Relaties
alle pijlers
Jarig..... ik mis haar :-(
dinsdag 28 augustus 2007 om 14:48
dinsdag 28 augustus 2007 om 14:57
heftig, neem je tijd om te reageren op je zus hoor. Wanneer jij je sterk genoeg voelt.
Kun je niet eerst een paar keer mailen, als je het wel wilt proberen, het contact met haar?
Dan kun je schrijven als het een moment voor jou is.
Lijkt me heel eng, straks stel je je kwetsbaar op tegenover haar en voel je weer de angst of ze je laat vallen.
Of dat ze er echt niet goed mee om kan gaan, met alles wat er speelt in je leven en waar je haar als zus eigenlijk nodig hebt.
dinsdag 28 augustus 2007 om 15:04
In haar mailtje stond maar één zin, alleen die ene vraag. Ik heb er een paar dagen over nagedacht. Eigenlijk bleef mijn gevoel steeds hetzelfde (ik heb helemaal geen zin in contact) maar ik besef dat het ook angst is. Ik zal toch ooit moeten leren om bij mezelf te blijven, me niet schuldig te voelen, mijn ruimte in te nemen in contact met familie.
Ik wilde daarom de deur niet helemaal dichtdoen en niet zeggen dat ik geen contact meer wil. Zij heeft het steeds laten verwateren.
Maar ik bereid me erop voor. Ik heb op een blad papier een laag muurtje getekend, dit is symbolisch. Daar ga ik in gedachten achter staan. Dit betekent voor mij: afstand houden, en eerst eens horen wat zij te zeggen heeft. En vooral: niet meteen (= vanuit emotie) reageren! Ik hoop dat me dat lukt. Ik ben niet van plan om me nog kwetsbaar op te stellen. Toen ik haar de waarheid over onze vader vertelde, voelde ik ook geen steun.. terwijl ik het keimoeilijk vond om te vertellen.
Mijn familie weet gewoon geen steun te bieden, op geen enkel vlak. Hoe anders ik ook steeds heb gehoopt dat het zou zijn, en dat ze een keer wakker zouden worden, ze zijn er gewoon niet toe in staat. En dat moet ik in mijn achterhoofd houden, als ze gaat bellen.
Het mag wel duidelijk zijn dat ik er als een berg tegenop zie.
Ik wilde daarom de deur niet helemaal dichtdoen en niet zeggen dat ik geen contact meer wil. Zij heeft het steeds laten verwateren.
Maar ik bereid me erop voor. Ik heb op een blad papier een laag muurtje getekend, dit is symbolisch. Daar ga ik in gedachten achter staan. Dit betekent voor mij: afstand houden, en eerst eens horen wat zij te zeggen heeft. En vooral: niet meteen (= vanuit emotie) reageren! Ik hoop dat me dat lukt. Ik ben niet van plan om me nog kwetsbaar op te stellen. Toen ik haar de waarheid over onze vader vertelde, voelde ik ook geen steun.. terwijl ik het keimoeilijk vond om te vertellen.
Mijn familie weet gewoon geen steun te bieden, op geen enkel vlak. Hoe anders ik ook steeds heb gehoopt dat het zou zijn, en dat ze een keer wakker zouden worden, ze zijn er gewoon niet toe in staat. En dat moet ik in mijn achterhoofd houden, als ze gaat bellen.
Het mag wel duidelijk zijn dat ik er als een berg tegenop zie.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 28 augustus 2007 om 15:11
Wat jammer dat het alleen die ene zin was, zeg.
En ik begrijp je, wat je schrijft over dat je niet wilt zeggen dat je geen contact meer wilt.
Voel je niet schuldig, alsjeblieft...
En dat je je er zo bewust op voorbereid vind ik echt verstandig, je bent heel sterk maar ook zo kwetsbaar, en zeker voor mensen die eigenlijk dichtbij je zouden moeten staan maar die plaats niet in willen of kunnen nemen..
Kan me voorstellen dat je er als een berg tegenop ziet.
En ik begrijp je, wat je schrijft over dat je niet wilt zeggen dat je geen contact meer wilt.
Voel je niet schuldig, alsjeblieft...
En dat je je er zo bewust op voorbereid vind ik echt verstandig, je bent heel sterk maar ook zo kwetsbaar, en zeker voor mensen die eigenlijk dichtbij je zouden moeten staan maar die plaats niet in willen of kunnen nemen..
