Dilemma! Scheiden of blijven?

Zal me eerst even kort voorstellen. Mijn naam is Thirza, 40 jr. en heb 2 kindjes. Ehm, da's wel erg kort.Ik zit met een dilemma waar ik al jaren mee zit. Ik dacht 100% zeker te zijn een juiste keuze gemaakt te hebben, en nu toch weer die twijfel.Ik ben al 22 jr. samen met x, waarvan de laatste 10 jr. niet meer echt gelukkig. Eigenlijk was er altijd wel wat. Altijd waren er andere vrouwen en in al die jaren is hij er nooit voor me geweest. Op een bepaald moment kwam ik er achter dat hij een ander had, dit was een heel jong buitenlands meisje dat hier illegaal was, telkens beloofde hij beterschap, waarna ik van anderen dan weer hoorde dat ze samen gezien waren. Hij "probeerde" van haar los te komen, maar dat lukte hem niet. Zelfs niet met hulp van anderen. Deze relatie van x met meisje heeft uiteindelijk zeker 6 jr. geduurd. Ergens wist x wel dat het haar te doen was om een verblijfsvergunning, maar toch wilde hij dat ook weer niet geloven omdat ze hem daarvan overtuigd had. Die meid wilde x iig per se, en begon mij thuis ook lastig te vallen.Hij was er ook niet toen mijn ouders overleden waar ik kapot van was, niet toen de meiden nog een stuk kleiner waren. Kortom, hij was er nooit voor me. Als hij er wel is dan is er altijd ruzie. Daarbij is hij erg agressief. Vaak verbaal agressief, soms ook fysiek. Dat laatste gelukkig niet dusdanig dat ik er letsel aan over houdt, maar toch! Hij is écht heel moeilijk om mee te leven. Zijn aard is negatief gestemd, heel egoistisch, zwartgallig en altijd ontevreden. Ben hem zo zat, pffff!Deze situatie ben ik toch langzamerhand gaan accepteren omdat x nooit thuis is en ik met mijn dochters ons eigen leven leiden. Op zich bevalt me dit "prima", maar als x er wel is dan wil hij, logisch misschien, wel sex hebben. Hij wil altijd sex en daar word ik maf van! Het staat me zo tegen! Telkens voel ik me dan rot als ik toch sex gehad had. Daarbij kan ik niet lief of normaal doen tegen hem. Er is gewoon altijd bonje! Ik schrik dat hij thuiskomt. Voor mij niet prettig maar ook zeker niet voor mijn kids.Nu ben ik zover, en er is echt zoveel meer gebeurd, dan ik uit kan leggen, dat ik een afspraak gemaakt heb bij een advocaat om te gaan scheiden. Was ik dagenlang overtuigd dat ik dit moest doen. Nu steekt de twijfel weer de kop op! Ook omdat x weer beterschap belooft. Iedereen die ik ken vraagt me af waarom ik nog bij hem ben. Ze vinden allemaal dat ik die stap moet nemen. Toch ben ik zo bang voor alles wat me te wachten staat. Wat mijn dilemma dus is:Enerzijds:vind ik het wel prima zo. Leef mijn eigen leven, kan tot op zekere hoogte financieel doen wat ik wil. Heb alle vrijheid. We hebben een mooie koopwoning. Ik doe sowieso wel leuke dingen. Oke... het is niet ideaal maar zo leef ik al jaren. Alles went tenslotte. Mijn kids hebben het zo enorm naar hun zin waar we wonen en dat vind ik ook niet onbelangrijk. Anderzijds:Ben ik zo enorm bang de stap te nemen! Ik heb een beetje het gevoel dat mijn leven dadelijk ophoudt en ik helemaal niets meer kan doen. Leef misschien dadelijk op bijstandnivo. Het huis zal verkocht moeten worden. Waar komen wij te wonen? Hoeveel is mijn inkomen? Ik geef grif toe dat ik geld belangrijk vind! Fout misschien, maar geld betekent voor mij wel een stuk vrijheid om leuke dingen te doen (wij rijden paard, dat is behoorlijk duur) en mooie kleding/dingen te kopen. Ben bijv. nu eenmaal gek op mooie kleding voor mijn kids en mezelf Kan me voorstellen dat degene die dit leest zo haar bedenkingen heeft hierover, maar ik probeer op een eerlijke manier mijn situatie te schetsen). Uiteraard vind ik een stap terug doen logisch en niet erg. Maar om nu te eindigen op "nul". Daarbij vind ik het allemaal zo "eng"; wat staat me te wachten, vind ik ooit een leuk iemand, etc..etc...Over de alimentatie die ik kan verwachten nog even het volgende: x heeft een niet al te hoog standaard inkomen. De extra dingen die we kunnen doen komen voort uit verdiensten die zwart zijn. Daarbij ben ik ook vreselijk onzeker geraakt door alles wat er gebeurd is. X had tenslotte al die jaren een relatie met een hele jonge mooie meid. Nu is er niets mis met mij hoor... Ben dan wel 40 maar wordt veel jonger geschat. X. accepteert onze scheiding overigens niet. Is geenzins van plan om mee te werken. Hij is zich kapot geschrokken omdat ik al zovaak gedreigd heb in het verleden en nu is het hem wel duidelijk dat ik het meen. Ik heb trouwens al zovaak tegen hem gezegd dat ik bij hem blijf voor de "zekerheid" en ik niet meer van hem houd. Hij gelooft dat niet... Hij is ervan overtuigd dat het tussen ons weer goed komt... Komt nu met beloftes waarvan ik weet dat hij ze niet waar kan maken. Daarbij......... ik hou niet meer van hem!Kortom............ herkent iemand de angst?  Zijn er meiden die ondanks hun slechte huwelijk vanwege de consequenties bij hun partner blijven, zoals ik dat jaren deed? Ik weet het echt niet meer. Ik word gek van de stress over wat ik moet gaan doen.... Ik weet dat wanneer ik nu niet ga scheiden het er nooit meer van komt, maar het is ook zo gemakkelijk de situatie te handhaven. Van de andere kant wil ik ook weer voelen dat ik leef en tzt een echt leuke relatie krijgen.Tot zover... mijn verhaal. Hoop dat het duidelijk is... Lastig om een lang verhaal bondig en duidelijk te houden.Liefs,Thirzabewerkt door moderator,

