Relaties
alle pijlers
te hoge verwachtingen van een relatie?
zondag 22 april 2007 om 00:57
ik weet eigenlijk niet eens waarom ik hier nu een berichtje schrijf, moet echt mn ei kwijt denk ik..
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
dinsdag 19 juni 2007 om 21:37
He Sunshine,
Zo te lezen heb jij ook last van een wat mindere periode..
Ik
denk dat het heel begrijpelijk is dat wanneer je bezig bent met positief denken, dat je dan af en toe nog 'terugvalt' in negatief / onrealistisch denken. Heeft het hiermee te maken? Je was de laatste tijd heel goed bezig en het klonk heel goed hoe je met alles omging en waar je mee bezig was.
Maar wat ik n beetje uit je topics kon opmaken is dat het vroeger niet allemaal zo positief was (weet alleen niet meer precies hoe en wat..) Het is dus ook niet zo raar dat je dan soms weer in oude patronen terugvalt. Een patroon veranderen kost veel tijd en moeite. Dit gaat niet van de ene op de andere dag, maar is zeker mogelijk!
Heeft het hier mee te maken of kun je hier niets mee?
Hij doet wel zijn best mij tegemoet te komen, knuffelt wat meer en maakt tijd voor me. Maar hij krijgt het nu nog drukker en ik raak in paniek. Vind het positief dat hij je tegemoet komt en meer knuffeltc etc. Dat je in paniek raakt komt denk ik doordat hij het drukker krijgt. Hoe meer afstand iemand neemt (om wat voor reden dan ook) hoe meer mensen vaak die afstand willen overbruggen en aanhankelijk worden of in paniek raken omdat die afstand niet fijn voelt.
Probeer meer te denken aan alles wat er goed gaat tussen jullie. Jullie hebben al veel meegemaakt samen, je mag dus ook best wat meer vertrouwen hebben in hem en in jullie relatie.
Toch mss goed om je gevoelens met hem te delen, omdat gevoelens nou eenmaal niet (altijd) zijn weg te rationaliseren.
Ben ook bang dat het in de vakantie allemaal misgaat en hij me ergens alleen achter laat, alleen met zijn kind verder wil en ik me daar rot onder voel.Lijkt me geen reeele gedachte... Jullie gaan expres met eigen vervoer, zodat jullie allebei jullie eigen ruimte en tijd hebben. Daardoor lijkt de kans me klein dat het 'fout' gaat. En dat hij je ergens alleen achter laat...je weet toch zelf stiekum ook wel dat hij dat niet zal doen?
Ik voel me zo ontzettend snel afgewezen, gek word ik ervan, gevoel en verstand zijn totaal niet met elkaar in evenwicht. Je zit mss gewoon even wat minder lekker in je vel. Soms ben je positief, zelfverzekerd en onafhankelijk en kun je het allemaal heel helder en realistisch zien en soms voel je je niet zo en twijfel je aan alles. Ik herken dat wel.
Bij mij heeft het te maken met mn hormonen (ja echt waar
) . Sinds een vriendin me erop wees, kan ik bijna de klok erop gelijk zetten. Als ik ongesteld moet worden, ben ik chagarijniger, emotioneler (moet veel sneller huilen) en zit ik niet zo lekker in mn vel. Zou het dit kunnen zijn?Is toch absurd dat ik in paniek raak omdat hij het druk heeft en misschien wat minder tijd voor me heeft de komende weken? Nee hoor is niet absurd. Mss ook te verklaren vanuit je jeugd / verleden? Bang dat mensen weggaan?
Ik kan het soms zo goed voor elkaar hebben allemaal, dan voel ik me zo sterk en onafhankelijk. Maar het kan ook zomaar weer omdraaien. Ja ik herken dat bij mezelf. Heel vervelend. Maar het lastigste is denk ik nog om het te accepteren van jezelf. Te laten zijn wat er is.. Dat je ook mindere punten mag hebben, dat je niet perfect bent of hoeft te zijn. Ik denk ook wel dat die mindere periodes steeds korter zullen worden, omdat je steeds beter wordt in het relativeren, positief denken, realistisch denken en jezelf steeds beter leert kennen.
Ik ben altijd beter in luisteren dan in advies geven, dus mss zit ik er helemaal naast, maar mss heb je er wat aan.
Bij mij gaat het op het moment niet echt super. Het lijkt alsof de 'reality kicks in'. Alle leuke dingen doen, nachten doorhalen, nieuwe man ontmoeten en weinig slaap begint denk ik zijn tol te eisen. Heb het afgelopen weekend al rustiger aangedaan, maar merk gewoon dat ik me niet zo fijn voel. Ben gewoon toch verdrietig omdat het niet werkte tussen ons, verdrietig om alles wat ik zo heb gemist en verdrietig omdat ik het zo graag wel zou willen hebben en niet weet of dat er ooit voor mij in zit..
