Psyche
alle pijlers
Wedervraag blijft uit - wat is dat toch?
zaterdag 30 september 2017 om 16:42
Het valt mij steeds meer op dat wanneer ik een gesprek heb met mensen dat een wedervraag uitblijft.
Op feestjes met kennissen maar ook bij vrienden. En al helemaal bij studiegenoten.
Als voorbeeld: gister was ik op een verjaardagsfeestje, echt enorm gezellig en veel gekletst met mensen die ik deels wel en deels niet kende.
Ik vind het echt leuk naar al die mensen te luisteren en stel actief vragen, waar maar al te gretig antwoord op wordt gegeven. Sommige mensen ratelen zo door, dat het lastig is er tussen te komen (bij 1 op 1 gesprekken). Soms realiseren ze zich tegen het einde van het gesprek, wanneer ze naar huis willen, dat ze geen vragen aan mij hebben gesteld:
' oh sorry, ik heb eigenlijk helemaal niets aan jou gevraagd, maar ik was eigenlijk van plan nu naar huis te gaan, ik ben namelijk zo moe'. Meestal weet ik zo'n gesprek tussen de 15 minuten en soms langer dan 40 minuten non stop draaiende te houden.
Ergens kan ik er wel om lachen, maar het baart mij ook zorgen. Wat is dat toch? Ik zou het doodvermoeiend vinden om alleen mezelf te horen praten. Ik weet van mijzelf dat ik niet zo ben dat ik heel actief in zo'n gesprek (wat dan gaat over iemands baan of privé leven of willekeurig ander onderwerp) probeer er tussen te wurmen en een draai aan het gesprek geef en over mijzelf ga vertellen. Dat vind ik onbeleefd, zelfs wat narcistisch.
Voorbeeld: Jan: 'Ja, ik ben dus docent en poeh jeetje wat een lastige baan is dit zeg, ik doe wel enorm mijn best en geef mij echt maximaal, sommige andere collega docenten doen dat dus niet'. Ik zeg dan niet vervolgens: Vervelend voor je Jan, ik studeer nu dit en dat en dat valt mij soms ook wel zwaar. A: omdat het naar mijn gevoel niet aansluit op het gesprek, op wat Jan vertelt. B: Omdat ik het niet fijn vind tegen mensen die ik niet ken te vertellen wat mij wel of niet zwaar voelt in het leven. C: Jan wil klaarblijkelijk graag spuien over zijn vermoeidheid en opscheppen over hoe goed hij het doet, als hij geïnteresseerd is in mij dan denk ik, dan komt er wel een wedervraag. Maar die komt bij Jan niet, en ook vaak bij anderen niet.
Herkennen jullie dit? Is dit iets van deze tijd? Aanvulling: ik woon wel in de randstad, geen idee of dat er mee te maken heeft. Of is het gewoon dikke pech? Als ik niet actief op mensen afstap en vragen stel dan komt er namelijk ook niemand op mij af, meestal dan.
Op feestjes met kennissen maar ook bij vrienden. En al helemaal bij studiegenoten.
Als voorbeeld: gister was ik op een verjaardagsfeestje, echt enorm gezellig en veel gekletst met mensen die ik deels wel en deels niet kende.
Ik vind het echt leuk naar al die mensen te luisteren en stel actief vragen, waar maar al te gretig antwoord op wordt gegeven. Sommige mensen ratelen zo door, dat het lastig is er tussen te komen (bij 1 op 1 gesprekken). Soms realiseren ze zich tegen het einde van het gesprek, wanneer ze naar huis willen, dat ze geen vragen aan mij hebben gesteld:
' oh sorry, ik heb eigenlijk helemaal niets aan jou gevraagd, maar ik was eigenlijk van plan nu naar huis te gaan, ik ben namelijk zo moe'. Meestal weet ik zo'n gesprek tussen de 15 minuten en soms langer dan 40 minuten non stop draaiende te houden.
Ergens kan ik er wel om lachen, maar het baart mij ook zorgen. Wat is dat toch? Ik zou het doodvermoeiend vinden om alleen mezelf te horen praten. Ik weet van mijzelf dat ik niet zo ben dat ik heel actief in zo'n gesprek (wat dan gaat over iemands baan of privé leven of willekeurig ander onderwerp) probeer er tussen te wurmen en een draai aan het gesprek geef en over mijzelf ga vertellen. Dat vind ik onbeleefd, zelfs wat narcistisch.
