Irreële angsten

@ Sunshine, fijn dat je het fijn vindt dat je niet de enige bent! Ik vind dat ook heel prettig, we begrijpen elkaar omdat we hetzelfde voelen.  



Om jouw vraag te beantwoorden: nou, ik denk niet dat hij alleen de kinderen als bezwaar ziet om samen te wonen. Het gaat juist heel goed tussen mijn kids en hem, ze zijn dol op hem en andersom ook. Maar in een gezin met kinderen leven of een plekje helemaal voor jezelf hebben waar je je kunt terugtrekken als je behoefte aan rust hebt of wilt uitslapen of zo is natuurlijk een wereld van verschil. Zoals ik al zei, hij heeft geen kinderen (was wel een jarenlange wens van hem overigens, dus hij is heel erg blij dat hij nou toch nog een beetje kan 'vaderen') en is een heel stil huis gewend. Hij houdt ervan een dagje (of 2) lekker te lummelen, tot in de middag uit te slapen, in zijn huiskloffie te lopen, beetje liggen te zappen enzo, en dat snap ik ook heel goed, want dat zou ik zelf ook graag regelmatig willen doen! Met kinderen gaat dat gewoon niet (ik heb ze altijd op 1 middag in de 2 weken na), hij heeft nooit uitgesproken dat dat hem ook tegenhoudt, maar ik denk het wel een beetje. En ik kan het hem in feite niet kwalijk nemen. Hij heeft nu in feite alles, een gezinnetje waar hij gelukkig mee is en waar hij altijd welkom is en toch de tijd voor zichzelf die hij gewoon nodig heeft. Maar het grote struikelblok voor samenwonen is zijn huis. Dat is zijn 'paleisje' en dat wil hij de eerste jaren nog niet kwijt. Hij heeft voor onze relatie heel lang samen gewoond en vindt het lekker nu helemaal baas in eigen huis te zijn. Hij woonde samen in dat huis, ik wil daar mede daardoor ook niet wonen, 'ruikt te veel naar ex'. Dat weet hij en snapt hij ook. Daarnaast weet hij dat het mij veel moeite zou kosten mijn onafhankelijkheid op te geven. Ik heb ook dat dubbele gevoel van wel ernaar verlangen maar het toch eigenlijk praktisch gezien niet willen. Maar ik baal er gewoon van dat áls ik het echt zou willen doorzetten, hij het niet wil. Aan de ene kant vind ik het belachelijk van mezelf dat ik daar zo over kan sippen. Ik wil het (eigenlijk) niet, hij wil het niet, zitten we toch op één lijn, wat is het probleem dan? Ik snap het zelf niet. Is dat gewoon het stomme romantische idee van een gelukkig gezinnetje? Of ben ik 'too much into him'? Dat gevoel heb ik wel eens, dat ik te dol op hem ben, ik ben zoooo graag bij hem, voel me zo veilig, in zijn armen kom ik 'thuis'..... in zijn armen hoef ik niet stoer te doen, als sterke, zelfstandige, alleenstaande werkende moeder met al die verantwoordelijkheden.

Jeetje, het wordt wel een erg lang verhaal, terwijl ik eigenlijk mijn bedje zou moeten opzoeken, morgen werken!



@ Houvanjezelf:

Ik heb het een aantal malen uitgesproken, maar misschien te heftig door alle emoties. Resultaat was dat hij zich teveel daaraan ging aanpassen (uit liefde voor mij, dat heb ik me ook pas gerealiseerd, hij moet wel veel van me houden als hij dat doet), hetgeen hem na een tijdje dan toch enigszins opbrak, kwam te weinig aan zichzelf toe en voelde zich benauwd. Het werd nogal beladen allemaal en ik heb hem op een gegeven moment gezegd dat ik dat aanpassen niet meer wil hebben, dat ik wil dat hij komt omdat hij dat graag wil en niet om drama's te vermijden. Als hij tijd voor zichzelf nodig heeft, moet hij thuisblijven, dan wil ik ook niet dat hij bij mij is. Het is mijn probleem en ik moet het zelf oplossen. Ik wil het er dan ook liever niet meer over hebben met hem. Ik wil niet dat hij mij als een klit ervaart, daar zou ik zelf ook helemaal op afknappen.



