Dilemma! Scheiden of blijven?

De huidige situatie: X maakt het me zo moeilijk!

Dat laat je zelf toe! Al 22 jaar lang blijkbaar. Je kunt nu weggaan. Je bent het aan niemand verplicht om te blijven bij een man die je seksueel misbruikt (waarom laat je dat eigenlijk toe?) en geestelijk mishandelt. Je geeft op deze manier een ontzettend slecht voorbeeld aan je kinderen.

quote: thirza reageerde 20-05-2007 21:57:52 Elessare: Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt om mijn kinderen. Doe ik ook, want uiteraard zijn ze weleens getuige van onze ruzies. Moet eerlijk zeggen dat de ruzies meestal 's nachts plaatsvinden en de kids dan slapen. Mijn kids en ik zijn heel close en we praten erg veel. Niet alleen over vervelende dingen natuurlijk. Ik zeg ze altijd dat wanneer hun iets dwars zit ze dat onmiddelijk moeten vertellen. Mijn kids wilde eerst niet scheiden (je snapt wat ik bedoel). Ze zeiden dan... mam, papa is nooit thuis en als je niet gaat scheiden kunnen we wel hier blijven wonen. Nu staan ze wel achter mijn besluit. Toch doet het me wel zeer uiteraard. Ze zien bij vriendinnetjes dat het er toch anders aan toe gaat. Ik merk niets aan mijn kinderen en ze doen het op school harstikke goed, zijn ook erg gezien bij vriendinnetjes etc... Maar misschien dat ze later wel last krijgen van hetgeen er gebeurd en gebeurt.**Ik ben blij te horen dat je kinderen het goed lijken te doen. Ik schrijf ‘lijken’ omdat ik wel bezorgd blijf, maar dat is (ook) beroepsdeformatie. Blijf ze in de gaten houden. Ook al zijn ze niet (altijd) direct getuige, ze voelen wel de spanning die in huis hangt.**Ik kan me voorstellen dat het fijn voor je is van de kinderen te horen dat ze het eens zijn met je keuze tot scheiden, maar laat het verder jouw keuze zijn. Kinderen voelen zich verantwoordelijk voor alles wat er om hen heen gebeurd. Het zijn geen minivolwassenen, ga ze ook niet zo behandelen. Ze moeten weten dat zij hier geen enkele schuld of verantwoordelijkheid in hebben.**Nog over het afgeven van een signaal naar je kinderen. Ik heb het idd over het geven van een (goed) voorbeeld (wat Miss Thang bedoelt). Jíj bent het rolmodel voor jouw meiden. Als jij je kinderen wil leren voor zichzelf op te komen, zelfstandig te zijn, en als je ze bagage mee wil geven die ze straks hopelijk gebruiken in hun keuze voor een góede partner, dan wordt het tijd om te handelen (wat je gelukkig al doet!). Je kan je kind niet het ene vertellen (alle waarden die je ze mee wil geven) en het andere met je eigen gedrag demonstreren (in een relatie blijven waarin je wordt mishandeld en gekleineerd). De dingen die je (niet) doet hebben nu eenmaal een grotere impact dan de dingen die je alleen zégt.Ik geloof zeker dat wanneer ik deze stap neem en wij uiteindelijk ons eigen leven leiden ik er sterker uitkom, dan ooit daarvoor. Iedereen vind me altijd zo sterk omdat ik de situatie handhaaf.... Ik vind dit eerder zwak van mezelf. Voel me ook als ik al de berichten hier zo lees (en op andere topics) zo'n domme doos. Ik wil overkomen als een zelfbewuste vrouw maar ben ik helemaal niet.Wees niet te hard voor jezelf! Er is wel degelijk veel kracht voor nodig (geweest) om jezelf te handhaven in de situatie waarin je zit! En dan maak ik absoluut geen grapje!! Het is alleen nu wel belangrijk dat je deze kracht richt op de opbouwende zaken (het voor jezelf en de kinderen kiezen, alleen verder durven gaan) in plaats van op de zaken die jou alleen maar kleiner maken.Hulp zoeken vind ik wat lastig omdat ik een ander niet graag opzadel met mijn probleem. Daarbij leeft mijn moeder niet meer en dat is eigenlijk de enige persoon die me bijgestaan had. Bedoel dat ik alleen bij haar mezelf lekker had gevoeld. Zonder schuldgevoel iemand op te zadelen. Had ze nog geleeft dan had ik eerder de stap genomen, absoluut. Mijn moeder en ik waren ontzettend close namelijk. Ik heb uiteraard wel vriendinnen, genoeg zelfs, maar die zijn meer voor de lol dan dat ik ze meesleep in mijn ellende. Heel erg bedankt voor je reactie overigens. Kan je mij in het kort uitleggen wat Maatschappelijk werk voor mij kan betekenen?**Het algemeen maatschappelijk werk (amw) kan je helpen met het hele pakket aan vragen en problemen dat je hebt. Dus de scheiding, de mishandelingen, je zelfbeeld en zelfvertrouwen en ze kunnen je ondersteunen bij het opvangen van de kinderen in deze situatie. Vaak is er ook nog hulp in de vorm van een assertiviteitstraining. Daarvan kan ik je in ieder geval zeggen dat zo'n training heel leerzaam en heel leuk is!Je huisarts weet in ieder geval het nummer van het amw, mocht je zelf niet weten waar het is in jouw woonplaats. Of ga naar: www.amw-vangnet.nl Daar staan alle adressen wel op geloof ik...Het mooiste komt nog: het is gratis!!! En vaak hebben ze een open spreekuur...De huidige situatie: X maakt het me zo moeilijk! Hij praat alleen over zijn eigen ellende en hoe hij verder moet. Hij slachtoffert enorm!!! Hij probeert constant mij zo ver te krijgen dat ik seks met hem heb. Als ik hem geef wat hij vraagt, dan werkt hij mee. Letterlijke woorden van hem zijn: "waar moet ik nu mijn pik insteken dan"! Dat is blijkbaar zijn grootste probleem.**Dat is inderdaad slachtoffergedrag en het beste wat je daarmee kan doen is: weigeren! Ga er niet in mee. Als hij agressief wordt, is het misschien toch verstandig een tijdje naar een opvang te gaan. Niet leuk, wel veilig voor jou en de kinderen. Het amw kan je hierin ook adviseren.Slachtoffergedrag is niets meer dan het weigeren om verantwoordelijkheid te nemen, niets meer, niets minder! En die opmerking van hem die je hierboven beschrijft..... Meid, maak dat je wegkomt!!!!! Die vent is jou niet waard!Ik heb een erfenis en de auto van mijn pap gekregen. Zijn beiden overleden, eerst mijn moeder, daarna mijn pap. Mijn ouders haatte hem en wisten dat hij niet goed voor me was.! Nu dreigt hij daar de helft van te willen! Oke, wettelijk gezien heeft hij daar recht op want destijds hebben we daar geen uitsluiting van gemaakt. Dat geld kan hij nu overigens niet bij. Het doet me zo'n pijn als hij dadelijk aan de haal gaat met geld waar mijn ouders zo hard voor gewerkt hebben. Terwijl het niet eens een mega-bedrag is hoor... Als ik er al gebruik van maak dan maak ik gebruik van het geld van mijn ouders en vraag me dan eerst af of zij hadden gewild dat ik het daarvoor zou gebruiken. Het is een leuk spaarpotje voor als mijn kids gaan studeren. Zo dreigt hij met vanalles en maakt me duidelijk dat geen enkele vent zit te wachten op een oud wijf met 2 kinderen etc... Hij weet dondersgoed dat ik er mag zijn!**Wat ik eerder schreef: bespreek de mogelijkheden met je advocaat.Soms denk ik eventjes "laat maar weer" want ik ga dit niet trekken. Dan probeer ik mezelf moed in te praten en neem dan ook de argumenten mee die ik hier al gehoord hebt.Niet opgeven!!! Je bent echt sterk genoeg om zonder die vent verder te gaan!!!!Morgen iig het eerste gesprek met een advocaat. Bewust heb ik gekozen voor een kleinere praktijk dat gespecialiseerd is in familierecht. Voor mij laagdrempeliger. Zijn dan ook 2 vrouwen die daar advocaat zijn. 2 jaar geleden ben ik ook al eens naar een advocaat geweest maar dat was een sjiek duur kantoor en ik kreeg daar gelijk een naar gevoel.**Mooi zo! Dat betekent dat je dus op je gevoel durft te vertrouwen! Blijf dat ook doen.Heel veel succes! Als mijn hele verhaal toch nog niet duidelijk is, laat het me weten...Liefs,Elessare

