Relaties
alle pijlers
te hoge verwachtingen van een relatie?
zondag 22 april 2007 om 00:57
ik weet eigenlijk niet eens waarom ik hier nu een berichtje schrijf, moet echt mn ei kwijt denk ik..
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
woensdag 2 mei 2007 om 21:12
Ha Hotstuff en Sunshine,
Ik heb jullie
beide topics (of hoe noem je dat?) gelezen. Ik vond het wel fijn om te lezen 'om het plaatje wat completer te krijgen'; weet ik wat meer van wat er bij jullie speelt.
En workaholisme is toch een soort van verslaving en een verslaving ontstaat vaak doordat de persoon die eraan lijdt gevoelens wil onderdrukken.
Sunshine, ik heb niet het idee dat het een vlucht is, maar zou het best eens voorzichtig bij hem kunnen opperen.
Deze opmerking was niet te direct hoor. Ik vind het fijn dat je meedenkt en zolang het niet bot gebracht wordt, hou ik wel van directheid.
Ik vind het wel lastig, voel me dan een beetje schuldig omdat ik hem blijkbaar van zijn werk houdt, maar vind ook dat hij hierover beter moet communiceren
Ik voel me ook snel schuldig. Heb het idee dat ik hem van zijn werk houd als hij iets met mij doet of bij mij is en daarom stel ik niet vaak voor om af te spreken. Hij heeft laatst echter aangegeven dat hij dat wel fijn vind. Het zit dus meer in mijn eigen hoofd.
Mss dat dit bij jou ook zo is? Dat je dingen voor hem invult?
Wat ik wel een goede vind om te onthouden: Je geeft jezelf bepaalde gedachten en gevoelens (het zijn niet anderen die je dat gevoel geven).
Je gedachten bepalen je gevoelens. Als jij je schuldig gaat lopen voelen over een keuze of actie van hem, dan is het gevoel daarbij waarschijnlijk niet erg positief.
Als je 'kiest' voor een andere gedachte: bijv. hij is volwassen en maakt zelf zijn eigen keuzes en is daarvoor verantwoordelijk. Dus hij kiest op dit moment er zelf voorom niet te gaan werken,maar om bij mij op de bank te gaan zitten. Nou dan ga ik daar eens even van genieten. Deze gedachte zal je waarschijnlijk een positiever gevoel geven...
Snap je wat ik bedoel? Vind t lastig om uit te leggen, maar mss heb je er iets aan.
Wat je wel natuurlijk kunt doen is uitleggen dat je het fijn vind om bij hem thuis te zijn. Of hij nou aan het werk is of niet. Dus als hij dan vervolgens bij je op de bank komt zitten kun je vragen of hij tijd heeft. Geeft hij aan van wel dan kunnen jullie even lekker tegen elkaar aan zitten, Geeft hij aan dat hij het druk heeft en het ziet als verplichting dan zeg je bijv. dat je het fijner vind als hij zijn werk even afmaakt en dan bij je komt zitten. Lijkt me voor allebei fijner..of vul ik nou dingen voor je in?
Ik had ook het idee dat als ik met mijn vriend afsprak dat ik er voor de volle 100% moest zijn. Terwijl hij een keer aangaf dat hij het helemaal niet erg vind als ik nog post, afwas, was of wat dan ook nog moet doen. Mss heeft je vriend hetzelfde als ik had? Of mss kan hij niet rustig werken omdat hij weet dat jij in de woonkamer zit en word hij daar onrustig van?
Mss toch eens goed om dit bij hem aan te kaarten? Om erachter te komen wat jullie willen, wat jullie fijn vinden? En elkaar dan ergens tegemoet te komen? Doe dit dan wel op n moment dat hij niet net klaar is met zn werk of er net naartoe gaat...tip van mij
Hotstuff heb dus ook jouw forum gelezen en lees dat je erg verdrietig bent en steeds de neiging hebt om te bellen. Ik herken de jeukende handen en het willen bellen en het zo verdrietig zijn om alle dingen die jullie niet meer samen zullen doen. Ik wil je liever geen advies geven. Al t advies (je komt er bovenop, er zijn meer mannen, je denkt nu nooit meer verliefd te zullen worden en nooit meer een leukere man tegen te zullen komen, maar echt dat gebeurt wel!) herhaalt zich en hoor je vaak van verschillende kanten, maar dat wil je dan toch niet geloven. En ergens weet je het zelf ook wel, maar wil je er gewoon niet aan.
Dus geen goedbedoeld advies, maar stiekum toch wel advies :)
Wat helpt als je je lamlendig voelt...jezelf toch uit je bed slepen (van te lang in bed blijven hangen wordt niemand energieker of vrolijker) en iets gaan doen. Lekker naar buiten, wandelen, fietsen, sporten, met een vriendin op een terras zitten, de natuur in, goed voor jezelf zorgen (goed en gezond eten, maskertje, boekje lezen etc). En ben het eigenlijk ook wel met de anderen eens dat je hem niet moet gaan bellen. Word je niet vrolijker van..
Misschien heb je er wat aan..
Jullie vroegen allebei hoe het met me is. Het gaat wel ok eigenlijk. Ga meer mijn eigen gang en probeer vooral op de positieve dingen te letten. In relatie, in het leven, in mezelf. Ben dat gepieker en getwijfel zo zat! Ik wil het niet meer. Dus nu een positieve aanpak! En het gekke is...het leek al heel snel te werken. Dingen die gebeuren in het leven kun je niet veranderen, maar wel hoe je er mee omgaat of hoe je ertegen aan kijkt/denkt.
Ik laat wel weten of ik het 'volhoud'...
Laten jullie ook af en toe weten hoe het is?
Ik heb jullie
beide topics (of hoe noem je dat?) gelezen. Ik vond het wel fijn om te lezen 'om het plaatje wat completer te krijgen'; weet ik wat meer van wat er bij jullie speelt.
En workaholisme is toch een soort van verslaving en een verslaving ontstaat vaak doordat de persoon die eraan lijdt gevoelens wil onderdrukken.
Sunshine, ik heb niet het idee dat het een vlucht is, maar zou het best eens voorzichtig bij hem kunnen opperen.
Deze opmerking was niet te direct hoor. Ik vind het fijn dat je meedenkt en zolang het niet bot gebracht wordt, hou ik wel van directheid.
Ik vind het wel lastig, voel me dan een beetje schuldig omdat ik hem blijkbaar van zijn werk houdt, maar vind ook dat hij hierover beter moet communiceren
Ik voel me ook snel schuldig. Heb het idee dat ik hem van zijn werk houd als hij iets met mij doet of bij mij is en daarom stel ik niet vaak voor om af te spreken. Hij heeft laatst echter aangegeven dat hij dat wel fijn vind. Het zit dus meer in mijn eigen hoofd.
Mss dat dit bij jou ook zo is? Dat je dingen voor hem invult?
Wat ik wel een goede vind om te onthouden: Je geeft jezelf bepaalde gedachten en gevoelens (het zijn niet anderen die je dat gevoel geven).
Je gedachten bepalen je gevoelens. Als jij je schuldig gaat lopen voelen over een keuze of actie van hem, dan is het gevoel daarbij waarschijnlijk niet erg positief.
Als je 'kiest' voor een andere gedachte: bijv. hij is volwassen en maakt zelf zijn eigen keuzes en is daarvoor verantwoordelijk. Dus hij kiest op dit moment er zelf voorom niet te gaan werken,maar om bij mij op de bank te gaan zitten. Nou dan ga ik daar eens even van genieten. Deze gedachte zal je waarschijnlijk een positiever gevoel geven...
Snap je wat ik bedoel? Vind t lastig om uit te leggen, maar mss heb je er iets aan.
