Relaties
alle pijlers
Jarig..... ik mis haar :-(
zaterdag 22 september 2007 om 19:48
Lieve Elmervrouw,
Vroeger was zeker niet alles beter. Positief bekeken kan de toekomst er alleen maar beter uitzien Misschien heb je op een dag als vandaag het idee dat je helemaal niets opschiet en dat er niets veranderd is. Maar er is wel degelijk iets veranderd Elmervrouw: jij! Lees je postings hier nog eens terug. Veel verdriet maar ook zo veel vastberadenheid om het verleden achter je te laten. Je opruimbuien.
Kun je nu ook niet iets opruimen? Of in je hoofd opruimen, bijvoorbeeld door een brief te schrijven aan je moeder? (het is toch je moeder die nog leeft?) Je hoeft hem nooit te geven, maar het is wel een manier om je gevoelens en gedachten kwijt te kunnen. Mij helpt schrijven (hier op het forum of in de mail) vaak ook om mijn gedachten te ordenen, meer inzicht te krijgen in mezelf. Ik schreef net nog een mail aan Iseo waarin ik zo'n inzicht kreeg.
Het is helemaal niet zielig dat je hier je zooi van je af komt schrijven. Weet je wel wat voor ellende ik de afgelopen weken op het forum heb gesmeten? Ik heb daar IRL ook wel over gepraat maar het forum heeft me echt heel erg geholpen. Wij zijn ook gewoon echte mensen hoor, ook al zitten we dan vanachter een beeldscherm met elkaar te communiceren. We zijn hier misschien wel anoniem maar toch echt geen onbekenden meer. Dus heb niet het gevoel dat je tegen vreemden aan zit te kletsen, maar tegen een groepje mensen dat om je geeft en je wil steunen. Afgesproken?
Dus. Je bent boos op je ouders. Gooi het eruit meid. Waarom ben je zo kwaad? Scheld ze maar even ongegeneerd verrot hier als je wilt. Dat lucht misschien wel op.
een dikke knuffel op afstand
liefs,
dubio
Vroeger was zeker niet alles beter. Positief bekeken kan de toekomst er alleen maar beter uitzien Misschien heb je op een dag als vandaag het idee dat je helemaal niets opschiet en dat er niets veranderd is. Maar er is wel degelijk iets veranderd Elmervrouw: jij! Lees je postings hier nog eens terug. Veel verdriet maar ook zo veel vastberadenheid om het verleden achter je te laten. Je opruimbuien.
Kun je nu ook niet iets opruimen? Of in je hoofd opruimen, bijvoorbeeld door een brief te schrijven aan je moeder? (het is toch je moeder die nog leeft?) Je hoeft hem nooit te geven, maar het is wel een manier om je gevoelens en gedachten kwijt te kunnen. Mij helpt schrijven (hier op het forum of in de mail) vaak ook om mijn gedachten te ordenen, meer inzicht te krijgen in mezelf. Ik schreef net nog een mail aan Iseo waarin ik zo'n inzicht kreeg.
Het is helemaal niet zielig dat je hier je zooi van je af komt schrijven. Weet je wel wat voor ellende ik de afgelopen weken op het forum heb gesmeten? Ik heb daar IRL ook wel over gepraat maar het forum heeft me echt heel erg geholpen. Wij zijn ook gewoon echte mensen hoor, ook al zitten we dan vanachter een beeldscherm met elkaar te communiceren. We zijn hier misschien wel anoniem maar toch echt geen onbekenden meer. Dus heb niet het gevoel dat je tegen vreemden aan zit te kletsen, maar tegen een groepje mensen dat om je geeft en je wil steunen. Afgesproken?
Dus. Je bent boos op je ouders. Gooi het eruit meid. Waarom ben je zo kwaad? Scheld ze maar even ongegeneerd verrot hier als je wilt. Dat lucht misschien wel op.
een dikke knuffel op afstand
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 22 september 2007 om 22:34
Ik zit hier nu met koppijn... teveel ingehouden, toch.
Nee, ik geef mijn relatie niet op. Hij is er ook nog, en hij geeft zeker niet op, daar waar ik vluchtneigingen krijg. Hij weet waar het vandaan komt. Hij steunt mij en staat achter mij, naast mij, alles. Alleen was hij vanmiddag even een aanleiding..
een trigger die me oude rotzooi deed voelen.
Oude rotzooi van vroeger.
Waarom ben ik boos op mijn ouders?
Omdat mijn vader mij misbruikt heeft. Toen ik heel klein was. En heel lang heb ik me alleen maar vaagheden herinnerd, ik was zo lang in verwarring en mist.. toen mijn kinderen ineens weg waren, kwam alles naar boven! En weet ik de waarheid. Hij is dood, al heel lang (toen ik 19 was) maar mijn moeder leeft nog. Maar mijn moeder is zielig. Ze weet het nu, ik heb het verteld, al een hele tijd geleden. Dat heeft dus alle opschudding veroorzaakt in onze keurige nette familie vol schone schijn naar buiten toe. Want oh, wat waren we toch een net gezinnetje. Vier mooie kinderen, en ik was zo'n braaf lief voorbeeldig meisje! En die komt nu met zoiets aanzetten......
en dan ook nog haar kinderen weg. Oei, wat lastig is dat toch allemaal. Wat verstoort dat toch onze orde. Onze leuke gezellige wereld. BAH! Schijn is het. Ik kan niet meer. Ik doe niet meer mee. Mijn moeder gaat door met haar zielige gedoe maar ik kots ervan. Zelfs tegen de kindertjes van mijn zussen.
