Relaties
alle pijlers
Irreële angsten
maandag 18 juni 2007 om 10:48
Op de één of andere manier lukt het me niet goed om hier vanaf te komen. Het lijkt alsof mijn gevoel en verstand twee hele verschillende kanten opgaan. Zo ben ik een heel zelfstandig type, kan veel zelf, ook op technisch/klus gebied, vind het heerlijk om alleen te zijn op zijn tijd, heb een goede baan, heb een goede band met mijn kinderen en heb het niet heel moeilijk met ze ondanks dat ik alleenstaande ouder ben. Ben verder ook heel nuchter, vind ook niet dat relaties volgens een bepaalde norm moeten verlopen. Maar dan toch...
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
maandag 1 oktober 2007 om 12:27
We hebben een gezellig weekend gehad, het slapen ging goed, mijn vriend heeft ook heerlijk tegen mij aangelegen.
Nu heeft hij het vanaf vandaag weer druk met werken en heb ik zelf voorgesteld om vanavond naar mijn eigen huis te gaan. Dit vond hij wel goed. Maar nu voelt het zo verrot, want ik wil helemaal niet naar mijn eigen huis. Ik wil vooral hem wat ruimte geven.
Het is ergens ook niet gezond toch dat ik vanavond niet alleen wil zijn, terwijl we al vrij intensief bij elkaar zijn geweest de laatste dagen. Ik denk als hij dit merkt dat hij het als benauwend ervaart en dat kan ik me ergens ook wel voorstellen.
Nu heeft hij het vanaf vandaag weer druk met werken en heb ik zelf voorgesteld om vanavond naar mijn eigen huis te gaan. Dit vond hij wel goed. Maar nu voelt het zo verrot, want ik wil helemaal niet naar mijn eigen huis. Ik wil vooral hem wat ruimte geven.
Het is ergens ook niet gezond toch dat ik vanavond niet alleen wil zijn, terwijl we al vrij intensief bij elkaar zijn geweest de laatste dagen. Ik denk als hij dit merkt dat hij het als benauwend ervaart en dat kan ik me ergens ook wel voorstellen.
maandag 1 oktober 2007 om 12:44
maandag 1 oktober 2007 om 13:33
Hallo,
Het is allemaal zo herkenbaar voor mij wat jullie hier schrijven. Ik heb namelijk ook last van die irreele angsten. Maar het verschil bij mij is dus, ik heb een mengeling van bindingsangst en verlatingsangst. (klinkt dubbel he?).
Ik ben bang me te binden uit angst om verlaten of teleurgesteld te worden. Mijn vriend en ik zijn bezig met het opknappen van een huisje!. Maar ik ben steeds bang dat het op de een of andere manier fout gaat lopen.
Begrijp me niet verkeerd. IK Wil heel graag. maar ik ben gewoon bang.
Ik zou hem voor geen goud kwijt willen. Maar ik zoek steeds bevestiging. Ik wil gewoon zwart op wit hebben dat het allemaal goed komt.
Ik zou nog het liefst gaan trouwen. Om zeker te weten dat we niet zo gemakkelijk uit elkaar gaan.
Ik ben ook in therapie daarvoor. Sinds vorig jaar December. Mijn psycholoog kon er precies haar vinger op leggen. Volgens haar komt het door mijn onzekerheid. dat heb ik altijd al gehad. Een enorme faalangst. Daar komen die irreele gedachten vandaan. Ze vertelt me dat ik me moet storten op de realistische gedachten (hoe gaat het nu?, wat is de reden dat je zo denkt?, is het nodig om zo te denken?, op wat voor manier zou je ook kunnen denken?)
En ik moet zeggen, dat werkt wel.
Waar de angsten vandaan komen, is voor mij heel duidelijk. En daardoor weet ik wel dat het allemaal goed komt.