Wat je wel natuurlijk kunt doen is uitleggen dat je het fijn vind om bij hem thuis te zijn. Of hij nou aan het werk is of niet. Dus als hij dan vervolgens bij je op de bank komt zitten kun je vragen of hij tijd heeft. Geeft hij aan van wel dan kunnen jullie even lekker tegen elkaar aan zitten, Geeft hij aan dat hij het druk heeft en het ziet als verplichting dan zeg je bijv. dat je het fijner vind als hij zijn werk even afmaakt en dan bij je komt zitten. Lijkt me voor allebei fijner..of vul ik nou dingen voor je in?
Ik had ook het idee dat als ik met mijn vriend afsprak dat ik er voor de volle 100% moest zijn. Terwijl hij een keer aangaf dat hij het helemaal niet erg vind als ik nog post, afwas, was of wat dan ook nog moet doen. Mss heeft je vriend hetzelfde als ik had? Of mss kan hij niet rustig werken omdat hij weet dat jij in de woonkamer zit en word hij daar onrustig van?
Mss toch eens goed om dit bij hem aan te kaarten? Om erachter te komen wat jullie willen, wat jullie fijn vinden? En elkaar dan ergens tegemoet te komen? Doe dit dan wel op n moment dat hij niet net klaar is met zn werk of er net naartoe gaat...tip van mij
Hotstuff heb dus ook jouw forum gelezen en lees dat je erg verdrietig bent en steeds de neiging hebt om te bellen. Ik herken de jeukende handen en het willen bellen en het zo verdrietig zijn om alle dingen die jullie niet meer samen zullen doen. Ik wil je liever geen advies geven. Al t advies (je komt er bovenop, er zijn meer mannen, je denkt nu nooit meer verliefd te zullen worden en nooit meer een leukere man tegen te zullen komen, maar echt dat gebeurt wel!) herhaalt zich en hoor je vaak van verschillende kanten, maar dat wil je dan toch niet geloven. En ergens weet je het zelf ook wel, maar wil je er gewoon niet aan.
Dus geen goedbedoeld advies, maar stiekum toch wel advies :)
Wat helpt als je je lamlendig voelt...jezelf toch uit je bed slepen (van te lang in bed blijven hangen wordt niemand energieker of vrolijker) en iets gaan doen. Lekker naar buiten, wandelen, fietsen, sporten, met een vriendin op een terras zitten, de natuur in, goed voor jezelf zorgen (goed en gezond eten, maskertje, boekje lezen etc). En ben het eigenlijk ook wel met de anderen eens dat je hem niet moet gaan bellen. Word je niet vrolijker van..
Misschien heb je er wat aan..
Jullie vroegen allebei hoe het met me is. Het gaat wel ok eigenlijk. Ga meer mijn eigen gang en probeer vooral op de positieve dingen te letten. In relatie, in het leven, in mezelf. Ben dat gepieker en getwijfel zo zat! Ik wil het niet meer. Dus nu een positieve aanpak! En het gekke is...het leek al heel snel te werken. Dingen die gebeuren in het leven kun je niet veranderen, maar wel hoe je er mee omgaat of hoe je ertegen aan kijkt/denkt.
Ik laat wel weten of ik het 'volhoud'...
Laten jullie ook af en toe weten hoe het is?
woensdag 2 mei 2007 om 21:29
poeh...het lukt me maar niet om kort te reageren! Vandaar dat ik ook al een paar dagen niet had gereageerd. Het kost me gewoon best veel tijd
Maar om nog even te reageren op truefantasy.. vind het elke keer weer fijn om te lezen dat mensen dingen herkennen. Fijn dat ik niet de enige ben die zo denk..
Omdat ik jullie niet ken en alleen jullie kant van het verhaal hoor,kan ik eigenlijk niet zo goed 'advies' geven.
Het kan bijv. zijn dat je onzeker bent, dat je negatief of niet realistisch denkt (dat hij niet opkijkt kan ook zijn omdat hij net uit zijn werk komt en even over moet schakelen of tijd nodig heeft om even bij te komen?) of het kan idd zo zijn dat hij gemakzuchtig wordt omdat jullie nu samenwonen en denkt dat hij niet meer zijn best hoeft te doen.
Ik merk dat mannen boos worden zodra je ze dingen verwijt of als ze het gevoel krijgen te kort te schieten.
Trekken aan hem werkt bij mij iig niet. Afstand nemen en zelf minder je best doen wel. Al moet je denk ik ook wel op een rustig moment aangeven wat je graag zou willen. En dan zo direct mogelijk communiceren (zie ook boek Mannen komen van Mars..)
Voor mezelf werkt nu om niet zo met hem bezig te zijn en te focussen op wat er niet is. Het werkt voor mij beter om te kijken naar wat er wel allemaal is. Daardoor word ik vanzelf positiever, hij merkt dat en reageert ook weer positief en zo wordt het een beetje een positieve spiraal waarin je elkaar bevestigd.
Als hij iets doet wat ik leuk, fijn of prettig vind, dan geef ik dat ook steeds aan. Dus niet alleen maar zeggen wat je niet wilt en niet leuk vind, maar hem ook 'complimenteren' voor de dingen die hij wel (goed) doet.
Ik blijf het zelf ook heel lastig vinden en ben verre van expert, maar mss hebben jullie er iets aan. Wat trouwens nog steeds niet wegneemt, dat ik bepaalde dingen nog steeds mis in mijn relatie(al merk ik al wel enige verbetering). Maar ik wil daar nu gewoon even niet mee bezig zijn,omdat ik ongelukkig word van al dat denken. Ga eerst met mezelf aan de slag.
Maar om nog even te reageren op truefantasy.. vind het elke keer weer fijn om te lezen dat mensen dingen herkennen. Fijn dat ik niet de enige ben die zo denk..
Omdat ik jullie niet ken en alleen jullie kant van het verhaal hoor,kan ik eigenlijk niet zo goed 'advies' geven.
Het kan bijv. zijn dat je onzeker bent, dat je negatief of niet realistisch denkt (dat hij niet opkijkt kan ook zijn omdat hij net uit zijn werk komt en even over moet schakelen of tijd nodig heeft om even bij te komen?) of het kan idd zo zijn dat hij gemakzuchtig wordt omdat jullie nu samenwonen en denkt dat hij niet meer zijn best hoeft te doen.
Ik merk dat mannen boos worden zodra je ze dingen verwijt of als ze het gevoel krijgen te kort te schieten.
Trekken aan hem werkt bij mij iig niet. Afstand nemen en zelf minder je best doen wel. Al moet je denk ik ook wel op een rustig moment aangeven wat je graag zou willen. En dan zo direct mogelijk communiceren (zie ook boek Mannen komen van Mars..
)Voor mezelf werkt nu om niet zo met hem bezig te zijn en te focussen op wat er niet is. Het werkt voor mij beter om te kijken naar wat er wel allemaal is. Daardoor word ik vanzelf positiever, hij merkt dat en reageert ook weer positief en zo wordt het een beetje een positieve spiraal waarin je elkaar bevestigd.
Als hij iets doet wat ik leuk, fijn of prettig vind, dan geef ik dat ook steeds aan. Dus niet alleen maar zeggen wat je niet wilt en niet leuk vind, maar hem ook 'complimenteren' voor de dingen die hij wel (goed) doet.
Ik blijf het zelf ook heel lastig vinden en ben verre van expert, maar mss hebben jullie er iets aan. Wat trouwens nog steeds niet wegneemt, dat ik bepaalde dingen nog steeds mis in mijn relatie(al merk ik al wel enige verbetering). Maar ik wil daar nu gewoon even niet mee bezig zijn,omdat ik ongelukkig word van al dat denken. Ga eerst met mezelf aan de slag.
woensdag 2 mei 2007 om 21:40
Ga meer mijn eigen gang en probeer vooral op de positieve dingen te letten. In relatie, in het leven, in mezelf. Ben dat gepieker en getwijfel zo zat! Ik wil het niet meer. Dus nu een positieve aanpak! En het gekke is...het leek al heel snel te werken. Dingen die gebeuren in het leven kun je niet veranderen, maar wel hoe je er mee omgaat of hoe je ertegen aan kijkt/denkt.
