Relaties
alle pijlers
Succesvol echte vriendschappen maken...
donderdag 14 februari 2008 om 15:06
...hoe doe je dat? Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar heb veel te geven. Doe ik ook graag. Toch blijf ik steken op kenissen en oppervlakkige vrienden. Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap), heb ik niet. Nu moe tik bekennen dat ik me niet snel openstel. Ben bang voor afwijzing en het is meermaals erg slecht met me gegaan, en dan lopen mensen weg. Of niet, natuurlijk. Adviezen krijg ik dan wel, in de trant van: DOE er wat aan. Maar ja, ik ben geen mietje en zoek werkelijk overal hulp. Heb dat altijd gedaan ook. Ik zeur niet om problemen, maar moet het soms wel even kwijt. Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
zaterdag 16 februari 2008 om 12:55
als ik heel erg eerlijk ben dan zou ik het wel moeilijk vinden als de man waar ik verliefd op werd een bloedmooie vriendin heeft
Niet omdat ik zou denken, het zal wel een prostituee zijn, maar meer wat the ???? is he doing with me? Maar dat is mijn eigen onzekerheid. Ik zou haar wel willen ontmoeten, we hebben i.i.g dezelfde ideeen over 1 persoon.
Een van mijn beste vrienden is een man die net als ik single is en ik moet eerlijk zeggen dat ik me soms wel eens zorgen maak over die vriendschap wanneer hij een vriendin zou krijgen. Er zal dan toch iets in die vriendschap veranderen en zal ik niet meer op de eerste plaats komen. Zo hoort het ook, maar het is wel moeilijk om een stapje terug te doen
Niet omdat ik zou denken, het zal wel een prostituee zijn, maar meer wat the ???? is he doing with me? Maar dat is mijn eigen onzekerheid. Ik zou haar wel willen ontmoeten, we hebben i.i.g dezelfde ideeen over 1 persoon.
Een van mijn beste vrienden is een man die net als ik single is en ik moet eerlijk zeggen dat ik me soms wel eens zorgen maak over die vriendschap wanneer hij een vriendin zou krijgen. Er zal dan toch iets in die vriendschap veranderen en zal ik niet meer op de eerste plaats komen. Zo hoort het ook, maar het is wel moeilijk om een stapje terug te doen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 13:14
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 11:51:
[...]
Je hebt gelijk, ik kon het enkel eventjes niet gister. Ik heb al gereageerd, kan niet overal op reageren, maar toch: iedereen bedankt voor de berichtjes!
Ik probeer ook complimentjes te maken, of subtiele aanrakingen. Heb ik mijzelf ook moeten aanleren want thuis waren wij helemaaaaaal niet zo.
Geloof dat Ottelien zei dat ik mezelf helemaal bloot moest geven, escort, snijden, zelfmoord. Hoeveel mensen zouden dan nog bij me blijven? Op welk punt doe je dat? Niet na 2 maanden lijkt me. En dan denk ik dat escort nog het ergste is van die drie dingen.
Wat ik niet begrijp, is dat mensen kennelijk bang zijn om te worden meegezogen in ellende als iemand een persoonlijkheidsstoornis heeft. Ja, een narcistische of antisociale persoonlijkheidsstoornis. Maar iemand die snijdt? Als je met een postzegelverzamelaar omgaat, ga je dan ineens ook postzegels verzamelen? Ik begrijp wel dat iemand dan steeds bezorgd is, vandaar dat ik het niet vertel. En primair om de schaamte natuurlijk, zo altruistisch ben ik nu ook weer niet. Maar als je toch merkt dat iemand onverklaarbare wonden heeft, dan probeer je diegene toch naar een arts/psycholoog te sturen ipv te zeggen: da-hag, stomme automutilist. Dit forum is een aardige afspiegeling van het 'echte' leven, en wat ik net zeg gebeurt ook om de haverklap. Dat ik irritatie oproep omdat ik nog steeds niet ben genezen, begrijp ik aan de ene kant wel, maar toch: het is proberen, proberen en proberen. En de ene schiet meteen raak, de ander (en je bent overgeleverd aan de grillen van de psych in feite), daarbij duurt het veel langer. Bij mij duurt het dus veel langer, ik ben complex en manipulatief volgens de artsen, en dat gaat moeilijk. Is ook moeilijk af te leren, maar ik ben ermee bezig. En ik heb al zoveel gedaan, echt hoor. 't Is geen onwil, want zo leven wil niemand, tenzij je weer een stoornis hebt dat je voor ziekten aandacht wil hebben
Ik ga hier even op reageren omdat het aansluit bij wat ik met die vriendin heb. Die snijdt dus nogal eens haar polsen door en is behoorlijk depressief.
Waarom ik niet meer met haar om wil gaan is het volgende: ik ben zelf ook depressief geweest en ik heb twee andere vriendinnen, die ik zelfs een tijd lang als mijn allerbeste vriendinnen beschouwde (zijn nu nog steeds twee van mijn beste vriendinnen, maar dat gaat op en af, we hebben ook wel eens wat minder intensief contact zonder echte reden, en dat trekt dan na een tijdje weer aan) die ook depressief waren.
Waarom ik het van hen wel kan hebben en van die andere vriendin niet, is omdat bij beiden echt een hele duidelijke reden was dat het zo slecht ging. En omdat ik zag dat zij er alles aan deden om eruit te komen. Die derde deed dat niet, dan had ik net een heel weekend doorgebracht met haar oppeppen, praktische hulp proberen te geven, oplossingen zoeken, zorgen maken, en dan ging ze weg en belde ze een dag later op en zei ze lacherig "nou, hahaha, je zal me wel heel stom vinden, maar ik ben weer naar Pietje geweest en we hebben weer de hele nacht drugs gebruikt".
Dat voelde steeds als een klap in mijn gezicht, je moet goed begrijpen dat ook mijn leven niet altijd over rozen gaat en ook mijn energie en tijd niet onuitputtelijk zijn. Dan baalde ik als een stekker dat ik mijn zoon er een beetje bij had laten hangen omdat ik haar aan het verzorgen was, of omdat mijn huishouden erbij ingeschoten was, of dat ik andere mensen geen tijd had kunnen geven omdat ik zo druk met haar was, en ze dat feitelijk gewoon door de plee spoelde. Ik dacht steeds vaker "jezus, ik had mijn tijd wel beter kunnen besteden".
Ook ging het me steeds meer irriteren dat ikzelf, of bijvoorbeeld een van die andere twee vriendinnen, worstelden met het feit dat we geen moeder hadden (onze moeders waren toen net vlak achter elkaar overleden), worstelden met onze kinderen opvoeden zonder dat we iemand hadden om op terug te vallen, en allerlei andere best grote zorgen hadden waar we zelf niets aan konden doen, terwijl zij eigenlijk geen aanwijsbare reden had voor haar ellende. Nu weet ik heus wel dat depressie een ziekte is, maar het begon mij steeds meer tegen te staan dat mijn andere vriendinnen en ik zo ons stinkende best deden om wat van ons leven te maken, ook al hadden en hebben we echt grote problemen, maar dat zij altijd de zielige was. Dan had ik net zelf mezelf opgepept en was ik daar behoorlijk trots op, en dan kwam zij weer met haar "ja, het leven is kut" aan. Dan dacht ik "jezus mens, wat zeik je nou, je hebt een leuke baan, we staan allemaal voor je klaar, je hebt een moeder die zich vreselijke zorgen om je maakt, je hebt een enorm netwerk van mensen die dag in dag uit met je bezig zijn, en is het nou nóg niet genoeg?"
Ik trok het gewoon niet meer. Want nee, ik ging niet zelf snijden, maar ik werd wel vreselijk depressief van haar. En sorry, dan ben ik dus inderdaad egoistisch, want hallo, mijn eigen leven is ook niet makkelijk en dat vind ik al ingewikkeld genoeg. Ik kan me niet permitteren om de hele dag alles zwart te zien, want dan stort ik zelf in.
Ik denk dat dat de kern van het verhaal was, dat mensen die zo depressief zijn dat ze zelfmoordpogingen gaan doen vergeten dat de mensen om hen heen zelf ook genoeg shit van zichzelf hebben en dat voor hen vriendschap ook iets is waar zij zelf positieve energie van willen krijgen. En wat ook meespeelde was het feit dat ik gewoon dat schuldgevoel niet wil, de dag dat ik ontdekte dat ik mezelf zat te censureren omdat ik bang was dat als ik gewoon zou zeggen wat ik van de situatie vond zij weer een poging zou doen, is de dag dat ik gezegd heb tegen mezelf "klaar ermee". Ik wil die verantwoordelijkheid niet, ik heb al genoeg verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor andermans leven. En dat voelde bij haar wel zo, dat alles wat wij deden voor haar danwel de bevestiging was dat ze wel iets waard was, of dat als wij iets verkeerd zeiden of deden ze juist bevestigd zou worden in haar "zie jewel, ik heb niemand". Dat legt zoveel druk op je schouders, ik moet daar echt niks van weten.
[...]
Je hebt gelijk, ik kon het enkel eventjes niet gister. Ik heb al gereageerd, kan niet overal op reageren, maar toch: iedereen bedankt voor de berichtjes!
Ik probeer ook complimentjes te maken, of subtiele aanrakingen. Heb ik mijzelf ook moeten aanleren want thuis waren wij helemaaaaaal niet zo.
Geloof dat Ottelien zei dat ik mezelf helemaal bloot moest geven, escort, snijden, zelfmoord. Hoeveel mensen zouden dan nog bij me blijven? Op welk punt doe je dat? Niet na 2 maanden lijkt me. En dan denk ik dat escort nog het ergste is van die drie dingen.
