Relaties
alle pijlers
Dilemma! Scheiden of blijven?
zaterdag 19 mei 2007 om 22:21
Zal me eerst even kort voorstellen. Mijn naam is Thirza, 40 jr. en heb 2 kindjes. Ehm, da's wel erg kort.Ik zit met een dilemma waar ik al jaren mee zit. Ik dacht 100% zeker te zijn een juiste keuze gemaakt te hebben, en nu toch weer die twijfel.Ik ben al 22 jr. samen met x, waarvan de laatste 10 jr. niet meer echt gelukkig. Eigenlijk was er altijd wel wat. Altijd waren er andere vrouwen en in al die jaren is hij er nooit voor me geweest. Op een bepaald moment kwam ik er achter dat hij een ander had, dit was een heel jong buitenlands meisje dat hier illegaal was, telkens beloofde hij beterschap, waarna ik van anderen dan weer hoorde dat ze samen gezien waren. Hij "probeerde" van haar los te komen, maar dat lukte hem niet. Zelfs niet met hulp van anderen. Deze relatie van x met meisje heeft uiteindelijk zeker 6 jr. geduurd. Ergens wist x wel dat het haar te doen was om een verblijfsvergunning, maar toch wilde hij dat ook weer niet geloven omdat ze hem daarvan overtuigd had. Die meid wilde x iig per se, en begon mij thuis ook lastig te vallen.Hij was er ook niet toen mijn ouders overleden waar ik kapot van was, niet toen de meiden nog een stuk kleiner waren. Kortom, hij was er nooit voor me. Als hij er wel is dan is er altijd ruzie. Daarbij is hij erg agressief. Vaak verbaal agressief, soms ook fysiek. Dat laatste gelukkig niet dusdanig dat ik er letsel aan over houdt, maar toch! Hij is écht heel moeilijk om mee te leven. Zijn aard is negatief gestemd, heel egoistisch, zwartgallig en altijd ontevreden. Ben hem zo zat, pffff!Deze situatie ben ik toch langzamerhand gaan accepteren omdat x nooit thuis is en ik met mijn dochters ons eigen leven leiden. Op zich bevalt me dit "prima", maar als x er wel is dan wil hij, logisch misschien, wel sex hebben. Hij wil altijd sex en daar word ik maf van! Het staat me zo tegen! Telkens voel ik me dan rot als ik toch sex gehad had. Daarbij kan ik niet lief of normaal doen tegen hem. Er is gewoon altijd bonje! Ik schrik dat hij thuiskomt. Voor mij niet prettig maar ook zeker niet voor mijn kids.Nu ben ik zover, en er is echt zoveel meer gebeurd, dan ik uit kan leggen, dat ik een afspraak gemaakt heb bij een advocaat om te gaan scheiden. Was ik dagenlang overtuigd dat ik dit moest doen. Nu steekt de twijfel weer de kop op! Ook omdat x weer beterschap belooft. Iedereen die ik ken vraagt me af waarom ik nog bij hem ben. Ze vinden allemaal dat ik die stap moet nemen. Toch ben ik zo bang voor alles wat me te wachten staat. Wat mijn dilemma dus is:Enerzijds:vind ik het wel prima zo. Leef mijn eigen leven, kan tot op zekere hoogte financieel doen wat ik wil. Heb alle vrijheid. We hebben een mooie koopwoning. Ik doe sowieso wel leuke dingen. Oke... het is niet ideaal maar zo leef ik al jaren. Alles went tenslotte. Mijn kids hebben het zo enorm naar hun zin waar we wonen en dat vind ik ook niet onbelangrijk. Anderzijds:Ben ik zo enorm bang de stap te nemen! Ik heb een beetje het gevoel dat mijn leven dadelijk ophoudt en ik helemaal niets meer kan doen. Leef misschien dadelijk op bijstandnivo. Het huis zal verkocht moeten worden. Waar komen wij te wonen? Hoeveel is mijn inkomen? Ik geef grif toe dat ik geld belangrijk vind! Fout misschien, maar geld betekent voor mij wel een stuk vrijheid om leuke dingen te doen (wij rijden paard, dat is behoorlijk duur) en mooie kleding/dingen te kopen. Ben bijv. nu eenmaal gek op mooie kleding voor mijn kids en mezelf Kan me voorstellen dat degene die dit leest zo haar bedenkingen heeft hierover, maar ik probeer op een eerlijke manier mijn situatie te schetsen). Uiteraard vind ik een stap terug doen logisch en niet erg. Maar om nu te eindigen op "nul". Daarbij vind ik het allemaal zo "eng"; wat staat me te wachten, vind ik ooit een leuk iemand, etc..etc...Over de alimentatie die ik kan verwachten nog even het volgende: x heeft een niet al te hoog standaard inkomen. De extra dingen die we kunnen doen komen voort uit verdiensten die zwart zijn. Daarbij ben ik ook vreselijk onzeker geraakt door alles wat er gebeurd is. X had tenslotte al die jaren een relatie met een hele jonge mooie meid. Nu is er niets mis met mij hoor... Ben dan wel 40 maar wordt veel jonger geschat. X. accepteert onze scheiding overigens niet. Is geenzins van plan om mee te werken. Hij is zich kapot geschrokken omdat ik al zovaak gedreigd heb in het verleden en nu is het hem wel duidelijk dat ik het meen. Ik heb trouwens al zovaak tegen hem gezegd dat ik bij hem blijf voor de "zekerheid" en ik niet meer van hem houd. Hij gelooft dat niet... Hij is ervan overtuigd dat het tussen ons weer goed komt... Komt nu met beloftes waarvan ik weet dat hij ze niet waar kan maken. Daarbij......... ik hou niet meer van hem!Kortom............ herkent iemand de angst? Zijn er meiden die ondanks hun slechte huwelijk vanwege de consequenties bij hun partner blijven, zoals ik dat jaren deed? Ik weet het echt niet meer. Ik word gek van de stress over wat ik moet gaan doen.... Ik weet dat wanneer ik nu niet ga scheiden het er nooit meer van komt, maar het is ook zo gemakkelijk de situatie te handhaven. Van de andere kant wil ik ook weer voelen dat ik leef en tzt een echt leuke relatie krijgen.Tot zover... mijn verhaal. Hoop dat het duidelijk is... Lastig om een lang verhaal bondig en duidelijk te houden.Liefs,Thirzabewerkt door moderator,
vrijdag 24 augustus 2007 om 14:58
Lieve Thirza,
Hoe gaat het nu met je? Ik heb Poms bericht met belangstelling gelezen. Ik denk dat je goed naar haar moet luisteren, ze weet waar ze het over heeft.
Het is tijd om je leven in eigen hand te nemen. Mij viel het stukje dat Pom citeerde over "het is nu rustig want x is er niet dus ik heb niet veel te vertellen" ook op. Ik dacht: nu zou je júist heel erg met jezelf bezig moeten zijn en zou er ontzettend veel moeten gebeuren. Als je ex er is, weet je al dat veel van je energie naar hem gaat en dat er minder ruimte is voor stappen (die is er trouwens wel degelijk!).
Dus. X is weg, jij gaat aan de slag. Je bent doodop. Geloof me meisje, ik ken het. Ik sla me erdoorheen en jij kan het ook. Bij mij duurt deze ellende al een jaar (sinds we uit elkaar zijn gegaan). Ik heb in dat jaar veel moeilijke stappen genomen, moest veel confrontaties aangaan met mijn ex en met mezelf. Maar als ik uit wil komen op mijn doel, en dat is een rustig leven met mijn kinderen, dan móet ik daar doorheen. Dat doel hou ik voor ogen.
Elke stap is zwaar, ik weet het zo goed. Het zuigt op zo veel manieren energie uit je. Het is daarom belangrijk ook goed voor jezelf te zorgen en in jezelf te investeren. Je haalt het contact met vriendinnen aan, gaat weer uit: dat is heel goed! Let er wel op dat je die dingen niet in plaats van die andere stappen gaat doen.
Je verliefdheid. Been there, done that. Laat het je niet afleiden van je doel. Je hebt op dit moment een zekere goodwill bij je omgeving. Hier op het forum ook. Verspeel die niet. Leo is zó'n kostbare internetvriendin, je mocht je heel gelukkig prijzen dat ze jou af en toe wijze woorden en steun kwam brengen.
Het kan gebeuren dat ook in real life mensen je voornemen om weg te gaan, niet meer serieus zullen nemen als ze zien dat je geen stappen onderneemt. Nu zijn ze er voor je en willen ze je steunen. Maar jij moet jóuw deel doen. Je bent een volwassen vrouw en moeder van twee kinderen. Je bent geen "grote meid" als je met de advocaat gaat praten. Wij zijn je moeder niet
Wij kunnen je helpen een hoop zaken op een rijtje te zetten. We kunnen je een luisterend oor bieden en praktische adviezen geven. We kunnen je het gevoel geven dat je hier niet alleen in bent. Maar we kunnen je niet verder helpen. Jij moet het doen, Thirza. Neem de stappen. Schrijf op wat er moet gebeuren. En doe het dan, elke dag een beetje. Het is moeilijk en zwaar lieve Thirza, ik ga je niet zeggen dat het niet zo is. Je moet er dwars doorheen voor het beter wordt.
Wil je dat? Wil je dat het beter wordt? Of denk je dat deze situatie voor jou en je meiden op termijn wel draaglijk is? Maak een keuze en voer die uit. Blijven kan nog hoor.
liefs
dubio
Hoe gaat het nu met je? Ik heb Poms bericht met belangstelling gelezen. Ik denk dat je goed naar haar moet luisteren, ze weet waar ze het over heeft.
Het is tijd om je leven in eigen hand te nemen. Mij viel het stukje dat Pom citeerde over "het is nu rustig want x is er niet dus ik heb niet veel te vertellen" ook op. Ik dacht: nu zou je júist heel erg met jezelf bezig moeten zijn en zou er ontzettend veel moeten gebeuren. Als je ex er is, weet je al dat veel van je energie naar hem gaat en dat er minder ruimte is voor stappen (die is er trouwens wel degelijk!).
Dus. X is weg, jij gaat aan de slag. Je bent doodop. Geloof me meisje, ik ken het. Ik sla me erdoorheen en jij kan het ook. Bij mij duurt deze ellende al een jaar (sinds we uit elkaar zijn gegaan). Ik heb in dat jaar veel moeilijke stappen genomen, moest veel confrontaties aangaan met mijn ex en met mezelf. Maar als ik uit wil komen op mijn doel, en dat is een rustig leven met mijn kinderen, dan móet ik daar doorheen. Dat doel hou ik voor ogen.
Elke stap is zwaar, ik weet het zo goed. Het zuigt op zo veel manieren energie uit je. Het is daarom belangrijk ook goed voor jezelf te zorgen en in jezelf te investeren. Je haalt het contact met vriendinnen aan, gaat weer uit: dat is heel goed! Let er wel op dat je die dingen niet in plaats van die andere stappen gaat doen.
Je verliefdheid. Been there, done that. Laat het je niet afleiden van je doel. Je hebt op dit moment een zekere goodwill bij je omgeving. Hier op het forum ook. Verspeel die niet. Leo is zó'n kostbare internetvriendin, je mocht je heel gelukkig prijzen dat ze jou af en toe wijze woorden en steun kwam brengen.
Het kan gebeuren dat ook in real life mensen je voornemen om weg te gaan, niet meer serieus zullen nemen als ze zien dat je geen stappen onderneemt. Nu zijn ze er voor je en willen ze je steunen. Maar jij moet jóuw deel doen. Je bent een volwassen vrouw en moeder van twee kinderen. Je bent geen "grote meid" als je met de advocaat gaat praten. Wij zijn je moeder niet
Wij kunnen je helpen een hoop zaken op een rijtje te zetten. We kunnen je een luisterend oor bieden en praktische adviezen geven. We kunnen je het gevoel geven dat je hier niet alleen in bent. Maar we kunnen je niet verder helpen. Jij moet het doen, Thirza. Neem de stappen. Schrijf op wat er moet gebeuren. En doe het dan, elke dag een beetje. Het is moeilijk en zwaar lieve Thirza, ik ga je niet zeggen dat het niet zo is. Je moet er dwars doorheen voor het beter wordt.