Hoi Eva, een positieve aanpak werkt inderdaad meestal goed in zowel een relatie als in het leven in het algemeen. Als je ontspannen en vrolijk bent, niet te zwaar aan dingen tilt, en uitgaat van het goede in de mensen (en in je partner) ben je zelf gelukkiger én veel aantrekkelijker voor je vriend.
Je moet er echter wel op letten dat je je fundamentele behoeften niet probeert te ontkennen. Ik heb dat in mijn eerste huwelijk wel gedaan, omdat ik toen ook dacht dat je de dingen niet kunt veranderen maar je kijk erop wel.
En dat is tot op zekere hoogte ook waar. Bovendien kan het zijn dat je vriend vanzelf meer tijd voor je gaat vrijmaken en je meer gaat knuffelen, als je zelf vrolijk en ontspannen bent.
Maar als je na zes maanden bijvoorbeeld merkt, dat ondanks de verandering in je gedrag, er eigenlijk niets veranderd is in je relatie en je behoeftes op relatiegebied nog altijd voor een groot deel onbevredigd zijn, dan is misschien een andere aanpak nodig. Soms kun je de dingen wél veranderen, bijvoorbeeld door een eind te maken aan een relatie.
Ik zelf heb me vele jaren lang (eigenlijk ongeveer de laatste twintig jaar van mijn huwelijk) voorgehouden dat mijn behoefte aan een knuffel, een complimentje, enz. niet normaal was en dat mannen nu eenmaal niet van dat soort dingen houden. En ik las boeken als 'want what you have', die me ervan overtuigden dat ik alleen maar mijn kijk op de situatie hoefde te veranderen om gelukkig te worden!
Pas toen ik gescheiden ben en daarna een nieuwe relatie kreeg, met een man die me wél heel veel liefde en bevestiging gaf, heb ik ingezien dat mijn behoeftes volkomen normaal waren en dat ook mannen die kunnen hebben.
En dat het wel degelijk soms véél beter is om niet je kijk op de situatie te veranderen, maar de situatie zelf, als dat mogelijk is.
Je moet dus een juist evenwicht zien te vinden tussen 'een positieve kijk' en je behoeftes op relatievlak. Het is niet altijd gemakkelijk om te weten wanneer het beter is om je 'kijk' te veranderen, en wanneer het beter is om de situatie te veranderen.
Liefs!
woensdag 2 mei 2007 om 21:57
Reiger, dank voor je reactie!
Ben het helemaal met je eens. Als, ondanks mijn positieve benadering en kijk, er nog steeds dingen blijken te zijn, die ik heel erg mis in de relatie, danmoet ik idd maar eens goed na gaan denken of ik zo wel verder wil.(zie eerder posting van mij)
Of zoals jij schrijft:
Maar als je na zes maanden bijvoorbeeld merkt, dat ondanks de verandering in je gedrag, er eigenlijk niets veranderd is in je relatie en je behoeftes op relatiegebied nog altijd voor een groot deel onbevredigd zijn, dan is misschien een andere aanpak nodig. Soms kun je de dingen wél veranderen, bijvoorbeeld door een eind te maken aan een relatie.
Je moet dus een juist evenwicht zien te vinden tussen 'een positieve kijk' en je behoeftes op relatievlak. Het is niet altijd gemakkelijk om te weten wanneer het beter is om je 'kijk' te veranderen, en wanneer het beter is om de situatie te veranderen.
Nee zeker niet! Dit is ook waardoor ik vaak zo loop te 'malen'.Heb daarom besloten om het eerst maar eens over een positieve boeg te gooien.Wil dat voor mezelf zou houden, maar mocht het niet een positieve invloed blijken te hebben op de relatie, dan moet ik dan idd mss maar de situatie veranderen.
Daar vind ik het echter nu nog veel te vroeg voor. Zoals ik al eerder schreef hebben we het ook heel leuk samen en zit er een heleboel wel goed tussen ons.
Maar ja dat evenwicht zien te vinden, blijft moeilijk...
Ben het helemaal met je eens. Als, ondanks mijn positieve benadering en kijk, er nog steeds dingen blijken te zijn, die ik heel erg mis in de relatie, danmoet ik idd maar eens goed na gaan denken of ik zo wel verder wil.(zie eerder posting van mij)
Of zoals jij schrijft:
Maar als je na zes maanden bijvoorbeeld merkt, dat ondanks de verandering in je gedrag, er eigenlijk niets veranderd is in je relatie en je behoeftes op relatiegebied nog altijd voor een groot deel onbevredigd zijn, dan is misschien een andere aanpak nodig. Soms kun je de dingen wél veranderen, bijvoorbeeld door een eind te maken aan een relatie.
Je moet dus een juist evenwicht zien te vinden tussen 'een positieve kijk' en je behoeftes op relatievlak. Het is niet altijd gemakkelijk om te weten wanneer het beter is om je 'kijk' te veranderen, en wanneer het beter is om de situatie te veranderen.
Nee zeker niet! Dit is ook waardoor ik vaak zo loop te 'malen'.Heb daarom besloten om het eerst maar eens over een positieve boeg te gooien.Wil dat voor mezelf zou houden, maar mocht het niet een positieve invloed blijken te hebben op de relatie, dan moet ik dan idd mss maar de situatie veranderen.
Daar vind ik het echter nu nog veel te vroeg voor. Zoals ik al eerder schreef hebben we het ook heel leuk samen en zit er een heleboel wel goed tussen ons.
Maar ja dat evenwicht zien te vinden, blijft moeilijk...
donderdag 3 mei 2007 om 13:13
TrueFantasy, jouw stukje had ik ook kunnen schrijven, vooral ook dat niet meteen opkijken als ik binnenkom, bijv. als we elkaar een paar dagen niet hebben gezien. Ik voel dan zo'n steekje door me heen gaan, maar probeer me ook in hem te verplaatsen, dat hij gewoon even ergens geconcentreerd mee bezig is.
Ik vergelijk het een beetje met wat ik voor mijn kids voel (dit was een ingeving die ik vanochtend had, mede ook door jouw stukje). Ik houd ontzettend veel van ze, maar ik merk ook dat ik soms afwezig ben en dan hoor ik de helft niet van wat ze zeggen of geef op de automatische piloot antwoord. Of ik ga nog even door met waar ik mee bezig was en moet dan vragen of ze het nog een keer kunnen herhalen (dan richt ik me wel helemaal op ze). Dit betekent allemaal niet dat ik niet van ze houd of dat het me niet interesseert wat ze me vertellen. Voor 'onze mannen' werkt het waarschijnlijk ook zo.
Eva, ik wil niet generaliseren, maar voor mij geldt dat ik die aandacht in mijn jeugd wel tekort ben gekomen en ik ben erachter gekomen dat ik dat in mijn relatie wil compenseren. Als je die aandacht en erkenning in je jeugd wel voldoende hebt gehad, dan heb je op een gegeven moment die aandacht ook minder nodig (alsof je een soort vat bent dat op een gegeven moment voldoende gevuld is). Bij ons lijkt dat vat steeds weer leeg te raken, omdat het nooit echt vol is geweest (in m'n jeugd dan). Iemand anders kan dat ook niet meer goed maken, want een partner is geen ouder en kan zich niet op die manier op je richten zoals een ouder dat zou horen te doen.