quote: thirza reageerde





De huidige situatie: X maakt het me zo moeilijk! Dat laat je zelf toe! Al 22 jaar lang blijkbaar. Je kunt nu weggaan. Je bent het aan niemand verplicht om te blijven bij een man die je seksueel misbruikt (waarom laat je dat eigenlijk toe?) en geestelijk mishandelt. Je geeft op deze manier een ontzettend slecht voorbeeld aan je kinderen.

Oja Thirza, nog iets.... Laat je geen schuldgevoel aanpraten!!!!!!!!!! Sommige mensen begrijpen gewoon niets van de situatie waar je in zit!

Eens met Elessare.



In een relatie zoals die van Thirza is het geen kwestie van spullen pakken en weggaan. Thirza is in de loop van de jaren veel van zichzelf kwijtgeraakt en de stap om weg te gaan is een enorme. Het is een sprong in het diepe.



Leven met deze man en alles wat daar mee gepaard gaat is als een verslaving. Je kunt niet leven met zo iemand maar bent zo gewend aan de vernederingen, het verdriet en de pijn dat je niet beter weet. Leven zonder de pijn en zonder deze man die alles bepalend was in haar bestaan de afgelopen 22 jaar lijkt haar zelfs heel moeilijk, terwijl iedereen er van overtuigd is dat ze beter af is zonder hem.



Je afvragen waarom ze zo lang ze is gebleven en waarom ze zich zo laat behandelen is vragen waarom ze zo lang heeft ademgehaald. Als het niet zo ontzettend moelijk was om weg te gaan dan had ze dat al lang gedaan.

Je afvragen waarom ze zo lang ze is gebleven en waarom ze zich zo laat behandelen is vragen waarom ze zo lang heeft ademgehaald. Als het niet zo ontzettend moelijk was om weg te gaan dan had ze dat al lang gedaan.

Ik wil Thirza geen schuldgevoel aanpraten, maar ik verbaas me wel over haar slachtofferrol.

Tja Thirza, als ik het zo lees, zeg ik ook meteen: weggaan! Vooral omdat het toch wel heftige dingen zijn die x misdaan heeft.

Maar ik kan me ook voorstellen waarom je twijfelt. Het is zeker niet makkelijk om opnieuw te beginnen met alle onzekerheden vandien.

Ik zit namelijk met hetzelfde dilemma. Alleen bij mij zijn er geen schokkende dingen gebeurd waardoor ik wegwil. Ik heb gewoon het idee dat de koek op is. Af en toe gaat het best aardig maar er komt altijd weer een moment dat we lange tijd kortaf tegen elkaar zijn of zelfs niks zeggen. De periodes waarin het wel goed gaat lijken wel al korter te worden. En wat dan de reden is? Van alles, kan zijn door een verschil van mening, zijn toch wel grote interesse in andere vrouwen of zijn, in mijn ogen, horkerige gedrag. Ik zeg niet dat ik perfekt ben, zeker niet, maar hij kan zich om onverklaarbare redenen echt als een klootzak gedragen en de volgende ochtend net doen alsof er niks gebeurd is. Dat werkt bij mij dus niet.

Maar goed, er zijn 2 kindertjes en inderdaad een koophuis en het bijbehorende leven. Waar kom ik terecht met m'n kids als ik bij hem wegga? Wat ga ik ze allemaal ontzeggen? Ik kon het me voorheen zo slecht voorstellen: bij elkaar blijven vanwege de kids. Maar nu kies ik (voorlopig) toch ook voor het geluk van mijn kinderen i.p.v. mij eigen geluk.

Ik wens jou in ieder geval alle wijsheid toe bij het nemen van een beslissing!

quote: eleonora reageerde





Je afvragen waarom ze zo lang ze is gebleven en waarom ze zich zo laat behandelen is vragen waarom ze zo lang heeft ademgehaald. Als het niet zo ontzettend moelijk was om weg te gaan dan had ze dat al lang gedaan. Ik wil Thirza geen schuldgevoel aanpraten, maar ik verbaas me wel over haar slachtofferrol.

