Psyche
alle pijlers
Zwangerschap en depressie
donderdag 18 februari 2010 om 16:35
Ik heb hier al eens eerder gepost over een gevoel van leegte dat ik ervaar, ik had heel erg de hoop dat ik me beter zou voelen als ik zwanger was... Nu ben ik bijna 6 maanden (26 weken) zwanger en ik voel me zo rot en depressief. Ik kan alleen maar huilen op de bank of in bed, voel me wanhopig, vooral omdat ik niet weet wat ik kan doen om me beter te voelen. Ik ben al in therapie (al heel lang...), slik antidepressiva, heb een tijdje geleden lichttherapie geprobeerd, maar niets helpt. Zelfs mijn therapeut geeft aan dat hij niet weet hoe hij mij verder kan helpen. Ik weet dat ik heel gevoelig ben voor hormonen (PMS etc.), dus het zal wel deels hormonaal zijn. Maar mijn vraag is nu, wat kan ik doen om mij beter te voelen? Moet ik dit nare gevoel maar uitzitten tot het eind van de zwangerschap of kan ik er iets aan doen? Heeft iemand tips voor mij? Of heeft iemand dit zelf ook meegemaakt? Alle hulp is welkom 
donderdag 18 februari 2010 om 18:59
quote:Whiskers schreef op 18 februari 2010 @ 17:53:
Ik ben nog nooit depressief geweest, ben optimistisch en bijna altijd vrolijk, maar mèn, wat heb ik me die negen maanden rot gevoeld.
Nu, 11 weken na de bevalling, gaat het veel beter.
Ik ben gelukkig weer een beetje mezelf.
Zorg dat je goed eet en drinkt, dit is echt belangrijk voor je baby.
Dag Whiskers, wat naar dat je je die hele periode zo rot hebt gevoeld, terwijl het eigenlijk zo mooi zou moeten zijn. Wat heb jij gedaan om je er doorheen te slepen? Jeetje, heb je na je bevalling nog 11 weken moeten wachten voordat je je beter voelde? Ben je tijdens je zwangerschap blijven werken? Ik probeer te blijven werken maar ik kan alleen maar naar mijn computerscherm staren en de tranen proberen tegen te houden.
Goed eten vind ik ook moeilijk, ik heb geen energie om te koken en weinig eetlust, ik dwing mezelf er wel toe maar ben ook nog maar 1 kilo aangekomen, veel te weinig vind ik zelf.
Ik ben nog nooit depressief geweest, ben optimistisch en bijna altijd vrolijk, maar mèn, wat heb ik me die negen maanden rot gevoeld.
Nu, 11 weken na de bevalling, gaat het veel beter.
Ik ben gelukkig weer een beetje mezelf.
Zorg dat je goed eet en drinkt, dit is echt belangrijk voor je baby.
Dag Whiskers, wat naar dat je je die hele periode zo rot hebt gevoeld, terwijl het eigenlijk zo mooi zou moeten zijn. Wat heb jij gedaan om je er doorheen te slepen? Jeetje, heb je na je bevalling nog 11 weken moeten wachten voordat je je beter voelde? Ben je tijdens je zwangerschap blijven werken? Ik probeer te blijven werken maar ik kan alleen maar naar mijn computerscherm staren en de tranen proberen tegen te houden.
Goed eten vind ik ook moeilijk, ik heb geen energie om te koken en weinig eetlust, ik dwing mezelf er wel toe maar ben ook nog maar 1 kilo aangekomen, veel te weinig vind ik zelf.
donderdag 18 februari 2010 om 19:07
quote:sosofie schreef op 18 februari 2010 @ 18:01:
Lieve Kanarie, trek je er niets van aan. Ik ben door een niet herkende depressie in een pnd beland. Het is de hel op aarde, als je dood wilt terwijl je net het liefst kind op de wereld hebt gezet.
Wat heftig joh, dat lijkt me inderdaad wel heel erg naar. Had je voor je bevalling ook last van depressie?
quote:sosofie schreef op 18 februari 2010 @ 18:01:
Het goede nieuws;
Mijn jongste zoon is nu bijna drie. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Ik ben nu dankbaar dat het me overkomen is, want ik heb er zoveel van geleerd, ik ben zoveel sterker dan voorheen.
Ik durf zelfs, over een tijdje, een derde zwangerschap aan.
Goed om te horen dat je je nu goed voelt, dan weet ik dat het goedkomt, het lijkt nu alsof ik me altijd zo rot ga voelen. Lastig, die hormonen in je lijf.
Lieve Kanarie, trek je er niets van aan. Ik ben door een niet herkende depressie in een pnd beland. Het is de hel op aarde, als je dood wilt terwijl je net het liefst kind op de wereld hebt gezet.
Wat heftig joh, dat lijkt me inderdaad wel heel erg naar. Had je voor je bevalling ook last van depressie?
quote:sosofie schreef op 18 februari 2010 @ 18:01:
Het goede nieuws;
Mijn jongste zoon is nu bijna drie. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Ik ben nu dankbaar dat het me overkomen is, want ik heb er zoveel van geleerd, ik ben zoveel sterker dan voorheen.
Ik durf zelfs, over een tijdje, een derde zwangerschap aan.
Goed om te horen dat je je nu goed voelt, dan weet ik dat het goedkomt, het lijkt nu alsof ik me altijd zo rot ga voelen. Lastig, die hormonen in je lijf.
donderdag 18 februari 2010 om 19:11
quote:Twijgje schreef op 18 februari 2010 @ 18:06:
Het duurde wel zeker een maand of 9 voor ik me echt weer mezelf voelde, maar dat schijnen ze ontzwangeren te noemen.
Pfff... nog 9 maanden ontzwangeren daarna **de moed zakt me in de schoenen**
quote:Twijgje schreef op 18 februari 2010 @ 18:06:
Ik heb trouwens beide keren geen BV gegeven. De eerste keer kon het niet vanwege de AD, de tweede keer op advies van de VK. BV en het later stoppen daarvan geven ook weer hormoonschommelingen en als je daar gevoelig voor bent kun je die beter mijden (adviseerde de VK).Kun je helemaal geen BV geven als je AD slikt? Of hangt dat van de dosis af? Jammer, want ik had graag BV gegeven, maar als dit weer een (negatieve) hormoonboost gaat geven is dat misschien niet zo handig.
Het duurde wel zeker een maand of 9 voor ik me echt weer mezelf voelde, maar dat schijnen ze ontzwangeren te noemen.