Doordat ik zelf kinderen heb ben ik hier best wel mee geconfronteerd, want ik heb het een tijdje zelf ook niet op kunnen brengen om hen de aandacht en zorg te geven die ze nodig hebben (kort voor, tijdens en na mijn scheiding). Nu gaat het gelukkig al een hele tijd goed en als ik bijv. zoals nu aan het typen ben en er komt een kind binnen, dan kan ik direct omschakelen.
Zoals het in het begin van een relatie gaat, zo blijft het nooit en dat betekent echt niet dat er minder van je gehouden wordt (waarschijnlijk juist wel meer). Op een gegeven moment is het voldoende om samen te zijn, leuke dingen te doen, of gewoon met een kop kofie en de krant lekker lui bij elkaar te zitten in het weekend.
Ik vind het ook best moeilijk hoor, we slapen ongeveer 1 keer in de twee weken bij elkaar en gevoelsmatig vind ik dat prima en slaap ik beter in mijn eigen bed, maar er is ook een stemmetje dat het eigenlijk anders zou willen. Het is een beetje dubbel allemaal.
Mijn vriend is bij het weggaan altijd wel knuffelig, komt nog een keer naar me toe voor een extra kus enzo., dus dat zit eigenlijk wel goed. Het is meer het idee dat hij mij niet lijkt te missen als we elkaar bijna een week niet zien en dat hij liever alleen lijkt te slapen.
Overigens is het inderdaad zo dat hij zich niet helemaal vrij voelt als ik er ben en ik herken zijn gevoel ook wel bij mezelf. Dat komt natuurlijk doordat we een lat-relatie hebben en nog steeds min of meer bij elkaar op bezoek komen. Ik hoop echt dat het nog een keer went en dat hij dat gevoel los kan laten en helemaal vrij zijn eigen dingen kan doen, ook als ik er ben.
Ik vergelijk het een beetje met wat ik voor mijn kids voel (dit was een ingeving die ik vanochtend had, mede ook door jouw stukje). Ik houd ontzettend veel van ze, maar ik merk ook dat ik soms afwezig ben en dan hoor ik de helft niet van wat ze zeggen of geef op de automatische piloot antwoord. Of ik ga nog even door met waar ik mee bezig was en moet dan vragen of ze het nog een keer kunnen herhalen (dan richt ik me wel helemaal op ze). Dit betekent allemaal niet dat ik niet van ze houd of dat het me niet interesseert wat ze me vertellen. Voor 'onze mannen' werkt het waarschijnlijk ook zo.
Eva, ik wil niet generaliseren, maar voor mij geldt dat ik die aandacht in mijn jeugd wel tekort ben gekomen en ik ben erachter gekomen dat ik dat in mijn relatie wil compenseren. Als je die aandacht en erkenning in je jeugd wel voldoende hebt gehad, dan heb je op een gegeven moment die aandacht ook minder nodig (alsof je een soort vat bent dat op een gegeven moment voldoende gevuld is). Bij ons lijkt dat vat steeds weer leeg te raken, omdat het nooit echt vol is geweest (in m'n jeugd dan). Iemand anders kan dat ook niet meer goed maken, want een partner is geen ouder en kan zich niet op die manier op je richten zoals een ouder dat zou horen te doen.
Doordat ik zelf kinderen heb ben ik hier best wel mee geconfronteerd, want ik heb het een tijdje zelf ook niet op kunnen brengen om hen de aandacht en zorg te geven die ze nodig hebben (kort voor, tijdens en na mijn scheiding). Nu gaat het gelukkig al een hele tijd goed en als ik bijv. zoals nu aan het typen ben en er komt een kind binnen, dan kan ik direct omschakelen.
Zoals het in het begin van een relatie gaat, zo blijft het nooit en dat betekent echt niet dat er minder van je gehouden wordt (waarschijnlijk juist wel meer). Op een gegeven moment is het voldoende om samen te zijn, leuke dingen te doen, of gewoon met een kop kofie en de krant lekker lui bij elkaar te zitten in het weekend.
Ik vind het ook best moeilijk hoor, we slapen ongeveer 1 keer in de twee weken bij elkaar en gevoelsmatig vind ik dat prima en slaap ik beter in mijn eigen bed, maar er is ook een stemmetje dat het eigenlijk anders zou willen. Het is een beetje dubbel allemaal.
Mijn vriend is bij het weggaan altijd wel knuffelig, komt nog een keer naar me toe voor een extra kus enzo., dus dat zit eigenlijk wel goed. Het is meer het idee dat hij mij niet lijkt te missen als we elkaar bijna een week niet zien en dat hij liever alleen lijkt te slapen.
Overigens is het inderdaad zo dat hij zich niet helemaal vrij voelt als ik er ben en ik herken zijn gevoel ook wel bij mezelf. Dat komt natuurlijk doordat we een lat-relatie hebben en nog steeds min of meer bij elkaar op bezoek komen. Ik hoop echt dat het nog een keer went en dat hij dat gevoel los kan laten en helemaal vrij zijn eigen dingen kan doen, ook als ik er ben.
donderdag 3 mei 2007 om 13:45
quote:
Op een gegeven moment is het voldoende om samen te zijn, leuke dingen te doen, of gewoon met een kop kofie en de krant lekker lui bij elkaar te zitten in het weekend.
Dat klopt inderdaad sunshine, en ik denk dat dat voor een heleboel stellen het hoogst haalbare is.
Als beiden daarmee tevreden zijn, is er ook niets aan de hand.
Maar sommige mensen - zoals ik en mijn man- voelen de behoefte om daarnaast een aantal keer per dag even te knuffelen, te zoenen, te dollen en lieve dingen te zeggen. Ook na vele jaren huwelijk (oké, mijn relatie duurt nog maar 8 jaar, maar ik weet zeker dat ik die behoefte blijf hebben, ik had ze in mijn vorige huwelijk na 25 jaar ook nog maar die werd toen niet vervuld).
Als je partner daar afwerend tegenover staat, blijf je toch onbevredigd. Je past dan gewoon niet goed bij elkaar.
Op een gegeven moment is het voldoende om samen te zijn, leuke dingen te doen, of gewoon met een kop kofie en de krant lekker lui bij elkaar te zitten in het weekend.
Dat klopt inderdaad sunshine, en ik denk dat dat voor een heleboel stellen het hoogst haalbare is.
Als beiden daarmee tevreden zijn, is er ook niets aan de hand.
Maar sommige mensen - zoals ik en mijn man- voelen de behoefte om daarnaast een aantal keer per dag even te knuffelen, te zoenen, te dollen en lieve dingen te zeggen. Ook na vele jaren huwelijk (oké, mijn relatie duurt nog maar 8 jaar, maar ik weet zeker dat ik die behoefte blijf hebben, ik had ze in mijn vorige huwelijk na 25 jaar ook nog maar die werd toen niet vervuld).
Als je partner daar afwerend tegenover staat, blijf je toch onbevredigd. Je past dan gewoon niet goed bij elkaar.
donderdag 3 mei 2007 om 23:39
Reiger, inderdaad horen wat mij betreft elkaar knuffelen en met elkaar dollen ook bij een goede relatie. Gelukkig ontbreekt het daar bij ons niet aan, we zitten ook nog steeds tegen elkaar aan op de bank, maar dat komt misschien ook doordat we een lat-relatie hebben. Het is wel gebruikelijk in een relatie dat je in de verliefdheidsfase heel innig met elkaar bent en bijv. de hele tijd loopt te zoenen, drie keer per dag seks hebt (bij wijze van) en helemaal in de wolken bent. Dit gevoel kun je geen 30 jaar vasthouden, dat is eigenlijk wat ik bedoel.
vrijdag 4 mei 2007 om 16:11
Ik vergelijk het een beetje met wat ik voor mijn kids voel (dit was een ingeving die ik vanochtend had, mede ook door jouw stukje). Ik houd ontzettend veel van ze, maar ik merk ook dat ik soms afwezig ben en dan hoor ik de helft niet van wat ze zeggen of geef op de automatische piloot antwoord. Of ik ga nog even door met waar ik mee bezig was en moet dan vragen of ze het nog een keer kunnen herhalen (dan richt ik me wel helemaal op ze). Dit betekent allemaal niet dat ik niet van ze houd of dat het me niet interesseert wat ze me vertellen. Voor 'onze mannen' werkt het waarschijnlijk ook zo.
