Relaties
alle pijlers
Irreële angsten
maandag 18 juni 2007 om 10:48
Op de één of andere manier lukt het me niet goed om hier vanaf te komen. Het lijkt alsof mijn gevoel en verstand twee hele verschillende kanten opgaan. Zo ben ik een heel zelfstandig type, kan veel zelf, ook op technisch/klus gebied, vind het heerlijk om alleen te zijn op zijn tijd, heb een goede baan, heb een goede band met mijn kinderen en heb het niet heel moeilijk met ze ondanks dat ik alleenstaande ouder ben. Ben verder ook heel nuchter, vind ook niet dat relaties volgens een bepaalde norm moeten verlopen. Maar dan toch...
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
maandag 18 juni 2007 om 11:34
Ik herken het als mijn eigen verhaal.
waarschijnlijk een vorm van verlatingsangst. wat mij helpt is het naar mijn vriend toe communiceren als ik die angstige gevoelens krijg op momenten dat ik hem niet kan zien of wanneer ik in paniek schiet als ik niet weet waar hij is of als hij boos op me is.
ik denk ook direct dat hij dan niet meer verder wil. erg he?
mijn vriend reageert erg lief en sinds ik hem vertelt heb van mijn angsten, houdt hij er rekening mee, belt als hij langer wegblijft dan afgesproken, zegt tijdens een ruzie altijd nog dat hij van me houdt. dat maakt je sterk en met een beetje geluk nemen die gevoelens dan een beetje af.
sterkte meid!!!
waarschijnlijk een vorm van verlatingsangst. wat mij helpt is het naar mijn vriend toe communiceren als ik die angstige gevoelens krijg op momenten dat ik hem niet kan zien of wanneer ik in paniek schiet als ik niet weet waar hij is of als hij boos op me is.
ik denk ook direct dat hij dan niet meer verder wil. erg he?
mijn vriend reageert erg lief en sinds ik hem vertelt heb van mijn angsten, houdt hij er rekening mee, belt als hij langer wegblijft dan afgesproken, zegt tijdens een ruzie altijd nog dat hij van me houdt. dat maakt je sterk en met een beetje geluk nemen die gevoelens dan een beetje af.
sterkte meid!!!
maandag 18 juni 2007 om 11:50
Lalein, fijn dat je reageert, ik heb het inderdaad ook als mijn vriend boos op me is, hoewel ook dat wel beter gaat en ik steeds beter een weerwoord kan geven. Er was een tijd dat ik met dichtgeklemde kaken zijn boosheid over me heen liet komen.
Bij ons is het ook nog eens zo dat mijn vriend veel ruimte/vrijheid nodig heeft, ik ook wel, maar op de één of andere manier werken wij (onbewust) tegen elkaar in en versterken elkaars angsten. Doordat ik me hiervan bewust ben kan ik het wel enigszins doorbreken. Gelukkig heeft mijn vriend ook door dat ik angstig kan worden en dan reageert hij ook lief en begripvol, zegt ook dat bepaalde reacties bij hem niets met mij of onze relatie te maken hebben (bijv. als hij een avond alleen wil zijn of het druk heeft). Ik vind het ergens wel knap dat hij dit zo goed aanvoelt en er op de juiste manier op reageert. Misschien moet ik het inderdaad ook eens met hem bespreken, maar ik wil ook niet dat hij teveel rekening gaat houden met mijn angsten, want ik wil gewoon alleen kunnen zijn zonder dat ik afhankelijk ben van hem en dat lukt ook steeds beter. Maar soms is er dus een terugval, zoals nu.
Bij ons is het ook nog eens zo dat mijn vriend veel ruimte/vrijheid nodig heeft, ik ook wel, maar op de één of andere manier werken wij (onbewust) tegen elkaar in en versterken elkaars angsten. Doordat ik me hiervan bewust ben kan ik het wel enigszins doorbreken. Gelukkig heeft mijn vriend ook door dat ik angstig kan worden en dan reageert hij ook lief en begripvol, zegt ook dat bepaalde reacties bij hem niets met mij of onze relatie te maken hebben (bijv. als hij een avond alleen wil zijn of het druk heeft). Ik vind het ergens wel knap dat hij dit zo goed aanvoelt en er op de juiste manier op reageert. Misschien moet ik het inderdaad ook eens met hem bespreken, maar ik wil ook niet dat hij teveel rekening gaat houden met mijn angsten, want ik wil gewoon alleen kunnen zijn zonder dat ik afhankelijk ben van hem en dat lukt ook steeds beter. Maar soms is er dus een terugval, zoals nu.
maandag 18 juni 2007 om 11:57
Ja, herkenbaar. Ik kon me snel afgewezen voelen. En grappig genoeg voelde ik dit alleen bij mijn vriend. Ik kon dan onredelijk boos worden. Dit gebeurde om de meest stomme dingen, wanneer hij iets wilde ondernemen zonder mij. Iets wat alleen maar natuurlijk is. Zodra ik zo'n gevoel op voelde komen was het belangrijk om er even rustig over te praten. Gewoon het gevoel benoemen (en in mijn geval: niet boos proberen te worden) en vervolgens benoemen wat ik eigenlijk zo belangrijk vind: twee individuen met nog een eigen wereld in een relatie! En nu gaat het eigenlijk heel goed!
Overigens heeft mijn vriend het hier wel moeilijk mee gehad, voelde zich geclaimd. Hier schrok ik enorm van, want het laatste wat ik wilde was hem claimen. Onze oplossing: praten, praten en praten
.
Overigens heeft mijn vriend het hier wel moeilijk mee gehad, voelde zich geclaimd. Hier schrok ik enorm van, want het laatste wat ik wilde was hem claimen. Onze oplossing: praten, praten en praten
.
maandag 18 juni 2007 om 12:03
Poeh Joos, inderdaad, ook als hij iets wil doen zonder mij, bijv. naar een verjaardag, terwijl ik dat weekend eigenlijk zelf ook vanalles heb. Maar als hij dan zegt 'ja, ik houd ook niet van dat geplak, je hoeft toch niet alles samen te doen', dan voel ik een steekje en denk ik 'hij wil me niet meehebben, waarom niet?'. Niet dat ik hem niet vertrouw of denk dat hij dingen gaat uitspoken, maar het is meer het gevoel van 'hij wil mij er niet bij hebben'.