Pfff... nog 9 maanden ontzwangeren daarna **de moed zakt me in de schoenen**
quote:Twijgje schreef op 18 februari 2010 @ 18:06:
Ik heb trouwens beide keren geen BV gegeven. De eerste keer kon het niet vanwege de AD, de tweede keer op advies van de VK. BV en het later stoppen daarvan geven ook weer hormoonschommelingen en als je daar gevoelig voor bent kun je die beter mijden (adviseerde de VK).Kun je helemaal geen BV geven als je AD slikt? Of hangt dat van de dosis af? Jammer, want ik had graag BV gegeven, maar als dit weer een (negatieve) hormoonboost gaat geven is dat misschien niet zo handig.
donderdag 18 februari 2010 om 19:12
annickaatje, de meeste depressies komen door een tekort aan bepaalde stofjes in je hersenen waar je dus niks aan kan doen. een depressie is wel te behandelen maar hier heb je veel psychotherapie icm medicatie voor nodig om daar mee om te leren gaan.
ook een depressie veroorzaakt door hormonen "kun je niet zomaar even opzij zetten". alles in je lichaam in geest wil dan gewoon niet meer, kan dan gewoon niet meer. en dat komt door stofjes in je hersenen die gewoon niet goed meer werken.
vind je posts ontzettend kwetsend en onwetend. google eerst maar meer info over pre-natale (prepartum) en post-natale (postpartum) depressies, dan denk je er wel anders over.
Sterkte kanarie! klinkt als een pre-natale depressie. vaak is de kans dan ook groter op een post-natale depressie. zou zeker de hulp inschakelen van een specialist op dit gebied.
ook een depressie veroorzaakt door hormonen "kun je niet zomaar even opzij zetten". alles in je lichaam in geest wil dan gewoon niet meer, kan dan gewoon niet meer. en dat komt door stofjes in je hersenen die gewoon niet goed meer werken.
vind je posts ontzettend kwetsend en onwetend. google eerst maar meer info over pre-natale (prepartum) en post-natale (postpartum) depressies, dan denk je er wel anders over.
Sterkte kanarie! klinkt als een pre-natale depressie. vaak is de kans dan ook groter op een post-natale depressie. zou zeker de hulp inschakelen van een specialist op dit gebied.
donderdag 18 februari 2010 om 19:19
quote:fussie schreef op 18 februari 2010 @ 18:12:
Mijn eerste zwangerschap was ook zo niet leuk (understatement) dat ik er jaren over gedaan heb voor ik weer aan een zwangerschap dácht. Laat staan dat ik werkelijk zwanger zou willen worden.
En de schuldgevoelens over hoe het toen ging overheersen ook deze zwangerschap. En dus heeft het, 8 jaar later, nog steeds een grote invloed.
Deze zwangerschap krijg ik extra begeleiding vanuit de gyn en een psychiater om te voorkomen dat ik me weer zo ga voelen. En slik ik dus vitamine B.
Kanarie, de tip om je te laten doorverwijzen naar een POP-poli is een goede. Vraag ernaar bij je VK of laat je doorverwijzen naar een gyn.
Klinkt heftig wat je hebt meegemaakt. Je gaat nu dus voor een tweede? Gaat het nu beter?
Wat is een POP-poli precies, en wat kunnen ze daar voor je doen (ik kan het natuurlijk ook even opzoeken op internet...)?
Ik ben dus al in behandeling bij een therapeut maar die weet niet veel van depressie en zwangerschap, daarnaast ga ik naar een psychiater bij PsyQ voor de AD. En bij een gyn in het ziekenhuis maar dat is vooral heel onpersoonlijk. Probleem is dat ik naar de buitenwereld vaak een positiever plaatje geef dan hoe ik me werkelijk voel, waarom weet ik eigenlijk niet.
Ik ga maar eens googelen op POP-poli.
Jij in ieder geval sterkte en hopelijk ook een beetje plezier met je zwangerschap!
Mijn eerste zwangerschap was ook zo niet leuk (understatement) dat ik er jaren over gedaan heb voor ik weer aan een zwangerschap dácht. Laat staan dat ik werkelijk zwanger zou willen worden.
En de schuldgevoelens over hoe het toen ging overheersen ook deze zwangerschap. En dus heeft het, 8 jaar later, nog steeds een grote invloed.
Deze zwangerschap krijg ik extra begeleiding vanuit de gyn en een psychiater om te voorkomen dat ik me weer zo ga voelen. En slik ik dus vitamine B.
Kanarie, de tip om je te laten doorverwijzen naar een POP-poli is een goede. Vraag ernaar bij je VK of laat je doorverwijzen naar een gyn.
Klinkt heftig wat je hebt meegemaakt. Je gaat nu dus voor een tweede? Gaat het nu beter?
Wat is een POP-poli precies, en wat kunnen ze daar voor je doen (ik kan het natuurlijk ook even opzoeken op internet...)?
Ik ben dus al in behandeling bij een therapeut maar die weet niet veel van depressie en zwangerschap, daarnaast ga ik naar een psychiater bij PsyQ voor de AD. En bij een gyn in het ziekenhuis maar dat is vooral heel onpersoonlijk. Probleem is dat ik naar de buitenwereld vaak een positiever plaatje geef dan hoe ik me werkelijk voel, waarom weet ik eigenlijk niet.
Ik ga maar eens googelen op POP-poli.
Jij in ieder geval sterkte en hopelijk ook een beetje plezier met je zwangerschap!
donderdag 18 februari 2010 om 21:21
quote:Annickaatje schreef op 18 februari 2010 @ 18:38:
Ik ben niet onaardig, ik ben realistisch en praktisch
Ik Kan niet zegt mijn dochter van 3 die wil touwtje springen, niet een vrouw van 30 die zeeeeer bewust zwanger is geworden !
Ajuu Parapluuuu
O wat erg, dit heb ik ook echt jaren gedacht en gezegd...
Ben daarvoor wel meteen afgestraft met meerdere depressies. En echt, ik vind het zelf nog steeds vreselijk van mezelf, het lukte me regelmatig niet om de moed te vinden mijn benen uit bed te slingeren.
Ik ben wel blij voor je Annicka, dat jij er zo mee om kan gaan. Dat lijkt me een leidraad iig. Minder hopeloos.
@ to:
Maar lieve schat, je gaat al naar je werk. Gun jezelf daarna dan ook gewoon de tijd om moe te zijn, je klote te voelen, en een uurtje te janken.
Ik werk echt maar weinig, maar als ik na een ochtendje thuiskom dan plof ik neer en ga òf eerst slapen, òf eerst huilen.
Omdat het er toch uitmoet, omdat ik moe ben van alles en niets, en omdat ik mezelf alleen maar ongelukkiger maak door het niet toe te staan.