Wil je dat? Wil je dat het beter wordt? Of denk je dat deze situatie voor jou en je meiden op termijn wel draaglijk is? Maak een keuze en voer die uit. Blijven kan nog hoor.
liefs
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 15:06
Praktische tip: begin met geldzaken. Ga alles uitzoeken. Het kan een hels karwei zijn, maar doe het. Vraag iemand je te helpen. Hoe zit het met het huis, schulden, vermogen, de erfenis, alimentatie? Je hebt juridische vragen maar ook de cijfermatige kant van de zaak. Die moet je beide rondkrijgen. Dus stel je advocaat de relevante rechtsvragen en reken ondertussen zelf de cijfers na. Het is een rotklus maar je zal zien hoe fijn het is als het vordert. En, vergeet niet, JE MOET HET TOCH DOEN. Beter nu dan later. Of dat je ex het op geheel eigen wijze doet.
Die erfenis? Wat zijn de consequenties als je die aan de inboedel onttrekt? Kun je er een groot duur ding voor kopen dat je aan iemand cadeau doet? Zijn er creatieve manieren om die erfenis toch te houden? Sieraden gelden geloof ik als persoonlijk bezit bij een scheiding (weet ik niet zeker), koop voor mijn part een peperdure ring die je na de scheiding weer verkoopt.
Je zal zien dat bij elk punt dat verduidelijkt wordt, je angst om te gaan scheiden ook afneemt. Ik ben heel lang heel bang geweest voor de financiële consequenties, maar het is na een jaar nu éindelijk duidelijk. Ik kom er een stuk beter vanaf dan ik had gedacht. Al die angst voor niets geweest.
liefs,
dubio
Die erfenis? Wat zijn de consequenties als je die aan de inboedel onttrekt? Kun je er een groot duur ding voor kopen dat je aan iemand cadeau doet? Zijn er creatieve manieren om die erfenis toch te houden? Sieraden gelden geloof ik als persoonlijk bezit bij een scheiding (weet ik niet zeker), koop voor mijn part een peperdure ring die je na de scheiding weer verkoopt.
Je zal zien dat bij elk punt dat verduidelijkt wordt, je angst om te gaan scheiden ook afneemt. Ik ben heel lang heel bang geweest voor de financiële consequenties, maar het is na een jaar nu éindelijk duidelijk. Ik kom er een stuk beter vanaf dan ik had gedacht. Al die angst voor niets geweest.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 15:24
Dubio, dank voor je woorden (en ook Iseo natuurlijk).
Op zich vind ik daar blijven geen optie meer. Thirza heeft geen idee wat haar te wachten staat en ervaring leert, dat wanneer een scheiding vordert, de ondelrlinge verhoudingen dramatisch verslechteren. Dan wordt haar situatie absoluut onmogelijk.
Ik heb geen idee hoe groot de erfenis is, maar hij zal moeten delen hierin.
De helft van het geld is simpelweg voor hem, behalve wanneer ze dit geld nu gebruikt voor bijv. tussentijdse huisvesting. Huren van een huisje op een vakantiepark oid. Het evenredige deel zal dan van Thirza's deel afgaan, maar veiligheid boven alles toch?
Wanneer Thirza's man er achter komt dat zij verliefd is op een ander, dan zijn helemaal de rapen gaar en is het echt direct zaak om weg te zijn.
Het is wel altijd verstandig om nu al een vluchtplan te hebben, een mogelijkheid dat je direct kunt vertrekken. Dus een tijdelijke verblijfplaats, een tas met wat spullen en mensen in de omgeving die hiervan op de hoogte zijn.
Vluchten naar de nieuwe liefde is geen optie in deze.
Op zich vind ik daar blijven geen optie meer. Thirza heeft geen idee wat haar te wachten staat en ervaring leert, dat wanneer een scheiding vordert, de ondelrlinge verhoudingen dramatisch verslechteren. Dan wordt haar situatie absoluut onmogelijk.
Ik heb geen idee hoe groot de erfenis is, maar hij zal moeten delen hierin.
De helft van het geld is simpelweg voor hem, behalve wanneer ze dit geld nu gebruikt voor bijv. tussentijdse huisvesting. Huren van een huisje op een vakantiepark oid. Het evenredige deel zal dan van Thirza's deel afgaan, maar veiligheid boven alles toch?
Wanneer Thirza's man er achter komt dat zij verliefd is op een ander, dan zijn helemaal de rapen gaar en is het echt direct zaak om weg te zijn.
Het is wel altijd verstandig om nu al een vluchtplan te hebben, een mogelijkheid dat je direct kunt vertrekken. Dus een tijdelijke verblijfplaats, een tas met wat spullen en mensen in de omgeving die hiervan op de hoogte zijn.
Vluchten naar de nieuwe liefde is geen optie in deze.
vrijdag 24 augustus 2007 om 15:49
~[quote]:
Dubio, dank voor je woorden (en ook Iseo natuurlijk).
Op zich vind ik daar blijven geen optie meer.
Blijven kan altijd. Dan gaat Thirza niet scheiden en blijft ze bij x. Dat bedoelde ik ermee. Ik heb niet het idee dat ze dat wil, het lijkt míj ook inderdaad geen optie want veel te gevaarlijk. Dan moet ze dus stappen ondernemen voor het alternatief: scheiden.
Thirza heeft geen idee wat haar te wachten staat en ervaring leert, dat wanneer een scheiding vordert, de ondelrlinge verhoudingen dramatisch verslechteren. Dan wordt haar situatie absoluut onmogelijk.
Daar kan ik helaas over meepraten
Ik heb godzijdank wel de moed gehad mijn ex direct de deur uit te zetten toen ik had besloten uit elkaar te gaan. Hij had overigens noch geld, noch huisvesting, voor alle duidelijkheid, dus om nu te zeggen dat dit een makkelijke beslissing was...
Ik heb geen idee hoe groot de erfenis is, maar hij zal moeten delen hierin.
De helft van het geld is simpelweg voor hem, behalve wanneer ze dit geld nu gebruikt voor bijv. tussentijdse huisvesting. Huren van een huisje op een vakantiepark oid. Het evenredige deel zal dan van Thirza's deel afgaan, maar veiligheid boven alles toch?
Ik heb Thirza al eerder geschreven dat ik vind dat ze het geld los moet zien van de emotie die rondom de erfenis hangt. Met de helft van dat geld neemt hij niet de helft van de emotionele waarde mee, gelukkig. Hoe dan ook is het belangrijk uit te zoeken hoe het zit. Dan kun je ook door, in praktische en emotionele zin. Het is zo, niks aan te doen, klaar.
Bij het idee van een vluchtplan sluit ik me helemaal aan. Ben je in hemelsnaam voorzichtig met je lief Thirza?
liefs,
dubio
Dubio, dank voor je woorden (en ook Iseo natuurlijk).
Op zich vind ik daar blijven geen optie meer.
Blijven kan altijd. Dan gaat Thirza niet scheiden en blijft ze bij x. Dat bedoelde ik ermee. Ik heb niet het idee dat ze dat wil, het lijkt míj ook inderdaad geen optie want veel te gevaarlijk. Dan moet ze dus stappen ondernemen voor het alternatief: scheiden.
Thirza heeft geen idee wat haar te wachten staat en ervaring leert, dat wanneer een scheiding vordert, de ondelrlinge verhoudingen dramatisch verslechteren. Dan wordt haar situatie absoluut onmogelijk.
Daar kan ik helaas over meepraten
Ik heb godzijdank wel de moed gehad mijn ex direct de deur uit te zetten toen ik had besloten uit elkaar te gaan. Hij had overigens noch geld, noch huisvesting, voor alle duidelijkheid, dus om nu te zeggen dat dit een makkelijke beslissing was...Ik heb geen idee hoe groot de erfenis is, maar hij zal moeten delen hierin.
De helft van het geld is simpelweg voor hem, behalve wanneer ze dit geld nu gebruikt voor bijv. tussentijdse huisvesting. Huren van een huisje op een vakantiepark oid. Het evenredige deel zal dan van Thirza's deel afgaan, maar veiligheid boven alles toch?
Ik heb Thirza al eerder geschreven dat ik vind dat ze het geld los moet zien van de emotie die rondom de erfenis hangt. Met de helft van dat geld neemt hij niet de helft van de emotionele waarde mee, gelukkig. Hoe dan ook is het belangrijk uit te zoeken hoe het zit. Dan kun je ook door, in praktische en emotionele zin. Het is zo, niks aan te doen, klaar.
Bij het idee van een vluchtplan sluit ik me helemaal aan. Ben je in hemelsnaam voorzichtig met je lief Thirza?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 16:58
Hoi Dubio, ik dacht dat je bedoelde, daar nu blijven tot de scheiding rond is. Lijkt me toch een oplossing die gaandweg onmogelijk en gevaarlijk wordt.
Het is nooit een makkelijke beslissing om iemand de deur uit te zetten, maar wanneer dit je onmogelijk lijkt, dan kun je altijd nog zelf weggaan samen met de kinderen.
Destijds ben ik zelf wel gebleven en ik weet nu, dat die moeilijke periode absoluut geen enkele positieve invloed gehad heeft op de scheiding. Dat die periode veel meer smet op de scheiding geworpen heeft en dat er echt gevaarlijke situaties geweest zijn. Situaties die heel erg makkelijk kunnen escaleren. Ik heb zelf geen kinderen en er woonden toen geen kinderen in huis. Zeker richting kinderen heb je de verantwoordelijkheid om ze een veilige omgeving te bieden en dat is in Thirza's situatie niet het geval. Al heel lang niet.
Het is nooit een makkelijke beslissing om iemand de deur uit te zetten, maar wanneer dit je onmogelijk lijkt, dan kun je altijd nog zelf weggaan samen met de kinderen.
Destijds ben ik zelf wel gebleven en ik weet nu, dat die moeilijke periode absoluut geen enkele positieve invloed gehad heeft op de scheiding. Dat die periode veel meer smet op de scheiding geworpen heeft en dat er echt gevaarlijke situaties geweest zijn. Situaties die heel erg makkelijk kunnen escaleren. Ik heb zelf geen kinderen en er woonden toen geen kinderen in huis. Zeker richting kinderen heb je de verantwoordelijkheid om ze een veilige omgeving te bieden en dat is in Thirza's situatie niet het geval. Al heel lang niet.
vrijdag 24 augustus 2007 om 23:19
Lieve meiden,
Het is echt niet zo dat ik mijn eigen pad blijf bewandelen. Misschien komt het zo over, en dat begrijp ik ook wel, maar ik ben juist al zo veel verder, want ik heb besloten om te gaan scheiden. Ik heb mijn grenzen aangegeven v.w.b. seks, hetgeen hij accepteert en heb mijn grenzen aangeven v.w.b. zorg naar hem toe en nog een aantal zaken. Ik heb zelfs voorelkaar gekregen dat hij het eens is met de scheiding, eens is met de verkoop van de woning. Daarin ben ik dus al behoorlijk verder gekomen en deze stappen heb ik kunnen nemen juist door support van jullie. En geloof me, zover als ik nu ben is voor mijn doen is het heel wat! Hij is het eens met het feit dat er gescheiden gaat worden, alleen de invulling daarvan niet. En dat is iets waarmee ik toch nog niet klaar ben, omdat ik het zo onrechtvaardig vind. Natuurlijk is onze veiligheid het allerbelangrijkst, maar moet ik dan zondermeer accepteren dat ik dadelijk verantwoordelijk ben voor zijn schulden en hij ook nog als toetje de helft van mijn erfenis krijgt? Zoveel is dat geld overigens niet. Dat geld is van mijn ouders, klaar! Ik wil juist, omdat ik alles altijd maar geaccepteerd heb, tegengas bieden. Laten zien tov hem dat ik niet langer het "naieve, volgzame en onderdanige meisje" ben zoals hij me altijd zag. Proberen althans en mocht ik merken dat het geen enkele zin heeft, kan ik altijd nog gas terug nemen en verder gaan met de procedure op zijn voorwaarden. Dat heb ik ook nodig om mijn gevoel van eigenwaarde terug te vinden. Ik weet wat ik doe, echt waar. Evenals het besluit (oke, niet geheel vrijwillig) nog even onder een dak te blijven leven met hem. Juist, als ik hem nu de deur wijs wordt hij boos! Het is de beste keus die ik op dit moment kan maken. Hij kent de voorwaarden, als hij zich niet kan gedragen is het afgelopen.
