Relaties
alle pijlers
te hoge verwachtingen van een relatie?
zondag 22 april 2007 om 00:57
ik weet eigenlijk niet eens waarom ik hier nu een berichtje schrijf, moet echt mn ei kwijt denk ik..
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
maandag 23 april 2007 om 13:08
Echt fijn om zo snel alweer reacties te lezen! Ik herken me erg in wat sunshine schrijft. Echt herkenbaar. Ik betrek idd ook dingen veel te veel op mezelf. Zie niet knuffelen, geen kus bij binnenkomst, geen moeite voor mij doen als een afwijzing. Terwijl ik mezelf dat gevoel vnl geef.
Die verliefdheidsfase hebben we helaas nooit gehad (maar dat is een lang verhaal) en dat is ook nog wel iets wat ik erg jammer vind. Omdat dat nou juist de leukste fase is. Dus die angst speelt niet, maar mss probeer ik onbewust dat energieke en verliefde gevoel (krampachtig?) op te wekken? Ik weet het niet..
We zijn nooit met elkaar op vakantie gegaan. Ook dit jaar niet (wegens zijn werk) en ik ga dit jaar dus alleen op reis. Tijdens weekendjes weg vindt hij het ook moeilijk om zich te ontspannen, is nog erg onrustig, kan zijn werk ook niet loslaten en is dan vnl heel erg moe. Laatst waren we weg en viel hij al heel vroeg in slaap, terwijl hij het met vrienden wel laat kan maken en de hele nacht kan doorzakken. In dat soort gevallen vind ik het moeilijk om te relativeren.. Zie het op dat moment dan zo dat hij voor vrienden wel wakker kan blijven, maar voor mij niet.
Heeft dus idd te maken met wat sunshine schrijft over realistisch leren denken ipv alles op jezelf te betrekken. Dat is wel lastig want emotie en verstand zitten elkaar dan nog wel eens in de weg.
Mijn vriend heeft zoals ikal eerder schreef ook een heleboel goede kanten en ik heb nog nooit eerder iemand ontmoet waarbij ik het gevoel had dat we op dezelfde golflengte zaten. We vinden elkaar aantrekkelijk, zijn open naar elkaar toe, kunnen elkaar alles zeggen, voelen ons op ons gemak bij elkaar, lachen heel veel samen, kunnen gek doen met elkaar, houden van dezelfde muziek, van reizen en sexueel klikt het ook heel erg.
Voor mijn gevoel hebben we een stevige basis en we hebben destijds bewust voor elkaar gekozen. Dus eigenlijk zijn dat best wel veel goede dingen.
Sunshine zoals ik al zei herken ik veel in at je schrijft, dus als je nog meer 'wijsheid' :) voor me hebt, graag!
Ook alle andere reacties vind ik fijn om te lezen. Helpt me n beetje om mijn gedachten op n rijtje te zetten (hopelijk) Gewoon even n andere kijk op de dingen krijgen van buitenstaanders. Alhoewel het me nog steeds niet lukt om een korte reactie terug te geven
Houvanjezelf heeft ook wel een goed punt.. op deze manier zal ik nooit happy zijn met wat er gebeurd. Dus ik denk dat wat ik moet doen, is om mijn verwachtingen los te laten en om dan te zien wat er dan gebeurd.. Blijk ik dan alsnog heel ongelukkig te zijn en erachter te komen dat voor mij het gevoel van waardering en trots en affectie onmisbaar zijn in een relatie...tsja dan moet ik nog maar eens heel goed nadenken of ik zo wil doorgaan.
Wat benedicte schrijft over op gevoel vertrouwen vind ikheel lastig. Ik zit zo in mijn hoofd, dat ik gewoon niet meer weet wat ik voel.. Ik voel dat ik van hem hou, maar weet niet of dat genoeg is.. Mijn gedachtes sneeuwen ahw mijn gevoel onder...
Houvanjezelf..Door alle gedachten voel ik me onrustig, moe, verdrietig, kwaad en gefrustreerd, dus daar doe ik mezelf geen goed mee. Dus loslaten die gedachten, me tijdelijk meer op andere dingen (sporten, vriendinnen etc) richten en zien wat er gebeurt en of ik daar gelukkig mee kan zijn.
Jeetje, zo klinkt het wel heel duidelijk en makkelijk...nu nog maar ns in de praktijk brengen...
Die verliefdheidsfase hebben we helaas nooit gehad (maar dat is een lang verhaal) en dat is ook nog wel iets wat ik erg jammer vind. Omdat dat nou juist de leukste fase is. Dus die angst speelt niet, maar mss probeer ik onbewust dat energieke en verliefde gevoel (krampachtig?) op te wekken? Ik weet het niet..
We zijn nooit met elkaar op vakantie gegaan. Ook dit jaar niet (wegens zijn werk) en ik ga dit jaar dus alleen op reis. Tijdens weekendjes weg vindt hij het ook moeilijk om zich te ontspannen, is nog erg onrustig, kan zijn werk ook niet loslaten en is dan vnl heel erg moe. Laatst waren we weg en viel hij al heel vroeg in slaap, terwijl hij het met vrienden wel laat kan maken en de hele nacht kan doorzakken. In dat soort gevallen vind ik het moeilijk om te relativeren.. Zie het op dat moment dan zo dat hij voor vrienden wel wakker kan blijven, maar voor mij niet.
Heeft dus idd te maken met wat sunshine schrijft over realistisch leren denken ipv alles op jezelf te betrekken. Dat is wel lastig want emotie en verstand zitten elkaar dan nog wel eens in de weg.
Mijn vriend heeft zoals ikal eerder schreef ook een heleboel goede kanten en ik heb nog nooit eerder iemand ontmoet waarbij ik het gevoel had dat we op dezelfde golflengte zaten. We vinden elkaar aantrekkelijk, zijn open naar elkaar toe, kunnen elkaar alles zeggen, voelen ons op ons gemak bij elkaar, lachen heel veel samen, kunnen gek doen met elkaar, houden van dezelfde muziek, van reizen en sexueel klikt het ook heel erg.
Voor mijn gevoel hebben we een stevige basis en we hebben destijds bewust voor elkaar gekozen. Dus eigenlijk zijn dat best wel veel goede dingen.
Sunshine zoals ik al zei herken ik veel in at je schrijft, dus als je nog meer 'wijsheid' :) voor me hebt, graag!
Ook alle andere reacties vind ik fijn om te lezen. Helpt me n beetje om mijn gedachten op n rijtje te zetten (hopelijk) Gewoon even n andere kijk op de dingen krijgen van buitenstaanders. Alhoewel het me nog steeds niet lukt om een korte reactie terug te geven
Houvanjezelf heeft ook wel een goed punt.. op deze manier zal ik nooit happy zijn met wat er gebeurd. Dus ik denk dat wat ik moet doen, is om mijn verwachtingen los te laten en om dan te zien wat er dan gebeurd.. Blijk ik dan alsnog heel ongelukkig te zijn en erachter te komen dat voor mij het gevoel van waardering en trots en affectie onmisbaar zijn in een relatie...tsja dan moet ik nog maar eens heel goed nadenken of ik zo wil doorgaan.
Wat benedicte schrijft over op gevoel vertrouwen vind ikheel lastig. Ik zit zo in mijn hoofd, dat ik gewoon niet meer weet wat ik voel.. Ik voel dat ik van hem hou, maar weet niet of dat genoeg is.. Mijn gedachtes sneeuwen ahw mijn gevoel onder...
Houvanjezelf..Door alle gedachten voel ik me onrustig, moe, verdrietig, kwaad en gefrustreerd, dus daar doe ik mezelf geen goed mee. Dus loslaten die gedachten, me tijdelijk meer op andere dingen (sporten, vriendinnen etc) richten en zien wat er gebeurt en of ik daar gelukkig mee kan zijn.
Jeetje, zo klinkt het wel heel duidelijk en makkelijk...nu nog maar ns in de praktijk brengen...
maandag 23 april 2007 om 14:07
Je hoort wel vaker dat mannen op een gegeven moment, als ze een relatie hebben denken dat ze geen moeite meer hoeven doen. Mijn vriend heeft ook wel eens aangegeven, toen hij met anderen wel een weekend kon plannen, terwijl het bij ons steeds op de lange baan werd geschoven, 'ja maar, ik zie jou toch altijd wel in het weekend'.
Dat hij dan bij jou wel in slaap valt, komt misschien doordat hij jou toch vaker ziet dan zijn vrienden.
Lijkt me overigens wel moeilijk dat je niet met hem op vakantie kunt. Wel extreem dat hij zoveel moet werken. Dat je het daar moeilijk mee hebt kan ik me best voorstellen. Kan hij niet wat minder gaan werken of is dat onmogelijk? Is er wel tijd om samen dingen te doen?
Dat je zo in je hoofd bezig bent is een soort mechanisme om niet te hoeven voelen, een manier om controle over de situatie te houden of over je gevoelens. Je mag gerust erkennen dat je iets niet leuk vindt, dat gevoel hoef je niet weg te drukken. Die angst voor afwijzing zal ook ergens ontstaan zijn, misschien ben je bang als je jezelf echt toestaat om te voelen dat er ook een heleboel oud zeer tevoorschijn komt?
Het is de kunst om als je je afgewezen voelt eerst voor jezelf te bepalen of het gaat om iets irreëels of niet, vervolgens wel gewoon te voelen wat je voelt en een situatie uit je verleden te bedenken waarbij je afgewezen werd. Daarna kun je het loslaten.
Overigens vind ik niet dat het hele probleem bij jou ligt en dat jij je maar moet aanpassen. Dat van dat vele werken begrijp ik niet helemaal, iedereen moet toch op vakantie kunnen? Is dit iets wat je met hem kunt bespreken?
Dat hij dan bij jou wel in slaap valt, komt misschien doordat hij jou toch vaker ziet dan zijn vrienden.
Lijkt me overigens wel moeilijk dat je niet met hem op vakantie kunt. Wel extreem dat hij zoveel moet werken. Dat je het daar moeilijk mee hebt kan ik me best voorstellen. Kan hij niet wat minder gaan werken of is dat onmogelijk? Is er wel tijd om samen dingen te doen?
Dat je zo in je hoofd bezig bent is een soort mechanisme om niet te hoeven voelen, een manier om controle over de situatie te houden of over je gevoelens. Je mag gerust erkennen dat je iets niet leuk vindt, dat gevoel hoef je niet weg te drukken. Die angst voor afwijzing zal ook ergens ontstaan zijn, misschien ben je bang als je jezelf echt toestaat om te voelen dat er ook een heleboel oud zeer tevoorschijn komt?
Het is de kunst om als je je afgewezen voelt eerst voor jezelf te bepalen of het gaat om iets irreëels of niet, vervolgens wel gewoon te voelen wat je voelt en een situatie uit je verleden te bedenken waarbij je afgewezen werd. Daarna kun je het loslaten.
