Relaties
alle pijlers
Irreële angsten
maandag 18 juni 2007 om 10:48
Op de één of andere manier lukt het me niet goed om hier vanaf te komen. Het lijkt alsof mijn gevoel en verstand twee hele verschillende kanten opgaan. Zo ben ik een heel zelfstandig type, kan veel zelf, ook op technisch/klus gebied, vind het heerlijk om alleen te zijn op zijn tijd, heb een goede baan, heb een goede band met mijn kinderen en heb het niet heel moeilijk met ze ondanks dat ik alleenstaande ouder ben. Ben verder ook heel nuchter, vind ook niet dat relaties volgens een bepaalde norm moeten verlopen. Maar dan toch...
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
Heeft mijn vriend even wat minder tijd voor me, of hij zegt dat hij graag tijd alleen wil brengen met zijn kind, wat ik volkomen begrijpelijk vindt, dan kan ik zo'n diepe angst voelen of een gevoel afgewezen te worden. Soms merkt mijn vriend ook mijn paniek en dan ben ik weer bang dat hij het daar benauwd van krijgt, oftewel angst bovenop de angst die ik al had.
Ik ben al (jaren) in therapie en het gaat steeds beter, maar op dit moment heb ik even een terugval en ik word er zo moe van.
Herkent iemand dit of heeft iemand tips of een opbeurend berichtje?
vrijdag 31 augustus 2007 om 10:16
Rose Rouge, m'n vriend en ik zijn nu een half jaar bij mekaar! Maar kan de laatste keer dat ik alleen geslapen heb niet herinneren, we zijn elke avond bij elkaar! Ik was (en ben nog steeds niet) een hele goede prater over mijn gevoelens. Ben altijd bang dat hij denkt dat ik zeur. Maar gelukkig gaat het steeds beter en mocht ik er echt niet uitkomen dan schrijf ik het op! Dat helpt heel erg om zo ook m'n gevoelens te relativeren. Soms heb ik een gevoel en als ik dat dan terug lees denk ik jeetje.. waar maak ik me eigenlijk druk om zeg!
Lalein, wat goed dat je die stap gezet heb zeg! Laat je weten hoe je het gesprek hebt ervaren? Zelf ben ik ook flink aan het nadenken om naar een therapeut te gaan. Ben daar nu misschien nog te trots voor, wil altijd alles zelf oplossen en verwerken. Al kom er nu achter dat ik me teveel vasthou aan mijn verleden.
Sunshine, ik ben zo blij dat ik me heb ingeschreven voor die opleiding! Een doel voor mezelf! Het voelt heerlijk!
Gisteren had ik weer effe een dipje (een kleintje gelukkig), meneer nam z'n telefoon niet op! Hij was gewoon thuis, en echt een uur later belt ie pas! Pff.. meteen weer van die rare ideeën.. Gelukkig kon ik het relativeren en hebben we uiteindelijk toch nog een hele gezellige avond gehad!
Lalein, wat goed dat je die stap gezet heb zeg! Laat je weten hoe je het gesprek hebt ervaren? Zelf ben ik ook flink aan het nadenken om naar een therapeut te gaan. Ben daar nu misschien nog te trots voor, wil altijd alles zelf oplossen en verwerken. Al kom er nu achter dat ik me teveel vasthou aan mijn verleden.
Sunshine, ik ben zo blij dat ik me heb ingeschreven voor die opleiding! Een doel voor mezelf! Het voelt heerlijk!
Gisteren had ik weer effe een dipje (een kleintje gelukkig), meneer nam z'n telefoon niet op! Hij was gewoon thuis, en echt een uur later belt ie pas! Pff.. meteen weer van die rare ideeën.. Gelukkig kon ik het relativeren en hebben we uiteindelijk toch nog een hele gezellige avond gehad!
vrijdag 31 augustus 2007 om 15:44
Ik laat zeker weten hoe de eerste sessie was, maar waarschijnlijk doe ik dat i het verlatingsangst-topic.
Heb niet meer zoveel tijd om bij te lezen de laatste tijd, dus sorry als ik niet overal een reactie op kan geven.
wij zijn ook elke dag bij elkaar en ik vind het heerlijk. al kan ik af en toe ook wel van een avondje alleen genieten...ongegeneerd een zak chips leegeten en een fles wijn erbij...hihi
Heb niet meer zoveel tijd om bij te lezen de laatste tijd, dus sorry als ik niet overal een reactie op kan geven.
wij zijn ook elke dag bij elkaar en ik vind het heerlijk. al kan ik af en toe ook wel van een avondje alleen genieten...ongegeneerd een zak chips leegeten en een fles wijn erbij...hihi
vrijdag 31 augustus 2007 om 16:39
Zonnestraal, ik ben ook niet zo'n wonder in het praten over mijn gevoelens, in elk geval niet met mijn vriend. Ik heb wel eens dingen aangekaart bij hem, maar dat doe ik dan ook op zo'n onhandige manier dat we ruzie krijgen (ik gooi er dan uit dat ik het zo echt niet meer trek en dat het van mij zo niet hoeft). Ik leer nu om dingen die mij dwars zitten op een andere manier aan te kaarten.
Ik heb ook de neiging om, als mijn vriend in eerste instantie begrip toont, er nog een schepje bovenop te doen en door te gaan zitten drammen, ook bijv. als hij al sorry heeft gezegd of heeft aangegeven er iets aan te willen doen. Dan kan ik best wel aanvallend zijn.
Goed dat je je over je dipje heen hebt kunnen zetten. Ik heb gelukkig niet meer dat ik in de stress raak als hij niet opneemt, ik denk dan gewoon dat hij buiten bezig is of op de wc zit of wat dan ook. Ik bel hem ook niet zo vaak, meestal laat ik hem bellen.
Gisteren heb ik hem overdag wel even gebeld, we hadden elkaar een paar avonden gezien en toen ging ik weer naar mijn eigen huis, maar ik hoorde niets meer van hem. Ik vind het dan toch wel prettig om even te weten wat zijn plannen zijn en of hij nog langskomt, lijkt me een normale behoefte. Dus ik heb hem gebeld en hem ernaar gevraagd.
Eerder zou ik dat niet gedaan hebben uit angst hem te claimen ofzo. Hij reageerde ook helemaal niet alsof hij zich geclaimed voelde. Toen hij aangaf die avond niet te zullen komen vond ik het ook oké.
Wij zijn dus niet elke dag bij elkaar, maar meer dan een tijdje geleden, ik blijf ook weer vaker slapen en ik voel me hier veel beter bij. Elkaar elke dag zien zou van mij niet hoeven, ik vind het belangrijk om ieder nog een deel van de week alleen te zijn, 2 à 3 avonden.