Voorbeeld: Jan: 'Ja, ik ben dus docent en poeh jeetje wat een lastige baan is dit zeg, ik doe wel enorm mijn best en geef mij echt maximaal, sommige andere collega docenten doen dat dus niet'. Ik zeg dan niet vervolgens: Vervelend voor je Jan, ik studeer nu dit en dat en dat valt mij soms ook wel zwaar. A: omdat het naar mijn gevoel niet aansluit op het gesprek, op wat Jan vertelt. B: Omdat ik het niet fijn vind tegen mensen die ik niet ken te vertellen wat mij wel of niet zwaar voelt in het leven. C: Jan wil klaarblijkelijk graag spuien over zijn vermoeidheid en opscheppen over hoe goed hij het doet, als hij geïnteresseerd is in mij dan denk ik, dan komt er wel een wedervraag. Maar die komt bij Jan niet, en ook vaak bij anderen niet.
Herkennen jullie dit? Is dit iets van deze tijd? Aanvulling: ik woon wel in de randstad, geen idee of dat er mee te maken heeft. Of is het gewoon dikke pech? Als ik niet actief op mensen afstap en vragen stel dan komt er namelijk ook niemand op mij af, meestal dan.
zaterdag 30 september 2017 om 19:48
Het-groepje schreef: ↑30-09-2017 19:42Zie het al voor me!
Ik had er ook een hele tijd last van omdat ik vooral heel ellendige verhalen kreeg.
Miskramen tot in detail enzo.
Ik heb ooit uitleg gekregen van een paranormaal persoon dat ik dat aantrek, ook van mensen die niet meer leven zeg maar.
Er schenen nogal wat types met me mee te liften.
Er was een tijd dat ik bijv op straat door opgetogen wazige types werd aangesproken omdat er een heel gevolg bij me scheen te lopen.
Ik geloof daar allemaal niet zo in want wat kun je ermee.
Maar na een aantal incidenten rond een sterfgeval was ik wat ontvankelijker voor dit verhaal en zij had me een op zich heel simpel trucje geleerd om me af te sluiten en dingen buiten te houden.
Dat helpt eigenlijk wel.
Om de een of andere manier is het nu wat lichter en luchtiger en voel ik me ook niet verantwoordelijk voor het oplossen van van alles.
Want ik deed ook nog vaak iets met die verhalen. Nog een keer langsgaan of afspreken uit zorg, mensen in de omgeving proberen te waarschuwen etc.
Ik heb het gevoel dat ik mijn deel wel gedaan heb voorlopig en kan het wat afstandelijker houden.
En wil je dit trucje ook met ons delen?
zaterdag 30 september 2017 om 19:54
Je mond open doen en zeggen: Ik moet plassen/poepen, ik heb dorst ( dan gaan ze misschien wel beledigd naar je kijken) ...maar hoge toiletnood werkt gewoon goed. Sorry en dan hup snel weglopen.Dymphnatam schreef: ↑30-09-2017 19:48Ja, mee eens. Maar er werd gevraagd hoe je inbrak op een monoloog. Niet hoe je er zo snel mogelijk onder uit kwam.
Dat helicopteren en wat je dan zegt in een van die posts zou ik niet doen btw. Dat komt echt heel vaag over.
zaterdag 30 september 2017 om 19:57
Hoe je inbreekt ?Dymphnatam schreef: ↑30-09-2017 19:48Ja, mee eens. Maar er werd gevraagd hoe je inbrak op een monoloog. Niet hoe je er zo snel mogelijk onder uit kwam.
- boeiuhhhh
- hoor ik daar een lama schijten
- word jij nou nooit moe van jezelf
- ja ! En nou ik !!!
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 30 september 2017 om 20:15
Ik vertel weinig over mezelf, al kan ik best veel praten. Blatende mensen zijn daar de oorzaak van (naast een achtergrond die voor sommige mensen gewoon te heftig is voor een gezellig avondje kringverjaardag); waarom zou ik van mensen die urenlang kunnen oreren over hun vaste staanplaats op de camping in Ommen verwachten dat ze geïnteresseerd zijn in mij?
Dus ik verwacht gewoon helemaal niets meer. Dat klinkt cynisch, maar het is zo. Oninteressant geneuzel is een stuk beter vol te houden als je niet gekwetst bent omdat de ander niets aan jou vraagt.
