Relaties
alle pijlers
Succesvol echte vriendschappen maken...
donderdag 14 februari 2008 om 15:06
...hoe doe je dat? Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar heb veel te geven. Doe ik ook graag. Toch blijf ik steken op kenissen en oppervlakkige vrienden. Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap), heb ik niet. Nu moe tik bekennen dat ik me niet snel openstel. Ben bang voor afwijzing en het is meermaals erg slecht met me gegaan, en dan lopen mensen weg. Of niet, natuurlijk. Adviezen krijg ik dan wel, in de trant van: DOE er wat aan. Maar ja, ik ben geen mietje en zoek werkelijk overal hulp. Heb dat altijd gedaan ook. Ik zeur niet om problemen, maar moet het soms wel even kwijt. Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
zaterdag 16 februari 2008 om 14:18
"Maar" 2 vriendinnen en een paar kennissen???
Als je 2 échte vriendschappen hebt, dan vind ik daar helemaal niets mis mee. Ik heb meerdere goede vriendinnen, en met ieder van hen deel ik weer iets anders, maar er is er maar 1 die ik beschouw als mijn allerbeste vriendin omdat ik met haar werkelijk alles kan delen. Ze woont ver weg dus we zien elkaar IRL erg weinig en soms is het contact wat minder dan anders, maar samen met mijn man is zij de belangrijkste volwassene in mijn leven.
Als je DAT met twéé vriendinnen deelt, ben je een gezegend mens en in mijn ogen allesbehalve een loser.
Als je 2 échte vriendschappen hebt, dan vind ik daar helemaal niets mis mee. Ik heb meerdere goede vriendinnen, en met ieder van hen deel ik weer iets anders, maar er is er maar 1 die ik beschouw als mijn allerbeste vriendin omdat ik met haar werkelijk alles kan delen. Ze woont ver weg dus we zien elkaar IRL erg weinig en soms is het contact wat minder dan anders, maar samen met mijn man is zij de belangrijkste volwassene in mijn leven.
Als je DAT met twéé vriendinnen deelt, ben je een gezegend mens en in mijn ogen allesbehalve een loser.
.
zaterdag 16 februari 2008 om 14:19
Weet je wat ik me trouwens nu ineesn afvraag????
Ik lees hier al een paar keer dat mensen er teleurgesteld zijn geweest in vriendinnen. Nu denk ik ineens: Misshcien heb ik ook wel eens iemand heel erg teleurgesteld, zonder het te weten!
Heeft iemand anders wel eens een vriendin teleurgesteld? en hoe ging dat dan? En is het nu weer goed? Waarom wel/niet?
Ik lees hier al een paar keer dat mensen er teleurgesteld zijn geweest in vriendinnen. Nu denk ik ineens: Misshcien heb ik ook wel eens iemand heel erg teleurgesteld, zonder het te weten!
Heeft iemand anders wel eens een vriendin teleurgesteld? en hoe ging dat dan? En is het nu weer goed? Waarom wel/niet?
zaterdag 16 februari 2008 om 14:20
Ja Websje, dat heb ik overigens al vaker gezegd (maar door mijn gedrag is dat natuurlijk wel de andere kant op gegaan): ik wil veeeel liever dat mensen mij om een positief iets benaderen. Complimentjes, vragen, leuke dingen, interesse in iets leuks wat ik kan of doe, veel leuker dan: hoe diep zijn je wonden of weetikveelwat. Ik wil het er ook niet meer over hebben, dus mijd ik de psychepijler nu ook (met uitzondering van algemene dingen). Schrijverstopic door mij geopend loopt goed maar die mijd ik ook, want ik schrijf nu voor een website en binnenkort waarschijnlijk voor een andere en de stukjes mogen niet elders geplaatst zijn (al lees ik wel mee voor de tips natuurlijk 
).
).
zaterdag 16 februari 2008 om 14:20
quote:heejhallo schreef op 16 februari 2008 @ 14:14:
[...]
Inderdaad, er is een soort van mythe van 'succes' in ons moderne leven. Maar als jij nou hele mooie dingen met je 2 vriendinnen hebt gedaan, fijne herinneren hebt gemaakt, groot leed en klein leed hebt gedeeld, nou, dat is toch fantastisch?
Overigens snap ik nooit als mensen aan me vragen hoeveel vrienden ik heb. waarom is dat interessant voor jou? Om te vergelijken? Of vraag je het uit interesse?
Zoals ik in een posting boven al zei: Aan een 'gras is groener ergens anders' instelling heb je echt niks.heb je helemaal gelijk in. De verklaring voor mij is dat ik vaak een beetje buiten de groep viel/val waardoor dat een behoorlijk aanslag is op mijn zelfvertrouwen als in "ben ik dan niet leuk/lief/interessant etc genoeg om vriendjes mee te zijn". Vind het soms ook moeilijk om te accepteren dat ik niet door iedereen aardig gevonden word. Wat complete onzin is, omdat ik ook lang niet iedereen aardig vind!
[...]
Inderdaad, er is een soort van mythe van 'succes' in ons moderne leven. Maar als jij nou hele mooie dingen met je 2 vriendinnen hebt gedaan, fijne herinneren hebt gemaakt, groot leed en klein leed hebt gedeeld, nou, dat is toch fantastisch?