Daarbij kun je via internet nog n heleboel te weten komen over iemand...en het lijkt erop alsof hij iemand ontmoet heeft. Dit soort informatie maakt me niet echt blijer. Het lijkt alsof hij zonder op of om te kijken gewoon blij doorgaat met zn leven en ik nooit bestaan heb of iets voor hem betekend heb. (kromme gedachte natuurlijk want ik heb ook iemand ontmoet en ik zou diezelfde indruk kunnen wekken en het een hoeft het ander niet uit te sluiten)
Dus idd goed om dingen op n rijtje te zetten. Ik weet nu duidelijk wat ik wil in een relatie en ook wat ik niet wil. Ik begin de leegte nu idd te voelen en het zal ook nog wel even tijd nodig hebben.
Maar toch...echt niet fijn om me zo te voelen..
Ben trouwens ook benieuwd waar Reiger en Kreeft zijn gebleven..Vond hun reacties ook altijd erg fijn om te lezen. Ik hoop nog wat van jullie te horen. Kan daarbij ook wel n hart onder de riem gebruiken.
zondag 24 juni 2007 om 11:59
Mss dat iemand hier op kan reageren? Ik denk dat de grote lappen tekst van mij nogal een drempel zijn om verder te lezen...maar ik kan op dit moment wel wat support gebruiken..
Zoals ik al eerder schreef begint de realiteit een beetje in te 'dalen'. De eerste tijd nadat het uit was, plande ik vol met allerlei leuke dingen. Hartstikke leuk en goede afleiding (ook in de zin van een leuke jongen), maar het begon me n beetje op te breken. Dus vandaar de laatste tijd maar wat rustiger aan gedaan.
En tsja...minder afleiding..dus meer tijd om te denken...en om te voelen.
Ik voel dus dat ik nog zo boos ben en zo verdrietig! Omdat hij me zo vaak heeft gekwetst (me naar beneden halen en wijzen op negatieve kanten), maar ook dat ik dat heb laten gebeuren! Ik merk dat ik gewoon veel te weinig mijn grenzen aangeef en dat er daardoor een hele hoop onvrede in mijn lijf blijft zitten.
Daarbij ben ik ook verdrietig dat het niet werkte tussen ons (alhoewel ik zo mijn best heb gedaan..en hij niet) en dat het lijkt alsof hij niet om me heeft gegeven.
Ik zou zo graag ooit wel eens die lieve, attente, zorgzame, intelligente, humoristische etc etc man tegenkomen. Wat ik hier vaak lees op het forum..het gevoel van thuiskomen / een warm bad ervaren...
De laatste tijd ben ik weer wat negatiever en denk ik dat relaties er gewoon voor mij niet inzitten..Dat ik er de persoon niet voor ben. Dat ik te moeilijk in elkaar zit of dat er gewoon maar heel weinig echt leuke mannen zijn en dat de kans heel klein is dat ik er een van tegenkom.
Ik weet het..het leven kan niet alleen maar uit positieve periodes bestaan er horen ook wat mindere periodes bij. Maar ik baal ervan dat ik me zo voel. Het ging de laatste tijd juist zo goed! Maar ja..mss kwam dat wel omdat ik me vnl opgelucht voelde en daardoor sterk, onafhankelijk, zelfverzekerd.
Nu is die fase voorbij en komt er wat anders voor inde plaats..realiteit, boosheid, verdriet, verwerking?
Zou dit het zijn?
Anderen die daar uit ervaring iets over kunnen zeggen?
Zou het heel fijn vinden om een reactie te krijgen.
Bedankt alvast.
Zoals ik al eerder schreef begint de realiteit een beetje in te 'dalen'. De eerste tijd nadat het uit was, plande ik vol met allerlei leuke dingen. Hartstikke leuk en goede afleiding (ook in de zin van een leuke jongen), maar het begon me n beetje op te breken. Dus vandaar de laatste tijd maar wat rustiger aan gedaan.
En tsja...minder afleiding..dus meer tijd om te denken...en om te voelen.
Ik voel dus dat ik nog zo boos ben en zo verdrietig! Omdat hij me zo vaak heeft gekwetst (me naar beneden halen en wijzen op negatieve kanten), maar ook dat ik dat heb laten gebeuren! Ik merk dat ik gewoon veel te weinig mijn grenzen aangeef en dat er daardoor een hele hoop onvrede in mijn lijf blijft zitten.
Daarbij ben ik ook verdrietig dat het niet werkte tussen ons (alhoewel ik zo mijn best heb gedaan..en hij niet) en dat het lijkt alsof hij niet om me heeft gegeven.
Ik zou zo graag ooit wel eens die lieve, attente, zorgzame, intelligente, humoristische etc etc man tegenkomen. Wat ik hier vaak lees op het forum..het gevoel van thuiskomen / een warm bad ervaren...
