Relaties
alle pijlers
Succesvol echte vriendschappen maken...
donderdag 14 februari 2008 om 15:06
...hoe doe je dat? Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar heb veel te geven. Doe ik ook graag. Toch blijf ik steken op kenissen en oppervlakkige vrienden. Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap), heb ik niet. Nu moe tik bekennen dat ik me niet snel openstel. Ben bang voor afwijzing en het is meermaals erg slecht met me gegaan, en dan lopen mensen weg. Of niet, natuurlijk. Adviezen krijg ik dan wel, in de trant van: DOE er wat aan. Maar ja, ik ben geen mietje en zoek werkelijk overal hulp. Heb dat altijd gedaan ook. Ik zeur niet om problemen, maar moet het soms wel even kwijt. Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:23
quote:rosanna08 schreef op 16 februari 2008 @ 18:50:
maar je schreef straks ook ergens dat je nooit iemand uitnodigt! Probeer dat gewoon (nou ja gewoon)eens, je kunt nog wel eens voor leuke verrassingen komen te staan. Misschien kom je er hier en daar ook wel achter dat het niet werkt, maar ja je zult toch je nek een beetje uit moeten steken. Dat hoeft niet te ver hoor, maar als je op je kamertje gaat zitten wachten, gebeurt er ook niets. Hoe ga je met je huisgenoten om?
O en meppen terwijl iemand dat juist graag wil om zo zijn schuldgevoel af te kopen is geen goed idee. Daar zijn volgens mij subtielere manieren voor!Het was een symbolisch mepje. Het is uitgepraat en ik ben blij, heb ook heel erg mijn eigen aandeel naarvoren laten komen, wat ik echt knap van mijzelf vond. Kan ik namelijk niet zo goed. Hij heeft me nog vastgehouden, we hebben eventjes gezoend als afascheid van ons minnaarsbestaan, en ik heb gezegd dat hij mijn hulpverlener niet moet zijn, maar dat we gelijken moeten zijn. En als hij advies nodig heeft mbt zijn vriendin, dat hij altijd bij mij terecht kon. Hij maakte wel een opmerking die me raakte: hij schaamt zich voor me als ik met hem en zijn vrienden zou zijn in zijn woonplaats, omdat ik een hoer ben. Ook dat is geloof ik uitgepraat, hij heeft minder inzicht in sociale strucuren dan ik en we verzinnen gewoon een verhaal hoe we elkaar hebben leren kennen. Hij begreep ook dat ik dat geld terugwilde (voor mijn zelfrespect) en gaat het me dan ook teruggeven. Wel in termijnen, maar daar gaat het mij niet om. Het gaat om het principe, al doet 'ie er drie jaar over...
maar je schreef straks ook ergens dat je nooit iemand uitnodigt! Probeer dat gewoon (nou ja gewoon)eens, je kunt nog wel eens voor leuke verrassingen komen te staan. Misschien kom je er hier en daar ook wel achter dat het niet werkt, maar ja je zult toch je nek een beetje uit moeten steken. Dat hoeft niet te ver hoor, maar als je op je kamertje gaat zitten wachten, gebeurt er ook niets. Hoe ga je met je huisgenoten om?
O en meppen terwijl iemand dat juist graag wil om zo zijn schuldgevoel af te kopen is geen goed idee. Daar zijn volgens mij subtielere manieren voor!Het was een symbolisch mepje. Het is uitgepraat en ik ben blij, heb ook heel erg mijn eigen aandeel naarvoren laten komen, wat ik echt knap van mijzelf vond. Kan ik namelijk niet zo goed. Hij heeft me nog vastgehouden, we hebben eventjes gezoend als afascheid van ons minnaarsbestaan, en ik heb gezegd dat hij mijn hulpverlener niet moet zijn, maar dat we gelijken moeten zijn. En als hij advies nodig heeft mbt zijn vriendin, dat hij altijd bij mij terecht kon. Hij maakte wel een opmerking die me raakte: hij schaamt zich voor me als ik met hem en zijn vrienden zou zijn in zijn woonplaats, omdat ik een hoer ben. Ook dat is geloof ik uitgepraat, hij heeft minder inzicht in sociale strucuren dan ik en we verzinnen gewoon een verhaal hoe we elkaar hebben leren kennen. Hij begreep ook dat ik dat geld terugwilde (voor mijn zelfrespect) en gaat het me dan ook teruggeven. Wel in termijnen, maar daar gaat het mij niet om. Het gaat om het principe, al doet 'ie er drie jaar over...
