Relaties
alle pijlers
Succesvol echte vriendschappen maken...
donderdag 14 februari 2008 om 15:06
...hoe doe je dat? Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar heb veel te geven. Doe ik ook graag. Toch blijf ik steken op kenissen en oppervlakkige vrienden. Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap), heb ik niet. Nu moe tik bekennen dat ik me niet snel openstel. Ben bang voor afwijzing en het is meermaals erg slecht met me gegaan, en dan lopen mensen weg. Of niet, natuurlijk. Adviezen krijg ik dan wel, in de trant van: DOE er wat aan. Maar ja, ik ben geen mietje en zoek werkelijk overal hulp. Heb dat altijd gedaan ook. Ik zeur niet om problemen, maar moet het soms wel even kwijt. Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
donderdag 14 februari 2008 om 17:31
Het jammere is dat je vaak vooraf eisen stelt aan mensen als je gaat bedenken wie je vrienden zouden kunnen worden . Mensen die zich net zo kleden , ongeveer net zo'n iq hebben , net zo veel te besteden hebben , in dezelfde levensfase zitten ...... daarmee sluit je eigenlijk heel veel leuke mensen uit .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 14 februari 2008 om 17:34
quote:chaosanddisorder schreef op 14 februari 2008 @ 17:31:
maar bgb, hoe doe je dat dan mensen ontmoeten bij de appie?
ik bedoel.. wat zeg je dan, hoe maak je in hemelsnaam contact met een wildvreemde zonder over te komen als contactgestoord/wanhopig/eng/gek?
Sja , jemig ...... je komt elkaar bijv. geregeld tegen dus je zegt eens hallo en dan begin je over dat je iemand zoveel lekkers in zijn karretje heeft, of zoveel gezonds, of dat het alweer zo druk is en dat ze in X van die fijne vlugge kassa's hebben , of je zegt " wat heb jij een mooie jas aan " ......... zo ongeveer
Je denkt vooraf misschien dat zoiets gek is , maar dat ís helemaal niet gek .
maar bgb, hoe doe je dat dan mensen ontmoeten bij de appie?
ik bedoel.. wat zeg je dan, hoe maak je in hemelsnaam contact met een wildvreemde zonder over te komen als contactgestoord/wanhopig/eng/gek?
Sja , jemig ...... je komt elkaar bijv. geregeld tegen dus je zegt eens hallo en dan begin je over dat je iemand zoveel lekkers in zijn karretje heeft, of zoveel gezonds, of dat het alweer zo druk is en dat ze in X van die fijne vlugge kassa's hebben , of je zegt " wat heb jij een mooie jas aan " ......... zo ongeveer
Je denkt vooraf misschien dat zoiets gek is , maar dat ís helemaal niet gek .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 14 februari 2008 om 17:35
chaos: zelfverzekerd is iets anders dan zelfbewust. Je weet wat je kunt bieden, dat is fijn. Maar weet je ook écht wat je tekortkomingen zijn en bereid daaraan te werken?
Wist je dat het trouwens bewezen is dat als je meer van jezelf blootgeeft: bijvoorbeeld door iets over je privéleven te onthullen of iets genants te vertellen dat je gesprekspartner dat dan ook eerder zou doen en dat dát een van de punten is die nodig is voor de band in een vriendschap?
Wist je dat het trouwens bewezen is dat als je meer van jezelf blootgeeft: bijvoorbeeld door iets over je privéleven te onthullen of iets genants te vertellen dat je gesprekspartner dat dan ook eerder zou doen en dat dát een van de punten is die nodig is voor de band in een vriendschap?
donderdag 14 februari 2008 om 17:38
Lijkt mij nogal logisch wanneer iemand zich onzeker opstelt/openstelt dat anderen dan eerder geneigd zijn contact te hebben, op de leuke manier dan. Je, chaosanddisorder, komt ook mij wat vol van jezelf over. En krengiserweer heeft zeker een punt wb de essentie: eerst geven, dan kan/mag je pas nemen. Hoor ik jou niet zeggen, want dat kost teveel energie. Btw, een vriendschap opdoen is niet alleen lastig voor mensen met, wat hier is genoemd, een persoonlijkheidsstoornis. Da's sowieso lastig. Vind ik dan. En nog iets. Ik lees een aantal keren over intelligentie en gesprekken op niveau etc. Is aan de spelling niet te zien.
donderdag 14 februari 2008 om 17:40
donderdag 14 februari 2008 om 17:43
Weet je echt wie je bent en wat je kunt?
Ik verbaas mezelf nog el eens. herken idd ook het verhaal van Raaf. toen ik 20 was, was ik "alternatief"en ik wilde vooral graag vrienden zijn met mensen die dat ook waren. dus de 'kakkers" de oililytrutjes en de 'saaie doporsneemutsen"waren al bij voorbaat uitgesloten. En dan het IQ ook nog ja.
Er i een groot verschil tussen zelfverzekerdheid en arrogantie. Met zelfverzekerde mensen is het alleen maar fijn omgaan, want dan hoef je niet de hele tijd bevestiging te geven en is er eerder gelijkwaardigheid. arrogantie is juist vaak een masker van onzekerheid, mensen die nadrukkelijk gaan roepen hoeveel beter ze zijn dan anderen doen dat meestal vooral om zichzelf daarvan te overtuigen.
Juist door dat vantevoren uitsluiten van mensen die in mijn ogen niet goed genoeg waren, was ik waarschijnlijk in de ogen van die mensen arrogant, en eigenlijk hadden ze daar dan nog gelijk in ook, want ze waren immers niet goed genoeg voor mij, omdat ze niet aan mijn "eisen"voldeden.