Snap ik Wanda, echt.



En ik begrijp je verbazing. Het is ook zeer verbazend dat een mens zich zo laat behandelen door een ander mens. De relatie die Thirza heeft met haar man doet me aan die van mij denken, met mijn ex dus. Ik leed aan het 'battered woman syndrome'. Ken je dat begrip? Hoewel ik geen therapeut ben zou het me niks verbazen als ook Thirza last heeft van dat syndroom. Het is geen geestenziekte of zoiets dergelijks, het is een gewenning aan een bepaalde manier van mishandeling (vooral geestelijke) die er voor zorgt dat je de hand die je figuurlijk slaat, ook ziet als de hand die je kan redden en die je dus kust.



Mannen zoals die van Thirza zijn meestal dominant, ontberen invoeldende vermogens en weten het altijd zo te draaien dat niet zijzelf maar de partner verantwoordelijk is voor alles wat er misgaat in hun leven. Onder andere deze verantwoordelijkheid ontaard na verloop van tijd in totale, geestelijke, afhankelijkheid van die partner omdat een mens altijd hoopt een beloning te krijgen voor het keiharde werk, de vergevingsgezindheid en de liefde die (meestal) zijn in zo'n relatie stopt.



IJdele hoop maar door de geestelijke afhankelijkheid is het dus wel heel erg moeilijk om weg te gaan. Moeilijker dan wanneer de eigenwaarde nog intact was geweest.



Als zoiets gebeurt in een relatie dan ben je er zelf bij. Ik was er ook helemaal zelf bij. Ik geef mijn ex dan ook niet de schuld van het dat ik tien jaar bij hem bleef, dat was mijn keuze. Die keuze heeft Thirza ook zelf gemaakt maar ik snap wel goed waarom het zo lang geduurd heeft voor ze er klaar mee was. Ik hoop dat jij dat ook kunt begrijpen.

Ik leed aan het 'battered woman syndrome'. Ken je dat begrip?

Ik ken het begrip. Nogmaals, ik wil Thirza geen schuldgevoel aanpraten. Mijn reactie was misschien wat kort door de bocht. Als ik iemand daarmee heb gekwetst: sorry!! Dat was niet mijn bedoeling.

Ik snap ook dat de werkelijkheid anders is als je midden in zo'm situatie zit dan wanneer je als buitenstaander zo'n verhaal leest. Maar als ik Thirza's verhaal lees kan ik alleen maar denken: ga bij hem weg! Het is zo zonneklaar uit alles wat zij schrijft dat deze man heel slecht voor haar is.

Eens Wanda, hopelijk neemt Thirza onze adviezen over en gaat ze haar eigen weg. Ik vond dat ze al heel sterk overkwam in haar postings dus ik heb goede hoop.

Lieve Thirza,



Wat een dilemma. Ik heb je posting gelezen en een aantal reacties. De meeste die ik gelezen heb kan ik begrijpen, je zit in een relatie met een man die geen respect voor jou heeft.

Hetgeen me deed reageren is echter het feit dat je aangeeft dat geld belangrijk voor je is.

Zelf vind ik geld minder belangrijk, ik kom uit een huwelijk waarin ik het erg goed had en alles kon doen en laten wat ik wilde.

We hadden alles, en als we het perongeluk niet hadden dan kochten we het.

Mijn ex kwam uit een familie die redelijk bemiddeld waren zeg maar...

Maar ik was niet gelukkig, niet met hem (en dan moet ik zeggen dat hij wél respect voor me had en lief voor me was).

Na zes 'ongelukkige' jaren ben ik uiteindelijk gescheiden. Heel goed besefte ik dat ik heel wat stapjes achteruit moest gaan doen als ik alleen zou zijn. Mijn ex 'kluste' er ook wel eens wat zwart bij. (hierop kun je dus geen aanspraak maken met oog op allimentatie o.i.d.) Maar oké, ik dacht dus: liever zonder ook maar iets in een hutje op de hei dan in een ongelukkig huwelijk in een kast van een huis met alles erop en er aan.

Zo bleef dat voelen, ook toen ik moest zoeken in de supermarkt naar de meest voordelige macaroni e.d. Ik was er zelfs wel een beetje trots op, ik redde het toch maar mooi in m'n eentje.

Maar, lieve Thirza, nu zijn we 2,5 jaar verder en ik ben er doorheen. Vorige week kwam ik er achter dat mijn 'buffertje' op is. En natuurlijk verdien ik wel wat, maar waar toen twee inkomens waren en één hypotheek is nu slechts een klein inkomen en een hoge huur.

2,5 jaar heb ik het gered, in mijn eentje. Maar nu weet ik niet hoe ik aan het eind van de maand mijn huur nog moet betalen... Dus, hoewel ik ervan overtuigd ben dat geld ook niet gelukkig maakt, ik maak me nu wel zorgen. Dit is de andere kant van het verhaal en ik wilde het gewoon even met je delen, niet om je tegen te houden want geld is geen basis voor een huwelijk, maar omdat je aangeeft dat het voor jou best belangrijk is en je kunt je dus lelijk vergissen als je het alleen rooien moet.

Ik wens je veel sterkte en wijsheid.



Search



ps: mss heb ik er overheen gelezen, maar hoe is de band tussen je dochters en hun vader?

Hai Search,



Dat is inderdaad een heel andere kant van een scheiding. Herkenning want ik heb ook met niks gezeten. Maandenlang niks, noppes, niet eens een klein inkomen en ik betaalde de hypotheek van een huis waar ik niet meer woonde en had vele schuldeisers die ik eerst moest afbetalen voordat er iets voor mij over zou blijven.



Ook ik had geen gebrek bij mijn ex. We hadden niet heel veel geld en zelfs schulden maar ik kon in principe doen wat ik wilde, al bleef er nooit iets over aan het eind van de maand.



Pas nu, na zes jaar, waarin ik weer getrouwd ben met een man die ook gescheiden is,  ben ik helemaal boven jan en hebben we zelfs spaargeld. We hebben een tijdje, in het begin van onze relatie, van alleen mijn geld geleefd, terwijl ik nog van alles afbetaalde. Niet ideaal maar ik zou nooit meer om die reden met iemand doorgaan als ik wederom voor die keuze zou staan.