Lalein, ik zal je ook blijven volgen op je andere topic, anders reageer ik daar wel, onze topics gaan toch een beetje over hetzelfde.
Ik ben nu meer bezig met mijn ouders en hoe ik nu met hen om wil gaan, ze waren een tijdje geleden boos omdat ik te weinig langskwam en te weinig belde, maar de paar keer dat ik daarna ben geweest vond ik het daar niet prettig en bleven ze zitten drammen over iets waarvan ik vond dat het hen niet aanging en waar ik niet van snapte dat ze zich er zo druk om maakten.
Ik heb ook de neiging om, als mijn vriend in eerste instantie begrip toont, er nog een schepje bovenop te doen en door te gaan zitten drammen, ook bijv. als hij al sorry heeft gezegd of heeft aangegeven er iets aan te willen doen. Dan kan ik best wel aanvallend zijn.
Goed dat je je over je dipje heen hebt kunnen zetten. Ik heb gelukkig niet meer dat ik in de stress raak als hij niet opneemt, ik denk dan gewoon dat hij buiten bezig is of op de wc zit of wat dan ook. Ik bel hem ook niet zo vaak, meestal laat ik hem bellen.
Gisteren heb ik hem overdag wel even gebeld, we hadden elkaar een paar avonden gezien en toen ging ik weer naar mijn eigen huis, maar ik hoorde niets meer van hem. Ik vind het dan toch wel prettig om even te weten wat zijn plannen zijn en of hij nog langskomt, lijkt me een normale behoefte. Dus ik heb hem gebeld en hem ernaar gevraagd.
Eerder zou ik dat niet gedaan hebben uit angst hem te claimen ofzo. Hij reageerde ook helemaal niet alsof hij zich geclaimed voelde. Toen hij aangaf die avond niet te zullen komen vond ik het ook oké.
Wij zijn dus niet elke dag bij elkaar, maar meer dan een tijdje geleden, ik blijf ook weer vaker slapen en ik voel me hier veel beter bij. Elkaar elke dag zien zou van mij niet hoeven, ik vind het belangrijk om ieder nog een deel van de week alleen te zijn, 2 à 3 avonden.
Lalein, ik zal je ook blijven volgen op je andere topic, anders reageer ik daar wel, onze topics gaan toch een beetje over hetzelfde.
Ik ben nu meer bezig met mijn ouders en hoe ik nu met hen om wil gaan, ze waren een tijdje geleden boos omdat ik te weinig langskwam en te weinig belde, maar de paar keer dat ik daarna ben geweest vond ik het daar niet prettig en bleven ze zitten drammen over iets waarvan ik vond dat het hen niet aanging en waar ik niet van snapte dat ze zich er zo druk om maakten.
maandag 3 september 2007 om 00:43
Hey hallo, alles goed met jullie?
Ik heb weer even een dip, voelde me de hele dag al niet goed. Vriend had ook een terugval en dat vind ik voor hem ook heel rot. We hebben wel een gezellig weekend gehad, maar zo'n terugval kan zomaar ineens opkomen. Hij wilde ook liever alleen slapen en hoewel ik mijn best doe om daar relaxed op te reageren en hem het niet te laten merken, ik vind het echt verschrikkelijk. Zit je gezellig met een wijntje en de kaarsjes aan samen en dan ineens 'moet' je weer naar je eigen lege huis en alleen slapen.
Misschien ben ik niet modern of onafhankelijk genoeg, maar ik vind er gewoon echt geen reet aan en het went ook niet.
De laatste tijd ging het steeds heel goed ook het samen slapen en ik voelde me dan echt een stuk beter.
Ik weet dat ik er allemaal veel te zwaar aan til, en ik probeer begrip voor hem te hebben, maar ik vind het dan echt heel pijnlijk dat hij liever alleen wil slapen dan samen met mij en dat hij liever heeft dat ik wegga. Ik probeer het te relativeren en weet verstandelijk dat het niets met mij te maken heeft, maar dat gevoel...
Ik heb maar besloten om het helemaal over me heen te laten komen, eens flink te janken en me zielig te voelen en dat lucht dan ook wel weer op. Nu eerst maar lekker slapen.
Ik heb weer even een dip, voelde me de hele dag al niet goed. Vriend had ook een terugval en dat vind ik voor hem ook heel rot. We hebben wel een gezellig weekend gehad, maar zo'n terugval kan zomaar ineens opkomen. Hij wilde ook liever alleen slapen en hoewel ik mijn best doe om daar relaxed op te reageren en hem het niet te laten merken, ik vind het echt verschrikkelijk. Zit je gezellig met een wijntje en de kaarsjes aan samen en dan ineens 'moet' je weer naar je eigen lege huis en alleen slapen.
Misschien ben ik niet modern of onafhankelijk genoeg, maar ik vind er gewoon echt geen reet aan en het went ook niet.
De laatste tijd ging het steeds heel goed ook het samen slapen en ik voelde me dan echt een stuk beter.
Ik weet dat ik er allemaal veel te zwaar aan til, en ik probeer begrip voor hem te hebben, maar ik vind het dan echt heel pijnlijk dat hij liever alleen wil slapen dan samen met mij en dat hij liever heeft dat ik wegga. Ik probeer het te relativeren en weet verstandelijk dat het niets met mij te maken heeft, maar dat gevoel...
Ik heb maar besloten om het helemaal over me heen te laten komen, eens flink te janken en me zielig te voelen en dat lucht dan ook wel weer op. Nu eerst maar lekker slapen.
dinsdag 4 september 2007 om 19:06
Hai Sunshine!
Wat vervelend dat jullie allebei weer een terugval hebben gehad!
En sorry dat ik nu pas reageer, geen internet in mijn bereik..
Weet je wat de reden is dat hij liever een nachtje alleen slaapt? Ik begrijp je onzekerheid maar als te goed!..
Ik was 2 dgn weg, zonder vriend.. expres weinig m'n telefoon aangeraakt! hij zei net dat ie wel iets meer smsjes had verwacht.. (dat moeten we hebben!)
Hoop dat je je inmiddels weer wat beter voelt!?
Wat vervelend dat jullie allebei weer een terugval hebben gehad!
En sorry dat ik nu pas reageer, geen internet in mijn bereik..
Weet je wat de reden is dat hij liever een nachtje alleen slaapt? Ik begrijp je onzekerheid maar als te goed!..
Ik was 2 dgn weg, zonder vriend.. expres weinig m'n telefoon aangeraakt! hij zei net dat ie wel iets meer smsjes had verwacht.. (dat moeten we hebben!)
