Ben ik te veeleisend?

Lieve Anna_belle

Ik denk dat als je heel eerlijk bent tegenover jezelf, diep in je hart kijkt, en voelt dat hij echt investeert in jullie vriendschap, omdat hij om je geeft om wie je bent, die vrouw wil zien stralen, dat je dan het vertrouwen er wel in kunt hebben.

Maar het moet onvoorwaardelijke liefde zijn, het echt geven om een ander. Dat moet je merken en voelen in hele kleine dingen.



Ik heb het zelf niet ervaren, ik durfde niet diep in mijn hart te kijken, en ik durfde er al helemaal geen conclusies aan te verbinden.

Vind het verrassend dat ik zoveel herkenning vind in jullie verhalen, en dank jullie allemaal voor jullie lieve raad..



Heb al een groot stuk van het forum gelezen van de oogkleppen e.d., maar (ja, dat zeggen we allemaal) bij mij is het niet zo erg… Ik luister muziek die ik wil, hij eet mijn lievelingskostje meer dan ik dat van hem, en ben nog nooit een seconde bang geweest dat hij me ging slaan. Maar die andere dingen die ik hiervoor zei blijven dus wel, en ik kan er niet mee leven.

Daar zeg je het al mee Azucena (prachtige nick trouwens!). Jij kan er niet mee leven. Hij gaat dus over jouw grenzen heen. Ongelijkwaardigheid in een relatie kan vele vormen aannemen en ze zijn helaas niet altijd even herkenbaar. Dat is juist het verraderlijke ervan. Ik denk dat redelijkheid voor veel vrouwen in zo'n relatie een valkuil is: een relatie is toch geven en nemen, je moet je toch een beetje aan elkaar aanpassen, als het hem echt zo stoort dan is het voor mij een kleine moeite dit-of-dat te doen/laten.



Het valt je niet op omdat het steeds van die kleine stapjes zijn. Je ziet niet dat jij degene bent die de concessies doet en dat het niet van twee kanten komt. Zoals Iseo al zei, op een bepaald moment verwacht je zo weinig dat je met de kleinste gebaren van zijn kant al blij bent.



De alarmbellen rinkelen bij jou; het voelt niet goed zoals het nu gaat. Neem dat gevoel serieus. Ik zou je toch aanraden op het topic oogkleppen te blijven lezen (het heet niet voor niets zo :P). Ik ben ook nooit geslagen en nee, bij mij was het echt niet zo erg als sommige verhalen die daar voorbijkomen. Bij mij kwam het erop neer dat ik op alle fronten werd uitgebuit en dat er wel psychische agressie was. Maar er zijn wel veel overeenkomsten. Er ontstaat een soort patroon in de relatie dat heel destructief kan werken. Het gaat er totaal niet om of het bij jou "net zo erg" is. Jij kan er niet mee leven, dús is het erg. Ook als het niet "net zo erg" is, kun jij eraan kapotgaan uiteindelijk. Op dat topic worden veel goede inzichten gegeven. Misschien kun jij daarvan leren hoe je bepaalde valkuilen kunt voorkomen en het patroon kunt doorbreken door grenzen te trekken. Misschien red je daarmee je relatie, misschien ook niet. Dan zal moeten blijken of je relatie bestendig is.



Het irriteert me ook dat hij commentaar heeft op woorden die ik volgens hem fout uitspreek, maar ik blijf ze dan fout uitspreken, ga me niet veranderen. Die jurk doe ik dan weer niet aan, voor de lieve vrede (is niet eens uitdagende jurk!!), en ik weet dat ik het gewoon wel zou moeten doen. Hij doet soms ook dingen gewoon voor mij, omdat ik het liever heb

Dat is de redelijkheidsval. Vraag je af of hij daarvoor ook iets opgeeft? Dat doe jij wel als jij die jurk niet aantrekt die je graag aanwil!

, en dan denk ik daaraan en doe ik gewoon wat anders aan, omdat je nu eenmaal dingen doet voor elkaar.. En dan mogen die soms eens belachelijk overdreven zijn, maar waar trek je de grens?

