Relaties
alle pijlers
te hoge verwachtingen van een relatie?
zondag 22 april 2007 om 00:57
ik weet eigenlijk niet eens waarom ik hier nu een berichtje schrijf, moet echt mn ei kwijt denk ik..
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
woensdag 25 april 2007 om 23:20
Hoi Eva, heb je verhaal en de reacties gelezen. Pff, wat moeilijk kunnen relaties zijn he? Wat ik in de loop der tijd heb geleerd is dat het probleem niet eens zozeer bij de een of de ander persoonlijk hoeft te liggen, maar dat het relatiepatroon zelf een probleem kan zijn, waar je allebei verstrikt in raakt. Bijv hoe meer de een aandringt, hoe meer de ander zich terugtrekt, en hoe meer de ander zich terugtrekt, hoe meer de weer ander toenadering zoekt etc etc.
En nu lijkt het dat jij in gedachten en in gedrag heel erg gericht op hem bent geraakt, waardoor hij afstand neemt om bv zichzelf niet te verliezen en een eigen 'ruimte' te houden in de relatie. Het meest enge is dan - als je vermoed dat dit patroon een deel van het probleem is- om zelf wat afstand te nemen en erop te vertrouwen dat deze 'ruimte' er voor zorgt dat hij toenadering tot jou zal zoeken.
Misschien kan dit door het meer over jezelf te hebben los van de relatie? Dus bv praten over wat je zelf denkt, voelt, wil, hebt meegemaakt zonder het te hebben over hem of 'de relatie' ?
Dus eigenlijk komt het er op neer dat je misschien wat meer aan jezelf moet denken, voor jezelf moet zorgen zodat je bij je eigen gevoel stil kan staan, los van hem (of wie dan ook).
Klinkt waarschijnlijk heel vaag! Lastig hoor, mij heeft het heel erg geholpen, kon als een arend focussen op mijn vriend met als enig effect dat hij zo snel mogelijk weg wilde rennen uit de kamer.
Kom hier ook op omdat je het over de burn-out had, en twijfelde of je gevoel wel terecht is. Ja! Nooit twijfelen aan jezelf, hierbij is het ook belangrijk gedachtes (kunnen maar door gaan, alle kanten uit) en gevoel (basis) van elkaar te onderscheiden. Leg het probleem niet teveel bij jezelf, maar probeer wel wat meer te denken aan jezelf.
Vaag waarschijnlijk, kijk maar of je er wat mee kan....
En nu lijkt het dat jij in gedachten en in gedrag heel erg gericht op hem bent geraakt, waardoor hij afstand neemt om bv zichzelf niet te verliezen en een eigen 'ruimte' te houden in de relatie. Het meest enge is dan - als je vermoed dat dit patroon een deel van het probleem is- om zelf wat afstand te nemen en erop te vertrouwen dat deze 'ruimte' er voor zorgt dat hij toenadering tot jou zal zoeken.
Misschien kan dit door het meer over jezelf te hebben los van de relatie? Dus bv praten over wat je zelf denkt, voelt, wil, hebt meegemaakt zonder het te hebben over hem of 'de relatie' ?
Dus eigenlijk komt het er op neer dat je misschien wat meer aan jezelf moet denken, voor jezelf moet zorgen zodat je bij je eigen gevoel stil kan staan, los van hem (of wie dan ook).
Klinkt waarschijnlijk heel vaag! Lastig hoor, mij heeft het heel erg geholpen, kon als een arend focussen op mijn vriend met als enig effect dat hij zo snel mogelijk weg wilde rennen uit de kamer.
Kom hier ook op omdat je het over de burn-out had, en twijfelde of je gevoel wel terecht is. Ja! Nooit twijfelen aan jezelf, hierbij is het ook belangrijk gedachtes (kunnen maar door gaan, alle kanten uit) en gevoel (basis) van elkaar te onderscheiden. Leg het probleem niet teveel bij jezelf, maar probeer wel wat meer te denken aan jezelf.
Vaag waarschijnlijk, kijk maar of je er wat mee kan....
woensdag 25 april 2007 om 23:39
dus nou los ik het zo op... :) ik hak mijn reactie gewoon in stukjes..
Dus probeer nu kort te reageren.
Loewis: ene vriendin zegt kappen ermee, je wordt er ongelukkig van. Hij is niet de slagroom op de taart volgens mij. Ander zegt, dat ik er wat minder bovenop moet zitten, hem ruimte geven om zn best te doen en te letten op de positieve dingen. Weer n ander zegt dat ze dat niet kan beoordelen en dat ik het zelf het beste kan beslissen. De rest valt zo'n beetje in 1 v. deze 3 categorien.
Misschien heeft jouw vriend nu wel hetzelfde, hij weet dat het goed zit omdat jij moeite voor hem doet, en hij wordt daar misschien wat makkelijker van (zo van, ze blijft toch wel bij me). Zou goed kunnen. Heb het hem ook wel makkelijk gemaakt. Ga erg mn best doen om maar een reactie te krijgen. Ga ook al die dingen doen waar ik zelf zo'n behoefte aan heb (massage, bevestiging, knuffelen, zoenen, initiatief tot (uitgebreide!)sex, lieve smsjes etc) en ben teleurgesteld als ik het niet terug krijg. Doe dat dus nu minder en kijk wat er dan gebeurd.
Hoe zie jij de toekomst met je vriend? Ik weet niet hoe oud je bent, maar denk je er wel eens over na en zo ja, hoe voel je je daarover? Is het een vanzelfsprekendheid dat je met hem oud wilt worden Denk niet zo over de toekomst na. Ik ben 28, eerste echt serieuze relatie en kan me (daardoor?) niet echt voorstellen dat we ons hele leven bijelkaar zullen blijven.Ligt niet aan hem, vind ik me moeilijk voor te stellen met wie dan ook. We hebben een jaar een relatie (+ruim een half jaar onofficieel) en ik wil nog niet samenwonen. Ben daar niet klaar voor en weet ik niet of ik dat ooit wel kan. Ben daar mss gewoon te lang alleen voor geweest? Ik hecht ook erg aan mijn eigen tijd en huisje. Geniet daar nog erg van en wil dat nog niet delen. Wat dat betreft vind ik het prima zoals het nu is. Ieder onze eigen plek.
of is het misschien meer zo dat je heel graag wilt dat deze relatie slaagt en daarom (op dit moment) genoegen neemt met een man die je niet op handen draagt?
Ja ik wil erg graag dat het lukt tussen ons.Weet daarnaast niet of meer er bij iemand anders wel inzit of dat ik dan hetzelfde probleem krijg omdat dan blijkt dat het eigenlijk met mijn eigen verwachtingen en gedachtengang te maken heeft. Daarbij denk ik ook wel dat onze relatie kan werken. Alleen kan ik dat niet in mijn eentje.. Zoals ik al eerder zei, loop ik nu voor mijn gevoel op eieren. Hij verweet mij het elke week over onze relatie te willen hebben en dat werd hij zat. Dus nu vermijd ik angstvallig het onderwerp 'de relatie' en mijn gevoelens. Maar ja, hoe we dan iets moeten verbeteren? Hij is meer van het type, niet praten maar doen. Niet zeggen wat je allemaal wil, maar dat dan ook zelf doen. Heeft hij ook wel gelijk in, maar soms zou ik het zo fijn vinden om zelf even door hem tegen hem aan getrokken worden en gewoon even een kus te krijgen. Merk gewoon dat ik het lastig vind dat veel initiatief dan van mij uit moet komen, terwijl ik denk dat hij dat ook best zou kunnen doen.
Ik vind dat je er echt heel goed mee omgaat, Fijn om te horen, al weet ik het vaak ook niet meer. Ik kan mezelf aardig 'mal' denken en alles analyseren.
Moet het gewoon wat meer loslaten en genieten van de dingen die er wel zijn. Die zijn er namelijk ook.
Dus probeer nu kort te reageren.
Loewis: ene vriendin zegt kappen ermee, je wordt er ongelukkig van. Hij is niet de slagroom op de taart volgens mij. Ander zegt, dat ik er wat minder bovenop moet zitten, hem ruimte geven om zn best te doen en te letten op de positieve dingen. Weer n ander zegt dat ze dat niet kan beoordelen en dat ik het zelf het beste kan beslissen. De rest valt zo'n beetje in 1 v. deze 3 categorien.
Misschien heeft jouw vriend nu wel hetzelfde, hij weet dat het goed zit omdat jij moeite voor hem doet, en hij wordt daar misschien wat makkelijker van (zo van, ze blijft toch wel bij me). Zou goed kunnen. Heb het hem ook wel makkelijk gemaakt. Ga erg mn best doen om maar een reactie te krijgen. Ga ook al die dingen doen waar ik zelf zo'n behoefte aan heb (massage, bevestiging, knuffelen, zoenen, initiatief tot (uitgebreide!)sex, lieve smsjes etc) en ben teleurgesteld als ik het niet terug krijg. Doe dat dus nu minder en kijk wat er dan gebeurd.