Mabel007 schreef:

Thirza, wat betreft deze erfenis, ik begrijp je gevoelens hierover heel goed. Maar mocht je er niet in slagen het uit handen van je a.s. ex te houden, probeer dan toch wat afstand te nemen van het sentiment. Ik begrijp wat je bedoeld meid, en hoe gelijk je ook heb.  Maar toch als x, hier mee wegloopt stort ik in. Dat zou ik niet aankunnen. Mijn pap had een eenmansgroentenzaakje en werkte zijn leven lang verschrikkelijk hard voor zijn vrouw en kinderen. Zelf had hij weinig nodig. Dat zou ik zo verschrikkelijk en intens doortrapt vinden. Hij weet hoe ik met name mijn moeder mis. Hoeveel pijn en verdriet ik heb gehad van eerst de slopende ziekte van mijn mam, daarna heb ik jarenlang de zorg voor mijn verdrietige vader gehad. Ging het net een beetje opwaarts met mijn pap, toen werd ook hij ziek en overleed ook na een slopende ziekte.  Daarbij heeft x zoveel geld opgemaakt voor zichzelf waardoor schulden ontstonden etc.  Stel dat hij dat geld zou krijgen, jaagt ie het er doorheen aan dure kleding, uitgaan, drugs.. Je hebt al zoveel aan je hoofd en hart. Je zei eerder, dat je het je ouders niet wilt aandoen dat dit geld in zijn handen komt, omdat ze een hekel aan hem hadden. Maar als dit werkelijk een overwegend punt voor hen was, hadden ze het bij testament aan jou kunnen vermaken buiten de gemeenschap van goederen.



Mijn ouders waren hele eenvoudige mensen die daar nooit aangedacht hebben. Toen de erfenis vrij kwam, had ik zo bijdehand moeten zijn x hiervan uit te sluiten.









Carrie schreef: Hij wil namelijk absoluut niet dat jij iemand verteld over zijn (je zegt het zo mooi) "neveninkomsten", is het misschien mogelijk om af te spreken dat je dat niet doet in "ruil" voor die erfenis? Als ik dat zou doen kan ik beter gelijk een vliegtuig nemen naar bestemming onbekend.

Tijdens ruzies dreig ik natuurlijk wel omdat ik ook vreselijk kwaad kan worden, maar x weet toch wel dat ik die durf niet heb. Ik heb hem ook al verteld dat dat geld niet eens voor mijzelf is, maar voor studie van de kinderen. Dit om hem ervan te overtuigen de erfenis buiten de boedel te houden.





Ik kan wel iets met jullie tips, maar ik denk toch dat IK het nu eens gemeen en hard ga spelen en vanaf nu de erfenis gefaseerd opneem en contant ergens weg leg. Laat hij maar bewijzen dat ik geen dure kleding gekocht heb, mezelf heb laten botoxen of what ever. Misschien heel onvolwassen mijn reactie, maar soit!