Bij kleding zou ik zeker een grens trekken. Redelijke overwegingen (weer-, praktisch of etiquettegerelateerd :P) zijn acceptabel. Verder bepaal jij hoe je je kleedt. Als het zo normaal is om onder geliefden kledingvoorkeur aan te geven, dan doe jij dat zeker ook? (ahum) Hoe reageert hij als je zegt dat je hem liever niet in die spijkerbroek ziet en of hij alsjeblieft een andere broek wil aantrekken? Hoe voel jij je erbij als je zoiets aan hem zou vragen? Voelt het redelijk, vind je dat zoiets best van hem mag vragen of gaat het te ver? Als het voor jou te ver gaat, dan ligt daar dus jouw grens.



Hetzelfde met jaloers en controlerend gedrag. Jij denkt misschien dat het oké is dat hij je sms'jes en mails leest "omdat jij niets te verbergen hebt". Dat is een misverstand: privacy heeft niets te maken met iets te verbergen hebben, maar met recht hebben op je eigen ruimte. Je mag zelf bepalen wie die ruimte betreedt, maar er is wel toestemming voor nodig. Stel jezelf nogmaals de vraag of jij het normaal vindt dat jij hetzelfde bij hem doet. Voelt dat goed of heb je het gevoel dat je te ver gaat?



Net als anna_belle hoop ik echt dat het goed komt. Het is echt niet zo dat de slechte momenten overheersen, maar ik wil het zoals ik het wil, en dat is altijd rozengeur en maneschijn.. :o)

Even alle knipogen op een stokje :P je moet er wel over nadenken hoe je een relatie echt ziet, wat je verwachtingen zijn. Die zijn denk ik niet dat het altijd rozegeur en maneschijn moet zijn. Maar wat moet het wel zijn? Schrijf eens wat steekwoorden op (liefde, vertrouwen, respect enz.). En vraag je dan af hoe het daarmee in jouw relatie gesteld is.



P.S: Iseo, was ik maar meer zoals jij! Iseo is een lieve schat!

Liefs,

dubio

 Iseo, bedankt voor je antwoord! Je benoemt het meteen heel raak..



Ik weet het niet. Wil hij mij zien stralen? Ja, maar

Komt er bij jou ook een 'maar' achteraan als je jezelf afvraagt of je hem graag wilt zien stralen?

liefst als het iets met hem te maken heeft. Hij voelt zich zo snel aangevallen en/of benadeeld. Doet pijn om dit te typen, maar dat is wat dat stemmentje diep in mij voortdurend roept.

Dat stemmetje is jouw eigen stem. Daar moet je heel goed naar luisteren. Anders riskeer je dat zijn stem in je hoofd steeds luider wordt en de jouwe overstemt.



Of zit het eerder in ons anders-zijn? Is iedereen in weze egoïstisch in de liefde?

Die principevraag is niet zo belangrijk, het gaat om de gelijkwaardigheid in jullie relatie. Als jij ongeveer net zo "egoïstisch" bent als hij - je hoeft het trouwens niet zo negatief te benoemen, je kan het ook onafhankelijk, individueel ingesteld of een vrijbuiter noemen - dan is het geen probleem. Als er één heel veel met zichzelf bezig en de ander meer op de ander is gericht, zijn er twee mensen bezig met dezelfde persoon. Dan valt er één tussen wal en schip. Dat is niet gelijkwaardig.

En tegelijk voel ik meteen paniek wanneer hij het niet meer ziet zitten. Ons te verschillend noemt, stelt dat ik toch niet gelukkig bij hem ben.

quote: anna_belle reageerde





 Iseo, bedankt voor je antwoord! Je benoemt het meteen heel raak..