Hoe zie jij de toekomst met je vriend? Ik weet niet hoe oud je bent, maar denk je er wel eens over na en zo ja, hoe voel je je daarover? Is het een vanzelfsprekendheid dat je met hem oud wilt worden Denk niet zo over de toekomst na. Ik ben 28, eerste echt serieuze relatie en kan me (daardoor?) niet echt voorstellen dat we ons hele leven bijelkaar zullen blijven.Ligt niet aan hem, vind ik me moeilijk voor te stellen met wie dan ook. We hebben een jaar een relatie (+ruim een half jaar onofficieel) en ik wil nog niet samenwonen. Ben daar niet klaar voor en weet ik niet of ik dat ooit wel kan. Ben daar mss gewoon te lang alleen voor geweest? Ik hecht ook erg aan mijn eigen tijd en huisje. Geniet daar nog erg van en wil dat nog niet delen. Wat dat betreft vind ik het prima zoals het nu is. Ieder onze eigen plek.
of is het misschien meer zo dat je heel graag wilt dat deze relatie slaagt en daarom (op dit moment) genoegen neemt met een man die je niet op handen draagt?
Ja ik wil erg graag dat het lukt tussen ons.Weet daarnaast niet of meer er bij iemand anders wel inzit of dat ik dan hetzelfde probleem krijg omdat dan blijkt dat het eigenlijk met mijn eigen verwachtingen en gedachtengang te maken heeft. Daarbij denk ik ook wel dat onze relatie kan werken. Alleen kan ik dat niet in mijn eentje.. Zoals ik al eerder zei, loop ik nu voor mijn gevoel op eieren. Hij verweet mij het elke week over onze relatie te willen hebben en dat werd hij zat. Dus nu vermijd ik angstvallig het onderwerp 'de relatie' en mijn gevoelens. Maar ja, hoe we dan iets moeten verbeteren? Hij is meer van het type, niet praten maar doen. Niet zeggen wat je allemaal wil, maar dat dan ook zelf doen. Heeft hij ook wel gelijk in, maar soms zou ik het zo fijn vinden om zelf even door hem tegen hem aan getrokken worden en gewoon even een kus te krijgen. Merk gewoon dat ik het lastig vind dat veel initiatief dan van mij uit moet komen, terwijl ik denk dat hij dat ook best zou kunnen doen.
Ik vind dat je er echt heel goed mee omgaat, Fijn om te horen, al weet ik het vaak ook niet meer. Ik kan mezelf aardig 'mal' denken en alles analyseren.
Moet het gewoon wat meer loslaten en genieten van de dingen die er wel zijn. Die zijn er namelijk ook.
donderdag 26 april 2007 om 00:10
Zoals je ziet...kort.. het lukt gewoon niet! 
Maar sunshine zei het ook al goed:
Wat betreft die lange lappen tekst, die geven aardig weer hoe het er in ons hoofd aan toe gaat en dat kan de hele dag doorgaan.
Precies! Zo is het dus bij mij ook! Weet je Sunshine elke keer ben ik weer verbaasd als je een reactie hebt gegeven! Het is bijna bizar hoe herkenbaar!
Het in de war raken van wat anderen zeggen en daarin mee kunnen gaan ("mss moet ik het idd uitmaken" maar ja eigenlijk wil ik dat helemaal niet of ja, ik moet echt wat positiever zijn, ruimte geven, relativeren etc)
Ik word zelf erg heen en weer geslingerd door wat anderen zeggen en kan erg gestuurd worden door wat anderen zeggen. Heb jij dat ook?
Nou ja, ik kan wel voorbeelden gaan geven, maar eigenlijk herkende ik alles van wat je schreef (zelfs tot aan het eten aan toe! ja echt) behalve wat je zei over gretig zijn. Dat heb ik absoluut niet. Houd denk ik soms juist een beetje teveel vast aan op tijd naar bed, in mijn eigen bedje slapen, tijd en rust voor mezelf. Tuurlijk dat is goed, maar soms denk ik dat ik daar wat losser in kan zijn. Soms denk ik weer, dat ik nou eenmaal ben zoals ik ben en nou eenmaal meer slaap en tijd voor mezelf nodig heb dan hij. Ach ja... waar t allemaal steeds op terugkomt is daar een balans in zien te vinden.
Dus soms zet ik me over die moeheid heen en ga wel naar hem toe (waar ik altijd niet of nauwelijks slaap) en soms probeer ik echt te voelen wat goed voelt en dan zeg ik dus soms nee.
Humor werkt idd erg goed. Dat is ook wat zo goed zit tussen ons. We vinden het leuk om elkaar in de zeik te nemen (gewoon plagen) gek te doen en te lachen met en om elkaar. Als ik me lekker in mijn vel en relaxed voel, merk ik dat ik dit veel beter kan. En vraag ik op een lieve en humoristische manier om aandacht, ipv op een verongelijkte en gefrustreerde manier.
Mijn vriend vind ook dat ik meer voor mezelf op moet komen. Maar het grappige is dat als ik dat vervolgens doe, hij mij dan 'tegenwerkt'. Ik zeg dit dan ook wel tegen hem en hij snapt dan ook wel wat ik bedoel en geeft me daarin gelijk. Ik merk gewoon dat ik minder moet twijfelen, sneller keuzes moet maken en niet zo rekening moet houden met hem. We eten vanavond salade en klaar! Ik eet bij jou ook wel eens iets wat ik niet onwijs lekker vind (om maar een vb te noemen)
Om de lap nog maar wat langer te maken..
Reactie van Einzel vind ik allesbehalve vaag. Itd.ik vind het erg duidelijk
Tsja relaties en communicaties...pff niet altijd makkelijk (of maak ik het mezelf nou zo moeilijk?)
hoe meer de een aandringt, hoe meer de ander zich terugtrekt, en hoe meer de ander zich terugtrekt, hoe meer de weer ander toenadering zoekt etc etc. daar lijkt het nu wel op ja.
En nu lijkt het dat jij in gedachten en in gedrag heel erg gericht op hem bent geraakt, waardoor hij afstand neemt om bv zichzelf niet te verliezen en een eigen 'ruimte' te houden in de relatie. Dat denk ik ook. Leg alles onder het vergrootglas.
om zelf wat afstand te nemen en erop te vertrouwen dat deze 'ruimte' er voor zorgt dat hij toenadering tot jou zal zoeken. Dat was ook mijn plan ja. Het ook de tijd geven en dan kijken wat voor resultaat dat geeft.
Misschien kan dit door het meer over jezelf te hebben los van de relatie? Dus bv praten over wat je zelf denkt, voelt, wil, hebt meegemaakt zonder het te hebben over hem of 'de relatie' ? Goede tip. Meer bij mezelf houden. Toch wel lastig omdat voor mijn idee veel van mijn emoties door gedrag van hem 'getriggered' word. Bedenk me nu ik dit opschrijf dat het mss niet door zijn gedrag komt als wel door mijn gedachten daarover...
Dus eigenlijk komt het er op neer dat je misschien wat meer aan jezelf moet denken, voor jezelf moet zorgen zodat je bij je eigen gevoel stil kan staan, los van hem. Ja ook een hele goede. Meer energie in mezelf stopppen en niet zo op hem gericht zijn.kon als een arend focussen op mijn vriend Ben ik nu denk ik ook aan het doen.
Nooit twijfelen aan jezelf, hierbij is het ook belangrijk gedachtes (kunnen maar door gaan, alle kanten uit) en gevoel (basis) van elkaar te onderscheiden. Leg het probleem niet teveel bij jezelf, maar probeer wel wat meer te denken aan jezelf.
Tsja...het klinkt zo makkelijk he? Kan ik me helemaal in vinden hoor..maar het echt voor elkaar krijgen is een tweede...
Ik doe mijn best! Nu hij nog!
Bedankt voor jullie reacties! Ik heb er wel echt wat aan. Zou mooi zijn als ook andere mensen er wat aan hebben.
Ik ga nu , ben zoo moe.. truste!
Maar sunshine zei het ook al goed:
Wat betreft die lange lappen tekst, die geven aardig weer hoe het er in ons hoofd aan toe gaat en dat kan de hele dag doorgaan.
Precies! Zo is het dus bij mij ook! Weet je Sunshine elke keer ben ik weer verbaasd als je een reactie hebt gegeven! Het is bijna bizar hoe herkenbaar!
Het in de war raken van wat anderen zeggen en daarin mee kunnen gaan ("mss moet ik het idd uitmaken" maar ja eigenlijk wil ik dat helemaal niet of ja, ik moet echt wat positiever zijn, ruimte geven, relativeren etc)
Ik word zelf erg heen en weer geslingerd door wat anderen zeggen en kan erg gestuurd worden door wat anderen zeggen. Heb jij dat ook?
Nou ja, ik kan wel voorbeelden gaan geven, maar eigenlijk herkende ik alles van wat je schreef (zelfs tot aan het eten aan toe! ja echt) behalve wat je zei over gretig zijn. Dat heb ik absoluut niet. Houd denk ik soms juist een beetje teveel vast aan op tijd naar bed, in mijn eigen bedje slapen, tijd en rust voor mezelf. Tuurlijk dat is goed, maar soms denk ik dat ik daar wat losser in kan zijn. Soms denk ik weer, dat ik nou eenmaal ben zoals ik ben en nou eenmaal meer slaap en tijd voor mezelf nodig heb dan hij. Ach ja... waar t allemaal steeds op terugkomt is daar een balans in zien te vinden.
Dus soms zet ik me over die moeheid heen en ga wel naar hem toe (waar ik altijd niet of nauwelijks slaap) en soms probeer ik echt te voelen wat goed voelt en dan zeg ik dus soms nee.
Humor werkt idd erg goed. Dat is ook wat zo goed zit tussen ons. We vinden het leuk om elkaar in de zeik te nemen (gewoon plagen) gek te doen en te lachen met en om elkaar. Als ik me lekker in mijn vel en relaxed voel, merk ik dat ik dit veel beter kan. En vraag ik op een lieve en humoristische manier om aandacht, ipv op een verongelijkte en gefrustreerde manier.
