Psyche
alle pijlers
Zwangerschap en depressie
donderdag 18 februari 2010 om 16:35
Ik heb hier al eens eerder gepost over een gevoel van leegte dat ik ervaar, ik had heel erg de hoop dat ik me beter zou voelen als ik zwanger was... Nu ben ik bijna 6 maanden (26 weken) zwanger en ik voel me zo rot en depressief. Ik kan alleen maar huilen op de bank of in bed, voel me wanhopig, vooral omdat ik niet weet wat ik kan doen om me beter te voelen. Ik ben al in therapie (al heel lang...), slik antidepressiva, heb een tijdje geleden lichttherapie geprobeerd, maar niets helpt. Zelfs mijn therapeut geeft aan dat hij niet weet hoe hij mij verder kan helpen. Ik weet dat ik heel gevoelig ben voor hormonen (PMS etc.), dus het zal wel deels hormonaal zijn. Maar mijn vraag is nu, wat kan ik doen om mij beter te voelen? Moet ik dit nare gevoel maar uitzitten tot het eind van de zwangerschap of kan ik er iets aan doen? Heeft iemand tips voor mij? Of heeft iemand dit zelf ook meegemaakt? Alle hulp is welkom 
vrijdag 19 februari 2010 om 19:12
quote:tijgervrouw schreef op 19 februari 2010 @ 11:57:
Lieve kanarie,
hier ook helaas een ervaringsdeskundige met depressie. Ik ben uiteindelijk gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis met nog wat anders erbij (hier niet relevant), geen hele zware depressie dus (google maar even) maar in periodes wel onder de oppervlakte aanwezig. Heb ook jaren in therapie gezeten, en bij het afbouwen van de AD praktische therapie (met huiswerk enzo) gekregen om mijzelf op de rails te houden. Dat heeft mij erg geholpen.
Gaat het bij jou inmiddels weer beter of blijft de dysthymie altijd aanwezig?
quote:tijgervrouw schreef op 19 februari 2010 @ 11:57:
Zwemmen in een lekker warm zwembad met dit sombere weer?
Dat vind ik wel een goed idee, ga eens kijken wat er hier in de buurt is. En dan nog mezelf motiveren met dit koude weer s avonds naar buiten te gaan...
quote:tijgervrouw schreef op 19 februari 2010 @ 11:57:Overigens ben ik zelf ook zwanger en ook wel bang voor somberheid, soms kan ik erg "diep" gaan in mijn dalen. Hier ook geen roze wolk, maar ik ben dan ook pas 14 weken zwanger, misschien komt het blije gevoel als het zichtbaar wordt en ik het kindje ga voelen.Bij mij waren de eerste drie maanden het allerergste, wilde toen echt dood, en begon het bij 14 weken weer wat beter te worden, inderdaad als je het kindje gaat voelen en je buik zichtbaarder wordt. Ik hoop dat je dus binnenkort er echt van gaat kunnen genieten! Het voelen van je kindje in je buik is echt heel bijzonder.
Lieve kanarie,
hier ook helaas een ervaringsdeskundige met depressie. Ik ben uiteindelijk gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis met nog wat anders erbij (hier niet relevant), geen hele zware depressie dus (google maar even) maar in periodes wel onder de oppervlakte aanwezig. Heb ook jaren in therapie gezeten, en bij het afbouwen van de AD praktische therapie (met huiswerk enzo) gekregen om mijzelf op de rails te houden. Dat heeft mij erg geholpen.
Gaat het bij jou inmiddels weer beter of blijft de dysthymie altijd aanwezig?
quote:tijgervrouw schreef op 19 februari 2010 @ 11:57:
Zwemmen in een lekker warm zwembad met dit sombere weer?
Dat vind ik wel een goed idee, ga eens kijken wat er hier in de buurt is. En dan nog mezelf motiveren met dit koude weer s avonds naar buiten te gaan...
quote:tijgervrouw schreef op 19 februari 2010 @ 11:57:Overigens ben ik zelf ook zwanger en ook wel bang voor somberheid, soms kan ik erg "diep" gaan in mijn dalen. Hier ook geen roze wolk, maar ik ben dan ook pas 14 weken zwanger, misschien komt het blije gevoel als het zichtbaar wordt en ik het kindje ga voelen.Bij mij waren de eerste drie maanden het allerergste, wilde toen echt dood, en begon het bij 14 weken weer wat beter te worden, inderdaad als je het kindje gaat voelen en je buik zichtbaarder wordt. Ik hoop dat je dus binnenkort er echt van gaat kunnen genieten! Het voelen van je kindje in je buik is echt heel bijzonder.
vrijdag 19 februari 2010 om 19:13
quote:supershiva schreef op 19 februari 2010 @ 19:07:
sterkte ermee meid,ik weet hoe het voelt had ook de klachten die jij beschrijft,alleen het ergste van mijn zwangerschap is dat mn dochtertje gestorven is na 6maanden in mn buikje....
een dikke knuffel voor jeWat vreselijk naar voor je! Volgens mij verdien jij die knuffel meer dan ik! Heel veel sterkte ermee, ik weet niet hoe lang het geleden is?
sterkte ermee meid,ik weet hoe het voelt had ook de klachten die jij beschrijft,alleen het ergste van mijn zwangerschap is dat mn dochtertje gestorven is na 6maanden in mn buikje....
een dikke knuffel voor jeWat vreselijk naar voor je! Volgens mij verdien jij die knuffel meer dan ik! Heel veel sterkte ermee, ik weet niet hoe lang het geleden is?
vrijdag 19 februari 2010 om 19:17
quote:Wurmpje schreef op 19 februari 2010 @ 13:08:
[...]
