Relaties
alle pijlers
Irreële angsten
maandag 18 juni 2007 om 10:48
Op de één of andere manier lukt het me niet goed om hier vanaf te komen. Het lijkt alsof mijn gevoel en verstand twee hele verschillende kanten opgaan. Zo ben ik een heel zelfstandig type, kan veel zelf, ook op technisch/klus gebied, vind het heerlijk om alleen te zijn op zijn tijd, heb een goede baan, heb een goede band met mijn kinderen en heb het niet heel moeilijk met ze ondanks dat ik alleenstaande ouder ben. Ben verder ook heel nuchter, vind ook niet dat relaties volgens een bepaalde norm moeten verlopen. Maar dan toch...
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
maandag 17 september 2007 om 14:42
Ik merk dat als ik toenadering zoek en mijn vriend reageert wat afstandelijk, dat het beste dan is om hem maar even te laten en me op mezelf te richten. Dan komt hij vanzelf wel weer. Mijn behoefte aan contact en intimiteit is denk ik iets groter, ik zou wel wat meer willen stoeien en knuffelen etc.
Mannen zijn daar denk ik ook anders in, ook met vrijen kunnen ze soms ineens zin hebben, terwijl vrouwen daar vaak wat meer voor nodig hebben.
Mijn vriend komt nu weer in een drukke periode terecht qua werk, dat vind ik ook vaak wel lastig, ik weet dan ook niet altijd of we wel of niet iets afspreken, zoals vandaag, maar als ik niks hoor dan ga ik gewoon naar zijn huis.
Mannen zijn daar denk ik ook anders in, ook met vrijen kunnen ze soms ineens zin hebben, terwijl vrouwen daar vaak wat meer voor nodig hebben.
Mijn vriend komt nu weer in een drukke periode terecht qua werk, dat vind ik ook vaak wel lastig, ik weet dan ook niet altijd of we wel of niet iets afspreken, zoals vandaag, maar als ik niks hoor dan ga ik gewoon naar zijn huis.
maandag 17 september 2007 om 14:51
Na een 'ruzie' praten we altijd en dan begrijpt hij ook wel dat ik me door bepaalde dingen onzeker voel. Alleen vraagt hij zich af waarom moet je me dat op deze manier laten zien? En daar heeft hij natuurlijk groot gelijk in! Vertrouwen is bij mij altijd al iets lastigs geweest.. helaas!
Mijn vent is misschien wel aanhankelijker dan ik op dit moment. Ik moet al die irrieële gedachten loslaten.. ik weet het! maar het gaat niet zo snel en makkelijk als ik dat zou willen! Het maakt me gek, verdrietig, maar ik doe hem er ook pijn mee!
Het klinkt alsof jij al een stuk verder bent met het relativeren van die gedachten!??
Mijn vent is misschien wel aanhankelijker dan ik op dit moment. Ik moet al die irrieële gedachten loslaten.. ik weet het! maar het gaat niet zo snel en makkelijk als ik dat zou willen! Het maakt me gek, verdrietig, maar ik doe hem er ook pijn mee!
Het klinkt alsof jij al een stuk verder bent met het relativeren van die gedachten!??
maandag 17 september 2007 om 14:51
Je kunt i.p.v. uitgaan van het ergste proberen om uit te gaan van het positieve. Dat doe je met je ratio. Tegelijkertijd kun je ook wel gewoon je gevoelens van teleurstelling toelaten, die hoef je niet weg te duwen.
Dus als je vriend dan voor jou besluit dat jij niet meehoeft naar die borrel, dan ga je ervan uit dat hij echt dacht dat jij er niets aan zou vinden en dat de enige reden is. Dat hij het dus goed bedoelde. En dat het dus niet komt doordat hij je niet mee wil hebben of een andere reden. Je vertelt hem vervolgens dat je toch graag zou hebben dat hij het de volgende keer vraagt, zodat je zelf kunt beslissen. Dit kun je rustig en op een vriendelijke toon zeggen.
Vervolgens kun je toch als je alleen bent toegeven aan het verdrietige gevoel dat je je afgewezen voelt, een huilbui of juist boos worden en tegen een kussen slaan kan erg opluchten. Probeer ook na te gaan waar dat verdrietige gevoel vandaan komt, en probeer boos te zijn op diegene die ervoor gezorgd heeft dat je je snel afgewezen en onzeker voelt.
Het vereist wat oefening en kan lang duren, maar uiteindelijk zul je het gaan leren en zul je je zelfs niet of minder afgewezen voelen. (heb ik al meegemaakt).
Ik herken het helemaal hoor, het is gebeurd dat ik zelf niet eens mee wilde naar een bepaald feestje, omdat ik die mensen niet leuk vond, maar toch een beetje ermee zat dat ik er niet bij was. Uiteindelijk bleek mijn vriend niet te zijn gegaan en dat vond ik eigenlijk wel prettig.
Dus als je vriend dan voor jou besluit dat jij niet meehoeft naar die borrel, dan ga je ervan uit dat hij echt dacht dat jij er niets aan zou vinden en dat de enige reden is. Dat hij het dus goed bedoelde. En dat het dus niet komt doordat hij je niet mee wil hebben of een andere reden. Je vertelt hem vervolgens dat je toch graag zou hebben dat hij het de volgende keer vraagt, zodat je zelf kunt beslissen. Dit kun je rustig en op een vriendelijke toon zeggen.
Vervolgens kun je toch als je alleen bent toegeven aan het verdrietige gevoel dat je je afgewezen voelt, een huilbui of juist boos worden en tegen een kussen slaan kan erg opluchten. Probeer ook na te gaan waar dat verdrietige gevoel vandaan komt, en probeer boos te zijn op diegene die ervoor gezorgd heeft dat je je snel afgewezen en onzeker voelt.
Het vereist wat oefening en kan lang duren, maar uiteindelijk zul je het gaan leren en zul je je zelfs niet of minder afgewezen voelen. (heb ik al meegemaakt).
Ik herken het helemaal hoor, het is gebeurd dat ik zelf niet eens mee wilde naar een bepaald feestje, omdat ik die mensen niet leuk vond, maar toch een beetje ermee zat dat ik er niet bij was. Uiteindelijk bleek mijn vriend niet te zijn gegaan en dat vond ik eigenlijk wel prettig.
maandag 17 september 2007 om 15:03
Hey Zonnestraal, het is niet meer dan normaal dat het met ups en downs gaat, je kunt zo'n patroon niet zomaar ineens veranderen, die gewoontes heb je ook in meerdere jaren opgebouwd, dus dan duurt het zeker een tijdje voordat je er los van bent.
Het enige wat je kunt doen is het blijven proberen en niet te hard voor jezelf zijn als het niet altijd lukt. Wees dan juist maar extra lief voor jezelf en neem je voor het de volgende keer gewoon weer te proberen.
Het enige wat je kunt doen is het blijven proberen en niet te hard voor jezelf zijn als het niet altijd lukt. Wees dan juist maar extra lief voor jezelf en neem je voor het de volgende keer gewoon weer te proberen.
woensdag 19 september 2007 om 13:08
Zonnestraal, hoe is het nu?
