Wedervraag blijft uit - wat is dat toch?

Het valt mij steeds meer op dat wanneer ik een gesprek heb met mensen dat een wedervraag uitblijft.
Op feestjes met kennissen maar ook bij vrienden. En al helemaal bij studiegenoten.

Als voorbeeld: gister was ik op een verjaardagsfeestje, echt enorm gezellig en veel gekletst met mensen die ik deels wel en deels niet kende.
Ik vind het echt leuk naar al die mensen te luisteren en stel actief vragen, waar maar al te gretig antwoord op wordt gegeven. Sommige mensen ratelen zo door, dat het lastig is er tussen te komen (bij 1 op 1 gesprekken). Soms realiseren ze zich tegen het einde van het gesprek, wanneer ze naar huis willen, dat ze geen vragen aan mij hebben gesteld:

' oh sorry, ik heb eigenlijk helemaal niets aan jou gevraagd, maar ik was eigenlijk van plan nu naar huis te gaan, ik ben namelijk zo moe'. Meestal weet ik zo'n gesprek tussen de 15 minuten en soms langer dan 40 minuten non stop draaiende te houden.

Ergens kan ik er wel om lachen, maar het baart mij ook zorgen. Wat is dat toch? Ik zou het doodvermoeiend vinden om alleen mezelf te horen praten. Ik weet van mijzelf dat ik niet zo ben dat ik heel actief in zo'n gesprek (wat dan gaat over iemands baan of privé leven of willekeurig ander onderwerp) probeer er tussen te wurmen en een draai aan het gesprek geef en over mijzelf ga vertellen. Dat vind ik onbeleefd, zelfs wat narcistisch.

Voorbeeld: Jan: 'Ja, ik ben dus docent en poeh jeetje wat een lastige baan is dit zeg, ik doe wel enorm mijn best en geef mij echt maximaal, sommige andere collega docenten doen dat dus niet'. Ik zeg dan niet vervolgens: Vervelend voor je Jan, ik studeer nu dit en dat en dat valt mij soms ook wel zwaar. A: omdat het naar mijn gevoel niet aansluit op het gesprek, op wat Jan vertelt. B: Omdat ik het niet fijn vind tegen mensen die ik niet ken te vertellen wat mij wel of niet zwaar voelt in het leven. C: Jan wil klaarblijkelijk graag spuien over zijn vermoeidheid en opscheppen over hoe goed hij het doet, als hij geïnteresseerd is in mij dan denk ik, dan komt er wel een wedervraag. Maar die komt bij Jan niet, en ook vaak bij anderen niet.

Herkennen jullie dit? Is dit iets van deze tijd? Aanvulling: ik woon wel in de randstad, geen idee of dat er mee te maken heeft. Of is het gewoon dikke pech? Als ik niet actief op mensen afstap en vragen stel dan komt er namelijk ook niemand op mij af, meestal dan.

KeaAlpine schreef: ↑

30-09-2017 21:07

Is er ook iets tussen zwaar gespreksstof en tokkie gespreksstof in wat jou betreft? Ik zie je nu al twee keer zeggen dat jouw ervaringen 'te zwaar' zijn voor een beetje normaal gesprek.

Dit herken ik ook heel erg. Ik heb nogal vreemde en lastige omstandigheden thuis gehad als kind, en momenteel heb ik geen familie. Als direct wordt gevraagd naar wie mijn ouders zijn of waar ze wonen dan vind ik het ook onprettig te moeten liegen. Soms geef ik dan een kort antwoord. Maar je ziet aan mensen dat ze niet weten wat ze daarmee moeten, aan hun gezichtsuitdrukking en lichaamstaal, en meestal druipen ze daarna af. En dat snap ik ook wel. Maar liegen vind ik dus ook vervelend.

retrostar schreef: ↑

30-09-2017 20:23

Ik zou het gesprek op "het onderwijs" brengen. Wel een drukke baan maar jullie hebben lekker lange vakanties; werk je nog veel na schooltijd e.d., is het leuk werk, wat doet de school aan halloween en aan de kerst e.d.

Haha, de helft van de door jou genoemde vragen heeft 'Jan' zelf al beantwoord in zijn monoloog. En toen wilde Jan plots naar huis.