Ik weet ondertussen dat dat patroon bij mij ook komt doordat ik dan een tijdje mezelf goed in acht genomen heb en een beetje bijgetankt ben. Dan heb ik wat meer energie, en lukt dan een ding, dan ben ga ik uit blijdschap meteen nog veul meer doen en willen.
Jippie, juich, ik kan weer normaal doen. (Mijn natuurlijke karakter is enthousiast en vol leven.)
Ehm, not, want daar krijg ik dan subiet de rekening van gepresenteert als in een paar dagen echt alleen maar huilen en het bed niet uitwillen/komen.
Ook weer herkenbaar, het voelt een beetje als een jojo, dan gaat het weer goed dan weer slecht. En inderdaad als het dan weer beter gaat meteen weer teveel doen om al die verloren depressieve tijd op de bank/in bed weer in te willen halen, en daar dan weer voor gestraft worden. Pfff, vermoeiend hoor. Ik vind mezelf ook geen depressief persoon, ik probeer over het algemeen de dingen optimistisch en met humor te zien. Ik word gewoon net iets te vaak overvallen door die depressie, zo voel ik het meer.
[...]
Ik weet ondertussen dat dat patroon bij mij ook komt doordat ik dan een tijdje mezelf goed in acht genomen heb en een beetje bijgetankt ben. Dan heb ik wat meer energie, en lukt dan een ding, dan ben ga ik uit blijdschap meteen nog veul meer doen en willen.
Jippie, juich, ik kan weer normaal doen. (Mijn natuurlijke karakter is enthousiast en vol leven.)
Ehm, not, want daar krijg ik dan subiet de rekening van gepresenteert als in een paar dagen echt alleen maar huilen en het bed niet uitwillen/komen.
Ook weer herkenbaar, het voelt een beetje als een jojo, dan gaat het weer goed dan weer slecht. En inderdaad als het dan weer beter gaat meteen weer teveel doen om al die verloren depressieve tijd op de bank/in bed weer in te willen halen, en daar dan weer voor gestraft worden. Pfff, vermoeiend hoor. Ik vind mezelf ook geen depressief persoon, ik probeer over het algemeen de dingen optimistisch en met humor te zien. Ik word gewoon net iets te vaak overvallen door die depressie, zo voel ik het meer.
vrijdag 19 februari 2010 om 19:22
quote:kanarie79 schreef op 18 februari 2010 @ 16:35:
Ik heb hier al eens eerder gepost over een gevoel van leegte dat ik ervaar, ik had heel erg de hoop dat ik me beter zou voelen als ik zwanger was... Nu ben ik bijna 6 maanden (26 weken) zwanger en ik voel me zo rot en depressief. Ik kan alleen maar huilen op de bank of in bed, voel me wanhopig, vooral omdat ik niet weet wat ik kan doen om me beter te voelen. Ik ben al in therapie (al heel lang...), slik antidepressiva, heb een tijdje geleden lichttherapie geprobeerd, maar niets helpt. Zelfs mijn therapeut geeft aan dat hij niet weet hoe hij mij verder kan helpen. Ik weet dat ik heel gevoelig ben voor hormonen (PMS etc.), dus het zal wel deels hormonaal zijn. Maar mijn vraag is nu, wat kan ik doen om mij beter te voelen? Moet ik dit nare gevoel maar uitzitten tot het eind van de zwangerschap of kan ik er iets aan doen? Heeft iemand tips voor mij? Of heeft iemand dit zelf ook meegemaakt? Alle hulp is welkom
Alleen OP gelezen dus sorry als ik mosterd ben.
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt en heb verzuimd er iets mee te doen.
Gevolg was een fikse burnout nadat ik weer ging werken na mijn zwangerschapsverlof. Mijn advies: zoek een vrijgevestigde psychiater, die maken veel tijd voor je, in tegenstelling tot het Riagg, of hoe dat tegenwoordig heet. Ik heb het idee dat je aan je huidige therapeut niet genoeg hebt, namelijk.
Kanarie, onderneem actie, je moet goed voor jezelf zorgen en straks heb je ook nog een nieuw mensje waar je voor moet zorgen. Ik wens je heel veel sterkte en geef je een
Ik heb hier al eens eerder gepost over een gevoel van leegte dat ik ervaar, ik had heel erg de hoop dat ik me beter zou voelen als ik zwanger was... Nu ben ik bijna 6 maanden (26 weken) zwanger en ik voel me zo rot en depressief. Ik kan alleen maar huilen op de bank of in bed, voel me wanhopig, vooral omdat ik niet weet wat ik kan doen om me beter te voelen. Ik ben al in therapie (al heel lang...), slik antidepressiva, heb een tijdje geleden lichttherapie geprobeerd, maar niets helpt. Zelfs mijn therapeut geeft aan dat hij niet weet hoe hij mij verder kan helpen. Ik weet dat ik heel gevoelig ben voor hormonen (PMS etc.), dus het zal wel deels hormonaal zijn. Maar mijn vraag is nu, wat kan ik doen om mij beter te voelen? Moet ik dit nare gevoel maar uitzitten tot het eind van de zwangerschap of kan ik er iets aan doen? Heeft iemand tips voor mij? Of heeft iemand dit zelf ook meegemaakt? Alle hulp is welkom
Alleen OP gelezen dus sorry als ik mosterd ben.