Ik heb een beetje een dip. Mijn vriend heeft blijkbaar weer wat meer ruimte nodig, ook vanwege zijn werk en hij kan dat nogal aanvallend brengen. Hij praat dan vrij fel en ik klap dan helemaal dicht, want ik ben me van geen kwaad bewust, het komt eigenlijk nogal uit de lucht vallen.
Hij wilde even alleen bij een vriend langs en ik had alleen gevraagd of het misschien leuk was als ik meeging, als de vriendin van die vriend er ook was en blijkbaar voelde hij zich daardoor geclaimd of zoiets. Hij wilde ook alleen kort langsgaan en dan werken. Allemaal prima wat mij betreft, dat had hij dan ook gewoon kunnen zeggen en je kunt er bij hem niet altijd een pijl optrekken wat hij bedoelt met 's avonds werken, want soms kan ik gewoon blijven en andere keren wil hij alleen zijn, dat kan ik natuurlijk ook niet ruiken.
Ik vind het dan wel eens lastig dat hij het zo aanvallend brengt en dat heb ik ook wel kunnen zeggen. En ik wil ook de kans krijgen om iets terug te zeggen en dat lukt me nu ook beter, ondanks dat ik dichtklap.
Mijn vriend denkt direct dat ik niet alleen kan zijn, maar het gaat me alleen om de langere periodes, daar heb ik het wel eens moeilijk mee, maar hij reageert alsof dat iets abnormaals is, hij heeft er in elk geval geen last van, maar daarom kan ik dat toch wel hebben?
Waarschijnlijk maak ik me weer drukker dan nodig is, maar ik raak er gewoon door van slag. Ik vind het ook moeilijk dat hij het benauwd van mij krijgt, of in elk geval minder het gevoel heeft dat hij zijn gang kan gaan als ik er ben. Terwijl ik nooit ergens een punt van maak.
Ik heb een beetje een dip. Mijn vriend heeft blijkbaar weer wat meer ruimte nodig, ook vanwege zijn werk en hij kan dat nogal aanvallend brengen. Hij praat dan vrij fel en ik klap dan helemaal dicht, want ik ben me van geen kwaad bewust, het komt eigenlijk nogal uit de lucht vallen.
Hij wilde even alleen bij een vriend langs en ik had alleen gevraagd of het misschien leuk was als ik meeging, als de vriendin van die vriend er ook was en blijkbaar voelde hij zich daardoor geclaimd of zoiets. Hij wilde ook alleen kort langsgaan en dan werken. Allemaal prima wat mij betreft, dat had hij dan ook gewoon kunnen zeggen en je kunt er bij hem niet altijd een pijl optrekken wat hij bedoelt met 's avonds werken, want soms kan ik gewoon blijven en andere keren wil hij alleen zijn, dat kan ik natuurlijk ook niet ruiken.
Ik vind het dan wel eens lastig dat hij het zo aanvallend brengt en dat heb ik ook wel kunnen zeggen. En ik wil ook de kans krijgen om iets terug te zeggen en dat lukt me nu ook beter, ondanks dat ik dichtklap.
Mijn vriend denkt direct dat ik niet alleen kan zijn, maar het gaat me alleen om de langere periodes, daar heb ik het wel eens moeilijk mee, maar hij reageert alsof dat iets abnormaals is, hij heeft er in elk geval geen last van, maar daarom kan ik dat toch wel hebben?
Waarschijnlijk maak ik me weer drukker dan nodig is, maar ik raak er gewoon door van slag. Ik vind het ook moeilijk dat hij het benauwd van mij krijgt, of in elk geval minder het gevoel heeft dat hij zijn gang kan gaan als ik er ben. Terwijl ik nooit ergens een punt van maak.
woensdag 19 september 2007 om 13:12
Het is waarschijnlijk niet nodig, maar ik word angstig als hij zo aangeeft het benauwend te vinden als ik er ben en niet zijn gang te kunnen gaan. Ik ben dan bang dat hij onze relatie als een last ziet.
Zijn voorstel is nu om op bepaalde momenten ook echt tijd voor elkaar te nemen en dan op anderen momenten ieder in zijn eigen huis te zijn.
Ik zou willen dat het wat meer door elkaar heen zou lopen. Ik ben daar ook wel als hij werkt en ik doe dan gewoon mijn eigen dingen of doe wat in huis, ik heb niet het gevoel dat ik achter hem aan loop.
Hij zegt ook dat het iets in hem is, dat mijn aanwezigheid hem uit zijn concentratie houdt.
Dus misschien is zijn voorstel dan nog niet zo gek, ik heb wel het gevoel dat hij samen een oplossing wil zoeken, hij stuurt me niet domweg weg of maakt het uit omdat hij het benauwd krijgt.
Zijn voorstel is nu om op bepaalde momenten ook echt tijd voor elkaar te nemen en dan op anderen momenten ieder in zijn eigen huis te zijn.
Ik zou willen dat het wat meer door elkaar heen zou lopen. Ik ben daar ook wel als hij werkt en ik doe dan gewoon mijn eigen dingen of doe wat in huis, ik heb niet het gevoel dat ik achter hem aan loop.
Hij zegt ook dat het iets in hem is, dat mijn aanwezigheid hem uit zijn concentratie houdt.
Dus misschien is zijn voorstel dan nog niet zo gek, ik heb wel het gevoel dat hij samen een oplossing wil zoeken, hij stuurt me niet domweg weg of maakt het uit omdat hij het benauwd krijgt.
vrijdag 21 september 2007 om 16:57
Hai Sunshine!
Ik reageer nu pas, omdat ik een lekker griepje heb gehad! Nog steeds niet helemaal beter, maar de plicht riep, dus vandaag gewoon weer aan het werk!
Met mij gaat het na gisteren wel weer goed, maar de dagen daarvoor waren minder zoals je weet. Ik kan ook heel moelijk m'n gevoel omschakelen, kan over iets echt wel 'n dag geirriteerd blijven.
Ik kan me voorstellen dat tijden plannen niet altijd even spontaan overkomt, maar nu kan je je wel instellen op het feit wanneer je hem wel of niet ziet!.
Als mijn vriend thuis moet werken, dan ga ik ook niet bij hem zitten. Hij kan zich dan ook niet echt concentreren. Gaan dan toch uitgebreid lunchen, toch even samen op de bank hangen.. en als ie zich er toe zet dan blijft ie in z'n achterhoofd houden dat ie liever iets leuks met mij zou doen.
En ik geloof ook zeker dat ie er met jou samen uit wil komen, de meeste mannen rennen gelijk weg als het ze even te benauwd wordt!
Heel fijn weekend!
Ik reageer nu pas, omdat ik een lekker griepje heb gehad! Nog steeds niet helemaal beter, maar de plicht riep, dus vandaag gewoon weer aan het werk!
Met mij gaat het na gisteren wel weer goed, maar de dagen daarvoor waren minder zoals je weet. Ik kan ook heel moelijk m'n gevoel omschakelen, kan over iets echt wel 'n dag geirriteerd blijven.
Ik kan me voorstellen dat tijden plannen niet altijd even spontaan overkomt, maar nu kan je je wel instellen op het feit wanneer je hem wel of niet ziet!.
Als mijn vriend thuis moet werken, dan ga ik ook niet bij hem zitten. Hij kan zich dan ook niet echt concentreren. Gaan dan toch uitgebreid lunchen, toch even samen op de bank hangen.. en als ie zich er toe zet dan blijft ie in z'n achterhoofd houden dat ie liever iets leuks met mij zou doen.
