Dilemma! Scheiden of blijven?

Zal me eerst even kort voorstellen. Mijn naam is Thirza, 40 jr. en heb 2 kindjes. Ehm, da's wel erg kort.Ik zit met een dilemma waar ik al jaren mee zit. Ik dacht 100% zeker te zijn een juiste keuze gemaakt te hebben, en nu toch weer die twijfel.Ik ben al 22 jr. samen met x, waarvan de laatste 10 jr. niet meer echt gelukkig. Eigenlijk was er altijd wel wat. Altijd waren er andere vrouwen en in al die jaren is hij er nooit voor me geweest. Op een bepaald moment kwam ik er achter dat hij een ander had, dit was een heel jong buitenlands meisje dat hier illegaal was, telkens beloofde hij beterschap, waarna ik van anderen dan weer hoorde dat ze samen gezien waren. Hij "probeerde" van haar los te komen, maar dat lukte hem niet. Zelfs niet met hulp van anderen. Deze relatie van x met meisje heeft uiteindelijk zeker 6 jr. geduurd. Ergens wist x wel dat het haar te doen was om een verblijfsvergunning, maar toch wilde hij dat ook weer niet geloven omdat ze hem daarvan overtuigd had. Die meid wilde x iig per se, en begon mij thuis ook lastig te vallen.Hij was er ook niet toen mijn ouders overleden waar ik kapot van was, niet toen de meiden nog een stuk kleiner waren. Kortom, hij was er nooit voor me. Als hij er wel is dan is er altijd ruzie. Daarbij is hij erg agressief. Vaak verbaal agressief, soms ook fysiek. Dat laatste gelukkig niet dusdanig dat ik er letsel aan over houdt, maar toch! Hij is écht heel moeilijk om mee te leven. Zijn aard is negatief gestemd, heel egoistisch, zwartgallig en altijd ontevreden. Ben hem zo zat, pffff!Deze situatie ben ik toch langzamerhand gaan accepteren omdat x nooit thuis is en ik met mijn dochters ons eigen leven leiden. Op zich bevalt me dit "prima", maar als x er wel is dan wil hij, logisch misschien, wel sex hebben. Hij wil altijd sex en daar word ik maf van! Het staat me zo tegen! Telkens voel ik me dan rot als ik toch sex gehad had. Daarbij kan ik niet lief of normaal doen tegen hem. Er is gewoon altijd bonje! Ik schrik dat hij thuiskomt. Voor mij niet prettig maar ook zeker niet voor mijn kids.Nu ben ik zover, en er is echt zoveel meer gebeurd, dan ik uit kan leggen, dat ik een afspraak gemaakt heb bij een advocaat om te gaan scheiden. Was ik dagenlang overtuigd dat ik dit moest doen. Nu steekt de twijfel weer de kop op! Ook omdat x weer beterschap belooft. Iedereen die ik ken vraagt me af waarom ik nog bij hem ben. Ze vinden allemaal dat ik die stap moet nemen. Toch ben ik zo bang voor alles wat me te wachten staat. Wat mijn dilemma dus is:Enerzijds:vind ik het wel prima zo. Leef mijn eigen leven, kan tot op zekere hoogte financieel doen wat ik wil. Heb alle vrijheid. We hebben een mooie koopwoning. Ik doe sowieso wel leuke dingen. Oke... het is niet ideaal maar zo leef ik al jaren. Alles went tenslotte. Mijn kids hebben het zo enorm naar hun zin waar we wonen en dat vind ik ook niet onbelangrijk. Anderzijds:Ben ik zo enorm bang de stap te nemen! Ik heb een beetje het gevoel dat mijn leven dadelijk ophoudt en ik helemaal niets meer kan doen. Leef misschien dadelijk op bijstandnivo. Het huis zal verkocht moeten worden. Waar komen wij te wonen? Hoeveel is mijn inkomen? Ik geef grif toe dat ik geld belangrijk vind! Fout misschien, maar geld betekent voor mij wel een stuk vrijheid om leuke dingen te doen (wij rijden paard, dat is behoorlijk duur) en mooie kleding/dingen te kopen. Ben bijv. nu eenmaal gek op mooie kleding voor mijn kids en mezelf Kan me voorstellen dat degene die dit leest zo haar bedenkingen heeft hierover, maar ik probeer op een eerlijke manier mijn situatie te schetsen). Uiteraard vind ik een stap terug doen logisch en niet erg. Maar om nu te eindigen op "nul". Daarbij vind ik het allemaal zo "eng"; wat staat me te wachten, vind ik ooit een leuk iemand, etc..etc...Over de alimentatie die ik kan verwachten nog even het volgende: x heeft een niet al te hoog standaard inkomen. De extra dingen die we kunnen doen komen voort uit verdiensten die zwart zijn. Daarbij ben ik ook vreselijk onzeker geraakt door alles wat er gebeurd is. X had tenslotte al die jaren een relatie met een hele jonge mooie meid. Nu is er niets mis met mij hoor... Ben dan wel 40 maar wordt veel jonger geschat. X. accepteert onze scheiding overigens niet. Is geenzins van plan om mee te werken. Hij is zich kapot geschrokken omdat ik al zovaak gedreigd heb in het verleden en nu is het hem wel duidelijk dat ik het meen. Ik heb trouwens al zovaak tegen hem gezegd dat ik bij hem blijf voor de "zekerheid" en ik niet meer van hem houd. Hij gelooft dat niet... Hij is ervan overtuigd dat het tussen ons weer goed komt... Komt nu met beloftes waarvan ik weet dat hij ze niet waar kan maken. Daarbij......... ik hou niet meer van hem!Kortom............ herkent iemand de angst?  Zijn er meiden die ondanks hun slechte huwelijk vanwege de consequenties bij hun partner blijven, zoals ik dat jaren deed? Ik weet het echt niet meer. Ik word gek van de stress over wat ik moet gaan doen.... Ik weet dat wanneer ik nu niet ga scheiden het er nooit meer van komt, maar het is ook zo gemakkelijk de situatie te handhaven. Van de andere kant wil ik ook weer voelen dat ik leef en tzt een echt leuke relatie krijgen.Tot zover... mijn verhaal. Hoop dat het duidelijk is... Lastig om een lang verhaal bondig en duidelijk te houden.Liefs,Thirzabewerkt door moderator,