Daarna gaat het vaak pietsje beter. Maar dat is vooral omdat ik mezelf niet het gevoel geef dat ik wat 'moet'.
En ook al is het baby-shoppen nu niet leuk, probeer het tòch te gaan doen. Liefst met iemand bij wie je je fijn voelt, je man?
Door het tastbaar te maken, en ook echt te kìjken naar die kleine spulletjes, te voelen aan de aaibaarheid, te ruiken aan die potjes zwitsal, krijg je misschien langzaam het vertederende gevoel even te pakken.
Dat soort 'orientatieoefeningen' werken bij mij ook wel als ik me heel heel rot voel en niets meer leuk of mooi vindt.
Toch goed kijken. Kijken of je iets kan ontdekken wat je mooi vindt.
Ruik even aan dingen die je fijn vindt ruiken, of waar je goede herinneringen aan hebt.
Misschien kan je proberen om bewust wat momenten te proberen je baby te voelen, contact te maken.
Dat soort kleine fijne dingen kunnen zorgen dat er weer wat licht schijnt in je dagen.
Kost wel moeite, maar in donkere tijden moeten we de lichtpuntjes maar zelf zoeken, niet waar.
Contact met de pop-poli of een andere behandelaar kan je ook proberen. Kijken of zij een andere vorm van steun kunnen bieden.
Ik ben niet onaardig, ik ben realistisch en praktisch
Ik Kan niet zegt mijn dochter van 3 die wil touwtje springen, niet een vrouw van 30 die zeeeeer bewust zwanger is geworden !
Ajuu Parapluuuu
O wat erg, dit heb ik ook echt jaren gedacht en gezegd...
Ben daarvoor wel meteen afgestraft met meerdere depressies. En echt, ik vind het zelf nog steeds vreselijk van mezelf, het lukte me regelmatig niet om de moed te vinden mijn benen uit bed te slingeren.
Ik ben wel blij voor je Annicka, dat jij er zo mee om kan gaan. Dat lijkt me een leidraad iig. Minder hopeloos.
@ to:
Maar lieve schat, je gaat al naar je werk. Gun jezelf daarna dan ook gewoon de tijd om moe te zijn, je klote te voelen, en een uurtje te janken.
Ik werk echt maar weinig, maar als ik na een ochtendje thuiskom dan plof ik neer en ga òf eerst slapen, òf eerst huilen.
Omdat het er toch uitmoet, omdat ik moe ben van alles en niets, en omdat ik mezelf alleen maar ongelukkiger maak door het niet toe te staan.
Daarna gaat het vaak pietsje beter. Maar dat is vooral omdat ik mezelf niet het gevoel geef dat ik wat 'moet'.
En ook al is het baby-shoppen nu niet leuk, probeer het tòch te gaan doen. Liefst met iemand bij wie je je fijn voelt, je man?
Door het tastbaar te maken, en ook echt te kìjken naar die kleine spulletjes, te voelen aan de aaibaarheid, te ruiken aan die potjes zwitsal, krijg je misschien langzaam het vertederende gevoel even te pakken.
Dat soort 'orientatieoefeningen' werken bij mij ook wel als ik me heel heel rot voel en niets meer leuk of mooi vindt.
Toch goed kijken. Kijken of je iets kan ontdekken wat je mooi vindt.
Ruik even aan dingen die je fijn vindt ruiken, of waar je goede herinneringen aan hebt.
Misschien kan je proberen om bewust wat momenten te proberen je baby te voelen, contact te maken.
Dat soort kleine fijne dingen kunnen zorgen dat er weer wat licht schijnt in je dagen.
Kost wel moeite, maar in donkere tijden moeten we de lichtpuntjes maar zelf zoeken, niet waar.
Contact met de pop-poli of een andere behandelaar kan je ook proberen. Kijken of zij een andere vorm van steun kunnen bieden.
donderdag 18 februari 2010 om 21:27
O, ik zie net je vragen.
Een pop-poli (ik ken alleen die van het st. lucas andreas in Amsterdam) is een gespecialiseerde advies-afdeling waar gyneacoloog, kinderarts en psychiater samenwerken.
Een afdeling gespecialiseerd in psychiatrie en zwangerschap.
Ga er alsjeblieft een afspraak maken als je 'gewoon' onder behandeling bent bij een gyn en therapeut!!!
Wij zijn voor de zwangerschap al geweest voor een adviesconsult, ivm AD. Met mijn medicatie mag ik overigens wèl borstvoeding geven, wordt zelfs aangeraden door hen.
Enne, gezond koken en voor jezelf zorgen zijn ook pittig als je je al zo voelt. Misschien kan de papa van de baby je hierbij helpen en steunen?
Jou een gezond maaltje voorzetten, en je een uurtje uit laten huilen en troosten?
Zoals ik nu vaak tegen mn man zeg: ik wèèt dat ik het geweldig vind om zwanger te zijn. Maar ik voel het nu even niet.
Een pop-poli (ik ken alleen die van het st. lucas andreas in Amsterdam) is een gespecialiseerde advies-afdeling waar gyneacoloog, kinderarts en psychiater samenwerken.
Een afdeling gespecialiseerd in psychiatrie en zwangerschap.
Ga er alsjeblieft een afspraak maken als je 'gewoon' onder behandeling bent bij een gyn en therapeut!!!
Wij zijn voor de zwangerschap al geweest voor een adviesconsult, ivm AD. Met mijn medicatie mag ik overigens wèl borstvoeding geven, wordt zelfs aangeraden door hen.
Enne, gezond koken en voor jezelf zorgen zijn ook pittig als je je al zo voelt. Misschien kan de papa van de baby je hierbij helpen en steunen?
Jou een gezond maaltje voorzetten, en je een uurtje uit laten huilen en troosten?
Zoals ik nu vaak tegen mn man zeg: ik wèèt dat ik het geweldig vind om zwanger te zijn. Maar ik voel het nu even niet.
donderdag 18 februari 2010 om 21:32
quote:kanarie79 schreef op 18 februari 2010 @ 19:11:
[...]
Pfff... nog 9 maanden ontzwangeren daarna **de moed zakt me in de schoenen**
[...]
Kun je helemaal geen BV geven als je AD slikt? Of hangt dat van de dosis af? Jammer, want ik had graag BV gegeven, maar als dit weer een (negatieve) hormoonboost gaat geven is dat misschien niet zo handig.
Oh nee!! Zo was mijn bericht echt niet bedoelt! Na de bevalling merkte ik direct verbetering. En die verbetering zet zich voort en elke maand voel je dat je een stukje van jezelf terug hebt.