Zal ook wel iets te maken hebben met een laag gevoel van eigenwaarde. Hoewel het zoveel beter gaat kan ik zo enorm balen en zelfs boos worden (op mezelf) als ik weer terugval.
Ik ben ook als de dood dat ik mijn vriend ga claimen en hij voelt zich juist weer snel geclaimd, dus dat gaat dan weer lekker. Gelukkig leidt het niet tot hele grote problemen, omdat ik het goed bij mezelf kan houden, maar ik ben toch wel eens bang dat hij er last van heeft en zich niet vrij voelt.
Zal ook wel iets te maken hebben met een laag gevoel van eigenwaarde. Hoewel het zoveel beter gaat kan ik zo enorm balen en zelfs boos worden (op mezelf) als ik weer terugval.
Ik ben ook als de dood dat ik mijn vriend ga claimen en hij voelt zich juist weer snel geclaimd, dus dat gaat dan weer lekker. Gelukkig leidt het niet tot hele grote problemen, omdat ik het goed bij mezelf kan houden, maar ik ben toch wel eens bang dat hij er last van heeft en zich niet vrij voelt.
maandag 18 juni 2007 om 12:24
Lieve Sunshine,
Opbeurend berichtje :):
Als dit echt de man voor je is en de liefde van je leven (in hoeverre je daar van kunt spreken) dan zal hij begrip voor je hebben. Hij kent je en heeft je lief. Ook weet hij dat je je best doet en zelfs in therapie ervoor bent. Dat moet toch ook voor hem betekenen dat je het zelf erkent en een weg probeert te vinden. Hij zal snappen dat het niet van vandaag op morgen kan. En ergens is het natuurlijk ook wel vleiend dat je zo graag tijd met hem doorbrengt. Jij geeft veel om hem en bent graag in zijn gezelschap.
Ik hoop dat jullie eruit komen, sterkte *;.
Opbeurend berichtje :):
Als dit echt de man voor je is en de liefde van je leven (in hoeverre je daar van kunt spreken) dan zal hij begrip voor je hebben. Hij kent je en heeft je lief. Ook weet hij dat je je best doet en zelfs in therapie ervoor bent. Dat moet toch ook voor hem betekenen dat je het zelf erkent en een weg probeert te vinden. Hij zal snappen dat het niet van vandaag op morgen kan. En ergens is het natuurlijk ook wel vleiend dat je zo graag tijd met hem doorbrengt. Jij geeft veel om hem en bent graag in zijn gezelschap.
Ik hoop dat jullie eruit komen, sterkte *;.
maandag 18 juni 2007 om 12:35
Mikje, dat helpt wel hoor, ik begin me weer steeds beter te voelen. Het zit inderdaad wel goed tussen ons. Soms heb ik wel het gevoel dat ik me heel erg aan hem aanpas en veel rekening houd met zijn behoefte aan ruimte, maar dat hij zich dan toch nog snel geclaimd voelt als ik eens een keertje toch aangeef ergens moeite mee te hebben. Dat frustreert wel eens.
Ik reageer ook vaak vanuit die angst, terwijl ik juist graag sterk en onafhankelijk wil zijn. Meestal ben ik dat laatste ook wel, maar ik zou gewoon van die angst af willen. Misschien ben ik wel te ongeduldig.
Hij heeft ook vaak als ik er ben het gevoel dat hij mij aandacht 'moet' geven en dan voelt hij zich niet helemaal vrij om te doen wat hij wil, terwijl ik naar mijn idee hem echt zijn gang laat gaan. Maar dit gevoel heeft hij ook wel bij zijn kind (dat hij steeds aandacht moet geven). Hij wil het heel graag goed doen, maar heeft daar ook niet altijd de energie voor.
Ik reageer ook vaak vanuit die angst, terwijl ik juist graag sterk en onafhankelijk wil zijn. Meestal ben ik dat laatste ook wel, maar ik zou gewoon van die angst af willen. Misschien ben ik wel te ongeduldig.
Hij heeft ook vaak als ik er ben het gevoel dat hij mij aandacht 'moet' geven en dan voelt hij zich niet helemaal vrij om te doen wat hij wil, terwijl ik naar mijn idee hem echt zijn gang laat gaan. Maar dit gevoel heeft hij ook wel bij zijn kind (dat hij steeds aandacht moet geven). Hij wil het heel graag goed doen, maar heeft daar ook niet altijd de energie voor.
maandag 18 juni 2007 om 12:49
Lalein, inderdaad, ik heb niet echt een goede band met mijn vader gehad, hij was vaak weg (kroeg, hij is alcoholist) en dus niet zo'n vader waar je mee kon stoeien of knuffelen. Verder gaf hij heel regelmatig aan dat hij nooit aan kinderen had moeten beginnen (zei dit ook tegen mensen die graag kinderen wilden: begin er niet aan). Dit heb ik altijd als erg kwetsend ervaren.
Dit werkt dus nog steeds door en als mijn vriend me het gevoel geeft dat ik ergens niet bij 'mag' zijn (zo voel ik dat, maar bedoelt hij het natuurlijk helemaal niet), dan komt dit oude gevoel naar boven. Het is allemaal heel verklaarbaar, maar ik vraag me af hoe je dat proces kunt stoppen. Misschien wil ik echt wel te snel, maar ik ben al jaren bezig, in het begin van de relatie was het echt gruwelijk en heb ik me vaak afgevraagd wat nou zo leuk is aan het hebben van een relatie. Ik voelde me al afgewezen als hij met z'n rug naar me toe lag te slapen, echt vreselijk.
Speelt er bij jou ook iets uit je verleden mee?