Ik snap niet hoe dit gevoel een positieve intentie kan hebben, omdat ik het gevoel vaak zelf niet reëel vind (achteraf). Wat wil dit gevoel mij zeggen? Dat ik verlatingsangst heb? Ja oké, dat zou goed kunnen, en dan? Dat ik daaraan moet werken? Oké maar hoe doe je dat? Therapie trekt me niet zo. Ik heb niet zoveel zin om oude koeien uit de sloot te halen, en dingen weer op te rakelen. Ben bang dat ik dan van de regen in de drup beland. Proberen aan andere, positieve dingen te denken en mezelf afleiden werkt op dit moment nog het beste voor mij. Maar lukt ook niet altijd. Ik vind het nu ook heel moeilijk om mijn gedachten ordelijk op te schrijven, kan heel slecht een lijn in het verhaal krijgen. Sorry, ik hoop dat je het nog kunt volgen....



@ Joos:

goed idee van je, dat dagboekje, ik heb het een tijdje gedaan en het hielp best wel goed, het gaat ook al een stuk beter over het algemeen. Waarschijnlijk is daardoor ook weer een beetje de klad er in gekomen, ik ga het weer oppakken! Goed dat je me er op geattendeerd hebt, dank je! Fijn dat voor jou alles goed uitgepakt heeft!



@ Tessy:

Bij ons was het ook zo dat het in het begin meer van hem uitkwam, en ik pas later 'om' ging. Maar nu wil ik hem ook nooit meer kwijt. Het is een ontzettend goede en lieve man (en daarbij voor mij ook nog superaantrekkelijk) en ik realiseer me heel goed dat ik heel erg bof met hem! Dat maakt me ook juist zo angstig, zoveel heb ik nog nooit van een man gehouden, dat maakt zo kwetsbaar. Zoals ik al zei, gaat het met mij nu al wat beter, maar ik heb ook periodes gehad waarin ik dacht: dit doet zo'n pijn, had hij me maar met rust gelaten, toen ik alleen was voelde ik me sterk en onafhankelijk.... Ik was echt aan het bedenken of het niet beter zou zijn in één keer door de zure appel heen te bijten (uitmaken) in plaats van telkens dat rotgevoel hebben. Ik probeer daar nu anders tegen aan te kijken: ik ben nog steeds die onafhankelijke alleenstaande moeder die alles prima op de rails heeft, maar als extraatje mag ik ook nog heerlijke romantische momenten met mijn vriend, wat wil ik eigenlijk nog meer?



@ Zowie:

wat moeilijk meid, sterkte!



Moet nu ècht naar bed, liefs!

@ Rose Rouge,

alles heeft inderdaad goed uitgepakt voor me, daar ben ik heel blij mee. Maar het heeft me wel veel gekost. Het blijft lastig wanneer mensen tegen me zeggen dat ik zo sterk ben, want zo voel ik me niet altijd. Op dit moment gaat alles goed: werk, relatie, vrienden, familie. Dit gaat al meer dan een jaar goed. Maar soms ben ik bang, dat wanneer er iets een keertje niet goed gaat, dat het dan ook weer terugkomt. Ik ben namelijk ook erg goed in dingen wegstoppen, voel ik het niet dan is het er ook niet.

Anyway, ik hoop dat het dagboekje voor je gaat werken!

Zowie & Tessy: sterkte!

Op de één of andere manier lukt het me niet goed om hier vanaf te komen. Het lijkt alsof mijn gevoel en verstand twee hele verschillende kanten opgaan. Zo ben ik een heel zelfstandig type, kan veel zelf, ook op technisch/klus gebied, vind het heerlijk om alleen te zijn op zijn tijd, heb een goede baan, heb een goede band met mijn kinderen en heb het niet heel moeilijk met ze ondanks dat ik alleenstaande ouder ben. Ben verder ook heel nuchter, vind ook niet dat relaties volgens een bepaalde norm moeten verlopen. Maar dan toch...



Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.

Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.



Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?

Zelfs de meest zelfstandige en sterke vrouw (en zo kom je op me over) heeft weleens de behoefte om lekker tegen een sterke schouder aan te kruipen en niets te hoeven. Het komt dan best wel slecht uit als zo'n schouder op dat moment niet binnen handbereik is. Heel begrijpelijk dat je dan op sommige momenten weleens zo'n gevoel krijgt als je vriend zegt even tijd voor zichzelf te willen. Probeer zo'n dag om te vormen naar het positieve, door dingen te doen die je een goed gevoel geven. Zo'n tutdag met maskers, bubbelbad en een goed boek lezen doet het bij mij meestal wel goed.