Nu heb ik vrienden en vriendinnen die in allerlei opzichten anders zijn, ze hebben een andere kledingstijl , mss een lager IQ, een minder goede baan, of ze houden bvan heel ander soort muziek. met sommige kan ik goed praten, met anderen vooral leuke dingen doen. maar allemaal waarderen ze mij om wioe ik ben en ik waardeer hen om wie ze zijn en kijk naar wat ze aan mijn leven toevoegen in warmte en gezelligheid, ipv naar al hun tekortkomingen.
En ik ben niet doorsnee, mijn vrienden zijn dat ook niet, maar ik hoef me niet constanmt te laten voorstaan op mijn niet-doorsnee zijn. Deed ik vroeger wel en eigenlijk was dat vooral doodvermoeiend en merk je dat mensen zich tegen jou gaan afzetten wanneer je ze tegen hen afzet. Actie en reactie enzo.
Ik verbaas mezelf nog el eens. herken idd ook het verhaal van Raaf. toen ik 20 was, was ik "alternatief"en ik wilde vooral graag vrienden zijn met mensen die dat ook waren. dus de 'kakkers" de oililytrutjes en de 'saaie doporsneemutsen"waren al bij voorbaat uitgesloten. En dan het IQ ook nog ja.
Er i een groot verschil tussen zelfverzekerdheid en arrogantie. Met zelfverzekerde mensen is het alleen maar fijn omgaan, want dan hoef je niet de hele tijd bevestiging te geven en is er eerder gelijkwaardigheid. arrogantie is juist vaak een masker van onzekerheid, mensen die nadrukkelijk gaan roepen hoeveel beter ze zijn dan anderen doen dat meestal vooral om zichzelf daarvan te overtuigen.
Juist door dat vantevoren uitsluiten van mensen die in mijn ogen niet goed genoeg waren, was ik waarschijnlijk in de ogen van die mensen arrogant, en eigenlijk hadden ze daar dan nog gelijk in ook, want ze waren immers niet goed genoeg voor mij, omdat ze niet aan mijn "eisen"voldeden.
Nu heb ik vrienden en vriendinnen die in allerlei opzichten anders zijn, ze hebben een andere kledingstijl , mss een lager IQ, een minder goede baan, of ze houden bvan heel ander soort muziek. met sommige kan ik goed praten, met anderen vooral leuke dingen doen. maar allemaal waarderen ze mij om wioe ik ben en ik waardeer hen om wie ze zijn en kijk naar wat ze aan mijn leven toevoegen in warmte en gezelligheid, ipv naar al hun tekortkomingen.
En ik ben niet doorsnee, mijn vrienden zijn dat ook niet, maar ik hoef me niet constanmt te laten voorstaan op mijn niet-doorsnee zijn. Deed ik vroeger wel en eigenlijk was dat vooral doodvermoeiend en merk je dat mensen zich tegen jou gaan afzetten wanneer je ze tegen hen afzet. Actie en reactie enzo.
donderdag 14 februari 2008 om 17:45
quote:Raaf85 schreef op 14 februari 2008 @ 17:35:
chaos: zelfverzekerd is iets anders dan zelfbewust. Je weet wat je kunt bieden, dat is fijn. Maar weet je ook écht wat je tekortkomingen zijn en bereid daaraan te werken?
Wist je dat het trouwens bewezen is dat als je meer van jezelf blootgeeft: bijvoorbeeld door iets over je privéleven te onthullen of iets genants te vertellen dat je gesprekspartner dat dan ook eerder zou doen en dat dát een van de ounten is die nodig is voor de band in een vriendschap?
Denk inderdaad dat het zo werkt.
Als je aan iemand iets van jezelf laat zien wat je normaliter verbergt, voelt die ander zich door jou gewaardeerd en in vertrouwen genomen. Dat versterkt de band.
chaos: zelfverzekerd is iets anders dan zelfbewust. Je weet wat je kunt bieden, dat is fijn. Maar weet je ook écht wat je tekortkomingen zijn en bereid daaraan te werken?
Wist je dat het trouwens bewezen is dat als je meer van jezelf blootgeeft: bijvoorbeeld door iets over je privéleven te onthullen of iets genants te vertellen dat je gesprekspartner dat dan ook eerder zou doen en dat dát een van de ounten is die nodig is voor de band in een vriendschap?
Denk inderdaad dat het zo werkt.
Als je aan iemand iets van jezelf laat zien wat je normaliter verbergt, voelt die ander zich door jou gewaardeerd en in vertrouwen genomen. Dat versterkt de band.
donderdag 14 februari 2008 om 17:46
Denk dat het helpt als je bereid bent zelf in de vriendschap te investeren zonder er iets voor terug te verwachten. Toon interesse zonder jezelf op te dringen. Accepteer dat de ander misschien al goede vrienden heeft en dus minder behoefte heeft aan een nieuwe diepgaande vriendschap dan jij. Uiteindelijk kan zo'n contact toch uitgroeien tot een waardevolle vriendschap.
donderdag 14 februari 2008 om 17:53
Anders gaan jullie gewoon vriendjes met mij worden. Ik ben best leuk soms. (Na mijn ochtendhumeur, tenminste).
Bij de supermarkt, euh, dat lijkt me ook moeilijk om dan zelf initiatief te nemen. Enig toeval is wel gewenst. Ik heb op zich wel genoeg vrienden, maar k vind het jammer dat het op 1 na allemaal mannen zijn. Ik weet eigenlijk niet hoe dat ontstaat. Toevallig meestal. Op een forum over computergedoe, omdat mijn computer moeilijk deed, een vraag gesteld en klikte met degene die wist wat er was met m. Ik vond m meteen al aardig omdat hij mijn computer genezen had. Dus dat was al een goed begin natuurlijk.