De laatste tijd ben ik weer wat negatiever en denk ik dat relaties er gewoon voor mij niet inzitten..Dat ik er de persoon niet voor ben. Dat ik te moeilijk in elkaar zit of dat er gewoon maar heel weinig echt leuke mannen zijn en dat de kans heel klein is dat ik er een van tegenkom.
Ik weet het..het leven kan niet alleen maar uit positieve periodes bestaan er horen ook wat mindere periodes bij. Maar ik baal ervan dat ik me zo voel. Het ging de laatste tijd juist zo goed! Maar ja..mss kwam dat wel omdat ik me vnl opgelucht voelde en daardoor sterk, onafhankelijk, zelfverzekerd.
Nu is die fase voorbij en komt er wat anders voor inde plaats..realiteit, boosheid, verdriet, verwerking?
Zou dit het zijn?
Anderen die daar uit ervaring iets over kunnen zeggen?
Zou het heel fijn vinden om een reactie te krijgen.
Bedankt alvast.
zondag 24 juni 2007 om 12:46
Lieve Sunshine,
Je doet het heel goed. Ik denk dat dit er zeker bij hoort. Het is idd een volgende fase in het verwerkingsproces. Zo te lezen weet je verstandelijk heel goed hoe het zit, je beseft dat de relatie niet goed voor jou was, je hebt het zelfs al over jouw eigen aandeel, wat je een volgende keer anders wil of zelf anders kan doen. Heel goed dat je niet in een slachtofferrol blijft hangen! Desalniettemin is het ook logisch dat je hem mist, alsof er een deel van jou kwijt is. Je hebt diepe gevoelens voor hem gehad, die zijn niet 1, 2, 3 weg, het kost tijd om die gevoelens een plaatsje te geven. Het deel wat je kwijt lijkt te zijn, zal je langzamerhand terugwinnen, gewoon door te leven, nieuwe ervaringen op te doen, te 'helen'. Daar ben je al mee bezig! Je komt er bovenop, alleen lijkt het soms alsof je niet verder komt doordat het pijn doet. Gelukkig weet je dit soort dingen zelf ook al, het moet alleen nog indalen in je gevoel.
Ik heb wel ervaring met hetgeen dat je omschrijft. Bij mij is het negen maanden uit. Ik had me voorgenomen om niet te blijven hangen in allerlei rotgevoelens, want de relatie was zo slecht (ik herken ons in jouw beschrijvingen) het zou wel heel stom zijn om daar verdriet over te hebben. Ben veel uitgegaan, mannen ontmoet enz. Zoals je begrijpt was dit vluchtgedrag om mijn verdriet te omzeilen. Stapje voor stapje ben ik het verdriet toch aangegaan en heb er uiteindelijk zelfs profi hulp bij gezocht, omdat ik veel last had van negatieve gedachten en daardoor richting depressief ging. Ik kan het contact met mijn ex niet afkappen, daar we samen een kind hebben, die confrontatie steeds kon ik niet goed aan.
In al mijn onzekerheid en sombere gedachtes was ik ook zo bang dat ik geen nieuwe man vind, dat ik de rest van mijn leven zo wankel blijf enz. Ik was me erg richten op dingen van buitenaf om me wat beter te voelen. Bijv. hele weekenden volplannen met afspraken, als dat een keer wat minder was raakte ik in paniek, omdat ik niet goed op mijzelf kon terugvallen voor mijn gevoel, ik voelde geen bodem onder mijn voeten, voelde me onveilig. In combinatie met laag zelfbeeld desastreus.
Wat jij beschrijft over je aandeel nemen in een relatie, wat voor jou wel en niet goed is, grenzen aangeven, dat betekent dat je in het vervolg voor jezelf op gaat komen. Dat betekent dat je jezelf de moeite waard vindt, dat je beseft dat je andere dingen nodig hebt dan wat je ex je kon bieden. Maw, je kan uit elkaar trekken wie jij bent en wie je ex is, je betrekt zijn gedrag niet meer op jouzelf. Dat is heel belangrijk!! Als je op deze weg verder gaat werk je aan je zelfvetrouwen, leer je jezelf mss op een andere, betere manier kennen en waarderen.
Dit zijn dingen die ikzelf pas sinds een maandje of wat bij mijzelf ondekt heb, ik ben uit de slachtofferrol, ik leer stukje bij beetje dat ikzelf, en mijn leven zoals het is goed genoeg is. Ook voor het eerst is daar niet t de bevestiging van een man aan gekoppeld. Ik kan je zeggen: het geeft een enorme kick, het leeft zó ontzettend anders, voel me veel sterker! Ik zie de geschiedenis met mijn ex nu als een deel van mijn ontwikkeling, ipv dat ik me negatief aan hem spiegel en het gevoel heb niet vooruit te komen en hij wel. (Ironisch genoeg zoekt hij juist nu weer toenadering, hij wil kijken of we tóch niet samen verder kunnen. Weet nog niet wat ik daarmee moet, maar dit terzijde.)