Hoe sta jij daar in? Zou jij, als je opnieuw voor die keuze zou staan, voor de financiële zekerheid gaan? Ik vind dat er bij jou wel een verschil is met de relatie waar Thirza in zit. Dat gaf je zelf ook al aan. Jouw ex was lief voor je. Dat is de man van Thirza niet. Denk je niet dat ook dat meeweegt in het nemen van een beslissing?



Wat erg voor je dat je nu geen geld meer hebt. Kun je ergens terecht voor hulp?

Hai Search,Hoi Eleonora,



Dat is inderdaad een heel andere kant van een scheiding. Herkenning want ik heb ook met niks gezeten. Maandenlang niks, noppes, niet eens een klein inkomen en ik betaalde de hypotheek van een huis waar ik niet meer woonde en had vele schuldeisers die ik eerst moest afbetalen voordat er iets voor mij over zou blijven. Wow, dan heb je het wel te verduren gehad zeg. Ik hoop dat me dit bespaard kan blijven (al weet ik nog niet hoe).



Ook ik had geen gebrek bij mijn ex. We hadden niet heel veel geld en zelfs schulden maar ik kon in principe doen wat ik wilde, al bleef er nooit iets over aan het eind van de maand.



Pas nu, na zes jaar, waarin ik weer getrouwd ben met een man die ook gescheiden is,  ben ik helemaal boven jan en hebben we zelfs spaargeld. We hebben een tijdje, in het begin van onze relatie, van alleen mijn geld geleefd, terwijl ik nog van alles afbetaalde. Respect hoor! Niet ideaal maar ik zou nooit meer om die reden met iemand doorgaan als ik wederom voor die keuze zou staan.



Hoe sta jij daar in? Zou jij, als je opnieuw voor die keuze zou staan, voor de financiële zekerheid gaan? Nee, ik denk het niet. Op dit moment denk ik absoluut van niet, maar ik heb nu mijn kast nog vol staan met pasta en sausjes... Ik vind dat er bij jou wel een verschil is met de relatie waar Thirza in zit. Dat gaf je zelf ook al aan. Jouw ex was lief voor je. Dat is de man van Thirza niet. Denk je niet dat ook dat meeweegt in het nemen van een beslissing? Of het meeweegt durf ik niet te zeggen, als je niet gelukkig bent met je partner, of hij nu lief is of niet, kun je je gewoon heel erg eenzaam voelen. Ik heb vanalles bedacht om maar weg te zijn daar, zelfs als ik op de tv keek naar een aflevering over vrouwen in een gevangenis dacht ik: wat kan ik doen, wat niet heel erg is maar dat ik toch daar kan zijn? Lekker weg van hier, rust en alleen zijn.Maar in de situatie van Thirza denk ik (weet niet zeker want heb niet in die situatie gezeten) dat ik heel snel eieren voor mijn geld zou kiezen, ik denk niet dat ik wilde samenleven met een man die me besodemieterd en me niet serieus neemt.



Wat erg voor je dat je nu geen geld meer hebt. Kun je ergens terecht voor hulp? Ik ben er net achter dat het op is, maak me nu vooral zorgen over hoe het verder moet maar heb nog niet daadwerkelijk ondervonden om zo te leven. Ik ga proberen mezelf te redden en extra te werken o.i.d. maar als het echt niet gaat dan kan ik altijd nog bij mijn ouders terecht. Dat is mss ook wel een reden dat ik er zo makkelijk over schrijven kan, ik denk dat er genoeg mensen in hetzelfde schuitje zitten en geen uitweg zien en het maar stil voor zichzelf houden. Ik weet dat mijn ouders me altijd helpen zullen als dat echt nodig is maar ik probeer het te rooien, ze hebben al zo lang voor mij gezorgd en ze hebben het niet heel erg krapjes ofzo maar ze zwemmen er ook weer niet in. Ik weet dat ze, bij wijze van spreken, zelf droog brood gaan eten om mij een lekkere warme maaltijd te geven. Dat wil ik voorkomen.



Bedankt voor je lieve reactie! *;

Bij de advocaat geweest, mijn verhaal voor een deel verteld en heel veel informatie gekregen. Zoveel dat ik ook wel het e.e.a. vergeten ben. Moest mijn best doen mijn aandacht erbij te houden.Ik ben ook erg moe door alles, dus kan me minder goed concentreren. Duidelijk is dat ik het niet makkelijk ga krijgen, maar goed dat wist ik al. Waar ik bijv. van schrok is dat ik geen invloed kan uitoefenen op waar ik ga wonen. Ik zou het voor mijn meiden zo erg vinden als ze hier weg moeten. Ze zijn hier zó thuis! We wonen in een hele kindvriendelijke en kinderrijke plaats en ze hebben het zo naar hun zin op school en in de wijk. Ik hoop dat dat meeweegt bij de huisvesting, maar dat schijnt dus niet zo te zijn. Affijn, ik heb haar gezegd dat ik het een aantal dagen laat bezinken, was ook echt even lamgeslagen, en dan weer kontakt met haar opneem.

Thirza, een reactie hierop. Verstandig om het even te laten bezinken, laat je niet gek maken. Ik heb bij mijn eerste gesprek met een (achteraf niet zo goede) advocaat te horen gekregen dat ik er niet klakkeloos vanuit moest gaan dat ik de kinderen zou krijgen, want 'manlief" had hen immers altijd verzorgd dus ze zouden best eens aan hem kunnen worden toegewezen.



Ik dacht echt dat ik een hartverzakking zou krijgen! Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen (en nu verzorg ik de kinderen inmiddels alweer een halfjaar, dus valt dat argument sowieso weg). Wat ik wil zeggen is dat je soms stormen in glazen water over je heen krijgt. Dus blijf kalm



Volgens mij is het simpelweg een mensenrecht dat je zelf je woonplaats mag kiezen (mits je ergens een verblijfstitel hebt). Er kunnen natuurlijk wel bepaalde administratieve eisen aan je worden gesteld of het kan zijn dat je door financiën aan bepaalde grenzen gebonden bent. Het klinkt nu alsof iemand anders gaat besluiten waar jij na de scheiding gaat wonen! Wie dan, de rechter soms? Niks hoor! Wel kan de rechter bij het bepalen van de partneralimentatie rekening houden met de redelijkheid van jouw woonlasten (en ook die van je a.s. ex overigens), maar die gaat jou echt geen huis toewijzen of je dwingen een bepaalde woning te accepteren.