Iseo schreef: Toen ik weg ging bij ex heb ik er maanden over gedaan om rustig te worden, om van mijn lichamelijke klachten af te komen. Zoals pijn op de borst, onrustige ademhaling etc etc. Allemaal stress-gerelateerd. En vergeetachtigheid hoorde er bij mij ook bij.

Als ik energie tekort kom kosten de dagelijkse dingen mij zo ontzettend veel moeite, ik moet dan alles opschrijven anders is het echt weg uit mijn gedachten. En mijn geheugen werkte echt niet mee.

Als je onder spanning staat raak je snel het overzicht kwijt is mijn ervaring. Ik herken elk woord wat je zegt, lieve meid en juist bovenstaand maakt het zo lastig door te gaan. Ben vandaag naar de huisarts geweest. Ze wil me iets geven maar vind het niet verstandig omdat de werking van óf kalmeringsmiddelen óf slaapmiddelen verslavend werkt en meer geschikt is voor korte duur. Heb er dus ook vanaf gezien.



Jaren geleden kreeg ik om te slapen melatonine via de doc. Dat werd toen nog vergoed. Helaas is dat niet meer het geval en melatonine is te duur om dagelijks te gebruiken.



Wel heb ik het tel.nr. gekregen voor Maatschappelijk Werk. Morgenochtend bellen voor een afspraak.





Weetje, Thirz, als ik je post van vandaag zo lees, zou ik je echt willen zeggen dat je misschien beter ergens anders kunt logeren met je meiden, om weg te zijn uit de directe buurt van hem.

Is dat echt niet mogelijk? ik krijg gewoon een heel naar gevoel bij de gedachte dat jij nu zelfs nog de hele tijd te maken hebt met deze man.

Hoe hij doet, wat hij zegt. Dat brengt zoveel met zich mee wat veel effect heeft op jou, dat kost je echt veel nu denk ik.

Huisarts kan je misschien iets geven, maar ex maakt het juist zo erg.

Dat is heel moeilijk mogelijk. Bij iemand logeren voor maanden terwijl we met zijn 3-en zijn. Zou niet weten waar ik terecht zou kunnen. Mijn zusjes en broertje zie ik nauwelijks meer (lang verhaal, maar heeft ook voor een groot deel te maken met de sfeer destijds hier in huis en de problemen die ik hiermee had). Buitenstaanders of het nu familie is of niet begrijpen er helemaal niets van. Die begrijpen niet waarom je niet "gewoon" vertrekt. Verder wonen we sinds een paar jaar buiten de stad er zijn hier weinig voorzieningen (opvanghuizen oid) en wordt de afstand om ze naar school te brengen en ik dan naar mijn werk moet, erg lastig.



Verder hou ik dit al zolang vol dat die paar maanden er ook nog wel bij kunnen. Nou ja, dat klinkt wel erg stoer maar voor mijn gevoel kan ik nu niet anders dan het op deze manier zien. Als hij maar weinig thuis is hou ik het vol. Vannacht kwam hij bijv. ook niet thuis wat regelmatig gebeurd. Hij is vaak weg, soms voor een aantal dagen dan bouwt mijn energie weer op... Dat brokkelt weer af als hij dan weer thuiskomt. Hij heeft "gelukkig" heel veel slechte vriendjes en vriendinnetjes waar hij liever is dan thuis. Hij komt thuis voor de basic-behoeften en natuurlijk als slechte-vriendjes-en-vriendinnetjes niet thuis zijn. Natuurlijk word ik vreselijk nerveus en zenuwachtig van hem. Daarom ben ik ook op.



Maar gek misschien? bang ben ik niet! Heb hem ook gewaarschuwd niet te schuwen de politie te bellen, maar verder hij doet maar, hij doet maar, hij doet maar...moet ie dan maar doen! Hij mag me aanraken, maar hij raakt me niet echt (figuurlijk gezien). Ik voel me ondanks alles sterker dan hij. Hij is naar de klote omdat hij nooit verwacht had dat ik het deze keer zou menen. Hij is er ziek van dat ik, zijn bezit, iets doet wat hem totaal niet bevalt. Hij glijdt dadelijk nog meer af omdat hij bij mij op de een of andere manier nog een thuis had. Hij redt het niet alleen. Hij heeft mij nodig. Hij eindigt helemaal alleen en gaat dadelijk kapot aan zijn coke-misbruik en de andere verkeerde dingen die hij doet .De normale mensen hebben hem allang de rug toegekeerd. Hij heeft alleen nog maar uitschot waar hij mee omgaat... Ik heb mezelf nog en mijn lieve meiden... Ondanks ik er vreselijk tegenop zie, niet weet waar te beginnen en al helemaal niet weet waar het eindigt zie ik, al is het nu nog maar piepklein, wel een lichtpuntje aan het eind van de tunnel. De toekomst van ons drie-en.