Bedenk, alles in het leven verandert, wieweet hoe je over een aantal maanden voorstaat, wie je heb ontmoet, wat je hebt gedaan?! Als je bij jezelf stil blijft staan, wat zijn jouw behoeftes, wat is voor jou goed (soms is dat een periode van pijn en verdriet doormaken, hoe vervelend ook), weet te combineren met verder leven, kom je steeds verder.
Over lange lappen tekst gesproken...
Je doet het heel goed. Ik denk dat dit er zeker bij hoort. Het is idd een volgende fase in het verwerkingsproces. Zo te lezen weet je verstandelijk heel goed hoe het zit, je beseft dat de relatie niet goed voor jou was, je hebt het zelfs al over jouw eigen aandeel, wat je een volgende keer anders wil of zelf anders kan doen. Heel goed dat je niet in een slachtofferrol blijft hangen! Desalniettemin is het ook logisch dat je hem mist, alsof er een deel van jou kwijt is. Je hebt diepe gevoelens voor hem gehad, die zijn niet 1, 2, 3 weg, het kost tijd om die gevoelens een plaatsje te geven. Het deel wat je kwijt lijkt te zijn, zal je langzamerhand terugwinnen, gewoon door te leven, nieuwe ervaringen op te doen, te 'helen'. Daar ben je al mee bezig! Je komt er bovenop, alleen lijkt het soms alsof je niet verder komt doordat het pijn doet. Gelukkig weet je dit soort dingen zelf ook al, het moet alleen nog indalen in je gevoel.
Ik heb wel ervaring met hetgeen dat je omschrijft. Bij mij is het negen maanden uit. Ik had me voorgenomen om niet te blijven hangen in allerlei rotgevoelens, want de relatie was zo slecht (ik herken ons in jouw beschrijvingen) het zou wel heel stom zijn om daar verdriet over te hebben. Ben veel uitgegaan, mannen ontmoet enz. Zoals je begrijpt was dit vluchtgedrag om mijn verdriet te omzeilen. Stapje voor stapje ben ik het verdriet toch aangegaan en heb er uiteindelijk zelfs profi hulp bij gezocht, omdat ik veel last had van negatieve gedachten en daardoor richting depressief ging. Ik kan het contact met mijn ex niet afkappen, daar we samen een kind hebben, die confrontatie steeds kon ik niet goed aan.
In al mijn onzekerheid en sombere gedachtes was ik ook zo bang dat ik geen nieuwe man vind, dat ik de rest van mijn leven zo wankel blijf enz. Ik was me erg richten op dingen van buitenaf om me wat beter te voelen. Bijv. hele weekenden volplannen met afspraken, als dat een keer wat minder was raakte ik in paniek, omdat ik niet goed op mijzelf kon terugvallen voor mijn gevoel, ik voelde geen bodem onder mijn voeten, voelde me onveilig. In combinatie met laag zelfbeeld desastreus.
Wat jij beschrijft over je aandeel nemen in een relatie, wat voor jou wel en niet goed is, grenzen aangeven, dat betekent dat je in het vervolg voor jezelf op gaat komen. Dat betekent dat je jezelf de moeite waard vindt, dat je beseft dat je andere dingen nodig hebt dan wat je ex je kon bieden. Maw, je kan uit elkaar trekken wie jij bent en wie je ex is, je betrekt zijn gedrag niet meer op jouzelf. Dat is heel belangrijk!! Als je op deze weg verder gaat werk je aan je zelfvetrouwen, leer je jezelf mss op een andere, betere manier kennen en waarderen.
Dit zijn dingen die ikzelf pas sinds een maandje of wat bij mijzelf ondekt heb, ik ben uit de slachtofferrol, ik leer stukje bij beetje dat ikzelf, en mijn leven zoals het is goed genoeg is. Ook voor het eerst is daar niet t de bevestiging van een man aan gekoppeld. Ik kan je zeggen: het geeft een enorme kick, het leeft zó ontzettend anders, voel me veel sterker! Ik zie de geschiedenis met mijn ex nu als een deel van mijn ontwikkeling, ipv dat ik me negatief aan hem spiegel en het gevoel heb niet vooruit te komen en hij wel. (Ironisch genoeg zoekt hij juist nu weer toenadering, hij wil kijken of we tóch niet samen verder kunnen. Weet nog niet wat ik daarmee moet, maar dit terzijde.)
Bedenk, alles in het leven verandert, wieweet hoe je over een aantal maanden voorstaat, wie je heb ontmoet, wat je hebt gedaan?! Als je bij jezelf stil blijft staan, wat zijn jouw behoeftes, wat is voor jou goed (soms is dat een periode van pijn en verdriet doormaken, hoe vervelend ook), weet te combineren met verder leven, kom je steeds verder.
