Relaties
alle pijlers
Succesvol echte vriendschappen maken...
donderdag 14 februari 2008 om 15:06
...hoe doe je dat? Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar heb veel te geven. Doe ik ook graag. Toch blijf ik steken op kenissen en oppervlakkige vrienden. Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap), heb ik niet. Nu moe tik bekennen dat ik me niet snel openstel. Ben bang voor afwijzing en het is meermaals erg slecht met me gegaan, en dan lopen mensen weg. Of niet, natuurlijk. Adviezen krijg ik dan wel, in de trant van: DOE er wat aan. Maar ja, ik ben geen mietje en zoek werkelijk overal hulp. Heb dat altijd gedaan ook. Ik zeur niet om problemen, maar moet het soms wel even kwijt. Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
donderdag 14 februari 2008 om 15:10
Ik denk dat zoiets vooral tijd kost. Volgens mij is dat niet iets wat je 'even doet'. De vrienden waarvan ik weet dat ik bij ze terecht kan en zij bij mij ken ik allemaal al lang (jaren). Bij de nieuwe vrienden die ik dit jaar heb gemaakt heb ik dat gevoel ook wel, maar dat komt denk ik vooral doordat wij allemaal alleen in t buitenland zitten: dus allemaal in hetzelfde schuitje. En dan weet je nog niet hoe 't zal lopen, of we vooral nú veel met elkaar optrekken (uit een soort wederzijdse behoefte) of dat het zich ontwikkelt tot een langdurige vriendschap.
donderdag 14 februari 2008 om 15:19
Ik kan je geen tips geven, maar wilde wel even kwijt aan je dat die "vriend" die ineens geen contact meer wil omdat het een ex-klant is, jouw vriendschap niet waard is.
Het is ook lastig om vrienden te maken. Zolang je nog op school zit, is het makkelijker, maar als dat niet meer het geval is, is het moeilijk om net die ene persoon tegen te komen met wie je het goed kan vinden. Ga anders naar de sportschool of iets dergelijks, om mensen te ontmoeten!
Het is ook lastig om vrienden te maken. Zolang je nog op school zit, is het makkelijker, maar als dat niet meer het geval is, is het moeilijk om net die ene persoon tegen te komen met wie je het goed kan vinden. Ga anders naar de sportschool of iets dergelijks, om mensen te ontmoeten!
donderdag 14 februari 2008 om 15:22
Die vriend wil 't contact met jou verbreken omdat hij niet in een situatie wil komen waarin hij constant moet liegen tegen zijn vriendin. het is makkelijker iets te verzwijgen uit je verleden (want daar heeft een ander in principe niets mee te maken) dan uit je heden. Het is ook minder 'lullig' vind ik, hij wil niet dat zij weet dat jullie 't met elkaar gedaan hebben, maar als jullie met elkaar om blijven gaan hebben jullie een geheim en staat zij erbuiten. En hij wil dat niet want zij is zijn vriendin (en staat dus op de eerste plaats).
Ikzelf steun mijn vrienden wel bij de dilemma's in 't leven, en zij mij ook, en ik praat veel met vrienden. Ik moet wel zeggen dat het mij moeilijker lijkt een vriend(in) te hebben met psychische problemen dan iemand met 'materiele' of 'fysieke' problemen. Ik denk dat om iemand écht te kunnen steunen, je diegene moet kennen en er vrienden mee moet zijn vóór de psychische problemen beginnen. Daarnaast denk ik dat 't ook belangrijk is 't over andere dingen te hebben, niet constant over hetzelfde (bv. relatieproblemen) dat gaat irriteren. Als ik iemand net zou leren kennen, en diegene bleek héél diepe problemen te hebben, dan zou ik waarschijnlijk een beetje afstand houden. We kunnen wel maatjes / kennissen worden maar 't lijkt me heel moeilijk om een gelijkwaardige vriendschap op te bouwen.
Ikzelf steun mijn vrienden wel bij de dilemma's in 't leven, en zij mij ook, en ik praat veel met vrienden. Ik moet wel zeggen dat het mij moeilijker lijkt een vriend(in) te hebben met psychische problemen dan iemand met 'materiele' of 'fysieke' problemen. Ik denk dat om iemand écht te kunnen steunen, je diegene moet kennen en er vrienden mee moet zijn vóór de psychische problemen beginnen. Daarnaast denk ik dat 't ook belangrijk is 't over andere dingen te hebben, niet constant over hetzelfde (bv. relatieproblemen) dat gaat irriteren. Als ik iemand net zou leren kennen, en diegene bleek héél diepe problemen te hebben, dan zou ik waarschijnlijk een beetje afstand houden. We kunnen wel maatjes / kennissen worden maar 't lijkt me heel moeilijk om een gelijkwaardige vriendschap op te bouwen.
donderdag 14 februari 2008 om 15:26
Je zult moeten investeren, van beide kanten. Ik las laatst een hele goeie: je krijgt alleen een vriend door er zelf ook één te zijn.
Echte vriendschap (liefde?) is onbaatzuchtig.
Ik denk trouwens dat het lastig/tricky is bevriend te zijn met een (ex)klant. Vanwege het beroepsmatige element. Je hebt sex met hem gehad, en met vrienden heb je geen sex. Voor jou was het professionele sex, maar voor hem lag dat toch anders.
Echte vriendschap (liefde?) is onbaatzuchtig.
Ik denk trouwens dat het lastig/tricky is bevriend te zijn met een (ex)klant. Vanwege het beroepsmatige element. Je hebt sex met hem gehad, en met vrienden heb je geen sex. Voor jou was het professionele sex, maar voor hem lag dat toch anders.
donderdag 14 februari 2008 om 15:26
Vrienden zijn of blijven met mensen waar je sex mee gehad hebt is altijd lastig. Ooka is het sex voor geld, het geft tch een extra lading aan het contact, die zeker in combinatie met een liefdesrelatie lastig kan zijn.
vrienden blijven met iemand waarmee je eigenlijk een relatie wilt, is vooral zelfkwelling, dus ook die vriend begrijp ik heel goed.
