Relaties
alle pijlers
Dingen laten gaan in relatie
zondag 5 januari 2025 om 20:57
Ik heb regelmatig ruzie met man. Te vaak, vinden we allebei zelf ook. We staan op de wachtlijst voor relatietherapie.
Ondertussen lees ik regelmatig op internet over soms ook dingen “laten gaan”. Het pick your battles idee. Ik vind dat heel moeilijk. Wat laten jullie gaan bij je partner?
Voorbeeld vanuit ons:
Vanmiddag bezoek over de vloer, we hebben appelflappen en wat chips op tafel. Bezoek gaat naar huis, ik overleg met man: ik ga koken, hij loopt snel met de hond voor het eten en neemt een kind mee. Zij maken zich klaar om naar buiten te gaan, ik begin aan het eten en zie man iets weggrissen van het aanrecht. Eten staat in de oven en ik ga alles opruimen en constateer dat man twee appelflappen heeft meegepakt.
Dit stoort mij enorm. Kind van 7 nog een hele appelflap op 20 minuten voor we gaan eten. Hij is zich van geen kwaad bewust en vind dat ik problemen maak over niks. Feitelijk heb ik gelijk, maar vind het onzin dat ik hem hier geïrriteerd op aanspreek.
Onze ruzies verlopen in de basis altijd op deze manier. Hij doet iets wat (“feitelijk”) niet goed is, ik reageer daarop en hij stoort zich aan mijn reactie. Mijn antwoord is dan: DOE het dan niet.
Nogmaals, meer in algemene zin bedoeld dan specifiek mijn voorbeeld hoor: laat je (gemakkelijk) dingen gaan?
Ik merk dat ik acties snel categoriseer in “juist” en “onjuist” en daar heel volhardend in ben. Ik kan daardoor moeilijk dingen laten gaan. Is dat herkenbaar voor mensen en hoe ga je hiermee om?
Ondertussen lees ik regelmatig op internet over soms ook dingen “laten gaan”. Het pick your battles idee. Ik vind dat heel moeilijk. Wat laten jullie gaan bij je partner?
Voorbeeld vanuit ons:
Vanmiddag bezoek over de vloer, we hebben appelflappen en wat chips op tafel. Bezoek gaat naar huis, ik overleg met man: ik ga koken, hij loopt snel met de hond voor het eten en neemt een kind mee. Zij maken zich klaar om naar buiten te gaan, ik begin aan het eten en zie man iets weggrissen van het aanrecht. Eten staat in de oven en ik ga alles opruimen en constateer dat man twee appelflappen heeft meegepakt.
Dit stoort mij enorm. Kind van 7 nog een hele appelflap op 20 minuten voor we gaan eten. Hij is zich van geen kwaad bewust en vind dat ik problemen maak over niks. Feitelijk heb ik gelijk, maar vind het onzin dat ik hem hier geïrriteerd op aanspreek.
Onze ruzies verlopen in de basis altijd op deze manier. Hij doet iets wat (“feitelijk”) niet goed is, ik reageer daarop en hij stoort zich aan mijn reactie. Mijn antwoord is dan: DOE het dan niet.
Nogmaals, meer in algemene zin bedoeld dan specifiek mijn voorbeeld hoor: laat je (gemakkelijk) dingen gaan?
Ik merk dat ik acties snel categoriseer in “juist” en “onjuist” en daar heel volhardend in ben. Ik kan daardoor moeilijk dingen laten gaan. Is dat herkenbaar voor mensen en hoe ga je hiermee om?
maandag 6 januari 2025 om 08:42
Nou ja dit dus inderdaad.Mette schreef: ↑06-01-2025 08:40Ik heb er ook jaren over gedaan, om laconiek re kunnen reageren. Maar ja, het alternatief is in het beste geval een hoogoplopende discussie of anders ruzie. En tegenwoordig vraag ik me dus bewust af of het me de energie en tijd waard is. Meestal is het antwoord nee.