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt en heb verzuimd er iets mee te doen.
Gevolg was een fikse burnout nadat ik weer ging werken na mijn zwangerschapsverlof. Mijn advies: zoek een vrijgevestigde psychiater, die maken veel tijd voor je, in tegenstelling tot het Riagg, of hoe dat tegenwoordig heet. Ik heb het idee dat je aan je huidige therapeut niet genoeg hebt, namelijk.
Kanarie, onderneem actie, je moet goed voor jezelf zorgen en straks heb je ook nog een nieuw mensje waar je voor moet zorgen. Ik wens je heel veel sterkte en geef je een
anoniem_93233 wijzigde dit bericht op 19-02-2010 19:24
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
vrijdag 19 februari 2010 om 19:24
Ha wurmpje, het lukt me niet je te quoten, dus dan maar zo even.
Mijn eerste. En ik zwoor de eerste 3 maanden dat het ook de enige zou blijven, haha.
Voor jou waren de eerste drie maanden ook het ergste? Was het bij jou ook zo heftig? Ik ben blij dat ik dat in ieder geval al heb gehad!
Moet zeggen dat ik nu wel veel steun heb aan huidige therapeute, maar die kent me al ruim 3 jaar ondertussen, en heeft me echt leren omgaan met de heftigheid van depressies en andere dingen. Behandeling wil ik hier liever niet neergooien, maar als je me toevoegt als vriend kunnen we wel wat meer details uitwisselen hoor.
Jij bent dus ook al voor je zwangerschap bekend geweest met depressies ed? Ik heb je trouwens inmiddels als vriend toegevoegd (als het is gelukt...)
Als ik maar door blijf ademen moet het vanzelf een keertje overgaan, zo is mijn motto.
Ja dat probeer ik me ook altijd voor te houden, gewoon blijven ademen is uiteindelijk het enige wat er echt toe doet...
Mijn eerste. En ik zwoor de eerste 3 maanden dat het ook de enige zou blijven, haha.
Voor jou waren de eerste drie maanden ook het ergste? Was het bij jou ook zo heftig? Ik ben blij dat ik dat in ieder geval al heb gehad!
Moet zeggen dat ik nu wel veel steun heb aan huidige therapeute, maar die kent me al ruim 3 jaar ondertussen, en heeft me echt leren omgaan met de heftigheid van depressies en andere dingen. Behandeling wil ik hier liever niet neergooien, maar als je me toevoegt als vriend kunnen we wel wat meer details uitwisselen hoor.
Jij bent dus ook al voor je zwangerschap bekend geweest met depressies ed? Ik heb je trouwens inmiddels als vriend toegevoegd (als het is gelukt...)
Als ik maar door blijf ademen moet het vanzelf een keertje overgaan, zo is mijn motto.
Ja dat probeer ik me ook altijd voor te houden, gewoon blijven ademen is uiteindelijk het enige wat er echt toe doet...
maandag 22 februari 2010 om 13:26
Jammer genoeg ben ik hier ook bekend mee. Heb een prenatale depressie en psychose gehad. In december 2006 begon het en zoon is in maart 2007 geboren. Ook een postnatale depressie en psychose gehad met opname van 4 maanden. Vreselijk !! Dan nog wat aangemodderd met werken en cursussen en net een jaar geleden beslist dat het zo niet verder kon. Ben dagbehandeling gaan volgen Sinds augustus vorig jaar neem ik geen antidepressiva meer. En nu heb ik nog altijd een minieme dosis antipsychotica. Maar voel me wel erg goed. Twee weken geleden weer gaan werken (helaas maar een uitzendbaan van een week) en nu weer op zoek naar werk.
Hoop dat het bij jou niet zo ver moet komen. Ben veel te laks geweest tijdens de zwangerschap, ok wel een psychiater bezocht maar die nam mij niet au serieux. En bijgevolg kreeg ik ook geen AD.
sterkte x
Hoop dat het bij jou niet zo ver moet komen. Ben veel te laks geweest tijdens de zwangerschap, ok wel een psychiater bezocht maar die nam mij niet au serieux. En bijgevolg kreeg ik ook geen AD.
sterkte x
dinsdag 23 februari 2010 om 14:05
He Wurmpje, het lukt mij ook niet om vriendjes te worden, misschien is er iets met het forum. Mijn mailadres is mijn nickname apenstaartje gmail.com
Ik ben gisteren (weer) begonnen met lichttherapie, kijken of dat helpt.
Vanavond naar therapie, dus daar zal ik het ook wel weer aankaarten.
Maar het gaat afgelopen dagen wel beter dan vorige week, lekker onvoorspelbaar weer.
Hoe gaat het bij jou?
Ik ben gisteren (weer) begonnen met lichttherapie, kijken of dat helpt.
Vanavond naar therapie, dus daar zal ik het ook wel weer aankaarten.
Maar het gaat afgelopen dagen wel beter dan vorige week, lekker onvoorspelbaar weer.
Hoe gaat het bij jou?
dinsdag 23 februari 2010 om 14:09
Wat een heftig verhaal Witchke, heb je voor je zwangerschap ook last van depressies gehad? Hopelijk heeft dagbehandeling geholpen. Wat knap dat je het al weer zonder AD kunt.