Daarbij heb ik gezorgd vluchtadressen te hebben. Daarvan heb ik er 3 en die wonen hier op steenworp afstand. Ook heb ik altijd mijn mobiel bij me. Ik heb het gevoel dat x me met rust laat want hij heeft zijn vertier gevonden met andere vrouwen. Zijn aggressie komt meest van tijd voort door sexuele frustratie. Als ik niet wilde. Dat heeft hij nu zelf opgelost en dat moet ook wel want hij laat me met rust.
Het gevaar wat ik wel loop is als x erachter komt dat ik verliefd ben, maar daar komt hij absoluut niet achter. Die verliefdheid, heeft geen toekomst, dat realiseer ik me goed. Al hoop ik anders, maar wat niet kan.......Maar voor nu zie ik het als een "tussen-stationnetje" omdat het zó goed voelt. We hebben trouwens geen relatie, er is al heel lang veel spanning tussen ons en er is wel het e.e.a. gebeurd.. Maar goed, daarover kan ik niets vertellen. Ik zie hem heel graag, hij mij ook (hoop ik) en de aandacht die ik van hem krijg voelt gewoon heel goed. Ik verwacht ook niets van hem. Het enige wat ik wil is dromen van hem en dus ook vluchten uit de werkelijkheid.
Met mijn meiden gaat het goed, echt! We praten veel met elkaar, doen veel met elkaar en als hen iets dwars zit vertellen ze me dat. Natuurlijk voel ik me ook weleens een slechte moeder omdat ze tot op heden opgegroeid zijn met zo'n vader. Maar ze hebben geen respect voor hem, voelen geen band met hem en dat scheelt. Hun papa is een stomme papa. Hun plezier halen ze vooral hier uit de buurt en met weggaan neem ik dat hen af. Ik weet dat ze dat per se niet willen! Ze hebben het e.e.a. gezien maar over de hele linie valt dat enorm mee omdat de ruzies vooral 's avonds plaats vonden. Ik neem mijn verantwoording echt wel vwb hen, want zij zijn het allerbelangrijkst voor me. Mocht ik het idee hebben dat ze schade ondervinden van het feit dat hun vader hier nog woont dan ben ik zo weg. In dat geval zou het me ook niet uitmaken waar ik naar toe zou gaan. Alles voor hen hoor. Ik denk ook: Ze doen het hartstikke goed op school, zijn gezien, hebben veel vriendinnetjes, zijn dankbaar en beleefd, luisteren goed en gedragen zich keurig en netjes. Ze zijn heel gelukkig eigenlijk. Slapen goed, trekken zich niet terug op hun kamertje. Mochten ze last ondervinden, bang zijn, zich zorgen maken oid, dan zouden ze het toch niet zo goed doen? Misschien onderschat ik het, maar als kinderen zich niet goed voelen, dan voel je dat.
Ik hoop een beetje duidelijk gemaakt te hebben dat ik, weliswaar op mijn manier, goed bezig ben. Ik neem alle adviezen van harte, echt waar, en doe er mijn voordeel mee. Ik hoop ook niet dat ik Leo het gevoel gegeven heb, dat niet te doen, want het tegendeel is waar.
Iseo, ik zou het boek heel graag lezen als jij het uit hebt. Je krijgt het dan in een mum van tijd terug. Laat je weten wanneer je het uit hebt? Je weet me te vinden he?
Vervelend trouwens, kon heel lang niet inloggen hier.
Dikke knuffel voor jullie,
en een nog dikkere voor Leo!
Het is echt niet zo dat ik mijn eigen pad blijf bewandelen. Misschien komt het zo over, en dat begrijp ik ook wel, maar ik ben juist al zo veel verder, want ik heb besloten om te gaan scheiden. Ik heb mijn grenzen aangegeven v.w.b. seks, hetgeen hij accepteert en heb mijn grenzen aangeven v.w.b. zorg naar hem toe en nog een aantal zaken. Ik heb zelfs voorelkaar gekregen dat hij het eens is met de scheiding, eens is met de verkoop van de woning. Daarin ben ik dus al behoorlijk verder gekomen en deze stappen heb ik kunnen nemen juist door support van jullie. En geloof me, zover als ik nu ben is voor mijn doen is het heel wat! Hij is het eens met het feit dat er gescheiden gaat worden, alleen de invulling daarvan niet. En dat is iets waarmee ik toch nog niet klaar ben, omdat ik het zo onrechtvaardig vind. Natuurlijk is onze veiligheid het allerbelangrijkst, maar moet ik dan zondermeer accepteren dat ik dadelijk verantwoordelijk ben voor zijn schulden en hij ook nog als toetje de helft van mijn erfenis krijgt? Zoveel is dat geld overigens niet. Dat geld is van mijn ouders, klaar! Ik wil juist, omdat ik alles altijd maar geaccepteerd heb, tegengas bieden. Laten zien tov hem dat ik niet langer het "naieve, volgzame en onderdanige meisje" ben zoals hij me altijd zag. Proberen althans en mocht ik merken dat het geen enkele zin heeft, kan ik altijd nog gas terug nemen en verder gaan met de procedure op zijn voorwaarden. Dat heb ik ook nodig om mijn gevoel van eigenwaarde terug te vinden. Ik weet wat ik doe, echt waar. Evenals het besluit (oke, niet geheel vrijwillig) nog even onder een dak te blijven leven met hem. Juist, als ik hem nu de deur wijs wordt hij boos! Het is de beste keus die ik op dit moment kan maken. Hij kent de voorwaarden, als hij zich niet kan gedragen is het afgelopen.
Daarbij heb ik gezorgd vluchtadressen te hebben. Daarvan heb ik er 3 en die wonen hier op steenworp afstand. Ook heb ik altijd mijn mobiel bij me. Ik heb het gevoel dat x me met rust laat want hij heeft zijn vertier gevonden met andere vrouwen. Zijn aggressie komt meest van tijd voort door sexuele frustratie. Als ik niet wilde. Dat heeft hij nu zelf opgelost en dat moet ook wel want hij laat me met rust.
Het gevaar wat ik wel loop is als x erachter komt dat ik verliefd ben, maar daar komt hij absoluut niet achter. Die verliefdheid, heeft geen toekomst, dat realiseer ik me goed. Al hoop ik anders, maar wat niet kan.......Maar voor nu zie ik het als een "tussen-stationnetje" omdat het zó goed voelt. We hebben trouwens geen relatie, er is al heel lang veel spanning tussen ons en er is wel het e.e.a. gebeurd.. Maar goed, daarover kan ik niets vertellen. Ik zie hem heel graag, hij mij ook (hoop ik) en de aandacht die ik van hem krijg voelt gewoon heel goed. Ik verwacht ook niets van hem. Het enige wat ik wil is dromen van hem en dus ook vluchten uit de werkelijkheid.
Met mijn meiden gaat het goed, echt! We praten veel met elkaar, doen veel met elkaar en als hen iets dwars zit vertellen ze me dat. Natuurlijk voel ik me ook weleens een slechte moeder omdat ze tot op heden opgegroeid zijn met zo'n vader. Maar ze hebben geen respect voor hem, voelen geen band met hem en dat scheelt. Hun papa is een stomme papa. Hun plezier halen ze vooral hier uit de buurt en met weggaan neem ik dat hen af. Ik weet dat ze dat per se niet willen! Ze hebben het e.e.a. gezien maar over de hele linie valt dat enorm mee omdat de ruzies vooral 's avonds plaats vonden. Ik neem mijn verantwoording echt wel vwb hen, want zij zijn het allerbelangrijkst voor me. Mocht ik het idee hebben dat ze schade ondervinden van het feit dat hun vader hier nog woont dan ben ik zo weg. In dat geval zou het me ook niet uitmaken waar ik naar toe zou gaan. Alles voor hen hoor. Ik denk ook: Ze doen het hartstikke goed op school, zijn gezien, hebben veel vriendinnetjes, zijn dankbaar en beleefd, luisteren goed en gedragen zich keurig en netjes. Ze zijn heel gelukkig eigenlijk. Slapen goed, trekken zich niet terug op hun kamertje. Mochten ze last ondervinden, bang zijn, zich zorgen maken oid, dan zouden ze het toch niet zo goed doen? Misschien onderschat ik het, maar als kinderen zich niet goed voelen, dan voel je dat.
Ik hoop een beetje duidelijk gemaakt te hebben dat ik, weliswaar op mijn manier, goed bezig ben. Ik neem alle adviezen van harte, echt waar, en doe er mijn voordeel mee. Ik hoop ook niet dat ik Leo het gevoel gegeven heb, dat niet te doen, want het tegendeel is waar.
Iseo, ik zou het boek heel graag lezen als jij het uit hebt. Je krijgt het dan in een mum van tijd terug. Laat je weten wanneer je het uit hebt? Je weet me te vinden he?
Vervelend trouwens, kon heel lang niet inloggen hier.
Dikke knuffel voor jullie,
en een nog dikkere
voor Leo!
vrijdag 24 augustus 2007 om 23:40
Thirz, ik stuur je het boek zsm toe.
Verder wil ik toch graag tegen je zeggen, dat ik er gewoon echt geen goed gevoel over heb dat jij en de meiden nog steeds in een huis wonen met deze man. Ik heb het al eerder aangegeven, en het antwoord van jou kan ik ook goed volgen, maar...
zelf dus de ervaring dat het binnen een paar tellen heel gevaarlijk kan worden...
Wat Pom al zegt, ervaring leert, dat wanneer een scheiding vordert, de onderlinge verhoudingen dramatisch verslechteren. Dan is het toch echt een risico wat je neemt, en ik vraag me af wat er nou echt tegenover staat.
Blijf me zorgen maken, en het is ook zeker zo dat je al een eind bent gekomen, maar dit laatste stuk...
Je schrijft, ik weet wat ik doe.
Maar je hebt te maken met een totaal onvoorspelbaar iemand, ook al lijkt het of je nu controle hebt over hoe bepaalde situaties verlopen, dat je dingen kunt sturen.
Deze scheiding gaat naar het einde toe mijns inziens nog wel eens heftig kunnen gaan verlopen en als je nu kunt voorkomen dat jullie in een echt kwetsbare positie terechtkomen/ blijven zou ik daar de kansen echt voor proberen aan te grijpen, te zien.
Liefs!!
Verder wil ik toch graag tegen je zeggen, dat ik er gewoon echt geen goed gevoel over heb dat jij en de meiden nog steeds in een huis wonen met deze man. Ik heb het al eerder aangegeven, en het antwoord van jou kan ik ook goed volgen, maar...
zelf dus de ervaring dat het binnen een paar tellen heel gevaarlijk kan worden...
Wat Pom al zegt, ervaring leert, dat wanneer een scheiding vordert, de onderlinge verhoudingen dramatisch verslechteren. Dan is het toch echt een risico wat je neemt, en ik vraag me af wat er nou echt tegenover staat.
Blijf me zorgen maken, en het is ook zeker zo dat je al een eind bent gekomen, maar dit laatste stuk...
Je schrijft, ik weet wat ik doe.
Maar je hebt te maken met een totaal onvoorspelbaar iemand, ook al lijkt het of je nu controle hebt over hoe bepaalde situaties verlopen, dat je dingen kunt sturen.
Deze scheiding gaat naar het einde toe mijns inziens nog wel eens heftig kunnen gaan verlopen en als je nu kunt voorkomen dat jullie in een echt kwetsbare positie terechtkomen/ blijven zou ik daar de kansen echt voor proberen aan te grijpen, te zien.
Liefs!!
zaterdag 25 augustus 2007 om 12:33
Thirza, ik denk niet dat jij je realiseert wat je hier feitelijk schrijft. Jij stelt feitelijk nu het financiele belang voor jullie veiligheid. De afwikkeling van jullie financiele situatie is iets wat al lang klip en klaar is, dat was het al toen jullie samen het huwelijkscontract ondertekenden wat in gemeenschap van goederen was. Deze afspraak kun je niet meer ongedaan maken, hoe onrechtvaardig je dit ook vindt. Je bent er zelf verantwoordelijk voor, dat je nu moet delen in schulden en erfenis.Geen enkele advocaat of rechter zal zich hard gaan maken voor het feit, dat jij wel vindt, dat de schulden niet jou toekomen en de erfenis wel.