Ik sta geloof ik wel open voor mensen. Tis meer dat mensen mijn manier van denken soms niet snappen. Dat mijn klasgenoten bezig zijn met lipgloss en ik met filosofie terwijl ik zeker weet dat sommigen net zo intelligent of intelligenter zijn, dus t is meer een interesse verschil, but still. Iemand hoeft geen huge IQ te hebbem van mij maar k vind het wel fijn als iemand een brede interesse heeft dat je over veel kan praten en niet bijvoorbeeld alleen over wat er gister op TV was (mag wel óók, voel me daar echt niet te goed voor, maar als enige, is tsjaaa. beetje beperkt?).
Verlegenheid en andere acceptabele sociale weirdheden zijn mij allen bekend. Ben zelf nml ook niet perfect.
Bij de supermarkt, euh, dat lijkt me ook moeilijk om dan zelf initiatief te nemen. Enig toeval is wel gewenst. Ik heb op zich wel genoeg vrienden, maar k vind het jammer dat het op 1 na allemaal mannen zijn. Ik weet eigenlijk niet hoe dat ontstaat. Toevallig meestal. Op een forum over computergedoe, omdat mijn computer moeilijk deed, een vraag gesteld en klikte met degene die wist wat er was met m. Ik vond m meteen al aardig omdat hij mijn computer genezen had. Dus dat was al een goed begin natuurlijk.
Ik sta geloof ik wel open voor mensen. Tis meer dat mensen mijn manier van denken soms niet snappen. Dat mijn klasgenoten bezig zijn met lipgloss en ik met filosofie terwijl ik zeker weet dat sommigen net zo intelligent of intelligenter zijn, dus t is meer een interesse verschil, but still. Iemand hoeft geen huge IQ te hebbem van mij maar k vind het wel fijn als iemand een brede interesse heeft dat je over veel kan praten en niet bijvoorbeeld alleen over wat er gister op TV was (mag wel óók, voel me daar echt niet te goed voor, maar als enige, is tsjaaa. beetje beperkt?).
Verlegenheid en andere acceptabele sociale weirdheden zijn mij allen bekend. Ben zelf nml ook niet perfect.
donderdag 14 februari 2008 om 17:56
hoe doe je dat?
ik heb toen ik anderhalf jaar geleden ruim 200 km verhuisde nieuwe vriendschappen moeten opbouwen. Ik weet dat het niet makkelijk is, maar ik heb er veel tijd en energie in gestoken (ben gaan sporten etc etc). Ik ben ook een moeilijk persoon. Als ik ergens kom waar ik niemand ken, kan ik gerust een hele avond niet zeggen. Mensen vinden me vaak vreemd, daardoor ga ik soms nog raarder doen. Maar als mensen daar doorheen prikken zijn het wel vrienden.
Ik merk dat het echte vriendschappen zijn als ik helemaal niet stil wil zijn en meteen kan kletsen (dat is een vriendschap voor het leven zeg maar) maar die zijn heel sporadisch
Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt?
Ik heb een iemand meegemaakt die een psychiatrische problematiek had. Ik heb haar heel lang blijven steunen. Ging iedere week langs, betrok haar bij dingen etc etc. Op een gegeven moment is het misgelopen. Ik trok het niet meer omdat ze (sorrie voor mijn uitdrukking) "zo gek als een deur werd" . Ik ben nog een keer gaan kijken bij haar thuis maar kon het niet aan. Toen heb ik mijn besluit genomen om alleen nog via de mail contact te houden maar ook dat is indertussen verwaterd.
Is dit omdat het mannen zijn?
ik weet niet of het eraan ligt dat het mannen zijn. Misschien is hij inderdaad bang om zijn verleden aan die betreffende vriendin te vertellen. En misschien is hij bang dat zijn vriendin jouw als bedreiging ziet (dat ben je zeker niet dat vooropgesteld maar wij vrouwen zijn nogal ingewikkeld in het plakken van labeltjes).
ik heb toen ik anderhalf jaar geleden ruim 200 km verhuisde nieuwe vriendschappen moeten opbouwen. Ik weet dat het niet makkelijk is, maar ik heb er veel tijd en energie in gestoken (ben gaan sporten etc etc). Ik ben ook een moeilijk persoon. Als ik ergens kom waar ik niemand ken, kan ik gerust een hele avond niet zeggen. Mensen vinden me vaak vreemd, daardoor ga ik soms nog raarder doen. Maar als mensen daar doorheen prikken zijn het wel vrienden.
Ik merk dat het echte vriendschappen zijn als ik helemaal niet stil wil zijn en meteen kan kletsen (dat is een vriendschap voor het leven zeg maar) maar die zijn heel sporadisch
Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt?
Ik heb een iemand meegemaakt die een psychiatrische problematiek had. Ik heb haar heel lang blijven steunen. Ging iedere week langs, betrok haar bij dingen etc etc. Op een gegeven moment is het misgelopen. Ik trok het niet meer omdat ze (sorrie voor mijn uitdrukking) "zo gek als een deur werd" . Ik ben nog een keer gaan kijken bij haar thuis maar kon het niet aan. Toen heb ik mijn besluit genomen om alleen nog via de mail contact te houden maar ook dat is indertussen verwaterd.
Is dit omdat het mannen zijn?
ik weet niet of het eraan ligt dat het mannen zijn. Misschien is hij inderdaad bang om zijn verleden aan die betreffende vriendin te vertellen. En misschien is hij bang dat zijn vriendin jouw als bedreiging ziet (dat ben je zeker niet dat vooropgesteld maar wij vrouwen zijn nogal ingewikkeld in het plakken van labeltjes).