DAAROM ben ik boos op mijn ouders.
Eindelijk kan ik het voelen. Geen wonder dat ik dit zo lang niet gevoeld heb. Wat moest dat kindje veel onderdrukken, om daar in dat gezin op te groeien. Wat moest ze lang heel veel onderdrukken. Want wat zit daar nog veel woede.. en vervolgens schaamte en schuldgevoelens.
En vandaag was er iets wat een ander doodgewoon zou vinden, maar wat voor mij dus een enorme trigger was die paniek opriep bij dat kleine meisje in mij.
Nee, ik geef mijn relatie niet op. Hij is er ook nog, en hij geeft zeker niet op, daar waar ik vluchtneigingen krijg. Hij weet waar het vandaan komt. Hij steunt mij en staat achter mij, naast mij, alles. Alleen was hij vanmiddag even een aanleiding..
een trigger die me oude rotzooi deed voelen.
Oude rotzooi van vroeger.
Waarom ben ik boos op mijn ouders?
Omdat mijn vader mij misbruikt heeft. Toen ik heel klein was. En heel lang heb ik me alleen maar vaagheden herinnerd, ik was zo lang in verwarring en mist.. toen mijn kinderen ineens weg waren, kwam alles naar boven! En weet ik de waarheid. Hij is dood, al heel lang (toen ik 19 was) maar mijn moeder leeft nog. Maar mijn moeder is zielig. Ze weet het nu, ik heb het verteld, al een hele tijd geleden. Dat heeft dus alle opschudding veroorzaakt in onze keurige nette familie vol schone schijn naar buiten toe. Want oh, wat waren we toch een net gezinnetje. Vier mooie kinderen, en ik was zo'n braaf lief voorbeeldig meisje! En die komt nu met zoiets aanzetten......
en dan ook nog haar kinderen weg. Oei, wat lastig is dat toch allemaal. Wat verstoort dat toch onze orde. Onze leuke gezellige wereld. BAH! Schijn is het. Ik kan niet meer. Ik doe niet meer mee. Mijn moeder gaat door met haar zielige gedoe maar ik kots ervan. Zelfs tegen de kindertjes van mijn zussen.
DAAROM ben ik boos op mijn ouders.
Eindelijk kan ik het voelen. Geen wonder dat ik dit zo lang niet gevoeld heb. Wat moest dat kindje veel onderdrukken, om daar in dat gezin op te groeien. Wat moest ze lang heel veel onderdrukken. Want wat zit daar nog veel woede.. en vervolgens schaamte en schuldgevoelens.
En vandaag was er iets wat een ander doodgewoon zou vinden, maar wat voor mij dus een enorme trigger was die paniek opriep bij dat kleine meisje in mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 22 september 2007 om 22:37
Dubiootje, nee, ik heb niet gezien wat je elders hebt geschreven. Topic 'Wazen', denk ik? Ik lees er af en toe, maar dus lang niet alles. Opruimen kon ik niet meer, want dat heb ik de laatste weken al heel erg veel gedaan. Ja, om verleden los te laten. En dat werkt. Maar dit vanmiddag was heftiger. Ik ben uiteindelijk thuis weggegaan met de fiets. Op een bankje in de zon gaan zitten, mensen kijken. Daarna door natuur teruggefietst. Werd er kalmer van. Maar onderhuids zit het nog wel, dat voel ik.
By the way: met man en mij is alles goed hoor. Ik heb uiteindelijk vanavond de moed bij elkaar geraapt en hem verteld wat er gebeurde.. want hij snapte natuurlijk niets van mijn onverwachte uitvallen. Dat was moeilijk voor mij om te doen, maar verhelderend voor hem.
By the way: met man en mij is alles goed hoor. Ik heb uiteindelijk vanavond de moed bij elkaar geraapt en hem verteld wat er gebeurde.. want hij snapte natuurlijk niets van mijn onverwachte uitvallen. Dat was moeilijk voor mij om te doen, maar verhelderend voor hem.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 22 september 2007 om 22:44
quote:Jij zit toch bij het GGZ?
Nee, al een paar maanden niet meer. Mijn therapeut ging dus weg, andere baan. Toen zou een ander het overnemen, een vrouw. Lukte niet om een afspraak te maken, mevrouw belde niet terug. Weken later belden ze zelf, van de receptie of zo: ze had ook een andere baan. Nou, toen had ik het wel helemaal gehad met ze....
Niks meer gedaan en maar gekeken hoe het zo ging, zonder therapie. Nou, dat ging wel redelijk. Tot ik vorige week een keer een diepgaander gesprek had met bezoek, over vroeger, en dat riep heel veel beelden op. Ik begon te denken dat ik toch weer hulp zou gaan zoeken, ergens. Toevallig sprak ik toen een vriendin die naar de Stichting **** was geweest. Ze kreeg binnen de kortste keren een intakegesprek en twee dagen later al een sessie. Zo! dat was wel wat anders dan bij het GGZ. Het klonk zo goed dat ik gisteren zelf ook heb gebeld voor een afspraak. A.s. dinsdag heb ik een intakegesprek. Ik had nog nooit van deze stichting gehoord, maar het wordt ook nog eens vergoed door het AWBZ. Ik ben blij dat ik er ook al zo snel naartoe kan. Volgens mij is dit precies wat ik nu nodig heb.
