Ben ik te veeleisend?

[fgcolor=#0099ff]anna_belle [/fgcolor]



Hallo Kathleen,

Moet je het echt allemaal zo ver gaan zoeken?

kzou blij zijn moest mijn vriend mij overal mee betrekken.

Overal bij? Meen je dat echt? Ik kan me voorstellen dat het voor de een wat meer en voor de ander wat minder mag,maar dat is juist het probleem. Anna Belle geeft aan dat ze meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en haar vriend respecteert dat niet. Misschien is het bij jouw vriend juist andersom en gaat hij meer zijn eigen gang. Maar als jij daarmee zit, dan luistert hij daar toch zeker ook naar? En probeert hij jou daarin tegemoet te komen?

Wat wil je "Ruimte" of "Relatie"? Als je voor het laatste kiest is het dan gewoon voor de sex of een soort lat relatie dat ze wil? Dit herken ik echt als iets wat mijn vriend ook zegt. En ik begrijp niet waarom het niet beiden kan? Ik begrijp niet waarom ik me niet vrij kan of mag voelen binnen de relatie. Bvb. als ik een vriendin in de stad tegen kom, moet ik me toch vrij genoeg voelen om -rekening houdend met onze beide agenda's (van mijn vriend en mij)- met haar eens af te kunnen spreken. Ik mijd zulke dingen nu.



Vertouwen is voor mij heel erg belangrijk maar als ik daar lang over nadenk doe ik geen oog meer dicht .Volgens mij heeft hij een bepaalde manier om zijn onvoorwaardelijke liefde voor jouw te tonen en ben jij die niet gewoon.

Anna Belle schrijft dat ze al langere tijd niet gelukkig is en dat ze haar eigen vrolijke ik is kwijtgeraakt. Ze kan niet meer doen of zeggen wat ze wil in haar eigen huis, ze moet overal bij nadenken en voortddurend oppassen haar vriend niet boos te maken. Als ze iets doet wat  hem niet zint, dreigt hij bij haar weg te gaan.

Hier moet ze zelf eens op antwoorden of het echt wel zo erg is. Doet zij niets naar haar zin als ze samen zijn? is het enkel en alleen zijn zin? Nee, natuurlijk niet. Uiteraard doen we ook dingen die ik fijn vind, die we samen fijn vinden.



Klinkt mij niet in de oren als onvoorwaardelijke liefde.



Als hij zegt dat je niet gelukkig bent is dat toch een mening op iets?Mogelijk denkt hij anders over bepaalde dingen maar als jullie elkaar graag zien moet je zeker zoveel mogelijk praten en welke grens moet je beschermen? Ga niet over het minste zeuren, grenzen leggen of diep nadenken

Waarom niet? Wat is daar  mis mee? Je moet in elke relatie (met partner, familie, vrienden, collega's enz.) grenzen aangeven. Als je dat niet goed doet, dan word je daar zelf ongelukkig van. Anna Belle is nu ook ongelukkig. Dat is toch een goede reden om eens diep na te  denken. En zeuren... Anna Belle geeft aan dat ze rustig en vanuit zichzelf sprekend uiting probeert te geven aan wat zij wil en belangrijk vindt. Haar vriend walst daarover heen, hij reageert er niet  goed op. Vind jij dat over het minste zeuren of is dat "praten over je gevoelens'? Moet ze dan maar haar mond houden?

walst? Zo zie ik het niet maar misschien heb ik meer andacht nodig dan Anna Belle.

maar ik zou wel duidelijk uitleggen wat mijn gevoelens zijn. Daar zal jouw vriend wel rekening mee houden want blijkbaar werkt hij toch aan jullie relatie dus wat verwacht je dan nog ? Ik heb inderdaad erg het gevoel dat hij rekening houdt met mij en aan ons werkt/wil werken, op zijn manier, wat hij graag zou hebben. Maar het gaat vaak net over de verschillen tussen ons.

Ik zou het toch eens in zijn plaats bekijken.

Zoals ik het inschat (van een afstand) is Anna Belles probleem juist dat ze zich veel te veel in haar vriend verplaatst en niet meer goed weet wat ze nu zelf wil.

Blij zijn met de mogelijkheden kan dat dan niet meer? Als ik tegen mijn vriend " die vriend van u vertrouw ik niet" is dat mijn mening en als hij toch blijft verder uitgaan met haar dan

moet hij toch beseffen dat ik mij daar niet goed mee voel! Of is lekker koppig doen en toch met die vriend blijven weggaan een gezonde oplossing? Denk dat mijn relatie op de eerste plaats komt en dan de vrienden.

Lijkt mij beste wel een leuke persoon die moeite doet en overal wil betrekken. Is het omgekeerde dan zoveel beter denk je want dat maak ik naar mijn gevoel wel mee. Natuurlijk is het ander uiterste ook niet fijn. Maar als je verschillende interesses hebt, wat een relatie ook boeiend kan maken, moet je toch niet altijd alles samen beleven..

Of zijn er echt gewoon twee soorten mensen? Ik kan me er maar niet bij neerleggen dat we hier niet uit kunnen komen samen.



Jaloers op jouw vriendinnen en vrienden? Maar ken jij ook koppels waar jullie af en toe eens samen mee afspreken. Heeft hij daar problemen mee? Mijn vriend had er bijvoorbeeld problemen mee dat ik nog afsprak met mijn ex vriend .

Ik heb het dan ook gelaten voor wat het was en meer tijd voor onze relatie . Achteraf bekenen was het zeker een juiste beslissing

Hoe vond je het  op dat moment? Een goede beslissing of had je er wel moeite mee?

 Heel moeilijke beslissing maar toen hij zijn ex tegenkwam op een dagje shoppen kom ik mij in hem inleven en begreep ik het beter. Zij deed heel vriendelijk maar "te" vriendelijk. Wij vrouwen zijn ook jaloers toch?

Mogelijk kan je hem ook door jouw gedrag of koppig ook verliezen. Is het dat allemaal waard ? want zo ik kan lezen ben je toch ook gelukkig met hem.

Waar maak je dat  uit op?

Durf je dit vragen ook al lees je dat hij zoveel moeite doet? (zij ook wel hoor)

ik denk dat praten hier al veel kan helpen Inderdaad, maar dat is het probleem. Dat wordt al snel zeuren of niet?



Ze moet weten wat ze wil denk ik. Maar iemand vinden die enkel haar zin doet zal moeilijk zijn.

Ik kan mij voorstellen als zij altijd komt aanzetten met klagen dat hij op de duur dit wel beu zal worden. Vrees ik toch



Nog een leuke avond



groeten,

dubio

Hoi Kathleen! Ik reageer hieronder, hoop dat het nog leesbaar blijft. Quoten lukt me helaas niet.



--- Wat wil je "Ruimte" of "Relatie"?



Deze vraag begrijp ik niet. Kan het niet allebei? Hoe definieer jij jouw ruimte in de relatie? Ook als je een partner hebt, blijf je toch jezelf? Je hebt je eigen behoeftes, je hobby's, vrienden, werk, studie, familie enz. houden. Dat je daarin plaats maakt voor je partner is logisch. Niet dat die partner dan opeens alle ruimte inneemt en er voor jezelf niets meer overblijft.

Dit is precies hoe ik het aanvoel. En we begrijpen elkaar hierin maar niet.



Het gaat om evenwicht. Een evenwicht voor jezelf, tussen je eigen behoeftes en je relatie, maar ook een evenwicht tussen beide partners. Als een van beiden zichzelf voortdurend wegcijfert, toegeeft, zijn/haar behoeftes opzij schuift en de ander neemt of eist, dan is er geen evenwicht. Dat is een ongezonde relatie. Ik heb van Anna Belle de indruk dat zij in zo'n relatie zit, maar dat kan ze het best zelf vertellen.



--- Hier moet ze zelf eens op antwoorden of het echt wel zo erg is. Doet zij niets naar haar zin als ze samen zijn? is het enkel en alleen zijn zin?



Ik noemde dingen op die Anna Belle zelf had geschreven. Waarom trek jij in twijfel of het echt zo erg is?



--- Blij zijn met de mogelijkheden kan dat dan niet meer?



Wat bedoel je hiermee?



--- Als ik tegen mijn vriend " die vriend van u vertrouw ik niet" is dat mijn mening en als hij toch blijft verder uitgaan met haar dan moet hij toch beseffen dat ik mij daar niet goed mee voel! Of is lekker koppig doen en toch met die vriend blijven weggaan een gezonde oplossing? Denk dat mijn relatie op de eerste plaats komt en dan de vrienden.



Tja, dat is een lastige. Want als jouw vriend die vriend wel vertrouwt, wie ben jij dan om te eisen dat hij die vriendschap opzegt of op een laag pitje zet. Zijn vrienden hoeven jouw vrienden niet te zijn. Dat is wat ik bedoel met eigen ruimte. Als jij persoonlijk gekwetst wordt door die vriendschap, bijv. omdat die vriend jou slecht behandelt, dan is het wat anders. Dat vind ik inderdaad ook iets heel anders, maar daarover gaat het niet eens. Je kan natuurlijk ook een tussenoplossing zoeken waarbij jij dan niet met die vriend geconfronteerd hoeft te worden. Maar de vriendschap verbreken vind ik nogal ver gaan. Het gaat er niet om of je die vriend vertrouwt, maar of je je eigen vriend vertrouwt. Zo zie ik het ook ongeveer. Hij voelt zich echter beledigd wanneer ik door dit uit te spreken suggereer dat hij me niet zou vertrouwen.



--- Heel moeilijke beslissing maar toen hij zijn ex tegenkwam op een dagje shoppen kom ik mij in hem inleven en begreep ik het beter. Zij deed heel vriendelijk maar "te" vriendelijk. Wij vrouwen zijn ook jaloers toch?



Jaloezie wordt vaak afgeschilderd als schattig, maar ik vind het allerminst lief en romantisch. Jaloezie mondt al snel uit in controlerend gedrag.



--- Durf je dit vragen ook al lees je dat hij zoveel moeite doet? (zij ook wel hoor)



Ja, sterker nog: ik vraag het nog een keer Ze schrijft dat ze ongelukkig is. Jij leest dat zij gelukkig is. Hoe kan dat?