Maar wat moet er nog meer gebeuren eer jij je realiseert in welke hachelijke situatie jij en je kinderen zich bevinden? Is het het waard om te blijven in een situatie waar op het moment dat hij er weer is, de vlam echt in de pan kan slaan? Mede omdat de financiele afwikkeling gewoon al afgewerkt is.
Van hem hoef je op het gebied van geld niks te verwachten. Waarom zou hij? Je hebt al zo ontzettend veel van hem geaccepteerd, hij is altijd met alles weggekomen. Bovendien staat hij volledig in zijn recht.
Het is fijn dat je kinderen goed met je kunnen praten. Ik hoop dat je het boek van Susan Forward snel kunt gaan lezen en dan zul je ook lezen wat voor een desatreuze gevolgen jullie relatie en afwikkeling van scheiding heeft op de kinderen.
Het is fijn dat ze buiten goed kunnen spelen, daar hebben ze iig een veilige plek. Jullie huis is dat al jaren niet meer. Het huis waarin ze slapen, waarin ze ruzies meemaken, geconfronteerd worden met jouw verdriet en het karakter van hun vader.
De schade die dit al aangericht heeft is op dit moment voor jou niet te overzien.
Jij hebt als uitvlucht basis bijv. dit forum, maar waar kunnen je kinderen terecht? Niet bij jou Thirza, niet voor daadwerkelijke hulp. Je kunt ze wat troost bieden, niet meer of minder.
Bovendien laat jij keer op keer weer zien hoe een moeder zich niet moet laten behandelen en daarin ben je geen goed voorbeeld. Bijv. toen hij in je gezicht spuwde waar de kinderen bij waren, dat is zo'n moment, dat je moet handelen en vertrekken.
Heb je enig idee hoe de situatie in jullie huis kan gaan escaleren wanneer de scheiding vordert? Ik vermoed van niet, anders had je de periode dat hij op vakantie is gebruikt om te vertrekken naar een veilig onderkomen.
zaterdag 25 augustus 2007 om 13:05
Als ik ook maar even mag binnenvallen...
Thirza, ik ben het erg eens met Iseo en Pom. Je weet nooit wat je ex nog gaat doen nu de scheiding eraan zit te komen. Ik heb van dichtbij meegemaakt dat een stel ging scheiden, puur omdat ze uit elkaar gegroeid waren en dus zonder dat er ooit sprake was geweest van agressie o.i.d., allebei heel redelijke mensen, en zelfs in dat geval liep de zaak behoorlijk uit de hand. Gezien het feit dat je ex vaak genoeg zijn nare kant heeft laten zien, denk ik dat je er toch echt rekening mee moet houden dat dat zeker nu weer kan gebeuren.
Pas goed op jezelf en je meiden hoor!
Thirza, ik ben het erg eens met Iseo en Pom. Je weet nooit wat je ex nog gaat doen nu de scheiding eraan zit te komen. Ik heb van dichtbij meegemaakt dat een stel ging scheiden, puur omdat ze uit elkaar gegroeid waren en dus zonder dat er ooit sprake was geweest van agressie o.i.d., allebei heel redelijke mensen, en zelfs in dat geval liep de zaak behoorlijk uit de hand. Gezien het feit dat je ex vaak genoeg zijn nare kant heeft laten zien, denk ik dat je er toch echt rekening mee moet houden dat dat zeker nu weer kan gebeuren.
Pas goed op jezelf en je meiden hoor!
zondag 26 augustus 2007 om 15:20
Thirza, ook even een reactie van mij. Ik ben het hartgrondig met Pom, Dubio, Iseo en Lemmy eens. Ik heb het je al eens eerder geschreven: je denkt dat je x kent, maar je kent hem nìet onder deze omstandigheden!
Bovendien valt mij steeds op dat in jouw verhalen het in nog steeds om x draait. Je schrijft ergens dat hij je niet meer raakt, maar uit jouw berichten spreekt het tegendeel.
Misschien 'raakt' hij je niet meer op het gebied van liefde, maar je bent nog heel erg met hem verbonden, al is het maar in negatieve zin.
Je schrijft dat je hem wilt bewijzen dat je niet meer een naief, volgzaam meisje bent, maar waarom zou je daar energie insteken, wat heb je hem nog te bewijzen? Waarom steek je die energie niet in jezelf, in het ondernemen van stappen voor jouw eigen leven, een leven met je meiden?
Wat wil je Thirza...is het genoegdoening, 'wraak', erkenning...voor al die jaren van verdriet? Wil je hem 'straffen' voor wat jij jou heeft aangedaan?
Ondanks al je voornemens en plannen, blijven èchte concrete stappen nog steeds uit. Zit jij nog steeds in dezelfde situtatie. En lucht jij je hart hier over het horkerige gedrag van x, wat hij doet, waar hij is en hoe onmogelijk hij is. Alsof je ons (of jezelf?) steeds weer wilt overtuigen wat een eikel hij is. En als hij er niet is, heb je 'niet veel te melden'. Dat is veelzeggend.
Je bent nog zo met hem bezig meis...
Het zou zo goed zijn voor jou om je nu los te maken van hem, om al je aandacht en energie te richten op het leven dat voor je ligt...zonder hem!
En een verliefdheid lijkt in zo'n situatie een heerlijke vluchtweg, maar dat is precies wat het is: een vluchtweg.
Ik begrijp best dat die erfeniskwestie belangrijk voor je is, maar het lijkt er een beetje op dat je het als een bliksemafleider gaat gebruiken, net als het huis.
Het is praktisch niet te vermijden Thirza, dat de bom een keer gaat barsten tijdens dit proces en jij kunt maar beter zorgen dat je vóór die tijd al vertrokken bent, dat je jouw zaakjes geregeld hebt en dat hij geen machtmiddelen meer tegen je heeft.
Het moeilijkste van scheiden is het loslaten Thirza en dan met name het emotionele loslaten. Zelfs het loslaten van de negatieve aspecten, de machtstrijd, de ruzies, het ergeren...
Het klinkt misschien gek, maar wat deze zaken betreft proef ik bij jou nog erg veel weerstand.
Hoe los ben jij van x Thirza...als je diep in je hart kijkt?
Bovendien valt mij steeds op dat in jouw verhalen het in nog steeds om x draait. Je schrijft ergens dat hij je niet meer raakt, maar uit jouw berichten spreekt het tegendeel.
Misschien 'raakt' hij je niet meer op het gebied van liefde, maar je bent nog heel erg met hem verbonden, al is het maar in negatieve zin.
Je schrijft dat je hem wilt bewijzen dat je niet meer een naief, volgzaam meisje bent, maar waarom zou je daar energie insteken, wat heb je hem nog te bewijzen? Waarom steek je die energie niet in jezelf, in het ondernemen van stappen voor jouw eigen leven, een leven met je meiden?
Wat wil je Thirza...is het genoegdoening, 'wraak', erkenning...voor al die jaren van verdriet? Wil je hem 'straffen' voor wat jij jou heeft aangedaan?
Ondanks al je voornemens en plannen, blijven èchte concrete stappen nog steeds uit. Zit jij nog steeds in dezelfde situtatie. En lucht jij je hart hier over het horkerige gedrag van x, wat hij doet, waar hij is en hoe onmogelijk hij is. Alsof je ons (of jezelf?) steeds weer wilt overtuigen wat een eikel hij is. En als hij er niet is, heb je 'niet veel te melden'. Dat is veelzeggend.
Je bent nog zo met hem bezig meis...
Het zou zo goed zijn voor jou om je nu los te maken van hem, om al je aandacht en energie te richten op het leven dat voor je ligt...zonder hem!
En een verliefdheid lijkt in zo'n situatie een heerlijke vluchtweg, maar dat is precies wat het is: een vluchtweg.
Ik begrijp best dat die erfeniskwestie belangrijk voor je is, maar het lijkt er een beetje op dat je het als een bliksemafleider gaat gebruiken, net als het huis.
Het is praktisch niet te vermijden Thirza, dat de bom een keer gaat barsten tijdens dit proces en jij kunt maar beter zorgen dat je vóór die tijd al vertrokken bent, dat je jouw zaakjes geregeld hebt en dat hij geen machtmiddelen meer tegen je heeft.
Het moeilijkste van scheiden is het loslaten Thirza en dan met name het emotionele loslaten. Zelfs het loslaten van de negatieve aspecten, de machtstrijd, de ruzies, het ergeren...
Het klinkt misschien gek, maar wat deze zaken betreft proef ik bij jou nog erg veel weerstand.
Hoe los ben jij van x Thirza...als je diep in je hart kijkt?
zondag 26 augustus 2007 om 21:21
Dag allemaal,
Ook ik ben een trouwe lezeres van dit topic, aangezien Thirza een vriendin is.
Allereerst vind ik het fantastisch zoals jullie haar hierin bijstaan. Ik lees met veel bewondering hoe jullie op een treffende manier haar inzicht geven in haar problemen, in haar eigen persoontje en hoe jullie haar tot steun zijn in alle praktische zaken die geregeld moeten worden. Zelf ik leer ervan, al zit ik niet in zo’n situatie. Ik zie ook hoe ze veranderd is door toedoen van jullie; hoe daadkrachtiger ze is geworden. De stappen die ze tot nu toe genomen heeft had ze mijn inziens nog niet kunnen maken zonder jullie hulp. De stappen die ze tot nu heeft genomen, zijn groot, heel groot zelfs, voor haar doen. Ik ben echt heel trots op haar, want ik weet hoe moeilijk ze het heeft gehad en nog heeft. Om inzicht te krijgen in jezelf en waar je al die jaren in hebt gezet gezeten kost veel tijd en gaat stapje voor stapje.
Zeker, ik ben het met jullie eens, ze moet hem het huis uitzetten. Aan de andere kant, Thirza weet waar ze mee bezig is. Ze zal nooit of te nimmer haar kinderen in gevaar brengen. Haar meiden zijn haar alles! Als er gevaar dreigt, is ze direct vertrokken. Dat zal ze ook zeker doen naarmate de scheiding volgt. Maar op dit moment zijn de meiden gelukkig, met hun school en hun vriendjes en vriendinnetjes. Voor Thirza staat het geluk van haar meiden bovenaan, het is de vraag maar of ze momenteel beter af zouden zijn in een blijfvanmijnlijf huis. Op dit moment voelen ze zich nog altijd het meest prettig en veilig in hun eigen huis, daar praat Thirza echt wel over met ze. X. is meer niet dan wel thuis. Ze heeft die dingen heel goed afgewogen tegen elkaar. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen, dat ik ook mijn bedenkingen wel heb, maar respecteer haar keuze wat op dit moment het beste is voor de meiden en haarzelf.
Nogmaals, ik vind het geweldig hoe jullie haar steunen en helpen! Maar proef ook een beetje uit jullie laatste postings, dat ze de goede adviezen moet opvolgen om geen goodwill te verspelen, en echt stappen moet nemen. Stappen waar ze zelf nog niet aan toe is, ofwel gewoon nog niet wil zetten. Ik begrijp jullie goede bedoelingen erachter, Thirza nog meer! Maar het komt toch mijn inziens toch een beetje over alsof ze gedwongen wordt om iets te doen waar ze nog niet achter staat.
Ik hoop niet dat jullie het mij kwalijk nemen, en misschien ga ik mijn boekje wel te buiten, maar wilde toch ook ff mijn vriendinnetje steunen. Ik denk dat ze meer heeft aan jullie steun dan kritiek. Overigens spreek ik hier op persoonlijke titel. Ik hoop van harte dat jullie haar blijven steunen, ook als ze niet direct de juiste stappen neemt.
Ook ik ben een trouwe lezeres van dit topic, aangezien Thirza een vriendin is.
Allereerst vind ik het fantastisch zoals jullie haar hierin bijstaan. Ik lees met veel bewondering hoe jullie op een treffende manier haar inzicht geven in haar problemen, in haar eigen persoontje en hoe jullie haar tot steun zijn in alle praktische zaken die geregeld moeten worden. Zelf ik leer ervan, al zit ik niet in zo’n situatie. Ik zie ook hoe ze veranderd is door toedoen van jullie; hoe daadkrachtiger ze is geworden. De stappen die ze tot nu toe genomen heeft had ze mijn inziens nog niet kunnen maken zonder jullie hulp. De stappen die ze tot nu heeft genomen, zijn groot, heel groot zelfs, voor haar doen. Ik ben echt heel trots op haar, want ik weet hoe moeilijk ze het heeft gehad en nog heeft. Om inzicht te krijgen in jezelf en waar je al die jaren in hebt gezet gezeten kost veel tijd en gaat stapje voor stapje.