Kan me voorstellen dat je er als een berg tegenop ziet.
dinsdag 28 augustus 2007 om 15:22
Mijn grote probleem was altijd dat ik het iedereen naar de zin wilde maken. Ik ben de oudste thuis, maar als zij iets wilde, deed ik het, of haalde ik het. Als ze ergens last van had, had ik een luisterend oor. En zo ook met mijn andere zus. Dat heb ik weer duidelijk teruggezien in de brieven die ik vorige week in mijn opruimbui tegenkwam.
En tot voor kort had ik nog altijd een luisterend oor als ze weer iets had, maar na zo'n telefoontje en wat mails, verwaterde het altijd weer. Van haar kant. Niet van de mijne. Maar sinds ik ben gestopt met achter haar aan lopen, was er dus geen contact meer. En zo ook met mijn jongste zus.
Het is eigenlijk helemaal belachelijk dat ik me ergens schuldig over voel. Dat is me zo aangepraat; als oudste overal verantwoordelijk voor moeten zijn. Dat is afgelopen. Ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en zijn eigen gevoelens. En ik ben ook nog eens geen verantwoording schuldig... dus ze hoeft niet aan te komen met 'zo lang niks van je gehoord' of verwijten.
Pff, wat klink ik hier stoer.
En tot voor kort had ik nog altijd een luisterend oor als ze weer iets had, maar na zo'n telefoontje en wat mails, verwaterde het altijd weer. Van haar kant. Niet van de mijne. Maar sinds ik ben gestopt met achter haar aan lopen, was er dus geen contact meer. En zo ook met mijn jongste zus.
Het is eigenlijk helemaal belachelijk dat ik me ergens schuldig over voel. Dat is me zo aangepraat; als oudste overal verantwoordelijk voor moeten zijn. Dat is afgelopen. Ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en zijn eigen gevoelens. En ik ben ook nog eens geen verantwoording schuldig... dus ze hoeft niet aan te komen met 'zo lang niks van je gehoord' of verwijten.
Pff, wat klink ik hier stoer.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 28 augustus 2007 om 15:43
Ja, maar het is wel echt zo!
Je hoeft echt gen verantwoording af te leggen.
Zou je het durven zeggen tegen haar?
Dat je door hoe het in het verleden telkens ging, bang bent haar toe te laten in je leven, en ook omdat je het gevoel hebt dat als jij van jou kant niet heel erg je best doet, het contact zo weer kan verwateren?
Misschien heb je het ook wel nodig dat zij er eens eerlijk over praat tegenover jou, over waarom ze nou precies contact zoekt.
Is er iets in de familie (dacht ik misschien vanwege dat korte mailtje) of wil ze je graag zien omdat ze aan je denkt, of heeft ze je nodig omdat het met haar niet zo goed gaat?
Nou ik weet het ook niet zo goed, ben zelf trouwens ook de oudste thuis dus herken zeker wel wat in je verhaal.
In de familie hebben we wel vooruitgang geboekt de laatste jaren, door duidelijker naar elkaar te zijn en door te proberen echt te luisteren. Alleen ben ik zelf echt niet van plan om iets over mijn relatie te vertellen, van wat ik op het andere topic schrijf enzo. Dat dan echt niet, maar toch ben ik meer open geworden.
Soms is het onmogelijk om verder te gaan zonder dat zaken echt eens hardop uitgesproken zijn, of voelt dat in ieder geval onmogelijk.
Dat heb ik met mijn zus gehad. Ik moest iets van haar horen, en wilde zelf iets kwijt. Daarna konden we beter luisteren, meer open staan voor de ander.
Alleen voel ik me toch niet helemaal okee hiermee omdat ik nogal snel toegeef omdat ze zoveel niet weet eigenlijk van wat er allemaal gebeurd is.
Weet niet zo goed waar ik nou heen wil met mijn verhaal, bedoel misschien te zeggen dat iets op een bepaalde manier met elkaar uitgesproken en afgesloten moet worden, om daarna met elkaar verder te kunnen.
Als zij je nooit die erkenning geeft dat het de afgelopen jaren gewoon zo klote en zwaar voor jou is geweest en nog steeds is, hoe kan ze dan van jou verwachten dat jij moeite doet om je in te leven in haar?
Ik neem aan dat je graag wilt horen dat ze echt ziet hoe het met je is, hoe het is geweest al die afgelopen tijd, dat ze haar mond erover hield.
Ik moet zo weg, geef je nog even een hele dikke lieve Elmervrouw, misschien lees ik zo je reactie nog even, en anders tot snel
Je hoeft echt gen verantwoording af te leggen.