Dit werkt dus nog steeds door en als mijn vriend me het gevoel geeft dat ik ergens niet bij 'mag' zijn (zo voel ik dat, maar bedoelt hij het natuurlijk helemaal niet), dan komt dit oude gevoel naar boven. Het is allemaal heel verklaarbaar, maar ik vraag me af hoe je dat proces kunt stoppen. Misschien wil ik echt wel te snel, maar ik ben al jaren bezig, in het begin van de relatie was het echt gruwelijk en heb ik me vaak afgevraagd wat nou zo leuk is aan het hebben van een relatie. Ik voelde me al afgewezen als hij met z'n rug naar me toe lag te slapen, echt vreselijk.
Speelt er bij jou ook iets uit je verleden mee?
maandag 18 juni 2007 om 13:34
Wederom: herkenbaarheid alom (zelfs het afgewezen voelen als mijn vriend met zijn rug naar me toe sliep). Bij mij kwam het afgewezen gevoel ook door gebeurtenissen uit het verleden.
Hoe je het kunt stoppen? Ik denk dat je in elk geval al een eind bent: het (h)erkennen dat er iets zit, weten waar het vandaan (kan) komen en hulp zoeken. Ik denk niet dat er een wondermiddeltje is dat het allemaal weer goed zal maken. Praat je er over met je vriend? Dat is in elk geval wat mij en mijn vriend erg heeft geholpen (samen met humor; er een grapje over maken -niet bagataliseren-). Ook mijn vriend had het gevoel mij aandacht te moeten geven. Het was voor hem erg verhelderend om te weten wat er in het verleden gebeurt was, kon hier een link mee leggen. En voor mij was het goed om te weten wat mijn gedrag met hem deed: hij was hier erg eerlijk in. Zodoende hoefde ik me geen beelden in mijn hoofd te gaan halen, als in: "ooowwww, zou hij zich nu nog meer geclaimd voelen" en me daar dan weer heel erg veel zorgen over maken.
Verder heb ik aangegeven dat ik van hem wat meer bevestiging nodig heb. Hij vindt dit zelf soms moeilijk om te geven, dus dan vraag ik er letterlijk naar. En dat werkt prima. Ik heb nu ook veel minder bevestiging nodig dan drie jaar terug! Maar het had wel tijd nodig!
Wat trouwens ook fijn was (en nog steeds is): gewoon een half uurtje lekker knuffelen. Met name voordat hij weg zou gaan of wanneer hij terug kwam.
Vind je een relatie hebben vandaag de dag wel leuk? Dat hoop ik in elk geval wel! Je schrijft dat je graag sterk wilt zijn: een probleem aanpakken getuigt voor mij al van sterkte!
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar in elk geval: veel succes!!
Hoe je het kunt stoppen? Ik denk dat je in elk geval al een eind bent: het (h)erkennen dat er iets zit, weten waar het vandaan (kan) komen en hulp zoeken. Ik denk niet dat er een wondermiddeltje is dat het allemaal weer goed zal maken. Praat je er over met je vriend? Dat is in elk geval wat mij en mijn vriend erg heeft geholpen (samen met humor; er een grapje over maken -niet bagataliseren-). Ook mijn vriend had het gevoel mij aandacht te moeten geven. Het was voor hem erg verhelderend om te weten wat er in het verleden gebeurt was, kon hier een link mee leggen. En voor mij was het goed om te weten wat mijn gedrag met hem deed: hij was hier erg eerlijk in. Zodoende hoefde ik me geen beelden in mijn hoofd te gaan halen, als in: "ooowwww, zou hij zich nu nog meer geclaimd voelen" en me daar dan weer heel erg veel zorgen over maken.
Verder heb ik aangegeven dat ik van hem wat meer bevestiging nodig heb. Hij vindt dit zelf soms moeilijk om te geven, dus dan vraag ik er letterlijk naar. En dat werkt prima. Ik heb nu ook veel minder bevestiging nodig dan drie jaar terug! Maar het had wel tijd nodig!
Wat trouwens ook fijn was (en nog steeds is): gewoon een half uurtje lekker knuffelen. Met name voordat hij weg zou gaan of wanneer hij terug kwam.
Vind je een relatie hebben vandaag de dag wel leuk? Dat hoop ik in elk geval wel! Je schrijft dat je graag sterk wilt zijn: een probleem aanpakken getuigt voor mij al van sterkte!
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar in elk geval: veel succes!!
maandag 18 juni 2007 om 14:09
bij mij speelt een recente ervaring mee. nadat mijn vriend het uitmaakte met mij, ging hij terug naar zijn ex en nu is hij sinds 2 maanden weer terug bij mij. daardoor ben ik superonzeker in onze relatie en denk ik bij elke negatieve gebeurtenis dat ie me vast wel zal verlaten. gaat beter nu ik er met hem over kan praten!!!
(heb er al hele discussies over gevoerd hier dames, dus laat die maar achterwege. hoe het ook zij en wat men denkt, we zijn gelukkig)
maandag 18 juni 2007 om 14:32
Joos, ik heb hier zeker iets aan. Ik praat er niet zo rechtstreeks over met mijn vriend, maar hij weet wel dat ik bepaalde dingen heb meegemaakt en begrijpt wel dat mijn onzekerheid daar ook vandaan komt. Ik ben bang om me kwetsbaar op te stellen, omdat ik bang ben dat het dan ook altijd als reden wordt aangevoerd voor bepaald gedrag van mijn kant. Stel dat hij me echt te weinig aandacht zou geven en dit wel een terechte klacht is van mijn kant, dan ben ik bang dat mijn vraag om meer tijd/aandacht wordt gezien als een uiting van mijn 'verlatingsangst'.
Mijn vriend probeert wel altijd rekening te houden met mijn gevoelens, maar bewaakt ook zijn eigen grenzen, vandaar dat ik ervoor kies om mijn probleem niet echt te benoemen. Wel heb ik bijvoorbeeld gevraagd of hij mij iets meer wil knuffelen, doordat hij het druk had en met dingen bezig was in zijn hoofd duwde hij me soms wat snel weg als ik hem een knuffel gaf en dat vond ik moeilijk. Ook slapen wij op dit moment heel slecht samen, dus slapen we vaak apart en dan miste ik ook de knuffels die je voor het slapen gaan en bij het wakker worden geeft. Ik merk dat hij mij hierin tegemoet komt en me oprecht wat meer/langer knuffelt.