Ik zou me voorlopig concentreren op de financiële kant van de zaak: dat is een van je belangrijkste zorgen en geld lost ook heel veel emotionele problemen op (bv. als je kinderen in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven, kunnen blijven paardrijden enz.). Ik zou direct kopieën maken van de belangrijkste financiële documenten (bankafschriften, salarisoverzichten, belastingaangiftes, contracten en aflossingsschema voor hypotheek, levensverzekeringsdocumenten enz.).



Je kunt je advocate vragen in een e-mail te zetten wat jullie hebben besproken en afgesproken. Het duizelt je meestal tijdens zo'n gesprek en achteraf weet je de helft niet meer na te vertellen (als het niet meer is).



sterkte,

dubio

Waar ik bijv. van schrok is dat ik geen invloed kan uitoefenen op waar ik ga wonen. Ik zou het voor mijn meiden zo erg vinden als ze hier weg moeten. Ze zijn hier zó thuis! We wonen in een hele kindvriendelijke en kinderrijke plaats en ze hebben het zo naar hun zin op school en in de wijk. Ik hoop dat dat meeweegt bij de huisvesting, maar dat schijnt dus niet zo te zijn.

Hallo Thirza,



Waarom kun je geen invloed uitoefenen op waar je komt te wonen?

Omdat je urgentie aanvraagt voor een huurwoning en je dan alles moet nemen wat er vrij komt?

 Ik neem aan dat dat dan wel in de gemeente is, of niet?



Ik vond dit ook het moeilijkste vd scheiding. Het huis uit moeten.

Ik zal je even kort vertellen hoe het ons vergaat en dat het me allemaal best nog meevalt. (Vooral hoe de kinderen reageren.)

Ik zag er zó tegenop maar nu we midden in de veranderingen zitten, heb ik toch een heel sterk gevoel dat het allemaal wel goed komt.



Wij wonen in een héél kleine gemeenschap met een eigen basisschooltje.

En 1 vd 3 kinderen heeft een rugzakje ( begeleiding vanwege autisme) op school. (Een heel veilige omgeving voor hem.)



Ons huis is verkocht en ik heb met de overwaarde een huis terug kunnen kopen. (Dat is natuurlijk vrij luxe, dat besef ik wel.)

Nu gaan we over een paar maanden in een aangrenzend dorp wonen. Al met al vinden de kinderen dit helemaal niet zo erg. ( Had ik echt niet verwacht.)  Ook daar wonen kinderen die naar hun school gaan en ze vinden het zelfs wel leuk om een nieuwe kamer in te richten ook al is dat allemaal veel kleiner. Het valt me dus 100% mee.

De clubjes (oa ook paardrijden) kosten hier gelukkig niet veel geld.

En als het duurder zou zijn is er vast wel een manier zijn om het door te kunnen laten gaan. 

Door een scheiding krijg je toch ook een hele sterke band met je kinderen omdat je wat emotioneels deelt met ze. Je maakt samen een hele verandering door. Dat is niet alleen negatief.  Mij valt het op dat ze het meest hebben aan 'er voor ze zijn'.

Dat ik naar ze luister, wat langer bij ze blijf met het naar bed brengen en nog wat praat...



Probeer vertrouwen te krijgen in dat het wel goedkomt, je redt het wel, echt.

En het is zwaar, daar moet je doorheen maar je voelt volgens mij al zo goed dat er geen weg terug is en je dit moet doen, dus dan komt het gewoon goed!

Quote:

Wat je schrijft kan voortkomen uit beroepsdeformatie

maar ik vind het géwéldig wat je doet! Het kost je toch buiten je werk

om veel tijd. Heb je andere topic ook gelezen en wat een ieder in zo'n

situatie ermee doet moet iedereen zelf bepalen. Toch als je het leest

zet het je aan het denken. De adviezen en wat je schrijft is zo

treffend! Ik kom er later nog op terug.... Voor nu mijn hele grote

dank! 



Wat me tot nu toe de meeste tijd heeft gekost zijn de kuren die dit forum afentoe lijkt te hebben.. Beetje jammer dat je niet probleemloos kunt copy-pasten vanuit word.. Hoe dan ook: ik vind het geen enkel bezwaar om hier wat tijd in te steken:)



Schaam je niet om een volgende keer gewoon met pen en papier en een vragenlijst naar je advocaat te gaan hoor! Zal ze niet eens raar van opkijken. Schroom ook niet om te vragen om verheldering. Het is leuk dat zij ervoor geleerd heeft, maar jij weet er nog niet veel van, dus laat het haar gewoon herhalen en uitleggen. Hou voor nu des noods een schrijfblokje bij je voor de vragen die in je opkomen.

Wat ik trouwens niet begrijp is dat je niet kan bepalen waar je gaat wonen. Hoe bedoelde de advocaat dat?



Ik hou de komende tijd vinger aan de pols. Wederom heel veel succes! Het is een lange weg, maar je bent al begonnen met de eerste stappen! Laat je niet uit balans brengen door je man!

Veel liefs*;

Elessare

Hoi Thirza, ik kan door tijdgebrek niet uitgebreid reageren maar wil je even laten weten dat ik het ook meegemaakt heb ! Ik ben ook 22 jaar lang gehuwd geweest in een huwelijk dat veel gelijkenissen vertoont met het jouwe. Ik heb ook vele jaren getwijfeld, ben ongelukkig geweest, durfde niet te scheiden, was ook bang voor de financiële gevolgen, en heb uiteindelijk de knoop doorgehakt. Het was een van de allerbeste beslissingen van mijn leven!

Ik begrijp nu van mezelf niet meer waarom ik zo lang gewacht heb, ik had een soort oogkleppen op. Ik kan oprecht zeggen dat mijn leven begonnen is na mijn scheiding, het was alsof ik opnieuw geboren werd maar dan in een veel beter leven.

Met de financiën is het goedgekomen én ik ben nu getrouwd met een schat van een man.

Ik hoop voor jou dat je durft door te zetten en wens je ook zoveel geluk als ik gehad heb.