Zou je het durven zeggen tegen haar?
Dat je door hoe het in het verleden telkens ging, bang bent haar toe te laten in je leven, en ook omdat je het gevoel hebt dat als jij van jou kant niet heel erg je best doet, het contact zo weer kan verwateren?
Misschien heb je het ook wel nodig dat zij er eens eerlijk over praat tegenover jou, over waarom ze nou precies contact zoekt.
Is er iets in de familie (dacht ik misschien vanwege dat korte mailtje) of wil ze je graag zien omdat ze aan je denkt, of heeft ze je nodig omdat het met haar niet zo goed gaat?
Nou ik weet het ook niet zo goed, ben zelf trouwens ook de oudste thuis dus herken zeker wel wat in je verhaal.
In de familie hebben we wel vooruitgang geboekt de laatste jaren, door duidelijker naar elkaar te zijn en door te proberen echt te luisteren. Alleen ben ik zelf echt niet van plan om iets over mijn relatie te vertellen, van wat ik op het andere topic schrijf enzo. Dat dan echt niet, maar toch ben ik meer open geworden.
Soms is het onmogelijk om verder te gaan zonder dat zaken echt eens hardop uitgesproken zijn, of voelt dat in ieder geval onmogelijk.
Dat heb ik met mijn zus gehad. Ik moest iets van haar horen, en wilde zelf iets kwijt. Daarna konden we beter luisteren, meer open staan voor de ander.
Alleen voel ik me toch niet helemaal okee hiermee omdat ik nogal snel toegeef omdat ze zoveel niet weet eigenlijk van wat er allemaal gebeurd is.
Weet niet zo goed waar ik nou heen wil met mijn verhaal, bedoel misschien te zeggen dat iets op een bepaalde manier met elkaar uitgesproken en afgesloten moet worden, om daarna met elkaar verder te kunnen.
Als zij je nooit die erkenning geeft dat het de afgelopen jaren gewoon zo klote en zwaar voor jou is geweest en nog steeds is, hoe kan ze dan van jou verwachten dat jij moeite doet om je in te leven in haar?
Ik neem aan dat je graag wilt horen dat ze echt ziet hoe het met je is, hoe het is geweest al die afgelopen tijd, dat ze haar mond erover hield.
Ik moet zo weg, geef je nog even een hele dikke lieve Elmervrouw, misschien lees ik zo je reactie nog even, en anders tot snel
woensdag 29 augustus 2007 om 11:48
Dat is bij ons in de familie zo. Niets wordt openlijk uitgesproken, iedereen doet en deed maar alsof alles leuk en gezellig was. Tja, en dan komen daar die klappen van: kinderen ontvoerd, kindje overleden (niet van mij overigens, hoor)... en dan maar verwachten dat alles gewoon hetzelfde blijft?!
In het begin heb ik geprobeerd te blijven meedoen, kinderfeestjes enzovoort, maar uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen. Werd niet begrepen.
En toen de waarheid over pa naar boven kwam, mocht daar ook niet over gesproken worden.
Nou, ik heb het helemaal gehad met die schijnheiligheid, die schone schijn naar buiten toe, die mijn moeder nog steeds ophoudt. Ik KAN het niet meer opbrengen, ik wil het niet meer, ik doe niet meer mee.
Waarom zus mij wenst te spreken, ik zal het wel horen. Ik ben erop voorbereid. Ik zie steeds duidelijker wie ik zelf ben: eerlijk, helder, zuiver. Omdat ik opgeruimd heb, in alle opzichten. Mezelf, mijn huis. Terug naar wat essentieel is. Vertrouwen en waarheid. Hoe kan ik anders leven? ik wil geen 'twee gezichten', zoals het er in onze familie aan toe gaat. Ik wil echte oprechte eerlijke contacten met mensen, tweerichtingsverkeer. En anders maar niet. Ik ben er wel achter gekomen dat het woord RESPECT in onze familie niet voorkomt. Dat wat ik wel voor alles en iedereen heb, iedereen leeft hoe hij zelf wil leven, ik respecteer ieders keuzes, maar ik wil simpelweg ook RUIMTE om mezelf te zijn. En ik bewaak die ruimte nu met alles wat ik in me heb!!
In het begin heb ik geprobeerd te blijven meedoen, kinderfeestjes enzovoort, maar uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen. Werd niet begrepen.
En toen de waarheid over pa naar boven kwam, mocht daar ook niet over gesproken worden.
