Relaties
alle pijlers
Dilemma! Scheiden of blijven?
zaterdag 19 mei 2007 om 22:21
Zal me eerst even kort voorstellen. Mijn naam is Thirza, 40 jr. en heb 2 kindjes. Ehm, da's wel erg kort.Ik zit met een dilemma waar ik al jaren mee zit. Ik dacht 100% zeker te zijn een juiste keuze gemaakt te hebben, en nu toch weer die twijfel.Ik ben al 22 jr. samen met x, waarvan de laatste 10 jr. niet meer echt gelukkig. Eigenlijk was er altijd wel wat. Altijd waren er andere vrouwen en in al die jaren is hij er nooit voor me geweest. Op een bepaald moment kwam ik er achter dat hij een ander had, dit was een heel jong buitenlands meisje dat hier illegaal was, telkens beloofde hij beterschap, waarna ik van anderen dan weer hoorde dat ze samen gezien waren. Hij "probeerde" van haar los te komen, maar dat lukte hem niet. Zelfs niet met hulp van anderen. Deze relatie van x met meisje heeft uiteindelijk zeker 6 jr. geduurd. Ergens wist x wel dat het haar te doen was om een verblijfsvergunning, maar toch wilde hij dat ook weer niet geloven omdat ze hem daarvan overtuigd had. Die meid wilde x iig per se, en begon mij thuis ook lastig te vallen.Hij was er ook niet toen mijn ouders overleden waar ik kapot van was, niet toen de meiden nog een stuk kleiner waren. Kortom, hij was er nooit voor me. Als hij er wel is dan is er altijd ruzie. Daarbij is hij erg agressief. Vaak verbaal agressief, soms ook fysiek. Dat laatste gelukkig niet dusdanig dat ik er letsel aan over houdt, maar toch! Hij is écht heel moeilijk om mee te leven. Zijn aard is negatief gestemd, heel egoistisch, zwartgallig en altijd ontevreden. Ben hem zo zat, pffff!Deze situatie ben ik toch langzamerhand gaan accepteren omdat x nooit thuis is en ik met mijn dochters ons eigen leven leiden. Op zich bevalt me dit "prima", maar als x er wel is dan wil hij, logisch misschien, wel sex hebben. Hij wil altijd sex en daar word ik maf van! Het staat me zo tegen! Telkens voel ik me dan rot als ik toch sex gehad had. Daarbij kan ik niet lief of normaal doen tegen hem. Er is gewoon altijd bonje! Ik schrik dat hij thuiskomt. Voor mij niet prettig maar ook zeker niet voor mijn kids.Nu ben ik zover, en er is echt zoveel meer gebeurd, dan ik uit kan leggen, dat ik een afspraak gemaakt heb bij een advocaat om te gaan scheiden. Was ik dagenlang overtuigd dat ik dit moest doen. Nu steekt de twijfel weer de kop op! Ook omdat x weer beterschap belooft. Iedereen die ik ken vraagt me af waarom ik nog bij hem ben. Ze vinden allemaal dat ik die stap moet nemen. Toch ben ik zo bang voor alles wat me te wachten staat. Wat mijn dilemma dus is:Enerzijds:vind ik het wel prima zo. Leef mijn eigen leven, kan tot op zekere hoogte financieel doen wat ik wil. Heb alle vrijheid. We hebben een mooie koopwoning. Ik doe sowieso wel leuke dingen. Oke... het is niet ideaal maar zo leef ik al jaren. Alles went tenslotte. Mijn kids hebben het zo enorm naar hun zin waar we wonen en dat vind ik ook niet onbelangrijk. Anderzijds:Ben ik zo enorm bang de stap te nemen! Ik heb een beetje het gevoel dat mijn leven dadelijk ophoudt en ik helemaal niets meer kan doen. Leef misschien dadelijk op bijstandnivo. Het huis zal verkocht moeten worden. Waar komen wij te wonen? Hoeveel is mijn inkomen? Ik geef grif toe dat ik geld belangrijk vind! Fout misschien, maar geld betekent voor mij wel een stuk vrijheid om leuke dingen te doen (wij rijden paard, dat is behoorlijk duur) en mooie kleding/dingen te kopen. Ben bijv. nu eenmaal gek op mooie kleding voor mijn kids en mezelf Kan me voorstellen dat degene die dit leest zo haar bedenkingen heeft hierover, maar ik probeer op een eerlijke manier mijn situatie te schetsen). Uiteraard vind ik een stap terug doen logisch en niet erg. Maar om nu te eindigen op "nul". Daarbij vind ik het allemaal zo "eng"; wat staat me te wachten, vind ik ooit een leuk iemand, etc..etc...Over de alimentatie die ik kan verwachten nog even het volgende: x heeft een niet al te hoog standaard inkomen. De extra dingen die we kunnen doen komen voort uit verdiensten die zwart zijn. Daarbij ben ik ook vreselijk onzeker geraakt door alles wat er gebeurd is. X had tenslotte al die jaren een relatie met een hele jonge mooie meid. Nu is er niets mis met mij hoor... Ben dan wel 40 maar wordt veel jonger geschat. X. accepteert onze scheiding overigens niet. Is geenzins van plan om mee te werken. Hij is zich kapot geschrokken omdat ik al zovaak gedreigd heb in het verleden en nu is het hem wel duidelijk dat ik het meen. Ik heb trouwens al zovaak tegen hem gezegd dat ik bij hem blijf voor de "zekerheid" en ik niet meer van hem houd. Hij gelooft dat niet... Hij is ervan overtuigd dat het tussen ons weer goed komt... Komt nu met beloftes waarvan ik weet dat hij ze niet waar kan maken. Daarbij......... ik hou niet meer van hem!Kortom............ herkent iemand de angst? Zijn er meiden die ondanks hun slechte huwelijk vanwege de consequenties bij hun partner blijven, zoals ik dat jaren deed? Ik weet het echt niet meer. Ik word gek van de stress over wat ik moet gaan doen.... Ik weet dat wanneer ik nu niet ga scheiden het er nooit meer van komt, maar het is ook zo gemakkelijk de situatie te handhaven. Van de andere kant wil ik ook weer voelen dat ik leef en tzt een echt leuke relatie krijgen.Tot zover... mijn verhaal. Hoop dat het duidelijk is... Lastig om een lang verhaal bondig en duidelijk te houden.Liefs,Thirzabewerkt door moderator,
donderdag 31 mei 2007 om 08:51
donderdag 31 mei 2007 om 22:32
Even van me afschrijven.
Hoe trots ik ook op mezelf ben (nou ja, trots); ik word gek van de zenuwen en de hartkloppingen. Sommige momenten voel ik me eventjes vrolijk en lekker en dat slaat dan zo maar weer om. 's Avonds kom ik makkelijk in slaap omdat ik dan een paar wijntjes drink, maar 's morgens word ik gemiddeld om 4/5 uur wakker en dan giert het weer. Tot ik weer in slaap val, maar dan gaat de wekker. Telkens hoofdpijn. De ibuprofenfabriek vaart er wel bij;) Ik merk dat ik een beetje op begin te raken. Ik sleep me door de dag, ben écht de vrolijkste niet. Eigenlijk heb ik gewoon zin om voorlopig onder een rots te kruipen en daar voorlopig niet onder vandaan te komen.