Wat balen dat je niet goed geholpen werd tijdens je zwangerschap. Hoe zag je prenatale depressie eruit? Was je de hele tijd depressief of vooral met ups en downs?
Wat balen dat je niet goed geholpen werd tijdens je zwangerschap. Hoe zag je prenatale depressie eruit? Was je de hele tijd depressief of vooral met ups en downs?
dinsdag 23 februari 2010 om 17:48
quote:kanarie79 schreef op 23 februari 2010 @ 14:10:
Wat ik me trouwens ook wel eens afvraag: zou een kindje in je buik al een bewustzijn hebben? Met andere woorden: zou je kindje er al iets van merken als de moeder niet goed in haar vel zit/depressief is? Ik hoop maar van niet!!!door de depressie geef je wel bepaalde stresshormonen af en die hebben in een bepaald deel van de zwangerschap wel een bepaalde invloed op de baby, maar hoe en wat precies weet ik niet meer...
Wat ik me trouwens ook wel eens afvraag: zou een kindje in je buik al een bewustzijn hebben? Met andere woorden: zou je kindje er al iets van merken als de moeder niet goed in haar vel zit/depressief is? Ik hoop maar van niet!!!door de depressie geef je wel bepaalde stresshormonen af en die hebben in een bepaald deel van de zwangerschap wel een bepaalde invloed op de baby, maar hoe en wat precies weet ik niet meer...
woensdag 24 februari 2010 om 09:38
kanarie : ik voelde me erg somber, kwam de deur bijna niet meer uit. Voor de rest was ik enorm psychotisch, bang dat ik de kleine iets zou aandoen. Zat constanst tegen mijn vriend te zeggen dat ik het kind niet wou.
De dagtherapie heeft me enorm goed geholpen, maar die had ik eigenlijk meer nodig om mijn verleden te verwerken (iets wat buitenom mijn zoon was). Heb nl een nare jeugd gehad, en mijn ouders hebben het bezoekrecht opgeëist voor mijn zoon. Ik kon daar niet meeleven en zag ze mijn zoontje ook slecht behandelen. Uiteindelijk werd bezoekrecht onder toezicht, bezoekrecht zonder toezicht. Toen de rechtbank dit uitsprak ben ik door het lint gegaan. Heb me laten opnemen in dagbehandling. En heb beroep aangetekend voor deze uitspraak. Uiteindelijk hebben we het beroep verloren en mogen mijn ouders mijn zoon eens om de maand een keer mee naar huis nemen. Ik heb het er nog altijd een beetje moeilijk mee maar kan er mee leven. Vooral volgende maand gaat het weer heel lastig zijn, omdat mijn zoon dan jarig is en dat ze hem net op die dag mogen meenemen. Stiekem hoop ik dat als zoon mag getuigen voor de rechtbank, hij zal vragen dat hij niet meer moet gaan.
De dagtherapie heeft me enorm goed geholpen, maar die had ik eigenlijk meer nodig om mijn verleden te verwerken (iets wat buitenom mijn zoon was). Heb nl een nare jeugd gehad, en mijn ouders hebben het bezoekrecht opgeëist voor mijn zoon. Ik kon daar niet meeleven en zag ze mijn zoontje ook slecht behandelen. Uiteindelijk werd bezoekrecht onder toezicht, bezoekrecht zonder toezicht. Toen de rechtbank dit uitsprak ben ik door het lint gegaan. Heb me laten opnemen in dagbehandling. En heb beroep aangetekend voor deze uitspraak. Uiteindelijk hebben we het beroep verloren en mogen mijn ouders mijn zoon eens om de maand een keer mee naar huis nemen. Ik heb het er nog altijd een beetje moeilijk mee maar kan er mee leven. Vooral volgende maand gaat het weer heel lastig zijn, omdat mijn zoon dan jarig is en dat ze hem net op die dag mogen meenemen. Stiekem hoop ik dat als zoon mag getuigen voor de rechtbank, hij zal vragen dat hij niet meer moet gaan.
donderdag 25 februari 2010 om 22:35
quote:Wurmpje schreef op 23 februari 2010 @ 17:22:
Ha Kanarie!
Wat fijn dat het afgelopen dagen ietsje beter ging. Hoop dat je daar dan ook een beetje kracht van krijgt.
Lichttherapie zit ik ook naar te kijken. De resultaten zouden geweldig zijn.. Maar bij jou heeft het eerste keer dus niet geholpen?
Bij mij heeft de eerste keer lichttherapie niet echt geholpen, ik merkte echt geen verschil. Ik heb het toen ook maar een week gedaan, het schijnt dat het voor zwangere vrouwen beter is het twee of drie weken te doen. Elke ochtend een half uurtje onder de lichtbak. Bij PsyQ in Den Haag kan je vrij snel terecht. Ik ben benieuwd of het dit keer bij mij wel iets gaat helpen.
quote:Wurmpje schreef op 23 februari 2010 @ 17:22:
Volgens de pop-poli merkt een kindje wel degelijk wat van moeders depressie.
Daarom zijn zij ook zo vòòr de meeste AD's tijdens de zwangerschap, omdat die bijna niet schadelijk zijn, in tegenstelling tot een flinke depressie.
Tsja. We kunnen het wel weten, maar we kunnen er niet veel aan doen. Niet meer dan ons best iig, denk ik maar.