Ik weet het niet. Wil hij mij zien stralen? Ja, maar

Komt er bij jou ook een 'maar' achteraan als je jezelf afvraagt of je hem graag wilt zien stralen?

nee, maar daarin ben ik 'n speciaal geval, vrees ik. Ik word er net erg blij van als de ander gelukkig wordt van iets wat net niet met mij te maken heeft.

liefst als het iets met hem te maken heeft. Hij voelt zich zo snel aangevallen en/of benadeeld. Doet pijn om dit te typen, maar dat is wat dat stemmentje diep in mij voortdurend roept.

Dat stemmetje is jouw eigen stem. Daar moet je heel goed naar luisteren. Anders riskeer je dat zijn stem in je hoofd steeds luider wordt en de jouwe overstemt.

inderdaad, en dat wil ik niet. Vooral door het vele  mee-lezen luister ik echt wel naar mijn eigen stemmetje. Hoewel ik het niet tof vind om ruzie te maken, vind ik dat het mijn plicht is - naar mezelf toe - om echt voor mij op te komen. Telkens weer.

Nadien voel ik me wel schuldig, heb de neiging het dan weer goed te maken.



Of zit het eerder in ons anders-zijn? Is iedereen in weze egoïstisch in de liefde?

Die principevraag is niet zo belangrijk, het gaat om de gelijkwaardigheid in jullie relatie. Als jij ongeveer net zo "egoïstisch" bent als hij - je hoeft het trouwens niet zo negatief te benoemen, je kan het ook onafhankelijk, individueel ingesteld of een vrijbuiter noemen - dan is het geen probleem. Als er één heel veel met zichzelf bezig en de ander meer op de ander is gericht, zijn er twee mensen bezig met dezelfde persoon. Dan valt er één tussen wal en schip. Dat is niet gelijkwaardig.

't Voelt eigenlijk 'n beetje omgekeerd. HIj wil mij altijd overal bij betrekken, heeft het altijd over "samen".  Ik heb het gevoel dat ik altijd maar met ik bezig ben. Voelt wat egoïstisch, want buitensluiten wil ik hem niet, maar ik roep steeds over te weinig ruimte enzo.



En tegelijk voel ik meteen paniek wanneer hij het niet meer ziet zitten. Ons te verschillend noemt, stelt dat ik toch niet gelukkig bij hem ben.

Prachtig staaltje van emotionele chantage, aandacht verzekerd. Ik zie jou al in de verdediging schieten, nee natuurlijk ben ik gelukkig bij je liefje, ik wil je niet kwijt. Dreigt hij er wel eens mee bij je weg te gaan op het moment dat jij iets doet of zegt wat hem niet bevalt?

Vooral als ik over mijn gevoel wil praten, dat ik mij ergens niet goed bij/door voel en meestal wanneer ik gewoon begrip of troost zoek. 't Hoeft ook niets te zijn waar hij rechtstreeks iets aan kan doen. Of samen naar ideeën wil zoeken, hoe we iets anders kunnen aanpakken.

Misschien is het net dat: onmacht. Maar ik wil daar dan gewoon samen over kunnen praten.



Nu, ik moet toegeven dat ik hem erg vaak aanspreek op zijn gedrag. Ik kan er best inkomen dat dat hem te veel wordt. Ik vraag me vaak ook af hoe moeilijk dit voor hem allemaal moet zijn. (Maar ik wil en kan mijn leven zo gewoon niet leven.)



liefs,

dubio

Ik zit er vooral mee dat je het zelf zo ver laat komen, en om dan terug je “terrein” te eisen is moeilijk… Waarom laten we het zo ver komen?

Azucena, ook dit herken ik heel erg. Toch vind ik voor mezelf dat het argument "in het begin was dat toch anders" niet opgaat, wanneer het over je leven gaat. Ik heb zelf ook erg het gevoel dat ik in mijn leven nog vele dingen wil proberen, veranderen, groeien. Zoiets moet toch bespreekbaar zijn?



Mag trouwens ook zijn smsjes en mails lezen, maar doe het niet..