Mijn vriend is ook erg open en eerlijk (niet altijd even tactisch, maar je weet wel waar je aan toe bent) en dat maakt me ook meer bewust van mijn gedrag. Dit geeft me wel de kans om er iets aan te doen, ik zou het erger vinden als hij nooit iets zou zeggen en dat dan ineens de bom zou barsten.
Inmiddels ben ik rustiger geworden dan in het begin, toen had ik hele heftige depressieve buien met zelfmoordgedachten en steeds het gevoel dat ik het beter uit kon maken om rust te krijgen. Ik kan nu meer hebben en de dagen alleen zijn niet echt meer een probleem voor me.
Doordat we samen veel hebben meegemaakt en mijn vriend relatief goed op mijn gevoelens van angst reageert (zeggen dat het niets met mij te maken heeft etc.) merk ik dat het goed zit tussen ons.
Ik wil nu eens gaan proberen mijn angstgevoelens buiten spel te zetten en het rationele deel iets meer te laten overheersen. Met die angstgevoelens wil ik dan op een andere manier 'dealen' (bijv. erover schrijven of een huilbui opwekken als ik alleen, dit helpt ook goed!)
maandag 18 juni 2007 om 14:35
Lalein, fijn dat je er met je vriend over kunt praten en dat het ook beter gaat. Ik kan me voorstellen dat het vertrouwen dan even een tijdje weg is en dat het weer moet groeien. Ik herinner me inderdaad jouw topic. Zelf ben ik op een nogal lullige manier (per mail) gedumpt door een getrouwde man. Ik weet eigenlijk nog steeds niet goed waar ik toen mee bezig dacht te zijn, het was vlak na mijn scheiding en ik dacht me aan hem te kunnen optrekken, maar uiteindelijk ging hij uiteraard niet bij zijn vrouw weg (hij was niet de reden om te gaan scheiden, maar wel de aanleiding). Dit heeft er nogal ingehakt, dat hij van de ene op de andere dag uit mijn leven was en ik heb hier nog heel lang last van gehad, maar dat wijt ik ook aan mijn verleden en het feit dat ik net gescheiden was, er is toen veel bij mij losgekomen.
In die zin gaat het nu echt een stuk beter, ben zo blij dat ik van die depressies af ben.
In die zin gaat het nu echt een stuk beter, ben zo blij dat ik van die depressies af ben.
maandag 18 juni 2007 om 15:01
Ik wil nu eens gaan proberen mijn angstgevoelens buiten spel te zetten en het rationele deel iets meer te laten overheersen. Met die angstgevoelens wil ik dan op een andere manier 'dealen' (bijv. erover schrijven of een huilbui opwekken als ik alleen, dit helpt ook goed!)
Ik wil op dit stukje reageren.
Als je gaat proberen je angstgevoelens buiten spel te zetten, ga je er energie in stoppen. Alles waar je energie in stopt, groeit of blijft in stand.
De enige manier om van die angstgevoelens af te komen is deze te accepteren en ze te omarmen.
Ze zijn er niet voor niets namelijk.
Buiten spel zetten en ze negeren gaat niet helpen.
Ik wil op dit stukje reageren.
Als je gaat proberen je angstgevoelens buiten spel te zetten, ga je er energie in stoppen. Alles waar je energie in stopt, groeit of blijft in stand.
De enige manier om van die angstgevoelens af te komen is deze te accepteren en ze te omarmen.
Ze zijn er niet voor niets namelijk.
Buiten spel zetten en ze negeren gaat niet helpen.
maandag 18 juni 2007 om 15:13
Houvanjezelf, ik begrijp wat je bedoelt. Het is ook niet mijn bedoeling om ze te onderdrukken, want ik weet dat je daar alleen maar meer ellende van kunt krijgen.
Zoals vanavond bijv. zou ik gevoelsmatig heel graag naar mijn vriend toe willen, maar we hebben elkaar al 2 avonden achter elkaar gezien en mijn vriend had misschien een andere afspraak.
Hij belde dus net dat hij er inderdaad niet was (legt dan ook helemaal uit wat hij gaat doen, dat hij laat thuis is, graag alleen wil slapen etc.) en ik laat hem dan niet merken dat ik ergens een steekje voel omdat we elkaar niet zullen zien, maar reageer positief en begripvol. Ik voel dan ook in mezelf dat het goed is en dat we elkaar een andere keer wel weer zien, maar dat steekje is er ook nog.
Ik wil dan vanavond de tijd nemen om bij die emoties stil te staan (mocht ik er nog last van hebben, want ik wil natuurlijk ook gewoon een leuke avond:))
dinsdag 19 juni 2007 om 22:18
Hoi Sunshine, hoe is het met je, hoe ging het gisteravond?
Heel veel dingen die je schrijft, kon ik zelf wel exact zo geschreven hebben, verschrikkelijk herkenbaar dusssss.... Op zich gaat het met mij de laatste tijd ook een stuk beter, maar de 'steekjes' blijven en ik heb wel eens het gevoel dat ik me te krampachtig tegen die angstgevoelens aan het verzetten ben omdat ik het mijn vriend niet wil laten merken. Ben ook bang dat hij zich (weer) benauwd gaat voelen als ik al mijn gevoelens van teleurstelling zou uiten, dus probeer ik er relaxt onder te blijven en me te concentreren op de (vele) lieve dingen die hij zegt en doet.... En ik snap hem ook heel goed, ik vind het zelf ook lekker een avondje alleen thuis te zijn. Maar toch vaak dat steekje, 'hij wil niet bij mij zijn'....
