Irreële angsten

lichtgeraakt, misschien..

Ja de dag daarvoor gaan ze inclusief deze vriend met z'n allen (mannen onder mekaar) weg, hé daar wil ik écht niet bij zijn hoor en gun hem ook echt zo'n dag. Die zondag gaat ie gewoon naar zijn huis, waar zijn vriendin en kind dan ook gewoon bij zijn en waar we al is vaker samen naar toe zijn geweest wat heel gezellig was. Waarom zou ik nu dan ineens niet willen? Maar ja.. ik zal het wel té negatief opvatten. Er spelen wat meer dingen waardoor ik sneller alles negatief opvat. Ik heb er ook geen ruzie omgemaakt, maar het voelde gewoon niet zo fijn.



Ik kan me heel goed voorstellen dat het niet leuk is om te horen dat hij niet zo met jou bezig is. Maar je staat wel altijd voor hem klaar wanneer hij geld nodig heeft.. Als je er met hem over praat doet hij dan meer z'n best om 'rekening' met jou te houden?

Sunshine, ik zit soms met pijn in het hart je berichten te lezen.

Waarom draai je het niet eens om? Je stelt je zo afhankelijk op, je hangt zo aan hem. En hij lacht je daarom een beetje uit.

Waarom neem jij eens niet meer afstand? Als hij bij je wil komen of vraagt of jij bij hem wil komen, doe dan eens alsof je er geen zin in hebt.

Ik heb ooit een relatie gehad met een man die erg op jouw vriend leek qua gedrag (hij stelde zich ook zo onafhankelijk op). Na enige tijd werd ik het moe en deed ik alsof ik minder behoefte aan hem had. Toen was hij het die erop aandrong om me te zien! (Het duurde weliswaar enige tijd voor hij het door had.) Kortom: hoe meer ik liet zien dat ik afhankelijk van hem was, hoe meer hij zich terugtrok, en omgekeerd. Dat is volgens mij niet 'mannelijk', maar maakt deel uit van zijn persoonlijkheid.

Als ik lees dat je vriend niet altijd bij je wil slapen, en jij je afvraagt of dit typisch mannelijk is, dan moet ik nee antwoorden.

Heb dat nog nooit meegemaakt. Als een man blij met mij is, wil hij gewoon zo vaak mogelijk bij me zijn en ook slapen. Mijn vriend grijpt alles aan om me te zien en om bij me te kunnen slapen.

Ik wil niet al te negatief zijn, maar ik vind dat er weinig positiefs klinkt uit je berichten over je relatie. Het is niet 1 dingetje, het zijn vele dingetjes die niet zo positief overkomen. En het zijn veel dingen waaruit lijkt dat je vriend minder bij je wil zijn. Waaruit ik de conclusie zou trekken dat hij dus niet zo graag bij je is en dan moet je je afvragen waarom hij bij je is. Misschien niet om de juiste redenen? Maar misschien zie ik het helemaal fout, maar dat is hoe ik het zelf zou interpreteren..

Maar reiger..eigenlijk is dat toch niet goed, dat je uberhaupt zo'n houding moet aannemen wil je je vriend wat aanhankelijker krijgen??

Dat moet toch vanzelf gaan en niet door allerlei spelletjes?

Julus schreef op 27 september 2007 @ 19:15:

Maar reiger..eigenlijk is dat toch niet goed, dat je uberhaupt zo'n houding moet aannemen wil je je vriend wat aanhankelijker krijgen??

Dat moet toch vanzelf gaan en niet door allerlei spelletjes?

Julus, daar ben ik het helemaal mee eens. Toen ik na de relatie waar ik het in mijn vorige bericht over had, mijn man leerde kennen, vond ik het heerlijk dat hij helemaal uit zichzelf zoveel mogelijk bij me wilde zijn en dat hij me keer op keer zei dat hij het zo fijn vond om samen te kunnen slapen. Nu na acht jaar wil hij nog altijd niet één nacht van me gescheiden zijn.



Maar bij Sunshine d'r vriend gaat het niet vanzelf, haar vriend heeft niet die behoefte aan bijvoorbeeld samen slapen, en het enige alternatief, lijkt me, is de relatie beëindigen. Als ik het was, met de ervaring die ik heb, zou ik dat zeker doen. Maar Sunshine laat uit alles blijken dat ze dat helemaal niet wil. Dan liever een spelletje spelen dan je zo afhankelijk opstellen, lijkt me. Het kan tenminste je eigenwaarde versterken, en misschien op die manier uiteindelijk leiden tot een meer gelijkwaardige relatie of tot de beëidiging van de relatie.