zaterdag 16 februari 2008 om 20:24
ja, mensen halen hun zelfbeeld uit zichzelf, maar de omgeving heeft er ook een heleboel invloed op! Ik kon vroeger nog zo vaak tegen mezelf zeggen dat ik een leuke meid was, maar als je van klasgenoten ed maar vaak genoeg hoort dat je een lelijk, vet mormel bent, kost het heel veel energie om dan toch je eigen stem te horen en niet mee te laten praten met de rest! Mij lukte het in i.i.g niet. Inmiddels gaat het wel wat beter, maar ben nog wel geregeld gevoelig voor de mening van anderen.
Ik vind het superknap dat jouw positieve stemmetje sterker is dan de negatieve maar dat geldt helaas niet voor iedereen
Ik vind het superknap dat jouw positieve stemmetje sterker is dan de negatieve maar dat geldt helaas niet voor iedereen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 20:36
Ik denk dat als je een kind bent dat je omgeving er dan veel invloed op heeft. Echter, als je volwassen bent, dan ben je je daar toch meer bewust van?
Ikzelf kom uit een heel liefdevol gezin en heb altijd veel vrienden gehad op school, dus herken 't gelukkig niet, dus wil er ook niet over oordelen.
Ik geloof 't meteen als jij of Korenwolf zegt dat het helemaal niet makkelijk is. Het lijkt mij echter wel een ander uitgangspunt: als jij er van overtuigd bent dat jij zelf verantwoordelijk bent voor je eigen leven / gevoel / geluk, dan sta je anders in 't leven en neem je andere beslissingen dan wanneer je er vanuit gaat dat een ander daar 'verantwoordelijk' voor is.
Ik denk dat zelfs wanneer je bv. gepest bent vroeger, of uit een liefdeloos gezin komt je een gelukkiger leven leidt wanneer jij besluit er het beste van te maken, te roeien met de riemen die je hebt, en je best te doen het leuk te hebben want alleen jij kan jouw leven leven, dan wanneer je in dat geval blijft hangen in het idee dat de anderen jouw leven verpest hebben.
En die laatste gedachte is misschien zelfs wel valide, ik denk in elk geval dat iemand die tegen een kind zegt dat ie lelijk is of een vet mormel heel veel schade aanricht. maar je moet toch verder, je kan niet op dat punt blijven hangen. Of dat kan natuurlijk wel, maar echt leuk wordt 't dan niet denk ik.
Ikzelf kom uit een heel liefdevol gezin en heb altijd veel vrienden gehad op school, dus herken 't gelukkig niet, dus wil er ook niet over oordelen.
Ik geloof 't meteen als jij of Korenwolf zegt dat het helemaal niet makkelijk is. Het lijkt mij echter wel een ander uitgangspunt: als jij er van overtuigd bent dat jij zelf verantwoordelijk bent voor je eigen leven / gevoel / geluk, dan sta je anders in 't leven en neem je andere beslissingen dan wanneer je er vanuit gaat dat een ander daar 'verantwoordelijk' voor is.
Ik denk dat zelfs wanneer je bv. gepest bent vroeger, of uit een liefdeloos gezin komt je een gelukkiger leven leidt wanneer jij besluit er het beste van te maken, te roeien met de riemen die je hebt, en je best te doen het leuk te hebben want alleen jij kan jouw leven leven, dan wanneer je in dat geval blijft hangen in het idee dat de anderen jouw leven verpest hebben.