X had een baan bij een groot bedrijf waar hij al vanaf '89 werkte. Bij dat bedrijf moest hij door reorganisatie (nu 2 jr. geleden) werken in Amsterdam. Voor hem geen doen vanwege de files waar hij elke dag gemiddeld in stond. Die files, als hij al ging werken, heb ik het nodige van geweten! 2 maanden geleden heeft hij ontslag genomen (zonder met mij te overleggen) en kreeg een redelijk bedrag mee. Het bedrijf was hem ook zat na vele arbeidsconflicten. X was vaker ziek dan aanwezig. Dit ging vanaf het begin al zo... Wel een probleem zo dadelijk voor de alimentatie want hij heeft nu geen inkomen... Tja, het bedrag wat hij meekreeg, maar dat is zo op hem kennende.
X is in het weekend horeca-portier en klust bij met verkoop van anabolen en drugs. Daar kan ik moeilijk mee aankomen bij mijn advocaat. Daarbij gebruikt hij al anabolen sinds ik hem ken en een snuifje coke, GHB etc. draait hij ook zijn hand niet voor om. Zijn agressie komt trouwens niet hier uit voort.. ja zal het versterken, maar van zijn vader weet ik dat hij altijd al zo was. Er viel al niet met x te leven toen hij nog bij zijn ouders inwoonde.
Nu is hij een vervoersbedrijf (precies weet ik het niet eens, we praten niet) aan het opstarten voor zichzelf en is begonnen aan een spoedcursus Vervoer. Ik weet, door wat ik opvang, dat dit bedrijf ook gaat draaien op zaken die niet door de beugel kunnen. Op dit moment is hij boven aan het leren, we lopen allemaal op onze tenen. De meiden hebben al te horen gekregen dat ze hun bek moesten houden, want x wenst rust. X is nu erg onrustig en ik nog veel meer.
Ik weet niet hoelang ik het vol ga houden met hem in 1 huis. Ik heb hem al gewaarschuwd zeker de politie te bellen als hij me bedreigd. Ik ben bang dat die hele scheiding (door wat ik schreef over hoe hij verdient) zo lang gaat duren. Kan ook pas een urgentieverklaring krijgen wanneer de scheiding rond. is. Snap ik ook wel, wij zijn immers de enige niet die gaan scheiden, maar toch!
Ik lees stukken op het oogkleppentopic en herken zo enorm veel van wat er daar geschreven wordt. Misschien kan ik later mijn ervaring op dat topic delen, nu zit ik er nog midden in en weet het zelf niet. Laat staan dat ik een ander "adviseer" . Wel zou ik al die meiden die daar posten elke dag een mega-dikke knuffel willen geven omdat ze zo hard gevochten hebben, sommige er nog midden in zitten en zo verdomd sterk zijn! ... Maar ja, elke dag knuffels worden dan wel hele saaie postings Wat ik wil zeggen is dat ik er inhoudelijk nog zo weinig aan kan toevoegen.
Wat ik zo herken: Hoe je je grenzen gaat verleggen, gehersenspoeld wordt, de vernederingen, dingen als normaal gaat beschouwen, het negatief zelfbeeld en nog veel meer. Hoe je denkt en ook werkelijk gelooft dat je HEM nodig hebt. Dat je zonder hem jezelf niet staande kan houden.
Ik vind mezelf óók zo niet leuk! Alsof mijn leven een poos stilgestaan heeft. Ooit was ik wel spontaan. Ik heb redelijk sociaal kontakt en ik verbaas me soms dat men mij op blijft zoeken. Ik ben én niet gezellig én saai. Ik heb weinig te vertellen en wat ik vertel kan niemand iets mee. Wat ik thuis meemaak kan ik tenslotte niet vertellen. Aankomende zaterdag ga ik sinds een lange tijd stappen met een paar vriendinnen, werd door hen geregeld en daar kan ik niet onderuit... dan moet ik zo enorm mijn best doen "gezellig" te doen... Liefst hang ik achter mijn computer of iig thuis, als ik maar niet gezellig hoef te doen. Maar realiseer me dat ik dan nog verder afstomp. Dát ik door moet en weer moet worden wie ik ooit was.
Het leven met zo'n man heeft meer impact als de meeste kunnen vermoeden. Het is ook bijna (voor mij nog) niet uit te leggen. Je eigenwaarde gaat compleet naar de klote en dat vind ik nog het ergste. Dat je jezelf zo naar beneden haalt.
Ik lees dagelijks mijn topic nog eens door en het oogkleppentopic om de kracht te vinden door te gaan. Als ik lees, weet ik waar ik het voor doe, want soms heb ik de neiging de handdoek in de ring te gooien. Hoe moet ik dadelijk verder zonder hem? Ik was 18 toen ik "vaste verkering" kreeg met x en nu 41 (heb ik mijn openingstopic 40 gezet, om herkenning te voorkomen.... (was weinig bekend met dit forum). Nu boeit die hele herkenning me niet meer.
Vanmiddag kreeg ik trouwens een kadootje van dochtertje D. Zo ontzettend lief! Ze had een flesje douchecreme voor me gekocht bij Albert Hein van haar eigen centjes en nog mooi ingepakt ook:).. dat zijn dan ook wel van die dingen waar ik eventjes superblij van word! Dat zou ze nooit voor x doen
Tot zover... ik heb zoveel meer te vertellen maar zoals ik zijn er ook anderen die hun verhaal kwijt willen op dit forum. Daarbij vertel ik later wel meer. Het is zoveel dat ik niet goed weet waar te beginnen.
Dikke *; Thirza.
Ps... Eleonora..... Jij bent goud waard, echt waar!.. Wat jij schrijft (helaas, uit eigen ervaring) is zo pakkend, en kan ik zoveel mee...Je helpt zoveel vrouwen inzicht te krijgen in het hoe, wat er waarom!.. Waardeer ik (en vele anderen) echt enorm!
Hoe trots ik ook op mezelf ben (nou ja, trots); ik word gek van de zenuwen en de hartkloppingen. Sommige momenten voel ik me eventjes vrolijk en lekker en dat slaat dan zo maar weer om. 's Avonds kom ik makkelijk in slaap omdat ik dan een paar wijntjes drink, maar 's morgens word ik gemiddeld om 4/5 uur wakker en dan giert het weer. Tot ik weer in slaap val, maar dan gaat de wekker. Telkens hoofdpijn. De ibuprofenfabriek vaart er wel bij;) Ik merk dat ik een beetje op begin te raken. Ik sleep me door de dag, ben écht de vrolijkste niet. Eigenlijk heb ik gewoon zin om voorlopig onder een rots te kruipen en daar voorlopig niet onder vandaan te komen.
