Relaties
alle pijlers
Irreële angsten
maandag 18 juni 2007 om 10:48
Op de één of andere manier lukt het me niet goed om hier vanaf te komen. Het lijkt alsof mijn gevoel en verstand twee hele verschillende kanten opgaan. Zo ben ik een heel zelfstandig type, kan veel zelf, ook op technisch/klus gebied, vind het heerlijk om alleen te zijn op zijn tijd, heb een goede baan, heb een goede band met mijn kinderen en heb het niet heel moeilijk met ze ondanks dat ik alleenstaande ouder ben. Ben verder ook heel nuchter, vind ook niet dat relaties volgens een bepaalde norm moeten verlopen. Maar dan toch...
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
dinsdag 3 juli 2007 om 19:51
We gaan 10 dagen weg met kids (gisteravond bleek dat we alebei spijt hebben dat we niet voor langer geboekt hebben, wel fijn om dat te horen van hem), misschien daarna nog een weekendje hier naar de kust met z'n tweeën. Nee, mijn kinderen gaan niet met hun vader op vakantie, er is maar een beperkte omgangsregeling omdat mijn ex een verhaal apart is.... ze zijn door omstandigheden slechts 1 dag in de 2 weken bij hem, deze schoolvakantie gaan ze misschien een nachtje bij hem slapen voor de eerste keer. Ik wil je die omstandigheden overigens best vertellen, maar heb ook weer geen zin om dat hier op het forum te plempen ivm herkenbaarheid....en te lang verhaal ook....
Wat leuk dat jullie dan misschien toch ook met je kids op vakantie gaan, misschien kan dan de verhouding tussen je kinderen en je vriend een beetje opbloeien. Of hebben jullie dat vorig jaar ook al gedaan?
Liefs!
woensdag 4 juli 2007 om 10:32
Wat leuk dat je vriend het ook jammer vindt dat jullie niet langer hebben geboekt, misschien de volgende keer. Fijn ook dat je nog met zijn tweetjes weg kunt. Ik kan me voorstellen dat het lastig is als er geen goede omgangsregeling is met hun vader, dan komt het toch allemaal op jou neer. Heb je wel iemand die op de kinderen kan passen of waar ze eens een weekendje kunnen logeren?
Ik heb op dit moment wel erg veel stress, het is allemaal een beetje teveel geweest. Op zich is alles nu wel weer rechtgetrokken, ook financieel, dus dat gaat allemaal wel goed. Ik ben wel bijgesprongen, maar ook weer niet zo direct, want er zijn wat gezamelijke dingen die betaald moeten worden en ik heb wat dingen vooruitbetaald, zodat mijn vriend nu geld heeft, maar dat is dus geld wat hij uiteindelijk toch van mij zou krijgen (voor bepaalde rekeningen en brandstof).
Het is alleen wel zo dat mijn vriend een wat andere instelling heeft qua geld dan ik en dat ik meer rekening houd met zaken als 'wat als je langdurig ziek wordt en niet kunt werken'. Mijn vriend heeft een eigen bedrijf en heeft niets geregeld, ook niet voor later en ik ben soms bang dat het uiteindelijk op mij neer zal komen. Ik ben juist aan het sparen, omdat ik mijn kinderen wil laten studeren als ze dat willen en ruimte wil hebben voor bepaalde dingen die ik graag wil doen of kopen (reizen, meubels).
Ik raak soms in de stress als ik bepaalde scenario's voor me zie, want ik heb best veel opgebouwd in korte tijd.
Aan de andere kant, als je een relatie hebt zorg je natuurlijk ook voor elkaar, in mijn vorige relatie was ik de financieel afhankelijke partij en een vriendin van mij heeft een man die steeds zonder werk zit en zij is hoofdkostwinner.
Overigens zijn we de voorgaande jaren ook al met zijn allen op vakantie geweest, op een paar incidentjes na ging dat heel goed en dat vind ik ook wel iets zeggen. Mijn vriend vindt dan die incidentjes al zorgwekkend, maar het is ook niet niets om in onze situatie en dan met een samengesteld gezin op vakantie te gaan. Ik ben benieuwd hoe het dit jaar zal gaan.
Ik heb op dit moment wel erg veel stress, het is allemaal een beetje teveel geweest. Op zich is alles nu wel weer rechtgetrokken, ook financieel, dus dat gaat allemaal wel goed. Ik ben wel bijgesprongen, maar ook weer niet zo direct, want er zijn wat gezamelijke dingen die betaald moeten worden en ik heb wat dingen vooruitbetaald, zodat mijn vriend nu geld heeft, maar dat is dus geld wat hij uiteindelijk toch van mij zou krijgen (voor bepaalde rekeningen en brandstof).
Het is alleen wel zo dat mijn vriend een wat andere instelling heeft qua geld dan ik en dat ik meer rekening houd met zaken als 'wat als je langdurig ziek wordt en niet kunt werken'. Mijn vriend heeft een eigen bedrijf en heeft niets geregeld, ook niet voor later en ik ben soms bang dat het uiteindelijk op mij neer zal komen. Ik ben juist aan het sparen, omdat ik mijn kinderen wil laten studeren als ze dat willen en ruimte wil hebben voor bepaalde dingen die ik graag wil doen of kopen (reizen, meubels).
Ik raak soms in de stress als ik bepaalde scenario's voor me zie, want ik heb best veel opgebouwd in korte tijd.
Aan de andere kant, als je een relatie hebt zorg je natuurlijk ook voor elkaar, in mijn vorige relatie was ik de financieel afhankelijke partij en een vriendin van mij heeft een man die steeds zonder werk zit en zij is hoofdkostwinner.
Overigens zijn we de voorgaande jaren ook al met zijn allen op vakantie geweest, op een paar incidentjes na ging dat heel goed en dat vind ik ook wel iets zeggen. Mijn vriend vindt dan die incidentjes al zorgwekkend, maar het is ook niet niets om in onze situatie en dan met een samengesteld gezin op vakantie te gaan. Ik ben benieuwd hoe het dit jaar zal gaan.
woensdag 4 juli 2007 om 12:29
Sunshine, zou het niet zo kunnen zijn dat je vriend en tegenop ziet, om weer samen op vakantie te gaan? Ik heb de andere postings gelezen en het komt een beetje op mij over alsof hij eigenlijk niet mee wilt. Door jouw laatste posting krijg ik nog meer dat idee; hij heeft al te kennen gegeven hoe hij over voorgaande incidentjes denkt. Ook is hij meestal niet bij je als de kinderen wakker zijn, ik vind dat toch best iets om over na te denken.
Ik zit in bijna dezelfde situatie, heb een zoon en vriend heeft geen kinderen.
Die moest ook heel hard slikken toen bleek dat wij in het weekend vaak met zijn drieen zouden zijn. Heeft hij echt aan moeten wennen en bijna is hij ermee gestopt. Hij wil die verantwoordelijkheid niet, maar na wat gesprekken is dat bijgetrokken en nu heeft hij het geaccepeerd.
Hij wilde vorig jar ook niet met zijn drieen op vakantie, dat was gewoon te snel. Maar dat stak bij mij, ik vond dat hij nou eenmaal had gekozen om verder te willen en daar hoort ook mijn zoon bij. Het zoumij nog veel meer steken, als hij alleen maar zou willen komen als zoon er niet is. Wel de lusten maar niet de lasten, zo komt dat op mij over.
En dat bezorgt me een onprettig gevoel naar mijn zoon toe.
Nu gaan wij binnenkort wel met zijn drieen kamperen, ben ook benieuwd hoe dat zal verlopen, maar de goede wil is er.
Ik weet hoe graag jullie willen en hoe hard ervoor geknokt wordt, maar toch lees ik dingetjes die op mij niet als positief overkomen. Hij accepteert dus je kinderen niet, wil jou wel maar alleen als het gaat zoals hij dat het fijnste vindt. Zou ik niet voor kiezen, als ik jou was. Hij ontkent in feite het bestaan van je kinderen, zou dat niet pikken.