Misschien ben ik daarin niet zo duidelijk geweest. Ik was heel ongelukkig en enkele maanden geleden is de bom gebarsten waardoor we beiden ervoor hebben gekozen hieraan te werken. Ondertussen gaat het veel beter, ik voel me ook echt weer gelukkiger. Maar het voelt soms 'n beetje als 'n wankel evenwicht. En ik heb ook erg het gevoel dat we er nog niet zijn. En dit geeft hem weer onzekerheid, want zal ik wel ooit gelukkig zijn. Waarvoor ik begrip heb hoor, maar ik wil het toch niet gewoon opgeven.



--- Ze moet weten wat ze wil denk ik. Maar iemand vinden die enkel haar zin doet zal moeilijk zijn.



Waar maak jij uit op dat zij enkel haar zin wil doen?



--- Ik kan mij voorstellen als zij altijd komt aanzetten met klagen dat hij op de duur dit wel beu zal worden. Vrees ik toch



Anna Belle heeft een hekel aan ruzie, maar voelt dat ze het aan zichzelf verplicht is voor zichzelf te blijven opkomen. Zo heeft ze het zelf geschreven. En jij noemt dit "altijd komen aanzetten met klagen"? Misschien voelt dit voor mij ook 'n beetje zo, iets als een noodzakelijk kwaad? Ik heb het idee dat je heel iets anders leest dan wat zij geschreven heeft.



welterusten,

dubio

quote: kathleen01 reageerde





quote: Iseo reageerde



Hallo Kathleen



Maar ik begrijp dat je denkt dat hij het beu zal raken als zij 'altijd aan komt zetten met klagen'??

Vind je dat zij moet oppassen en zich moet aanpassen omdat hij anders kan besluiten dat hij er geen zin meer in heeft? hoe werkt dit? aanpassen om te voorkopen dat hij besluit geen zin meer te hebben?

Het kan een middel van iemand zijn om een ander te binden. Emotionele chantage. Soms doen mensen dit ook niet heel bewust.

Mijn ex gebruikte het op een manier dat ik me wilde verdedigen.

Dus zette hij me eigenlijk onder druk om toe te geven aan wat hij wilde, In plaats van dat er een eerlijk gesprek over was.

En dit voorbeeld kwam op verschillende manieren terug in de relatie met mijn ex.

Hij voelde zich ook snel aangevallen, als het helemaal niet nodig was. En dan probeerde ik weer uit te leggen wat ik dan wel bedoelde. Dat werd elke keer zo'n lastige situatie dat ik het ging vermijden.

En dat is wat ik bedoel met grenzen die oprekken.



Ik durfde niet meer goed te reageren op iets wat gebeurde wat ik eigenlijk niet fijn vond, omdat er dan een heftige reactie kwam op wat ik voorzichtig probeerde te zeggen. Dit herken ik wel erg. Ik haat ruzie, en dan zweeg ik liever. Voelde me schuldig dat ik een 'ruzie' was begonnen.

En zo gebeurde het dat ik steeds meer toegaf. Niet reageerde op wat niet goed zat. Me schikte naar hoe hij het graag had.

En als dit patroon zich heeft ingezet, en het is al een tijdje zo, is het heel moeilijk het weer om te keren.

Ik denk dat Anna belle echt goed bezig is door opnieuw nu te kijken hoe het echt is met haar relatie, en wat beter kan, en waarom, en hoe. Dankjewel. Is fijn te lezen. Ik vraag me soms af of ik niet gewoon koppig ben. Diep in mij heb ik echt het idee dat ik dit moet doen, voor mezelf.

Bij mij  was dit het begin van een slechte ongezond relatie. Ik ben heel erg aan het terugkijken, om te zien wat er nou precies gebeurde dat het zo scheef kon groeien. Welke fouten ik maakte in het niet goed opkomen voor mijzelf, voor mijn grenzen. Waardoor ik dus met ex een heel negatieve spiraal in ging. Omdat hij steeds meer ruimte nam en meer zijn woede en frustraties ging uiten en ik steeds minder ruimte had en er niet meer op kon reageren.



Is het niet uitkijken dat het niet voor hem te moeilijk is.

Wat is voor hem te moeilijk?



Hoe gaat het dan bij jou in de relatie? Wat doe jij als er iets niet goed gaat? En als erover praten niet goed lukt? Geef je dan toe aan hem om het hem niet moeilijk te maken?



Terwijl het toch heel redelijk is wat zij van hem vraagt?

Zij krijgt vooral het gevoel dat zij klaagt, door zijn reactie.

En stel dat zij te erg klaagt en klaagt wat gaat er dan gebeuren denk je?

Als hij geen zin meer had was hij al lang vertrokken toch?

Waarom vind je het klagen wat zij doet?



En het hoeft niet zo te zijn dat hij er echt geen zin meer in heeft, het kan ook een manier zijn om iets voor elkaar te krijgen, door te zeggen dat je anders opstapt. Om meer controle te krijgen, of om te voorkomen dat je een echt gesprek erover aan moet gaan. De discussie strandt meteen toch? En hij weet dat zij hem nog niet kwijt wil. Want op andere momenten is het fijn en goed. Lijkt het wel een evenwichtige relatie.

Ik denk gewoon dat we samen moeten zoeken naar oplossingen zodat we ons beiden goed kunnen voelen. Hij paniekeert dan, maar dat is echt niet wat ik bedoelde. Waardoor ik me ga afvragen of ik deze dingen nog wel moet/kan/wil aankaarten, en hoe?



Nog een leuke nacht voor iedereen hier

Liefs

Groetjes van Iseo!

quote: dubiootje reageerde



Hoi Kathleen! Ik reageer hieronder, hoop dat het nog leesbaar blijft. Quoten lukt me helaas niet.



--- Wat wil je "Ruimte" of "Relatie"?



Deze vraag begrijp ik niet. Kan het niet allebei? Hoe definieer jij jouw ruimte in de relatie? Ook als je een partner hebt, blijf je toch jezelf? Je hebt je eigen behoeftes, je hobby's, vrienden, werk, studie, familie enz. houden. Dat je daarin plaats maakt voor je partner is logisch. Niet dat die partner dan opeens alle ruimte inneemt en er voor jezelf niets meer overblijft. Natuurlijk mag hij niet alle ruimte maar het is toch normaal dat een relatie tijd kost? De vaat doen kost mij ook tijd nu en moest ik geen relatie hebben moest ik ook minder de vaat doen waardoor ik tijd had om uit te gaan

Het gaat om evenwicht. Een evenwicht voor jezelf, tussen je eigen behoeftes en je relatie, maar ook een evenwicht tussen beide partners. Als een van beiden zichzelf voortdurend wegcijfert, toegeeft, zijn/haar behoeftes opzij schuift en de ander neemt of eist, dan is er geen evenwicht. Dat is een ongezonde relatie. Ik heb van Anna Belle de indruk dat zij in zo'n relatie zit, maar dat kan ze het best zelf vertellen.

Mogelijk wil zij een latrelatie?



--- Hier moet ze zelf eens op antwoorden of het echt wel zo erg is. Doet zij niets naar haar zin als ze samen zijn? is het enkel en alleen zijn zin?



Ik noemde dingen op die Anna Belle zelf had geschreven. Waarom trek jij in twijfel of het echt zo erg is? Als ik ergens mee zit dan bespreek ik dat met mijn vriend en af en toe komt we dan wel in onenigheid maar door te praten komen we altijd wel tot een oplossing :) . Voor mij is het haast onmogelijk dat hij niet luisterd of dat hij reageert met het gevoel in zijn achterhoofd om op een bepaalde manier zijn zin te bereiken. Als dat zo is is het niet eerlijk maar ik kan mij dat gewoon niet voorstellen. Mensen kunnen verschillende meningen hebben maar als ik lees denken jullie hier vaak dat er een slechte bedoeling achter zit. Mogelijk spreken jullie hier over de ex en niet over de persoon in jullie huidige relatie.

Ik denk ook echt niet dat hij slechte bedoelingen heeft hoor, integendeel. Hij wil echt wel. Het is helemaal onbewust, door ons anders-zijn lijken we elkaar maar niet te begrijpen.

--- Blij zijn met de mogelijkheden kan dat dan niet meer?

Als mijn vriend iets niet graag heeft dan ga je daar toch rekeing mee houden? is dat dan niet normaal.Door een relatie kreeg ik ook beperkingen. Deels door de tijd die een relatie gebruikt en deels door het drukker worden op mijn werk. Had ik geen relatie kon ik uitgaan maar

voor mij is een relatie wel belangrijker hoor. Af en toe hebben wij ook onenigheid maar dat praten we uit.

Inderdaad, dat doe ik ook. En ik hield daar ook rekening mee. Maar dat verandert niets aan het principe, en als ik op echt lange termijn denk zou ik over die dingen graag willen praten.



--- Als ik tegen mijn vriend " die vriend van u vertrouw ik niet" is dat mijn mening en als hij toch blijft verder uitgaan met haar dan moet hij toch beseffen dat ik mij daar niet goed mee voel! Of is lekker koppig doen en toch met die vriend blijven weggaan een gezonde oplossing? Denk dat mijn relatie op de eerste plaats komt en dan de vrienden.



Tja, dat is een lastige. Want als jouw vriend die vriend wel vertrouwt, wie ben jij dan om te eisen dat hij die vriendschap opzegt of op een laag pitje zet. Zijn vrienden hoeven jouw vrienden niet te zijn. Dat is wat ik bedoel met eigen ruimte. Als jij persoonlijk gekwetst wordt door die vriendschap, bijv. omdat die vriend jou slecht behandelt, dan is het wat anders. Je kan natuurlijk ook een tussenoplossing zoeken waarbij jij dan niet met die vriend geconfronteerd hoeft te worden. Maar de vriendschap verbreken vind ik nogal ver gaan. Het gaat er niet om of je die vriend vertrouwt, maar of je je eigen vriend vertrouwt.Hier zou bij mij de relatie op de eerst plaats komen. Dit probleem heb ik niet maar moest ik daar een probleem mee hebben zou ik wel willen dat hij daar rekening mee houdt. Je kan ook zeggen het zijn mijn vrienden en daar beslis ik over maar dan hou je ook geen rekening met hem.





--- Heel moeilijke beslissing maar toen hij zijn ex tegenkwam op een dagje shoppen kom ik mij in hem inleven en begreep ik het beter. Zij deed heel vriendelijk maar "te" vriendelijk. Wij vrouwen zijn ook jaloers toch?