En die laatste gedachte is misschien zelfs wel valide, ik denk in elk geval dat iemand die tegen een kind zegt dat ie lelijk is of een vet mormel heel veel schade aanricht. maar je moet toch verder, je kan niet op dat punt blijven hangen. Of dat kan natuurlijk wel, maar echt leuk wordt 't dan niet denk ik.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:42
Daar heb je gelijk in Marg. Ik houd ook niemand verantwoordelijk voor mijn situatie. Wel bepaalde omstandigheden, zoals een neurologische afwijking, vervelende dingen meegemaakt in puberteit waardoor ik een muur rond mijzelf bouwde, maar voor de rest is het mijn karakter waardoor een en ander scheef liep en loopt.
Sja, ik zou eens iemand moeten uitnodigen ja. Met mijn huisgenoten kan ik goed opschieten hoor, maar vrienden zullen het denk ik nooit wirden. Hoewel, de ene is wel aantrekkelijk, erg aantrekkelijk
Maar ook 18 jaar oud 
Ik zit weleens bij hun vrienden, en da's gezellig. Beetje blowen en stom lullen. Maar lijkt me ook leuk om zelf mensen uit te nodigen en een half feest te bouwen met vrienden van alle huisgenoten. Ik ga trouwens straks naar een feest, altijd leuk. Volgende week is er een galabal, ik ga er iemand voor proberen te strikken want lijkt me wel erg leuk dat ook eens te doen en goede gelegenheid om mensen van mijn faculteit beter te leren kennen. Heb me trouwens ook aangemeld op van die sites om mensen te ontmoeten, misschien komt daar iets uit. Ben iig blij dat die man waarover het eerst ging, is bijgedraaid. Want ik vind hem toch wel lief.
Sja, ik zou eens iemand moeten uitnodigen ja. Met mijn huisgenoten kan ik goed opschieten hoor, maar vrienden zullen het denk ik nooit wirden. Hoewel, de ene is wel aantrekkelijk, erg aantrekkelijk
Maar ook 18 jaar oud Ik zit weleens bij hun vrienden, en da's gezellig. Beetje blowen en stom lullen. Maar lijkt me ook leuk om zelf mensen uit te nodigen en een half feest te bouwen met vrienden van alle huisgenoten. Ik ga trouwens straks naar een feest, altijd leuk. Volgende week is er een galabal, ik ga er iemand voor proberen te strikken want lijkt me wel erg leuk dat ook eens te doen en goede gelegenheid om mensen van mijn faculteit beter te leren kennen. Heb me trouwens ook aangemeld op van die sites om mensen te ontmoeten, misschien komt daar iets uit. Ben iig blij dat die man waarover het eerst ging, is bijgedraaid. Want ik vind hem toch wel lief.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:44
en hoe makkelijk is het om vanuit dat gekwetste kind op te groeien tot een zelfbewuste volwassene die sterk genoeg is om haar eigen leven te leiden, denk je? Alles wat je hierboven schrijft, weet ik verstandelijk ook wel, het is alleen wat lastiger om het ook in praktijk te brengen....
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 20:52
Tuurlijk ben je er zelf verantwoordelijk voor Marg. Maar hoe zou iemand met een negatief zelfbeeld dat verwoorden? Niet gewoon: ik ben verantwoordelijk, ik zal eens zien wat ik ervan kan maken. Maar bijvoorbeeld zo: "Ik moet eens wat positiever over mezelf denken. Damn, waarom gaat dat niet vanzelf. Die Margaretha, die is nog eens positief. Waarom lukt mij dat nou niet. Ja, ik heb natuurlijk veel op m'n kop gehad toen ik klein was. Maar dat was terecht. Ik was ook enorm lastig. Dus ik moet niet zeuren. Er is vast wel iets positiefs aan mijzelf. Wat is er positief... ehm, ik heb een typediploma. Eigenlijk is dat het enige wat ik kan." Enzovoort, enzovoort.
Voor de duidelijkheid: bovenstaande post is niet overdreven en ook niet grappig bedoeld.