Wat ik niet begrijp, is dat mensen kennelijk bang zijn om te worden meegezogen in ellende als iemand een persoonlijkheidsstoornis heeft. Ja, een narcistische of antisociale persoonlijkheidsstoornis. Maar iemand die snijdt? Als je met een postzegelverzamelaar omgaat, ga je dan ineens ook postzegels verzamelen? Ik begrijp wel dat iemand dan steeds bezorgd is, vandaar dat ik het niet vertel. En primair om de schaamte natuurlijk, zo altruistisch ben ik nu ook weer niet. Maar als je toch merkt dat iemand onverklaarbare wonden heeft, dan probeer je diegene toch naar een arts/psycholoog te sturen ipv te zeggen: da-hag, stomme automutilist. Dit forum is een aardige afspiegeling van het 'echte' leven, en wat ik net zeg gebeurt ook om de haverklap. Dat ik irritatie oproep omdat ik nog steeds niet ben genezen, begrijp ik aan de ene kant wel, maar toch: het is proberen, proberen en proberen. En de ene schiet meteen raak, de ander (en je bent overgeleverd aan de grillen van de psych in feite), daarbij duurt het veel langer. Bij mij duurt het dus veel langer, ik ben complex en manipulatief volgens de artsen, en dat gaat moeilijk. Is ook moeilijk af te leren, maar ik ben ermee bezig. En ik heb al zoveel gedaan, echt hoor. 't Is geen onwil, want zo leven wil niemand, tenzij je weer een stoornis hebt dat je voor ziekten aandacht wil hebben
Ik ga hier even op reageren omdat het aansluit bij wat ik met die vriendin heb. Die snijdt dus nogal eens haar polsen door en is behoorlijk depressief.
Waarom ik niet meer met haar om wil gaan is het volgende: ik ben zelf ook depressief geweest en ik heb twee andere vriendinnen, die ik zelfs een tijd lang als mijn allerbeste vriendinnen beschouwde (zijn nu nog steeds twee van mijn beste vriendinnen, maar dat gaat op en af, we hebben ook wel eens wat minder intensief contact zonder echte reden, en dat trekt dan na een tijdje weer aan) die ook depressief waren.
Waarom ik het van hen wel kan hebben en van die andere vriendin niet, is omdat bij beiden echt een hele duidelijke reden was dat het zo slecht ging. En omdat ik zag dat zij er alles aan deden om eruit te komen. Die derde deed dat niet, dan had ik net een heel weekend doorgebracht met haar oppeppen, praktische hulp proberen te geven, oplossingen zoeken, zorgen maken, en dan ging ze weg en belde ze een dag later op en zei ze lacherig "nou, hahaha, je zal me wel heel stom vinden, maar ik ben weer naar Pietje geweest en we hebben weer de hele nacht drugs gebruikt".
Dat voelde steeds als een klap in mijn gezicht, je moet goed begrijpen dat ook mijn leven niet altijd over rozen gaat en ook mijn energie en tijd niet onuitputtelijk zijn. Dan baalde ik als een stekker dat ik mijn zoon er een beetje bij had laten hangen omdat ik haar aan het verzorgen was, of omdat mijn huishouden erbij ingeschoten was, of dat ik andere mensen geen tijd had kunnen geven omdat ik zo druk met haar was, en ze dat feitelijk gewoon door de plee spoelde. Ik dacht steeds vaker "jezus, ik had mijn tijd wel beter kunnen besteden".
Ook ging het me steeds meer irriteren dat ikzelf, of bijvoorbeeld een van die andere twee vriendinnen, worstelden met het feit dat we geen moeder hadden (onze moeders waren toen net vlak achter elkaar overleden), worstelden met onze kinderen opvoeden zonder dat we iemand hadden om op terug te vallen, en allerlei andere best grote zorgen hadden waar we zelf niets aan konden doen, terwijl zij eigenlijk geen aanwijsbare reden had voor haar ellende. Nu weet ik heus wel dat depressie een ziekte is, maar het begon mij steeds meer tegen te staan dat mijn andere vriendinnen en ik zo ons stinkende best deden om wat van ons leven te maken, ook al hadden en hebben we echt grote problemen, maar dat zij altijd de zielige was. Dan had ik net zelf mezelf opgepept en was ik daar behoorlijk trots op, en dan kwam zij weer met haar "ja, het leven is kut" aan. Dan dacht ik "jezus mens, wat zeik je nou, je hebt een leuke baan, we staan allemaal voor je klaar, je hebt een moeder die zich vreselijke zorgen om je maakt, je hebt een enorm netwerk van mensen die dag in dag uit met je bezig zijn, en is het nou nóg niet genoeg?"
Ik trok het gewoon niet meer. Want nee, ik ging niet zelf snijden, maar ik werd wel vreselijk depressief van haar. En sorry, dan ben ik dus inderdaad egoistisch, want hallo, mijn eigen leven is ook niet makkelijk en dat vind ik al ingewikkeld genoeg. Ik kan me niet permitteren om de hele dag alles zwart te zien, want dan stort ik zelf in.
Ik denk dat dat de kern van het verhaal was, dat mensen die zo depressief zijn dat ze zelfmoordpogingen gaan doen vergeten dat de mensen om hen heen zelf ook genoeg shit van zichzelf hebben en dat voor hen vriendschap ook iets is waar zij zelf positieve energie van willen krijgen. En wat ook meespeelde was het feit dat ik gewoon dat schuldgevoel niet wil, de dag dat ik ontdekte dat ik mezelf zat te censureren omdat ik bang was dat als ik gewoon zou zeggen wat ik van de situatie vond zij weer een poging zou doen, is de dag dat ik gezegd heb tegen mezelf "klaar ermee". Ik wil die verantwoordelijkheid niet, ik heb al genoeg verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor andermans leven. En dat voelde bij haar wel zo, dat alles wat wij deden voor haar danwel de bevestiging was dat ze wel iets waard was, of dat als wij iets verkeerd zeiden of deden ze juist bevestigd zou worden in haar "zie jewel, ik heb niemand". Dat legt zoveel druk op je schouders, ik moet daar echt niks van weten.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 16 februari 2008 om 13:28
Oh, en wat ik vergeet: ik vond het heel kwetsend om haar steeds dingen te horen zeggen als "ja, niemand wil mij" ofzoiets. Dan zat ik ernaast en dacht ik "eeeh.... wat ben ik dan? horse shit? ik zit hier nou toch met je?"
Net zoals ik het kwetsend vond (en de twee andere vriendinnen die bij ons "clubje" hoorden vonden dat ook) dat ze zo makkelijk zelfmoordpogingen kon doen. Wij hebben alledrie kinderen bijvoorbeeld, met wie ze heel veel omging. En elke keer dacht ik "jezus, mijn kind is dol op jou, en jij snijdt gewoon je polsen door. En jij bent mijn vriendin en toch snij je je polsen door. Wat nou als het lukt? Dan kan ik mijn kind gaan uitleggen dat jij graag dood wilde, met alle traumas van dien." Nu was mijn eigen kind de jongste, maar onze andere vriendinnen hebben oudere kinderen die haar als een grote zus zagen. Ik was vooral erg kwaad dat ze met name de kinderen dat steeds aandeed en ik wilde niet afwachten totdat het een keer wel lukte. Vooral omdat ze zelf daarna altijd zei dat ze niet echt dood wilde, maar niet wist waarom ze het deed. Doei, heeft mijn kind en heb ik straks een trauma en een schuldgevoel, terwijl je niet eens weet waarom.
Oeh, ik word weer kwaad merk ik. Nou ja, misschien begrijp je zo een beetje wat er in anderen omgaat als je zulk soort dingen doet.
Net zoals ik het kwetsend vond (en de twee andere vriendinnen die bij ons "clubje" hoorden vonden dat ook) dat ze zo makkelijk zelfmoordpogingen kon doen. Wij hebben alledrie kinderen bijvoorbeeld, met wie ze heel veel omging. En elke keer dacht ik "jezus, mijn kind is dol op jou, en jij snijdt gewoon je polsen door. En jij bent mijn vriendin en toch snij je je polsen door. Wat nou als het lukt? Dan kan ik mijn kind gaan uitleggen dat jij graag dood wilde, met alle traumas van dien." Nu was mijn eigen kind de jongste, maar onze andere vriendinnen hebben oudere kinderen die haar als een grote zus zagen. Ik was vooral erg kwaad dat ze met name de kinderen dat steeds aandeed en ik wilde niet afwachten totdat het een keer wel lukte. Vooral omdat ze zelf daarna altijd zei dat ze niet echt dood wilde, maar niet wist waarom ze het deed. Doei, heeft mijn kind en heb ik straks een trauma en een schuldgevoel, terwijl je niet eens weet waarom.
Oeh, ik word weer kwaad merk ik. Nou ja, misschien begrijp je zo een beetje wat er in anderen omgaat als je zulk soort dingen doet.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 16 februari 2008 om 13:36
Heb niet alles gelezen, dus missciehn herhaal ik nu wel wat andere mensen zeggen, maar dat risico neem ik dan maar. Even een paar gedachten van mij..
Mijn motto is (en dat komt misschien ook wel omdat ik meerdere keren een tijd 'van huis' ben geweest in verschillende landen en vaak 'opnieuw' heb moeten beginen):" mensen komen en gaan in je leven". Ik geloof niet zo in vriendschappen die een leven duren. Nou ja, het kan zeker wel, maar het is geen ramp voor mij als dingen over gaan. Ik vind dat het soms teveel geidialiseerd wordt. Ikzelf groei een bepaalde kant op en kan niet verwachten van anderen dat ze met me mee gaan. Net als ondersom ook niet. Sommige mensen heb je misschien maar een dag in je leven, anderen jaren, weer anderen iets daar tussen. En het gaat erom dat je van de tijd samen het beste maakt.
Misschien klinkt dit vaag, maar zo zie ik het echt. en de tijd die ik samen met een vriend of vriendin heb, vind ik een voorrecht.
Ik wordt in mijn omgeving gezien als een erg sociaal persoon en denk dat ik dat ook wel ben. Zet me naast iemand neer op een partijtje, dineetje of in de bus en ik kan altijd wel een praatje maken. Gewoon door vragen te stellen en te luisteren. Niet omdat dat mijn 'trucje' is, maar omdat ik gewoon snel nieuwsgierig ben. Dus als iemand verteld wat zijn/haar beroep is ofzo, denk ik al snel "Goh, hoe zou dat zijn, zo'n beroep hoe is die persoon er op gekomen dat te gaan doen, hadden ze vroeger ook gedacht dit te worden etc"..en daar vraag ik dan naar. In een projectgroep waar ik in werkte zei iemand eens: Jij krijgt iedereen altijd zo lekker op gang, ook de stillen van een groep. Als dat in je persoonlijkheid zit, dan is het denk ik makkelijk contacten maken.
Maar contact is nog geen vriendschap, dat snap ik ook wel. Toch onstaat er nooit een vriendschap, als je ook geen contact legt. Was er niet een of ander onderzoekje dat aantoonde dat Amerikaanse studenten die in 'studenthalls' woonden dat degenen die het dicht bij het trappenhuis woonden, en dus de meeste menselijke verkeer langs hun deur kregen, eindigden met meer vrienden. Gewoon, omdat ze met meer 'randon' mensen praatjes maakten.)