Lieve Thirza en ook Search,



Ik begin even bij jou Thirza. Er zijn boeken geschreven over relaties zoals wij die hadden/hebben. Robin Norwood schreef een heel bekend boek; Als hij maar gelukkig is. Google eens of je het ergens kunt krijgen. Een lastiger boek om te pakken te krijgen is 'Als liefde pijn doen en je weet niet waarom' van Susan Forward. Dat gaat over de misogyne man, ofwel de zogenaamde 'vrouwenhater'.



Hele topics zijn er volgeschreven over relaties met mannen die in wezen vrouwenhaters zijn. Deze mannen lijken gek te zijn op vrouwen maar het gaat ze vooral om het bezitten van de vrouw, zijn wil opleggen, controle over de vrouwen in zijn leven (vooral de partner) en dat gaat veelal gepaard met geestelijke en lichamelijke mishandeling en emotioneel niet in staat zijn écht van een ander mens te houden, zonder daar meteen controle over te willen hebben.



Mannen die misogyn zijn hebben bijvoorbeeld een hele dominante moeder gehad en zetten zich via de partner af tegen hun moeder. Het kan ook zijn dat ze juist een hele zwakke moeder hadden, die hen niet kon beschermen tegen een overdominante (en ook misogyne) vader.



Deze mannen zijn feitelijk niet in staat om echt van een ander mens (lees vrouw) te houden. Het zijn vaak mannen die ziekelijk liegen en vreemdgaan omdat ze geen invoelende vermogens hebben en niet aanvoelen waar ze grenzen overschreiden. Sterker nog, de vrouw moet 'gebroken' worden. In een relatie met een vrouwenhater werkt de vrouw zich een ongeluk voor de relatie maar zal het nooit helemaal goed doen. Wát ze ook doet. Andere vrouwen zijn leuker, beter in bed, zien er beter uit, zijn spannender, uitdagender, of juist netter en beter georganiseerd. Als partner van zo'n man ben je dus constant bezig je aan te passen en gaandeweg raak je jezelf helemaal kwijt.



Daarbij is in de relatie met een man die jouw sekse eigenlijk haat, de zeldzame goedkeuring van zo iemand, de beloning zeg maar, heel zwaarwegend voor de zwak geworden partner. Seks is in deze relaties vaak een soort bindmiddel. De seks is vaak goed, heftig, verslavend. Precies dat is ook wat je bij een partner houdt die eigenlijk niet goed voor je is; je blijft omdat je soms hoort dat jij de beste bent, de lekkerste, de meest begeerlijke. Beter dan andere vrouwen ben je, ook al moet je vaak horen dat je het allemaal niet goed doet, dat krijg je alleen te horen omdat je een ruwe diamant bent die bewerkt moet worden, door die man dus.



Emotionele chantage hoort ook bij dit soort relaties. Je moet overal voor vechten, overal over discusiëren waarbij je van te voren weet dat je nooit gelijk zult krijgen. Op het moment dat jij je poot stijf houdt en per se iets niet wil, dan krijg je te horen dat je hem niets gunt, dat hij te beklagen is, dat jij niet wil dat hij gelukkig is en dan geef je maar weer toe.



Hij kan tegelijkertijd niet zonder jou, hij moet door jou gered worden en dat wrijft hij er keer op keer in maar handelt vervolgens heel anders. Heel verwarrend en je krijgt er nooit echt je vinger achter wanneer je het wel of niet goed doet. Op het moment dat jij denkt het goed te doen, veranderen de regels en dan is het weer fout.



Na verloop van tijd weet je echt niet meer waar je je aan moet houden en raak je overtuigd van je eigen onkunde. Je breekt als het ware en past je zoveel mogelijk aan, al weet je dat je het nooit echt goed zult doen. Dat maakt het juist zo moeilijk om weer weg te gaan, omdat je zelf ook overtuigd bent geraakt van je eigen onvolwaardigheid.



Ook het vreemdgaan maar altijd weer terugkomen en spijt betuigen hoort hierbij en jammer genoeg ook vaak fysiek geweld.

Hoe langer dit allemaal duurt, hoe moeilijker het is om weg te gaan. Van altijd maar incasseren wordt je niet sterker maar zwakker.



Nu doet je man weer aardig want hij is niet gek, hij weet waar jij mee bezig bent, dus paait hij je en hij weet precies wat hij moet doen om je bij zich te houden, hij bespeelt jou tenslotte al 22 jaar en met succes.



Dit maakt jouw stap dus groot en maakt jou heel dapper, ook al voel je het niet zo en twijfel je over wat je moet doen. Loskomen is een heel proces en wat je nu voelt, je verwarring, je verdriet, je hulpeloosheid hoort daar helemaal bij. Voor het eerst en lange, lange tijd ben je beslissingen aan het nemen die echt falikant tegen hem ingaan, die hem kwaad zullen maken, die voor problemen gaan zorgen en dat terwijl jij zo lang geprobeerd hebt hem gelukkig en tevreden te maken. Dát is jouw werkelijkheid geweest al die jaren en daar ga je nu volkomen tegenin, dat voelt in zekere zin onnatuurlijk.



Je bent dus heel sterk en dapper en je bent al een heel eind maar je twijfel en angst doet je denken dat je zwak bent. Dat ben je niet. Je bent een held. Je kunt een heldenrol spelen in je eigen leven want alleen jij kunt jou redden. Niemand kan jou bevrijden, alleen jij.



Blijf schrijven en praten Thirza, jij bent niet alleen......



*;



Lieve Search,



Je komt zo kalm en waardig over. Dat vind ik knap van je. Ik wil zo graag weten hoe een en ander practisch in elkaar zit en waarom jij nu financieel zo moeilijk zit. Ik snap dat je buffer op is en ik begrijp dat je niet naar je ouders wilt gaan maar zou je misschien meer info willen geven over wat er moet gebeuren om jou weer op de rit te krijgen?



Zoals je ziet zijn hier een aantal mensen die heel practische informatie kunnen geven. Ik ben daar zelf niet zo'n held in. Ik ben helaas geen weggetjesweter, ook ik heb anderen nodig mij daarmee te helpen, toen. Ik hoop je mentaal tot steun te kunnen zijn, als jij daar behoefte aan hebt natuurlijk.