Het clichee zegt ook dat als je niet van jezelf kunt houden, anderen ook niet van je kunnen houden. Denk dat daar voor jou heel veel waarheid in zit. probeer eerst zelf je beste vriendin te worden, dan volgen die anderen ook wel. Wat als jij constat uitstraalt dat je jezelf niets waard vind, dan pikken anderen dat op en laten ze je lings liggen.
Verder is het voor mensen best lastig om te moeten toekijken hoe iemand zichzelf alleen maar de venieling in helpt. Hoe hard het ook is, vrienden zijn met en psychiatrisch patient is moeilijk. zeker iemand die zo destructief is als jij af en toe kunt zijn. het is maar voor zer weinig mensen behapbaar om toe te zien hoe een dierbare telkens zichzelf pijn doet. dan gaan mensen afstand nemen, zodat ze minder verdrietig zijn als de volgende zelfmoordpoging wel slaagt.
vrienden blijven met iemand waarmee je eigenlijk een relatie wilt, is vooral zelfkwelling, dus ook die vriend begrijp ik heel goed.
Het clichee zegt ook dat als je niet van jezelf kunt houden, anderen ook niet van je kunnen houden. Denk dat daar voor jou heel veel waarheid in zit. probeer eerst zelf je beste vriendin te worden, dan volgen die anderen ook wel. Wat als jij constat uitstraalt dat je jezelf niets waard vind, dan pikken anderen dat op en laten ze je lings liggen.
Verder is het voor mensen best lastig om te moeten toekijken hoe iemand zichzelf alleen maar de venieling in helpt. Hoe hard het ook is, vrienden zijn met en psychiatrisch patient is moeilijk. zeker iemand die zo destructief is als jij af en toe kunt zijn. het is maar voor zer weinig mensen behapbaar om toe te zien hoe een dierbare telkens zichzelf pijn doet. dan gaan mensen afstand nemen, zodat ze minder verdrietig zijn als de volgende zelfmoordpoging wel slaagt.
donderdag 14 februari 2008 om 15:30
quote:Digitalis schreef op 14 februari 2008 @ 15:06:
...hoe doe je dat? Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar heb veel te geven. Doe ik ook graag. Toch blijf ik steken op kenissen en oppervlakkige vrienden. Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap), heb ik niet. Nu moe tik bekennen dat ik me niet snel openstel. Ben bang voor afwijzing en het is meermaals erg slecht met me gegaan, en dan lopen mensen weg. Of niet, natuurlijk. Adviezen krijg ik dan wel, in de trant van: DOE er wat aan. Maar ja, ik ben geen mietje en zoek werkelijk overal hulp. Heb dat altijd gedaan ook. Ik zeur niet om problemen, maar moet het soms wel even kwijt. Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
.Je kan je niet geven , je kan niet alles of wil niet alles vertellen...... hoe moeten mensen dan weten wie je bent ?
...hoe doe je dat? Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar heb veel te geven. Doe ik ook graag. Toch blijf ik steken op kenissen en oppervlakkige vrienden. Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap), heb ik niet. Nu moe tik bekennen dat ik me niet snel openstel. Ben bang voor afwijzing en het is meermaals erg slecht met me gegaan, en dan lopen mensen weg. Of niet, natuurlijk. Adviezen krijg ik dan wel, in de trant van: DOE er wat aan. Maar ja, ik ben geen mietje en zoek werkelijk overal hulp. Heb dat altijd gedaan ook. Ik zeur niet om problemen, maar moet het soms wel even kwijt. Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
.Je kan je niet geven , je kan niet alles of wil niet alles vertellen...... hoe moeten mensen dan weten wie je bent ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 14 februari 2008 om 15:31
Als ik kijk naar wanneer ik vrienden heb gemaakt dan zal ik eerlijk zeggen dat mijn állerbeste vrienden waarbij ik midden in de nacht kan aanbellen de vrienden zijn die ik al ken vanaf mijn 16e. (2 dus)
Daarna is er nog een hartsvriendin bij gekomen omdat we op dezelfde sport zaten (ontmoetingsmoment) en op dat moment veel aan elkaar hadden en elkaar steunden (klinkt zwaarder dan het is, denk aan de gewone levensvragen, is dit een leuk vriendje, wat zal ik doen in die en die situatie) Dat is dan weer 1.
En dan recent op wintersport met gelijkgestemden een vriendin 'gemaakt'. Weer dus omdat je in dezelfde situatie verkeerd en over veel hetzelfde denkt en dus bij elkaar terecht kan met je vragen.
Hoe maak je vrienden? Door (tot op zekere hoogte) eerlijk en open te zijn. Dus niet liegen over bepaalde dingen maar zeker niet al jouw ellende gelijk open en bloot op tafel gooien. Dit laatste schrikt inderdaad af. Maar een klein tipje van de sluier/ellende kan je gerust optillen.
Daarna is er nog een hartsvriendin bij gekomen omdat we op dezelfde sport zaten (ontmoetingsmoment) en op dat moment veel aan elkaar hadden en elkaar steunden (klinkt zwaarder dan het is, denk aan de gewone levensvragen, is dit een leuk vriendje, wat zal ik doen in die en die situatie) Dat is dan weer 1.
En dan recent op wintersport met gelijkgestemden een vriendin 'gemaakt'. Weer dus omdat je in dezelfde situatie verkeerd en over veel hetzelfde denkt en dus bij elkaar terecht kan met je vragen.
Hoe maak je vrienden? Door (tot op zekere hoogte) eerlijk en open te zijn. Dus niet liegen over bepaalde dingen maar zeker niet al jouw ellende gelijk open en bloot op tafel gooien. Dit laatste schrikt inderdaad af. Maar een klein tipje van de sluier/ellende kan je gerust optillen.
donderdag 14 februari 2008 om 15:33
Weten mensen eigenlijk wel dat het ( zo ) slecht met je gaat ?