Voor de duidelijkheid: bovenstaande post is niet overdreven en ook niet grappig bedoeld.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:56
quote:rosanna08 schreef op 16 februari 2008 @ 20:49:
ik bedoelde eigenlijk je huisgenoot....Ah haha zo, neh, ik was niet serieus hoor. Lijkt me niets. Maar hij is wel aardig, grappig, intelligent en knap. Maar voor de rest gewoon een huisgenoot hoor. Ik ben ook aardig, intelligent, lief en knap en ik denk dat ik ook gewoon als huisgenoot gezien word (al hoorde ik een vriend van hem verzuchten 'waarom heb je mij naar je kot gebracht, nu heb ik haar gezien en...)
ik bedoelde eigenlijk je huisgenoot....Ah haha zo, neh, ik was niet serieus hoor. Lijkt me niets. Maar hij is wel aardig, grappig, intelligent en knap. Maar voor de rest gewoon een huisgenoot hoor. Ik ben ook aardig, intelligent, lief en knap en ik denk dat ik ook gewoon als huisgenoot gezien word (al hoorde ik een vriend van hem verzuchten 'waarom heb je mij naar je kot gebracht, nu heb ik haar gezien en...)
zaterdag 16 februari 2008 om 21:13
Mijn reactie was een reactie op Rosanna 'hoe makkelijk denk je dat het is etc'.
Ik denk dat het heel lastig is.
Maar hoezo?
Je hebt weinig keus lijkt mij dus het is prima dat het lastig is, net als heel veel dingen in 't leven (verdergaan na de dood van je man, een verkrachting, een kind opvoeden), maar wat kan je verder doen? Je kan wel zeggen dat 't moeilijk is en dat is 't ook, maargoed, wat dan nog?
Ik denk dat het heel lastig is.
Maar hoezo?
Je hebt weinig keus lijkt mij dus het is prima dat het lastig is, net als heel veel dingen in 't leven (verdergaan na de dood van je man, een verkrachting, een kind opvoeden), maar wat kan je verder doen? Je kan wel zeggen dat 't moeilijk is en dat is 't ook, maargoed, wat dan nog?
zaterdag 16 februari 2008 om 21:21
ik vind het een beetje kort door de bocht, jouw reactie Margaretha. Natuurlijk moet je verder en geloof me dat lukt me ook steeds beter. Maar dat betekent niet dat er nooit geen terugvallen zijn.
Je zegt zelf dat je opgegroeid bent in een liefdevol gezin en veel vrienden had op school en dat de problemen met een laag zelfbeeld niet kent en daar ook niet over wil oordelen. Maar voor mij klinkt er in je woorden wel een oordeel door en daar reageerde ik op.
Je zegt zelf dat je opgegroeid bent in een liefdevol gezin en veel vrienden had op school en dat de problemen met een laag zelfbeeld niet kent en daar ook niet over wil oordelen. Maar voor mij klinkt er in je woorden wel een oordeel door en daar reageerde ik op.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 21:23
zaterdag 16 februari 2008 om 21:28
Marg, ik denk ook wel dat jij in een veiligere omgeving bent opgegroeid. Dan kun je dingen die je later overkomen (jouw aanranding bijvoorbeeld) ook beter handelen. Als je een heel erg onzekere puberteit achter de rug hebt (toch de aanloop naar volwassenheid) of een instabiele thuissituatie van kindsaf aan, dan word je vanzelf anders gevormd. En dan is het dus meer vechten dan degene met een gelukkige jeugd. Want, een gelukkige jeugd heb je nu juist weer niet in eigen hand.
zaterdag 16 februari 2008 om 21:31
Wat klinkt dan als een oordeel???
En waarom denk je dat ik denk dat je nooit terugvallen hebt of dat je dat niet zou mogen hebben?
Het enige wat ik zeg is dat als je als uitgangspunt hebt dat je er zelf wat van moet maken, je dan andere beslissingen neemt dan wanneer je als uitgangspunt hebt dat een ander verantwoordelijk is. Verder niets.