Nou, ik heb het helemaal gehad met die schijnheiligheid, die schone schijn naar buiten toe, die mijn moeder nog steeds ophoudt. Ik KAN het niet meer opbrengen, ik wil het niet meer, ik doe niet meer mee.
Waarom zus mij wenst te spreken, ik zal het wel horen. Ik ben erop voorbereid. Ik zie steeds duidelijker wie ik zelf ben: eerlijk, helder, zuiver. Omdat ik opgeruimd heb, in alle opzichten. Mezelf, mijn huis. Terug naar wat essentieel is. Vertrouwen en waarheid. Hoe kan ik anders leven? ik wil geen 'twee gezichten', zoals het er in onze familie aan toe gaat. Ik wil echte oprechte eerlijke contacten met mensen, tweerichtingsverkeer. En anders maar niet. Ik ben er wel achter gekomen dat het woord RESPECT in onze familie niet voorkomt. Dat wat ik wel voor alles en iedereen heb, iedereen leeft hoe hij zelf wil leven, ik respecteer ieders keuzes, maar ik wil simpelweg ook RUIMTE om mezelf te zijn. En ik bewaak die ruimte nu met alles wat ik in me heb!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 29 augustus 2007 om 11:51
Ik realiseer me dat ik misschien wel wat overtrokken schrijf over grenzen bewaken, mijn ruimte bewaken. Ik voel me nog niet helemaal superstevig in mezelf, het is nog een beetje onwennig allemaal. Ik moet er nog een nieuw evenwicht in vinden.. maar dat gaat zeker lukken. Alleen heb ik daar wel nog de rust en tijd voor nodig. Daarna zal het niet meer uitmaken, of ik middenin de modder van familie of wie dan ook sta; het zal mij niet meer raken. Maar nu ben ik nog steeds een beetje bang om weer 'meegesleurd' te worden, ondanks mijn heldere inzichten. Ik moet mezelf beschermen!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 29 augustus 2007 om 12:09
Ik hoop stil dat jouw zus misschien niet de meest attente vrouw op deze wereld is, maar wel iemand die op zoek is naar een 'echt' contact met jou.
Het kan, tenslotte ben ook jij uit deze familie voortgekomen.
Achter grenzen gaan staan is ook een vorm van de schone schijn ophouden. Wie weet wat voor opening je ziet als je je -weer- kwetsbaar opstelt.
Dit is overigens geen pleidooi om je eigen lijfsbehoud maar te vergeten, echt niet.
Het kan, tenslotte ben ook jij uit deze familie voortgekomen.
Achter grenzen gaan staan is ook een vorm van de schone schijn ophouden. Wie weet wat voor opening je ziet als je je -weer- kwetsbaar opstelt.
Dit is overigens geen pleidooi om je eigen lijfsbehoud maar te vergeten, echt niet.
woensdag 29 augustus 2007 om 22:28
quote:Achter grenzen gaan staan is ook een vorm van de schone schijn ophouden.
Hier moet ik over nadenken.... ik weet het niet hoor of dat voor mij ook zo is.
Misschien vind ik nu mijn zelfbescherming wel belangrijker dan me wéér openstellen, zoals ik vaker heb gedaan en dan weer teleurgesteld worden omdat ze gewoon niet in staat is om zich ook een keer in mij te verdiepen.
Hier moet ik over nadenken.... ik weet het niet hoor of dat voor mij ook zo is.
Misschien vind ik nu mijn zelfbescherming wel belangrijker dan me wéér openstellen, zoals ik vaker heb gedaan en dan weer teleurgesteld worden omdat ze gewoon niet in staat is om zich ook een keer in mij te verdiepen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 30 augustus 2007 om 22:46
quote:mamzelle schreef op 29 augustus 2007 @ 12:09:
Achter grenzen gaan staan is ook een vorm van de schone schijn ophouden. Wie weet wat voor opening je ziet als je je -weer- kwetsbaar opstelt.
Hé lieve Mamz en Elmervrouw,
Ik weet ook niet of dat klopt. Ik zie grenzen meer als iets wat je om je heen creëert, om de ruimte die jij nodig hebt af te bakenen. Jij staat niet achter die grenzen, daar staat de rest van de wereld. Die grenzen zijn niet vast, ze verschillen per persoon en kunnen verschuiven in de tijd. Je kunt mensen verder toelaten in je ruimte als je daar behoefte aan en vertrouwen in hebt, je kunt je grenzen ook oprekken als iemand ongevraagd te ver binnendringt.