Mijn vriend vind ook dat ik meer voor mezelf op moet komen. Maar het grappige is dat als ik dat vervolgens doe, hij mij dan 'tegenwerkt'. Ik zeg dit dan ook wel tegen hem en hij snapt dan ook wel wat ik bedoel en geeft me daarin gelijk. Ik merk gewoon dat ik minder moet twijfelen, sneller keuzes moet maken en niet zo rekening moet houden met hem. We eten vanavond salade en klaar! Ik eet bij jou ook wel eens iets wat ik niet onwijs lekker vind (om maar een vb te noemen
)Om de lap nog maar wat langer te maken..
Reactie van Einzel vind ik allesbehalve vaag. Itd.ik vind het erg duidelijk
Tsja relaties en communicaties...pff niet altijd makkelijk (of maak ik het mezelf nou zo moeilijk?)
hoe meer de een aandringt, hoe meer de ander zich terugtrekt, en hoe meer de ander zich terugtrekt, hoe meer de weer ander toenadering zoekt etc etc. daar lijkt het nu wel op ja.
En nu lijkt het dat jij in gedachten en in gedrag heel erg gericht op hem bent geraakt, waardoor hij afstand neemt om bv zichzelf niet te verliezen en een eigen 'ruimte' te houden in de relatie. Dat denk ik ook. Leg alles onder het vergrootglas.
om zelf wat afstand te nemen en erop te vertrouwen dat deze 'ruimte' er voor zorgt dat hij toenadering tot jou zal zoeken. Dat was ook mijn plan ja. Het ook de tijd geven en dan kijken wat voor resultaat dat geeft.
Misschien kan dit door het meer over jezelf te hebben los van de relatie? Dus bv praten over wat je zelf denkt, voelt, wil, hebt meegemaakt zonder het te hebben over hem of 'de relatie' ? Goede tip. Meer bij mezelf houden. Toch wel lastig omdat voor mijn idee veel van mijn emoties door gedrag van hem 'getriggered' word. Bedenk me nu ik dit opschrijf dat het mss niet door zijn gedrag komt als wel door mijn gedachten daarover...
Dus eigenlijk komt het er op neer dat je misschien wat meer aan jezelf moet denken, voor jezelf moet zorgen zodat je bij je eigen gevoel stil kan staan, los van hem. Ja ook een hele goede. Meer energie in mezelf stopppen en niet zo op hem gericht zijn.kon als een arend focussen op mijn vriend Ben ik nu denk ik ook aan het doen.
Nooit twijfelen aan jezelf, hierbij is het ook belangrijk gedachtes (kunnen maar door gaan, alle kanten uit) en gevoel (basis) van elkaar te onderscheiden. Leg het probleem niet teveel bij jezelf, maar probeer wel wat meer te denken aan jezelf.
Tsja...het klinkt zo makkelijk he? Kan ik me helemaal in vinden hoor..maar het echt voor elkaar krijgen is een tweede...
Ik doe mijn best! Nu hij nog!
Bedankt voor jullie reacties! Ik heb er wel echt wat aan. Zou mooi zijn als ook andere mensen er wat aan hebben.
Ik ga nu , ben zoo moe.. truste!
donderdag 26 april 2007 om 09:24
Einzel2, heeft het afstand nemen en ruimte geven in jullie relatie gewerkt? Was ik even nieuwsgierig naar. Je verhaal klinkt wel heel logisch, mijn therapeute heeft dit zelfs tegen mij gezegd, dat je als het ware het gras voor zijn voeten wegmaait als je hem zelf meer ruimte geeft, dan hoeft hij die ruimte ook niet meer op te eisen.
In mijn vorige relatie was dit zelfs één van de issues waar het op stuk is gelopen, maar dan andersom. Dus ik was degene die ruimte wou en mijn ex had geen eigen vrienden, hobbies etc. en vond het moeilijk als ik te vaak weg was. Daarom kan ik me ook wel enigszins inleven in mijn vriend, maar aan de andere kant hebben wij al een lat-relatie, zien elkaar dus automatisch niet altijd en ik vind het niet terecht dat hij mij het gevoel geeft dat ik aan hem hang of hem geen ruimte geef.
Ik vind het ook iets van hem dat hij niet goed kan plannen en steeds ad hoc aan het werk gaat, terwijl ik daar helemaal niet op reken. En zoals gezegd trap ik dan geen scene, maar laat hooguit merken dat ik daar niet op gerekend had. Hij legt dingen wel erg bij mij neer. Ik heb het idee dat jouw vriend dat ook doet Eva, het is blijkbaar allemaal ons probleem. Maar goed, het is net als wanneer één van de partijen minder zin heeft om te vrijen, erover aan zeuren werkt dan ook vaak averechts. Ik geloof toch dat het ruimte geven nog het beste bij mij past. En ondertussen wel voor mijn plek in de relatie opkomen. Mijn vriend kan zich ook zo afzetten tegen de relatie, alsof het not done is om te close te zijn of samen meubels te gaan kopen.
Overigens probeer ik me niet teveel voor hem uit te sloven, het voelt al snel niet goed, en ik weet dat het ook niet de manier is om van iemand iets gedaan te krijgen, dus dat leidt alleen maar tot teleurstellingen, maar dat had je zelf ook al ontdekt. Mijn vriend is er erg op gefocussed dat ieder de helft van alles betaalt, dus alles moet ook worden verrekend en ook dat is iets waar ik mijn grenzen in bewaak. Ik vind het juist leuk om iemand te trakteren en dat de ander dan een andere keer weer trakteert, zo doe ik dat met vrienden en familie, maar bij hem moet elk biertje worden terugbetaald. Komt ook door zij financiele positie, maar hij geeft dan wel weer geld uit aan dingen die hij niet heel dringend nodig heeft, of koopt dure kaas ofzo. Verder heeft hij dus niet echt tijd om dingen voor mij te doen, hoe is dat bij jouw vriend? Ik doe wel dingen voor hem, maar probeer ook daarin niet door te slaan, anders voelt het niet goed. Hopelijk klink ik nu niet egoistisch. Overigens heeft mijn vriend wel het één en ander meegemaakt, dus we zitten nu in een situatie waarbij hij dingen moet verwerken en ik meer begrip moet hebben en hem steun. Ingewikkeld allemaal.
Kreeft, inderdaad is het soms helemaal niet moeilijk om bij mannen de juiste snaar te raken en ik kan ook heel ad rem en effectief reageren als ik in de juiste stemming ben. Ik probeer die gevatte houding een beetje vast te houden, hij weet het zeker te waarderen als ik i.p.v. onzeker te doen juist zelfverzekerd reageer. Bijv. als hij vindt dat ik dikker ben geworden (en geloof me ik ben nog nooit dik geweest, ben slank, maar heb natuurlijk niet de strakke buik van een 16-jarige) dan knijp ik eens lekker in mijn buik en zeg 'heerlijk he, al dat vet'. :) Hij is echt iemand die heeeeeeeeeeeeeeel veel tegengas nodig heeft en altijd de grenzen aan het verkennen is.
In mijn vorige relatie was dit zelfs één van de issues waar het op stuk is gelopen, maar dan andersom. Dus ik was degene die ruimte wou en mijn ex had geen eigen vrienden, hobbies etc. en vond het moeilijk als ik te vaak weg was. Daarom kan ik me ook wel enigszins inleven in mijn vriend, maar aan de andere kant hebben wij al een lat-relatie, zien elkaar dus automatisch niet altijd en ik vind het niet terecht dat hij mij het gevoel geeft dat ik aan hem hang of hem geen ruimte geef.
Ik vind het ook iets van hem dat hij niet goed kan plannen en steeds ad hoc aan het werk gaat, terwijl ik daar helemaal niet op reken. En zoals gezegd trap ik dan geen scene, maar laat hooguit merken dat ik daar niet op gerekend had. Hij legt dingen wel erg bij mij neer. Ik heb het idee dat jouw vriend dat ook doet Eva, het is blijkbaar allemaal ons probleem. Maar goed, het is net als wanneer één van de partijen minder zin heeft om te vrijen, erover aan zeuren werkt dan ook vaak averechts. Ik geloof toch dat het ruimte geven nog het beste bij mij past. En ondertussen wel voor mijn plek in de relatie opkomen. Mijn vriend kan zich ook zo afzetten tegen de relatie, alsof het not done is om te close te zijn of samen meubels te gaan kopen.
Overigens probeer ik me niet teveel voor hem uit te sloven, het voelt al snel niet goed, en ik weet dat het ook niet de manier is om van iemand iets gedaan te krijgen, dus dat leidt alleen maar tot teleurstellingen, maar dat had je zelf ook al ontdekt. Mijn vriend is er erg op gefocussed dat ieder de helft van alles betaalt, dus alles moet ook worden verrekend en ook dat is iets waar ik mijn grenzen in bewaak. Ik vind het juist leuk om iemand te trakteren en dat de ander dan een andere keer weer trakteert, zo doe ik dat met vrienden en familie, maar bij hem moet elk biertje worden terugbetaald. Komt ook door zij financiele positie, maar hij geeft dan wel weer geld uit aan dingen die hij niet heel dringend nodig heeft, of koopt dure kaas ofzo. Verder heeft hij dus niet echt tijd om dingen voor mij te doen, hoe is dat bij jouw vriend? Ik doe wel dingen voor hem, maar probeer ook daarin niet door te slaan, anders voelt het niet goed. Hopelijk klink ik nu niet egoistisch. Overigens heeft mijn vriend wel het één en ander meegemaakt, dus we zitten nu in een situatie waarbij hij dingen moet verwerken en ik meer begrip moet hebben en hem steun. Ingewikkeld allemaal.