Dus ik verwacht gewoon helemaal niets meer. Dat klinkt cynisch, maar het is zo. Oninteressant geneuzel is een stuk beter vol te houden als je niet gekwetst bent omdat de ander niets aan jou vraagt.
zaterdag 30 september 2017 om 20:23
Ik zou het gesprek op "het onderwijs" brengen. Wel een drukke baan maar jullie hebben lekker lange vakanties; werk je nog veel na schooltijd e.d., is het leuk werk, wat doet de school aan halloween en aan de kerst e.d.Voorbeeld: Jan: 'Ja, ik ben dus docent en poeh jeetje wat een lastige baan is dit zeg, ik doe wel enorm mijn best en geef mij echt maximaal, sommige andere collega docenten doen dat dus niet'.
retrostar wijzigde dit bericht op 30-09-2017 20:25
6.22% gewijzigd
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 30 september 2017 om 20:24
Ik geloof niet in geesten, maar ik heb ook de neiging om de problemen van anderen te veel aan te trekken. Dus als je het zou willen delen: graag. Alleen al vanwege het placebo-effect.Het-groepje schreef: ↑30-09-2017 19:42zij had me een op zich heel simpel trucje geleerd om me af te sluiten en dingen buiten te houden. Dat helpt eigenlijk wel.
(...)
Want ik deed ook nog vaak iets met die verhalen. Nog een keer langsgaan of afspreken uit zorg, mensen in de omgeving proberen te waarschuwen etc.
anoniem_63bbf1e807fcd wijzigde dit bericht op 05-10-2017 15:57
35.30% gewijzigd
zaterdag 30 september 2017 om 20:29
Heel handig als je wil dat het gesprek snel over is.
zaterdag 30 september 2017 om 20:36
Ja, mee eens. Maar er werd gevraagd hoe je inbrak op een monoloog. Niet hoe je er zo snel mogelijk onder uit kwam.
Docent? welke vakken geef je? Vertel me eens: welke certificaten heb je nodig voor deze vakken. Hoe lang ben je daarmee bezig geweest? Kan je goed orde houden?Voorbeeld: Jan: 'Ja, ik ben dus docent en poeh jeetje wat een lastige baan is dit zeg, ik doe wel enorm mijn best en geef mij echt maximaal, sommige andere collega docenten doen dat dus niet'.
Ik denk dit soort vragen, aangezien ik het niet echt fijn vind om over mezelf te praten. Iedereen heeft ooit op school gezeten dus daar weet ik wel wat vragen over te stellen waarvan het antwoord me zou boeien.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 30 september 2017 om 20:38
Dit herken ik ook.vrouwjagersma schreef: ↑30-09-2017 20:15Ik vertel weinig over mezelf, al kan ik best veel praten. Blatende mensen zijn daar de oorzaak van (naast een achtergrond die voor sommige mensen gewoon te heftig is voor een gezellig avondje kringverjaardag); waarom zou ik van mensen die urenlang kunnen oreren over hun vaste staanplaats op de camping in Ommen verwachten dat ze geïnteresseerd zijn in mij?
Dus ik verwacht gewoon helemaal niets meer. Dat klinkt cynisch, maar het is zo. Oninteressant geneuzel is een stuk beter vol te houden als je niet gekwetst bent omdat de ander niets aan jou vraagt.
Je had vroeger phoebe van de serie friends, die onbedoeld van die moodkillers in een gesprek had.
Denk je voor jou heel normale anekdote te vertellen, hele gesprek stil.
zaterdag 30 september 2017 om 20:41
Ik sprak als kind heel makkelijk over mijn dode ouder, net zoals kinderen praten over een mooie paddestoel die ze onderweg gezien hebben. Ik heb ook wel geleerd daar niet teveel over te zeggen en laat het tegenwoordig bij gezellige tokkie-couleurlocale.Het-groepje schreef: ↑30-09-2017 20:38Dit herken ik ook.
Je had vroeger phoebe van de serie friends, die onbedoeld van die moodkillers in een gesprek had.
Denk je voor jou heel normale anekdote te vertellen, hele gesprek stil.
zaterdag 30 september 2017 om 20:42
Ja, maar ze wou niet van hem af maar .. (ik weet niet precies wat ze wel wou).
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 30 september 2017 om 20:49
Daar vroeg ik dus naar, maar antwoorden wil niet erg blijkbaar
zaterdag 30 september 2017 om 20:50
Nou, dit dus inderdaad.nerdopviva schreef: ↑30-09-2017 16:51Ik let er totaal niet op hoe een gesprek gaat. Als ik wat van de ander wil weten, stel ik vragen en luister ik. Als ik zelf wat wil vertellen, vertel ik zelf wat. Ik ga aan het eind van het gesprek geen optelsommetje maken.