Als je uit een diep dal komt, is het eerste lichtpuntje al zo fijn om te zien!!
Wat betreft AD hangt het volgens mij af van welke je slikt. Maar informeer idd even naar wat het doet met je hormonen. Iemand anders benoemde het ook al.
Tijdens mijn zwangerschappen ben ik gaan schilderen. Dat kan ik helemaal niet, maar gewoon, beetje verven op doek, klooien met kleuren enzo. En ik ben gaan breien. Te erg. Ik heb een heel kleed bij elkaar gebreid. Ik heb het nog steeds en is nu best bijzonder voor me.
Heb je mensen in je omgeving bij wie je je hart kan luchten?
Hoe heeft jouw moeder haar zwangerschap(pen) ervaren?
Mijn moeder herkende heel veel in mijn gevoelens en ik vond het heel fijn dat ik dit met haar kon delen.
[...]
Pfff... nog 9 maanden ontzwangeren daarna **de moed zakt me in de schoenen**
[...]
Kun je helemaal geen BV geven als je AD slikt? Of hangt dat van de dosis af? Jammer, want ik had graag BV gegeven, maar als dit weer een (negatieve) hormoonboost gaat geven is dat misschien niet zo handig.
Oh nee!! Zo was mijn bericht echt niet bedoelt! Na de bevalling merkte ik direct verbetering. En die verbetering zet zich voort en elke maand voel je dat je een stukje van jezelf terug hebt.
Als je uit een diep dal komt, is het eerste lichtpuntje al zo fijn om te zien!!
Wat betreft AD hangt het volgens mij af van welke je slikt. Maar informeer idd even naar wat het doet met je hormonen. Iemand anders benoemde het ook al.
Tijdens mijn zwangerschappen ben ik gaan schilderen. Dat kan ik helemaal niet, maar gewoon, beetje verven op doek, klooien met kleuren enzo. En ik ben gaan breien. Te erg. Ik heb een heel kleed bij elkaar gebreid. Ik heb het nog steeds en is nu best bijzonder voor me.
Heb je mensen in je omgeving bij wie je je hart kan luchten?
Hoe heeft jouw moeder haar zwangerschap(pen) ervaren?
Mijn moeder herkende heel veel in mijn gevoelens en ik vond het heel fijn dat ik dit met haar kon delen.
donderdag 18 februari 2010 om 22:07
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 21:21:
[...]
O wat erg, dit heb ik ook echt jaren gedacht en gezegd...
Ben daarvoor wel meteen afgestraft met meerdere depressies. En echt, ik vind het zelf nog steeds vreselijk van mezelf, het lukte me regelmatig niet om de moed te vinden mijn benen uit bed te slingeren.
Ik kan me wel voorstellen dat iemand zo denkt als je het zelf niet meegemaakt hebt. Ik zou dan misschien ook zeggen 'kop op, maak je niet druk, het zit allemaal in je hoofd' of zoiets.
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 21:21:
Maar lieve schat, je gaat al naar je werk. Gun jezelf daarna dan ook gewoon de tijd om moe te zijn, je klote te voelen, en een uurtje te janken.
Ik werk echt maar weinig, maar als ik na een ochtendje thuiskom dan plof ik neer en ga òf eerst slapen, òf eerst huilen.
Omdat het er toch uitmoet, omdat ik moe ben van alles en niets, en omdat ik mezelf alleen maar ongelukkiger maak door het niet toe te staan.
Daarna gaat het vaak pietsje beter. Maar dat is vooral omdat ik mezelf niet het gevoel geef dat ik wat 'moet'.
Maar word je daar ook niet wanhopig van dan, thuis te komen en meteen te moeten janken en dat dan elke dag? Ik vind dat zo uitzichtloos. Maar misschien helpt het wel als ik het 'moeten' een beetje loslaat en er maar gewoon aan toegeef dat ik een dwijl ben op dit moment.
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 21:21:
En ook al is het baby-shoppen nu niet leuk, probeer het tòch te gaan doen. Liefst met iemand bij wie je je fijn voelt, je man?
Door het tastbaar te maken, en ook echt te kìjken naar die kleine spulletjes, te voelen aan de aaibaarheid, te ruiken aan die potjes zwitsal, krijg je misschien langzaam het vertederende gevoel even te pakken. Kost wel moeite, maar in donkere tijden moeten we de lichtpuntjes maar zelf zoeken, niet waar. Zoeken naar lichtpuntjes ben ik erg mee bezig op het moment Soms vraag ik mijn man om een lijstje voor me te maken met leuke dingen, omdat ik mezelf echt zo rot voel dat alles grauw en grijs lijkt. Maar ik probeer ook echt wel te genieten van de zwangerschap, heb net een schommelstoel gekocht en die op de kinderkamer to be gezet en heb me voorgenomen om daar af en toe even in te gaan zitten om tijd te maken voor positieve gevoelens. En ik kan ook wel echt genieten van de schopjes in mijn buik etc.
[...]
O wat erg, dit heb ik ook echt jaren gedacht en gezegd...
Ben daarvoor wel meteen afgestraft met meerdere depressies. En echt, ik vind het zelf nog steeds vreselijk van mezelf, het lukte me regelmatig niet om de moed te vinden mijn benen uit bed te slingeren.
Ik kan me wel voorstellen dat iemand zo denkt als je het zelf niet meegemaakt hebt. Ik zou dan misschien ook zeggen 'kop op, maak je niet druk, het zit allemaal in je hoofd' of zoiets.
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 21:21:
Maar lieve schat, je gaat al naar je werk. Gun jezelf daarna dan ook gewoon de tijd om moe te zijn, je klote te voelen, en een uurtje te janken.
Ik werk echt maar weinig, maar als ik na een ochtendje thuiskom dan plof ik neer en ga òf eerst slapen, òf eerst huilen.
Omdat het er toch uitmoet, omdat ik moe ben van alles en niets, en omdat ik mezelf alleen maar ongelukkiger maak door het niet toe te staan.
Daarna gaat het vaak pietsje beter. Maar dat is vooral omdat ik mezelf niet het gevoel geef dat ik wat 'moet'.
Maar word je daar ook niet wanhopig van dan, thuis te komen en meteen te moeten janken en dat dan elke dag? Ik vind dat zo uitzichtloos. Maar misschien helpt het wel als ik het 'moeten' een beetje loslaat en er maar gewoon aan toegeef dat ik een dwijl ben op dit moment.
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 21:21:
En ook al is het baby-shoppen nu niet leuk, probeer het tòch te gaan doen. Liefst met iemand bij wie je je fijn voelt, je man?