Mijn opa is vorig jaar plotseling overleden. Dat heeft een ontzettende impact op mij gehad. Mijn vriend was (en is) voor mij mijn rots in de branding geweest.
toen ik in de armen van mijn vriend lag. Kwam er ineens zo een pijn dat ik hem zou kwijtraken. Toen zei ik iets heel raars tegen hem: Ik wil eerder doodgaan dan jij.
En toen hebben we samen liggen huilen.
Een week daarna gingen we samen weg. En kreeg hij ineens hele erge buikpijn. En ik was zo ontzettend bang dat hij iets ernstigs had.
Het zijn allemaal gedachtes wat eigenlijk helemaal niet realistisch is. Maar het sloopt je wel.
Het is allemaal zo herkenbaar voor mij wat jullie hier schrijven. Ik heb namelijk ook last van die irreele angsten. Maar het verschil bij mij is dus, ik heb een mengeling van bindingsangst en verlatingsangst. (klinkt dubbel he?).
Ik ben bang me te binden uit angst om verlaten of teleurgesteld te worden. Mijn vriend en ik zijn bezig met het opknappen van een huisje!. Maar ik ben steeds bang dat het op de een of andere manier fout gaat lopen.
Begrijp me niet verkeerd. IK Wil heel graag. maar ik ben gewoon bang.
Ik zou hem voor geen goud kwijt willen. Maar ik zoek steeds bevestiging. Ik wil gewoon zwart op wit hebben dat het allemaal goed komt.
Ik zou nog het liefst gaan trouwen. Om zeker te weten dat we niet zo gemakkelijk uit elkaar gaan.
Ik ben ook in therapie daarvoor. Sinds vorig jaar December. Mijn psycholoog kon er precies haar vinger op leggen. Volgens haar komt het door mijn onzekerheid. dat heb ik altijd al gehad. Een enorme faalangst. Daar komen die irreele gedachten vandaan. Ze vertelt me dat ik me moet storten op de realistische gedachten (hoe gaat het nu?, wat is de reden dat je zo denkt?, is het nodig om zo te denken?, op wat voor manier zou je ook kunnen denken?)
En ik moet zeggen, dat werkt wel.
Waar de angsten vandaan komen, is voor mij heel duidelijk. En daardoor weet ik wel dat het allemaal goed komt.
Mijn opa is vorig jaar plotseling overleden. Dat heeft een ontzettende impact op mij gehad. Mijn vriend was (en is) voor mij mijn rots in de branding geweest.
toen ik in de armen van mijn vriend lag. Kwam er ineens zo een pijn dat ik hem zou kwijtraken. Toen zei ik iets heel raars tegen hem: Ik wil eerder doodgaan dan jij.
En toen hebben we samen liggen huilen.
Een week daarna gingen we samen weg. En kreeg hij ineens hele erge buikpijn. En ik was zo ontzettend bang dat hij iets ernstigs had.
Het zijn allemaal gedachtes wat eigenlijk helemaal niet realistisch is. Maar het sloopt je wel.
maandag 1 oktober 2007 om 14:52
@Reiger en @Mabel, het klopt inderdaad wel dat onze behoeften hierin verschillen. Ik begin nu ook wel in te zien dat we beiden water bij de wijn moeten doen en niet alleen ik. Ik was er teveel op gericht dat ik me moet aanpassen en hem niet mag benauwen. Ik heb nu ook voorgesteld om wel te komen eten en daarna naar huis te gaan, zodat hij kan werken.
Mijn vriend is er nu ook mee bezig om zijn huis wat aan te passen zodat ik gemakkelijker kan blijven, gisteren hebben we een begin gemaakt. Ik heb inderdaad wel de neiging om teveel begrip te tonen voor de ander, daar help ik hem ook niet eens altijd mee, want ik merk ook dat hij soms juist een prikkel nodig heeft, een soort schop in zijn achterwerk. Net zo goed als ik dat ook wel eens nodig heb.