Overigens snap ik nooit als mensen aan me vragen hoeveel vrienden ik heb. waarom is dat interessant voor jou? Om te vergelijken? Of vraag je het uit interesse?
Zoals ik in een posting boven al zei: Aan een 'gras is groener ergens anders' instelling heb je echt niks.heb je helemaal gelijk in. De verklaring voor mij is dat ik vaak een beetje buiten de groep viel/val waardoor dat een behoorlijk aanslag is op mijn zelfvertrouwen als in "ben ik dan niet leuk/lief/interessant etc genoeg om vriendjes mee te zijn". Vind het soms ook moeilijk om te accepteren dat ik niet door iedereen aardig gevonden word. Wat complete onzin is, omdat ik ook lang niet iedereen aardig vind!
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 14:21
Heejhallo: absoluut. En dat viel helaas niet meer helemaal goed te maken. Dwz: we zijn nog vriendinnen, maar het zal nooit meer zo hecht worden als het was. In haar geval heb ik daar enorme spijt van, maar was het ook een beetje een combinatie van omstandigheden die ervoor zorgden dat ik er niet voor haar was toen ze dat nodig had.
Dat zeg ik....
zaterdag 16 februari 2008 om 14:22
quote:Mariannanas schreef op 16 februari 2008 @ 14:18:
"Maar" 2 vriendinnen en een paar kennissen???
Als je 2 échte vriendschappen hebt, dan vind ik daar helemaal niets mis mee. Ik heb meerdere goede vriendinnen, en met ieder van hen deel ik weer iets anders, maar er is er maar 1 die ik beschouw als mijn allerbeste vriendin omdat ik met haar werkelijk alles kan delen. Ze woont ver weg dus we zien elkaar IRL erg weinig en soms is het contact wat minder dan anders, maar samen met mijn man is zij de belangrijkste volwassene in mijn leven.
Als je DAT met twéé vriendinnen deelt, ben je een gezegend mens en in mijn ogen allesbehalve een loser.Helemaal mee eens. PLUS dat het niet uit zou maken wat wij van je vinden. JIJ moet jezelf er geen loser om vinden! Als jij hier gelukkig mee bent, dan is dat toch geweldig? En zo niet, waarom ben je er dan niet gelukkig mee? Alleen maar om het feit dat het er 2 zijn en wij zouden dat te weinig vind? (Je kan natuurlijk wel ongelukkig ermee zijn vanwege andere redenen, dat er aan de vriendschap iets schort)
"Maar" 2 vriendinnen en een paar kennissen???
Als je 2 échte vriendschappen hebt, dan vind ik daar helemaal niets mis mee. Ik heb meerdere goede vriendinnen, en met ieder van hen deel ik weer iets anders, maar er is er maar 1 die ik beschouw als mijn allerbeste vriendin omdat ik met haar werkelijk alles kan delen. Ze woont ver weg dus we zien elkaar IRL erg weinig en soms is het contact wat minder dan anders, maar samen met mijn man is zij de belangrijkste volwassene in mijn leven.
Als je DAT met twéé vriendinnen deelt, ben je een gezegend mens en in mijn ogen allesbehalve een loser.Helemaal mee eens. PLUS dat het niet uit zou maken wat wij van je vinden. JIJ moet jezelf er geen loser om vinden! Als jij hier gelukkig mee bent, dan is dat toch geweldig? En zo niet, waarom ben je er dan niet gelukkig mee? Alleen maar om het feit dat het er 2 zijn en wij zouden dat te weinig vind? (Je kan natuurlijk wel ongelukkig ermee zijn vanwege andere redenen, dat er aan de vriendschap iets schort)
zaterdag 16 februari 2008 om 14:28
ik ben ook absoluut heel erg blij met die 2 vrienden daarom staat maar ook tussen " " . Ik roep zelf ook altijd heel hard dat je beter een paar goede vrienden kunt hebben dan een heleboel kennissen, maar als ik dan anderen hoor die wel 10 goede vrienden hebben dan steekt toch mijn onzekerheid de kop op. Natuurlijk kan ik me dan afvragen of dat dan ook vrienden zijn zoals ik vriendschap zie, namelijk idd dat een vriend iemand is waar ik lief en leed mee kan delen en die er voor mij is als ik het moeilijk heb en andersom. Maar ja dan oordeel ik ook weer over een ander
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 14:31
quote:websje schreef op 16 februari 2008 @ 14:21:
Heejhallo: absoluut. En dat viel helaas niet meer helemaal goed te maken. Dwz: we zijn nog vriendinnen, maar het zal nooit meer zo hecht worden als het was. In haar geval heb ik daar enorme spijt van, maar was het ook een beetje een combinatie van omstandigheden die ervoor zorgden dat ik er niet voor haar was toen ze dat nodig had.
Dus heb je het jezelf ook zeg maar 'vergeven'? Ik denk dat ik ook een keer er niet was voor een vriendin die het moeilijk was. Het haaft een tijdje geduurt voordat ik mezelf daarover weer in de ogen kon kijken zeg maar.