Over lange lappen tekst gesproken...
zondag 24 juni 2007 om 13:21
he herfst!
Wat een ontzettend fijne en goede reactie! Echt iets waar ik wat mee kan en waar ik wat aan heb. Ik zal m vast nog wel vaker doorlezen..
Ik heb dit weekend rustiger aan gedaan met afspraken en dat was eigenlijk wel lekker. (Ik herken heel erg wat je schrijft over je weekenden volplannen, uitgaan, flirten etc.) Heb zo wel n afspraak met n goede vriendin. Even bijkletsen en iets leuks doen..Doet me altijd goed.
Moet gaan nu!
Fijne dag!
Wat een ontzettend fijne en goede reactie! Echt iets waar ik wat mee kan en waar ik wat aan heb. Ik zal m vast nog wel vaker doorlezen..
Ik heb dit weekend rustiger aan gedaan met afspraken en dat was eigenlijk wel lekker. (Ik herken heel erg wat je schrijft over je weekenden volplannen, uitgaan, flirten etc.) Heb zo wel n afspraak met n goede vriendin. Even bijkletsen en iets leuks doen..Doet me altijd goed.
Moet gaan nu!
Fijne dag!
maandag 25 juni 2007 om 16:02
Herfst76, bedankt, maar mijn relatie is niet uit, gelukkig.
Eva, hoe gaat het nu met je? Ik kan me voorstellen dat het misschien even duurt voordat de realiteit doordringt, zeker als je tot nu toe druk bent geweest met allerlei leuke dingen doen om afleiding te zoeken. Neem de tijd om bij alles stil te staan.
Nog bedankt voor je reactie op mijn stukje. Ik heb het enorm druk op mijn werk en ben steeds heel moe, dus ik ben iets minder vaak op het Forum en heb niet de energie om veel te schrijven. Maar ik waardeer het enorm. Ik schrijf nu inderdaad op een ander topic, omdat ik daar wat meer respons en aansluiting vind.
Eva, hoe gaat het nu met je? Ik kan me voorstellen dat het misschien even duurt voordat de realiteit doordringt, zeker als je tot nu toe druk bent geweest met allerlei leuke dingen doen om afleiding te zoeken. Neem de tijd om bij alles stil te staan.
Nog bedankt voor je reactie op mijn stukje. Ik heb het enorm druk op mijn werk en ben steeds heel moe, dus ik ben iets minder vaak op het Forum en heb niet de energie om veel te schrijven. Maar ik waardeer het enorm. Ik schrijf nu inderdaad op een ander topic, omdat ik daar wat meer respons en aansluiting vind.
zondag 8 juli 2007 om 13:12
Het is alweer n tijdje geleden dat ik hier wat geschreven heb. Ik heb er ook aan zitten denken om een nieuw topic te openen, omdat hier nog maar weinig respons op komt.. en het inmiddels ook niet meer over te hoge verwachtingen gaat...maar meer om een 'emotionele achtbaan' nadat relatie over is..
Maar goed, toch nog maar even hier dus..Ik voel me soms dus net in een emotionele achtbaan zitten...toen het net uit was voelde ik me vooral opgelucht, zelfverzekerd, onafhankelijk en heel erg goed.Ik deed veel leuke dingen en mn leven zag er eigenlijk leuker uit dan toen het aan was. Ik kreeg veel complimentjes dat ik er goed uitzag en bij het uitgaan leuk wat aandacht. Dus lekker geflirt en gezoend...
Maar toen...opeens kwaadheid...ik ben zo boos! Schreef het al eerder, maar ben nog steeds boos! Op hem hoe hij me tijdens de relatie behandeld heeft en waarschijnlijk ook wel n beetje op mezelf dat ik het heb laten gebeuren.
Echt verdrietig ben ik niet meer geweest. Ik heb tijdens mijn relatie al genoeg om hem gehuild. Wel soms nog wel n beetje verdrietig als ik zn luchtje rook of op n andere manier aan hem herinnerd wordt..
Ik wil die boosheid niet, ik wil gewoon verder! Ik weet wel dat je t niet weg kunt rationaliseren en dat je t gevoel er moet laten zijn, maar dat vind ik toch erg lastig. Ik wil gewoon verder met mn leven en me goed en evenwichtig voelen.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Maar goed, toch nog maar even hier dus..Ik voel me soms dus net in een emotionele achtbaan zitten...toen het net uit was voelde ik me vooral opgelucht, zelfverzekerd, onafhankelijk en heel erg goed.Ik deed veel leuke dingen en mn leven zag er eigenlijk leuker uit dan toen het aan was. Ik kreeg veel complimentjes dat ik er goed uitzag en bij het uitgaan leuk wat aandacht. Dus lekker geflirt en gezoend...