Hoop dat je je inmiddels weer wat beter voelt!?
dinsdag 4 september 2007 om 21:02
Zonnestraal, het gaat een ietsje beter. Ik had vandaag een afspraak met de psych en het blijkt toch wel dat mijn probleem grotendeels door mijn ouders veroorzaakt is, doordat zij er niet voor mij zijn (geweest) zoals ouders dat behoren te doen. Ik ben ook erg met de band met mijn ouders bezig, een aantal weken geleden waren ze boos op mij, doordat ik te weinig op bezoek kwam naar hun zin. Ik heb nog steeds de neiging om loyaal te zijn, maar het begint met steeds meer tegen te staan.
Mijn vriend heeft veel ruimte voor zichzelf nodig en wij zien elkaar op zich wel vrij veel (zo'n 4 avonden per week), dus het is niet zo'n drama om dan een keertje niet te blijven slapen, maar het doet soms veel met mijn gevoel. Vanavond had mijn vriend ook geen tijd en ben ik naar huis gegaan, maar ik kon er beter mee om gaan dan afgelopen zondag. Misschien heeft dat ook met het bezoek aan my psych en de opluchting daarna te maken. Daardoor voel ik me waarschijnlijk weer iets sterker.
Ik moet mijn problemen zien op te lossen door de dingen uit het verleden te verwerken en ook door me nu niet meer uit het veld te laten slaan door mijn ouders, maar gewoon eerlijk te zeggen wat ik van hun gedrag vind. Dat laatste vind ik nog wel erg lastig. Heb/had jij een goede band met je ouders? En zeg jij het eerlijk als ze iets doen wat je niet leuk vindt, of krop je ook alles op?
Ik leer langzaam maar zeker om mijn gevoelens te uiten, heb bijv. ook na een aanvaring met de buren heel direct en duidelijk gezegd wat ik ervan dacht, dus ik ga zeker vooruit, maar ik vind het nog te langzaam gaan en ben nog te bang voor de reacties van mensen, met name dus mijn ouders.
Bij mijn vriend durf ik ook steeds beter aan te geven wat ik vind.
Wat goed dat je zonder je vriend weg was en het gelukt is om niet teveel te sms-en. Voelt dan ook wel goed, hè, als hij zich eens wat 'afhankelijker' opstelt, ik kan me voorstellen dat je je daardoor weer iets sterker voelt.
Mijn vriend kan zo onafhankelijk doen en heeft het dan over vakanties alleen en werkreizen van een paar weken naar het buitenland, waar hij geen probleem mee heeft. Ik word daar wel eens onzeker van en zou dan willen dat hij iets meer aan mij hing en iets minder enthousiast deed over alleen weggaan (in de praktijk doet hij dat ook bijna niet, maar hoe hij erover praat is al genoeg om mij angstig te maken).
Mijn vriend heeft veel ruimte voor zichzelf nodig en wij zien elkaar op zich wel vrij veel (zo'n 4 avonden per week), dus het is niet zo'n drama om dan een keertje niet te blijven slapen, maar het doet soms veel met mijn gevoel. Vanavond had mijn vriend ook geen tijd en ben ik naar huis gegaan, maar ik kon er beter mee om gaan dan afgelopen zondag. Misschien heeft dat ook met het bezoek aan my psych en de opluchting daarna te maken. Daardoor voel ik me waarschijnlijk weer iets sterker.
Ik moet mijn problemen zien op te lossen door de dingen uit het verleden te verwerken en ook door me nu niet meer uit het veld te laten slaan door mijn ouders, maar gewoon eerlijk te zeggen wat ik van hun gedrag vind. Dat laatste vind ik nog wel erg lastig. Heb/had jij een goede band met je ouders? En zeg jij het eerlijk als ze iets doen wat je niet leuk vindt, of krop je ook alles op?
Ik leer langzaam maar zeker om mijn gevoelens te uiten, heb bijv. ook na een aanvaring met de buren heel direct en duidelijk gezegd wat ik ervan dacht, dus ik ga zeker vooruit, maar ik vind het nog te langzaam gaan en ben nog te bang voor de reacties van mensen, met name dus mijn ouders.
Bij mijn vriend durf ik ook steeds beter aan te geven wat ik vind.
Wat goed dat je zonder je vriend weg was en het gelukt is om niet teveel te sms-en. Voelt dan ook wel goed, hè, als hij zich eens wat 'afhankelijker' opstelt, ik kan me voorstellen dat je je daardoor weer iets sterker voelt.
Mijn vriend kan zo onafhankelijk doen en heeft het dan over vakanties alleen en werkreizen van een paar weken naar het buitenland, waar hij geen probleem mee heeft. Ik word daar wel eens onzeker van en zou dan willen dat hij iets meer aan mij hing en iets minder enthousiast deed over alleen weggaan (in de praktijk doet hij dat ook bijna niet, maar hoe hij erover praat is al genoeg om mij angstig te maken).
woensdag 5 september 2007 om 10:34
Hai Sunshine!
Het is allemaal zo herkenbaar wat je zegt.. Ik ben de eerste 4 jaar van m'n leven zo ongeveer opgevoed door m'n opa & oma. (m'n ouders waren druk met werken en sporten). Toen ik 13 was overleed m'n oma, toen ik 15 was kregen m'n ouders problemen. m'n moeder heeft mij toen ook alles verteld wat m'n vader allemaal heeft uitgespookt! Ik was zo ontzettend kwaad, zeker omdat zij hem na een week weer terug genomen heeft. Heb toen 2 jaar lang me verzet tegen m'n vader (tot vechten aan toe). Veel bij m'n opa geslapen, veel opstap, zo veel mogelijk weg. Maar ik zag hoeveel pijn ik m'n moeder maar ook m'n zusje aandeed, dus heb het toen geaccepteerd. Toen ik 19 was overleed m'n opa, heb de laatste maanden van z'n leven bij hem gewoont (hij had longkanker). Toen viel ik in een soort zwart gat, voelde me zo alleen! Sinds 2 jaar is de band met m'n moeder heel erg sterk, realiseer me dat ze het echt niet gemakkelijk heeft en dat ze gechanteerd wordt door m'n vader.
Juist omdat ik een soort van haat naar hem toevoel kan ik me naar hem toe heel goed uiten. Het kan me namelijk niet schelen wat hij van mij vindt. Maar naar de mensen van wie ik hou kan ik me een stuk moeilijker uiten omdat ik me dat wel heel erg aantrek.
Mijn vriend kan soms ook zo onafhankelijk zijn, voel me dan zo onzeker! Maar goed, ik probeer me daar overheen te zetten alleen ben ik bang dat ik dat verkeerd doe. Ik trek dan zo'n muur van zelfbescherming omhoog. Dat het me niet zoveel pijn doet als hij dan ook echt gaat. (hij wil misschien ook nog voor 'n jaar naar het buitenland)
Maar hierdoor onderdruk ik mijn gevoelens voor hem. Gelukkig wil hij wel dat ik dan met hem mee ga, maar soms heb ik het gevoel dat hij dat alleen maar zegt omdat hij mij geen pijn wilt doen!..
