Relaties
alle pijlers
te hoge verwachtingen van een relatie?
zondag 22 april 2007 om 00:57
ik weet eigenlijk niet eens waarom ik hier nu een berichtje schrijf, moet echt mn ei kwijt denk ik..
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
zondag 22 april 2007 om 01:13
In het begin deed hij erg zijn best omdat hij me toen nog voor zich moest winnen. Dat is al vrij snel opgehouden..
Ik denk dat hij het mss gewoon niet in zich heeft. Ik zie aan vriendjes van vriendinnen dat het wel kan. Die blik in hun ogen als ze naar hun vriendin kijken en af en toe even een kus of een knuffel. Dat zou ik ook graag willen. Dat hij me niet voor lief en vanzelfsprekend neemt, maar dat hij blij is dat ik zijn vriendin ben en daar zijnbest voor blijft doen.
Ik ben geen ' plakkerd' , als we samen uit zijn of op een verjaardag ga ik mijn eigen gang en verwacht ik niet dat hij de hele avond aan me plakt. Het gaat gewoon om het gevoel en het uiten daarvan. Ik weet dat hij om me geeft en van me houdt, ik merk het alleen zo weinig.
En tsja...daar word ik dus verdrietig van.
Heb je een relatie en hoe zit dat dan tussen jullie?
Ik denk dat hij het mss gewoon niet in zich heeft. Ik zie aan vriendjes van vriendinnen dat het wel kan. Die blik in hun ogen als ze naar hun vriendin kijken en af en toe even een kus of een knuffel. Dat zou ik ook graag willen. Dat hij me niet voor lief en vanzelfsprekend neemt, maar dat hij blij is dat ik zijn vriendin ben en daar zijnbest voor blijft doen.
Ik ben geen ' plakkerd' , als we samen uit zijn of op een verjaardag ga ik mijn eigen gang en verwacht ik niet dat hij de hele avond aan me plakt. Het gaat gewoon om het gevoel en het uiten daarvan. Ik weet dat hij om me geeft en van me houdt, ik merk het alleen zo weinig.
En tsja...daar word ik dus verdrietig van.
Heb je een relatie en hoe zit dat dan tussen jullie?
zondag 22 april 2007 om 01:20
Nee ik heb geen relatie....
Maar met mijn ex was het zo'n beetje hetzelfde dus vandaar dat ik vroeg of dat vanaf het begin al zo was of dat hij gewoon even teveel andere dingen aan zijn hoofd heeft...
Moeilijk is dat hoor,vooral als je vriend het zelf geen probleem vind....
Kan je wel met hem praten of is hij daar ook nogal gesloten in?
Maar met mijn ex was het zo'n beetje hetzelfde dus vandaar dat ik vroeg of dat vanaf het begin al zo was of dat hij gewoon even teveel andere dingen aan zijn hoofd heeft...
Moeilijk is dat hoor,vooral als je vriend het zelf geen probleem vind....
Kan je wel met hem praten of is hij daar ook nogal gesloten in?
zondag 22 april 2007 om 10:39
Wat een herkenning!! Echt heel raar om dit van iemand anders te lezen. Op een gegeven moment was het bij mij zelfs zo dat ik smsjes anders ging formuleren, omdat ik "bang" was dat hij zich daar ongemakkelijk bij ging voelen, dat het te lief was. Eigenlijk was het in onze relatie al vrij snel bekend dat ik gekker op hem was dan hij op mij. Hij zag me meer als een super goede vriendin die ook nog seks hebben. Toen dacht ik dat dat genoeg basis was voor een relatie, nu weet ik dat ik veel meer nodig heb in een relatie. Inderdaad wat jij schrijft een jongen die je het gevoel geeft dat hij je mooi, lief, interessant etc. vindt.
Ook was de seks bij mij net zoals jij beschreef. Ik had ook niet het gevoel dat hij er echt van genoot. Soms kwam hij zelfs met dingen als "ik ben moe"... dat horen vrouwen toch te zeggen? En inderdaad dat we samen in bed lagen en ik soms wel kon huilen, omdat het voelde alsof we zo ver bij elkaar vandaan waren!
Uiteindelijk heb ik een brief voor hem geschreven met alles erin waar ik mee zat en hoe ik me voelde. Die heb ik hem laten lezen en toen hebben we 't erover gehad. Ik wilde er heel erg graag aan werken, maar hij voelde niet genoeg om er nog echt voor te gaan.
Niet echt een leuk einde voor jou om nu te lezen. Ik denk heel erg dat je moet bedenken dat een relatie je over het algemeen iets extra's moet geven...en of deze relatie dat voor jou wel doet..
Heel veel sterkte en succes!!!
Ook was de seks bij mij net zoals jij beschreef. Ik had ook niet het gevoel dat hij er echt van genoot. Soms kwam hij zelfs met dingen als "ik ben moe"... dat horen vrouwen toch te zeggen? En inderdaad dat we samen in bed lagen en ik soms wel kon huilen, omdat het voelde alsof we zo ver bij elkaar vandaan waren!
Uiteindelijk heb ik een brief voor hem geschreven met alles erin waar ik mee zat en hoe ik me voelde. Die heb ik hem laten lezen en toen hebben we 't erover gehad. Ik wilde er heel erg graag aan werken, maar hij voelde niet genoeg om er nog echt voor te gaan.
Niet echt een leuk einde voor jou om nu te lezen. Ik denk heel erg dat je moet bedenken dat een relatie je over het algemeen iets extra's moet geven...en of deze relatie dat voor jou wel doet..
Heel veel sterkte en succes!!!
zondag 22 april 2007 om 10:51
Hallo Eva,
Ook ik vind dat je niet te veel eisen stelt. Wat jij wil is eigenlijk heel normaal in een relatie, namelijk dat iemand zowel in woord als gebaar laat weten dat jij het helemaal bent voor hem. Dan voel je je veilig en emotioneel bevredigd.
Jammer genoeg is niet iedereen in staat om op die manier liefde te geven en te ontvangen. Emotioneel verschillen jullie zo te zien nogal van elkaar. Hij is niet 'niet goed' maar gewoon heel anders dan jij bent. Dat is lastig op te lossen want als je het hem niet uit kunt leggen en hij misschien wel helemaal niet begrijpt waar je problemen mee hebt, dan wordt het wel heel lastig om op één lijn te komen met elkaar.
Hoe zie jij dat zelf?
Ook ik vind dat je niet te veel eisen stelt. Wat jij wil is eigenlijk heel normaal in een relatie, namelijk dat iemand zowel in woord als gebaar laat weten dat jij het helemaal bent voor hem. Dan voel je je veilig en emotioneel bevredigd.
Jammer genoeg is niet iedereen in staat om op die manier liefde te geven en te ontvangen. Emotioneel verschillen jullie zo te zien nogal van elkaar. Hij is niet 'niet goed' maar gewoon heel anders dan jij bent. Dat is lastig op te lossen want als je het hem niet uit kunt leggen en hij misschien wel helemaal niet begrijpt waar je problemen mee hebt, dan wordt het wel heel lastig om op één lijn te komen met elkaar.