Ook moet ik bekennen dat ik me soms 'schuldig voel' om heel egocentrische redenen. Voorbeeld: Een goede vriendin verhuisde pas. Ik hoorde de voglende dag dat wat mensen van haar werk en een gezamelijke vriend haar hadden geholpen met verhuizen. Goh, wat voelde ik me schuldig dat ik niet mijn hulp had aangeboden (was eignelijk een beetje vergeten dat ze ging verhuizen )
Toen besefte ik me dat dit niet de hele waarheid was. Eigenlijk was ik een beetje jaloers. Dat ze mij niet eens nodig had gehad. Waarom kon ik niet gewoon blij zijn voor haar, dat het allemaal zo makkelijk was gegaan en dat ze het goed geregeld had. Dus naast schuldig, voelde ik me eigenlijk een beetje gepasseerd en dacht ik, heel egocentrisch 'wat zal ze wel niet van me denken'. Ohoh.........
Een paar dagen later had ik het er met haar over en we moesten allebei om onze gevoelens lachen. Ze vertelde me dat ze me niet had gevraagd omdat ze wist dat ik het heel druk had en ach, er waren genoeg mensen die al hulp hadden geboden. en dat ze wist dat als ze had gevraagd ik echt wel mijn best had gedaan. Wat ook zo is. Ik geloof dat we concludeerden dat we allebei typjes zijn die ver alles veels te veel nadenken....
Heejhallo: absoluut. En dat viel helaas niet meer helemaal goed te maken. Dwz: we zijn nog vriendinnen, maar het zal nooit meer zo hecht worden als het was. In haar geval heb ik daar enorme spijt van, maar was het ook een beetje een combinatie van omstandigheden die ervoor zorgden dat ik er niet voor haar was toen ze dat nodig had.
Dus heb je het jezelf ook zeg maar 'vergeven'? Ik denk dat ik ook een keer er niet was voor een vriendin die het moeilijk was. Het haaft een tijdje geduurt voordat ik mezelf daarover weer in de ogen kon kijken zeg maar.
Ook moet ik bekennen dat ik me soms 'schuldig voel' om heel egocentrische redenen. Voorbeeld: Een goede vriendin verhuisde pas. Ik hoorde de voglende dag dat wat mensen van haar werk en een gezamelijke vriend haar hadden geholpen met verhuizen. Goh, wat voelde ik me schuldig dat ik niet mijn hulp had aangeboden (was eignelijk een beetje vergeten dat ze ging verhuizen )
Toen besefte ik me dat dit niet de hele waarheid was. Eigenlijk was ik een beetje jaloers. Dat ze mij niet eens nodig had gehad. Waarom kon ik niet gewoon blij zijn voor haar, dat het allemaal zo makkelijk was gegaan en dat ze het goed geregeld had. Dus naast schuldig, voelde ik me eigenlijk een beetje gepasseerd en dacht ik, heel egocentrisch 'wat zal ze wel niet van me denken'. Ohoh.........
Een paar dagen later had ik het er met haar over en we moesten allebei om onze gevoelens lachen. Ze vertelde me dat ze me niet had gevraagd omdat ze wist dat ik het heel druk had en ach, er waren genoeg mensen die al hulp hadden geboden. en dat ze wist dat als ze had gevraagd ik echt wel mijn best had gedaan. Wat ook zo is. Ik geloof dat we concludeerden dat we allebei typjes zijn die ver alles veels te veel nadenken....
zaterdag 16 februari 2008 om 18:04
Digitalis; buiten alles waar je nu doorheen gaat om, zou het niet een goed idee zijn om ook aan je eigenwaarde en gevoelens te werken? Als ik zo je stukken tekst lees, ben je zo ontzettend bezig met wat anderen wel van je zullen denken. Dat is op zich totaal onbelangrijk. Zeker op een forum.
Over je schaamte bijvoorbeeld; voor jouzelf is het het grootst van iedereen. Jij schaamt je voor je acties een tijdje terug. Puur kijkend naar die schaamte, zullen weinig mensen dit interessant vinden hier. We kennen de forummer Digitalis, we kennen niet de persoon erachter (op een enkeling daargelaten). Wij zullen grof gezegd niet wakker liggen van jouw schaamte, jíj doet dit wel. Waarom het jezelf zo moeilijk maken? Je hebt iets gedaan waar een reden voor bestaat. Het is niet uit de lucht komen vallen, maar je kunt er ook helemaal niets meer aan veranderen. Laat het gaan. Je bent nu onder behandeling, zoekt wegen en oplossingen. Dat is toch goed voor nu??? Heb je wel eens de opties voor het inschakelen van een haptonoom bekeken?
Over je schaamte bijvoorbeeld; voor jouzelf is het het grootst van iedereen. Jij schaamt je voor je acties een tijdje terug. Puur kijkend naar die schaamte, zullen weinig mensen dit interessant vinden hier. We kennen de forummer Digitalis, we kennen niet de persoon erachter (op een enkeling daargelaten). Wij zullen grof gezegd niet wakker liggen van jouw schaamte, jíj doet dit wel. Waarom het jezelf zo moeilijk maken? Je hebt iets gedaan waar een reden voor bestaat. Het is niet uit de lucht komen vallen, maar je kunt er ook helemaal niets meer aan veranderen. Laat het gaan. Je bent nu onder behandeling, zoekt wegen en oplossingen. Dat is toch goed voor nu??? Heb je wel eens de opties voor het inschakelen van een haptonoom bekeken?