En ik kom inderdaad uit een liefdevol gezin en heb een fijne jeugd gehad, maar er zijn ook dingen geweest die ik lastig vond. Ik heb bijvoorbeeld al het voorbeeld genoemd van vrienden die doodgaan toen ik op de middelbare school zat. Of van mijn vriendje die in Centraal amerika zat zonder papieren of duidelijke toekomst. Ik kan nou ook zeggen 'hoe makkelijk denk je dat dat was?!'. Maar waarom zou je je dáár op focussen. Het lijkt mij overduidelijk dat dat lastig was, het lijkt mij ook duidelijk dat het lastig is om aan je zelfbeeld te werken of je leven vorm te geven na een heftige gebeurtenis, etcetera. En zelfs al zou jij dat helemaal niet lastig vinden, wat heb ik daar aan, ik vond 't wel lastig, en zo heeft iedereen zijn eigen dingen die lastig of moeilijk zijn. Mijn punt is dan ook niet wat er allemaal lastig is, en wat er allemaal makkelijk is, daar gíng 't niet eens over.
Mijn punt is alleen dat je twee keuzes hebt (in elke situatie): je zet je schouders eronder, of je doet dat niet.
En als je je schouders eronder zet, gaat het héél anders (ook al heb je terugvallen en moeilijke momenten) dan wanneer je dat niet doet.
Ik vond jouw reactie een beetje defensief overkomen, want het doet er toch niet toe of het moeilijk is ja of nee? (want er is heel veel moeilijk)
En waarom denk je dat ik denk dat je nooit terugvallen hebt of dat je dat niet zou mogen hebben?
Het enige wat ik zeg is dat als je als uitgangspunt hebt dat je er zelf wat van moet maken, je dan andere beslissingen neemt dan wanneer je als uitgangspunt hebt dat een ander verantwoordelijk is. Verder niets.
En ik kom inderdaad uit een liefdevol gezin en heb een fijne jeugd gehad, maar er zijn ook dingen geweest die ik lastig vond. Ik heb bijvoorbeeld al het voorbeeld genoemd van vrienden die doodgaan toen ik op de middelbare school zat. Of van mijn vriendje die in Centraal amerika zat zonder papieren of duidelijke toekomst. Ik kan nou ook zeggen 'hoe makkelijk denk je dat dat was?!'. Maar waarom zou je je dáár op focussen. Het lijkt mij overduidelijk dat dat lastig was, het lijkt mij ook duidelijk dat het lastig is om aan je zelfbeeld te werken of je leven vorm te geven na een heftige gebeurtenis, etcetera. En zelfs al zou jij dat helemaal niet lastig vinden, wat heb ik daar aan, ik vond 't wel lastig, en zo heeft iedereen zijn eigen dingen die lastig of moeilijk zijn. Mijn punt is dan ook niet wat er allemaal lastig is, en wat er allemaal makkelijk is, daar gíng 't niet eens over.
Mijn punt is alleen dat je twee keuzes hebt (in elke situatie): je zet je schouders eronder, of je doet dat niet.
En als je je schouders eronder zet, gaat het héél anders (ook al heb je terugvallen en moeilijke momenten) dan wanneer je dat niet doet.
Ik vond jouw reactie een beetje defensief overkomen, want het doet er toch niet toe of het moeilijk is ja of nee? (want er is heel veel moeilijk)
zaterdag 16 februari 2008 om 21:37
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 21:28:
Marg, ik denk ook wel dat jij in een veiligere omgeving bent opgegroeid. Dan kun je dingen die je later overkomen (jouw aanranding bijvoorbeeld) ook beter handelen. Als je een heel erg onzekere puberteit achter de rug hebt (toch de aanloop naar volwassenheid) of een instabiele thuissituatie van kindsaf aan, dan word je vanzelf anders gevormd. En dan is het dus meer vechten dan degene met een gelukkige jeugd. Want, een gelukkige jeugd heb je nu juist weer niet in eigen hand.
helemaal mee eens, en misschien of waarschijnlijk heb ik wel meer geluk gehad dan negenennegentig procent van de mensheid. Maar goed, nou en?
