Dilemma! Scheiden of blijven?

Zal me eerst even kort voorstellen. Mijn naam is Thirza, 40 jr. en heb 2 kindjes. Ehm, da's wel erg kort.Ik zit met een dilemma waar ik al jaren mee zit. Ik dacht 100% zeker te zijn een juiste keuze gemaakt te hebben, en nu toch weer die twijfel.Ik ben al 22 jr. samen met x, waarvan de laatste 10 jr. niet meer echt gelukkig. Eigenlijk was er altijd wel wat. Altijd waren er andere vrouwen en in al die jaren is hij er nooit voor me geweest. Op een bepaald moment kwam ik er achter dat hij een ander had, dit was een heel jong buitenlands meisje dat hier illegaal was, telkens beloofde hij beterschap, waarna ik van anderen dan weer hoorde dat ze samen gezien waren. Hij "probeerde" van haar los te komen, maar dat lukte hem niet. Zelfs niet met hulp van anderen. Deze relatie van x met meisje heeft uiteindelijk zeker 6 jr. geduurd. Ergens wist x wel dat het haar te doen was om een verblijfsvergunning, maar toch wilde hij dat ook weer niet geloven omdat ze hem daarvan overtuigd had. Die meid wilde x iig per se, en begon mij thuis ook lastig te vallen.Hij was er ook niet toen mijn ouders overleden waar ik kapot van was, niet toen de meiden nog een stuk kleiner waren. Kortom, hij was er nooit voor me. Als hij er wel is dan is er altijd ruzie. Daarbij is hij erg agressief. Vaak verbaal agressief, soms ook fysiek. Dat laatste gelukkig niet dusdanig dat ik er letsel aan over houdt, maar toch! Hij is écht heel moeilijk om mee te leven. Zijn aard is negatief gestemd, heel egoistisch, zwartgallig en altijd ontevreden. Ben hem zo zat, pffff!Deze situatie ben ik toch langzamerhand gaan accepteren omdat x nooit thuis is en ik met mijn dochters ons eigen leven leiden. Op zich bevalt me dit "prima", maar als x er wel is dan wil hij, logisch misschien, wel sex hebben. Hij wil altijd sex en daar word ik maf van! Het staat me zo tegen! Telkens voel ik me dan rot als ik toch sex gehad had. Daarbij kan ik niet lief of normaal doen tegen hem. Er is gewoon altijd bonje! Ik schrik dat hij thuiskomt. Voor mij niet prettig maar ook zeker niet voor mijn kids.Nu ben ik zover, en er is echt zoveel meer gebeurd, dan ik uit kan leggen, dat ik een afspraak gemaakt heb bij een advocaat om te gaan scheiden. Was ik dagenlang overtuigd dat ik dit moest doen. Nu steekt de twijfel weer de kop op! Ook omdat x weer beterschap belooft. Iedereen die ik ken vraagt me af waarom ik nog bij hem ben. Ze vinden allemaal dat ik die stap moet nemen. Toch ben ik zo bang voor alles wat me te wachten staat. Wat mijn dilemma dus is:Enerzijds:vind ik het wel prima zo. Leef mijn eigen leven, kan tot op zekere hoogte financieel doen wat ik wil. Heb alle vrijheid. We hebben een mooie koopwoning. Ik doe sowieso wel leuke dingen. Oke... het is niet ideaal maar zo leef ik al jaren. Alles went tenslotte. Mijn kids hebben het zo enorm naar hun zin waar we wonen en dat vind ik ook niet onbelangrijk. Anderzijds:Ben ik zo enorm bang de stap te nemen! Ik heb een beetje het gevoel dat mijn leven dadelijk ophoudt en ik helemaal niets meer kan doen. Leef misschien dadelijk op bijstandnivo. Het huis zal verkocht moeten worden. Waar komen wij te wonen? Hoeveel is mijn inkomen? Ik geef grif toe dat ik geld belangrijk vind! Fout misschien, maar geld betekent voor mij wel een stuk vrijheid om leuke dingen te doen (wij rijden paard, dat is behoorlijk duur) en mooie kleding/dingen te kopen. Ben bijv. nu eenmaal gek op mooie kleding voor mijn kids en mezelf Kan me voorstellen dat degene die dit leest zo haar bedenkingen heeft hierover, maar ik probeer op een eerlijke manier mijn situatie te schetsen). Uiteraard vind ik een stap terug doen logisch en niet erg. Maar om nu te eindigen op "nul". Daarbij vind ik het allemaal zo "eng"; wat staat me te wachten, vind ik ooit een leuk iemand, etc..etc...Over de alimentatie die ik kan verwachten nog even het volgende: x heeft een niet al te hoog standaard inkomen. De extra dingen die we kunnen doen komen voort uit verdiensten die zwart zijn. Daarbij ben ik ook vreselijk onzeker geraakt door alles wat er gebeurd is. X had tenslotte al die jaren een relatie met een hele jonge mooie meid. Nu is er niets mis met mij hoor... Ben dan wel 40 maar wordt veel jonger geschat. X. accepteert onze scheiding overigens niet. Is geenzins van plan om mee te werken. Hij is zich kapot geschrokken omdat ik al zovaak gedreigd heb in het verleden en nu is het hem wel duidelijk dat ik het meen. Ik heb trouwens al zovaak tegen hem gezegd dat ik bij hem blijf voor de "zekerheid" en ik niet meer van hem houd. Hij gelooft dat niet... Hij is ervan overtuigd dat het tussen ons weer goed komt... Komt nu met beloftes waarvan ik weet dat hij ze niet waar kan maken. Daarbij......... ik hou niet meer van hem!Kortom............ herkent iemand de angst?  Zijn er meiden die ondanks hun slechte huwelijk vanwege de consequenties bij hun partner blijven, zoals ik dat jaren deed? Ik weet het echt niet meer. Ik word gek van de stress over wat ik moet gaan doen.... Ik weet dat wanneer ik nu niet ga scheiden het er nooit meer van komt, maar het is ook zo gemakkelijk de situatie te handhaven. Van de andere kant wil ik ook weer voelen dat ik leef en tzt een echt leuke relatie krijgen.Tot zover... mijn verhaal. Hoop dat het duidelijk is... Lastig om een lang verhaal bondig en duidelijk te houden.Liefs,Thirzabewerkt door moderator,