X had een baan bij een groot bedrijf waar hij al vanaf '89 werkte. Bij dat bedrijf moest hij door reorganisatie (nu 2 jr. geleden) werken in Amsterdam. Voor hem geen doen vanwege de files waar hij elke dag gemiddeld in stond. Die files, als hij al ging werken, heb ik het nodige van geweten! 2 maanden geleden heeft hij ontslag genomen (zonder met mij te overleggen) en kreeg een redelijk bedrag mee. Het bedrijf was hem ook zat na vele arbeidsconflicten. X was vaker ziek dan aanwezig. Dit ging vanaf het begin al zo... Wel een probleem zo dadelijk voor de alimentatie want hij heeft nu geen inkomen... Tja, het bedrag wat hij meekreeg, maar dat is zo op hem kennende.
X is in het weekend horeca-portier en klust bij met verkoop van anabolen en drugs. Daar kan ik moeilijk mee aankomen bij mijn advocaat. Daarbij gebruikt hij al anabolen sinds ik hem ken en een snuifje coke, GHB etc. draait hij ook zijn hand niet voor om. Zijn agressie komt trouwens niet hier uit voort.. ja zal het versterken, maar van zijn vader weet ik dat hij altijd al zo was. Er viel al niet met x te leven toen hij nog bij zijn ouders inwoonde.
Nu is hij een vervoersbedrijf (precies weet ik het niet eens, we praten niet) aan het opstarten voor zichzelf en is begonnen aan een spoedcursus Vervoer. Ik weet, door wat ik opvang, dat dit bedrijf ook gaat draaien op zaken die niet door de beugel kunnen. Op dit moment is hij boven aan het leren, we lopen allemaal op onze tenen. De meiden hebben al te horen gekregen dat ze hun bek moesten houden, want x wenst rust. X is nu erg onrustig en ik nog veel meer.
Ik weet niet hoelang ik het vol ga houden met hem in 1 huis. Ik heb hem al gewaarschuwd zeker de politie te bellen als hij me bedreigd. Ik ben bang dat die hele scheiding (door wat ik schreef over hoe hij verdient) zo lang gaat duren. Kan ook pas een urgentieverklaring krijgen wanneer de scheiding rond. is. Snap ik ook wel, wij zijn immers de enige niet die gaan scheiden, maar toch!
Ik lees stukken op het oogkleppentopic en herken zo enorm veel van wat er daar geschreven wordt. Misschien kan ik later mijn ervaring op dat topic delen, nu zit ik er nog midden in en weet het zelf niet. Laat staan dat ik een ander "adviseer" . Wel zou ik al die meiden die daar posten elke dag een mega-dikke knuffel willen geven omdat ze zo hard gevochten hebben, sommige er nog midden in zitten en zo verdomd sterk zijn! ... Maar ja, elke dag knuffels worden dan wel hele saaie postings Wat ik wil zeggen is dat ik er inhoudelijk nog zo weinig aan kan toevoegen.
Wat ik zo herken: Hoe je je grenzen gaat verleggen, gehersenspoeld wordt, de vernederingen, dingen als normaal gaat beschouwen, het negatief zelfbeeld en nog veel meer. Hoe je denkt en ook werkelijk gelooft dat je HEM nodig hebt. Dat je zonder hem jezelf niet staande kan houden.
Ik vind mezelf óók zo niet leuk! Alsof mijn leven een poos stilgestaan heeft. Ooit was ik wel spontaan. Ik heb redelijk sociaal kontakt en ik verbaas me soms dat men mij op blijft zoeken. Ik ben én niet gezellig én saai. Ik heb weinig te vertellen en wat ik vertel kan niemand iets mee. Wat ik thuis meemaak kan ik tenslotte niet vertellen. Aankomende zaterdag ga ik sinds een lange tijd stappen met een paar vriendinnen, werd door hen geregeld en daar kan ik niet onderuit... dan moet ik zo enorm mijn best doen "gezellig" te doen... Liefst hang ik achter mijn computer of iig thuis, als ik maar niet gezellig hoef te doen. Maar realiseer me dat ik dan nog verder afstomp. Dát ik door moet en weer moet worden wie ik ooit was.
Het leven met zo'n man heeft meer impact als de meeste kunnen vermoeden. Het is ook bijna (voor mij nog) niet uit te leggen. Je eigenwaarde gaat compleet naar de klote en dat vind ik nog het ergste. Dat je jezelf zo naar beneden haalt.
Ik lees dagelijks mijn topic nog eens door en het oogkleppentopic om de kracht te vinden door te gaan. Als ik lees, weet ik waar ik het voor doe, want soms heb ik de neiging de handdoek in de ring te gooien. Hoe moet ik dadelijk verder zonder hem? Ik was 18 toen ik "vaste verkering" kreeg met x en nu 41 (heb ik mijn openingstopic 40 gezet, om herkenning te voorkomen.... (was weinig bekend met dit forum). Nu boeit die hele herkenning me niet meer.
Vanmiddag kreeg ik trouwens een kadootje van dochtertje D. Zo ontzettend lief! Ze had een flesje douchecreme voor me gekocht bij Albert Hein van haar eigen centjes en nog mooi ingepakt ook:).. dat zijn dan ook wel van die dingen waar ik eventjes superblij van word! Dat zou ze nooit voor x doen
Tot zover... ik heb zoveel meer te vertellen maar zoals ik zijn er ook anderen die hun verhaal kwijt willen op dit forum. Daarbij vertel ik later wel meer. Het is zoveel dat ik niet goed weet waar te beginnen.
Dikke *; Thirza.
Ps... Eleonora..... Jij bent goud waard, echt waar!.. Wat jij schrijft (helaas, uit eigen ervaring) is zo pakkend, en kan ik zoveel mee...Je helpt zoveel vrouwen inzicht te krijgen in het hoe, wat er waarom!.. Waardeer ik (en vele anderen) echt enorm!
donderdag 31 mei 2007 om 23:09
Hoi Thirza, wat goed van je, dat je je van die zieke man gaat bevrijden! Ik vond mijn ex al erg, maar jouw man is nog veel erger! Ik had net als jij al heel jong een relatie met mijn eerste man (hij was mijn eerste vriend, ik was 16). En je hebt helemaal gelijk als je schrijft dat zo'n relatie een negatieve invloed op je heeft!
Ik ben, toen ik mijn huidige man heb leren kennen, helemaal veranderd. Het was alsof ik een totaal nieuwe wereld leerde kennen, en ik ben nu een heel ander mens dan ik vroeger was!
Ik ben ervan overtuigd dat jij dat ook zult meemaken en dat je net als ik een nieuw leven zult krijgen waarvan je je nu niet kunt voorstellen hoe heerlijk het is.
Wees niet bang voor de toekomst, ook niet voor de financiële aspecten ervan, liever arm en vrij dan rijk maar ongelukkig!
En tot slot: laat je in godsnaam niet meer aanraken door die sukkel!
Ik wens je heel veel sterkte en geluk. *;
Ik ben, toen ik mijn huidige man heb leren kennen, helemaal veranderd. Het was alsof ik een totaal nieuwe wereld leerde kennen, en ik ben nu een heel ander mens dan ik vroeger was!