Wat ik wel vet irritant vind is dat ik dus meestal de wijste moet zijn. Man kan ook gewoon niks zeggen als ik onbelangrijke zooi weggooi. Maar dat zit er echt, echt, echt niet in.
maandag 6 januari 2025 om 08:44
Even terug naar je vraag: ik herken het wel, ik wil graag dat de dingen op mijn manier gebeuren en zeg ook snel ergens iets van. (Tegen mijn man dan, op mijn werk zou ik het juist wel meer mogen doen.) Maar net als bij jou gaf het mij een vervelend gevoel en vroeg ik me af: waar maar ik me nu zo druk om? Sfeer verpest door mij. Nu tel ik tot 10. Eerst even niks zeggen en afwachten wat er gebeurt. Meestal heb ik dan wel door dat het inderdaad allemaal niet zo erg is en zeker geen ruzie waard.Browniedoc schreef: ↑05-01-2025 22:23(Iets verlaat want man en ik hebben net eea naar elkaar uitgesproken en zijn er weer uitgekomen samen)
Ik meende eigenlijk ook dat ik dat had gedaan, maar dan niet voldoende (duidelijk).
Ik waardeer de reacties ook heel erg en neem er ook echt uit mee dat ik heel weinig kan verdragen en dat dit niet eerlijk is naar man. Ik ga proberen milder te zijn. En irritaties meer te beheersen als het ware, om mogelijk op een ander moment bespreekbaar te maken (vind ik heel moeilijk want error).
En die onderliggende reden… daar heb ik al veel over gedacht maar nu nog meer
In het begin lastig, maar hoe vaker ik merkte dat niks zeggen goed uitpakte, hoe beter het ging. Ik hoop dat dat jou ook lukt.
Sterkte met alles, want een partner met burnout lijkt me geen pretje!
maandag 6 januari 2025 om 08:45
Dat moet ook niet natuurlijk. Je kunt ook boos worden, niks mis mee.
Maar als je geen tijd wil verspillen aan een ruzie dan is laconiek reageren een optie.
maandag 6 januari 2025 om 08:46
Misschien heeft hij wel 12u gereden en zit ie nu ff uit te puffen op de bank, je weet het niet, misschien had hij wel geen zin.
Als je dit al bizar gedrag vindt..
maandag 6 januari 2025 om 09:06
Ik heb het topic over de burnout van man niet gelezen maar ben bekend met het fenomeen burnout.
En als ik TO was zou ik van het appelflap voorbeeld ook echt volledig uit mijn plaat zijn gegaan.
Ten eerste een appelflap voor het eten echt really? Dan hoef je echt geen raketgeleerde te zijn als man om je te realiseren dat je je vrouw dus voor Jan Lul laat koken.
Ten tweede ik heb echt een tyfushekel aan jolige mannen die moeder wegzetten als zeur en ondermijnen. JUIST als die moeder in kwestie al waarschijnlijk 1001 gaten moet dichtlopen vanwege die tweede burnout en dus al op haar tenen loopt. En desondanks wel staat te koken. Misschien had TO wel met de hond willen lopen (aanname) en dat man dan eens zou koken maar liet ze dat idee al varen want burnout want even stukje lopen is goed voor m blabla.
Als iemand dan vervolgens niet alleen weer wegkomt met de makkelijke klus maar ook even een appelflap in kind propt want oh dan is hij de gezellige vader ... Dan zou acuut bij mij de motivatie weg zijn om steeds de kooltjes voor m uit het vuur te halen.
En daar zit m denk ik de crux. De dingen die man niet meer kan door burnout zullen hoogstwaarschijnlijk als workload doorschuiven naar TO. Vervolgens is zij de boeman en man de leuke vent.
En als ik TO was zou ik van het appelflap voorbeeld ook echt volledig uit mijn plaat zijn gegaan.
Ten eerste een appelflap voor het eten echt really? Dan hoef je echt geen raketgeleerde te zijn als man om je te realiseren dat je je vrouw dus voor Jan Lul laat koken.