Kreeft, inderdaad is het soms helemaal niet moeilijk om bij mannen de juiste snaar te raken en ik kan ook heel ad rem en effectief reageren als ik in de juiste stemming ben. Ik probeer die gevatte houding een beetje vast te houden, hij weet het zeker te waarderen als ik i.p.v. onzeker te doen juist zelfverzekerd reageer. Bijv. als hij vindt dat ik dikker ben geworden (en geloof me ik ben nog nooit dik geweest, ben slank, maar heb natuurlijk niet de strakke buik van een 16-jarige) dan knijp ik eens lekker in mijn buik en zeg 'heerlijk he, al dat vet'. :) Hij is echt iemand die heeeeeeeeeeeeeeel veel tegengas nodig heeft en altijd de grenzen aan het verkennen is.
vrijdag 27 april 2007 om 13:08
Als je vriend niet in je behoefte kan voorzien kun je de relatie beter beindigen.
In een relatie moet je soms water bij de wijn doen en daar is niets mis mee. Maar als je je verhaal zo lees voorziet hij niet in bepaalde basisbehoeften waar die voor jou essentieel zijn. Een mens kun je niet veranderen en wil je echt nog jaren investeren in een relatie waarvan je diep in je hart weet dat het niet de goede voor je is?
In een relatie moet je soms water bij de wijn doen en daar is niets mis mee. Maar als je je verhaal zo lees voorziet hij niet in bepaalde basisbehoeften waar die voor jou essentieel zijn. Een mens kun je niet veranderen en wil je echt nog jaren investeren in een relatie waarvan je diep in je hart weet dat het niet de goede voor je is?
vrijdag 27 april 2007 om 15:04
Hij legt dingen wel erg bij mij neer. Ik heb het idee dat jouw vriend dat ook doet Eva, het is blijkbaar allemaal ons probleem. Ja dat gevoel krijg ik ook. Hij legt alles bij mij neer. Ik ga verkeerd met dingen om. Ik kan dingen idd behoorlijk negatief zien en te hoge verwachtingen hebben en daardoor teleurgesteld raken, maar aan de andere kant vind ik dat hij toch ook best wat meer mij tegemoet mag komen. Ik vind het eigenlijk niet eerlijk om alles maar bij mezelf te leggen. Het lijkt me goed om elkaar daarin wat tegemoet te komen. Ik wat positiever, meer relativeren, meer met mezelf bezig en hem ruimte geven en hij wat meer zijn best doen, wat vaker mij uit zichzelf knuffelen, kussen of initiatief tot (uitgebreide) sex.
Wat ik verder zo mis: gevoel dat hij trots op me is, blij met me is, mij de mooiste en leukste vind, is iets wat ik niet kan vragen. Ik kan het wel vragen, maar dat is iets wat volgens mij uit hemzelf moet komen. Mss gebeurd dat (of zie ik het opeens wel) als ik zelf wat relaxter en positiever word.
erover aan zeuren werkt dan ook vaak averechts. Ik geloof toch dat het ruimte geven nog het beste bij mij past. En ondertussen wel voor mijn plek in de relatie opkomen Dit spreekt mij ook het meeste aan. Volgens mij past deze manier het beste bij mij. Een soort evenwicht vinden in ruimte geven, maar toch voor jezelf blijven opkomen.
Overigens probeer ik me niet teveel voor hem uit te sloven, het voelt al snel niet goed, en ik weet dat het ook niet de manier is om van iemand iets gedaan te krijgen, dus dat leidt alleen maar tot teleurstellingen, maar dat had je zelf ook al ontdekt Heb ik ook. Doe alleen nu nog dingen (verrassingen, cadeautjes, masseren, 'uitsloven' in bed) als ik me er goed bij voel en het echt wil. Zodat ik me niet teleurgesteld voel als ik het niet terugkrijg, want om die reden heb ik het dan niet gedaan.
Mijn vriend is er erg op gefocussed dat ieder de helft van alles betaalt, dus alles moet ook worden verrekend en ook dat is iets waar ik mijn grenzen in bewaak. Ik vind het juist leuk om iemand te trakteren en dat de ander dan een andere keer weer trakteert, zo doe ik dat met vrienden en familie, maar bij hem moet elk biertje worden terugbetaald. Komt ook door zij financiele positie, maar hij geeft dan wel weer geld uit aan dingen die hij niet heel dringend nodig heeft, of koopt dure kaas ofzo. Is bij mij precies zo. Vind het niet leuk alles precies te delen. De ene keer betaal ik een etentje, de andere keer hij. Zo zou ikhet willen, maar alles moet gesplit worden. Eerst doordat hij niet zoveel geld had en ik wel. Nu zijn de rollen omgedraaid, maar is het nog steeds zo. En dan idd wel dure kaasjes, wijn en lekkere dingen kopen bij de AH. Tsja...tis maar net waar je je prioriteiten ligt denk ik dan..
Ik doe wel dingen voor hem, maar probeer ook daarin niet door te slaan, anders voelt het niet goed. Hopelijk klink ik nu niet egoistisch. Vind ik niet egoistisch. Goed om aan jezelf te blijven denken. Goed dat je naar je gevoel probeert te luisteren.
Ingewikkeld allemaal. Ja vind ik ook. Relaties en communicatie...pfff...maar goed ik denk dat ik er minder bezig moet zijn en het wat los moet laten. Ik denk mezelf nu helemaal dol. Word daar ook niet echt een rustiger, evenwichtiger, gelukkiger en flexibeler mens van. En daar wil ik juist wel naartoe.
Dus ik heb mezelf voorgenomen om positief te denken, de positieve dingen in hem en onze relatie (en niet geheel onbelangrijk: mezelf!) en het leven te zien.
Ik merk gewoon dat ik mezelf met mijn gedachtes heel erg ongelukkig maak en gefrustreerd en teleurgesteld raak. Ik wil dat niet meer!
Gedachten bepalen je gevoel. Dus als je je gedachten verandert, kun je ook je gevoel veranderen.
Ik ben door een gesprek met iemand erachter gekomen dat ik hem probeer te veranderen in plaats van mezelf. Terwijl ik dacht dat ik zo met mezelf bezig ben (therapie, boeken lezen, cursus, sporten) om mezelf te veranderen. Maar stiekum verwacht ik dus eigenlijk van hem dat hij verandert, zodat ik me beter/gelukkig ga voelen. Ik kan hem natuurlijk niet veranderen en moet me concentreren op mezelf. Als ik positiever naar dingen kan kijken en ermee kan omgaan en ik merk dat ik nog ongelukkig ben omdat ik bepaalde dingen die ik heel belangrijk vind in een relatie of in een vriend nog mis (bijv. omdat hij het gewoon niet in zich heeft, niet kan of wil geven) dan moet ik nog maar eens goed nadenken of hij de man voor mij is of erover nadenken of dit de relatie is die ik wil.
Maar voor nu, vind ik het daar nog veel te vroeg voor. Ik ben zelf ook niet perfect en er zit nog wel aardig wat oud zeer waar ik mee moet leren omgaan. Er zijn, zoals ik al eerder heb gezegd, veel dingen tussen ons die wel goed zijn (hoor ik ook van vrienden) en daar wil ik me op concentreren. Ik laat jullie weten of me dit lukt.
Kreeft, inderdaad is het soms helemaal niet moeilijk om bij mannen de juiste snaar te raken en ik kan ook heel ad rem en effectief reageren als ik in de juiste stemming ben. Ik probeer die gevatte houding een beetje vast te houden, hij weet het zeker te waarderen als ik i.p.v. onzeker te doen juist zelfverzekerd reageer. Mijn vriend heeft ook aangegeven dat ik wel vaker zelfverzekerder mag zijn, mijn keuzes maken en daarbij blijven en niet zo bezig moet zijn wat anderen (hij) daarvan denken. Als ik lekker in mijn vel zit, kan ik veel beter met dingen omgaan en los ik dingen met een grapje op. Ik merk dat mijn (positieve) reactie bij hem ook een positieve reactie opwekt. De manier waarop ik dringen breng of vraag, maakt heel veel uit!
Hoop dat het me lukt om mijn positieve aanpak (niet alleen wat betreft relatie, maar ook andere dingen zoals werk en mezelf) mezelf eigen te maken!
Wat ik verder zo mis: gevoel dat hij trots op me is, blij met me is, mij de mooiste en leukste vind, is iets wat ik niet kan vragen. Ik kan het wel vragen, maar dat is iets wat volgens mij uit hemzelf moet komen. Mss gebeurd dat (of zie ik het opeens wel) als ik zelf wat relaxter en positiever word.
erover aan zeuren werkt dan ook vaak averechts. Ik geloof toch dat het ruimte geven nog het beste bij mij past. En ondertussen wel voor mijn plek in de relatie opkomen Dit spreekt mij ook het meeste aan. Volgens mij past deze manier het beste bij mij. Een soort evenwicht vinden in ruimte geven, maar toch voor jezelf blijven opkomen.