Jaloezie wordt vaak afgeschilderd als schattig, maar ik vind het allerminst lief en romantisch. Jaloezie mondt al snel uit in controlerend gedrag.

misschien maar er vanuit dat zij dit zomaar deed was toch moeilijk.

Als hij jaloers is moet je daar toch rekening mee houden?



--- Durf je dit vragen ook al lees je dat hij zoveel moeite doet? (zij ook wel hoor) ja dat is wel duidelijk maar hij ook toch?



Ja, sterker nog: ik vraag het nog een keer Ze schrijft dat ze ongelukkig is. Jij leest dat zij gelukkig is. Hoe kan dat?



--- Ze moet weten wat ze wil denk ik. Maar iemand vinden die enkel haar zin doet zal moeilijk zijn.



Waar maak jij uit op dat zij enkel haar zin wil doen? Als zij ergens mee zit en ze praat dan denk zij dat ze niet gehoord word. Wanneer zou dit dan wel goed zijn? als hij toegeeft of waarom denk zij dit?

Dat is een heel goeie vraag, ik heb geen idee. Ik denk dat ik het fijn zou vinden als hij me kon begrijpen. Omgekeerd antwoordt hij hierop waarschijnlijk hetzelfde.



--- Ik kan mij voorstellen als zij altijd komt aanzetten met klagen dat hij op de duur dit wel beu zal worden. Vrees ik toch



Anna Belle heeft een hekel aan ruzie, wie heeft er nu graag ruzie maar voelt dat ze het aan zichzelf verplicht is voor zichzelf te blijven opkomen. Zo heeft ze het zelf geschreven. En jij noemt dit "altijd komen aanzetten met klagen"? Ik heb het idee dat je heel iets anders leest dan wat zij geschreven heeft.

moest hij altijd naar mij toekomen en maar klagen zou ik niet leuk blijven vinden en zou ik gaan twijfelen. Jullie niet?

Waarom wil je dingen bespreken? ofwel om op te lossen of je doel te bereiken? Dit hangt af van de personen in kwestie maar dat kan hij of zij zijn.



Wil ik morgen een nieuwe jurk kopen en mijn vriend zegt " door duur" dan zal ik het wat liever moeten vragen  .Als ik dit doe is het dan behoefte of eisen? :) Geef ik toe dan heb ik die jurk niet..luisterd hij dan niet naar mij, is hij veeleisend of ben ik dan zijn bezit? nee toch?



Iedere persoon heeft zijn eigen "ik" maar rekening houden met andere personen is voor mij geen probleem. Wij of toch sommige vrouwen zullen hier anders over denken en ruimte nodig hebben in een relatie maar hoe ver gaat ruimte ? Ruimte die gevolgen heeft voor de relatie zou mij nooit een goed gevoel geven maar sinds mijn relatie heb ik minder zin en veel minder tijd voor die ruimte. Huishouden is voor iedereen tijdrovend en vermoeiend en mogelijk heb ik daarom minder behoefte aan die ruimte.



Wie van jullie zit er niet wel of niet in een relatie? getrouwd? kinderen?



Liefs



welterusten,

dubio

quote: anna_belle reageerde

vriend vertrouwt, maar of je je eigen vriend vertrouwt. Zo zie ik het ook ongeveer. Hij voelt zich echter beledigd wanneer ik door dit uit te spreken suggereer dat hij me niet zou vertrouwen.

Is dit in gesprekken waarin jij aangeeft behoefte te hebben aan meer contact met vriend(inn)en? Is dit wel bespreekbaar, hebben jullie hierover overeenstemming bereikt? Hoe ziet dat contact er nu uit? Wat is er in de afgelopen maanden veranderd?



Ja, sterker nog: ik vraag het nog een keer Ze schrijft dat ze ongelukkig is. Jij leest dat zij gelukkig is. Hoe kan dat?

Misschien ben ik daarin niet zo duidelijk geweest. Ik was heel ongelukkig en enkele maanden geleden is de bom gebarsten waardoor we beiden ervoor hebben gekozen hieraan te werken. Ondertussen gaat het veel beter, ik voel me ook echt weer gelukkiger.

Anna Belle, je schrijft tegenstrijdige dingen. Je schreef eerder:



Ik neem het niet meer, ik wil dit niet meer, ik wil weer gelukkig zijn, vrolijk zijn, onbekommerd, op m'n gemak.



Dat komt misschien omdat je ook tegenstrijdige gevoelens hebt? Heb je spijt dat je bepaalde dingen hier opgeschreven hebt, ben je bang dat je je vriend te negatief hebt neergezet, voel je de behoefte je uitspraken te nuanceren?



Voelt het vreemd om dit soort dingen op te schrijven, omdat je die ruimte nooit gekregen of genomen hebt? Omdat je nooit naar de stem hebt geluisterd die je zei dat je gelijk hebt, dat je recht erop hebt serieus te worden genomen, gehoord te worden, een plek voor jouw gevoelens te krijgen. Je weet diep in je hart wel dat je gelijk hebt, dat jij heel redelijk bent en openstaat voor constructieve oplossingen. Toch word je door je vriend keer op keer aan het twijfelen gebracht. Hij draait het om, doet het voorkomen alsof jíj degene bent die niet meer wilt. Het is een effectieve manier om jou de mond te snoeren. Je merkt dat het steeds moeilijker wordt dingen ter sprake te brengen. Je hebt misschien al eens je mond helemaal gehouden om hetzelfde vervelende gesprek te voorkomen.



Jij denkt dat het komt door jullie anders-zijn. Dat is een heel redelijke manier om naar een relatie te kijken. Ik denk dat anders-zijn nog best op te lossen valt. In die zin is het ook wel een fijn idee als dat jullie enige probleem is. Want daar kun je wel uitkomen samen, afspraken over maken, over praten, toch?



Alleen, dat lukt niet. En jij bent niet 'anders dan hij', je mag jezelf niet zijn. En dát is niet goed. Je kan best verschillend zijn en daar een evenwicht in vinden. Maar bij jullie ontbreekt dat evenwicht. Jij voelt dat al een tijdje aan, dat is dat zeurende onderbuikgevoel dat er iets niet klopt. Jouw vriend luistert niet als je hem dat duidelijk wil maken.



Je hebt het in alle rust met hem besproken, als een algemeen probleem. Niet de kleine incidenten besproken maar ze samengenomen om je algemene gevoel van onvrede met hem te bespreken. Hij heeft niet geluisterd. Ik zeg je: die kleine dingen zijn belangrijk. Het is niet 'prima op korte termijn' om het er maar bij te laten zitten. Bij elk van die dingen moet je jouw grens aangeven. Toegeven is goed, dat hoort bij een relatie. Maar die grenzen moeten vaststaan.  Je kunt ook toegeven zonder over die grens heen te gaan. Er is altijd ruimte om te onderhandelen en manoeuvreren. Die ruimte is er van beide kanten. Soms geeft de een wat meer toe, soms de ander. Nu geef jij vooral toe. Als je dat niet doet, is er een probleem. Dan is er geen evenwicht. Daarom ben jij je vrolijke ik niet meer, met elk klein dingetje raak jij een stukje van jezelf kwijt, lever jij wat in.



Jouw toegeeflijkheid en redelijke verwachtingen van hoe je problemen in een relatie oplost (geven en nemen) kunnen ook een valkuil zijn. Dan geef jij steeds meer en hij steeds minder.

Maar het voelt soms 'n beetje als 'n wankel evenwicht. En ik heb ook erg het gevoel dat we er nog niet zijn. En dit geeft hem weer onzekerheid, want zal ik wel ooit gelukkig zijn. Waarvoor ik begrip heb hoor, maar ik wil het toch niet gewoon opgeven.

Waarom wil je niet opgeven?



Lees het stukje over emotionele chantage van HVJ eens door. Het is een enorme dooddoener om tegen je te zeggen dat hij je wel nooit gelukkig kan maken. Daarmee hoeft hij dus ook niets meer te doen, is het gesprek meteen gestagneerd. Er is weer niets afgesproken, er gaat weer niets veranderen. Het is dus een effectief argument voor hem om te gebruiken. Emotionele chantage is vaak heel effectief. Gelukkig heb je er zelf een aandeel in, wat betekent dat je het ook kunt doorbreken. Dat is wel heel moeilijk!



Draai het eens om. Jij zegt dat je vaker met vriendinnen wilt afspreken en niet altijd alles samen wil doen. Hij zegt: maar zo zie ik een relatie niet, wil je soms niet bij me zijn, ik heb voor jou toch ook al mijn vrienden laten schieten, hou je misschien niet meer zo veel van me, ben je op me uitgekeken, misschien kunnen we dan maar beter uit elkaar gaan als jij mij niet meer ziet zitten. (het is maar een voorbeeld van hoe zo'n gesprek zou kunnen lopen)



Jij zegt: jij houdt toch van mij, dan vind je het toch belangrijk dat ik gelukkig ben? Je weet dat ik ruimte nodig heb, ik ben een vlinder, daarom ben je toch ook verliefd op me geworden, omdat ik zo'n vrije, vrolijke meid was? Of is dat nu soms voorbij, hou je nu niet meer van me? Nou, dan kunnen we net zo goed uit elkaar gaan. Je wilt mij helemaal niet gelukkig zien.



Wat zou je ervan vinden als jij zo reageerde? Niet eerlijk, fout, gemeen. Het is precies wat hij met jou doet: emotionele chantage. Wees duidelijk over jouw behoeften zonder zijn mening of toestemming te vragen. Die heb je niet nodig om met je vrienden af te spreken. Het is geen reden om direct uit elkaar te gaan. Hoe bespottelijk zou dat zijn, dat je uit elkaar gaat omdat jij af en toe met iemand anders wil afspreken? In plaats van te praten kun je ook gewoon doen. Geef je grenzen aan en eis je ruimte op door je eigen plan te trekken op sommige punten. Alleen omdat je hem als je partner hebt gekozen, wil dat niet zeggen dat je hem zeggenschap over je leven geeft. Dus in plaats van nog een keer het gesprek aan te gaan, ga je het nu gewoon anders doen. Op jouw manier.



Hierdoor zal je vanzelf gaan merken in hoeverre je vriend bereid is water bij de wijn te doen. Jij hebt ruimte voor jezelf nódig, het is geen extraatje in je leven maar een levensbehoefte. Als je binnen die relatie niet aan die levensbehoefte kan voldoen, dan sterf je langzaam af. Dus geef die kleine dingen het gewicht dat ze verdienen, eis je ruimte op. Laat je stem horen. Als hij niet luistert, dan zul je uiteindelijk je conclusies moeten trekken. Als hij wel luistert, dan wordt je relatie sterker dan ze ooit geweest is. Hoe dan ook win je er uiteindelijk bij.



liefs,

dubio



--- Ze moet weten wat ze wil denk ik. Maar iemand vinden die enkel haar zin doet zal moeilijk zijn.