Zeker, ik ben het met jullie eens, ze moet hem het huis uitzetten. Aan de andere kant, Thirza weet waar ze mee bezig is. Ze zal nooit of te nimmer haar kinderen in gevaar brengen. Haar meiden zijn haar alles! Als er gevaar dreigt, is ze direct vertrokken. Dat zal ze ook zeker doen naarmate de scheiding volgt. Maar op dit moment zijn de meiden gelukkig, met hun school en hun vriendjes en vriendinnetjes. Voor Thirza staat het geluk van haar meiden bovenaan, het is de vraag maar of ze momenteel beter af zouden zijn in een blijfvanmijnlijf huis. Op dit moment voelen ze zich nog altijd het meest prettig en veilig in hun eigen huis, daar praat Thirza echt wel over met ze. X. is meer niet dan wel thuis. Ze heeft die dingen heel goed afgewogen tegen elkaar. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen, dat ik ook mijn bedenkingen wel heb, maar respecteer haar keuze wat op dit moment het beste is voor de meiden en haarzelf.
Nogmaals, ik vind het geweldig hoe jullie haar steunen en helpen! Maar proef ook een beetje uit jullie laatste postings, dat ze de goede adviezen moet opvolgen om geen goodwill te verspelen, en echt stappen moet nemen. Stappen waar ze zelf nog niet aan toe is, ofwel gewoon nog niet wil zetten. Ik begrijp jullie goede bedoelingen erachter, Thirza nog meer! Maar het komt toch mijn inziens toch een beetje over alsof ze gedwongen wordt om iets te doen waar ze nog niet achter staat.
Ik hoop niet dat jullie het mij kwalijk nemen, en misschien ga ik mijn boekje wel te buiten, maar wilde toch ook ff mijn vriendinnetje steunen. Ik denk dat ze meer heeft aan jullie steun dan kritiek. Overigens spreek ik hier op persoonlijke titel. Ik hoop van harte dat jullie haar blijven steunen, ook als ze niet direct de juiste stappen neemt.
zondag 26 augustus 2007 om 22:44
Pom,
Internetten doe ik alleen 's avonds. Overdags lees ik zo nu en dan. Tijd geleden was ik zó verslaafd aan mijn computer dat ik dag- en nacht aan het msn-en was etc. Nu heb ik daarin paal en perk gesteld. Daarbij was ik gisteren een dagje uit en 's avonds laat terug. Heb 's avonds nog wél een berichtje geschreven op het andere topic en daar ook gezegd dat ik later zou reageren op mijn topic omdat ik naar bed ging. Soms weet ik ook niet zo heel goed wat ik moet schrijven, omdat ik het niet zo goed op papier kan zetten, verwoorden, zoals sommige anderen dat wel kunnen. Het nadeel van schrijven vind ik dat nuances, in tegenstelling tot een gesprek, moeilijk te verwoorden zijn. Om uit te leggen waarom ik het juist op deze manier doe.
Dat x me niet meer kan raken daarmee bedoel ik op emotioneel gebied. Als hij met andere vrouwen bezig is, me uitscheldt of zelfs in mijn gezicht spuugt dan doet me dat niets. Ja, oke, ik word er boos om! Maar het maakt me niet verdrietig zoals voorheen. In die zin ben ik los van hem. Ik hou niet meer van hem maar zolang de scheiding nog niet uitgesproken is blijf ik, weliswaar noodgedwongen, "verbonden" met hem. Dat "moet" dan nog maar eventjes... het einde is sowieso in zicht. Over een paar maandjes dan hebben wij ons eigen huisje.
Jullie hebben het er steeds over dat ik in deze situatie blijf hangen en geen stap vooruit kom. Over die stappen heb ik in mijn vorige post verteld maar vergeet ook niet dat x konstant in het buitenland zit en dan ook niet bereikbaar is. Er ligt hier een brief te wachten van mijn adv. voor hem, de inhoud daarvan moet dan weer overlegd worden met zijn adv. Zo duurt het ook lang ja, en dat vind ik ook heel vervelend. Dat is dan wel iets waarover ik overleg kan gaan plegen met mijn adv. Op deze manier schiet het niet op. Maar dat is ook weer het dubbele omdat ik enerzijds blij ben dat hij weg is, terwijl het praktisch gezien niet op schiet zo.
Ik maak me los, ben mijn sociale kontakten aan het opbouwen, afleiding aan het zoeken, probeer leuke dingen te doen en nog veel meer. Ik ben best heel erg aan het veranderen, maar dat kost ook tijd en energie en dat gaat de ene dag beter dan de andere dag. Het is ook nog niet zolang geleden dat ik dit traject in gedoken ben. Mijn energie begint ook langzamerhand beetje bij beetje terug te komen dus in die zin heb ik er ook vertrouwen in.
Over het gevaar nog even het volgende: Ik ben er echt niet zo bang voor want was dat het geval geweest dan was ik weggegaan. Ik heb echt, ondanks jullie waarschuwingen, niet het idee dat ik gevaar ga lopen. X. vermaakt zich momenteel en dan is het goed. Mocht dat het geval zijn dan ben ik zo weg. Buiten mijn vluchtadressen hier vlakbij, woon ik ook nog in een hele fijne buurt en kan desnoods bij mij buren terecht. Maar nogmaals, zo'n vaart loopt het écht niet.
Liefs, Thirza
Internetten doe ik alleen 's avonds. Overdags lees ik zo nu en dan. Tijd geleden was ik zó verslaafd aan mijn computer dat ik dag- en nacht aan het msn-en was etc. Nu heb ik daarin paal en perk gesteld. Daarbij was ik gisteren een dagje uit en 's avonds laat terug. Heb 's avonds nog wél een berichtje geschreven op het andere topic en daar ook gezegd dat ik later zou reageren op mijn topic omdat ik naar bed ging. Soms weet ik ook niet zo heel goed wat ik moet schrijven, omdat ik het niet zo goed op papier kan zetten, verwoorden, zoals sommige anderen dat wel kunnen. Het nadeel van schrijven vind ik dat nuances, in tegenstelling tot een gesprek, moeilijk te verwoorden zijn. Om uit te leggen waarom ik het juist op deze manier doe.
Dat x me niet meer kan raken daarmee bedoel ik op emotioneel gebied. Als hij met andere vrouwen bezig is, me uitscheldt of zelfs in mijn gezicht spuugt dan doet me dat niets. Ja, oke, ik word er boos om! Maar het maakt me niet verdrietig zoals voorheen. In die zin ben ik los van hem. Ik hou niet meer van hem maar zolang de scheiding nog niet uitgesproken is blijf ik, weliswaar noodgedwongen, "verbonden" met hem. Dat "moet" dan nog maar eventjes... het einde is sowieso in zicht. Over een paar maandjes dan hebben wij ons eigen huisje.
Jullie hebben het er steeds over dat ik in deze situatie blijf hangen en geen stap vooruit kom. Over die stappen heb ik in mijn vorige post verteld maar vergeet ook niet dat x konstant in het buitenland zit en dan ook niet bereikbaar is. Er ligt hier een brief te wachten van mijn adv. voor hem, de inhoud daarvan moet dan weer overlegd worden met zijn adv. Zo duurt het ook lang ja, en dat vind ik ook heel vervelend. Dat is dan wel iets waarover ik overleg kan gaan plegen met mijn adv. Op deze manier schiet het niet op. Maar dat is ook weer het dubbele omdat ik enerzijds blij ben dat hij weg is, terwijl het praktisch gezien niet op schiet zo.
Ik maak me los, ben mijn sociale kontakten aan het opbouwen, afleiding aan het zoeken, probeer leuke dingen te doen en nog veel meer. Ik ben best heel erg aan het veranderen, maar dat kost ook tijd en energie en dat gaat de ene dag beter dan de andere dag. Het is ook nog niet zolang geleden dat ik dit traject in gedoken ben. Mijn energie begint ook langzamerhand beetje bij beetje terug te komen dus in die zin heb ik er ook vertrouwen in.
Over het gevaar nog even het volgende: Ik ben er echt niet zo bang voor want was dat het geval geweest dan was ik weggegaan. Ik heb echt, ondanks jullie waarschuwingen, niet het idee dat ik gevaar ga lopen. X. vermaakt zich momenteel en dan is het goed. Mocht dat het geval zijn dan ben ik zo weg. Buiten mijn vluchtadressen hier vlakbij, woon ik ook nog in een hele fijne buurt en kan desnoods bij mij buren terecht. Maar nogmaals, zo'n vaart loopt het écht niet.
Liefs, Thirza
zondag 26 augustus 2007 om 23:08
Nou ja zeg, Lusaka! Wat ontzettend lief van je, kreeg het er helemaal warm van! Dit had ik eventjes niet verwacht, zeg...
Ik weet hoe jij erover denkt en ik weet ook dat ook jij vindt dat ik moet vertrekken. Jij kent x, mijn meiden, en mij al zolang... Je bent zelfs nog op onze bruiloft geweest! Gelukkig begrijp je ook waarom ik het op deze manier doe, al ben je het er niet mee eens. Daarover hebben we gesprekken genoeg gehad onder het genot van een fles rose. Bedankt voor je vertrouwen en ik zie je gauw weer... liefs van mij!
Ik weet hoe jij erover denkt en ik weet ook dat ook jij vindt dat ik moet vertrekken. Jij kent x, mijn meiden, en mij al zolang... Je bent zelfs nog op onze bruiloft geweest! Gelukkig begrijp je ook waarom ik het op deze manier doe, al ben je het er niet mee eens. Daarover hebben we gesprekken genoeg gehad onder het genot van een fles rose. Bedankt voor je vertrouwen en ik zie je gauw weer... liefs van mij!
zondag 26 augustus 2007 om 23:16
Hai allemaal, welkom Lusaka,
Ik ben trots op mijn lieve vrouwen hier. Trots op wat jullie schrijven en hoe jullie Thirza proberen te stimuleren. Alles draait om inzicht in jouw situatie Thirz en ik sluit me aan bij Reina, je leven draait om X, dat heeft het 22 jaar gedaan en doet het nog steeds met dit verschil dat je nu probeert om je van hem los te maken, nog steeds rekening houdend met hem, hoe hij zich gedraagt, wat hij zegt, hoe hij reageert, hoe hij niet reageert enzovoort. En dat is logisch. Je weet niet beter dus het duurt lang voordat je jezelf los kunt zien van hem die de hoofdrol speelt in jouw leven. Wij proberen je daarvan te doordringen. Daar zijn soms pittige woorden voor nodig, want we willen je allemaal vérder helpen, we willen niet dat je stilstaat, of erger nog, terugvalt, we willen je vooruit helpen juist.
Ik begrijp wat jij zegt Lusaka, dat het lijkt alsof Thirza wordt aangevallen, alsof ze kritiek krijgt en de woorden die geschreven worden zijn ook treffend, soms hard zelfs, klopt.
Maar.......de vrouwen hier leven allemaal mee met Thirza, oprecht en echt zoals je zelf al hebt kunnen constateren en dat doen ze niet door met haar mee te treuren en haar alleen een schouder te bieden om op uit te huilen. Dat kan niet want dan streeft een topic als dit z'n nut voorbij. Als jij en vriendin bent Lusaka, dan zie je ook dat er concreet van alles gebeurt behalve dat Thirza nog steeds zit waar ze zit, bij een man die haar bespuugt, aanrandt en haar in het bijzijn van haar dochters vernedert. Dat haar wordt aangeraden weg te gaan, even uit te hijgen ergens anders (in mijn huis bijvoorbeeld, zoals ik haar aangeboden heb) en ze gaat daar niet op in maar blijft met angst en beven zitten wachten tot die ellendige X weer terugkomt, dan gaan mensen vragen stellen, dat lijkt me niet zo vreemd.