Overigens probeer ik me niet teveel voor hem uit te sloven, het voelt al snel niet goed, en ik weet dat het ook niet de manier is om van iemand iets gedaan te krijgen, dus dat leidt alleen maar tot teleurstellingen, maar dat had je zelf ook al ontdekt Heb ik ook. Doe alleen nu nog dingen (verrassingen, cadeautjes, masseren, 'uitsloven' in bed) als ik me er goed bij voel en het echt wil. Zodat ik me niet teleurgesteld voel als ik het niet terugkrijg, want om die reden heb ik het dan niet gedaan.
Mijn vriend is er erg op gefocussed dat ieder de helft van alles betaalt, dus alles moet ook worden verrekend en ook dat is iets waar ik mijn grenzen in bewaak. Ik vind het juist leuk om iemand te trakteren en dat de ander dan een andere keer weer trakteert, zo doe ik dat met vrienden en familie, maar bij hem moet elk biertje worden terugbetaald. Komt ook door zij financiele positie, maar hij geeft dan wel weer geld uit aan dingen die hij niet heel dringend nodig heeft, of koopt dure kaas ofzo. Is bij mij precies zo. Vind het niet leuk alles precies te delen. De ene keer betaal ik een etentje, de andere keer hij. Zo zou ikhet willen, maar alles moet gesplit worden. Eerst doordat hij niet zoveel geld had en ik wel. Nu zijn de rollen omgedraaid, maar is het nog steeds zo. En dan idd wel dure kaasjes, wijn en lekkere dingen kopen bij de AH. Tsja...tis maar net waar je je prioriteiten ligt denk ik dan..
Ik doe wel dingen voor hem, maar probeer ook daarin niet door te slaan, anders voelt het niet goed. Hopelijk klink ik nu niet egoistisch. Vind ik niet egoistisch. Goed om aan jezelf te blijven denken. Goed dat je naar je gevoel probeert te luisteren.
Ingewikkeld allemaal. Ja vind ik ook. Relaties en communicatie...pfff...maar goed ik denk dat ik er minder bezig moet zijn en het wat los moet laten. Ik denk mezelf nu helemaal dol. Word daar ook niet echt een rustiger, evenwichtiger, gelukkiger en flexibeler mens van. En daar wil ik juist wel naartoe.
Dus ik heb mezelf voorgenomen om positief te denken, de positieve dingen in hem en onze relatie (en niet geheel onbelangrijk: mezelf!) en het leven te zien.
Ik merk gewoon dat ik mezelf met mijn gedachtes heel erg ongelukkig maak en gefrustreerd en teleurgesteld raak. Ik wil dat niet meer!
Gedachten bepalen je gevoel. Dus als je je gedachten verandert, kun je ook je gevoel veranderen.
Ik ben door een gesprek met iemand erachter gekomen dat ik hem probeer te veranderen in plaats van mezelf. Terwijl ik dacht dat ik zo met mezelf bezig ben (therapie, boeken lezen, cursus, sporten) om mezelf te veranderen. Maar stiekum verwacht ik dus eigenlijk van hem dat hij verandert, zodat ik me beter/gelukkig ga voelen. Ik kan hem natuurlijk niet veranderen en moet me concentreren op mezelf. Als ik positiever naar dingen kan kijken en ermee kan omgaan en ik merk dat ik nog ongelukkig ben omdat ik bepaalde dingen die ik heel belangrijk vind in een relatie of in een vriend nog mis (bijv. omdat hij het gewoon niet in zich heeft, niet kan of wil geven) dan moet ik nog maar eens goed nadenken of hij de man voor mij is of erover nadenken of dit de relatie is die ik wil.
Maar voor nu, vind ik het daar nog veel te vroeg voor. Ik ben zelf ook niet perfect en er zit nog wel aardig wat oud zeer waar ik mee moet leren omgaan. Er zijn, zoals ik al eerder heb gezegd, veel dingen tussen ons die wel goed zijn (hoor ik ook van vrienden) en daar wil ik me op concentreren. Ik laat jullie weten of me dit lukt.
Kreeft, inderdaad is het soms helemaal niet moeilijk om bij mannen de juiste snaar te raken en ik kan ook heel ad rem en effectief reageren als ik in de juiste stemming ben. Ik probeer die gevatte houding een beetje vast te houden, hij weet het zeker te waarderen als ik i.p.v. onzeker te doen juist zelfverzekerd reageer. Mijn vriend heeft ook aangegeven dat ik wel vaker zelfverzekerder mag zijn, mijn keuzes maken en daarbij blijven en niet zo bezig moet zijn wat anderen (hij) daarvan denken. Als ik lekker in mijn vel zit, kan ik veel beter met dingen omgaan en los ik dingen met een grapje op. Ik merk dat mijn (positieve) reactie bij hem ook een positieve reactie opwekt. De manier waarop ik dringen breng of vraag, maakt heel veel uit!
Hoop dat het me lukt om mijn positieve aanpak (niet alleen wat betreft relatie, maar ook andere dingen zoals werk en mezelf) mezelf eigen te maken!
vrijdag 27 april 2007 om 17:41
hallo eva333.wat onzettend herkenbaar!! ik was geschokt toen ik het las..echt ik zou het zo geschreven kunnen hebben .heb bijna 2jaar nou een relatie.en ik weet ik niet of we nu in een 'dip' zitten of sleur of gewoon een uitzicht loze relatie aan het worden is.praten doet ie niet echt aan en als we we wel over praten (die weinige keren) vind hij ook dat hij verwijten naar zijn hoofd krijgt.terwijl dat echt niet mijn bedoeling is en het er ook bij zeg.ik wil net als jij,gewoon het gevoel hebben dat hij voor je gaat.dat hij je leuk lief en dat jij gewoon ZIJN vriendin bent...en dat zijn geen hoge eisen dat vind ik gewoon normaal.dat wil hij toch ook? pff we hebben het maar moeilijk... maar hoe is het nou verder met je dan? groetjes en sterkte aan iedreen die in de zelfde situatie zit
vrijdag 27 april 2007 om 22:17
Fijn om te lezen dat mijn 'verhaal' herkenbaar is voor anderen. Vaak heb ik het idee dat het allemaal aan mij ligt, dat ik te veeleisend, te negatief of te kritisch ben.
Maar ik verwacht niet dat mijn vriend perfect is... Er zijn wel dingen waar ik me aan irriteer (vergeetachtigheid, slordigheid, nonchalant zijn, dingen niet kunnen onthouden) maar ik weet dat hij zo is en dat dat bij hem hoort.
Maar ik heb hetzelfde als hotstuff:
ik wil net als jij,gewoon het gevoel hebben dat hij voor je gaat.dat hij je leuk lief en dat jij gewoon ZIJN vriendin bent...en dat zijn geen hoge eisen dat vind ik gewoon normaal. Ja ik vind dat ook normale eisen. Als je elkaar lief vind, gaat dat toch ook vanzelf? Bij mij wel iig.
Ik denk heel veel en zit erg in mijn hoofd en daar wil ik vanaf. Ik heb mezelf de laatste tijd helemaal dol zitten denken, dus ik wil eigenlijk meer gaan voelen.
Ik heb voor mezelf besloten dat ik wat losser, relaxter en positiever ga zijn om me gelukkiger en rustiger te gaan voelen. Ik ben erg met hem bezig en verwacht mss wel onbewust dat hij de onvrede in mij moet gaan oplossen, dat hij mij bevestiging moet geven. Eigenlijk vind ik op dit moment nog steeds dat je in een relatie elkaar bevestiging geeft en dat is dan ook wat ik heel erg mis. Maar mss (zo bedacht ik mij) ben ik zo gefocust op wat er allemaal niet is of niet goed genoeg, dat ik alle leuke en goede dingen niet meer zie. Mss zit ik zo aan hem te 'trekken', dat hij zich niet meer 'spontaan' en vrij kan uiten. Alles wordt door mij immers onder de loep gelegd..
Ik barst niet van het zelfvertrouwen en moet mss eerst de bevestiging uit mezelf halen? Hotstuff, hoe is dat bij jou? Hoe zit het met jouw zelfvertrouwen?
Ik voel me nu wel wat beter dan toen ik het topic plaatste. Ik wil me gewoon beter voelen en besefte dat ik dan bij mezelf zal moeten beginnen. Hem kan ik niet veranderen, maar ik kan wel mijn kijk en het omgaan met dingen veranderen. Positivere kijk op de zaken dus.
En het klinkt mss tegenstrijdig, maar dat neemt niet weg, dat ik naast bevestiging van mezelf ook nog steeds graag die bevestiging van hem zou willen krijgen.
Ik ga de laatste paar dagen mijn eigen gang. Houd niet zoveel rekening met hem. Plan meer leuke dingen met vriendinnen en ben daarnaast erg bezig met mezelf en therapie. Merk aan mezelf dat het goed voelt om qua planning van leuke dingen niet zoveel rekening met hem te houden (hij is heel druk, dus hield vaak tijd voor hem vrij, maar voelde me daardoor nogal n 'afwachtend hondje') en te merken dat hij het jammer vind als ik 'bezet' ben. Ik ben zeker niet iemand die zich wegcijfert voor haar vriend of haar vriendinnen opeens minder ziet, maar ik merkte toch dat ik veel rekening met hem hield. Ik probeer nu wat meer mijn eigen plan te trekken en dat voelt wel goed eigenlijk. Gewoon meer tijd en energie in mezelf (en wat goed voor mij is) steken.