Ik zit in bijna dezelfde situatie, heb een zoon en vriend heeft geen kinderen.
Die moest ook heel hard slikken toen bleek dat wij in het weekend vaak met zijn drieen zouden zijn. Heeft hij echt aan moeten wennen en bijna is hij ermee gestopt. Hij wil die verantwoordelijkheid niet, maar na wat gesprekken is dat bijgetrokken en nu heeft hij het geaccepeerd.
Hij wilde vorig jar ook niet met zijn drieen op vakantie, dat was gewoon te snel. Maar dat stak bij mij, ik vond dat hij nou eenmaal had gekozen om verder te willen en daar hoort ook mijn zoon bij. Het zoumij nog veel meer steken, als hij alleen maar zou willen komen als zoon er niet is. Wel de lusten maar niet de lasten, zo komt dat op mij over.
En dat bezorgt me een onprettig gevoel naar mijn zoon toe.
Nu gaan wij binnenkort wel met zijn drieen kamperen, ben ook benieuwd hoe dat zal verlopen, maar de goede wil is er.
Ik weet hoe graag jullie willen en hoe hard ervoor geknokt wordt, maar toch lees ik dingetjes die op mij niet als positief overkomen. Hij accepteert dus je kinderen niet, wil jou wel maar alleen als het gaat zoals hij dat het fijnste vindt. Zou ik niet voor kiezen, als ik jou was. Hij ontkent in feite het bestaan van je kinderen, zou dat niet pikken.
woensdag 4 juli 2007 om 12:31
'je schrijft dat je nu veel stress hebt, maar eigenlijk heb je binnen deze relatie altijd stress. Dat is wat ik uit al je postings lees. Heel soms gaat het even goed, maar meestal is er iets waar jij niet blij van wordt.
Denk dat je heel goed moet nadenken hoelang je dit nog vol gaat houden, denk aan jezelf en aan je toekomst.
Denk dat je heel goed moet nadenken hoelang je dit nog vol gaat houden, denk aan jezelf en aan je toekomst.
woensdag 4 juli 2007 om 23:00
Julus, het klopt wel dat ik regelmatig stress heb in deze relatie. Dat heeft ook te maken met wat er gebeurd is vrij in het begin van de relatie, ik weet niet in hoeverre je dat in andere topics hebt meegekregen, maar het heeft een grote impact gehad op mijn vriend en zal ook nooit meer helemaal overgaan.
Voordat dit is gebeurd hadden wij wel samenwoon plannen en waren we bezig om een samengesteld gezin te gaan vormen. Mijn vriend kan dit nu niet meer aan en daar heb ik alle begrip voor.
Wij zijn beiden nogal eigenzinnig en gesteld op onze eigen vrijheid (ik heb hiervoor een relatie gehad met een man die mij best wel claimde, hij vond het zelfs maar niks dat ik 3 dagen per week ging werken).
Het topic heet irreële angsten en die steken bij mij nogal eens de kop op. Als mijn vriend het bijvoorbeeld druk heeft en even niet kan zeggen wanneer we elkaar weer zullen zien, dan raak ik in paniek. Ik vind dat iets van mij waar hij niets aan kan doen.
Het klopt wel dat hij moeite heeft met mijn (jongere) kids, ik vind het zelf ook prettiger als hij komt wanneer de kids in bed liggen, want dan hoef ik mijn aandacht niet te verdelen. Als hij komt eten is het gewoon niet gezellig, want oudste doet nukkig (doet hij al vanaf het allereerste begin en als vriend een zoen kreeg wilde hij ook een zoen). Het is gewoon relaxter om te wachten tot ze in bed liggen en dan hebben we ook alle tijd voor elkaar. Ik kan hier wel mee leven.
Het idee van het ideale gezinnetje ben ik aan het loslaten, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel heerlijk vind om met zijn allen op vakantie te gaan. We hebben vorig jaar leuke uitstapjes gemaakt met zijn allen wat gewoon heel goed ging en mijn vriend is in die vakantie 1 keer nogal uitgevallen tegen mijn zoon, omdat die een onbeschofte opmerking maakte. Mijn vriend trekt zich dit soort dingen nogal aan en is bang dat het tussen ons in zal komen te staan doordat er problemen met de kinderen zijn, vandaar dat we het allemaal wat gescheiden houden.
1 op de 3 relaties loopt stuk, van de samengestelde gezinnen is dat 2 op de 3.
Ik heb niet het gevoel dat hij onder de vakantie uit wilde, hij is nogal een chaoot en het is bij hem elke keer weer anders. Dan blijkt hij dus ineens te weinig geld te hebben, maar hij krijgt het ook weer voor elkaar om dat op te lossen (hij is zelfstandig ondernemer, is dus een kwestie van iets verkopen) en dan lukt het weer. Ik merk dat het absoluut geen onwil is, maar het heeft te maken met zijn chaotische karakter en inderdaad is dat wel lastig om mee om te gaan. Ik heb nu duidelijk aangegeven wat ik wilde met die vakantie en dat gaan we nu ook doen, misschien heeft hij dat ook wel nodig.
Ik heb nog steeds het gevoel dat ik voor deze relatie wil blijven gaan, we hebben zoveel meegemaakt samen en ondanks alles redden we het nog steeds en hangen we heerlijk tegen elkaar aan op de bank en genieten we van samen eten en een film kijken en zijn we blij als we elkaar zien. Voor mijn gevoel is de basis gewoon goed en juist door ieder ook ons eigen leven te houden en elkaar vrij te laten redden we het al zo lang.
Maar ja, inderdaad, het is niet altijd even gemakkelijk.
Voordat dit is gebeurd hadden wij wel samenwoon plannen en waren we bezig om een samengesteld gezin te gaan vormen. Mijn vriend kan dit nu niet meer aan en daar heb ik alle begrip voor.
Wij zijn beiden nogal eigenzinnig en gesteld op onze eigen vrijheid (ik heb hiervoor een relatie gehad met een man die mij best wel claimde, hij vond het zelfs maar niks dat ik 3 dagen per week ging werken).
Het topic heet irreële angsten en die steken bij mij nogal eens de kop op. Als mijn vriend het bijvoorbeeld druk heeft en even niet kan zeggen wanneer we elkaar weer zullen zien, dan raak ik in paniek. Ik vind dat iets van mij waar hij niets aan kan doen.
Het klopt wel dat hij moeite heeft met mijn (jongere) kids, ik vind het zelf ook prettiger als hij komt wanneer de kids in bed liggen, want dan hoef ik mijn aandacht niet te verdelen. Als hij komt eten is het gewoon niet gezellig, want oudste doet nukkig (doet hij al vanaf het allereerste begin en als vriend een zoen kreeg wilde hij ook een zoen). Het is gewoon relaxter om te wachten tot ze in bed liggen en dan hebben we ook alle tijd voor elkaar. Ik kan hier wel mee leven.
Het idee van het ideale gezinnetje ben ik aan het loslaten, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel heerlijk vind om met zijn allen op vakantie te gaan. We hebben vorig jaar leuke uitstapjes gemaakt met zijn allen wat gewoon heel goed ging en mijn vriend is in die vakantie 1 keer nogal uitgevallen tegen mijn zoon, omdat die een onbeschofte opmerking maakte. Mijn vriend trekt zich dit soort dingen nogal aan en is bang dat het tussen ons in zal komen te staan doordat er problemen met de kinderen zijn, vandaar dat we het allemaal wat gescheiden houden.
1 op de 3 relaties loopt stuk, van de samengestelde gezinnen is dat 2 op de 3.
Ik heb niet het gevoel dat hij onder de vakantie uit wilde, hij is nogal een chaoot en het is bij hem elke keer weer anders. Dan blijkt hij dus ineens te weinig geld te hebben, maar hij krijgt het ook weer voor elkaar om dat op te lossen (hij is zelfstandig ondernemer, is dus een kwestie van iets verkopen) en dan lukt het weer. Ik merk dat het absoluut geen onwil is, maar het heeft te maken met zijn chaotische karakter en inderdaad is dat wel lastig om mee om te gaan. Ik heb nu duidelijk aangegeven wat ik wilde met die vakantie en dat gaan we nu ook doen, misschien heeft hij dat ook wel nodig.