Sommige mensen moet je verder binnenlaten, dat is de kunst. Wie? Kun je ze vertrouwen? Ze kunnen je niet kwetsen als ze ver van je af staan, maar je ook niet ondersteunen. Je moet leren weer op jezelf te vertrouwen, op je oordeel over mensen.
Grenzen aangeven en je kwetsbaar opstellen kan wat mij betreft prima samengaan.
liefs
dubio
Achter grenzen gaan staan is ook een vorm van de schone schijn ophouden. Wie weet wat voor opening je ziet als je je -weer- kwetsbaar opstelt.
Hé lieve Mamz en Elmervrouw,
Ik weet ook niet of dat klopt. Ik zie grenzen meer als iets wat je om je heen creëert, om de ruimte die jij nodig hebt af te bakenen. Jij staat niet achter die grenzen, daar staat de rest van de wereld. Die grenzen zijn niet vast, ze verschillen per persoon en kunnen verschuiven in de tijd. Je kunt mensen verder toelaten in je ruimte als je daar behoefte aan en vertrouwen in hebt, je kunt je grenzen ook oprekken als iemand ongevraagd te ver binnendringt.
Sommige mensen moet je verder binnenlaten, dat is de kunst. Wie? Kun je ze vertrouwen? Ze kunnen je niet kwetsen als ze ver van je af staan, maar je ook niet ondersteunen. Je moet leren weer op jezelf te vertrouwen, op je oordeel over mensen.
Grenzen aangeven en je kwetsbaar opstellen kan wat mij betreft prima samengaan.
liefs
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 31 augustus 2007 om 11:27
Vanmorgen las ik ergens op internet deze uitspraak:
Je kwetsbaar opstellen is net zoiets als open gaan staan als boksbal. Wie wil me slaan? Je openstellen is wat anders dan kwetsbaar opstellen. Niemand anders kan jou kwetsen. Dat is je eigen verantwoordelijkheid. Als je gekwetst wordt, is dat iets dat bij jou nog niet is verwerkt.
Hier kan ik me in vinden. Me openstellen, ja, dat wil ik wel. Kijken wat ze te vertellen heeft (tot nu toe heeft ze overigens nog steeds niet gebeld). Maar 'me uitleveren', nee. Dat doe ik bij niemand meer.
Die grenzen zijn inderdaad flexibel. Het voelt nu alsof mensen eerst bij mij een soort 'examen' moeten doen (met name mijn man, hij noemde het voor het eerst zo!), voordat ze dichterbij mogen komen. Ik ben echt aan het voelen, ervaren, wie wel en wie niet? Of wie minder?.... ontdekkingstocht.
Precies wat jij zegt Dubiootje: weer op mezelf leren vertrouwen, inderdaad.
Je kwetsbaar opstellen is net zoiets als open gaan staan als boksbal. Wie wil me slaan? Je openstellen is wat anders dan kwetsbaar opstellen. Niemand anders kan jou kwetsen. Dat is je eigen verantwoordelijkheid. Als je gekwetst wordt, is dat iets dat bij jou nog niet is verwerkt.
Hier kan ik me in vinden. Me openstellen, ja, dat wil ik wel. Kijken wat ze te vertellen heeft (tot nu toe heeft ze overigens nog steeds niet gebeld). Maar 'me uitleveren', nee. Dat doe ik bij niemand meer.
Die grenzen zijn inderdaad flexibel. Het voelt nu alsof mensen eerst bij mij een soort 'examen' moeten doen (met name mijn man, hij noemde het voor het eerst zo!), voordat ze dichterbij mogen komen. Ik ben echt aan het voelen, ervaren, wie wel en wie niet? Of wie minder?.... ontdekkingstocht.
Precies wat jij zegt Dubiootje: weer op mezelf leren vertrouwen, inderdaad.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 31 augustus 2007 om 11:28
quote:Je kwetsbaar opstellen is net zoiets als open gaan staan als boksbal. Wie wil me slaan? Je openstellen is wat anders dan kwetsbaar opstellen. Niemand anders kan jou kwetsen. Dat is je eigen verantwoordelijkheid. Als je gekwetst wordt, is dat iets dat bij jou nog niet is verwerkt.Dit bedoelde ik dus als quote. Kun je hier eigenlijk ook je berichtjes nog aanpassen, na plaatsing?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 31 augustus 2007 om 16:19
Maar goed, ik ga nog even iets leuks vertellen. Gisteravond waren we bij de hypotheekman, om alles door te spreken en te ondertekenen. Niet echt mijn ding, ik ben niet van de cijfertjes, maar het hoort erbij. En hij heeft het echt allemaal goed voor ons geregeld.