Ten tweede ik heb echt een tyfushekel aan jolige mannen die moeder wegzetten als zeur en ondermijnen. JUIST als die moeder in kwestie al waarschijnlijk 1001 gaten moet dichtlopen vanwege die tweede burnout en dus al op haar tenen loopt. En desondanks wel staat te koken. Misschien had TO wel met de hond willen lopen (aanname) en dat man dan eens zou koken maar liet ze dat idee al varen want burnout want even stukje lopen is goed voor m blabla.
Als iemand dan vervolgens niet alleen weer wegkomt met de makkelijke klus maar ook even een appelflap in kind propt want oh dan is hij de gezellige vader ... Dan zou acuut bij mij de motivatie weg zijn om steeds de kooltjes voor m uit het vuur te halen.
En daar zit m denk ik de crux. De dingen die man niet meer kan door burnout zullen hoogstwaarschijnlijk als workload doorschuiven naar TO. Vervolgens is zij de boeman en man de leuke vent.
maandag 6 januari 2025 om 09:21
Er zit ook wel iets tussen helemaal laten gaan (wat ik overigens zelf waarschijnlijk gedaan had bij het appelflappenvoorbeeld) en "volledig uit je plaat gaan" zoals ik hier in sommige reacties lees.
"Joh, delen jullie anders samen één appelflap want ik ga zo koken" tegen man en dochter kan ook. En je maakt iets minder haast bij het koken zodat je net wat later eet, en die drie hapjes die kind vervolgens alsnog minder eet dan anders, die merk je helemaal niet op, want iedereen houdt zich alweer met andere dingen bezig.
"Joh, delen jullie anders samen één appelflap want ik ga zo koken" tegen man en dochter kan ook. En je maakt iets minder haast bij het koken zodat je net wat later eet, en die drie hapjes die kind vervolgens alsnog minder eet dan anders, die merk je helemaal niet op, want iedereen houdt zich alweer met andere dingen bezig.
maandag 6 januari 2025 om 09:33
TO: je schrijft dat je dingen vaak categoriseert in "Juist en onjuist" en daardoor dingen lastig kan laten gaan.
Ik hanteer voor mezelf graag ook nog de categorieën "stom en erg" bij zaken die ik niet leuk vind.
Iets wat alleen stom is, kan ik (al dan niet even een beetje balend) laten gaan. Iets wat "erg" is niet, dat vraagt echt om ingrijpen, ik zou er een ruzie of discussie voor over hebben.
Daarbij probeer ik ook mee te wegen of dingen structureel of incidenteel zijn. Jouw voorbeeld: als jullie normaal gesproken altijd op een lijn zitten wat betreft snoepen voor het avondeten, en nu één keertje niet, dan is dat anders dan wanneer dit steeds een punt van discussie is.
Deze 2 criteria helpen mij in het bepalen van mijn reactie als voel dat iets me dwarszit, misschien heb je er iets aan.
Ik hanteer voor mezelf graag ook nog de categorieën "stom en erg" bij zaken die ik niet leuk vind.
Iets wat alleen stom is, kan ik (al dan niet even een beetje balend) laten gaan. Iets wat "erg" is niet, dat vraagt echt om ingrijpen, ik zou er een ruzie of discussie voor over hebben.
Daarbij probeer ik ook mee te wegen of dingen structureel of incidenteel zijn. Jouw voorbeeld: als jullie normaal gesproken altijd op een lijn zitten wat betreft snoepen voor het avondeten, en nu één keertje niet, dan is dat anders dan wanneer dit steeds een punt van discussie is.
Deze 2 criteria helpen mij in het bepalen van mijn reactie als voel dat iets me dwarszit, misschien heb je er iets aan.
maandag 6 januari 2025 om 09:39
Wow....Merkimer schreef: ↑06-01-2025 09:06Ik heb het topic over de burnout van man niet gelezen maar ben bekend met het fenomeen burnout.
En als ik TO was zou ik van het appelflap voorbeeld ook echt volledig uit mijn plaat zijn gegaan.
Ten eerste een appelflap voor het eten echt really? Dan hoef je echt geen raketgeleerde te zijn als man om je te realiseren dat je je vrouw dus voor Jan Lul laat koken.