Ik heb nog steeds het gevoel dat ik voor deze relatie wil blijven gaan, we hebben zoveel meegemaakt samen en ondanks alles redden we het nog steeds en hangen we heerlijk tegen elkaar aan op de bank en genieten we van samen eten en een film kijken en zijn we blij als we elkaar zien. Voor mijn gevoel is de basis gewoon goed en juist door ieder ook ons eigen leven te houden en elkaar vrij te laten redden we het al zo lang.
Maar ja, inderdaad, het is niet altijd even gemakkelijk.
woensdag 4 juli 2007 om 23:26
Sunshine, ik begrijp je volkomen.
Zolang de wil er is, ben je bereid ervoor te knokken, ondanks de moeilijkheden. En dan moet je er ook gewoon voor gaan, het zou zonde zijn om dat op te geven. Want jullie doen genoeg leuke dingen zo te lezen.
Het helpt ook dat je al weet hoe hij is, mbt dat chaotische, zodat je van te voren kunt incalculeren hoe je dat het beste kunt oplossen. Gulden middenweg, waar je allebei blij van wordt.
Wat aandacht verdelen betreft, ik ken dat. Mijn zoon is heel druk en aanwezig en als je dan ergens loopt, willen ze allebei wat zeggen. Lopen ze ahw allebei aan me te trekken. Soms schaam ik me ervoor hoe zoon zich gedraagt, ik weet dat vriend daar soms moeite mee heeft. Maar ja, hij kiest er wel voor om met me door te gaan, met zoon. Het is aan hem om daar een beslissing in te nemen als hij zich er niet goed bij voelt.
Soms lijkt het me ook fijn om in het weekend alleen met zoon te zijn, zodat dat wat rust oplevert. Je bent constant bezig om beide partijen het naar de zin te maken, waardoor je bang bent dat er eentje wat tekort komt.
In die zin is het wel vermoeiend soms, maar ik vind het heerlijk om te zien hoe gezellig we het dan hebben met zijn drieen.
Ben benieuwd hoe onze vakantie verloopt, want vriend wil oo kraag zijn eigne dingen doen dan. Ook maar de gulden middenweg; soms dagje uit met zijn drieen en soms hij alleen wat doen. Moet kunnen. Iedereen blij
Door die irreele angsten wil je het juist heel graag allemaal goed doen, is mijn ervaring. Je kunt niet meer doen dan je best, en gewoon zoveel mogelijk genieten. Soms vergeet ik te genieten omdat ik me door mijn onzekerheid of angstt laat leiden. Zonde eigenljk. Ik maak sommige kwesties ook veel groter dan ze eigenlijk zijn, herken jij dat?
Dat iets zo groot wordt in je hoofd dat je denkt, ik stop er maar mee.
Terwilj het zo simpel op te lossen is.
Zolang de wil er is, ben je bereid ervoor te knokken, ondanks de moeilijkheden. En dan moet je er ook gewoon voor gaan, het zou zonde zijn om dat op te geven. Want jullie doen genoeg leuke dingen zo te lezen.
Het helpt ook dat je al weet hoe hij is, mbt dat chaotische, zodat je van te voren kunt incalculeren hoe je dat het beste kunt oplossen. Gulden middenweg, waar je allebei blij van wordt.
Wat aandacht verdelen betreft, ik ken dat. Mijn zoon is heel druk en aanwezig en als je dan ergens loopt, willen ze allebei wat zeggen. Lopen ze ahw allebei aan me te trekken. Soms schaam ik me ervoor hoe zoon zich gedraagt, ik weet dat vriend daar soms moeite mee heeft. Maar ja, hij kiest er wel voor om met me door te gaan, met zoon. Het is aan hem om daar een beslissing in te nemen als hij zich er niet goed bij voelt.
Soms lijkt het me ook fijn om in het weekend alleen met zoon te zijn, zodat dat wat rust oplevert. Je bent constant bezig om beide partijen het naar de zin te maken, waardoor je bang bent dat er eentje wat tekort komt.
In die zin is het wel vermoeiend soms, maar ik vind het heerlijk om te zien hoe gezellig we het dan hebben met zijn drieen.
Ben benieuwd hoe onze vakantie verloopt, want vriend wil oo kraag zijn eigne dingen doen dan. Ook maar de gulden middenweg; soms dagje uit met zijn drieen en soms hij alleen wat doen. Moet kunnen. Iedereen blij
Door die irreele angsten wil je het juist heel graag allemaal goed doen, is mijn ervaring. Je kunt niet meer doen dan je best, en gewoon zoveel mogelijk genieten. Soms vergeet ik te genieten omdat ik me door mijn onzekerheid of angstt laat leiden. Zonde eigenljk. Ik maak sommige kwesties ook veel groter dan ze eigenlijk zijn, herken jij dat?
Dat iets zo groot wordt in je hoofd dat je denkt, ik stop er maar mee.
Terwilj het zo simpel op te lossen is.
donderdag 5 juli 2007 om 00:01
Het is allemaal best ingewikkeld hoor, aandacht verdelen en veel dingen liggen ook in de 'taboesfeer', want je 'moet' elkaars kinderen ook leuk vinden en eigenlijk erger je je soms zelf ook aan je eigen kids, maar als je partner zich aan hen ergert, dan kun je het ineens niet hebben ofzo, terwijl je juist als je je gevoelens toestaat en durft te erkennen dat dingen zijn zoals ze zijn, je merkt dat je stapje voor stapje verder komt.
Wij gaan niet voor wat 'normaal' is, maar voor wat het beste bij ons past. Ik zie dat jullie ook een middenweg zoeken, dus je vriend doet ook dingen alleen tijdens deze vakantie. Hoe graag je ook het normale gezinnetje wilt, ik denk dat in deze situatie het echt het beste is om dat los te laten en elkaar de ruimte te geven. Wij zijn gewend altijd aandacht voor elkaar te hebben, dus met de kids erbij is dat heel anders en dan heb je 's avonds inderdaad zo'n gevoel van 'hé, hallo, was jij ook mee op vakantie?' als het hele spul in bed ligt.
Ik heb ook wel apart voor mij en mijn kids gekookt, mensen kijken er vreemd tegenaan, 'dat doe je toch niet', maar voor ons werkt het. Wij latten in het dagelijkse leven ook, dus dan kun je op vakantie niet verwachten dat je ineens het ideale gezinnetje kunt gaan spelen.
Mijn vriend heeft ook plannen om dingen voor zichzelf te doen en ik vind het dan heerlijk om alleen met de kids te zijn. Het verandert ook als je de verliefdheidsfase een beetje door bent, in het begin heb je toch meer de neiging om aan elkaar te willen klitten.
Inderdaad heb ik ook wel de neiging om leeuwen en beren te zien en te denken 'ik stop ermee, ik ga alleen verder'. In het begin van onze relatie voelde ik me echt verschrikkelijk als we elkaar 3 dagen niet zagen, ik belde hem dan ook op omdat ik me dan weer even beter voelde. Ik durfde ook nergens om te vragen, was bang dat hij dan 'nee' zou zeggen en ik me enorm afgewezen zou voelen. Doordat ik niets voor mezelf durfde te vragen en alles aan hem overliet (wanneer we elkaar zouden zien etc.) was ik steeds heel depressief, want ik onderdrukte mijn eigen behoeftes.
Nu gaat dat zo'n stuk beter, ik vraag gewoon en ik durf ook aan te geven dat ik het gewoon nodig heb om hem te zien. Maar tegelijkertijd zijn die dagen alleen gewoon helemaal prima, ik heb niet meer steeds het gevoel dat ik het liefst tegen een boom zou willen rijden (want dat had ik echt en zonder enige reden) en vind het heerlijk, alleen of met mijn kids.