Kijk, wij zitten allemaal niet in de situatie waar Thirza in zit. We kijken er van buitenaf tegenaan maar we zijn er wel bij betrokken en het is verschrikkelijk om te lezen dat iemand waar je om bent gaan geven, forumwise, gevangen blijft zitten. Er worden absoluut vorderingen gemaakt, dat zal niemand tegenspreken maar een feit is dat Thirza nog steeds woont op een plek waar ze niet veilig is, al houdt ze zelf vol van wel. Haar beschrijvingen vertellen ons, haar sympathisanten, dat ze zichzelf en haar dochters geweld aandoet door bij haar man te blijven.
Ik geloof dat haar dochters haar alles zijn. Sterker nog, ik wéét dat dat zo is, ik voel het, dwars door het beeldscherm heen. Dat Thirza's man haar vernedert in het bijzijn van haar dochters zou een goede reden moeten zijn om weg te gaan, zo snel als ze kan. We hebben talloze voorbeelden gelezen met zijn allen die er van getuigen dat de situatie bij Thirza thuis niet ok is voor twee puberende meiden. Dat zij, die zoveel van haar kinderen houdt, nog steeds in dat huis woont waar die man iedere dag binnen kan komen rossen om ze het leven weer zuur te maken, maakt dat er vragen gesteld worden.
Die vragen worden gesteld uit medeleven. Juist die vragen die antwoorden nodig hebben, maar antwoorden komen er niet. Een aanbod om er even uit te zijn wordt genegeerd. Van mij hoeft Thirza niks te doen wat ze niet wil maar ingaan op een aanbod, ingaan op vragen en opmerkingen omtrent een vertrek had ik wél verwacht. Ik heb al een hele tijd geleden eens gevraagd of Thirza niet met haar kinderen bij haar schoonvader kan wonen of dat X in het huis van schoonvader gaat wonen en schoonvader bij Thirza intrekt. Ook daar wordt niet op ingegaan. Opvallend voor iemand die zo graag weg wil bij haar man.
Meehuilen met iemand in de problemen kan iedereen, dat is niet zo moeilijk maar je schiet er niks mee op. Het is lief, meer niet. De vrouwen hier willen Thirza verder helpen. En ze hoeft helemaal niks wat ze niet wil maar als je iets héél erg graag wil, zoals Thirza zegt te willen, dan maak je plannen en regel je dingen voor jezelf en je kinderen. Dan heb je geen moeite met een belletje naar een advocaat en ga je niet zitten wachten tot je kweller weer eens terugkomt van vakantie.
Thirza, er wordt met je meegeleefd en met je meegedacht. Je moest eens weten. Ik heb niet voor niks gezegd dat ik er even afstand van nam, ik wilde je op komen halen want ik wíl niet dat je met angst wacht tot X weer thuiskomt. Maar ik zat fout en daarom was ik weg want jíj moet het niet meer willen, niet ik. Ik ben jou niet en jij moet het zelf allemaal regelen. Ik kan alleen via het forum steunen en vragen stellen, of antwoorden geven op vragen die jij hebt. Die vragen zijn soms hard misschien, de conclusies ook maar ik denk oprecht dat je daar uiteindelijk meer aan hebt dan aan alleen een platform om je verhaal kwijt te kunnen. Als ik er naast zit dan hoor ik het graag van je.
Ik ben trots op mijn lieve vrouwen hier. Trots op wat jullie schrijven en hoe jullie Thirza proberen te stimuleren. Alles draait om inzicht in jouw situatie Thirz en ik sluit me aan bij Reina, je leven draait om X, dat heeft het 22 jaar gedaan en doet het nog steeds met dit verschil dat je nu probeert om je van hem los te maken, nog steeds rekening houdend met hem, hoe hij zich gedraagt, wat hij zegt, hoe hij reageert, hoe hij niet reageert enzovoort. En dat is logisch. Je weet niet beter dus het duurt lang voordat je jezelf los kunt zien van hem die de hoofdrol speelt in jouw leven. Wij proberen je daarvan te doordringen. Daar zijn soms pittige woorden voor nodig, want we willen je allemaal vérder helpen, we willen niet dat je stilstaat, of erger nog, terugvalt, we willen je vooruit helpen juist.
Ik begrijp wat jij zegt Lusaka, dat het lijkt alsof Thirza wordt aangevallen, alsof ze kritiek krijgt en de woorden die geschreven worden zijn ook treffend, soms hard zelfs, klopt.
Maar.......de vrouwen hier leven allemaal mee met Thirza, oprecht en echt zoals je zelf al hebt kunnen constateren en dat doen ze niet door met haar mee te treuren en haar alleen een schouder te bieden om op uit te huilen. Dat kan niet want dan streeft een topic als dit z'n nut voorbij. Als jij en vriendin bent Lusaka, dan zie je ook dat er concreet van alles gebeurt behalve dat Thirza nog steeds zit waar ze zit, bij een man die haar bespuugt, aanrandt en haar in het bijzijn van haar dochters vernedert. Dat haar wordt aangeraden weg te gaan, even uit te hijgen ergens anders (in mijn huis bijvoorbeeld, zoals ik haar aangeboden heb) en ze gaat daar niet op in maar blijft met angst en beven zitten wachten tot die ellendige X weer terugkomt, dan gaan mensen vragen stellen, dat lijkt me niet zo vreemd.
Kijk, wij zitten allemaal niet in de situatie waar Thirza in zit. We kijken er van buitenaf tegenaan maar we zijn er wel bij betrokken en het is verschrikkelijk om te lezen dat iemand waar je om bent gaan geven, forumwise, gevangen blijft zitten. Er worden absoluut vorderingen gemaakt, dat zal niemand tegenspreken maar een feit is dat Thirza nog steeds woont op een plek waar ze niet veilig is, al houdt ze zelf vol van wel. Haar beschrijvingen vertellen ons, haar sympathisanten, dat ze zichzelf en haar dochters geweld aandoet door bij haar man te blijven.
Ik geloof dat haar dochters haar alles zijn. Sterker nog, ik wéét dat dat zo is, ik voel het, dwars door het beeldscherm heen. Dat Thirza's man haar vernedert in het bijzijn van haar dochters zou een goede reden moeten zijn om weg te gaan, zo snel als ze kan. We hebben talloze voorbeelden gelezen met zijn allen die er van getuigen dat de situatie bij Thirza thuis niet ok is voor twee puberende meiden. Dat zij, die zoveel van haar kinderen houdt, nog steeds in dat huis woont waar die man iedere dag binnen kan komen rossen om ze het leven weer zuur te maken, maakt dat er vragen gesteld worden.
Die vragen worden gesteld uit medeleven. Juist die vragen die antwoorden nodig hebben, maar antwoorden komen er niet. Een aanbod om er even uit te zijn wordt genegeerd. Van mij hoeft Thirza niks te doen wat ze niet wil maar ingaan op een aanbod, ingaan op vragen en opmerkingen omtrent een vertrek had ik wél verwacht. Ik heb al een hele tijd geleden eens gevraagd of Thirza niet met haar kinderen bij haar schoonvader kan wonen of dat X in het huis van schoonvader gaat wonen en schoonvader bij Thirza intrekt. Ook daar wordt niet op ingegaan. Opvallend voor iemand die zo graag weg wil bij haar man.
Meehuilen met iemand in de problemen kan iedereen, dat is niet zo moeilijk maar je schiet er niks mee op. Het is lief, meer niet. De vrouwen hier willen Thirza verder helpen. En ze hoeft helemaal niks wat ze niet wil maar als je iets héél erg graag wil, zoals Thirza zegt te willen, dan maak je plannen en regel je dingen voor jezelf en je kinderen. Dan heb je geen moeite met een belletje naar een advocaat en ga je niet zitten wachten tot je kweller weer eens terugkomt van vakantie.
Thirza, er wordt met je meegeleefd en met je meegedacht. Je moest eens weten. Ik heb niet voor niks gezegd dat ik er even afstand van nam, ik wilde je op komen halen want ik wíl niet dat je met angst wacht tot X weer thuiskomt. Maar ik zat fout en daarom was ik weg want jíj moet het niet meer willen, niet ik. Ik ben jou niet en jij moet het zelf allemaal regelen. Ik kan alleen via het forum steunen en vragen stellen, of antwoorden geven op vragen die jij hebt. Die vragen zijn soms hard misschien, de conclusies ook maar ik denk oprecht dat je daar uiteindelijk meer aan hebt dan aan alleen een platform om je verhaal kwijt te kunnen. Als ik er naast zit dan hoor ik het graag van je.
maandag 27 augustus 2007 om 00:05
Lieve Leo,
Ik heb jouw post om tijdelijk op adem te komen bij jou niet gelezen en dat vind ik heel erg! Ook de andere dingen die je aanhaalt, ben ik niet nader op in gegaan omdat het geen optie is. Uiteraard was het wel zo netjes geweest uit te leggen waarom. Jouw aanbod: Ik heb er domweg overheen gelezen en dat spijt me écht enorm! Ik begrijp nu zo goed waarom je "wegbleef" en begrijp nu ook de reactie van jouw lieve vriendin Pom. Ik kan duizenden dingen bedenken om mijn excuus aan te bieden, maar ik kan dit niet goed praten. Zo'n lief aanbod wat ik negeerde! Oprecht sorry! Weer een hele wijze les voor mij. Gisteren heb ik je gefeliciteerd bij "Oogkleppen" omdat ik dat niet goed durfde bij "Blessings". Ik voelde dat er iets niet goed was en begrijp nu waarom. Ik hoop dat je mijn excuus aanvaardt?
De rest ga ik graag later op in....
Liefs, Thirza
Ik heb jouw post om tijdelijk op adem te komen bij jou niet gelezen en dat vind ik heel erg! Ook de andere dingen die je aanhaalt, ben ik niet nader op in gegaan omdat het geen optie is. Uiteraard was het wel zo netjes geweest uit te leggen waarom. Jouw aanbod: Ik heb er domweg overheen gelezen en dat spijt me écht enorm! Ik begrijp nu zo goed waarom je "wegbleef" en begrijp nu ook de reactie van jouw lieve vriendin Pom. Ik kan duizenden dingen bedenken om mijn excuus aan te bieden, maar ik kan dit niet goed praten. Zo'n lief aanbod wat ik negeerde! Oprecht sorry! Weer een hele wijze les voor mij. Gisteren heb ik je gefeliciteerd bij "Oogkleppen" omdat ik dat niet goed durfde bij "Blessings". Ik voelde dat er iets niet goed was en begrijp nu waarom. Ik hoop dat je mijn excuus aanvaardt?
De rest ga ik graag later op in....
Liefs, Thirza
maandag 27 augustus 2007 om 08:51
Lieve Thirza
Ook ik ben een stille mee lezer, al een tijdje, ook ik zit midden in een scheiding. echter mijn relatie was stabiel te noemen zonder geweld en aggressie van zijn kant, echter voor mij was al een aantal jaren het gevoel voor hem weg en nu heb ik de knoop doorgehakt een aantal maand geleden. En dat is hard bij hem aangekomen. IK heb de fout gemaakt om ook verliefd te worden op een ander en dat weet hij inmiddels. Echter wat ik je mee wil geven is regel alles aub goed als je het besluit neemt. En doe niet zoals ik nu heb gedaan. Zorg dat je een goede woning hebt waar je naar toe kunt en blijf niet zoals ik nu gedaan hebt zolang wonen bij hem omwille van de kinderen. Konden wij in het begin nog normaal naar elkaar doen dat gaat nu steeds moeilijker en wordt de strijd harder. Vooral nu er dingen over mij rond gaan die niet waar zijn. Ik weet niet eens waar ze het vandaan halen, waar ze het op baseren, maar toch wordt ik nu opeens met jan en alleman gezien en hij geloofd het ook nog dat is het ergste. Nu heb ik een huisje voor het eerst moet ik hem helemaal alleen opknappen. En dat valt tegen maar toch hoop ik hier binnenkort de deur achter mij dicht te trekken. Helaas heb ik nu nog een ander besluit te nemen. Onze gezamelijke hobby. Hij wil dat ik die opgeef omdat hij dan daarbij kan blijven. Over mij wordt toch gelult, zegt ie. Ik baal hiervan, ik wil deze hobby niet kwijt maar aan de andere kant weet ik ook dat het juist die mensen zijn die nu kletsen. Als je een besluit neemt om te scheiden lucht dat op, maar de strijd die dan nog komt is moeilijk, heel moeilijk en hard en eenzaam zonder vrienden.
Weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, denk het niet. Maar ik heb toch wel heel veel aan dit forum, dus ik blijf meelezen, meesteunen, en meeleven.
Succes Meid, wij gaan ervoor.
Ook ik ben een stille mee lezer, al een tijdje, ook ik zit midden in een scheiding. echter mijn relatie was stabiel te noemen zonder geweld en aggressie van zijn kant, echter voor mij was al een aantal jaren het gevoel voor hem weg en nu heb ik de knoop doorgehakt een aantal maand geleden. En dat is hard bij hem aangekomen. IK heb de fout gemaakt om ook verliefd te worden op een ander en dat weet hij inmiddels. Echter wat ik je mee wil geven is regel alles aub goed als je het besluit neemt. En doe niet zoals ik nu heb gedaan. Zorg dat je een goede woning hebt waar je naar toe kunt en blijf niet zoals ik nu gedaan hebt zolang wonen bij hem omwille van de kinderen. Konden wij in het begin nog normaal naar elkaar doen dat gaat nu steeds moeilijker en wordt de strijd harder. Vooral nu er dingen over mij rond gaan die niet waar zijn. Ik weet niet eens waar ze het vandaan halen, waar ze het op baseren, maar toch wordt ik nu opeens met jan en alleman gezien en hij geloofd het ook nog dat is het ergste. Nu heb ik een huisje voor het eerst moet ik hem helemaal alleen opknappen. En dat valt tegen maar toch hoop ik hier binnenkort de deur achter mij dicht te trekken. Helaas heb ik nu nog een ander besluit te nemen. Onze gezamelijke hobby. Hij wil dat ik die opgeef omdat hij dan daarbij kan blijven. Over mij wordt toch gelult, zegt ie. Ik baal hiervan, ik wil deze hobby niet kwijt maar aan de andere kant weet ik ook dat het juist die mensen zijn die nu kletsen. Als je een besluit neemt om te scheiden lucht dat op, maar de strijd die dan nog komt is moeilijk, heel moeilijk en hard en eenzaam zonder vrienden.
Weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, denk het niet. Maar ik heb toch wel heel veel aan dit forum, dus ik blijf meelezen, meesteunen, en meeleven.
Succes Meid, wij gaan ervoor.
maandag 27 augustus 2007 om 10:27
Thirza, eigenlijk wordt er nergens tegen je gezegd, dat je niets onderneemt. Sinds mei heb je al stappen ondernomen om de scheiding in gang te zetten. Toch is er bij veel meelezers hier grote ongerustheid over de gespannen situatie waar je in leeft. Iedere keer wanneer dit punt aangestipt wordt, dan wordt dit snel weer weggeveegd met het argument, dat je dan vertrekt.
Ik denk niet dat je je realiseert, dat op dat kritieke moment vertrekken niet mogelijk is. Iedere ochtend staan er korte berichten in de krant over soortgelijke situaties, vrouw mishandelt door man, oorzaak in de relationele sfeer. Deze vrouwen hebben niet lijdzaam toe zitten wachten hierop, waren zich op zich bewust van de gespannen situatie, maar zijn gebleven, denkende dat het wel los zou lopen.
Ik hoop, dat je je realiseert, dat bijv. zo'n brief van je advocaat bij hem echt in het verkeerde keelsgat kan kiezen. Met zo'n brief staan de feiten zwart op wit en hij heeft in het verleden al talloze keren aan je bewezen, dat jij geen enkel krediet bij hem hebt.
Net als Reina al zei, je bent nog veel te veel verbonden met hem. Je zegt in je posting, dat zijn gedrag je niets meer doet, maar schrijft tevens in dezelfde zin, dat je wel boos wordt. Dat geeft aan hoe zeer je nog verbonden bent met hem.
Er zijn al veel te veel erge dingen gebeurd om ervan uit te gaan, dat een verder verloop van de scheiding goed zal verlopen. Je zegt, zolang hij zich vermaakt is er niks aan de hand. Wanneer hij terug is, dan zal hij zich echt niet vermaken, dan ligt er de brief van de advocaat en geen enkele nieuwe liefde is in staat om hem te weerhouden van een bittere strijd.
Thirza, je bent zo gewend om te strijden met hem en wilt zelfs nu nog blijven strijden met hem. Om dingen die feitelijk al klip en klaar zijn. De erfenis zal je hoe dan ook moet delen met hem en wanneer er schulden zijn, dan moet je daar ook je bijdrage in gaan geven.
Bij mij blijft als paal boven water staan, dat jij je veel te weinig realiseert hoe gevaarlijk de omstandigheden zijn waar je nu in leeft. Ik zou met deze man nog niet eens de strijd aangaan, dat hij het huis verlaat, maar zelf met de kinderen vertrekken.
Door je relatie ben je gewend om te strijden voor je gelijk. Dat zie je bijv. ook terug in dit topic. Je realiseert je niet, dat de dingen die hier gezegd worden, met name inzake je snellere vertrek, in jouw eigen belang zijn. Dat iedereen het wel goed meent met je. Feitelijk is iedereen het op dit topic eens, dat jij, op basis van wat je hier verteld hebt, in gevaarlijke omstandigheden leeft.
Thirza, kun je je voorstellen, dat jij in deze min of meer handelingsonbekwaam bent? Te zwaar gewond om te bepalen of de omstandigheden nog houdbaar zijn? Je hebt al veel en veel te veel dingen laten gebeuren, welke het tegendeel bewijzen.
Andere vraag, heb je al hulp gevraagd bijv. via de huisarts om je professioneel te laten begeleiden?
Ik denk niet dat je je realiseert, dat op dat kritieke moment vertrekken niet mogelijk is. Iedere ochtend staan er korte berichten in de krant over soortgelijke situaties, vrouw mishandelt door man, oorzaak in de relationele sfeer. Deze vrouwen hebben niet lijdzaam toe zitten wachten hierop, waren zich op zich bewust van de gespannen situatie, maar zijn gebleven, denkende dat het wel los zou lopen.
Ik hoop, dat je je realiseert, dat bijv. zo'n brief van je advocaat bij hem echt in het verkeerde keelsgat kan kiezen. Met zo'n brief staan de feiten zwart op wit en hij heeft in het verleden al talloze keren aan je bewezen, dat jij geen enkel krediet bij hem hebt.
Net als Reina al zei, je bent nog veel te veel verbonden met hem. Je zegt in je posting, dat zijn gedrag je niets meer doet, maar schrijft tevens in dezelfde zin, dat je wel boos wordt. Dat geeft aan hoe zeer je nog verbonden bent met hem.
Er zijn al veel te veel erge dingen gebeurd om ervan uit te gaan, dat een verder verloop van de scheiding goed zal verlopen. Je zegt, zolang hij zich vermaakt is er niks aan de hand. Wanneer hij terug is, dan zal hij zich echt niet vermaken, dan ligt er de brief van de advocaat en geen enkele nieuwe liefde is in staat om hem te weerhouden van een bittere strijd.
Thirza, je bent zo gewend om te strijden met hem en wilt zelfs nu nog blijven strijden met hem. Om dingen die feitelijk al klip en klaar zijn. De erfenis zal je hoe dan ook moet delen met hem en wanneer er schulden zijn, dan moet je daar ook je bijdrage in gaan geven.
Bij mij blijft als paal boven water staan, dat jij je veel te weinig realiseert hoe gevaarlijk de omstandigheden zijn waar je nu in leeft. Ik zou met deze man nog niet eens de strijd aangaan, dat hij het huis verlaat, maar zelf met de kinderen vertrekken.
Door je relatie ben je gewend om te strijden voor je gelijk. Dat zie je bijv. ook terug in dit topic. Je realiseert je niet, dat de dingen die hier gezegd worden, met name inzake je snellere vertrek, in jouw eigen belang zijn. Dat iedereen het wel goed meent met je. Feitelijk is iedereen het op dit topic eens, dat jij, op basis van wat je hier verteld hebt, in gevaarlijke omstandigheden leeft.
Thirza, kun je je voorstellen, dat jij in deze min of meer handelingsonbekwaam bent? Te zwaar gewond om te bepalen of de omstandigheden nog houdbaar zijn? Je hebt al veel en veel te veel dingen laten gebeuren, welke het tegendeel bewijzen.
Andere vraag, heb je al hulp gevraagd bijv. via de huisarts om je professioneel te laten begeleiden?
maandag 27 augustus 2007 om 10:30
Jut, jij heel veel sterkte de komende tijd. Helaas is het onlosmakelijk verbonden met een scheiding, dat er praatjes de ronde gaan doen. Voor veel mensen is het makkelijker om op deze wijze met een scheiding in de omgeving om te gaan, dan daadwerkelijk eens te toetsen wat er aan de hand is. Probeer er boven te staan, ga je focussen op je nieuwe leven, zonder de gezamelijke hobby. Deze hobby blijven doen, zou voor jou nu inhouden, dat je geconfronteerd blijft worden met deze roddels en dat is niet goed voor je.
Veel sterkte!
Veel sterkte!
maandag 27 augustus 2007 om 11:43
Lieve Thirza,
Vanzelfsprekend aanvaard ik je excuses. Als jij over mijn aanbod heengelezen hebt ben ik zelfs misplaatst beledigd geweest. Ik vind het jammer dat je het niet gelezen hebt, dat wel, want omdat jij niet reageerde had ik het gevoel dat je sommige dingen gewoon niet wilde bespreken en aan je voorbij liet gaan. Ik ben blij te weten dat dat niet zo is.
Maar voor mij was het ook een les. Zoals ik al eerder schreef, ik voelde me zó bij je betrokken, ik wilde je dus letterlijk in huis nemen en misschien is dat wel helemaal niet goed want het is jouw huwelijk en jouw scheiding en je doet het allemaal op jouw manier. Het enige wat ik kan doen is met je meedenken en je aan het denken zetten, practisch advies geven, dat soort dingen.
Dat wat we allemaal zeggen soms hard aankomt kan ik, zoals ik ook in het bericht aan Lusaka schreef, heel goed begrijpen en toch is het de enige manier om je iets duidelijk te maken. Je voelt je op een vreemde manier veilig in je eigen huis. Je huis is van jou, is de omgeving die je kent, je weet niet beter, je vind het een hele stap om weg te gaan uit je woning, de kinderen misschien geen eigen kamer meer, afzien, gedoe enzovoort. Dat kan ik allemaal heel goed begrijpen. Ik hoop dat je inziet dat veiligheid iets anders inhoudt dan alle dingen die ik hierboven neerzet.
Veiligheid heeft niets te maken met een man die komt en gaat wanneer het hem uitkomt, met vernederingen en stress voor jou en de kinderen. Snap je wat ik bedoel? Jouw veiligheid is een schijnveiligheid. Maar, dat is iets wat je echt zelf moet in zien, dat kan niemand voor je doen, alleen jij.
Pom en Reina, Dubio, Lemmy, noem ze maar op, ze zeggen zinnige dingen. Die komen soms hard aan en in discussie gaan is daarbij onontbeerlijk. Doe het maar eens, je zult zien dat je niemand verliest als je het doet want ergens over van mening verschillen betekent niet dat je ruzie hebt of dat de ander niks meer met je te maken wil hebben. Jij bent dat in je relatie gewend, om het compromis te zoeken maar dat hoeft hier niet, je kunt het hier gewoon niet eens zijn met wat er gezegd wordt, zonder bang te hoeven zijn.
Ik vind het jammer dat je niet aan me gevraagd hebt of er iets was bijvoorbeeld en dat je helemaal schutterig deed over mijn verjaardag en me niet mailde zoals je zei dat je zou doen. Je was bang me boos te maken maar ik ben niet boos op je. Ik word ook niet boos op je. Waarom zou ik? Het was een misverstand en ik wilde gewoon even een stapje terug doen.
Denk niet dat je op je tenen moet lopen hier, dat hoef je niet. Ook als we het niet met elkaar eens zijn dan maakt dat niks uit voor de verhoudingen want veel van de vrouwen hier begrijpen jou dondersgoed en willen het voor jou beter, sneller, minder problematisch dan bij hunzelf het geval was.
Je kunt me gewoon opzoeken bij blessings trouwens. Wij zijn daar, in tegenstelling tot andere vaste groepjes, dol op nieuwe mensen.