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
donderdag 14 februari 2008 om 17:58
Tsja , overal over mee kunnen praten sluit mij dan weer uit ....terwijl ik zo spontaan ben bij de Appie .X-D Grappig dat juist de mensen zonder ( veel ) vrienden zoveel noten op hun zang schijnen te hebben ; niet dit , wel dat , graag zus of zo .
Maar een vraagje ; laten jullie het geheel en al aan het toeval over ( dat je dus eigenlijk hoopt dat er vanavond een zielsverwante aanbelt , zich aan je voorstelt en zegt " hallo , ik ben Beppie , je boezemvriendin " ) of ben je je bijvoorbeeld aan je buren gaan voorstellen , heb je weleens gevraagd na een leuke babbel of iemand zin had eens een koppie thee bij je te komen drinken ?
Maar een vraagje ; laten jullie het geheel en al aan het toeval over ( dat je dus eigenlijk hoopt dat er vanavond een zielsverwante aanbelt , zich aan je voorstelt en zegt " hallo , ik ben Beppie , je boezemvriendin " ) of ben je je bijvoorbeeld aan je buren gaan voorstellen , heb je weleens gevraagd na een leuke babbel of iemand zin had eens een koppie thee bij je te komen drinken ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 14 februari 2008 om 18:00
Chaos: keer het eens om? Het is toch alleen maar leuk als iemand je in de supermarkt aanspreekt op een leuke jas?
En wat als ze je raar vinden? Jij denkt nu toch ook dat ze je raar vinden? DUs of ze je raar vinden vanwege je kleding of vanwege je opmerking dat maakt dan eigenlijk niet zoveel uit toch?
En wat als ze je raar vinden? Jij denkt nu toch ook dat ze je raar vinden? DUs of ze je raar vinden vanwege je kleding of vanwege je opmerking dat maakt dan eigenlijk niet zoveel uit toch?
donderdag 14 februari 2008 om 18:02
Ik denk dat voor verlegen mensen hyves ideaal is ; hoe meer " vrienden " hoe beter en elke vage kennis kan je uitnodigen . Mensen maken vaak hun eigen blog , je ziet dus zo'n beetje wat ze meemaken en dat kunnen aanknopingspunten zijn voor leuke in real live gesprekken .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 14 februari 2008 om 18:07
Ik heb mijn vrienden leren kennen door iets heel intens met elkaar te delen. Studentenvereniging -ja, je móet je dan wel blootstellen aan enkelen daar-; zwangerschapsgym, de laatste jaren een drietal zware topics op het forum.
Nadeel van forum of internet vriendschappen is dat het mensen betreft die ver weg wonen en voordeel is dat je in korte tijd heel diep kunt gaan. Wat let je om mailcontact te hebben/onderhouden met enkelen hier en af en toe eens bij elkaar op bezoek te gaan. Een verre vriend is beter dan geen vriend.
Denk dat je toch beter in je vel moet zitten wil je dichtbij je een vriendschap verder uit durven werken. Aan de andere kant: er is echt geen vriendin van me weggelopen in mijn studententijd omdat ik zwaar zat en misschien minder gezellig was. Denk dat er genoeg studenten zijn die zelf ook stevig aan het nadenken zijn over de zin van het leven. Je kunt ze alleen in die zin leren kennen als je je open durft te stellen.
Ik zou overigens niet met diagnoses gaan zwaaien, dat schrikt inderdaad af. Gewoon zeggen dat je niet zo lekker in je vel zit en dat je moeite hebt met je studie vanwege ... volstaat ook.
Nadeel van forum of internet vriendschappen is dat het mensen betreft die ver weg wonen en voordeel is dat je in korte tijd heel diep kunt gaan. Wat let je om mailcontact te hebben/onderhouden met enkelen hier en af en toe eens bij elkaar op bezoek te gaan. Een verre vriend is beter dan geen vriend.
Denk dat je toch beter in je vel moet zitten wil je dichtbij je een vriendschap verder uit durven werken. Aan de andere kant: er is echt geen vriendin van me weggelopen in mijn studententijd omdat ik zwaar zat en misschien minder gezellig was. Denk dat er genoeg studenten zijn die zelf ook stevig aan het nadenken zijn over de zin van het leven. Je kunt ze alleen in die zin leren kennen als je je open durft te stellen.
Ik zou overigens niet met diagnoses gaan zwaaien, dat schrikt inderdaad af. Gewoon zeggen dat je niet zo lekker in je vel zit en dat je moeite hebt met je studie vanwege ... volstaat ook.
donderdag 14 februari 2008 om 18:15
Nah mijn eisen vallen wel mee. Als iemand gewoon interesses heeft, en dat hoeft dan echt geen enorm hoogdravende sjit te zijn, dan is dat al gauw prima. Ook gewoon heel gewone onderwerpen kan ik boeiend vinden. Maar ik knap wel af op zo'n 'niks an' mentaliteit, hoe zeg je dat? Wat een beetje levensmoe over komt, op die manier - maar dat dat geen tijdelijke bui is maar echt een soort 'lifestyle'. Mensen die nog leven zeg maar, en dat dat dan meer inhoud als ademen en op de bank zitten (en hoe ze dat dan invullen, dat maakt me geen fuck uit). Zo ken ik iemand dies helemaal blij met dr kindje, maar ze verteld er op een grappige manier over, trekt ook zelf verband naar voor de ander weer relevante dingen bv. Dan is het alsnog mijn ding niet, maar vind ik het wel gezellig praten.