Vedrder ben ik niet veeleisend. Hoewel eigenlijk ook juist wel. Hoe ik dat bedoel? Ik ben niet veeleisend in intelligentie, beroep, muzieksmaak (we zijn tenslotte geen 14 meer), politieke voorkeur, geloof, whatever. Onder mijn goede vriendenkring bevinden zich iemand die binnenkort het klooster ingaat en een internationaal advocaat. Zijn wel een beetje de extremen hoor.
Wel ben ik veeleisend in of ik iemand oprecht vind overkomen. Mensen met een negatieve houding, die komen er bij mij 'niet in' (niet in mijn leven). En dat heeft alleen maar te maken met de indruk die je van iemand krijgt wanneer je met ze praat/tijd doorbrengt.
Verder denk ik ook dat je nooit van ene ander kan verwachten dat ze je problemen oplossen. In de openingspost vraag TO zich af of problemen minder erg zouden zijn met meer vrienden. De vraagstelling zou moeten zijn (imho) "zou ikzelf beter met mijn problemen om kunnen gaan als ik meer vrienden had?" Je kan niet van een ander verwachten om jou problemen op te lossen, vind ik. Ik was een tijdje terug erg teleurgesteld in een vriendin. Tot ik erachter kwam dat zij eignelijk niet veel verkeerd had gedaan, maar dat ze gewoon zichzelf was geweest. Het probleem was dat ik MIJN verwachtingen en 'standaarden' op haar geprojecteerd had. En zij is nou eenmaal anders dan ik. OK, dit gaat ook niet om een geval van oplichting o.i.d. Maar toch, omdat zij andere omgangs normen heeft dan ik, maakt haar nog niet tot een slechte vriendin, of iemand met slechte intenties.
Tot slot is de vriendschap met jezelf het belangrijkste, hoe cliche het ook klinkt. er was een tijd terug een leuk topic over 'hoe is de relatie met jezelf'. Misschien staat het nog ergens.
Mijn motto is (en dat komt misschien ook wel omdat ik meerdere keren een tijd 'van huis' ben geweest in verschillende landen en vaak 'opnieuw' heb moeten beginen):" mensen komen en gaan in je leven". Ik geloof niet zo in vriendschappen die een leven duren. Nou ja, het kan zeker wel, maar het is geen ramp voor mij als dingen over gaan. Ik vind dat het soms teveel geidialiseerd wordt. Ikzelf groei een bepaalde kant op en kan niet verwachten van anderen dat ze met me mee gaan. Net als ondersom ook niet. Sommige mensen heb je misschien maar een dag in je leven, anderen jaren, weer anderen iets daar tussen. En het gaat erom dat je van de tijd samen het beste maakt.
Misschien klinkt dit vaag, maar zo zie ik het echt. en de tijd die ik samen met een vriend of vriendin heb, vind ik een voorrecht.
Ik wordt in mijn omgeving gezien als een erg sociaal persoon en denk dat ik dat ook wel ben. Zet me naast iemand neer op een partijtje, dineetje of in de bus en ik kan altijd wel een praatje maken. Gewoon door vragen te stellen en te luisteren. Niet omdat dat mijn 'trucje' is, maar omdat ik gewoon snel nieuwsgierig ben. Dus als iemand verteld wat zijn/haar beroep is ofzo, denk ik al snel "Goh, hoe zou dat zijn, zo'n beroep hoe is die persoon er op gekomen dat te gaan doen, hadden ze vroeger ook gedacht dit te worden etc"..en daar vraag ik dan naar. In een projectgroep waar ik in werkte zei iemand eens: Jij krijgt iedereen altijd zo lekker op gang, ook de stillen van een groep. Als dat in je persoonlijkheid zit, dan is het denk ik makkelijk contacten maken.
Maar contact is nog geen vriendschap, dat snap ik ook wel. Toch onstaat er nooit een vriendschap, als je ook geen contact legt. Was er niet een of ander onderzoekje dat aantoonde dat Amerikaanse studenten die in 'studenthalls' woonden dat degenen die het dicht bij het trappenhuis woonden, en dus de meeste menselijke verkeer langs hun deur kregen, eindigden met meer vrienden. Gewoon, omdat ze met meer 'randon' mensen praatjes maakten.)
Vedrder ben ik niet veeleisend. Hoewel eigenlijk ook juist wel. Hoe ik dat bedoel? Ik ben niet veeleisend in intelligentie, beroep, muzieksmaak (we zijn tenslotte geen 14 meer), politieke voorkeur, geloof, whatever. Onder mijn goede vriendenkring bevinden zich iemand die binnenkort het klooster ingaat en een internationaal advocaat. Zijn wel een beetje de extremen hoor.
Wel ben ik veeleisend in of ik iemand oprecht vind overkomen. Mensen met een negatieve houding, die komen er bij mij 'niet in' (niet in mijn leven). En dat heeft alleen maar te maken met de indruk die je van iemand krijgt wanneer je met ze praat/tijd doorbrengt.
Verder denk ik ook dat je nooit van ene ander kan verwachten dat ze je problemen oplossen. In de openingspost vraag TO zich af of problemen minder erg zouden zijn met meer vrienden. De vraagstelling zou moeten zijn (imho) "zou ikzelf beter met mijn problemen om kunnen gaan als ik meer vrienden had?" Je kan niet van een ander verwachten om jou problemen op te lossen, vind ik. Ik was een tijdje terug erg teleurgesteld in een vriendin. Tot ik erachter kwam dat zij eignelijk niet veel verkeerd had gedaan, maar dat ze gewoon zichzelf was geweest. Het probleem was dat ik MIJN verwachtingen en 'standaarden' op haar geprojecteerd had. En zij is nou eenmaal anders dan ik. OK, dit gaat ook niet om een geval van oplichting o.i.d. Maar toch, omdat zij andere omgangs normen heeft dan ik, maakt haar nog niet tot een slechte vriendin, of iemand met slechte intenties.
Tot slot is de vriendschap met jezelf het belangrijkste, hoe cliche het ook klinkt. er was een tijd terug een leuk topic over 'hoe is de relatie met jezelf'. Misschien staat het nog ergens.
zaterdag 16 februari 2008 om 13:37
quote:websje schreef op 16 februari 2008 @ 12:45:
Maar Digi: ben jij ook de vriendin die geinteresseerd is in je vrienden? Op zich is een depressie of ander probleem zeker geen reden om geen vriendschap aan te gaan met iemand. Maar als ik niet meer ben dan een schouder voor wanneer het slecht gaat en een stapmaatje als het goed gaat, zou het wel een probleem zijn. Ik schrijf dit omdat een goede vriendin van me (die ik al heel lang ken) psychisch behoorlijk met zichzelf in de knoop raakte een paar jaar geleden. En er ontstond dus een soort van verhouding waarin ik haar steunde (logisch) of we samen leuke dingen deden. Maar ze was echt niet meer geinteresseerd in hoe het met mij ging (dan bedoel ik gewoon de kleine nieuwtjes of grotere dingen in mijn leven). Dat is dus langzaam doodgebloed en we zijn nu maximaal nog goede kennissen.Voor mij zijn vrienden zeker niet alleen de mensen waar je op kunt bouwen als het slecht gaat, maar juist mensen waar je bij betrokken bent. Dus waarvan je wilt weten hoe het met ze gaat. Waarmee je uren over kleine dingen uit hun leven kunt praten omdat je dat wilt en niet omdat dat moet als vriendin.Oh zeker, ik ben juist heel geinteresseerd! Ik ken veel mensen van mijn middelbare schooltijd die nu samenwonen en getrouwd zijn. Ik vind het niet bijster interessant, maar ik interesseer me wel, omdat het om hen gaat, ik zie dat ze gelukkig zijn en ze er graag over praten. Als zij er zo gepassioneerd over zijn, dan word ik vanzelf geinteresseerd. Ik ben altijd geinteresseerd in wat mensen te hebben vertellen en ik ben niet op zoek naar iemand als stootkussen of schouder om op uit te huilen. Vind ik ook niet leuk als iemand mij zo gebruikt (en da;s mij ook overkomen, iemand die mij steeds maar gebruikte om een baan voor haar te vinden, heeeeeeel vervelend).
Maar Digi: ben jij ook de vriendin die geinteresseerd is in je vrienden? Op zich is een depressie of ander probleem zeker geen reden om geen vriendschap aan te gaan met iemand. Maar als ik niet meer ben dan een schouder voor wanneer het slecht gaat en een stapmaatje als het goed gaat, zou het wel een probleem zijn. Ik schrijf dit omdat een goede vriendin van me (die ik al heel lang ken) psychisch behoorlijk met zichzelf in de knoop raakte een paar jaar geleden. En er ontstond dus een soort van verhouding waarin ik haar steunde (logisch) of we samen leuke dingen deden. Maar ze was echt niet meer geinteresseerd in hoe het met mij ging (dan bedoel ik gewoon de kleine nieuwtjes of grotere dingen in mijn leven). Dat is dus langzaam doodgebloed en we zijn nu maximaal nog goede kennissen.Voor mij zijn vrienden zeker niet alleen de mensen waar je op kunt bouwen als het slecht gaat, maar juist mensen waar je bij betrokken bent. Dus waarvan je wilt weten hoe het met ze gaat. Waarmee je uren over kleine dingen uit hun leven kunt praten omdat je dat wilt en niet omdat dat moet als vriendin.Oh zeker, ik ben juist heel geinteresseerd! Ik ken veel mensen van mijn middelbare schooltijd die nu samenwonen en getrouwd zijn. Ik vind het niet bijster interessant, maar ik interesseer me wel, omdat het om hen gaat, ik zie dat ze gelukkig zijn en ze er graag over praten. Als zij er zo gepassioneerd over zijn, dan word ik vanzelf geinteresseerd. Ik ben altijd geinteresseerd in wat mensen te hebben vertellen en ik ben niet op zoek naar iemand als stootkussen of schouder om op uit te huilen. Vind ik ook niet leuk als iemand mij zo gebruikt (en da;s mij ook overkomen, iemand die mij steeds maar gebruikte om een baan voor haar te vinden, heeeeeeel vervelend).