Wat ik wil een relatie… liefde, vertrouwen, respect, die al zeer zeker, een maatje, een partner, plezier, geloof in elkaar, ontspanning, steun, geborgenheid, een gezin, een thuis,…



En hoe het nu zit?? Heb alles, maar aan het vertrouwen en respect moet nog gewerkt worden.. Wil niet uitgescholden worden en wil mezelf kunnen zijn. Hij is toch verliefd geworden op wie ik was? Waarom moet dit nu dan anders?

Ook dit herken ik weer. Ik wil gewoon weer die vrolijke ik worden die ik was toen hij me leerde kennen. Wat kan hij daar nu zo erg aan vinden?





Dikke kus!

A

Wat ik wil een relatie… liefde, vertrouwen, respect, die al zeer zeker, een maatje, een partner, plezier, geloof in elkaar, ontspanning, steun, geborgenheid, een gezin, een thuis,…



En hoe het nu zit?? Heb alles, maar aan het vertrouwen en respect moet nog gewerkt worden.. Wil niet uitgescholden worden en wil mezelf kunnen zijn. Hij is toch verliefd geworden op wie ik was? Waarom moet dit nu dan anders?

Ook dit herken ik weer. Ik wil gewoon weer die vrolijke ik worden die ik was toen hij me leerde kennen. Wat kan hij daar nu zo erg aan vinden?

Het kan zijn dat hij geen macht had over die vrolijke jij.



Nu heeft hij dat allemaal echt niet bewust gedaan, dat weet ik wel.

Maakt dat het minder erg?

Het is gewoon het samenspel van onze beide karakters, ons anders-zijn. Op zijn manier doet hij ook veel voor mij, om mij te plezieren. Ik denk soms dat de sleutel ligt in die energie die we in elkaar stoppen meer op elkaar af te stemmen. Wat vindt de ander belangrijk? Moeilijk eh..

Dat is op zich een heel gezonde instelling zijn, maar als je toevallig een foute man treft een enorme valkuil. Pas op dat je niet te veel vanuit hem denkt  en genoeg ruimte voor jezelf vraagt. sluiten jullie compromissen of geef jij meestal toe? "Op zijn manier" doet hij veel voor jou... zijn dat de dingen die jij nodig hebt? Cijfert hij zichzelf wel eens weg zoals jij dat doet, maakt hij opofferingen of zijn het dingen die hij zelf ook wel leuk vindt om te doen of die hem weinig moeite kosten? Er moet een balans zijn, daar gaat het om.



liefs.

dubio

Vooral als ik over mijn gevoel wil praten, dat ik mij ergens niet goed bij/door voel en meestal wanneer ik gewoon begrip of troost zoek. 't Hoeft ook niets te zijn waar hij rechtstreeks iets aan kan doen. Of samen naar ideeën wil zoeken, hoe we iets anders kunnen aanpakken.

Misschien is het net dat: onmacht. Maar ik wil daar dan gewoon samen over kunnen praten.

Begrijp ik het goed dat hij dreigt met weggaan als jij ruimte en aandacht voor jezelf vraagt?



Nu, ik moet toegeven dat ik hem erg vaak aanspreek op zijn gedrag. Ik kan er best inkomen dat dat hem te veel wordt. Ik vraag me vaak ook af hoe moeilijk dit voor hem allemaal moet zijn. (Maar ik wil en kan mijn leven zo gewoon niet leven.)



Zoals zo vaak staat het belangrijkste tussen haakjes :P Het is heel lief om je zo in hem in te leven. Vindt hij dat je zeurt? Vindt JIJ  dat je zeurt? Soms kan in een dergelijke relatie de stem van de ander het overnemen. Als je maar vaak genoeg hoort dat je zeurt, dan ga je het zelf ook vinden. Hoe klinkt het als je het omdraait: hij gedraagt zich zo vaak op een onacceptabele manier maar het heeft geen enkel effect als ik hem erop aanspreek. Dat is erg moeilijk voor mij.