Iemand die al veel van je weet zal ongetwijfeld zien dat je het moeilijk hebt , maar je kan je misschien nog weleens verbazen dat mensen die je tot nu toe oppervlakkig kent zich tot hele goede vrienden kunnen ontpoppen .
Iemand die al veel van je weet zal ongetwijfeld zien dat je het moeilijk hebt , maar je kan je misschien nog weleens verbazen dat mensen die je tot nu toe oppervlakkig kent zich tot hele goede vrienden kunnen ontpoppen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 14 februari 2008 om 15:35
quote:Krengiserweer schreef op 14 februari 2008 @ 15:26:
Het cliche zegt ook dat als je niet van jezelf kunt houden, anderen ook niet van je kunnen houden. Denk dat daar voor jou heel veel waarheid in zit. probeer eerst zelf je beste vriendin te worden, dan volgen die anderen ook wel. Want als jij constant uitstraalt dat je jezelf niets waard vindt, dan pikken anderen dat op en laten ze je links liggen.quote:Krengiserweer schreef op 14 februari 2008 @ 15:26:
Verder is het voor mensen best lastig om te moeten toekijken hoe iemand zichzelf alleen maar de venieling in helpt. Hoe hard het ook is, vrienden zijn met en psychiatrisch patient is moeilijk. zeker iemand die zo destructief is als jij af en toe kunt zijn. het is maar voor zer weinig mensen behapbaar om toe te zien hoe een dierbare telkens zichzelf pijn doet. dan gaan mensen afstand nemen, zodat ze minder verdrietig zijn als de volgende zelfmoordpoging wel slaagt.
Twee stukken waar ik het helemaal mee eens ben. Zelf heb ik ook een behoorlijke geschiedenis. Jarenlang ben ik depressief geweest en zat ik thuis weer weg te kwijnen en te klagen over dat niemand vrienden met me wilde zijn. Maar eerlijk is eerlijk. Ik zou ook geen vrienden willen zijn met iemand die er zo aan toe was. Het is iets anders als je een goede vriend(in) hebt en die raakt depressief of krijgt problemen, maar als iemand bij voorbaat al erg negatief in het leven staat, dan vreet dat gewoonweg teveel energie.
En als er dan ook nog gedreigd wordt met mogelijke zelfmoordpogingen of zo nu en dan mislukte zelfmoordpogingen gedaan worden om aandacht te vragen of gewoonweg omdat het niet op "jouw" manier gaat (jouw is hier algemeen gebruikt, ik bedoel niet specifiek Digitalis, maar anderen uit mijn omgeving), dan heb ik er helemaal geen behoefte meer aan om vrienden te zijn of een vriendschap te beginnen. Dan ben je namelijk geen vrienden, dan ben je hulpverlener. En daar heb ik niet voor gestudeert.
Het cliche zegt ook dat als je niet van jezelf kunt houden, anderen ook niet van je kunnen houden. Denk dat daar voor jou heel veel waarheid in zit. probeer eerst zelf je beste vriendin te worden, dan volgen die anderen ook wel. Want als jij constant uitstraalt dat je jezelf niets waard vindt, dan pikken anderen dat op en laten ze je links liggen.quote:Krengiserweer schreef op 14 februari 2008 @ 15:26:
Verder is het voor mensen best lastig om te moeten toekijken hoe iemand zichzelf alleen maar de venieling in helpt. Hoe hard het ook is, vrienden zijn met en psychiatrisch patient is moeilijk. zeker iemand die zo destructief is als jij af en toe kunt zijn. het is maar voor zer weinig mensen behapbaar om toe te zien hoe een dierbare telkens zichzelf pijn doet. dan gaan mensen afstand nemen, zodat ze minder verdrietig zijn als de volgende zelfmoordpoging wel slaagt.
Twee stukken waar ik het helemaal mee eens ben. Zelf heb ik ook een behoorlijke geschiedenis. Jarenlang ben ik depressief geweest en zat ik thuis weer weg te kwijnen en te klagen over dat niemand vrienden met me wilde zijn. Maar eerlijk is eerlijk. Ik zou ook geen vrienden willen zijn met iemand die er zo aan toe was. Het is iets anders als je een goede vriend(in) hebt en die raakt depressief of krijgt problemen, maar als iemand bij voorbaat al erg negatief in het leven staat, dan vreet dat gewoonweg teveel energie.
En als er dan ook nog gedreigd wordt met mogelijke zelfmoordpogingen of zo nu en dan mislukte zelfmoordpogingen gedaan worden om aandacht te vragen of gewoonweg omdat het niet op "jouw" manier gaat (jouw is hier algemeen gebruikt, ik bedoel niet specifiek Digitalis, maar anderen uit mijn omgeving), dan heb ik er helemaal geen behoefte meer aan om vrienden te zijn of een vriendschap te beginnen. Dan ben je namelijk geen vrienden, dan ben je hulpverlener. En daar heb ik niet voor gestudeert.
donderdag 14 februari 2008 om 16:03
quote:Digitalis schreef op 14 februari 2008 @ 15:06:
Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Welk deel van je problemen dan?
Kan het zijn dat je onbewust overbrengt dat je verwacht dat een hechte vriendschap met iemand een deel van je problemen oplost? Als dat zo is dan kan ik me voorstellen dat iemand zich gaat afsluiten voor je omdat hij/zij niet aan je eisen kan voldoen (of daar bang voor is) en zich daar ook nog schuldig over voelt.
Vriendschappen sluiten met als doel je problemen op te lossen lijkt me geen goed uitgangspunt. Vriendschap sluit je als je verwacht dat het samen zijn uiteindelijk meer energie oplevert dan dat het kost, de balans kan best van periode tot periode helemaal door slaan naar een bepaalde kant, dat kan best wel, maar de verwachting dat de vriendschap weer energie gaat opleveren moet er zijn, van beide kanten, ik denk dat het anders niet kan werken.
Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Welk deel van je problemen dan?
Kan het zijn dat je onbewust overbrengt dat je verwacht dat een hechte vriendschap met iemand een deel van je problemen oplost? Als dat zo is dan kan ik me voorstellen dat iemand zich gaat afsluiten voor je omdat hij/zij niet aan je eisen kan voldoen (of daar bang voor is) en zich daar ook nog schuldig over voelt.
Vriendschappen sluiten met als doel je problemen op te lossen lijkt me geen goed uitgangspunt. Vriendschap sluit je als je verwacht dat het samen zijn uiteindelijk meer energie oplevert dan dat het kost, de balans kan best van periode tot periode helemaal door slaan naar een bepaalde kant, dat kan best wel, maar de verwachting dat de vriendschap weer energie gaat opleveren moet er zijn, van beide kanten, ik denk dat het anders niet kan werken.
donderdag 14 februari 2008 om 16:18
donderdag 14 februari 2008 om 16:18
Mijn beste vrienden ken ik van de basisschool en de middelbare school. Dan heb ik nog een ex die een hele goede vriend is, een paar collega's, een groep van mensen met wie ik vroeger bij hetzelfde koor zong (al zijn dt eerder kennissen) en met wie ik nu weer optreed en een aantal meiden die ik via een forum heb leren kennen.
Alle vriendschappen die in het 'echt' zijn ontstaan, ontstonden toch omdat we een activiteit deelden. Die via het forum ontstonden eigenlijk toevallig. Ze gaven antwoorden die me wel aanstonden waardoor ik denk ik meer voor ze openstond. Bij een meisje wat het zo dat onze relaties tegelijk uitgingen en we daardoor onze vriendenclub ook vaarwel moesten zeggen, toen bleken we ook in dezelfde stad te wonen dus gingen we maar samen wat drinken.. en vaker.. en vaker... En op zo;n soort manier liep het bij mijn andere 'internetvriendschappen' ook.
Twee van die vriendinnen hebben psychische problemen en ik merk dat ik dat soms best moeilijk vind. De een was in therapie en heeft wat vreemde trekjes, maar omdat het zó duidelijk uit een goed hart komt kan ik me er wel bij neerleggen en als ik iets echt vervelend vind dan zeg ik het. En dat accepteert zij weer en eigenlijk merk ik dat dat onze vriendschap alleen maar verdiept. Al vond ik het wel eng om zo eerlijk te zeggen dat iets me niet zinde. Les: eerlijkheid is dus heel belangrijk en laten zien dat je goede bedoelingen hebt met elkaar.
Bij de ander merkte ik dat ik op gegeven moment een stapje terug deed. Ze is een schat van een meid maar haar problemen werden te zwaar voor mij. Ze rommelt met relaties, belde meerdere keren per week op dat ze hem nooit meer wilde zien en dan stelden we samen een heel plan op hoe ze dt kon brengen en een half jaar later zat ze nog steeds in dezelfde situatie. Ik voelde me daardoor niet serieus genomen omdat ik elke keer opnieuw met haar problemen bezig was maar ze eigenlijk niks deed met de gesprekken die we daarover voerden.
Eigenlijk werd het me vooral begin dit jaar teveel: mijn vader had een hartinfarct gehad en een dag erna maakte mijn vriend het uit. Zij belde toen 3x huilen op, op 1 dag over ruzie met haar scharrel..
Ik weet dat ze zichzelf niet is op het moment en ik ken ook haar leuke kanten en als er echt iets is dan kan ze bij me terecht (ook al is dit voor haar ook écht iets...) maar mijn voorwaarde is dus wel dat ook iemand met psychische problemen rekening houdt met mij en dat de problemen van diegene niet de overhand gaan nemen in mijn leven.
Alle vriendschappen die in het 'echt' zijn ontstaan, ontstonden toch omdat we een activiteit deelden. Die via het forum ontstonden eigenlijk toevallig. Ze gaven antwoorden die me wel aanstonden waardoor ik denk ik meer voor ze openstond. Bij een meisje wat het zo dat onze relaties tegelijk uitgingen en we daardoor onze vriendenclub ook vaarwel moesten zeggen, toen bleken we ook in dezelfde stad te wonen dus gingen we maar samen wat drinken.. en vaker.. en vaker... En op zo;n soort manier liep het bij mijn andere 'internetvriendschappen' ook.
Twee van die vriendinnen hebben psychische problemen en ik merk dat ik dat soms best moeilijk vind. De een was in therapie en heeft wat vreemde trekjes, maar omdat het zó duidelijk uit een goed hart komt kan ik me er wel bij neerleggen en als ik iets echt vervelend vind dan zeg ik het. En dat accepteert zij weer en eigenlijk merk ik dat dat onze vriendschap alleen maar verdiept. Al vond ik het wel eng om zo eerlijk te zeggen dat iets me niet zinde. Les: eerlijkheid is dus heel belangrijk en laten zien dat je goede bedoelingen hebt met elkaar.
Bij de ander merkte ik dat ik op gegeven moment een stapje terug deed. Ze is een schat van een meid maar haar problemen werden te zwaar voor mij. Ze rommelt met relaties, belde meerdere keren per week op dat ze hem nooit meer wilde zien en dan stelden we samen een heel plan op hoe ze dt kon brengen en een half jaar later zat ze nog steeds in dezelfde situatie. Ik voelde me daardoor niet serieus genomen omdat ik elke keer opnieuw met haar problemen bezig was maar ze eigenlijk niks deed met de gesprekken die we daarover voerden.
Eigenlijk werd het me vooral begin dit jaar teveel: mijn vader had een hartinfarct gehad en een dag erna maakte mijn vriend het uit. Zij belde toen 3x huilen op, op 1 dag over ruzie met haar scharrel..