En ik geloof ook zeker dat ie er met jou samen uit wil komen, de meeste mannen rennen gelijk weg als het ze even te benauwd wordt!
Heel fijn weekend!
zaterdag 22 september 2007 om 18:54
Hallo Zonnestraal, vervelend van die griep en ook dat je je niet zo goed voelde. Hoe gaat het nu? Was het iets specifieks waar je mee zat? Iets wat je vriend had gedaan of gezegd?
Het is inderdaad ook wel logisch dat het werken beter gaat als hij alleen is, inderdaad is het dan gewoon te gezellig als ik er ben en dan blijft hij langer hangen met koffiedrinken, ontbijten etc.
Misschien heb je mijn andere topic gezien? Ik had gisteravond toch wel een behoorlijke dip. Mijn vriend heeft het regelmatig over naar het buitenland gaan en ik ben zo bang dat hij het uiteindelijk ook gaat doen. Ik ben er ook eind vorig jaar achter gekomen dat hij twijfels heeft gehad over onze relatie en overwogen heeft om alleen verder te gaan, vanwege onze moeilijke situatie. Dat helpt natuurlijk ook niet echt. Misschien moet ik er toch eens met hem over praten, dat ik daar soms bang voor ben.
Jij ook een fijn weekend gewenst!
Het is inderdaad ook wel logisch dat het werken beter gaat als hij alleen is, inderdaad is het dan gewoon te gezellig als ik er ben en dan blijft hij langer hangen met koffiedrinken, ontbijten etc.
Misschien heb je mijn andere topic gezien? Ik had gisteravond toch wel een behoorlijke dip. Mijn vriend heeft het regelmatig over naar het buitenland gaan en ik ben zo bang dat hij het uiteindelijk ook gaat doen. Ik ben er ook eind vorig jaar achter gekomen dat hij twijfels heeft gehad over onze relatie en overwogen heeft om alleen verder te gaan, vanwege onze moeilijke situatie. Dat helpt natuurlijk ook niet echt. Misschien moet ik er toch eens met hem over praten, dat ik daar soms bang voor ben.
Jij ook een fijn weekend gewenst!
zondag 23 september 2007 om 12:35
Ja voel me gelukkig wel weer 'n stuk beter! Heb maar even een pot vitaminepillen gehaald!
Praten is altijd goed. Wat wil hij in het buitenland gaan doen? en voor hoelang? Mijn vriend wil misschien volgend jaar daar nog een jaar gaan studeren. Gelukkig wil hij alleen gaan als ik met hem mee ga. wil hem er niet van weerhouden, maar ik vind het nogal wat! Alles hier voor een jaar achterlaten..
Waar kwamen zijn twijfels over jullie relatie vandaan? Het is vervelend dat je daar achter gekomen bent, dat helpt jou natuurlijk ook niet echt om vertrouwen in jullie relatie te hebben. Altijd de angst dat ie uiteindelijk toch alleen verder wil gaan.
Ik had 'ruzie' over een ander meisje.. hij ziet haar 2x in het jaar ofzo, maar ik weet dat hij haar een tijdje geleden wel wilde. En omdat ik al twijfels had over of hij nog wel verder wilde (die borrel bij z'n nicht, dat ie mij niet meevroeg, etc.) viel het niet echt goed dat ze hem van de week 3 mailtjes stuurde en toen ie daar niet op reageerde stuurde ze ook nog eens een sms of ie naar haar feestje wilde komen. Hij heeft uiteindelijk 'n sms gestuurd dat ie HELAAS niet naar haar feestje kon komen, waarop zij dus weer terug stuurde dat ze binnenkort maar is samen wat moesten gaan doen.
Door de twijfel die ik al had die week was dit gewoon even teveel! Ook omdat ik de mannen waarvan ik weet dat ze mij leuker vinden dan gewoon leuk of waar ik ooit iets mee gedaan heb, laat voor wat ze zijn. Maar geloof dat ik teveel rekening met hem hou en dat ik dat ook maar gewoon weer moet oppakken. Niet om hem 'terug te pakken', maar wel om mijn eigen leventje weer een beetje op te pakken!
Praten is altijd goed. Wat wil hij in het buitenland gaan doen? en voor hoelang? Mijn vriend wil misschien volgend jaar daar nog een jaar gaan studeren. Gelukkig wil hij alleen gaan als ik met hem mee ga. wil hem er niet van weerhouden, maar ik vind het nogal wat! Alles hier voor een jaar achterlaten..
Waar kwamen zijn twijfels over jullie relatie vandaan? Het is vervelend dat je daar achter gekomen bent, dat helpt jou natuurlijk ook niet echt om vertrouwen in jullie relatie te hebben. Altijd de angst dat ie uiteindelijk toch alleen verder wil gaan.
Ik had 'ruzie' over een ander meisje.. hij ziet haar 2x in het jaar ofzo, maar ik weet dat hij haar een tijdje geleden wel wilde. En omdat ik al twijfels had over of hij nog wel verder wilde (die borrel bij z'n nicht, dat ie mij niet meevroeg, etc.) viel het niet echt goed dat ze hem van de week 3 mailtjes stuurde en toen ie daar niet op reageerde stuurde ze ook nog eens een sms of ie naar haar feestje wilde komen. Hij heeft uiteindelijk 'n sms gestuurd dat ie HELAAS niet naar haar feestje kon komen, waarop zij dus weer terug stuurde dat ze binnenkort maar is samen wat moesten gaan doen.
Door de twijfel die ik al had die week was dit gewoon even teveel! Ook omdat ik de mannen waarvan ik weet dat ze mij leuker vinden dan gewoon leuk of waar ik ooit iets mee gedaan heb, laat voor wat ze zijn. Maar geloof dat ik teveel rekening met hem hou en dat ik dat ook maar gewoon weer moet oppakken. Niet om hem 'terug te pakken', maar wel om mijn eigen leventje weer een beetje op te pakken!
maandag 24 september 2007 om 13:14
Zonnestraal, dat klinkt wel goed, dat je vriend alleen naar het buitenland wil als jij meegaat. Dat gevoel mis ik een beetje bij mijn vriend. Hij wil daar gewoon heen. Punt. Maar hij krabbelt ook wel weer terug als ik mijn bezorgdheid uitspreek en dan vindt hij dat ik het allemaal te serieus neem.
Ik heb zelf niet echt de behoefte om te emigreren, ik vind het klimaat hier niet echt denderend, maar heb er ook weer niet zoveel last van en ik geniet van andere dingen. Je neemt jezelf tenslotte mee naar zo'n land en dan heb je daar ook wel weer iets te 'zeuren'.
Het is natuurlijk wat anders om daar een jaar te studeren en ervaringen op te doen, ik ga er van uit dat jullie ook wat jonger zijn dan wij en je hebt geen kids.
Die twijfels bij hem ontstonden toen het duidelijk werd dat we door onze ingewikkelde situatie voorlopig niet kunnen gaan samenwonen. Hij zegt dat hij zich daar nu in heeft berust. Het is allemaal niet niks natuurlijk en het lijkt me wel goed er nog eens over te praten. Ik wil toch wel weten wat nu echt zijn toekomstplannen zijn. Vooralsnog geeft hij nu meer geld uit aan hobbies dan aan iets voor ons samen. Hij leeft meer bij de dag en vindt het ook heerlijk om alleen te zijn.