zaterdag 16 februari 2008 om 18:12
CL2, daar heb je wel gelijk in ja. Ik ga naar een Reiki-master, haptonoom is moelijker te vinden hier, maar wie weet. Ik sta er wel sceptisch tegenover hoor, maar ik vind dat je alles eens moet proberen, want je weet nooit. De gesprekken met een arts van mij (is een huisartsenpost met veel artsen) doen me ook goed, die kijkt echt door me heen. En wat zij ziet is een heel mooi mens, en haar kennende zegt ze dat niet om aardig te doen. Ik heb laatst (ok, toch schaamte, maar aan de andere kant: goed!) de zelfdmoordhulplijn gebeld, en die man kon alleen maar goede punten opnoemen van mij. Ik er tegenin gaan, maar nee hoor, ik had een extreem goed zelfinzicht, was enorm analytisch en rationeel en ik deed toch iets goed, want mijn werk als hoer voerde ik toch goed uit? Ik was verbijsterd! Die arts waar ik net over vertelde, heeft me het adres gegeven van iemand die in een psychiatrisch ziekenhuis werkt maar ook een eigen praktijk heeft, en daar ga ik dinsdag heen. Ze denkt dat hij een van de weinige is die mij echt kan helpen, omdat de anderen (haar woorden) te stom zijn. Er zitten veel psychologen op de dienst studieadvies bij mij, en die zijn erg goed. Dat helpt ook, ik mag altijd langskomen. Er is nog een nooddienst, voor oa abortus enzovoorts, en daar ga ik binnenkort ook heen. Moet toch alles proberen he. Ik ben wel bezig met me steeds leuker en wat anders te kleden. Ik kleed me normaal casual, nu 'durf' ik ook gewoon een spijkerrokje met panty, laarsjes en een truitje met een broche erop te dragen. En mijn bril doe ik nu ook op als mensen het kunnen zien Dat klinkt allemaal erg kinderachtig, maar voor mij zijn dat grote stappen.
Ik kan er inderdaad niets meer aan veranderen. Toch kunnen mensen het niet helemaal vergeten. Ik weet niet of het goed is of niet dat ik het sommige mensen heb verteld. Ik wil niet dat ze me zielig, gek, of onbetrouwbaar vinden. Maar aan de andere kant weten ze nu wel hoe ernstig het was.
Dat klinkt allemaal erg kinderachtig, maar voor mij zijn dat grote stappen. Ik kan er inderdaad niets meer aan veranderen. Toch kunnen mensen het niet helemaal vergeten. Ik weet niet of het goed is of niet dat ik het sommige mensen heb verteld. Ik wil niet dat ze me zielig, gek, of onbetrouwbaar vinden. Maar aan de andere kant weten ze nu wel hoe ernstig het was.
zaterdag 16 februari 2008 om 18:28
maar lieve digi, kun jij het vergeten? Of beter gezegd het jezelf vergeven?
Ik lees en schrijf pas een paar weken op dit forum dus wat ik weet, is door jouw eigen posts en die van anderen, maar het is allemaal nog zo kort geleden! Geef jezelf de tijd om dingen te verwerken en ,om on topic te blijven,
jezelf en anderen de tijd om een vriendschap op te bouwen. dat gaat gewoon niet in 2 weken tijd. Zoals al meerdere mensen hier hebben geschreven, veel vrienden gaan al jaren mee!
Voor mij duurt het echt een aantal jaren! voor ik mensen echt genoeg ken en vertrouw om ze een vriend te kunnen noemen.
(voor het geval je denkt dat ik je soort van stalk, je intrigeert me en je triggert in mij een soort van beschermingsdrang, sorry daarvoor)
Ik lees en schrijf pas een paar weken op dit forum dus wat ik weet, is door jouw eigen posts en die van anderen, maar het is allemaal nog zo kort geleden! Geef jezelf de tijd om dingen te verwerken en ,om on topic te blijven,
jezelf en anderen de tijd om een vriendschap op te bouwen. dat gaat gewoon niet in 2 weken tijd. Zoals al meerdere mensen hier hebben geschreven, veel vrienden gaan al jaren mee!
Voor mij duurt het echt een aantal jaren! voor ik mensen echt genoeg ken en vertrouw om ze een vriend te kunnen noemen.
(voor het geval je denkt dat ik je soort van stalk, je intrigeert me en je triggert in mij een soort van beschermingsdrang, sorry daarvoor)
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 18:33
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 13:59:
[...]
. Maar het lijkt me zo cool om echt een paar mensen in je leven te hebben die altijd bij je blijven. Als ik over twee jaar zou verhuizen, denk ik dat niemand nog contact met me blijft zoeken. Op dit moment denk ik dat dan. En dat vind ik erg. Misschien is dat zwak, maar ik vind het erg.
Ja, mensen die voor altijd in je leven blijven, dat lijkt mij ook cool. En sommigen blijven idd. Je ouders, broers, vriendjes uit je jeugd, etc.
Maar de meeste mensen moven on. En als jij schrijft: "...denk ik dat niemand nog contact met me blijft zoeken...en dat vind ik erg", dan vind ik dat heel typerend voor de discussie die jij hier voert.
Je verwacht dus -onbewust- dat mensen op jou reageren, ipv jij op hen. Waarom plaats jij hen niet in het middelpunt ipv andersom? Je verhuist, of zij verhuizen, dan kan je ook jezelf dwingen om juist diegene te zijn om contact te houden.