Waar maak jij uit op dat zij enkel haar zin wil doen?



--- Ik kan mij voorstellen als zij altijd komt aanzetten met klagen dat hij op de duur dit wel beu zal worden. Vrees ik toch



Anna Belle heeft een hekel aan ruzie, maar voelt dat ze het aan zichzelf verplicht is voor zichzelf te blijven opkomen. Zo heeft ze het zelf geschreven. En jij noemt dit "altijd komen aanzetten met klagen"? Misschien voelt dit voor mij ook 'n beetje zo, iets als een noodzakelijk kwaad? Ik heb het idee dat je heel iets anders leest dan wat zij geschreven heeft.



welterusten,

dubio

quote: anna_belle reageerde

vriend vertrouwt, maar of je je eigen vriend vertrouwt. Zo zie ik het ook ongeveer. Hij voelt zich echter beledigd wanneer ik door dit uit te spreken suggereer dat hij me niet zou vertrouwen.

Is dit in gesprekken waarin jij aangeeft behoefte te hebben aan meer contact met vriend(inn)en? Is dit wel bespreekbaar, hebben jullie hierover overeenstemming bereikt? Hoe ziet dat contact er nu uit? Wat is er in de afgelopen maanden veranderd?

Hierin hebben we inderdaad nog geen overeenstemming bereikt. Hij ziet ook niet hoe we dat ooit kunnen "als ik persé mijn einddoel wil bereiken".



Ja, sterker nog: ik vraag het nog een keer Ze schrijft dat ze ongelukkig is. Jij leest dat zij gelukkig is. Hoe kan dat?

Misschien ben ik daarin niet zo duidelijk geweest. Ik was heel ongelukkig en enkele maanden geleden is de bom gebarsten waardoor we beiden ervoor hebben gekozen hieraan te werken. Ondertussen gaat het veel beter, ik voel me ook echt weer gelukkiger.

Anna Belle, je schrijft tegenstrijdige dingen. Je schreef eerder:



Ik neem het niet meer, ik wil dit niet meer, ik wil weer gelukkig zijn, vrolijk zijn, onbekommerd, op m'n gemak.



Dat komt misschien omdat je ook tegenstrijdige gevoelens hebt? Heb je spijt dat je bepaalde dingen hier opgeschreven hebt, ben je bang dat je je vriend te negatief hebt neergezet, voel je de behoefte je uitspraken te nuanceren?

Dat komt omdat ik heel duidelijk gesteld heb enkele maanden geleden dat ik zo niet verder wil en kan, dat ik echt rust nodig had en wanneer dat dan betekende dat het voorbij was, dat ik dat er dan zelfs wel bijnam. Hij paniekeerde toen helemaal, wou nog een kans, raakte helemaal overstuur. We zijn meteen naar een therapeut gegaan (wat hij voordien nooit wou). ik heb lang getwijfeld, maar ondertussen werken we er samen al enkele maanden aan en wil ik het ook echt weer doen werken. Maar het is niet meteen helemaal anders. Dus die gevoelens van toen liggen op de loer en ik ben daar echt mee bezig hoe we het anders kunnen aanpakken. Want hij doet ook wel echt zijn best.



Voelt het vreemd om dit soort dingen op te schrijven, omdat je die ruimte nooit gekregen of genomen hebt? Omdat je nooit naar de stem hebt geluisterd die je zei dat je gelijk hebt, dat je recht erop hebt serieus te worden genomen, gehoord te worden, een plek voor jouw gevoelens te krijgen. Je weet diep in je hart wel dat je gelijk hebt, dat jij heel redelijk bent en openstaat voor constructieve oplossingen. Toch word je door je vriend keer op keer aan het twijfelen gebracht. Hij draait het om, doet het voorkomen alsof jíj degene bent die niet meer wilt. Het is een effectieve manier om jou de mond te snoeren. Je merkt dat het steeds moeilijker wordt dingen ter sprake te brengen. Je hebt misschien al eens je mond helemaal gehouden om hetzelfde vervelende gesprek te voorkomen. Dit herken ik heel erg, zeker van de periode voor ik weg wou. Nu is het een heel grote valkuil, waar ik mee worstel. Afhankelijk van het conflict probeer ik hier anders mee om te gaan, maar niet alles is even bespreekbaar.



Jij denkt dat het komt door jullie anders-zijn. Dat is een heel redelijke manier om naar een relatie te kijken. Ik denk dat anders-zijn nog best op te lossen valt. In die zin is het ook wel een fijn idee als dat jullie enige probleem is. Want daar kun je wel uitkomen samen, afspraken over maken, over praten, toch? Inderdaad, dat geloof ik ook.



Alleen, dat lukt niet. En jij bent niet 'anders dan hij', je mag jezelf niet zijn. En dát is niet goed. Je kan best verschillend zijn en daar een evenwicht in vinden. Maar bij jullie ontbreekt dat evenwicht. Dit is exact hoe ik het naar hem toe verwoord. We moeten nog leren hoe we moeten omgaan met de verschillen tussen ons, hoe we daarin een evenwicht vinden dat voor beide goed kan aanvoelen.

Jij voelt dat al een tijdje aan, dat is dat zeurende onderbuikgevoel dat er iets niet klopt. Jouw vriend luistert niet als je hem dat duidelijk wil maken.



Je hebt het in alle rust met hem besproken, als een algemeen probleem. Niet de kleine incidenten besproken maar ze samengenomen om je algemene gevoel van onvrede met hem te bespreken. Hij heeft niet geluisterd. Ik zeg je: die kleine dingen zijn belangrijk. Het is niet 'prima op korte termijn' om het er maar bij te laten zitten. Bij elk van die dingen moet je jouw grens aangeven. Inderdaad, daar ben ik heel erg mee bezig. Ik voel ook echt dat ik dat mezelf verplicht ben. Maar het is moeilijk, en ik hou echt niet van ruzie. Ik kan het niet verdragen als iemand boos op me is. Toegeven is goed, dat hoort bij een relatie. Maar die grenzen moeten vaststaan.  Je kunt ook toegeven zonder over die grens heen te gaan. Er is altijd ruimte om te onderhandelen en manoeuvreren. Die ruimte is er van beide kanten. Soms geeft de een wat meer toe, soms de ander. Nu geef jij vooral toe. Als je dat niet doet, is er een probleem. Dan is er geen evenwicht. Daarom ben jij je vrolijke ik niet meer, met elk klein dingetje raak jij een stukje van jezelf kwijt, lever jij wat in.



Jouw toegeeflijkheid en redelijke verwachtingen van hoe je problemen in een relatie oplost (geven en nemen) kunnen ook een valkuil zijn. Dan geef jij steeds meer en hij steeds minder.

Maar het voelt soms 'n beetje als 'n wankel evenwicht. En ik heb ook erg het gevoel dat we er nog niet zijn. En dit geeft hem weer onzekerheid, want zal ik wel ooit gelukkig zijn. Waarvoor ik begrip heb hoor, maar ik wil het toch niet gewoon opgeven.

Waarom wil je niet opgeven? Ik zie hem graag. En ik begrijp het niet, 't zijn zo'n domme kleine dingen. (Hij zou er achteraan voegen "die voor jou wel heel erg belangrijk zijn, die je kiest boven je relatie").



Lees het stukje over emotionele chantage van HVJ eens door. Het is een enorme dooddoener om tegen je te zeggen dat hij je wel nooit gelukkig kan maken. Daarmee hoeft hij dus ook niets meer te doen, is het gesprek meteen gestagneerd. Er is weer niets afgesproken, er gaat weer niets veranderen. Het is dus een effectief argument voor hem om te gebruiken. Emotionele chantage is vaak heel effectief. Gelukkig heb je er zelf een aandeel in, wat betekent dat je het ook kunt doorbreken. Dat is wel heel moeilijk!



Draai het eens om. Jij zegt dat je vaker met vriendinnen wilt afspreken en niet altijd alles samen wil doen. Hij zegt: maar zo zie ik een relatie niet, wil je soms niet bij me zijn, ik heb voor jou toch ook al mijn vrienden laten schieten, hou je misschien niet meer zo veel van me, ben je op me uitgekeken, misschien kunnen we dan maar beter uit elkaar gaan als jij mij niet meer ziet zitten. (het is maar een voorbeeld van hoe zo'n gesprek zou kunnen lopen)



Jij zegt: jij houdt toch van mij, dan vind je het toch belangrijk dat ik gelukkig ben? Je weet dat ik ruimte nodig heb, ik ben een vlinder, daarom ben je toch ook verliefd op me geworden, omdat ik zo'n vrije, vrolijke meid was? Ik stop dan hier met deze redenering.Of is dat nu soms voorbij, hou je nu niet meer van me?  Nou, dan kunnen we net zo goed uit elkaar gaan.



Je wilt mij helemaal niet gelukkig zien. Daardoor zou hij zich heel beledigd en gekwetst voelen.



Wat zou je ervan vinden als jij zo reageerde? Niet eerlijk, fout, gemeen. Het is precies wat hij met jou doet: emotionele chantage. Wees duidelijk over jouw behoeften zonder zijn mening of toestemming te vragen. Die heb je niet nodig om met je vrienden af te spreken. Het is geen reden om direct uit elkaar te gaan. Hoe bespottelijk zou dat zijn, dat je uit elkaar gaat omdat jij af en toe met iemand anders wil afspreken? Maar ik weet heel duidelijk hoe hij daarover denkt. Ik wil hem toch niet zomaar pijn doen. Ik zie hem graag.  In plaats van te praten kun je ook gewoon doen. Geef je grenzen aan en eis je ruimte op door je eigen plan te trekken op sommige punten. Alleen omdat je hem als je partner hebt gekozen, wil dat niet zeggen dat je hem zeggenschap over je leven geeft. Dus in plaats van nog een keer het gesprek aan te gaan, ga je het nu gewoon anders doen. Op jouw manier.