Door het tastbaar te maken, en ook echt te kìjken naar die kleine spulletjes, te voelen aan de aaibaarheid, te ruiken aan die potjes zwitsal, krijg je misschien langzaam het vertederende gevoel even te pakken. Kost wel moeite, maar in donkere tijden moeten we de lichtpuntjes maar zelf zoeken, niet waar. Zoeken naar lichtpuntjes ben ik erg mee bezig op het moment
Soms vraag ik mijn man om een lijstje voor me te maken met leuke dingen, omdat ik mezelf echt zo rot voel dat alles grauw en grijs lijkt. Maar ik probeer ook echt wel te genieten van de zwangerschap, heb net een schommelstoel gekocht en die op de kinderkamer to be gezet en heb me voorgenomen om daar af en toe even in te gaan zitten om tijd te maken voor positieve gevoelens. En ik kan ook wel echt genieten van de schopjes in mijn buik etc.
donderdag 18 februari 2010 om 22:08
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 21:27:
Een pop-poli (ik ken alleen die van het st. lucas andreas in Amsterdam) is een gespecialiseerde advies-afdeling waar gyneacoloog, kinderarts en psychiater samenwerken.
Een afdeling gespecialiseerd in psychiatrie en zwangerschap.
Ik ga eens kijken of ze in Den Haag waar ik woon er eentje hebben.
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 21:27:
Zoals ik nu vaak tegen mn man zeg: ik wèèt dat ik het geweldig vind om zwanger te zijn. Maar ik voel het nu even niet.Heel herkenbaar! Jammer he dat je het rationeel wel weet maar dat je het geluk niet kan voelen?
Een pop-poli (ik ken alleen die van het st. lucas andreas in Amsterdam) is een gespecialiseerde advies-afdeling waar gyneacoloog, kinderarts en psychiater samenwerken.
Een afdeling gespecialiseerd in psychiatrie en zwangerschap.
Ik ga eens kijken of ze in Den Haag waar ik woon er eentje hebben.
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 21:27:
Zoals ik nu vaak tegen mn man zeg: ik wèèt dat ik het geweldig vind om zwanger te zijn. Maar ik voel het nu even niet.Heel herkenbaar! Jammer he dat je het rationeel wel weet maar dat je het geluk niet kan voelen?
donderdag 18 februari 2010 om 22:09
O o o, Annickaatje weet duidelijk niet waar ze het over heeft...
sommige mensen schijnen nog steeds te denken dat je het allemaal zelf in de hand hebt. Lekker makkelijk zeg, gewoon doorgaan en niet aan denken. Zo werkt het dus niet bij een depressie...zucht.
Ik ben er ook bekend mee helaas en hoop echt dat het snel beter met je gaat, wat andere al zeggen; probeer toch naar buiten te gaan, ook al wil je niet.Makkelijk gezegd dan gedaan natuurlijk, ik weet t. Dit weer werkt natuurlijk ook niet mee...
Het is erg moeilijk!
Heel veel sterkte!!!
sommige mensen schijnen nog steeds te denken dat je het allemaal zelf in de hand hebt. Lekker makkelijk zeg, gewoon doorgaan en niet aan denken. Zo werkt het dus niet bij een depressie...zucht.
Ik ben er ook bekend mee helaas en hoop echt dat het snel beter met je gaat, wat andere al zeggen; probeer toch naar buiten te gaan, ook al wil je niet.Makkelijk gezegd dan gedaan natuurlijk, ik weet t. Dit weer werkt natuurlijk ook niet mee...
Het is erg moeilijk!
Heel veel sterkte!!!
donderdag 18 februari 2010 om 22:15
quote:Twijgje schreef op 18 februari 2010 @ 21:32:
Tijdens mijn zwangerschappen ben ik gaan schilderen. Dat kan ik helemaal niet, maar gewoon, beetje verven op doek, klooien met kleuren enzo. En ik ben gaan breien. Te erg. Ik heb een heel kleed bij elkaar gebreid. Ik heb het nog steeds en is nu best bijzonder voor me.
Wat goed dat je iets hebt gevonden waar je je ei in kwijt kunt, volgens mij helpt dat al heel erg om je (even) minder rot te voelen. Ik ben ook heel erg op zoek naar iets waar ik in op kan gaan om even 'los' te komen van mezelf. Heb nu het puzzelen ontdekt, dan ben ik echt even helemaal weg. Niet echt een hele zinvolle bezigheid, ik had liever iets creatiefs gevonden, maar het helpt en dat is het belangrijkste!
quote:Twijgje schreef op 18 februari 2010 @ 21:32:
Heb je mensen in je omgeving bij wie je je hart kan luchten?
Hoe heeft jouw moeder haar zwangerschap(pen) ervaren?
Mijn moeder herkende heel veel in mijn gevoelens en ik vond het heel fijn dat ik dit met haar kon delen.
Ik vind het heel erg moeilijk om bij mensen in mijn omgeving te laten merken dat het niet goed met me gaat, ik ben bang dat ze het dan te zwaar vinden en niet meer bevriend met mij willen zijn. Ik doe dus naar de buitenwereld meestal alsof het goed gaat, en als ik me heel rot voel neem ik de telefoon gewoon niet op als er gebeld wordt. Niet echt de beste manier, ik weet het, maar het lukt me gewoon niet om echt te laten zien hoe ik me voel. Te weinig vertrouwen voor waarschijnlijk. Maar ik heb wel heel veel aan mijn man, die is echt heel goed voor me en heeft mij inmiddels al in de slechtst mogelijke omstandigheden gezien en is nog steeds bij mij
Mijn moeder is trouwens heel anders dan mij, heeft geen last van depressies en is van de categorie Anickaatje, realistisch en praktisch, dus daar vind ik helaas weinig herkenning in
Tijdens mijn zwangerschappen ben ik gaan schilderen. Dat kan ik helemaal niet, maar gewoon, beetje verven op doek, klooien met kleuren enzo. En ik ben gaan breien. Te erg. Ik heb een heel kleed bij elkaar gebreid. Ik heb het nog steeds en is nu best bijzonder voor me.
Wat goed dat je iets hebt gevonden waar je je ei in kwijt kunt, volgens mij helpt dat al heel erg om je (even) minder rot te voelen. Ik ben ook heel erg op zoek naar iets waar ik in op kan gaan om even 'los' te komen van mezelf. Heb nu het puzzelen ontdekt, dan ben ik echt even helemaal weg. Niet echt een hele zinvolle bezigheid, ik had liever iets creatiefs gevonden, maar het helpt en dat is het belangrijkste!
quote:Twijgje schreef op 18 februari 2010 @ 21:32:
Heb je mensen in je omgeving bij wie je je hart kan luchten?