Ik spreek uit eigen ervaring. Mensen komen en gaan in en uit mijn leven als shooting stars. Soms zoekt die ander toenadering tot mij, en houdt die ander het contact vast na afloop. Maar 9 van de 10 keer moet ik dat zelf doen. En daar is helemaal niks mis mee.
[...]
. Maar het lijkt me zo cool om echt een paar mensen in je leven te hebben die altijd bij je blijven. Als ik over twee jaar zou verhuizen, denk ik dat niemand nog contact met me blijft zoeken. Op dit moment denk ik dat dan. En dat vind ik erg. Misschien is dat zwak, maar ik vind het erg.
Ja, mensen die voor altijd in je leven blijven, dat lijkt mij ook cool. En sommigen blijven idd. Je ouders, broers, vriendjes uit je jeugd, etc.
Maar de meeste mensen moven on. En als jij schrijft: "...denk ik dat niemand nog contact met me blijft zoeken...en dat vind ik erg", dan vind ik dat heel typerend voor de discussie die jij hier voert.
Je verwacht dus -onbewust- dat mensen op jou reageren, ipv jij op hen. Waarom plaats jij hen niet in het middelpunt ipv andersom? Je verhuist, of zij verhuizen, dan kan je ook jezelf dwingen om juist diegene te zijn om contact te houden.
Ik spreek uit eigen ervaring. Mensen komen en gaan in en uit mijn leven als shooting stars. Soms zoekt die ander toenadering tot mij, en houdt die ander het contact vast na afloop. Maar 9 van de 10 keer moet ik dat zelf doen. En daar is helemaal niks mis mee.
zaterdag 16 februari 2008 om 18:34
Je stalkt me niet. Nee, ik heb het mezelf nog niet vergeven. Ik dacht van wel, maar meestal met zulke dingen (ik noem het: rouwen om je eigen dood) komt de klap stukken later.
Maar ik bedoel ook gewoon vrienden die lekker bij je langskomen, samen koken, het hoeft niet allemaal diepgaand te zijn....ik heb een paar huisgenoten en er komen altijd vrienden van hen langs, en ik zit er weleens bij, maar bij mij komt er nooit iemand. Of lekker even met iemand bellen of kletsen, cinema gaan, dat soort dingen. Ik moet zeggen dat ik ook niet zo veel lef heb hoor, maar vandaag heb ik meteen een paar mensen gebeld. Ga straks naar een feest, en die 'vriend' van het verhaal komt straks langs. Niet al te lang, maar genoeg om hem eventjes eerst de waarheid te zeggen (in de vorm van nou ja, een klap waarschijnlijk, maar dat wilde hij juist omdat hij vindt dat hij het verdient, en mijn bankrekeningnummer (sja, ik ben een hoer en ik heb hem mijn verdiende geld teruggegeven om ons 'gelijkwaardig' te maken, maar dat hoeft nu niet meer)) en daarna wellicht (of niet) gewoon vrienden te zijn.
Maar ik bedoel ook gewoon vrienden die lekker bij je langskomen, samen koken, het hoeft niet allemaal diepgaand te zijn....ik heb een paar huisgenoten en er komen altijd vrienden van hen langs, en ik zit er weleens bij, maar bij mij komt er nooit iemand. Of lekker even met iemand bellen of kletsen, cinema gaan, dat soort dingen. Ik moet zeggen dat ik ook niet zo veel lef heb hoor, maar vandaag heb ik meteen een paar mensen gebeld. Ga straks naar een feest, en die 'vriend' van het verhaal komt straks langs. Niet al te lang, maar genoeg om hem eventjes eerst de waarheid te zeggen (in de vorm van nou ja, een klap waarschijnlijk, maar dat wilde hij juist omdat hij vindt dat hij het verdient, en mijn bankrekeningnummer (sja, ik ben een hoer en ik heb hem mijn verdiende geld teruggegeven om ons 'gelijkwaardig' te maken, maar dat hoeft nu niet meer)) en daarna wellicht (of niet) gewoon vrienden te zijn.
zaterdag 16 februari 2008 om 18:50
maar je schreef straks ook ergens dat je nooit iemand uitnodigt! Probeer dat gewoon (nou ja gewoon)eens, je kunt nog wel eens voor leuke verrassingen komen te staan. Misschien kom je er hier en daar ook wel achter dat het niet werkt, maar ja je zult toch je nek een beetje uit moeten steken. Dat hoeft niet te ver hoor, maar als je op je kamertje gaat zitten wachten, gebeurt er ook niets. Hoe ga je met je huisgenoten om?
O en meppen terwijl iemand dat juist graag wil om zo zijn schuldgevoel af te kopen is geen goed idee. Daar zijn volgens mij subtielere manieren voor!
O en meppen terwijl iemand dat juist graag wil om zo zijn schuldgevoel af te kopen is geen goed idee. Daar zijn volgens mij subtielere manieren voor!
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 18:55
Dank je rosanna
Het is voor veel mensen moeilijk om vriendschappen te maken. Anderen zijn ook bang voor afwijzing. Misschien vinden mensen jou wel ongenaakbaar, straal je iets heel zelfstandigs uit (juist omdat je je kwetsbaar voelt), en komen mensen niet zo snel op je af.