Sorry trouwens voor de lange lappen tekst.
Nee, al een paar maanden niet meer. Mijn therapeut ging dus weg, andere baan. Toen zou een ander het overnemen, een vrouw. Lukte niet om een afspraak te maken, mevrouw belde niet terug. Weken later belden ze zelf, van de receptie of zo: ze had ook een andere baan. Nou, toen had ik het wel helemaal gehad met ze....
Niks meer gedaan en maar gekeken hoe het zo ging, zonder therapie. Nou, dat ging wel redelijk. Tot ik vorige week een keer een diepgaander gesprek had met bezoek, over vroeger, en dat riep heel veel beelden op. Ik begon te denken dat ik toch weer hulp zou gaan zoeken, ergens. Toevallig sprak ik toen een vriendin die naar de Stichting **** was geweest. Ze kreeg binnen de kortste keren een intakegesprek en twee dagen later al een sessie. Zo! dat was wel wat anders dan bij het GGZ. Het klonk zo goed dat ik gisteren zelf ook heb gebeld voor een afspraak. A.s. dinsdag heb ik een intakegesprek. Ik had nog nooit van deze stichting gehoord, maar het wordt ook nog eens vergoed door het AWBZ. Ik ben blij dat ik er ook al zo snel naartoe kan. Volgens mij is dit precies wat ik nu nodig heb.
Sorry trouwens voor de lange lappen tekst.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 22 september 2007 om 22:54
Lieve Elmervrouw,
ik huil om dat klein meisje in jou! En wat moeilijk dat het dus getriggerd is door je man die je zo te lezen alle steun geeft. Ik ben blij dat je hier opnieuw hulp bij zoekt want het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om dit te kunnen verwerken zodat je verder kunt met je leven. En ja, vergeten doe je zoiets natuurlijk nooit maar ik hoop dat je de handvaten kunt vinden zodat de trigger-momenten minder zullen worden.
En die lappen tekst, geeft niets hoor. Plaats maar rustig. Adviezen kan ik je niet geven maar wel een hele dikke
Ik hoop dat je je inmiddels weer wat beter en wat gekalmeerd voelt. Dat het opgelucht heeft te fietsen en in het zonnetje te zitten en het verhaal op te schrijven.
ik huil om dat klein meisje in jou! En wat moeilijk dat het dus getriggerd is door je man die je zo te lezen alle steun geeft. Ik ben blij dat je hier opnieuw hulp bij zoekt want het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om dit te kunnen verwerken zodat je verder kunt met je leven. En ja, vergeten doe je zoiets natuurlijk nooit maar ik hoop dat je de handvaten kunt vinden zodat de trigger-momenten minder zullen worden.
En die lappen tekst, geeft niets hoor. Plaats maar rustig. Adviezen kan ik je niet geven maar wel een hele dikke
Ik hoop dat je je inmiddels weer wat beter en wat gekalmeerd voelt. Dat het opgelucht heeft te fietsen en in het zonnetje te zitten en het verhaal op te schrijven.
zondag 23 september 2007 om 00:24
He lieve Elmervrouw... wat fijn dat je een stap hebt genomen om opnieuw therapie te gaan volgen. Vervelend als het allemaal zo nodeloos moeilijk wordt gemaakt Het lijkt me dat alleen het misbruik al genoeg gespreksstof geeft. Je was heel klein, schreef je. Dan heb je een bepaalde manier ontwikkeld om jezelf te beschermen tegen de angst, het gevoel van onveiligheid en alle andere gevoelens die het misbruik in je opriepen. Nu laat je jezelf weer voelen wat dat kleine meisje toen voelde. Dat is verschrikkelijk moeilijk want wat een pijn zal jij toen hebben gevoeld. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je daar hulp bij krijgt en dat je die gevoelens op een beheerste manier kan verwerken, onder toezicht.
Hopelijk kom je dan op een punt waar je volgens mij nu al naar toe aan het werken bent, namelijk dat het niet meer gaat om je vader en je moeder, maar om jou. Om wat het met jou heeft gedaan en uiteindelijk hoe jij dat achter je kan laten en je kan richten op het nu, en op de toekomst.
Ik heb er echt geen woorden voor dat je moeder het jou kwalijk neemt dat je je kinderen kwijt bent omdat dat háár leventje verstoort. Ook daar zal ongetwijfeld meer achter zitten maar het is maar zeer de vraag of jij je daarin moet gaan verdiepen. Ik zou me eerst maar eens op jou richten.