Overigens vind ik niet dat het hele probleem bij jou ligt en dat jij je maar moet aanpassen. Dat van dat vele werken begrijp ik niet helemaal, iedereen moet toch op vakantie kunnen? Is dit iets wat je met hem kunt bespreken?
maandag 23 april 2007 om 22:07
Ha die Eva, dat van die communicatie, heb je waarschijnlijk goed onder de knie, gewoon direct zeggen wat je wilt. Wat ik wel denk uit je verhaal te lezen, is dat hij wel een zekere druk ervaart. Mijn vrouw gaf gisteren weer eens een mitrailleur salvo af van wat ze wilde / verwachtte. Mijn eerste reactie is dan van: "zak in de ..." :D Natuurlijk bedoelt ze het heel goed, en tegenwoordig laat ik dat langs me afglijden, maar daar ben ik nog niet zo lang goed in. Vroeger begon ik haar dan maar te negeren, omdat ik geen zin in ruzie had.
Wat ook heel belangrijk is, is ben je tevreden met wat je hebt? Het klinkt als, grotendeels, als je maar meer aandacht kreeg. Ik ken het fenomeen van het heel druk hebben, maar waarom zou hij geen tijd voor jouw kunnen inplannen? Misschien moet je die momenten gewoon op de kalender zetten.
En als je elke dag bevestiging nodig hebt, waarom zou hij dat niet dagelijks kunnen geven? Daar lijkt me niks moeilijks aan.
Wat ook heel belangrijk is, is ben je tevreden met wat je hebt? Het klinkt als, grotendeels, als je maar meer aandacht kreeg. Ik ken het fenomeen van het heel druk hebben, maar waarom zou hij geen tijd voor jouw kunnen inplannen? Misschien moet je die momenten gewoon op de kalender zetten.
En als je elke dag bevestiging nodig hebt, waarom zou hij dat niet dagelijks kunnen geven? Daar lijkt me niks moeilijks aan.
maandag 23 april 2007 om 22:29
Jeetje Sunshine jij bent goed! Is dit uit eigen ervaring? Het is weer namelijk erg herkenbaar.. Of ben je stiekum psychologe ?
Vooral het onderstaande heeft me aan het denken gezet:
Dat je zo in je hoofd bezig bent is een soort mechanisme om niet te hoeven voelen, een manier om controle over de situatie te houden of over je gevoelens. Je mag gerust erkennen dat je iets niet leuk vindt, dat gevoel hoef je niet weg te drukken. Die angst voor afwijzing zal ook ergens ontstaan zijn, misschien ben je bang als je jezelf echt toestaat om te voelen dat er ook een heleboel oud zeer tevoorschijn komt?
Het is de kunst om als je je afgewezen voelt eerst voor jezelf te bepalen of het gaat om iets irreëels of niet, vervolgens wel gewoon te voelen wat je voelt en een situatie uit je verleden te bedenken waarbij je afgewezen werd. Daarna kun je het loslaten.
Ik heb erover nagedacht en denk (denk, denk, denk) dat dit idd wel klopt..
Volgens mij mogen mijn 'negatieve' gevoelens er niet zijn. Niet van mezelf, maar ook niet van mijn vriend. Daardoor ben ik nogal krampachtig geworden. "Het moet leuk blijven... ik ga niet zo'n zeurende vriendin worden,kom op niet zo negatief" maar ondertussen vind ik alles maar prima en geef ik niet mijn grenzen aan.
Maar zoals ik al eerder schreef..het is zo lastig...want wanneer ben ik reeel en kan ik grenzen aangeven en wanneer ben ik irreeel en moet ik meer relativeren en losser worden? Ben soms de kijk op de realiteit door al dat gepieker en gedenk kwijt.
Het verleden heeft er denk ik ook wel mee te maken. Hoe weet je dat sunshine? Verbaast me echt dat n vreemde dat allemaal uit mn verhaal kan halen.. Of is het je eigen ervaring en herken je veel?
Het gebeurt vaak dat mijn vriend op 'zere plekjes van vroeger' drukt..en dan hup! reageer ik vanuit mijn emotie. Ipv de dingen wat meer in persepctief te plaatsen.
Ook het controle houden herken ik wel. Wil graag wel de controle houden over mezelf en situaties..Vind het eng om die controle los te laten.. om me bloot te geven. Ben bang te gaan huilen (bij mijn vriend kan ik dat inmiddels wel)
Overigens vind ik niet dat het hele probleem bij jou ligt en dat jij je maar moet aanpassen. Dat van dat vele werken begrijp ik niet helemaal, iedereen moet toch op vakantie kunnen? Is dit iets wat je met hem kunt bespreken?
Ook weer een goede tip. Moet ook oppasssen dat ik niet doorschiet en alles maar bij mezelf leg. Hij heeft hier ook een aandeel in en hij zou mij kunnen helpen door rekening met me te houden en me wat meer bevestiging en affectie te geven. Dan kan ik wat losser worden en hem de ruimte geven om meer initiatief te nemen.
Vakantie heb ik met hem besproken, maar dat kan hij nu nog niet aangeven of hij mss tijd heeft. Zeer waarschijnlijk niet. Hij heeft een eigen bedrijf en kan niet weg. Wel een weekendje,maar 1 of 2 weken is een probleem. Al gaat hij wel een week weg met vrienden. Dit heeft hij toegezegd zonder met mij te bespreken. Dit vond ik niet zo leuk. Hij hoeft niet mijn toestemming te vragen, maar even overleggen had ik wel fijn gevonden. Ik heb ook gevraagd aan hem wat hij ervan zou vinden als ik een paar weken weg zou zijn in de zomer. Ik vind het normaal dat je in een relatie rekening met elkaar houdt. Ik heb hem hierop aangesproken en gezegd dat overleg wel fijn was geweest en waarom hij wel met vrienden een week wegkan en dan niet meer mij (tijd op?) Hij zei toen dat dat weekje ook niet zeker was. Hij heeft wel betaald, maar weet nog niet of hij wegkan.
Kan hij niet wat minder gaan werken of is dat onmogelijk? Is er wel tijd om samen dingen te doen?
Minder werken is geen optie. Meer werken wel
We zien elkaar niet zoveel. Komt ook omdat ik best veel slaap nodig heb en 's avonds dus al vroeg naar bed ga en we dan vaak niet afspreken.
We zien elkaar 1 dag en 1 of 2 avonden. Dus eigenlijk valt dat nog wel mee.. Gaat mij niet zozeer om kwantiteit maar meer om kwaliteit. Maar zou graag willen dat hij er wat meer bij is met zn koppie. Het duurt nu al 9 maanden en hij zal het binnenkort alleen nog maar drukker gaan krijgen. Dus ook al probeer ik het allemaal te begrijpen, toch vind ik het moeilijk.
Vooral het onderstaande heeft me aan het denken gezet:
Dat je zo in je hoofd bezig bent is een soort mechanisme om niet te hoeven voelen, een manier om controle over de situatie te houden of over je gevoelens. Je mag gerust erkennen dat je iets niet leuk vindt, dat gevoel hoef je niet weg te drukken. Die angst voor afwijzing zal ook ergens ontstaan zijn, misschien ben je bang als je jezelf echt toestaat om te voelen dat er ook een heleboel oud zeer tevoorschijn komt?
Het is de kunst om als je je afgewezen voelt eerst voor jezelf te bepalen of het gaat om iets irreëels of niet, vervolgens wel gewoon te voelen wat je voelt en een situatie uit je verleden te bedenken waarbij je afgewezen werd. Daarna kun je het loslaten.
Ik heb erover nagedacht en denk (denk, denk, denk) dat dit idd wel klopt..
Volgens mij mogen mijn 'negatieve' gevoelens er niet zijn. Niet van mezelf, maar ook niet van mijn vriend. Daardoor ben ik nogal krampachtig geworden. "Het moet leuk blijven... ik ga niet zo'n zeurende vriendin worden,kom op niet zo negatief" maar ondertussen vind ik alles maar prima en geef ik niet mijn grenzen aan.
Maar zoals ik al eerder schreef..het is zo lastig...want wanneer ben ik reeel en kan ik grenzen aangeven en wanneer ben ik irreeel en moet ik meer relativeren en losser worden? Ben soms de kijk op de realiteit door al dat gepieker en gedenk kwijt.
Het verleden heeft er denk ik ook wel mee te maken. Hoe weet je dat sunshine? Verbaast me echt dat n vreemde dat allemaal uit mn verhaal kan halen.. Of is het je eigen ervaring en herken je veel?
Het gebeurt vaak dat mijn vriend op 'zere plekjes van vroeger' drukt..en dan hup! reageer ik vanuit mijn emotie. Ipv de dingen wat meer in persepctief te plaatsen.
Ook het controle houden herken ik wel. Wil graag wel de controle houden over mezelf en situaties..Vind het eng om die controle los te laten.. om me bloot te geven. Ben bang te gaan huilen (bij mijn vriend kan ik dat inmiddels wel)
Overigens vind ik niet dat het hele probleem bij jou ligt en dat jij je maar moet aanpassen. Dat van dat vele werken begrijp ik niet helemaal, iedereen moet toch op vakantie kunnen? Is dit iets wat je met hem kunt bespreken?
Ook weer een goede tip. Moet ook oppasssen dat ik niet doorschiet en alles maar bij mezelf leg. Hij heeft hier ook een aandeel in en hij zou mij kunnen helpen door rekening met me te houden en me wat meer bevestiging en affectie te geven. Dan kan ik wat losser worden en hem de ruimte geven om meer initiatief te nemen.
Vakantie heb ik met hem besproken, maar dat kan hij nu nog niet aangeven of hij mss tijd heeft. Zeer waarschijnlijk niet. Hij heeft een eigen bedrijf en kan niet weg. Wel een weekendje,maar 1 of 2 weken is een probleem. Al gaat hij wel een week weg met vrienden. Dit heeft hij toegezegd zonder met mij te bespreken. Dit vond ik niet zo leuk. Hij hoeft niet mijn toestemming te vragen, maar even overleggen had ik wel fijn gevonden. Ik heb ook gevraagd aan hem wat hij ervan zou vinden als ik een paar weken weg zou zijn in de zomer. Ik vind het normaal dat je in een relatie rekening met elkaar houdt. Ik heb hem hierop aangesproken en gezegd dat overleg wel fijn was geweest en waarom hij wel met vrienden een week wegkan en dan niet meer mij (tijd op?) Hij zei toen dat dat weekje ook niet zeker was. Hij heeft wel betaald, maar weet nog niet of hij wegkan.
Kan hij niet wat minder gaan werken of is dat onmogelijk? Is er wel tijd om samen dingen te doen?
Minder werken is geen optie. Meer werken wel
We zien elkaar niet zoveel. Komt ook omdat ik best veel slaap nodig heb en 's avonds dus al vroeg naar bed ga en we dan vaak niet afspreken.