Ja dat denk ik ook wel. Ik zou zo ook meer moeten denken maar vind dat vaak nog wel erg moeilijk.
Vorige week probeerde ik het positief / realistisch te bekijken allemaal, maar ik merkte deze week dat me dat toch weer minder lukte. Ik was zo goed bezig, maar val dan vaak weer terug in oud gedrag: teleurgesteld, verdrietig, onzeker, gefrustreerd etc.
Aanleiding was een vriendin die een afspraak afzegde en mijn vriend zou me ergens mee helpen, maar wilde dat verzetten omdat hij met zn ex had afgesproken. Ok, dan wilde hij toch wel helpen, maar van mij hoefde t niet meer. Ik had t op tijd gevraagd en op t laatste moment verandert hij het dan.
Ik kan wel realistisch gaan denken en mezelf toespreken, maar het voelen is toch weer heel wat anders.
Vind het gewoon zo moeilijk. Inhoeverre ligt het aan mezelf en mijn eigen onzekerheid en in hoeverre zijn mijn verlangens realistisch en kan ik gewoon duidelijke grenzen aangeven?? Heb nu vaak het gevoel dat ik over mijn eigen grenzen heenga, ze niet aangeef en alles maar binnenhoud omdat ik anders weer 'moeilijk' aan het doen ben. Maar ik merk dat ik gewoon niet gelukkiger word van alles binnenhouden en nooit meer eens goed praten over gevoelens of gedachtes met mn vriend. Probeer maar angstvallig voor me te houden en het niet te hebben over ons of over mezelf. Neem weinig initiatief tot afspreken als ik me niet 'fijn' voel, omdat ik geen zin heb in een afwijzende reactie en daar alleen nog maar verdrietiger van word.
Maar ik sla daar nu in door en we praten nu nergens meer over. Ik was zo goed bezig en nou weet ik het gewoon niet meer. Word zelfs emotioneel nu ik dit typ, dus het doet me kennelijk wat..
Eva, ik wil niet generaliseren, maar voor mij geldt dat ik die aandacht in mijn jeugd wel tekort ben gekomen en ik ben erachter gekomen dat ik dat in mijn relatie wil compenseren.
Wat bedoel je hiermee? Ik snap het niet zo goed. Bij mij ligt nl. ook veel in mijn jeugd. Ik heb niet echt een 'basis' meegekregen zeg maar. Dus mss verwacht ik nu van mijn vriend te veel. Mss verwacht ik van hem die bevestiging die ik vroeger nooit heb gekregen? Ik weet het gewoon eventjes niet meer..
Iemand anders kan dat ook niet meer goed maken, want een partner is geen ouder en kan zich niet op die manier op je richten zoals een ouder dat zou horen te doen.
Dat weet ik. Ik weet dat je eerst van jezelf moet houden, voordat je van een ander kan houden. Dat je jezelf die bevestiging moet geven en dat niet van een ander kan verwachten.
Maar bij mij zijn weten en voelen nog wel twee hele aparte dingen.
Misschien kom ik wel heel negatief over nu, maar ik baal er gewoon van dat ik dacht op het goede (positieve) pad te zijn, er gebeuren wat kleine dingetjes en hup! Ik voel me weer niet zo fijn. Voel me zo zwak dan..
Moet zoveel van mezelf en word daar zo moe van.
Ik wil gewoon dat mijn vriend even lief voor me is, me knuffelt en zegt dat t allemaal wel goed komt met mij
Vind het soms zo vermoeiend dat ik het allemaal uit mezelf moet halen. Bevestiging van buitenaf zou een welkome aanvulling zijn
Heeft iemand wat relativerende woorden?
Ja dat denk ik ook wel. Ik zou zo ook meer moeten denken maar vind dat vaak nog wel erg moeilijk.
Vorige week probeerde ik het positief / realistisch te bekijken allemaal, maar ik merkte deze week dat me dat toch weer minder lukte. Ik was zo goed bezig, maar val dan vaak weer terug in oud gedrag: teleurgesteld, verdrietig, onzeker, gefrustreerd etc.
Aanleiding was een vriendin die een afspraak afzegde en mijn vriend zou me ergens mee helpen, maar wilde dat verzetten omdat hij met zn ex had afgesproken. Ok, dan wilde hij toch wel helpen, maar van mij hoefde t niet meer. Ik had t op tijd gevraagd en op t laatste moment verandert hij het dan.
Ik kan wel realistisch gaan denken en mezelf toespreken, maar het voelen is toch weer heel wat anders.
Vind het gewoon zo moeilijk. Inhoeverre ligt het aan mezelf en mijn eigen onzekerheid en in hoeverre zijn mijn verlangens realistisch en kan ik gewoon duidelijke grenzen aangeven?? Heb nu vaak het gevoel dat ik over mijn eigen grenzen heenga, ze niet aangeef en alles maar binnenhoud omdat ik anders weer 'moeilijk' aan het doen ben. Maar ik merk dat ik gewoon niet gelukkiger word van alles binnenhouden en nooit meer eens goed praten over gevoelens of gedachtes met mn vriend. Probeer maar angstvallig voor me te houden en het niet te hebben over ons of over mezelf. Neem weinig initiatief tot afspreken als ik me niet 'fijn' voel, omdat ik geen zin heb in een afwijzende reactie en daar alleen nog maar verdrietiger van word.
Maar ik sla daar nu in door en we praten nu nergens meer over. Ik was zo goed bezig en nou weet ik het gewoon niet meer. Word zelfs emotioneel nu ik dit typ, dus het doet me kennelijk wat..
Eva, ik wil niet generaliseren, maar voor mij geldt dat ik die aandacht in mijn jeugd wel tekort ben gekomen en ik ben erachter gekomen dat ik dat in mijn relatie wil compenseren.
Wat bedoel je hiermee? Ik snap het niet zo goed. Bij mij ligt nl. ook veel in mijn jeugd. Ik heb niet echt een 'basis' meegekregen zeg maar. Dus mss verwacht ik nu van mijn vriend te veel. Mss verwacht ik van hem die bevestiging die ik vroeger nooit heb gekregen? Ik weet het gewoon eventjes niet meer..
Iemand anders kan dat ook niet meer goed maken, want een partner is geen ouder en kan zich niet op die manier op je richten zoals een ouder dat zou horen te doen.
Dat weet ik. Ik weet dat je eerst van jezelf moet houden, voordat je van een ander kan houden. Dat je jezelf die bevestiging moet geven en dat niet van een ander kan verwachten.
Maar bij mij zijn weten en voelen nog wel twee hele aparte dingen.
Misschien kom ik wel heel negatief over nu, maar ik baal er gewoon van dat ik dacht op het goede (positieve) pad te zijn, er gebeuren wat kleine dingetjes en hup! Ik voel me weer niet zo fijn. Voel me zo zwak dan..
Moet zoveel van mezelf en word daar zo moe van.