Dat is jouw oogpunt. Inleven is goed maar je moet de zaken ook vanuit je eigen perspectief blijven bekijken. Jij vindt die punten belangrijjk en DUS moet hij ze ook belangrijk vinden, ook al is hij het niet met je eens. Je moet in elk geval samen proberen een oplossing te zoeken. Jullie bepalen samen of iets een probleem is, dat doet hij niet alleen.



liefs,

dubio

Ik ben ondertussen 1,5 jaar samen met mijn vriend, en hou zielsveel van hem, maar soms twijfel ik of ik het allemaal wel kan. We kunnen uren samen praten, lachen, leuke dingen doen, en ik was er tot nu zeker van dat ik met hem wou trouwen en kinderen wilde. Hij is mijn beste vriend, mijn alles. Hij kan zo ontzettend lief voor me zijn, dat ik het haast zelf niet geloof.

Maar soms, en de laatste tijd gebeurt het iets te vaak, kan hij verschrikkelijk kwaad op me worden, om iets wat ik verkeerd zeg of doe, wat in mijn ogen echt niet belangrijk is. Dan is het roepen en schelden, en ik kan er niet mee om. Vorig jaar is een verschrikkelijk jaar geweest dat ik nog steeds niet verwerkt heb, en door die dingen kan ik zelf nog maar moeilijk me kwaad maken in iets. Begrijp dus ook niet van hem hoe hij zo kwaad kan zijn om niks, als hij toch zoveel van me houdt als hij zegt…

Daarbij komt ook dat hij verschrikkelijk paranoia is als ik zelfs nog maar een jurk wil aandoen om te gaan werken…

Overdrijf ik en moet ik blij zijn met de goede momenten?

Wat denken jullie?

Alvast heel erg bedankt…

quote: anna_belle reageerde





Wat ik wil een relatie… liefde, vertrouwen, respect, die al zeer zeker, een maatje, een partner, plezier, geloof in elkaar, ontspanning, steun, geborgenheid, een gezin, een thuis,…



En hoe het nu zit?? Heb alles, maar aan het vertrouwen en respect moet nog gewerkt worden.. Wil niet uitgescholden worden en wil mezelf kunnen zijn. Hij is toch verliefd geworden op wie ik was? Waarom moet dit nu dan anders?

Ook dit herken ik weer. Ik wil gewoon weer die vrolijke ik worden die ik was toen hij me leerde kennen. Wat kan hij daar nu zo erg aan vinden?

Het kan zijn dat hij geen macht had over die vrolijke jij.

Ik begrijp dat niet. Net omdat ik niet alles bij hem wil neerleggen en besef dat het voor een groot deel mijn eigen verantwoordelijkheid is/was (dat ik ongelukkig was) probeer ik aan beide dingen te werken, aan onze relatie samen én aan mezelf. Ik probeer na te denken wat mij voordien gelukkig maakte, wat kan daar nu zo fout aan zijn? Vooral met contact met vriendinnen en vrienden heeft hij het heel moeilijk. 



Nu heeft hij dat allemaal echt niet bewust gedaan, dat weet ik wel.

Maakt dat het minder erg?

Het is gewoon het samenspel van onze beide karakters, ons anders-zijn. Op zijn manier doet hij ook veel voor mij, om mij te plezieren. Ik denk soms dat de sleutel ligt in die energie die we in elkaar stoppen meer op elkaar af te stemmen. Wat vindt de ander belangrijk? Moeilijk eh..

Dat is op zich een heel gezonde instelling zijn, maar als je toevallig een foute man treft een enorme valkuil. Pas op dat je niet te veel vanuit hem denkt  en genoeg ruimte voor jezelf vraagt. sluiten jullie compromissen of geef jij meestal toe? "Op zijn manier" doet hij veel voor jou... zijn dat de dingen die jij nodig hebt? Cijfert hij zichzelf wel eens weg zoals jij dat doet, maakt hij opofferingen of zijn het dingen die hij zelf ook wel leuk vindt om te doen of die hem weinig moeite kosten? Er moet een balans zijn, daar gaat het om.