Hierdoor zal je vanzelf gaan merken in hoeverre je vriend bereid is water bij de wijn te doen. Jij hebt ruimte voor jezelf nódig, het is geen extraatje in je leven maar een levensbehoefte. Als je binnen die relatie niet aan die levensbehoefte kan voldoen, dan sterf je langzaam af. Dus geef die kleine dingen het gewicht dat ze verdienen, eis je ruimte op. Laat je stem horen. Als hij niet luistert, dan zul je uiteindelijk je conclusies moeten trekken. Als hij wel luistert, dan wordt je relatie sterker dan ze ooit geweest is. Hoe dan ook win je er uiteindelijk bij.



liefs,

dubio



--- Ze moet weten wat ze wil denk ik. Maar iemand vinden die enkel haar zin doet zal moeilijk zijn.



Waar maak jij uit op dat zij enkel haar zin wil doen?



--- Ik kan mij voorstellen als zij altijd komt aanzetten met klagen dat hij op de duur dit wel beu zal worden. Vrees ik toch



Anna Belle heeft een hekel aan ruzie, maar voelt dat ze het aan zichzelf verplicht is voor zichzelf te blijven opkomen. Zo heeft ze het zelf geschreven. En jij noemt dit "altijd komen aanzetten met klagen"? Misschien voelt dit voor mij ook 'n beetje zo, iets als een noodzakelijk kwaad? Ik heb het idee dat je heel iets anders leest dan wat zij geschreven heeft.



welterusten,

dubio

Is ie jaloers?

Heeft ie liever dat je bij hem bent dan ergens anders?

Zegt ie vervelende dingen over je vriendinnen of familie?

Kleineert ie je? zegt ie wel eens dat je stom of lelijk bent en dat je je handjes mag dichtknijpen dat ie bij je is?

Probeert ie je sociaal te isoleren?



Moet e op meerdere van deze vragen ja, antwoorden, dan vrees ik dat de eerste klap niet ver meer weg is en dat je je straks kunt gaan aansluiten bij al die vrouwen die mishandeld worden. je denkt nu mss dat het zo'n vaart niet zal lopen, maar een gewaarschuwd mens telt voor 2.

Als hij zijn agressie niet kan beheersen moet ie nar een therapeut gaan. weigert ie dat, dan zou ik die eerste klap niet afwachten.

Pff.. k had er nog niet bij nagedacht maar... ik kan veel ja beantwoorden op deze vragen :s beangstigend...

[fgcolor=#0099ff]anna_belle[/fgcolor]






Ik las al jouw berichten en heb tegenstrijdige gevoelens.

Hoop voor jouw niet dat het voor hem teveel aan het worden is.

Jij wil, jij wil. Als jullie toch zoveel praten dan komen jullie toch tot een oplossen soms? Of nooit?

Die oplossing daar moet je je aan houden naar mijn men ing. Ik heb de indruk dat je "probleempunten" naar achter verschuift en alles op een hoopje komt nu.

Als je een probleem bespreekt en je komt tot een overeenkomst moet je je daar aan houden en niet terugkomen op wat toen goed was.Tenzij met een goede redenen. Als jij toegeeft ben je toch ook akkoord gegaan met iets?

Mogelijk is dat onvoorspellige van jouw te zwaar voor hem.

Het gaan over "ruimte" naar vriendinnen en vrienden? Dit is een probleem maar er konden veel ergere dingen zijn in een relatie hoor.



Als hij ergens niet akkoord mee is wat wil je dan bereiken? dat hij toegeeft.

Begrijp dat niet iedereen zo gemakkelijk is. Samen leven is met twee verschillende personen die elkaar proberen te begrijpen en zo ik kan lezen probeert hij toch ook zijn steentje bij te dragen.



Praat zeker over jullie probleen en als jullie iets overeenkomen blijft dat ook zo en begin er niet opnieuw over. Dat is zeuren of kan in zijn oren klinken alsof jij je zin weer wil.



Mogelijk is het voor hem veel aan het worden en zou of kan dat voor hem het einde van jullie relatie betekenen. Maar dan heb je ruimte die ook weer niet wil denk ik.



Liefs

Katleen,

ik zal de laatste zijn om te beweren dat ik nooit iets fout doe..

Maar de dingen die hij fout doet vergeef ik hem, omdat ik van hem hou.

Als ik iets fout doe begint hij te schelden en wil hij vaak meteen alles opgeven, en twijfelt meteen aan ons...

Dat is wat me stoort...

Schelden mag hij niet maar het kan wel normaal zijn dat hij twijfelt aan wat hij nog kan goed doen. Niet?

Nog beter dat hij gaat twijfelen dan dat alles hem onverschillig laat. Niet?

sorry, Kathleen01

is toch niet erg die schrijffout





liefs

Dit schreef dubiootje:

Hij draait het om, doet het voorkomen alsof jíj degene bent die niet meer wilt.

Heb je liever dat hij zegt "ik wil niet meer"?

Waarom zou hij de moeite doen om het in jouw schoenen te willen schuiven? Dat bedoel ik telkens met "het niet te ver gaan zoeken".





Liefs

Hoe bespottelijk zou dat zijn, dat je uit elkaar gaat omdat jij af en toe met iemand anders wil afspreken? 

Maar ik weet heel duidelijk hoe hij daarover denkt. Ik wil hem toch niet zomaar pijn doen. Ik zie hem graag.

 In plaats van te praten kun je ook gewoon doen. Geef je grenzen aan en eis je ruimte op door je eigen plan te trekken op sommige punten. Alleen omdat je hem als je partner hebt gekozen, wil dat niet zeggen dat je hem



Inderdaad dat kan je ook doen. Veel kan je niet verliezen buiten een relatie zou ik denken. Als die wat waarde heeft - en zo ik kan lezen doen ze beide moeite en zij ziet hem heel graag en volgens mij hij haar ook - ga je door een koppige houding zeker geen verbetering voor beide tegemoet. Dat denk ik. Of verwacht je dat hij niet meent wat hij zegt? Als hij het ergens moeilijk mee heeft is er toch een redenen. Denk je dan dat hij dit ineens over zich zal laten gaan alsof het niets is? nee toch.



Een relatie daar moet je toch altijd een beetje aan werken en met koppig doen ga je geen vruchten behalen.



Liefs

Ik ga nu het eten klaarmaken en daarna de vaat.



Nog een leuke avond voor iedereen hier  :R





Liefs

Beste Kathleen

Wat zou je advies zijn als iemand hier -erg verdrietig- moest vertellen dat haar vriend haar vanavond een klap had gegeven tijdens een ruzie?

Ligt voor jou daar de grens?



ik stel deze vraag, omdat mijn relatie in het begin zo was als de vrouwen hier beschrijven.

Ik ging me steeds een beetje meer aanpassen aan mijn ex. Zette niet meer door om ruzies uit te praten, wilde de goede sfeer die er ook kon zijn niet verpesten, want hij kon fel reageren als ik toch voorzichtig probeerde iets op tafel te leggen.

Ik dacht vaak zo als jij nu hier beschrijft.

Maar steeds meer verlegde ik mijn grenzen. Steeds minder zag ik andere mensen. Steeds vaker was mijn ex onredelijk boos om iets, en deed ik snel mijn best het weer goed te maken. Hij bepaalde wat er in huis gebeurde en wat ik voor kleren had. De voorbeelden die ik in mijn posts al eerder gaf, en waar jij op reageerde dat ik wel te ver dacht.

Ik wilde hem niet kwijt, en het leek er een tijd op dat hij echt zijn best deed, maar dat het door allerlei omstandigheden niet goed lukte om de rust te bewaren in ons huis.

Ik sprak weinig andere mensen meer, omdat hij het ook niet nodig vond om buiten de relatie veel te hebben, we hadden immers elkaar.

We raakten in een soort patroon dat ik niets meer tegenin bracht op wat mijn ex zei, om een scene te voorkomen. Maar soms gebeurde er teveel achter elkaar, was het zo dat er te veel over mijn grenzen werd heengegaan, voelde ik mij zo verdrietig dat ik het eruit gooide...dat ik verdrietig was...mij niet gewaardeerd voelde....dat ik zo mijn best deed, en waarom werd hij nou steeds zo kwaad....ik wilde dit niet langer zo....hield hij wel van mij?

Al die opgekropte emoties kwamen eruit. Voelde mij zo alleen en probeerde wanhopig zijn aandacht te trekken.

Mijn ex kon daar zo kwaad om worden, zag mijn huilen als manipulatie om iets van hem gedaan te krijgen, voelde zich in een hoek geduwd door mijn verwijten.

Eerder erover praten lukte niet. Geloof me dat ik het heb geprobeerd. Ik ben geen ruziemaakster, ik vermijd dat, ik ben iemand die bereid is te luisteren en erover te praten.

Maar hij werd dus kwaad, voelde zich gekrenkt.

Steeds vaker. Maar na zo'n woede-aanval kon het ineens weer goed zijn, rustig. Ik maakte het goed met hem omdat hij vond dat ik fout zat. En ik begon dat steeds meer te geloven. Had spijt van de keer dat ik mijn gevoelens toonde en wilde niets liever op dat moment dat alles weer goed zou zijn tussen ons. Omdat ik zo kon vasthouden aan de mooie dagen die er ook waren, daar deed ik het voor. Daar slikte ik alles voor in wat ik wilde zeggen als er weer iets gebeurde.

De eerste gemene duw kwam, hij was gefrustreerd met mij, vond mij een zeur.

De eerste klap volgde niet lang daarna.



Waar ligt voor jou de grens?

Had ik weg moeten gaan bij de eerste duw?

Had ik het al eerder kunnen zien/moeten zien aankomen?

Hoever ga je om je aan te passen omdat je van je vriend houd?

Terwijl je langzaam aan steeds minder vrolijk wordt.

Steeds meer van jezelf inlevert.



Ik zeg niet dat het precies zo is als bij Azucena en Anna belle.

De reden dat ik schrijf op dit topic is omdat ik hier herken hoe het begon in mijn -kan ik nu wel zeggen- slechte relatie.

Ik raak erg gefrustreerd van jouw posts. Omdat ik mezelf hoor praten, 7 jaar geleden.

Jij raakt iets bij me, wat me erg aan het denken zet de laatste dagen.

Misschien realiseer ik me wel dat jij boft met je vriend. Of misschien maak ik me zorgen omdat ik weet waar het op kan uitdraaien als het te ver scheef zakt. Wat ook weer niet hoeft, misschien blijft de relatie zoals die is en zijn twee mensen er content mee.