Ik ben heel blij te lezen dat je man zo vierkant achter je staat. En ik ben ook trots op je dat je weer het gesprek met hem bent aangegaan. Dat was misschien best moeilijk, zeker omdat je ook niet van huis uit gewend bent over gevoelens en moeilijke dingen te praten. Maar je hebt die drempel genomen. Dat is een investering in je huwelijk en daarmee ook in jezelf. Het lijkt iets kleins maar het is iets heel groots. Dus temidden van alle pijn mag je ook trots op jezelf zijn. Ik vind dat je er heel goed mee omgaat!
liefs
dubio
PS Ik heb idd op het oogkleppentopic mijn hart uitgestort, het maakt verder niet uit dat je het niet gelezen hebt maar ik wilde maar zeggen dat het forum een heel goede uitlaatklep en fijn klankbord kan zijn!
Hopelijk kom je dan op een punt waar je volgens mij nu al naar toe aan het werken bent, namelijk dat het niet meer gaat om je vader en je moeder, maar om jou. Om wat het met jou heeft gedaan en uiteindelijk hoe jij dat achter je kan laten en je kan richten op het nu, en op de toekomst.
Ik heb er echt geen woorden voor dat je moeder het jou kwalijk neemt dat je je kinderen kwijt bent omdat dat háár leventje verstoort. Ook daar zal ongetwijfeld meer achter zitten maar het is maar zeer de vraag of jij je daarin moet gaan verdiepen. Ik zou me eerst maar eens op jou richten.
Ik ben heel blij te lezen dat je man zo vierkant achter je staat. En ik ben ook trots op je dat je weer het gesprek met hem bent aangegaan. Dat was misschien best moeilijk, zeker omdat je ook niet van huis uit gewend bent over gevoelens en moeilijke dingen te praten. Maar je hebt die drempel genomen. Dat is een investering in je huwelijk en daarmee ook in jezelf. Het lijkt iets kleins maar het is iets heel groots. Dus temidden van alle pijn mag je ook trots op jezelf zijn. Ik vind dat je er heel goed mee omgaat!
liefs
dubio
PS Ik heb idd op het oogkleppentopic mijn hart uitgestort, het maakt verder niet uit dat je het niet gelezen hebt maar ik wilde maar zeggen dat het forum een heel goede uitlaatklep en fijn klankbord kan zijn!
Ga in therapie!
maandag 24 september 2007 om 10:22
Gisteren bezig geweest met heel andere dingen in een workshop, was echt fijn. De avond daarvóór heb ik nog verder gepraat met mijn man en daarbij vielen heel wat tranen... maar het was goed. Ik moet me uitspreken, om verder te kunnen loslaten. De hoofdpijn na dit alles was er gisteren ook nog wel, maar ik voel me van binnen veel rustiger.
Ja, ik heb ontzettend moeten overleven. Ik kom er wel achter dat ik een echt gevoelsmens ben die veel aanvoelt en oppikt, en ik weet zeker dat ik dat vroeger als kind ook had.. en dat dat heel veel verwarring heeft opgeleverd. Gelukkig ben ik meer en meer die overlevingsmechanismen aan het loslaten merk ik, en ik merk ook dat er dan geen rampen gebeuren... beetje bij beetje weer het vertrouwen aan het opbouwen, vertrouwen in mezelf en in anderen.
Wat moeilijk blijft, is als ik, zoals gisteren in die workshop, met mensen aan de praat raak en ze vragen aan mij of ik kinderen heb. Ja, dan kan ik niet om het verhaal heen, of beter gezegd, dat wil ik niet. Ik vind het niet moeilijk om erover te praten, maar oh, wat schrikken mensen toch.. en dan voel ik me bijna schuldig over de schrik die ik ze aanjaag......
Ja, ik heb ontzettend moeten overleven. Ik kom er wel achter dat ik een echt gevoelsmens ben die veel aanvoelt en oppikt, en ik weet zeker dat ik dat vroeger als kind ook had.. en dat dat heel veel verwarring heeft opgeleverd. Gelukkig ben ik meer en meer die overlevingsmechanismen aan het loslaten merk ik, en ik merk ook dat er dan geen rampen gebeuren... beetje bij beetje weer het vertrouwen aan het opbouwen, vertrouwen in mezelf en in anderen.
Wat moeilijk blijft, is als ik, zoals gisteren in die workshop, met mensen aan de praat raak en ze vragen aan mij of ik kinderen heb. Ja, dan kan ik niet om het verhaal heen, of beter gezegd, dat wil ik niet. Ik vind het niet moeilijk om erover te praten, maar oh, wat schrikken mensen toch.. en dan voel ik me bijna schuldig over de schrik die ik ze aanjaag......
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 24 september 2007 om 11:01
Ha lieve Elmervrouw,
Het klinkt echt heel goed, hoe je bezig bent. Zwaar zal het nog wel een tijdje blijven. Vertrouwen opbouwen in jezelf en in anderen, ik denk dat het daarom draait.
Ik begrijp dat het moeilijk moet zijn met zo'n zwaar verhaal aan te komen bij mensen die je amper kent Zou je je ook schuldig voelen als je bijvoorbeeld moest vertellen dat je man overleden was? Ik vind het trouwens heel goed van je dat je er toch over vertelt!
liefs,
dubio
Het klinkt echt heel goed, hoe je bezig bent. Zwaar zal het nog wel een tijdje blijven. Vertrouwen opbouwen in jezelf en in anderen, ik denk dat het daarom draait.