Ik denk ook dat het uiteindelijk gaat leiden tot meer frustratie, je moet immers op te tenen lopen om eea "soepel" te laten verlopen. En niks is zo erg om bij iemand te zijn die je negeert/afwijst. Vreselijk is dat..kan niet goed gaan.

Snap niet zo goed waarom hij een/deze relatie wil.

Maar de vraag is of jij dat vol gaat houden, zijn wispelturige gedrag.

Jij weet nooit hoe je je moet gedragen. En je moet maar afwachen in wat voor bui hij is, en je eigen humeur of gedrag er op afstemmen. Dat is toch doodvermoeiend? En ook nog eens slecht voor je eigen gemoedstoestand en wellbeing. Je kunt je toch niet voortdurend aanpassen aan zijn gedrag of houding van dat moment, dat is killing. Straks ben jij compleet leeg en ongelukkig. Ja er zullen echt leuke momenten zijn, maar daar kun je dan nie van genieten omdat je nog bijkomen van het vorige euvel..

Sunshine585 schreef op 27 september 2007 @ 20:20:

Julus, het is niet zo dat hij nooit laat merken dat hij graag bij me is. Op de één of andere manier, als hij het druk heeft met werk kan hij mij er niet altijd bij hebben. En dan hoeft samen slapen van hem ook niet per sé, want hij moet de volgende dag weer bezig met werk en als ik er ben is hij bang dat hij te lang blijft hangen met ontbijten omdat we zo gezellig aan het kletsen zijn of dat ik teleurgesteld ben als hij meteen het bed uit springt om te werken (wat ik dus niet ben, want dat snap ik, doe ik zelf ook als ik moet werken).

Hij is erg chaotisch en kan zich ontzettend slecht concentreren. Vaak als hij iets vertelt tijdens het TV kijken valt hij zichzelf om de haverklap in de rede, omdat hij iets op TV ziet, een grappige reclame of wat dan ook. Dus als ik er ben komt hij veel moeilijker aan het werk (hij werkt thuis).

Hij is hierin en in een aantal andere dingen, nogal 'apart'. En dan komt ook nog het verlies van zijn kind erbij, dat versterkt het allemaal.



Maar hij is dus ook heel lief. En dat maakt het zo lastig om er een punt achter te zetten. Hij belde net, ging een hapje eten met een vriend en dan zegt hij wel weer dat hij zin heeft om het weekend weer bij elkaar te zijn en dat het toch wel een rare, drukke week was. Ik kan hem soms zo moeilijk peilen, de ene keer zegt hij dit, dan weer dat en hij lijkt soms ook met de beste wil van de wereld niet te snappen waar ik me druk om maak. En ik denk dat mijn stemming meewaait met hoe hij doet en dat ik dus de ene keer op het punt sta het uit te maken en dan even later (zoals na zijn belletje) ben ik weer een stuk positiever.

Die wisselende stemmingen plemp ik hier dan op het Forum neer en dan snapt niemand meer wat ik nou wil, maar ik zelf ook niet. En dan heb ik het gevoel dat iedereen gek van mij wordt.



Ik zal o.a. moeten leren om goed mijn grenzen te bewaken en duidelijk naar hem toe te zijn. Zoals Reiger zegt, misschien pakt het positief uit. In de vakantie waren we meer bij elkaar en waren mijn kids erbij, ik ben heel eerlijk en duidelijk tegen hem geweest over bepaald gedrag en uiteindelijk heeft het ons dichter bij elkaar gebracht en waren we veel closer.

Dus als ik sterker in mijn schoenen sta en bijv. zou leren om in de periodes dat hij op werk gefocussed is te denken 'ach, er komt wel weer een bui tegenin', en als ik op het financiele gebied meer op mijn strepen zou staan, kortom als ik leer assertiever te worden, zonder me er vervolgens schuldig bij te voelen, dan zou het denk ik al een stuk makkelijker zijn. Maar ja, is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik vind je laatste alinea verontrustend; waarom moet jij je aanpassen?

Waarom moet jij leren om om te gaan met zijn buien?

Je cijfert jezelf compleet weg op die manier. Eigenlijk mag jij jij niet zijn, je wordt ontkent. Je bent zoals je bent en als hem dat niet bevalt, moet hij toch gewoon verder zoeken?

Sunshine, ik denk dat je inderdaad nog een stuk assertiever 'moet' worden. Je lijkt me een hele lieve vrouw die heel veel (te veel?) begrip heeft voor anderen, maar sommige mensen maken daar gewoon misbruik van. Soms zonder dat ze het zelf beseffen.