En zijn jullie ook nog bij elkaar in huis nadat hij die brief heeft gelezen? Jawel, daar zit vooralsnog helaas weinig anders op.





Lieve meiden, enorm bedankt weer *;.

Ik ga nu eventjes bij jullie bij-lezen. Daarna bijtijds naar bed.  



Morgen een bruiloft waarvoor ik anderhalf uur heen- en anderhalf uur terug moet rijden. Dan laat thuis en zaterdagmorgen een bos buitenrit maken met paardenvriendinnetjes.



Veel liefs, Thirza

Thirza, je had een drukke dag vandaag. Hoe is het met je? Heb je het zelf ook een beetje leuk gehad nog?

Hoe gaat het thuis?

Denk aan je.

Veel liefs!! Dank je wel! Het was erg gezellig hoewel de bruiloft heel "zwaar" was ivm de reistijd vanuit regio Utrecht naar Limburg. 's avonds terug was er ook nog eens een omleiding omdat de A2 Den Bosch Utrecht afgesloten was, dat kostte nog eens een half uur extra. Ik moest echt vechten om wakker te blijven dus en was zo blij veilig thuis te zijn. Vanmorgen vroeg op en buitenrit gemaakt in het bos, was héérlijk. Door alles, ook omdat ik sowieso weinig energie heb,  toch erg moe geworden dus 's middags beetje te lang geslapen. Vanavond kwam vriendinnetje S. op visite. Is de enige vriendin die hier meeleest.  Mocht je dit lezen, dank je wel lieve S.!

Thuis was het vandaag rustig. X gedraagt zich, weliswaar voor zolang het duurt. Ik heb het al eerder gezegd, zo is ie poeslief en zo verandert hij in een monster. Als hij zich gedraagt dan krijg ik soms lichtelijk spijt van hetgeen ik in werking gesteld hebt. Dan ben ik geneigd te denken/geloven dat het allemaal wel meevalt. Dat wil ik dus niet! Niet langer meer zijn gedrag vergoedelijken en niet langer meer denken dat het wel meevalt. Hij is harstikke fout, klaar! X. doet me geloven wanneer hij "goed" is dat het tussen ons weer helemaal goed komt en dat ik de hemel op aarde zal krijgen wanneer ik stop met de scheiding doorzetten. Ehm, hoevaak heb ik dat eerder gehoord?   Ik weet met mijn verstand dat zijn goede gedrag kortdurend is. Mijn gevoel wil nog weleens tegenwerken maar dat is meer omdat ik tegen alle toestanden van de scheiding, financieen, huisvesting, op zie. Dat laatste is, realiseer ik me meer en meer, geen goede beweegreden. Vandaag het concept van de scheiding binnengekregen, moet daar nog wat wijzigingen in aanbrengen, voordat ik Adv. akkoord geef x deze te sturen.





Dubio: je laat me een kant zien zoals ik het ook in kan vullen zodra x tóch aanspraak maakt op dat geld. Zo had ik dat nog niet gezien. Mocht x, want ik zal er eerst alles aan doen zodat x er geen aanspraak om maakt, het toch anders lopen, kan ik veel met jouw post. Dank je wel voor je wijze woorden!



Liefs, Thirza

Lieve Thirza,



Fijn dat je nu ook op een andere manier naar geld kunt kijken. Ook ik begrijp je best maar het is, zoals Dubio zegt, maar geld. Meer is het niet.  Dat is een denkwijze die ik probeer toe te passen, zodra het echt niet anders kan.



Ik ben benieuwd hoe het met je gaat nu. Ik was er een paar dagen niet en ik moet zeggen dat ik me dan afvraag hoe het inmiddels met jou gaat.  Wat lief! Je schreef dat X zijn best doet en dat je weet dat zoiets maar duurt zolang als het duurt. Ik weet dat het toch best moeilijk te weerstaan is, als iemand z'n best voor je doet. Ik bedoel meer dat ik dan de situatie zoals nu handhaaf... Het houden van is voor altijd voorbij. Ben ik ook heel blij om want dat kostte me jaren er toe te komen, niet meer van hem te houden. Doet hij lief dan denk ik wel "waar ben ik aan begonnen" maar niet zozeer om hem te plezieren. Puur eigenbelang. De woning en de fin. situatie behouden.  We hebben het er al eerder over gehad, misschien in het andere topic maar de beloning he, en die hoop, die hoop die nooit helemaal weggaat, dat het allemaal goed gaat komen, dat het leuker en draaglijker wordt en dat je die hele toestand van scheiden en alles wat daarbij komt kijken niet mee hoeft te maken.