Maar toen...opeens kwaadheid...ik ben zo boos! Schreef het al eerder, maar ben nog steeds boos! Op hem hoe hij me tijdens de relatie behandeld heeft en waarschijnlijk ook wel n beetje op mezelf dat ik het heb laten gebeuren.
Echt verdrietig ben ik niet meer geweest. Ik heb tijdens mijn relatie al genoeg om hem gehuild. Wel soms nog wel n beetje verdrietig als ik zn luchtje rook of op n andere manier aan hem herinnerd wordt..
Ik wil die boosheid niet, ik wil gewoon verder! Ik weet wel dat je t niet weg kunt rationaliseren en dat je t gevoel er moet laten zijn, maar dat vind ik toch erg lastig. Ik wil gewoon verder met mn leven en me goed en evenwichtig voelen.
Zijn er mensen die dit herkennen?
zondag 8 juli 2007 om 13:14
zondag 8 juli 2007 om 13:30
Wilde nog even wat uitgebreider reageren op t stukje van herfst..
Heel fijn je reactie en ook erg herkenbaar.
Zo te lezen weet je verstandelijk heel goed hoe het zit, je beseft dat de relatie niet goed voor jou was, je hebt het zelfs al over jouw eigen aandeel, wat je een volgende keer anders wil of zelf anders kan doen.
Ja dat klopt. Verstandelijk weet ik t allemaal wel, alleen mn gevoel gaat niet altijd mee. Maar ik ben ook wel 'blij' met wat ik heb geleerd van deze relatie..hoe ik t niet wil en vooral ook wat ik nodig heb en welke eigenschappen ik in een man belangrijk vind. En op mijn topiconderwerp terug te komen...dat ik geen hoge verwachtingen heb, maar dat ze reeel zijn. Alleen zat het er met deze man niet in..
Je komt er bovenop, alleen lijkt het soms alsof je niet verder komt doordat het pijn doet. Gelukkig weet je dit soort dingen zelf ook al, het moet alleen nog indalen in je gevoel. Ja precies, verstand en gevoel gaan niet altijd hand in hand..
In al mijn onzekerheid en sombere gedachtes was ik ook zo bang dat ik geen nieuwe man vind, dat ik de rest van mijn leven zo wankel blijf enz. Ik was me erg richten op dingen van buitenaf om me wat beter te voelen. Bijv. hele weekenden volplannen met afspraken, als dat een keer wat minder was raakte ik in paniek, omdat ik niet goed op mijzelf kon terugvallen voor mijn gevoel, Heel herkenbaar. De eerste paar weken zaten mijn weekenden heel erg vol! Ook wel een reactie denk ik op de (als ik t nu bekijk) vaak saaie weekenden met mn ex. Ik wilde weer leven, doen wat ik wilde, plezier maken, genieten, flirten etc
Paniekgevoel herken ik niet zozeer. Ik wilde gewoon niet thuis alleen zitten, ik wilde afleiding en niet 'zielig' op zaterdagavond thuis alleen zitten. Als ik ervoor kies om dat wel te doen, voel ik me niet zielig en vind ik t heerlijk en geniet ik ervan. Maar als ik eigenlijk wat leuks wil doen, maar niemand kan, dan vind ik t niet fijn om alleen thuis te zijn.
Ik kan goed alleen zijn en daar ook van genieten. Ik heb t idee dat er inmiddels wel n balans is in leuke dingen doen en tijd voor mezelf.
Wat jij beschrijft over je aandeel nemen in een relatie, wat voor jou wel en niet goed is, grenzen aangeven, dat betekent dat je in het vervolg voor jezelf op gaat komen. Dat betekent dat je jezelf de moeite waard vindt, dat je beseft dat je andere dingen nodig hebt dan wat je ex je kon bieden. Maw, je kan uit elkaar trekken wie jij bent en wie je ex is, je betrekt zijn gedrag niet meer op jouzelf. Dat is heel belangrijk!! Als je op deze weg verder gaat werk je aan je zelfvetrouwen, leer je jezelf mss op een andere, betere manier kennen en waarderen.
Dit vind ik een heel fijn stukje en heb het ook al n paar keer nagelezen. Het klopt.. en goed voor mezelf om dat voor ogen te houden..
Ik kan je zeggen: het geeft een enorme kick, het leeft zó ontzettend anders, voel me veel sterker! Ik zie de geschiedenis met mijn ex nu als een deel van mijn ontwikkeling, ipv dat ik me negatief aan hem spiegel en het gevoel heb niet vooruit te komen en hij wel.
Ja zo zie ik het ook. Ik heb echt wel veel geleerd in en van deze relatie. Ook over mezelf. Het is toch een spiegel die je vaak voorgehouden krijgt. Wat ik alleen vervelend vind is dat zijn stem nog in mn hoofd zit. Het stemmetje dat zegt dat ik niet zo negatief moet zijn en niet zo zus, maar meer zo etc.. Dat vind ik heel moeilijk. Juist omdat ik zo bezig ben om mezelf te accepteren zoals ik ben. Inclusief goede en niet zulke goede punten..