Waar ik het ook best moeilijk mee heb is het feit dat ik in mijn hart erg verlang naar samenwonen. Terwijl ik zo ook een heleboel praktische bezwaren ertegen heb hoor. Zo wil ik eigenlijk mijn onafhankelijkheid niet opgeven, ben bang dat de inrichting een probleem wordt en ik een woning van ons samen daardoor niet echt als mijn nestje ga ervaren, ik heb 2 druktemakers en hij is niet gewend met kinderen in 1 huis te wonen, etc etc. Hij denkt pas over een jaar of 5 over samenwonen na, heeft hij me gezegd. Hij heeft daar een hele andere insteek in, heeft zoiets van: nu is niet de goede tijd ervoor gezien de praktische bezwaren (o.a.: heeft veel aan zijn eigen huisje opgeknapt en wil daar de eerste jaren echt niet weg), dus ga ik er niet eens over nadenken of ik dat nu wel of niet wil. Voor mij dan toch weer een reden om me afgewezen te voelen. En gewoon balen omdat ik weet dat de eerste minimaal 5 jaar dus niet gaat gebeuren wat ik in mijn hart graag zou willen... mijn leven met hem delen, alles met hem delen.
Soms ben ik zó in gevecht met mezelf om me over die negativiteit heen te zetten.
Daarom wilde ik aan Houvanjezelf vragen:
hoe moet dat, je gevoelens omarmen? bedoel je je er helemaal in laten gaan, de pijn voelen, huilen, etc? Dat moet ik dus niet doen, dan is het einde zoek! Dan word ik steeds negatiever, en ellendiger, en blijf er in hangen, ik kan dat dan ook niet meer goed verbergen en word afstandelijk en robotachtig. En ik wil het hem niet laten merken. Daar maak ik weer alles beladen mee en dat doet mijn relatie ook geen goed. Daarbij is het vaak niet eens reëel dat ik me zo teleurgesteld en verdrietig voel (maar daar heb ik dan een paar dagen voor nodig, om dat te ontdekken).
Maar wat je zegt: waar je energie in stopt, groeit of blijft in stand, daar kan ik me eigenlijk wel wat bij voorstellen.... En dit 'wegrelativeren' waar ik mee bezig ben, kost me toch wel veel energie.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan denk je?
Liefs
dinsdag 19 juni 2007 om 22:38
Daarom wilde ik aan Houvanjezelf vragen:
hoe moet dat, je gevoelens omarmen? bedoel je je er helemaal in laten gaan, de pijn voelen, huilen, etc? Dat moet ik dus niet doen, dan is het einde zoek! Dan word ik steeds negatiever, en ellendiger, en blijf er in hangen, ik kan dat dan ook niet meer goed verbergen en word afstandelijk en robotachtig. En ik wil het hem niet laten merken. Daar maak ik weer alles beladen mee en dat doet mijn relatie ook geen goed. Daarbij is het vaak niet eens reëel dat ik me zo teleurgesteld en verdrietig voel (maar daar heb ik dan een paar dagen voor nodig, om dat te ontdekken).
Maar wat je zegt: waar je energie in stopt, groeit of blijft in stand, daar kan ik me eigenlijk wel wat bij voorstellen.... En dit 'wegrelativeren' waar ik mee bezig ben, kost me toch wel veel energie.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan denk je?
Niet alleen laten zien, maar ook uitspreken.
Zeggen wat er met je gebeurd en wat het met je doet.
Je gevoel heeft een positieve intentie, het wil je iets duidelijk maken.
Deze boodschap negeren kost veel energie.
Ook in bovenstaand stukje geef je aan dat die gevoelens er niet mogen zijn.
En ik wil het hem niet laten merken.
Dat moet ik dus niet doen, dan is het einde zoek! Dan word ik steeds negatiever, en ellendiger, en blijf er in hangen, ik kan dat dan ook niet meer goed verbergen en word afstandelijk en robotachtig.
Waarom gebeurd dat? Waarom is dan het einde zoek?
Waarom moet je het verbergen?
Allemaal vragen die je jezelf kunt stellen.
Sterkte *;
hoe moet dat, je gevoelens omarmen? bedoel je je er helemaal in laten gaan, de pijn voelen, huilen, etc? Dat moet ik dus niet doen, dan is het einde zoek! Dan word ik steeds negatiever, en ellendiger, en blijf er in hangen, ik kan dat dan ook niet meer goed verbergen en word afstandelijk en robotachtig. En ik wil het hem niet laten merken. Daar maak ik weer alles beladen mee en dat doet mijn relatie ook geen goed. Daarbij is het vaak niet eens reëel dat ik me zo teleurgesteld en verdrietig voel (maar daar heb ik dan een paar dagen voor nodig, om dat te ontdekken).
Maar wat je zegt: waar je energie in stopt, groeit of blijft in stand, daar kan ik me eigenlijk wel wat bij voorstellen.... En dit 'wegrelativeren' waar ik mee bezig ben, kost me toch wel veel energie.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan denk je?
Niet alleen laten zien, maar ook uitspreken.
Zeggen wat er met je gebeurd en wat het met je doet.
Je gevoel heeft een positieve intentie, het wil je iets duidelijk maken.
Deze boodschap negeren kost veel energie.
Ook in bovenstaand stukje geef je aan dat die gevoelens er niet mogen zijn.
En ik wil het hem niet laten merken.
Dat moet ik dus niet doen, dan is het einde zoek! Dan word ik steeds negatiever, en ellendiger, en blijf er in hangen, ik kan dat dan ook niet meer goed verbergen en word afstandelijk en robotachtig.
Waarom gebeurd dat? Waarom is dan het einde zoek?
Waarom moet je het verbergen?
Allemaal vragen die je jezelf kunt stellen.
Sterkte *;
woensdag 20 juni 2007 om 00:54
Rose Rouge, klinkt allemaal herkenbaar. vooral ook van dat samenwonen, bij ons zal dat waarschijnlijk de komende 10 jaar ook niet gebeuren, en daar loop ik best wel mee te worstelen, maar als ik heel eerlijk ben wil ik niet eens samenwonen. Ik vind vooral het dubbele gevoel zo lastig, maar ik leer het ook steeds beter herkennen wanneer ik te maken heb met een 'gekwetst ego'.
Ik herken veel van de gevoelens van mijn vriend ook wel en ik weet van mezelf dat ik graag zelf de touwtjes in handen heb en het niet prettig vind als een ander mee gaat lopen bepalen, bijv. met de opvoeding van de kids wil ik helemaal niet dat hij zich bemoeit, het gaat prima zo, dus dan is in één huis gaan wonen met z'n allen niet zo handig.