Lieve meid...  schrijven doe je wanneer jij er klaar voor bent maar STOP met jezelf een trut te vinden! Dat ben je niet! Je bent al zo moedig geweest voor jou en je kids te kiezen Ik weet als geen ander hoe moeilijk dat is. Je hebt het niet laten gebeuren, het is je overkomen! Jij bent slachtoffer en geen dader! Net zoals iedereen die in zo'n relatie zit. Je hebt het juist zolang mogelijk uitgesteld voor je kids. Alles op alles gezet. Ik begrijp je schuldgevoel tov je kids volledig, dat heb ik ook. Zoiets doet ook zo'n pijn. Onze lieve kinderen hadden daar nooit iets van mee moeten krijgen, maar nu kies je voor voor jezelf en hen. Dat betekent dat je lef hebt! Dat je durft ondanks alles. Vind ik echt zó moedig!



Het financiele stuk is ook mijn grootste angst. Maar hebben wij een keus? Nee, hebben we niet.. Wij kiezen voor ons zelf en onze kinderen, dat maakt uiteindelijk veel goed toch? Ik kan jou wel moedig toespreken dat het financiele aspect niet uitmaakt en het gaat om eigen geluk, rust etc.., maar ik weet hoeveel zorgen je daarover kan hebben zolang de scheding loopt en je geen zekerheid hebt. Meid.. we hebben zoveel laten gebeuren maar vergeet niet dat dat niet zomaar was.  Neem jezelf vooral niets kwalijk, hoe moeilijk dan ook.



Mocht je de behoefte wanneer je hier niet durft te posten mij te mailen om  te praten, mijn mailadres staat in mijn profiel. Ik kan je niet daadwerkelijk advies geven, omdat ik net als jij, ook net de stap genomen heb, en vol vragen, angsten, onzekerheden etc.  zit. Maar gedeelde smart, is halve smart (pffffff, cliche)



Breek, meid... schrijf hier, mail me of what ever.... Doe iets... jouw verdriet en angsten moet je echt delen. Maar wel zodra je er zelf klaar voor bent.



Ik ben iig trots op jou dat je de stap al genomen hebt, jouw man uit huis gezet hebt en voor jou en je kids kiest.



Bliijf in jezelf geloven*;



Dikke knuffel,

Thirza

Thirzake, ik heb alles gelezen vanmorgen, ik kon alleen niet reageren want ik had geen tijd, was heel erg druk aan het werken. Ik ben nu net thuis en verga van de koppijn dus ik ga naar bed. Lieve Leo, klinkt alsof je jezelf verantwoord voor het feit dat je niet snel genoeg gereageerd hebt. Niet doen hoor!  Uiteraard vind ik het fijn jou te lezen maar voel je nergens toe verplicht. Bij "oogkleppen" willen ze ook graag dat je blijft posten en ik begrijp heel goed dat jij jezelf niet in twee-en kan delen. De verhalen zijn ook zo heftig dat je niet zo maar even kan posten. Dat kost jou ook inlevingsvermogen en veel energie.