Thirza, heb je je eigen verhaal nagelezen?

Zo niet, doe dat dan nog een keer. In de eerste regels staat al een hele belangrijke reden om weg te gaan bij je man. Je was de laatste tien jaar niet gelukkig......



Tien jaar!  Heb mezelf wel "gelukkig" gemaakt door mijn eigen dingen te doen... maar ideaal is het uiteraard niet. Wil hiermee duidelijk maken dat ik niet stil heb geleefd. Hoewel toen ik er pas achter kwam ik wel intens verdrietig was. Nu kan x me niet meer raken.



Het lijkt me genoeg, wat denk jij?

Over nog tien jaar ben je 50. Nu mag je nog de helft van je leven gelukkig gaan zijn. Doe jezelf een lol en zet die scheiding door!  Dank je! Dat hou ik mezelf ook voor! Als ik het nu niet doe, dan nooit meer! Nu heb ik spijt de stap niet eerder genomen te hebben. Was toen immers jonger en was het dus makkelijker opnieuw een leven op te bouwen.

Toch........ nog even een aanvulling om te versterken dat mijn verhaal (denk ik) het verhaal van vele is. Ik denk dat er heel veel niet gelukkig zijn in hun huwelijk, en de stap vanwege de (financiele) consequenties niet durven te nemen. Is statistisch ook bewezen. Daar draait ook mijn hele dilemma om. Ik moet het doen, ik moet het doen, ik weet het.... En toch.. telkens weer dat stemmetje (zucht). Wil ook zo graag mijn kids hun huidige leventje gunnen. En zo worden ze niet verwend hoor. Maar stel, dat mijn kids niet meer kunnen paardrijden zou ik echt vreselijk vinden. Ik wil desnoods wel stoppen met paardrijden.

Thirza, ik herken wel delen uit je verhaal. In basis niet gelukkig zijn met je partner en diep in je hart het liefst zonder hem verder willen, wetend dat je alleen dan pas je geluk zult kunnen vinden. Maar om daadwerkelijk die stap te maken, met alle daarbijbehorende consequenties, jaagt je enorme angst aan. Ik herken wel iets in de financiële afweging die je moet maken. Ik zit in een soortgelijke situatie nu. Bij mij duurde onze relatie niet zo lang als bij jou en ook onze omstandigheden zijn anders, maar ook voor mij geldt dat wanneer ik bij hem vertrek, ik er financieel gezien enorm op achteruit ga. Ook ik moet mijn huidige levensstijl drastisch aanpassen en het zal allemaal een stuk minder worden.