We zien elkaar 1 dag en 1 of 2 avonden. Dus eigenlijk valt dat nog wel mee.. Gaat mij niet zozeer om kwantiteit maar meer om kwaliteit. Maar zou graag willen dat hij er wat meer bij is met zn koppie. Het duurt nu al 9 maanden en hij zal het binnenkort alleen nog maar drukker gaan krijgen. Dus ook al probeer ik het allemaal te begrijpen, toch vind ik het moeilijk.
maandag 23 april 2007 om 22:48
Ha kreeft! in de tussentijd dat ik wat geschreven heb, heb jij dat ook gedaan.
Leuk om weer een reactie van een man te krijgen. Helpt ook wel om het eens vanuit het oogpunt van een man te zien. Heb het met een vriend van me ook wel eens over relaties en hij kan dat erg grappig vertellen hoe dat dan bij hem gaat. Ook toen ik dat Mars Venus boek las, dacht ik vaak " Oh gelukkig het ligt niet aan mij...zo zijn de meeste vrouwen!"
Maar goed je reactie. Ben idd duidelijk in aangeven wat ik wil. Niet eromheen praten of vaag doen, maar gewoon duidelijk zeggen.
Wat ik wel denk uit je verhaal te lezen, is dat hij wel een zekere druk ervaart.
Daar heb je denk ik gelijk in. Zoiets heeft hij ook al eens gezegd. Dat ik hem niet de tijd geef om initiatief te tonen. Dat deed ik wel...alleen dacht ik in weken en hij in maanden. Dat wist ik dus niet, dus toen trok ik na 3 weken weer eens aan de bel. Probeer nu langer de tijd te geven. Ik ga me terugtrekken, zodat hij de ruimte krijgt.
Volgens mars en venus trekken mannen zich dan terug in hun hol..dat doet mijn vriend denk ik dmv negeren, muurtje optrekken. "Ik hoor iets negatiefs of een verwijt? Oh dan ben ik er niet"
Tijd vrij maken doet hij op zich wel. Het gaat mij erom dat als hij bij me is, dat hij probeert er met zn koppie bij te zijn. Hij zit zo in zijn werk, dat het lijkt alsof hij er helemaal niet is. Daardoor voel ik me alleen en juist omdat hij er dan is, voel ik me nog meer alleen. Ben dan liever echt alleen, dan voel ik me niet eenzaam. Dus merk dat ik nu ook onbewust afstand neem. Blijf vaak niet slapen, omdat ik niet kan slapen naast iemand die kilometers ver weg lijkt en neem weinig initiatief om af te spreken. (werk gaat immers voor)
En het andere is idd de bevestiging...tsja als jij vind dat daar niets moeilijks aan is, dan zal ik mn vriend bij je langssturen voor een workshopje
Mss is hij dat niet gewend om te doen of zit het gewoon niet in hem? Ik weet het niet. Ik weet wel, het gras bij de buren is altijd groener...maar hoe een vriendin van mij behandelt wordt door haar vriend... Als ze bij mij zijn word ik er gewoon n beetje ongemakkelijk van. Hij is zo overduidelijk blij met haar, trots dat ze zijn vriendin is, vind haar mooi, aantrekkelijk, grappig. Het kan dus kennelijk wel. Alleen weet ik niet of dat er voor mij ook inzit.. weet niet of er nog meer mannen zijn die dat ook hebben/kunnen.
Zou het wel heel graag willen. Wie wil nou niet de leukste, grappigste, liefste en mooiste gevonden worden? En dan juist door iemand die je zelf ook de liefste vindt..
Leuk om weer een reactie van een man te krijgen. Helpt ook wel om het eens vanuit het oogpunt van een man te zien. Heb het met een vriend van me ook wel eens over relaties en hij kan dat erg grappig vertellen hoe dat dan bij hem gaat. Ook toen ik dat Mars Venus boek las, dacht ik vaak " Oh gelukkig het ligt niet aan mij...zo zijn de meeste vrouwen!"
Maar goed je reactie. Ben idd duidelijk in aangeven wat ik wil. Niet eromheen praten of vaag doen, maar gewoon duidelijk zeggen.
Wat ik wel denk uit je verhaal te lezen, is dat hij wel een zekere druk ervaart.
Daar heb je denk ik gelijk in. Zoiets heeft hij ook al eens gezegd. Dat ik hem niet de tijd geef om initiatief te tonen. Dat deed ik wel...alleen dacht ik in weken en hij in maanden. Dat wist ik dus niet, dus toen trok ik na 3 weken weer eens aan de bel. Probeer nu langer de tijd te geven. Ik ga me terugtrekken, zodat hij de ruimte krijgt.
Volgens mars en venus trekken mannen zich dan terug in hun hol..dat doet mijn vriend denk ik dmv negeren, muurtje optrekken. "Ik hoor iets negatiefs of een verwijt? Oh dan ben ik er niet"
Tijd vrij maken doet hij op zich wel. Het gaat mij erom dat als hij bij me is, dat hij probeert er met zn koppie bij te zijn. Hij zit zo in zijn werk, dat het lijkt alsof hij er helemaal niet is. Daardoor voel ik me alleen en juist omdat hij er dan is, voel ik me nog meer alleen. Ben dan liever echt alleen, dan voel ik me niet eenzaam. Dus merk dat ik nu ook onbewust afstand neem. Blijf vaak niet slapen, omdat ik niet kan slapen naast iemand die kilometers ver weg lijkt en neem weinig initiatief om af te spreken. (werk gaat immers voor)
En het andere is idd de bevestiging...tsja als jij vind dat daar niets moeilijks aan is, dan zal ik mn vriend bij je langssturen voor een workshopje
Mss is hij dat niet gewend om te doen of zit het gewoon niet in hem? Ik weet het niet. Ik weet wel, het gras bij de buren is altijd groener...maar hoe een vriendin van mij behandelt wordt door haar vriend... Als ze bij mij zijn word ik er gewoon n beetje ongemakkelijk van. Hij is zo overduidelijk blij met haar, trots dat ze zijn vriendin is, vind haar mooi, aantrekkelijk, grappig. Het kan dus kennelijk wel. Alleen weet ik niet of dat er voor mij ook inzit.. weet niet of er nog meer mannen zijn die dat ook hebben/kunnen.
Zou het wel heel graag willen. Wie wil nou niet de leukste, grappigste, liefste en mooiste gevonden worden? En dan juist door iemand die je zelf ook de liefste vindt..
maandag 23 april 2007 om 23:09
als hij wel met zijn vrienden weg kan een week snap ik goed dat je je tekort gedaan voelt. zo iets is ook niet leuk en hij mag best ook in zijn relatie investeren.
je geeft aan dat hij erg veel met zijn werk bezig is. Al is het in jouw situatie vanuit een andere gedachten gang, werk is voor mannen ook vaak een teken van zorg.
Ik heb heel vaak het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond met mijn kinderen. Mijn man was ook altijd maar aan het werk. Waarom deed hij niet meer dat en zus of zo. (dingen die ik wel voor hem deed maar niet terug kreeg bv of de zorg voor de kinderen)
Tot mij duidelijk werd dat het harde werken zijn manier was om voor ons te zorgen. Hij wilde dat we het goed hadden en dat ons niets ontbrak. Voelde heel erg de druk dat hij het wel moest verdienen voor ons. En mijn geklaag was in zijn ogen dan ook nog eens ondankbaarheid. Niet zien dat hij dat voor mij en onze kinderen deed. Ik heb toen moeten leren dat hij zijn zorg op een andere manier liet blijken. Niet mijn manier en niet mijn behoefte. Soms moet je elkaar daarin dan leren waarderen (oke jij uit dat anders) maar ook leren kennen (oke jij hebt meer behoefte dat ik meer zorgtaken op me neem) door dat inzicht in elkaar leer je ook meer van elkaar zien dat men wel die zorg geeft, maar op een andere manier. En dat de behoefte van de partner wel eens ergens anders kunnen liggen. Maar elkaar dan verwijten maken zal alleen maar meer eenzaam voelen en onbegrepen want die ander doet in zijn gevoel juist alles voor je.
Ik denk bv dat jouw vriend het kan zien als een goede toekomst voor jullie opbouwen. Zorgen dat het bedrijf goed draait en er straks een mooi huis is voor jullie evt gezin. Investering nu voor de toekomst. En jou geklaag daarover zal alleen maar hem dan gevoel geven dat hij het nog voor niets doet ook en het nooit goed is wat hij doet.
je geeft aan dat hij erg veel met zijn werk bezig is. Al is het in jouw situatie vanuit een andere gedachten gang, werk is voor mannen ook vaak een teken van zorg.
Ik heb heel vaak het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond met mijn kinderen. Mijn man was ook altijd maar aan het werk. Waarom deed hij niet meer dat en zus of zo. (dingen die ik wel voor hem deed maar niet terug kreeg bv of de zorg voor de kinderen)
Tot mij duidelijk werd dat het harde werken zijn manier was om voor ons te zorgen. Hij wilde dat we het goed hadden en dat ons niets ontbrak. Voelde heel erg de druk dat hij het wel moest verdienen voor ons. En mijn geklaag was in zijn ogen dan ook nog eens ondankbaarheid. Niet zien dat hij dat voor mij en onze kinderen deed. Ik heb toen moeten leren dat hij zijn zorg op een andere manier liet blijken. Niet mijn manier en niet mijn behoefte. Soms moet je elkaar daarin dan leren waarderen (oke jij uit dat anders) maar ook leren kennen (oke jij hebt meer behoefte dat ik meer zorgtaken op me neem) door dat inzicht in elkaar leer je ook meer van elkaar zien dat men wel die zorg geeft, maar op een andere manier. En dat de behoefte van de partner wel eens ergens anders kunnen liggen. Maar elkaar dan verwijten maken zal alleen maar meer eenzaam voelen en onbegrepen want die ander doet in zijn gevoel juist alles voor je.
Ik denk bv dat jouw vriend het kan zien als een goede toekomst voor jullie opbouwen. Zorgen dat het bedrijf goed draait en er straks een mooi huis is voor jullie evt gezin. Investering nu voor de toekomst. En jou geklaag daarover zal alleen maar hem dan gevoel geven dat hij het nog voor niets doet ook en het nooit goed is wat hij doet.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
maandag 23 april 2007 om 23:13
nb en hij zal dan dat weekje weg zien met vrienden als het enige dat hij zichzelf gunt en zelfs daar wordt moeilijk over gedaan. (bv)
Ik denk als jij hem daarin wat waardering zou geven (erkenning dat hij toch maar hard werkt voor jullie toekomst) maar tevens aangeeft waar jij meer behoefte aan hebt dat je misschien hem meer bereikt dan dat je alleen maar je eigen wensen neerlegt en niet hem die erkenning geeft.