Hoi Rose,



Ik snap niet hoe dit gevoel een positieve intentie kan hebben, omdat ik het gevoel vaak zelf niet reëel vind (achteraf). Wat wil dit gevoel mij zeggen? Dat ik verlatingsangst heb? Ja oké, dat zou goed kunnen, en dan? Dat ik daaraan moet werken? Oké maar hoe doe je dat? Therapie trekt me niet zo. Ik heb niet zoveel zin om oude koeien uit de sloot te halen, en dingen weer op te rakelen. Ben bang dat ik dan van de regen in de drup beland. Proberen aan andere, positieve dingen te denken en mezelf afleiden werkt op dit moment nog het beste voor mij. Maar lukt ook niet altijd. Ik vind het nu ook heel moeilijk om mijn gedachten ordelijk op te schrijven, kan heel slecht een lijn in het verhaal krijgen. Sorry, ik hoop dat je het nog kunt volgen



Gevoel kun je niet snappen.

Snappen doe je met je verstand, voelen kun je niet beredeneren.

Het gevoel wil je ergens voor behoeden. Dat is de positieve intentie.

Als jij vervolgens besluit dat het hinderlijk isom dat gevoel te hebben en de intentie vervolgens volkomen negeert, zal dat gevoel steeds terugkomen.

Ik zelf doe het als volgt:

Ik bedank het gevoel en vertel het dat ik snap waarom dat gevoel er is.

Dat ik zal opletten en proberen niet te doen waar het gevoel voor waarschuwt.

Daarmee ontstaat er rust en heeft het gevoel zijn werk gedaan.



Klinkt misschien vreemd, maar ik zou zeggen probeer het zelf ook eens. Wie weet hoe het bij jou uitpakt.



Ik wil overigens wel zeggen dat jullie aanpak van jullie relatie op mij erg vrijblijvend overkomt.

Zoals jij hem laat omgaan met de situatie, dat hij kan komen en wegblijven wanneer hij wil, dwingt hem niet om zich te commiteren in de relatie.

Hij kan komen en gaan wanneer hem dat uitkomt.

Een relatie is ook dingen voor elkaar over hebben en niet alleen wanneer het jou uitkomt.

Hallo allemaal!

Ik heb mijn vriend onlangs verteld over mijn angsten, pfoei....moeilijk hoor. Ik vind dat hij daar recht op heeft en kan misschien dan meer begrip opbrengen voor mijn soms moeilijke gedrag. Hij is juist op mij gevallen  omdat ik zo sterk, onafhankelijk, stoer ed ben. Was voor mij dus ingewikkeld om uit te leggen waarom ik nu zo bang ben. En ergens begrijpt hij het ook niet, want waarom depressief en angstig terwijl we eigenlijk heel blij en gelukkig samen zijn? Tja.....leg dat maar eens uit....en idd het gevoel is zo tegenstrijdig, wil dolgraag samen zijn en alles delen, iedere nacht tegen elkaar aanliggen, gewoon een gezin zijn! Maar van de andere kant vind ik het wel best zo, heerlijk een eigen plek! Eindelijk heeft hij geaccepteerd dat samenwonen er niet inzit de komende jaren, ik heb altijd geroepen dat ik dat niet wil (ivm kids) en nu voel ik die pijn omdat hij nu ook wel inziet dat samenwonen er niet inzit. Zooo dubbel allemaal. Moet trouwens wel even vermelden dat het tussen vriend en de 3 betrokken kids helemaal geweldig gaat! We hebben het erg fijn samen en doen veel dingen samen, waardoor de band met kids goed te noemen is. Als ik hem nodig is is hij er altijd voor mij. Gisteren was ik best wel in paniek, ik belde hem en hij kwam gelijk naar me toe ( hij had het heel erg druk, en woont 15 km van mij af). Dus ik weet en voel dat hij heel veel van mij houd, heeft veel voor me over en ook voor de kids trouwens......dan toch die twijfel bij mij, dat stekende gevoel in mijn lijf. Ik haal me ook gelijk van alles in mijn hoofd als hij het een paar dagen gewoon heel erg druk heeft met zijn werk. Mist hij me wel? heeft hij het wel zo druk met zijn werk? Is hij misschien zat van mij? Zal hij nog wel van mij houden? om gek van te worden die hersenspinsels!! hebben jullie dat ook, bij man's afwezigheid de meest bizarre gedachten hebben? En dat het daardoor lastig wordt om normaal te funtioneren?



note: doet me wel goed om van me af te schrijven en te beseffen dat ergens in nederland meer vrouwen met hetzelfde gevoel worstelen. Voel me daardoor niet meer zo ''alleen'' staan....