Dat het voor mij makkelijker was dan voor jou om een positief zelfbeeld te ontwikkelen, echt hartstikke pech voor jou en ik vind 't heel rot voor je. Maar dat wil niet zeggen dat jij niet nú nog de keus hebt er wat aan te doen. En dat jou dat dan meer moeite kost dan mij, dat geloof ik meteen
Maarja, zo heeft iedereen wel iets. Misschien kost mijn studie mij weer heel veel moeite dan jou, of mijn relatie, of mijn vrienden, of mijn financieën. En misschien gaat alles mij wel meer voor de wind dan jou, maarja, wat doen we daaraan?
Het heeft geen zin naar een ander te kijken, je moet roeien met de riemen die je hebt, en als jouw omstandigheden ongunstiger zijn dan die van 99 procent van de mensen is dat echt klote, maar voor jouw leven maakt dat niet uit. Jij moet net als ieder ander er van maken wat je kan met de omstandigheden die je je gegeven zijn.
Je kan 't trouwens ook eens van deze kant bekijken:
Jij bent geboren en opgegroeid in één van de rijkste landen ter wereld, hebt nooit iets tekort gekomen, hebt naar school kunnen gaan en kunnen studeren, hebt kunnen reizen en kunnen zien hoe 't er elders aan toe gaat en nou 't allemaal klote gaat en je er zelf niet uit komt, krijg je psychische hulpverlening en medicijnen en alles wat je je maar kan wensen.
Stel je eens voor hoe moeilijk het zou zijn als je geboren zou zijn in de sloppen van Sao Paulo, of in Congo!
Probeer er het positieve van in te zien!
En probeer ook te begrijpen dat ondanks dat anderen 'betere' omstandigheden kennen, zoals jij zelf ook betere omstandigheden kent dan de Congolezen, zij ook hun moeilijkheden kan hebben en zelf wat moeten maken van hun leven.
Marg, ik denk ook wel dat jij in een veiligere omgeving bent opgegroeid. Dan kun je dingen die je later overkomen (jouw aanranding bijvoorbeeld) ook beter handelen. Als je een heel erg onzekere puberteit achter de rug hebt (toch de aanloop naar volwassenheid) of een instabiele thuissituatie van kindsaf aan, dan word je vanzelf anders gevormd. En dan is het dus meer vechten dan degene met een gelukkige jeugd. Want, een gelukkige jeugd heb je nu juist weer niet in eigen hand.
helemaal mee eens, en misschien of waarschijnlijk heb ik wel meer geluk gehad dan negenennegentig procent van de mensheid. Maar goed, nou en?
Dat het voor mij makkelijker was dan voor jou om een positief zelfbeeld te ontwikkelen, echt hartstikke pech voor jou en ik vind 't heel rot voor je. Maar dat wil niet zeggen dat jij niet nú nog de keus hebt er wat aan te doen. En dat jou dat dan meer moeite kost dan mij, dat geloof ik meteen
Maarja, zo heeft iedereen wel iets. Misschien kost mijn studie mij weer heel veel moeite dan jou, of mijn relatie, of mijn vrienden, of mijn financieën. En misschien gaat alles mij wel meer voor de wind dan jou, maarja, wat doen we daaraan?
Het heeft geen zin naar een ander te kijken, je moet roeien met de riemen die je hebt, en als jouw omstandigheden ongunstiger zijn dan die van 99 procent van de mensen is dat echt klote, maar voor jouw leven maakt dat niet uit. Jij moet net als ieder ander er van maken wat je kan met de omstandigheden die je je gegeven zijn.
Je kan 't trouwens ook eens van deze kant bekijken:
Jij bent geboren en opgegroeid in één van de rijkste landen ter wereld, hebt nooit iets tekort gekomen, hebt naar school kunnen gaan en kunnen studeren, hebt kunnen reizen en kunnen zien hoe 't er elders aan toe gaat en nou 't allemaal klote gaat en je er zelf niet uit komt, krijg je psychische hulpverlening en medicijnen en alles wat je je maar kan wensen.