Maak je over mij geen zorgen, ik beloof je dat ik niet zo verdrietig zal worden dat ik helemaal in de put raak. De vrouwen hier en bij wazen en oogkleppen ontroeren me en doen me af en toe denken aan mezelf en mijn eigen verhaal maar ik vind het goed om dat te voelen. Het maakt me extra blij met wat ik nu heb in mijn leven en maakt me weer goed duidelijk hoe belangrijk het is als anderen naar je luisteren en helemaal mensen die weten wat je doorgemaakt hebt. Begrijp ik, die verhalen sterken mij ook in mijn beslissing.



No worries meid, ik ben juist hartstikke blij dat je je hart hier kunt luchen en je voelt dat je iets kunt met wat er gezegd wordt.



Brekebeentje, neem je tijd en zie maar wanneer je wil vertellen, als je dat al wil. Niemand die je dwingt tot wat dan ook, gewoon kalm aan.



Liefs en welterusten, ik ben er morgen weer! Als je opgeknapt bent dan.  Denk aan jezelf lieve meid... niets moet, alles mag.



Liefs,Thirza



Leo

Morgen 2e gesprek bij mijn advocaat. 2 weken geleden had ik het eerste gesprek. Dit kantoor werkt met vrouwlijke 2 advocaten en degene waarmee ik het eerste gesprek had, ging met vakantie. Daar was ik niet zo gelukkig mee (uitstel) dus kreeg de keus, dat de andere advocate het over zou nemen. Vond het wel jammer dat ik morgen pas met haar kan spreken.  Er is nog weinig gebeurd, behalve dat ik de opdracht bevestigd hebt.



Breek: over een poosje ben je vast en zeker trots op jezelf! Laat dat vooruitzicht je ook sterken, lieve meid. De periode waar je nu in zit, de onzekerheden over je toekomst, het regelen, de zorgen over je kindertjes, het dagelijkse leven wat doorgaat etc. kosten zoveel energie. Je vraagt je af waar je de kracht vandaan moet halen om door te gaan. Daarbij moet je tijdens deze periode van vechten en doorgaan ook nog eens proberen te verwerken wat je doorstaan hebt.  Hoever ben je nu en hoe gaat het met je?



Hoe gaat het met jou lieve MT? Trek je het nog een beetje en hoe voel je je lichamelijk?



Ik vind jouw opmerking erg sterk, Koetje boe en wat een waarheid!  Zijn grootste straf is laten zien dat je het zonder hem ook redt! In mijn geval sla je de spijker op zijn kop. Ik heb x zo vaak en al zolang geleden gezegd te willen scheiden, maar dat waren dreigementen die ik niet waarmaakte. In het heetst van de strijd was het ook écht een voornemen, nú ga ik het doen, maar even lief doen en ik legde me erbij neer. Vergat veel ook weer. Wilde vergeten.  Nú weet hij dat ik het serieus meen en is "verdrietig" op zijn manier.. Die krokodillentranen ken ik inmiddels wel.



X. weet heel goed hoe fout hij is. Als ik hem daarop aanspreek wanneer hij goed in zijn vel zit, huilt hij en zit vol spijt...  Dan is hij weer voornemens te veranderen. (Pff.. dat verhaal ken ik) Andere momenten ben ik weer een op zijn minst een zeikwijf/kankerhoer en moet ik niet denken dat ik het bij een ander beter krijg. Dan moet ik het weer ontgelden.



Vandaag ook weer. Hij had wéér problemen met zijn computer. Hij heeft zich ook nooit echt verdiept in zijn computer. Moest ik altijd regelen. Was ik eindelijk wat rustiger, in tegenstelling tot de afgelopen dagen, komt hij thuis en wil op zijn computer zijn msn/hotmail openen, dat lukte niet. Kreeg telkens een foutmelding over het IP-adres. Komt hij naar beneden, de schuifpui staat open, de voordeur ook, overal spelen buurkinderen en de mijne. Hij gaat me toch tekeer! Hij raakte buiten zinnen! Ik saboteer zijn computer... ik treiter hem net zolang hij kapot gaat, waarom doet jouw kut-msn het wel (zijn woorden) en de mijne niet.