Je vriend zou heel wat verliezen als hij je kwijt zou raken, maar omdat jij je afhankelijk opstelt beseft hij dat niet, hij denkt waarschijnlijk niet eens aan de mogelijkheid dat JIJ wel eens een einde aan de relatie zou kunnen maken? Ik zou, als ik jou was, eens mijn eigen dingen gaan doen en een beetje afstand nemen. Je schrijft dat je zelf voorgesteld had om in de week geen contact meer te hebben maar dat hij dat niet wou. Nou, en? Ik ben benieuwd wat er zou gebeuren als jij zou zeggen : 'maar ik wil het wel'. En daarnaar dan handelen.

Nu lijkt het wel alsof zijn wil wet is. Je zou dat ook eens kunnen omdraaien. Jij beslist dat je voorlopig geen contact meer wil tijdens de week en dat moet hij dan respecteren, net zoals jij respecteert dat hij niet altijd wil dat je bij hem slaapt. Dan wordt het een stuk gelijkwaardiger en daardoor ga jij je sterker en onafhankelijker voelen en wie weet wat er dan allemaal gebeurt.

Ik heb zelf ook zo'n leerproces moeten doormaken, in mijn eerste huwelijk. Ik heb ontzettend veel gehad aan het boek 'Niet morgen maar nu' van Wayne Dyer, volgens mij is het in elke bibliotheek te krijgen. Bij mij heeft het mijn leven compleet veranderd en als ik nu gelukkig ben en de relatie heb die me gelukkig maakt, is het voor een groot deel aan dat boek te danken. Ik raad het je echt aan!

Welterusten.

Vooor wat het waard is, ik ben het met Reiger en Julus eens.

Ik denk dat jij heldere grenzen moet stellen, niet alleen voor je vriend, maar vooral voor jezelf; Je geeft al aan dat je zelf ook in een bepaald "ontwikkelings"proces zit en door wat meer kaders aan te brengen in je eigen leven krijg je meer grip op jezelf en tijd en energie; nu "wieber" je veel te veel mee met de stemmingen van je vriend. Als je sterk in je schoenen stond zou dat geen probleem zijn.

Meer concreet, als voorbeeld, je kunt hier en nu besluiten om je niet meer naar huis te laten "sturen" en mocht hij dat een probleem vinden, dan besluit dat je dan geen afspraak meer maakt om te blijven slapen. Als er afgesproken is te blijven slapen, dan blijf je slapen PUNT.

Dat moet je aan je vriend meedelen. Niet op het moment dat je weer weggestuurd dreigt te worden, maar juist als het niet aan de orde is.

Ander voorbeeld, geld lenen. Aangezien hij zelf de financiën strikt gescheiden wil houden èn het niet nodig vindt wat achter de hand te hebben, hoef jij hem ook niet uit de brand te helpen. Je bent zn moeder niet en hij is een grote jongen, hij kan best de consequenties dragen van zn eigen leefwijze.

Hoi, Sun, ja ik bedacht later dat mn posting ms wel wat streng kon overkomen, maar ik had een beetje haast.

Ik vertrouwde erop dat je me wel een beetje "kent" , incl de goede bedoelingen ........... dus heb ik het maar zo gelaten.



prettig weekend

Lieve Sunshine,



Ik lees mee op je topic en herken je worsteling. Ik herken ook de meegaandheid die je beschrijft in je relatie met een wispelturige man. Ik lees je verhalen, omdat ik hoop dat er iets in staat waardoor ik zelf beter weet wat ik moet doen in een soortgeijke situatie. Zoals ik jouw verhalen lees, denk ik dat je uiteindelijk in een proces zit waarbij je jezelf leert kennen. Deze relatie doet een hoop met je, dat kan op zichzelf heel waardevol zijn. Echter, zoals Reiger treffend schreef, ook ik lees met pijn in het hart je postings. Jouw behoefte aan liefde wordt niet voldoende vervuld. Als jij stelselmatig meer behoefte hebt aan aandacht, intimiteit, of gewoon bij elkaar zijn dan hij, vreet dat aan je zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde.



De truc van wanneer jij wat afstand neemt, hij wat harder gaat werken, waardoor je je mss wat beter voelt, is een schijnoplossing. Is het niet zo dat er daarna dan tóch weer een moment komt dat jij weer tegen een muur aanloopt bij hem? Denk je net een beetje controle te hebben, krijg je weer de deksel op je neus. Hij voelt de dingen anders dan jij, voor jou is het steeds onvoorspelbaar en heel hard wanneer hij weer afstand neemt.