Hoe zie jij dat zelf?
zondag 22 april 2007 om 11:18
Wat fijn dat er anderen zijn die dit herkennen. Ik weet het soms echt even niet meer... Ik probeer positief te blijven en tegen mezelf te zeggen dat hij het nu heel erg duk heeft (hij zit in een spannende tijd met zn werk) en veel aan zijn hoofd. Maar ja dat lukt niet altijd...ik wil soms gewoon even aandacht. Lekker uitgebreid geknuffeld en gestreeld worden.
Wat muis zegt over het in bed liggen en zo'n afstand voelen, heb ik ook. Daarom kan ik vaak niet slapen als we bijelkaar slapen. Ik lig (ben) liever alleen dan dat ik me zo ontzettend alleen en verwijderd van hem voel. Dan kan ik idd ook wel huilen. (het bizarre is dat ik na de ruzie van gisteravond vanmorgen huilend wakker werd, raar he?)
Waar ik in het begin zo op viel, het samen praten, de goede sex, en het gevoel geaccepteerd te worden heb ik absoluut niet meer. De humor en het lachen zijn er nog wel, dus dat is wel positief.
en superstar mijn vriend houdt wel van knuffelen en doet dat soms ook wel uit zichzelf of als ik hem knuffel of erom vraag, maar hij zit met zn hoofd ergens anders (bij zn werk) en dat zorgt ervoor dat ik een enorme afstand tussen ons voel. Ik zou me zo graag verbonden met hem voelen, door goede gesprekken, goede sex en affectie.
We hebben het hier al vaak over gehad en hij vind dat ik negatief ben, verwijtend praat en het 'continu' hierover wil hebben. Ik heb versch keren geprobeerd om het niet hierover te hebben en het leuk te hebben, geinteresseerd te zijn in hem en mn best te doen. Maar op n gegeven moment ' barst dan toch bij mij de bom' omdat ik me verdrietig of kwaad voel omdat we allebei op versch. eilandjes zitten en hij niet echt zn best doet voor mij.
Ik vind niet van mezelf dat ik 'high maintenance' ben. Ik laat hem vrij, ben niet jaloers, niet aanhankelijk, ga zelf ook mijn eigen gang en vind het goed dat hij dat ook doet (met vrienden, werk, vakantie etc) maar jeeminee hee, ik verwacht gewoon wat aandacht, affectie en dat hij zijn best doet voor mij en de relatie.
Muis, ik heb niet het idee dat de een gekker op de ander is. Wij houden van elkaar en ' zijn daarmee wel gelijk' . Maar dat van de seks is wel herkenbaar. Ik ben degene die initiatief neemt, die zijn best doet (zowel in initiatief nemen als om t spannend te houden) hij wil dan wel, maar is dan te moe (door werk) om het voor mij ook leuk te maken. Het lijkt wel een verplicht nummer, even aan wat knoppen draaien en dan moet ik maar warmgedraaid zijn. Tsja, nogal plastisch uitgedrukt, maar zo ervaar ik dat en daardoor neemt bij mij de zin in sex met hem nogal af.
Ik heb ook al eens zitten denken aan een brief schrijven, maar eigenlijk vind ik dat het nu aan hem is.
Ik heb voor mijn gevoel al best veel gedaan om het leuk te houden en dichter tot elkaar te komen. Zolang ik het nergens over heb en genoegen neem met de situatie gaat alles goed. Zodra ik het echter over ons wil hebben (omdat ik verdrietig ben van hoe het gaat), zeur ik volgens hem en praat ik verwijtend. Zoals ik al eerder zei, probeer ik niet verwijtend te klinken en het bij mezelf te houden: ik voel me verdrietig als, ik zou graag willen dat etc etc.
Toch vat hij dat op als n verwijt en dat is mss ook niet zo raar, omdat hij in feit degene is waardoor ik me verdrietig voel.
Tis weer een hele lap tekst geworden, maar goed hopelijk helpt het me op de dingen een beetje op een rijtje te krijgen. Ik ben hier nu al zo lang mee bezig en ik merk gewoon dat ik er ongelukkig van word.
Muis, jouw opmerking heeft me ook wel aan het denken gezet. Een relatie moet idd iets extra's toevoegen... de slagroom op de taart zeg maar.
Tsja, ik weet niet of dat bij ons nog wel het geval is...
Moeilijk hoor..
Wat muis zegt over het in bed liggen en zo'n afstand voelen, heb ik ook. Daarom kan ik vaak niet slapen als we bijelkaar slapen. Ik lig (ben) liever alleen dan dat ik me zo ontzettend alleen en verwijderd van hem voel. Dan kan ik idd ook wel huilen. (het bizarre is dat ik na de ruzie van gisteravond vanmorgen huilend wakker werd, raar he?)
Waar ik in het begin zo op viel, het samen praten, de goede sex, en het gevoel geaccepteerd te worden heb ik absoluut niet meer. De humor en het lachen zijn er nog wel, dus dat is wel positief.
en superstar mijn vriend houdt wel van knuffelen en doet dat soms ook wel uit zichzelf of als ik hem knuffel of erom vraag, maar hij zit met zn hoofd ergens anders (bij zn werk) en dat zorgt ervoor dat ik een enorme afstand tussen ons voel. Ik zou me zo graag verbonden met hem voelen, door goede gesprekken, goede sex en affectie.
We hebben het hier al vaak over gehad en hij vind dat ik negatief ben, verwijtend praat en het 'continu' hierover wil hebben. Ik heb versch keren geprobeerd om het niet hierover te hebben en het leuk te hebben, geinteresseerd te zijn in hem en mn best te doen. Maar op n gegeven moment ' barst dan toch bij mij de bom' omdat ik me verdrietig of kwaad voel omdat we allebei op versch. eilandjes zitten en hij niet echt zn best doet voor mij.
Ik vind niet van mezelf dat ik 'high maintenance' ben. Ik laat hem vrij, ben niet jaloers, niet aanhankelijk, ga zelf ook mijn eigen gang en vind het goed dat hij dat ook doet (met vrienden, werk, vakantie etc) maar jeeminee hee, ik verwacht gewoon wat aandacht, affectie en dat hij zijn best doet voor mij en de relatie.
Muis, ik heb niet het idee dat de een gekker op de ander is. Wij houden van elkaar en ' zijn daarmee wel gelijk' . Maar dat van de seks is wel herkenbaar. Ik ben degene die initiatief neemt, die zijn best doet (zowel in initiatief nemen als om t spannend te houden) hij wil dan wel, maar is dan te moe (door werk) om het voor mij ook leuk te maken. Het lijkt wel een verplicht nummer, even aan wat knoppen draaien en dan moet ik maar warmgedraaid zijn. Tsja, nogal plastisch uitgedrukt, maar zo ervaar ik dat en daardoor neemt bij mij de zin in sex met hem nogal af.
Ik heb ook al eens zitten denken aan een brief schrijven, maar eigenlijk vind ik dat het nu aan hem is.