@Emaiden, bij mij is het ook een combinatie van bindingsangst en verlatingsangst, volgens mij hoort dit ook een beetje bij elkaar. Toen mijn vriend in het begin met het idee kwam om te samenwonen zag ik het eigenlijk ook niet zo zitten. Ik weet ook nu dat ik niet per sé hoef samen te wonen, het is meer dat als ik afspreek om elkaar vanavond niet te zien, dat ik dan een soort paniek voel, omdat ik niet weet of we elkaar dan morgen wel zullen zien. Vanaf woensdag heb ik er minder last van, want dan zien we elkaar meestal al niet.
Bij jou is het dus echt veroorzaakt door een recente gebeurtenis. Wat goed van je dat je hiervoor hulp hebt gezocht. Heb je je voorheen wel altijd goed aan iemand kunnen hechten? Bij mij is het namelijk meer een diepgeworteld probleem. En ook mijn vriend heeft issues ontstaan vanuit zijn jeugd.
Het is helemaal niet raar om bang te zijn dat de ander weggaat of doodgaat, maar als het je leven gaat beheersen dan wordt het wel een probleem. Er zijn een heleboel dingen die kunnen gebeuren, het zou gezond zijn om daar niet teveel bij stil te staan en er op te vertrouwen dat mocht er iets gebeuren, je altijd wel weer de kracht hebt om eruit te komen. Maar eigenlijk zouden we er gewoon niet zo mee bezig moeten zijn, want dat is het probleem, we denken er elke dag aan dat er misschien iets ergs kan gebeuren en daardoor vertonen we bepaald gedrag, zoals te dwangmatig bij iemand willen zijn, of juist iemand van je afduwen om afstand te creëren, zodat iemand je minder kan 'raken'.
Wat jouw psycholoog zegt klopt dus wel, je moet de gedachte dat er iets ergs kan gebeuren niet laten overheersen en vervangen door meer positieve gedachten. Tegelijkertijd moet je ook leren je gedrag aan te passen, zodat niet alles in het teken staat van de angst om te verliezen (teveel aan iemand aanpassen bijv.).
Mijn vriend is er nu ook mee bezig om zijn huis wat aan te passen zodat ik gemakkelijker kan blijven, gisteren hebben we een begin gemaakt. Ik heb inderdaad wel de neiging om teveel begrip te tonen voor de ander, daar help ik hem ook niet eens altijd mee, want ik merk ook dat hij soms juist een prikkel nodig heeft, een soort schop in zijn achterwerk. Net zo goed als ik dat ook wel eens nodig heb.
@Emaiden, bij mij is het ook een combinatie van bindingsangst en verlatingsangst, volgens mij hoort dit ook een beetje bij elkaar. Toen mijn vriend in het begin met het idee kwam om te samenwonen zag ik het eigenlijk ook niet zo zitten. Ik weet ook nu dat ik niet per sé hoef samen te wonen, het is meer dat als ik afspreek om elkaar vanavond niet te zien, dat ik dan een soort paniek voel, omdat ik niet weet of we elkaar dan morgen wel zullen zien. Vanaf woensdag heb ik er minder last van, want dan zien we elkaar meestal al niet.
Bij jou is het dus echt veroorzaakt door een recente gebeurtenis. Wat goed van je dat je hiervoor hulp hebt gezocht. Heb je je voorheen wel altijd goed aan iemand kunnen hechten? Bij mij is het namelijk meer een diepgeworteld probleem. En ook mijn vriend heeft issues ontstaan vanuit zijn jeugd.
Het is helemaal niet raar om bang te zijn dat de ander weggaat of doodgaat, maar als het je leven gaat beheersen dan wordt het wel een probleem. Er zijn een heleboel dingen die kunnen gebeuren, het zou gezond zijn om daar niet teveel bij stil te staan en er op te vertrouwen dat mocht er iets gebeuren, je altijd wel weer de kracht hebt om eruit te komen. Maar eigenlijk zouden we er gewoon niet zo mee bezig moeten zijn, want dat is het probleem, we denken er elke dag aan dat er misschien iets ergs kan gebeuren en daardoor vertonen we bepaald gedrag, zoals te dwangmatig bij iemand willen zijn, of juist iemand van je afduwen om afstand te creëren, zodat iemand je minder kan 'raken'.