Daarna moesten de waterstanden doorgeven worden. Kan makkelijk via Internet dus oke, doe ik wel even beneden op mijn laptop... Ik was al nerveus door bovenstaand en hij keek op mijn vingers mee. Hij die alleen die aan- en uitknop van zijn comp. weet te vinden. Ipv het registratienummer typte ik dus de waterstand in, waardoor een foutmelding. Mijn hemel, wat werd hij weer kwaad terwijl er niets aan de hand was... Ik moest me volgens hem verdiepen in het doorgeven van waterstanden en andere serieuse zaken ipv van msn-en mailen met hoeren, waarmee ik volgens hem elke avond op de msn zit. Die hoeren zijn volgens hem ook de schuld dat ik wil scheiden. Ik laat me gek maken etc etc, aldus x.

 

Het is mijn schuld zoals altijd alles mijn schuld is. Ik schaamde me altijd zo voor mijn omgeving met die uitbarstingen, deed dan liefjes om het rustig te houden en vooral de schuifpui dicht. Nu niet...hij doet maar!  Ik ben niet verantwoordelijk voor zijn gedrag meer. Neemt niet weg dat mijn rustige gemoed gelijk weg was en ik nu huiverig ben voor als hij dadelijk of vannacht thuiskomt. Doet zijn msn het nog niet, als is het midden in de nacht, ben ik degene die het bed uitgesleurd wordt om zijn probleem op te lossen. Terwijl ik verdorrie ook niet weet waarom zijn msn het niet doet! Ik hoop zo dat zijn msn het dan wel doet! Dan realiseer ik me wel hoe ik naar rust verlang! Geen x meer die zo onvoorspelbaar en agressief is. Die rustig kan zijn,  maar om het minste zo agressief wordt.



Search, bedankt voor je lieve reactie.. Uiteindelijk komt het ook goed, daar probeer ik in te geloven. Hoever ik nu al ben sta ik zelf van te kijken. Ik vind het geweldig dat iedereen mij zo sterk inschat. En dat doet me doorzetten. Ik probeer ook zoveel mogelijk in de toekomst te kijken ipv achterom. De ene dag lukt dat beter dan de andere.



Ik geloof dat ik nog nooit zo vaak het woordje "ik" gebruikt heb, als de afgelopen weken. Sorry daarvoor, ik ben heel veel met mezelf en kids  bezig. Neemt niet weg dat ik jullie verhalen lees en oprecht enorm meeleef!



Lieve Leo, veel beterschap voor jouw vlinderprinses... Oorpijn doet ook zo'n zeer. Hoop van harte dat ze heel snel opknapt. Jouw dochter voelde zich ook vast een échte prinses op het lentefeest?  Leuk hé zoals ze bezig zijn met prinsessen zijn..Ze kunnen niet "prinsesserig" genoeg zijn;)



Liefs en dikke knuffel van mij,

Thirza

Thirza,

Je laat nu al zien dat je het al aardig zelf begint te redden en dat maakt hem kwaad, maar dat is dan mooi zijn probleem niet de jouwe!!

Morgen dan voor de 2x naar de advocaat, zet wat vragen op papier voor dat je het vergeet te vragen. Misschien kan een goede vriendin of familielid met je mee gaan want je krijgt zo giga veel info over je heen dat het soms moeilijk bij te houden is. Dat weet ik ja, maar ik vind het moeilijk om iemand mee te vragen uit angst "lastig" te zijn. Ik ben voornemens sowieso maatschappelijk werk in te schakelen, zodat ik een stukje begeleiding krijg.

In het begin schreef je dat je bang was dat hij beslag kon leggen op de erfenis van je ouders. Ik vraag me af en misschien kan je die vraag aan je advocaat stellen: Heb ik in het vorige gesprek gevraagd. Er is geen uitsluiting geweest destijds en mijn ouders hadden geen testament...We zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, dus x kan zijn deel op-eisen. Kan je niet een schenking aan je meiden doen. Voor hun 34e mogen ze een x bedrag belastingvrij ontvangen. Je zou het hun kunnen schenken zodat ze het straks voor hun studie kunnen gebruiken? Dan kan je ex daar geen aanspraak op maken.....Tis maar een idee hoor? Lief dat je meedenkt, maar zo'n schenking is een x bedrag per jaar. Bedrag is niet erg veel. Dat gaat gefaseerd. Elk jaar een bepaald bedrag belastingvrij etc.. Ga ik dus niet meer redden. Ik denk eraan dat bedrag contant op te nemen en het weg te leggen. Zal alles op alles zetten zodat x er geen cent van krijgt. Dat kan ik wijlen mijn ouders ook niet aandoen. Die hadden toen al een hekel aan hem.