Ik moet vooral gaan accepteren dat we altijd twee gezinnen zullen blijven, het idee van het gezellige gezinnetje moet ik loslaten. Ik heb ook gelezen dat vooral vrouwen die wens hebben en dat mannen iets gemakkelijker kunnen accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Mijn vriend is daar ook wel een voorbeeld van en vindt dan vooral het financiele nadeel dat we nu hebben wel jammer, maar verder vindt hij het allemaal wel prima.
En ik ook, maar dan toch, als ik niet 'mag' komen, omdat zijn kind er is, dan steekt het. Wat wel helpt is me in hem in te leven, want ik heb zelf ook wel dat ik het relaxter vind om alleen te zijn met de kids, zonder mijn vriend, want dan heb ik niet zo het gevoel dat ik mijn aandacht moet verdelen. Dus ik begrijp ook wel dat het niets met mij persoonlijk te maken heeft.
Het ging trouwens goed gisteren en vanavond waren we weer lekker bij elkaar, wat heel gezellig was. Ik voel me nu een stuk beter.
Begrijp ik het goed dat jouw vriend ook bezwaren heeft om samen te wonen vanwege de kinderen? Bij ons is dat ook het grote struikelblok, het klikt ook niet zo heel goed tussen mijn vriend en mijn kinderen, dus we hebben ervoor gekozen om bij elkaar te zijn als we beiden de kinderen niet hebben en alleen af en toe iets gezamelijk te doen als het zo uitkomt.
Hier heb ik ook wel aan moeten wennen, maar het loopt nu wel goed.
Ik herken veel van de gevoelens van mijn vriend ook wel en ik weet van mezelf dat ik graag zelf de touwtjes in handen heb en het niet prettig vind als een ander mee gaat lopen bepalen, bijv. met de opvoeding van de kids wil ik helemaal niet dat hij zich bemoeit, het gaat prima zo, dus dan is in één huis gaan wonen met z'n allen niet zo handig.
Ik moet vooral gaan accepteren dat we altijd twee gezinnen zullen blijven, het idee van het gezellige gezinnetje moet ik loslaten. Ik heb ook gelezen dat vooral vrouwen die wens hebben en dat mannen iets gemakkelijker kunnen accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Mijn vriend is daar ook wel een voorbeeld van en vindt dan vooral het financiele nadeel dat we nu hebben wel jammer, maar verder vindt hij het allemaal wel prima.
En ik ook, maar dan toch, als ik niet 'mag' komen, omdat zijn kind er is, dan steekt het. Wat wel helpt is me in hem in te leven, want ik heb zelf ook wel dat ik het relaxter vind om alleen te zijn met de kids, zonder mijn vriend, want dan heb ik niet zo het gevoel dat ik mijn aandacht moet verdelen. Dus ik begrijp ook wel dat het niets met mij persoonlijk te maken heeft.
Het ging trouwens goed gisteren en vanavond waren we weer lekker bij elkaar, wat heel gezellig was. Ik voel me nu een stuk beter.
Begrijp ik het goed dat jouw vriend ook bezwaren heeft om samen te wonen vanwege de kinderen? Bij ons is dat ook het grote struikelblok, het klikt ook niet zo heel goed tussen mijn vriend en mijn kinderen, dus we hebben ervoor gekozen om bij elkaar te zijn als we beiden de kinderen niet hebben en alleen af en toe iets gezamelijk te doen als het zo uitkomt.
Hier heb ik ook wel aan moeten wennen, maar het loopt nu wel goed.
woensdag 20 juni 2007 om 03:29
@ Sunshine
goed dat je je realiseert dat het niets persoonlijks is wanneer je vriend tijd samen met zijn kind wil doorbrengen. Alleen is het soms wel moeilijk om het rationeel te bekijken he...
Wat betreft het praten met je vriend; het is heel goed van je vriend om zijn eigen grenzen te bewaken! Iets wat iedereen m.i. altijd goed voor ogen moet houden. Je hoeft natuurlijk ook niet je probleem echt te benoemen, alleen als je er zelf achter kunt staan en je er veilig bij voelt. Jezelf kwetsbaar opstellen is inderdaad heel moeilijk, ik heb het er zelf ook nog altijd moeilijk mee! Om mezelf kwetsbaar op te stellen heb ik vertrouwen en veiligheid nodig en dan nog heb ik 'gradaties' in het kwetsbaar zijn (ik kan mezelf kwetsbaar opstellen, maar nog steeds bepaalde delen voor mezelf houden).
Weet je vriend dat er meer speelt?
@ Rose Rouge
houd je een dagboek bij? Erover schrijven kan ook goed helpen! Wanneer je je teleurgesteld en verdrietig voelt, schrijf je gevoel op en wat dit gevoel in eerste instantie veroorzaakte.
Je kunt ook een lijstje maken met positieve en rationele gedachten. Wanneer je je teleurgesteld en/of verdrietig voelt kun je naar dit lijstje kijken. Misschien dat het helpt om wat positiever te gaan denken.
Verder stelt Hou van jezelf goede vragen die je jezelf kunt stellen. Wanneer je schrijft dat het einde zoek is wanneer je de pijn gaat voelen, huilen, etc...is het dan niet een idee dat je hier hulp bij gaat zoeken? Iemand die je hierin kan begeleiden?
goed dat je je realiseert dat het niets persoonlijks is wanneer je vriend tijd samen met zijn kind wil doorbrengen. Alleen is het soms wel moeilijk om het rationeel te bekijken he...
Wat betreft het praten met je vriend; het is heel goed van je vriend om zijn eigen grenzen te bewaken! Iets wat iedereen m.i. altijd goed voor ogen moet houden. Je hoeft natuurlijk ook niet je probleem echt te benoemen, alleen als je er zelf achter kunt staan en je er veilig bij voelt. Jezelf kwetsbaar opstellen is inderdaad heel moeilijk, ik heb het er zelf ook nog altijd moeilijk mee! Om mezelf kwetsbaar op te stellen heb ik vertrouwen en veiligheid nodig en dan nog heb ik 'gradaties' in het kwetsbaar zijn (ik kan mezelf kwetsbaar opstellen, maar nog steeds bepaalde delen voor mezelf houden).