Heb jij ook het gevoel dat je er steeds beter mee om kunt gaan? Ik ben overigens wel in therapie en dat heeft me enorm geholpen.
Wij gaan niet voor wat 'normaal' is, maar voor wat het beste bij ons past. Ik zie dat jullie ook een middenweg zoeken, dus je vriend doet ook dingen alleen tijdens deze vakantie. Hoe graag je ook het normale gezinnetje wilt, ik denk dat in deze situatie het echt het beste is om dat los te laten en elkaar de ruimte te geven. Wij zijn gewend altijd aandacht voor elkaar te hebben, dus met de kids erbij is dat heel anders en dan heb je 's avonds inderdaad zo'n gevoel van 'hé, hallo, was jij ook mee op vakantie?' als het hele spul in bed ligt.
Ik heb ook wel apart voor mij en mijn kids gekookt, mensen kijken er vreemd tegenaan, 'dat doe je toch niet', maar voor ons werkt het. Wij latten in het dagelijkse leven ook, dus dan kun je op vakantie niet verwachten dat je ineens het ideale gezinnetje kunt gaan spelen.
Mijn vriend heeft ook plannen om dingen voor zichzelf te doen en ik vind het dan heerlijk om alleen met de kids te zijn. Het verandert ook als je de verliefdheidsfase een beetje door bent, in het begin heb je toch meer de neiging om aan elkaar te willen klitten.
Inderdaad heb ik ook wel de neiging om leeuwen en beren te zien en te denken 'ik stop ermee, ik ga alleen verder'. In het begin van onze relatie voelde ik me echt verschrikkelijk als we elkaar 3 dagen niet zagen, ik belde hem dan ook op omdat ik me dan weer even beter voelde. Ik durfde ook nergens om te vragen, was bang dat hij dan 'nee' zou zeggen en ik me enorm afgewezen zou voelen. Doordat ik niets voor mezelf durfde te vragen en alles aan hem overliet (wanneer we elkaar zouden zien etc.) was ik steeds heel depressief, want ik onderdrukte mijn eigen behoeftes.
Nu gaat dat zo'n stuk beter, ik vraag gewoon en ik durf ook aan te geven dat ik het gewoon nodig heb om hem te zien. Maar tegelijkertijd zijn die dagen alleen gewoon helemaal prima, ik heb niet meer steeds het gevoel dat ik het liefst tegen een boom zou willen rijden (want dat had ik echt en zonder enige reden) en vind het heerlijk, alleen of met mijn kids.
Heb jij ook het gevoel dat je er steeds beter mee om kunt gaan? Ik ben overigens wel in therapie en dat heeft me enorm geholpen.
donderdag 5 juli 2007 om 11:08
Ik kan heel goed alleen zijn, vind het heerlijk om te kunnen doen waar ik zin in heb. Maar ik heb ook van die momenten dat ik hem enorm mis, dat ik wilde dat hij er gewoon was. Nu is de afstand groot en is het heel lastig om elkaar doordeweeks te zien. Dus af en toe heb ik het daar moeilijk mee, en als we elkaar dan spreken op msn (bellen wordt enorm duur, kan niet altijd), dan moet ik in mijn sombere bui uikijken dat het niet uitdraait op ruzie. Via msn ontstaat heel makkelijk miscommunicatie, en dan frustreert het me weer dat we niet gewoon samen op de bank zitten om erover te praten.
Soort van kringetje waar je in blijft zitten. Op zo'n moment heb ik bevestiging nodig, even horen of hij het ook allemaal zo fijn ervaart als ik dat doe.
En dan krijg ik niet altijd het gewenste antwoord, wat me soms verdrietig maak. Dus ik maak het mijzelf gewoon moeilijk, omdat ik weet dat hij blij met ons. En heb ik alweer spijt dat ik erom vroeg.
Dat ideale gezinnetje is wel iets wat ik heel graag wil; ik woon ook niet optimaal, zit in een slecht appartement en dat helpt ook niet mee. Ik wil samen met hem in een huis wonen waar we allebei graag in thuis komen, ik word gewoon blij van het huisje boompje beestje verhaal. En daar hou ik mij aan vast, maar omdat k dat zo graag wil gaat het me niet snel genoeg. Gevolg is dat hij het op een gegeven moment benauwd kreeg, want hij heeft er meer tijd voor nodig. Zo waren we al met de huizenjacht begonnen, ook al een bod uitgebracht en hij heeft dat toen afgekapt. Ellende..
zijn eruit gekomen, maar heeft een deuk veroorzaakt. Ben toch al onzeker en dit hielp niet echt mee, haha.
Op zo'n moment moet ik tegen mezlf zeggen dat ik gewoon moet genieten van het moment. Rationeel denken, want samenwonen kan altijd nog.
Maar toch...het knaagt.
Op vakantie wil ik dus ook graag dat gezinnetje spelen, het is als een soort ideaal plaatje wat in mijn hoofd speelt. Ik weet van mezelf waar het vandaan komt, dat scheelt. Veel meegemaakt, nooit kunnen hechten, veel verhuisd en altijd op mezelf aangewezen. Die visioenen van een fijn huis met een mooi gedekte tafel, dat vriend thuiskomt en ik sta te koken, komt ergens vandaan. Zo zie ik het voor me, ook niet atijd realistisch..
Hou oud is je vriend, jij en de kinderen? Is samenwonen voor jullie echt onmogelijk, houdt hij het af of jij ook?
Soort van kringetje waar je in blijft zitten. Op zo'n moment heb ik bevestiging nodig, even horen of hij het ook allemaal zo fijn ervaart als ik dat doe.
En dan krijg ik niet altijd het gewenste antwoord, wat me soms verdrietig maak. Dus ik maak het mijzelf gewoon moeilijk, omdat ik weet dat hij blij met ons. En heb ik alweer spijt dat ik erom vroeg.
Dat ideale gezinnetje is wel iets wat ik heel graag wil; ik woon ook niet optimaal, zit in een slecht appartement en dat helpt ook niet mee. Ik wil samen met hem in een huis wonen waar we allebei graag in thuis komen, ik word gewoon blij van het huisje boompje beestje verhaal. En daar hou ik mij aan vast, maar omdat k dat zo graag wil gaat het me niet snel genoeg. Gevolg is dat hij het op een gegeven moment benauwd kreeg, want hij heeft er meer tijd voor nodig. Zo waren we al met de huizenjacht begonnen, ook al een bod uitgebracht en hij heeft dat toen afgekapt. Ellende..
zijn eruit gekomen, maar heeft een deuk veroorzaakt. Ben toch al onzeker en dit hielp niet echt mee, haha.
Op zo'n moment moet ik tegen mezlf zeggen dat ik gewoon moet genieten van het moment. Rationeel denken, want samenwonen kan altijd nog.
Maar toch...het knaagt.
Op vakantie wil ik dus ook graag dat gezinnetje spelen, het is als een soort ideaal plaatje wat in mijn hoofd speelt. Ik weet van mezelf waar het vandaan komt, dat scheelt. Veel meegemaakt, nooit kunnen hechten, veel verhuisd en altijd op mezelf aangewezen. Die visioenen van een fijn huis met een mooi gedekte tafel, dat vriend thuiskomt en ik sta te koken, komt ergens vandaan. Zo zie ik het voor me, ook niet atijd realistisch..
Hou oud is je vriend, jij en de kinderen? Is samenwonen voor jullie echt onmogelijk, houdt hij het af of jij ook?
donderdag 5 juli 2007 om 13:01
@ Sunshine, ja gelukkig heb ik hele lieve ouders die ook opvang bieden waar nodig als ik werk (gelukkig gaan kids beide naar school, oudste gaat nu naar de middelbare, jongste naar gr 5), ook als ik een weekendje weg wil met vriend kunnen de kinderen daar terecht. Niet dat ik dat vaak doe, in 2 jaar tijd hebben we dat maar 1 x gedaan (we voelen ons beide toch een beetje schuldig t.o.v. kids als we zonder hen gaan). Dus wat dat betreft bof ik ontzettend, dat mijn ouders dat willen en kunnen doen.