Pff.. lastig allemaal!
Het is allemaal zo herkenbaar wat je zegt.. Ik ben de eerste 4 jaar van m'n leven zo ongeveer opgevoed door m'n opa & oma. (m'n ouders waren druk met werken en sporten). Toen ik 13 was overleed m'n oma, toen ik 15 was kregen m'n ouders problemen. m'n moeder heeft mij toen ook alles verteld wat m'n vader allemaal heeft uitgespookt! Ik was zo ontzettend kwaad, zeker omdat zij hem na een week weer terug genomen heeft. Heb toen 2 jaar lang me verzet tegen m'n vader (tot vechten aan toe). Veel bij m'n opa geslapen, veel opstap, zo veel mogelijk weg. Maar ik zag hoeveel pijn ik m'n moeder maar ook m'n zusje aandeed, dus heb het toen geaccepteerd. Toen ik 19 was overleed m'n opa, heb de laatste maanden van z'n leven bij hem gewoont (hij had longkanker). Toen viel ik in een soort zwart gat, voelde me zo alleen! Sinds 2 jaar is de band met m'n moeder heel erg sterk, realiseer me dat ze het echt niet gemakkelijk heeft en dat ze gechanteerd wordt door m'n vader.
Juist omdat ik een soort van haat naar hem toevoel kan ik me naar hem toe heel goed uiten. Het kan me namelijk niet schelen wat hij van mij vindt. Maar naar de mensen van wie ik hou kan ik me een stuk moeilijker uiten omdat ik me dat wel heel erg aantrek.
Mijn vriend kan soms ook zo onafhankelijk zijn, voel me dan zo onzeker! Maar goed, ik probeer me daar overheen te zetten alleen ben ik bang dat ik dat verkeerd doe. Ik trek dan zo'n muur van zelfbescherming omhoog. Dat het me niet zoveel pijn doet als hij dan ook echt gaat. (hij wil misschien ook nog voor 'n jaar naar het buitenland)
Maar hierdoor onderdruk ik mijn gevoelens voor hem. Gelukkig wil hij wel dat ik dan met hem mee ga, maar soms heb ik het gevoel dat hij dat alleen maar zegt omdat hij mij geen pijn wilt doen!..
Pff.. lastig allemaal!
woensdag 5 september 2007 om 17:55
Zonnestraal, jij hebt ook veel meegemaakt, wel fijn dat de band met je moeder uiteindelijk weer goed is geworden. Ik denk dat mijn moeder zonder mijn vader ook anders zou zijn en mijn band met haar ook.
Ik denk dat jij door het verlies van je oma en opa en eigenlijk ook je vader nu bang bent om in de steek gelaten te worden.
Ik weet niet waar het bij mij precies vandaan komt, maar ik heb met mijn vader geen echte band gehad, hij stoeide niet met ons, zat eigenlijk altijd in de kroeg. We deden ook wel dingen als gezin en daar heb ik wel goede herinneringen aan, maar ik was toch altijd een beetje op mijn hoede voor hem en opgelucht als hij ging werken. Alleen met mijn moeder was veel gezelliger.
Het lijkt me inderdaad lastig als je zo'n muur om je heen hebt, ik heb ook moeite om me helemaal over te geven aan de relatie en ervan te genieten. Ben net als vroeger een beetje op mijn hoede. Als mijn vriend wat fel reageert (hij kan nogal fel discussieren of gewoon fel reageren als hij last heeft van een vlieg of als hij in een file terechtkomt) dan schrik ik ook altijd en klap ik dicht. Terwijl het helemaal niet tegen mij gericht is.
Mijn vriend wil ook naar het buitenland, dat vind ik ook wel eng, ik kan voorlopig niet mee i.v.m. kids.
Kun jij wel echt van je relatie genieten of ben je ook veel bezig om de boel onder controle te houden en te analyseren? Ik moet zeggen dat het wel steeds ietsje beter gaat. Ik durf er iets meer op te vertrouwen en me erop te verheugen dat we elkaar weer zien. Meestal als we elkaar een paar dagen niet zagen dan voelde dat alsof ik hem nooit meer zou zien, zo rot voelde ik me eronder, echt niet normaal.
Ik denk dat jij door het verlies van je oma en opa en eigenlijk ook je vader nu bang bent om in de steek gelaten te worden.
Ik weet niet waar het bij mij precies vandaan komt, maar ik heb met mijn vader geen echte band gehad, hij stoeide niet met ons, zat eigenlijk altijd in de kroeg. We deden ook wel dingen als gezin en daar heb ik wel goede herinneringen aan, maar ik was toch altijd een beetje op mijn hoede voor hem en opgelucht als hij ging werken. Alleen met mijn moeder was veel gezelliger.
Het lijkt me inderdaad lastig als je zo'n muur om je heen hebt, ik heb ook moeite om me helemaal over te geven aan de relatie en ervan te genieten. Ben net als vroeger een beetje op mijn hoede. Als mijn vriend wat fel reageert (hij kan nogal fel discussieren of gewoon fel reageren als hij last heeft van een vlieg of als hij in een file terechtkomt) dan schrik ik ook altijd en klap ik dicht. Terwijl het helemaal niet tegen mij gericht is.
Mijn vriend wil ook naar het buitenland, dat vind ik ook wel eng, ik kan voorlopig niet mee i.v.m. kids.
Kun jij wel echt van je relatie genieten of ben je ook veel bezig om de boel onder controle te houden en te analyseren? Ik moet zeggen dat het wel steeds ietsje beter gaat. Ik durf er iets meer op te vertrouwen en me erop te verheugen dat we elkaar weer zien. Meestal als we elkaar een paar dagen niet zagen dan voelde dat alsof ik hem nooit meer zou zien, zo rot voelde ik me eronder, echt niet normaal.
donderdag 6 september 2007 om 10:07
Tja en dit is nog niet eens alles.. maar goed, ik ben er wel van overtuigd dat je bepaalde dingen moet meemaken om beter in het leven te staan!
Het is jammer dat het soms tegen me werkt!.. Zo is mijn 1e 'relatie' (5 maanden) een hel geweest! zo ook m'n 2e relatie (1,5 jaar). Ook ben ik een keer door iemand plotseling verlaten.. we hadden samenwoon plannen, afstand was namelijk ruim 2 uur rijden. Alles was goed, altijd gezellig, geen problemen en ik was ook totaal niet onzeker, toen pas ontdekte was verliefd zijn was. Tot ik op een maandagochtend (inmiddels 3 jaar geleden, maar herinner het me als de dag van gisteren) een sms kreeg dat hij teveel met zichzelf in de knoop zat (werk, familie) en dat hij de relatie wilde stoppen omdat hij er niet 100% voor mij kon zijn. Ik ben daar echt ziek van geweest, dagen boven de wc gehangen.