Je hebt zelf een aandeel in de communicatie en het is waarschijnlijk dat jij dus zelf de gang van de gesprekken beïnvloedt. Jij bent immers ook de gemene deler tussen al deze mensen met wie je een gesprek hebt.
Iemand anders die je OP herkende schreef dat zij niet graag over zichzelf praat. Dan ga je vanzelf het gesprek zo inrichten dat het niet veel over jezelf gaat. Mensen voelen dit overigens ook wel aan en stemmen de communicatie hier ook op af. Door wat je doet en laat, de manier waarop je zelf ben in een gesprek communiceer je ook iets. Door zelf weinig te geven kan je bijvoorbeeld overkomen alsof je niet graag iets van jezelf deelt en kunnen mensen huiverig zijn om vragen aan je te stellen. Door zelf meer open te zijn over jezelf krijgt een gesprek meestal ook wat meer over en weer communicatie en is het contact meestal opener. Als je het narcistisch vindt om iets over jezelf te vertellen vraag ik me af hoe het gesteld is met je zelfbeeld. Iemand anders schreef al dat ze het moeilijk vindt om ruimte in te nemen voor zichzelf en zich daar ongemakkelijk bij voelt.
Je kunt ook wat kritischer zijn naar de mensen met wie je omgaat als iets je niet bevalt. Ik had een kennis die eigenlijk alleen maar over zichzelf praatte. Als ze vragen stelde was het meestal alleen een opstapje om iets over zichzelf te vertellen en als ik iets vertelde kwam er als reactie een 'ik ook.....' verhaal. Ik heb besloten om het contact te beperken (we hadden contact via een formele weg en soms week dat uit naar informele sfeer) en toen het formele contact voorbij was heb ik geen contact meer gestimuleerd met haar. Ik vond haar eigenlijk gewoon geen prettig persoon bij nader inzien.
anoniem_342341 wijzigde dit bericht op 30-09-2017 20:59
6.30% gewijzigd
zaterdag 30 september 2017 om 20:56
Het staat niet op je voorhoofd geschreven, maar jij doet blijkbaar iets waardoor mensen een opening/gelegenheid ervaren om een heel levensverhaal bij jou op te hangen. Daar heb je zelf ook invloed op. Waarschijnlijk zijn dit dezelfde eigenschappen of gedragingen die mensen aantrekken die continu in de ik-stand zitten.Cateautje schreef: ↑30-09-2017 18:02Ik trek het aan, al mijn hele leven. Als ik in trein zit is de kans ook heel groot dat ik er met een levensverhaal van een medereiziger weer uitstap.
Er staat blijkbaar microfoon of oraal vuilnisvat op mijn voorhoofd geschreven, anders kan ik het ook niet verklaren.
zaterdag 30 september 2017 om 20:58
zaterdag 30 september 2017 om 21:00
Tegenwoordig heb ik daar inderdaad invloed op ja, maar dat is niet altijd zo geweest, omdat ik daar veel te bescheiden voor was en dus iedereen tegen me aan liet ouwehoeren. Die tijden zijn voorbij, kan nu zelfs minder aardig reageren zonder dat mijn hart het op een rennen zet en mijn bloeddruk omhoog schiet. Maar goed, het duurt dus een leven eer je het leert doorzien en maling aan dat soort figuren krijgt
zaterdag 30 september 2017 om 21:03
jammer is dat, ik zie het ook bij mijn kinderen.vrouwjagersma schreef: ↑30-09-2017 20:41Ik sprak als kind heel makkelijk over mijn dode ouder, net zoals kinderen praten over een mooie paddestoel die ze onderweg gezien hebben. Ik heb ook wel geleerd daar niet teveel over te zeggen en laat het tegenwoordig bij gezellige tokkie-couleurlocale.
mijn oudste baalt tegenwoordig als ze naar zijn vader vragen.
hij zei;,, Kun je weer iemand gaan geruststellen en troosten.,,
wij slapen nooit.
?
zaterdag 30 september 2017 om 21:06
Ja, dat is erg herkenbaar. Vooral toen ik puber was, had ik zo'n honger naar informatie over hem, maar mensen bleven altijd maar steken bij hoe erg het allemaal was en hoe zo'n fijne man en hoe zielig voor mijn moeder en dat wij nog maar zo klein waren. En voor je het weet, moest jij die mensen inderdaad op hun gemak stellen.valentinamaria schreef: ↑30-09-2017 21:03jammer is dat, ik zie het ook bij mijn kinderen.
mijn oudste baalt tegenwoordig als ze naar zijn vader vragen.
hij zei;,, Kun je weer iemand gaan geruststellen en troosten.,,