*;

Lieve Search,



Je komt zo kalm en waardig over. Dat vind ik knap van je. Ik wil zo graag weten hoe een en ander practisch in elkaar zit en waarom jij nu financieel zo moeilijk zit. Ik snap dat je buffer op is en ik begrijp dat je niet naar je ouders wilt gaan maar zou je misschien meer info willen geven over wat er moet gebeuren om jou weer op de rit te krijgen?



Zoals je ziet zijn hier een aantal mensen die heel practische informatie kunnen geven. Ik ben daar zelf niet zo'n held in. Ik ben helaas geen weggetjesweter, ook ik heb anderen nodig mij daarmee te helpen, toen. Ik hoop je mentaal tot steun te kunnen zijn, als jij daar behoefte aan hebt natuurlijk.



*;

Lieve Eleonora,

Allereerst  bedankt voor je compliment, dat zal ik maar zo opvatten, al heb ik daar wat moeite mee want waardig durf ik mezelf niet te noemen en ik zal je uitleggen waarom en zo meteen antwoord geven hoe e.e.a. practisch in elkaar zit.

Jaren lang heb ik een commerciële functie gehad waarin ik erg zelfstandig werkte en financieel niets tekort kwam. Omdat mijn ex-man ook goed met zijn geld wist om te gaan hadden we volop.

Mijn relatie met mijn ex-schoonfamilie is nooit erg goed geweest omdat ik het gevoel had dat zij andere prioriteiten stelden aan het leven dan ik. Bij hen draaide veel om geld en hoewel ook wij het goed hadden heb ik daar gelukkig nooit mijn hart op gezet. Al betrapte ik mezelf er soms wel op dat ik er behoorlijk aan begon te wennen. Dat nam ik mezelf dan weer kwalijk en had daar van mezelf zo'n soort afschuw van dat ik me alleen maar kon ergeren als ik bij mijn schoonfamilie was en ze alleen maar zielig kon vinden.

Maargoed, dat even over hoe het voor mijn scheiding was.

Na mijn scheiding werd het natuurlijk wat lastiger, ik had maar één inkomen en moest toch ook een huis betalen en alle kosten daar omheen. (nu snap ik alleenstaande ouderen die klagen over hun uitkering en zuinig moeten leven, al ben je alleen, de kachel moet wel aan en je gebruikt tijdens het koken evenveel gas als dat je voor z'n tweeen kookt enz enz)

Maar toegegeven, echt te klagen had ik niet. Ik had geen boot meer en geen caravan, en geen stukje land waar ooit mijn paard zou lopen maar ik kon wel normaal leven en had wel genoeg om eens een kadootje voor iemand te kopen.

Dus wat dat betreft ging het allemaal prima.

Alleen voelde ik me ondertussen steeds minder op mijn plek in het werk wat ik deed. Alles draaide om geld, om meer, mooier en beter. Ook voelde ik me schuldig naar mijn exman omdat ik hem verlaten had en hem daarmee verdriet gedaan heb.

Je voelt hem al aankomen, daar wordt je niet gelukkig van!

Op een gegeven moment dacht ik: Als ik iets anders wil gaan doen dan moet ik dat nú doen. Dus vorig jaar heb ik mijn ontslag genomen en heb me aangemeld voor een studie. Daarnaast heb ik een baantje gezocht en gevonden en ik voel me heerlijk, nu kan ik mensen een beetje aandacht geven, een glimlach en een bemoedigend woord aan mensen die niets, maar dan ook niets meer hebben.

Daar ben ik dankbaar voor en heb wat dat betreft geen moment spijt van mijn beslissing. Het enige nadeel is dat het erg slecht verdient en dat ik naast mijn studie niet erg veel tijd over heb om te werken.

Veel mensen hielden hun hart al vast toen ik zomaar de stap nam om mijn baan op te zeggen en een studie te gaan doen maar ik zag het anders. Ik wílde mijn geld verdienen met iets waarmee ik anderen help en niet met iets waarmee ik anderen steeds maar probeer te overtuigen om er zelf beter van te worden.

Het eerste jaar van mijn studie zit er bijna op en ik heb goed kunnen leven, ik lette niet eens op hoe of wat, op is op dacht ik altijd maar (:$).

Ik wilde het niet weten denk ik, gewoon niet over nadenken dan loopt het wel los. Wie dan leeft wie dan zorgt was mijn motto.

Haha, komt nu wel erg cru over, en toch... toch geloof ik er nog steeds een beetje in maar diep in mijn hart hoor ik nu ook een stemmetje dat zegt: "Ik spreek je over drie weken wel weer, als je kast leeg is en je banksaldo maar ontoereikend blijft..."

Ik hou het voorlopig maar even in het midden maar ben wel aan het denken hoe ik het anders moet gaan doen. Moet ik mijn appartement opzeggen en ergens een kamertje huren in een studentenflat?

Ik krijg nu nog huurtoeslag, maar daar heb ik volgens mij geen recht meer op omdat mijn huur boven de maximale huur grens zit. Ik had het apart willen zetten, maarja het is al op. Dus wat moet er gebeuren om mij weer 'op de rails' te zetten?

Maargoed ik voel me nu alsof ik klaag en dat wil ik eigenlijk niet. Wel zou ik practische tips willen en horen hoe anderen rondkomen van een minimum.



Het is weer eens een heel verhaal geworden, ik wilde ff snel want heb nog veel te doen en moet vanavond werken. Ik moet gewoon niet tevaak hier komen .



Thirza, ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt, dit is jouw topic en ik ga helemaal off. Sorry daarvoor.



Lieve Eleonora, bedankt voor je belangstelling. *;

quote: Search reageerde



Lieve Thirza,



Wat een dilemma. Ik heb je posting gelezen en een aantal reacties. De meeste die ik gelezen heb kan ik begrijpen, je zit in een relatie met een man die geen respect voor jou heeft.

Hetgeen me deed reageren is echter het feit dat je aangeeft dat geld belangrijk voor je is.

Zelf vind ik geld minder belangrijk, ik kom uit een huwelijk waarin ik het erg goed had en alles kon doen en laten wat ik wilde.

We hadden alles, en als we het perongeluk niet hadden dan kochten we het.

Mijn ex kwam uit een familie die redelijk bemiddeld waren zeg maar...

Maar ik was niet gelukkig, niet met hem (en dan moet ik zeggen dat hij wél respect voor me had en lief voor me was).