Goh....Sunshine, ik zie net dat wij op hetzelfde tijdstip over hetzelfde probleem typen! Voel je je ook rot op dit moment?

Hoe lang hebben jullie een relatie sunshine? Wij nu 3 jaar, waarvan ik de eerste 2 jaar in een ontkenningsfase zat. Muurtje om me heen, aantrekken en weer afstoten.Achteraf gezien was dit gewoon angst om van hem te gaan houden....en nu dan eindelijk het besef komt van hij is het helemaal voor mij, komen de problemen ook langzamerhand. En dat vind ik nu juist het moeilijke, toch heel gelukkig zijn samen en toch ook zo af en toe (laatste tijd vaker) intens verdrietig kunnen zijn terwijl daar geen enkele aanleiding voor is. Als jij je niet allerlei dingen in je hoofd haalt als hij niet bij je is, kan je dan misschien benoemen waar je zo bang voor bent?? denk je dan dat hij niet meer genoeg van je houd? ( misschien heb ik erover heen gelezen, sorry dan)

Hoii, dankje voor jullie steunbetuiging, dacht zal even reageren, want jullie verhalen komen me zo bekend voor, normaal zit ik op single parents forum waar ik eigenlijk alles typ erover.

Sunshine, mijn vriend is idd vrij dominant maar op zich houd ik daar wel van. Wat ik bedoel met dat ik het niet meer fijn vond dat ik het gevoel had dat alles volgens zijn stramien verloopt is, omdat hij nog in een scheiding zit en eerst alles wil afronden en daarom ook zijn ex en zoon nog niet wilt inlichten, moet ik me constant aanpassen aan hem. Ook wil hij het errug langzaam doen, dus ook dingen samen doen met mijn kinderen zoveel mogelijk vooruit schuiven. Liever gaat hij alleen dingen met mij alleen doen. Daar heb ik in het begin erg veel begrip voor proberen op te brengen hoewel dat erg moeilijk was. Meestal zie ik hem als de kinderen weg zijn, van vrijdagavond tot zondagochtend. Als ik de kinderen wel heb, gaan we wel eens sporten op vrijdag of zaterdagavond en daar blijft het dan bij, ja we nemen dan nog afscheid in de auto. Was in het begin romantisch en spannend, voelde me weer een tiener maar nu na een half jaar heb ik zoiets van, dat er wel wat meer mag gebeuren. Dat hij een keer hier kan eten als de kinderen er zijn, of hij gaat mee na het sporten en de volgende ochtend weer naar huis ofzo. Dus zoveel eis ik nou ook weer niet volgens mij. Hij ziet daar wel wat in, om er vervolgens niet meer op terug te komen. Ik zou hem dan gewoon uit moeten nodigen, zo van, kom nu maar hierheen, maar dat kan ik dan weer niet, dat laat mijn trots weer niet toe, tot het weer té word allemaal en ik weer boos word om alles. Nou ja, zoals ik al zei, heb er respect voor dat hij alles eerst wil afsluiten, alleen het feit dat ik dan het gevoel krijg dat ik steeds moet inleveren en me moet aanpassen aan zijn behoefte, dat voelt niet fijn. Ik heb idd niet goed mijn grenzen aangegeven, en nu doe ik een stapje terug en daar was hij het niet mee eens. Tenminste, hij is boos geworden om het feit dat ik 2 weken hem niet wil zien/spreken. En toen eiste hij 4 weken, want dat wel zo fair vond hij. Dus we zijn  met ruzie uit elkaar gegaan en wat een periode moest zijn van mezelf weer hervinden en rust in mijn koppie, ondervind ik nu meer stress en ben elke dag verdrietig en in een dip, pfff. En daarnaast mis ik hem ook nog eens, triest toch eigenlijk? Hebben jullie nog iets zinnigs hierop?

Moet er nog wel even bij vermelden dat mijn vriend de kinderen al wel 2 keer ontmoet heeft, 1 keer tijdens wandelen, en 1 keer bij een meer. Toen waren we daar aan het zwemmen en kwam hij er ook bij. Alleen hij wandelt gewoon liever met me alleen, en heeft me ook liever voor zichzelf. Moet ik dat als een compliment zien of als een soort van bezit? Ik laat hem het liefst aan iedereen zien maar dat zal zeker het eerste jaar niet gebeuren vrees ik!! (ouders enzo..)