Het is ijdele hoop meid en dat vind ik vreselijk voor je maar ik denk dat je het heel goed weet. Ik hoop dus dat je doorgaat met waar je mee bezig bent want deze hoop heb je al eerder gehad maar je bent er altijd, al-tijd in teleurgesteld.



Ontspan zolang je het gevoel hebt dat dat kan maar wees op je qui vive want het weer kan zomaar omslaan, zoals je heel goed weet uit je lange verleden met deze man.



Liefs en een *;



Leo

Ik loop tegen zoveel dingen aan en word er zolangzamerhand maf van. De zorgen groeien me boven het hoofd. Ik weet ook niet waar te beginnen want x mag ik niet veraden. X heeft immers slechte vrienden die me weten te vinden.

X. is, of is bezig een eigen bedrijf op te starten, nadat hij hij ontslag heeft genomen een aantal weken terug, bij een bedrijf waar hij sinds 1998 werkzaam was. Een bedrijf wat hem ooit een goede toekomst beloofde, ware het niet dat x te beroerd was normaal te werken.



X. heeft het over een starterskrediet van zo'n 60 tot 80.000 euro en dat moet hij maar weten. Erger vind ik dat ik, vanwege het in getrouwd zijn in gemeenschap van goederen, verantwoordelijk ben en blijf totdat de scheiding bijgetekent wordt in het register. Dat duurt dus nog 3 maanden nadat de rechter de scheiding uitgesproken heeft. Dat duurt dus nog heel lang.



Nu heb ik al eerder verteld dat het eigen bedrijf van x niet al te serieus genomen moet worden. Dit vervoersbedrijf, voor zover ik weet, gaat draaien op een groot gedeelte, op illegale praktijken. Ik moet er toch niet aandenken hier verantwoordelijk voor te zijn, zodadelijk wanneer ik op bijstandnivo leef, wat mijn adv. me wel duidelijk maakt. Dat het juridisch gewoon zo  is en ik hier niet onderuit kom.



Volgens x wordt zijn bedrijf ondergebracht in een Ltd vanuit Luxemburg en ik niet verantwoordelijk ben. Ja x kan me nog meer vertellen. Het feit blijft dat ik aansprakelijk blijf.



Vanmiddag hoorde ik van mijn schoonvader dat x (voor de zoveelste keer) iemand 1600 euro geleend heeft, maar moeite heeft dat terug te krijgen. X. flikt dat constant... Iedereen die het moeilijk heeft kan bij hem aankloppen. Om zijn status van "de man" hoog te houden. Hij laat hij overal blijken geld te hebben. Heeft hij dus niet. Tijdje geleden zag ik ook een pak kopie-geld waarmee hij dik doet in het uitgaansleven. Hoe zielig kan je zijn!



Daar word ik dus zo verschrikkelijk kwaad om!  Ik hoop soms dat hij gewoon dood neervalt. Dat hij zich voor mijn part kapot rijdt! Kan hard overkomen maar ik meen het wel. Echt! Mijn hart heeft hij eruit gerukt.  Ik heb altijd keihard gewerkt en alles geprobeerd mijn gezin draaiend te houden. Vwb de kinderen is dat me gelukt! Mijn kinderen zijn overal gezien en ik hoor meer dan eens hoe beleefd en lief ze zijn. Het gedrag van mijn kinderen word ik ook echt op aangesproken. Zo positief!



Ik kan me gewoonweg niet voorstellen hoe onredelijk alles juridisch inelkaar steekt. Echt niet! X doet maar aan en ik draag de consequenties dadelijk. Klopt van geen enkele kant!



X. heeft de afgelopen jaren zoveel schulden opgebouwd, ook zonder mijn medeweten.. Schulden om de mooie man uit te hangen en zijn vriendinnetjes te plezieren. Ik snap echt niet dat de wet zo krom is dat ik daar dadelijk verantwoordelijk voor ben. Vind ik oprecht  erg. Wist ik verdorrie van zijn creditkaarten etc... Nee dus! Hoe kan het zijn dat ik bij een scheiding daar wél verantwoordelijk voor ben, terwijl die leningen aangegaan zijn, zonder mijn medeweten.