Dat weet ik niet. Ik kan daar niet meer over oordelen, lijkt het.



liefs.

dubio

quote: anna_belle reageerde





Vooral als ik over mijn gevoel wil praten, dat ik mij ergens niet goed bij/door voel en meestal wanneer ik gewoon begrip of troost zoek. 't Hoeft ook niets te zijn waar hij rechtstreeks iets aan kan doen. Of samen naar ideeën wil zoeken, hoe we iets anders kunnen aanpakken.

Misschien is het net dat: onmacht. Maar ik wil daar dan gewoon samen over kunnen praten.

Begrijp ik het goed dat hij dreigt met weggaan als jij ruimte en aandacht voor jezelf vraagt?

Ik weet het niet meer. Wanneer ik te veel "klaag", denk ik. Ik heb het gevoel dat hij me soms uitdaagt, uitdaagt om te zeggen dat ik weg wil gaan. HIj zal het zelf zo niet uitspreken.



Nu, ik moet toegeven dat ik hem erg vaak aanspreek op zijn gedrag. Ik kan er best inkomen dat dat hem te veel wordt. Ik vraag me vaak ook af hoe moeilijk dit voor hem allemaal moet zijn. (Maar ik wil en kan mijn leven zo gewoon niet leven.)



Zoals zo vaak staat het belangrijkste tussen haakjes :P Het is heel lief om je zo in hem in te leven. Vindt hij dat je zeurt? Vindt JIJ  dat je zeurt? Soms kan in een dergelijke relatie de stem van de ander het overnemen. Als je maar vaak genoeg hoort dat je zeurt, dan ga je het zelf ook vinden. Hoe klinkt het als je het omdraait: hij gedraagt zich zo vaak op een onacceptabele manier maar het heeft geen enkel effect als ik hem erop aanspreek. Dat is erg moeilijk voor mij.

Dat is inderdaad erg moeilijk. En omdat ik vind dat ik het aan mezelf ergens verplicht ben, kan ik het niet laten van hier telkens toch weer iets van te zeggen, op een rustige manier, en vanuit mezelf "Ik vind dit moeilijk, ik vind dit niet tof". En ja, na een aantal keer wordt hij boos, en dan voel ik me schuldig. Hoe kan ik hier anders mee omgaan? Ik wil echt niet altijd zeuren.





Dat is jouw oogpunt. Inleven is goed maar je moet de zaken ook vanuit je eigen perspectief blijven bekijken. Jij vindt die punten belangrijjk en DUS moet hij ze ook belangrijk vinden, ook al is hij het niet met je eens. Je moet in elk geval samen proberen een oplossing te zoeken. Jullie bepalen samen of iets een probleem is, dat doet hij niet alleen.



liefs,

dubio

[fgcolor=#0099ff]
anna_belle
[/fgcolor]






Moet je het echt allemaal zo ver gaan zoeken?

kzou blij zijn moest mijn vriend mij overal mee betrekken. Vertouwen is voor mij heel erg belangrijk maar als ik daar lang over nadenk doe ik geen oog meer dicht .Volgens mij heeft hij een bepaalde manier om zijn onvoorwaardelijke liefde voor jouw te tonen en ben jij die niet gewoon.

Vind je dat zij zich daarom nog wat meer aan hem moet aanpassen?

En wat bedoel je met ver zoeken?



Als hij zegt dat je niet gelukkig bent is dat toch een mening op iets?Mogelijk denkt hij anders over bepaalde dingen maar als jullie elkaar graag zien moet je zeker zoveel mogelijk praten en welke grens moet je beschermen?

Een ongelijkwaardige relatie is meestal dat je grenzen steeds een beetje worden over gegaan, en daar geef je aan toe. Het kan met kleine stappen gaan, en daarna uitgroeien tot een ongezonde relatie.

Ik denk dat het belangrijk is om eerlijk te zijn naar jezelf toe, en inderdaad echt redelijk te blijven, maar wel goed op je grenzen te passen. Omdat het jouw grenzen zijn, en dus voor jou belangrijk.