Wat jouw psycholoog zegt klopt dus wel, je moet de gedachte dat er iets ergs kan gebeuren niet laten overheersen en vervangen door meer positieve gedachten. Tegelijkertijd moet je ook leren je gedrag aan te passen, zodat niet alles in het teken staat van de angst om te verliezen (teveel aan iemand aanpassen bijv.).
donderdag 4 oktober 2007 om 14:39
Ik herken dit: juist iemand van je afduwen om afstand te creëren, zodat iemand je minder kan 'raken'
Ben er inmiddels wel achter dat dat onzin is! Je hebt namelijk nog meer verdriet als hij uiteindelijk echt gaat, je realiseerd je dat je het zelf verpest hebt!
Toch blijft het een gevoelig punt in mijn huidige relatie! Zo jammer want ik kan mezelf dan niet helemaal geven en niet optimaal genieten. Moet zeggen dat het de afgelopen 2 weken erg goed gaat, ben lekker met vriendinnen weggeweest en ook m'n studie is inmiddels begonnen. M'n aandacht is niet continue gericht op mijn vriend. Wat voor mij een hele opluchting is, maar uiteraard ook voor hem! Hij gaat zaterdag lekker opstap met vrienden en ik slaap dan sinds tijden weer alleen, en om eerlijk te zijn kijk ik er naar uit! (hoop niet dat ik er zaterdag anders over denk!)
Ben er inmiddels wel achter dat dat onzin is! Je hebt namelijk nog meer verdriet als hij uiteindelijk echt gaat, je realiseerd je dat je het zelf verpest hebt!
Toch blijft het een gevoelig punt in mijn huidige relatie! Zo jammer want ik kan mezelf dan niet helemaal geven en niet optimaal genieten. Moet zeggen dat het de afgelopen 2 weken erg goed gaat, ben lekker met vriendinnen weggeweest en ook m'n studie is inmiddels begonnen. M'n aandacht is niet continue gericht op mijn vriend. Wat voor mij een hele opluchting is, maar uiteraard ook voor hem! Hij gaat zaterdag lekker opstap met vrienden en ik slaap dan sinds tijden weer alleen, en om eerlijk te zijn kijk ik er naar uit! (hoop niet dat ik er zaterdag anders over denk!)
donderdag 4 oktober 2007 om 23:01
Het houdt je relatie ook spannend, als je elkaar na een paar dagen weer ziet. Veel relaties worden een sleur, omdat je altijd samen bent. Ik vind het heerlijk als ik tijd voor mezelf heb, nergens rekening mee hoef te houden.
Wat je jezelf moet voorhouden; hij IS er, niet op dat moment, maar wel op de achtergrond. En je weet dat je hem snel weer ziet.
Als je je dat realiseert wordt het misschien makkelijker om los te laten op dat moment. En je kunt uitkijken naar de dag dat je elkaar weer ziet. Dat is spannend en wordt het niet snel een sleur.
Want samenwonen kan soms ook benauwen, niet iedereen is daarvoor gemaakt of kan daar goed tegen. Als ik samenwoon en vriend zou altijd thuis zijn, dan zou ik het niet trekken. Als hij altijd bij me zou willen zijn, heel aanhankelijk naar mij toe, zou ik het erg benauwd krijgen en dan zou ik afstand willen scheppen. Als ik minder aandacht krijg, zoek ik het zelf op...
misschien werkt het zo ook bij jullie mannen?
Wat je jezelf moet voorhouden; hij IS er, niet op dat moment, maar wel op de achtergrond. En je weet dat je hem snel weer ziet.