Ik wil gewoon dat mijn vriend even lief voor me is, me knuffelt en zegt dat t allemaal wel goed komt met mij
Vind het soms zo vermoeiend dat ik het allemaal uit mezelf moet halen. Bevestiging van buitenaf zou een welkome aanvulling zijn
Heeft iemand wat relativerende woorden?
vrijdag 4 mei 2007 om 17:11
Eva, ik vind het terecht dat je teleurgesteld bent als hij eerst belooft jou te helpen met iets en vervolgens een afspraak heeft met zijn ex. (zijn ex ook nog nota bene). Ik weet niet welke afspraak er eerder was, maar ik vind dit echt niet netjes. Ik zou trouwens zijn aanbod om dan toch jou te helpen overigens wel geaccepteerd hebben, dat zou wel een volwassen reactie zijn (ik bedoel dan een niet-kinderlijke reactie, mensen die geen goede basis hebben meegekregen vanuit hun jeugd kunnen soms nog kinderlijk reageren in de trant van 'nu hoeft het niet meer, laat maar', is heel begrijpelijk, maar je kunt dit dus leren herkennen bij jezelf). Als je dus verongelijkt op iets reageert of gaat zitten mokken of pruilen, dan reageer je kinderlijk. Een volwassen manier van reageren was geweest 'ja, ik wil inderdaad wel graag dat je me daar mee helpt, je had het beloofd en ik heb er ook op gerekend'.
Nu voel je je dubbel en dwars in de steek gelaten en misschien ook nog gefrustreerd omdat je over je eigen grens hebt laten gaan, want je wilde gewoon graag dat hij bij jou bleef. Je kunt hem nu ook niets verwijten, want je hebt zelf gezegd dat het niet meer hoefde.
Hopelijk klink ik niet te streng, is meer bedoeld als een tip voor de volgende keer, kom op voor jezelf, geef aan wat je echt graag wilt en laat hem dat ook weten.
Het is ook heel verwarrend en moeilijk te beoordelen of je wel of niet reëel bezig bent. Het betekent niet dat jouw wensen niet belangrijk zijn, zelfs al komen ze voort uit een niet zo geweldige jeugd. Je mag dus echt wel voelen wat je voelt, dat hoef je niet weg te duwen, het is alleen hoe je reageert wat het verschil kan maken.
Je zou ook kunnen zeggen 'hey, geef me es een knuffel', als je behoefte hebt aan een knuffel. Blijkbaar doet hij het vanuit zichzelf niet zomaar, misschien moet je dat dan ook niet van hem verwachten. Als je erom vraagt heb je het zelf meer in de hand en krijg je toch wat je wilt. De ander kun je niet veranderen.
Je kunt zelfs afspeken dat hij je een bepaald aantal knuffels op een dag geeft. Ik zeg niet dat je dit moet doen, maar ik bedoel te zeggen dat je allerlei oplossingen kunt bedenken waarbij je toch krijgt wat je wilt.
Alleen verwachten dat hij het spontaan doet kun je dus niet.
Ik voel me ook niet zo happy, mijn vriend gaat volgende week naar het buitenland en hij doet een beetje vaag of we elkaar voor die tijd nog zien (heb hem begin van de week voor het laatst gezien). Ik zou dus graag willen dat hij zou zeggen dat hij dit weekend op een bepaald tijdstip wil afspreken, dan zou ik een stuk rustiger zijn, maar het lijkt alsof hij zelfs niet eens weet of we elkaar nog kunnen zien. HIj heeft het erg druk en ik maak me ook wel zorgen om hem, of het niet teveel is allemaal. Eigenlijk zou ik hem dan ook niet lastig moeten vallen met 'gezeur' of we elkaar nog zien, maar ik wil het gewoon echt. Is dus ook een dilemma. Laten gaan of proberen iets af te spreken. Iets anders is, dat ik morgen eigenlijk zelf nog weg wil en bang ben dat ik ga zitten afwachten zolang er geen duidelijke afpsraak ligt. Reden genoeg dus om duidelijkheid te vragen, waarom 'durf' ik dat dan toch niet?
Ik zou eigenlijk ook het liefst willen dat hij liet blijken heel veel moeite te willen doen om elkaar in elk geval nog te kunnen zien voor hij weggaat, dat is denk ik wat ik mis. En net als jij heb ik daar bij mijn vriend geen invloed op, dus zal ik het ook zelf moeten 'regelen'.
Nu voel je je dubbel en dwars in de steek gelaten en misschien ook nog gefrustreerd omdat je over je eigen grens hebt laten gaan, want je wilde gewoon graag dat hij bij jou bleef. Je kunt hem nu ook niets verwijten, want je hebt zelf gezegd dat het niet meer hoefde.
Hopelijk klink ik niet te streng, is meer bedoeld als een tip voor de volgende keer, kom op voor jezelf, geef aan wat je echt graag wilt en laat hem dat ook weten.
Het is ook heel verwarrend en moeilijk te beoordelen of je wel of niet reëel bezig bent. Het betekent niet dat jouw wensen niet belangrijk zijn, zelfs al komen ze voort uit een niet zo geweldige jeugd. Je mag dus echt wel voelen wat je voelt, dat hoef je niet weg te duwen, het is alleen hoe je reageert wat het verschil kan maken.
Je zou ook kunnen zeggen 'hey, geef me es een knuffel', als je behoefte hebt aan een knuffel. Blijkbaar doet hij het vanuit zichzelf niet zomaar, misschien moet je dat dan ook niet van hem verwachten. Als je erom vraagt heb je het zelf meer in de hand en krijg je toch wat je wilt. De ander kun je niet veranderen.
Je kunt zelfs afspeken dat hij je een bepaald aantal knuffels op een dag geeft. Ik zeg niet dat je dit moet doen, maar ik bedoel te zeggen dat je allerlei oplossingen kunt bedenken waarbij je toch krijgt wat je wilt.
Alleen verwachten dat hij het spontaan doet kun je dus niet.
Ik voel me ook niet zo happy, mijn vriend gaat volgende week naar het buitenland en hij doet een beetje vaag of we elkaar voor die tijd nog zien (heb hem begin van de week voor het laatst gezien). Ik zou dus graag willen dat hij zou zeggen dat hij dit weekend op een bepaald tijdstip wil afspreken, dan zou ik een stuk rustiger zijn, maar het lijkt alsof hij zelfs niet eens weet of we elkaar nog kunnen zien. HIj heeft het erg druk en ik maak me ook wel zorgen om hem, of het niet teveel is allemaal. Eigenlijk zou ik hem dan ook niet lastig moeten vallen met 'gezeur' of we elkaar nog zien, maar ik wil het gewoon echt. Is dus ook een dilemma. Laten gaan of proberen iets af te spreken. Iets anders is, dat ik morgen eigenlijk zelf nog weg wil en bang ben dat ik ga zitten afwachten zolang er geen duidelijke afpsraak ligt. Reden genoeg dus om duidelijkheid te vragen, waarom 'durf' ik dat dan toch niet?
Ik zou eigenlijk ook het liefst willen dat hij liet blijken heel veel moeite te willen doen om elkaar in elk geval nog te kunnen zien voor hij weggaat, dat is denk ik wat ik mis. En net als jij heb ik daar bij mijn vriend geen invloed op, dus zal ik het ook zelf moeten 'regelen'.
vrijdag 4 mei 2007 om 18:12
Eva, als ik het goed begrijp had hij een afspraak met jou, had hij daarna met zijn ex op hetzelfde moment afgesproken omdat hij dacht dat hij die afspraakmet jou wel even kon verzetten, maar was hij gelijk weer bereid om jou op het afgesproken moment te helpen toen jij aangaf dat je teleurgesteld was?
In dat geval vind ik dat je je vriend niets kunt verwijten! Hij gaf toch immers aan dat jij op de eerste plaats kwam. Of heb ik iets verkeerd begrepen?