Wij vertrekken morgen op vakantie, dus je zult me hier dan ff niet zien, hoop je wel daarna weer te spreken! Wanneer ga jij? Ik wens je iig alvast een hele fijne vakantie zonder 'incidentjes'....
@ Julus: ook heel herkenbaar voor mij, veel dingen die je schrijft.... ik heb gelukkig wel een heel leuk huisje waar ik me heel prettig voel. Maar ik verlang toch erg naar huisje-boompje-beestje samen met mijn vriend. Het frustreert me vaak erg dat dit de eerste jaren niet gaat gebeuren. Wat verschrikkelijk voor jou dat jullie die plannen wel hadden, maar dat je vriend daarop teruggekomen is. Dat hakt er wel in, denk ik...
Liefs! :R
Wij vertrekken morgen op vakantie, dus je zult me hier dan ff niet zien, hoop je wel daarna weer te spreken! Wanneer ga jij? Ik wens je iig alvast een hele fijne vakantie zonder 'incidentjes'....
@ Julus: ook heel herkenbaar voor mij, veel dingen die je schrijft.... ik heb gelukkig wel een heel leuk huisje waar ik me heel prettig voel. Maar ik verlang toch erg naar huisje-boompje-beestje samen met mijn vriend. Het frustreert me vaak erg dat dit de eerste jaren niet gaat gebeuren. Wat verschrikkelijk voor jou dat jullie die plannen wel hadden, maar dat je vriend daarop teruggekomen is. Dat hakt er wel in, denk ik...
Liefs! :R
donderdag 5 juli 2007 om 16:17
@Julus ik heb ook wel momenten van onzekerheid gehad, mijn vriend ook wel eens. Bij ons werkt het juist het beste om steeds wat afstand te nemen, dan zien we elkaar een aantal dagen niet, maar bellen wel even. Ik probeer me dan ook meer op mijn eigen dingen te richten. Msn, mail en SMS doen wij nauwelijks, de laatste twee eigenlijk alleen over praktische dingen.
Op een gegeven moment moet je proberen het vertrouwen te hebben dat het wel goed zit. Is niet altijd gemakkelijk, maar geeft wel meer rust, ook in je relatie. Ik kan me wel voorstellen dat je onzekerder bent geworden doordat hij niet wilde samenwonen, maar je moet dat niet zien als een afwijzing van jou als persoon. Hij heeft veel ruimte nodig en misschien was hij bang dat in te moeten leveren als hij zou gaan samenwonen.
Om eerlijk te zijn was mijn vriend degene die in eerste instantie wilde samenwonen, ik had toch wel mijn bedenkingen, vooral vanwege de kinderen. Ik weet natuurlijk niet hoe het anders gelopen zou zijn, maar ik had me voor kunnen stellen dat hij net als jouw vriend zou zijn teruggekrabbeld. Mijn vriend is erg bang dat zijn ruimte en vrijheid beperkt zullen worden, hij heeft wel eerder langere tijd samengewoond, dus of het daar vandaan komt of dat het iets in hem is, dat weet ik niet.
Ik heb het gevoel dat we het heel langzaam aan moeten doen en dat het dan ook meer kans van slagen heeft.
Op de één of andere manier, doordat hij bang is dat er over zijn grenzen wordt gegaan, geeft hij die grenzen wat te strak aan en soms op een botte manier, dat vind ik nog wel eens lastig.
Het is heel dubbel, want ik wil eigenlijk helemaal niet samenwonen, het is meer een soort oergevoel om geborgen te zijn en bij elkaar te horen.
@Rose Rouge, veel plezier alvast op vakantie, wij gaan dit weekend. Ik hoop je inderdaad weer te spreken als je terugbent.
Overigens hebben mijn vriend en ik wel allerlei trips gemaakt met zijn tweeën en zonder schuldgevoelens, maar ik heb een andere regeling met mijn ex, dus dat is anders. Het is dan meer alsof ze ook gewoon 'thuis' zijn, alleen dan bij hun vader en wat langer. Die tripjes hebben ons erg goed gedaan, is ook leuk als je samen zoiets hebt beleefd.
Misschien toch eens overleggen met opa en oma? ;) Wel fijn dat je ouders willen oppassen, dan heb je daar in elk geval geen stress van.
Tot na de vakantie!
Op een gegeven moment moet je proberen het vertrouwen te hebben dat het wel goed zit. Is niet altijd gemakkelijk, maar geeft wel meer rust, ook in je relatie. Ik kan me wel voorstellen dat je onzekerder bent geworden doordat hij niet wilde samenwonen, maar je moet dat niet zien als een afwijzing van jou als persoon. Hij heeft veel ruimte nodig en misschien was hij bang dat in te moeten leveren als hij zou gaan samenwonen.
Om eerlijk te zijn was mijn vriend degene die in eerste instantie wilde samenwonen, ik had toch wel mijn bedenkingen, vooral vanwege de kinderen. Ik weet natuurlijk niet hoe het anders gelopen zou zijn, maar ik had me voor kunnen stellen dat hij net als jouw vriend zou zijn teruggekrabbeld. Mijn vriend is erg bang dat zijn ruimte en vrijheid beperkt zullen worden, hij heeft wel eerder langere tijd samengewoond, dus of het daar vandaan komt of dat het iets in hem is, dat weet ik niet.
Ik heb het gevoel dat we het heel langzaam aan moeten doen en dat het dan ook meer kans van slagen heeft.
Op de één of andere manier, doordat hij bang is dat er over zijn grenzen wordt gegaan, geeft hij die grenzen wat te strak aan en soms op een botte manier, dat vind ik nog wel eens lastig.
Het is heel dubbel, want ik wil eigenlijk helemaal niet samenwonen, het is meer een soort oergevoel om geborgen te zijn en bij elkaar te horen.
@Rose Rouge, veel plezier alvast op vakantie, wij gaan dit weekend. Ik hoop je inderdaad weer te spreken als je terugbent.
Overigens hebben mijn vriend en ik wel allerlei trips gemaakt met zijn tweeën en zonder schuldgevoelens, maar ik heb een andere regeling met mijn ex, dus dat is anders. Het is dan meer alsof ze ook gewoon 'thuis' zijn, alleen dan bij hun vader en wat langer. Die tripjes hebben ons erg goed gedaan, is ook leuk als je samen zoiets hebt beleefd.
Misschien toch eens overleggen met opa en oma? ;) Wel fijn dat je ouders willen oppassen, dan heb je daar in elk geval geen stress van.
Tot na de vakantie!
dinsdag 17 juli 2007 om 09:49
Up up
Hé Sunshine, ik weet niet of jij nog weg bent, ben zelf zondag teruggekomen van vakantie. Alles goed gegaan, we hebben het heerlijk gehad. Mijn vriend is nog tot gistermiddag bij me gebleven, heeft nog eerst de boodschappen voor me gedaan (de schat!) en is toen naar zijn eigen huis gegaan. Ik had gisteren wel last van post-vakantie-blues, voelde me erg emotioneel, waarom kon ik zelf niet echt beredeneren.... zit nog niet zo lekker in mijn vel op dit moment. Moet mezelf nu echt een trap onder mijn kont geven en wat leuks met de kids gaan doen ter afleiding. Alleen nog ff bedenken wat.... in ieder geval moet ik achter de pc vandaan!
Hoop dat bij jullie alles goed gaat en dat je lekker aan het genieten bent!
Ik hoop snel van je te horen!