Ik ben ervan overtuigd dat jij dat ook zult meemaken en dat je net als ik een nieuw leven zult krijgen waarvan je je nu niet kunt voorstellen hoe heerlijk het is.
Wees niet bang voor de toekomst, ook niet voor de financiële aspecten ervan, liever arm en vrij dan rijk maar ongelukkig!
En tot slot: laat je in godsnaam niet meer aanraken door die sukkel!
Ik wens je heel veel sterkte en geluk. *;
vrijdag 1 juni 2007 om 10:06
Lieve, lieve Thirza,
Wat moeilijk moet dit voor je zijn, maar je moet doorzetten! Al gaat het even duren, hoe eerder je van hem af bent hoe beter.
Door je posting van gister begrijp ik wat voor "vlees je in de kuip" hebt.
Één heel klein voordeeltje voor jou: Hij is hartstikke onzeker! Maak daar gebruik van als hij het je te moeilijk maakt!
Ik ken ze, de anabolen mannen en het zijn stuk voor stuk allemaal onzekere mietjes die zich met veel branie willen bewijzen.
Als hij een echte kerel was geweest had hij geen anabolen hoeven te gebruiken.
En dat hij zijn mailbox vol had op relatieplanet... Haha, ja natuurlijk, de onnozele vrouwtjes kijken alleen naar de buitenkant, zo'n spierbundel lijkt wel erg mannelijk. Tot ze hem leren kennen waarschijnlijk.
Weet je lieve Thirza, ik denk dat je a.s. ex een heel groot probleem heeft met zichzelf. Hij accepteerd zichzelf waarschijnlijk niet zoals hij is, heeft last van minderwaardigheidsgevoelens.
Ik weet het natuurlijk niet zeker maar door wat jij van hem verteld vermoed ik dat hij, door jou de grond in te trappen en te vernederen, zichzelf een enorme ego-boost geeft.
Lieve Thirza, ik hoop dat jij dit ook kunt zien en ik hoop dat je daar gebruik van kunt maken als dat nodig is. Ik bedoel dit niet om te stoken of je tegen hem op te naaien maar als hij jou zo vernederd is het goed dat je hem op zijn zwakke plek terug kunt pakken.
Heb jij in het begin dat je hem kende ook enorm tegen hem opgezien? Dacht je ook: Wow, wat een stoere kerel?
Snap je wat ik bedoel?
Maar ik kan je gevoel zo goed voorstellen, hartkloppingen, onrust, je hoofd en alles van binnen blijft maar malen. Maar het hoort erbij Thirza, het moet eerst even slechter worden voordat het beter wordt!
Hou je daar aan vast, aan een mooie toekomst samen met je dochters, rust en vrede in jullie huis, heerlijk toch? Wat wil je nog meer? Ik wens je heel veel sterkte, en zet door, jij en je kids worden er waarschijnlijk alleen maar beter van!
Een hele dikke knuffel van Search *;
Wat moeilijk moet dit voor je zijn, maar je moet doorzetten! Al gaat het even duren, hoe eerder je van hem af bent hoe beter.
Door je posting van gister begrijp ik wat voor "vlees je in de kuip" hebt.
Één heel klein voordeeltje voor jou: Hij is hartstikke onzeker! Maak daar gebruik van als hij het je te moeilijk maakt!
Ik ken ze, de anabolen mannen en het zijn stuk voor stuk allemaal onzekere mietjes die zich met veel branie willen bewijzen.
Als hij een echte kerel was geweest had hij geen anabolen hoeven te gebruiken.
En dat hij zijn mailbox vol had op relatieplanet... Haha, ja natuurlijk, de onnozele vrouwtjes kijken alleen naar de buitenkant, zo'n spierbundel lijkt wel erg mannelijk. Tot ze hem leren kennen waarschijnlijk.
Weet je lieve Thirza, ik denk dat je a.s. ex een heel groot probleem heeft met zichzelf. Hij accepteerd zichzelf waarschijnlijk niet zoals hij is, heeft last van minderwaardigheidsgevoelens.
Ik weet het natuurlijk niet zeker maar door wat jij van hem verteld vermoed ik dat hij, door jou de grond in te trappen en te vernederen, zichzelf een enorme ego-boost geeft.
Lieve Thirza, ik hoop dat jij dit ook kunt zien en ik hoop dat je daar gebruik van kunt maken als dat nodig is. Ik bedoel dit niet om te stoken of je tegen hem op te naaien maar als hij jou zo vernederd is het goed dat je hem op zijn zwakke plek terug kunt pakken.
Heb jij in het begin dat je hem kende ook enorm tegen hem opgezien? Dacht je ook: Wow, wat een stoere kerel?
Snap je wat ik bedoel?
Maar ik kan je gevoel zo goed voorstellen, hartkloppingen, onrust, je hoofd en alles van binnen blijft maar malen. Maar het hoort erbij Thirza, het moet eerst even slechter worden voordat het beter wordt!
Hou je daar aan vast, aan een mooie toekomst samen met je dochters, rust en vrede in jullie huis, heerlijk toch? Wat wil je nog meer? Ik wens je heel veel sterkte, en zet door, jij en je kids worden er waarschijnlijk alleen maar beter van!
Een hele dikke knuffel van Search *;
vrijdag 1 juni 2007 om 10:35
Hallo Thirza,
heb net je verhaal gelezen, en goed dat je de knoop doorhakt. Zelf ben ik 8 jaar geleden gescheiden. Hadden ook een koopwoning, 2 auto's etc. Daarna zou ik in de bijstand komen. Mijn omgeving reageerde negatief, omdat ik het nu toch zo 'goed' had, maar ik besloot wél voor mezelf te kiezen. Wat zeggen materiéle dingen als je je niet goed voelt?
Wat ik je wel wil meegeven: als je niet meer onder één dak wil/kan wonen, kun je aan je advocaat vragen, of er voorlopige voorzieningen kunnen worden aangevraagd. Waarschijnlijk kun jij dan in huis blijven wonen (voorlopig) en moet je man vertrekken....weet niet of dat voor jou een optie is??
heb net je verhaal gelezen, en goed dat je de knoop doorhakt. Zelf ben ik 8 jaar geleden gescheiden. Hadden ook een koopwoning, 2 auto's etc. Daarna zou ik in de bijstand komen. Mijn omgeving reageerde negatief, omdat ik het nu toch zo 'goed' had, maar ik besloot wél voor mezelf te kiezen. Wat zeggen materiéle dingen als je je niet goed voelt?