zaterdag 16 februari 2008 om 13:41
quote:lindy schreef op 16 februari 2008 @ 13:34:
Het is gewoon vreselijk vermoeiend en energieslurpend om met mensen om te gaan die depressief zijn of een stoornis hebben. Ik kap er ook mee als het me te ver gaat, of wanneer ik openlijke of verkapte zelfmoorddreigingen op mijn bord krijg. Ik heb ook té vaak mensen uit de put geholpen die vervolgens zelf niet thuis gaven als ik eens wat had, want die mensen zijn een stuk egocentrischer dan ze zichzelf realiseren. En iedereen die mij kent, weet dat ik niet snel ergens om vraag, juist omdat ik door allerlei omstandigheden altijd al gedwongen ben geweest dingen zelf op te lossen. Dus Digi, als je telkens weer tegen dezelfde muur aanloopt, moet je toch eens afvragen of dat nu bij die anderen ligt. Jij denkt dat ze jou niet begrijpen. Ik denk dat ze jou wél begrijpen, maar simpelweg geen zin of energie hebben om meegesleurd te worden in jouw ellende. Dat kun je mensen niet kwalijk nemen.Nou Lindy, niemand weet het haast! Da's dus het probleem niet. Ik durf ook gewoon vaak niet verder te gaan, juist omdat ik bang ben dat ze weglopen en het als te energieslurpend gaan zien (of dat nu terecht is of niet). Maar als ik in een lastige fase neemt, vriend of vriendin afstand neemt, en ik weer uit die moeilijke fase ben, dan vind ik het op zich wel redelijk als de vriendschap weer kan groeien. Ik heb (of had, weet het niet zo goed) een vriendin die op een gegeven moment geen gehoor gaf aan mijn problemen, terwijl ik er wel altijd was voor haar. Dat deed pijn, maar lag dat aan mij? Ik weet het niet. Waren mijn problemen te heftig? Moet ik me altijd inhouden (want dat doe ik wel in real life)? Op een gegeven moment barst die bom. Daarom dat ik liever naar hulpverleners ga (al is dat ook weer een probleem, want er zijn niet zoveel echt goede hupverleners) om dit soort dingen te 'spreiden'. Dus tegen hulpverlener: Ik wil dood, meneer, en tegen vriendin: ik voel me niet helemaal lekker in mijn vel maar ga naar psych X.
Het is gewoon vreselijk vermoeiend en energieslurpend om met mensen om te gaan die depressief zijn of een stoornis hebben. Ik kap er ook mee als het me te ver gaat, of wanneer ik openlijke of verkapte zelfmoorddreigingen op mijn bord krijg. Ik heb ook té vaak mensen uit de put geholpen die vervolgens zelf niet thuis gaven als ik eens wat had, want die mensen zijn een stuk egocentrischer dan ze zichzelf realiseren. En iedereen die mij kent, weet dat ik niet snel ergens om vraag, juist omdat ik door allerlei omstandigheden altijd al gedwongen ben geweest dingen zelf op te lossen. Dus Digi, als je telkens weer tegen dezelfde muur aanloopt, moet je toch eens afvragen of dat nu bij die anderen ligt. Jij denkt dat ze jou niet begrijpen. Ik denk dat ze jou wél begrijpen, maar simpelweg geen zin of energie hebben om meegesleurd te worden in jouw ellende. Dat kun je mensen niet kwalijk nemen.Nou Lindy, niemand weet het haast! Da's dus het probleem niet. Ik durf ook gewoon vaak niet verder te gaan, juist omdat ik bang ben dat ze weglopen en het als te energieslurpend gaan zien (of dat nu terecht is of niet). Maar als ik in een lastige fase neemt, vriend of vriendin afstand neemt, en ik weer uit die moeilijke fase ben, dan vind ik het op zich wel redelijk als de vriendschap weer kan groeien. Ik heb (of had, weet het niet zo goed) een vriendin die op een gegeven moment geen gehoor gaf aan mijn problemen, terwijl ik er wel altijd was voor haar. Dat deed pijn, maar lag dat aan mij? Ik weet het niet. Waren mijn problemen te heftig? Moet ik me altijd inhouden (want dat doe ik wel in real life)? Op een gegeven moment barst die bom. Daarom dat ik liever naar hulpverleners ga (al is dat ook weer een probleem, want er zijn niet zoveel echt goede hupverleners) om dit soort dingen te 'spreiden'. Dus tegen hulpverlener: Ik wil dood, meneer, en tegen vriendin: ik voel me niet helemaal lekker in mijn vel maar ga naar psych X.
zaterdag 16 februari 2008 om 13:47
Ik begrijp je wel Fash, en vind het ook heel naar voor je, vooral tov je zoontje. Maar wat jij zegt, vind ik ook een beetje kort door de bocht. Over dat waarom iemand depressief is enzo. Jij bent je moeder verloren, en ik heb veel van je gelezen daaromtrent, en het is dus heel erg gegaan allemaal. Dat is absoluut een reden om je extreem kut te voelen. Maar wat als je een persoonlijkheidsstoornis hebt, vecht tegen de 'persoonlijkheden' in jezelf, je ouders je negeren op dat vlak omdat ze er niets mee kunnen, je bijna dood was omdat de arts je verkeerde medicatie had gegeven, of gewoon, omdat er iets ernstig mis is neurologisch gezien. Is dat geen goede reden? Ik ben het met je eens dat mensen er iets aan moeten doen en ik zou ook geen zin hebben in mensen die enkel zeiken en niks doen, maar daar kan en wil ik me niet onder scharen. Hoe zie jij dat dan?
En ja, ik besef wat ik heb aangericht, vandaar de hernieuwde kutgevoelens. Dat besef kwam pas na de euforie eindelijk geen neigingen meer te hebben, en nu worstel ik er dus weer mee. Denk je dat ik me niet kapot schaam en me heel, heel, heel erg schuldig voel? Als ik wist hoe ik het goed kon maken, deed ik het meteen. Maar ja, dat gaat helaas niet. Dit is geen 'ik geef een bloemetje en dan is het goed'-kwestie.
En ja, ik besef wat ik heb aangericht, vandaar de hernieuwde kutgevoelens. Dat besef kwam pas na de euforie eindelijk geen neigingen meer te hebben, en nu worstel ik er dus weer mee. Denk je dat ik me niet kapot schaam en me heel, heel, heel erg schuldig voel? Als ik wist hoe ik het goed kon maken, deed ik het meteen. Maar ja, dat gaat helaas niet. Dit is geen 'ik geef een bloemetje en dan is het goed'-kwestie.
zaterdag 16 februari 2008 om 13:47
Ik dnek dat er ook wel een verschil is tussen 'negatieve mensen' en mensen die echt depressief (en dus ziek) zijn. Net zoals je als vriendin niet iemands suikerziekte kan oplossen, kun je niet iemands depressiviteit oplossen. Net als bij andere ziekten kun je ze hooguit ze aanraaden om naar de dokter te gaan. En op bezoek komen en zo.
Ik las overigens wel een keer een mooi interview met Manon Uphoff, over haar anorexia. Toen zij een jaar of 17 was en heel erg anorexia had, was ze een keer bij haar studerende broer op bezoek. Het ging eigenlijk heel slecht met haar ziekte. Haar broer zei echter aan het begin van de logeerpartij :"Dat eetgedoe, dat kan me nu even helemaal niks schelen hoor". En voor het eerst sinds tijden, volede ze zich weer een 'normaal' persoon. En ik geloof dat het daarna ook beter met haar ging. (Raar om dit zo van een ander op te schrijven). Maar goed, dat stukje is me altijd bijgelbleven en ik hoop dat ik ook altijd dat kan blijven doen. Dat ik ondanks iemands andere problemen, wel de mens kan blijven zien.
Nou ja, dat vond ik gewoon een mooi stukje en wilde het hier even posten.
Ik las overigens wel een keer een mooi interview met Manon Uphoff, over haar anorexia. Toen zij een jaar of 17 was en heel erg anorexia had, was ze een keer bij haar studerende broer op bezoek. Het ging eigenlijk heel slecht met haar ziekte. Haar broer zei echter aan het begin van de logeerpartij :"Dat eetgedoe, dat kan me nu even helemaal niks schelen hoor". En voor het eerst sinds tijden, volede ze zich weer een 'normaal' persoon. En ik geloof dat het daarna ook beter met haar ging. (Raar om dit zo van een ander op te schrijven). Maar goed, dat stukje is me altijd bijgelbleven en ik hoop dat ik ook altijd dat kan blijven doen. Dat ik ondanks iemands andere problemen, wel de mens kan blijven zien.
Nou ja, dat vond ik gewoon een mooi stukje en wilde het hier even posten.
zaterdag 16 februari 2008 om 13:48
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 12:38:
Korenwolf, iemand IS toch geen depressie? Ik ben ook geen gek, ik ben Digi met problemen, en ik wil die problemen oplossen. Maar ik ben ook Digi waarmee je lol kunt beleven, en juist dan hoef ik helemaal niet over mijn problemen te praten, daar zijn hulpverleners voor. Als ik echt in de put zit, dan 'verwacht' ik wel een arm om me heen. Maar dat hoeft echt niet elke dag, week, maand.
Nee, iemand IS geen depressie, en juist daarom is het zo moeilijk om een vriendschap te verbreken. Omdat je ziet wat een fantastisch persoon iemand is, maar dat je tegelijk ziet dat het in de praktijk niet gaat.
Het is zoals Fv zegt, als vriend X tegen mij zegt: "niemand houd van mij", dan denk ik: maar ik hou toch van je? Dat heb ik je vandaag nog een keer of drie verteld en laten zien. Kun je mij direct bij het vuilnis zetten of zo? Ben ik zo mislukt dat het niet telt? Breng ik het niet goed over, ben ik contactgestoord, leef ik in een parallel universum?
Als alles, echt alles wat ik voorstel wordt afgewezen door Vriend X omdat hij het niet op kan brengen, dan blijft er zo weinig over om lol om te hebben. En de lol weegt dan op een gegeven moment niet meer op tegen de pijn.
Korenwolf, iemand IS toch geen depressie? Ik ben ook geen gek, ik ben Digi met problemen, en ik wil die problemen oplossen. Maar ik ben ook Digi waarmee je lol kunt beleven, en juist dan hoef ik helemaal niet over mijn problemen te praten, daar zijn hulpverleners voor. Als ik echt in de put zit, dan 'verwacht' ik wel een arm om me heen. Maar dat hoeft echt niet elke dag, week, maand.