Ik merk bij mezelf dat ik het steeds prettiger vind om mijn kids om me heen te hebben, ik heb het een tijdje amper aangekund, doordat ik last had van depressies. Dat gaat nu stukken beter en ik heb het gevoel dat ik er geen man bij wil hebben die zich dan weer met de kids gaat bemoeien. Het gaat nu juist zo lekker. In die zin hoeft samenwonen van mij ook niet.
Ik ben soms bang dat hij toch liever verder gaat met iemand van wie de kinderen wel al (bijna) het huis uit zijn. Aan de andere kant vind ik het ook jammer dat hij niet gewoon genoegen kan nemen met wat wel kan. We kunnen voor mensen met kinderen best veel samen weg, doen leuke dingen als etentje, film etc. Dat hij dan toch weg wil en ook erover denkt om daar dan af en toe alleen heen te gaan als ik niet kan, geeft me het gevoel dat wat hij hier met mij heeft niet genoeg is en dat doet pijn.
Lastig van die ruzie. Ik kan me wel voorstellen dat je het niet leuk vindt en het is natuurlijk de laatste druppel, doordat er al eerder dingen waren voorgevallen. Je kunt natuurlijk ook wel uitspreken dat je het niet zo fijn vindt en vragen of hij nog steeds gevoelens voor haar heeft. Is dat gebeurd voordat hij jou kende?
Wij hebben ook een soort ongeschreven regel dat we niet meer met exen omgaan, behalve dan degene met wie we kinderen hebben. Mijn vriend voelt zich ook sneller jaloers op een goede vriend waar ik kort iets mee heb gehad en vindt het niet zo leuk als ik daarmee zou afspreken. Daar houd ik dus wel rekening mee.
Ik heb zelf niet echt de behoefte om te emigreren, ik vind het klimaat hier niet echt denderend, maar heb er ook weer niet zoveel last van en ik geniet van andere dingen. Je neemt jezelf tenslotte mee naar zo'n land en dan heb je daar ook wel weer iets te 'zeuren'.
Het is natuurlijk wat anders om daar een jaar te studeren en ervaringen op te doen, ik ga er van uit dat jullie ook wat jonger zijn dan wij en je hebt geen kids.
Die twijfels bij hem ontstonden toen het duidelijk werd dat we door onze ingewikkelde situatie voorlopig niet kunnen gaan samenwonen. Hij zegt dat hij zich daar nu in heeft berust. Het is allemaal niet niks natuurlijk en het lijkt me wel goed er nog eens over te praten. Ik wil toch wel weten wat nu echt zijn toekomstplannen zijn. Vooralsnog geeft hij nu meer geld uit aan hobbies dan aan iets voor ons samen. Hij leeft meer bij de dag en vindt het ook heerlijk om alleen te zijn.
Ik merk bij mezelf dat ik het steeds prettiger vind om mijn kids om me heen te hebben, ik heb het een tijdje amper aangekund, doordat ik last had van depressies. Dat gaat nu stukken beter en ik heb het gevoel dat ik er geen man bij wil hebben die zich dan weer met de kids gaat bemoeien. Het gaat nu juist zo lekker. In die zin hoeft samenwonen van mij ook niet.
Ik ben soms bang dat hij toch liever verder gaat met iemand van wie de kinderen wel al (bijna) het huis uit zijn. Aan de andere kant vind ik het ook jammer dat hij niet gewoon genoegen kan nemen met wat wel kan. We kunnen voor mensen met kinderen best veel samen weg, doen leuke dingen als etentje, film etc. Dat hij dan toch weg wil en ook erover denkt om daar dan af en toe alleen heen te gaan als ik niet kan, geeft me het gevoel dat wat hij hier met mij heeft niet genoeg is en dat doet pijn.
Lastig van die ruzie. Ik kan me wel voorstellen dat je het niet leuk vindt en het is natuurlijk de laatste druppel, doordat er al eerder dingen waren voorgevallen. Je kunt natuurlijk ook wel uitspreken dat je het niet zo fijn vindt en vragen of hij nog steeds gevoelens voor haar heeft. Is dat gebeurd voordat hij jou kende?
Wij hebben ook een soort ongeschreven regel dat we niet meer met exen omgaan, behalve dan degene met wie we kinderen hebben. Mijn vriend voelt zich ook sneller jaloers op een goede vriend waar ik kort iets mee heb gehad en vindt het niet zo leuk als ik daarmee zou afspreken. Daar houd ik dus wel rekening mee.
maandag 24 september 2007 om 15:25
Onduidelijkheid over de toekomst is een hel! echt. Je moet maar afwachten wat hij gaat doen, en je eigen toekomst daarop afstemmen, ik ken het gevoel, zit precies met hetzelfde! Ik ben wel blij dat hij heeft aangegeven dat ie alleen gaat wanneer ik mee ga!
Hoe oud zijn jouw kinderen? En hij wist toch voordat hij serieus met je werd dat je kinderen had, beetje flauw om daar nu dan een issue van te maken! In een relatie hou je rekening met elkaar en in dit geval ook met elkaars kinderen. Ik heb zelf ook een relatie gehad met iemand die 2 kinderen heeft, en ja daar moet je rekening meehouden. En hij heeft zelf ook kinderen, dus hij weet hoe het is, hij kan niet zeggen dat hij het verkeerd ingeschat heeft, toch?
Ja hij vond haar leuk voordat ie iets met mij kreeg, en heeft daartussen ook nog een andere vriendin gehad. Ik heb het ook uitgesproken, misschien iets te bot! vandaar er een ontzettende ruzie ontstond! Hij had het gevoel dat hij tussen ons moest kiezen en heeft daar geen zin in. Het feit is ook dat dat meisje vaak in de kroeg hangt en ontzettend dronken wordt, ik ken mijn vriend die kan ook behoorlijk wat drinken als ie uit gaat, ik zie dat toch echt niet zitten wanneer zij samen een borrel gaan drinken, want het blijft namelijk niet bij één borrel!
Ik heb heel sporadisch contact met 'n ex, via de mail of 'n smsje.. dat is puur omdat ze geïnteresseerd zijn in hoe het met me gaat. 1 ex heeft al 'n paar keer aangegeven dat ie me graag weer wilt zien. Hij heeft net een nieuw huisje en wil me dat ook graag laten zien. Ik ga niet uit respect voor mijn vriend, maar misschien moet ik dat toch maar eens gaan doen dan.
Dat klinkt een beetje als terugpakken, maar ik ga niet mijn vrienden aan de kant zetten als hij ook geen rekening met mijn gevoelens houdt.
Hoe oud zijn jouw kinderen? En hij wist toch voordat hij serieus met je werd dat je kinderen had, beetje flauw om daar nu dan een issue van te maken! In een relatie hou je rekening met elkaar en in dit geval ook met elkaars kinderen. Ik heb zelf ook een relatie gehad met iemand die 2 kinderen heeft, en ja daar moet je rekening meehouden. En hij heeft zelf ook kinderen, dus hij weet hoe het is, hij kan niet zeggen dat hij het verkeerd ingeschat heeft, toch?