Als iemand problemen heeft dan ligt het aan de aard van die problemen en aan de persoon zelf en zijn/haar houding of dat een vriendschap in de weg gaat. Een vriend van mij heeft wel een aantal problemen, maar die heeft daarnaast ook genoeg te bieden. Iedereen heeft denk ik wel eens een probleem en in een vriendschap hoort dat ook te kunnen. Maar als iemand zo'n houding heeft van ik ben vet zielig en iedereen moet alles voor mij doen, dan zou ik wel zeggen van ho es, ik *hoef* daar dus niets aan te doen. Het is jouw leven. Ik ben niet te beroerd om iemand te helpen, maar met iemand die alleen maar leunt kun je natuurlijk moeilijk een gelijkwaardig contact op bouwen. Als iemand teveel zou leunen zou ik diegene doorverwijzen naar prof. hulp.
En ernstige psychische problemen zou ik in de meeste gevallen een bezwaar vinden, dan is prof. hulp echt een must en gelijkwaardigheid vaak geen optie. Opleidingsniveau vind ik niet belangrijk. Wat BGB zegt, dat zou voor mij denk k niet werken. Als iemand ineens tegen me aan begint te praten in de supermarkt zou ik m aankijken alsof ie gek is, beleefd antwoord geven en dan snel doorlopen. Dat vind ik echt weird, vreemden die ineens tegen aan gaan staan lullen. No offence voor wie dat doet, trouwens. Ik wil ook voorbereid zijn, dan ben ik ook best spraakzaam en stel ik anderen ook wel gerust enzo.
Als iemand problemen heeft dan ligt het aan de aard van die problemen en aan de persoon zelf en zijn/haar houding of dat een vriendschap in de weg gaat. Een vriend van mij heeft wel een aantal problemen, maar die heeft daarnaast ook genoeg te bieden. Iedereen heeft denk ik wel eens een probleem en in een vriendschap hoort dat ook te kunnen. Maar als iemand zo'n houding heeft van ik ben vet zielig en iedereen moet alles voor mij doen, dan zou ik wel zeggen van ho es, ik *hoef* daar dus niets aan te doen. Het is jouw leven. Ik ben niet te beroerd om iemand te helpen, maar met iemand die alleen maar leunt kun je natuurlijk moeilijk een gelijkwaardig contact op bouwen. Als iemand teveel zou leunen zou ik diegene doorverwijzen naar prof. hulp.
En ernstige psychische problemen zou ik in de meeste gevallen een bezwaar vinden, dan is prof. hulp echt een must en gelijkwaardigheid vaak geen optie. Opleidingsniveau vind ik niet belangrijk. Wat BGB zegt, dat zou voor mij denk k niet werken. Als iemand ineens tegen me aan begint te praten in de supermarkt zou ik m aankijken alsof ie gek is, beleefd antwoord geven en dan snel doorlopen. Dat vind ik echt weird, vreemden die ineens tegen aan gaan staan lullen. No offence voor wie dat doet, trouwens. Ik wil ook voorbereid zijn, dan ben ik ook best spraakzaam en stel ik anderen ook wel gerust enzo.
donderdag 14 februari 2008 om 18:18
hahaha , NO , er is een verschil tussen je levensverhaal opdringen en een opmerking maken natuurlijk . Volgt er op die opmerking een opmerking terug dan is dat vaak het begin van een gesprek of gesprekje , wat de volgende keer dat je elkaar tegenkomt een heel gesprek kan ( hoeft niet ) worden und so weiter .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 14 februari 2008 om 18:29
lieve digitalis, ik moest wel eerst heel erg denken toen ik je topictitel zag, dat maakte wel dat ik het ging lezen, dat is dan weer een voordeel, want ik wilde weten waar je het in godsnaam over zou hebben, ik heb een mooi verhaaltje voor je.
Want vriendschap is wel mooi, maar ook heel exceptioneel en ook iets wat zomaar weer voorbij kan gaan, maar goed , lees het stukje maar is.Ik had er heel veel steun aan toen ik voor mij heel onbegrijpelijk iemand uit mijn leven zag wandelen, zomaar. (denk je )Ik vond t een heel mooi stukje iig.
Mensen komen in je leven om een bepaalde reden,
Een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor persoon kunt doen.
Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit.
Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen.
Ze lijken door God gestuurd en dat zijn ze ook.
Ze zijn er om een reden waarvan het nodig vind dat ze er zijn.
Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen.
Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg.
Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt.
Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het gebed dat je opzond is beantwoord en nu is het tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren.
Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt.
Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde.
Geloof het , het is echt , maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben.
Het is jouw taak de lessen te accepteren.
Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven.
Men zegt: ?Liefde is blind maar vriendschap is helderziend?.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent /was, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven is.
Want vriendschap is wel mooi, maar ook heel exceptioneel en ook iets wat zomaar weer voorbij kan gaan, maar goed , lees het stukje maar is.Ik had er heel veel steun aan toen ik voor mij heel onbegrijpelijk iemand uit mijn leven zag wandelen, zomaar. (denk je )Ik vond t een heel mooi stukje iig.
Mensen komen in je leven om een bepaalde reden,
Een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor persoon kunt doen.
Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit.
Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen.
Ze lijken door God gestuurd en dat zijn ze ook.
Ze zijn er om een reden waarvan het nodig vind dat ze er zijn.
Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen.
Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg.
Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt.
Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het gebed dat je opzond is beantwoord en nu is het tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren.
Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt.
Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde.
Geloof het , het is echt , maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben.
Het is jouw taak de lessen te accepteren.
Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven.