Ten tweede ik heb echt een[/b] tyfushekel [/b]aan jolige mannen die moeder wegzetten als zeur en ondermijnen. JUIST als die moeder in kwestie al waarschijnlijk 1001 gaten moet dichtlopen vanwege die tweede burnout en dus al op haar tenen loopt. En desondanks wel staat te koken. Misschien had TO wel met de hond willen lopen (aanname) en dat man dan eens zou koken maar liet ze dat idee al varen want burnout want even stukje lopen is goed voor m blabla.
Als iemand dan vervolgens niet alleen weer wegkomt met de makkelijke klus maar ook even een appelflap in kind propt want oh dan is hij de gezellige vader ... Dan zou acuut bij mij de motivatie weg zijn om steeds de kooltjes voor m uit het vuur te halen.
En daar zit m denk ik de crux. De dingen die man niet meer kan door burnout zullen hoogstwaarschijnlijk als workload doorschuiven naar TO. Vervolgens is zij de boeman en man de leuke vent.
Wat een agressie...
felidaez wijzigde dit bericht op 06-01-2025 09:40
1.05% gewijzigd
maandag 6 januari 2025 om 09:40
Waarom moet hij MEEhelpen? Het is net zo goed zijn verantwoordelijkheid als de hare. Hij moet niet meehelpen maar gewoon zijn deel doen.
maandag 6 januari 2025 om 09:47
Maar misschien niet exact op dat moment. In dit voorbeeld ging forumster direct opruimen. Man had gereden dus was wellicht moe en had daar geen puf voor op dat moment. Terwijl hij de dag erna wellicht gewoon had geholpen. Ook hier draait het om communicatie. Als forumster even had gevraagd of hij dan meteen wilde opruimen of de dag erna was de irritatie wellicht voorkomen.Speculaastaart schreef: ↑06-01-2025 09:40Waarom moet hij MEEhelpen? Het is net zo goed zijn verantwoordelijkheid als de hare. Hij moet niet meehelpen maar gewoon zijn deel doen.
maandag 6 januari 2025 om 09:51
Precies. Ik denk juist dat panisch omgaan met eten en alles strikt categoriseren in gezond en ongezond obesitas in de hand werkt. Af en toe een appelflap is niet erg. Zelfs niet als het avondeten is.Speculaastaart schreef: ↑06-01-2025 05:49Het is echt niet normaal en wordt (in mijn omgeving zeker) niet normaal gevonden. Mijn graatmagere kinderen mochten gerust iets snacken voor het eten omdat er altijd goed gegeten werd. Hoevaak ik daarover niet ben aangesproken! Zelf door vreemden. Kind dat uit school (12:00 uur) achter op de fiets een zakje chips zat te eten werd ik voor gewaarschuwd door andere ouders. Of ik dat goed vond. Juf gaf de traktatie niet voor niets mee naar huis.
maandag 6 januari 2025 om 10:05
Sure, want 'geen zin' is een valide reden om je vrouw alles te laten doen. En wat nou als zij ook geen zin heeft?
maandag 6 januari 2025 om 10:10
Man had de spullen uit de auto gehaald en in de gang gezet… dus hij deed niet niks. En ik zou dan dus met man hebben overlegd of we het nu opruimen of de dag erna. Dan staan de koffers maar een dagje langer. Want ja, als hij 12 uur heeft gereden dan zou ik respecteren dat hij moe is. Je hoeft niet overal een discussie of ruzie van te maken. Ik snap oprecht niet dat dit soort situaties tot ruzie leiden. En ook niet dat dit meteen wordt weggezet als “man doet nooit iets”.
maandag 6 januari 2025 om 10:10
Dit is bij ons ongeveer het enige waar ik van kan ontploffen. Als man denkt te weten dat spullen van mij onbelangrijke zooi zijn die weggegooid mogen worden.
De enige die mijn "zooi" beoordeelt en weg mag gooien ben ik zelf.