Julus en Reiger zeggen heel waardevolle dingen, Ikzelf denk ook: op deze manier werkt het niet. Trucs toepassen werkt uiteindelijk ook niet, omdat jullie heel anders blijven denken en voelen over essentieële zaken. Jullie passen op emotioneel niveau niet goed bij elkaar?



Maar het is vreselijk moeilijk om de relatie te beeindigen. Je krijgt vast van alle kanten dit advies. Maar omdat er ook dingen wél goed gaan tussen jullie, leef je wrs op de hoop dat het beter wordt, en zie je nog potentie.



Maar misschien projecteer ik teveel. Ik weet het niet. Ikzelf zit in een lastig parket. Ik probeer met mijn vriend aan de relatie te bouwen. Wij hebben problemen op het gebied van vertrouwen. Wij hebben moeite met intimiteit. Het lijkt alsof steeds één van beiden afstand neemt. Allebei heel gevoelig voor het doen en laten van de ander. Met name in het verleden stond hij zo in de relatie zoals jij je vriend beschrijft. Ik paste ook de truc van het zelf afstand nemen toe. Echter, daar ik dat feitelijk deed om weer aandacht van hem te krijgen, was ik net zo afhankelijk als daarvoor.



Nu is dat veranderd. Ik merk dat hij heel serieus is, en geloof in zijn oprechte keuze voor mij. We proberen allebei aan de relatie te werken, we weten dat we problemen hebben en dat we daar aan moeten werken. Nu is het volgende gebeurd: hij was dinsdagavond uit. Een all-nighter, uiteindelijk met een groepje thuis bij een meisje beland. Een kennis van een vriend. Hij heeft ook drugs gebruikt. Nu kreeg hij gisteravond een sms, een uitnodiging voor ee feestje. Na vragen van mijn kant gaf hij toe: dat meisje heeft hij mee gezoend, toen het uit was tussen ons. Later in het gesprek gaf hij toe dat ze een aantal keer met elkaar in bed zijn beland (tuurlijk). Hij heeft na dinsdag dus informatie achter gehouden. Ik ben heel erg overstuur geraakt hiervan. Ik weet niet hoe ik hem moet vertrouwen. Het verleden is heel pijnijk, ook dat komt weer naar boven.



Ik typ dit en ik denk: je/jullie zullen wel meewarig het hoofd schudden en denken wat is dit voor overtrokken kinderachtig gedoe. Maar ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Als ik het uit maak verlies ik een hoop, wat de relatie heeft wel potentie en wij hebben ook een kindje samen (maar eerlijkgezegd geloof ik niet meer in als-dan scenario's. Het moet nú goed zijn). Als ik hier overheen stap verlies ik voor mijn gevoel mijn zelfrespect, bovendien zit ik in een realtie waarin ik me niet veilig voel.



Ik geloof dat hij niet vreemdgaat, maar door het verleden vertrouw ik hem niet helemaal, ben ik bang, snel gekwetst. Nu gaat het steeds zo dat we iets opbouwen, maar dat er dan weer iets gebeurd waardoor onze relatie een kaartenhuis lijkt dat weer instort.

Ik wíl hem graag vertrouwen, ik wíl dat we het redden samen. Ik weet dat ik daar mijn aandeel ook in moet nemen.



Hij belde vanochtend, zei dat hij hoopt dat ik me er overheen kan zetten. Ik weet niet wat ik moet doen. Dat heb ik gezegd. Verstandig is het om het uit te maken. Maar gevoelsmatig wíl ik dat niet. Ik kom er niet uit....

Stom genoeg bleek dat smsje helemaal niet van die dame van dinsdag te zijn. Een vriendin van zijn zusje stuurde het per abuis. Hij belde en smste me hier gisteravond over. Maar goed, dat feit maakt in the end niet zoveel uit.

Ik geloof dat het is gebeurd toen het uit was. Waarschijnlijk heeft hij achtergehouden dat hij dinsdag op stap was met een meisje met wie hij het bed heeft gedeeld voor zich gehouden, omdat hij weet dat het problemen veroorzaakt. Het feit dat dit problemen veroorzaakt, zegt een hoop over het dieperliggende probleem, het vertrouwen dat er niet is.

Misschien is het wel heel overdreven om gekwetst te zijn wanneer je vriend uitgaat met een ex (in een groep).



Echter, hij begrijpt heel goed waarom het zo pijnlijk is voor mij. Zelf zou hij ook heel boos en verdrietig zijn, dat heeft hij gezegd. Hij noemt het zelf verraad. Het is een vertrouwenskwestie. Hij heeft iets gedaan waarvan hij niet zou willen dat ik het zou doen, en hij heeft de informatie achtergehouden. Het deed me wel goed om te merken en te horen dat hij precies mijn gevoelens begrijpt. Maar mijn vertrouwen is voor de zoveelste keer geschonden. We praten regelmatig over hoe we vertrouwen op kunnen bouwen. Hij is naar mij toe jaloers, argwanend, vindt het moeilijk mij los te laten. We proberen bewust om te gaan met het opbouwen van vertrouwen. En nu doet hij dit. Een klap in mijn gezicht.