Men zegt: ?Liefde is blind maar vriendschap is helderziend?.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent /was, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven is.
donderdag 14 februari 2008 om 21:17
Veel van wat ik hier lees, is ook wat ik zie om me heen. Verwachtingen hebben van eventuele mensen, die op den duur wel eens een vriend(in) kunnen worden. Eisen stellen aan eigenschappen waaraan een ander moet voldoen. Mensen, die onder vrienden verstaan 'waar ik mijn verhaal maar kwijt kan'.
Mijns inziens zitten daar grove fouten in. Hoe kun je in hemelsnaam voorafgaand aan kennismaken of opbouwen voorwaarden stellen? Ik denk dan 'hé, jij hebt ook paars haar, ik vind jou lief, ik wil jou als vriendin' of 'jemig, jij hebt je opleiding niet afgemaakt, bah, jou wil ik niet als vriend'. Absurde gedachten en voor mij direct een reden waarom je geen/weinig vrienden hebt en nieuwe maken niet echt lukt.
Of iemand mijn vriend(in) wordt, merk ik vanzelf wel. Met tig mensen heb ik gewoon 'een' gesprek, zakelijk of in de supermarkt of tijdens het stappen. Tussen die tig mensen zitten mensen, die je vaker ziet en die je als kennissen gaat beschouwen. Ergens zitten mensen tussen waarmee je enorm mee klikt en waarmee je een afspreekt. Dan zie je vanzelf wel hoe dit verder loopt. Je kunt een klik of een vriend(in) toch niet afdwingen? En wat interesseert het mij, dat je bovengemiddeld intelligent bent of zonder diploma rondhobbelt in deze fase? Geen klap. Ga ik je echt niet minder aardig of aardiger door vinden hoor. Ik ga je wél minder aardig vinden als dit te pas en te onpas benadrukt wordt of blijkt uit je uitstraling. Ik ga je wél aardiger vinden als je bijvoorbeeld een kaartje stuurt, omdat mijn kat geopereerd is en je dit onthouden hebt. Ik verwacht het geen van beiden van je, maar het maakt een wereld van verschil.
Wat betreft mensen met problematiek of zoals TO noemt psychische problemen; het is niet het makkelijkst nee. Ik sta er zelf niet negatief tegenover, maar ik kijk wel even aan wat dit in de praktijk betekent. Iemand, die mij dagelijks nodig heeft of belt, is niet iemand voor mij. Iemand, die in elk gesprek een lading negativiteit neerlegt, ook niet. Voor een vriendschap is er wel een balans nodig. Er moet ook gewoon ruimte zijn voor de 'gewone' dingen, ik ben geen hulpverlener. Samen een boodschap doen, naar het strand, winkelen, whatever, zonder continu bezig te moeten zijn met problematiek. Ik wil ook gelijkwaardigheid in de zin van; ook naar mijn verhalen luisteren, leuke dingen of minder leuke dingen. Als die balans er niet is, gaat het etteren en houdt een vriendschap geen stand.
BGB; ik ben het heeeeel vaak heeeeel erg met je eens. Maar ik moet wel lachen om zo'n opmerking van Pieter. Ik bedoel; iemand die zichzelf zwaar intelligent vindt e.d. en de Nederlandse taal dan zwaar verkracht...rijmt voor mij ook niet hoor!
Mijns inziens zitten daar grove fouten in. Hoe kun je in hemelsnaam voorafgaand aan kennismaken of opbouwen voorwaarden stellen? Ik denk dan 'hé, jij hebt ook paars haar, ik vind jou lief, ik wil jou als vriendin' of 'jemig, jij hebt je opleiding niet afgemaakt, bah, jou wil ik niet als vriend'. Absurde gedachten en voor mij direct een reden waarom je geen/weinig vrienden hebt en nieuwe maken niet echt lukt.
Of iemand mijn vriend(in) wordt, merk ik vanzelf wel. Met tig mensen heb ik gewoon 'een' gesprek, zakelijk of in de supermarkt of tijdens het stappen. Tussen die tig mensen zitten mensen, die je vaker ziet en die je als kennissen gaat beschouwen. Ergens zitten mensen tussen waarmee je enorm mee klikt en waarmee je een afspreekt. Dan zie je vanzelf wel hoe dit verder loopt. Je kunt een klik of een vriend(in) toch niet afdwingen? En wat interesseert het mij, dat je bovengemiddeld intelligent bent of zonder diploma rondhobbelt in deze fase? Geen klap. Ga ik je echt niet minder aardig of aardiger door vinden hoor. Ik ga je wél minder aardig vinden als dit te pas en te onpas benadrukt wordt of blijkt uit je uitstraling. Ik ga je wél aardiger vinden als je bijvoorbeeld een kaartje stuurt, omdat mijn kat geopereerd is en je dit onthouden hebt. Ik verwacht het geen van beiden van je, maar het maakt een wereld van verschil.
Wat betreft mensen met problematiek of zoals TO noemt psychische problemen; het is niet het makkelijkst nee. Ik sta er zelf niet negatief tegenover, maar ik kijk wel even aan wat dit in de praktijk betekent. Iemand, die mij dagelijks nodig heeft of belt, is niet iemand voor mij. Iemand, die in elk gesprek een lading negativiteit neerlegt, ook niet. Voor een vriendschap is er wel een balans nodig. Er moet ook gewoon ruimte zijn voor de 'gewone' dingen, ik ben geen hulpverlener. Samen een boodschap doen, naar het strand, winkelen, whatever, zonder continu bezig te moeten zijn met problematiek. Ik wil ook gelijkwaardigheid in de zin van; ook naar mijn verhalen luisteren, leuke dingen of minder leuke dingen. Als die balans er niet is, gaat het etteren en houdt een vriendschap geen stand.