Liefs
Hé Sunshine, ik weet niet of jij nog weg bent, ben zelf zondag teruggekomen van vakantie. Alles goed gegaan, we hebben het heerlijk gehad. Mijn vriend is nog tot gistermiddag bij me gebleven, heeft nog eerst de boodschappen voor me gedaan (de schat!) en is toen naar zijn eigen huis gegaan. Ik had gisteren wel last van post-vakantie-blues, voelde me erg emotioneel, waarom kon ik zelf niet echt beredeneren.... zit nog niet zo lekker in mijn vel op dit moment. Moet mezelf nu echt een trap onder mijn kont geven en wat leuks met de kids gaan doen ter afleiding. Alleen nog ff bedenken wat.... in ieder geval moet ik achter de pc vandaan!
Hoop dat bij jullie alles goed gaat en dat je lekker aan het genieten bent!
Ik hoop snel van je te horen!
Liefs
maandag 30 juli 2007 om 16:09
Hey meiden, ik heb jullie verwaarloosd, terwijl jullie mij zo gesteund hebben met advies geven. Sorry daarvoor. Ik heb niet meer meegelezen eerlijk gezegd, had er de puf niet voor ook. Teveel aan mijn hoofd met die relatie. Ik heb het nu uitgemaakt, en we kijken na zijn scheiding nog wel hoeveel we van elkaar houden, of het dan nog waard is het te proberen. Ik ben er erg verdrietig van, maar voel ook een stukje rust nu. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, een dikke *; voor de hulp toen.
donderdag 2 augustus 2007 om 19:40
@Rose Rouge, sorry dat ik nu pas reageer, ik ben afgelopen zaterdag teruggekomen van vakantie en deze week veel bij mijn vriend geweest. Net als jij heb ik ook last van post-vakantie-blues, ik kan echt wel janken, vooral zodra ik alleen ben. Hoe gaat het nu met jou, voel je je wat beter?
Wel apart dat we daar beiden last van hebben. Hoewel er tijdens de vakantie best wel strubbelingen waren, was het toch een succes, daar zijn we het beiden over eens. Maar samenwonen zit er echt niet in, dat realiseer ik me wel. Hoewel ik weet dat het niet anders kan, vind ik het toch heel moeilijk. Ik zou echt graag samen ergens aan willen bouwen en vind het moeilijk om dan weer alleen in mijn huis te zijn. Ieder bezig zijn eigen vakantiespullen op te ruimen en zijn eigen tuin bij te werken...
Overigens ga ik deze week nog wel leuke dingen voor mezelf doen, mijn vriend heeft het al weer erg druk met werk, maar dat vind ik niet zo erg. Ik mis echt vooral het samen ergens mee bezig zijn. Herken je dat?
Zowie, ik kan me voorstellen dat je even geen puf had om te schrijven. Wel rot dat het nu uit is tussen jullie, ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je je wat beter voelt!
Wel apart dat we daar beiden last van hebben. Hoewel er tijdens de vakantie best wel strubbelingen waren, was het toch een succes, daar zijn we het beiden over eens. Maar samenwonen zit er echt niet in, dat realiseer ik me wel. Hoewel ik weet dat het niet anders kan, vind ik het toch heel moeilijk. Ik zou echt graag samen ergens aan willen bouwen en vind het moeilijk om dan weer alleen in mijn huis te zijn. Ieder bezig zijn eigen vakantiespullen op te ruimen en zijn eigen tuin bij te werken...
Overigens ga ik deze week nog wel leuke dingen voor mezelf doen, mijn vriend heeft het al weer erg druk met werk, maar dat vind ik niet zo erg. Ik mis echt vooral het samen ergens mee bezig zijn. Herken je dat?
Zowie, ik kan me voorstellen dat je even geen puf had om te schrijven. Wel rot dat het nu uit is tussen jullie, ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je je wat beter voelt!
donderdag 2 augustus 2007 om 20:08
Hey Sunshine! Leuk dat je er weer bent! Fijn ook dat jullie vakantie een succes was, alleen balen dat je net als ik last hebt van post-vakantie-blues.... Wat rot voor je. Ik voel me nu weer beter, maar ik heb er een aantal dagen èrge last van gehad, ik had enòrm de pest in (waarover kon ik niet eens echt de vinger op leggen) en idd ook heel jankerig.... Nu ik hoor dat jij het ook had, realiseer ik me dat het misschien eigenlijk niet zo raar is dat ik zo'n bui had, op vakantie was het zoals ik het heel graag wil, net een gewoon normaal gezinnetje.... en dan kom je thuis en word je weer met je neus op de feiten gedrukt: je gaat allebei weer naar je eigen huis. De rest van mijn vakantie was ook wel weer leuk, toch wel veel samen gedaan. Sinds afgelopen dinsdag ben ik weer aan het werk, viel wel tegen, ik had er echt helemaal geen zin in. Maar ja, wat moet, dat moet. Nu heb ik gelukkig weer lekker weekend.
Ik hoop dat je snel uit je dip bent, schrijf het anders hier van je af, ik begrijp je volkomen! En ga lekker leuke dingen doen!
Zowie, wat rot voor je! Veel sterkte!
:R
Ik hoop dat je snel uit je dip bent, schrijf het anders hier van je af, ik begrijp je volkomen! En ga lekker leuke dingen doen!
Zowie, wat rot voor je! Veel sterkte!
:R
donderdag 2 augustus 2007 om 20:43
Rose Rouge, laat jij je vriend ook merken dat je het zo moeilijk hebt? Ik probeer dat niet te doen, ik wil niet afhankelijk overkomen ofzo, maar ik vind er dus echt niets aan om weer in mijn eigen huis te zijn, alleen.
Het liefst zou ik hem bellen en zeggen dat ik me nu helemaal niet goed voel, maar ik ben bang dat hij er toch niets mee kan en ik snap ook wel dat samenwonen erg ingewikkeld is, misschien is het ook meer dat ik een bepaalde vorm van geborgenheid zoek, vooral na een periode waarin we elkaar veel hebben gezien heb ik het gevoel dat ik me weer van hem moet losmaken en dat kost me veel moeite.
Dus ik zie het voor een groot deel ook als een probleem van/in mijzelf. Het gevoel steeds bij hem te willen zijn, alsof hij een soort magneet is ofzo. Hij merkt dit ook wel en vind dat ik erg op hem gericht ben. Eigenlijk is het voor mij wel goed om weer even los van hem te zijn, want dan richt ik me ook weer meer op mijn eigen dingen.
Ik zie ook erg tegen mijn werk op, vind jij jouw werk niet leuk of is het meer dat je weer moet wennen? Ik weet eigenlijk niet of ik mijn werk wel zo leuk vind, het is ook vooral dat ik het allemaal zo druk vind en zou willen dat het allemaal wat stabieler was.
Ik ben ook nog wel erg bezig met dingen die tijdens de vakantie zijn voorgevallen, ruzies die we hebben gehad, ik trek me alles zo enorm aan.
Nou ja, ik vind het in elk geval wel een pluspunt dat ik nu voor mezelf allerlei dingen heb gepland en laat zien dat ik een eigen leven heb.
Het liefst zou ik hem bellen en zeggen dat ik me nu helemaal niet goed voel, maar ik ben bang dat hij er toch niets mee kan en ik snap ook wel dat samenwonen erg ingewikkeld is, misschien is het ook meer dat ik een bepaalde vorm van geborgenheid zoek, vooral na een periode waarin we elkaar veel hebben gezien heb ik het gevoel dat ik me weer van hem moet losmaken en dat kost me veel moeite.
Dus ik zie het voor een groot deel ook als een probleem van/in mijzelf. Het gevoel steeds bij hem te willen zijn, alsof hij een soort magneet is ofzo. Hij merkt dit ook wel en vind dat ik erg op hem gericht ben. Eigenlijk is het voor mij wel goed om weer even los van hem te zijn, want dan richt ik me ook weer meer op mijn eigen dingen.
Ik zie ook erg tegen mijn werk op, vind jij jouw werk niet leuk of is het meer dat je weer moet wennen? Ik weet eigenlijk niet of ik mijn werk wel zo leuk vind, het is ook vooral dat ik het allemaal zo druk vind en zou willen dat het allemaal wat stabieler was.