Na zes 'ongelukkige' jaren ben ik uiteindelijk gescheiden. Heel goed besefte ik dat ik heel wat stapjes achteruit moest gaan doen als ik alleen zou zijn. Mijn ex 'kluste' er ook wel eens wat zwart bij. (hierop kun je dus geen aanspraak maken met oog op allimentatie o.i.d.) Maar oké, ik dacht dus: liever zonder ook maar iets in een hutje op de hei dan in een ongelukkig huwelijk in een kast van een huis met alles erop en er aan.

Zo bleef dat voelen, ook toen ik moest zoeken in de supermarkt naar de meest voordelige macaroni e.d. Ik was er zelfs wel een beetje trots op, ik redde het toch maar mooi in m'n eentje.

Maar, lieve Thirza, nu zijn we 2,5 jaar verder en ik ben er doorheen. Vorige week kwam ik er achter dat mijn 'buffertje' op is. En natuurlijk verdien ik wel wat, maar waar toen twee inkomens waren en één hypotheek is nu slechts een klein inkomen en een hoge huur.

2,5 jaar heb ik het gered, in mijn eentje. Maar nu weet ik niet hoe ik aan het eind van de maand mijn huur nog moet betalen... Dus, hoewel ik ervan overtuigd ben dat geld ook niet gelukkig maakt, ik maak me nu wel zorgen. Jeetje meid... hoe is dat zo gekomen? kan goed begrijpen dat je je zorgen maakt? Dat heb ik net hierboven beschreven, lik weet niet of het duidelijk is anders mag je gewoon vragen!Dit is de andere kant van het verhaal en ik wilde het gewoon even met je delen, niet om je tegen te houden want geld is geen basis voor een huwelijk, maar omdat je aangeeft dat het voor jou best belangrijk is en je kunt je dus lelijk vergissen als je het alleen rooien moet. Ben ik idd angstig voor.Twee weken terug had ik nog meteen gezegd: Joh maak je niet druk, en al helemaal niet om een paar dooie rotcenten, nu durf ik dat niet. Maar toch lieve Thirza, gelukkig zijn zit vanbinnen, in je eigen hart. En dat kan een ander je niet geven en je kunt het ook niet kopen met geld...

Ik wens je veel sterkte en wijsheid. Jij ook!!! Je hebt de moed opgebracht te gaan scheiden, waarvoor chapeau, Dat was een hele stap en, hoewel het voor mezelf als mens een soort bevrijding was omdat ik niet als echtgenote van hem kon houden, was het toch erg lastig omdat ik mijn ex niets kon verwijten. Echt, de vrouw die nog eens van hem gaat houden is de koning te rijk, hij is lief, aardig, staat altijd voor je klaar en niets is hem teveel. Jou situatie is anders, maar ook lastig. maar vind het echt heel vervelend dat je nu zo zwaar zit! Ach, ik weet niet goed wat ik hierop zeggen moet, ik vind het ook vervelend maar voel me niet zielig ofzo, ik heb er zelf voor gekozen en kan alleen maar hopen dat het allemaal goed komt.



Search



ps: mss heb ik er overheen gelezen, maar hoe is de band tussen je dochters en hun vader?  Die band is erg zwak. X was er immers nooit. Ik ben altijd al de degene geweest die ze verzorgt, met ze praat, leuke dingen (dagje strand, pretparken, paardrij-gebeuren) doet etc...Voelde je soms niet heel erg alleen in de opvoeding van ze dan? Lijkt me zó zwaar. Werkelijke aandacht heeft hij ze nooit gegeven en zijn liefde voor de meiden betaalt hij met euro's. Als hij dan "stiekem" geld geeft aan hen, vragen ze eerst aan mij of ik het goed vind. (dat heb je knap gedaan )Mijn dochters dragen mij op handen. X dweept wel met "zijn" meiden maar dat is meer omdat het mooie meiden zijn om te zien. Foto's laten zien aan zijn vrienden. Uiteraard ben ik daar ook trots op, maar belangrijker vind ik dat ze zo heerlijk spontaan, lief en sociaalzijn en het bovendien geweldig op school doen. Ik geloof dat je een lieve moeder en een mooi mens bent, wees maar trots op je dochters en op jezelf natuurlijk!



Sterkte, Search *;





Sterkte meid!

Ik vind je heel hard voor jezelf Search. Heel bescheiden maar ook hard. Steeds bezig zijn met hoe het er over een tijd uit zal gaan zien, als er geen geld meer is, dat is geen leven. Je hebt geprobeerd er uit te halen wat er in zat en daarbij was je gewend aan voldoende geld wat het extra moeilijk maakt om ineens zuinig te zijn.



Het was handiger geweest als je dat had gedaan maar het was uitstel geweest want op een dag was het geld toch echt op geweest, hoe dan ook.



Dat je bent gaan studeren, je hart bent gaan volgen en dus doet wat je wilt doen vind ik heel goed en dapper van je. Veel mensen durven die stap niet te nemen. Jij wel en je doet nu wat je leuk vind, hoewel dat ook een keerzijde heeft, namelijk een financiele.



Als je studeert betekent dat dat je op een bepaald moment uitgeleerd bent en weer kunt gaan verdienen toch? In jouw nieuwe vakgebied neem ik aan? Dat zou toch betekenen dat deze situatie slechts tijdelijk is? Of zit ik er nu helemaal naast en doe je een studie 'niet westerse sociologie', of 'Gaelic' o.i.d. waar je waarschijnlijk niet snel mee aan het werk zult komen?

Daarbij......... ik hou niet meer van hem!



Zegt toch genoeg?



Kan me voorstellen dat de toekomst onzeker is.... want de vastigheid is weg...



Maar uit eindelijk gaat het erom dat je gelukkig bent.... dat verdien jij ook!

thirza,



ik ben net als jij 40 jaar, 3 kindjes en heb de stap genomen om te gaan scheiden. ben echt en oprecht doodsbang maar wilde absoluut niet in het slechte huwelijk blijven ( vrijwel gelijk aan jouwe) Ook ik ben naar een klein advocatenburo gegaan, met twee vrouwelijke advocaten. Misschien jij ook in H......?

wil graag over 'praten'word gek van alle onzekere dingen die op me afkomen...



groetjes breek