Weet je vriend dat er meer speelt?
@ Rose Rouge
houd je een dagboek bij? Erover schrijven kan ook goed helpen! Wanneer je je teleurgesteld en verdrietig voelt, schrijf je gevoel op en wat dit gevoel in eerste instantie veroorzaakte.
Je kunt ook een lijstje maken met positieve en rationele gedachten. Wanneer je je teleurgesteld en/of verdrietig voelt kun je naar dit lijstje kijken. Misschien dat het helpt om wat positiever te gaan denken.
Verder stelt Hou van jezelf goede vragen die je jezelf kunt stellen. Wanneer je schrijft dat het einde zoek is wanneer je de pijn gaat voelen, huilen, etc...is het dan niet een idee dat je hier hulp bij gaat zoeken? Iemand die je hierin kan begeleiden?
woensdag 20 juni 2007 om 08:54
He sunshine,
Hoe herkenbaar zeg. Het had mijn verhaal kunnen zijn! Ik vind het ook erg moeilijk om met deze gevoelens om te gaan, helemaal omdat ik in mijn omgeving met relatie's te maken heb die allemaal ''perfect'' lijken te gaan. Ik heb nu 3 jaar een relatie met een man die een kind heeft uit een eerdere relatie, ik heb zelf ook 2 kids. Ik heb lange tijd een muurtje om mij heen gebouwd, waarschijnlijk om deze klote gevoelens geen kans te geven. En juist nu ik sinds kort besef dat ik zoveel van hem houd, en het gevoel heb dat ik hem nooit meer kwijt wil, beginnen die gevoelens in alle heveigheid terug te komen. Hij was altijd diegene die veel en vaak contact zocht en liet merken dat hij heel veel van me houd.Langzamerhand heb ik complete woedeaanvallen als hij bijv. alleen gaat stappen of eens een avondje niet smst. (terwijl hij dit voorheen geen avond oversloeg). Ik heb het gevoel dat ik voortdurend aandacht en bevestiging nodig heb. Het besef dat ik compleet afhankelijk van hem ben geworden (heb dit eerder in onze relatie gewoon onderdrukt) maakt me gek en wantrouwend. Verder leef ik mijn leven net als jou Sunshine....zelfstandig, leuke baan, druk met kids en vind het ook fijn om tijd voor mezelf te hebben. Maar vind het alleen leuk als ik dat tijdstip van alleen zijn bepaal (hoe egoistisch!!) Als hij wat '' anders'' heeft voel ik me compleet afgewezen! Ben er zelfs behoorlijk depressief van. En erover praten doe ik weinig omdat ik me best wel voor deze gevoelens schaam, want natuurlijk is het normaal als vriendje ook dingen voor zichzelf doet...
Ik hoop op wat steun en ben blij dat ik dit topic heb gevonden omdat het zoooo herkenbaar is! Ik ga nu wat afleiding proberen te zoeken. Ben notabene een dagje vrij....en wat doe ik? me kloten voelen......
Hoe herkenbaar zeg. Het had mijn verhaal kunnen zijn! Ik vind het ook erg moeilijk om met deze gevoelens om te gaan, helemaal omdat ik in mijn omgeving met relatie's te maken heb die allemaal ''perfect'' lijken te gaan. Ik heb nu 3 jaar een relatie met een man die een kind heeft uit een eerdere relatie, ik heb zelf ook 2 kids. Ik heb lange tijd een muurtje om mij heen gebouwd, waarschijnlijk om deze klote gevoelens geen kans te geven. En juist nu ik sinds kort besef dat ik zoveel van hem houd, en het gevoel heb dat ik hem nooit meer kwijt wil, beginnen die gevoelens in alle heveigheid terug te komen. Hij was altijd diegene die veel en vaak contact zocht en liet merken dat hij heel veel van me houd.Langzamerhand heb ik complete woedeaanvallen als hij bijv. alleen gaat stappen of eens een avondje niet smst. (terwijl hij dit voorheen geen avond oversloeg). Ik heb het gevoel dat ik voortdurend aandacht en bevestiging nodig heb. Het besef dat ik compleet afhankelijk van hem ben geworden (heb dit eerder in onze relatie gewoon onderdrukt) maakt me gek en wantrouwend. Verder leef ik mijn leven net als jou Sunshine....zelfstandig, leuke baan, druk met kids en vind het ook fijn om tijd voor mezelf te hebben. Maar vind het alleen leuk als ik dat tijdstip van alleen zijn bepaal (hoe egoistisch!!) Als hij wat '' anders'' heeft voel ik me compleet afgewezen! Ben er zelfs behoorlijk depressief van. En erover praten doe ik weinig omdat ik me best wel voor deze gevoelens schaam, want natuurlijk is het normaal als vriendje ook dingen voor zichzelf doet...
Ik hoop op wat steun en ben blij dat ik dit topic heb gevonden omdat het zoooo herkenbaar is! Ik ga nu wat afleiding proberen te zoeken. Ben notabene een dagje vrij....en wat doe ik? me kloten voelen......
woensdag 20 juni 2007 om 09:10
nog ff een vraagje voor jullie allemaal: Hebben jullie ook het gevoel dat je alleen (in mijn geval met kids) zoveel sterker en gelukkiger bent dan met iemand van je wie je zoveel houd?? Ik vind dat afhankelijke gevoel namelijk zo moeilijk, dat ik soms wel eens denk dat ik maar het beste geen relatie kan hebben. Want dan voel me niet meer onzeker en zoveel sterker en heb dan geen rotgevoel in mijn lijf als lief eens geen tijd heeft om te bellen ed......
Herkenbaar??