Ik heb voor mijn gevoel al best veel gedaan om het leuk te houden en dichter tot elkaar te komen. Zolang ik het nergens over heb en genoegen neem met de situatie gaat alles goed. Zodra ik het echter over ons wil hebben (omdat ik verdrietig ben van hoe het gaat), zeur ik volgens hem en praat ik verwijtend. Zoals ik al eerder zei, probeer ik niet verwijtend te klinken en het bij mezelf te houden: ik voel me verdrietig als, ik zou graag willen dat etc etc.
Toch vat hij dat op als n verwijt en dat is mss ook niet zo raar, omdat hij in feit degene is waardoor ik me verdrietig voel.
Tis weer een hele lap tekst geworden, maar goed hopelijk helpt het me op de dingen een beetje op een rijtje te krijgen. Ik ben hier nu al zo lang mee bezig en ik merk gewoon dat ik er ongelukkig van word.
Muis, jouw opmerking heeft me ook wel aan het denken gezet. Een relatie moet idd iets extra's toevoegen... de slagroom op de taart zeg maar.
Tsja, ik weet niet of dat bij ons nog wel het geval is...
Moeilijk hoor..
zondag 22 april 2007 om 11:31
Ha Eleonora,
Dat heb je mooi verwoord.."Wat jij wil is eigenlijk heel normaal in een relatie, namelijk dat iemand zowel in woord als gebaar laat weten dat jij het helemaal bent voor hem. Dan voel je je veilig en emotioneel bevredigd."
Het klopt dat hij niet ' niet goed' is. Het is een hele lieve, sociale, intelligente, creatieve, spirituele jongen maar door ervaringen met exen nogal voorzichtig geworden. Hij houdt erg veel afstand, bang om mijn problemen zijn problemen te laten worden. Dat dat hem energie kost en hij zich daarin (zichzelf) verliest. Hij voelt zich aangevallen door mij als ik hem zeg dat ik graag zou willen dat hij me meer knuffelt en meer zijn best doet (alhoewel hij het daar wel mee eens is). Mss ook niet zo raar, hij zegt ook wel in zulke discussies dat hij volgens mij te kort schiet. En mss vind ik dat stiekum ook wel. Al denk ik wel dat het in hem zit en dat hij genoeg om me geeft om me dat te willen geven. Het heeft dus niet te maken met hem willen veranderen. Hij kan het wel alleen door werk en exen heeft hij zijn grenzen heel erg verplaatst en die zijn dus snel bereikt.
Dat is lastig op te lossen want als je het hem niet uit kunt leggen en hij misschien wel helemaal niet begrijpt waar je problemen mee hebt, dan wordt het wel heel lastig om op één lijn te komen met elkaar.
Ja dat denk ik nou ook. Ik heb al vaker uitgelegd dat ik graag met hem wil praten, dat dat maakt dat ik me verbonden met hem voel. Hij zegt dan dat ik niet moet praten om het praten, maar gewoon moet praten. Dat snap ik wel en dat is ook effectiever, maar ja begin maar ns in je eentje een gesprek (en dat mag dan niet over de relatie of over gevoel gaan).
Het raakt me ook dat hij me niet meer lijkt begrijpen, terwijl dat was waarom ik in het begin zo op hem viel. Dat we zo op elkaar leken en hij me zo goed begreep. We lijken wel op 2 versch. planeten te zitten en dat vind ik jammer..
Dat heb je mooi verwoord.."Wat jij wil is eigenlijk heel normaal in een relatie, namelijk dat iemand zowel in woord als gebaar laat weten dat jij het helemaal bent voor hem. Dan voel je je veilig en emotioneel bevredigd."
Het klopt dat hij niet ' niet goed' is. Het is een hele lieve, sociale, intelligente, creatieve, spirituele jongen maar door ervaringen met exen nogal voorzichtig geworden. Hij houdt erg veel afstand, bang om mijn problemen zijn problemen te laten worden. Dat dat hem energie kost en hij zich daarin (zichzelf) verliest. Hij voelt zich aangevallen door mij als ik hem zeg dat ik graag zou willen dat hij me meer knuffelt en meer zijn best doet (alhoewel hij het daar wel mee eens is). Mss ook niet zo raar, hij zegt ook wel in zulke discussies dat hij volgens mij te kort schiet. En mss vind ik dat stiekum ook wel. Al denk ik wel dat het in hem zit en dat hij genoeg om me geeft om me dat te willen geven. Het heeft dus niet te maken met hem willen veranderen. Hij kan het wel alleen door werk en exen heeft hij zijn grenzen heel erg verplaatst en die zijn dus snel bereikt.
Dat is lastig op te lossen want als je het hem niet uit kunt leggen en hij misschien wel helemaal niet begrijpt waar je problemen mee hebt, dan wordt het wel heel lastig om op één lijn te komen met elkaar.
Ja dat denk ik nou ook. Ik heb al vaker uitgelegd dat ik graag met hem wil praten, dat dat maakt dat ik me verbonden met hem voel. Hij zegt dan dat ik niet moet praten om het praten, maar gewoon moet praten. Dat snap ik wel en dat is ook effectiever, maar ja begin maar ns in je eentje een gesprek (en dat mag dan niet over de relatie of over gevoel gaan).
Het raakt me ook dat hij me niet meer lijkt begrijpen, terwijl dat was waarom ik in het begin zo op hem viel. Dat we zo op elkaar leken en hij me zo goed begreep. We lijken wel op 2 versch. planeten te zitten en dat vind ik jammer..
zondag 22 april 2007 om 11:56
Lastig hoor!! Je verhaal klinkt inderdaad op dit moment niet echt als de slagroom op de taart... Je zegt ook dat je op zich wel een brief wilt schrijven, maar dat je eigenlijk vindt dat hij nu maar es wat moet doen. Ik denk eerlijk gezegd dat je dan lang kunt wachten... Hij wil er nu niet over praten en neemt daar ook geen iniatief in, maar wanneer dan wel? Jij voelt je op dit moment rot en zit met dit gevoel, zorg dan ook goed voor jezelf, doe wat met dit gevoel en kom voor jezelf op voor de dingen die jij graag wilt.
Makkelijk gezegd.. maar ik denk dat het voor jezelf niet de juiste oplossing is om te wachten totdat hij initiatief neemt te praten of iets te doen...doe je door te wachten jezelf niet alleen maar meer pijn?
Makkelijk gezegd.. maar ik denk dat het voor jezelf niet de juiste oplossing is om te wachten totdat hij initiatief neemt te praten of iets te doen...doe je door te wachten jezelf niet alleen maar meer pijn?
zondag 22 april 2007 om 12:06
Balen Eva. Dat planetengevoel is niet echt bevorderlijk.
Het ervaringsverhaal met exen....daar heb ik het altijd wat moeilijk mee. Je bent een knuffelaar, een vasthouder, een warmtezoeker en gever, of je bent het niet. Om ervaringen uit het verleden op te voeren als reden om iemand niet vast te houden, daar kan ik persoonlijk niks mee. Jij?
Het is zo'n dooddoener vind ik altijd. 'Ja, mijn ex wilde mij altijd zo erg knuffelen dat ik er voor eens en voor altijd van genezen ben! Ik ben gewoon verpest voor de rest van alle vrouwen met wie ik nog een relatie ga krijgen, ik ben uitgeknuffeld!'