Uiteindelijk ben ik toch maar weer de deur uitgegaan, ging 3x per week opstap.. . Maar goed, dat was natuurlijk ook geen oplossing, kwam er achter dat mannen mij altijd lief, leuk maar vooral erg lekker vonden, het enige wat hun interesseerde was sex. Zodra ik uitte dat ik gevoelens kreeg waren ze weg.. want eerlijk waren ze natuurlijk niet, die gasten wisten dondersgoed dat wanneer ze zouden zeggen dat het ze puur om sex ging, ik er niet op in zou gaan!
Er zijn dus meerdere situaties in mijn leven waardoor ik gewoon ontzettend onzeker ben in relaties.. Ik baal er zo ontzettend van, want hierdoor kun je er ook gewoon niet optimaal van genieten.
Als m'n vriend niet naar het buitenland gaat willen we misschien gaan samenwonen, maar ik durf me er zo niet op te verheugen! Het is al een keer eerder net van te voren afgeblazen!
Het is jammer dat het soms tegen me werkt!.. Zo is mijn 1e 'relatie' (5 maanden) een hel geweest! zo ook m'n 2e relatie (1,5 jaar). Ook ben ik een keer door iemand plotseling verlaten.. we hadden samenwoon plannen, afstand was namelijk ruim 2 uur rijden. Alles was goed, altijd gezellig, geen problemen en ik was ook totaal niet onzeker, toen pas ontdekte was verliefd zijn was. Tot ik op een maandagochtend (inmiddels 3 jaar geleden, maar herinner het me als de dag van gisteren) een sms kreeg dat hij teveel met zichzelf in de knoop zat (werk, familie) en dat hij de relatie wilde stoppen omdat hij er niet 100% voor mij kon zijn. Ik ben daar echt ziek van geweest, dagen boven de wc gehangen.
Uiteindelijk ben ik toch maar weer de deur uitgegaan, ging 3x per week opstap.. . Maar goed, dat was natuurlijk ook geen oplossing, kwam er achter dat mannen mij altijd lief, leuk maar vooral erg lekker vonden, het enige wat hun interesseerde was sex. Zodra ik uitte dat ik gevoelens kreeg waren ze weg.. want eerlijk waren ze natuurlijk niet, die gasten wisten dondersgoed dat wanneer ze zouden zeggen dat het ze puur om sex ging, ik er niet op in zou gaan!
Er zijn dus meerdere situaties in mijn leven waardoor ik gewoon ontzettend onzeker ben in relaties.. Ik baal er zo ontzettend van, want hierdoor kun je er ook gewoon niet optimaal van genieten.
Als m'n vriend niet naar het buitenland gaat willen we misschien gaan samenwonen, maar ik durf me er zo niet op te verheugen! Het is al een keer eerder net van te voren afgeblazen!
donderdag 6 september 2007 om 13:17
Het is inderdaad zo dat door de dingen die ik heb meegemaakt, ik minder naief ben en een soort vechtlust heb om er iets van te maken.
Het feit dat je vervelende ervaringen hebt met eerdere relaties maakt het er niet gemakkelijker op, dat kan ik me goed voorstellen.
Mijn eerste relatie heeft meer dan 10 jaar geduurd en was eigenlijk heel veilig. Ik kon me niet voorstellen dat mijn ex ooit vreemd zou gaan, hij keek niet eens naar andere vrouwen. In andere opzichten was de relatie natuurlijk minder ideaal, hij was namelijk erg gezapig, samen reizen zat er niet in en ik voelde me op m'n 24e al bejaard bij wijze van. Toen ontdekte ik dat ik ook buiten de relatie nog iemand was en dat ik zelf wel de dingen kon ondernemen die ik niet samen met mijn man kon doen, ook al vond hij dat niet altijd even leuk. Op die manier zijn wij uit elkaar gegroeid.
Ik denk dat het wel mogelijk is om stapje voor stapje dat vertrouwen weer terug te winnen. En te leren dat je in elk geval altijd op jezelf terug kunt vallen. Wordt er op korte termijn een beslissing genomen over het wel of niet naar het buitenland gaan? Heb je je onzekerheden met je vriend besproken?
Ik merk wel dat het in die 2 jaar heel langzaam steeds beter gaat. Dat ik me wat onafhankelijker opstel. Maar dat gaat echt in minimale stapjes met soms weer een terugval. Ik voel wel dat de basis steeds ietsje steviger wordt en dat vind ik bemoedigend. Het is juist wel goed dat we nu nog latten, dan leer ik ook om alleen te zijn en onafhankelijk te zijn/blijven.
Zoals ik eerder schreef, die dagen zonder hem waren in het begin niet om door te komen en nu kan ik ervan genieten en me er zelfs op verheugen om weer samen met de kinderen te zijn. Een taart met ze bakken of een film kijken. Eerder kon ik dat nauwelijks opbrengen.
Misschien zou het voor jou ook beter zijn om eerst nog niet te gaan samenwonen, totdat je wat meer durft te vertrouwen en je je muurtjes wat hebt laten vallen, zodat het vanuit een lat-relatie waarbij je je goed en sterk voelt ook goed voelt om te gaan samenwonen.
Het feit dat je vervelende ervaringen hebt met eerdere relaties maakt het er niet gemakkelijker op, dat kan ik me goed voorstellen.
Mijn eerste relatie heeft meer dan 10 jaar geduurd en was eigenlijk heel veilig. Ik kon me niet voorstellen dat mijn ex ooit vreemd zou gaan, hij keek niet eens naar andere vrouwen. In andere opzichten was de relatie natuurlijk minder ideaal, hij was namelijk erg gezapig, samen reizen zat er niet in en ik voelde me op m'n 24e al bejaard bij wijze van. Toen ontdekte ik dat ik ook buiten de relatie nog iemand was en dat ik zelf wel de dingen kon ondernemen die ik niet samen met mijn man kon doen, ook al vond hij dat niet altijd even leuk. Op die manier zijn wij uit elkaar gegroeid.
Ik denk dat het wel mogelijk is om stapje voor stapje dat vertrouwen weer terug te winnen. En te leren dat je in elk geval altijd op jezelf terug kunt vallen. Wordt er op korte termijn een beslissing genomen over het wel of niet naar het buitenland gaan? Heb je je onzekerheden met je vriend besproken?
Ik merk wel dat het in die 2 jaar heel langzaam steeds beter gaat. Dat ik me wat onafhankelijker opstel. Maar dat gaat echt in minimale stapjes met soms weer een terugval. Ik voel wel dat de basis steeds ietsje steviger wordt en dat vind ik bemoedigend. Het is juist wel goed dat we nu nog latten, dan leer ik ook om alleen te zijn en onafhankelijk te zijn/blijven.