Ja hij vond haar leuk voordat ie iets met mij kreeg, en heeft daartussen ook nog een andere vriendin gehad. Ik heb het ook uitgesproken, misschien iets te bot! vandaar er een ontzettende ruzie ontstond! Hij had het gevoel dat hij tussen ons moest kiezen en heeft daar geen zin in. Het feit is ook dat dat meisje vaak in de kroeg hangt en ontzettend dronken wordt, ik ken mijn vriend die kan ook behoorlijk wat drinken als ie uit gaat, ik zie dat toch echt niet zitten wanneer zij samen een borrel gaan drinken, want het blijft namelijk niet bij één borrel!
Ik heb heel sporadisch contact met 'n ex, via de mail of 'n smsje.. dat is puur omdat ze geïnteresseerd zijn in hoe het met me gaat. 1 ex heeft al 'n paar keer aangegeven dat ie me graag weer wilt zien. Hij heeft net een nieuw huisje en wil me dat ook graag laten zien. Ik ga niet uit respect voor mijn vriend, maar misschien moet ik dat toch maar eens gaan doen dan.
Dat klinkt een beetje als terugpakken, maar ik ga niet mijn vrienden aan de kant zetten als hij ook geen rekening met mijn gevoelens houdt.
maandag 24 september 2007 om 21:48
Zonnestraal, hij maakt niet echt een issue van mijn kinderen, hij zegt alleen dat hij misschien straks wat vaker weg zal willen, als hij zijn kind niet meer om het weekend heeft. En hij heeft ook wel gezegd dat het een soort vlucht is, hij voelt zich met het slechte weer gewoon niet happy.
Ik voel me nu wel weer iets rustiger, als ik bij hem ben voelt alles ineens weer goed en heb ik minder last van die paniek. Mijn vriend kan zich nogal grof uitdrukken, maar meent het vaak niet zo extreem als hij zegt. Hij vindt ook dat ik hem vaak te serieus neem.
Maar ik weet dus niet of zijn wens om weg te gaan zo groot zal worden dat hij niet wil wachten tot ik ook de kinderen het huis uit heb.
Het zou inderdaad krom zijn als jij niet met exen om 'mag' gaan en je vriend wel. Misschien kun je hem eens vragen hoe hij daar tegenover staat? Gewoon op een neutrale manier. En gewoon eerlijk, zoals je het hier ook neerzet. Heb je hem gezegd dat je je zorgen maakt als zij allebei gaan drinken en het misschien te gezellig wordt? Als je probeert het rustig te zeggen komt het al anders over dan wanneer je hem direct aanvalt. Ik snap dat het moeilijk is als je die jaloezie en boosheid voelt, maar wie weet lukt het als je een beetje oefent?
Ik voel me nu wel weer iets rustiger, als ik bij hem ben voelt alles ineens weer goed en heb ik minder last van die paniek. Mijn vriend kan zich nogal grof uitdrukken, maar meent het vaak niet zo extreem als hij zegt. Hij vindt ook dat ik hem vaak te serieus neem.
Maar ik weet dus niet of zijn wens om weg te gaan zo groot zal worden dat hij niet wil wachten tot ik ook de kinderen het huis uit heb.
Het zou inderdaad krom zijn als jij niet met exen om 'mag' gaan en je vriend wel. Misschien kun je hem eens vragen hoe hij daar tegenover staat? Gewoon op een neutrale manier. En gewoon eerlijk, zoals je het hier ook neerzet. Heb je hem gezegd dat je je zorgen maakt als zij allebei gaan drinken en het misschien te gezellig wordt? Als je probeert het rustig te zeggen komt het al anders over dan wanneer je hem direct aanvalt. Ik snap dat het moeilijk is als je die jaloezie en boosheid voelt, maar wie weet lukt het als je een beetje oefent?
dinsdag 25 september 2007 om 09:59
Wil jouw vriend jullie relatie wel onderhouden als hij in het buitenland zit, en jij nog in nederland bent?
Mijn vriend zegt dat ie het niet erg vindt wanneer ik op vriendschappelijke basis met mijn ex zou afspreken.
Zolang hij er niet meer over begint om met haar af te spreken laat ik maar..
Volgende week begint m'n opleiding, dus wil me toch daar op gaan richten!
Mijn vriend zegt dat ie het niet erg vindt wanneer ik op vriendschappelijke basis met mijn ex zou afspreken.
Zolang hij er niet meer over begint om met haar af te spreken laat ik maar..
Volgende week begint m'n opleiding, dus wil me toch daar op gaan richten!
dinsdag 25 september 2007 om 10:31
Ik heb de laatste 20 berichtjes gelezen en het eerste wat er in me opkwam was dat jullie in ongelijkwaardige relaties zitten.
Alle situaties die jullie beschrijven (evt. vertrek naar het buitenland, afspreken met een vriendin, onzekerheid over de relatie op zich) horen niet thuis in een goede relatie waarin alles bespreekbaar is. Als je alleen maar hecht bent als je sámen bent dan schort er iets. Ook denk ik dat jullie partners sterk het gevoel hebben dat ze jullie (Sunshine en Zonnestraal) constant gerust moeten stellen. En dat is vermoeiend en benauwend binnen een relatie. Probeer je eens voor te stellen hoe het omgekeerd zou voelen.
In het geval van Sunshine komt daar nog bij dat het kind van haar vriend overleden is. Ongetwijfeld zal hem dat een heel andere kijk op het leven hebben gegeven. En dat hij af en toe alleen met zijn andere kind wil zijn lijkt me vrij normaal...... vanaf het begin heb ik mijn man gestimuleerd af en toe iets alleen te doen met zijn (volwassen) dochters. Ik hoef niet overal bij te zitten en kan me voorstellen dat ze hem af en toe helemaal voor zichzelf willen hebben en dat hij zijn aandacht dan ook volledig op hen kan richten.
Ook hebben wij een ander slaapritme en gaan meestal niet tegelijkertijd naar bed. Als gevolg van een burn-out heeft mijn man weinig reserves en gaat hij vaak al tussen 22.00 en 22.30 naar bed. Dan ben ik nog klaarwakker. Dat is tussen ons nooit een probleem geweest. Hij ziet zijn bed en slaapt...... moet ik daar dan klaarwakker naast gaan liggen?
Ik denk dat ieder mens fysieke en geestelijke ruimte nodig heeft, en zolang dat geen extreme vormen aanneemt is het geen reden om aan de relatie te twijfelen. Zolang je in je relatie steeds naar bevestiging zoekt in alles wat er gedaan of gezegd wordt is het geen gelijkwaardige relatie, en voor die gelijkwaardigheid moet je zélf zorgen. Dat kan je partner niet voor je doen.
Wel eens gehoord van een selffullfilling prophecy? Dat je door je eigen houding precies datgene bewerkstelligt waar je bang voor bent? Een valkuil waar je je ogen niet voor moet sluiten.
Marion
Alle situaties die jullie beschrijven (evt. vertrek naar het buitenland, afspreken met een vriendin, onzekerheid over de relatie op zich) horen niet thuis in een goede relatie waarin alles bespreekbaar is. Als je alleen maar hecht bent als je sámen bent dan schort er iets. Ook denk ik dat jullie partners sterk het gevoel hebben dat ze jullie (Sunshine en Zonnestraal) constant gerust moeten stellen. En dat is vermoeiend en benauwend binnen een relatie. Probeer je eens voor te stellen hoe het omgekeerd zou voelen.