Ik heb hier heel lang tegenaan zitten hikken en durfde de knoop maar niet door te hakken.

Wat uiteindelijk voor mij toch de doorslag heeft gegeven is een herhaling van zijn gedrag. Over and over and over again…Hoezeer ik hoopte dat hij zou veranderen, hoe hard ik ook mijn best heb gedaan, keer op keer knalde ik weer met mijn kop tegen dezelfde muur en werd ik iedere keer weer opnieuw met dezelfde waarheid geconfronteerd: als ik bij hem blijf, word ik nooit gelukkig. Precies ja!! Ik heb ook jarenlang gehoopt maar er veranderde totaal niets!

En eindelijk, na maanden van twijfel en angst (en nog hoor!) heb ik de knoop doorgehakt en heb ik hem verteld dat ik nu echt definitief bij hem wegga. Wat goed van je!

Bij ons worden heel voorzichtig de eerste stappen in het scheidingsproces nu gezet (huidige woning verkocht, man andere woning gekocht, ik met zoonlief op zoek naar nieuwe woonruimte). En ondanks al het verdriet, de angst, de boosheid en soms ook nog de twijfel merk ik dat ik diep van binnen zó ontzettend uitzie naar de dag dat ik de sleutel krijg van mijn eigen huis: de start van een nieuw leven. MIJN leven…dat merk ik diep van binnen ook. Al die tijd was ik overtuigd maar aankomende maandag heb ik een afspraak met de advocaat en dan wordt het zo definief.  Dan moet ik daadwerkelijk stappen gaan ondernemen! Vandaar ook die twijfel. Ook ik heb er ergens zin in... Ben het waard immers en heb genoeg meegemaakt.



Ik wens je heel veel sterkte, want ik weet hoe moeilijk deze tijd kan zijn.   Het enige advies wat ik je kan geven is: wees eerlijk naar jezelf, luister naar jezelf en stel jezelf de vraag: Verdien ik dit? Nee, verdien ik niet, absoluut niet. Verdien ik het dat hij me zo behandelt? Als het antwoord nee is, kies dan voor jezelf. Hij doet het niet….Heel erg bedankt voor je bericht. Het sterkt en motiveert me bij mijn besluit te blijven. Jij ook sterkte met alles wat je nog te wachten staat, meid!

Je kunt hier heerlijk je verhaal kwijt, je vragen stellen en steun ontvangen. Ik heb daar al veel mensen bij zien gedijen, ik hoop dat jij ook iets aan dit forum gaat hebben. Vast wel! Ik heb nu al veel aan de reacties ondanks mijn topic nog geen uur oud is :)Ik ben hier alleen nog niet zo "thuis" op dit forum. Het is zo groot! Maar went vast heel snel! Over dat paardrijden... idd... belangrijke zaken eerst, daar heb je helemaal gelijk in. Maar mijn meiden zijn zo erg paardengek... het is maar een detail maar voor hen oh zo belangrijk. Ik moet het stap voor stap nemen en zal er sowieso alles aan doen om iig mijn meiden te laten paardrijden. Komt vast goed. Bedankt voor je reactie anyway!

Thirza, lekker een beetje rondeuzen hier en je eigen topic goed in de gaten houden haha! Ben een ander forum gewend maar dan kreeg je via mail een reactie dat er gereageerd werd. Ik hou mijn eigen topic wel bij hoor. Lastiger wordt het wanneer je reacties plaatst. Maar volgens mij heb ik het wel door hier op Viva.