Wat ik je wel wil meegeven: als je niet meer onder één dak wil/kan wonen, kun je aan je advocaat vragen, of er voorlopige voorzieningen kunnen worden aangevraagd. Waarschijnlijk kun jij dan in huis blijven wonen (voorlopig) en moet je man vertrekken....weet niet of dat voor jou een optie is??
vrijdag 1 juni 2007 om 10:42
Thirza, erken dat je nu plat gezegd overspannen bent. Heb je al een bezoek aan je huisarts gebracht en je klachten -hartkloppingen, bij de pakken neer willen zitten- voorgelegd? Kalmeringsmiddelen worden erg makkelijk voorgeschreven en antidepressiva zouden -na de eerste zes weken- mogelijk ook wat ruimte kunnen bieden. Ben geen huisarts, dus ik kan er gewoon naast zitten. Wat ik bedoel te zeggen is dat je je lichamelijke klachten serieus neemt, die liegen er niet om.
vrijdag 1 juni 2007 om 10:45
Zit er onder je vriendinnen iemand die je in vertrouwen durft te nemen, al is het maar een klein beetje van je verhaal. Dat je zo moe bent en eigenlijk alleen maar gezellig doet om boven Jan te blijven ? Dat zou heel erg kunnen opluchten, een vertrouwenspersoon in real life. Dat je vriendinnen je nog steeds ophalen betekent dat je ze toch wat te bieden hebt, ook al denk je zelf van niet. Ik kan nu niet inschatten of ze je zware verhaal ook zouden kunnen dragen, maar troost jezelf in elk geval met de wetenschap dat je vriendinnen hebt, nog steeds.
zaterdag 2 juni 2007 om 20:07
zondag 3 juni 2007 om 10:18
hoi tirza en alle anderen!
Ik heb dus ook vreselijke pijn in mijn linker borstkas en maakte me er ook erg druk om. ben naar dokter geweest en met mijn hart is ondanks de hartkloppingen en pijn niets aan de hand,er is me verzekerd dat de stress deze klachten veroorzaakt,een paracetamol is beste. niet zuinig mee doen,een stuk of zes op een dag is geen probleem. heb dat twee dagen gedaan en ben nu pijnvrij... pffff gelukkig,ik kon dat er niet ook nog eens bij hebben.
verder wisselt mijn stemming werkelijk enorm,soms zie ik het helemaal zitten en andere moment is alles zwart. ik word er gek van, heb trouwens ook kalmerend middel gekregen van arts,maar gebruik het niet.
hoe gaat het verloop van scheiding bij jou(jullie)??:?
groetjes breek
Ik heb dus ook vreselijke pijn in mijn linker borstkas en maakte me er ook erg druk om. ben naar dokter geweest en met mijn hart is ondanks de hartkloppingen en pijn niets aan de hand,er is me verzekerd dat de stress deze klachten veroorzaakt,een paracetamol is beste. niet zuinig mee doen,een stuk of zes op een dag is geen probleem. heb dat twee dagen gedaan en ben nu pijnvrij... pffff gelukkig,ik kon dat er niet ook nog eens bij hebben.
verder wisselt mijn stemming werkelijk enorm,soms zie ik het helemaal zitten en andere moment is alles zwart. ik word er gek van, heb trouwens ook kalmerend middel gekregen van arts,maar gebruik het niet.
hoe gaat het verloop van scheiding bij jou(jullie)??:?
groetjes breek
zondag 3 juni 2007 om 10:27
He Breek,
Ik ken die stemmingswisselingen wel, ik kan soms echt enorm twijfelen aan mijn beslissing om te scheiden. Dan vraag ik me echt af of ik het goede heb gedaan. Gelukkig hoef ik nooit lang te twijfelen, want soon to be ex doet dan altijd wel weer iets (of juist niet!) waardoor ik weer voor de volle honderd procent achter mijn beslissing kan staan.
Goed trouwens dat je bij de arts bent geweest met je klachten, beter het zekere voor het onzekere. Hoe ver is jouw scheiding inmiddels gevorderd?
Groetjes, MT
Ik ken die stemmingswisselingen wel, ik kan soms echt enorm twijfelen aan mijn beslissing om te scheiden. Dan vraag ik me echt af of ik het goede heb gedaan. Gelukkig hoef ik nooit lang te twijfelen, want soon to be ex doet dan altijd wel weer iets (of juist niet!) waardoor ik weer voor de volle honderd procent achter mijn beslissing kan staan.
Goed trouwens dat je bij de arts bent geweest met je klachten, beter het zekere voor het onzekere. Hoe ver is jouw scheiding inmiddels gevorderd?
Groetjes, MT
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
zondag 3 juni 2007 om 10:40
hoi oeps weet je naam niet meer miss....
ik heb al drie weken advocaat, meteen binnen vijf dagen na de clash geregeld,en hij nu net eentje
mijn concept verzoek tot echtscheiding ligt nu bij zijn advocaat.
heb hem overigens het huis meteen uitgezet,het was al jaren echt onleefbaar en met mijn vader erbij heb ik hem weg weten te krijgen. hij is overigens maar meteen bij een ander ingetrokken in een zomerhuisje.
dit doet vooral de kids erg pijn want zij zien hun vader vaak al zoenend en vrijend met een ander en helemaal gelukkig zijn terwijl de kids zelf in puin liggen maar dat deert hem niet. de woede en verdriet van kids is enorm,en niet in laatste plaats door wat er voor die tijd in huis hier allemaal heeft afgespeeld....:@
en bij nou? hoe staat het er daar voor??
ik heb al drie weken advocaat, meteen binnen vijf dagen na de clash geregeld,en hij nu net eentje
mijn concept verzoek tot echtscheiding ligt nu bij zijn advocaat.
heb hem overigens het huis meteen uitgezet,het was al jaren echt onleefbaar en met mijn vader erbij heb ik hem weg weten te krijgen. hij is overigens maar meteen bij een ander ingetrokken in een zomerhuisje.
dit doet vooral de kids erg pijn want zij zien hun vader vaak al zoenend en vrijend met een ander en helemaal gelukkig zijn terwijl de kids zelf in puin liggen maar dat deert hem niet. de woede en verdriet van kids is enorm,en niet in laatste plaats door wat er voor die tijd in huis hier allemaal heeft afgespeeld....:@
en bij nou? hoe staat het er daar voor??
zondag 3 juni 2007 om 11:02
Ik herken het ook hoor, de pijnen en de krampen. Het is allemaal spanning en het gaat over, als je zo ver bent om los te laten. Nu zit je nog middenin het proces van scheiding, papieren, afhandelen en dat brengt ook bij een 'gewone' scheiding enorme spanningen met zich mee, laat staan als er iemand bij betrokken is die onberekenbaar is en met wie je een hele beladen historie hebt.
Ik heb zelf antidepressiva en kalmeringsmiddelen gebruikt tíjdens mijn relatie. Na mijn relatie heb ik een paar keer een milde spierontspanner gekregen van de huisarts om te kunnen slapen en de strijd aan te kunnen. De depressie loste letterlijk vanzelf op. Ik heb daar zelf geen problemen mee, met het slikken van die pillen, ik gebruik ze als ik ze nodig heb en verder niet.
Het ontspande mij als ik kon praten, schrijven, mijn ei kwijt kon. Hebben jullie dat ook?