Ik ben ook nog wel erg bezig met dingen die tijdens de vakantie zijn voorgevallen, ruzies die we hebben gehad, ik trek me alles zo enorm aan.
Nou ja, ik vind het in elk geval wel een pluspunt dat ik nu voor mezelf allerlei dingen heb gepland en laat zien dat ik een eigen leven heb.
vrijdag 3 augustus 2007 om 13:13
Rose Rouge, ik voel me nog steeds niet goed, heb ook de neiging om mjn vriend te bellen. Wel knap dat jij het bij jezelf hebt gehouden, kost je dat niet veel moeite? Meestal lukt mij dat ook wel, ik weet dat het iets van mijzelf is, iets wat ik vroeger gemist heb. Dat ik erg kinderlijk kan reageren, ik was bijv. op een gegeven moment ook jaloers doordat mijn vriend vaker alleen iets met zijn kind ging doen dan met mij, echt vreselijk, ik schaam me er ook voor, maar ik kan er niets aan doen.
Het zou ook stom zijn om nu te bellen, want hij heeft duidelijk gezegd dat hij het deze dagen heel druk zou hebben met werk en je gaat iemand toch niet op zijn werk bellen en zielig lopen doen. Ik weet ook niet waarom ik het allemaal zo rottig vind en niet wat positiever overal tegenaan kan kijken.
Het probleem is ook dat ik erg inactief word als ik me zo voel en hoewel het me meestal niet zoveel kan schelen als het een troep is, vind ik het wel heel genant als er onverwachts mensen langs komen. Maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar om de boel netjes te maken, ik duik vaak weer achter de PC, slaap lang uit.
Ik zal mezelf ook moeten leren accepteren zoals ik ben, misschien is dat wel één van mijn problemen.
Het zou ook stom zijn om nu te bellen, want hij heeft duidelijk gezegd dat hij het deze dagen heel druk zou hebben met werk en je gaat iemand toch niet op zijn werk bellen en zielig lopen doen. Ik weet ook niet waarom ik het allemaal zo rottig vind en niet wat positiever overal tegenaan kan kijken.
Het probleem is ook dat ik erg inactief word als ik me zo voel en hoewel het me meestal niet zoveel kan schelen als het een troep is, vind ik het wel heel genant als er onverwachts mensen langs komen. Maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar om de boel netjes te maken, ik duik vaak weer achter de PC, slaap lang uit.
Ik zal mezelf ook moeten leren accepteren zoals ik ben, misschien is dat wel één van mijn problemen.
vrijdag 3 augustus 2007 om 13:16
Ik schaam me dat ik zo ben, dat ik na zo'n vakantie zo'n moeite heb om weer alleen te zijn en zo de neiging heb om aan mijn vriend te gaan hangen.
Morgen zie ik hem al weer, maar het lijkt wel alsof het een vreselijk lange tijd is, zoals ik me nu gedraag.
Ik moet mezelf echt weer even een schop onder mijn achterwerk geven. Gelukkig ga ik zometeen iets leuks doen voor mezelf, hopen dat het daarna wat beter gaat.
Morgen zie ik hem al weer, maar het lijkt wel alsof het een vreselijk lange tijd is, zoals ik me nu gedraag.
Ik moet mezelf echt weer even een schop onder mijn achterwerk geven. Gelukkig ga ik zometeen iets leuks doen voor mezelf, hopen dat het daarna wat beter gaat.
dinsdag 7 augustus 2007 om 23:40
Hé, Rose Rouge, ik zie tot mijn spijt dat mijn bericht van gisteravond nu verdwenen is, heeft vast te maken met het omzetten naar de nieuwe site.
Ik had geschreven dat het wel beter met me ging. Ik ben vandaag bij de psych geweest en die gaf aan dat mijn verdrietige gevoel als ik alleen ben te maken heeft met mijn verleden en dus een 'oud gevoel' is. Ik weet niet of je daar iets mee kunt?
Verder gaat het tussen mijn vriend en mij erg lekker, ik heb het idee dat de vakantie en zelfs de aanvaringen tijdens de vakantie ons dichter bij elkaar hebben gebracht.
Het werken viel ook mee, dus al met al ben ik een stuk positiever dan vorige week.
Het is me ook gelukt om me over mijn lamlendigheid heen te zetten en ik ben best wel actief geweest in en om mijn huis en daardoor voelt het ook weer beter en meer als een thuis (i.p.v. een plek waar ik verblijf als ik de kinderen heb of mijn vriend moet werken, haha).
En hoe is het nu met jou? En lukt het een beetje met het hardlopen?
Ik had geschreven dat het wel beter met me ging. Ik ben vandaag bij de psych geweest en die gaf aan dat mijn verdrietige gevoel als ik alleen ben te maken heeft met mijn verleden en dus een 'oud gevoel' is. Ik weet niet of je daar iets mee kunt?
Verder gaat het tussen mijn vriend en mij erg lekker, ik heb het idee dat de vakantie en zelfs de aanvaringen tijdens de vakantie ons dichter bij elkaar hebben gebracht.
Het werken viel ook mee, dus al met al ben ik een stuk positiever dan vorige week.
Het is me ook gelukt om me over mijn lamlendigheid heen te zetten en ik ben best wel actief geweest in en om mijn huis en daardoor voelt het ook weer beter en meer als een thuis (i.p.v. een plek waar ik verblijf als ik de kinderen heb of mijn vriend moet werken, haha).
En hoe is het nu met jou? En lukt het een beetje met het hardlopen?
dinsdag 7 augustus 2007 om 23:51
Overigens, het advies van de psych was om dat verdrietige gevoel over me heen te laten komen en te 'ervaren', dus niet wegstoppen. Het zal dan langzamerhand steeds beter gaan.
Ik wil eigenlijk dat het NU goed gaat en dat ik gewoon kan genieten van een paar dagen voor mezelf. Ik vind het eigenlijk te gek voor woorden, want het waren maar 2 dagen en ik wist dat ik mijn vriend zaterdag al weer zou zien, maar blijkbaar kan ik weinig aan dat gevoel doen en moet ik het dus gewoon accepteren.
Het is wel zo dat het steeds een stukje beter gaat, ik heb vorig jaar echt momenten gehad dat ik dacht dat ik niet meer verder wilde leven, zo zwaar depressief voelde ik me soms tijdens die dagen, het enige wat me erdoorheen sleepte was de gedachte of de hoop dat het weer beter zou gaan na verloop van tijd. Dat is ook gebeurd. Maar ik kan me nog wel herinneren hoe gruwelijk dat gevoel was en dat heb ik al een hele tijd niet meer gehad. Dus er zit vooruitgang in al gaat het me wel eens te langzaam.
Ik heb onlangs ook wat gedoe met mijn ouders gehad en ik begin steeds meer in te zien dat zij gewoon steken hebben laten vallen en dat nog doen en ik me niet hoef uit te sloven om het allemaal goed te doen. Ik kwam er achter dat ik nota bene nog steeds een beetje bang ben voor mijn vader en ik heb eigenlijk nooit een normale vader-dochter band met hem gehad, waarbij je eens samen iets leuks doet of hem in vertrouwen neemt. Mijn vader was niet een soort veilige basis waar je altijd terecht kon, er was weinig interesse voor wat wij deden en wie wij waren. Dat verklaart denk ik wel waarom ik zo aan mijn vriend kan hangen, hij is ook een stuk ouder en ik denk dat ik nog steeds compensatie zoek voor de slechte band die ik met mijn vader had.
Als ik alleen in mijn huis ben voel ik me dus echt als een klein kind dat door haar ouders alleen gelaten is.
Ik wil eigenlijk dat het NU goed gaat en dat ik gewoon kan genieten van een paar dagen voor mezelf. Ik vind het eigenlijk te gek voor woorden, want het waren maar 2 dagen en ik wist dat ik mijn vriend zaterdag al weer zou zien, maar blijkbaar kan ik weinig aan dat gevoel doen en moet ik het dus gewoon accepteren.