Stel je eens voor hoe moeilijk het zou zijn als je geboren zou zijn in de sloppen van Sao Paulo, of in Congo!
Probeer er het positieve van in te zien!
En probeer ook te begrijpen dat ondanks dat anderen 'betere' omstandigheden kennen, zoals jij zelf ook betere omstandigheden kent dan de Congolezen, zij ook hun moeilijkheden kan hebben en zelf wat moeten maken van hun leven.
zaterdag 16 februari 2008 om 21:38
quote:Digitalis schreef op 16 februari 2008 @ 21:28:
Marg, ik denk ook wel dat jij in een veiligere omgeving bent opgegroeid. Dan kun je dingen die je later overkomen (jouw aanranding bijvoorbeeld) ook beter handelen. Als je een heel erg onzekere puberteit achter de rug hebt (toch de aanloop naar volwassenheid) of een instabiele thuissituatie van kindsaf aan, dan word je vanzelf anders gevormd. En dan is het dus meer vechten dan degene met een gelukkige jeugd. Want, een gelukkige jeugd heb je nu juist weer niet in eigen hand.Dat weet ik niet zo net, denk juist dat iemand die al wat gehard is door het leven eerder dingen zal kunnen handelen wellicht. Maar hoe dan ook verschilt het van persoon tot persoon, ongeacht de jeugd.
Marg, ik denk ook wel dat jij in een veiligere omgeving bent opgegroeid. Dan kun je dingen die je later overkomen (jouw aanranding bijvoorbeeld) ook beter handelen. Als je een heel erg onzekere puberteit achter de rug hebt (toch de aanloop naar volwassenheid) of een instabiele thuissituatie van kindsaf aan, dan word je vanzelf anders gevormd. En dan is het dus meer vechten dan degene met een gelukkige jeugd. Want, een gelukkige jeugd heb je nu juist weer niet in eigen hand.Dat weet ik niet zo net, denk juist dat iemand die al wat gehard is door het leven eerder dingen zal kunnen handelen wellicht. Maar hoe dan ook verschilt het van persoon tot persoon, ongeacht de jeugd.
zaterdag 16 februari 2008 om 21:46
ja Magaretha ik schiet ook in defense daar heb je gelijk in. En misschien leest iemand anders jouw woorden ook heel anders dan dat ik doe. Jij denkt meer in oplossingen dan dat ik. Ergens zou ik willen dat ik dat ook zou kunnen. En dan zullen er ongetwijfeld mensen zijn die zeggen dat dat een keuze is die je daar in kunt maken, maar ik vind dat gewoon heel lastig
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 16 februari 2008 om 22:13
Marg, ik zei het enkel om iets aan te geven. Een vergelijkingswedstrijd is niet nodig. Ik weet heus wel dat je moet roeien met de riemen die je hebt. Maar over Sao Paulo bijvoorbeeld: mensen hebben daar weer andere problemen, in de westerse wereld komen psychische problemen weer meer voor. Ik vind dat geen goed vergelijkingspunt.
zaterdag 16 februari 2008 om 22:31
quote:minny schreef op 16 februari 2008 @ 21:38:
[...]
Dat weet ik niet zo net, denk juist dat iemand die al wat gehard is door het leven eerder dingen zal kunnen handelen wellicht. Maar hoe dan ook verschilt het van persoon tot persoon, ongeacht de jeugd.dat verschilt ook per persoon. De ene zal door problemen sterker worden en idd geharder en de ander wordt er lamgeslagen door en heeft meer moeite om zich staande te houden.
[...]
Dat weet ik niet zo net, denk juist dat iemand die al wat gehard is door het leven eerder dingen zal kunnen handelen wellicht. Maar hoe dan ook verschilt het van persoon tot persoon, ongeacht de jeugd.dat verschilt ook per persoon. De ene zal door problemen sterker worden en idd geharder en de ander wordt er lamgeslagen door en heeft meer moeite om zich staande te houden.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