Je kunt daar zo weinig op terugzeggen vind ik dan. Jij kan er niks aan doen dat hij rotrelaties heeft gehad voordat hij jou leerde kennen, hij moet dat dus ook niet gaan projecteren. Dat is een smoes, een muur om je achter te verschuilen en een vallkuil voor jou. Ik vind (heel hard misschien) dat je daar niet in moet trappen. Dan ga je namelijk iets zitten accepteren vanwege de verkeerde reden. Jouw vriend is geen knuffelkont, geen kroeler, gewoon omdat hij dat niet is, verder geen reden en zeker niet vanwege zijn exen.
Mijn ervaringen met mannen voordat ik mijn man tegenkwam zijn niet geweldig positief geweest, en dan druk ik het heel mild uit. Nu wordt er van me gehouden zoals ik het prettig vind om geliefd te worden. Ik ben in harmonie met mezelf en mijn relatie en het bestaat voor mij toch, het gevoel bijzonder en genoeg te zijn voor een ander. Ik vraag niks geks en ik ontvang nu net zoveel genegenheid als ik weggeef en het gaat nog vanzelf ook! Ik hoef er helemaal niks voor te doen!
Veel herkenning in jouw woorden als je schrijft dat je liever alleen in bed ligt dan met iemand die jou uit de weg gaat in een bed waar je samen in ligt. Het is er echt hoor meid, mannen die het zalig vinden om samen met jou in te slapen, die jouw warmte lekker tegen zich aan willen voelen en pas als het buiten snikheet is een beetje afstand zoeken tegen het zweten.
Jouw vriend vind dat gewoon niet fijn, wil met zichzelf in bed liggen en seks hebben met jou maar meer niet. Nogmaals, zo ís hij gewoon. Dat maakt hem niet beter of slechter dan jij, het laat alleen de verschillen tussen jullie zien.
Het ervaringsverhaal met exen....daar heb ik het altijd wat moeilijk mee. Je bent een knuffelaar, een vasthouder, een warmtezoeker en gever, of je bent het niet. Om ervaringen uit het verleden op te voeren als reden om iemand niet vast te houden, daar kan ik persoonlijk niks mee. Jij?
Het is zo'n dooddoener vind ik altijd. 'Ja, mijn ex wilde mij altijd zo erg knuffelen dat ik er voor eens en voor altijd van genezen ben! Ik ben gewoon verpest voor de rest van alle vrouwen met wie ik nog een relatie ga krijgen, ik ben uitgeknuffeld!'
Je kunt daar zo weinig op terugzeggen vind ik dan. Jij kan er niks aan doen dat hij rotrelaties heeft gehad voordat hij jou leerde kennen, hij moet dat dus ook niet gaan projecteren. Dat is een smoes, een muur om je achter te verschuilen en een vallkuil voor jou. Ik vind (heel hard misschien) dat je daar niet in moet trappen. Dan ga je namelijk iets zitten accepteren vanwege de verkeerde reden. Jouw vriend is geen knuffelkont, geen kroeler, gewoon omdat hij dat niet is, verder geen reden en zeker niet vanwege zijn exen.
Mijn ervaringen met mannen voordat ik mijn man tegenkwam zijn niet geweldig positief geweest, en dan druk ik het heel mild uit. Nu wordt er van me gehouden zoals ik het prettig vind om geliefd te worden. Ik ben in harmonie met mezelf en mijn relatie en het bestaat voor mij toch, het gevoel bijzonder en genoeg te zijn voor een ander. Ik vraag niks geks en ik ontvang nu net zoveel genegenheid als ik weggeef en het gaat nog vanzelf ook! Ik hoef er helemaal niks voor te doen!
Veel herkenning in jouw woorden als je schrijft dat je liever alleen in bed ligt dan met iemand die jou uit de weg gaat in een bed waar je samen in ligt. Het is er echt hoor meid, mannen die het zalig vinden om samen met jou in te slapen, die jouw warmte lekker tegen zich aan willen voelen en pas als het buiten snikheet is een beetje afstand zoeken tegen het zweten.
Jouw vriend vind dat gewoon niet fijn, wil met zichzelf in bed liggen en seks hebben met jou maar meer niet. Nogmaals, zo ís hij gewoon. Dat maakt hem niet beter of slechter dan jij, het laat alleen de verschillen tussen jullie zien.
zondag 22 april 2007 om 14:56
Eva333, zou het kunnen zijn dat jij je misschien iets te snel gewonnen hebt gegeven? Drukt jullie/jouw probleem niet een te grote stempel op je relatie? Het komt een beetje over alsof je er erg mee bezig bent, misschien als jij het iets meer loslaat krijgt hij ook de kans om uit zichzelf initiatieven te nemen.
Ik las in de NRC een artikel over vrouwen die zeuren en mannen die zich terugtrekken. Niet dat ik vind dat je zeurt hoor, maar zo werd het in het artikel beschreven. Het is een veel voorkomend patroon in een relatie. En het werkt vaak niet.
Dus misschien moet je het eens over een andere boeg gooien. Je schreef ook dat hij het knuffelen niet altijd kan opbrengen, omdat hij dan in zijn hoofd bezig is met zijn werk. Heeft hij een veeleisende baan? Ik herken dit wel bij mijn vriend, maar ik laat hem dan even. Als je zelf wat afstand neemt en hem even laat komt hij wel als hij daar aan toe is. En je zegt dat hij wel van knuffelen houdt en het ook spontaan doet.
Bij mij werkt het in elk geval wel als ik afstand neem en zelf niet zo bezig ben met het willen knuffelen of vrijen, of niet altijd op zijn zin om te vrijen inga.
zondag 22 april 2007 om 15:08
Je schreef ook dat je veel investeert in de relatie en veel initiatief neemt. Misschien moet je dat eens minder gaan doen, want het werkt blijkbaar averechts. Misschien ziet hij het daardoor ook meer als een verplichting of iets dat hij terug moet doen en krijgt hij niet de kans om iets uit zichzelf te doen.
zondag 22 april 2007 om 16:25
" Je knuffelt me nooit! Wanneer heb je me voor het laatst eens uit jezelf geknuffeld. Ik moet er altijd om vragen. Gek wordt ik er van. Waarom werk je toch ook nooit eens mee. Ik kan helemaal niet met jouw praten. En kom nou niet met een oplossing aan, waar je je toch niet aan houdt. En zou nou niet de hele tijd hm hm, want daar wordt ik helemaal gek van. "
Eva, herken je iets van het bovenstaande? Je kunt alle gelijk van de wereld hebben, maar mannen worden daar helemaal gek van. Bovendien kun je er zelf hyper gefrustreerd van worden, van mannen die niet terugcommuniceren. En voor dat je het weet lopen jullie elkaar te negeren.
Heb je al eens geprobeerd, om in ik-boodschappen te praten, in plaats van in jij-boodschappen. Probeer hem ook niets te verwijten, en te pikken op zijn antwoorden. Want mannen zien dat allemaal als zeuren.