In het geval van Sunshine komt daar nog bij dat het kind van haar vriend overleden is. Ongetwijfeld zal hem dat een heel andere kijk op het leven hebben gegeven. En dat hij af en toe alleen met zijn andere kind wil zijn lijkt me vrij normaal...... vanaf het begin heb ik mijn man gestimuleerd af en toe iets alleen te doen met zijn (volwassen) dochters. Ik hoef niet overal bij te zitten en kan me voorstellen dat ze hem af en toe helemaal voor zichzelf willen hebben en dat hij zijn aandacht dan ook volledig op hen kan richten.
Ook hebben wij een ander slaapritme en gaan meestal niet tegelijkertijd naar bed. Als gevolg van een burn-out heeft mijn man weinig reserves en gaat hij vaak al tussen 22.00 en 22.30 naar bed. Dan ben ik nog klaarwakker. Dat is tussen ons nooit een probleem geweest. Hij ziet zijn bed en slaapt...... moet ik daar dan klaarwakker naast gaan liggen?
Ik denk dat ieder mens fysieke en geestelijke ruimte nodig heeft, en zolang dat geen extreme vormen aanneemt is het geen reden om aan de relatie te twijfelen. Zolang je in je relatie steeds naar bevestiging zoekt in alles wat er gedaan of gezegd wordt is het geen gelijkwaardige relatie, en voor die gelijkwaardigheid moet je zélf zorgen. Dat kan je partner niet voor je doen.
Wel eens gehoord van een selffullfilling prophecy? Dat je door je eigen houding precies datgene bewerkstelligt waar je bang voor bent? Een valkuil waar je je ogen niet voor moet sluiten.
Marion
dinsdag 25 september 2007 om 11:15
2ndyouth, er zit zeker een kern van waarheid in je verhaal. En ik ben het met je eens dat mijn vriend tijd alleen met zijn kind nodig heeft, daar heb ik ook geen moeite mee.
Ik weet ook dat ik aan bepaalde dingen van mezelf moet werken en daar ben ik hard mee bezig. Er zijn ook dingen waar mijn vriend weer 'apart' in is en dat is ook iets waar hij misschien rekening mee kan houden, om mij ook eens tegemoet te komen. Misschien versterken we elkaars eigenschappen juist wel.
Van dat slapen, heb je helemaal gelijk in en is ook nog niet zo'n issue wat mij betreft. Wat ik wel moeilijk vind, is dat mijn vriend mij soms 's avonds heel laat naar huis 'stuurt'. Dan zit ik lekker met een wijntje op de bank TV te kijken en dan voelt hij zich niet zo goed en wil hij liever alleen slapen. Dan is het soms 12 of 1 uur en moet ik naar een donker leeg huis. Ik raak daar enorm door van slag en weet ook niet goed hoe ik dat kan veranderen. En helemaal als we elkaar de hele week al niet zoveel gezien hadden en niet bij elkaar geslapen hadden. Wij latten, dus dan ben je niet vanzelfsprekend veel bij elkaar. Ik zou willen dat ik er wat relaxter mee om kon gaan, maar ik weet niet hoe. Overigens vraag ik niet steeds om bevestiging. In de dagen dat we elkaar niet zien heb ik er niet heel veel moeite mee, soms bellen we alleen een paar minuten en dat vind ik helemaal prima.
Gisteren 'moest' ik dus ook naar huis en het kwam zo onverwacht, ik was eigenlijk al bezig met 'zometeen lekker slapen' en toen wilde hij dus liever alleen slapen. Ik had er gezien de situatie wel begrip voor, maar toch werd ik er heel verdrietig van.
We hebben wel kunnen praten en mijn vriend heeft gezegd dat hij toch wel dingen wil aanpassen zodat we wat meer ieder een eigen plek in zijn huis hebben. We hebben het hier al vaker over gehad, maar het komt er steeds niet van. En dan geeft hij wel weer geld uit aan hobby-dingen, terwijl hij steeds zegt er geen geld voor te hebben. Hij zal er misschien allemaal niet aan toe zijn en dat zal ook met zijn rouwproces te maken hebben. Ik heb dan zo het gevoel dat alles 'on hold' staat.
Zonnestraal, hij wil inderdaad in eerste instantie af en toe naar dat land en het liefst veel samen en soms alleen. Later wil hij er wonen en hoopt dat samen met mij te doen, als de kinderen het huis uit zijn.
Ik vind het soms zo moeilijk dat hij zo graag alleen is, ik denk dan dat hij ook net zo goed helemaal alleen zou willen zijn. Ik vind alleen zijn ook niet erg, maar niet in de mate waarin hij alleen wil zijn.
Ik weet ook dat ik aan bepaalde dingen van mezelf moet werken en daar ben ik hard mee bezig. Er zijn ook dingen waar mijn vriend weer 'apart' in is en dat is ook iets waar hij misschien rekening mee kan houden, om mij ook eens tegemoet te komen. Misschien versterken we elkaars eigenschappen juist wel.
Van dat slapen, heb je helemaal gelijk in en is ook nog niet zo'n issue wat mij betreft. Wat ik wel moeilijk vind, is dat mijn vriend mij soms 's avonds heel laat naar huis 'stuurt'. Dan zit ik lekker met een wijntje op de bank TV te kijken en dan voelt hij zich niet zo goed en wil hij liever alleen slapen. Dan is het soms 12 of 1 uur en moet ik naar een donker leeg huis. Ik raak daar enorm door van slag en weet ook niet goed hoe ik dat kan veranderen. En helemaal als we elkaar de hele week al niet zoveel gezien hadden en niet bij elkaar geslapen hadden. Wij latten, dus dan ben je niet vanzelfsprekend veel bij elkaar. Ik zou willen dat ik er wat relaxter mee om kon gaan, maar ik weet niet hoe. Overigens vraag ik niet steeds om bevestiging. In de dagen dat we elkaar niet zien heb ik er niet heel veel moeite mee, soms bellen we alleen een paar minuten en dat vind ik helemaal prima.
Gisteren 'moest' ik dus ook naar huis en het kwam zo onverwacht, ik was eigenlijk al bezig met 'zometeen lekker slapen' en toen wilde hij dus liever alleen slapen. Ik had er gezien de situatie wel begrip voor, maar toch werd ik er heel verdrietig van.
We hebben wel kunnen praten en mijn vriend heeft gezegd dat hij toch wel dingen wil aanpassen zodat we wat meer ieder een eigen plek in zijn huis hebben. We hebben het hier al vaker over gehad, maar het komt er steeds niet van. En dan geeft hij wel weer geld uit aan hobby-dingen, terwijl hij steeds zegt er geen geld voor te hebben. Hij zal er misschien allemaal niet aan toe zijn en dat zal ook met zijn rouwproces te maken hebben. Ik heb dan zo het gevoel dat alles 'on hold' staat.
Zonnestraal, hij wil inderdaad in eerste instantie af en toe naar dat land en het liefst veel samen en soms alleen. Later wil hij er wonen en hoopt dat samen met mij te doen, als de kinderen het huis uit zijn.