Voorts ben ik wel enorm blij de stap genomen te hebben. Elke twijfel die ik  had is compleet weg. Hoe heb ik ooit kunnen houden van zo'n loser!  Iemand die zo slecht voor me was. Die vanaf week 3 van onze verkering al met een andere meid aan de haal was en de tijd daaropvolgend nog meer meiden.  Die toen de bruiloft geregeld was in 1997 alles afblies omdat hij een ander meisje had. Vervolgens kwam hij op hangende pootjes terug en ik helemaal gelukkig weer, dus ik was de gelukkige bruid.  Die vervolgens 6 jaar een relatie had met een illegale Roemeense en ik maar telkens geloofde dat het een kwade droom was.. Deed er alles aan hem terug te krijgen en had dus het idee dat dat lukte door mezelf aanbieden qua seks en voor hem te zorgen. Iemand waarmee ik verplicht, zoveel als mogelijk, seks moest hebben omdat hij anders flipte.  Iemand die me niet meer zag als een speelgoedje en totaal geen respect voor me had. Iemand die mij heeft doen geloven dat ik zonder hem helemaal niets ben. Iemand die hij kon schoppen, slaan, vernederen, naar zijn hand probeerde te zetten. Iemand die tot op de dag van vandaag nooit zorgde voor zijn dochters, maar enkel pronkte omdat ze toevallig "mooi" zijn. Hoe hij me heeft doen geloven dat ik gewoon helemaal niets ben zonder hem!



Ik snap mezelf niet dat ik het zover heb kunnen laten komen. Scheiden oke, maar wanneer er haat om de hoek komt kijken wordt het zo ingewikkeld. Ik haat hem zo verschrikkelijk, meer dan ik kan zeggen. Ik gun hem zoveel slechts toe...



Waar het eindigt... geen idee... Het enige gegeven dat ik heb is dat ik voor altijd van hem verlost wil zijn, en niet alleen ik..mijn 2 meiden ook. Ook die voelen heel goed aan dat ze niets kunnen met hem.  Ze geven geen enkele donder om hem, hoezeer hij ook probeert hen af te kopen met kadoos en geld..



Tot zover,

Liefs Thirza

Thirza, ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Ik maak me eerlijk gezegd een beetje zorgen om je. Misschien volkomen onterecht maar laat even weten hoe het met je is ok?



Liefs,





Leo

Wat ontzettend lief en hartverwarmend, Leo*;



In tegenstelling tot vorige week ben ik op het moment iets rustiger. Zonder hulpmiddelen, gewoon door wat er gebeurd is, en gebeurt, zoveel mogelijk proberen alles van de positieve kant te benaderen. Dit gaat natuurlijk het ene moment beter dan het andere moment. Ben uiteraard ook vaak verdrietig.



Wat mij bijv.  helpt is het lezen op het oogkleppentopic. Ik heb zoveel inzicht gekregen door wat ik lees. Veel kan ik op mezelf betrekken en daar "probeer" ik iets mee te doen. Het steunt me in het doorzetten want wie wil gevangen blijven in een huwelijk wat gedomineert wordt door een en al ellende. Waarbij het normaal "lijkt" gekwetst, vernederd, mishandeld zowel fysiek als sexueel, door 1 iemand! 1 iemand die denkt jouw leven te kunnen bepalen en zoveel invloed uitoefent op hoe je denkt, voelt en leeft. Iemand die absoluut het recht niet heeft!



2 jaar geleden was ik echt nog niet in staat deze stap te nemen. Daarom snap ik de andere die er nog niet aan toe zijn, zo goed. Toen leefde ik op de goede dagen die x had. Al waren dat er bitter weinig. Alles wat hij deed bedekte ik met de mantel der liefde. Ik maakte het mezelf toen ook makkelijk door te denken, hetgeen me ook aangepraat werd, dat elk huisje zijn kruisje had. Alles wat hij zei geloofde ik. Geloofde ik niet echt, maar vond het wel gemakkelijk om het te geloven. Zo creerde ik rust in mijn hoofd. Wanneer hij beterschap beloofde, wanneer hij met meiden gezien was en x met zijn mooie babbel vertelde dat diegene dan jaloers was en bijv. mij wilde hebben.



Ik heb er altijd keihard voor gevochten x van mij te doen laten houden. Veel om hem te plezieren maar vooral met sex, zodat ik eindelijk weer een aardig woord kreeg en de spreekwoordelijke aai over mijn bol. In die tijd beleefde ik ook wel plezier aan sex. Na de sex was hij immers altijd rustig en vooral vol met complimenten. Dat die complimenten betrekking hadden op de sex en mijn lichaam vond ik toen blijkbaar genoeg.