 Ga niet over het minste zeuren, grenzen leggen of diep nadenken maar ik zou wel duidelijk uitleggen wat mijn gevoelens zijn. Daar zal jouw vriend wel rekening mee houden want blijkbaar werkt hij toch aan jullie relatie dus wat verwacht je dan nog ?

Anna belle's vriend voelt zich snel aangevallen, benadeeld. Zij voelt het snel als zeuren als ze iets aan wil kaarten. Hij heeft commentaar op haar, wat haar irriteert. Ze voelt zich schuldig als ze voor haarzelf is opgekomen. Terwijl ze dat op een rustige manier probeert, niet om hem aan te vallen, maar om het te bespreken, waarna hij boos wordt.

Jij stelt dat ze duidelijk moet uitleggen wat haar gevoelens zijn, maar je kon al eerder lezen dat hij dan dreigt met weg gaan. Wat ze zegt kan erg verkeerd bij hem vallen, terwijl het heel anders bedoeld was.

Ze schrijft dat ze haar leven niet wil en kan leven op deze manier.

Hij heeft het moeilijk met het contact wat zij heeft met vrienden en vriendinnen. Hij zegt vervelende dingen over hen.

Zij voelt zich niet haar vrolijke ik meer.



Kathleen ik begrijp je advies niet goed. Kun je het misschien nog eens uitleggen?

Jij vindt dat ze niet méér mag verwachten van haar vriend?

Ook niet dat hij luistert zonder boos te worden en zich aangevallen te voelen of haar een schuldgevoel te geven wanneer ze op een rustige manier wil praten met hem over iets waar ze het lastig mee heeft? Om de relatie door het praten te kunnen verbeteren? En tegelijk is ze goed bereid naar zichzelf te kijken.

Al met al lijkt me dat heel redelijk om te mogen verwachten, dat je een goed gesprek mag hebben hierover. Ze wil graag dat het goedkomt.



Ik zou het toch eens in zijn plaats bekijken. Lijkt mij beste wel een leuke persoon die moeite doet en overal wil betrekken. Is het omgekeerde dan zoveel beter denk je want dat maak ik naar mijn gevoel wel mee.

Ik krijg de indruk dat Anna belle zeker bereid is zich in te leven, en dat ook doet.



Jaloers op jouw vriendinnen en vrienden? Maar ken jij ook koppels waar jullie af en toe eens samen mee afspreken. Heeft hij daar problemen mee? Mijn vriend had er bijvoorbeeld problemen mee dat ik nog afsprak met mijn ex vriend .

Ik heb het dan ook gelaten voor wat het was en meer tijd voor onze relatie . Achteraf bekenen was het zeker een juiste beslissing

 

Mogelijk kan je hem ook door jouw gedrag of koppig ook verliezen. Is het dat allemaal waard ? want zo ik kan lezen ben je toch ook gelukkig met hem.

Kathleen, ze schrijft dat ze heel erg het gevoel heeft dat ze op eieren loopt. Maar hij doet nu zijn best, en ze wil er erg graag vertrouwen in hebben.

Zij wil echt werken aan deze relatie, maar ik kan me voorstellen dat ze toch erg twijfelt.

Daarom is het denk ik belangrijk om met anderen van gedachten te wisselen, om het voor jezelf ook beter uit te zoeken wat belangrijk voor je is en waar jouw grenzen liggen.

Alleen begrijp ik jouw reactie dus niet helemaal, terwijl elke reactie je kan helpen om weer eens verder te kijken door de inbreng van een ander.



Zou zonde zijn denk ik.

Ik denk dat Anna belle wil voorkomen dat ze op een manier met elkaar omgaan die niet goed voelt en straks niet meer terug te draaien is. Ze wil graag verder met hem, maar maakt zich zorgen waar het heengaat als ze niets doen, om het te veranderen. Omdat het nu niet goed voelt. Ze wil dat ze leren beter op elkaar af te stemmen, om zich allebei weer prettig te voelen in de vriendschap.

En nu ze ermee aan het werk gaan, wat redelijk is om te verwachten.