BGB; ik ben het heeeeel vaak heeeeel erg met je eens. Maar ik moet wel lachen om zo'n opmerking van Pieter. Ik bedoel; iemand die zichzelf zwaar intelligent vindt e.d. en de Nederlandse taal dan zwaar verkracht...rijmt voor mij ook niet hoor!
donderdag 14 februari 2008 om 22:14
Eisen stellen vind ik op zich niet verkeerd maar kenmerken wel. Ik maak daar een onderscheid in. Iemand die 'leeft' dat is niet echt een kenmerk dat makkelijk onder te verdelen valt. Ik denk wel dat het voelbaar is en mede bepalend voor of die klik wel of niet ontstaat. Wel of geen opleiding vind ik een oppervlakkige eis, want dan gaat het dus echt om die opleiding? Maar ik denk dat het net als met relaties is, je kan een lijstje maken, maar das zinloos want je word wss verliefd op iemand die toch niet aan je lijstje voldoet.
Maar ik vind het wel bullshit om te veronderstellen dat je als je geen vrienden hebt je dus ook geen eisen mag stellen omdat het dan dus wel je eigen schuld zal zijn allemaal. Het is ook leuker om te denken en dat alles altijd eigen schuld is en slachtoffers niet bestaan - alleen een slachtoffermentaliteit (wat deels waar is, maar ga dat een doodhongerende Afrikaan uitleggen, get my point? De wereld is niet altijd eerlijk, alles is niet eigen schuld, sommige dingen wel ja), maar volgens mij dekt dat ook niet de volledige realiteit.
Anyhow.. Vriendschap kun je zeker niet afdwingen. Maar zou iemand zeggen dat je het toch niet af kan dwingen en dat ze dus ook geen eisen stellen of zoeken, dan stond er wel weer iemand op om te zeggen dat dát hun slachtofferhouding is, dat ze niet genoeg initiatief en controle nemen etc etc. Met andere woorden, je hebt wat dus wat je hebt is omdat je stom bent. Nou nee. Dat denk ik dus niet. Je speelt er hooguit een rol in en anderen hebben óók een rol. Nu is het slim om naar je eigen rol te kijken, maar dat hoeft niet altijd op een afzeikerige manier, sterker nog, je brein kan niets met 'niet dit doen en niet dat doen' want het brein registreert geen niet, het is dus wel dit doen en wel dat doen.
Duhus. Verder denk ik dat het feit dat je eisen stelt niet wil zeggen dat je niet flexibel kunt zijn. Net als met de lijstjes van mensen die ze over hun partner maken. Wat die moet zijn. Daar houd geen hond zich aan, dat doen mensen voor zichzelf, om er achter te komen wat zij belangrijk vinden en wat ze aanspreekt. Volgens de psychologie is benoemen vaak genoeg om iets te verwerken, dus is dat een gezonde gewoonte. Vaak juist als je het eenmaal benoemd en geanalyseerd hebt, neemt de zwaarte juist af en kun je dingen relativeren en genuanceerd bekijken.
Maar ik vind het wel bullshit om te veronderstellen dat je als je geen vrienden hebt je dus ook geen eisen mag stellen omdat het dan dus wel je eigen schuld zal zijn allemaal. Het is ook leuker om te denken en dat alles altijd eigen schuld is en slachtoffers niet bestaan - alleen een slachtoffermentaliteit (wat deels waar is, maar ga dat een doodhongerende Afrikaan uitleggen, get my point? De wereld is niet altijd eerlijk, alles is niet eigen schuld, sommige dingen wel ja), maar volgens mij dekt dat ook niet de volledige realiteit.
Anyhow.. Vriendschap kun je zeker niet afdwingen. Maar zou iemand zeggen dat je het toch niet af kan dwingen en dat ze dus ook geen eisen stellen of zoeken, dan stond er wel weer iemand op om te zeggen dat dát hun slachtofferhouding is, dat ze niet genoeg initiatief en controle nemen etc etc. Met andere woorden, je hebt wat dus wat je hebt is omdat je stom bent. Nou nee. Dat denk ik dus niet. Je speelt er hooguit een rol in en anderen hebben óók een rol. Nu is het slim om naar je eigen rol te kijken, maar dat hoeft niet altijd op een afzeikerige manier, sterker nog, je brein kan niets met 'niet dit doen en niet dat doen' want het brein registreert geen niet, het is dus wel dit doen en wel dat doen.
Duhus. Verder denk ik dat het feit dat je eisen stelt niet wil zeggen dat je niet flexibel kunt zijn. Net als met de lijstjes van mensen die ze over hun partner maken. Wat die moet zijn. Daar houd geen hond zich aan, dat doen mensen voor zichzelf, om er achter te komen wat zij belangrijk vinden en wat ze aanspreekt. Volgens de psychologie is benoemen vaak genoeg om iets te verwerken, dus is dat een gezonde gewoonte. Vaak juist als je het eenmaal benoemd en geanalyseerd hebt, neemt de zwaarte juist af en kun je dingen relativeren en genuanceerd bekijken.
vrijdag 15 februari 2008 om 01:49
je kunt soms op de raarste plekken vrienden op doen. Ik heb zelf een paar echt goede vrienden die mij door en door kennen. Eentje ken ik al bijna mijn hele leven en de ander door een leuke avond in de kroeg. Heb de afgelopen maanden nog wat mensen leren kennen via een ander forum en een paar daarvan zouden heel goed echte vrienden kunnen worden. Ik stel mezelf ook niet makkelijk open voor mensen, heb daar veel tijd voor nodig. Daardoor begrijp ik het ook van een ander en zal daardoor ook weer meer geduld hebben. Vaak als je er niet krampachtig over bent, kom je de leukste mensen tegen en tijd alleen kan zeggen of het echte vrienden worden.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 15 februari 2008 om 03:00
Toen ik zeventien was ging ik naar 't buitenland in mijn uppie. Ik had in Nederland een heel uitgebreide vriendengroep. Iemand had mij de raad gegeven om altijd 'ja' te zeggen als mensen je ergens voor vroegen en dat bleek de beste raad ooit te zijn geweest.