Ik begrijp dat het moeilijk moet zijn met zo'n zwaar verhaal aan te komen bij mensen die je amper kent Zou je je ook schuldig voelen als je bijvoorbeeld moest vertellen dat je man overleden was? Ik vind het trouwens heel goed van je dat je er toch over vertelt!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 1 oktober 2007 om 15:08
Hoi Elmervrouw,
Je bent zeker goed bezig!
Iedere keer als ik weer iets lees over jouw familie, dan word ik spontaan verdrietig... Hoe kunnen mensen nu zo naar doen tegen zo'n supervrouw als jij! En dan nog je eigen familie ook...
En ondanks alles sla je je overal doorheen. Soms met vallen en opstaan, maar dat kan ook niet anders.
Ik was vorige week jarig en van mijn werk kreeg ik een boekenbon. Heb net zitten zoeken naar boeken die ik nog wil hebben, en toen dacht ik ineens aan jou. Ik wilde jouw boek altijd nog een keer lezen, en dit leek me een mooie gelegenheid. Ik kan alleen je oude topic niet meer vinden... Ik weet dat daar de titel van je boek stond.
Zou je me een berichtje kunnen sturen met de titel? Dan kan ik m bestellen...
Je bent zeker goed bezig!
Iedere keer als ik weer iets lees over jouw familie, dan word ik spontaan verdrietig... Hoe kunnen mensen nu zo naar doen tegen zo'n supervrouw als jij! En dan nog je eigen familie ook...
En ondanks alles sla je je overal doorheen. Soms met vallen en opstaan, maar dat kan ook niet anders.
Ik was vorige week jarig en van mijn werk kreeg ik een boekenbon. Heb net zitten zoeken naar boeken die ik nog wil hebben, en toen dacht ik ineens aan jou. Ik wilde jouw boek altijd nog een keer lezen, en dit leek me een mooie gelegenheid. Ik kan alleen je oude topic niet meer vinden... Ik weet dat daar de titel van je boek stond.
Zou je me een berichtje kunnen sturen met de titel? Dan kan ik m bestellen...
maandag 1 oktober 2007 om 15:46
Hallo Karan,
Mijn boek heet 'Gezocht: mijn kinderen'. Ik denk dat ik hier verder niet mijn echte naam hoef te noemen, je vindt het wel op internet als je zoekt. Mocht het niet lukken, dan hoor ik het wel. Verzin ik iets anders.
Leuk trouwens dat je mijn boek gaat lezen. Ik vind het nog steeds een hele eer als iemand dat doet. Bepaald nog niet afgestompt, grijns. Bedenk alleen dat het alweer even geleden is dat ik het heb geschreven, en dat ik een hele ontwikkeling heb doorgemaakt sinds ik het schreef. En dat ik ook niet schrijf over het verleden, alléén over de kinderen. Maar tussen de regels door..
Ach ja, ervaar het maar, zou ik zeggen. Alleen, het loopt niet goed af, in de zin van dat de kinderen terug zijn of zo, he, maar dat weet je neem ik aan wel.
Ik droomde trouwens vannacht over ze. Ik zat in een auto en was in Engeland, toen ik ze zomaar zag. Oh, nu weet ik alles, nu weet ik waar ze zijn, riep ik, en: dat moet ik Vermist laten weten! ..... wakker met nog deze heldere beelden in mijn hoofd, heel levensecht. Niet leuk.
Mijn boek heet 'Gezocht: mijn kinderen'. Ik denk dat ik hier verder niet mijn echte naam hoef te noemen, je vindt het wel op internet als je zoekt. Mocht het niet lukken, dan hoor ik het wel. Verzin ik iets anders.
Leuk trouwens dat je mijn boek gaat lezen. Ik vind het nog steeds een hele eer als iemand dat doet. Bepaald nog niet afgestompt, grijns. Bedenk alleen dat het alweer even geleden is dat ik het heb geschreven, en dat ik een hele ontwikkeling heb doorgemaakt sinds ik het schreef. En dat ik ook niet schrijf over het verleden, alléén over de kinderen. Maar tussen de regels door..
Ach ja, ervaar het maar, zou ik zeggen. Alleen, het loopt niet goed af, in de zin van dat de kinderen terug zijn of zo, he, maar dat weet je neem ik aan wel.
Ik droomde trouwens vannacht over ze. Ik zat in een auto en was in Engeland, toen ik ze zomaar zag. Oh, nu weet ik alles, nu weet ik waar ze zijn, riep ik, en: dat moet ik Vermist laten weten! ..... wakker met nog deze heldere beelden in mijn hoofd, heel levensecht. Niet leuk.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 1 oktober 2007 om 15:50
Intussen heb ik het intakegesprek met stichting ****, waar ik eerder over schreef, achter de rug. Het was een heel goed gesprek. Heel informeel, en dat is voor mij echt nodig om me op mijn gemak te voelen. De vrouw met wie ik dat gesprek had, was ook ervaringsdeskundige, zal ik maar zeggen.