Beter maar niet teveel aan denken misschien, wat je zegt, meer dan ons best kunnen we niet doen om er het beste van te maken! Heb jij af en toe wel momenten dat je kunt genieten van je zwangerschap? Ik moet zeggen dat ik het wel heel fijn vind om zoveel beweging in mijn buik te voelen. Hoeveel weken was jij ook al weer?
quote:Wurmpje schreef op 23 februari 2010 @ 17:22:
Wij hebben over paar weekjes een extra groei-echo, om in de gaten te houden of de kleine op schema loopt.
Krijgen jullie ook dat soort extra begeleiding?
Nee dat soort begeleiding krijgen we niet, maar lijkt me wel fijn.
quote:Wurmpje schreef op 23 februari 2010 @ 17:22:
Toitoitoi!!!Jij ook sterkte! Hoe gaat het nu bij jou?
Ha Kanarie!
Wat fijn dat het afgelopen dagen ietsje beter ging. Hoop dat je daar dan ook een beetje kracht van krijgt.
Lichttherapie zit ik ook naar te kijken. De resultaten zouden geweldig zijn.. Maar bij jou heeft het eerste keer dus niet geholpen?
Bij mij heeft de eerste keer lichttherapie niet echt geholpen, ik merkte echt geen verschil. Ik heb het toen ook maar een week gedaan, het schijnt dat het voor zwangere vrouwen beter is het twee of drie weken te doen. Elke ochtend een half uurtje onder de lichtbak. Bij PsyQ in Den Haag kan je vrij snel terecht. Ik ben benieuwd of het dit keer bij mij wel iets gaat helpen.
quote:Wurmpje schreef op 23 februari 2010 @ 17:22:
Volgens de pop-poli merkt een kindje wel degelijk wat van moeders depressie.
Daarom zijn zij ook zo vòòr de meeste AD's tijdens de zwangerschap, omdat die bijna niet schadelijk zijn, in tegenstelling tot een flinke depressie.
Tsja. We kunnen het wel weten, maar we kunnen er niet veel aan doen. Niet meer dan ons best iig, denk ik maar.
Beter maar niet teveel aan denken misschien, wat je zegt, meer dan ons best kunnen we niet doen om er het beste van te maken! Heb jij af en toe wel momenten dat je kunt genieten van je zwangerschap? Ik moet zeggen dat ik het wel heel fijn vind om zoveel beweging in mijn buik te voelen. Hoeveel weken was jij ook al weer?
quote:Wurmpje schreef op 23 februari 2010 @ 17:22:
Wij hebben over paar weekjes een extra groei-echo, om in de gaten te houden of de kleine op schema loopt.
Krijgen jullie ook dat soort extra begeleiding?
Nee dat soort begeleiding krijgen we niet, maar lijkt me wel fijn.
quote:Wurmpje schreef op 23 februari 2010 @ 17:22:
Toitoitoi!!!Jij ook sterkte! Hoe gaat het nu bij jou?
vrijdag 26 februari 2010 om 12:49
hoi TO
tijdens mijn zwangerschap heb ik ook een depressie ontwikkelt en bij mij kwam juist omdat ik meteen zwanger was.
ik liep achter mijn zwangerschap aan, was er eigenlijk nog niet klaar voor en toen bleken het er nog twee te zijn ook.
door b.i. had ik enorm veel pijn en dat versterkte de depressie alleen maar.
na mijn bevalling belandde ik in een neerwaartse spiraal en toen bleek dat ik een zware depressie had tot zelfmoordneigingen aan toe.
mijn man heeft mij er uit getrokken en me naar het maatschappelijk werk gestuurd.
deze heeft mij door middel van gesprekken enorm geholpen en na een half jaar was ik er weer redelijk bovenop.
nu ben ik alweer 6 jaar depressie vrij en zijn mijn kids inmiddels 7.
de tip die ik kreeg van mijn mw is dat ik vooral dingen moest doen die ik wilde, waar ik me goed bij voelde.
hopelijk is dat iets dat bij jou wellicht ook werkt.
ga dingen doen die jij leuk vindt, niet omdat ze moeten maar omdat jij het wil.
probeer te genieten van de kleine dingetjes en vraag hulp. al is het maar je moeder of een buurvrouw of een goede vriendin of je eigen man, maar vraag hulp!!!.
je zwangerschap zou een mooie tijd moeten zijn en niet eentje die wordt overschaduwd door deze depressie.
ik hop voor jou dat je er uit kun klimmem en dta je toch nog kan genieten.
veel sterkte!
tijdens mijn zwangerschap heb ik ook een depressie ontwikkelt en bij mij kwam juist omdat ik meteen zwanger was.
ik liep achter mijn zwangerschap aan, was er eigenlijk nog niet klaar voor en toen bleken het er nog twee te zijn ook.
door b.i. had ik enorm veel pijn en dat versterkte de depressie alleen maar.
na mijn bevalling belandde ik in een neerwaartse spiraal en toen bleek dat ik een zware depressie had tot zelfmoordneigingen aan toe.
mijn man heeft mij er uit getrokken en me naar het maatschappelijk werk gestuurd.
deze heeft mij door middel van gesprekken enorm geholpen en na een half jaar was ik er weer redelijk bovenop.
nu ben ik alweer 6 jaar depressie vrij en zijn mijn kids inmiddels 7.
de tip die ik kreeg van mijn mw is dat ik vooral dingen moest doen die ik wilde, waar ik me goed bij voelde.
hopelijk is dat iets dat bij jou wellicht ook werkt.