Sunshine, dankjewel voor je reactie, daar kan ik wat mee. Ik heb op zich ook geen probleem met het niet zien, als hij daar duidelijk in is. Maar het is nogal wisselend steeds... En ik wil niet mijn kinderen meer alleen laten om hem te zien, dus dan alleen elkaar zien als ik mijn kinderen niet heb, en dat vind hij dan ook weer minder. Omdat die van mij al 13 en 16 zijn kunnen ze op zich wel alleen blijven maar het voelt niet fijn. En zijn scheiding is al een jaar aan de gang dus daar is ook geen peil op te trekken. Dus dan moet ik gewoon erg veel geduld gaan hebben en dat heb ik niet zo, haha. Wil denk ik ook graag alles in de hand hebben. heb al het 1 en ander meegemaakt met eerder relatie's. Ook vaak met kinderen, zie mijn leeftijd, dus op zich wil ik het ook niet supersnel, maar wil dus niet het gevoel hebben dat hij alles bepaald, moeilijk hè. Ik ben ook al 10 jaar gescheiden, is ook al andere situatie. En door mijn verleden wil ik nogal eens vaak die bevestiging dat hij echt voor me gaat. En daar twijfel ik nog wel eens aan. Oh ja, als hij niet in een scheiding zou liggen zou het het ook zo langzaam doen overigens....Dat maakt het juist zo moeilijk, anders zou ik het beter kunnen begrijpen. En zijn zoon hoef ik ook nog niet te ontmoeten hoor, pas als hij daar klaar voor is. Maar het ging meer om mijn kinderen. Maar ik snap wat je bedoelt. Lees me op dit moment helemaal stuk op dat boek, Mannen van Mars, vrouwens van Venus, geleend van mijn vriend, hihi. Zal jullie verhalen eens goed gaan lezen en een beetje proberen te reageren, zit nu heel egoïstisch erg over mezelf te praten...

Oh en sunshine, dat rozegeur en maneschijn, daar geloof ik allang niet meer in haha. MIjn vriend daarentegen die is bijna dubbel zo lang samen geweest met zijn vrouw en heeft nog de gedachte van, als je een leuke vrouw tegenkomt, en je word verliefd wil je daar een toekomst mee opbouwen en samenwonen op den duur enzo, vanzelfsprekend dus. Ik zie niks meer als vanzelfsprekend door mijn verleden. Ben gewend altijd te moeten knokken en wil daarom mss wat extra bevestiging en zekerheid ofzo. Maar ja, die garantie heb je nooit hè, van die zekerheid, en gelukkig worden, moet je met jezelf en je gezin. Dat probeer ik ook elke dag weer. Alleen nu hij in mijn leven is gekomen, lijkt alles toch anders....Ben ik opeens weer onzeker terwijl ik zo zeker van mezelf was..., pfff, moe word ik af en toe van mezelf.

Ik lees net dat jij je vriend ook alleen ziet als jullie de kinderen niet hebben? Dan zie je elkaar 5 dagen niet ertussen, bij mij zit er zelfs meer tussen want zondagochtend moet hij weer thuis zijn. En dan zie ik hem normaal het weekend daarna, 1 avond. Nu dus helemaal niet meer, en afgelopen 2 weekenden zat het er ook niet in, want hij had een sportwedstrijd. Tja, dan houd het op. Probeer dat dan ook te relativeren. Als ik van tevoren weet dat we elkaar niet kunnen zien, heb ik er vrede mee. Vind het dan nog wel jammer hoor, maar weet ook dat het niet anders kan. Hoe los jij dat verder op qua gevoel? Ik maal nogal vaak, maar zit ook al een jaar in de ziektewet dus kan er wat van heel de dag, haha. Geloof dat je een drukke baan hebt? Dan heb je gelukkig wel wat afleiding hè. Ik probeer gewoon vanalles te doen in huis. We hebben normaal gesproken erg veel contact doordeweek, e-cards elke dag en elke dag msn of skypen, is best veel. Vandaar ook even die 2 weken rust van mij....Kan ik beter alles overdenken....Normaal doen mannen dat, die trekken zich even terug om zichzelf weer te hervinden, volgens dat boek dus, hun hol in. Dan kan je ze het beste even daar laten tot ze uit zichzelf weer terugkomen. Dan zijn ze er weer voor 200%, als ze maar weten dat wij(vrouwen) achter ze staan, maar ja dat willen we omgekeerd ook toch?