Als je je dat realiseert wordt het misschien makkelijker om los te laten op dat moment. En je kunt uitkijken naar de dag dat je elkaar weer ziet. Dat is spannend en wordt het niet snel een sleur.
Want samenwonen kan soms ook benauwen, niet iedereen is daarvoor gemaakt of kan daar goed tegen. Als ik samenwoon en vriend zou altijd thuis zijn, dan zou ik het niet trekken. Als hij altijd bij me zou willen zijn, heel aanhankelijk naar mij toe, zou ik het erg benauwd krijgen en dan zou ik afstand willen scheppen. Als ik minder aandacht krijg, zoek ik het zelf op...
misschien werkt het zo ook bij jullie mannen?
donderdag 4 oktober 2007 om 23:02
zaterdag 6 oktober 2007 om 00:21
Julus, fijn dat je reageert, het is inderdaad zoals je het schrijft. Het gekke is, dat ik jouw gevoel ook snap, want ik heb ook momenten dat ik het heerlijk vind om alleen te zijn. Meestal is dat als ik weet dat ik mijn vriend bijna ga zien. En het is zoals je zegt, de relatie blijft frist en spannend, we zijn nog steeds heel innig met elkaar, de aandacht die hij me geeft is ook heel oprecht en voelt heel goed. Ik denk dat mijn vriend en ik beiden geen types zijn van een gelijkmatig leven, maar meer van de ups en downs.
En nu heb ik even een 'down' in mijn leven en dan is mijn vriend er ook echt voor mij. De relatie wordt denk ik meer gelijkwaardig als je allebei ook alleen kunt zijn en erop vertrouwt dat de ander er voor je is als het nodig is.
Zonnestraal, ik ben blij te horen dat het goed met je gaat. Met mij gaat het ook wel goed, ik voel dat het goed zit tussen ons en dat die 'spoken' in mijn hoofd het allemaal moeilijker maken voor mezelf, terwijl het helemaal niet nodig is. Ik weet ook dat ik niet het gemakkelijkste 'exemplaar' heb als vriend, maar dat de bedoelingen ook wel weer goed zijn. Vandaag was ik in elk geval heel blij met hem.
En nu heb ik even een 'down' in mijn leven en dan is mijn vriend er ook echt voor mij. De relatie wordt denk ik meer gelijkwaardig als je allebei ook alleen kunt zijn en erop vertrouwt dat de ander er voor je is als het nodig is.
Zonnestraal, ik ben blij te horen dat het goed met je gaat. Met mij gaat het ook wel goed, ik voel dat het goed zit tussen ons en dat die 'spoken' in mijn hoofd het allemaal moeilijker maken voor mezelf, terwijl het helemaal niet nodig is. Ik weet ook dat ik niet het gemakkelijkste 'exemplaar' heb als vriend, maar dat de bedoelingen ook wel weer goed zijn. Vandaag was ik in elk geval heel blij met hem.
woensdag 24 oktober 2007 om 12:24
Nadat het een tijd goed is gegaan voel ik me nu toch weer minder. Mijn vriend krijgt het nu drukker met werk en dat betekent dat hij ook 's avonds doorwerkt en dan doodop is. Zijn werk is nogal met pieken en dalen en soms moet iets gewoon in vrij korte tijd af. Dan is het voor hem bij wijze van spreken alleen werken en slapen.
Ik voel weer die paniek, terwijl ik weet dat het niets met mij te maken heeft. We hebben zelfs maandagavond een hele gezellige avond gehad, dat hebben we speciaal zo afgesproken. Ik probeer nu dus uit alle macht om hem met rust te laten. We hebben wekenlang elkaar vrij veel kunnen zien en nu is het gewoon even druk. Maar het kost me zoveel moeite.