Ik weet van mezelf dat ik ook zoiets uitstraal. Terwijl ik dat helemaal niet wil; ik zou juist dolgraag zo n meisje zijn dat een leuke open uitstraling heeft waar mensen op afkomen als vliegen op de stroop. Maar zo is het niet.
Dus moet ik zelf extra mn best doen, en op mensen afstappen. Dat is een kwestie van oefenen; van nature ben ik daar helemaal niet dol op, maar wat mot dat mot.
Het is voor veel mensen moeilijk om vriendschappen te maken. Anderen zijn ook bang voor afwijzing. Misschien vinden mensen jou wel ongenaakbaar, straal je iets heel zelfstandigs uit (juist omdat je je kwetsbaar voelt), en komen mensen niet zo snel op je af.
Ik weet van mezelf dat ik ook zoiets uitstraal. Terwijl ik dat helemaal niet wil; ik zou juist dolgraag zo n meisje zijn dat een leuke open uitstraling heeft waar mensen op afkomen als vliegen op de stroop. Maar zo is het niet.
Dus moet ik zelf extra mn best doen, en op mensen afstappen. Dat is een kwestie van oefenen; van nature ben ik daar helemaal niet dol op, maar wat mot dat mot.
anoniem_10101 wijzigde dit bericht op 16-02-2008 18:56
Reden: denkstapje overgeslagen
Reden: denkstapje overgeslagen
% gewijzigd
zaterdag 16 februari 2008 om 18:58
En tot slot nog even over jouw excuses; als jij mijn irl vriendin zou zijn, en dat maar zou blijven herhalen en herhalen, sorry, het spijt me, wat ben ik toch een rrund, sorry sorry sorry, ik schaam me dood, nee echt geloof me..... dan zou ik op een gegeven moment de telefoon niet meer opnemen.
Snap je wat ik bedoel?
Snap je wat ik bedoel?
zaterdag 16 februari 2008 om 19:50
ben vast en zeker mosterd maar toch
de reden waarom ik met mijn vriendinnetje (met psychiatrische stoornis) heb gebroken is dat ik het niet meer aankon. Het vrat vreselijk aan me, ik stak er veel tijd en energie in maar zag haar alleen maar achteruit hollen (met goede reden want haar ouders wilden niet toegeven dat ze wat had en daarom nam ze haar medicatie niet). Ik heb veel van mijn tijd in haar gestopt maar na een incident kon ik niet meer. Ik was zelf op en gebroken. We hebben wel nog eventjes gemaild maar dat verwaterde (mede omdat ze opgenomen werd). Ik denk zo af en toe nog wel eens haar terug en vraag vaak aan mijn familie of ze haar nog gezien hebben (ik woon niet meer in mijn geboorteplaats) maar contact zoeken kan ik niet meer.
en ja een vriendschap met iemand die in de escort zit. Mij maakt het niets uit wat vriendinnen doen (en ik heb echt werklijk waar een paar " rare" vriendinnen). Als ze maar gelukkig zijn in hun werk.
Digi het is niet zo gek dat je jezelf nog niet vergeven hebt. Zoals je al zei de klap komt later en dan kun je er pas echt gaan (ver)werken. Ik heb begrepen dat je toch 2 vriendinnen hebt en die zullen er voor je zijn. Ik wil er ook voor je zijn (zei het via het forum) want net als rosanna08 trigger je me op een bijzondere manier.
de reden waarom ik met mijn vriendinnetje (met psychiatrische stoornis) heb gebroken is dat ik het niet meer aankon. Het vrat vreselijk aan me, ik stak er veel tijd en energie in maar zag haar alleen maar achteruit hollen (met goede reden want haar ouders wilden niet toegeven dat ze wat had en daarom nam ze haar medicatie niet). Ik heb veel van mijn tijd in haar gestopt maar na een incident kon ik niet meer. Ik was zelf op en gebroken. We hebben wel nog eventjes gemaild maar dat verwaterde (mede omdat ze opgenomen werd). Ik denk zo af en toe nog wel eens haar terug en vraag vaak aan mijn familie of ze haar nog gezien hebben (ik woon niet meer in mijn geboorteplaats) maar contact zoeken kan ik niet meer.
en ja een vriendschap met iemand die in de escort zit. Mij maakt het niets uit wat vriendinnen doen (en ik heb echt werklijk waar een paar " rare" vriendinnen). Als ze maar gelukkig zijn in hun werk.
Digi het is niet zo gek dat je jezelf nog niet vergeven hebt. Zoals je al zei de klap komt later en dan kun je er pas echt gaan (ver)werken. Ik heb begrepen dat je toch 2 vriendinnen hebt en die zullen er voor je zijn. Ik wil er ook voor je zijn (zei het via het forum) want net als rosanna08 trigger je me op een bijzondere manier.
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
zaterdag 16 februari 2008 om 20:00
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 13:53:
Maar ja, hoe zit dat toch he. Ik denk toch dat de meeste mensen hun zelfbeeld laten afhangen van anderen, of van succes. En dan kom ik er een beetje belabberd vanaf. Hm, wel allemaal voer voor mijn gesprek van dinsdag met de psychiater.
Hier ben ik 't helemaal mee oneens!!!