Ik weet dat ze zichzelf niet is op het moment en ik ken ook haar leuke kanten en als er echt iets is dan kan ze bij me terecht (ook al is dit voor haar ook écht iets...) maar mijn voorwaarde is dus wel dat ook iemand met psychische problemen rekening houdt met mij en dat de problemen van diegene niet de overhand gaan nemen in mijn leven.
donderdag 14 februari 2008 om 16:37
hey digitalis,
lang getwijfeld, maar ik ga toch even reageren.
heb diverse topics van je gelezen, en het is af en toe net alsof ik mijzelf hoor praten.
ik snap wat je bedoelt met het vrienden probleem, ken het en zit er zelf ook mee. altijd zat kennisen maar nooit echte vriendinnen, mensen die voor je door het vuur gaan en vise versa.
komt bij mij door combi van dingen; boven gemiddelt iq, vorm van borderline zijn daarvan de hoofdmoot. mensen snappen mij niet, kunnen zich niet verplaatsten in denk patronen. daarnaast kan ik soms erg moeilijk overweg met prikkels, twijfel aan me zelf.
laat ik overigens niet zien, mensen omschrijven mij as hard, zelfverzekerd.
jaag ik ook mensen mee weg.
heb er daarnaast een handje van om ls iets wel een goede kant op lijkt te gaan mijn eigen glazen in te gooien. leuk...
veel over nagedacht, veel mee bezig geweest. ook via dit forum met meiden uit geweest. leuk gezellig, maar merk dat ik het niet verder laat gaan dan oppervlakkig. merk dat als ik mezelf vrijgeef, mezelf laat zien, dat vrouwen dan geintimideerd raken, en afstand nemen.
over het algemeen lukt het met mannen beter, en maak ik makkelijker contact.
ook heb ik gemerkt, dat ondanks de beste wil ter werled ik makkelijker en beter contact krijg met iemand die qua intelectuele vermogens met mij op een lijn staat. dan kan ik vrijuit praten zonder rekening te moeten houden met de berijpvolheid van mijn uitspattingen.
maar ja wat kan ik hiermee, tot op heden ernstig weinig. ik leef mijn leven en dat gaat redelijk. maar echte vriendschappen nee.. en net als jij heb ik het gevoel dat dat mijn leven makelijker zou maken, leefbaarder.
ik msi het hebben van een uitlaatklep, een referentiekader. ik ga nu alleen door de shit, en het zou mij zeker helpen om het daar met mensen over te hebben.
lang getwijfeld, maar ik ga toch even reageren.
heb diverse topics van je gelezen, en het is af en toe net alsof ik mijzelf hoor praten.
ik snap wat je bedoelt met het vrienden probleem, ken het en zit er zelf ook mee. altijd zat kennisen maar nooit echte vriendinnen, mensen die voor je door het vuur gaan en vise versa.
komt bij mij door combi van dingen; boven gemiddelt iq, vorm van borderline zijn daarvan de hoofdmoot. mensen snappen mij niet, kunnen zich niet verplaatsten in denk patronen. daarnaast kan ik soms erg moeilijk overweg met prikkels, twijfel aan me zelf.
laat ik overigens niet zien, mensen omschrijven mij as hard, zelfverzekerd.
jaag ik ook mensen mee weg.
heb er daarnaast een handje van om ls iets wel een goede kant op lijkt te gaan mijn eigen glazen in te gooien. leuk...
veel over nagedacht, veel mee bezig geweest. ook via dit forum met meiden uit geweest. leuk gezellig, maar merk dat ik het niet verder laat gaan dan oppervlakkig. merk dat als ik mezelf vrijgeef, mezelf laat zien, dat vrouwen dan geintimideerd raken, en afstand nemen.
over het algemeen lukt het met mannen beter, en maak ik makkelijker contact.
ook heb ik gemerkt, dat ondanks de beste wil ter werled ik makkelijker en beter contact krijg met iemand die qua intelectuele vermogens met mij op een lijn staat. dan kan ik vrijuit praten zonder rekening te moeten houden met de berijpvolheid van mijn uitspattingen.
maar ja wat kan ik hiermee, tot op heden ernstig weinig. ik leef mijn leven en dat gaat redelijk. maar echte vriendschappen nee.. en net als jij heb ik het gevoel dat dat mijn leven makelijker zou maken, leefbaarder.
ik msi het hebben van een uitlaatklep, een referentiekader. ik ga nu alleen door de shit, en het zou mij zeker helpen om het daar met mensen over te hebben.
donderdag 14 februari 2008 om 16:43
donderdag 14 februari 2008 om 16:48
bereidheid is aanwezig, ik ben eigenlijk iemand die veel over heeft voor vrienden.
de zeldzame vriendschappen die een tijdje goed gingen, zijnuiteindleijk stuk gelopen omdat het alleen van mijn kant investeren werd. mensen weten dat ik niet snel nee zal zeggen als iemand mij nodig heeft, en daar is veel misbruik van gemaakt.
op het moment sta ik op het punt dat het voelt alsof de energie die het mij zal kosten op opnieuw in iemand te investeren, opnieuwe mezelf open te gooien en door en door te laten kennen meer is dan ik op kan brengen.
het is overigens echt niet zo dat ik een vriendin zou willen hebben om mijn shit op te ruimen.
ik denk eerder dat de shit makkelijker te verteren als ik iemand zou hebben waar ik ermee over kan praten. meer dan dat verwacht ik niet eens,
de zeldzame vriendschappen die een tijdje goed gingen, zijnuiteindleijk stuk gelopen omdat het alleen van mijn kant investeren werd. mensen weten dat ik niet snel nee zal zeggen als iemand mij nodig heeft, en daar is veel misbruik van gemaakt.
op het moment sta ik op het punt dat het voelt alsof de energie die het mij zal kosten op opnieuw in iemand te investeren, opnieuwe mezelf open te gooien en door en door te laten kennen meer is dan ik op kan brengen.
het is overigens echt niet zo dat ik een vriendin zou willen hebben om mijn shit op te ruimen.
ik denk eerder dat de shit makkelijker te verteren als ik iemand zou hebben waar ik ermee over kan praten. meer dan dat verwacht ik niet eens,
donderdag 14 februari 2008 om 16:51
chaosanddisorder: wat jij nu vertelt herken ik enorm. Het is bij mij pas sinds 1 jaar dat ik écht vrienden heb. Daarvoor had ik er drie, maar die zag ik maar weinig omdat we ver uit elkaar waren verhuisd, dus ondanks die vrienden voelde ik me wel vaak enorm eenzaam.