Na het doorlopen van een hele lijst met klachten (lichamelijk, geestelijk etc.) stelde ze me een vraag waarvan ik echt schrok. Iets wat ze zag aan mijn gedrag. Ik voelde me betrapt. Ze was zelf een beetje bang dat ik niet meer zou terugkomen. Maar in de loop van het gesprek had ik al genoeg vertrouwen gevoeld om niet meer op die manier te vluchten. Ik ga dus wél terug. Sterker nog: deze donderdag begin ik in een groep, met een zestal (geloof ik) vrouwen. Ik hoop heel veel herkenning te vinden. En af te reageren op een neutrale plek, over mijn familie. Misschien ermee in het reine te komen, dat ze zo doen. Hopelijk.
Na het doorlopen van een hele lijst met klachten (lichamelijk, geestelijk etc.) stelde ze me een vraag waarvan ik echt schrok. Iets wat ze zag aan mijn gedrag. Ik voelde me betrapt. Ze was zelf een beetje bang dat ik niet meer zou terugkomen. Maar in de loop van het gesprek had ik al genoeg vertrouwen gevoeld om niet meer op die manier te vluchten. Ik ga dus wél terug. Sterker nog: deze donderdag begin ik in een groep, met een zestal (geloof ik) vrouwen. Ik hoop heel veel herkenning te vinden. En af te reageren op een neutrale plek, over mijn familie. Misschien ermee in het reine te komen, dat ze zo doen. Hopelijk.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 2 oktober 2007 om 08:20
woensdag 3 oktober 2007 om 11:42
Net kreeg ik met de post een keurige envelop van de hypno-opleiding. Ik maakte 'm open en wat zag ik: in een mapje officieel uitziende certificaten, van de onderdelen van de opleiding die ik wél volbracht heb. Oei, dat was wel even slikken toch wel, want hoewel de beslissing om te stoppen veel goeds heeft teweeggebracht, voelt het toch wel even rot!!
Dit topic gaat allang niet meer alleen over de verjaardag van Sennah, merk ik. Het is toch een plekje voor mezelf, om een en ander van me af te schrijven.
Gisteravond eerste les van de cursus 'weg van het licht' gehad en ik merk nu al dit op diepe niveaus werkt. Het is eigenlijk vooral healing, en weer leren voelen. Je innerlijke zintuigen leren gebruiken. Ik voel meteen hoe bang ik nog ben en hoeveel spanning er is in mijn lijf. Maar in degene die dit geeft heb ik, verrassend genoeg, veel vertrouwen. Het is een grote groep, maar ik voel me gezien. En dat is ook iets nieuws voor mij. Bovendien is het voor mij heel duidelijk dat ik heling wil, op alle niveaus van mijn bestaan. Als ik zo in de basis ben aangetast, moet ik ook diep gaan om dat te helen. En dat wil ik.
Dit topic gaat allang niet meer alleen over de verjaardag van Sennah, merk ik. Het is toch een plekje voor mezelf, om een en ander van me af te schrijven.
Gisteravond eerste les van de cursus 'weg van het licht' gehad en ik merk nu al dit op diepe niveaus werkt. Het is eigenlijk vooral healing, en weer leren voelen. Je innerlijke zintuigen leren gebruiken. Ik voel meteen hoe bang ik nog ben en hoeveel spanning er is in mijn lijf. Maar in degene die dit geeft heb ik, verrassend genoeg, veel vertrouwen. Het is een grote groep, maar ik voel me gezien. En dat is ook iets nieuws voor mij. Bovendien is het voor mij heel duidelijk dat ik heling wil, op alle niveaus van mijn bestaan. Als ik zo in de basis ben aangetast, moet ik ook diep gaan om dat te helen. En dat wil ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 3 oktober 2007 om 11:45
Gisteren heb ik trouwens ook weer een gesprek gehad met mijn reïntegratie-coach. Was weken geleden, vanwege mijn en zijn vakantie. Hij was verwonderd wat er toch allemaal weer op mijn pad was gekomen, hoe doe ik dat toch?!
Als ik aan werk denk, een betaalde baan, voel ik echt een tweestrijd. Ja, ik wil werken. Anderzijds voel ik meteen een zwart gat, als ik denk aan 'wat dan? wat zou ik willen? op welke werkplek kan ik me goed voelen?'
Huiswerk: gaan brainstormen over bovenstaande vragen.
Als ik aan werk denk, een betaalde baan, voel ik echt een tweestrijd. Ja, ik wil werken. Anderzijds voel ik meteen een zwart gat, als ik denk aan 'wat dan? wat zou ik willen? op welke werkplek kan ik me goed voelen?'
Huiswerk: gaan brainstormen over bovenstaande vragen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 3 oktober 2007 om 11:53
Heb je met de healing en de therapie wel ruimte voor betaald werk? Zelf heb ik minder dan jij aan mijn hoofd, wil ook graag werken, maar heb echt een rustige aanloop nodig om naar een goede parttime baan te komen. Fulltime durf ik zelfs niet aan te denken.
Ik krijg ook de ruimte in mijn reïntegratietraject, om via vrijwilligerswerk terug te keren op de arbeidsmarkt. Begin volgende week met twee dagen per week.
Misschien is die ruimte er voor jou ook? Om héél voorzichtigaan te beginnen ergens mee?
Vind het fijn dat je eindelijk een plekje voor jezelf hebt gecreëerd op dit forum.
Ik krijg ook de ruimte in mijn reïntegratietraject, om via vrijwilligerswerk terug te keren op de arbeidsmarkt. Begin volgende week met twee dagen per week.