Ik denk als jij hem daarin wat waardering zou geven (erkenning dat hij toch maar hard werkt voor jullie toekomst) maar tevens aangeeft waar jij meer behoefte aan hebt dat je misschien hem meer bereikt dan dat je alleen maar je eigen wensen neerlegt en niet hem die erkenning geeft.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 24 april 2007 om 02:24
Beste Eva333,
ik heb ook 1,5 jaar een relatie gehad zoals jij beschrijft.
Mij niet knuffelen uit zichzelf, geen initiatief nemen voor seks, altijd op vakantie met z'n vrienden maar vervolgens niet met mij. Wanneer ik weg was voor m'n werk in het buitenland, niks laten horen etc etc.
Maar wel konden we verschrikkelijk lachen met elkaar en goed praten, ook hadden we dezelfde hobbies.
Maar ik had nooit het idee dat ik zijn 'prinses' was, pakte nooit m'n hand op straat, zoende me niet in het openbaar. Zei nooit hoe gek ie op me was.
Terwijl ik altijd zo verdomd m'n best deed voor hem, verwende hem in bed, zag er altijd tiptop uit, trainde mezelf suf, stuurde lieve kaartjes etc.etc.
Maar die trots in z'n ogen heb ik nooit gezien.
Op een gegeven moment werd ik daar zo onzeker van, dat ik aan hem begon te trekken en aanhankelijk gedrag begon te vertonen.
Dat trok hij niet en hij heeft het uitgemaakt. Achteraf gezien was ik veel gekker op hem, dan hij op mij.
Mijn eigenwaarde was na deze relatiebreuk zo gekrenkt en ik voelde me zo 'gefaald' en verdrietig, dat ik er een zware depressie aan over heb gehouden.
Medicijnen, therapie, alles heb ik gehad. Het gaat nu (ruim een jaar later)
een stuk beter maar nog iedere dag heb ik er pijn en verdriet van.
Wat ik wil zeggen: je bent het waard om als een prinses behandeld te worden, neem geen genoegen met te weinig, luister goed naar jouw eisen en wat je gevoel jou ingeeft. Straks eindig je net als ik.
Sorry dat ik het zeg, maar ik denk dat jouw vriend niet jouw prins op het witte paard is, zolang hij jou emotioneel te kort doet en jou te weinig liefde geeft, dat vindt ik namelijk.
ik heb ook 1,5 jaar een relatie gehad zoals jij beschrijft.
Mij niet knuffelen uit zichzelf, geen initiatief nemen voor seks, altijd op vakantie met z'n vrienden maar vervolgens niet met mij. Wanneer ik weg was voor m'n werk in het buitenland, niks laten horen etc etc.
Maar wel konden we verschrikkelijk lachen met elkaar en goed praten, ook hadden we dezelfde hobbies.
Maar ik had nooit het idee dat ik zijn 'prinses' was, pakte nooit m'n hand op straat, zoende me niet in het openbaar. Zei nooit hoe gek ie op me was.
Terwijl ik altijd zo verdomd m'n best deed voor hem, verwende hem in bed, zag er altijd tiptop uit, trainde mezelf suf, stuurde lieve kaartjes etc.etc.
Maar die trots in z'n ogen heb ik nooit gezien.
Op een gegeven moment werd ik daar zo onzeker van, dat ik aan hem begon te trekken en aanhankelijk gedrag begon te vertonen.
Dat trok hij niet en hij heeft het uitgemaakt. Achteraf gezien was ik veel gekker op hem, dan hij op mij.
Mijn eigenwaarde was na deze relatiebreuk zo gekrenkt en ik voelde me zo 'gefaald' en verdrietig, dat ik er een zware depressie aan over heb gehouden.
Medicijnen, therapie, alles heb ik gehad. Het gaat nu (ruim een jaar later)
een stuk beter maar nog iedere dag heb ik er pijn en verdriet van.
Wat ik wil zeggen: je bent het waard om als een prinses behandeld te worden, neem geen genoegen met te weinig, luister goed naar jouw eisen en wat je gevoel jou ingeeft. Straks eindig je net als ik.
Sorry dat ik het zeg, maar ik denk dat jouw vriend niet jouw prins op het witte paard is, zolang hij jou emotioneel te kort doet en jou te weinig liefde geeft, dat vindt ik namelijk.
dinsdag 24 april 2007 om 12:48
Eva,
Ik heb in korte tijd dit hele topic snel doorgelezen, dus ms iets gemist.
Ik heb bovenstaande passage eruit gelicht, omdat het me opviel dat het zo in tegenspraak lijkt te zijn met alles wat je in dit topic over je vriend en relatie zegt.
Kan het zijn dat dit wishfull thinking is en niet de realiteit?
Of misschien in het verleden zo was, maar nu niet meer?
dinsdag 24 april 2007 om 15:10
Inderdaad spreek ik vanuit mijn eigen ervaring en vanuit wat ik in therapie leer. Natuurlijk hoeft het voor jou niet precies zo te zijn, maar ik herken gewoon veel van mezelf in jouw manier van reageren, dus dacht ik dat de tips die bij mij werken jou ook goed kunnen doen.
Het in de praktijk uitvoeren is niet gemakkelijk, maar ik merk wel dat ik daarin groei.
Ik herken heel erg het gevoel van niet de zeurende vriendin willen zijn, vooral ook doordat mijn vriend niet heel erg open staat voor mijn wensen, of in elk geval bijna nooit mij daarin tegemoet kan komen. Ik vind het ook lastig allemaal, want ik vind het ook belangrijk om elkaar vrij te laten. Ik vind het moeilijk om te bepalen waar de grenzen liggen. Elkaar vrij laten werkt denk ik alleen als beide partijen zich daar goed bij voelen.
Als jouw vriend alleen met zijn vrienden op vakantie gaat en niet met jou en jij voelt je daar rot door, dan kun je wel rationeel gaan vinden dat je elkaar vrij moet laten, maar blijkbaar voelt het voor jou anders. Als je je dan maar steeds inhoudt, kun je daar erg gefrustreerd door raken en zelfs ineens boos worden om iets wat niet zo belangrijk is en op een te overdreven manier. Dan zit je dus eigenlijk iets groters dwars, maar dat heb je niet kunnen uiten.
Kun je niet zeggen: "ik zou toch wel graag ook met z'n tweeën een weekje weg willen". Of misschien kun je wat vaker een (lang) weekend weg gaan? Ik krijg ook het gevoel dat je vriend vlucht in zijn werk, 6 keer 12 uur per dag werken vind ik erg extreem. Ook het feit dat hij zijn werk niet los kan laten als hij vrij is vind ik geen goed teken. Misschien kun je daar eens een gesprek met hem over aanknopen? Of zit zijn bedrijf in de opbouwfase? (sorry, kan het even zo snel niet terugvinden)
Je zegt trouwens dat je met hem kunt lachen etc., heb je het gevoel dat hij op die momenten wel het werk los kan laten? Of zijn dit sporadische momenten?
Die mars/venus boeken kunnen helpen om inzicht te krijgen, wat ik een beetje mis in die boeken is het feit dat het voor de ander echt niet leuk is als er op die manier gereageerd wordt, en je moet toch gewoon kunnen zeggen 'ik vind het zwaar kl*te als je in je hol zit, want ik voel me dan buitengesloten/afgewezen'. En als je dat dan niet tegen hem wilt zeggen heb je op zijn minst het recht om dat te voelen.
Ik vind het gewoon balen dat mijn vriend het op dit moment druk heeft, steeds moe is en dat alles alleen maar om hem lijkt te draaien, ik heb het daar knap moeilijk mee, ik zou willen dat hij NU al kon zeggen of er op Koninginnedag tijd is om samen iets leuks te doen (mijn vrije dag) of dat hij dan moet werken i.p.v. dat vage gedoe van 'we zien wel'. Ik krijg dan echt de neiging om met andere mensen te gaan afspreken, want nu ga ik zitten wachten in de hoop dat hij tijd heeft en dan blijkt uiteindelijk dat hij toch gaat werken.
Of hij daar nou wel of niet iets aan kan doen en of ik daarin onredelijk ben maakt dan even niet uit, ik VOEL dat gewoon zo. Hopelijk begrijp je een beetje waar ik naartoe wil.
Het in de praktijk uitvoeren is niet gemakkelijk, maar ik merk wel dat ik daarin groei.
Ik herken heel erg het gevoel van niet de zeurende vriendin willen zijn, vooral ook doordat mijn vriend niet heel erg open staat voor mijn wensen, of in elk geval bijna nooit mij daarin tegemoet kan komen. Ik vind het ook lastig allemaal, want ik vind het ook belangrijk om elkaar vrij te laten. Ik vind het moeilijk om te bepalen waar de grenzen liggen. Elkaar vrij laten werkt denk ik alleen als beide partijen zich daar goed bij voelen.
Als jouw vriend alleen met zijn vrienden op vakantie gaat en niet met jou en jij voelt je daar rot door, dan kun je wel rationeel gaan vinden dat je elkaar vrij moet laten, maar blijkbaar voelt het voor jou anders. Als je je dan maar steeds inhoudt, kun je daar erg gefrustreerd door raken en zelfs ineens boos worden om iets wat niet zo belangrijk is en op een te overdreven manier. Dan zit je dus eigenlijk iets groters dwars, maar dat heb je niet kunnen uiten.
Kun je niet zeggen: "ik zou toch wel graag ook met z'n tweeën een weekje weg willen". Of misschien kun je wat vaker een (lang) weekend weg gaan? Ik krijg ook het gevoel dat je vriend vlucht in zijn werk, 6 keer 12 uur per dag werken vind ik erg extreem. Ook het feit dat hij zijn werk niet los kan laten als hij vrij is vind ik geen goed teken. Misschien kun je daar eens een gesprek met hem over aanknopen? Of zit zijn bedrijf in de opbouwfase? (sorry, kan het even zo snel niet terugvinden)
Je zegt trouwens dat je met hem kunt lachen etc., heb je het gevoel dat hij op die momenten wel het werk los kan laten? Of zijn dit sporadische momenten?
Die mars/venus boeken kunnen helpen om inzicht te krijgen, wat ik een beetje mis in die boeken is het feit dat het voor de ander echt niet leuk is als er op die manier gereageerd wordt, en je moet toch gewoon kunnen zeggen 'ik vind het zwaar kl*te als je in je hol zit, want ik voel me dan buitengesloten/afgewezen'. En als je dat dan niet tegen hem wilt zeggen heb je op zijn minst het recht om dat te voelen.
Ik vind het gewoon balen dat mijn vriend het op dit moment druk heeft, steeds moe is en dat alles alleen maar om hem lijkt te draaien, ik heb het daar knap moeilijk mee, ik zou willen dat hij NU al kon zeggen of er op Koninginnedag tijd is om samen iets leuks te doen (mijn vrije dag) of dat hij dan moet werken i.p.v. dat vage gedoe van 'we zien wel'. Ik krijg dan echt de neiging om met andere mensen te gaan afspreken, want nu ga ik zitten wachten in de hoop dat hij tijd heeft en dan blijkt uiteindelijk dat hij toch gaat werken.
