Moegestreden in een relatie met iemand die nooit tevreden is...(deel 3)

ben ik de enige die een beetje ongerust is?VK, laat even wat horen!

Ik ook hoor ,Wommels!

Ik ben niet echt in staat deel te nemen aan het vervolg hier...(teveel emotioneel betrokken)(het komt te dichtbij,voor mij te kort geleden...)

Maar zou ook graag willen horen hoe het gaat..

VK?

Ik ben ook al een paar keer komen piepen hier vandaag om te kijken of er nieuws is van VK. Misschien dat ze een dagje (verdiend) vrij heeft genomen van haar werk en geen toegang heeft tot internet? Ze moet ook zoveel regelen nu. Hoe het ook zij, ik hoop dat alles gaat goed gaat! x, Tulipe

Voolgens mij vertelde VK dat ze bij haar moeder internet had.... vind het vreemd dat ze vandaag niet even langsgeweest is... Maak mij wel een beetje zorgen...



Groetjes,



Carrrie.

Dag dames,



Ik heb ook vanaf mijn werk stiekem gekeken maar laten we ons niet gelijk vanalles in ons hoofd halen. Hopelijk is VK gewoon heel druk bezig met belangrijke dingen regelen. Vroeg me wel af of de angels al het telefoonnummer van de niet enge Eleonora hadden doorgemaild?

Ok ze heeft niet meer geschreven sinds zaterdagmiddag en dat was toch neem ik aan vanaf haar moeder.

Volgens mij zou VK een paar weken bij haar moeder blijven en dus niet werken, o.a. vanwege de afstand begreep ik.

Maar zorgen maak ik me wel, zondag stond er op internet over een familiedrama in Capelle en ik moest direct aan VK denken.

Dus ik hoop ook inderdaad dat ze snel iets laat horen, ook al is het maar 1 regel.

Nee dat klopt Eleonora, maar het eerste bericht dat ik las was, was nogal vaag. Wel was het een aardig eindje rijden vanaf de woonplaats naar haar moeder begreep ik.

Ik hoop maar dat we snel bericht krijgen van haar.



Monique ik begrijp heel goed dat dit emotioneel heel veel met jou doet, het is ook allemaal nog zo vers bij jou. Ook heel veel sterkte hoor!

Lieve VK, je bent een kanjer! Ik schrijf later uitgebreider, maar wilde je dit niet onthouden:



http://www.checklijst.nl/psychopaten.htm



Kijk eens hoeveel je daarin herkent van je ex.



Zometeen komt mijn ex en zal ik hem vertellen dat ik bemiddeling niet meer zie zitten. Ik geef hem nog wel een laatste kans een voorstel te doen maar die zal hij vast direct afwijzen. Gedver, ik ben zenuwachtig. En boos. En verdrietig. Wish me luck... :( 



Liefs,

dubio

Dubiootje ben ook blij dat jij weer wat laat horen!



Ik heb even teruggezocht wat VK zei over de afstand naar haar moeder.

Het was even terugzoeken, maar uiteindelijk gevonden.



Als ik bijv. naar mijn moeder zou gaan, dan zou ik enerzijds tegen de praktische problemen oplopen t.a.v. het naar mijn werk gaan (mijn moeder woont op ruim een uur afstand van mijn werk

En dit heeft ze geschreven over het verblijf bij haar moeder en het vrijaf nemen:



Vervolgens wil ik in de tijd dat ik met zoonlief bij mijn moeder ga wonen, een week of misschien 2, even wat tijd vrijaf nemen van mijn werk. Ik wil er in die tijd echt even zijn voor mijn zoontje. Die haal ik vanaf dat moment immers uit zijn huis weg, bij zijn vader weg en plaats hem bij oma. Ik vind dat ik er in die tijd echt even voor hem moet zijn. Ook kan ik waarschijnlijk zelf de rust wel even goed gebruiken.

Heel veel succes Dubio!

Laat je weten hoe het afgelopen is?

Dank je, het doet me echt goed om te weten dat je meeleeft :R



Het gesprek verliep redelijk. Mijn ex is bereid een voorstel in te dienen. Zegt hij. Ik verwacht dat hij daar binnenkort van terugkomt, maar we zullen zien. Maakt ook niet echt uit, want dan ga ik gewoon naar de rechter. Het zou ergens een opluchting zijn de zaak aan een advocaat te kunnen overlaten. Goed nieuws is dat ik me steeds minder aantrek van wat hij van me denkt en niet meer inga op zijn manipulaties (hij: "jij wilt mij met lege handen achterlaten hè?" ik: "ik wil geen inhoudelijke discussie aangaan, aan jou de keuze of je nog een voorstel wilt doen of dat we meteen naar de rechter gaan").