Nee, iemand IS geen depressie, en juist daarom is het zo moeilijk om een vriendschap te verbreken. Omdat je ziet wat een fantastisch persoon iemand is, maar dat je tegelijk ziet dat het in de praktijk niet gaat.
Het is zoals Fv zegt, als vriend X tegen mij zegt: "niemand houd van mij", dan denk ik: maar ik hou toch van je? Dat heb ik je vandaag nog een keer of drie verteld en laten zien. Kun je mij direct bij het vuilnis zetten of zo? Ben ik zo mislukt dat het niet telt? Breng ik het niet goed over, ben ik contactgestoord, leef ik in een parallel universum?
Als alles, echt alles wat ik voorstel wordt afgewezen door Vriend X omdat hij het niet op kan brengen, dan blijft er zo weinig over om lol om te hebben. En de lol weegt dan op een gegeven moment niet meer op tegen de pijn.
zaterdag 16 februari 2008 om 13:48
quote:rosanna08 schreef op 16 februari 2008 @ 12:55:
als ik heel erg eerlijk ben dan zou ik het wel moeilijk vinden als de man waar ik verliefd op werd een bloedmooie vriendin heeft
Niet omdat ik zou denken, het zal wel een prostituee zijn, maar meer wat the ???? is he doing with me? Maar dat is mijn eigen onzekerheid. Ik zou haar wel willen ontmoeten, we hebben i.i.g dezelfde ideeen over 1 persoon.
Een van mijn beste vrienden is een man die net als ik single is en ik moet eerlijk zeggen dat ik me soms wel eens zorgen maak over die vriendschap wanneer hij een vriendin zou krijgen. Er zal dan toch iets in die vriendschap veranderen en zal ik niet meer op de eerste plaats komen. Zo hoort het ook, maar het is wel moeilijk om een stapje terug te doenDeze man is echt, en niet om lullig te doen, zeer onaantrekkelijk. Wel aardig. Dus ik zou eerder denken: wat zou zo'n bloedmooi meisje met mijn vent willen?
als ik heel erg eerlijk ben dan zou ik het wel moeilijk vinden als de man waar ik verliefd op werd een bloedmooie vriendin heeft
Niet omdat ik zou denken, het zal wel een prostituee zijn, maar meer wat the ???? is he doing with me? Maar dat is mijn eigen onzekerheid. Ik zou haar wel willen ontmoeten, we hebben i.i.g dezelfde ideeen over 1 persoon.
Een van mijn beste vrienden is een man die net als ik single is en ik moet eerlijk zeggen dat ik me soms wel eens zorgen maak over die vriendschap wanneer hij een vriendin zou krijgen. Er zal dan toch iets in die vriendschap veranderen en zal ik niet meer op de eerste plaats komen. Zo hoort het ook, maar het is wel moeilijk om een stapje terug te doenDeze man is echt, en niet om lullig te doen, zeer onaantrekkelijk. Wel aardig. Dus ik zou eerder denken: wat zou zo'n bloedmooi meisje met mijn vent willen?
zaterdag 16 februari 2008 om 13:50
quote:korenwolf schreef op 16 februari 2008 @ 13:48:
[...]
Nee, iemand IS geen depressie, en juist daarom is het zo moeilijk om een vriendschap te verbreken. Omdat je ziet wat een fantastisch persoon iemand is, maar dat je tegelijk ziet dat het in de praktijk niet gaat.
Het is zoals Fv zegt, als vriend X tegen mij zegt: "niemand houd van mij", dan denk ik: maar ik hou toch van je? Dat heb ik je vandaag nog een keer of drie verteld en laten zien. Kun je mij direct bij het vuilnis zetten of zo? Ben ik zo mislukt dat het niet telt? Breng ik het niet goed over, ben ik contactgestoord, leef ik in een parallel universum?
Als alles, echt alles wat ik voorstel wordt afgewezen door Vriend X omdat hij het niet op kan brengen, dan blijft er zo weinig over om lol om te hebben. En de lol weegt dan op een gegeven moment niet meer op tegen de pijn.
Bedankt voor die eye-opener Korenwolf. Zit ik hier weer te sniffen, omdat ik me daar ook zo ontzettend schuldig aan maak. Mijn ouders houden van me, mijn kleine groepje vrienden houden van me...en toch zeg ik dat telkens. Stom, zo stom. En gemeen. Egocentrisch, egoistisch.
*zo word ik nooit een goede psycholoog*
[...]
Nee, iemand IS geen depressie, en juist daarom is het zo moeilijk om een vriendschap te verbreken. Omdat je ziet wat een fantastisch persoon iemand is, maar dat je tegelijk ziet dat het in de praktijk niet gaat.
Het is zoals Fv zegt, als vriend X tegen mij zegt: "niemand houd van mij", dan denk ik: maar ik hou toch van je? Dat heb ik je vandaag nog een keer of drie verteld en laten zien. Kun je mij direct bij het vuilnis zetten of zo? Ben ik zo mislukt dat het niet telt? Breng ik het niet goed over, ben ik contactgestoord, leef ik in een parallel universum?
Als alles, echt alles wat ik voorstel wordt afgewezen door Vriend X omdat hij het niet op kan brengen, dan blijft er zo weinig over om lol om te hebben. En de lol weegt dan op een gegeven moment niet meer op tegen de pijn.
Bedankt voor die eye-opener Korenwolf. Zit ik hier weer te sniffen, omdat ik me daar ook zo ontzettend schuldig aan maak. Mijn ouders houden van me, mijn kleine groepje vrienden houden van me...en toch zeg ik dat telkens. Stom, zo stom. En gemeen. Egocentrisch, egoistisch.
*zo word ik nooit een goede psycholoog*
zaterdag 16 februari 2008 om 13:53
quote:Mariannanas schreef op 16 februari 2008 @ 12:51:
Eens met Minny's laatste post: je hébt dus kennelijk wel vrienden! Felicia en Mastermind, nou, een mens kan mindere vrienden hebben, hoor
.
Digi: ik denk dat de dingen die jij zoekt in een vriendschap volstrekt normaal zijn. Althans: ik vind de verwachtingen die jij hebt van échte vriendschap volstrekt normaal, zo zien mijn vriendschappen er ook uit.
De basisvoorwaarde voor vriendschap is gelijkwaardigheid. En bij jou wringt de schoen volgens mij juist daar: ik zie jou continu jezelf naar beneden halen, bedenken wat mensen van jou denken (hoer, psychoot, zwak, gek - you name it) en daarmee verstoor je een eventuele balans/gelijkwaardigheid al bij voorbaat.
Als ik jou IRL zou tegenkomen en je zou me direct vertellen dat je escort bent, zou ik dat voor kennisgeving aannemen en niet wegrennen. Als je in een later stadium van de vriendschap zou vertellen dat je ernstig depressief bent, zou ik nog steeds niet wegrennen. Ook niet als je zou vertellen dat je jezelf soms snijdt, of dat je suicidaal bent (geweest).
Wat mij wél zou laten wegrennen is jouw beeld van jezelf. Hoer, zwak, gek etc. Nu begrijp ik wel dat een beeld van jezelf veranderen niet zo eenvoudig is), maar werk daar eerst aan, voordat je je in de wereld van vriendschappen stort. Jij bent Digitalis, gewoon een leuke meid die iets te bieden heeft in een vriendschap. O ja, en toevallig ben je ook escort en heb je wat psyschische problemen, maar je BENT niet je ziekte en je BENT geen hoer.
Hmmmm, moeilijk om te tikken wat ik nou eigenlijk wil zeggen, hopelijk snap je wat ik bedoel.Ik begrijp wat je wil zeggen. 't Is ook heel moeilijk om je zelfbeeld te veranderen. Want mensen zeggen vaak zat dat ze me een leuke meid vinden, maar ik ben een achterdochtig persoon. Ik zeg het zelf ook vaak tegen anderen, hoor. En dat meen ik dan ook. Ik heb zo lang een laag zelfbeeld gehad omdat ik in mijn puberteit ontzettend veel problemen heb gehad en een masker heb gecreeerd dat haast niet meer van mijn gezicht is weg te trekken. Maar ja, hoe zit dat toch he. Ik denk toch dat de meeste mensen hun zelfbeeld laten afhangen van anderen, of van succes. En dan kom ik er een beetje belabberd vanaf. Hm, wel allemaal voer voor mijn gesprek van dinsdag met de psychiater.
Eens met Minny's laatste post: je hébt dus kennelijk wel vrienden! Felicia en Mastermind, nou, een mens kan mindere vrienden hebben, hoor
.Digi: ik denk dat de dingen die jij zoekt in een vriendschap volstrekt normaal zijn. Althans: ik vind de verwachtingen die jij hebt van échte vriendschap volstrekt normaal, zo zien mijn vriendschappen er ook uit.
De basisvoorwaarde voor vriendschap is gelijkwaardigheid. En bij jou wringt de schoen volgens mij juist daar: ik zie jou continu jezelf naar beneden halen, bedenken wat mensen van jou denken (hoer, psychoot, zwak, gek - you name it) en daarmee verstoor je een eventuele balans/gelijkwaardigheid al bij voorbaat.
Als ik jou IRL zou tegenkomen en je zou me direct vertellen dat je escort bent, zou ik dat voor kennisgeving aannemen en niet wegrennen. Als je in een later stadium van de vriendschap zou vertellen dat je ernstig depressief bent, zou ik nog steeds niet wegrennen. Ook niet als je zou vertellen dat je jezelf soms snijdt, of dat je suicidaal bent (geweest).
Wat mij wél zou laten wegrennen is jouw beeld van jezelf. Hoer, zwak, gek etc. Nu begrijp ik wel dat een beeld van jezelf veranderen niet zo eenvoudig is
), maar werk daar eerst aan, voordat je je in de wereld van vriendschappen stort. Jij bent Digitalis, gewoon een leuke meid die iets te bieden heeft in een vriendschap. O ja, en toevallig ben je ook escort en heb je wat psyschische problemen, maar je BENT niet je ziekte en je BENT geen hoer.Hmmmm, moeilijk om te tikken wat ik nou eigenlijk wil zeggen, hopelijk snap je wat ik bedoel.Ik begrijp wat je wil zeggen. 't Is ook heel moeilijk om je zelfbeeld te veranderen. Want mensen zeggen vaak zat dat ze me een leuke meid vinden, maar ik ben een achterdochtig persoon. Ik zeg het zelf ook vaak tegen anderen, hoor. En dat meen ik dan ook. Ik heb zo lang een laag zelfbeeld gehad omdat ik in mijn puberteit ontzettend veel problemen heb gehad en een masker heb gecreeerd dat haast niet meer van mijn gezicht is weg te trekken. Maar ja, hoe zit dat toch he. Ik denk toch dat de meeste mensen hun zelfbeeld laten afhangen van anderen, of van succes. En dan kom ik er een beetje belabberd vanaf. Hm, wel allemaal voer voor mijn gesprek van dinsdag met de psychiater.
zaterdag 16 februari 2008 om 13:55
quote:korenwolf schreef op 16 februari 2008 @ 10:40:
[...]