Ik heb zelf antidepressiva en kalmeringsmiddelen gebruikt tíjdens mijn relatie. Na mijn relatie heb ik een paar keer een milde spierontspanner gekregen van de huisarts om te kunnen slapen en de strijd aan te kunnen. De depressie loste letterlijk vanzelf op. Ik heb daar zelf geen problemen mee, met het slikken van die pillen, ik gebruik ze als ik ze nodig heb en verder niet.
Het ontspande mij als ik kon praten, schrijven, mijn ei kwijt kon. Hebben jullie dat ook?
zondag 3 juni 2007 om 11:26
Hoi Breek,
Wat een l*l is die ex van jou, zeg! Het doet mij gewoon te lezen dat je kids er zo onder lijden! Dat iemand dat zijn eigen kinderen kan aandoen.
Maar ik ben wel blij voor je dat die zak meteen uit je huis weg was, kun jij tenminste weer normaal ademen.
Wij gaan as week naar een advocaat (wij kunnen nog 'door 1 deur', maar van mijn kant is dat ook wel een hele opgave,hoor). Mijn nieuwe huisje is zo goed als rond, met een beetje geluk kan ik er half juni in (ik tel de dagen af!).
Ik realiseerde me laatst dat hij me eigenlijk altijd gemanipuleerd heeft, al vanaf het begin van de relatie. Heb er een paar nachten geleden over gedroomd, kon alleen toen ik wakker was dat voorbeeld van het begin van de relatie niet meer aanhalen. Hij manipuleert me nu nog steeds, althans, probeert het, maar ik reageer nergens meer op, en hou in mijn achterhoofd dat ik sterk moet zijn, me het niet moet aantrekken, en dat het binnenkort voorbij zal zijn. Voorbeeldje: Hij kan bijv. heel quasi nonchalant zeggen dat WIJ toch weleens moeten schoonmaken in huis, maar dan met zo'n ondertoon van: JIJ moet nodig eens het huis schoonmaken. Nou, barst maar, ik laat de stofvlokken lekker rondvliegen!! :D
Leo,
Ik herken dat zeker wel, dat schrijven helpt. Ik haal hier heel veel troost uit dit topic. Gewoon het idee te weten dat er op dit moment mensen zijn die hetzelfde doormaken geeft me kracht, ik voel me gesteund in hetgeen ik doe, en is dat een lekker gevoel.
Groetjes en een knuf voor allemaal,
MT.
Wat een l*l is die ex van jou, zeg! Het doet mij gewoon te lezen dat je kids er zo onder lijden! Dat iemand dat zijn eigen kinderen kan aandoen.
Maar ik ben wel blij voor je dat die zak meteen uit je huis weg was, kun jij tenminste weer normaal ademen.
Wij gaan as week naar een advocaat (wij kunnen nog 'door 1 deur', maar van mijn kant is dat ook wel een hele opgave,hoor). Mijn nieuwe huisje is zo goed als rond, met een beetje geluk kan ik er half juni in (ik tel de dagen af!).
Ik realiseerde me laatst dat hij me eigenlijk altijd gemanipuleerd heeft, al vanaf het begin van de relatie. Heb er een paar nachten geleden over gedroomd, kon alleen toen ik wakker was dat voorbeeld van het begin van de relatie niet meer aanhalen. Hij manipuleert me nu nog steeds, althans, probeert het, maar ik reageer nergens meer op, en hou in mijn achterhoofd dat ik sterk moet zijn, me het niet moet aantrekken, en dat het binnenkort voorbij zal zijn. Voorbeeldje: Hij kan bijv. heel quasi nonchalant zeggen dat WIJ toch weleens moeten schoonmaken in huis, maar dan met zo'n ondertoon van: JIJ moet nodig eens het huis schoonmaken. Nou, barst maar, ik laat de stofvlokken lekker rondvliegen!! :D
Leo,
Ik herken dat zeker wel, dat schrijven helpt. Ik haal hier heel veel troost uit dit topic. Gewoon het idee te weten dat er op dit moment mensen zijn die hetzelfde doormaken geeft me kracht, ik voel me gesteund in hetgeen ik doe, en is dat een lekker gevoel.
Groetjes en een knuf voor allemaal,
MT.
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
zondag 3 juni 2007 om 22:12
Ik zit zó vol met kwaadheid. De dingen die gebeurd zijn denk ik de hele dag aan. Hoe heb ik al die vernederingen kunnen accepteren? Ik accepteerde ze niet, want al vanaf het begin waren onze ruzies verbaal geweld. Ik ging net zo goed tekeer, weliswaar op een andere manier, maar hij had er zo'n schijt aan! Altijd had hij commentaar op de manier hoe ik me kleedde. X houdt van hoerig sexy kleding. Heb ik altijd geweigerd te dragen. Sexy prima, maar dat kan ook subtiel. Hij kocht het dan voor me en ik droeg het niet. Dat haatte hij! Voelde me ook altijd beledigd als hij met kleding voor mij thuiskwam. Als we weggingen een dagje naar het strand bijv. Ik wilde iets aan wat leuk is en lekker zat met teenslippers. Hij wilde dat ik op zijn minst hoge hakken droeg. Op zulke dagen voelde ik me doodongelukkig want vanaf het begin tot het eind was het mij inprenten dat ik een brave trut ben. Dat terwijl ik me altijd leuk kleed, maar niet volgens zijn normen.
Alles draait bij hem om uiterlijk.
Zijn dochters bijv. In al die jaren heeft hij nog geen luier verschoond. Verjaardagen was hij er niet omdat hij met zijn vriendin(nen) op stap was. Zijn eigen dingen deed. Ik vond dat niet erg hoor want als hij thuis was dan was de sfeer te voelen. Dan moest ik heel liefjes tegen hem doen in de hoop dat hij zich zou gedragen. Het enige wat hem boeit aan zijn dochters is het feit dat het mooie meiden zijn. Ze doen bijv. redelijk wat modellenwerk en hij pronkt met dat materiaal. Aitijd als hij over de meiden praat gaat het over hun uiterlijk. Maar als ze een rapport hebben meegekregen dan ligt dat een week op tafel, maar denk maar niet dat hij erin kijkt.
Zijn eigen uiterlijk is ook een zieke drang. Hoeveel hij uitgegeven heeft aan zichzelf om mooie kleding te kopen, ongelofelijk veel! Daarbij het geld wat hij uitgeeft om te stappen, Sinterklaas te spelen... echt absurd! Door zijn bestedingspatroon moest, om kredieten af te lossen, de hypotheek steeds verhoogd worden. Hij maakte me wijs dat de schulden ontstonden omdat IK een te duur huis had gekocht. Ik wilde boven mijn stand wonen. Onzin... we hebben een mooi huis maar is nog altijd een tussenwoning. Sommige kredieten wist ik van maar niet alle, waar ik onlangs achterkwam. En dit terwijl ik probeerde financieel het hoofd boven water te houden en als hobby kreeg het zo goedkoop mogelijk doen van de boodschappen.