Ik had aansluitend een afspraak met de psychologe. Dat kwam wel goed uit, want ik ben zo woedend over de onrechtvaardigheid van mijn situatie en ik had echt een flinke terugslag gekregen. Zij zei me dat ik mijn woede moet koesteren, want woede is een emotie die vraagt om verandering (zoals verdriet om troost vraagt, angst om bescherming enz.). Grappig, want zo krijg ik de woorden die ik hier zelf aan VK heb geschreven weer teruggekaatst: gebruik de kracht van die woede om de verandering die je nodig hebt te bewerkstelligen.



Ik ben druk bezig een aantal gevoelens van me af te zetten die mijn leven lang hebben bepaald - en waarschijnlijk de reden waren waarom ik zo lang in een foute relatie ben blijven zitten - met name schaamte, plichtsgevoel en schuldgevoel. De psychologe legde uit dat ik nu ik die gevoelens, die een soort zwarte sluier zijn, afwerp, ik geconfronteerd word met de realiteit van die relatie. En dus ook boos ben op mezelf omdat ik dit al die jaren heb geaccepteerd. Ik heb het gedrag van mijn ex heel lang (uit schaamte en plichtsgevoel) goedgepraat en nu ik dat niet meer doe, komt er steeds meer boven waar ik boos om word.



Nu komen er een aantal dingen samen waardoor ik vreselijk boos ben om de onrechtvaardigheid van de situatie. Ik heb echt het gevoel dat ik gestraft word voor het feit dat ik al die tijd alle verantwoordelijkheid op me heb genomen en dat mijn ex beloond wordt voor het feit dat hij al die jaren heeft klapgelopen. Het gesprek met de advocaat ging op zich goed, maar de uitkomst was wel dat mijn ex veel meer rechten heeft dan mij lief is.



Goed, ik moet nu praktisch zijn en maatregelen nemen om mij en mijn belangen (en die van de kinderen) te beschermen. Dat ga ik ook doen hoor. Maar weet je, ik word er soms zo ontzettend moe van. Die strijd duurt nu al zo lang en momenteel zou ik het liefst gewoon onderduiken, of in een hoekje kruipen en mezelf overal aan onttrekken. Ik moet de kracht maar weer ergens vandaan halen om door te gaan. En zoals de psychologe zei: mijn boosheid geeft mij de kracht. Dat is de motivatie om de strijd voort te zetten en niet op te geven.



Gisteravond bij het naar bed gaan zei mijn oudste huilend dat ze wil dat ik thuis ben met het middageten, dat ze niet meer wil dat de oppas komt. Mijn hart brak. "Ja lieverd, ik wil niets liever, maar mama moet toch werken?"

 

Mama kan waarschijnlijk de komende 10 jaar niet meer parttime werken wat wel de afspraak tussen papa en mama was, omdat mama papa moet gaan onderhouden, want papa wil niet werken. O en lieverd, het kan zijn dat we ook nog moeten gaan verhuizen en je vertrouwde kamertje kwijtraakt en naar een andere school moet, als papa wil dat we het huis verkopen zodat hij zijn helft kan verzuipen. Als mama genoeg geld heeft om papa uit te kopen, dan hoeft dat niet, lieve schat. Maar dan moet mama wel elke dag gaan werken en kan ze niet 's middags samen met jou eten. Snap je het nu een beetje, lieverd?



Hoe moet ik een kind nu zoiets uitleggen??? ;( 



liefs,

dubio

Dubiootje is je ex arbeidsongeschikt of zo? Als hij in staat is om te werken, dan hoef je toch geen alimentatie te betalen?

Dubiootje is je ex arbeidsongeschikt of zo? Als hij in staat is om te werken, dan hoef je toch geen alimentatie te betalen?

Haha, dat zou je denken hè [sarcastisch lachje]? Nee hoor, de wet zegt in principe 12 jaar partneralimentatie. Voor straf, omdat ik hem al die tijd zonder enige tegenprestatie zijnerzijds heb onderhouden. En dan moet hij natuurlijk wel het levenspeil kunnen handhaven waar ik hem al die tijd van hem verzekerd.