Of hij daar nou wel of niet iets aan kan doen en of ik daarin onredelijk ben maakt dan even niet uit, ik VOEL dat gewoon zo. Hopelijk begrijp je een beetje waar ik naartoe wil.
dinsdag 24 april 2007 om 21:38
Inmiddels weer wat reacties. Fijn!
Dodde: mijn vriend ik en wonen niet samen en hebben een jaar een relatie. Kennen elkaar ruim 1,5 jaar. Er is nog geen sprake van een toekomst opbouwen. Daar hebben we t ook nooit zo over. Dus hard werken voor ons (gezin of toekomst) is het niet. Hij doet het voor zichzelf en krijgt er energie en een kick van.
Ik zeg hem regelmatig dat ik trots op hem ben en vraag naar zijn werk (hij vond dat ik dit te weinig deed). Maar hij kan heel tegenstrijdig zijn. Het ene moment zegt hij bijv. dat ik te weinig interesse toon in zijn werk vraag ik het op andere (verschillende) momenten, dan wil hij er niet over praten. Ik snap dat hij moe is en als hij vrij is, niet altijd zin heeft om erover te praten, maar ik weet niet wanneer ik er dan naar 'mag' vragen.
Kreeft jouw idee klinkt als onder druk zetten of hem een ultimatum geven:
Wat je wel kunt proberen, is bv om een maand geen contact te hebben, en te zeggen dat hij contact kan opnemen, wanneer hij denkt meer aandacht aan jouw te gaan besteden.
Ik denk dat dit bij hem averechts werkt. Het bovenstaande komt bij mij zo over als: " Als jij niet dit doet, dan...."
Zou dit bij jou wel werken dan? Als je vrouw dit tegen je zegt?
Wel goed dat je zegt dat je gedrag wel kunt veranderen en karakter niet. Maar ja...ga dan gelijk denken: wat is nou karakter en wat is gedrag? Kan inzijn karakter zitten dat hij niet een persoon is die heel affectief is en geen bevestiging kan geven, maar dit is ook gedrag. Of haal ik t nou door elkaar?
Ik draag mijn vrouw nu op handen.
Klinkt mij als muziek in de oren :) Ergens denk (hoop) ik dat dit er bij mijn vriend ook wel inzit. Maar weet niet of dat wishful thinking is..
Al snel nadat we wat met elkaar kregen, kreeg hij het zo druk. Dus de moeilijkheid is dat ik niet weet of hij gewoon altijd zo afwezig (hij is altijd wel dromerig geweest) is en het niet in hem zit om zijn vriendin bevestiging etc te geven, of dat het komt door de werkdruk en de onrust in zijn lijf en hoofd.
tsja in het verhaal van wings herken ik ook weer het een en ander. Vooral dit:Mij niet knuffelen uit zichzelf, geen initiatief nemen voor seks, altijd op vakantie met z'n vrienden maar vervolgens niet met mij.
Maar wel konden we verschrikkelijk lachen met elkaar en goed praten, ook hadden we dezelfde hobbies.
Maar ik had nooit het idee dat ik zijn 'prinses' was, pakte nooit m'n hand op straat, zoende me niet in het openbaar. Zei nooit hoe gek ie op me was.
Terwijl ik altijd zo verdomd m'n best deed voor hem, verwende hem in bed, zag er altijd tiptop uit, trainde mezelf suf, stuurde lieve kaartjes etc.etc.
Maar die trots in z'n ogen heb ik nooit gezien.
Terwijl ik dus wel weet dat hij van me houdt, heel erg om me geeft en echt zijn best wil doen voor de relatie. Heeft hij heel duidelijk aangegeven. Ook weet ik zeker dat we evenveel om elkaar geven.
Maar ik merk nu ook wat jij schrijft dat ik onzeker word van die afstandelijkheid, heel weinig bevestiging krijgen dmv trotse blik in zijn ogen, me uitzichzelf beetpakken, zoenen etc en dat ik daardoor aan hem ga trekken en aanhankelijk word.
En zo wil ik niet worden! Ik ben behoorlijk zelfstandig, ga mijn eigen gang, wil niet afhankelijk van hem zijn wat betreft inplanning van het weekend of onzeker worden doordat ik geen bevestiging van hem krijg. Tuurlijk moet bevestiging ook uit jezelf komen, maar ik herken wel die onzekerheid. Ik ga toch twijfelen aan zijn gevoelens voor mij omdat hij ze zo weinig in de praktijk (krijg wel nog regelmatig lieve smsjes) laat zien.
Merk dat ik door de versch. reacties weer alle kanten opgeslingerd wordt. Door de reactie van wings ga ik weer twijfelen of ik het toch uit moet maken. Maar ik denk toch dat het daar te vroeg voor is. Ik heb hem denk ik nog niet echt een eerlijke kans gegeven. Ik denk dat ik nog teveel zijn gedrag onder de loep neem.
Al twijfel ik dan weer omdat kreeft zoiets zei dat bevestiging geven toch niet teveel gevraagd is..
Pff.. wat een getwijfel en gepieker allemaal.
Reactie van Mabel. Wat vinden anderen daarvan? Als je al mijn (lappen) teksten doorleest dan krijg je toch wel een aardig beeld? In t kort: er zijn veel goede dingen aan hem en tussen ons. Wat ik het meeste mis is gewoon: gevoel dat hij trots op me is, blij met me is, dat ik de mooiste en de leukste ben etc: kortom bevestiging EN dat hij zijn best voor me doet en voor de relatie (hangt ook weer n beetje samen met het 1e)
Spreek ik mezelf hiermee tegen? Dat kan toch best naast elkaar bestaan?
Het blijft lastig om alles zo objectief mogelijk te beschrijven. Ik weet zeker dat als hij zijn verhaal zou mogen doen, je een heel ander verhaal zou krijgen.Hij ziet de dingen toch heel anders dan ik. Zoals ik al eerder zei heb ik een burn-out gehad en heb ik de neiging om alles heel negatief te zien.Hij is echt een optimist en daarom heeft hij het wel eens moeilijk met mij.
Vandaar het plaatsen van mijn verhaal op het forum. Zie ik alles te negatief en stel ik te hoge eisen OF is het reeel wat ik verlang? Daar probeer ik nu achter te komen en om te kijken hoe ik daar het beste achter kan komen.
Ik herken alles wat Sunshine schrijft...Als ik op vakantie ben, kun je zo voor me verdergaan
Zijn bedrijf zit idd in de startfase, dus hij moet nog alles opbouwen. En iedereen weet dat startende ondernemers er hard aan moeten trekken. Dat weet ik leg ook geen druk op hem qua vaker afspreken. Ik heb ook veel tijd voor mezelf nodig en wil daarnaast nog met vriendinnen afspreken en sporten, dus dat komt in die zin mooi uit. Het gaat vnl. om wat ik eerder schreef: bevestiging en zijn best doen.
Je zegt trouwens dat je met hem kunt lachen etc., heb je het gevoel dat hij op die momenten wel het werk los kan laten? Of zijn dit sporadische momenten? Ik weet niet of hij dan het werk loslaat. Ik vind het iig wel een goed teken dAt we nog lachen met elkaar. Humor vind ik 1 vd belangrijkste dingen in een relatie.
en je moet toch gewoon kunnen zeggen 'ik vind het zwaar kl*te als je in je hol zit, want ik voel me dan buitengesloten/afgewezen'. En als je dat dan niet tegen hem wilt zeggen heb je op zijn minst het recht om dat te voelen. Ja daar heb je gelijk in. Durf nu niets meer tegen hem te zeggen, omdat ik eerder zo vaak een negatieve reactie kreeg. Of onbegrip of weglopen, terugtrekken, vervelende sfeer, ruzie. Dus zeg nu niets meer en probeer maar alles in te houden, te relativeren en de positieve alles begrijpende vriendin te zijn die haar bevestiging wel ergens anders vandaan haalt (ofzo) maar dan gebeurt er dus idd dit:
Als je je dan maar steeds inhoudt, kun je daar erg gefrustreerd door raken en zelfs ineens boos worden om iets wat niet zo belangrijk is en op een te overdreven manier. Dan zit je dus eigenlijk iets groters dwars, maar dat heb je niet kunnen uiten. En dan wordt het toch weer ' ruzie'.
Man, man, man...ik weet het nu helemaal niet meer. Probeer ook uitgebreid op ieders reactie in te gaan. Maar ik ben nu helemaal de weg kwijt.. poeh poeh
Luister naar je gevoel is natuurlijk een hele goede tip...maar ja, weet onderhand dus al het (over en na)denken niet meer weet wat ik voel. Soms wou ik dat ik wat simpeler in elkaar zat en niet zoveel dacht..
Nog even als laatste..vond het erg grappig om de laatste alinea van sunshine's stukje te lezen..precies mijn vriend! Ja weet ik nog niet, we zien wel...aargh! wederom...zeer herkenbaar!
Dodde: mijn vriend ik en wonen niet samen en hebben een jaar een relatie. Kennen elkaar ruim 1,5 jaar. Er is nog geen sprake van een toekomst opbouwen. Daar hebben we t ook nooit zo over. Dus hard werken voor ons (gezin of toekomst) is het niet. Hij doet het voor zichzelf en krijgt er energie en een kick van.
Ik zeg hem regelmatig dat ik trots op hem ben en vraag naar zijn werk (hij vond dat ik dit te weinig deed). Maar hij kan heel tegenstrijdig zijn. Het ene moment zegt hij bijv. dat ik te weinig interesse toon in zijn werk vraag ik het op andere (verschillende) momenten, dan wil hij er niet over praten. Ik snap dat hij moe is en als hij vrij is, niet altijd zin heeft om erover te praten, maar ik weet niet wanneer ik er dan naar 'mag' vragen.
Kreeft jouw idee klinkt als onder druk zetten of hem een ultimatum geven:
Wat je wel kunt proberen, is bv om een maand geen contact te hebben, en te zeggen dat hij contact kan opnemen, wanneer hij denkt meer aandacht aan jouw te gaan besteden.
Ik denk dat dit bij hem averechts werkt. Het bovenstaande komt bij mij zo over als: " Als jij niet dit doet, dan...."
Zou dit bij jou wel werken dan? Als je vrouw dit tegen je zegt?
Wel goed dat je zegt dat je gedrag wel kunt veranderen en karakter niet. Maar ja...ga dan gelijk denken: wat is nou karakter en wat is gedrag? Kan inzijn karakter zitten dat hij niet een persoon is die heel affectief is en geen bevestiging kan geven, maar dit is ook gedrag. Of haal ik t nou door elkaar?
Ik draag mijn vrouw nu op handen.