Allereerst goedemorgen,

Sunshine, tjee, jou situatie lijkt echt veel op de mijne, alleen bij jou duurt het al wat langer. Mijn vriend slaapt ook liever in zijn eigen bed, beter matras en geen allergieën. Wat vervelend dat jou vriend niet goed met je oudste kan omgaan. Ik zou daar ook niet zo een oplossing voor weten, alleen dat je vriend je oudste met respect blijft behandelen, en proberen met zijn 3en te blijven praten. Maar je vriend zal zich ook vast niet als en surrogaat papa opwerpen..

Goh, bij jullie al een jaar van die problemen, pfff, heb je dan ook niet zoiets van, een relatie moet toch juist leuk zijn? Zonder die frustratie's? Maar ja, bij mij is het dus ook zo dat als ik hem zie, het superfijn en leuk is. Hoewel ik dus nu al weet dat hij geen verjaardagmens is dus nooit bij een feestje zou zijn, proberen we wel andere leuke dingen te doen als hij er is. Lang in bed liggen, wandelen, naar café'tje wat eten en bordspelletje doen, en lang in bed liggen, haha. Allemaal van die dingen die eigenlijk te leuk zijn. Tenminste, 'gewone' dingen zoals samen koken doen we bijna niet. Mijn vriend wil optimaal kunnen genieten van onze samenzijn op dat moment. Soms denk ik dan, tis net een soort van Utopie. En dat straks als het meer 'normaler' word alles uit elkaar spat. Hij vindt dat het zo wel een tijdje kan doorgaan, dat dat alleen maar mooi is als dat kan. Mss. moet ik ook dan maar gewoon ervan genieten zonder vanalles erbij te bedenken.

Wat je zegt over dat knokken,dat heb ik dus wel. Want veel mensen zeggen tegen me dat hij te moeilijk is, en dat ik beter verdien, en dat zij het allang hadden uitgemaakt, dan krijg ik een soort van krijglust, zo van, ja maar ik hou van hem en wil hem ook niet kwijt en ik herken ook veel in hem. Alleen aan de andere kant, het moet niet ten koste gaan van alles hè. Ook al houd ik superveel van hem, als het op sommige punten niet lekker aanvoelt, tja, dan neem ik een stap terug.Je kan wel zoveel van iemand houden maar als je altijd maar frustratie's hebt.... Hebben jullie dat ook op msn en mail, dat je zoveel misverstanden hebt? Dat dat totaal niet loopt?

Sunshine, geloof dat tessa het al vroeg, maar hoe lang heb je nu totaal een relatie met je vriend?

Ik heb nu alle verhalen goed gelezen maar kom tot de conclusie dat julli echt hard knokken idd voor jullie relatie. Dat je heel erg veel rekening houd met jullie vriend. Dat vind ik erg knap, ik krijg dan zelf zo'n gevoel van onderdanigheid, dat ik teveel in zijn straatje loopt. Dat gevoel is door mijn verleden gekomen, 9 jaar samen met vader van mijn kinderen en die mij niet goed vond als huisvrouw, moeder en minnares( ik had nooit zoveel zin bij hem)