Zoals ik eerder schreef, die dagen zonder hem waren in het begin niet om door te komen en nu kan ik ervan genieten en me er zelfs op verheugen om weer samen met de kinderen te zijn. Een taart met ze bakken of een film kijken. Eerder kon ik dat nauwelijks opbrengen.
Misschien zou het voor jou ook beter zijn om eerst nog niet te gaan samenwonen, totdat je wat meer durft te vertrouwen en je je muurtjes wat hebt laten vallen, zodat het vanuit een lat-relatie waarbij je je goed en sterk voelt ook goed voelt om te gaan samenwonen.
donderdag 6 september 2007 om 13:51
We wonen al praktisch samen, maar nog niet officieel.. Ik kan gelukkig heel erg goed met hem praten over mijn onzekerheden. Ik denk ook dat het een kwestie van tijd is en dat het allemaal wel goed komt!
Hij beslist voor het einde van het jaar of hij naar het buitenland gaat. Dan kan ik voor mezelf beslissen wat ik wil, meegaan of hem laten gaan. We'll see..
Motto: Leer van je vorige relaties maar zorg dat het geen belemmering wordt voor een volgende!..
Hij beslist voor het einde van het jaar of hij naar het buitenland gaat. Dan kan ik voor mezelf beslissen wat ik wil, meegaan of hem laten gaan. We'll see..
Motto: Leer van je vorige relaties maar zorg dat het geen belemmering wordt voor een volgende!..
donderdag 6 september 2007 om 14:40
donderdag 6 september 2007 om 15:01
Sunshine! Ik krijg binnen 2 weken te horen of de opleiding doorgaat, of er genoeg aanmeldingen zijn!
Begint begin oktober dan.. Hoop echt zo dat het doorgaat! heb er namelijk heel erg veel zin in!
En wat je zegt, als je je bewust bent van je 'probleem' ben je al een heel eind!
M'n vriend is trouwens nog steeds ontzettend aanhankelijk, misschien omdat ik eventjes niet zo aanhankelijk ben! Heb het erg druk op m'n werk en ben gesloopt als ik thuis kom! Heb effe de energie niet gehad om ontzettend lief leuk en gezellig te doen.. Vanavond toch maar iets gezelligs doen, lekker eten en dan dvdtje kijken met kaarsjes aan ofzo..
Begint begin oktober dan.. Hoop echt zo dat het doorgaat! heb er namelijk heel erg veel zin in!
En wat je zegt, als je je bewust bent van je 'probleem' ben je al een heel eind!
M'n vriend is trouwens nog steeds ontzettend aanhankelijk, misschien omdat ik eventjes niet zo aanhankelijk ben! Heb het erg druk op m'n werk en ben gesloopt als ik thuis kom! Heb effe de energie niet gehad om ontzettend lief leuk en gezellig te doen.. Vanavond toch maar iets gezelligs doen, lekker eten en dan dvdtje kijken met kaarsjes aan ofzo..
donderdag 6 september 2007 om 16:57
Zonnestraal, ik hoop voor je dat het doorgaat. En anders gewoon weer proberen, of iets anders, de motivatie is er in elk geval.
Grappig dat je vriend zo aanhankelijk is. Je hoeft ook niet altijd alle moeite te doen, soms lukt dat even niet en dan merk je dat de ander weer wat meer moeite gaat doen. Mannen willen sowieso graag veroveren, volgens mij moet je ze die lol ook gunnen.
Ik denk echt dat als je zelf te gretig bent of je te afhankelijk opstelt, dat zedat minder leuk vinden of als benauwend kunnen ervaren.
Grappig dat je vriend zo aanhankelijk is. Je hoeft ook niet altijd alle moeite te doen, soms lukt dat even niet en dan merk je dat de ander weer wat meer moeite gaat doen. Mannen willen sowieso graag veroveren, volgens mij moet je ze die lol ook gunnen.
Ik denk echt dat als je zelf te gretig bent of je te afhankelijk opstelt, dat zedat minder leuk vinden of als benauwend kunnen ervaren.
donderdag 6 september 2007 om 23:34
maandag 10 september 2007 om 16:08
Hai Sunshine, hoe is het nou?
Bij mij gaat het eigenlijk wel lekker.. heb de afgelopen dagen lekker m'n eigen ding gedaan! en kan daar nu ook echt van genieten, zonder dat ik me continue afvraag wat hij aan 't doen is.. en of ie me wel mist!
Toevallig net nog wel ff 'n héél klein dipje.. omdat ik er een beetje moeite mee heb dat hij per dag wel ziet wat er op z'n pad komt! Het zal wel gewoon een vrouwending zijn dat wij duidelijkheid willen hebben en een mannending zijn dat ze per dag leven!..
Bij mij gaat het eigenlijk wel lekker.. heb de afgelopen dagen lekker m'n eigen ding gedaan! en kan daar nu ook echt van genieten, zonder dat ik me continue afvraag wat hij aan 't doen is.. en of ie me wel mist!
Toevallig net nog wel ff 'n héél klein dipje.. omdat ik er een beetje moeite mee heb dat hij per dag wel ziet wat er op z'n pad komt! Het zal wel gewoon een vrouwending zijn dat wij duidelijkheid willen hebben en een mannending zijn dat ze per dag leven!..
dinsdag 11 september 2007 om 13:42
Fijn dat het goed gaat. Met mij ook wel, ik heb wat meer rust. Ik had dit weekend nog wel een beetje de balen, omdat mijn vriend vrijdag iets belangrijks had qua werk en ik had gedacht dat hij me wel zou laten weten of het goed gegaan was, maar ik hoorde dus niets.
Toen ik rond half 1 's nachts belde was hij heel moe en reageerde nogal kortaf, maar het was dus wel gelukt. Ik was een beetje teleurgesteld dat hij me niet heel blij had opgebeld, maar heb dat niet zo laten merken, alleen gezegd dat ik benieuwd was hoe het was gegaan.
Ik laat het initiatief tot bellen meestal aan hem over, omdat hij erg onregelmatig werkt en ik hem niet wil storen terwijl hij net met een klus bezig is.
De volgende dag belde hij wel wat vroeger op de avond op en gaf hij uit zichzelf aan dat hij het de dag ervoor erg druk had gehad en erg moe was geweest, we hebben toen even wat langer gebabbeld en toen was het ook wel weer goed.