Als je met hem wilt praten, probeer dan elke dag met hem een half uur af te spreken, op een tijd die hij wilt. Hetzelfde evt voor het knuffelen. En probeer op een man-vriendelijke manier te praten. Succes, kreeft.
Eva, herken je iets van het bovenstaande? Je kunt alle gelijk van de wereld hebben, maar mannen worden daar helemaal gek van. Bovendien kun je er zelf hyper gefrustreerd van worden, van mannen die niet terugcommuniceren. En voor dat je het weet lopen jullie elkaar te negeren.
Heb je al eens geprobeerd, om in ik-boodschappen te praten, in plaats van in jij-boodschappen. Probeer hem ook niets te verwijten, en te pikken op zijn antwoorden. Want mannen zien dat allemaal als zeuren.
Als je met hem wilt praten, probeer dan elke dag met hem een half uur af te spreken, op een tijd die hij wilt. Hetzelfde evt voor het knuffelen. En probeer op een man-vriendelijke manier te praten. Succes, kreeft.
zondag 22 april 2007 om 16:27
Hm, ik begrijp je probleem.
Je zal het duidelijk aan hem moeten maken dat hij meer in je moet investeren (en dan vooral op lichamelijk gebied, want bloemen en kadootjes, dat is een brug te ver), omdat je zo niet gelukkig bent.
Is wel een beetje eng, maar de enige kans op een verandering in de situatie.
Je hebt hem misschien een beetje 'lui' gemaakt
Nee hoor, grapje, maar misschien kan je wel beter je onvrede laten blijken aan hem, want zo went hij er aan.
Succes..
Je zal het duidelijk aan hem moeten maken dat hij meer in je moet investeren (en dan vooral op lichamelijk gebied, want bloemen en kadootjes, dat is een brug te ver), omdat je zo niet gelukkig bent.
Is wel een beetje eng, maar de enige kans op een verandering in de situatie.
Je hebt hem misschien een beetje 'lui' gemaakt
Nee hoor, grapje, maar misschien kan je wel beter je onvrede laten blijken aan hem, want zo went hij er aan.
Succes..
maandag 23 april 2007 om 10:59
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie reacties. Fijn dat er mensen zijn die die lappen tekst van mij hebben gelezen en daar hun mening over hebben willen geven. Ik vind het fijn dat er een andere kijk op de situatie wordt gegeven. Ik blijf toch erg in mijn eigen hoofd hangen.. De ene vriendin zegt dit en de andere vriendin zegt dat.. Maar die zijn toch emotioneel bij mij betrokken dus die 'kiezen al snel kant voor mij'. Jullie kunnen een objectief oordeel geven al is het natuurlijk lastig, omdat jullie maar 1 kant van het verhaal horen. En voor mij is het lastig om dat verhaal ook nog eens zo objectief en uitgebreid (al lijkt dat aardig te
lukken :-) ) neer te schrijven.
Aan Eleonora's reactie kan ik zien dat mijn verhaal niet uitgebreid genoeg was. Mijn vriend houdt op zich wel van knuffelen, is erg sociaal en wil graag mensen helpen, maar hij is daar in de relatie met zn ex in 'doorgeschoten' volgens hemzelf en is zichzelf kwijtgeraakt. Ik bedoel daarmee dat hij haar zo erg probeerde te helpen dat hij niet meer goed voor zichzelf zorgde, a.h.w. zijn grenzen niet goed bewaakte. Ik lijk erg op zijn ex (was ook overspannen en erg moe) en hij herkent van haar veel in mijn gedrag. Maar nu is hij doorgeschoten is naar de andere kant. Hij laat alles bij mij. Als ik ook maar iets laat zien wat niet positief is, dan trekt hij zich terug, gaat weg of wordt een beetje narrig. Behalve als het absoluut niet in de verste verte met hem of met de relatie heeft te maken, dan kan hij me wel een knuffel geven / troosten.
Dus Eleonora, ik snap wel hoe het komt dat hij zo doet, maar dat neemt niet weg dat ik het erg jammer vind en het me soms ook wel kwetst. Als een vriendin van hem zich verdrietig voelt, troost hij haar ook. Maar bij mij kan hij dat kennelijk niet. Ik betrek dat dan op mezelf. Ja fout natuurlijk, dat weet ik, maar op zo'n moment ben ik emotioneel en zijn de emoties net iets sterker dan het verstand.
Ik vond de kijk van sunshine op het geheel wel interessant. Fijn overigens dat je me geen zeur vindt.. :-) Ik denk ook niet dat ik zeur, maar ik denk dat je wel gelijk hebt dat ik een beetje teveel op de relatie ben gefixeerd. Ben er denk ik idd teveel mee bezig. Ik mis gewoon bepaalde dingen en ik zou zo graag willen dat ik het wel krijg dat ik er heel erg op ga letten. Dus ja dan lijkt het idd op trekken (ik) en terugtrekken. Staat volgens mij ook in Venus en Mars :-) ... ik had alleen niet zo door dat ik aan het trekken was... Heb het al eerder losgelaten, maar ik sla dan gelijk weer een beetje door in afstandelijkheid. Veel met vriendinnen afspreken, mijn eigen gang gaan (doe ik nu ook, maar dan veel meer) en als ik dan met hem was hem op afstand houden. Lastig om daar een middenweg in te vinden als je zo hunkert naar aandacht. Flirten met andere mannen lost ook niets op, al is het wel erg leuk om te merken dat er ook nog andere mannen zijn die je aantrekkelijk en mooi vinden.
Tip van sunshine ga ik ook proberen om zelf wat afstand te nemen en niet zoveel te knuffelen of initiatief voor sex te nemen. Dat laatste heb ik zelf ook al wel eens geprobeerd en die werkt echt heel erg goed! Tip voor andere vrouwen: zeg een paar keer nee en de keer daarna spettert het. Dus ja, ik heb het hem wel erg makkelijk gemaakt...maar ja, what can i say? Heb zwak vlees, dus neem al snel weer initiatief. :-) Maar zal dit keer wat meer mn best doen :-)
Alleen wat sunshine zei over het even laten als je vriend druk is in zn hoofd met zn werk.. tsja dat wordt moeilijk, omdat hij altijd met zn werk in zijn hoofd zit. Dit is niet overdreven dit is echt zo. Hij werkt 6 dagen van min. 12 uur, dus of hij komt net uit zn werk of hij moet alweer bijna naartoe. Ik weet wel dat ik hier meer begrip voor op moet brengen, maar dat vind ik soms wel lastig. Te meer omdat het er niet naar uitziet dat deze situatie tijdelijk is. Sterker nog, het ziet ernaar uit dat hij het binnenkort nog drukker gaat krijgen.
In jouw reactie herken ik minder Kreeft. Ik praat al veel in ik boodschappen, probeer zinnen met altijd en nooit te vermijden en probeer het erg bij mezelf te houden. Dus in die zin praat ik al best man vriendelijk denk ik, al kan het natuurlijk altijd beter :-)
En Vana, heb al meerdere gesprekken met hem gehad dat ik graag wil dat de relatie leuk en spannend blijft en dat ik het gevoel heb dat ik dat meer doe dan hij. Hij was het met me eens en beloofde verbetering. Hij vindt nu dat ik hem daar niet de tijd voor geef om hem initiatief te laten tonen. Maar daar komt de miscommunicatie... ik dacht een paar weken en toen we het er nog eens over hadden bleek hij 3 maanden in gedachten te hebben.. Maar dat vind ik best wel lang! Maar goed, ik denk idd wel dat ik hem lui heb gemaakt..