Ha, dat lijkt me leuk! Waar is jouw Appie? Dan ga ik daar voortaan fruit kopen. (5 kilo is wel veel zeg, hoe krijg je het weg...)
rotterdam...
maar op de markt ben ik nog erger.. net thuis gekomen met 10 kilo fruit... beetje fruit tik zeg maar!
[...]
Ha, dat lijkt me leuk! Waar is jouw Appie? Dan ga ik daar voortaan fruit kopen. (5 kilo is wel veel zeg, hoe krijg je het weg...)
rotterdam...
maar op de markt ben ik nog erger.. net thuis gekomen met 10 kilo fruit... beetje fruit tik zeg maar!
zaterdag 16 februari 2008 om 13:59
Doet me trouwens denken aan een jongen met wie ik deze zomer een tijdje omging (een relatie wil ik het niet noemen)
hij vertelde vrij snel dat hij aan de AD was. Mijn reactie: Joh, dat zijn zoveel mensen in de UK (1 op de 5), dus zo gek is dat niet hoor. Ik nam het meer ter kennis geving aan. Toch werd het later een probleem. Niet omdat hij aan de AD was, dat maakte me echt niet uit, maar meer omdat hij zich er zo voor schaamde en het er elke keer weer heel slachtofferig over had. "Je zult me wel niet willen, want ik slik anti-depressiva" etc. Tja, dan kan ik 100 keer zeggen dat het me niks uitmaakt, maar op een gegeen moment werd ik daar wel moe van. Want dat kon ik niet voor hem oplossen, dat beeld dat hij van zichzelf had. We zijn nog wel een soort van vrienden, mar op een laag pitje. Die heb je tenslotte ook.
hij vertelde vrij snel dat hij aan de AD was. Mijn reactie: Joh, dat zijn zoveel mensen in de UK (1 op de 5), dus zo gek is dat niet hoor. Ik nam het meer ter kennis geving aan. Toch werd het later een probleem. Niet omdat hij aan de AD was, dat maakte me echt niet uit, maar meer omdat hij zich er zo voor schaamde en het er elke keer weer heel slachtofferig over had. "Je zult me wel niet willen, want ik slik anti-depressiva" etc. Tja, dan kan ik 100 keer zeggen dat het me niks uitmaakt, maar op een gegeen moment werd ik daar wel moe van. Want dat kon ik niet voor hem oplossen, dat beeld dat hij van zichzelf had. We zijn nog wel een soort van vrienden, mar op een laag pitje. Die heb je tenslotte ook.
zaterdag 16 februari 2008 om 13:59
quote:heejhallo schreef op 16 februari 2008 @ 13:36:
Heb niet alles gelezen, dus missciehn herhaal ik nu wel wat andere mensen zeggen, maar dat risico neem ik dan maar. Even een paar gedachten van mij..
Mijn motto is (en dat komt misschien ook wel omdat ik meerdere keren een tijd 'van huis' ben geweest in verschillende landen en vaak 'opnieuw' heb moeten beginen):" mensen komen en gaan in je leven". Ik geloof niet zo in vriendschappen die een leven duren. Nou ja, het kan zeker wel, maar het is geen ramp voor mij als dingen over gaan. Ik vind dat het soms teveel geidialiseerd wordt. Ikzelf groei een bepaalde kant op en kan niet verwachten van anderen dat ze met me mee gaan. Net als ondersom ook niet. Sommige mensen heb je misschien maar een dag in je leven, anderen jaren, weer anderen iets daar tussen. En het gaat erom dat je van de tijd samen het beste maakt.
Misschien klinkt dit vaag, maar zo zie ik het echt. en de tijd die ik samen met een vriend of vriendin heb, vind ik een voorrecht.
Ik wordt in mijn omgeving gezien als een erg sociaal persoon en denk dat ik dat ook wel ben. Zet me naast iemand neer op een partijtje, dineetje of in de bus en ik kan altijd wel een praatje maken. Gewoon door vragen te stellen en te luisteren. Niet omdat dat mijn 'trucje' is, maar omdat ik gewoon snel nieuwsgierig ben. Dus als iemand verteld wat zijn/haar beroep is ofzo, denk ik al snel "Goh, hoe zou dat zijn, zo'n beroep hoe is die persoon er op gekomen dat te gaan doen, hadden ze vroeger ook gedacht dit te worden etc"..en daar vraag ik dan naar. In een projectgroep waar ik in werkte zei iemand eens: Jij krijgt iedereen altijd zo lekker op gang, ook de stillen van een groep. Als dat in je persoonlijkheid zit, dan is het denk ik makkelijk contacten maken.
Maar contact is nog geen vriendschap, dat snap ik ook wel. Toch onstaat er nooit een vriendschap, als je ook geen contact legt. Was er niet een of ander onderzoekje dat aantoonde dat Amerikaanse studenten die in 'studenthalls' woonden dat degenen die het dicht bij het trappenhuis woonden, en dus de meeste menselijke verkeer langs hun deur kregen, eindigden met meer vrienden. Gewoon, omdat ze met meer 'randon' mensen praatjes maakten.)
Vedrder ben ik niet veeleisend. Hoewel eigenlijk ook juist wel. Hoe ik dat bedoel? Ik ben niet veeleisend in intelligentie, beroep, muzieksmaak (we zijn tenslotte geen 14 meer), politieke voorkeur, geloof, whatever. Onder mijn goede vriendenkring bevinden zich iemand die binnenkort het klooster ingaat en een internationaal advocaat. Zijn wel een beetje de extremen hoor.
Wel ben ik veeleisend in of ik iemand oprecht vind overkomen. Mensen met een negatieve houding, die komen er bij mij 'niet in' (niet in mijn leven). En dat heeft alleen maar te maken met de indruk die je van iemand krijgt wanneer je met ze praat/tijd doorbrengt.
Verder denk ik ook dat je nooit van ene ander kan verwachten dat ze je problemen oplossen. In de openingspost vraag TO zich af of problemen minder erg zouden zijn met meer vrienden. De vraagstelling zou moeten zijn (imho) "zou ikzelf beter met mijn problemen om kunnen gaan als ik meer vrienden had?" Je kan niet van een ander verwachten om jou problemen op te lossen, vind ik. Ik was een tijdje terug erg teleurgesteld in een vriendin. Tot ik erachter kwam dat zij eignelijk niet veel verkeerd had gedaan, maar dat ze gewoon zichzelf was geweest. Het probleem was dat ik MIJN verwachtingen en 'standaarden' op haar geprojecteerd had. En zij is nou eenmaal anders dan ik. OK, dit gaat ook niet om een geval van oplichting o.i.d. Maar toch, omdat zij andere omgangs normen heeft dan ik, maakt haar nog niet tot een slechte vriendin, of iemand met slechte intenties.
Tot slot is de vriendschap met jezelf het belangrijkste, hoe cliche het ook klinkt. er was een tijd terug een leuk topic over 'hoe is de relatie met jezelf'. Misschien staat het nog ergens.
Dat was idd een betere openingspost geweest, want zo bedoelde ik het ook. Ik vraag niemand (behalve professionals) om mijn ziekte op te lossen. Dat zou helemaal verkeerd zijn en onmogelijk.
Overigens leg ik ook heel erg makkelijk contacten. Ik ben de gangmaker, de leider, het middelpunt. Toch hebben de andere leden van de groep een betere band met elkaar dan met mij. Hoe verander je zoiets? Ik woon alweer drie jaar hier, en zit er nog wel eventjes. Ik heb ook in andere landen gewoond, en ja, mensen komen en gaan. Maar het lijkt me zo cool om echt een paar mensen in je leven te hebben die altijd bij je blijven. Als ik over twee jaar zou verhuizen, denk ik dat niemand nog contact met me blijft zoeken. Op dit moment denk ik dat dan. En dat vind ik erg. Misschien is dat zwak, maar ik vind het erg.
Heb niet alles gelezen, dus missciehn herhaal ik nu wel wat andere mensen zeggen, maar dat risico neem ik dan maar. Even een paar gedachten van mij..
Mijn motto is (en dat komt misschien ook wel omdat ik meerdere keren een tijd 'van huis' ben geweest in verschillende landen en vaak 'opnieuw' heb moeten beginen):" mensen komen en gaan in je leven". Ik geloof niet zo in vriendschappen die een leven duren. Nou ja, het kan zeker wel, maar het is geen ramp voor mij als dingen over gaan. Ik vind dat het soms teveel geidialiseerd wordt. Ikzelf groei een bepaalde kant op en kan niet verwachten van anderen dat ze met me mee gaan. Net als ondersom ook niet. Sommige mensen heb je misschien maar een dag in je leven, anderen jaren, weer anderen iets daar tussen. En het gaat erom dat je van de tijd samen het beste maakt.
Misschien klinkt dit vaag, maar zo zie ik het echt. en de tijd die ik samen met een vriend of vriendin heb, vind ik een voorrecht.
Ik wordt in mijn omgeving gezien als een erg sociaal persoon en denk dat ik dat ook wel ben. Zet me naast iemand neer op een partijtje, dineetje of in de bus en ik kan altijd wel een praatje maken. Gewoon door vragen te stellen en te luisteren. Niet omdat dat mijn 'trucje' is, maar omdat ik gewoon snel nieuwsgierig ben. Dus als iemand verteld wat zijn/haar beroep is ofzo, denk ik al snel "Goh, hoe zou dat zijn, zo'n beroep hoe is die persoon er op gekomen dat te gaan doen, hadden ze vroeger ook gedacht dit te worden etc"..en daar vraag ik dan naar. In een projectgroep waar ik in werkte zei iemand eens: Jij krijgt iedereen altijd zo lekker op gang, ook de stillen van een groep. Als dat in je persoonlijkheid zit, dan is het denk ik makkelijk contacten maken.