Klinkt mij als muziek in de oren :) Ergens denk (hoop) ik dat dit er bij mijn vriend ook wel inzit. Maar weet niet of dat wishful thinking is..
Al snel nadat we wat met elkaar kregen, kreeg hij het zo druk. Dus de moeilijkheid is dat ik niet weet of hij gewoon altijd zo afwezig (hij is altijd wel dromerig geweest) is en het niet in hem zit om zijn vriendin bevestiging etc te geven, of dat het komt door de werkdruk en de onrust in zijn lijf en hoofd.
tsja in het verhaal van wings herken ik ook weer het een en ander. Vooral dit:Mij niet knuffelen uit zichzelf, geen initiatief nemen voor seks, altijd op vakantie met z'n vrienden maar vervolgens niet met mij.
Maar wel konden we verschrikkelijk lachen met elkaar en goed praten, ook hadden we dezelfde hobbies.
Maar ik had nooit het idee dat ik zijn 'prinses' was, pakte nooit m'n hand op straat, zoende me niet in het openbaar. Zei nooit hoe gek ie op me was.
Terwijl ik altijd zo verdomd m'n best deed voor hem, verwende hem in bed, zag er altijd tiptop uit, trainde mezelf suf, stuurde lieve kaartjes etc.etc.
Maar die trots in z'n ogen heb ik nooit gezien.
Terwijl ik dus wel weet dat hij van me houdt, heel erg om me geeft en echt zijn best wil doen voor de relatie. Heeft hij heel duidelijk aangegeven. Ook weet ik zeker dat we evenveel om elkaar geven.
Maar ik merk nu ook wat jij schrijft dat ik onzeker word van die afstandelijkheid, heel weinig bevestiging krijgen dmv trotse blik in zijn ogen, me uitzichzelf beetpakken, zoenen etc en dat ik daardoor aan hem ga trekken en aanhankelijk word.
En zo wil ik niet worden! Ik ben behoorlijk zelfstandig, ga mijn eigen gang, wil niet afhankelijk van hem zijn wat betreft inplanning van het weekend of onzeker worden doordat ik geen bevestiging van hem krijg. Tuurlijk moet bevestiging ook uit jezelf komen, maar ik herken wel die onzekerheid. Ik ga toch twijfelen aan zijn gevoelens voor mij omdat hij ze zo weinig in de praktijk (krijg wel nog regelmatig lieve smsjes) laat zien.
Merk dat ik door de versch. reacties weer alle kanten opgeslingerd wordt. Door de reactie van wings ga ik weer twijfelen of ik het toch uit moet maken. Maar ik denk toch dat het daar te vroeg voor is. Ik heb hem denk ik nog niet echt een eerlijke kans gegeven. Ik denk dat ik nog teveel zijn gedrag onder de loep neem.
Al twijfel ik dan weer omdat kreeft zoiets zei dat bevestiging geven toch niet teveel gevraagd is..
Pff.. wat een getwijfel en gepieker allemaal.
Reactie van Mabel. Wat vinden anderen daarvan? Als je al mijn (lappen
) teksten doorleest dan krijg je toch wel een aardig beeld? In t kort: er zijn veel goede dingen aan hem en tussen ons. Wat ik het meeste mis is gewoon: gevoel dat hij trots op me is, blij met me is, dat ik de mooiste en de leukste ben etc: kortom bevestiging EN dat hij zijn best voor me doet en voor de relatie (hangt ook weer n beetje samen met het 1e)Spreek ik mezelf hiermee tegen? Dat kan toch best naast elkaar bestaan?
Het blijft lastig om alles zo objectief mogelijk te beschrijven. Ik weet zeker dat als hij zijn verhaal zou mogen doen, je een heel ander verhaal zou krijgen.Hij ziet de dingen toch heel anders dan ik. Zoals ik al eerder zei heb ik een burn-out gehad en heb ik de neiging om alles heel negatief te zien.Hij is echt een optimist en daarom heeft hij het wel eens moeilijk met mij.
Vandaar het plaatsen van mijn verhaal op het forum. Zie ik alles te negatief en stel ik te hoge eisen OF is het reeel wat ik verlang? Daar probeer ik nu achter te komen en om te kijken hoe ik daar het beste achter kan komen.
Ik herken alles wat Sunshine schrijft...Als ik op vakantie ben, kun je zo voor me verdergaan
Zijn bedrijf zit idd in de startfase, dus hij moet nog alles opbouwen. En iedereen weet dat startende ondernemers er hard aan moeten trekken. Dat weet ik leg ook geen druk op hem qua vaker afspreken. Ik heb ook veel tijd voor mezelf nodig en wil daarnaast nog met vriendinnen afspreken en sporten, dus dat komt in die zin mooi uit. Het gaat vnl. om wat ik eerder schreef: bevestiging en zijn best doen.
Je zegt trouwens dat je met hem kunt lachen etc., heb je het gevoel dat hij op die momenten wel het werk los kan laten? Of zijn dit sporadische momenten? Ik weet niet of hij dan het werk loslaat. Ik vind het iig wel een goed teken dAt we nog lachen met elkaar. Humor vind ik 1 vd belangrijkste dingen in een relatie.
en je moet toch gewoon kunnen zeggen 'ik vind het zwaar kl*te als je in je hol zit, want ik voel me dan buitengesloten/afgewezen'. En als je dat dan niet tegen hem wilt zeggen heb je op zijn minst het recht om dat te voelen. Ja daar heb je gelijk in. Durf nu niets meer tegen hem te zeggen, omdat ik eerder zo vaak een negatieve reactie kreeg. Of onbegrip of weglopen, terugtrekken, vervelende sfeer, ruzie. Dus zeg nu niets meer en probeer maar alles in te houden, te relativeren en de positieve alles begrijpende vriendin te zijn die haar bevestiging wel ergens anders vandaan haalt (ofzo) maar dan gebeurt er dus idd dit:
Als je je dan maar steeds inhoudt, kun je daar erg gefrustreerd door raken en zelfs ineens boos worden om iets wat niet zo belangrijk is en op een te overdreven manier. Dan zit je dus eigenlijk iets groters dwars, maar dat heb je niet kunnen uiten. En dan wordt het toch weer ' ruzie'.
Man, man, man...ik weet het nu helemaal niet meer. Probeer ook uitgebreid op ieders reactie in te gaan. Maar ik ben nu helemaal de weg kwijt.. poeh poeh
Luister naar je gevoel is natuurlijk een hele goede tip...maar ja, weet onderhand dus al het (over en na)denken niet meer weet wat ik voel. Soms wou ik dat ik wat simpeler in elkaar zat en niet zoveel dacht..
Nog even als laatste..vond het erg grappig om de laatste alinea van sunshine's stukje te lezen..precies mijn vriend! Ja weet ik nog niet, we zien wel...aargh! wederom...zeer herkenbaar!
dinsdag 24 april 2007 om 22:53
Inmiddels weer wat reacties. Fijn!
Ik zeg hem regelmatig dat ik trots op hem ben en vraag naar zijn werk (hij vond dat ik dit te weinig deed). Maar hij kan heel tegenstrijdig zijn. Het ene moment zegt hij bijv. dat ik te weinig interesse toon in zijn werk vraag ik het op andere (verschillende) momenten, dan wil hij er niet over praten. Ik snap dat hij moe is en als hij vrij is, niet altijd zin heeft om erover te praten, maar ik weet niet wanneer ik er dan naar 'mag' vragen.
Mannen zitten anders in elkaar. Als je een probleem probeert op te lossen, is het lastig als iemand er naar vraagt. Als je net een succesje hebt geboekt, is het leuk als iemand ernaar vraagt. Dus is hij stil kun je beter niet aandringen. Blinken zijn ogen, gewoon doorvragen.
Kreeft jouw idee klinkt als onder druk zetten of hem een ultimatum geven:
Wat je wel kunt proberen, is bv om een maand geen contact te hebben, en te zeggen dat hij contact kan opnemen, wanneer hij denkt meer aandacht aan jouw te gaan besteden.
Ik denk dat dit bij hem averechts werkt. Het bovenstaande komt bij mij zo over als: " Als jij niet dit doet, dan...."
Zou dit bij jou wel werken dan? Als je vrouw dit tegen je zegt? Als je het verkeerd brengt niet (op de chantage manier). Maar als je het niet dramatisch en op een lieve manier brengt, met de mededeling dat je heel verdrietig bent en dat dit een wanhoopsdaad is, en uitleg dat je zo probeert de situatie te veranderen (dus gewoon open zijn), waarschijnlijk wel.
Wel goed dat je zegt dat je gedrag wel kunt veranderen en karakter niet. Maar ja...ga dan gelijk denken: wat is nou karakter en wat is gedrag? Kan inzijn karakter zitten dat hij niet een persoon is die heel affectief is en geen bevestiging kan geven, maar dit is ook gedrag. Of haal ik t nou door elkaar? Zorgzaam zijn en elke dag een knuffel geven, kan in je karakter zitten. Maar je kunt ook routines aanleren, zoals die dagelijkse knuffel, koffie zetten, etc. Het helpt dan dat je goed gedrag beloont / aanmoedigd.
Ik draag mijn vrouw nu op handen.
Klinkt mij als muziek in de oren :) Ergens denk (hoop) ik dat dit er bij mijn vriend ook wel inzit. Maar weet niet of dat wishful thinking is.. Je hebt vast een onderbuik gevoel, wat je waarschijnlijk precies vertelt of het goed of fout zit. Ik denk dat het in potentie wel goed zit, afgaande op wat je hier schrijft. Maar als deze situatie te lang duurt, trek je het mogelijk niet meer, en dat zou zonde zijn als jullie goed bij elkaar passen.
Al snel nadat we wat met elkaar kregen, kreeg hij het zo druk. Dus de moeilijkheid is dat ik niet weet of hij gewoon altijd zo afwezig (hij is altijd wel dromerig geweest) is en het niet in hem zit om zijn vriendin bevestiging etc te geven, of dat het komt door de werkdruk en de onrust in zijn lijf en hoofd. Die werkdruk speelt daar zeker een grote rol in.
Ik ga toch twijfelen aan zijn gevoelens voor mij omdat hij ze zo weinig in de praktijk (krijg wel nog regelmatig lieve smsjes) laat zien. Daarom moet je ook vertellen dat je bevetiging nodig hebt, liefst dagelijks. Een man snapt hier niks van, dus misschien moet je het wel een aantal keren herhalen.
Merk dat ik door de versch. reacties weer alle kanten opgeslingerd wordt. Door de reactie van wings ga ik weer twijfelen of ik het toch uit moet maken. Maar ik denk toch dat het daar te vroeg voor is. Denk ik ook. Je krijgt er gegarandeerd spijt van als je het niet probeert. Maar stel wel een duidelijke grens, die je aankunt, zodat je er niet aan onderdoor gaat. Ik heb hem denk ik nog niet echt een eerlijke kans gegeven. Ik denk dat ik nog teveel zijn gedrag onder de loep neem.