Ik lees nog steeds graag de reacties van andere mensen. Hoe gaan jullie hiermee om? Welke 'aanpak' werkt voor jullie?
Mss heeft Kreeft nog wat goede tips gezien van de 'andere kant' ?
(als je mn zoveelste lap tekst tenminste hebt weten door te komen)
Fijn weekend iedereen en bedankt voor julie reacties!
Maar ik verwacht niet dat mijn vriend perfect is... Er zijn wel dingen waar ik me aan irriteer (vergeetachtigheid, slordigheid, nonchalant zijn, dingen niet kunnen onthouden) maar ik weet dat hij zo is en dat dat bij hem hoort.
Maar ik heb hetzelfde als hotstuff:
ik wil net als jij,gewoon het gevoel hebben dat hij voor je gaat.dat hij je leuk lief en dat jij gewoon ZIJN vriendin bent...en dat zijn geen hoge eisen dat vind ik gewoon normaal. Ja ik vind dat ook normale eisen. Als je elkaar lief vind, gaat dat toch ook vanzelf? Bij mij wel iig.
Ik denk heel veel en zit erg in mijn hoofd en daar wil ik vanaf. Ik heb mezelf de laatste tijd helemaal dol zitten denken, dus ik wil eigenlijk meer gaan voelen.
Ik heb voor mezelf besloten dat ik wat losser, relaxter en positiever ga zijn om me gelukkiger en rustiger te gaan voelen. Ik ben erg met hem bezig en verwacht mss wel onbewust dat hij de onvrede in mij moet gaan oplossen, dat hij mij bevestiging moet geven. Eigenlijk vind ik op dit moment nog steeds dat je in een relatie elkaar bevestiging geeft en dat is dan ook wat ik heel erg mis. Maar mss (zo bedacht ik mij) ben ik zo gefocust op wat er allemaal niet is of niet goed genoeg, dat ik alle leuke en goede dingen niet meer zie. Mss zit ik zo aan hem te 'trekken', dat hij zich niet meer 'spontaan' en vrij kan uiten. Alles wordt door mij immers onder de loep gelegd..
Ik barst niet van het zelfvertrouwen en moet mss eerst de bevestiging uit mezelf halen? Hotstuff, hoe is dat bij jou? Hoe zit het met jouw zelfvertrouwen?
Ik voel me nu wel wat beter dan toen ik het topic plaatste. Ik wil me gewoon beter voelen en besefte dat ik dan bij mezelf zal moeten beginnen. Hem kan ik niet veranderen, maar ik kan wel mijn kijk en het omgaan met dingen veranderen. Positivere kijk op de zaken dus.
En het klinkt mss tegenstrijdig, maar dat neemt niet weg, dat ik naast bevestiging van mezelf ook nog steeds graag die bevestiging van hem zou willen krijgen.
Ik ga de laatste paar dagen mijn eigen gang. Houd niet zoveel rekening met hem. Plan meer leuke dingen met vriendinnen en ben daarnaast erg bezig met mezelf en therapie. Merk aan mezelf dat het goed voelt om qua planning van leuke dingen niet zoveel rekening met hem te houden (hij is heel druk, dus hield vaak tijd voor hem vrij, maar voelde me daardoor nogal n 'afwachtend hondje') en te merken dat hij het jammer vind als ik 'bezet' ben. Ik ben zeker niet iemand die zich wegcijfert voor haar vriend of haar vriendinnen opeens minder ziet, maar ik merkte toch dat ik veel rekening met hem hield. Ik probeer nu wat meer mijn eigen plan te trekken en dat voelt wel goed eigenlijk. Gewoon meer tijd en energie in mezelf (en wat goed voor mij is) steken.
Ik lees nog steeds graag de reacties van andere mensen. Hoe gaan jullie hiermee om? Welke 'aanpak' werkt voor jullie?
Mss heeft Kreeft nog wat goede tips gezien van de 'andere kant' ?
(als je mn zoveelste lap tekst tenminste hebt weten door te komen
)Fijn weekend iedereen en bedankt voor julie reacties!
zaterdag 28 april 2007 om 00:34
Eva, het is bij mij op dit moment wat rustiger, ik voel me al een paar dagen goed en ben er minder mee bezig. Ook doet mijn vriend meer zijn best om mij tegemoet te komen en we hebben zowaar iets af kunnen spreken voor Koninginnedag, hij wil echt vrij nemen.
Mijn vriend heeft erkend dat zijn werkhouding ook een soort vluchtgedrag is en toen hij dat zo vertelde moest ik ook aan jou denken (kun je nagaan hoe mensen op het Forum in je dagelijkse leven een plaats in kunnen nemen).
Ik vroeg me af of jouw vriend ook zijn werk als vlucht gebruikt, bewust of onbewust, ik weet natuurlijk zijn achtergrond niet en mocht het zo zijn dan kun je er weinig mee, want dat zal hij zelf moeten erkennen en inzien. Mijn vriend is er door iemand anders op gewezen, van je partner neem je zoiets denk ik minder snel aan. Maar hij heeft dus ook gemerkt dat door zijn houding we vaker spanningen hadden en nu hij me wat meer tegemoet komt zijn de spanningen weg en dat zal hij toch ook als positief ervaren.
Hij gaat dit weekend iets met een vriend doen en ik vind het helemaal prima om tijd voor mezelf te hebben en daarna Koninginnedag samen te vieren.
Maar bij jou zit het hem ook vooral in het zoeken naar bevestiging. Mijn vriend geeft dat ook minder, hij heeft zo'n houding van 'je weet nu wel dat ik van je hou, dus dat hoeft niet steeds gezegd te worden'. Volgens mij wel typisch voor mannen. Probeer anders eens wat dingen te bedenken waaruit blijkt dat hij van je houdt, dingen die hij voor je doet (of laat) etc. En richt je inderdaad wat meer op je leven buiten hem, zoals je nu al doet. Ik heb dat dus de afgelopen dagen ook met veel plezier gedaan en het werkt aan alle kanten positief door. Mijn kids hebben er ook baat bij en laten dat ook merken. Ik krijg een beter contact met mijn familie en nu komt zelfs mijn vriend mij meer tegemoet.
Ik hoop dat het voor jou ook gaat werken, je moet een soort rust in jezelf zien te vinden. En je vriend heeft uiteindelijk voor je gekozen, dus hij vindt je echt leuk, lief en aantrekkelijk. Maar wat vind je nu eigenlijk van jezelf, als je in de spiegel kijkt, wat zijn de dingen die je positief aan jezelf vindt? Ik ben zelf soms onzeker, maar over het algemeen eigenlijk heel tevreden, ik heb in de loop der jaren mezelf leren waarderen en kan genieten van hoe ik eruit zie, tot de vetrolletjes op mijn heupen aan toe.
Mijn vriend heeft erkend dat zijn werkhouding ook een soort vluchtgedrag is en toen hij dat zo vertelde moest ik ook aan jou denken (kun je nagaan hoe mensen op het Forum in je dagelijkse leven een plaats in kunnen nemen
). Ik vroeg me af of jouw vriend ook zijn werk als vlucht gebruikt, bewust of onbewust, ik weet natuurlijk zijn achtergrond niet en mocht het zo zijn dan kun je er weinig mee, want dat zal hij zelf moeten erkennen en inzien. Mijn vriend is er door iemand anders op gewezen, van je partner neem je zoiets denk ik minder snel aan. Maar hij heeft dus ook gemerkt dat door zijn houding we vaker spanningen hadden en nu hij me wat meer tegemoet komt zijn de spanningen weg en dat zal hij toch ook als positief ervaren.
Hij gaat dit weekend iets met een vriend doen en ik vind het helemaal prima om tijd voor mezelf te hebben en daarna Koninginnedag samen te vieren.
Maar bij jou zit het hem ook vooral in het zoeken naar bevestiging. Mijn vriend geeft dat ook minder, hij heeft zo'n houding van 'je weet nu wel dat ik van je hou, dus dat hoeft niet steeds gezegd te worden'. Volgens mij wel typisch voor mannen. Probeer anders eens wat dingen te bedenken waaruit blijkt dat hij van je houdt, dingen die hij voor je doet (of laat) etc. En richt je inderdaad wat meer op je leven buiten hem, zoals je nu al doet. Ik heb dat dus de afgelopen dagen ook met veel plezier gedaan en het werkt aan alle kanten positief door. Mijn kids hebben er ook baat bij en laten dat ook merken. Ik krijg een beter contact met mijn familie en nu komt zelfs mijn vriend mij meer tegemoet.
Ik hoop dat het voor jou ook gaat werken, je moet een soort rust in jezelf zien te vinden. En je vriend heeft uiteindelijk voor je gekozen, dus hij vindt je echt leuk, lief en aantrekkelijk. Maar wat vind je nu eigenlijk van jezelf, als je in de spiegel kijkt, wat zijn de dingen die je positief aan jezelf vindt? Ik ben zelf soms onzeker, maar over het algemeen eigenlijk heel tevreden, ik heb in de loop der jaren mezelf leren waarderen en kan genieten van hoe ik eruit zie, tot de vetrolletjes op mijn heupen aan toe.
zondag 29 april 2007 om 08:38
hallo.nou uhm mijn relatie is over sinds gister avond.het ging gewoon niet meer.maar ik voel me echt zwaar klote want het was toch ook een hele leuke tijd met hem.met ups en downs nartuurlijk.ik wou dat ik kwaad op hem was en zo uit elkaar was gegaan dan was het nog wat makkelijker.maar we hebben er samen een punt achter gezet.het is gewoon zo jammer...
zondag 29 april 2007 om 10:48
he hotstuff, wat is er gebeurd?!