Was al eerder gestopt met cadeautjes en verrassingen en massages ( terwijl ik het zo leuk vind om iemand te verrassen) maar nu dus ook een knuffel en sexstop... Oei oei...wie zou het hier nou moeilijker mee gaan krijgen :-)
Nogmaals bedankt voor jullie tijd en moeite om alles door te lezen (als ik eenmaal bezig ben blijf ik typen..) en om te reageren!
Reacties blijven welkom
Bedankt voor jullie reacties. Fijn dat er mensen zijn die die lappen tekst van mij hebben gelezen en daar hun mening over hebben willen geven. Ik vind het fijn dat er een andere kijk op de situatie wordt gegeven. Ik blijf toch erg in mijn eigen hoofd hangen.. De ene vriendin zegt dit en de andere vriendin zegt dat.. Maar die zijn toch emotioneel bij mij betrokken dus die 'kiezen al snel kant voor mij'. Jullie kunnen een objectief oordeel geven al is het natuurlijk lastig, omdat jullie maar 1 kant van het verhaal horen. En voor mij is het lastig om dat verhaal ook nog eens zo objectief en uitgebreid (al lijkt dat aardig te
lukken :-) ) neer te schrijven.
Aan Eleonora's reactie kan ik zien dat mijn verhaal niet uitgebreid genoeg was. Mijn vriend houdt op zich wel van knuffelen, is erg sociaal en wil graag mensen helpen, maar hij is daar in de relatie met zn ex in 'doorgeschoten' volgens hemzelf en is zichzelf kwijtgeraakt. Ik bedoel daarmee dat hij haar zo erg probeerde te helpen dat hij niet meer goed voor zichzelf zorgde, a.h.w. zijn grenzen niet goed bewaakte. Ik lijk erg op zijn ex (was ook overspannen en erg moe) en hij herkent van haar veel in mijn gedrag. Maar nu is hij doorgeschoten is naar de andere kant. Hij laat alles bij mij. Als ik ook maar iets laat zien wat niet positief is, dan trekt hij zich terug, gaat weg of wordt een beetje narrig. Behalve als het absoluut niet in de verste verte met hem of met de relatie heeft te maken, dan kan hij me wel een knuffel geven / troosten.
Dus Eleonora, ik snap wel hoe het komt dat hij zo doet, maar dat neemt niet weg dat ik het erg jammer vind en het me soms ook wel kwetst. Als een vriendin van hem zich verdrietig voelt, troost hij haar ook. Maar bij mij kan hij dat kennelijk niet. Ik betrek dat dan op mezelf. Ja fout natuurlijk, dat weet ik, maar op zo'n moment ben ik emotioneel en zijn de emoties net iets sterker dan het verstand.
Ik vond de kijk van sunshine op het geheel wel interessant. Fijn overigens dat je me geen zeur vindt.. :-) Ik denk ook niet dat ik zeur, maar ik denk dat je wel gelijk hebt dat ik een beetje teveel op de relatie ben gefixeerd. Ben er denk ik idd teveel mee bezig. Ik mis gewoon bepaalde dingen en ik zou zo graag willen dat ik het wel krijg dat ik er heel erg op ga letten. Dus ja dan lijkt het idd op trekken (ik) en terugtrekken. Staat volgens mij ook in Venus en Mars :-) ... ik had alleen niet zo door dat ik aan het trekken was... Heb het al eerder losgelaten, maar ik sla dan gelijk weer een beetje door in afstandelijkheid. Veel met vriendinnen afspreken, mijn eigen gang gaan (doe ik nu ook, maar dan veel meer) en als ik dan met hem was hem op afstand houden. Lastig om daar een middenweg in te vinden als je zo hunkert naar aandacht. Flirten met andere mannen lost ook niets op, al is het wel erg leuk om te merken dat er ook nog andere mannen zijn die je aantrekkelijk en mooi vinden.
Tip van sunshine ga ik ook proberen om zelf wat afstand te nemen en niet zoveel te knuffelen of initiatief voor sex te nemen. Dat laatste heb ik zelf ook al wel eens geprobeerd en die werkt echt heel erg goed! Tip voor andere vrouwen: zeg een paar keer nee en de keer daarna spettert het. Dus ja, ik heb het hem wel erg makkelijk gemaakt...maar ja, what can i say? Heb zwak vlees, dus neem al snel weer initiatief. :-) Maar zal dit keer wat meer mn best doen :-)
Alleen wat sunshine zei over het even laten als je vriend druk is in zn hoofd met zn werk.. tsja dat wordt moeilijk, omdat hij altijd met zn werk in zijn hoofd zit. Dit is niet overdreven dit is echt zo. Hij werkt 6 dagen van min. 12 uur, dus of hij komt net uit zn werk of hij moet alweer bijna naartoe. Ik weet wel dat ik hier meer begrip voor op moet brengen, maar dat vind ik soms wel lastig. Te meer omdat het er niet naar uitziet dat deze situatie tijdelijk is. Sterker nog, het ziet ernaar uit dat hij het binnenkort nog drukker gaat krijgen.
In jouw reactie herken ik minder Kreeft. Ik praat al veel in ik boodschappen, probeer zinnen met altijd en nooit te vermijden en probeer het erg bij mezelf te houden. Dus in die zin praat ik al best man vriendelijk denk ik, al kan het natuurlijk altijd beter :-)
En Vana, heb al meerdere gesprekken met hem gehad dat ik graag wil dat de relatie leuk en spannend blijft en dat ik het gevoel heb dat ik dat meer doe dan hij. Hij was het met me eens en beloofde verbetering. Hij vindt nu dat ik hem daar niet de tijd voor geef om hem initiatief te laten tonen. Maar daar komt de miscommunicatie... ik dacht een paar weken en toen we het er nog eens over hadden bleek hij 3 maanden in gedachten te hebben.. Maar dat vind ik best wel lang! Maar goed, ik denk idd wel dat ik hem lui heb gemaakt..
Was al eerder gestopt met cadeautjes en verrassingen en massages ( terwijl ik het zo leuk vind om iemand te verrassen) maar nu dus ook een knuffel en sexstop... Oei oei...wie zou het hier nou moeilijker mee gaan krijgen :-)
Nogmaals bedankt voor jullie tijd en moeite om alles door te lezen (als ik eenmaal bezig ben blijf ik typen..) en om te reageren!
Reacties blijven welkom
maandag 23 april 2007 om 11:08
He wat leuk! Ik zie net dat kreeft een man is. Moet je nagaan...toen ik je reactie doorlas, had ik helemaal niet in de gaten dat je een man was. 
Erg leuk, omdat ik ook wel benieuwd was naar de kijk van een man op het geheel..