Voor de rest laat ik heel veel gaan. Niet de moeite. Maar kom niet aan mijn spullen!
maandag 6 januari 2025 om 10:15
Bbubbels schreef: ↑06-01-2025 09:47Maar misschien niet exact op dat moment. In dit voorbeeld ging forumster direct opruimen. Man had gereden dus was wellicht moe en had daar geen puf voor op dat moment. Terwijl hij de dag erna wellicht gewoon had geholpen. Ook hier draait het om communicatie. Als forumster even had gevraagd of hij dan meteen wilde opruimen of de dag erna was de irritatie wellicht voorkomen.
Tja, dat kan. Ik begreep dat alles in de gang stond. Ik weet niet hoe groot jouw gang is, maar hier zou dat nogal lastig zijn. Het zou in ieder geval ergens anders heen gesjouwd moeten worden om het morgen op te kunnen ruimen.
We waren er niet bij. Misschien had die man ook zelf wel even kunnen beginnen met de communicatie.
maandag 6 januari 2025 om 10:17
Hm, ben het wel eens met Merkimer.
Dat is hoe het kan voelen.
(Vind mijn eigen post van de eerste pagina niet zo behulpzaam meer...)
Als alles ok is en je voelt je een team dan kan je irritatie makkelijker van je af laten glijden. Als je al een hele tijd geen team bent samen maar vooral de kar moet trekken dan is dit ondermijnend voor je gevoel. Gelukkig hebben jullie het alweer rustig kunnen bespreken. Misschien kunnen jullie een date plannen om te kijken hoe jullie meer een team kunnen worden? Het hoeft niet te betekenen dat hij meer moet, het kan ook door regelmatig je waardering voor elkaar uit te spreken. Ik doe dat hier thuis heel bewust maar het gaat inmiddels ook steeds meer onbewust. Het wordt vanzelf makkelijker. Eventuele irritatie wordt daardoor ook makkelijker te parkeren tot de avond en verdwijnt zo ook nog wel eens. Je zou zelf al kunnen beginnen door je focus te verleggen naar wat wel goed gaat. Wat heeft hij vandaag gedaan dat je fijn vindt? Dikke kans dat als je daar iets aardigs over zegt het vaker gebeurd. (Dit klinkt ook een beetje als opvoeden dus ik hoop niet dat het kinderachtig of manipulatief overkomt) Vervolgens valt het jou vaker op. Win win. En zo zijn er meer dingen die jullie allebei kunnen inzetten om de band weer op te bouwen. Als ik mijn man bedank of prijs doe ik dat bij voorkeur wel waar de kids bij zijn. Kunnen zij meteen leren dat dat fijn is in relaties. Natuurlijk moet je ook kunnen laten zien hoe je het op een respectvolle manier oneens kunt zijn, over appelflappen of wat dan ook, maar dat zou ik pas weer doen als jouw gevoel geheeld is. Ben ook maar vooral lief voor jezelf want volgens mij heb je veel voor je kiezen gehad. Hopelijk gaan de dingen snel weer wat soepeler thuis voor jullie.
Dat is hoe het kan voelen.
(Vind mijn eigen post van de eerste pagina niet zo behulpzaam meer...)