Hoe heeft jouw moeder haar zwangerschap(pen) ervaren?
Mijn moeder herkende heel veel in mijn gevoelens en ik vond het heel fijn dat ik dit met haar kon delen.
Ik vind het heel erg moeilijk om bij mensen in mijn omgeving te laten merken dat het niet goed met me gaat, ik ben bang dat ze het dan te zwaar vinden en niet meer bevriend met mij willen zijn. Ik doe dus naar de buitenwereld meestal alsof het goed gaat, en als ik me heel rot voel neem ik de telefoon gewoon niet op als er gebeld wordt. Niet echt de beste manier, ik weet het, maar het lukt me gewoon niet om echt te laten zien hoe ik me voel. Te weinig vertrouwen voor waarschijnlijk. Maar ik heb wel heel veel aan mijn man, die is echt heel goed voor me en heeft mij inmiddels al in de slechtst mogelijke omstandigheden gezien en is nog steeds bij mij
Mijn moeder is trouwens heel anders dan mij, heeft geen last van depressies en is van de categorie Anickaatje, realistisch en praktisch, dus daar vind ik helaas weinig herkenning in
donderdag 18 februari 2010 om 22:26
Puzzelen is echt niet zinloos als jij je er 'beter' door gaat voelen!
Ik had trouwens ook iets wat ik echt niet moest doen: Sudoko's maken. Raakte ik in een soort trance en nog meer in mezelf gekeerd.
Ik lees dat je in Den Haag (of omgeving) woont? Ik ben daar bij PsyQ geweest en daar was toen een praatgroep voor depressieve zwangeren. Ik heb daar veel aan gehad. Er werden ook handvatten gegeven hoe je met je sombere buien kan omgaan en ik vond het heel prettig om met mensen te praten in hetzelfde schuitje.
Ik had trouwens ook iets wat ik echt niet moest doen: Sudoko's maken. Raakte ik in een soort trance en nog meer in mezelf gekeerd.
Ik lees dat je in Den Haag (of omgeving) woont? Ik ben daar bij PsyQ geweest en daar was toen een praatgroep voor depressieve zwangeren. Ik heb daar veel aan gehad. Er werden ook handvatten gegeven hoe je met je sombere buien kan omgaan en ik vond het heel prettig om met mensen te praten in hetzelfde schuitje.
donderdag 18 februari 2010 om 22:37
Ik ben nog bij de psycholoog waar ik al kwam toen ik niet zwanger was. Vorig jaar heb ik een depressie gehad met veel spanningsklachten (hyperventilatie). Bij mij maakt het veel uit als ik me genoeg realiseer dat ik heel veel op mijn bordje heb liggen al een tijd lang. Het is dus niet zo gek dat ik rond ga lopen met deze klachten.
Nu ik zwanger ben, hang ik af en toe aan tegen depressie en heb regelmatig weer die hyperventilatie. Echter mijn bloeddruk is goed en zowel op de 8 als de 12 weken echo zag het er allemaal prima uit vanbinnen.
Ik ben wel minder uren gaan werken om wat meer vrije tijd te hebben en ik probeer om bewust goed voor mezelf te zorgen (naar de kapper enzo). En af en toe proberen te bedenken dat er teveel moet van mezelf, en dat ik daar nu en dan iets aan zou kunnen doen.
Maar het is gewoon superklote als het eenmaal zo ver is. goede hulp is alleen maar welkom denk ik.
Nu ik zwanger ben, hang ik af en toe aan tegen depressie en heb regelmatig weer die hyperventilatie. Echter mijn bloeddruk is goed en zowel op de 8 als de 12 weken echo zag het er allemaal prima uit vanbinnen.
Ik ben wel minder uren gaan werken om wat meer vrije tijd te hebben en ik probeer om bewust goed voor mezelf te zorgen (naar de kapper enzo). En af en toe proberen te bedenken dat er teveel moet van mezelf, en dat ik daar nu en dan iets aan zou kunnen doen.
Maar het is gewoon superklote als het eenmaal zo ver is. goede hulp is alleen maar welkom denk ik.
donderdag 18 februari 2010 om 22:49
Wat goed om te lezen dat je wel bezig bent met het zoeken naar lichtpuntjes, en probeert te genieten van het contact met je kindje!
Je vroeg of ik het niet uitzichtloos vind, zo thuiskomen.
Nee, eigenlijk niet.
Ik vind het gedurende het werk een opluchting om uit te kijken naar straks naar huis en 'niets meer moeten'. Alleen dat al geeft me wat adem ruimte.
Ik heb me er inderdaad bij neergelegd dat ik nu een soort bejaarde dweil ben, maar dan wel een bejaarde dweil die daardoor goed voor zichzelf en baby zorgt.
Hoofdzaak momenteel is namelijk dat de depressie niet erger wordt, en dat het leven voor jou dragelijk wordt.
Maar ik moet zeggen dat ik momenteel echt makkelijk praten heb, want ik heb ze zwaarder te pakken gehad en dan was de enige opluchting het idee aan een paar maanden slapen tot alles voorbij was.
Als je in regio Den Haag gaat zoeken naar een pop achtig iets vrees ik dat je toch bij de pop poli in Amsterdam uit gaat komen.
Dat is ook wel waar heel Nederland heenbelt voor consulten, informatie etc. Helaas is de combinatie psychiatrie en zwangerschap nog niet echt goed uitgewerkt op de meeste plekken.
Woon zelf overigens niet in Den Haag, maar zit daar wel in behandeling, vandaar.
Een 'lotgenoten'groep lijkt me trouwens ook wel praktisch/fijn!
Je vroeg of ik het niet uitzichtloos vind, zo thuiskomen.
Nee, eigenlijk niet.
Ik vind het gedurende het werk een opluchting om uit te kijken naar straks naar huis en 'niets meer moeten'. Alleen dat al geeft me wat adem ruimte.
Ik heb me er inderdaad bij neergelegd dat ik nu een soort bejaarde dweil ben, maar dan wel een bejaarde dweil die daardoor goed voor zichzelf en baby zorgt.
Hoofdzaak momenteel is namelijk dat de depressie niet erger wordt, en dat het leven voor jou dragelijk wordt.
Maar ik moet zeggen dat ik momenteel echt makkelijk praten heb, want ik heb ze zwaarder te pakken gehad en dan was de enige opluchting het idee aan een paar maanden slapen tot alles voorbij was.
Als je in regio Den Haag gaat zoeken naar een pop achtig iets vrees ik dat je toch bij de pop poli in Amsterdam uit gaat komen.