Op de een of andere manier voelden bepaalde mensen zich enorm tot mij aangetrokken maar werd ik daar ongemakkelijk van en dan vond ik mensen weer interessant maar wist ik niet goed hoe ik me moest gedragen omdat ik misschien wel te graag wilde of omdat ik daar gewoon onhandig in was.
Ik heb inmiddels wel geleerd hoe ik 'leuk met mensen kan omgaan' als dat nodig is. Maar dat kost me dan zoveel energie dat ik merk dat ik mezelf weer terugtrek omdat ik er eigenlijk vooral moe van word, zelfs al zijn het hele lieve mensen. Maar gelukkig heb ik het laatste jaar wat mensen in de buurt ontmoet bij wie ik me wel oké voel. Misschien kwam dat wel omdat het leuke mensen zijn, maar ik toen niet echt op zoek was naar nieuwe vriendschappen, waardoor het me niet zoveel kon schelen of ze me leuk vonden of niet en ik dus echt mezelf was. En daar kwam bij dat ik een stuk lekkerder in mijn vel zat, dus hoogstwaarschijnlijk speelt ook dat een rol.
Ik ben nog niet officieel gediagnosticeerd - mag in april eindelijk naar de psychiater, er ging steeds iets mis met doorverwijzingen - maar mijn huisarts vermoedt ADD of ADHD in combinatie met hoogbegaafdheid.
Op de een of andere manier voelden bepaalde mensen zich enorm tot mij aangetrokken maar werd ik daar ongemakkelijk van en dan vond ik mensen weer interessant maar wist ik niet goed hoe ik me moest gedragen omdat ik misschien wel te graag wilde of omdat ik daar gewoon onhandig in was.
Ik heb inmiddels wel geleerd hoe ik 'leuk met mensen kan omgaan' als dat nodig is. Maar dat kost me dan zoveel energie dat ik merk dat ik mezelf weer terugtrek omdat ik er eigenlijk vooral moe van word, zelfs al zijn het hele lieve mensen. Maar gelukkig heb ik het laatste jaar wat mensen in de buurt ontmoet bij wie ik me wel oké voel. Misschien kwam dat wel omdat het leuke mensen zijn, maar ik toen niet echt op zoek was naar nieuwe vriendschappen, waardoor het me niet zoveel kon schelen of ze me leuk vonden of niet en ik dus echt mezelf was. En daar kwam bij dat ik een stuk lekkerder in mijn vel zat, dus hoogstwaarschijnlijk speelt ook dat een rol.
Ik ben nog niet officieel gediagnosticeerd - mag in april eindelijk naar de psychiater, er ging steeds iets mis met doorverwijzingen - maar mijn huisarts vermoedt ADD of ADHD in combinatie met hoogbegaafdheid.
donderdag 14 februari 2008 om 17:01
Volgens mij is het ook zo dat onconventioneel zijn/ niet overal geaccepteerde levensstijl het moeilijker maakt om vrienden te vinden. Met een baan waarbij je neukt(e?) voor geld bijvoorbeeld helemaal. Persoonlijk heb ik daar geen enkel oordeel over. Maar zoiets heeft de moeilijkheid dat vrouwen je met verleiding en seks associeren (als ze een vriend hebben wil dat iets zeggen als, dies gevaarlijk), mannen je daar ook mee associeren (als ze seks willen, leuk en spannend, als ze een relatie willen optioneel - maar voor sommigen te 'onveilig' lees> ego bedreigend en als ze een relatie met iemand anders hebben moreel incorrect. Alleen de associatie kan dat effect al hebben, dan is er nog niet eens gekéken naar je gedrag en wie je bent.
Ik ben zelf ook de normaalste nie, en merk dat dat mensen een onveilig gevoel geeft. Ze kennen je niet, weten niet wat ze moeten verwachten, en geven daar dan een rare invulling aan omdat ze niet bekend zijn met de dingen die je bent en doet. Vooroordelen, wat de boer niet kent..... , onbekend maakt onbemind. Heb ooit een theorie gelezen, dat vrouwen met een 'plain jane' uiterlijk, standaard hobby's, en geruststellend niet egobedreigend gedrag, het makkelijkst contact maken met andere vrouwen. Ik herken dat wel in de realiteit. Hoe meer je jezelf bent, hoe onzekerder anderen van je worden, dus hoe meer sociale vaardigheden je moet hebben om jezelf te rechtvaardigen. Dikke bullsjit natuurlijk, maar zo lijkt t te werken.
Ik ben zelf ook de normaalste nie, en merk dat dat mensen een onveilig gevoel geeft. Ze kennen je niet, weten niet wat ze moeten verwachten, en geven daar dan een rare invulling aan omdat ze niet bekend zijn met de dingen die je bent en doet. Vooroordelen, wat de boer niet kent..... , onbekend maakt onbemind. Heb ooit een theorie gelezen, dat vrouwen met een 'plain jane' uiterlijk, standaard hobby's, en geruststellend niet egobedreigend gedrag, het makkelijkst contact maken met andere vrouwen. Ik herken dat wel in de realiteit. Hoe meer je jezelf bent, hoe onzekerder anderen van je worden, dus hoe meer sociale vaardigheden je moet hebben om jezelf te rechtvaardigen. Dikke bullsjit natuurlijk, maar zo lijkt t te werken.
donderdag 14 februari 2008 om 17:09
klopt, dit is ook wat ik merk.