Daarna gescheiden, heerlijk weer tot mezelf gekomen en er een beetje op los gefeest maar was vooral op zoek naar liefde en ben toen vaak terleurgesteld, want meestal was het sex waar de mannen op uit waren. Ergens wist ik dat ook wel, ben op mijn 16de ontmaagd en die man deed dat alleen om zijn vriendinnetje die het net uit had gemaakt, te wreken. Dan hoor je dat, en dan denk je totch al, tja, zo zitten alle mannen in elkaar. Maar goed, heb zelf na de scheiding ook wat relaties uitgemaakt, nou ja, relatie's, ze duurden allemaal van 6 weken tot 4 maanden. Als een man té lief ging doen en me op een voetstuk ging plaatsen, dan rende ik juist weg. Werd er kriegelig van, omgekeerd viel ik dan weer wel, heel herkenbaar voor veel vrouwen, op de onbereikbare man. Wat mij echt veel pijn heeft gedaan, én mij hard heeft gemaakt is een bijna 3 jaar durende relatie met een alcoholist. Die man, daar was ik in het begin zo gek van, plaatste hem zelf op een voetstuk.Maar hij heeft ene verleden van incest en noem maar op, en bindingsangst. Hij was constant bezig mij af te stoten in het begin. Nam telefoontjes niet op, reageerde niet op brieven, of smsje's. Als hij bij mij zou komen, kwam hij gewoon niet opdagen, zulke dingen. Maar was zo gek op hem dat ik het maar bleef proberen, dacht, als ik nou laat zien, dat ík niet wegloop, komt hij vanzelf tot rust. We kregen een keer knallende ruzie omdat hij tijdens een oud en nieuw feestje met zijn zatte kop alleen maar naar een meisje van 20 stond te loeren en praten en sjansen en mij volkomen negeerde die avond. Dat heeft me zo'n pijn gedaan. Ik was daar met hem, maar ik bestond toen niet meer voor hem. Heb hem voor vanalles rot gescholden via sms. Tja, en daarna, kwam hij op hangende pootjes na een paar maanden terug, deed er alles voor om me terug te winnen, dat lukte pas na een half jaar. Maar er was al iets geknakt in mij. Tis nooit meer goed gekomen. 

Lang verhaal, haha, dit is niet het enige hoor, zijn nog meer dingen van vroeger, waaronder een erg baldadige broer, die op zijn 15de van huis wegliep en met een treinroof meedeed en mij altijd kleineerde met opmerkingen, dat ik er niet uitzag enz. Het stomme is, ik schijn een mooie vrouw te zijn, dat zegt iedereen....tja, het zal wel. Ergens weet ik ook nu wel hoor dat ik er mag zijn, maar er zit nog ene geestelijke onzekerheid, dat ik van boven niet spoor ofzo met mijn gedenk. Heb verschillende therapiën gehad al. Incluis onderzoek naar pdd-nos, maar ik heb mss Add. Ik denk zelf dat ik gewoon hypergevoelig ben....

Nu terug naar het heden. Ik heb mijn vriend erg uitgedaagd in het begin, zat gewoon tegen hem aan te schoppen, heel erg eigenlijk. Alleen via msn dan, life hadden we nooit ergens een probleem. Maar op msn schijnt alles verkeerd over te komen. Hij kon ook BV zeggen, hey, ben even weg, ben je er nog later op de avond? En zei vervolgens niet waar hij naartoe ging maar sloot gewoon af. En als hij dan weer on-line was na 2 uur ofzo, zei hij ook niet waar hij geweest was, en dat hoeft hij ook helemaal niet, maar het maakte me super onzeker. Dacht er idd vanalles bij, dat hij naar zijne x was of wat dan ook, of een andere vriendin. En ik vroeg er ook niet naar, ben zelf ook erg koppig en eigenwijs. En een controlfreak sunshine, haha. Net als mijn vriend, we zijn dat allebei. Eerst sprak ik dat ook niet uit, van die frustratie, dacht, laat hem echt niet weten dat dat me wat doet, anders denkt hij nog dat ik wil claimen. Dat wil ik dus absoluut niet. Maar nu bespreek ik echt alles met hem, echt Alles. Probeer alles uit te leggen, alleen omdat we elkaar zo weinig zien, moet dat vaak via msn, en dat gaat dan weer verkeerd. Hij is vaak moe van het werken en typt niet zoveel terug en ik interpreteer zijn korte antwoorden als geen zin in gesprek en desinteresse. Maar ik deenk dat hij het ook expres doe, om weer een conflict ergens over te vermijden, want tja, heb natuurlijk in het begin erg tegen hem zitten schoppen expres. Om te kijken hoe ver ik kan gaan, grenzen zoeken, hem uitdagen, kijken hoveel hij van me houd. Wij zijn erg hetzelfde, maar ook erg verschillend. Daarom gaat samenwonen denk ik niet, hij is minimalistisch, ik houd van veel spulletjes om mij heen. Hij noemt dat rommel, ik dierbare herinneringen. Hij is allergisch voor mijn katten. Verder is hij nogal moeilijk qua eten. Hij geeft ook graag 'advies' over vanalles aan mij, hoe ik dingen beter kan doen, dat ik anders moet eten, wat er allemaal slecht is voor me, heeft opmerkingen over de bedtijden van mijn kinderen, enz. Hij zegt dat hij dat doet uit liefde voor mij.