In dat geval vind ik dat je je vriend niets kunt verwijten! Hij gaf toch immers aan dat jij op de eerste plaats kwam. Of heb ik iets verkeerd begrepen?
vrijdag 4 mei 2007 om 19:07
Reiger en Sunshine,
Ik verwijt hem niets, maar ben wel teleurgesteld. Hij had beloofd om te komen helpen,vervolgens moest dat heel vroeg op de avond (ik kon niet zo vroeg). Dat vond ik al raar, omdat hij nooit vroeg af kan spreken met mij omdat hij zo druk is met zijn werk en toen werd duidelijk waarom: hij had met ex afgesproken.
Voor hem kwam het dus niet uit om het midden op de avond te doen en daarom ging hij opeens zeggen waarom het handiger was om het een andere keer te doen. Ik had hem ruim vantevoren gevraagd, daarna had hij met zijn ex afgesproken.
Hij had wel gelijk (toen hij uitlegde waarom het een andere keer handiger was, begreep ik dat ook wel) maar het irriteert me dan dat hij dat niet gelijk zegt of bedenkt op het moment dat ik hem dat vraag.
Ik had die avond vrijgehouden, omdat het niet alleen de bedoeling was dat hij zou komen helpen maar ook voor de gezelligheid.
Toen belde diezelfde avond ook een vriendin af waar ik mee had afgesproken en naar uit had gekeken en toen baalde ik gewoon.
Nou moet ik wel zeggen dat mijn vriend met die ex expres doordeweeks had afgesproken, zodat hij bij mij in het weekend kon zijn. Dat is dus dan toch wel weer erg lief.
Maar kon t toch niet helpen dat ik me nie zo happy voelde. Kwam ook denk ik doordat hij met vrienden en ex opeens wel op tijd van zijnwerk weg kan gaan en bij mij is hij altijd veel te laat.
Heb dus wel duidelijk aangegeven dat we een afspraak hadden gemaakt. Toen zei hij dat hij dan wel even voor ex langs zou komen. Ik zag door dat wat hij zei vervolgens in dat het idd handiger was om het een andere keer te doen en toen heb ik gezegd dat het niet meer hoefde. Ik heb mijn pruillipje niet getrokken! :)
Ik ben teleurgesteld omdat hij wel op tijd af kan spreken met zijn ex en met vrienden, maar als hij met mij heeft afgesproken kan dat nooit zo vroeg en komt hij steevast te laat. want druk, druk, druk.
Ik verwijt hem niets, maar ben wel teleurgesteld. Hij had beloofd om te komen helpen,vervolgens moest dat heel vroeg op de avond (ik kon niet zo vroeg). Dat vond ik al raar, omdat hij nooit vroeg af kan spreken met mij omdat hij zo druk is met zijn werk en toen werd duidelijk waarom: hij had met ex afgesproken.
Voor hem kwam het dus niet uit om het midden op de avond te doen en daarom ging hij opeens zeggen waarom het handiger was om het een andere keer te doen. Ik had hem ruim vantevoren gevraagd, daarna had hij met zijn ex afgesproken.
Hij had wel gelijk (toen hij uitlegde waarom het een andere keer handiger was, begreep ik dat ook wel) maar het irriteert me dan dat hij dat niet gelijk zegt of bedenkt op het moment dat ik hem dat vraag.
Ik had die avond vrijgehouden, omdat het niet alleen de bedoeling was dat hij zou komen helpen maar ook voor de gezelligheid.
Toen belde diezelfde avond ook een vriendin af waar ik mee had afgesproken en naar uit had gekeken en toen baalde ik gewoon.
Nou moet ik wel zeggen dat mijn vriend met die ex expres doordeweeks had afgesproken, zodat hij bij mij in het weekend kon zijn. Dat is dus dan toch wel weer erg lief.
Maar kon t toch niet helpen dat ik me nie zo happy voelde. Kwam ook denk ik doordat hij met vrienden en ex opeens wel op tijd van zijnwerk weg kan gaan en bij mij is hij altijd veel te laat.
Heb dus wel duidelijk aangegeven dat we een afspraak hadden gemaakt. Toen zei hij dat hij dan wel even voor ex langs zou komen. Ik zag door dat wat hij zei vervolgens in dat het idd handiger was om het een andere keer te doen en toen heb ik gezegd dat het niet meer hoefde. Ik heb mijn pruillipje niet getrokken! :)
Ik ben teleurgesteld omdat hij wel op tijd af kan spreken met zijn ex en met vrienden, maar als hij met mij heeft afgesproken kan dat nooit zo vroeg en komt hij steevast te laat. want druk, druk, druk.
vrijdag 4 mei 2007 om 19:19
Hoi dames,
Herkenbaar hoor.. Ik heb ook een dergelijke relatie gehad. Het was ongelijkwaardig. Ik vóelde niet dat mijn ex van mij hield.. Hij knuffelde me niet spontaan, belde me niet spontaan om mijn stem even te horen.. Wilde me niet spontaan even zien ofzo..
Achteraf lijkt het of alles van mijn kant kwam. Alleen de eerste twee maanden kon hij zich echt geven. Daarna sloef hij alweer dicht, net als de 2 jaar daarvoor (ik kende hem al 2 jaar voordat hij eindelijk kon toegeven dat hij van me hield en zijn angst om een relatie aan te gaan overwon). Ik liep op mijn tenen, werd krampachtig: als ik maar zus of zo doe, vindt hij me vast leuker en wil hij vast meer bij me zijn.. Ik verloor niet alleen hem maar ook mezelf.. Werd ontzettend onzeker en raakte totaal gestresst. Ik was alleen nog maar bezig met 'wat wil hij?'
Uiteindelijk zei hij ook dat onze verwachtingen van een relatie te ver uit elkaar lagen. Ik denk niet dat dat zo is. Ik denk niet dat deze jongen überhaupt een relatie wilde.. Want ik ben met sommigen hier van mening dat de basis van een relatie moet zijn dat je van elkaar op aan kunt. Dat je elkaar niet in onzekerheid laat omtrent je gevoel voor de ander. Dat je er op moet kunnen vertrouwen dat de ander jou graag ziet en hoort. Juist dáárom ben je toch samen? Natuurlijk heeft de één meer behoefte aan samenzijn dan de ander. Maar dat is allemaal niet zo erg zolang je maar weet wat de reden daarvan is en niet hoeft te gissen naar zijn gevoel voor jou. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als de laatste maanden in deze relatie.
Hij had een muur om zich heen waar ik niet doorheen kwam. Ik begreep het niet en eigenlijk nog steeds niet helemaal. Ik heb geprobeerd om te accepteren dat je niet altijd alles hoeft te begrijpen en dat dit kennelijk niet zo heeft moeten zijn. Het is beter zo, want als wij het voor elkaar waren, dan was het anders gegaan. Dan had hij me niet zo ontzettend in de kou laten staan. Ik heb mezelf tekort gedaan door hiermee door te gaan. Ik geef hem niet de 'schuld': hij kón het niet. Heeft me neem ik aan niet bewust gekwetst. Niet iedereen is in staat om zich helemaal te geven. Dat ik dat zelf wel kan en heb gedaan, daar ben ik trots op. Daardoor weet ik dat ik in staat ben om lief te hebben. En ik wil iemand die in staat en bereid is om mij die leifde ook terug te geven, om niet alleen te 'nemen'. Als ik die niet vind, prima dan. Voor minder doe ik het niet meer. Ik heb me genoeg aangepast en in bochten gewrongen. Nu is het tijd om te denken en te werken aan mezelf. Want waarom liet ik toe dat er zo met mijn behoeften werd omgegaan?
Herkenbaar hoor.. Ik heb ook een dergelijke relatie gehad. Het was ongelijkwaardig. Ik vóelde niet dat mijn ex van mij hield.. Hij knuffelde me niet spontaan, belde me niet spontaan om mijn stem even te horen.. Wilde me niet spontaan even zien ofzo..