Ik heb er op dit moment wat minder moeite mee dat we niet gaan samenwonen en dat we voorlopig alles gescheiden houden, maar we zien elkaar ook weer wat meer, dus daar heeft het wel mee te maken. We slapen ook vaker bij elkaar en dat gaat nu goed. Ik merk wel dat mijn vriend hele andere prioriteiten heeft als het gaat om waar hij geld aan uit wil geven, hij is niet echt bezig met dingen voor ons samen, het is echt nog ieder zijn eigen huishouden. Ik zou soms willen dat ik bij hem wat meer kon opbouwen en bijv. samen een kamer opknappen die nodig opgeknapt moet worden, maar om eerlijk te zijn ben ik daar nu minder mee bezig dan eerst en accepteer en respecteer ik dat hij hier andere ideeën over heeft en vind ik het ook wel erg prettig om elkaar hierin vrij te laten.
Mijn vriend plant ook niet zo ver vooruit, maar ook daar heb ik op dit moment niet zo'n moeite mee. Ik neem wat hij zegt ook minder serieus, eerder vond ik het heel frustrerend dat hij allerlei plannen maakte, bijv. voor een vakantie en dat het dan uiteindelijk allemaal niet door ging. Ik vind het nu minder erg, omdat daartegenover weer hele spontane acties staan.
Toen ik rond half 1 's nachts belde was hij heel moe en reageerde nogal kortaf, maar het was dus wel gelukt. Ik was een beetje teleurgesteld dat hij me niet heel blij had opgebeld, maar heb dat niet zo laten merken, alleen gezegd dat ik benieuwd was hoe het was gegaan.
Ik laat het initiatief tot bellen meestal aan hem over, omdat hij erg onregelmatig werkt en ik hem niet wil storen terwijl hij net met een klus bezig is.
De volgende dag belde hij wel wat vroeger op de avond op en gaf hij uit zichzelf aan dat hij het de dag ervoor erg druk had gehad en erg moe was geweest, we hebben toen even wat langer gebabbeld en toen was het ook wel weer goed.
Ik heb er op dit moment wat minder moeite mee dat we niet gaan samenwonen en dat we voorlopig alles gescheiden houden, maar we zien elkaar ook weer wat meer, dus daar heeft het wel mee te maken. We slapen ook vaker bij elkaar en dat gaat nu goed. Ik merk wel dat mijn vriend hele andere prioriteiten heeft als het gaat om waar hij geld aan uit wil geven, hij is niet echt bezig met dingen voor ons samen, het is echt nog ieder zijn eigen huishouden. Ik zou soms willen dat ik bij hem wat meer kon opbouwen en bijv. samen een kamer opknappen die nodig opgeknapt moet worden, maar om eerlijk te zijn ben ik daar nu minder mee bezig dan eerst en accepteer en respecteer ik dat hij hier andere ideeën over heeft en vind ik het ook wel erg prettig om elkaar hierin vrij te laten.
Mijn vriend plant ook niet zo ver vooruit, maar ook daar heb ik op dit moment niet zo'n moeite mee. Ik neem wat hij zegt ook minder serieus, eerder vond ik het heel frustrerend dat hij allerlei plannen maakte, bijv. voor een vakantie en dat het dan uiteindelijk allemaal niet door ging. Ik vind het nu minder erg, omdat daartegenover weer hele spontane acties staan.
dinsdag 11 september 2007 om 14:34
Jij boekt dus ook goeie resultaten! Goed om te horen! Ik heb gisterenavond nog een tijdje met m'n vriend gesproken. Ik heb zo het gevoel dat ik me maar aan hem moet aanpassen, geen dingen kan plannen omdat hij dat niet doet! Hij begrijpt mijn gevoel gelukkig heel erg goed, zoals hij altijd alles begrijpt als ik het hem uitleg waar dat gevoel vandaan komt. Maar dat hebben we gisteren gelukkig helemaal uitgesproken!
Wij hebben in de vakantie zijn huisje een verfbeurt gegeven en hebben ook samen spullen uitgezocht voor in mijn huisje. Ik wil ook dat hij zich thuis voelt wanneer hij bij mij is (altijd, op een enkele nacht na dan slapen we bij hem).
Ik ga weer ff verder werken, en vnvd weer genieten van m'n man (zonder twijfels)
Wij hebben in de vakantie zijn huisje een verfbeurt gegeven en hebben ook samen spullen uitgezocht voor in mijn huisje. Ik wil ook dat hij zich thuis voelt wanneer hij bij mij is (altijd, op een enkele nacht na dan slapen we bij hem).
Ik ga weer ff verder werken, en vnvd weer genieten van m'n man (zonder twijfels)
woensdag 12 september 2007 om 22:41
Goed dat je met je vriend kunt praten over dingen die je dwarszitten. Denk je dat hij nu zal proberen iets meer rekening met je te houden en wel vaker dingen te plannen?
Het lukt mij nu beter om mijn verwachtingen los te laten en te genieten van wat ik heb.
Ik had laatst nog een keer dat hij een spelletjes op de PC ging doen, terwijl er niets op TV was en ik bij hem was. Ik had even een moment van teleurstelling, maar toen ben ik zelf de krant gaan lezen en heb ook nog wat dingen op de laptop gedaan, uiteindelijk voelde het wel goed.
Het lukt me dus beter om dan mijn eigen dingen te doen, eerder zou ik me heel verongelijkt hebben gevoeld, uiteraard volkomen onterecht, nu vond ik het zelfs lekker om bij elkaar te zijn en toch ieder iets anders te doen.
Het lukt mij nu beter om mijn verwachtingen los te laten en te genieten van wat ik heb.
Ik had laatst nog een keer dat hij een spelletjes op de PC ging doen, terwijl er niets op TV was en ik bij hem was. Ik had even een moment van teleurstelling, maar toen ben ik zelf de krant gaan lezen en heb ook nog wat dingen op de laptop gedaan, uiteindelijk voelde het wel goed.
Het lukt me dus beter om dan mijn eigen dingen te doen, eerder zou ik me heel verongelijkt hebben gevoeld, uiteraard volkomen onterecht, nu vond ik het zelfs lekker om bij elkaar te zijn en toch ieder iets anders te doen.
maandag 17 september 2007 om 10:49
Heb weer een klein beetje last van angst. We hebben een heerlijk weekend gehad, maar gisteravond was het al heel laat en ik ging naar bed omdat ik er vroeg weer uit moest. M'n vriend zei dat hij ook zo kwam. Ik word op de één of andere manier erg onrustig als hij dan toch blijft zitten zappen. Hij zegt dat hij dan te moe is om op te staan.
Als ik dan toch in bed ga liggen moet ik me echt bedwingen om er niet uit te gaan om te gaan kijken of hij er al aan komt. Hij vindt het prettig om nog eventjes alleen te zitten zappen en dat gun ik hem ook wel, maar toch word ik er erg onrustig van.
We hebben hier ook al eens ruzie om gehad, doordat hij net kwam toen ik in slaap was gevallen en ik chagrijnig reageerde doordat hij mij wakker maakte en ik toen ook klaarwakker was. Ik vind het ook wel irritant dat hij zo laat naar bed gaat, want hij zegt steeds dat hij echt vroeger naar bed wil gaan, maar als ik hem daar dan op aanspreek lijkt hij dat ook niet prettig te vinden.