Kus en no worries!
Leo
woensdag 29 augustus 2007 om 23:31
Lieve meiden,
Ik wil even laten weten dat het goed met me gaat. Nou ja, ik moet niet overdrijven, redelijk goed dan. X is er nog steeds niet, als het goed is komt hij binnenkort thuis. Naar mate de tijd vordert dat hij weg is word ik wel wat nerveuzer, want het moment waarop hij thuiskomt, komt steeds dichterbij. Van de andere kant "geniet" ik van het feit dat hij weg is. Met een tussenpoos van 1 dag heb ik hem toch al zo'n 5 wk. niet meer gezien.
Ik mail momenteel met Leo omdat er een aantal dingen zijn die meespelen, maar ik hier niet kan schrijven. Iets wat meespeelt en momenteel de overhand heeft, waardoor ik misschien inderdaad bepaalde dingen niet in het juiste perspectief zie.
Ik begrijp jullie zorgen en tegenstand waarom ik hier nog even blijf wonen erg goed, maar ik kan gewoonweg nu even niet anders. Natuurlijk komt het over alsof x nog altijd de baas is en misschien hebben jullie daar wel helemaal gelijk in, maar ik heb zoiets.. na al die jaren (zijn er inmiddels zo'n 24) met x, kunnen die aantal maanden er ook nog wel bij. De komende periode, het afwikkelen van de scheiding, zie ik als een investering. Ik hoef nog maar eventjes. Sommige dingen die ik lees komen ook best hard aan. Dat geeft ook niet want je moet een keer geconfronteerd worden. Daar kan ik ook best tegen en zet me aan het denken, maar vaak weet ik ook niet zo goed hoe ik daar op moet reageren. Over het verbonden met hem zijn bijv. wat RA schreef. Ik geloof niet zozeer dat er sprake is van verbondenheid als ik boos word. Ik wens hem in gedachten hele vreselijke dingen toe, zonder me daar schuldig over te voelen, dat doe ik ook niet uit verbondenheid. Ik meen eerder dat mijn boosheid te maken heeft met een gevoel van onrecht voor hetgeen wat hij me aangedaan heeft en (maar vooral) boosheid naar mezelf toe omdat ik zoveel gepikt hebt. De helft van mijn leven gedeeld heb met deze klootzak, en zelfs van hem gehouden heb. Nu, vind het juist zo fijn dat ik niet meer van hem hou en van hem walg. Was dat niet het geval geweest dan had ik niet de scheiding in werking kunnen zetten. Het boos worden op mezelf is iets waar ik nog wel even mee moet dealen. Maar goed, dat heeft zijn tijd nodig en inzicht in mezelf over het hoe en waarom.
Pom, ik maak gebruik van Maatschappelijk Werk. Het nadeel is alleen, en dat schreef ik eerder, dat wanneer ik daar ben de vrolijke tante uit ga hangen. Ik vind het heel moeilijk face-to-face te vertellen over dingen en zeg liever hoe goed met gaat. Daarbij heb ik tot nu toe afspraken gehad op het moment dat ik me goed voelde. Bij thuiskomst wilde ik dan nog weleens verdrietig worden omdat ik me juist dan niet goed voelde. Hierop werd gereageerd dat deze hulpverlener misschien niet de juiste zou zijn. Dat is heel goed mogelijk. Volgende week heb ik weer een afspraak en dan zal ik dat deze man iig vertellen. Zo gaat het eigenlijk steeds dat ik het ene moment supervrolijk ben en het andere moment weer heel verdrietig. Als ik supervrolijk ben kan niemand me ook van de wijs brengen.
Ik heb ook niet het gevoel direct gevaar te lopen, ook niet als de scheiding vordert. X ziet ook dat ik veranderd ben en mijn grenzen aan het stellen ben. Het feit dat hij geen seks meer afdwingt is daar al een voorbeeld van. Daarbij heeft hij ook opgemerkt dat ik niet bang meer voor hem ben. Ben ik ook écht niet! Dat voelt hij ook haarscherp aan want in plaats van dramatisch gaan huilen wanneer hij vervelend doet, kijk ik hem aan en zeg "doe maar, flink joh,"
althans woorden van die strekking. Ik merk dat dat hem afschrikt.
Wel, ik laat het hier even bij. Tussen het moment dat ik begon te typen tot nu kreeg ik een lang telefoontje... Nu ga ik langzamerhand slapen.
Leo, bedankt dat ik je mag mailen. Fijne vakantie, meid!
Lusaka, zie je vrijdag!
De anderen, ook bedankt! Ondanks sommige postings nogal scherp overkomen denk ik er echt wel over na.
Liefs, Thirza
Ik wil even laten weten dat het goed met me gaat. Nou ja, ik moet niet overdrijven, redelijk goed dan. X is er nog steeds niet, als het goed is komt hij binnenkort thuis. Naar mate de tijd vordert dat hij weg is word ik wel wat nerveuzer, want het moment waarop hij thuiskomt, komt steeds dichterbij. Van de andere kant "geniet" ik van het feit dat hij weg is. Met een tussenpoos van 1 dag heb ik hem toch al zo'n 5 wk. niet meer gezien.
Ik mail momenteel met Leo omdat er een aantal dingen zijn die meespelen, maar ik hier niet kan schrijven. Iets wat meespeelt en momenteel de overhand heeft, waardoor ik misschien inderdaad bepaalde dingen niet in het juiste perspectief zie.
Ik begrijp jullie zorgen en tegenstand waarom ik hier nog even blijf wonen erg goed, maar ik kan gewoonweg nu even niet anders. Natuurlijk komt het over alsof x nog altijd de baas is en misschien hebben jullie daar wel helemaal gelijk in, maar ik heb zoiets.. na al die jaren (zijn er inmiddels zo'n 24) met x, kunnen die aantal maanden er ook nog wel bij. De komende periode, het afwikkelen van de scheiding, zie ik als een investering. Ik hoef nog maar eventjes. Sommige dingen die ik lees komen ook best hard aan. Dat geeft ook niet want je moet een keer geconfronteerd worden. Daar kan ik ook best tegen en zet me aan het denken, maar vaak weet ik ook niet zo goed hoe ik daar op moet reageren. Over het verbonden met hem zijn bijv. wat RA schreef. Ik geloof niet zozeer dat er sprake is van verbondenheid als ik boos word. Ik wens hem in gedachten hele vreselijke dingen toe, zonder me daar schuldig over te voelen, dat doe ik ook niet uit verbondenheid. Ik meen eerder dat mijn boosheid te maken heeft met een gevoel van onrecht voor hetgeen wat hij me aangedaan heeft en (maar vooral) boosheid naar mezelf toe omdat ik zoveel gepikt hebt. De helft van mijn leven gedeeld heb met deze klootzak, en zelfs van hem gehouden heb. Nu, vind het juist zo fijn dat ik niet meer van hem hou en van hem walg. Was dat niet het geval geweest dan had ik niet de scheiding in werking kunnen zetten. Het boos worden op mezelf is iets waar ik nog wel even mee moet dealen. Maar goed, dat heeft zijn tijd nodig en inzicht in mezelf over het hoe en waarom.
Pom, ik maak gebruik van Maatschappelijk Werk. Het nadeel is alleen, en dat schreef ik eerder, dat wanneer ik daar ben de vrolijke tante uit ga hangen. Ik vind het heel moeilijk face-to-face te vertellen over dingen en zeg liever hoe goed met gaat. Daarbij heb ik tot nu toe afspraken gehad op het moment dat ik me goed voelde. Bij thuiskomst wilde ik dan nog weleens verdrietig worden omdat ik me juist dan niet goed voelde. Hierop werd gereageerd dat deze hulpverlener misschien niet de juiste zou zijn. Dat is heel goed mogelijk. Volgende week heb ik weer een afspraak en dan zal ik dat deze man iig vertellen. Zo gaat het eigenlijk steeds dat ik het ene moment supervrolijk ben en het andere moment weer heel verdrietig. Als ik supervrolijk ben kan niemand me ook van de wijs brengen.
Ik heb ook niet het gevoel direct gevaar te lopen, ook niet als de scheiding vordert. X ziet ook dat ik veranderd ben en mijn grenzen aan het stellen ben. Het feit dat hij geen seks meer afdwingt is daar al een voorbeeld van. Daarbij heeft hij ook opgemerkt dat ik niet bang meer voor hem ben. Ben ik ook écht niet! Dat voelt hij ook haarscherp aan want in plaats van dramatisch gaan huilen wanneer hij vervelend doet, kijk ik hem aan en zeg "doe maar, flink joh,"
althans woorden van die strekking. Ik merk dat dat hem afschrikt.
Wel, ik laat het hier even bij. Tussen het moment dat ik begon te typen tot nu kreeg ik een lang telefoontje... Nu ga ik langzamerhand slapen.
Leo, bedankt dat ik je mag mailen. Fijne vakantie, meid!
Lusaka, zie je vrijdag!
De anderen, ook bedankt! Ondanks sommige postings nogal scherp overkomen denk ik er echt wel over na.
Liefs, Thirza
woensdag 29 augustus 2007 om 23:59
Lieve Thirza,
Even een reactie van mij...
Als jij er echt van overtuigd bent dat jij en je meiden geen risico lopen door bij je (ex-)man in huis te blijven voorlopig, dan wil ik je best geloven, uiteindelijk ken ik jouw ex-man totaal niet en jij kent hem al heel erg lang. Eigenlijk is de reden dat ik er desondanks bang voor ben dat je wel risico loopt, dat ik er zelf destijds zo ontzettend naast heb gezeten. Ik dacht ook de zaken wel onder controle te hebben en niets bleek minder waar, ik heb behoorlijk moeten boeten voor het verkeerd inschatten van mijn 1e man.
Maar jij bent mij niet, en jouw ex-man is niet die van mij. Ik wil niet beweren dat ik het beter zie dan jij, maar zou jou willen behoeden voor de fout die ik zelf gemaakt heb toen...
Maar goed, jij doet het zoals jij denkt dat het goed is, wat vanzelfsprekend je goed recht is! Mijn post van laatst was dan ook niet bedoeld als kritiek. Ik vind dat je het goed doet, je bent heel sterk maar ook niet te trots om hulp te zoeken, echt goed vind ik dat.
Ik hoop dat het allemaal stabiel blijft bij je thuis, dat je snel ''vrij'' zult zijn en verder kunt gaan met het opbouwen van het leven waar je recht op hebt, een leven met geluk, respect en rust - iets wat voor veel mensen vanzelfsprekend is, maar helaas niet voor iedereen... Succes verder en ik blijf zeker meelezen (en wie weet zo nu en dan een beetje meeschrijven).
Liefs!!
Even een reactie van mij...
Als jij er echt van overtuigd bent dat jij en je meiden geen risico lopen door bij je (ex-)man in huis te blijven voorlopig, dan wil ik je best geloven, uiteindelijk ken ik jouw ex-man totaal niet en jij kent hem al heel erg lang. Eigenlijk is de reden dat ik er desondanks bang voor ben dat je wel risico loopt, dat ik er zelf destijds zo ontzettend naast heb gezeten. Ik dacht ook de zaken wel onder controle te hebben en niets bleek minder waar, ik heb behoorlijk moeten boeten voor het verkeerd inschatten van mijn 1e man.
Maar jij bent mij niet, en jouw ex-man is niet die van mij. Ik wil niet beweren dat ik het beter zie dan jij, maar zou jou willen behoeden voor de fout die ik zelf gemaakt heb toen...
Maar goed, jij doet het zoals jij denkt dat het goed is, wat vanzelfsprekend je goed recht is! Mijn post van laatst was dan ook niet bedoeld als kritiek. Ik vind dat je het goed doet, je bent heel sterk maar ook niet te trots om hulp te zoeken, echt goed vind ik dat.
Ik hoop dat het allemaal stabiel blijft bij je thuis, dat je snel ''vrij'' zult zijn en verder kunt gaan met het opbouwen van het leven waar je recht op hebt, een leven met geluk, respect en rust - iets wat voor veel mensen vanzelfsprekend is, maar helaas niet voor iedereen... Succes verder en ik blijf zeker meelezen (en wie weet zo nu en dan een beetje meeschrijven).
Liefs!!