Maar contact is nog geen vriendschap, dat snap ik ook wel. Toch onstaat er nooit een vriendschap, als je ook geen contact legt. Was er niet een of ander onderzoekje dat aantoonde dat Amerikaanse studenten die in 'studenthalls' woonden dat degenen die het dicht bij het trappenhuis woonden, en dus de meeste menselijke verkeer langs hun deur kregen, eindigden met meer vrienden. Gewoon, omdat ze met meer 'randon' mensen praatjes maakten.)
Vedrder ben ik niet veeleisend. Hoewel eigenlijk ook juist wel. Hoe ik dat bedoel? Ik ben niet veeleisend in intelligentie, beroep, muzieksmaak (we zijn tenslotte geen 14 meer), politieke voorkeur, geloof, whatever. Onder mijn goede vriendenkring bevinden zich iemand die binnenkort het klooster ingaat en een internationaal advocaat. Zijn wel een beetje de extremen hoor.
Wel ben ik veeleisend in of ik iemand oprecht vind overkomen. Mensen met een negatieve houding, die komen er bij mij 'niet in' (niet in mijn leven). En dat heeft alleen maar te maken met de indruk die je van iemand krijgt wanneer je met ze praat/tijd doorbrengt.
Verder denk ik ook dat je nooit van ene ander kan verwachten dat ze je problemen oplossen. In de openingspost vraag TO zich af of problemen minder erg zouden zijn met meer vrienden. De vraagstelling zou moeten zijn (imho) "zou ikzelf beter met mijn problemen om kunnen gaan als ik meer vrienden had?" Je kan niet van een ander verwachten om jou problemen op te lossen, vind ik. Ik was een tijdje terug erg teleurgesteld in een vriendin. Tot ik erachter kwam dat zij eignelijk niet veel verkeerd had gedaan, maar dat ze gewoon zichzelf was geweest. Het probleem was dat ik MIJN verwachtingen en 'standaarden' op haar geprojecteerd had. En zij is nou eenmaal anders dan ik. OK, dit gaat ook niet om een geval van oplichting o.i.d. Maar toch, omdat zij andere omgangs normen heeft dan ik, maakt haar nog niet tot een slechte vriendin, of iemand met slechte intenties.
Tot slot is de vriendschap met jezelf het belangrijkste, hoe cliche het ook klinkt. er was een tijd terug een leuk topic over 'hoe is de relatie met jezelf'. Misschien staat het nog ergens.
Dat was idd een betere openingspost geweest, want zo bedoelde ik het ook. Ik vraag niemand (behalve professionals) om mijn ziekte op te lossen. Dat zou helemaal verkeerd zijn en onmogelijk.
Overigens leg ik ook heel erg makkelijk contacten. Ik ben de gangmaker, de leider, het middelpunt. Toch hebben de andere leden van de groep een betere band met elkaar dan met mij. Hoe verander je zoiets? Ik woon alweer drie jaar hier, en zit er nog wel eventjes. Ik heb ook in andere landen gewoond, en ja, mensen komen en gaan. Maar het lijkt me zo cool om echt een paar mensen in je leven te hebben die altijd bij je blijven. Als ik over twee jaar zou verhuizen, denk ik dat niemand nog contact met me blijft zoeken. Op dit moment denk ik dat dan. En dat vind ik erg. Misschien is dat zwak, maar ik vind het erg.
zaterdag 16 februari 2008 om 14:01
quote:lindy schreef op 16 februari 2008 @ 13:50:
Yep, Korenwolf. Zulke mensen zien alleen maar het negatieve. Over het positieve praten (of lezen) ze heen. Dodelijk vermoeiend, en ergens ook heel kinderachtig.Da's waar. Mag ik zeggen, in het kader van kinderachtig doen, dat ik me nu erg schaam? En dat ik dat echt ten volle ga proberen dat te veranderen?
Yep, Korenwolf. Zulke mensen zien alleen maar het negatieve. Over het positieve praten (of lezen) ze heen. Dodelijk vermoeiend, en ergens ook heel kinderachtig.Da's waar. Mag ik zeggen, in het kader van kinderachtig doen, dat ik me nu erg schaam? En dat ik dat echt ten volle ga proberen dat te veranderen?
zaterdag 16 februari 2008 om 14:05
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 13:59:
[...]
Dat was idd een betere openingspost geweest, want zo bedoelde ik het ook. Ik vraag niemand (behalve professionals) om mijn ziekte op te lossen. Dat zou helemaal verkeerd zijn en onmogelijk.
Overigens leg ik ook heel erg makkelijk contacten. Ik ben de gangmaker, de leider, het middelpunt. Toch hebben de andere leden van de groep een betere band met elkaar dan met mij.
Hoe weet je dat? dat weet je nooit. Ik snap de gedachte hoor, heb ik zelf ook vaak genoeg, maar dan besef ik me dat ik in een 'het gras is groener' modus aan het denken ben en stop daarmee. Want dat weet je niet. Bovendien, al is de band tussen anderen goed, dan hoeft dat helemaal niks af te doen aan de relatie die jij met een van de andere zou hebben, of zou kunnen hebben
Hoe verander je zoiets? Ik woon alweer drie jaar hier, en zit er nog wel eventjes. Ik heb ook in andere landen gewoond, en ja, mensen komen en gaan. Maar het lijkt me zo cool om echt een paar mensen in je leven te hebben die altijd bij je blijven.
Natuurlijk is dat fijn. Maar in hoeverre heb je dat zelf in de hand? Misschien komt er morgen eentje onder de bus (nare gedachte, sorry) en dan zijn ze ook weg. Of veranderen ze ineens als een blad aan de boom en gaan bij een enge sekte en willen je nooit meer zien. Heb je helemaal niet in de hand. Dus ernaar verlangen is begrijpelijk, maar eignelijk niet produktief. want de garantie heb je gewoon niet.
Als ik over twee jaar zou verhuizen, denk ik dat niemand nog contact met me blijft zoeken. Op dit moment denk ik dat dan. En dat vind ik erg. Misschien is dat zwak, maar ik vind het erg.Ik vind dat niet zwak hoor. Ik denk dat we dat allemaal wel eens hebben. Maar zoals ik al zei; Je kan niet in de toekomst kijken, dus waarom zou je er bang voor zijn dan mensen weggaan? Geniet van de tijd die je samen hebt.
[...]
Dat was idd een betere openingspost geweest, want zo bedoelde ik het ook. Ik vraag niemand (behalve professionals) om mijn ziekte op te lossen. Dat zou helemaal verkeerd zijn en onmogelijk.
Overigens leg ik ook heel erg makkelijk contacten. Ik ben de gangmaker, de leider, het middelpunt. Toch hebben de andere leden van de groep een betere band met elkaar dan met mij.
Hoe weet je dat? dat weet je nooit. Ik snap de gedachte hoor, heb ik zelf ook vaak genoeg, maar dan besef ik me dat ik in een 'het gras is groener' modus aan het denken ben en stop daarmee. Want dat weet je niet. Bovendien, al is de band tussen anderen goed, dan hoeft dat helemaal niks af te doen aan de relatie die jij met een van de andere zou hebben, of zou kunnen hebben
Hoe verander je zoiets? Ik woon alweer drie jaar hier, en zit er nog wel eventjes. Ik heb ook in andere landen gewoond, en ja, mensen komen en gaan. Maar het lijkt me zo cool om echt een paar mensen in je leven te hebben die altijd bij je blijven.
Natuurlijk is dat fijn. Maar in hoeverre heb je dat zelf in de hand? Misschien komt er morgen eentje onder de bus (nare gedachte, sorry) en dan zijn ze ook weg. Of veranderen ze ineens als een blad aan de boom en gaan bij een enge sekte en willen je nooit meer zien. Heb je helemaal niet in de hand. Dus ernaar verlangen is begrijpelijk, maar eignelijk niet produktief. want de garantie heb je gewoon niet.
Als ik over twee jaar zou verhuizen, denk ik dat niemand nog contact met me blijft zoeken. Op dit moment denk ik dat dan. En dat vind ik erg. Misschien is dat zwak, maar ik vind het erg.Ik vind dat niet zwak hoor. Ik denk dat we dat allemaal wel eens hebben. Maar zoals ik al zei; Je kan niet in de toekomst kijken, dus waarom zou je er bang voor zijn dan mensen weggaan? Geniet van de tijd die je samen hebt.
zaterdag 16 februari 2008 om 14:07
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 13:50:
[...]
Bedankt voor die eye-opener Korenwolf. Zit ik hier weer te sniffen, omdat ik me daar ook zo ontzettend schuldig aan maak. Mijn ouders houden van me, mijn kleine groepje vrienden houden van me...en toch zeg ik dat telkens. Stom, zo stom. En gemeen. Egocentrisch, egoistisch.
*zo word ik nooit een goede psycholoog*
iedereen heeft af en toe een eye-opener nodig digi, ga je daar nou niet schuldig over voelen, het geeft alleen maar aan dat je een mens bent en geen super-woman!
Ik krijg soms het idee dat je vooral het grote geheel ziet en dan voorbij gaat aan de "kleinere " dingen die er wel zijn zoals je ouders en de paar vrienden die er wel zijn. Ik herken dat wel een beetje. Als iemand aan mij vraagt hoeveel vrienden ik heb, vind ik het vaak lastig om te zeggen dat ik er "maar" 2 heb en een paar kennissen. Op een of andere manier heb ik dan toch het idee dat ik dan een loser ben. Alsof je beter of meer de moeite waard bent als je veel vrienden hebt.
[...]
Bedankt voor die eye-opener Korenwolf. Zit ik hier weer te sniffen, omdat ik me daar ook zo ontzettend schuldig aan maak. Mijn ouders houden van me, mijn kleine groepje vrienden houden van me...en toch zeg ik dat telkens. Stom, zo stom. En gemeen. Egocentrisch, egoistisch.
*zo word ik nooit een goede psycholoog*
iedereen heeft af en toe een eye-opener nodig digi, ga je daar nou niet schuldig over voelen, het geeft alleen maar aan dat je een mens bent en geen super-woman!
Ik krijg soms het idee dat je vooral het grote geheel ziet en dan voorbij gaat aan de "kleinere " dingen die er wel zijn zoals je ouders en de paar vrienden die er wel zijn. Ik herken dat wel een beetje. Als iemand aan mij vraagt hoeveel vrienden ik heb, vind ik het vaak lastig om te zeggen dat ik er "maar" 2 heb en een paar kennissen. Op een of andere manier heb ik dan toch het idee dat ik dan een loser ben. Alsof je beter of meer de moeite waard bent als je veel vrienden hebt.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 14:10
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 13:53:
[...]
