreken over “tekens”..is het voor mij vooral ook een diepe wetenschap dat hij in mijn hart zit..
Ik heb helaas niet de energie op jullie verhalen allemaal in te gaan..maar hoop dat dit jullie ook helpt: Pijn mogen we voelen..pijn bevestigd de liefde. En kracht en juist die liefde helpt ons vooruit! Sterkte!
Overdag gaat het hier eigenlijk wel. Het is juist vooral 's avonds dat het verdriet toeslaat. Ik kan het nauwelijks bevatten... uitslag dat het uitgezaaide kanker was en 5 dagen later dood. En tegelijkertijd dankbaar dat wij het al die tijd (jaren?) niet geweten hebben. Mijn vader stond onder behandeling van verschillende artsen, waaronder een longarts, en niemand die het doorhad...
Soms denk ik dat ik gewoon nog in shock ben hoe snel dit allemaal gegaan is. En soms heb ik er vrede mee, mijn vader heeft geen pijn meer, nooit meer. Zo fijn voor hem.
En die tekens... wat zou ik ze graag willen ontvangen. Ik had gisterochtend wel iets geks, ik lag in bed te internetten en opeens voelde ik dat de kat op mijn bed sprong, op mijn linkerbeen. Echt zo'n dikke plof (heb plofkat). Ik keek op... lag daar niets. De kat lag heel ergens anders te slapen. Dan twijfel ik of ik bezoek had of dat er een spier in mijn been een beetje gek deed.
zondag 11 maart 2018 om 20:32
Ik ben ook dankbaar, voor al dat leed wat bespaard is gebleven. Alsof de dood toch nog in meest vriendelijke vorm is gekomen, zonder al teveel toeters en bellen.
Soms voel ik een hand op mijn schouder. Ze zeggen dat je dat zelf doet. Ik weet het niet. Het wordt wel steeds minder overigens..en ik denk dat dat ook goed is om door te kunnen.
Soms voel ik een hand op mijn schouder. Ze zeggen dat je dat zelf doet. Ik weet het niet. Het wordt wel steeds minder overigens..en ik denk dat dat ook goed is om door te kunnen.
maandag 12 maart 2018 om 01:01
SingleQueen - Wat een prachtige tekst nog. Ik heb er de afgelopen dagen veel aan gehad en hem zelfs doorgestuurd naar mijn rouwende vader. Het omschrijft zo goed de diepe pijn die we voelen, maar die pijn bevestigt ook de liefde die we voor onze geliefden voelden (en nog steeds voelen), zoals Sinala26 ook zegt. Een lidteken dat we misschien ooit gaan koesteren?
Vooralsnog, dag voor dag. Week bij week. Maand bij maand. En straks zelfs jaar voor jaar. Hier begrijpen we elkaar in ons verdriet, denk ik. Ondanks dat ik omringt ben door mijn gezin en lieve, begrijpende vriendinnen, voel ik mij vaak heel erg alleen. En ik wil ook alleen zijn in dit proces, merk ik.
Vooralsnog, dag voor dag. Week bij week. Maand bij maand. En straks zelfs jaar voor jaar. Hier begrijpen we elkaar in ons verdriet, denk ik. Ondanks dat ik omringt ben door mijn gezin en lieve, begrijpende vriendinnen, voel ik mij vaak heel erg alleen. En ik wil ook alleen zijn in dit proces, merk ik.
maandag 12 maart 2018 om 03:56
Hopelijk toch nog in slaap gevallen, Engelsdropspikkels? Het is een rottijd voor je, straks wordt het beter voor je. Houvol xx
Angstgevoel herken ik niet zo zeer, wel af en toe een soort wanhoopsgevoel waarin me nu beetje bij beetje bij neer bij leg. Omdat ik weet dat ik me later weer beter voel.
En inderdaad, als ik een drukke dag gehad heb met veel emoties, dan ben ik extra verdrietig. De sluizen gaan dan open. Ik laat het maar gebeuren....