Je schreef de vorige keer wel dat je niet wist of jullie in een sleur zaten of dat het een uitzichtloze situatie aan het worden was, maar toch kreeg ik niet de indruk dat jullie op het punt stonden uit elkaar te gaan.... Kwam het plotseling of zat het er al langer aan te komen?
Je zei dat jullie nauwelijks praatten, maar hebben jullie dat gisteravond dat dan wel gedaan? Gaf hij aan waarom hij niet meer verder wilde? Of kwam het initiatief om het uit te maken van jouw kant en was hij het daarmee eens?
Wonen jullie trouwens samen?
Ik hoop dat je wat afleiding hebt vandaag en morgen! Mss had je al afgesproken met vriendinnen?
Veel sterkte! *; En als je je ei kwijt wil...dat kan hier hoor!
Je schreef de vorige keer wel dat je niet wist of jullie in een sleur zaten of dat het een uitzichtloze situatie aan het worden was, maar toch kreeg ik niet de indruk dat jullie op het punt stonden uit elkaar te gaan.... Kwam het plotseling of zat het er al langer aan te komen?
Je zei dat jullie nauwelijks praatten, maar hebben jullie dat gisteravond dat dan wel gedaan? Gaf hij aan waarom hij niet meer verder wilde? Of kwam het initiatief om het uit te maken van jouw kant en was hij het daarmee eens?
Wonen jullie trouwens samen?
Ik hoop dat je wat afleiding hebt vandaag en morgen! Mss had je al afgesproken met vriendinnen?
Veel sterkte! *; En als je je ei kwijt wil...dat kan hier hoor!
zondag 29 april 2007 om 11:15
Sunshine , fijn dat het goed gaat nu. Zo te lezen geeft dat wel wat rust (vooral in je hoofd?)
Mijn vriend heeft erkend dat zijn werkhouding ook een soort vluchtgedrag is en toen hij dat zo vertelde moest ik ook aan jou denken, kun je nagaan hoe mensen op het Forum in je dagelijkse leven een plaats in kunnen nemen. Leuk om te lezen dat je aan me moest denken :P
Fijn dat hij zijn gedrag zelf erkend, dat is de 1e stap. Als iemand zijn eigen gedrag niet doorheeft of erkend, valt er eigenlijk ook niet echt met iemand te praten. Verandering van gedrag is dan helemaal niet mogelijk.
Ik weet niet of het vluchtgedrag is van mijn vriend. Ik denk het eigenlijk van niet. We wonen niet samen en daarnaast zit ik hem niet op zijn huid. Ik laat hem vrij en eis niet dat we vaak afspreken (omdat ik weet dat hij veel moet werken). Hij is gewoon heel gedreven en wil dat het goed gaat met zijn bedrijf en doet daar heel erg zijn best voor. Maar dat is juist een van zijn eigenschappen waardoor ik zo op hem viel (en val): die gedrevenheid, de zogenaamde 'peper in zijn reet'. Dus vaker afspreken hoeft niet perse (al zou het wel leuk zijn), maar tis meer dat ik het fijn zou vinden dat als hij bij mij is, hij ook echt bij mij is. Niet alleen met zn lijf, maar ook met zn hoofd.
Tis lastig, want aan de ene kant snap ik dat hij heel erg in zijn hoofd zit met zijn werk, maar aan de andere zou ik het wel heel erg fijn vinden als hij met zijn hoofd bij mij zou kunnen zijn.
Zoals ik al eerder schreef, ik ben liever echt alleen, dan me alleen voelen terwijl hij bij me is. Zou me graag verbonden met hem willen voelen (zoals in het begin) en bij mij gebeurt dat door praten en contact maken, maar ja dat is lastig als iemand niet wil praten of daar de puf niet voor heeft.
Hij gaat dit weekend iets met een vriend doen en ik vind het helemaal prima om tijd voor mezelf te hebben en daarna Koninginnedag samen te vieren. Ja zo heb ik het dit weekend ook gedaan. Ik heb mijn eigen plannen gemaakt, maar ook aan hem gevraagd om iets samen te doen. Voelt goed om niet zoveel rekening met hem te houden qua planning van het weekend.
Probeer anders eens wat dingen te bedenken waaruit blijkt dat hij van je houdt, dingen die hij voor je doet (of laat) etc
Dat bedoelde ik ook met positiever kijken wat ik laatst schreef. Me meer richten op de positieve dingen. Dingen die er wEl zijn, ipv focussen op wat er niet is.
Mijn kids hebben er ook baat bij en laten dat ook merken. Ik krijg een beter contact met mijn familie en nu komt zelfs mijn vriend mij meer tegemoet. Hoe uit zich dat, beter contact met kinderen, familie en vriend? Ben nu ook wel benieuwd naar hoeveel kinderen je hebt, of je vriend de vader is van je kinderen, hoe oud je bent en hoe lang jullie al een relatie hebben. Heleboel vragen en ik wil niet nieuwsgierig overkomen, maar ik realiseerde me opeens dat ik die dingen helemaal niet van je weet.
Ik hoop dat het voor jou ook gaat werken, je moet een soort rust in jezelf zien te vinden. En je vriend heeft uiteindelijk voor je gekozen, dus hij vindt je echt leuk, lief en aantrekkelijk. Ja dat is ook wel een goede van je. Ik vind het alleen lastig om alles uit mezelf te halen (daarmee bedoel ik om al die dingen steeds maar tegen mezelf te zeggen), ik merk dat ik dingen van anderen makkelijker aanneem. Dus als jij dit tegen me zegt, dan denk ik oh ja dat is ook eigenlijk wel zo. Maar als ik dit tegen mezelf zeg, klinkt het minder 'waar'. Raar, maar snap je wat ik bedoel?
Trouwens, je hoeft van mij niet per sé op te noemen wat je aantrekkelijk aan jezelf vindt, mijn vraag was meer bedoeld als tip voor jezelf om dat eens te bedenken, maar ik laat het helemaal aan jou over.
Haha, wat ben toch flexibel sunshine! :) Ik zal niet alle dingen die ik aantrekkelijk/leuk aan mezelf vindt opschrijven, dan wordt het weer zo'n lange lap tekst :D (flauw)
Nee maar serieus, ik weet dit echt wel en soms denk ik ook dat mijn vriend het maar getroffen heeft met mij en dat hij zich dat best wat meer mag realiseren. Maar ik denk ook best vaak dat ik niet goed genoeg ben en dat het (ik) allemaal maar beter moet. Maar dat wisselt elkaar dus af, die stemmingen. Blijf het erg lastig vinden om die bevestiging om uit mezelf te halen.
Mijn vriend heeft erkend dat zijn werkhouding ook een soort vluchtgedrag is en toen hij dat zo vertelde moest ik ook aan jou denken, kun je nagaan hoe mensen op het Forum in je dagelijkse leven een plaats in kunnen nemen. Leuk om te lezen dat je aan me moest denken :P
Fijn dat hij zijn gedrag zelf erkend, dat is de 1e stap. Als iemand zijn eigen gedrag niet doorheeft of erkend, valt er eigenlijk ook niet echt met iemand te praten. Verandering van gedrag is dan helemaal niet mogelijk.
Ik weet niet of het vluchtgedrag is van mijn vriend. Ik denk het eigenlijk van niet. We wonen niet samen en daarnaast zit ik hem niet op zijn huid. Ik laat hem vrij en eis niet dat we vaak afspreken (omdat ik weet dat hij veel moet werken). Hij is gewoon heel gedreven en wil dat het goed gaat met zijn bedrijf en doet daar heel erg zijn best voor. Maar dat is juist een van zijn eigenschappen waardoor ik zo op hem viel (en val): die gedrevenheid, de zogenaamde 'peper in zijn reet'. Dus vaker afspreken hoeft niet perse (al zou het wel leuk zijn), maar tis meer dat ik het fijn zou vinden dat als hij bij mij is, hij ook echt bij mij is. Niet alleen met zn lijf, maar ook met zn hoofd.
Tis lastig, want aan de ene kant snap ik dat hij heel erg in zijn hoofd zit met zijn werk, maar aan de andere zou ik het wel heel erg fijn vinden als hij met zijn hoofd bij mij zou kunnen zijn.
Zoals ik al eerder schreef, ik ben liever echt alleen, dan me alleen voelen terwijl hij bij me is. Zou me graag verbonden met hem willen voelen (zoals in het begin) en bij mij gebeurt dat door praten en contact maken, maar ja dat is lastig als iemand niet wil praten of daar de puf niet voor heeft.
Hij gaat dit weekend iets met een vriend doen en ik vind het helemaal prima om tijd voor mezelf te hebben en daarna Koninginnedag samen te vieren. Ja zo heb ik het dit weekend ook gedaan. Ik heb mijn eigen plannen gemaakt, maar ook aan hem gevraagd om iets samen te doen. Voelt goed om niet zoveel rekening met hem te houden qua planning van het weekend.
Probeer anders eens wat dingen te bedenken waaruit blijkt dat hij van je houdt, dingen die hij voor je doet (of laat) etc
Dat bedoelde ik ook met positiever kijken wat ik laatst schreef. Me meer richten op de positieve dingen. Dingen die er wEl zijn, ipv focussen op wat er niet is.