Gisteren kwam hij thuis......... altijd als hij hier is zit ie te graaien naar mijn borsten en tussen mijn benen. Heel plat en niet lief! Ik vertelde hem dat hij daar mee moest kappen want we zijn ex. Oke, zij hij... dus ik mag een vriendin nemen? Ja hoor, je doet je best maar. Toen liet hij me heel vrolijk zijn profiel en mails lezen op een datingsite. Zijn mailbox was volgestroomd en liet wat foto's zien van vrouwen die op zijn profiel gereageerd hadden. Oh, oh, oh... dezelfde ordinaire types zoals hij mij altijd graag gezien heeft.
Het ergste is nog wel zoals hij zichzelf beschreef!!!!!!!!!
Kinderen: geen!
kinderwens: misschien!
Hoe kan hij zijn kinderen verzwijgen?......... dit doet me echt zeer!
Waarop ik de uitleg kreeg dat alle vrouwen hoeren zijn, stuk voor stuk en hij enkel kut wil. Hij selecteert ook gewoon op de mooiste vrouw. Ik ga dadelijk toch écht mijn brave kindertjes niet aan hem meegeven.
Hij vertelde ook over zijn nwste aanwinst... Zijn Braziliaanse vriendin... ze heeft in de prostitutie gezeten....... die neuken tenminste...
Het grootste punt in onze relatie is zijn sexuele frustratie en daardoor (denk ik) want ben ook terug aan het analyseren, het fysieke geweld. Verbaal geweld was er sowieso altijd al. Ik vertelde al eerder dat hij me nooit dusdanig geweld toe gebracht heeft dat het voor een ander zichtbaar was... Nou 1 keer wel in mijn gezicht, schiet me net te binnen. Het was schoppen, gooien, heel veel dreigen met voorwerpen... Ook veel slopen in huis. Asbak door de kamer etc.. Blauwe plekken heb ik genoeg gehad maar op mijn armen en benen.
Met x is het zo dat hij sterk wisselt qua stemming. Zit hem alles mee dan gedraagt hij zich aardig maar er hoeft maar iets kleins tegen te zitten en hij wordt écht helemaal gek! Hij heeft dan ook geen ruggengraat. is eigenlijk nergens tegenop gewassen. Het gekke is dat alles hem altijd tegen zit omdat hij zelf zo'n puinhoop van zijn leven maakt.
Hij probeert, als hij zich goed voelt, alles om mij terug te winnen. Klinkt gek he, na wat ik schreef over zijn vriendinnen.. Hij is hoe dan ook nu helemaal naar de klote omdat ik de stap zet. De zelfmoordpogingen, het mes zetten op zijn eigen strot, zichzelf in zijn gezicht slaan etc.. doet ie nu, maar dat verhaal ken ik ook al jaren... Met zijn zelfmoorduitingen pakt hij me niet...
Ten eerste: heb ik het te vaak gehoord en had ie op zijn minst 20 jaar geleden al dood en begraven moeten zijn. Ten tweede: moet ie dan maar doen.. Is niet mijn verantwoordingen. De belofte dat hij alles op alles gaat zetten om te veranderen, omdat hij zo vreselijk veel van me houdt.
Ik heb nog zoveel meer te vertellen... Had zo'n zin ff van me af te schrijven. Het houden van is gestopt, toch voel ik medelijden met hem. Hij zit zo ingewikkeld in elkaar dat hij ook zijn eigen leven onmogelijk maakt. Ergens denk ik dat hij het leven niet aankan en dit compenseert met feesten, vrouwen, dure kleding etc.. Als kind was hij altijd al "niet erg gelukkig" en vooral moeilijk.
Mijn schoonvader zegt al heel lang tegen me, (die lieverd heeft het ook zo moeilijk omdat hij zich schaamt voor zijn zoon) is hier dagelijks "meid, wat jij moet doorstaan krijgt een paard nog de hik van"
en zo is het maar net!
Breek, lieve meid....schrijf van je af.... Werkelijk het helpt! Een tijdje geleden vroeg je me of ik de 2 vrouwelijke adv. uit H. had. Heb jij die ook?
MT, bedankt voor je steun, meid....... Lief dat je mijn verhaal volgt.
Tja, lieve Leo... Wat moet ik jou nog zeggen? Ik kan zoveel met jouw berichten, ook die je op het andere topic plaatst. Die kan ik immers ook op mezelf betrekken. Ik maak me wel een beetje zorgen om jou, want je raakt er soms zo verdrietig van. Je hebt ook een lange weg afgelegd en daarvoor keihard gevochten. Kan me goed voorstellen dat je enorm graag wilt helpen, je ervaringen deelt en je opgedane kennis over relaties verteld, maar pas op dat het niet ten kostte gaat van jezelf, lieve meid *;
Dikke knuffel allemaal,
Thirza
maandag 4 juni 2007 om 16:24
Moet ook even mijn ei kwijt. Ik begin ook 'lichamelijke' klachten te krijgen, niet zozeer in de vorm van pijnen en hartkloppingen, maar ik ben gewoon super gespannen en kan bijna niets meer hebben. Ik ben gewoon op. Ik begin me steeds meer aan alles te ergeren, ex is zo afwachtend, vooral op het gebied van ons kind. Hij gaat, terwijl ik nog aan het werken ben en het bedtijd is, rustig een uur zitten afwachten tot ik dat arme schaapje naar bed breng. Komt nota bene zelf bij mij zeggen: Mama, ik wil naar bed. Vraag ik hem: Kan je dat kind niet even naar bed brengen. Zegt hij doodleuk: Ik dacht dat jij dat zou doen! Nou vraag ik je, ik zit te werken en dat kind wil naar bed!!!! Hij gaat echt pas een poot uitsteken als het echt helemaal niet meer anders kan. Aan de ene kant ben ik heel blij dat straks niet meer te hoeven zien, maar ik maak me natuurlijk ook grote zorgen. Wat als ons kindje straks bij hem zit, gaat hij dan ook de hele dag voor de tv/computer hangen?
Ik ben het onderhand allemaal zo zat! Ik sta op knappen, nog even en ik kan zo door naar een inrichting!
Sorry voor deze eenzijdige post, maar moest het even kwijt!
Ik ben het onderhand allemaal zo zat! Ik sta op knappen, nog even en ik kan zo door naar een inrichting!
Sorry voor deze eenzijdige post, maar moest het even kwijt!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
maandag 4 juni 2007 om 17:28
Dit schreef ik gisteravond maar er ging iets mis met het plaatsen waardoor het grijs cursief geplaatst werd en dan lijkt het een ouder bericht.