Angstgevoel herken ik niet zo zeer, wel af en toe een soort wanhoopsgevoel waarin me nu beetje bij beetje bij neer bij leg. Omdat ik weet dat ik me later weer beter voel.
En inderdaad, als ik een drukke dag gehad heb met veel emoties, dan ben ik extra verdrietig. De sluizen gaan dan open. Ik laat het maar gebeuren....
maandag 12 maart 2018 om 04:13
Nee nog steeds niet... jij ook nog wakker zo laat?TeunTeun schreef: ↑12-03-2018 03:56Hopelijk toch nog in slaap gevallen, Engelsdropspikkels? Het is een rottijd voor je, straks wordt het beter voor je. Houvol xx
Angstgevoel herken ik niet zo zeer, wel af en toe een soort wanhoopsgevoel waarin me nu beetje bij beetje bij neer bij leg. Omdat ik weet dat ik me later weer beter voel.
En inderdaad, als ik een drukke dag gehad heb met veel emoties, dan ben ik extra verdrietig. De sluizen gaan dan open. Ik laat het maar gebeuren....
maandag 12 maart 2018 om 07:41
Angstgevoel herken ik zelf ook niet zo zeer. Die wanhoop wel. Ook ik leg me daar maar bij neer. Ik laat de golven gewoon over me heenkomen. Ik ontkom er toch niet aan en hoe meer ik me verzet, hoe erger het wordt. Wellicht komt dat ook dat ik nog een moeder heb. Jij bent je beide ouders kwijt, Spikkels. Ik heb nog een moederTeunTeun schreef: ↑12-03-2018 03:56Hopelijk toch nog in slaap gevallen, Engelsdropspikkels? Het is een rottijd voor je, straks wordt het beter voor je. Houvol xx
Angstgevoel herken ik niet zo zeer, wel af en toe een soort wanhoopsgevoel waarin me nu beetje bij beetje bij neer bij leg. Omdat ik weet dat ik me later weer beter voel.
En inderdaad, als ik een drukke dag gehad heb met veel emoties, dan ben ik extra verdrietig. De sluizen gaan dan open. Ik laat het maar gebeuren....
Ik heb over mijn vader gedroomd vannacht, maar baal er van dat ik me de droom niet meer kan herinneren, maar ik weet dat het over hem ging en dat hij zei dat hij geen pijn meer had. Verder niets, helaas. De eerste paar weken droomde ik heel veel over hem. Eerst dat ik er opeens achter kwam dat hij heel ziek was en dood zou gaan (dat waren de ergste dromen), toen droomde ik dat hij al heel ziek was en later droomde ik dat ik wist dat hij dood was. En opeens stopte het.
Heb je nog een beetje kunnen slapen, Spikkels?
maandag 12 maart 2018 om 09:13
Tekens heb ik niet gehad, maar zowel mijn moeder (2 maanden geleden overleden) als mijn vader (al bijna 20 jaar geleden overleden) waren daar totaal niet van, geloofden er niet in. Dus ik zou ook echt heel verbaasd zijn.
Wel droom ik van ze, van allebei. Laatst hadden ze ruzie in mijn droom, en dat hadden ze in het echt zelden. Zo raar. Ik word dan ook niet fijn wakker.
Slecht slapen doe ik ook, ik word om een uur of 4 wakker en slaap daarna alleen nog korte stukjes, steeds een half uurtje ofzo. Niet fijn. Ben er ook heel moe van. Volgens mijn nicht was het bij haar ineens ook weer over, daar hou ik me maar aan vast. Angstgevoelens gelukkig dan weer geen last van.
Sterkte iedereen!
Wel droom ik van ze, van allebei. Laatst hadden ze ruzie in mijn droom, en dat hadden ze in het echt zelden. Zo raar. Ik word dan ook niet fijn wakker.
Slecht slapen doe ik ook, ik word om een uur of 4 wakker en slaap daarna alleen nog korte stukjes, steeds een half uurtje ofzo. Niet fijn. Ben er ook heel moe van. Volgens mijn nicht was het bij haar ineens ook weer over, daar hou ik me maar aan vast. Angstgevoelens gelukkig dan weer geen last van.