(Ironisch genoeg zoekt hij juist nu weer toenadering, hij wil kijken of we tóch niet samen verder kunnen. Weet nog niet wat ik daarmee moet, maar dit terzijde.) Volgens mij heb ik je topic daarover gelezen...ben benieuwd hoe het nu is. Lijkt me heel lastig als je net je leven weer op de rit hebt en gevoel onafhankelijk en gelukkig te zijn en dan komt hij dat opeens weer helemaal op zn kop gooien..
Bedenk, alles in het leven verandert, wieweet hoe je over een aantal maanden voorstaat, wie je heb ontmoet, wat je hebt gedaan?! Als je bij jezelf stil blijft staan, wat zijn jouw behoeftes, wat is voor jou goed (soms is dat een periode van pijn en verdriet doormaken, hoe vervelend ook), weet te combineren met verder leven, kom je steeds verder.
Ik probeer idd bij mijn gevoel te blijven en hoop dat ik idd over een paar maanden er 'klaar mee ben' (al moet ik oppassen dat ik niet te snel wil. Gewoon accepteren dat t even kan duren en het de tijd geven)
Dank je voor je fijne reactie!
Heel fijn je reactie en ook erg herkenbaar.
Zo te lezen weet je verstandelijk heel goed hoe het zit, je beseft dat de relatie niet goed voor jou was, je hebt het zelfs al over jouw eigen aandeel, wat je een volgende keer anders wil of zelf anders kan doen.
Ja dat klopt. Verstandelijk weet ik t allemaal wel, alleen mn gevoel gaat niet altijd mee. Maar ik ben ook wel 'blij' met wat ik heb geleerd van deze relatie..hoe ik t niet wil en vooral ook wat ik nodig heb en welke eigenschappen ik in een man belangrijk vind. En op mijn topiconderwerp terug te komen...dat ik geen hoge verwachtingen heb, maar dat ze reeel zijn. Alleen zat het er met deze man niet in..
Je komt er bovenop, alleen lijkt het soms alsof je niet verder komt doordat het pijn doet. Gelukkig weet je dit soort dingen zelf ook al, het moet alleen nog indalen in je gevoel. Ja precies, verstand en gevoel gaan niet altijd hand in hand..
In al mijn onzekerheid en sombere gedachtes was ik ook zo bang dat ik geen nieuwe man vind, dat ik de rest van mijn leven zo wankel blijf enz. Ik was me erg richten op dingen van buitenaf om me wat beter te voelen. Bijv. hele weekenden volplannen met afspraken, als dat een keer wat minder was raakte ik in paniek, omdat ik niet goed op mijzelf kon terugvallen voor mijn gevoel, Heel herkenbaar. De eerste paar weken zaten mijn weekenden heel erg vol! Ook wel een reactie denk ik op de (als ik t nu bekijk) vaak saaie weekenden met mn ex. Ik wilde weer leven, doen wat ik wilde, plezier maken, genieten, flirten etc
Paniekgevoel herken ik niet zozeer. Ik wilde gewoon niet thuis alleen zitten, ik wilde afleiding en niet 'zielig' op zaterdagavond thuis alleen zitten. Als ik ervoor kies om dat wel te doen, voel ik me niet zielig en vind ik t heerlijk en geniet ik ervan. Maar als ik eigenlijk wat leuks wil doen, maar niemand kan, dan vind ik t niet fijn om alleen thuis te zijn.
Ik kan goed alleen zijn en daar ook van genieten. Ik heb t idee dat er inmiddels wel n balans is in leuke dingen doen en tijd voor mezelf.
Wat jij beschrijft over je aandeel nemen in een relatie, wat voor jou wel en niet goed is, grenzen aangeven, dat betekent dat je in het vervolg voor jezelf op gaat komen. Dat betekent dat je jezelf de moeite waard vindt, dat je beseft dat je andere dingen nodig hebt dan wat je ex je kon bieden. Maw, je kan uit elkaar trekken wie jij bent en wie je ex is, je betrekt zijn gedrag niet meer op jouzelf. Dat is heel belangrijk!! Als je op deze weg verder gaat werk je aan je zelfvetrouwen, leer je jezelf mss op een andere, betere manier kennen en waarderen.
Dit vind ik een heel fijn stukje en heb het ook al n paar keer nagelezen. Het klopt.. en goed voor mezelf om dat voor ogen te houden..
Ik kan je zeggen: het geeft een enorme kick, het leeft zó ontzettend anders, voel me veel sterker! Ik zie de geschiedenis met mijn ex nu als een deel van mijn ontwikkeling, ipv dat ik me negatief aan hem spiegel en het gevoel heb niet vooruit te komen en hij wel.