ga dingen doen die jij leuk vindt, niet omdat ze moeten maar omdat jij het wil.
probeer te genieten van de kleine dingetjes en vraag hulp. al is het maar je moeder of een buurvrouw of een goede vriendin of je eigen man, maar vraag hulp!!!.
je zwangerschap zou een mooie tijd moeten zijn en niet eentje die wordt overschaduwd door deze depressie.
ik hop voor jou dat je er uit kun klimmem en dta je toch nog kan genieten.
veel sterkte!
vrijdag 26 februari 2010 om 20:48
Kanarie (en andere zwangeren),
ik wil eigenlijk maar 1 ding toevoegen. Ik heb zelf ook een depressie gehad tijdens mijn zwangerschap (eigenlijk daarvoor al, ik zat al een tijd in behandeling toen ik zwanger bleek). Deze depressie heeft zich na de zwangerschap voortgezet. Het probleem alleen was dat ik het niet herkende. Ik dacht dat het er bij hoorde. En zelfs mijn therapeut dacht dat het onder de normale noemer van wennen viel. Ik was echter niet zo open over mezelf. Noemde het de hele tijd 'zwaar en pittig'. Maar dat was echt een understatement! Ik zal je de details besparen.
Wat ik echter belangrijk vind om op te merken: trek hulp aan zodra je na de bevalling merkt dat het herstel erg moeizaam gaat. Je kans op een PPD is groter dan normaal. Als je onder behandeling bent van een POPpoli, zal het wel goed komen.
Maar omdat ik er zo lang mee heb doorgelopen, heeft het erg lang geduurd voordat ik uit de grootste depressie was. Het hechten aan mijn kind heeft erg lang geduurd en ik heb vaker het gevoel gehad mijn kind niet te willen hebben gekregen, dan wel. En dit is erg zonde, erg onnodig en vooral erg verdrietig.
Dus wees alert en wees eerlijk! Zeker naar behandelaren. Het lijkt soms wel dat zolang je nog redelijk zinnig kunt overkomen in een gesprek, men de noodzaak niet zo hoog acht. Dat heeft bij mij na een drietal jaar naar een crisis geleid en stevige psychiatrische thuisbegeleiding.
Dus goed dat je het onderkend (deed ik dus niet) en vooral, hou een vinger aan de pols na de bevalling. Enige vermoeidheid en wat kraamtranen horen erbij. Maar het gevoel dat je je kind iets aan zou kunnen doen, of jezelf, je weinig van je kind wil weten, niet helemaal realistische gedachten hebt, erg somber bent en ook niet inziet dat het vooral van tijdelijke aard is en je door de dagen moet slepen (al dan niet huilend, al dan niet boos, al dan niet agressief) is niet normaal. Het jammere is dat je met jouw langdurige gemoedstoestand alleen bijna niet meer weet wat normaal is. Dus als je twijfelt, test jezelf aan anderen (hier bijvoorbeeld).
Sterkte joh. Ik hoop dat je mijn adviezen niet nodig gaat hebben.
ik wil eigenlijk maar 1 ding toevoegen. Ik heb zelf ook een depressie gehad tijdens mijn zwangerschap (eigenlijk daarvoor al, ik zat al een tijd in behandeling toen ik zwanger bleek). Deze depressie heeft zich na de zwangerschap voortgezet. Het probleem alleen was dat ik het niet herkende. Ik dacht dat het er bij hoorde. En zelfs mijn therapeut dacht dat het onder de normale noemer van wennen viel. Ik was echter niet zo open over mezelf. Noemde het de hele tijd 'zwaar en pittig'. Maar dat was echt een understatement! Ik zal je de details besparen.
Wat ik echter belangrijk vind om op te merken: trek hulp aan zodra je na de bevalling merkt dat het herstel erg moeizaam gaat. Je kans op een PPD is groter dan normaal. Als je onder behandeling bent van een POPpoli, zal het wel goed komen.
Maar omdat ik er zo lang mee heb doorgelopen, heeft het erg lang geduurd voordat ik uit de grootste depressie was. Het hechten aan mijn kind heeft erg lang geduurd en ik heb vaker het gevoel gehad mijn kind niet te willen hebben gekregen, dan wel. En dit is erg zonde, erg onnodig en vooral erg verdrietig.
Dus wees alert en wees eerlijk! Zeker naar behandelaren. Het lijkt soms wel dat zolang je nog redelijk zinnig kunt overkomen in een gesprek, men de noodzaak niet zo hoog acht. Dat heeft bij mij na een drietal jaar naar een crisis geleid en stevige psychiatrische thuisbegeleiding.
Dus goed dat je het onderkend (deed ik dus niet) en vooral, hou een vinger aan de pols na de bevalling. Enige vermoeidheid en wat kraamtranen horen erbij. Maar het gevoel dat je je kind iets aan zou kunnen doen, of jezelf, je weinig van je kind wil weten, niet helemaal realistische gedachten hebt, erg somber bent en ook niet inziet dat het vooral van tijdelijke aard is en je door de dagen moet slepen (al dan niet huilend, al dan niet boos, al dan niet agressief) is niet normaal. Het jammere is dat je met jouw langdurige gemoedstoestand alleen bijna niet meer weet wat normaal is. Dus als je twijfelt, test jezelf aan anderen (hier bijvoorbeeld).