Heb je je ook al ingeschreven bij een woningbouwvereniging? Nog niet, maar maakt niet uit. Je krijgt een urgentieverklaring zodra de scheiding uitgesproken is, eerder niet. Dus wel of niet ingeschreven staan heeft geen invloed. Sterkte en laat je niet klein maken door hem! Het is onmacht dat hij telkens de schuld bij jou legt, maar dat heeft hij wel aan zichzelf te danken. Helaas zal hij dit zelf ws nooit inzien...... Ik weet het lieve meid, bedankt voor het meedenken........

Koetje,

Bedankt voor de tip! Het bedrag wat ik nog heb staan is iets van 18.000 euro. Liever hou ik dat voor mezelf voor het geval van onvoorzienbare omstandigheden, ik moet er tenslotte mijn leven lang mee doen en wellicht later voor mijn kinderen, maar als x er mee wegloopt dan gun ik het mijn meiden van harte uiteraard! Ik kijk het aan, maar jouw bericht doet me deugt. Zie ik geen uitweg dan mag ik het bedrag schenken! Dank je!



Vandaag naar de adv. geweest. Het ingewikkelde is dat ik mijn advocaat niet alles kan vertellen (wil en durf ik ook niet) vanwege de nevenverdiensten van x. Krijg ook dreigementen omdat als ik dingen vertel, met anderen te maken krijg. Wél heb ik het e.e.a. verteld, ook in het vorige gesprek, over zijn verbale, fysieke en sexuele agressie. Ook hier niet weer alles verteld. Iig niet de agressie in bijzijn van de kinderen, ben als de dood voor de kinderbescherming omdat ik een goede moeder ben en nu bezig ben een nieuw leven op te bouwen voor mezelf en de kinderen. Ik durf gewoonweg niet alles te vertellen.



Heb min of meer aangeven wat er in de brief moet komen te staan voor x. Ze had het over voorlopige voorziening ivm de woning. We wonen hier nog beiden. Of daarvoor iets geregeld moest worden. Maw. moet x  het huis verlaten zolang de procedure loopt. Dit heb ik ook maar zo gelaten want x laat zich de toegang tot de woning echt niet verbieden.



Bleek later ook wel toen ik hem hier op wees. Ik vertelde hem dat ik zo coulant was geweest hierin geen voorlopige voorziening te treffen, waarop hij antwoorde...lachend weliswaar... "wat denk je, ik het huis uit, ik betaal de hypotheek, laat de politie maar komen, schijt aan, ik schiet een kogel door die kutwouten en anders door mijn eigen kop etc..etc..". (zucht)  Ik heb wel aangeven trouwens dat ik als uitsluitsel wil zien in die brief dat x hier mag wonen, zolang de procedure loopt, mits hij zich gedraagt. Ehm. voor zover dat zin heeft want x heeft maling aan alles en iedereen. Hij heeft immers niets te verliezen.. Ik weet gewoon wanneer ik het hard speel en hem de toegang tot het huis weiger, ik het nog moeilijker krijg.



Als het goed is krijg ik snel (heb spoed gevraagd) de brief ter inzage, en dan gaat ie naar x. Vrees de dag, maar goed... daarover later meer.



Vanmiddag was x weer zo bezig. Ik zat met een vriendin, tevens moeder van dochter B.in de tuin en hij eiste weer alle aandacht op een uiterst negatieve manier. Op die momenten ben ik alleen maar blij over een poosje verlost te zijn.



Morgenmiddag toch een afspraak gemaakt met huisdoc. Wil toch iets waarvan ik rustig ga worden. Merk dat ik het zo niet trek.



Leo.. hoe is het met jouw dochtertje? Al opgeknapt? Dat je leest vind ik heel fijn... maar voel je niet verplicht te posten hoor!



Oh ja.. dat wilde ik nog vragen... misschien kan ik die vraag beter later stellen op "oogkleppen" maar ik ben zo vergeetachtig als het maar zijn kan. Kan me totaal niet concentreren op dingen die belangrijjk zijn. Ik mag niets vergeten maar mijn geheugen is echt een zeef! De meest simpele dingen vergeet ik en onthou ik niet. Maak me daar zorgen om. Hoort dat erbij? Dit is iets trouwens van de afgelopen maanden...



Liefs. Thirza