als ik mij onzekerder en oafhanlijker opstel, gaan mensen makkelijker met mij om.
als ik mijzelf ben.. tja nader verhaal. dan ben ik te direct, te stellig, te zelfverzekert. te dominant/arrogant/hoogdravend/intelectueel.
ik kan het tegenwoordig wel, in groepen zijn en "socializen" maar de partij energie die dit me kost is immens, ook vanwege mijn bordeline-structuren, waardoor mijn prikkelverwerking niet normaal werkt. in principe als ik ergen ben waar er andere/veel/onbekende prikkels zijn worden die niet goed meer verwerkt. waardoor het dus energie kost om normaal te blijven doen.
een deel van wat andere mensen arrogantie/kil/ongenaakbaar vinden komt daarvandaan.
daarnaast, idd wat noblesse zegt. anders zijn helpt niet. Ik zelf ben qua uiterlijk nogal anders, mensen kijken om als ik op straat voorbij kom zegmaar. helpt ook niet altijd, omdta veel mesen mijn uiterlijk in stereotiep indelen, en daar gedrag aan hangen.
bij mij is het dus een combi van zelfverzekerd/hoog iq/anders zijn.
ik wel best weer open staan voor mensen, maar waar vind ik die in hemelsnaam? ik zit niet meer op school, werk vrijwel zonder collega's dus moet ik dan mijn next best friend to be in de appie opdoen? zie mezelf al staan zeg...
'sorry maar het viel me op dat jij ook je fruit per 5klio koopt? wat drinken??"
als ik mij onzekerder en oafhanlijker opstel, gaan mensen makkelijker met mij om.
als ik mijzelf ben.. tja nader verhaal. dan ben ik te direct, te stellig, te zelfverzekert. te dominant/arrogant/hoogdravend/intelectueel.
ik kan het tegenwoordig wel, in groepen zijn en "socializen" maar de partij energie die dit me kost is immens, ook vanwege mijn bordeline-structuren, waardoor mijn prikkelverwerking niet normaal werkt. in principe als ik ergen ben waar er andere/veel/onbekende prikkels zijn worden die niet goed meer verwerkt. waardoor het dus energie kost om normaal te blijven doen.
een deel van wat andere mensen arrogantie/kil/ongenaakbaar vinden komt daarvandaan.
daarnaast, idd wat noblesse zegt. anders zijn helpt niet. Ik zelf ben qua uiterlijk nogal anders, mensen kijken om als ik op straat voorbij kom zegmaar. helpt ook niet altijd, omdta veel mesen mijn uiterlijk in stereotiep indelen, en daar gedrag aan hangen.
bij mij is het dus een combi van zelfverzekerd/hoog iq/anders zijn.
ik wel best weer open staan voor mensen, maar waar vind ik die in hemelsnaam? ik zit niet meer op school, werk vrijwel zonder collega's dus moet ik dan mijn next best friend to be in de appie opdoen? zie mezelf al staan zeg...
'sorry maar het viel me op dat jij ook je fruit per 5klio koopt? wat drinken??"
donderdag 14 februari 2008 om 17:16
Als je vaak te hoen krijgt dat je te arrogant en dominant bent, dan moet je daar mss toch eens iets me doen.
Jij schrijft hier alleen maar hoe anderen een probleem hebben met jou, maar ik lees nergens iets over wat jij teruggeeft aan mensen.
als je blijft roepen "ze vinden me arrogant en kil, ze begrijpen me niet, en omdat ik zo mooi ben delen ze me in als stereotiep.
Ik kan je via het forum niet eens zien, en zelfs op mij kom je arrogant over, iig niet als iemand die ik mss aardig zou kunnen vinden en waar ik vrienden mee zou willen worden. Dus mss toch eens kritisch kijken naar je eigen houding?
Jij schrijft hier alleen maar hoe anderen een probleem hebben met jou, maar ik lees nergens iets over wat jij teruggeeft aan mensen.
als je blijft roepen "ze vinden me arrogant en kil, ze begrijpen me niet, en omdat ik zo mooi ben delen ze me in als stereotiep.
Ik kan je via het forum niet eens zien, en zelfs op mij kom je arrogant over, iig niet als iemand die ik mss aardig zou kunnen vinden en waar ik vrienden mee zou willen worden. Dus mss toch eens kritisch kijken naar je eigen houding?
donderdag 14 februari 2008 om 17:28
zeg ik dat ik mooi ben? waar zie je dat staan.
vind mezelf niet mooi, anders. ik zie er niet uit als andere mensen, door de manier van kleden etc.
en ja, vanwege de manier van kleden word ik vaak in steretiepen ingedeelt.
op het moment geef ik idd niks terug aan mensen, dat is iets wat ik alleen kan als ik iemand beter leer kennen, tot die tijd kost het al genoeg energie om te zitten en praten.
en dat ik arrogant over kom. klopt. ik weet namelijk wie ik ben en wat ik kan, en dan ben je blijkbaar arrogant. wel dan is dat zo.
overigens is het niet zo dat ik teksten als ze vinden me kil en arrogant blijf roepen. dit is eerder ene conclusie die ik heb kunnen trekken en hier met mensen op het forum probeer te delen. dit is blijkbaar een eerste uitstraling die ik heb.
ik weet echter wel, ook uit ervaring, dat als ik iemand tref die ook zelfverzkerd is, en die ook weet wie hij is, dat die me een stuk minder arrigant zal vinden. gek he?
mijn vroegere beste maatje (door diverse rot omstandigehden en niet-omstandigehden maar onze persoonlijkheden nu niet meer mijn maatje) en ik waren wat dat betreft twee handen op een buik.
omgeving vond ons maar maf, en snapte niet waarom wij de dinegn deden die we deden. konden niks met onze manier van communiceren, snapten eht gewoon niet.