Sterkte joh. Ik hoop dat je mijn adviezen niet nodig gaat hebben.
zondag 28 februari 2010 om 21:27
quote:Wurmpje schreef op 26 februari 2010 @ 17:45:
Ben nu bijna 6 maandjes zwanger, en idd ook echt wel aan het genieten van het leven in mn buik. Nietop alle momenten, maar vooral als ik de rust ervoor heb en weinig hoef. Zo bijzonder.
Probeer daar ook echt bij stil te staan.
Wat spannend, zonder extra begeleiding. Wie kijkt er bij jou naar de medicatie enzo dan, en de effecten op je zwangerschap?
Bij ons is het best gedoe geweest omdat het streekziekenhuis mijn depressie en diagnose maar doodeng vindt. Psychiatrie blijft blijkbaar een eng wereldje voor t ziekenhuis.
Mag ik vragen hoe dat bij jullie zit?
Hoe gaat het deze week met je?
Lukt het om wat lichtpuntjes te zien, of is alles nog een grote zwarte put?
Toitoi!
Deze week gaat het eigenlijk wel heel goed, ik weet ook niet hoe dat zo komt, maar ik geniet er vooral maar van! Ik ben trouwens ook ongeveer 6 maanden zwanger. Ik heb bij PsyQ begeleiding van een psychiater, verder bij het ziekenhuis waar ik ga bevallen, daar moeten we ook een nacht extra blijven na de bevalling voor controle of het allemaal nog goed gaat. En daarnaast therapie, maar dat is niet zwangerschapsgerelateerd.
Hoe is het bij jou gegaan deze week? Het weer helpt ook niet echt mee he!
Ik heb nog niet echt spullen voor de babykamer gekocht, jij wel?
Ben nu bijna 6 maandjes zwanger, en idd ook echt wel aan het genieten van het leven in mn buik. Nietop alle momenten, maar vooral als ik de rust ervoor heb en weinig hoef. Zo bijzonder.
Probeer daar ook echt bij stil te staan.
Wat spannend, zonder extra begeleiding. Wie kijkt er bij jou naar de medicatie enzo dan, en de effecten op je zwangerschap?
Bij ons is het best gedoe geweest omdat het streekziekenhuis mijn depressie en diagnose maar doodeng vindt. Psychiatrie blijft blijkbaar een eng wereldje voor t ziekenhuis.
Mag ik vragen hoe dat bij jullie zit?
Hoe gaat het deze week met je?
Lukt het om wat lichtpuntjes te zien, of is alles nog een grote zwarte put?
Toitoi!
Deze week gaat het eigenlijk wel heel goed, ik weet ook niet hoe dat zo komt, maar ik geniet er vooral maar van! Ik ben trouwens ook ongeveer 6 maanden zwanger. Ik heb bij PsyQ begeleiding van een psychiater, verder bij het ziekenhuis waar ik ga bevallen, daar moeten we ook een nacht extra blijven na de bevalling voor controle of het allemaal nog goed gaat. En daarnaast therapie, maar dat is niet zwangerschapsgerelateerd.
Hoe is het bij jou gegaan deze week? Het weer helpt ook niet echt mee he!
Ik heb nog niet echt spullen voor de babykamer gekocht, jij wel?
zondag 28 februari 2010 om 21:31
Dank je schouderklopje voor je advies. Wat naar dat het bij jou zo gelopen is, is het ergste inmiddels voorbij? En nu wel een goede hechting met je kind? Ik weet van mezelf dat ik risico loop en al voor de zwangerschap depressies had, al jaren eigenlijk. Ik weet gelukkig nu wel wanneer ik aan de bel moet trekken en wanneer de somberheid zo groot is, dat ik hulp moet inschakelen (dat denk ik toch...). Vooral nu ik zwanger ben, wil ik niet het risico lopen dat het echt mis gaat, het lijkt me heel heftig om na mijn bevalling mee te moeten maken wat jij mee hebt gemaakt.
zondag 28 februari 2010 om 23:29
haha, wij hebben de kamer hier al zowat klaar. Enkel nog een plankje hier en leuk plaatje daar.
Grappig contrast.
Moet zeggen dat ik het ook fijn vind om ermee bezig te zijn. Zeker als alles me teveel is vind ik het heerlijk om gewoon suf met de laptop wiegelakentjes te vergelijken, slaapzakjes te kijken en rompertjes te bestellen. Afleiding, en simpel.
En dan wordt ik ook nog eens vrolijk van de postpakketjes die daardoor telkens bezorgd worden. Wat een therapie.
Hier ook wel een aardige week. Afwisselend goede en slechte dagen, maar geloof dat het zwartste erop zit bij mij... (of dat hoop ik, dat kan ook haha)
Wat leuk dat we ongeveer gelijk lopen in de zwangerschap!
He, ik hoop echt voor je dat deze week ook meevalt!!!
Nog een weekje of 10 meid, dan mogen we met verlof.
Grappig contrast.
Moet zeggen dat ik het ook fijn vind om ermee bezig te zijn. Zeker als alles me teveel is vind ik het heerlijk om gewoon suf met de laptop wiegelakentjes te vergelijken, slaapzakjes te kijken en rompertjes te bestellen. Afleiding, en simpel.
En dan wordt ik ook nog eens vrolijk van de postpakketjes die daardoor telkens bezorgd worden. Wat een therapie.
Hier ook wel een aardige week. Afwisselend goede en slechte dagen, maar geloof dat het zwartste erop zit bij mij... (of dat hoop ik, dat kan ook haha)
Wat leuk dat we ongeveer gelijk lopen in de zwangerschap!