Maar helaas.. ik herken weinig in het eerste stukje :) Klinkt wel heel erg verwijtend.. Als ik met mn vriend praat probeer ik er zoveel mogelijk voor te zorgen hem geen verwijten te maken (wat lastig is als het dingen van hem zijn die je mist)
Als ik dit tegen hem zou zeggen...zou ik mijn doel compleet voorbij schieten..
Mss heb je nog wat tips voor manvriendelijke communicatie ? ;)
Erg leuk, omdat ik ook wel benieuwd was naar de kijk van een man op het geheel..
Maar helaas.. ik herken weinig in het eerste stukje :) Klinkt wel heel erg verwijtend.. Als ik met mn vriend praat probeer ik er zoveel mogelijk voor te zorgen hem geen verwijten te maken (wat lastig is als het dingen van hem zijn die je mist)
Als ik dit tegen hem zou zeggen...zou ik mijn doel compleet voorbij schieten..
Mss heb je nog wat tips voor manvriendelijke communicatie ? ;)
maandag 23 april 2007 om 11:13
Volgens mij is manvriendelijke communicatie ( hahaha hoe kom je erop?!) duidelijk zeggen waar het op staat, geen subtiele hints.
* Ik zou het leuk vinden als je een bosje bloemen voor me meeneemt.
* Weet je waar ik zin in heb...gewoon een massage van je krijgen
* Zou jij kopje koffie willen zetten?
en dus niet;
* Mijn huis is wat leeg zonder bloemen
* Zo! Ik heb een zere nek
* Hebben we nog koffie?
maandag 23 april 2007 om 11:19
Eva,
Het heeft zeker met je verwachtingen te maken.
Niet dat dit verkeerd is, maar ze zijn duidelijk aanwezig, die verwachtingen.
Nu heb je iemand getroffen die deze verwachtingen niet waarmaakt.
Vraag is: Hoe ga jij hier nu mee om??
Als deze verwachtingen de ideale relatie voorstellen voor jou, dan heb je, waarschijnlijk, niet de juiste keuze gemaakt.
Blijf je nu proberen hem te veranderen of ga je die verwachtingen loslaten?
Andere mogelikheid is om jezelf toe te geven een verkeerde keuze te hebben gemakt en uit elkaar gaan.
Het heeft zeker met je verwachtingen te maken.
Niet dat dit verkeerd is, maar ze zijn duidelijk aanwezig, die verwachtingen.
Nu heb je iemand getroffen die deze verwachtingen niet waarmaakt.
Vraag is: Hoe ga jij hier nu mee om??
Als deze verwachtingen de ideale relatie voorstellen voor jou, dan heb je, waarschijnlijk, niet de juiste keuze gemaakt.
Blijf je nu proberen hem te veranderen of ga je die verwachtingen loslaten?
Andere mogelikheid is om jezelf toe te geven een verkeerde keuze te hebben gemakt en uit elkaar gaan.
maandag 23 april 2007 om 11:38
Nou dan lukt de manvriendelijke communicatie dus aardig bij mij..
Ach ja.. heb ook Mars en Venus gelezen... :) Worden vaak grapjes over gemaakt en een beetje spottend over gedaan, maar staan wel handige tips in. Ook over het duidelijk communiceren. En doe dat ook wel.
Tsja..houvanjezelf...t blijft moeilijk vind ik hoor.. Heb t er vaak met vriendinnen over maar kom er maar niet uit..in hoeverre ligt het aan mezelf en aan mijn gedrag / gedachten en zijn reactie daarop? En in hoeverre ligt het bij hem...ofwel is hij mss niet de juiste voor mij?
Mss wil ik wel te graag dat de relatie slaagt. Is mijn eerste lange serieuze relatie en ik wil zo graag dat het werkt. Maar ik geef ook niet snel op, wil eerst zeker weten dat het niet werkt tussen ons, voordat ik er een eind aan maak (voor de duidelijkheid: de relatie). Omdat ik weet dat een relatie niet altijd vanzelf gaat, maar ook omdat ik niet achteraf spijt wil krijgen.
Ik ben een echte denker, dus mijn gedachten slingeren mij alle kanten op en daar word ik best onrustig en moe van.
"Verwacht ik teveel, ben ik er teveel mee bezig, richt ik me teveel op wat er niet is, ipv op wat er allemaal wel is, zit het wel in hem?, ben ik te perfectionistisch? als ik me anders (losser, positiever) op zou stellen, zou dat helpen?" Ik heb zelfs wel eens gedacht aan er iemand 'bij nemen' ...moet je nagaan...hoe ver mn gedachtes gaan...
Ergens denk ik ook wel dat als het uit is, ik niet een beter iemand tegen zal komen. Ik weet ook niet meer of er mannen zijn die je wel dat gevoel wel geven..of het er uberhaupt inzit zeg maar...Dat ik het hiermee moet doen zeg maar..klinkt bot en zo bedoel ik het niet. Maar andere mannen zijn toch alweer een tijdje geleden en dan vergeet ik gewoon een beetje hoe andere mannen zijn. Terwijl ik aan sommige relaties van vriendinnen zie en reacties op het forum lees, dat het wel mogelijk is.
pfff...of maak ik het mezelf nou gewoon zo moeilijk? Daar lijkt het wel op..
Ach ja.. heb ook Mars en Venus gelezen... :) Worden vaak grapjes over gemaakt en een beetje spottend over gedaan, maar staan wel handige tips in. Ook over het duidelijk communiceren. En doe dat ook wel.
Tsja..houvanjezelf...t blijft moeilijk vind ik hoor.. Heb t er vaak met vriendinnen over maar kom er maar niet uit..in hoeverre ligt het aan mezelf en aan mijn gedrag / gedachten en zijn reactie daarop? En in hoeverre ligt het bij hem...ofwel is hij mss niet de juiste voor mij?
Mss wil ik wel te graag dat de relatie slaagt. Is mijn eerste lange serieuze relatie en ik wil zo graag dat het werkt. Maar ik geef ook niet snel op, wil eerst zeker weten dat het niet werkt tussen ons, voordat ik er een eind aan maak (voor de duidelijkheid: de relatie
). Omdat ik weet dat een relatie niet altijd vanzelf gaat, maar ook omdat ik niet achteraf spijt wil krijgen.Ik ben een echte denker, dus mijn gedachten slingeren mij alle kanten op en daar word ik best onrustig en moe van.
"Verwacht ik teveel, ben ik er teveel mee bezig, richt ik me teveel op wat er niet is, ipv op wat er allemaal wel is, zit het wel in hem?, ben ik te perfectionistisch? als ik me anders (losser, positiever) op zou stellen, zou dat helpen?" Ik heb zelfs wel eens gedacht aan er iemand 'bij nemen' ...moet je nagaan...hoe ver mn gedachtes gaan...
Ergens denk ik ook wel dat als het uit is, ik niet een beter iemand tegen zal komen. Ik weet ook niet meer of er mannen zijn die je wel dat gevoel wel geven..of het er uberhaupt inzit zeg maar...Dat ik het hiermee moet doen zeg maar..klinkt bot en zo bedoel ik het niet. Maar andere mannen zijn toch alweer een tijdje geleden en dan vergeet ik gewoon een beetje hoe andere mannen zijn. Terwijl ik aan sommige relaties van vriendinnen zie en reacties op het forum lees, dat het wel mogelijk is.
pfff...of maak ik het mezelf nou gewoon zo moeilijk? Daar lijkt het wel op..
maandag 23 april 2007 om 11:50
Als je gedachten je alle kanten op doen sligeren, wat voel je daarbij dan?