Ja zo zie ik het ook. Ik heb echt wel veel geleerd in en van deze relatie. Ook over mezelf. Het is toch een spiegel die je vaak voorgehouden krijgt. Wat ik alleen vervelend vind is dat zijn stem nog in mn hoofd zit. Het stemmetje dat zegt dat ik niet zo negatief moet zijn en niet zo zus, maar meer zo etc.. Dat vind ik heel moeilijk. Juist omdat ik zo bezig ben om mezelf te accepteren zoals ik ben. Inclusief goede en niet zulke goede punten..
(Ironisch genoeg zoekt hij juist nu weer toenadering, hij wil kijken of we tóch niet samen verder kunnen. Weet nog niet wat ik daarmee moet, maar dit terzijde.) Volgens mij heb ik je topic daarover gelezen...ben benieuwd hoe het nu is. Lijkt me heel lastig als je net je leven weer op de rit hebt en gevoel onafhankelijk en gelukkig te zijn en dan komt hij dat opeens weer helemaal op zn kop gooien..
Bedenk, alles in het leven verandert, wieweet hoe je over een aantal maanden voorstaat, wie je heb ontmoet, wat je hebt gedaan?! Als je bij jezelf stil blijft staan, wat zijn jouw behoeftes, wat is voor jou goed (soms is dat een periode van pijn en verdriet doormaken, hoe vervelend ook), weet te combineren met verder leven, kom je steeds verder.
Ik probeer idd bij mijn gevoel te blijven en hoop dat ik idd over een paar maanden er 'klaar mee ben' (al moet ik oppassen dat ik niet te snel wil. Gewoon accepteren dat t even kan duren en het de tijd geven)
Dank je voor je fijne reactie!
maandag 9 juli 2007 om 01:23
Eva, leuk om toch nog eens van je te horen. Tja zo'n tijd zal wel niet meevallen, maar gelukkig loopt het tegen de zomer, en dan kom je altijd makkelijker andere mensen (mannen) tegen. En ex-en blijven altijd wel een plaatsje houden in je gedachten, en het negatieve dat zal moeten slijten.
Sunhine, prettige vakantie!
Sunhine, prettige vakantie!
zondag 15 juli 2007 om 13:46
He Kreeft!
Wat fijn om weer eens van je te horen! Kort en bondig als altijd! :) Zoals je weet, ben ik daar niet zo'n ster in..
Stemmingen zijn nog steeds wisselend. Ene moment zie ik alles zitten, ben ik positief, zie ik alles zonnig in, voel ik me sterk, onafhankelijk en zelfverzekerd.
Andere moment ben ik huilerig, onzeker, negatief (bijv. ik vind nooit een goede, gelijkwaardige partner) alleen, bang, gekwetst, boos etc.
En dat wisselt elkaar leuk af. Maar bij die laatste stemming voel ik me echt niet fijn. Zo wil ik me helemaal niet voelen!
Ik kom wel mannen tegen, maar op dit moment wil ik gewoon iemand die lief voor me is, me knuffelt en goed voor me is. Geen relatie, gewoon iemand om mee te knuffelen en die lief en attent is..Maar ja..om dat nou van n onbekeden te verwachten...
Verder krijg ik eigenlijk nauwelijks reacties meer op dit topic en dat vind ik eigenlijk wel jammer.. Ikheb t altijd fijn gevonden om reacties, meningen, tips en advies te lezen van buitenstaanders..
Zou ook nog graag wat van van Reiger willen horen..
Kreeft, iig bedankt voor het meelezen en meedenken!
fijne zondag!
Wat fijn om weer eens van je te horen! Kort en bondig als altijd! :) Zoals je weet, ben ik daar niet zo'n ster in..
Stemmingen zijn nog steeds wisselend. Ene moment zie ik alles zitten, ben ik positief, zie ik alles zonnig in, voel ik me sterk, onafhankelijk en zelfverzekerd.
Andere moment ben ik huilerig, onzeker, negatief (bijv. ik vind nooit een goede, gelijkwaardige partner) alleen, bang, gekwetst, boos etc.
En dat wisselt elkaar leuk af. Maar bij die laatste stemming voel ik me echt niet fijn. Zo wil ik me helemaal niet voelen!
Ik kom wel mannen tegen, maar op dit moment wil ik gewoon iemand die lief voor me is, me knuffelt en goed voor me is. Geen relatie, gewoon iemand om mee te knuffelen en die lief en attent is..Maar ja..om dat nou van n onbekeden te verwachten...
Verder krijg ik eigenlijk nauwelijks reacties meer op dit topic en dat vind ik eigenlijk wel jammer.. Ikheb t altijd fijn gevonden om reacties, meningen, tips en advies te lezen van buitenstaanders..
Zou ook nog graag wat van van Reiger willen horen..
Kreeft, iig bedankt voor het meelezen en meedenken!
fijne zondag!