Dat is ook wel waar heel Nederland heenbelt voor consulten, informatie etc. Helaas is de combinatie psychiatrie en zwangerschap nog niet echt goed uitgewerkt op de meeste plekken.
Woon zelf overigens niet in Den Haag, maar zit daar wel in behandeling, vandaar.
Een 'lotgenoten'groep lijkt me trouwens ook wel praktisch/fijn!
vrijdag 19 februari 2010 om 11:34
quote:Twijgje schreef op 18 februari 2010 @ 22:26:
Ik lees dat je in Den Haag (of omgeving) woont? Ik ben daar bij PsyQ geweest en daar was toen een praatgroep voor depressieve zwangeren. Ik heb daar veel aan gehad. Er werden ook handvatten gegeven hoe je met je sombere buien kan omgaan en ik vond het heel prettig om met mensen te praten in hetzelfde schuitje.Dag Twijgje, ik woon inderdaad in Den Haag, ga naar de psychiater van PsyQ, heb daar gehoord over die praatgroep, helaas bestaat die sinds een jaar niet meer omdat er niet genoeg aanmeldingen waren. Dat vind ik wel jammer, het lijkt mij ook prettig om met andere lotgenoten te kunnen praten en praktische tips en handvatten te krijgen. Dan maar lotgenoten zoeken op het forum
Ik lees dat je in Den Haag (of omgeving) woont? Ik ben daar bij PsyQ geweest en daar was toen een praatgroep voor depressieve zwangeren. Ik heb daar veel aan gehad. Er werden ook handvatten gegeven hoe je met je sombere buien kan omgaan en ik vond het heel prettig om met mensen te praten in hetzelfde schuitje.Dag Twijgje, ik woon inderdaad in Den Haag, ga naar de psychiater van PsyQ, heb daar gehoord over die praatgroep, helaas bestaat die sinds een jaar niet meer omdat er niet genoeg aanmeldingen waren. Dat vind ik wel jammer, het lijkt mij ook prettig om met andere lotgenoten te kunnen praten en praktische tips en handvatten te krijgen. Dan maar lotgenoten zoeken op het forum
vrijdag 19 februari 2010 om 11:42
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 22:49:
Ik heb me er inderdaad bij neergelegd dat ik nu een soort bejaarde dweil ben, maar dan wel een bejaarde dweil die daardoor goed voor zichzelf en baby zorgt.
Haha, dan ben ik niet de enige zwangere bejaarde dweil die in de buurt van den haag rondloopt
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 22:49:
Maar ik moet zeggen dat ik momenteel echt makkelijk praten heb, want ik heb ze zwaarder te pakken gehad en dan was de enige opluchting het idee aan een paar maanden slapen tot alles voorbij was.
In dat stadium zit ik helaas: kon ik maar een lange winterslaap doen tot eind mei tot het voorbij is. Hoeveelste zwangerschap is dit voor jou?
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 22:49:
Woon zelf overigens niet in Den Haag, maar zit daar wel in behandeling, vandaar.
Een 'lotgenoten'groep lijkt me trouwens ook wel praktisch/fijn
Waar ben jij in behandeling in den haag? Als het teveel prive is hoef je daar niet op te antwoorden hoor. Jammer dat er in den haag geen lotgenotengroep meer is (zie mijn vorige post).
Sterkte in ieder geval ook voor jou!
Ik heb me er inderdaad bij neergelegd dat ik nu een soort bejaarde dweil ben, maar dan wel een bejaarde dweil die daardoor goed voor zichzelf en baby zorgt.
Haha, dan ben ik niet de enige zwangere bejaarde dweil die in de buurt van den haag rondloopt
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 22:49:
Maar ik moet zeggen dat ik momenteel echt makkelijk praten heb, want ik heb ze zwaarder te pakken gehad en dan was de enige opluchting het idee aan een paar maanden slapen tot alles voorbij was.
In dat stadium zit ik helaas: kon ik maar een lange winterslaap doen tot eind mei tot het voorbij is. Hoeveelste zwangerschap is dit voor jou?
quote:Wurmpje schreef op 18 februari 2010 @ 22:49:
Woon zelf overigens niet in Den Haag, maar zit daar wel in behandeling, vandaar.
Een 'lotgenoten'groep lijkt me trouwens ook wel praktisch/fijn
Waar ben jij in behandeling in den haag? Als het teveel prive is hoef je daar niet op te antwoorden hoor. Jammer dat er in den haag geen lotgenotengroep meer is (zie mijn vorige post).
Sterkte in ieder geval ook voor jou!
vrijdag 19 februari 2010 om 11:44
Wat ik trouwens het lastigste vind, is de onvoorspelbaarheid van de depressie. Soms gaat het een paar dagen heel goed en denk ik dat ik me alleen maar aangesteld heb, en dan val ik plots weer in die depressie en dan is het weer een paar dagen/weken bar en boos. Mijn therapeut vraag me dan wat de triggers waren dat ik weer instortte, maar ik weet dat gewoon niet! Ik vrees dat het waarschijnlijk dan toch de hormonen zijn.
vrijdag 19 februari 2010 om 11:57
Lieve kanarie,
hier ook helaas een ervaringsdeskundige met depressie. Ik ben uiteindelijk gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis met nog wat anders erbij (hier niet relevant), geen hele zware depressie dus (google maar even) maar in periodes wel onder de oppervlakte aanwezig. Heb ook jaren in therapie gezeten, en bij het afbouwen van de AD praktische therapie (met huiswerk enzo) gekregen om mijzelf op de rails te houden. Dat heeft mij erg geholpen.
Een psych moet weten dat een depressie ook deels chemisch bepaald is zoals hier al eerder genoemd werd. Ga vooral bewegen (en ik weet het, daar heb je nu geen zin in, zeker niet met dit weer), maar met sporten stimuleer je de aanmaak van serotonine en dit kan dus bijdragen aan je beter voelen. Zwemmen in een lekker warm zwembad met dit sombere weer?
Overigens ben ik zelf ook zwanger en ook wel bang voor somberheid, soms kan ik erg "diep" gaan in mijn dalen. Hier ook geen roze wolk, maar ik ben dan ook pas 14 weken zwanger, misschien komt het blije gevoel als het zichtbaar wordt en ik het kindje ga voelen.
In ieder geval veel sterkte en ik hoop dat je straks toch van je kindje kunt genieten.
hier ook helaas een ervaringsdeskundige met depressie. Ik ben uiteindelijk gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis met nog wat anders erbij (hier niet relevant), geen hele zware depressie dus (google maar even) maar in periodes wel onder de oppervlakte aanwezig. Heb ook jaren in therapie gezeten, en bij het afbouwen van de AD praktische therapie (met huiswerk enzo) gekregen om mijzelf op de rails te houden. Dat heeft mij erg geholpen.