Waarom het zo lang duurt voordat je los bent van zo iemand en je de situatie kan zien zoals ie is, ik heb werkelijk geen idee. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat er zoveel mooie jaren verloren zijn gegaan. Waarom ik nu pas voor mezelf kies. Maar ik weet ook dat je vooruit moet kijken.



Nog steeds ben ik wel gevoelig voor lief gedrag van x, dat weet hij ook, maar hij weet ook dat ik het meen. Ergens voel ik dat ik nooit helemaal los van hem kan komen. Beetje lief en heel veel leed schept blijkbaar ook een band. Ik probeer me dan heel hard te herinneren hoe slecht hij vaak was en hoe ik altijd op de toppen van mijn zenuwen liep. Hoe bang ik kon zijn (nu niet meer overigens) als hij agressief was. Dat werkt wel een beetje.



Zo voel ik me nu dus, morgen kan alles anders zijn want ik wissel nogal. Toch, geloof ik zelf wat ik hierboven schrijf. Probeer dat echt te zien als mijn waarheid. Ik prent mezelf dat in. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb om te verwerken en te begrijpen waarom ik zoveel van hem gehouden heb. Maar ik probeer te vertrouwen op mezelf. Ik en mijn meiden verdienen immers zovéél meer!



Dank je wel, lieve Leo (en Iseo, en de rest uiteraard) voor het luisteren en het begrip*; :R



Liefs,

Thirza

Thirza!

*;

Wat doe je het goed zeg....

Ik vind je echt een kanjer.

Zo eerlijk schrijf je, zo helder om het te lezen. Ik voel met je mee, maar weet zeker dat het je gaat lukken!

Heel veel liefs!!!

:R

Dank je wel, lieve Iseo*;

Ik vind jou een kanjer!

Jouw berichten zijn zo treffend! Jouw steun voor een ieder die het nodig heeft op "oogkleppen"; zoals je meeleeft, meedenkt en iedereen een warm hart toedraagt. Dat vind ik bijzonder en zo lief!  In elk bericht van jou lees ik hoe gemeend je schrijft.



Dat wilde ik je nog even zeggen voor het slapen gaan... en uiteraard een welgemeende dank je wel!



Liefs,

Thirza

Lieve Thirza, ik kan me voorstellen dat je denkt dat je nooit helemaal los kunt komen. Dacht het ook, of ik dacht dat ik pas los zou zijn als hij me los zou laten. Misschien is dat laatste ook wel zo, maar ik ben nu een jaar verder en zo heerlijk lós van hem. Ben gewoon met mezelf en de kinderen bezig, en af en toe -op dit moment eens per maand- hoor ik nog wat van hem. Ben eigenlijk verrast dat het zo soepeltjes exit is geworden met hem.

Betekent natuurlijk niet dat jouw ex je makkelijk los zal laten, maar het kan zomaar gebeuren. Weet sowieso  dat  x niet makkelijk los laat. Vanmorgen kwam hij huilend naar beneden met een vaderdagkado van 2 jr. geleden. Tranen.. mijn Hemel... Hij was zo vol van spijt en realiseerde zich  NU van mij te houden en mij terug te willen.  Ik kan hem ook niet troosten. Ben en blijf daar heel koel onder.. Hij vreest dat ik hem uitlach maar zover ga ik nu ook weer niet. Dat werd een hele discussie waarbij ik hem duidelijk maakte dat het te laat was. Ik vertelde hem ook duidelijk wat hij me geflikt had en dat dat allemaal geen kattepis was,  tja.. dan wordt hij heel klein. Dan zit hij vol spijt maar ik ken hem... soms stelt hij zich heel kwetsbaar op in de hoop dat ik daar gevoelig voor raak. Hij gng 's middags maar slapen met behulp van een slaappil omdat hij het hele leven niet meer zag zitten. Tja, eigenlijk raakt het me niet als hij verdrietig is... Hij is verdrietig om zichzelf en niet om mij/ons. Hij wil zijn eigen toekomst veilig stellen... daar wil ik geen deel meer van uitmaken.

Heb je al eens overwogen om hulp te zoeken bij het duidelijk stellen van je grenzen, als de scheiding eenmaal een feit is? Dat 'ie in jouw ruimte in elk geval niet meer binnen kan komen met zijn intimidaties en dwang?  Heb volgende week (eigenlijk deze week, maar is verzet, een afspraak met Maatschappelijk Werk. Wellicht kunnen zij me verder helpen.



Dank je wel voor het meedenken, lieve Mamzelle*;

Lieve Thirza,



Je blijft gevoelig voor je man. Ik snap je heel goed. Het is zoals met veel dingen herkenbaar. Ik ben weleens bang dat als ik mijn ex vriend nu tegen zou komen en hij zou lief doen, ik weer zou smelten. Daarom wil ik hem nooit maar dan ook nooit meer zien of spreken. Ik wil zijn invloed op mij, zijn effect op mij beter gezegd, nooit meer voelen.