Het is wel zo dat het steeds een stukje beter gaat, ik heb vorig jaar echt momenten gehad dat ik dacht dat ik niet meer verder wilde leven, zo zwaar depressief voelde ik me soms tijdens die dagen, het enige wat me erdoorheen sleepte was de gedachte of de hoop dat het weer beter zou gaan na verloop van tijd. Dat is ook gebeurd. Maar ik kan me nog wel herinneren hoe gruwelijk dat gevoel was en dat heb ik al een hele tijd niet meer gehad. Dus er zit vooruitgang in al gaat het me wel eens te langzaam.
Ik heb onlangs ook wat gedoe met mijn ouders gehad en ik begin steeds meer in te zien dat zij gewoon steken hebben laten vallen en dat nog doen en ik me niet hoef uit te sloven om het allemaal goed te doen. Ik kwam er achter dat ik nota bene nog steeds een beetje bang ben voor mijn vader en ik heb eigenlijk nooit een normale vader-dochter band met hem gehad, waarbij je eens samen iets leuks doet of hem in vertrouwen neemt. Mijn vader was niet een soort veilige basis waar je altijd terecht kon, er was weinig interesse voor wat wij deden en wie wij waren. Dat verklaart denk ik wel waarom ik zo aan mijn vriend kan hangen, hij is ook een stuk ouder en ik denk dat ik nog steeds compensatie zoek voor de slechte band die ik met mijn vader had.
Als ik alleen in mijn huis ben voel ik me dus echt als een klein kind dat door haar ouders alleen gelaten is.
woensdag 8 augustus 2007 om 13:52
Hoi sunshine,
hè balen dat je hele tekst weg was... ik vind het sowieso nog ff wennen op het nieuwe forum, maar ja, komt wel goed.
Fijn dat je je wat beter voelt en dat het goed gaat tussen jou en je vriend. Knap dat je je toch over je rotgevoel hebt heengezet en met je huis aan de slag bent gegaan. Ik las laatst toevallig van iemand de tip om juist als je je rot voelt, dingen te gaan doen waar je een hekel aan hebt, zit idd wel wat in vind ik, als je toch al een pesthumeur hebt, dan besteed je je negatieve energie tenminste nog op een nuttige manier... en daarna voel je je misschien toch ietsje beter, want het is altijd een prettig gevoel om een vervelend klusje achter de rug te hebben. In de praktijk moet ik dat nog toepassen, mijn ervaring is juist dat ik in een dip de neiging heb heel inactief te zijn (dan wil ik het liefste alleen maar liggen en nadenken - lees: malen -) en dat ik dan ook nog chaotisch ben en niet weet waar ik moet beginnen, dus ik weet niet of deze theorie voor mij werkt.
Wat ik uit jouw verhaal opmaak, is dat jouw angsten en negatieve gevoelens best te verklaren zijn vanuit je verleden. Misschien helpt het je wel als je je dat op de slechte momenten goed realiseert. Dan zou je op die momenten misschien ook niet moeten gaan piekeren over je vriend, maar nadenken over het verleden en de situaties die jou deze angsten hebben bezorgd. Zo kun je wellicht het verdriet van toen verwerken en accepteren dat je ouders zo waren en zijn, en daardoor ook de angsten loslaten... Ik heb zelf gelukkig geen negatieve ervaringen wat mijn ouders betreft, dus daar ligt het bij mij niet aan. Wel heb ik heel veel meegemaakt met mijn ex waaraan ik misschien die angsten heb overgehouden. In de relatie met hem had ik er ook helemaal geen last van, realiseer ik me nu. Had jij dat in vorige relaties wel?
Met mij gaat het op dit moment wel, maar ik vond mijn vriend de laatste week soms een beetje sjagrijnig reageren en dat zit me niet zo lekker. Ik begin dan weer te denken dat we misschien te veel bij elkaar zijn geweest (voor hem dan), of dat ie me niet meer zo leuk vindt of zo.... Ik kan er gewoon heel slecht tegen als iemand onaardig tegen me doet, wat dat betreft ben ik ècht een watje. Dat kwetst me echt, de tranen springen in mijn ogen, hetgeen ik natuurlijk vakkundig weet te verbergen (meestal moet ik dan acuut plassen, haha). Ik durfde hem ook niet te vragen of er iets was (bang dat ik er weer veel te veel achter zoek), maar ik heb me wel voorgenomen dat ik hem als het weer gebeurt er op aanspreek. Als hij ergens mee zit, of gewoon niet lekker in zijn vel zit, moet hij het me zeggen, dan heb ik er ook begrip voor dat hij anders reageert dan normaal. En als dat niet het geval is, maak ik hem duidelijk dat hij zó niet met mij moet omgaan. Als ik een pestbui heb, kuur ik dat ook niet op hem uit...
Liefs!
hè balen dat je hele tekst weg was... ik vind het sowieso nog ff wennen op het nieuwe forum, maar ja, komt wel goed.
Fijn dat je je wat beter voelt en dat het goed gaat tussen jou en je vriend. Knap dat je je toch over je rotgevoel hebt heengezet en met je huis aan de slag bent gegaan. Ik las laatst toevallig van iemand de tip om juist als je je rot voelt, dingen te gaan doen waar je een hekel aan hebt, zit idd wel wat in vind ik, als je toch al een pesthumeur hebt, dan besteed je je negatieve energie tenminste nog op een nuttige manier... en daarna voel je je misschien toch ietsje beter, want het is altijd een prettig gevoel om een vervelend klusje achter de rug te hebben. In de praktijk moet ik dat nog toepassen, mijn ervaring is juist dat ik in een dip de neiging heb heel inactief te zijn (dan wil ik het liefste alleen maar liggen en nadenken - lees: malen -) en dat ik dan ook nog chaotisch ben en niet weet waar ik moet beginnen, dus ik weet niet of deze theorie voor mij werkt.
Wat ik uit jouw verhaal opmaak, is dat jouw angsten en negatieve gevoelens best te verklaren zijn vanuit je verleden. Misschien helpt het je wel als je je dat op de slechte momenten goed realiseert. Dan zou je op die momenten misschien ook niet moeten gaan piekeren over je vriend, maar nadenken over het verleden en de situaties die jou deze angsten hebben bezorgd. Zo kun je wellicht het verdriet van toen verwerken en accepteren dat je ouders zo waren en zijn, en daardoor ook de angsten loslaten... Ik heb zelf gelukkig geen negatieve ervaringen wat mijn ouders betreft, dus daar ligt het bij mij niet aan. Wel heb ik heel veel meegemaakt met mijn ex waaraan ik misschien die angsten heb overgehouden. In de relatie met hem had ik er ook helemaal geen last van, realiseer ik me nu. Had jij dat in vorige relaties wel?
Met mij gaat het op dit moment wel, maar ik vond mijn vriend de laatste week soms een beetje sjagrijnig reageren en dat zit me niet zo lekker. Ik begin dan weer te denken dat we misschien te veel bij elkaar zijn geweest (voor hem dan), of dat ie me niet meer zo leuk vindt of zo.... Ik kan er gewoon heel slecht tegen als iemand onaardig tegen me doet, wat dat betreft ben ik ècht een watje. Dat kwetst me echt, de tranen springen in mijn ogen, hetgeen ik natuurlijk vakkundig weet te verbergen (meestal moet ik dan acuut plassen, haha). Ik durfde hem ook niet te vragen of er iets was (bang dat ik er weer veel te veel achter zoek), maar ik heb me wel voorgenomen dat ik hem als het weer gebeurt er op aanspreek. Als hij ergens mee zit, of gewoon niet lekker in zijn vel zit, moet hij het me zeggen, dan heb ik er ook begrip voor dat hij anders reageert dan normaal. En als dat niet het geval is, maak ik hem duidelijk dat hij zó niet met mij moet omgaan. Als ik een pestbui heb, kuur ik dat ook niet op hem uit...
Liefs!