Ik denk dat de meeste mensen hun zelfbeeld uit zichzelf halen, en jij doet dat volgens mij ook. Ik weet bijna zeker dat iemand met een positievere instelling, die lekkerder in zijn vel zit, met jouw ervaringen en jouw leven toch veel beter over zichzelf zou denken als jij nu doet.
Ik weet daarnaast ook zeker dat iemand die negatief is, zwartgallig, etc. als hij míjn leven zou hebben ook veel negatiever over zichzelf zou denken dan ik nu doe. Want iedereen maakt in zijn leven afwijzingen mee, verdriet, vrienden of nabije familie die sterft, verkrachtingen of aanrandingen of bedrogen worden door je geliefde of iemand anders die je het meest vertrouwt, etc. Iedereen heeft mensen die 'm lelijk vinden of niet aardig of arrogant. Hier op 't forum krijg ik soms lelijke dingen over mij heen, en toen ik net begon te studeren hier suggereerde een medestudent dat ik een racist was. Laatst heb ik nog ruzie gehad op straat.
Alleen ik zit lekker in mijn vel, en ik kies ervoor om dat soort dingen niet belangrijk te laten zijn, of in elk geval niet de overhand te laten nemen. Ik concentreer mij meer op positieve dingen dan op negatieve dingen in mijn leven. Ik heb 't gevoel een gigantische geluksvogel te zijn, een zondagskind, jongens dat al dit moois er voor mij is, prachtig. Maar er zijn meer vrienden van mij doodgegaan dan van mijn broers (dat is ook nogal makkelijk, van hun nul), ik ben aangerand toen ik 17 was, over mijn vriend heb ik héél veel zorgen gehad toen hij in verweggistan zat en de toekomst ook héél onzeker was. Als ik me daarop zou concentreren was ik misschien ook wel een dikke depressieveling. Maar waarom zou ik dat doen, er zijn zoveel mooie, positieve, leuke dingen in 't leven.
Maar ja, hoe zit dat toch he. Ik denk toch dat de meeste mensen hun zelfbeeld laten afhangen van anderen, of van succes. En dan kom ik er een beetje belabberd vanaf. Hm, wel allemaal voer voor mijn gesprek van dinsdag met de psychiater.
Hier ben ik 't helemaal mee oneens!!!
Ik denk dat de meeste mensen hun zelfbeeld uit zichzelf halen, en jij doet dat volgens mij ook. Ik weet bijna zeker dat iemand met een positievere instelling, die lekkerder in zijn vel zit, met jouw ervaringen en jouw leven toch veel beter over zichzelf zou denken als jij nu doet.
Ik weet daarnaast ook zeker dat iemand die negatief is, zwartgallig, etc. als hij míjn leven zou hebben ook veel negatiever over zichzelf zou denken dan ik nu doe. Want iedereen maakt in zijn leven afwijzingen mee, verdriet, vrienden of nabije familie die sterft, verkrachtingen of aanrandingen of bedrogen worden door je geliefde of iemand anders die je het meest vertrouwt, etc. Iedereen heeft mensen die 'm lelijk vinden of niet aardig of arrogant. Hier op 't forum krijg ik soms lelijke dingen over mij heen, en toen ik net begon te studeren hier suggereerde een medestudent dat ik een racist was. Laatst heb ik nog ruzie gehad op straat.
Alleen ik zit lekker in mijn vel, en ik kies ervoor om dat soort dingen niet belangrijk te laten zijn, of in elk geval niet de overhand te laten nemen. Ik concentreer mij meer op positieve dingen dan op negatieve dingen in mijn leven. Ik heb 't gevoel een gigantische geluksvogel te zijn, een zondagskind, jongens dat al dit moois er voor mij is, prachtig. Maar er zijn meer vrienden van mij doodgegaan dan van mijn broers (dat is ook nogal makkelijk, van hun nul), ik ben aangerand toen ik 17 was, over mijn vriend heb ik héél veel zorgen gehad toen hij in verweggistan zat en de toekomst ook héél onzeker was. Als ik me daarop zou concentreren was ik misschien ook wel een dikke depressieveling. Maar waarom zou ik dat doen, er zijn zoveel mooie, positieve, leuke dingen in 't leven.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:02
eens met margaretha, ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn zelfbeeld. Natuurlijk is het fijn eens een complimentje te krijgen (Dan groei ik ook wel een beetje en gaat de zon altijd net iets meer schijnen) maar dan denk ik ook dat ik het zelf zo gedaan heb.
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
zaterdag 16 februari 2008 om 20:14
Ohja, toen ik 21 werd wist ik niet goed wat ik moest doen, want vriendje kon er niet bijzijn (weer een mijlpaal alleen, hij was er ook niet bij toen mijn opa doodging, of toen ik mijn p haalde) en dan was 't toch niet zo leuk natuurlijk. Maar je kan dan twee dingen doen, of je blijft die tijd vern**ken en een klote tijd hebben, of je hebt 't leuk. Ik kon er in elk geval niets aan veranderen dat vriend en ik uit elkaar waren, maar ik kon toch zelf beslissen hoe ik mijn leven zou leiden. Het zou toch erg zijn als ik later zou moeten zeggen 'ja die twee jaar heb ik echt depressief doorgebracht', want het zijn mooi wel twee jaar van je leven. Een tante van mij is weduwe, en hoewel dat natuurlijk héél wat anders is, heb ik heel veel bewondering voor haar en leer ook veel over hoe je ondanks je omstandigheden zelf je lot in handen kan nemen. Je moet toch roeien met de riemen die je hebt!