Ik vind het soms zo moeilijk dat hij zo graag alleen is, ik denk dan dat hij ook net zo goed helemaal alleen zou willen zijn. Ik vind alleen zijn ook niet erg, maar niet in de mate waarin hij alleen wil zijn.
dinsdag 25 september 2007 om 12:46
Ik vind het lastig om te reageren, omdat ik mogelijk bot/gevoelloos overkom, maar ik waag het er toch maar op; als ik je kwets zeg je het maar; ik ben bij voorbaat bereid mijn posting te wissen.
Ik heb al vaker meegelezen (soms gereageerd denk ik) op je topics. Helaas zijn me allerlei details ontschoten, maar ik meen me te herinneren dat het overlijden van de zoon al in het begin van jullie relatie plaatsvond. Hiervan uitgaande lijkt mij toe dat jullie daarvoor eigenlijk nog nauwelijks een gewone relatie hebben gehad. Daardoor kun je nu ook niet echt proberen terug te keren naar "hoe het was".
Ik denk dat jullie relatie erg in het teken staat van zijn verlies/rouwproces, waardoor hij als het ware een vrijbrief heeft om te acteren op zn gevoel van het moment (jou wegsturen); aan de ander kant loop jij over van begrip, hij heeft immers een zwaar verlies geleden (Ook al vind je moeilijk voor jezelf, als hij het vraagt ga je). Ik denk dat zo langzamerhand het weer mogelijk zou moeten zijn dat zijn leven weer enigszins normaal wordt, waarbij het rouwproces meer een onderdeel wordt en niet de bepalende factor.
Ergens begrijp ik hem ook wel, na zo'n enorm verlies is het ws moeilijk om je te hechten met als onderliggend gevoel: het kan toch zo afgelopen zijn/ waar doe ik het voor/niks staat vast/o.i.d.
En algemeen is het zo, dat als je een heftig verdriet hebt, de deurtjes van je gevoel (gedeeltelijk) dichtgaan, omdat het gevoel niet te verdragen is; een soort overlevingsmechanisme. Als die gevoelsdeuren dicht zijn èn blijven, zijn ze ook dicht voor andere gevoelens.
En zo wordt het wel lastig om een goede relatie te hebben of krijgen.
Ik kan me voorstellen dat deze "losse" houding voor jou veel onzekerheid en twijfels brengt, hoeveel begrip je ook voor hem hebt. Hierdoor kun je natuurlijk ook moeilijk meegaan in zijn (ingrijpende) toekomstplannen. Als de relatie in het heden geen vastheid of zekerheid brengt, kun je ook weinig met toekomstplannen.
Er wordt in deze relatie veel van je gevraagd, maar je krijgt er (m.i.) niet evenveel terug. Het klinkt ongelijkwaardig.
Ik denk ook dat je nu zelf wel wat meer op je strepen kunt en mag gaan staan.
Om maar bij de kwestie van "naar huis gestuurd te worden" te blijven. Je kunt wel besluiten dat je dat niet meer wilt en dat tegen hem zeggen. Het lijkt mij dat het voor jou veel belastender is om midden in de nacht onverwacht naar huis te moeten, dan dat het voor hem is je te laten blijven ook al voelt hij zich niet zo goed. Er is geen enkele wet die zegt dat je alleen bij elkaar kunt zijn als je je goed voelt. Hij zou het juist prettig moeten vinden dat je bij hem bent èn wilt zijn als hij zich niet goed voelt.
En het kan voor hem ook een stap in de goede richting zijn om eens boven zichzelf uit te stijgen.
Ik wens je sterkte.
Mabel007
Ik heb al vaker meegelezen (soms gereageerd denk ik) op je topics. Helaas zijn me allerlei details ontschoten, maar ik meen me te herinneren dat het overlijden van de zoon al in het begin van jullie relatie plaatsvond. Hiervan uitgaande lijkt mij toe dat jullie daarvoor eigenlijk nog nauwelijks een gewone relatie hebben gehad. Daardoor kun je nu ook niet echt proberen terug te keren naar "hoe het was".
Ik denk dat jullie relatie erg in het teken staat van zijn verlies/rouwproces, waardoor hij als het ware een vrijbrief heeft om te acteren op zn gevoel van het moment (jou wegsturen); aan de ander kant loop jij over van begrip, hij heeft immers een zwaar verlies geleden (Ook al vind je moeilijk voor jezelf, als hij het vraagt ga je). Ik denk dat zo langzamerhand het weer mogelijk zou moeten zijn dat zijn leven weer enigszins normaal wordt, waarbij het rouwproces meer een onderdeel wordt en niet de bepalende factor.
Ergens begrijp ik hem ook wel, na zo'n enorm verlies is het ws moeilijk om je te hechten met als onderliggend gevoel: het kan toch zo afgelopen zijn/ waar doe ik het voor/niks staat vast/o.i.d.
En algemeen is het zo, dat als je een heftig verdriet hebt, de deurtjes van je gevoel (gedeeltelijk) dichtgaan, omdat het gevoel niet te verdragen is; een soort overlevingsmechanisme. Als die gevoelsdeuren dicht zijn èn blijven, zijn ze ook dicht voor andere gevoelens.
En zo wordt het wel lastig om een goede relatie te hebben of krijgen.
Ik kan me voorstellen dat deze "losse" houding voor jou veel onzekerheid en twijfels brengt, hoeveel begrip je ook voor hem hebt. Hierdoor kun je natuurlijk ook moeilijk meegaan in zijn (ingrijpende) toekomstplannen. Als de relatie in het heden geen vastheid of zekerheid brengt, kun je ook weinig met toekomstplannen.
Er wordt in deze relatie veel van je gevraagd, maar je krijgt er (m.i.) niet evenveel terug. Het klinkt ongelijkwaardig.
Ik denk ook dat je nu zelf wel wat meer op je strepen kunt en mag gaan staan.
Om maar bij de kwestie van "naar huis gestuurd te worden" te blijven. Je kunt wel besluiten dat je dat niet meer wilt en dat tegen hem zeggen. Het lijkt mij dat het voor jou veel belastender is om midden in de nacht onverwacht naar huis te moeten, dan dat het voor hem is je te laten blijven ook al voelt hij zich niet zo goed. Er is geen enkele wet die zegt dat je alleen bij elkaar kunt zijn als je je goed voelt. Hij zou het juist prettig moeten vinden dat je bij hem bent èn wilt zijn als hij zich niet goed voelt.
En het kan voor hem ook een stap in de goede richting zijn om eens boven zichzelf uit te stijgen.
Ik wens je sterkte.
Mabel007
dinsdag 25 september 2007 om 14:17
Mabel007, ik vind je reactie niet kwetstend hoor, ben blij dat je meedenkt. Ik heb gisteren best heftig gereageerd toen hij zo laat meldde dat hij alleen wilde slapen. Ik vond het ook heel erg en had er gewoon niet op gerekend. Ik heb op zich geen problemen met alleen slapen, vind het vaak ook niet zo erg als hij bij mij komt en weer naar huis gaat 's nachts, maar om op zo'n korte termijn ineens naar huis te moeten vind ik echt rot. Er was wel een aanleiding voor zijn rotgevoel van gisteren, dus het is niet zo dat hij dit te pas en te onpas doet.