Ben je gelukkig zoals het nu gaat?
Of wil je niet toegeven dat de relatie niet slaagt?
Als het aan jezelf ligt, hoef je alleen maar je verwachtingen los te laten.
De druk, bij hem!!, van die verwachtingen kan ook groot zijn.
Plus dat je zo bezig bent met die verwachtingen, dat hij het niet eens meer goed KAN doen.
Doet hij zoals je wilt, dan had je niet anders verwacht, gevolg: neutraal gevoel.
Doet hij niet wat je verwacht, gevolg : teleurstelling.
Einde van het liedje is wel dat je nooit happy zult zijn met wat er gebeurd!!
Ben je gelukkig zoals het nu gaat?
Of wil je niet toegeven dat de relatie niet slaagt?
Als het aan jezelf ligt, hoef je alleen maar je verwachtingen los te laten.
De druk, bij hem!!, van die verwachtingen kan ook groot zijn.
Plus dat je zo bezig bent met die verwachtingen, dat hij het niet eens meer goed KAN doen.
Doet hij zoals je wilt, dan had je niet anders verwacht, gevolg: neutraal gevoel.
Doet hij niet wat je verwacht, gevolg : teleurstelling.
Einde van het liedje is wel dat je nooit happy zult zijn met wat er gebeurd!!
maandag 23 april 2007 om 12:28
maandag 23 april 2007 om 12:33
Eva333, ik herken veel in je verhaal, niet de situatie, maar wel hoe je je voelt. Ik herken ook de manier waarop je vriend zich gedraagt, doordat hij het druk heeft met werk. Mijn vriend is dan ook heel anders, afstandelijker. Hoe is hij als jullie samen op vakantie zijn?
Ik kan ook dagen, weken lopen piekeren, vertel mijn verhaal 100 keer aan allerlei mensen en als ik verschillende reacties krijg weet ik het helemaal niet meer.
Ik weet verder niet wat jouw achtergrond is, maar bij mij speelt onzekerheid een rol. Ik denk snel dat iets aan mij ligt. Rationeel gezien weet ik dat het niet zo is, maar toch voel ik me dan afgewezen. Ik analyseer ook elk dingetje dat mijn vriend doet, interpreteer het de ene keer zus en de andere keer zo. Gek word ik er van.
Je moet je sowieso realiseren dat een relatie in de begintijd het heftigst is, als de verliefdheid wat verdwijnt wordt het allemaal wat gewoner en sta je niet meer direct in vuur en vlam als je elkaar ziet. In mijn relatie (van 2 jaar) is dit ook het geval en dat veroorzaakte bij mij wel een paniekgevoel en angst dat het allemaal minder zou worden en dat mijn vriend niet meer zo gek op mij zou zijn. Misschien dat deze angst bij jou ook onbewust speelt?
Mijn vriend is niet echt de gemakkelijkste en heeft wat aparte dingen, waar ik steeds weer tegenaan loop. Maar hij heeft ook een heleboel goede kanten en we hebben het ontzettend fijn samen. We hebben samen veel meegemaakt en het feit dat we zover zijn gekomen zegt ook wel iets.
Wat Houvanjezelf schreef over een neutraal gevoel als je niets verwacht, daar ben ik het helemaal mee eens en zo wil ik het ook zien. Ik weet nameljik van mezelf dat ik echt kan doorslaan in het verkeerd interpreteren van de kleinste signalen.
bijv. hij geeft mij niet direct een kus bij het begroeten: Ik word afgewezen, hij houdt niet meer (zo veel) van mij
i.p.v. hij is gewoon wat afwezig, want nog even ergens mee bezig, die kus komt wel en anders geef ik hem gewoon eentje.
Ik kan ook dagen, weken lopen piekeren, vertel mijn verhaal 100 keer aan allerlei mensen en als ik verschillende reacties krijg weet ik het helemaal niet meer.
Ik weet verder niet wat jouw achtergrond is, maar bij mij speelt onzekerheid een rol. Ik denk snel dat iets aan mij ligt. Rationeel gezien weet ik dat het niet zo is, maar toch voel ik me dan afgewezen. Ik analyseer ook elk dingetje dat mijn vriend doet, interpreteer het de ene keer zus en de andere keer zo. Gek word ik er van.
Je moet je sowieso realiseren dat een relatie in de begintijd het heftigst is, als de verliefdheid wat verdwijnt wordt het allemaal wat gewoner en sta je niet meer direct in vuur en vlam als je elkaar ziet. In mijn relatie (van 2 jaar) is dit ook het geval en dat veroorzaakte bij mij wel een paniekgevoel en angst dat het allemaal minder zou worden en dat mijn vriend niet meer zo gek op mij zou zijn. Misschien dat deze angst bij jou ook onbewust speelt?
Mijn vriend is niet echt de gemakkelijkste en heeft wat aparte dingen, waar ik steeds weer tegenaan loop. Maar hij heeft ook een heleboel goede kanten en we hebben het ontzettend fijn samen. We hebben samen veel meegemaakt en het feit dat we zover zijn gekomen zegt ook wel iets.
Wat Houvanjezelf schreef over een neutraal gevoel als je niets verwacht, daar ben ik het helemaal mee eens en zo wil ik het ook zien. Ik weet nameljik van mezelf dat ik echt kan doorslaan in het verkeerd interpreteren van de kleinste signalen.
bijv. hij geeft mij niet direct een kus bij het begroeten: Ik word afgewezen, hij houdt niet meer (zo veel) van mij
i.p.v. hij is gewoon wat afwezig, want nog even ergens mee bezig, die kus komt wel en anders geef ik hem gewoon eentje.
maandag 23 april 2007 om 12:38
je kan op allerlei manier proberen hem te veranderen maar probeer zelf eens iets te veranderen. Hoe moeilijk is dat vaak al niet. En vaak val je binnen een maand weer terug omdat je gewoon zo bent. En natuurlijk is dat in begin van een relatie vaak anders. Maar geen 1 relatie blijft zoals het begin, dat is vaak niet erg want je krijgt er andere dingen voor terug. Als het goed is vertrouwen en zekerheid in elkaar en vooral acceptatie van elkaar. Je bent in een relatie nu eenmaal niet hetzelfde en je loopt tegen teleurstellingen aan als je verwacht dat je partner net zo doet als jij zou hebben gedaan.
Daarom ook kan ik me helemaal vinden in wat houvanjezelf schreef. Stel of je verwachting bij of blijf teleurgesteld omdat hij nu eenmaal niet is zoals jij. Of zie in dat deze partner niet bij je past.
Daarom ook kan ik me helemaal vinden in wat houvanjezelf schreef. Stel of je verwachting bij of blijf teleurgesteld omdat hij nu eenmaal niet is zoals jij. Of zie in dat deze partner niet bij je past.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