Klopt het een beetje, Anna belle?

Liefs

[fgcolor=#0099ff]anna_belle [/fgcolor]



Hallo Kathleen,

Moet je het echt allemaal zo ver gaan zoeken?

kzou blij zijn moest mijn vriend mij overal mee betrekken.

Overal bij? Meen je dat echt? Ik kan me voorstellen dat het voor de een wat meer en voor de ander wat minder mag,maar dat is juist het probleem. Anna Belle geeft aan dat ze meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en haar vriend respecteert dat niet. Misschien is het bij jouw vriend juist andersom en gaat hij meer zijn eigen gang. Maar als jij daarmee zit, dan luistert hij daar toch zeker ook naar? En probeert hij jou daarin tegemoet te komen?

Vertouwen is voor mij heel erg belangrijk maar als ik daar lang over nadenk doe ik geen oog meer dicht .Volgens mij heeft hij een bepaalde manier om zijn onvoorwaardelijke liefde voor jouw te tonen en ben jij die niet gewoon.

Anna Belle schrijft dat ze al langere tijd niet gelukkig is en dat ze haar eigen vrolijke ik is kwijtgeraakt. Ze kan niet meer doen of zeggen wat ze wil in haar eigen huis, ze moet overal bij nadenken en voortddurend oppassen haar vriend niet boos te maken. Als ze iets doet wat  hem niet zint, dreigt hij bij haar weg te gaan.



Klinkt mij niet in de oren als onvoorwaardelijke liefde.



Als hij zegt dat je niet gelukkig bent is dat toch een mening op iets?Mogelijk denkt hij anders over bepaalde dingen maar als jullie elkaar graag zien moet je zeker zoveel mogelijk praten en welke grens moet je beschermen? Ga niet over het minste zeuren, grenzen leggen of diep nadenken

Waarom niet? Wat is daar  mis mee? Je moet in elke relatie (met partner, familie, vrienden, collega's enz.) grenzen aangeven. Als je dat niet goed doet, dan word je daar zelf ongelukkig van. Anna Belle is nu ook ongelukkig. Dat is toch een goede reden om eens diep na te  denken. En zeuren... Anna Belle geeft aan dat ze rustig en vanuit zichzelf sprekend uiting probeert te geven aan wat zij wil en belangrijk vindt. Haar vriend walst daarover heen, hij reageert er niet  goed op. Vind jij dat over het minste zeuren of is dat "praten over je gevoelens'? Moet ze dan maar haar mond houden?

maar ik zou wel duidelijk uitleggen wat mijn gevoelens zijn. Daar zal jouw vriend wel rekening mee houden want blijkbaar werkt hij toch aan jullie relatie dus wat verwacht je dan nog ?

Ik zou het toch eens in zijn plaats bekijken.

Zoals ik het inschat (van een afstand) is Anna Belles probleem juist dat ze zich veel te veel in haar vriend verplaatst en niet meer goed weet wat ze nu zelf wil.

Lijkt mij beste wel een leuke persoon die moeite doet en overal wil betrekken. Is het omgekeerde dan zoveel beter denk je want dat maak ik naar mijn gevoel wel mee.



Jaloers op jouw vriendinnen en vrienden? Maar ken jij ook koppels waar jullie af en toe eens samen mee afspreken. Heeft hij daar problemen mee? Mijn vriend had er bijvoorbeeld problemen mee dat ik nog afsprak met mijn ex vriend .

Ik heb het dan ook gelaten voor wat het was en meer tijd voor onze relatie . Achteraf bekenen was het zeker een juiste beslissing

Hoe vond je het  op dat moment? Een goede beslissing of had je er wel moeite mee?

 

Mogelijk kan je hem ook door jouw gedrag of koppig ook verliezen. Is het dat allemaal waard ? want zo ik kan lezen ben je toch ook gelukkig met hem.

Waar maak je dat  uit op? Ik denk dat de vraag die Anna Belle nu moet beantwoorden is of zij zélf wel met hem verder wil.



groeten,

dubio