Maar mijn ex en ik hadden binnen 7 jaar een echt onhoudbare situatie bereikt.

Ik had eerder mijn grenzen willen aangeven. Willen zeggen tegen mijzelf, dit gaat te ver. Ik wil hier over praten. Lukt dat niet, dan moet ik voor mezelf kiezen.

Niet drie dagen wachten tot ex weer aardig doet en dan vergeven en vergeten. Maar nadenken over wat ik wil in een relatie.

Wat heb ik nodig.

Waar gaat het mis, en wat is mijn aandeel daarin.

Dat soort vragen. Maar die durfde ik mezelf steeds minder te stellen. Ik twijfelde aan alles, twijfelde aan mezelf of ik nog alles wel helder zag. Want ex zag dat wel en kon het mij precies uitleggen...



Ik vind het erg mooi dat jij iemand, je man, op zijn woord kan geloven. Helaas trof ik een man die je niet kon vertrouwen op wat hij zei of deed.

Ik ga nu het eten klaarmaken en daarna de vaat.



Nog een leuke avond voor iedereen hier  :R





Liefs

Vergeet je niet te eten tussendoor? :P 



Tip: jij kookt, hij doet de vaat.



liefs,

dubio

Hallo, ik kom ook even inbreken hier....



Als ik de postings van Kathleen lees, kan ik me goed voorstellen dat het Iseo raakt, ik heb dat zelf namelijk ook. Ik denk dat Kathleen van nature een volgzaam iemand is, die zich graag voegt naar de wensen van haar man/vriend. Daarbij heeft zij volgens mij het geluk gehad een partner te treffen die niet te zware eisen stelt. Als zij beiden gelukkig zijn, fijn voor hen! Maar niet iedereen is zoals Kathleen en niet iedereen is zoals haar partner. Ik heb zelf het gevoel dat Kathleen er een beetje te veel van uitgaat dat elk mens goed is en goede bedoelingen heeft, en dat elke relatie het redden waard is.



Liefs, Lemmy

quote: dubiootje reageerde



Dit schreef dubiootje:

Hij draait het om, doet het voorkomen alsof jíj degene bent die niet meer wilt.Heb je liever dat hij zegt "ik wil niet meer"?

Waarom zou hij de moeite doen om het in jouw schoenen te willen schuiven? Dat bedoel ik telkens met "het niet te ver gaan zoeken".





Liefs

Kathleen, natuurlijk willen we allemaal graag geloven dat als twee mensen echt van elkaar houden, alles vanzelf gaat. Het zou heerlijk zijn als liefde ongecompliceerd kon zijn. Je houdt van elkaar en dús werkt het.



Helaas is dat niet de realiteit. Voor een goede relatie is meer dan liefde nodig. Liefde is meer dan woorden, het moet blijken uit daden, elke dag weer. Naar elkaar luisteren, voor elkaar zorgen, aandacht voor elkaar hebben, de ander iets geven zonder dat die erom vraagt, durven ontvangen zonder je verplicht te voelen, elkaar onvoorwaardelijk accepteren. Praten over dingen die goed gaan en niet goed gaan, over wat je bezighoudt, hoe je je mentaal, emotioneel en psychisch ontwikkelt. Dat gaat niet vanzelf goed, daar moet je heel veel moeite voor doen. Twee mensen die samen hun leven delen, dat is per definitie gecompliceerd. Te veel simplificeren kan betekenen dat je niet de valkuilen van je relatie doorziet en er dus met open ogen in valt. Je moet wel blijven nadenken.



Anna Belle en Azucena voelen zich niet goed bij deze relatie. Ik begrijp niet goed waarom jij moeite hebt dat te accepteren. Het lijkt wel alsof je het bestaan van die relatie ziet als een onmisbare voorwaarde voor hun geluk. Want wat als... wat als... dan is je relatie weg, dan ben je hem kwijt. Waarom denk jij dat dat zo erg is? Natuurlijk gooi je een goede relatie niet zomaar weg. Maar als je een slechte relatie hebt en je hebt alles geprobeerd om die te redden? Als die pogingen geen vruchten afwerpen en alles bij het oude blijft of al snel weer bij het oude wordt?



Moet je dan koste wat kost in die relatie blijven zitten? Waarom? Omdat het beter is dan alleen zijn? Omdat je het nu eenmaal niet opgeeft? Omdat het 'moet' werken, omdat je het niet wilt laten mislukken? Omdat je tegen beter weten in blijft hopen dat het ooit beter wordt?



Zijn dat goede redenen? Ik vind van niet. Misschien weet jij andere. Let wel, ik heb het niet over een goede, gezonde relatie maar een relatie waarin een van de twee niet gelukkig is.



Moeite doen om het de ander in de schoenen te schuiven is, zoals ik zei, een zeer effectieve tactiek om je zin te krijgen. De schuld ligt bij de ander, jij speelt slachtoffer, de aandacht wordt onmiddellijk verplaatst van de behoeften van de één naar die van de ander. De discussie wordt beëindigd, er verandert niets. Als hij tevreden is met de situatie zoals die is, nl. Anna Belle die zich voortdurend aanpast en hij die bepaalt hoe en wat, dan heeft hij zijn doel bereikt. Dan is de boel omdraaien in een gesprek een kleine moeite gezien het resultaat.



Herken jij trouwens wat in Anna Belle? Zij herkent wel veel in wat jij schrijft.

liefs,

dubio

Lieve Anna Belle,ik ga even flink knippen want met al het gequoot wordt het moeilijk te volgen.[Hierin hebben we inderdaad nog geen overeenstemming bereikt. Hij ziet ook niet hoe we dat ooit kunnen "als ik persé mijn einddoel wil bereiken".]Besef je nu dat dit emotionele chantage is? Herken je jezelf in het stuk van HVJ daarover? Je ziet daarmee ook hoe doeltreffend het is, want er is nog steeds niets veranderd. Je hebt geen afspraken gemaakt, geen compromissen gesloten, alles blijft zoals het was. His way.[Dat komt omdat ik heel duidelijk gesteld heb enkele maanden geleden dat ik zo niet verder wil en kan, dat ik echt rust nodig had en wanneer dat dan betekende dat het voorbij was, dat ik dat er dan zelfs wel bijnam. Hij paniekeerde toen helemaal, wou nog een kans, raakte helemaal overstuur. We zijn meteen naar een therapeut gegaan (wat hij voordien nooit wou). ik heb lang getwijfeld, maar ondertussen werken we er samen al enkele maanden aan en wil ik het ook echt weer doen werken. Maar het is niet meteen helemaal anders. Dus die gevoelens van toen liggen op de loer en ik ben daar echt mee bezig hoe we het anders kunnen aanpakken. Want hij doet ook wel echt zijn best.]Fijn dat jullie in therapie zijn! Hoe gaat dat? Heb je het idee dat hij je nu wel hoort? Wat is er wel veranderd? Het is normaal dat de veranderingen met stapjes gaan, maar in enkele maanden kunnen vele stapjes voelbare veranderingen teweegbrengen. Verloopt jullie communicatie nu anders?[, maar niet alles is even bespreekbaar.]Bedoel je: hij wil niet over alles praten? Kapt hij bepaalde onderwerpen af?Inderdaad, daar ben ik heel erg mee bezig. Ik voel ook echt dat ik dat mezelf verplicht ben. Maar het is moeilijk, en ik hou echt niet van ruzie. Ik kan het niet verdragen als iemand boos op me is.Is ruzie noodzakelijk? Jij kan volgens mij heel goed op een rustige manier duidelijk maken wat jij wil. Hoe loopt het dan uit op ruzie? Volgen de gesprekken een vast patroon, komen jullie altijd op hetzelfde uit en houden jullie er dan uit frustratie maar weer mee op? Tot de volgende keer, als het hele verhaal zich herhaalt?Dat is iets wat je heel goed in therapie kunt leren: anders met elkaar praten zodat je niet steeds in rondjes draait. Echt naar elkaar luisteren. Concrete afspraken maken over wat er moet veranderen.Waarom vind je ruzie vervelend? Ruzie kan toch heel gezond zijn, mits er een basaal respect is natuurlijk. Ruziemaken kan de lucht klaren, kan een uitlaatklep voor allerlei gevoelens geven, en een kans zijn om helemaal eerlijk tegen elkaar te zijn. Het is niet iets om bang voor te zijn, het hoort er gewoon bij. Ruzies proberen te vermijden kan daarentegen wel een enorme valkuil zijn.En waarom vind je het zo erg als iemand boos op je is? Hij houdt van je, jullie zijn het ergens niet over eens, hij wordt boos op je. Dat gaat weer over en dan houdt hij nog steeds van je.Wat doe jij als je boos op hem bent?[Waarom wil je niet opgeven?][ Ik zie hem graag. En ik begrijp het niet, 't zijn zo'n domme kleine dingen. (Hij zou er achteraan voegen "die voor jou wel heel erg belangrijk zijn, die je kiest boven je relatie").]Dat is niet waar, want keer op keer bewijs jij dat je je relatie niet laat stranden op die kleine dingen. Anders was je nl. allang weggeweest. Wederom: emotionele chantage! Ik vind dit erg gemeen gedrag. Waarom moet alles een keuze zijn? Daar kun je heel ver mee gaan. Emotionele chantage kent geen grenzen (daarom gaat hij daar ook steeds overheen). Je kan het gebruiken om iemand ervan te weerhouden naar de bakker te gaan, "want dat vind je blijkbaar belangrijker dan je relatie".Dat klinkt belachelijk en dat is het ook. Dat is namelijk ook een dom klein ding. Zou je dat accepteren? Waarom accepteer je het dan wel bij andere kleine dingen? Jezelf kunnen zijn is geen klein ding, maar het is wel opgebouwd uit een heleboel kleine dingen. Privacy hebben, rustig ellenlange telefoongesprekken voeren, met een vriendin gaan winkelen, je eigen kleren uitkiezen, je eigen geld beheren, baas zijn over je eigen tijd, naar jouw muziek luisteren, jouw hobby's beoefenen. Als hij een voor hem legitieme reden zou verzinnen waarom jij niet naar de bakker mag gaan (de bakker kijkt altijd zo naar je, of ik kies liever zelf mijn brood uit want jij brengt altijd het verkeerde mee, het is een drukke straat en je weet hoe onhandig je fietst)... is het voorbeeld dan nog steeds zo belachelijk? Of zou je er dan serieus over nadenken maar niet meer naar de bakker te gaan? Voor de lieve vrede, omdat je geen ruzie wilt, je wilt niet dat hij boos wordt, het is toch een kleinigheid, wat kan mij het schelen dat ik niet naar de bakker ga. Je kan de redenen zo opnoemen waarom je ook die concessie zou maken.Hoe ver ga je daarin?[Je wilt mij helemaal niet gelukkig zien.][Daardoor zou hij zich heel beledigd en gekwetst voelen.]En terecht! Dat is namelijk ontzettend gemeen. Het is pure emotionele chantage. Precies wat hij bij jou doet, ik heb het alleen omgedraaid. Jij hebt dus alle recht om je beledigd en gekwetst te voelen! Het zijn jouw eigen woorden.[Maar ik weet heel duidelijk hoe hij daarover denkt. Ik wil hem toch niet zomaar pijn doen. Ik zie hem graag. ] Het is niet zomaar: het zijn dingen die voor jou belangrijk zijn. Dingen die deel uitmaken van wie jij bent, van de Anna Belle voor wie hij heeft gekozen. Waarom zou dat opeens niet goed meer zijn? Waarom zou dat pijnlijk zijn? Ik geloof helemaal niet dat hem dat pijn doet. En als het wel zo is, dan is dat geen gezonde pijn. Het is gekrenkte-ego-want-ik-sta-niet- in-het-middelpunt-van-de-belangstellingpijn. Meen je nu serieus dat je kwetsend bezig bent als je een avondje met een vriendin naar de film gaat? En een ander keertje met een collega gaat lunchen?liefs,dubio