Jouw situatie is moeilijker omdat jullie ook samen kinderen hebben en nog in één huis wonen. Jij moet het dus echt hebben van je overtuiging en vastberadenheid.  Precies... daar probeer ik mezelf ook zoveel als mogelijk aan te houden. Ik hoop eigenlijk dat je de boeken waar we het weleens over hebben gehad gaat lezen. Niet omdat die nou zullen zorgen dat je stante pede de deur uitrent met een verschoning voor een nacht en je twee dochters maar het zal je wel meer inzicht geven in de redenen waarom je zo gevoelig bent en blijft voor je man. Hihi...grappig, maar ik begrijp wat je bedoeld. Ik heb 2 boeken genoteerd in miijn agenda en ben écht voornemens die te gaan lezen.



Het is voor mensen die niet deze ervaring hebben erg moeilijk te begrijpen dat je zin hebt om bij iemand te blijven die je angstaanjagend vindt, die je bedriegt en die simpelweg niet lief voor je is. Maar wij, de vrouwen die hier schrijven, snappen jou omdat wij weten hoe groot de beloning is die je krijgt als je man in goede doen is. Hoe rustig en sterk je je dan kunt voelen. Ik kon de hele wereld aan als mijn ex en ik in een goede periode zaten. Dan was het hij en ik tegen de rest van de wereld. Zó sterk, dat ik dat gevoel nooit meer heb gehad na de relatie met mijn ex. Zelfs in de relatie die ik nu heb voel ik niet díe bepaalde intensiteit. Ik heb het nu veel leuker, rustiger, fijner, vrolijker, gelukkiger en ga zo maar door maar dát gevoel van samen tegen de rest heb ik niet meer gehad. Ik vroeg me weleens af waarom niet, juist omdat ik het nu zoveel leuker heb. Ik denk het nu te weten.



Ik hoef met mijn huidige man niet te vechten. Om niks. Ik hoef niet met bloed, zweet en veel tranen genegenheid, waardering, warmte, respect (om maar eens een uitgewoonde term te gebruiken) e.d. te bevechten. Het is er gewoon. Doodgewoon is het er. Hoef ik niks voor te doen. In het begin van mijn relatie met mijn man wilde ik hem nog wel eens zieken, triggeren, uitdagen, gewoon om mijn grenzen op te zoeken. Mijn man vond dat belachelijk (dat was het ook, achteraf), hij vond dat ik volwassen was en als er iets mankeerde, ik dat dan maar even moest zeggen. Punt. En zo was het ook. Dan was in in de begin periode jouw ex nog heel duidelijk aanwezig. Logisch ook gezien wat je meegemaakt hebt. Gelukkig heeft jouw huidige man jou doen inzien dat je gewoon jezelf kon zijn. Zonder gedrag wat jou aangeleerd was tijdens de relatie met jouw ex. Wel enorm lief dat jouw huidige man zo begripvol was en jou de tijd en steun gaf. Bijzonder!.



Ik was zo gewend om te draaien, te flemen, uit te dagen, uit te lokken, op te zoeken, om aandacht te krijgen dat ik al dat vanzelfsprekende, liefdevolle, nauwelijks aankon. De keren dat ik met de armen om mijn mans middel en met mijn hoofd in zijn zachte buik begraven, mijn onmacht heb uit zitten snikken, zijn ontelbaar. En hij maar aaien en troosten, zonder woorden want die had ik niet en ik had ze van hem ook niet nodig. Alleen zijn warmte en het gevoel dat ik me niet hoefde te schamen of te verantwoorden, was genoeg.



Om maar even aan te geven dat weggaan nog maar een eerste stap is. En dat scheiden ook een stap is in een heel proces. Ik hoop dat je je daardoor niet laat afschrikken. Dat je je blijft realiseren dat de situatie waarin je je bevindt niet normaal is. Dat het niet normaal is dat je bang bent voor je partner, dat hij je bedriegt en je vernedert en je het gevoel geeft minderwaardig te zijn. Dat is niet alleen niet normaal, dat is verschrikkelijk.



Je geest geeft je nu even rust. De onrust slaat weer toe als je man zich weer gaat gedragen als Atilla de Hun. Je weet dat het komt, je weet alleen niet wanneer.  Ik ben op mijn hoede, ik weet dat Atilla de Hun loert... Er is ook weinig nodig of Atilla zoekt me op...  Voor nu "geniet" ik nog eventjes van de rust...