Misschien is die ruimte er voor jou ook? Om héél voorzichtigaan te beginnen ergens mee?
Vind het fijn dat je eindelijk een plekje voor jezelf hebt gecreëerd op dit forum.
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:20
Mamzelle, tja.. ruimte voor betaald werk? Als ik nu kijk, zou ik nee zeggen, maar ik moet, vind ik zelf. Vrijwilligerswerk vind ik zelf geen optie, mijn coach heeft me dat ook een keer voorgesteld, maar daar heb ik geen goed gevoel bij (met alle respect voor degenen die anders beslissen hoor!).
Wat voor vrijwilligerswerk ga jij doen?
Met twee vriendinnen heb ik vanmorgen wel gebrainstormd over werk. Maar behalve toch een fantasie voor de toekomst (eigen praktijk) heeft dat nog tot niets concreets geleid. Gelukkig hoef ik pas per 1 januari hierin echte concrete stappen te zetten, het wordt waarschijnlijk dan een proefplaatsing.
Wat voor vrijwilligerswerk ga jij doen?
Met twee vriendinnen heb ik vanmorgen wel gebrainstormd over werk. Maar behalve toch een fantasie voor de toekomst (eigen praktijk) heeft dat nog tot niets concreets geleid. Gelukkig hoef ik pas per 1 januari hierin echte concrete stappen te zetten, het wordt waarschijnlijk dan een proefplaatsing.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:29
Mijn eerste ervaring bij de groep bij **** wil ik met jullie delen, omdat het al meteen over een interessant thema ging (wat ik hier op het forum ook vaak zie langskomen): vertrouwen. Iemand vertelde over haar ex, die overspel pleegde, en zich tot na de scheiding niet aan afspraken hield.
De begeleidster vroeg haar terug te gaan naar zichzelf. In hoeverre ben je zelf te vertrouwen geweest? Verontwaardiging. Ik ben te vertrouwen! Verder pratend: zag je signalen die erop wezen dat hij vreemdging?... Eh, ja, dat wel. Heb je toen naar jezelf geluisterd? Nee, was het antwoord. Ik koos ervoor om mijn ogen ervoor te sluiten. En nog verder pratend bleek dat ze eigenlijk al uit angst met hem getrouwd was, destijds. Om thuis weg te zijn. Ze zag geen andere oplossing om uit huis te gaan, en dit deed zich voor. (Hoe herkenbaar! Mijn eerste huwelijk begon ook zo.) Hoe eerlijk ben je dan naar je man geweest? Wilde je echt ja zeggen? Nee, eigenlijk niet op dat moment. Misschien later.
Dus ben je zelf wel zo te vertrouwen? Eigenlijk ging dit alles over integriteit. Hoe vaak handel je zelf uit angst anders dan je werkelijke gevoel van binnen, je diepe gevoel van binnen aangeeft? Als ik zo terugkijk, dan zijn dat bij mij heel wat gelegenheden..
De begeleidster vroeg haar terug te gaan naar zichzelf. In hoeverre ben je zelf te vertrouwen geweest? Verontwaardiging. Ik ben te vertrouwen! Verder pratend: zag je signalen die erop wezen dat hij vreemdging?... Eh, ja, dat wel. Heb je toen naar jezelf geluisterd? Nee, was het antwoord. Ik koos ervoor om mijn ogen ervoor te sluiten. En nog verder pratend bleek dat ze eigenlijk al uit angst met hem getrouwd was, destijds. Om thuis weg te zijn. Ze zag geen andere oplossing om uit huis te gaan, en dit deed zich voor. (Hoe herkenbaar! Mijn eerste huwelijk begon ook zo.) Hoe eerlijk ben je dan naar je man geweest? Wilde je echt ja zeggen? Nee, eigenlijk niet op dat moment. Misschien later.
Dus ben je zelf wel zo te vertrouwen? Eigenlijk ging dit alles over integriteit. Hoe vaak handel je zelf uit angst anders dan je werkelijke gevoel van binnen, je diepe gevoel van binnen aangeeft? Als ik zo terugkijk, dan zijn dat bij mij heel wat gelegenheden..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:32
Maar soms zie je geen signalen vooraf, wierp ik tegen, en vertelde het verhaal van de ontvoering van mijn kinderen (meteen maar de bom in de groep gooiend, dan hebben we dat tenminste gehad). Dit kwam compleet uit de lucht vallen voor mij. Ik had hem, tot dan toe, steeds het voordeel van het vertrouwen gegeven.
Toen kwam er iets heel belangrijks. De vraag: waar kies je voor? Nóóit meer iemand vertrouwen.... of mensen vertrouwen, en soms het risico lopen dat ze je vertrouwen beschamen of je bedonderen?
Nou, dan kies ik toch voor dit laatste. Het eerste heb ik te lang in mijn leven gedaan, en dan zit je dus echt in een heel afgesloten ruimte in je eentje, zonder het gevoel dat je leeft. Dat NOOIT meer!!
Toen kwam er iets heel belangrijks. De vraag: waar kies je voor? Nóóit meer iemand vertrouwen.... of mensen vertrouwen, en soms het risico lopen dat ze je vertrouwen beschamen of je bedonderen?