ik denk eigenlijk dat het grootste deel van de mensen weinig met mij kan, en ik met hun. ik ebn eerder opzoek naar die ene uitzondelijke persoon, die wel recht door zee is, die wel keiharde kritiek akn geven en hebben, die wel slim is en mijn ideeen snpat. die wel open over alles wil en kan praten.
maar ja die vinden is moeilijker.
en het zal dan wel aan mij liggen hoor, dat ik met 90% van de mensheid niet zoveel kan/heb/wil.
zal er wel te 'arrogant" voor zijn
vind mezelf niet mooi, anders. ik zie er niet uit als andere mensen, door de manier van kleden etc.
en ja, vanwege de manier van kleden word ik vaak in steretiepen ingedeelt.
op het moment geef ik idd niks terug aan mensen, dat is iets wat ik alleen kan als ik iemand beter leer kennen, tot die tijd kost het al genoeg energie om te zitten en praten.
en dat ik arrogant over kom. klopt. ik weet namelijk wie ik ben en wat ik kan, en dan ben je blijkbaar arrogant. wel dan is dat zo.
overigens is het niet zo dat ik teksten als ze vinden me kil en arrogant blijf roepen. dit is eerder ene conclusie die ik heb kunnen trekken en hier met mensen op het forum probeer te delen. dit is blijkbaar een eerste uitstraling die ik heb.
ik weet echter wel, ook uit ervaring, dat als ik iemand tref die ook zelfverzkerd is, en die ook weet wie hij is, dat die me een stuk minder arrigant zal vinden. gek he?
mijn vroegere beste maatje (door diverse rot omstandigehden en niet-omstandigehden maar onze persoonlijkheden nu niet meer mijn maatje) en ik waren wat dat betreft twee handen op een buik.
omgeving vond ons maar maf, en snapte niet waarom wij de dinegn deden die we deden. konden niks met onze manier van communiceren, snapten eht gewoon niet.
ik denk eigenlijk dat het grootste deel van de mensen weinig met mij kan, en ik met hun. ik ebn eerder opzoek naar die ene uitzondelijke persoon, die wel recht door zee is, die wel keiharde kritiek akn geven en hebben, die wel slim is en mijn ideeen snpat. die wel open over alles wil en kan praten.
maar ja die vinden is moeilijker.
en het zal dan wel aan mij liggen hoor, dat ik met 90% van de mensheid niet zoveel kan/heb/wil.
zal er wel te 'arrogant" voor zijn
donderdag 14 februari 2008 om 17:28
donderdag 14 februari 2008 om 17:30
donderdag 14 februari 2008 om 17:30
Kreng en Chaos: ik snap van jullie allebei wat jullie bedoelen:
Chaos: hoe jij jezelf omschrijft is precies hoe ik mezelf drie jaar geleden zou hebben omschreven. Ik vond mezelf toen erg slim, had weinig vrienden en liet me er - ook al vond ik zelf van niet - toch wel op voorstaan dat ik slim was en anders dan de rest. Ik keek gauw op mensen neer en bleek soms ook wel op te scheppen. Dat was niet omdat ik zo graag wilde bewijzen dat ik slim was maar omdat ik graag wilden dat anderen me bijzonder vonden - kennelijk vond ik mezelf dus stiekem niet zó bijzonder dat ik dat kon bewijzen zonder op te schppen.
Ik wilde geen contact met mensen die mij niets te bieden hadden. Ik wilde gesprekken op niveau en mensen die me begrepen. Maar 'dommere' mensen bleken vaak een stuk wijzer dan ik, omdat ze een stuk opener naar de wereld keken en dan bleken ze ineens ook nog een leuk gevoel voor humor te hebben en enorm trouwe vrienden te zijn.
Sluit je dus niet bij voorbaad af voor mensen maar laat jezelf zien, ook je zwakheden en informeer eens geinteresseerd naar het leven van iemand anders. Dan ontstaat er heus niet meteen een vriendschap maar als anderen zien dat je openheid uitstraalt zullen die je ook weer benaderen.
Ik zie er trouwens vrij doorsnee uit. Jonger dan mijn leeftijd en klein waardoor mensen me heel vaak schattig vinden, maar minder serieus nemen. Dus wilde ik me altijd extra bewijzen. Krijg het gevoel dat chaos dat vanwege haar uiterlijk of mogelijk onzekerheid ook wil.
Chaos: hoe jij jezelf omschrijft is precies hoe ik mezelf drie jaar geleden zou hebben omschreven. Ik vond mezelf toen erg slim, had weinig vrienden en liet me er - ook al vond ik zelf van niet - toch wel op voorstaan dat ik slim was en anders dan de rest. Ik keek gauw op mensen neer en bleek soms ook wel op te scheppen. Dat was niet omdat ik zo graag wilde bewijzen dat ik slim was maar omdat ik graag wilden dat anderen me bijzonder vonden - kennelijk vond ik mezelf dus stiekem niet zó bijzonder dat ik dat kon bewijzen zonder op te schppen.
Ik wilde geen contact met mensen die mij niets te bieden hadden. Ik wilde gesprekken op niveau en mensen die me begrepen. Maar 'dommere' mensen bleken vaak een stuk wijzer dan ik, omdat ze een stuk opener naar de wereld keken en dan bleken ze ineens ook nog een leuk gevoel voor humor te hebben en enorm trouwe vrienden te zijn.
Sluit je dus niet bij voorbaad af voor mensen maar laat jezelf zien, ook je zwakheden en informeer eens geinteresseerd naar het leven van iemand anders. Dan ontstaat er heus niet meteen een vriendschap maar als anderen zien dat je openheid uitstraalt zullen die je ook weer benaderen.
Ik zie er trouwens vrij doorsnee uit. Jonger dan mijn leeftijd en klein waardoor mensen me heel vaak schattig vinden, maar minder serieus nemen. Dus wilde ik me altijd extra bewijzen. Krijg het gevoel dat chaos dat vanwege haar uiterlijk of mogelijk onzekerheid ook wil.