Ook vind ik het moeilijk als ik (vrij laat) naar bed ga en hij blijft nog zitten, omdat hij het prettig vindt nog even alleen te zitten. Het voelt dan alsof hij niet graag bij mij is. Dan voel ik me al verongelijkt als hij een film uitkijkt die we samen aan het kijken waren. (terwijl hij ook nog zegt dat hij hem later met mij nog eens wil kijken). Ik voel me soms net een klein kind.
Ik voel weer die paniek, terwijl ik weet dat het niets met mij te maken heeft. We hebben zelfs maandagavond een hele gezellige avond gehad, dat hebben we speciaal zo afgesproken. Ik probeer nu dus uit alle macht om hem met rust te laten. We hebben wekenlang elkaar vrij veel kunnen zien en nu is het gewoon even druk. Maar het kost me zoveel moeite.
Ook vind ik het moeilijk als ik (vrij laat) naar bed ga en hij blijft nog zitten, omdat hij het prettig vindt nog even alleen te zitten. Het voelt dan alsof hij niet graag bij mij is. Dan voel ik me al verongelijkt als hij een film uitkijkt die we samen aan het kijken waren. (terwijl hij ook nog zegt dat hij hem later met mij nog eens wil kijken). Ik voel me soms net een klein kind.
woensdag 24 oktober 2007 om 13:11
Mabel, dit topic heb ik gestart omdat ik in therapie ben en daar naar voren komt dat ik soms irreëel reageer doordat ik gevoelens uit het verleden niet verwerkt heb. Ik heb hier een aantal 'lotgenoten' gevonden die deze gevoelens herkennen.
Het andere topic gaat over de ingewikkelde situatie met mijn vriend, onze kids, zijn rouw etc. Ik had ook de behoefte aan contact met mensen die specifiek daar ervaring mee hebben. Ik vond het twee verschillende dingen, hoewel er natuurlijk ook raakvlakken zijn.
Het andere topic gaat over de ingewikkelde situatie met mijn vriend, onze kids, zijn rouw etc. Ik had ook de behoefte aan contact met mensen die specifiek daar ervaring mee hebben. Ik vond het twee verschillende dingen, hoewel er natuurlijk ook raakvlakken zijn.
woensdag 7 november 2007 om 19:24
Even van me afschrijven. Ik zit weer in een dip, heb het op het werk wat drukker en kan met niet concentreren. Er komt eigenlijk weinig uit mijn handen, ik probeer wel steeds kleine dingetjes te doen.
Ik merk als ik bij mijn vriend ben dat het allemaal gemakkelijker gaat, thuis loop ik als een kip zonder kop rond en weet niets te doen, als ik bij m'n vriend ben voel ik me rustig, kan ik lekker op de bank zitten TV kijken of een boek lezen, maar ook klusjes gaan veel meer vanzelf en ik vind het zelfs wel leuk. Maar ja, ik zal toch moeten leren om op die dagen zonder hem ook rust te vinden. Ik vermaak me wel en ik doe vanalles, maar het voelt op de één of andere manier leeg.
Ik heb nu ook het gevoel dat het me allemaal even teveel wordt, misschien zou het goed zijn me ziek te melden en rust te nemen. Een weekje naar de zon zou helemaal geweldig zijn, maar dat zit er denk ik voorlopig niet in.
Ik merk als ik bij mijn vriend ben dat het allemaal gemakkelijker gaat, thuis loop ik als een kip zonder kop rond en weet niets te doen, als ik bij m'n vriend ben voel ik me rustig, kan ik lekker op de bank zitten TV kijken of een boek lezen, maar ook klusjes gaan veel meer vanzelf en ik vind het zelfs wel leuk. Maar ja, ik zal toch moeten leren om op die dagen zonder hem ook rust te vinden. Ik vermaak me wel en ik doe vanalles, maar het voelt op de één of andere manier leeg.
Ik heb nu ook het gevoel dat het me allemaal even teveel wordt, misschien zou het goed zijn me ziek te melden en rust te nemen. Een weekje naar de zon zou helemaal geweldig zijn, maar dat zit er denk ik voorlopig niet in.