Herkenbaar??
woensdag 20 juni 2007 om 21:44
@ Joos, ik vind het ook wel goed dat mijn vriend zijn grenzen bewaakt, ik merk dat hij dan ook op een later tijdstip wel tijd voor me maakt en dan is hij er ook echt helemaal. Mijn vriend weet wel van mijn verleden, maar hij vindt het niet zo zinvol om in het verleden te blijven hangen, dus ik vertel er niet veel over, maar eigenlijk heb ik daar ook niet zo'n behoefte aan. Ik heb mijn verhalen al meerdere keren aan verschillende mensen verteld, ook professionals, dus het voelt een beetje als een uitgekauwd verhaal. Niet dat ik het bagatalisseer, maar ik wil liever mijn energie steken in het nu omgaan met de negatieve effecten van dat verleden. Het contact met mijn ouders is nu ook wel goed, al loop ik soms nog wel tegen dingen aan, maar ik kan er beter mee omgaan.
@ Tessy, ik herken wel veel in jouw verhaal, maar dan uit mijn eerste relatie. Ik heb toen ook die woede aanvallen gehad en mijn ex 'mocht' eigenlijk niet weg van mij, al ging hij natuurlijk wel. Ik denk dat ik in die relatie al veel van mijn verleden heb verwerkt en uiteindelijk wel sterker ben geworden.
In deze relatie heb ik mijn emoties meer bij mezelf gehouden en heb ik geprobeerd me niet te laten beinvloeden door mijn irreëele angsten in mijn reactie naar mijn vriend, bijv. als hij een weekend met een vriend op stap ging. Ik ging dan rationeel bedenken dat het leuk voor hem was om met een vriend op stap te gaan en dat het 'normaal' zou zijn om hem heel veel plezier te wensen. Dit deed ik dus ook en het heeft bij mij wel geholpen, ik ging het uiteindelijk ook echt zo voelen. Ik heb gelukkig geen last meer van die heftige reacties.
Het eerste jaar ben ik wel behoorlijk depressief geweest, maar ik heb ook geleerd me meer te uiten. Mijn vriend heeft veel erge dingen meegemaakt en is eigenlijk nooit depressief, maar hij praat ook over alles wat hij voelt en hij kan heel goed zijn emoties laten zien, geeft ook aan wanneer hij gestressed, verdrietig etc. is. Ik heb meer de neiging om dat voor me te houden, ik weet niet hoe dat bij jou is? Het werkt in elk geval wel om meer te zeggen hoe ik me voel.
Ik herken ook het gevoel dat ik liever alleen ben met mijn kids, omdat het overzichtelijker is en minder stress oplevert naar mij idee. In mijn hoofd heb ik het ook al heel vaak uitgemaakt vanwege allerlei redenen. Nu moet ik zeggen dat onze relatie ook niet echt gemakkelijk is, we hebben veel meegemaakt direct in het begin, hebben beiden kids, maar zien het mede door die omstandigheden ook niet zitten om een samengesteld gezin te gaan vormen.
@ Rose Rouge, fijn om even iets van je te horen, lijkt me leuk als je later nog reageert, ik ben erg benieuwd naar je verhaal. Fijn dat ik niet de enige ben.
@ Tessy, ik herken wel veel in jouw verhaal, maar dan uit mijn eerste relatie. Ik heb toen ook die woede aanvallen gehad en mijn ex 'mocht' eigenlijk niet weg van mij, al ging hij natuurlijk wel. Ik denk dat ik in die relatie al veel van mijn verleden heb verwerkt en uiteindelijk wel sterker ben geworden.
In deze relatie heb ik mijn emoties meer bij mezelf gehouden en heb ik geprobeerd me niet te laten beinvloeden door mijn irreëele angsten in mijn reactie naar mijn vriend, bijv. als hij een weekend met een vriend op stap ging. Ik ging dan rationeel bedenken dat het leuk voor hem was om met een vriend op stap te gaan en dat het 'normaal' zou zijn om hem heel veel plezier te wensen. Dit deed ik dus ook en het heeft bij mij wel geholpen, ik ging het uiteindelijk ook echt zo voelen. Ik heb gelukkig geen last meer van die heftige reacties.
Het eerste jaar ben ik wel behoorlijk depressief geweest, maar ik heb ook geleerd me meer te uiten. Mijn vriend heeft veel erge dingen meegemaakt en is eigenlijk nooit depressief, maar hij praat ook over alles wat hij voelt en hij kan heel goed zijn emoties laten zien, geeft ook aan wanneer hij gestressed, verdrietig etc. is. Ik heb meer de neiging om dat voor me te houden, ik weet niet hoe dat bij jou is? Het werkt in elk geval wel om meer te zeggen hoe ik me voel.
Ik herken ook het gevoel dat ik liever alleen ben met mijn kids, omdat het overzichtelijker is en minder stress oplevert naar mij idee. In mijn hoofd heb ik het ook al heel vaak uitgemaakt vanwege allerlei redenen. Nu moet ik zeggen dat onze relatie ook niet echt gemakkelijk is, we hebben veel meegemaakt direct in het begin, hebben beiden kids, maar zien het mede door die omstandigheden ook niet zitten om een samengesteld gezin te gaan vormen.
@ Rose Rouge, fijn om even iets van je te horen, lijkt me leuk als je later nog reageert, ik ben erg benieuwd naar je verhaal. Fijn dat ik niet de enige ben.
woensdag 20 juni 2007 om 23:49
Ik wil even kort reageren, sunshine, wat herken ik veel in je verhaal zeg, bij de andere trouwens ook, pfff. Heb net 6 maanden een relatie, maar dezelfde ansgten, een grote rugzak die nog leeg moet, en ik 2 kinderen en vriend 1. Ik kreeg ook het gevoel dat alles voor me bepaald word en heb daarom nu 2 weken 'rust' genomen om bij te komen, om mezelf terug te vinden. In die 2 weken zouden we elkaar toch niet zien, maar ik wil hem ook niet spreken op msn en geen e-cards of wat dan ook. Zo hoop ik weer mezelf terug te vinden en het gevoel mijn leven weer in eigen handen te hebben. het is wel erg moeilijk hoor, maar aan de andere kant het is idd wel zo dat die verliefheid zo verward en onzeker maakt enz. Ik heb die bevestiging ook zo hard nodig, word af en toe moe van mezelf. Maar goed, wilde even zeggen dat ik het zooo goed snap allemaal, mss moesten die vrienden dit maar even lezen,:D. Een dikke *; aan allemaal!