Mijn kids hebben er ook baat bij en laten dat ook merken. Ik krijg een beter contact met mijn familie en nu komt zelfs mijn vriend mij meer tegemoet. Hoe uit zich dat, beter contact met kinderen, familie en vriend? Ben nu ook wel benieuwd naar hoeveel kinderen je hebt, of je vriend de vader is van je kinderen, hoe oud je bent en hoe lang jullie al een relatie hebben. Heleboel vragen en ik wil niet nieuwsgierig overkomen, maar ik realiseerde me opeens dat ik die dingen helemaal niet van je weet.
Ik hoop dat het voor jou ook gaat werken, je moet een soort rust in jezelf zien te vinden. En je vriend heeft uiteindelijk voor je gekozen, dus hij vindt je echt leuk, lief en aantrekkelijk. Ja dat is ook wel een goede van je. Ik vind het alleen lastig om alles uit mezelf te halen (daarmee bedoel ik om al die dingen steeds maar tegen mezelf te zeggen), ik merk dat ik dingen van anderen makkelijker aanneem. Dus als jij dit tegen me zegt, dan denk ik oh ja dat is ook eigenlijk wel zo. Maar als ik dit tegen mezelf zeg, klinkt het minder 'waar'. Raar, maar snap je wat ik bedoel?
Trouwens, je hoeft van mij niet per sé op te noemen wat je aantrekkelijk aan jezelf vindt, mijn vraag was meer bedoeld als tip voor jezelf om dat eens te bedenken, maar ik laat het helemaal aan jou over.
Haha, wat ben toch flexibel sunshine! :) Ik zal niet alle dingen die ik aantrekkelijk/leuk aan mezelf vindt opschrijven, dan wordt het weer zo'n lange lap tekst :D (flauw)
Nee maar serieus, ik weet dit echt wel en soms denk ik ook dat mijn vriend het maar getroffen heeft met mij en dat hij zich dat best wat meer mag realiseren. Maar ik denk ook best vaak dat ik niet goed genoeg ben en dat het (ik) allemaal maar beter moet. Maar dat wisselt elkaar dus af, die stemmingen. Blijf het erg lastig vinden om die bevestiging om uit mezelf te halen.
zondag 29 april 2007 om 11:31
hey eva.ja gister hebben we het er over gehad dat het gewoon niet meer ging om deze manier.en het komt wel van beide kanten,maar het valt me wel heel erg zwaar.we wonen niet samen.Ja dat maakt het wel makkelijk ,maar toch we spraken elkaar elke dag zagen elkaar vaak.en dat valt oppeens allemaal weg .pff we zien wel hoe het gaat en of het ooit nog goed komt. de tijd zal het leren ..xx
zondag 29 april 2007 om 11:57
zondag 29 april 2007 om 18:38
Eva, met 'vlucht' bedoel ik niet zozeer een vlucht bij jou vandaan, maar een vlucht voor dingen waar hij niet aan wil denken, zichzelf, zoiets. Vaak zit er bij workaholics meer achter en als hij 6 keer 12 uur per week werkt vind ik toch wel dat hij een workaholic is. En workaholisme is toch een soort van verslaving en een verslaving ontstaat vaak doordat de persoon die eraan lijdt gevoelens wil onderdrukken.
Misschien kun je hier niets mee, maar omdat hij zich ook snel aangevallen voelt had ik zo het idee dat er bij hem ook meer achter zit dan 'gedreven bezig zijn met zijn werk'. Als dit zo is kun jij hem daar niet echt bij helpen, maar misschien kun je hem er eens naar vragen? Of misschien weet je iets over zijn verleden?
Ik geef i.v.m. herkenning liever niet teveel details vrij, mijn verhaal kun je vinden bij 'Ik kan er maar niet aan wennen...'.
Doordat ik minder gefocussed ben op mijn vriend kan ik ook weer meer interesse opbrengen voor anderen en daardoor verbetert dus het contact met vrienden en familie, maar ook met hem. Als je steeds met hetzelfde bezig bent en daarover loopt te piekeren, dan is het veel moeilijker om aandacht te hebben voor wat er om je heen gebeurt en anderen merken dat echt wel.
Misschien kun je hier niets mee, maar omdat hij zich ook snel aangevallen voelt had ik zo het idee dat er bij hem ook meer achter zit dan 'gedreven bezig zijn met zijn werk'. Als dit zo is kun jij hem daar niet echt bij helpen, maar misschien kun je hem er eens naar vragen? Of misschien weet je iets over zijn verleden?
Ik geef i.v.m. herkenning liever niet teveel details vrij, mijn verhaal kun je vinden bij 'Ik kan er maar niet aan wennen...'.
Doordat ik minder gefocussed ben op mijn vriend kan ik ook weer meer interesse opbrengen voor anderen en daardoor verbetert dus het contact met vrienden en familie, maar ook met hem. Als je steeds met hetzelfde bezig bent en daarover loopt te piekeren, dan is het veel moeilijker om aandacht te hebben voor wat er om je heen gebeurt en anderen merken dat echt wel.
zondag 29 april 2007 om 18:40
zondag 29 april 2007 om 19:23
bedankt sunshine.ben net van een vriendin thuis.was wel goed een beetje afleiding..maar ik (hij ook) hebben tijd en even rust nodig.en misschien dat we over een tijd weer anders tegen elkaar kijken of dat we elkaar echt super missen.maar ja dat doe ik nu al. ik moet hem gewoon met rust laten ,het zal me veel moeite kosten maar het is gewoon beter..xxx
woensdag 2 mei 2007 om 10:26
Eva, Hotstuff20, hoe gaat het met jullie?
Eva, misschien was mijn opmerking over workaholisme wat te direct, ik denk alleen dat het niet helemaal gezond is om zoveel met werk bezig te zijn en dan ook nog in zijn hoofd als hij niet aan het werk is.
Mijn vriend zit nu ook weer in zo'n fase en hij vindt het dan moeilijk om aan het werk te gaan als ik er ben, hij heeft dan blijkbaar het gevoel dat ik dat niet leuk vind. Terwijl ik er eigenlijk gisteren wel op gerekend had, maar dacht dat hij bij me kwam zitten omdat hij zijn werk al af had ofzo.
Ik vind het wel lastig, voel me dan een beetje schuldig omdat ik hem blijkbaar van zijn werk houdt, maar vind ook dat hij hierover beter moet communiceren. Maar dan ben ik dus bang dat hij niet meer wil dat ik er ben als hij het druk heeft, terwijl ik eigenlijk nooit echt moeilijk doe, als we steeds samen op de bank moeten zitten gaat mij dat ook benauwen.
Dit komt steeds weer terug en ik vraag me af hoe we dit kunnen veranderen. Moet hij er maar mee leren omgaan, of moet ik hem toch maar de ruimte geven en naar m'n eigen huis gaan. Lastig.
Eva, misschien was mijn opmerking over workaholisme wat te direct, ik denk alleen dat het niet helemaal gezond is om zoveel met werk bezig te zijn en dan ook nog in zijn hoofd als hij niet aan het werk is.
Mijn vriend zit nu ook weer in zo'n fase en hij vindt het dan moeilijk om aan het werk te gaan als ik er ben, hij heeft dan blijkbaar het gevoel dat ik dat niet leuk vind. Terwijl ik er eigenlijk gisteren wel op gerekend had, maar dacht dat hij bij me kwam zitten omdat hij zijn werk al af had ofzo.
Ik vind het wel lastig, voel me dan een beetje schuldig omdat ik hem blijkbaar van zijn werk houdt, maar vind ook dat hij hierover beter moet communiceren. Maar dan ben ik dus bang dat hij niet meer wil dat ik er ben als hij het druk heeft, terwijl ik eigenlijk nooit echt moeilijk doe, als we steeds samen op de bank moeten zitten gaat mij dat ook benauwen.
Dit komt steeds weer terug en ik vraag me af hoe we dit kunnen veranderen. Moet hij er maar mee leren omgaan, of moet ik hem toch maar de ruimte geven en naar m'n eigen huis gaan. Lastig.
woensdag 2 mei 2007 om 15:41
Goh, ik kom hier vandaag voor het eerst en ik zie al meerdere dingen waarbij het lijkt alsof ik het zelf geschreven heb!
Ik denk ook bij alles van mijn vriend na. Als hij een keer niet naar me opkijkt als ik thuis kom, dan denk ik "zie je wel: het wordt gewoon". Ik verwijs hem ook steeds naar "het begin". Hij wordt er volgens mij behoorlijk mee aan. Soms wordt ie boos, soms reageert ie niet en soms praten we erover. Ik wil gewoon wel weer eens lieve smsjes/mails/kaartjes....Waarom houdt dat op als je samenwoont? Bij speciale dagen neemt hij overigens wel vaak iets voor me mee hoor. Maar toch, vooral bepaalde aandacht mis ik. Ook op sexueel gebied....
Ik denk ook bij alles van mijn vriend na. Als hij een keer niet naar me opkijkt als ik thuis kom, dan denk ik "zie je wel: het wordt gewoon". Ik verwijs hem ook steeds naar "het begin". Hij wordt er volgens mij behoorlijk mee aan. Soms wordt ie boos, soms reageert ie niet en soms praten we erover. Ik wil gewoon wel weer eens lieve smsjes/mails/kaartjes....Waarom houdt dat op als je samenwoont? Bij speciale dagen neemt hij overigens wel vaak iets voor me mee hoor. Maar toch, vooral bepaalde aandacht mis ik. Ook op sexueel gebied....