Maar inderdaad, er zit een groot TENZIJ aan, m.a.w. als het voor de rechter komt, gaat mijn advocaat met allemaal argumenten komen om die periode te bekorten. Het hij-heeft-toch-twee-handjes-argument staat dan natuurlijk bovenaan. Maar op nul zal het waarschijnlijk niet uitkomen. Hoewel??? Ik heb inmiddels een aardig lijstje met steekhoudende argumenten opgesteld

Ik hoop ook dat VK snel iets van zich laat horen. VK, nogmaals, je kan zolang als nodig is bij mij logeren met je zoontje, je mag je moeder ook meebrengen als je wilt. Mijn huis is groot genoeg en ik verzeker je dat het zal voelen alsof je op vakantie bent :) Ik beloof je dat je hier veilig bent. Al is het maar om een paar dagen op adem te komen en er even helemaal uit te zijn. Even vakantie van je ex zal je enorm goed doen!



liefs,

dubio

Groot gelijk heb je dat je het via de rechter doet.

Misschien gooit hij het er wel op dat jij al die jaren zoooo goed voor hem hebt gezorgd hebt en daardoor 2 linkerhanden heeft gekregen.

Groot gelijk heb je dat je het via de rechter doet.

Misschien gooit hij het er wel op dat jij al die jaren zoooo goed voor hem hebt gezorgd hebt en daardoor 2 linkerhanden heeft gekregen.

Nou, volgens hem eiste ik van hem dat hij 15 uur per dag werkte. Volgens mij is hij in de war met de tijd dat hij in horizontale toestand verkeerde. Wellicht kan hij aanvoeren dat hij aan doorliggen lijdt ;) 



Ik weet niet of alcoholisme een reden voor arbeidsongeschiktheid is,anders kan hij dat nog proberen. En dan zegt hij nog dat ik niet meedenk :P

Ik mag toch hopen dat rechters ervaring genoeg hebben met zulke slampampers. Hij mag jou wel een vergoeding geven voor al die jaren dat je hem hebt onderhouden.

quote: eleonora reageerde





Ik ben druk bezig een aantal gevoelens van me af te zetten die mijn leven lang hebben bepaald - en waarschijnlijk de reden waren waarom ik zo lang in een foute relatie ben blijven zitten - met name schaamte, plichtsgevoel en schuldgevoel. De psychologe legde uit dat ik nu ik die gevoelens, die een soort zwarte sluier zijn, afwerp, ik geconfronteerd word met de realiteit van die relatie. En dus ook boos ben op mezelf omdat ik dit al die jaren heb geaccepteerd. Ik heb het gedrag van mijn ex heel lang (uit schaamte en plichtsgevoel) goedgepraat en nu ik dat niet meer doe, komt er steeds meer boven waar ik boos om word.

Dit is zó herkenbaar! Ik heb mijn ex ook altijd goedgepraat, dingen rechtgebreid waar rechtbreien mogelijk was en zelfs zijn leugens wel eens bevestigd. Hierdoor wisten maar weinig mensen van de gebeurtenissen binnen ons gezin. De moeilijkheden en onmogelijkheden, de problemen en de ruzies. Daardoor leek het alsof IK de 'schuldige' was aan het verbreken van ons huwelijk, terwijl het écht niet zo was!



Ik heb mij vaak eenzaam gevoeld tijdens de relatie met mijn ex. Er kwamen heel veel mensen over de vloer en op zich was dat vervelend want privacy en rust was er niet (en finacnieel konden we dat eigenlijk ook niet aan) maar aan de andere kant is dat waarschijnlijk wel de reden geweest dat onze relatie tóch nog zo lang heeft geduurd. We waren namelijk vrijwel nooit met zijn tweeën op de nacht na.



Mijn ex kreeg vaak van zijn vrienden te horen dat hij het 'toch maar goed voor elkaar had'. Zoveel vrijheid binnen zijn relatie, een partner die het niet erg vond dat hij heel veel weg was en dat áls hij thuis kwam met een grote groep er nooit gezeur over kreeg. Tja, dat hoefde ik dus ook echt niet te proberen he...



En nu krijg ik van de 'bijbehorende dames' maar ook van anderen te horen dat ik gek was dat ik het zo lang heb volgehouden met iemand die zijn thuis meer als hotel zag met bijbehorend personeel....