Ik laat hem dan dus maar, hij is tenslotte een volwassen vent die zelf bepaalt hoe laat hij gaat slapen, maar ik moet zeggen dat ik het toch wel heel prettig vind als ik in bed lig en ik hoor aan de open en dichtgaande deuren dat hij er aan komt.
Als ik dan toch in bed ga liggen moet ik me echt bedwingen om er niet uit te gaan om te gaan kijken of hij er al aan komt. Hij vindt het prettig om nog eventjes alleen te zitten zappen en dat gun ik hem ook wel, maar toch word ik er erg onrustig van.
We hebben hier ook al eens ruzie om gehad, doordat hij net kwam toen ik in slaap was gevallen en ik chagrijnig reageerde doordat hij mij wakker maakte en ik toen ook klaarwakker was. Ik vind het ook wel irritant dat hij zo laat naar bed gaat, want hij zegt steeds dat hij echt vroeger naar bed wil gaan, maar als ik hem daar dan op aanspreek lijkt hij dat ook niet prettig te vinden.
Ik laat hem dan dus maar, hij is tenslotte een volwassen vent die zelf bepaalt hoe laat hij gaat slapen, maar ik moet zeggen dat ik het toch wel heel prettig vind als ik in bed lig en ik hoor aan de open en dichtgaande deuren dat hij er aan komt.
maandag 17 september 2007 om 12:48
Hoe herkenbaar weer.. Ik zit met precies hetzelfde!
Vorige week ben ik er zelfs om 2.15 uur 's nachts uitgegaan. Meneer zat nog lekker 'n serie te kijken op de computer! GRRR..
Ook had ik nog iets anders waar ik me druk om maakte, hij had 'n borrel van familie van hem.. Maar hij had voor mij al besloten dat het niks aan zou worden en vroeg dus niet eens of ik zin had om mee te gaan.. Hoor ik er nu opeens niet meer bij ofzo?
Onzekerheden.. ik haat ze! En dan zal je net zien dat wanneer ik me klote voel meneer opeens 3 mails van andere vrouwen (vriendinnen) krijgt! Helpt ook niet echt dan!..
Ik heb echt het gevoel van.. ga alsjeblieft een week thuis slapen ofzo! Maar ben bang dat m'n muur van zelfbescherming te hoog wordt en hem dan niet meer toelaat! Dat is echt niet wat ik wil..
Vorige week ben ik er zelfs om 2.15 uur 's nachts uitgegaan. Meneer zat nog lekker 'n serie te kijken op de computer! GRRR..
Ook had ik nog iets anders waar ik me druk om maakte, hij had 'n borrel van familie van hem.. Maar hij had voor mij al besloten dat het niks aan zou worden en vroeg dus niet eens of ik zin had om mee te gaan.. Hoor ik er nu opeens niet meer bij ofzo?
Onzekerheden.. ik haat ze! En dan zal je net zien dat wanneer ik me klote voel meneer opeens 3 mails van andere vrouwen (vriendinnen) krijgt! Helpt ook niet echt dan!..
Ik heb echt het gevoel van.. ga alsjeblieft een week thuis slapen ofzo! Maar ben bang dat m'n muur van zelfbescherming te hoog wordt en hem dan niet meer toelaat! Dat is echt niet wat ik wil..
maandag 17 september 2007 om 14:35
Blij dat ik niet de enige ben. Ik baal er echt van, want verder gaat het echt goed of in elk geval steeds beter. Ik raak dan gefrustreerd of onzeker dat hij liever nog even alleen wil zappen dan dat hij mee gaat slapen. Ook bij het opstaan blijft hij soms nog even 'lekker alleen' liggen.
Ik weet dat het een normale behoefte is, ik herken het zelfs en ik wil echt graag hem daar vrij in laten. Ik weet ook dat erover gaan zeuren 'waarom wil je niet nog even tegen me aan liggen', averechts werkt. Hij zegt soms ook gewoon 'nee' als hij er geen zin in heeft. De ene keer doet hij het wel en de andere keer niet, ik kan er geen hoogte van krijgen, maar vindt het op zich wel goed dat hij die grens aangeeft.
Ik denk toch dat je het beste dingen bespreekbaar kunt maken. Dan zeg je hem gewoon dat je toch wel graag mee zou willen naar die borrel en dat je het prettig zou vinden als hij je de volgende keer ernaar vraagt.
Ook dat van die mails kun je misschien vragen, maar als je hem vertrouwt en je niet het idee hebt dat er verder iets achter zit, dan zou ik er niet teveel ophef over maken. Of hooguit het met een grapje zeggen, zo van: 'hé, wat is dat nu, mailen met andere vrouwen, dat kan toch niet?' en dan zeggen dat je best een beetje jaloers bent, maar het verder prima vindt.
Ik heb het idee dat jij een soort van vermijdend gedrag vertoont. Als er dingen zijn die je niet leuk vindt, dan loop je weg, i.p.v. het gewoon rustig te bespreken. Je gaat er dan al van uit dat hij je toch zal kwetsen, terwijl als je erover praat je er achter komt dat het allemaal niet zo is bedoeld.
Ik weet dat het een normale behoefte is, ik herken het zelfs en ik wil echt graag hem daar vrij in laten. Ik weet ook dat erover gaan zeuren 'waarom wil je niet nog even tegen me aan liggen', averechts werkt. Hij zegt soms ook gewoon 'nee' als hij er geen zin in heeft. De ene keer doet hij het wel en de andere keer niet, ik kan er geen hoogte van krijgen, maar vindt het op zich wel goed dat hij die grens aangeeft.
Ik denk toch dat je het beste dingen bespreekbaar kunt maken. Dan zeg je hem gewoon dat je toch wel graag mee zou willen naar die borrel en dat je het prettig zou vinden als hij je de volgende keer ernaar vraagt.
Ook dat van die mails kun je misschien vragen, maar als je hem vertrouwt en je niet het idee hebt dat er verder iets achter zit, dan zou ik er niet teveel ophef over maken. Of hooguit het met een grapje zeggen, zo van: 'hé, wat is dat nu, mailen met andere vrouwen, dat kan toch niet?' en dan zeggen dat je best een beetje jaloers bent, maar het verder prima vindt.
Ik heb het idee dat jij een soort van vermijdend gedrag vertoont. Als er dingen zijn die je niet leuk vindt, dan loop je weg, i.p.v. het gewoon rustig te bespreken. Je gaat er dan al van uit dat hij je toch zal kwetsen, terwijl als je erover praat je er achter komt dat het allemaal niet zo is bedoeld.