Al twijfel ik dan weer omdat kreeft zoiets zei dat bevestiging geven toch niet teveel gevraagd is.. Fluitje van een cent voor een man, maar je moet wel eerst tot de botte hersens van een man op dat gebied doordringen. Sommige mannen vinden het gewoon onzin en dan heb je wel wat vindingrijkheid nodig, om het duidelijk te maken. Heeft hij eenmaal het truukje door, dan weet je niet wat je meemaakt.
Pff.. wat een getwijfel en gepieker allemaal. Mag best, en een dikke *;, want je wordt er vast knettergek van op dit moment.
Reactie van Mabel. Wat vinden anderen daarvan? Als je al mijn (lappen
Spreek ik mezelf hiermee tegen? Nee. Dat kan toch best naast elkaar bestaan? Precies.
Het blijft lastig om alles zo objectief mogelijk te beschrijven. Ik weet zeker dat als hij zijn verhaal zou mogen doen, je een heel ander verhaal zou krijgen.Hij ziet de dingen toch heel anders dan ik. Zoals ik al eerder zei heb ik een burn-out gehad en heb ik de neiging om alles heel negatief te zien.Hij is echt een optimist en daarom heeft hij het wel eens moeilijk met mij.
Vandaar het plaatsen van mijn verhaal op het forum. Zie ik alles te negatief en stel ik te hoge eisen OF is het reeel wat ik verlang? Daar probeer ik nu achter te komen en om te kijken hoe ik daar het beste achter kan komen.Het is heel reeel wat je verlangt, en ik vind je zeker niet negatief. Eerder lief bezorgd. Maar de basis is dat je van iemand houdt ondanks zijn fouten of zwakheden, zonder dat je jezelf hoeft weg te cijferen. Kortom er moet wederzijds respect zijn.
Man, man, man...ik weet het nu helemaal niet meer. Probeer ook uitgebreid op ieders reactie in te gaan. Maar ik ben nu helemaal de weg kwijt.. poeh poeh Ik vind dat je helemaal niet de weg kwijt bent, maar je bent aan het zoeken, hoe je weer goed in je vel kunt zitten in deze relatie.
En hoe goed je ook bij elkaar past, je moet de situatie wel aankunnen, en je hebt daar nu veel moeite mee. Dus ondanks zijn drukte, mag hij best wel meedenken over oplossingen.
Eigenlijk ben ik best wel optimistisch over jouw situatie, en denk je misschien wel na 2 maanden, goh ik wist niet dat hij zijn gedrag kon aanpassen, en ik vind het nu best wel fijn.
woensdag 25 april 2007 om 07:42
Hoi Eva,
Wat een verhaal... kan me indenken dat het je even helemaal duizelt... Waar ik wel benieuwd naar ben; wat zeggen de mensen in je omgeving hiervan, die jullie allebei (goed) kennen en ook weten hoe jullie met elkaar omgaan? Heb je hier misschien al eens met een vriend van hem over gesproken?
Ik vind dat je er echt heel goed mee omgaat, ik zou zelf onwijs onzeker worden als mijn vriend me geen bevestiging geeft uit zichzelf en ik zou het denk ik ook niet heel lang volhouden om die reden.
Ergens in een eerdere posting heb ik volgens mij gelezen dat jullie de 'verliefdheids-fase' hebben overgeslagen. Ik kan me indenken dat dat ook mee kan spelen in zijn gedrag nu. Ik heb zelf ook eens een relatie gehad waarbij ik niet verliefd ben geweest (hij wel overigens, tot het vervelende aan toe zeg maar, maar dat is een ander verhaal..!) en wat ik daar voor les uit heb getrokken is dat ik dan toch net dat extra's mis om moeite voor hem te willen doen. Juist ook omdat HIJ dat wel deed! Misschien heeft jouw vriend nu wel hetzelfde, hij weet dat het goed zit omdat jij moeite voor hem doet, en hij wordt daar misschien wat makkelijker van (zo van, ze blijft toch wel bij me). Zomaar wat gedachtenspinsels hoor, misschien zit ik er wel helemaal naast.
Hoe zie jij de toekomst met je vriend? Ik weet niet hoe oud je bent, maar denk je er wel eens over na en zo ja, hoe voel je je daarover? Is het een vanzelfsprekendheid dat je met hem oud wilt worden of is het misschien meer zo dat je heel graag wilt dat deze relatie slaagt en daarom (op dit moment) genoegen neemt met een man die je niet op handen draagt?
Een paar mooie uitdrukkingen die hier wel van toepassing kunnen zijn: als je een handje zand te hard dichtknijpt, glipt het tussen je vingers door en ben je het kwijt. En nog een mooie: als je iemand liefhebt, laat hem los. Komt hij terug, dan is hij de jouwe. Zo niet, dan heeft hij je niet toebehoord. (In het kader van eventueel een maandje rust in de relatie).
Ik denk echt dat jullie relatie kan werken, maar het is wel belangrijk dat jullie er allebei evenveel energie in (willen) stoppen!
Wat een verhaal... kan me indenken dat het je even helemaal duizelt... Waar ik wel benieuwd naar ben; wat zeggen de mensen in je omgeving hiervan, die jullie allebei (goed) kennen en ook weten hoe jullie met elkaar omgaan? Heb je hier misschien al eens met een vriend van hem over gesproken?
Ik vind dat je er echt heel goed mee omgaat, ik zou zelf onwijs onzeker worden als mijn vriend me geen bevestiging geeft uit zichzelf en ik zou het denk ik ook niet heel lang volhouden om die reden.
Ergens in een eerdere posting heb ik volgens mij gelezen dat jullie de 'verliefdheids-fase' hebben overgeslagen. Ik kan me indenken dat dat ook mee kan spelen in zijn gedrag nu. Ik heb zelf ook eens een relatie gehad waarbij ik niet verliefd ben geweest (hij wel overigens, tot het vervelende aan toe zeg maar, maar dat is een ander verhaal..!) en wat ik daar voor les uit heb getrokken is dat ik dan toch net dat extra's mis om moeite voor hem te willen doen. Juist ook omdat HIJ dat wel deed! Misschien heeft jouw vriend nu wel hetzelfde, hij weet dat het goed zit omdat jij moeite voor hem doet, en hij wordt daar misschien wat makkelijker van (zo van, ze blijft toch wel bij me). Zomaar wat gedachtenspinsels hoor, misschien zit ik er wel helemaal naast.
Hoe zie jij de toekomst met je vriend? Ik weet niet hoe oud je bent, maar denk je er wel eens over na en zo ja, hoe voel je je daarover? Is het een vanzelfsprekendheid dat je met hem oud wilt worden of is het misschien meer zo dat je heel graag wilt dat deze relatie slaagt en daarom (op dit moment) genoegen neemt met een man die je niet op handen draagt?
Een paar mooie uitdrukkingen die hier wel van toepassing kunnen zijn: als je een handje zand te hard dichtknijpt, glipt het tussen je vingers door en ben je het kwijt. En nog een mooie: als je iemand liefhebt, laat hem los. Komt hij terug, dan is hij de jouwe. Zo niet, dan heeft hij je niet toebehoord. (In het kader van eventueel een maandje rust in de relatie).
Ik denk echt dat jullie relatie kan werken, maar het is wel belangrijk dat jullie er allebei evenveel energie in (willen) stoppen!
woensdag 25 april 2007 om 10:06
Je schreef eerder dat dit je eerste langere relatie is. Waardoor is het in je vorige relaties misgegaan? Kwam het verbreken van de relatie van jou uit of van de ander?
Het lijkt erop alsof jouw vriend helemaal zijn eigen weg gaat, en dat jij je aan hem moet aanpassen en aan hoe hij is. Aan jou aanpassen wil hij niet of vindt hij moeilijk, of kan hij door zijn werk niet opbrengen.
Ik krijg ook het idee dat jij heel graag wil dat de relatie goed blijft en het moeilijk vindt om confrontaties aan te gaan met hem.
Ik merk aan mijn vriend dat hij is veranderd doordat hij het nu drukker heeft, dus dat kan zeker een rol spelen. Wij hebben er gisteren nog even over gesproken en hij heeft gezegd dat hij ook heel erg strategisch bezig is in zijn hoofd en daardoor ook meer in zichzelf gekeerd is en afweziger. Hij ging namelijk ineens heel laat nog aan het werk en ik was een beetje beduusd, want we waren uit geweest, dus ik had daar niet op gerekend. Ik bedoel, ik begon niet te schelden of aan zijn been te hangen ofzo. :D Maar hij sprak me daar dus later op aan, dat ik hem daarin meer vrij moest laten en er meer rekening mee moest houden dat het zo gaat met zijn werk. Ik heb toen gezegd dat ik best mag vragen of dat nou echt nog nodig is om zo laat te werken en of het niet morgen kan en toen vond hij dat wel een goed punt van mij, want inderdaad mag ik dat best vragen. Ik ergerde me ook een beetje dat hij zo prekerig deed zo van 'ja, je zult daar toch anders mee om moeten gaan'. Alsof ik ik weet niet wat voor scene had getrapt.
Wat ik zelf moeilijk vind is om niet te 'gretig' te zijn. Ik wil eigenlijk altijd wel afspreken als ik niets anders heb, ook als ik moe ben of als we elkaar al meerdere avonden hebben gezien. Jij kiest wel voor jezelf door thuis te willen slapen omdat je vroeger naar bed gaat. Dat vind ik al heel sterk van je. Komt hij dan ook wel eens naar jou toe? (en dat hij dan op tijd naar huis gaat bijv.). Ik wilde gisteren ook bellen en zeggen dat ik naar m'n eigen huis ging, maar toen hij zei 'nou, kom je hier naartoe?' zei ik direct dat het goed was, want ik wil ook gewoon naar hem toe, samen eten en bij elkaar zijn. Om dan geforceerd thuis te gaan zitten, dat zie ik niet zitten.
Ik heb overigens voor het weekend wel een afspraak, dus het is niet zo dat ik nooit zelf plannen maak. Ik hoef hem dan ook niet per sé het hele weekend te zien.
Gisteren ben ik bij m'n therapeute geweest en was ik na afloop net als jij erg in de war. Want het voelt een beetje alsof anderen zeggen dat het allemaal echt niet normaal is en ik raak dan in paniek, want heb het gevoel dat ik iets moet doen om het te veranderen, maar ik weet niet wat en vooral niet hoe. Wat Kreeft bijv. voorstelt om te zeggen 'als het niet verandert, dan ben ik weg', zie ik echt niet zitten. Ik zou het dan eerder met humor op willen lossen en dat werkt bij ons altijd wel goed.