Om dan over mijn depressiviteit nog maar te zwijgen... Ik heb in mijn verleden een aantal dingen meegemaakt waardoor ik een keer depressief ben geweest. Dit was al vóór ik mijn ex leerde kennen. Toen ik mijn ex leerde kennen had ik een goedlopend bedrijfje. Ik werkte heel erg hard en hij zat (zogenaamd met een whiplash) máánden thuis. Kon wel motorblokken tillen / in- en uitbouwen en auto's onderhouden, maar vertikte het om thuis de dweil / emmer / stofzuiger eens op te pakken, waardoor alles op mijn nek terecht kwam. Gevolg: minstens 70 uur per week werken plús het hele huishouden op mijn nek --> burnout!



Natuurlijk was dit handig: nu ik thuis zat kon ik meer tijd aan het huishouden besteden toch? Toen niet snel daarna ons kindje zich (wel gepland maar achteraf niet slim) aandiende zijn we verhuisd. Hij werkte toen inmiddels weer want de arbo-arts trapte er niet meer in dat hij ziek was... duuhhh... Ik heb alles in het nieuwe huis gedaan: schilderen / behangen / verhuizen / ......



Door mijn zwangerschap werd ik door zijn familie uitgekotst en daarna met de dood bedreigd (raar volk, maar ja). Gevolg: politie-ellende eromheen, een partner die niet achter zijn familie stond maar ook niet achter mij, ik ellendig en doodmoe....  



Wéér verhuizen en wel met spoed (op politie-advies en met urgentie) vanwege zijn familie, wéér zelf een huis ingericht. In die tijd werkte ik weer en nu voornamelijk 's nachts, dus had 'overdag tijd genoeg om te werken aan het huis'. Daarnaast had ik óók een baby van 6 maanden die nog borstvoeding kreeg, financieën die niet rooskleurig waren, ......



Gevolg: volledig ingestort. Ik was zó ziek dat ik met mijn hoofd op de vloer lag te slaan.... De burnout van een jaar daarvoor was helemaal niet weg, ik was te vroeg weer begonnen en kreeg de klap nu dubbel en dwars terug!



Nu kwam dat natúúrlijk door mijn verleden (volgens hem) en ik geloofde dat toentertijd. Nú denk ik dat ik gewoon roofbouw op mijzelf pleegde, niet alleen voor mijzelf en de baby zorgde maar ook voor hem. Zonder hulp, zonder steun van mijn partner......



We zijn nu een jaar uit elkaar en de perioden van stress / depressiviteit die ik tijdens de relatie altijd had zijn vrijwel verdwenen! Er is rust in mijn huis, mijn thuis. Rust in mij.



Ik geloof nu dus helemaal niet meer dat die burnout of depressiviteit door mijn verleden is gekomen. HIJ was het. Ik praatte het goed, maar was helemaal niet happy met de gehele situatie. Niemand mocht weten dat ik ongelukkig was met hem. Het was mijn tweede huwelijk en ik mocht niet wéér falen!



Het goedpraten is gevaarlijk! Je laat de ander zichzelf béter voordoen dan hij is maar raakt ook jezelf volledig kwijt!



Groetjes en ik wacht op reactie van VK!



Liefs,



Carrrie.

Sorry, ik heb even weinig tijd maar ik wil even zeggen;

 

@ Dubio; wat ben je een lief en dapper mens. Je verhaal is indrukwekkend en je aanbod is het liefste wat ik ooit op het forum voorbij heb zien komen. Misschien wordt je het niet omdat je (misschien) niet alom tegenwoordig bent op het forum maar ik draag je voor als forumster van de maand.





Dankjewel, een terug :) Ik ben erg blij hier met vrouwen te kunnen praten die hetzelfde (of toch zeer vergelijkbare dingen) meemaken of hebben meegemaakt. Ik geloof in geven en nemen... niet perse "voor wat hoort wat" maar er moet wel een evenwicht zijn in wat je geeft en ontvangt. En hoewel ik het niet altijd zo voel (vandaag bijvoorbeeld) heb ik momenteel veel om dankbaar voor te zijn. Ik ontvang zoveel steun, zoveel liefde, zoveel vriendschap en mooie gebaren, en ik kom zo veel verder in mijn ontwikkeling als mens. Als ik daarvan op dit forum iets mee kan geven aan anderen, dan is het weer een beetje in balans :) En ik krijg er zelf ook weer veel voor terug, in de vorm van morele steun en overpeinzingen die voor mij weer eye-openers zijn. Het is waar dat een zin of alinea veel kan oproepen. We hebben allemaal verschillende situaties, maar volgens mij maken we in de grond hetzelfde proces door.



Welterusten,

Dubio