Na al die handtekeningen zei hij dat hij nu nog één handtekening wilde, en meteen legde hij mijn boek op tafel. Na onze eerste gesprek (info over hyp. en hij vroeg toen of er ook kinderen mee verhuisden..) was hij het direct de volgende dag gaan kopen. Ook had hij er met collega's over gesproken en die hebben het ook gekocht.
Poehhh, ik zat met tranen in mijn ogen, want wat voelde ik me gehoord, gezien en erkend. En ook om zo ineens mijn kinderen daar vóór me op tafel te zien. Ik heb het boek mee naar huis genomen, want ik kon met geen mogelijkheid nog iets bedenken om er voor hem in te schrijven. Het raakt me zó (positief!) dat ik nu zo héél andere mensen tegenkom dan ik gewend was.... (nadruk op 'was').
Na al die handtekeningen zei hij dat hij nu nog één handtekening wilde, en meteen legde hij mijn boek op tafel. Na onze eerste gesprek (info over hyp. en hij vroeg toen of er ook kinderen mee verhuisden..) was hij het direct de volgende dag gaan kopen. Ook had hij er met collega's over gesproken en die hebben het ook gekocht.
Poehhh, ik zat met tranen in mijn ogen, want wat voelde ik me gehoord, gezien en erkend. En ook om zo ineens mijn kinderen daar vóór me op tafel te zien. Ik heb het boek mee naar huis genomen, want ik kon met geen mogelijkheid nog iets bedenken om er voor hem in te schrijven. Het raakt me zó (positief!) dat ik nu zo héél andere mensen tegenkom dan ik gewend was.... (nadruk op 'was').
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 3 september 2007 om 16:18
Zus belde eindelijk vandaag. Het werd toch een goed gesprek (na de verwijten). Ik heb eindelijk eindelijk eindelijk eens kunnen verwoorden hoe ik me voel in de familie.
Ik voel me er niet bijhoren, en zeker niet zonder de kinderen (toen leek het nog wat); als ik niks doe gebeurt er ook niks qua contact; en daar heb ik geen zin meer in! Ook bij jou voel ik dat.
Ik heb zelfs duidelijk kunnen maken waar dit gevoel vandaan komt. Hoe dit allemaal is begonnen, lang geleden... het is me heel helder. Maar dat kan ik dus nu pas verwoorden. Zij werd er stil van, het drong geloof ik eindelijk door hoe diep dat zit bij mij. Zij is zelf nooit het contact met haar gevoelens en emoties kwijt geweest, zoals ik... ik begin nu pas weer te voelen én te ervaren dat het er mag zijn, bij sommige mensen, die me steunen zoals ik ben. Nou ja, vooral Elmerman dan..
Ik zie wéér super duidelijk hoezeer ik beschadigd ben in mijn jeugd en hoe moeilijk het is om dan anders te gaan handelen: wél te praten, wél te voelen, wél te delen. Wél te voelen 'dit ben ik!'. En tegelijkertijd te voelen hoe kwetsbaar en wankel dit nog voelt, zodanig dat ik nu live-contact met haar of familie echt niet aan kan.
Ik voel me er niet bijhoren, en zeker niet zonder de kinderen (toen leek het nog wat); als ik niks doe gebeurt er ook niks qua contact; en daar heb ik geen zin meer in! Ook bij jou voel ik dat.
Ik heb zelfs duidelijk kunnen maken waar dit gevoel vandaan komt. Hoe dit allemaal is begonnen, lang geleden... het is me heel helder. Maar dat kan ik dus nu pas verwoorden. Zij werd er stil van, het drong geloof ik eindelijk door hoe diep dat zit bij mij. Zij is zelf nooit het contact met haar gevoelens en emoties kwijt geweest, zoals ik... ik begin nu pas weer te voelen én te ervaren dat het er mag zijn, bij sommige mensen, die me steunen zoals ik ben. Nou ja, vooral Elmerman dan..
Ik zie wéér super duidelijk hoezeer ik beschadigd ben in mijn jeugd en hoe moeilijk het is om dan anders te gaan handelen: wél te praten, wél te voelen, wél te delen. Wél te voelen 'dit ben ik!'. En tegelijkertijd te voelen hoe kwetsbaar en wankel dit nog voelt, zodanig dat ik nu live-contact met haar of familie echt niet aan kan.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