Ik heb er veel moeite mee om me open te stellen. Steeds wanneer dat weer een beetje beter gaat, gebeurt er weer iets waardoor ik me toch terugtrek. Dus, als je vraagt of we constant aan het werk zijn moet ik zeggen: ja. In principe vond ik het toch wel de moeite waard. Echter, nu neem ik afstand om na te denken. Ik heb het gevoel dat ik een beslissing moet nemen. Ik denk dat we het niet aankunnen, er is teveel gebeurd om het echt mooi te laten zijn.



Het lijkt erop dat we beiden veel moeite hebben om ons open te stellen naar elkaar toe, hypergevoelig zijn voor een onheuse bejegening van de ander en dus lange tenen hebben, dat levert meer problemen op dan plezier. Wat jij ook schreef, over dat je het afstand scheppen samen doet, het is een wisselwerking. Levert steeds meer frustratie, irritatie en afstand op. Ik weet niet hoe we die spiraal kunnen doorbreken. Daarna volgt meestal een uitbarsting en maken we het weer 'goed'. Ik denk dat ik teveel wrok of bitterheid in me heb zitten. Ik denk hij richting mij ook. Het is zo frustrerend, want we willen allebei heel graag dat het werkt.



Ik voel me niet veilig en geborgen in de relatie. Hij wrs ook niet. Hij vindt het bijvoorbeeld vreselijk dat ik wegkijk wanneer we zoenen. Ik zoen terug, maar kijk langs hem heen of in de verte. Dat doe ik idd omdat ik moeite heb met intimiteit. Hij kan ook helemaal flippen wanneer ik niet opbel, want hij vindt: 'Ik bel altíjd al, dus nu met zij bellen!!!" Op mijn beurt vind ik het vreselijk wanneer hij na sex los wil liggen, omdat hij het te warm heeft, en niet zoveel (geen) behoefte aan knuffelen als ik. Op de één of andere manier vind ik dit heel kwetsend. Dat snapt hij niet, heeft hij zoiets van, hoezo, we liggen hier toch samen en we hebben net heel lekkere sex gehad. Tja, hij heeft dan schijnbaar een heel andere behoefte. Maar ik kan er niet aan wennen.



Ook het wegwuiven van problemen en mijn gevoelens niet serieus nemen, of geïrriteerd reageren, zoals jij ook zo treffend beschreef, vind ik vreselijk kwetsend. Het schept iig geen gevoel van verbondenheid, integendeel.



Volgens mij hoort dat in een goede realtie ook niet thuis. Een keertje kan, maar niet stelselmatig.



Maar omdat we wél allebei zo ons best doen, is het moeilijk om het uit te maken. En omdat we een kindje hebben. Ik weet niet of ik het kan uitmaken, wéér alles te verliezen, ondanks dat ik weet dat het voor ons heel moeilijk wordt als we verder gaan. Want dat betekent wéér met vallen en opstaan vertrouwen opbouwen. Maar dat lukt niet als ik maar voor 10% in geloof.



Ik probeer mijzelf erover heen te zetten. Ik weet dat dat de enige manier is als ik verder wil met hem. Ik weet niet of ik het kan. Ik denk niet dat ik het kan, die gedachte durf ik nauwelijks toe te laten.

Als reactie op je laatste alinea: het is heel goed dat je voor jezelf een manier hebt gevonden om er beter mee om te gaan. Om de depressies die voortkomen uit een gevoel van onmacht en wankel zelfbeeld te bestrijden te lijf te gaan. Het is heel goed dat je duidelijker je grenzen hebt leren aangeven. Bij mij precies dezelfde ontwikkeling.



Maar ik kan de gedachte niet onderdrukken: is dit een heropvoedingskamp of is dit liefde? Als je jezelf moet omvormen om maar te passen bij de ander, als je de depressie die uit relatie-stress voortkomt moet bestrijden, gaat daar alle energie in zitten, in plaats dat de relatie je energie geeft. Een goede relatie voelt als een warm bad waar jij in mag liggen zoals jij bent! (heb ik me laten vertellen)



Uit het gebrek aan geborgenheid en veiligheid komt een chronisch gevoel van onbehagen voort, een houding van op m'n hoede zijn, ook als het wel leuk gaat.