Ik zit zó vol met kwaadheid. De dingen die gebeurd zijn denk ik de hele dag aan. Hoe heb ik al die vernederingen kunnen accepteren? Ik accepteerde ze niet, want al vanaf het begin waren onze ruzies verbaal geweld. Ik ging net zo goed tekeer, weliswaar op een andere manier, maar hij had er zo'n schijt aan! Altijd had hij commentaar op de manier hoe ik me kleedde. X houdt van hoerig sexy kleding. Heb ik altijd geweigerd te dragen. Sexy prima, maar dat kan ook subtiel. Hij kocht het dan voor me en ik droeg het niet. Dat haatte hij! Voelde me ook altijd beledigd als hij met kleding voor mij thuiskwam. Als we weggingen een dagje naar het strand bijv. Ik wilde iets aan wat leuk is en lekker zat met teenslippers. Hij wilde dat ik op zijn minst hoge hakken droeg. Op zulke dagen voelde ik me doodongelukkig want vanaf het begin tot het eind was het mij inprenten dat ik een brave trut ben. Dat terwijl ik me altijd leuk kleed, maar niet volgens zijn normen.
Alles draait bij hem om uiterlijk.
Zijn dochters bijv. In al die jaren heeft hij nog geen luier verschoond. Verjaardagen was hij er niet omdat hij met zijn vriendin(nen) op stap was. Zijn eigen dingen deed. Ik vond dat niet erg hoor want als hij thuis was dan was de sfeer te voelen. Dan moest ik heel liefjes tegen hem doen in de hoop dat hij zich zou gedragen. Het enige wat hem boeit aan zijn dochters is het feit dat het mooie meiden zijn. Ze doen bijv. redelijk wat modellenwerk en hij pronkt met dat materiaal. Aitijd als hij over de meiden praat gaat het over hun uiterlijk. Maar als ze een rapport hebben meegekregen dan ligt dat een week op tafel, maar denk maar niet dat hij erin kijkt.
Zijn eigen uiterlijk is ook een zieke drang. Hoeveel hij uitgegeven heeft aan zichzelf om mooie kleding te kopen, ongelofelijk veel! Daarbij het geld wat hij uitgeeft om te stappen, Sinterklaas te spelen... echt absurd! Door zijn bestedingspatroon moest, om kredieten af te lossen, de hypotheek steeds verhoogd worden. Hij maakte me wijs dat de schulden ontstonden omdat IK een te duur huis had gekocht. Ik wilde boven mijn stand wonen. Onzin... we hebben een mooi huis maar is nog altijd een tussenwoning. Sommige kredieten wist ik van maar niet alle, waar ik onlangs achterkwam. En dit terwijl ik probeerde financieel het hoofd boven water te houden en als hobby kreeg het zo goedkoop mogelijk doen van de boodschappen.
Gisteren kwam hij thuis......... altijd als hij hier is zit ie te graaien naar mijn borsten en tussen mijn benen. Heel plat en niet lief! Ik vertelde hem dat hij daar mee moest kappen want we zijn ex. Oke, zij hij... dus ik mag een vriendin nemen? Ja hoor, je doet je best maar. Toen liet hij me heel vrolijk zijn profiel en mails lezen op een datingsite. Zijn mailbox was volgestroomd en liet wat foto's zien van vrouwen die op zijn profiel gereageerd hadden. Oh, oh, oh... dezelfde ordinaire types zoals hij mij altijd graag gezien heeft.
Het ergste is nog wel zoals hij zichzelf beschreef!!!!!!!!!
Kinderen: geen!
kinderwens: misschien!
Hoe kan hij zijn kinderen verzwijgen?......... dit doet me echt zeer!
Waarop ik de uitleg kreeg dat alle vrouwen hoeren zijn, stuk voor stuk en hij enkel kut wil. Hij selecteert ook gewoon op de mooiste vrouw. Ik ga dadelijk toch écht mijn brave kindertjes niet aan hem meegeven.
Hij vertelde ook over zijn nwste aanwinst... Zijn Braziliaanse vriendin... ze heeft in de prostitutie gezeten....... die neuken tenminste...
Het grootste punt in onze relatie is zijn sexuele frustratie en daardoor (denk ik) want ben ook terug aan het analyseren, het fysieke geweld. Verbaal geweld was er sowieso altijd al. Ik vertelde al eerder dat hij me nooit dusdanig geweld toe gebracht heeft dat het voor een ander zichtbaar was... Nou 1 keer wel in mijn gezicht, schiet me net te binnen. Het was schoppen, gooien, heel veel dreigen met voorwerpen... Ook veel slopen in huis. Asbak door de kamer etc.. Blauwe plekken heb ik genoeg gehad maar op mijn armen en benen.
Met x is het zo dat hij sterk wisselt qua stemming. Zit hem alles mee dan gedraagt hij zich aardig maar er hoeft maar iets kleins tegen te zitten en hij wordt écht helemaal gek! Hij heeft dan ook geen ruggengraat. is eigenlijk nergens tegenop gewassen. Het gekke is dat alles hem altijd tegen zit omdat hij zelf zo'n puinhoop van zijn leven maakt.
Hij probeert, als hij zich goed voelt, alles om mij terug te winnen. Klinkt gek he, na wat ik schreef over zijn vriendinnen.. Hij is hoe dan ook nu helemaal naar de klote omdat ik de stap zet. De zelfmoordpogingen, het mes zetten op zijn eigen strot, zichzelf in zijn gezicht slaan etc.. doet ie nu, maar dat verhaal ken ik ook al jaren... Met zijn zelfmoorduitingen pakt hij me niet...
Ten eerste: heb ik het te vaak gehoord en had ie op zijn minst 20 jaar geleden al dood en begraven moeten zijn. Ten tweede: moet ie dan maar doen.. Is niet mijn verantwoordingen. De belofte dat hij alles op alles gaat zetten om te veranderen, omdat hij zo vreselijk veel van me houdt.
Ik heb nog zoveel meer te vertellen... Had zo'n zin ff van me af te schrijven. Het houden van is gestopt, toch voel ik medelijden met hem. Hij zit zo ingewikkeld in elkaar dat hij ook zijn eigen leven onmogelijk maakt. Ergens denk ik dat hij het leven niet aankan en dit compenseert met feesten, vrouwen, dure kleding etc.. Als kind was hij altijd al "niet erg gelukkig" en vooral moeilijk.
Mijn schoonvader zegt al heel lang tegen me, (die lieverd heeft het ook zo moeilijk omdat hij zich schaamt voor zijn zoon) is hier dagelijks "meid, wat jij moet doorstaan krijgt een paard nog de hik van"
en zo is het maar net!
Breek, lieve meid....schrijf van je af.... Werkelijk het helpt! Een tijdje geleden vroeg je me of ik de 2 vrouwelijke adv. uit H. had. Heb jij die ook?
MT, bedankt voor je steun, meid....... Lief dat je mijn verhaal volgt.
Tja, lieve Leo... Wat moet ik jou nog zeggen? Ik kan zoveel met jouw berichten, ook die je op het andere topic plaatst. Die kan ik immers ook op mezelf betrekken. Ik maak me wel een beetje zorgen om jou, want je raakt er soms zo verdrietig van. Je hebt ook een lange weg afgelegd en daarvoor keihard gevochten. Kan me goed voorstellen dat je enorm graag wilt helpen, je ervaringen deelt en je opgedane kennis over relaties verteld, maar pas op dat het niet ten kostte gaat van jezelf, lieve meid *;
Dikke knuffel allemaal,
Thirza