Ik heb uiteindelijk een stuk of 60 man uitgenodigd, er was een dansvloer, bartafels, mijn moeder en ik hebben een dag in de keuken gestaan om lekkere hapjes te maken, en 't was geweldig. Ik heb 't héél leuk gehad.
Ik heb uiteindelijk een stuk of 60 man uitgenodigd, er was een dansvloer, bartafels, mijn moeder en ik hebben een dag in de keuken gestaan om lekkere hapjes te maken, en 't was geweldig. Ik heb 't héél leuk gehad.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:14
quote:itsme26 schreef op 16 februari 2008 @ 20:02:
eens met margaretha, ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn zelfbeeld.
Dat klinkt net alsof je kiest voor een laag zelfbeeld. Zo is het natuurlijk niet. Met een laag zelfbeeld zit je opgezadeld en het is een lang proces om daar iets aan te veranderen.
't Is net zoiets als ondergewicht of overgewicht: je kunt niet van de een op de andere dag kiezen om maar eens een ander gewicht te hebben. Het is een lange weg, waar je je aandacht goed bij moet houden.
eens met margaretha, ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn zelfbeeld.
Dat klinkt net alsof je kiest voor een laag zelfbeeld. Zo is het natuurlijk niet. Met een laag zelfbeeld zit je opgezadeld en het is een lang proces om daar iets aan te veranderen.
't Is net zoiets als ondergewicht of overgewicht: je kunt niet van de een op de andere dag kiezen om maar eens een ander gewicht te hebben. Het is een lange weg, waar je je aandacht goed bij moet houden.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:16
Hier (ook) iemand met weinig vrienden/vriendinnen. Om eerlijk te zijn zit ik daar niet (meer!) mee. Ik heb lange tijd enorm aan mezelf getwijfeld en mezelf compleet geanalyseerd want 'er moest wel iets aan mij niet deugen'. Uit onzekerheid heb ik 'vriendschappen' onderhouden die weinig inhielden. Puur om maar niet zonder 'vriendinnen' te zitten. Vind ik achteraf een beetje triest van mezelf. Deze 'vriendinnen' lieten het bij mij afweten toen ik een erg moeilijke periode doormaakte ( ik ben mijn allergrootste vriendin/soulmate,mijn moeder verloren).
Nou moet ik er bij zeggen dat ik ze niet 'lastigviel' met mijn situatie en dat ik zogenaamd 'sterk' was.
Uiteraard heb ik hier ook mijn aandeel in. Een vriendschap kan ook hechter worden als je laat merken dat je behoefte hebt aan iemands aandacht als je even moeilijk zit. Dit deed ik dus niet, want ik was zo 'sterk'.
Pas na lange tijd kwam ik mezelf tegen en realiseerde me dat ik amper mensen om me heen had waar ik emotioneel op terug kon vallen. Voelde me vreselijk alleen, terwijl ik dat letterlijk niet was.
Ik heb te lang gedaan alsof alles prima met mij ging en te oppervlakkig.
Momenteel heb ik nog steeds geen volksstammen vol vrienden, maar wel 2 vriendinnen die ik regelmatig spreek. Ik investeer hier nu extra in en vertel hun ook bijna alles. Ik ben gestopt met aan mezelf twijfelen want er zijn genoeg mensen die mijn gezelschap plezierig vinden en daar denk ik dan maar aan als ik me weer een sneu figuur voel met weinig vrienden.
Scheelt een stuk dat ik gestopt ben met mezelf af te kraken, het is ook niet leuk om dat telkens te moeten aanhoren van een vriendin. Iemand zie ooit tegen mij; 'Je moet jezelf niet zo afkraken, dat doet een ander wel voor je'. Wel waar soms.
Nou moet ik er bij zeggen dat ik ze niet 'lastigviel' met mijn situatie en dat ik zogenaamd 'sterk' was.
Uiteraard heb ik hier ook mijn aandeel in. Een vriendschap kan ook hechter worden als je laat merken dat je behoefte hebt aan iemands aandacht als je even moeilijk zit. Dit deed ik dus niet, want ik was zo 'sterk'.
Pas na lange tijd kwam ik mezelf tegen en realiseerde me dat ik amper mensen om me heen had waar ik emotioneel op terug kon vallen. Voelde me vreselijk alleen, terwijl ik dat letterlijk niet was.
Ik heb te lang gedaan alsof alles prima met mij ging en te oppervlakkig.
Momenteel heb ik nog steeds geen volksstammen vol vrienden, maar wel 2 vriendinnen die ik regelmatig spreek. Ik investeer hier nu extra in en vertel hun ook bijna alles. Ik ben gestopt met aan mezelf twijfelen want er zijn genoeg mensen die mijn gezelschap plezierig vinden en daar denk ik dan maar aan als ik me weer een sneu figuur voel met weinig vrienden.
Scheelt een stuk dat ik gestopt ben met mezelf af te kraken, het is ook niet leuk om dat telkens te moeten aanhoren van een vriendin. Iemand zie ooit tegen mij; 'Je moet jezelf niet zo afkraken, dat doet een ander wel voor je'. Wel waar soms.