Ik weet niet hoe oud je meiden zijn maar ik werkte vroeger voor mijn paardrijles omdat mijn ouders het te duur vonden. Ik ging na school naar de manege, mestte stallen uit en roskamde me een ongeluk voor één uur les in de week. Mijn oudste is 10 en de jongste 7. Vroeger  had ik een eigen paard. Omdat ik weet hoeveel plezier het teweegbrengt wil ik het ze niet misgunnen. Niets is mooier dan rondhangen in de stallen... vind ik nog steeds hoor. Hier draait alles om de manege. Mijn meiden zijn nogal errug Penny;)



Niet dat ik zeg dat jouw dochters ook dag in dag uit op de manege moeten gaan rondhangen maar ik wil alleen aangeven dat er vaak hele practische oplossingen zijn voor vele problemen. Er zijn ook nog opa's en oma's neem ik aan, Mijn ouders zijn overleden helaas,  mijn schoonpa (de enige) is zo gek op zijn meiden en draagt regelmatig bij. ik zeg maar iets. Er komt vast en zeker een oplossing voor het paardrijprobleem, nu eerst nog even scheiden. Precies ja...  dat paardrijprobleem zal ik zeker oplossen. Dan laat ik er desnoods mijn eigen lessen wel voor schieten.

Wat komen jullie met goede argumenten om door te zetten en wat motiveert het me!



Rixt: inderdaad ben ik het min of meer normaal gaan vinden in de loop der jaren. Je gaat telkens meer je grenzen verleggen. Aanvankelijk denk je 1x vreemdgaan of geweld dan exit. Dan komen er de prachtigste verhalen en vergeef je het. Zo gaat het stapje voor stapje verder totdat je weet dat het niet meer verder kan. X heeft helaas een mooie babbel en die geloofde ik veel te graag omwille mezelf en de kids. Ik dacht ook vaak "het is overal wel wat".

Wat je schrijft over financieel verlies maar dat daar emotioneel winst tegenover staat vind ik ook erge wijze woorden, dank je!



Wanda: Waar ik aan twijfel is hetgeen ik verteld heb. Stomme twijfels overigens want als ik mijn posting teruglees dan weet ik wat me te doen staat. Ik zit idd momenteel in een zwart gat maar dat komt ook omdat x het me nu heel moeilijk maakt. Daarover vertel ik zo meer. Het leven kan zeker alleen maar leuker worden........ Het zal heel zwaar worden voordat ik eenmaal gesetteld ben, en ik zie het allemaal nog niet zo zitten.  



Elessare: Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt om mijn kinderen. Doe ik ook, want uiteraard zijn ze weleens getuige van onze ruzies. Moet eerlijk zeggen dat de ruzies meestal 's nachts plaatsvinden en de kids dan slapen. Mijn kids en ik zijn heel close en we praten erg veel. Niet alleen over vervelende dingen natuurlijk. Ik zeg ze altijd dat wanneer hun iets dwars zit ze dat onmiddelijk moeten vertellen. Mijn kids wilde eerst niet scheiden (je snapt wat ik bedoel). Ze zeiden dan... mam, papa is nooit thuis en als je niet gaat scheiden kunnen we wel hier blijven wonen. Nu staan ze wel achter mijn besluit. Toch doet het me wel zeer uiteraard. Ze zien bij vriendinnetjes dat het er toch anders aan toe gaat. Ik merk niets aan mijn kinderen en ze doen het op school harstikke goed, zijn ook erg gezien bij vriendinnetjes etc... Maar misschien dat ze later wel last krijgen van hetgeen er gebeurd en gebeurt.



Ik geloof zeker dat wanneer ik deze stap neem en wij uiteindelijk ons eigen leven leiden ik er sterker uitkom, dan ooit daarvoor. Iedereen vind me altijd zo sterk omdat ik de situatie handhaaf.... Ik vind dit eerder zwak van mezelf. Voel me ook als ik al de berichten hier zo lees (en op andere topics) zo'n domme doos. Ik wil overkomen als een zelfbewuste vrouw maar ben ik helemaal niet.



Hulp zoeken vind ik wat lastig omdat ik een ander niet graag opzadel met mijn probleem. Daarbij leeft mijn moeder niet meer en dat is eigenlijk de enige persoon die me bijgestaan had. Bedoel dat ik alleen bij haar mezelf lekker had gevoeld. Zonder schuldgevoel iemand op te zadelen. Had ze nog geleeft dan had ik eerder de stap genomen, absoluut. Mijn moeder en ik waren ontzettend close namelijk. Ik heb uiteraard wel vriendinnen, genoeg zelfs, maar die zijn meer voor de lol dan dat ik ze meesleep in mijn ellende. Heel erg bedankt voor je reactie overigens. Kan je mij in het kort uitleggen wat Maatschappelijk werk voor mij kan betekenen?