Nou, dan kies ik toch voor dit laatste. Het eerste heb ik te lang in mijn leven gedaan, en dan zit je dus echt in een heel afgesloten ruimte in je eentje, zonder het gevoel dat je leeft. Dat NOOIT meer!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:57
(Ik zit nu toch een beetje te twijfelen of de dingen die ik over de groep vertel, niet herkenbaar zullen zijn. Daarom heb ik de naam van de stichting al aangepast in mijn eerdere berichtjes. Als ik het straks nog zo voel, pas ik mijn laatste posts aan.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 oktober 2007 om 18:27
Heftig thema, Elm. Ga je daar nu alleen mee aan de slag, of heb je mensen waarmee je over dit thema kunt discussieren, je eigen gevoel of gedachten toetsen? Is er een mogelijkheid dat je over dit thema -of over wat er nog gaat komen- zou kunnen spreken met je man?
Ben een beetje bang dat je jezelf en je keuzes zou kunnen veroordelen, terwijl het gewoon menselijk gedrag is dat wordt besproken.
Ben een beetje bang dat je jezelf en je keuzes zou kunnen veroordelen, terwijl het gewoon menselijk gedrag is dat wordt besproken.
vrijdag 5 oktober 2007 om 22:16
In die bijeenkomst hebben we dat thema besproken, en natuurlijk heb ik mijn man er alles over verteld toen ik hem ophaalde van zijn werk. Inclusief de angsten die meegespeeld hebben bij het aangaan van onze relatie.
Het lukt me wel om me niet (of nauwelijks) schuldig te voelen over eenmaal gemaakte keuzes. Die heb ik toen gemaakt, met het weten wat ik toen had, de staat waarin ik toen verkeerde. Daar veroordeel ik mezelf niet (meer) om. Ik heb er genoeg mee geworsteld, dat is klaar!
Het lukt me wel om me niet (of nauwelijks) schuldig te voelen over eenmaal gemaakte keuzes. Die heb ik toen gemaakt, met het weten wat ik toen had, de staat waarin ik toen verkeerde. Daar veroordeel ik mezelf niet (meer) om. Ik heb er genoeg mee geworsteld, dat is klaar!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 oktober 2007 om 22:18
Bovendien zou ik er in de volgende bijeenkomst op terug kunnen komen. In het begin wordt er namelijk gevraagd hoe de afgelopen week was. Dus als ik er nog mee zou zitten, is daar wel mogelijkheid voor om het erover te hebben.
Met mijn man kan ik het gelukkig over al die dingen hebben, ook over de spirituele cursussen e.d. Heel fijn!
Met mijn man kan ik het gelukkig over al die dingen hebben, ook over de spirituele cursussen e.d. Heel fijn!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 oktober 2007 om 23:06
Lieve Elmervrouw
Wat goed dat je toch weer bent gaan praten. En wat een heftig thema, maar ik zie er wel iets in wat klopt. Vertrouwen is een issue en als je inderdaad nooit meer kunt of wilt vertrouwen dan krijg je een leeg leven. Maar het is wel moeilijk, diepe wonden hebben en opnieuw weer leren vertrouwen.
Angst is inderdaad een slechte raadgever maar om dan te zeggen dat je niet te vertrouwen bent, vind ik ver gaan. Iets om over na te denken. Angst is een emotie die ratio overstijgt en dus handel je anders dan je eigenlijk zou moeten doen. Waar komt die angst vandaan vind ik een belangrijker punt dan zeggen dat je zelf niet te vertrouwen bent. Wel kun je pas vertrouwen in een ander hebben als je jezelf vertrouwt. Dus eerst werken aan jezelf, je eigen vertrouwen. Jezelf dus leren kennen, je valkuilen en sterke punten. Enne niemand is perfect en geen mens neemt altijd alleen maar goede beslissingen.
En wat heb je het getroffen met je man dat dit met hem bespreekbaar is. Werk komt vanzelf, er moet eerst weer ruimte ontstaan en dan wordt je "vanzelf" wel duidelijk wat je wilt.
Wat goed dat je toch weer bent gaan praten. En wat een heftig thema, maar ik zie er wel iets in wat klopt. Vertrouwen is een issue en als je inderdaad nooit meer kunt of wilt vertrouwen dan krijg je een leeg leven. Maar het is wel moeilijk, diepe wonden hebben en opnieuw weer leren vertrouwen.
Angst is inderdaad een slechte raadgever maar om dan te zeggen dat je niet te vertrouwen bent, vind ik ver gaan. Iets om over na te denken. Angst is een emotie die ratio overstijgt en dus handel je anders dan je eigenlijk zou moeten doen. Waar komt die angst vandaan vind ik een belangrijker punt dan zeggen dat je zelf niet te vertrouwen bent. Wel kun je pas vertrouwen in een ander hebben als je jezelf vertrouwt. Dus eerst werken aan jezelf, je eigen vertrouwen. Jezelf dus leren kennen, je valkuilen en sterke punten. Enne niemand is perfect en geen mens neemt altijd alleen maar goede beslissingen.
En wat heb je het getroffen met je man dat dit met hem bespreekbaar is. Werk komt vanzelf, er moet eerst weer ruimte ontstaan en dan wordt je "vanzelf" wel duidelijk wat je wilt.