je hoort hier eigenlijk alleen maar de kant van de vrouw. Mijn vriend weet dat ik hier schrijf maar weet jullie vriend of man dat ook ?



Dat is al een begin van eerlijk zijn tegenover de partner.Weet hij het niet? Waarom verberg je het?

 

Blijkbaar gaan jullie er snel van uit dat "het met een redenen is".Ik ben niet de ideale maar hij ook niet. Af en toe hebben ook wij woorden maar als ik achter alles iets moet gaan zoeken dan zou mij dat slapeloze nachten geven . Ik denk dat een relatie altijd moeite zal blijven kosten en zonder dat zal het moeilijk zijn of zal het niet blijven duren vrees is.

 

Ps: Vandaag was hij laat thuis van het werk dus deed ik beide 

Of zijn er hier vrouwen die de mazoutketel herstellen? de open haard aanmaken? Dit als voorbeeld. Hangt er allemaal van af wie wat doet.. een badkamer plaatsen, vloer leggen in de kinderkamer?  Mogelijk zijn er hier vrouwen die dat ook allemaal doen maar ik denk dat ze in de minderheid zijn.

 

Als ik hier de vorige berichten lees lopen jullie veel op eieren. Wil je enkel je zin doen zonder rekening houden met de andere?

 

Je kan gaan stappen met vriendinnen of vrienden maar als je een dagjob hebt en savonds het huishouden van een gezin ben ik blij als ik eens in de zetel kan ploffen.

Hoe zit dat met jullie ? ja kan toch ook SAMEN dingen doen? of ben je je vriend beu en wil je eens weg?

 

Hoe loopt jullie relatie of hebben jullie er geen meer ?

 

Bijvoorbeeld: Ik denk er aan mijn vriend dit allemaal eens te laten lezen. Hij zou lachen denk ik.

 

Ik koop wat ik wil maar houden jullie geen rekening met wat jouw vriend of man mooi vind? Blijkbaar niet maar is het niet mogelijk iets te kopen wat jullie beide mooi vinden? of mag hij daar niet op reageren.

 

iemand een mep geven doe je niet en moest mijn vriend dat doen zou ik meteen weg zijn. Maar naar mijn gevoel zal hij dat niet doen ook.

 

Ik zou ook kunnen schrijven.

laat die voor wat het is. kan je terug uitgaan met al je vrienden en vrij je zinnetje leven  maar ik denk niet dat dat de bedoeling is.

 

Emotionele chantage? Jullie kijken veel film volgens mij. Sprookjes bestaan niet. De ideale ook niet . Wel eenvoudig maar waar zijn wij hier mee bezig als we dit als raad geven?. Ideale man bestaat niet maar ook niet de ideale vrouw. de schuld in andere schoen schuiven? Hoe kunnen wij dat nu weten? Door teksten op een forum te lezen? nee toch.je kan je vriend ook gewoon laten vallen.

 

Zit hij daar mee in zijn hoofd ?Of zitten hier sommige vrouwen mee in hun hoofd dat alles met een redenen is ? Wie is er dan oneerlijk?

 

Mogelijk is het voor hem allemaal te veel aan het worden. Maar ik zou het niet opgeven.

 

Hier lees ik alleen maar jullie reactie dus kunnen we niet echt oordelen en vandaar dat ik altijd denk hoe het voor "hem" Wie is egoistisch? denk ook eens in zijn plaats.

 

Waarom heb je dan een relatie? Of wie van jullie heeft een relatie? voor de sex?

Jullie moeten ook eens de andere kant bekijken.:



Heb je er problemen mee als hij jouw emails leest? Wat is daar mis mee.

Samen leven is wel "alles" samen leven toch? Of heb je iets te verbergen?

 

Doet jullie vriend iets waar jij je totaal niet kan in vinden?

moest hij uitgaan met zijn ex of blowen?

Jullie zouden dat allemaal aanvaaden omdat "hij" dat echt wil?

Nee toch? sex met andere vrouw omdat hij er nood aan heeft Nee toch dan zou je ook reageren en wie zou er dan stoppen met de relatie?

 

Maar hier kan het omgekeerde aan het gebeuren ik denk dat hij het beu aan het worden is.



Opletten hoor  

 

Nog een leuke avond.

 

Liefs ?

Beste Kathleen.

Ik weet niet waarom het me zo raakt.

Moet huilen door je reactie, kan het niet helpen, ben zo kwaad en verdrietig. Alsof ik niet serieus genomen wordt.

En tegelijk vind ik dat je je eigen mening mag hebben, wil ik daar respect voor hebben.

Maar ik wil je zo graag uitleggen hoe moeilijk het was, de tijd met mijn ex samen.

Heb heel erg mijn best gedaan op mijn vorige posting, heb nu zo het gevoel dat ik mij moet verdedigen tegenover jou.

Maar waarom? Waarom laat ik me zo van mijn stuk brengen?

Waarom kan ik je reactie niet gewoon naast me neer leggen, om verder te schrijven met Azucena?



Ik wilde graag hier meeschrijven, om misschien Azucena, en later Anna belle ook, te helpen. Omdat het echt fijn is als iemand met zorg je verhaal leest, en zo eerlijk mogelijk probeert antwoord te geven, vanuit eigen ervaringen, vanuit het eigen verleden.

Wil nog helemaal niet zeggen dat ik precies vind dat de man dezelfde man is als mijn ex.

Maar ik herkende delen in wat Azucena schreef, en de discussie die er begon op dit topic is zo'n belangrijke.



Heb jij mijn post gelezen? Wil je er misschien nog eens op reageren?

Dat vraag ik niet vaak, want een ieder staat vrij om te reageren waar zij op wil. Maar ik hoop toch dat je het wilt doen.



Even mijn antwoorden op je laatste vragen:

Nee, goddank heb ik kunnen vluchten van mijn relatie.

Of ik teveel films kijk? Nee, ik heb het allemaal zelf aan den lijve ondervonden. Wil je de littekens zien?

Quote van Kathleen:

je hoort hier eigenlijk alleen maar de kant van de vrouw. Mijn vriend weet dat ik hier schrijf maar weet jullie vriend of man dat ook ?



Dat is al een begin van eerlijk zijn tegenover de partner.Weet hij het niet? Waarom verberg je het?

 



Als ik deze vraag even voor mijzelf alleen mag beantwoorden: ja, mijn man weet dat ik hier schrijf, ik vertel hem regelmatig waar we over spreken.



Blijkbaar gaan jullie er snel van uit dat "het met een redenen is".Ik ben niet de ideale maar hij ook niet. Af en toe hebben ook wij woorden maar als ik achter alles iets moet gaan zoeken dan zou mij dat slapeloze nachten geven . Ik denk dat een relatie altijd moeite zal blijven kosten en zonder dat zal het moeilijk zijn of zal het niet blijven duren vrees is.

 



Ik geloof niet dat je helemaal begrijpt waar we het over hebben hier. Volgens mij is niemand hier op zoek naar de ideale man waar je nooit ruzie mee hebt. Dat zou ook onmogelijk zijn, natuurlijk moet je soms moeite doen voor elkaar, dingen aan elkaar uitleggen, meningsverschillen uitpraten, maar het gaat erom dat je gelukkig bent met elkaar. En dat jij als vrouw je man gelukkig wilt zien, en dat je man jou gelukkig wil zien. En niet zijn eigen voorkeuren altijd maar vóór laat gaan.



Ps: Vandaag was hij laat thuis van het werk dus deed ik beide 

Of zijn er hier vrouwen die de mazoutketel herstellen? de open haard aanmaken? Dit als voorbeeld. Hangt er allemaal van af wie wat doet.. een badkamer plaatsen, vloer leggen in de kinderkamer?  Mogelijk zijn er hier vrouwen die dat ook allemaal doen maar ik denk dat ze in de minderheid zijn.



Voel je niet zo snel aangevallen... in een gezonde relatie is het heel normaal dat je de taken min of meer verdeelt, wie precies wat doet doet dan niet terzake, toch?

 

Als ik hier de vorige berichten lees lopen jullie veel op eieren. Wil je enkel je zin doen zonder rekening houden met de andere?

Zoals net ook al uitgelegd: nee, natuurlijk willen we dat niet (ik spreek namens mezelf hoor, maar misschien ook wel een beetje namens de anderen hier?). Maar wat we ook niet willen, is dat er nooit rekening met ons wordt gehouden.  



Je kan gaan stappen met vriendinnen of vrienden maar als je een dagjob hebt en savonds het huishouden van een gezin ben ik blij als ik eens in de zetel kan ploffen.

Hoe zit dat met jullie ? ja kan toch ook SAMEN dingen doen? of ben je je vriend beu en wil je eens weg?



Ook dit is niet waar het om gaat... natuurlijk kun je ook samen dingen doen, maar het moet in een relatie waar je vertrouwen in elkaar hebt, toch ook mogelijk zijn om je eigen dingen te kunnen doen? Met een vriendin, of wat dan ook. En dat heeft niets met elkaar beu zijn te maken hoor, maar met elkaar wat gunnen.