De huidige situatie: X maakt het me zo moeilijk! Hij praat alleen over zijn eigen ellende en hoe hij verder moet. Hij slachtoffert enorm!!! Hij probeert constant mij zo ver te krijgen dat ik seks met hem heb. Als ik hem geef wat hij vraagt, dan werkt hij mee. Letterlijke woorden van hem zijn: "waar moet ik nu mijn pik insteken dan"! Dat is blijkbaar zijn grootste probleem.



Ik heb een erfenis en de auto van mijn pap gekregen. Zijn beiden overleden, eerst mijn moeder, daarna mijn pap. Mijn ouders haatte hem en wisten dat hij niet goed voor me was.! Nu dreigt hij daar de helft van te willen! Oke, wettelijk gezien heeft hij daar recht op want destijds hebben we daar geen uitsluiting van gemaakt. Dat geld kan hij nu overigens niet bij. Het doet me zo'n pijn als hij dadelijk aan de haal gaat met geld waar mijn ouders zo hard voor gewerkt hebben. Terwijl het niet eens een mega-bedrag is hoor... Als ik er al gebruik van maak dan maak ik gebruik van het geld van mijn ouders en vraag me dan eerst af of zij hadden gewild dat ik het daarvoor zou gebruiken. Het is een leuk spaarpotje voor als mijn kids gaan studeren. Zo dreigt hij met vanalles en maakt me duidelijk dat geen enkele vent zit te wachten op een oud wijf met 2 kinderen etc... Hij weet dondersgoed dat ik er mag zijn!



Soms denk ik eventjes "laat maar weer" want ik ga dit niet trekken. Dan probeer ik mezelf moed in te praten en neem dan ook de argumenten mee die ik hier al gehoord hebt.



Morgen iig het eerste gesprek met een advocaat. Bewust heb ik gekozen voor een kleinere praktijk dat gespecialiseerd is in familierecht. Voor mij laagdrempeliger. Zijn dan ook 2 vrouwen die daar advocaat zijn. 2 jaar geleden ben ik ook al eens naar een advocaat geweest maar dat was een sjiek duur kantoor en ik kreeg daar gelijk een naar gevoel.



Erg bedankt voor het lezen en bedankt voor jullie berichten.



Liefs,

Lieve Thirza,



Heb net je verhaal gelezen en kan ook alleen maar 'scheiden' zeggen.

Zeker weten dat het helemaal goed gaat komen met jou en je dochters.



Wat het financiele betreft: (want ik vind het logisch dat je daar aan denkt) als jullie huis verkocht wordt hou je daar ws ook een lekkere cent aan over, of niet? Wel een beetje iig... we zitten qua hypotheek aan onze top omdat deze een aantal malen verhoogd is. En als je dan vast iets van een baan gaat zoeken of een cursus gaat doen.... goed voor de portemonnee en het begin van je nieuwe leven! Ik heb een baan hoor, ik werkte altijd erg veel totdat mijn moeder kwam te overlijden. Zij paste op mijn meiden. Kinderopvang is duur, dus heb destijds de keuze gemaakt te werken tijdens de schooltijden. Dat betekent: woensdag en vrijdag vrij. en ma, di. en do. van 9 tot 14.45 uur. De branche waarin ik werk gaat niet zo goed, dus uren uitbreiden zal helaas moeilijk worden.



Veel succes en sterkte morgen *;  Dank je!

Vergeet nog  een grote steun en toeverlaat te noemen. Namelijk mijn schoonvader. Jawel, vader van x. Hij luistert en is het helemaal met me eens. Hij kent dan ook alle in- en outs in ons gezin. Hij woont vlakbij en komt dagelijks langs voor een bakkie of om mee te eten. Ook om zijn verhaal kwijt te kunnen en bij ons wat gezelligheid te zoeken. Deze man heeft het niet makkelijk omdat zijn vrouw woont in een verpleegtehuis en behalve parkinson heeft, dementeert. Ook hij heeft last van de situatie. Hij schaamt zich voor zijn zoon. Daarbij is hij de meest geweldige opa die je maar bedenken kan. Mijn kids zijn stapeldol op hem en hij steunt me waar hij kan. Uiteraard tot op zekere hoogte; zijn vrouw, mijn schoonmoeder dus,  heeft prioriteit.