Als alles ok is en je voelt je een team dan kan je irritatie makkelijker van je af laten glijden. Als je al een hele tijd geen team bent samen maar vooral de kar moet trekken dan is dit ondermijnend voor je gevoel. Gelukkig hebben jullie het alweer rustig kunnen bespreken. Misschien kunnen jullie een date plannen om te kijken hoe jullie meer een team kunnen worden? Het hoeft niet te betekenen dat hij meer moet, het kan ook door regelmatig je waardering voor elkaar uit te spreken. Ik doe dat hier thuis heel bewust maar het gaat inmiddels ook steeds meer onbewust. Het wordt vanzelf makkelijker. Eventuele irritatie wordt daardoor ook makkelijker te parkeren tot de avond en verdwijnt zo ook nog wel eens. Je zou zelf al kunnen beginnen door je focus te verleggen naar wat wel goed gaat. Wat heeft hij vandaag gedaan dat je fijn vindt? Dikke kans dat als je daar iets aardigs over zegt het vaker gebeurd. (Dit klinkt ook een beetje als opvoeden dus ik hoop niet dat het kinderachtig of manipulatief overkomt) Vervolgens valt het jou vaker op. Win win. En zo zijn er meer dingen die jullie allebei kunnen inzetten om de band weer op te bouwen. Als ik mijn man bedank of prijs doe ik dat bij voorkeur wel waar de kids bij zijn. Kunnen zij meteen leren dat dat fijn is in relaties. Natuurlijk moet je ook kunnen laten zien hoe je het op een respectvolle manier oneens kunt zijn, over appelflappen of wat dan ook, maar dat zou ik pas weer doen als jouw gevoel geheeld is. Ben ook maar vooral lief voor jezelf want volgens mij heb je veel voor je kiezen gehad. Hopelijk gaan de dingen snel weer wat soepeler thuis voor jullie.
Lorem Ipsum
maandag 6 januari 2025 om 10:17
Bbubbels schreef: ↑06-01-2025 10:10Man had de spullen uit de auto gehaald en in de gang gezet… dus hij deed niet niks. En ik zou dan dus met man hebben overlegd of we het nu opruimen of de dag erna. Dan staan de koffers maar een dagje langer. Want ja, als hij 12 uur heeft gereden dan zou ik respecteren dat hij moe is. Je hoeft niet overal een discussie of ruzie van te maken. Ik snap oprecht niet dat dit soort situaties tot ruzie leiden. En ook niet dat dit meteen wordt weggezet als “man doet nooit iets”.
12 uur rijden, voor een weekend weg?
maandag 6 januari 2025 om 10:21
Het ging over een kerstmuts met lampjes die te klein was en niet meer werkte.Purrmaid schreef: ↑06-01-2025 10:10Dit is bij ons ongeveer het enige waar ik van kan ontploffen. Als man denkt te weten dat spullen van mij onbelangrijke zooi zijn die weggegooid mogen worden.
De enige die mijn "zooi" beoordeelt en weg mag gooien ben ik zelf.
Voor de rest laat ik heel veel gaan. Niet de moeite. Maar kom niet aan mijn spullen!
Ontploffen? Daarover?
Wat eten we vanavond?
maandag 6 januari 2025 om 10:24
De post met het exacte verhaal was leeggehaald. Geen idee dus. Ik haalde alleen die zin aan in de quote.
Maar los daarvan is dat dus zo'n beetje het enige waar ik over val. Als een ander (man dus) voor mij beslist of iets weg mag of niet.
maandag 6 januari 2025 om 10:25
'Wij zijn gisterenavond teruggekomen van vakantie.'
maandag 6 januari 2025 om 10:26
Wat een heftige reactie, ik schrik ervan. Nou moet ik wel zeggen dat ik gelukkig geen ervaring heb met burn out, en dat mijn man en ik elkaar de dingen op onze eigen manier laten doen. Er is balans, harmonie en een goede taakverdeling die natuurlijk verloopt zonder ijzeren afspraken. Dat zijn de randvoorwaarden.Merkimer schreef: ↑06-01-2025 09:06Ik heb het topic over de burnout van man niet gelezen maar ben bekend met het fenomeen burnout.
En als ik TO was zou ik van het appelflap voorbeeld ook echt volledig uit mijn plaat zijn gegaan.
Ten eerste een appelflap voor het eten echt really? Dan hoef je echt geen raketgeleerde te zijn als man om je te realiseren dat je je vrouw dus voor Jan Lul laat koken.
Ten tweede ik heb echt een tyfushekel aan jolige mannen die moeder wegzetten als zeur en ondermijnen. JUIST als die moeder in kwestie al waarschijnlijk 1001 gaten moet dichtlopen vanwege die tweede burnout en dus al op haar tenen loopt. En desondanks wel staat te koken. Misschien had TO wel met de hond willen lopen (aanname) en dat man dan eens zou koken maar liet ze dat idee al varen want burnout want even stukje lopen is goed voor m blabla.