 

Hoe loopt jullie relatie of hebben jullie er geen meer ?



Ikzelf heb nu een goede relatie. Maar vroeger had ik een slechte relatie, met een man die totaal geen rekening met mij hield, die mij pijn heeft gedaan op heel veel manieren, die zijn belang altijd boven het mijne stelde. Dat is slecht voor je, daar kun je heel lang problemen mee houden. Ik heb daar heel veel van geleerd, en ik weet dat voor nog wat anderen hier, ook zo is. En graag willen we dat mensen dit soort dingen herkennen, eerder dan wij dat konden, zodat hen die pijn bespaard blijft.





Bijvoorbeeld: Ik denk er aan mijn vriend dit allemaal eens te laten lezen. Hij zou lachen denk ik.



Ik denk dat mijn man ook wel erg zou kunnen lachen om wat jij hier allemaal schrijft. En ikzelf misschien ook wel, als ik het niet zo jammer zou vinden dat je het de vrouwen die hier komen om steun, zo moeilijk maakt om die steun hier te vinden. Zij komen hier om te vragen of iemand zich herkent in hun verhalen. Inmiddels is het mij erg duidelijk dat jij jezelf totaal niet herkent (of wilt herkennen) in hun verhalen. Waarom blijf je je dan zo geroepen voelen om te reageren?

 

Ik koop wat ik wil maar houden jullie geen rekening met wat jouw vriend of man mooi vind? Blijkbaar niet maar is het niet mogelijk iets te kopen wat jullie beide mooi vinden? of mag hij daar niet op reageren.

Natuurlijk mag een man daar wel op reageren. Natuurlijk houd je in een relatie wel eens rekening met wat de ander mooi vindt. Maar dat moet niet inhouden dat je eigen smaak totaal ''uitgegumd'' moet worden. Je man mag toch ook wel eens denken: "tja, ik vind het niet mooi maar zij wel, dat vind ik leuk voor haar." Dan gunt hij jou ook wat, en daar gaat het toch om. Net als dat jij hem dingen gunt, puur omdat je hem dat plezier wil doen.

 



iemand een mep geven doe je niet en moest mijn vriend dat doen zou ik meteen weg zijn. Maar naar mijn gevoel zal hij dat niet doen ook.

 

Ik zou ook kunnen schrijven.

laat die voor wat het is. kan je terug uitgaan met al je vrienden en vrij je zinnetje leven  maar ik denk niet dat dat de bedoeling is.

Het vraagstuk is hier: hoe los ik (samen met mijn partner) de problemen op, en zijn die nog op te lossen? Hoe zorg ik ervoor dat onze relatie zo wordt dat wij ons allebei gelukkig voelen. En dus niet: hoe krijg ik het voor elkaar dat ik altijd mijn eigen zin kan doen.



Emotionele chantage? Jullie kijken veel film volgens mij. Sprookjes bestaan niet. De ideale ook niet . Wel eenvoudig maar waar zijn wij hier mee bezig als we dit als raad geven?. Ideale man bestaat niet maar ook niet de ideale vrouw. de schuld in andere schoen schuiven? Hoe kunnen wij dat nu weten? Door teksten op een forum te lezen? nee toch.je kan je vriend ook gewoon laten vallen.



Teveel film kijken zeg je... nee, helaas, voor ons is dit de realiteit. Als er iemand in een sprookje leeft, ben jij het wel denk ik. Niet alles is goed te praten, en niet alle problemen kunnen weggewuifd worden omdat je denkt dat het in het belang van je relatie is.



Zit hij daar mee in zijn hoofd ?Of zitten hier sommige vrouwen mee in hun hoofd dat alles met een redenen is ? Wie is er dan oneerlijk?

 

Mogelijk is het voor hem allemaal te veel aan het worden. Maar ik zou het niet opgeven.

 

Hier lees ik alleen maar jullie reactie dus kunnen we niet echt oordelen en vandaar dat ik altijd denk hoe het voor "hem" Wie is egoistisch? denk ook eens in zijn plaats.

 

Waarom heb je dan een relatie? Of wie van jullie heeft een relatie? voor de sex? Pas op Kathleen, ik wil je niet beledigen, ik hoop dat ik dat ook niet doe in deze post, maar jij beledigt mensen zelf wel op deze manier. Het lijkt me tijd dat je eens niet met de beschuldigende vinger wijst, kijk eens naar je eigen manier van reageren.

Jullie moeten ook eens de andere kant bekijken.:



Heb je er problemen mee als hij jouw emails leest? Wat is daar mis mee.

Samen leven is wel "alles" samen leven toch? Of heb je iets te verbergen?



Het gaat niet om iets te verbergen hebben, het gaat er wel om dat je man door je e-mails te lezen schijnbaar denkt dat je WEL iets te verbergen hebt: met andere woorden, hij vertrouwt je dus niet! En dat is wel belangrijk in een relatie.  

Doet jullie vriend iets waar jij je totaal niet kan in vinden?

moest hij uitgaan met zijn ex of blowen?

Jullie zouden dat allemaal aanvaaden omdat "hij" dat echt wil?

Nee toch? sex met andere vrouw omdat hij er nood aan heeft Nee toch dan zou je ook reageren en wie zou er dan stoppen met de relatie?

 

Maar hier kan het omgekeerde aan het gebeuren ik denk dat hij het beu aan het worden is.



Opletten hoor  

 

Nog een leuke avond. Ik wens jou ook een leuke avond...

 

Liefs ?

Kathleen, het is laat, ik ga zo slapen. Maar je hebt 'mijn' Iseo gekwetst. Denk je alsjeblieft wel na voor je op 'plaats bericht' drukt?



Je postings brengen me in de war. Ze komen onsamenhangend op me over, je geeft geen antwoord op de vragen maar blijft maar hetzelfde herhalen. Wat als hij je beu is? Wat als hij je beu is?



Wat als hij je beu is Kathleen? Wat doe jij dan? Wat doe je om dat te voorkomen?



Iedereen mag hier haar mening opschrijven en vertellen hoe zij dingen beleeft. Jouw laatste posting kwam op mij beledigend en arrogant over. Dat je vriend erom zou lachen als hij hier zou lezen. Ik weet niet of dat iets over jou zegt of over je vriend. Ik vermoed dat je het niet zo bedoelt en dat je eigenlijk niet goed weet hoe te reageren op deze vrouwen die zo anders praten dan jij gewend bent. Een heel andere manier van denken hebben.



Je blijft graag aan de oppervlakte, houdt het graag simpel. Dat is prima. Je wordt hier serieus genomen, er wordt op elk woord gereageerd. Dat een ander wel de diepte in gaat, en niet alleen dat maar zich ook blootgeeft en heel persoonlijke dingen vertelt in de hoop andere vrouwen op dit topic te helpen, lijkt niet veel voor je te betekenen. Dat hoeft ook niet. Het zou je sieren als je de schrijfsters hier net zo serieus neemt als zij jou nemen.



welterusten,

dubio

Lieve Azucena en Anna belle,

ik heb hier nog niet veel geschreven, maar als jullie meelezen op het ''oogkleppen"-topic, kennen jullie mijn naam misschien wel. Ik hoop dat jullie je niet laten afschrikken door reacties als die van Kathleen. Blijf schrijven als je hier steun vindt! Deel je twijfels, je gevoelens, je vraagtekens. Steun is zo belangrijk in dit soort situaties, niet iedereen begrijpt dat schijnbaar. Maar er zijn hier ook vrouwen die jullie wel heel goed begrijpen, niet vergeten hoor!



Liefs, :R *; van Lemmy

Kathleen,



ook ik lees hier mee en heb met stijgende verbazing je posts gelezen. Waarom is het voor jou zo belangrijk dat jouw mening over een relatie word gehoord hier? Misschien geheel verkeerd hoor, maar is het om te bewijzen dat jouw relatie zo slecht nog niet is? Of raakt het je zo diep dat het een vorm van ontkenning is omdat je het wel herkent en niet durft toe te geven dat je er ook niet tevreden over bent?



Ik zie signalen in de verhalen van Ascenzu en Anna_Belle. Ik denk dat het goed is dat ze hierover van gedachten wisselen met andere mensen. Het geeft ze meer kennis. En ja, natuurlijk hoeft het niet een slechte relatie te zijn, maar de signalen zijn wel zo dat velen van ons, kort, nog in, of al langer uit zo'n relatie deze signalen herkennen. Ik vind het opvallend dat al vrij snel door meerdere forummers deze vrouwen is aangeraden mee te gaan lezen op Oogkleppen... 

Is deze relatie om te buigen?  Misschien wel maar dan moet in ieder geval 1 persoon zich bewust worden van wat er aan de hand is en dan moet uiteindelijk de andere persoon daar ook nog eens aan mee willen werken.



Wat er nu gebeurt is dat je steeds aan het reageren bent op anderen, en jouw reakties kwetsen die ander. Geloof je die anderen niet? Moeten we ons dan steeds weer verdedigen? Wil je ons laten denken dat onze relatie zo slecht nog niet was? Ja, dat gaat er bij mij niet meer in! Maar ik kan me heel goed voorstellen dat dit zeer kwetsend is als je heel hard aan het werk bent om jezelf weer terug te krijgen na een hele slechte relatie. Vorige week heb ik het nog ondervonden. Je verteld dingen over de relatie, wat er gebeurde, en de reaktie die je terugkrijgt is: Maar toch heb je ooit die keus gemaakt om eraan te beginnen. Ja, dat klopt, maar is dat een vrijbrief voor de ander om de relatie uit het evenwicht te trekken en er een relatie vol met fysieke en/of emotionele mishandeling van te maken?

Lieve Azucena en Anna belle,

ik heb hier nog niet veel geschreven, maar als jullie meelezen op het ''oogkleppen"-topic, kennen jullie mijn naam misschien wel. Ik hoop dat jullie je niet laten afschrikken door reacties als die van Kathleen. Blijf schrijven als je hier steun vindt! Deel je twijfels, je gevoelens, je vraagtekens. Steun is zo belangrijk in dit soort situaties, niet iedereen begrijpt dat schijnbaar. Maar er zijn hier ook vrouwen die jullie wel heel goed begrijpen, niet vergeten hoor!



Liefs, :R *; van Lemmy

ik sluit me hierbij aan