Ik kende natuurlijk niemand in 't begin, en toen vroegen een paar mensen me mee uit. En mijn eerste gedachte was 'Ik?! met jullie?!??!?!'. Als zulke mensen in Nederland op me af zouden zijn gekomen zou ik nog geen minuut aan ze besteed hebben. Dat kon ik mij permitteren omdat ik hartstikke veel vrienden had en geen nieuwe vrienden nodig had. In dat buitenland echter niet en ik herinnerde mij ook de raad van die vriendin, dus ik zette me eroverheen dat het totáál mijn types niet waren, en ging mee (kon altijd nog na een half uur hoofdpijn veinzen en terug ).
Wat denk je?
Hartstikke leuke avond, hele leuke mensen, totaal verkeerde inschatting van mij, en ik kan nu nog zeggen dat deze mensen bij de allerleukste mensen horen die ik ken.
Sindsdien heb ik zelf geen 'hokje' meer waar iemand aan moet voldoen en ook geen 'hokje' wat hij wel niet van mij zal denken (want als hij net zo is als ik tegenwoordig denkt hij dus niets ). En dat heeft me echt ongelofelijk veel heel leuke, waardevolle contacten opgeleverd. Sommige van die contactene zijn uitgegroeid tot vriendschap, met sommigen heb ik slechts een leuke avond, week, maand of jaar beleefd, en anderen zijn kennissen geworden.
Misschien een idee?
Ik kende natuurlijk niemand in 't begin, en toen vroegen een paar mensen me mee uit. En mijn eerste gedachte was 'Ik?! met jullie?!??!?!'. Als zulke mensen in Nederland op me af zouden zijn gekomen zou ik nog geen minuut aan ze besteed hebben. Dat kon ik mij permitteren omdat ik hartstikke veel vrienden had en geen nieuwe vrienden nodig had. In dat buitenland echter niet en ik herinnerde mij ook de raad van die vriendin, dus ik zette me eroverheen dat het totáál mijn types niet waren, en ging mee (kon altijd nog na een half uur hoofdpijn veinzen en terug ).
Wat denk je?
Hartstikke leuke avond, hele leuke mensen, totaal verkeerde inschatting van mij, en ik kan nu nog zeggen dat deze mensen bij de allerleukste mensen horen die ik ken.
Sindsdien heb ik zelf geen 'hokje' meer waar iemand aan moet voldoen en ook geen 'hokje' wat hij wel niet van mij zal denken (want als hij net zo is als ik tegenwoordig denkt hij dus niets ). En dat heeft me echt ongelofelijk veel heel leuke, waardevolle contacten opgeleverd. Sommige van die contactene zijn uitgegroeid tot vriendschap, met sommigen heb ik slechts een leuke avond, week, maand of jaar beleefd, en anderen zijn kennissen geworden.
Misschien een idee?
vrijdag 15 februari 2008 om 03:09
quote:itsme26 schreef op 14 februari 2008 @ 17:56:
Is dit omdat het mannen zijn?
ik weet niet of het eraan ligt dat het mannen zijn. Misschien is hij inderdaad bang om zijn verleden aan die betreffende vriendin te vertellen. En misschien is hij bang dat zijn vriendin jouw als bedreiging ziet (dat ben je zeker niet dat vooropgesteld maar wij vrouwen zijn nogal ingewikkeld in het plakken van labeltjes).
Ikzelf zou 't absoluut niet waarderen als mijn vriend vrienden wil zijn en af wil spreken met iemand met wie hij voor hij mij kende naar bed ging. Ikzelf doe dat ook niet, uit respect.
Vrienden buiten je relatie is natuurlijk prima, maar als dat ex-minnaars zijn, dan houdt 't voor mij een heel eind op.
Dus ik vind het helemaal niet gek dat die jongen geen contact meer wil met Digitalis.
Ik zie nu dat mijn suggestie van labeltjes ook al door veel anderen is genoemd dus ik ben mosterd. Maar het is ook wel een bewijs dat dat bij iedereen heeft gewerkt, dus een goeie tip!
Is dit omdat het mannen zijn?
ik weet niet of het eraan ligt dat het mannen zijn. Misschien is hij inderdaad bang om zijn verleden aan die betreffende vriendin te vertellen. En misschien is hij bang dat zijn vriendin jouw als bedreiging ziet (dat ben je zeker niet dat vooropgesteld maar wij vrouwen zijn nogal ingewikkeld in het plakken van labeltjes).
Ikzelf zou 't absoluut niet waarderen als mijn vriend vrienden wil zijn en af wil spreken met iemand met wie hij voor hij mij kende naar bed ging. Ikzelf doe dat ook niet, uit respect.
Vrienden buiten je relatie is natuurlijk prima, maar als dat ex-minnaars zijn, dan houdt 't voor mij een heel eind op.
Dus ik vind het helemaal niet gek dat die jongen geen contact meer wil met Digitalis.
Ik zie nu dat mijn suggestie van labeltjes ook al door veel anderen is genoemd dus ik ben mosterd. Maar het is ook wel een bewijs dat dat bij iedereen heeft gewerkt, dus een goeie tip!