Ik begrijp wat je wil zeggen. 't Is ook heel moeilijk om je zelfbeeld te veranderen. Want mensen zeggen vaak zat dat ze me een leuke meid vinden, maar ik ben een achterdochtig persoon. Ik zeg het zelf ook vaak tegen anderen, hoor. En dat meen ik dan ook. Ik heb zo lang een laag zelfbeeld gehad omdat ik in mijn puberteit ontzettend veel problemen heb gehad en een masker heb gecreeerd dat haast niet meer van mijn gezicht is weg te trekken. Maar ja, hoe zit dat toch he. Ik denk toch dat de meeste mensen hun zelfbeeld laten afhangen van anderen, of van succes. En dan kom ik er een beetje belabberd vanaf. Hm, wel allemaal voer voor mijn gesprek van dinsdag met de psychiater.
Ja, de meeste mensen laten misschien wel hun zelfbeeld afhangen van anderen of van successen, maar dat zijn doorgaans niet de leukste mensen. Maar gesteld nou dat dat de manier is om je zelfbeeld te verbeteren (en nee, naar mijn mening is het niet de juiste manier, maar just for argument's sake): waarom doe jij dat dan niet? Je zegt zelf dat veel mensen jou een leuk mens vinden en je kunt zelf ook wel een aantal successen opnoemen die jij geboekt hebt in je leven. Ik zie jou heel vaak benoemen in je postings waarom jij jezelf een leuk mens vindt, waarom VOEL je dat dan niet? Wat maakt dat jij zo zelf-destructief bezig bent? Waarom heb jij zo'n moeite met zelf-acceptatie?
Hoef je niet aan mij te beantwoorden, hoor, maar dat zijn wel aardige vragen om mee te nemen in je sessies.
[...]
Ik begrijp wat je wil zeggen. 't Is ook heel moeilijk om je zelfbeeld te veranderen. Want mensen zeggen vaak zat dat ze me een leuke meid vinden, maar ik ben een achterdochtig persoon. Ik zeg het zelf ook vaak tegen anderen, hoor. En dat meen ik dan ook. Ik heb zo lang een laag zelfbeeld gehad omdat ik in mijn puberteit ontzettend veel problemen heb gehad en een masker heb gecreeerd dat haast niet meer van mijn gezicht is weg te trekken. Maar ja, hoe zit dat toch he. Ik denk toch dat de meeste mensen hun zelfbeeld laten afhangen van anderen, of van succes. En dan kom ik er een beetje belabberd vanaf. Hm, wel allemaal voer voor mijn gesprek van dinsdag met de psychiater.
Ja, de meeste mensen laten misschien wel hun zelfbeeld afhangen van anderen of van successen, maar dat zijn doorgaans niet de leukste mensen. Maar gesteld nou dat dat de manier is om je zelfbeeld te verbeteren (en nee, naar mijn mening is het niet de juiste manier, maar just for argument's sake): waarom doe jij dat dan niet? Je zegt zelf dat veel mensen jou een leuk mens vinden en je kunt zelf ook wel een aantal successen opnoemen die jij geboekt hebt in je leven. Ik zie jou heel vaak benoemen in je postings waarom jij jezelf een leuk mens vindt, waarom VOEL je dat dan niet? Wat maakt dat jij zo zelf-destructief bezig bent? Waarom heb jij zo'n moeite met zelf-acceptatie?
Hoef je niet aan mij te beantwoorden, hoor, maar dat zijn wel aardige vragen om mee te nemen in je sessies.
.
zaterdag 16 februari 2008 om 14:13
quote:lindy schreef op 16 februari 2008 @ 14:06:
Volgens mij heb je dat al vaker gezegd. De bal ligt bij jou, dus probeer 'm niet bij een ander neer te leggen. Schaamte, daar heb jij alleen maar last van, daar voel ik helemaal niks van. Dat hier zo stellen is ook een vorm van manipulatie, maar dat heb je vast al eerder gehoord.
Dat is geen vorm van manipulatie, want ik schaam me echt. Zou jij je niet schamen dan? Ik leg de bal niet bij jou of bij iemand anders neer, ik zit hier vrolijk te voetballen met die bal. Ik zeg toch dat ik en niemand anders verantwoordelijk is voor mijn daden in heden, verleden en toekomst? Als ik zeg dat ik me schaam, is het manipulatie, als ik zeg: ok, dan zeg ik dat niet meer, is dat dan ook manipulatie? Dan weet ik het ook eventjes niet meer hoor.
Maar goed: ik schaam me, maar leer er mee om te gaan. En die schaamte gaat over die drie maanden geleden gebeurtenis. En daar mag ik mij terecht voor schamen.
Volgens mij heb je dat al vaker gezegd. De bal ligt bij jou, dus probeer 'm niet bij een ander neer te leggen. Schaamte, daar heb jij alleen maar last van, daar voel ik helemaal niks van. Dat hier zo stellen is ook een vorm van manipulatie, maar dat heb je vast al eerder gehoord.
Dat is geen vorm van manipulatie, want ik schaam me echt. Zou jij je niet schamen dan? Ik leg de bal niet bij jou of bij iemand anders neer, ik zit hier vrolijk te voetballen met die bal. Ik zeg toch dat ik en niemand anders verantwoordelijk is voor mijn daden in heden, verleden en toekomst? Als ik zeg dat ik me schaam, is het manipulatie, als ik zeg: ok, dan zeg ik dat niet meer, is dat dan ook manipulatie? Dan weet ik het ook eventjes niet meer hoor.
Maar goed: ik schaam me, maar leer er mee om te gaan. En die schaamte gaat over die drie maanden geleden gebeurtenis. En daar mag ik mij terecht voor schamen.
zaterdag 16 februari 2008 om 14:14
quote:rosanna08 schreef op 16 februari 2008 @ 14:07:
[...]
Ik krijg soms het idee dat je vooral het grote geheel ziet en dan voorbij gaat aan de "kleinere " dingen die er wel zijn zoals je ouders en de paar vrienden die er wel zijn. Ik herken dat wel een beetje. Als iemand aan mij vraagt hoeveel vrienden ik heb, vind ik het vaak lastig om te zeggen dat ik er "maar" 2 heb en een paar kennissen. Op een of andere manier heb ik dan toch het idee dat ik dan een loser ben. Alsof je beter of meer de moeite waard bent als je veel vrienden hebt.
Inderdaad, er is een soort van mythe van 'succes' in ons moderne leven. Maar als jij nou hele mooie dingen met je 2 vriendinnen hebt gedaan, fijne herinneren hebt gemaakt, groot leed en klein leed hebt gedeeld, nou, dat is toch fantastisch?
Overigens snap ik nooit als mensen aan me vragen hoeveel vrienden ik heb. waarom is dat interessant voor jou? Om te vergelijken? Of vraag je het uit interesse?
Zoals ik in een posting boven al zei: Aan een 'gras is groener ergens anders' instelling heb je echt niks.
[...]
Ik krijg soms het idee dat je vooral het grote geheel ziet en dan voorbij gaat aan de "kleinere " dingen die er wel zijn zoals je ouders en de paar vrienden die er wel zijn. Ik herken dat wel een beetje. Als iemand aan mij vraagt hoeveel vrienden ik heb, vind ik het vaak lastig om te zeggen dat ik er "maar" 2 heb en een paar kennissen. Op een of andere manier heb ik dan toch het idee dat ik dan een loser ben. Alsof je beter of meer de moeite waard bent als je veel vrienden hebt.
Inderdaad, er is een soort van mythe van 'succes' in ons moderne leven. Maar als jij nou hele mooie dingen met je 2 vriendinnen hebt gedaan, fijne herinneren hebt gemaakt, groot leed en klein leed hebt gedeeld, nou, dat is toch fantastisch?
Overigens snap ik nooit als mensen aan me vragen hoeveel vrienden ik heb. waarom is dat interessant voor jou? Om te vergelijken? Of vraag je het uit interesse?
Zoals ik in een posting boven al zei: Aan een 'gras is groener ergens anders' instelling heb je echt niks.
zaterdag 16 februari 2008 om 14:16
Ik ga niet zeggen dat dat niet zwak is en ook niet dat jij er dan belabberd af komt (vorige post) of dat je je niet hoeft te schamen (een aantal posts geleden). Dat zou ik bij vriendinnen namelijk ook maar beperkt doen. Puur omdat het energie kost en echt niets oplevert. Ik herken het wel dat je zoekt naar bevestiging bij andere mensen of vrienden, maar dat maakt mij als mens in ieder geval geen leuker persoon om mee om te gaan. Om het even bij mezelf te houden: toen mijn ouders overleden/ziek waren had ik de neiging om daar zelf behoorlijk op te focussen. Logisch omdat het voor mij heel belangrijk was. Maar hoe belangrijk ook, voor andere mensen is dat een deel van mijn leven, niet van hun leven. Ik had toen best de neiging om, ook als ik nieuwe mensen leerde kennen, het daar over te hebben. Tot op zekere hoogte maakt zoiets je natuurlijk ook 'interessant' (beetje genant om zo op te schrijven en het foute woord, maar ik hoop dat je me begrijpt.), althans dat dacht ik. Maar als je objectief kijkt naar hoe je zelf andere mensen ziet, zijn de negatieve dingen echt niet de zaken waarom je met iemand omgaat. Het levert je misschien op korte termijn wel een soort van interesse en medelijden op (ook aandacht dus), maar op de lange termijn geen vriendschappen. Op het forum zie ik bij jou een beetje hetzelfde. Je vraagt om bevestiging van de dingen die je goed vind aan jezelf en medelijden/steun voor de negatieve dingen die in je leven aan de gang zijn door dat zelf steeds weer naar boven te brengen. Maar wil je niet dat mensen om positieve redenen met je omgaan en die negatieve zaken voor lief nemen?
(ik snap dat je irl heel anders kunt zijn hoor en je moet dit ook niet te zwaar lezen. Ik herkende er alleen gedrag van mezelf in dat bij mij gelukkig heel snel de kop in werd gedrukt door eerlijke vriendinnen )
(ik snap dat je irl heel anders kunt zijn hoor en je moet dit ook niet te zwaar lezen. Ik herkende er alleen gedrag van mezelf in dat bij mij gelukkig heel snel de kop in werd gedrukt door eerlijke vriendinnen )
Dat zeg ik....