Als iemand dan vervolgens niet alleen weer wegkomt met de makkelijke klus maar ook even een appelflap in kind propt want oh dan is hij de gezellige vader ... Dan zou acuut bij mij de motivatie weg zijn om steeds de kooltjes voor m uit het vuur te halen.
En daar zit m denk ik de crux. De dingen die man niet meer kan door burnout zullen hoogstwaarschijnlijk als workload doorschuiven naar TO. Vervolgens is zij de boeman en man de leuke vent.
Dus ik besef dat ik makkelijk praten heb als ik zeg dat ik heel makkelijk kleine dingen kan laten gaan. Maar bij de mensen die dat niet kunnen, zal waarschijnlijk iets schorten aan de eerder genoemde randvoorwaarden.
maandag 6 januari 2025 om 10:28
Nou ik heb er ook nog even een nachtje over geslapen en ik vind toch dat mijn initiële ergernis niet compleet overtrokken is
Met de afspraak: ik ga koken zodat we over 20 minuten kunnen eten (en jij met de hond) vind ik toch impliciet een onderliggend uitgangspunt dat we straks als gezin deze maaltijd gaan nuttigen. En ik ben bij thuiskomst van man 'm ook niet compleet uit de pan geflipt oid.
Hij kwam binnen helemaal fris en blij van zijn wandeling en kwam mij knuffelen en ik had daar geen zin in omdat ik me in mijn hemd voelde staan. Waarom sta ik dan mijn best te doen voor een gezonde maaltijd? En sprak hem daar ook op aan. Daarop werd hij boos, want hij was zich van geen kwaad bewust en komt thuis bij een ijskonijn.
De sleutel zit 'm natuurlijk in de communicatie en het verdere verloop van het gesprek over dit voorval waarbij we vooral zitten jij-bakken, waar natuurlijk niemand iets aan heeft.
Ik heb ook nog nagedacht over het "niet gezien voelen". Ik vind dat een gek gevoel om te duiden maar rationeel vermoed ik wel iets in die hoek. Inderdaad voortgevloeid uit de periode waarin zijn klachten overwegend centraal stonden, dat is nu wel minder hoor. Ik voel soms een heel sterke behoefte aan vrijheid, weg van man en gezin, gewoon helemaal doen wat ik zelf wil. Maar ongetwijfeld heeft mijn man dat ook.
Opnieuw bedankt voor de spiegel, de kritische houding en de waardevolle feedback!
Met de afspraak: ik ga koken zodat we over 20 minuten kunnen eten (en jij met de hond) vind ik toch impliciet een onderliggend uitgangspunt dat we straks als gezin deze maaltijd gaan nuttigen. En ik ben bij thuiskomst van man 'm ook niet compleet uit de pan geflipt oid.
Hij kwam binnen helemaal fris en blij van zijn wandeling en kwam mij knuffelen en ik had daar geen zin in omdat ik me in mijn hemd voelde staan. Waarom sta ik dan mijn best te doen voor een gezonde maaltijd? En sprak hem daar ook op aan. Daarop werd hij boos, want hij was zich van geen kwaad bewust en komt thuis bij een ijskonijn.
De sleutel zit 'm natuurlijk in de communicatie en het verdere verloop van het gesprek over dit voorval waarbij we vooral zitten jij-bakken, waar natuurlijk niemand iets aan heeft.
Ik heb ook nog nagedacht over het "niet gezien voelen". Ik vind dat een gek gevoel om te duiden maar rationeel vermoed ik wel iets in die hoek. Inderdaad voortgevloeid uit de periode waarin zijn klachten overwegend centraal stonden, dat is nu wel minder hoor. Ik voel soms een heel sterke behoefte aan vrijheid, weg van man en gezin, gewoon helemaal doen wat ik zelf wil. Maar ongetwijfeld heeft mijn man dat ook
.Opnieuw bedankt voor de spiegel, de kritische houding en de waardevolle feedback!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