Ik voel me dan een beetje een sukkel die alles maar pikt. Ik heb ook een vriendin met wie ik hierover praat en ik voel me dan helemaal in de war, want ze geeft me het gevoel dat er geen toekomst zit in mijn relatie, terwijl ik er wel gewoon samen iets van wil maken, maar dan wil ik mezelf niet helemaal kwijtraken, zoals bij Wings1980 is gebeurd.
Niets meer zeggen is in elk geval niet goed, je hoeft niet geforceerd de confrontatie op te zoeken, maar kunt ook wachten tot zich een situatie voordoet en dan met humor proberen iets te laten merken.
Bijv. zeggen 'hee joh, wat is dat nou, ik wil ook nog samen met jou op vakantie hoor, dat lijkt me hartstikke leuk, je gaat toch niet alleen met je vrienden? Dat kan echt niet hoor'. En dan dus met een vrolijke ondertoon.
Dat jullie het niet over de toekomst hebben, komt dat van hem uit of heb je daar zelf ook nog niet zo'n behoefte aan?
Mijn vriend weet van zichzelf dat hij nogal overheersend en bepalend kan zijn en gisteren zei hij tegen mij dat ik zelf ook meer mijn zin moet doordrijven. Dus als ik eten klaarmaak, dan moet ik hem niet 10 keer vragen wat hij lekker vindt, maar gewoon zeggen 'dit eten we, punt uit'. Het gebeurt namelijk vaak dat ik iets uitkies en dan zegt hij 'nee, daar heb ik niet zo'n zin in, is er nog iets anders?', terwijl ik daar dus wel zin in heb en hij wil dan dus juist graag dat ik mijn zin doordrijf. Op zich wel aardig, die zelfkennis, aan de andere kant vind ik dat hij ook gewoon zich wat meegaander op kan stellen en uit zichzelf kan zeggen dat het hem niet uitmaakt wat we eten, hij legt het nu wel erg bij mij neer.
Het lijkt erop alsof jouw vriend helemaal zijn eigen weg gaat, en dat jij je aan hem moet aanpassen en aan hoe hij is. Aan jou aanpassen wil hij niet of vindt hij moeilijk, of kan hij door zijn werk niet opbrengen.
Ik krijg ook het idee dat jij heel graag wil dat de relatie goed blijft en het moeilijk vindt om confrontaties aan te gaan met hem.
Ik merk aan mijn vriend dat hij is veranderd doordat hij het nu drukker heeft, dus dat kan zeker een rol spelen. Wij hebben er gisteren nog even over gesproken en hij heeft gezegd dat hij ook heel erg strategisch bezig is in zijn hoofd en daardoor ook meer in zichzelf gekeerd is en afweziger. Hij ging namelijk ineens heel laat nog aan het werk en ik was een beetje beduusd, want we waren uit geweest, dus ik had daar niet op gerekend. Ik bedoel, ik begon niet te schelden of aan zijn been te hangen ofzo. :D Maar hij sprak me daar dus later op aan, dat ik hem daarin meer vrij moest laten en er meer rekening mee moest houden dat het zo gaat met zijn werk. Ik heb toen gezegd dat ik best mag vragen of dat nou echt nog nodig is om zo laat te werken en of het niet morgen kan en toen vond hij dat wel een goed punt van mij, want inderdaad mag ik dat best vragen. Ik ergerde me ook een beetje dat hij zo prekerig deed zo van 'ja, je zult daar toch anders mee om moeten gaan'. Alsof ik ik weet niet wat voor scene had getrapt.
Wat ik zelf moeilijk vind is om niet te 'gretig' te zijn. Ik wil eigenlijk altijd wel afspreken als ik niets anders heb, ook als ik moe ben of als we elkaar al meerdere avonden hebben gezien. Jij kiest wel voor jezelf door thuis te willen slapen omdat je vroeger naar bed gaat. Dat vind ik al heel sterk van je. Komt hij dan ook wel eens naar jou toe? (en dat hij dan op tijd naar huis gaat bijv.). Ik wilde gisteren ook bellen en zeggen dat ik naar m'n eigen huis ging, maar toen hij zei 'nou, kom je hier naartoe?' zei ik direct dat het goed was, want ik wil ook gewoon naar hem toe, samen eten en bij elkaar zijn. Om dan geforceerd thuis te gaan zitten, dat zie ik niet zitten.
Ik heb overigens voor het weekend wel een afspraak, dus het is niet zo dat ik nooit zelf plannen maak. Ik hoef hem dan ook niet per sé het hele weekend te zien.
Gisteren ben ik bij m'n therapeute geweest en was ik na afloop net als jij erg in de war. Want het voelt een beetje alsof anderen zeggen dat het allemaal echt niet normaal is en ik raak dan in paniek, want heb het gevoel dat ik iets moet doen om het te veranderen, maar ik weet niet wat en vooral niet hoe. Wat Kreeft bijv. voorstelt om te zeggen 'als het niet verandert, dan ben ik weg', zie ik echt niet zitten. Ik zou het dan eerder met humor op willen lossen en dat werkt bij ons altijd wel goed.
Ik voel me dan een beetje een sukkel die alles maar pikt. Ik heb ook een vriendin met wie ik hierover praat en ik voel me dan helemaal in de war, want ze geeft me het gevoel dat er geen toekomst zit in mijn relatie, terwijl ik er wel gewoon samen iets van wil maken, maar dan wil ik mezelf niet helemaal kwijtraken, zoals bij Wings1980 is gebeurd.
Niets meer zeggen is in elk geval niet goed, je hoeft niet geforceerd de confrontatie op te zoeken, maar kunt ook wachten tot zich een situatie voordoet en dan met humor proberen iets te laten merken.
Bijv. zeggen 'hee joh, wat is dat nou, ik wil ook nog samen met jou op vakantie hoor, dat lijkt me hartstikke leuk, je gaat toch niet alleen met je vrienden? Dat kan echt niet hoor'. En dan dus met een vrolijke ondertoon.
Dat jullie het niet over de toekomst hebben, komt dat van hem uit of heb je daar zelf ook nog niet zo'n behoefte aan?
Mijn vriend weet van zichzelf dat hij nogal overheersend en bepalend kan zijn en gisteren zei hij tegen mij dat ik zelf ook meer mijn zin moet doordrijven. Dus als ik eten klaarmaak, dan moet ik hem niet 10 keer vragen wat hij lekker vindt, maar gewoon zeggen 'dit eten we, punt uit'. Het gebeurt namelijk vaak dat ik iets uitkies en dan zegt hij 'nee, daar heb ik niet zo'n zin in, is er nog iets anders?', terwijl ik daar dus wel zin in heb en hij wil dan dus juist graag dat ik mijn zin doordrijf. Op zich wel aardig, die zelfkennis, aan de andere kant vind ik dat hij ook gewoon zich wat meegaander op kan stellen en uit zichzelf kan zeggen dat het hem niet uitmaakt wat we eten, hij legt het nu wel erg bij mij neer.
woensdag 25 april 2007 om 12:00
Kreeft, ik begrijp wat je bedoelt, het voelt dan alleen als manipulatie. En ik wil hem helemaal niet een maand niet zien, volgens mij straf ik daar meer mezelf mee. :) Wat bij mijn vriend beter werkt is het juist helemaal loslaten en hem meer ruimte geven dan hij verwacht of zelf een beetje vaag doen van 'ja, ik zie wel even of en hoe laat ik kom'.
Ik heb wel eens een periode(tje) gehad dat ik het beter los kon laten en ook zelf gemakkelijker naar m'n eigen huis ging als dat beter uitkwam en toen belde hij mij ineens helemaal onzeker op of ik hem nog wel leuk vond. Maar toen kwam het echt vanuit mezelf en om dat geforceerd te gaan doen zie ik niet zitten.
Wat betreft die lange lappen tekst, die geven aardig weer hoe het er in ons hoofd aan toe gaat en dat kan de hele dag doorgaan.
Wat bij mij helpt is bewust focussen op datgene waar ik op dat moment mee bezig ben, maar het voelt een beetje alsof ik alles in mijn hoofd wil oplossen, want in het echt oplossen is veel enger en moeilijker, maar ja, dat werkt natuurlijk niet.
Ik heb wel eens een periode(tje) gehad dat ik het beter los kon laten en ook zelf gemakkelijker naar m'n eigen huis ging als dat beter uitkwam en toen belde hij mij ineens helemaal onzeker op of ik hem nog wel leuk vond. Maar toen kwam het echt vanuit mezelf en om dat geforceerd te gaan doen zie ik niet zitten.
Wat betreft die lange lappen tekst, die geven aardig weer hoe het er in ons hoofd aan toe gaat en dat kan de hele dag doorgaan.
Wat bij mij helpt is bewust focussen op datgene waar ik op dat moment mee bezig ben, maar het voelt een beetje alsof ik alles in mijn hoofd wil oplossen, want in het echt oplossen is veel enger en moeilijker, maar ja, dat werkt natuurlijk niet.
woensdag 25 april 2007 om 12:09
Ik kan me ook zo druk maken om dingen, maar laat het steeds beter los en reageer er beter op. Bijv. mijn vriend vindt dat vrouwen geëmancipeerd moeten zijn en dat ze zelf ook verstand van auto's moeten hebben. Ik vind gewoon dat ik beter iemand kan vragen die er al verstand van heeft als ik iets onder mijn auto hoor rammelen en bovendien 'moet' ik helemaal niets. Dus i.p.v. te gaan zeiken of hij er niet naar wilde kijken en teleurgesteld te doen, zei ik dat als ik in mijn straat onder m'n auto ga liggen er vast direct 3 buurmannen om me heen staan die willen helpen.
Dit is dus wat ik bedoel met humor erin gooien en ik ga hem gewoon vragen of hij naar dat rammeltje wil kijken.
Dit is dus wat ik bedoel met humor erin gooien en ik ga hem gewoon vragen of hij naar dat rammeltje wil kijken.
woensdag 25 april 2007 om 23:15
tsja...lange lappe tekst ja. Ik kan me voorstellen dat dat niet een uitnodigend effect heeft op mensen om dit topic ns even door te lezen. Laat staan reageren..dus chapeau voor alle mensen die dit wel gedaan hebben!
Ik wil nou eenmaal zo goed mogelijk (perfectionistje he?) alles weergeven, ook nog eens zo objectief mogelijk (kan bijna niet) en eigenlijk ieders vragen beantwoorden. Mensen nemen de moeite om alles te lezen, een reactie te geven en een vraag te stellen. Dan vind het ook wel netjes om daar antwoord op te geven. Maar daardoor worden het dus wel lappen tekst :-)
Ik wil nou eenmaal zo goed mogelijk (perfectionistje he?) alles weergeven, ook nog eens zo objectief mogelijk (kan bijna niet) en eigenlijk ieders vragen beantwoorden. Mensen nemen de moeite om alles te lezen, een reactie te geven en een vraag te stellen. Dan vind het ook wel netjes om daar antwoord op te geven. Maar daardoor worden het dus wel lappen tekst :-)