Ik vind het ook lief als hij dat 1 keer zegt, maar niet elke keer weer, dan word het bemoeizucht en krijg ik weer het gevoel niks meer goed te doen hier. Daa word ik dan weer pissig over en ga weer trappen...En meiden, dan kan ik bijten hoor, echt waar, dan interesseert me niks meer...oh ja, op msn maakt hij wel eens opmerkingen over leuke actrices die dan net op tv zijn. Dat ze een leuke glimlach hebben, en zo leuk gekleed, of een mooie naam, hoe gaan jullie daarmee om? Ik kan daar door dingen uit het verleden, dus absoluut niet meer tegen. Ala, alleen zeggen, goh die is leuk, gaat nog, want ik zeg zelf ook wel eens dat ik orlando bloom wel leuk vind, maar daar houd ik het dan bij. Waarom moeten mannen daar verder ingaan? Als ik zeg dat hij dat doet om me jaloers te maken ontkent hij het, en daar word ik dan zo pissig om...Want niemand zegt dat toch zonder reden? Tenminste, niet op die manier? Ik heb uitgelegd waarom ik dat niet fijn vind, een keertje life, en dacht, die houd daar nu wel rekening mee, maar niet dus en hij zegt dan, ik mag dat toch gewoon zeggen? Maak je niet zo druk joh om zoiets onbenulligs. Dat vind ik dus mijn gevoel bagatelliseren. Ik houd maar op met typen, haha, zie dat er erg veel frustratie nog zit hier in mij....Anderzijds is hij ook heel erg lief, legt me in de watten als we bij elkaar zijn, we kroelen aan 1 stuk door, zijn superklef, was ik voorheen dus nooit...We kunnen met elkaar lachen dan en huilen, tenminste, ik dan, heb me nog nooit zo bloot gegeven bij iemand eerder, hij laat me denken over mezelf, maar ook over het leven. Heeft het beste met me voor dat weet ik zeker. Wilt me beschermen, zich ontfermen over mij. Me gelukkig maken, alleen, dat kan ik alleen maar zelf...Hij wilt met me oud worden,,, en dat wilde ik ook graag alleen twijfel ik nu aan alles, zijn liefde voor mij, dat bagatelliseren van mijn gevoel...of de voordelen tegen de nadelen wegen...

Ik denk ook dat hij ergens ook heeft aangevoeld dat ik constant twijfel of dit het wel is, ik denk dat ik ook een soort van bindings/verlatingsangst heb. Kan me mss ook niet voor 100% geven. Ik weiger me nog een keer afhankelijk op te stellen. Dat voelt zoooo verkeerd..Ik heb angsten, ben overal bang voor net als jullie en dan ren ik juist hard weg, hij heeft ook zijn angsten...Denken jullie dat dit een kans van slagen heeft? Er komt ook zoveel bij kijken, onze verschillende visie's op dingen, zijn scheiding, mijn verleden, terwijl hij die ook heeft. Wie zei dat nou ook alweer, tessa? Dat je vriend/man ook erge dingen heeft meegemaakt vroeger?En dat die niet in het verleden wilt blijven hangen? Mijn vriend heeft ook het 1 en ander meegemaakt, en die redeneert ook zo. Die kijkt in het nu en vooruit, heeft alles verwerkt en hefet er volgens mij geen last meer van, van het verleden. Knap is dat toch? Ik moet daar zeker nog wat mee doen, dat verwerken..

Ik ga kappen, verveel jullie met een megaverhaal maar wel fijn dat ik het nu hier heb kunnen typen, heb ook wel een dagboek, maar dit is toch anders. tegen meiden praten die hetzelfde meemaken op dit moment. Mijn forummeiden zijn ook kanjers hoor wat dat betreft en heb veel steun aan ze maar jullie zitten in exact dezelfde situatie heb ik het gevoel.....Dikke*;

Hoop niet dat ik jullie afgeschrokken heb met mijn ellenlange verhaal...:$

He Zowie! Heb eens aandachtig je verhaal gelezen, en was idd veel ja .....Ik ga er zeker nog op in......maar heb vandaag helaas geen tijd. Ik ga namelijk naar een top concert vandaag!! Een beetje ontspanning zal me goed doen.....even alles van me afdansen/zingen.....!!

Sterkte meiden!

Tessa, dankjewel voor de moeite die je hebt gedaan mijn verhaal te lezen, was idd erg veel en bordevol fouten zag ik al, haha. Jij vandaag lekker naar een concert, mmm, ik word jaloers hier. Zalig hoor, have fun!