Een psych moet weten dat een depressie ook deels chemisch bepaald is zoals hier al eerder genoemd werd. Ga vooral bewegen (en ik weet het, daar heb je nu geen zin in, zeker niet met dit weer), maar met sporten stimuleer je de aanmaak van serotonine en dit kan dus bijdragen aan je beter voelen. Zwemmen in een lekker warm zwembad met dit sombere weer?
Overigens ben ik zelf ook zwanger en ook wel bang voor somberheid, soms kan ik erg "diep" gaan in mijn dalen. Hier ook geen roze wolk, maar ik ben dan ook pas 14 weken zwanger, misschien komt het blije gevoel als het zichtbaar wordt en ik het kindje ga voelen.
In ieder geval veel sterkte en ik hoop dat je straks toch van je kindje kunt genieten.
vrijdag 19 februari 2010 om 13:08
quote:kanarie79 schreef op 19 februari 2010 @ 11:44:
Wat ik trouwens het lastigste vind, is de onvoorspelbaarheid van de depressie. Soms gaat het een paar dagen heel goed en denk ik dat ik me alleen maar aangesteld heb, en dan val ik plots weer in die depressie en dan is het weer een paar dagen/weken bar en boos. Mijn therapeut vraag me dan wat de triggers waren dat ik weer instortte, maar ik weet dat gewoon niet! Ik vrees dat het waarschijnlijk dan toch de hormonen zijn.
Ooo zo herkenbaar!!!
Ik weet ondertussen dat dat patroon bij mij ook komt doordat ik dan een tijdje mezelf goed in acht genomen heb en een beetje bijgetankt ben. Dan heb ik wat meer energie, en lukt dan een ding, dan ben ga ik uit blijdschap meteen nog veul meer doen en willen.
Jippie, juich, ik kan weer normaal doen. (Mijn natuurlijke karakter is enthousiast en vol leven.)
Ehm, not, want daar krijg ik dan subiet de rekening van gepresenteert als in een paar dagen echt alleen maar huilen en het bed niet uitwillen/komen.
Dus ja, samen een zwangere bejaarde dweil.
Bewust ook, want als dweilen toch gaan stuiteren, dan krijg je toch een hoop waterlanders.
Wat ik trouwens het lastigste vind, is de onvoorspelbaarheid van de depressie. Soms gaat het een paar dagen heel goed en denk ik dat ik me alleen maar aangesteld heb, en dan val ik plots weer in die depressie en dan is het weer een paar dagen/weken bar en boos. Mijn therapeut vraag me dan wat de triggers waren dat ik weer instortte, maar ik weet dat gewoon niet! Ik vrees dat het waarschijnlijk dan toch de hormonen zijn.
Ooo zo herkenbaar!!!
Ik weet ondertussen dat dat patroon bij mij ook komt doordat ik dan een tijdje mezelf goed in acht genomen heb en een beetje bijgetankt ben. Dan heb ik wat meer energie, en lukt dan een ding, dan ben ga ik uit blijdschap meteen nog veul meer doen en willen.
Jippie, juich, ik kan weer normaal doen. (Mijn natuurlijke karakter is enthousiast en vol leven.)
Ehm, not, want daar krijg ik dan subiet de rekening van gepresenteert als in een paar dagen echt alleen maar huilen en het bed niet uitwillen/komen.
Dus ja, samen een zwangere bejaarde dweil.
Bewust ook, want als dweilen toch gaan stuiteren, dan krijg je toch een hoop waterlanders.
vrijdag 19 februari 2010 om 13:15
quote:kanarie79 schreef op 19 februari 2010 @ 11:42:
[...]
Haha, dan ben ik niet de enige zwangere bejaarde dweil die in de buurt van den haag rondloopt
Zullen we een clubje beginnen?
In dat stadium zit ik helaas: kon ik maar een lange winterslaap doen tot eind mei tot het voorbij is.
ooo dat is klote! Misschien kan je jezelf blij maken door af en toe een mini-winterslaapje toe te staan? (en onder het mom van 'ik ben zwanger' mag je toch middagdutjes doen tot je een ons weegt)
Hoeveelste zwangerschap is dit voor jou?
Mijn eerste. En ik zwoor de eerste 3 maanden dat het ook de enige zou blijven, haha.
[...]
Waar ben jij in behandeling in den haag? Als het teveel prive is hoef je daar niet op te antwoorden hoor. Jammer dat er in den haag geen lotgenotengroep meer is (zie mijn vorige post).
Idd jammer! Moet zeggen dat ik nu wel veel steun heb aan huidige therapeute, maar die kent me al ruim 3 jaar ondertussen, en heeft me echt leren omgaan met de heftigheid van depressies en andere dingen. Behandeling wil ik hier liever niet neergooien, maar als je me toevoegt als vriend kunnen we wel wat meer details uitwisselen hoor.
Sterkte in ieder geval ook voor jou!
Tnx. Komt vast goed. Later.
Als ik maar door blijf ademen moet het vanzelf een keertje overgaan, zo is mijn motto.
[...]
Haha, dan ben ik niet de enige zwangere bejaarde dweil die in de buurt van den haag rondloopt
Zullen we een clubje beginnen?
In dat stadium zit ik helaas: kon ik maar een lange winterslaap doen tot eind mei tot het voorbij is.
ooo dat is klote! Misschien kan je jezelf blij maken door af en toe een mini-winterslaapje toe te staan? (en onder het mom van 'ik ben zwanger' mag je toch middagdutjes doen tot je een ons weegt)
Hoeveelste zwangerschap is dit voor jou?
Mijn eerste. En ik zwoor de eerste 3 maanden dat het ook de enige zou blijven, haha.
[...]
Waar ben jij in behandeling in den haag? Als het teveel prive is hoef je daar niet op te antwoorden hoor. Jammer dat er in den haag geen lotgenotengroep meer is (zie mijn vorige post).
Idd jammer! Moet zeggen dat ik nu wel veel steun heb aan huidige therapeute, maar die kent me al ruim 3 jaar ondertussen, en heeft me echt leren omgaan met de heftigheid van depressies en andere dingen. Behandeling wil ik hier liever niet neergooien, maar als je me toevoegt als vriend kunnen we wel wat meer details uitwisselen hoor.
Sterkte in ieder geval ook voor jou!
Tnx. Komt vast goed. Later.
Als ik maar door blijf ademen moet het vanzelf een keertje overgaan, zo is mijn motto.