Sterkte iedereen!
The owls are not what they seem
maandag 12 maart 2018 om 10:24
Na een hele slechte nachtrust ben ik blij met een dag vrij....
De angst ken ik deels, maar komt vooral voort uit de wanhoop/machteloosheid. Want ik heb niks kunnen doen om het te voorkomen. Er zijn veel "wat als" vragen... Mogelijk ook omdat de oorzaak nooit is gevonden en ik werk op een vergelijkbaar medisch vakgebied. Ik hem behoorlijk veel literatuur gelezen na haar overlijden maar de puzzelstukjes passen gewoon niet.
Ik herinner me nog dat I het begin de avonden niet vervelend waren. Ik was zo moe dat ik als een blok in slaap viel, maar de ochtenden...
De angst ken ik deels, maar komt vooral voort uit de wanhoop/machteloosheid. Want ik heb niks kunnen doen om het te voorkomen. Er zijn veel "wat als" vragen... Mogelijk ook omdat de oorzaak nooit is gevonden en ik werk op een vergelijkbaar medisch vakgebied. Ik hem behoorlijk veel literatuur gelezen na haar overlijden maar de puzzelstukjes passen gewoon niet.
Ik herinner me nog dat I het begin de avonden niet vervelend waren. Ik was zo moe dat ik als een blok in slaap viel, maar de ochtenden...
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 12 maart 2018 om 11:11
Ik ben nog steeds geobsedeerd door de vraag hoe het kon gebeuren dat niemand heeft door gehad dat er echt iets ernstigs aan de hand was. Hoe kan het dat mijn vader meerdere CT scans/longfoto's/echo's heeft gehad (zelfs nog 6 weken voor zijn overlijden) en dat dit niet naar voren kwam, ondanks dat hij aangaf ontzettend veel pijn te hebben. Hoe kan het dat de linkerlong van mijn vader zo ontzettend aangetast was dat de chirurg moeite had om biopten af te nemen -- er zaten stukken bij die zo hard waren als steen -- en dat dit gewoon meerdere malen over het hoofd gezien is. Hoe kan het dat 2 jaar geleden op een PET scan helemaal niets te zien was (mijn vader was toen ook heel ziek, de huisarts dacht meteen aan kanker, maar dat hebben ze destijds niet kunnen vinden) en dat het in december opeens ernstig uitgezaaid was.neweve schreef: ↑12-03-2018 10:24Na een hele slechte nachtrust ben ik blij met een dag vrij....
De angst ken ik deels, maar komt vooral voort uit de wanhoop/machteloosheid. Want ik heb niks kunnen doen om het te voorkomen. Er zijn veel "wat als" vragen... Mogelijk ook omdat de oorzaak nooit is gevonden en ik werk op een vergelijkbaar medisch vakgebied. Ik hem behoorlijk veel literatuur gelezen na haar overlijden maar de puzzelstukjes passen gewoon niet.
Ik herinner me nog dat I het begin de avonden niet vervelend waren. Ik was zo moe dat ik als een blok in slaap viel, maar de ochtenden...
Ik heb nog zoveel vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen, maar ik vind het echt ontzettend gek hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik probeer ook nog van alle kleine puzzelstukjes 1 verhaal te maken. Het is onmogelijk. Mijn beste vriendin haar vader is ook overleden aan longkanker, ging ook heel snel, maar zij weet niet eens het type dat hem genekt heeft en het boeit haar ook niet. Ik zou wel willen dat ook ik dit los kon laten, want ik krijg hem er niet mee terug.
Als ik wakker word en me dan opeens realiseer dat mijn vader overleden is, dat moment... dat vind ik heel verschrikkelijk. Maar voor de rest zijn de ochtenden i.h.a. wel redelijk omdat ik me dan klaar moet maken voor mijn werk. Ondanks dat mijn werk me momenteel weinig boeit, ben ik dankbaar dat ik het heb. Het geeft me wel goede afleiding. En een paar keer per dag even naar het toilet om zachtjes te snikken. De avonden... die vind ik het ergst.