He, ik hoop echt voor je dat deze week ook meevalt!!!
Nog een weekje of 10 meid, dan mogen we met verlof.
maandag 1 maart 2010 om 09:44
Kanarie, bij mij is het gelukkig al lang weer voorbij hoor : )
Hechting is goed (kind lijkt er totaal niks aan over gehouden te hebben, wat uiteraard mijn grootste angst was). Kind is een blij tevreden persoontje die het lekker doet op school, etc.
Ik zal wel altijd mijn eigen persoon (en gebreken) meenemen. Dus ook de dysthyme aanleg. Ik slik medicatie en daarmee gaat het behoorlijk goed. Verder heb ik jarenlang een indicatie gehad voor kinderopvang (want ik werkte vanwege mijn klachten niet en dus ook geen recht op vergoeding), omdat ik het simpelweg niet trok om 7 dagen in de week voor mijn kind te zorgen. Ik vertrouwde mezelf niet genoeg met de zorg voor mijn dochter (was behoorlijk agressief geladen en had hele rare/nare gedachten over mijn kind, zoals dat de duivel erin gevaren was etc.). Ik heb daar gelukkig hulp bij gehad en inmiddels is mijn kind alweer zo groot en zo zelfstandig (gaat naar school) dat ik mezelf ook steeds meer terug vind.
Maar ik wou je dus meegeven dat je niet moet schromen om hulp te vragen. Zeker als je therapie hebt, wil er wel eens meer mogelijk zijn dan je denkt en als je behandelaar erachter staat (en er uiteraard behoefte aan is).
Mijn persoonlijke ervaring was trouwens ook dat borstvoeding het voor mij moeilijker maakte om voor mijn kind te zorgen. Ik had daar erg veel stress over. Dus probeer voor jezelf weinig te 'moeten' na de bevalling.
Sterkte joh, het komt uiteindelijk allemaal goed, maar hou jezelf wel goed in de gaten.
Hechting is goed (kind lijkt er totaal niks aan over gehouden te hebben, wat uiteraard mijn grootste angst was). Kind is een blij tevreden persoontje die het lekker doet op school, etc.
Ik zal wel altijd mijn eigen persoon (en gebreken) meenemen. Dus ook de dysthyme aanleg. Ik slik medicatie en daarmee gaat het behoorlijk goed. Verder heb ik jarenlang een indicatie gehad voor kinderopvang (want ik werkte vanwege mijn klachten niet en dus ook geen recht op vergoeding), omdat ik het simpelweg niet trok om 7 dagen in de week voor mijn kind te zorgen. Ik vertrouwde mezelf niet genoeg met de zorg voor mijn dochter (was behoorlijk agressief geladen en had hele rare/nare gedachten over mijn kind, zoals dat de duivel erin gevaren was etc.). Ik heb daar gelukkig hulp bij gehad en inmiddels is mijn kind alweer zo groot en zo zelfstandig (gaat naar school) dat ik mezelf ook steeds meer terug vind.
Maar ik wou je dus meegeven dat je niet moet schromen om hulp te vragen. Zeker als je therapie hebt, wil er wel eens meer mogelijk zijn dan je denkt en als je behandelaar erachter staat (en er uiteraard behoefte aan is).
Mijn persoonlijke ervaring was trouwens ook dat borstvoeding het voor mij moeilijker maakte om voor mijn kind te zorgen. Ik had daar erg veel stress over. Dus probeer voor jezelf weinig te 'moeten' na de bevalling.
Sterkte joh, het komt uiteindelijk allemaal goed, maar hou jezelf wel goed in de gaten.
maandag 1 maart 2010 om 22:05
Wurmpje, misschien moet ik ook maar eens wat meer op internet spulletjes gaan bekijken en bestellen, inderdaad altijd fijn om pakketjes te ontvangen
Hou je het nog vol op je werk? Ik werk 36 uur per week en moet zeggen dat ik dat wel heel pittig vind nu, ga inmiddels vaak ook wat eerder weg of meld me af en toe ziek als ik me echt rot voel. Ik heb op mijn werk trouwens niets verteld over dat ik me soms zo depressief voel, ik heb altijd een andere smoes waarom ik niet kom werken. Ik weet dat ik op mijn werk niet op veel empathie moet rekenen, dat vind ik wel moeilijk, ik zou ook wel eens gewoon willen zeggen wat er aan de hand is.
Fijn dat het zwartste erop zit bij jou! Ik voel me ook een stuk beter dan toen ik dit topic opende, dus hoop dat het de goede kant uit blijft gaan! Maar je weet het helaas nooit...
Hou je het nog vol op je werk? Ik werk 36 uur per week en moet zeggen dat ik dat wel heel pittig vind nu, ga inmiddels vaak ook wat eerder weg of meld me af en toe ziek als ik me echt rot voel. Ik heb op mijn werk trouwens niets verteld over dat ik me soms zo depressief voel, ik heb altijd een andere smoes waarom ik niet kom werken. Ik weet dat ik op mijn werk niet op veel empathie moet rekenen, dat vind ik wel moeilijk, ik zou ook wel eens gewoon willen zeggen wat er aan de hand is.
Fijn dat het zwartste erop zit bij jou! Ik voel me ook een stuk beter dan toen ik dit topic opende, dus hoop dat het de goede kant uit blijft gaan! Maar je weet het helaas nooit...