Inderdaad doet het me ook verdriet dat hij zich niet wil laten troosten, hij sluit zich van mij af, heeft geen behoefte aan mij, omdat zijn hoofd vol zit met andere dingen. Ik snap ook dat het heel erg moeilijk voor hem is, ik weet ook dat mensen met zo'n verlies zich vaak eenzaam voelen omdat niemand hen begrijpt en daar wil ik rekening mee houden. Maar een mens kan natuurlijk maar zoveel opbrengen en ik houd al heel veel rekening met hem en veel dingen heb ik ook niet zo'n moeite mee, maar dit blijft iets waar ik niet tegen kan. En mensen die zoiets doormaken zullen ook moeten leren accepteren dat andere mensen niet hetzelfde voelen als zij en het niet altijd op kunnen brengen om geduldig en begripvol te zijn.
Bedankt voor de tips Mabel, ik heb hier zeker wat aan. Ga ook proberen om in elk geval die dingen die belangrijk voor me zijn te blijven aangeven.
Inderdaad doet het me ook verdriet dat hij zich niet wil laten troosten, hij sluit zich van mij af, heeft geen behoefte aan mij, omdat zijn hoofd vol zit met andere dingen. Ik snap ook dat het heel erg moeilijk voor hem is, ik weet ook dat mensen met zo'n verlies zich vaak eenzaam voelen omdat niemand hen begrijpt en daar wil ik rekening mee houden. Maar een mens kan natuurlijk maar zoveel opbrengen en ik houd al heel veel rekening met hem en veel dingen heb ik ook niet zo'n moeite mee, maar dit blijft iets waar ik niet tegen kan. En mensen die zoiets doormaken zullen ook moeten leren accepteren dat andere mensen niet hetzelfde voelen als zij en het niet altijd op kunnen brengen om geduldig en begripvol te zijn.
Bedankt voor de tips Mabel, ik heb hier zeker wat aan. Ga ook proberen om in elk geval die dingen die belangrijk voor me zijn te blijven aangeven.
woensdag 26 september 2007 om 17:28
Ik heb gelukkig een paar hele goede dagen achter de rug! Voel me een stuk prettiger als ik het allemaal een beetje loslaat, me niet overal zo snel druk om maak. Ik moet er maar is in gaan geloven dat hij echt van me houdt en me echt niet kwijt wil (anders was ie allang weggegaan). Accepteren dat hij een beetje met de dag leeft en dat ik nog geen duidelijkheid heb over de toekomst (qua buitenland).
Toch is het allemaal makkelijker gezegd dan gedaan!
Toch is het allemaal makkelijker gezegd dan gedaan!
woensdag 26 september 2007 om 23:59
Goed te horen Zonnestraal en inderdaad is het niet zo gemakkelijk allemaal.
Wat mij pijn doet is dat mijn vriend me niet het gevoel geeft dat hij het ook lekker vindt om bij elkaar te slapen. Hij lijkt er zelfs niet eens echt behoefte aan te hebben. Even lekker tegen elkaar aan liggen. Ik heb het idee dat hij dat meer voor mij doet. Terwijl hij me toch ook wel regelmatig knuffelt en kust. Maar misschien is dit wel een mannen-ding? Ik wil het zo graag begrijpen.
Ik weet het niet, misschien verwacht ik wel teveel na een relatie van 2 jaar. Hij zit nu weer in een soort 'werk-modus' en het lijkt alsof hij zich dan ook afzet tegen mij of afstand neemt. Weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Het is dan ook wel heel gezellig, geen gespannen sfeer ofzo, maar de dingen die hij zegt over 'graag alleen zijn' en het heerlijk vinden om alleen te slapen, vooral als hij het druk heeft maken me in de war. Is dat nou manlijk, of is het iets wat bij hem hoort? Hij is verder ook heel lief en gezellig, hij snauwt me niet af ofzo, spreekt zijn waardering uit als ik iets voor hem doe, is lief en attent. Maar hij zegt van die botte dingen.
Wat mij pijn doet is dat mijn vriend me niet het gevoel geeft dat hij het ook lekker vindt om bij elkaar te slapen. Hij lijkt er zelfs niet eens echt behoefte aan te hebben. Even lekker tegen elkaar aan liggen. Ik heb het idee dat hij dat meer voor mij doet. Terwijl hij me toch ook wel regelmatig knuffelt en kust. Maar misschien is dit wel een mannen-ding? Ik wil het zo graag begrijpen.
Ik weet het niet, misschien verwacht ik wel teveel na een relatie van 2 jaar. Hij zit nu weer in een soort 'werk-modus' en het lijkt alsof hij zich dan ook afzet tegen mij of afstand neemt. Weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Het is dan ook wel heel gezellig, geen gespannen sfeer ofzo, maar de dingen die hij zegt over 'graag alleen zijn' en het heerlijk vinden om alleen te slapen, vooral als hij het druk heeft maken me in de war. Is dat nou manlijk, of is het iets wat bij hem hoort? Hij is verder ook heel lief en gezellig, hij snauwt me niet af ofzo, spreekt zijn waardering uit als ik iets voor hem doe, is lief en attent. Maar hij zegt van die botte dingen.
donderdag 27 september 2007 om 11:33
Ik geloof dat (sommige) mannen zich niet helemaal realiseren hoe bepaalde dingen op ons vrouwen (kan) overkomen. Gisteren had ik weer precies zo iets, hij wilt naar 'n vriend (die heeft 'n vriendin en een kind) en zegt dan gelijk.. maar jij hoeft niet mee hoor! Weer net zoals toen met die borrel bij z'n familie! Ik kan echt zelf wel bepalen of ik zin heb of niet. Maar goed, ga me der niet druk om maken, ik ga zelf gewoon wat leuks doen die dag! Heb hem wel laten weten dat ik graag zelf bepaal of ik zin in iets heb of niet. Hij zegt dan natuurlijk zo bedoel ik het niet en natuurlijk wil ik dat je meegaat!
En ja misschien is het een mannending dat ze minder vaak de behoefte hebben om samen te slapen of samen te zijn. Mijn vriend heeft de behoefte wel, maar vind het een stuk minder erg wanneer we een keer niet bij mekaar slapen dan ik. Ik vind het ongezellig en word 's nachts ook wakker omdat ik hem onbewust zoek in m'n slaap en hem dan niet kan vinden ofzo.. heel apart!
Ik wil ook altijd alles begrijpen, maar soms moeten we dat niet eens willen denk ik. En moeten we accepteren dat ze niet perfect zijn en zo hun eigen dingen hebben. Ook wij zijn niet perfect, maar dat accepteren zij ook.
Blijft lastig relaties!
En ja misschien is het een mannending dat ze minder vaak de behoefte hebben om samen te slapen of samen te zijn. Mijn vriend heeft de behoefte wel, maar vind het een stuk minder erg wanneer we een keer niet bij mekaar slapen dan ik. Ik vind het ongezellig en word 's nachts ook wakker omdat ik hem onbewust zoek in m'n slaap en hem dan niet kan vinden ofzo.. heel apart!
Ik wil ook altijd alles begrijpen, maar soms moeten we dat niet eens willen denk ik. En moeten we accepteren dat ze niet perfect zijn en zo hun eigen dingen hebben. Ook wij zijn niet perfect, maar dat accepteren zij ook.
Blijft lastig relaties!