Achteraf lijkt het of alles van mijn kant kwam. Alleen de eerste twee maanden kon hij zich echt geven. Daarna sloef hij alweer dicht, net als de 2 jaar daarvoor (ik kende hem al 2 jaar voordat hij eindelijk kon toegeven dat hij van me hield en zijn angst om een relatie aan te gaan overwon). Ik liep op mijn tenen, werd krampachtig: als ik maar zus of zo doe, vindt hij me vast leuker en wil hij vast meer bij me zijn.. Ik verloor niet alleen hem maar ook mezelf.. Werd ontzettend onzeker en raakte totaal gestresst. Ik was alleen nog maar bezig met 'wat wil hij?'
Uiteindelijk zei hij ook dat onze verwachtingen van een relatie te ver uit elkaar lagen. Ik denk niet dat dat zo is. Ik denk niet dat deze jongen überhaupt een relatie wilde.. Want ik ben met sommigen hier van mening dat de basis van een relatie moet zijn dat je van elkaar op aan kunt. Dat je elkaar niet in onzekerheid laat omtrent je gevoel voor de ander. Dat je er op moet kunnen vertrouwen dat de ander jou graag ziet en hoort. Juist dáárom ben je toch samen? Natuurlijk heeft de één meer behoefte aan samenzijn dan de ander. Maar dat is allemaal niet zo erg zolang je maar weet wat de reden daarvan is en niet hoeft te gissen naar zijn gevoel voor jou. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als de laatste maanden in deze relatie.
Hij had een muur om zich heen waar ik niet doorheen kwam. Ik begreep het niet en eigenlijk nog steeds niet helemaal. Ik heb geprobeerd om te accepteren dat je niet altijd alles hoeft te begrijpen en dat dit kennelijk niet zo heeft moeten zijn. Het is beter zo, want als wij het voor elkaar waren, dan was het anders gegaan. Dan had hij me niet zo ontzettend in de kou laten staan. Ik heb mezelf tekort gedaan door hiermee door te gaan. Ik geef hem niet de 'schuld': hij kón het niet. Heeft me neem ik aan niet bewust gekwetst. Niet iedereen is in staat om zich helemaal te geven. Dat ik dat zelf wel kan en heb gedaan, daar ben ik trots op. Daardoor weet ik dat ik in staat ben om lief te hebben. En ik wil iemand die in staat en bereid is om mij die leifde ook terug te geven, om niet alleen te 'nemen'. Als ik die niet vind, prima dan. Voor minder doe ik het niet meer. Ik heb me genoeg aangepast en in bochten gewrongen. Nu is het tijd om te denken en te werken aan mezelf. Want waarom liet ik toe dat er zo met mijn behoeften werd omgegaan?
zaterdag 5 mei 2007 om 00:34
Eva, ik kan me echt goed voorstellen dat je teleurgesteld bent hoor, als hij dan voor anderen ineens wel eerder kan stoppen met z'n werk. Waarschijnlijk zal zijn argument dan zijn dat hij jou vaker ziet en dat dat dus iets heel anders is. Gelukkig is mijn vriend hierin wel consequent en gaat naar anderen ook gewoon laat. Hij belt mensen ook af als hij het toch te druk heeft of te moe is.
Kun je hem niet vragen of hij eens een keer wat vroeger kan komen, omdat je dat zo leuk zou vinden? Onder het mom van, dan hebben we wat meer tijd 's avonds? Vooral ook omdat je doordeweeks vroeg naar bed gaat. Hoef je niet te zeggen dat hij het voor anderen ook doet of dat je het vervelend vindt dat hij dat niet bij jou doet, maar gewoon leuk brengen. Zo van 'he, ik zou dat nou zo leuk vinden, kom eens een keertje wat vroeger'.
En ook weer niet te bang zijn voor ruzie of confrontaties hoor, als iets je echt dwarszit moet je dat toch gewoon uit kunnen spreken?
Mikkie, rot voor je dat het mis is gegaan, maar uiteindelijk ook beter als het niet werkt. Ik weet niet hoe het met Eva zit, maar ik herken jouw situatie niet helemaal. Mijn vriend belt gelukkig wel altijd en ik heb ook niet het gevoel dat ik me moet uitsloven om ervoor te zorgen dat hij meer bij me is, dus dat krampachtige heb ik niet zo. Heb ook niet het gevoel dat ik me in de relatie verlies. Als ik je verhaal zo lees hield jouw ex nauwelijks rekening met jou en misschien juist wel doordat je zo je best deed.
Reiger, ik heb een beetje hetzelfde gevoel bij jouw verhaal, en vind het voor mezelf nog steeds te kort door de bocht om de relatie te verbreken. Vorige week ben ik het allemaal wat meer los gaan laten en ik merk dat ik het gewoon ontzettend leuk heb met mijn kids en op andere momenten heb ik het leuk met mijn vriend. Een relatie zoals ik met mijn ex had, waarbij je continue op elkaars lip zit zou ik ook niet meer willen. Ik blijf mijn wensen wel aangeven, maar ik merk ook dat mijn vriend echt zijn best voor me doet, ik herken jouw verhalen over je ex in elk geval niet.
We plannen regelmatig avondjes samen, waarbij we ook echt tijd voor elkaar nemen en ik kan ook bij hem terecht met mijn dingen.
Neemt niet weg dat er soms dingen zijn waar ik het moeilijk mee heb (de ruimte die hij nodig heeft en niet altijd duidelijke afspraken willen maken).. Overigens waardeer ik jullie reacties enorm, want inderdaad, als een relatie je echt ongelukkig maakt moet je daar zeker niet in blijven hangen en voor jezelf kiezen. Vind het knap dat jullie dat beiden in hebben gezien en voor iets beters willen gaan.
Gelukkig gaan we elkaar nog wel zien voor hij weggaat (hij had het hier ook wel steeds over, maar kon niet zeggen wanneer). We hebben een avond voor ons samen gepland, ben dus toch blij dat ik geen drama heb gemaakt en het gewoon even rustig heb afgewacht.
Kun je hem niet vragen of hij eens een keer wat vroeger kan komen, omdat je dat zo leuk zou vinden? Onder het mom van, dan hebben we wat meer tijd 's avonds? Vooral ook omdat je doordeweeks vroeg naar bed gaat. Hoef je niet te zeggen dat hij het voor anderen ook doet of dat je het vervelend vindt dat hij dat niet bij jou doet, maar gewoon leuk brengen. Zo van 'he, ik zou dat nou zo leuk vinden, kom eens een keertje wat vroeger'.
En ook weer niet te bang zijn voor ruzie of confrontaties hoor, als iets je echt dwarszit moet je dat toch gewoon uit kunnen spreken?
Mikkie, rot voor je dat het mis is gegaan, maar uiteindelijk ook beter als het niet werkt. Ik weet niet hoe het met Eva zit, maar ik herken jouw situatie niet helemaal. Mijn vriend belt gelukkig wel altijd en ik heb ook niet het gevoel dat ik me moet uitsloven om ervoor te zorgen dat hij meer bij me is, dus dat krampachtige heb ik niet zo. Heb ook niet het gevoel dat ik me in de relatie verlies. Als ik je verhaal zo lees hield jouw ex nauwelijks rekening met jou en misschien juist wel doordat je zo je best deed.
Reiger, ik heb een beetje hetzelfde gevoel bij jouw verhaal, en vind het voor mezelf nog steeds te kort door de bocht om de relatie te verbreken. Vorige week ben ik het allemaal wat meer los gaan laten en ik merk dat ik het gewoon ontzettend leuk heb met mijn kids en op andere momenten heb ik het leuk met mijn vriend. Een relatie zoals ik met mijn ex had, waarbij je continue op elkaars lip zit zou ik ook niet meer willen. Ik blijf mijn wensen wel aangeven, maar ik merk ook dat mijn vriend echt zijn best voor me doet, ik herken jouw verhalen over je ex in elk geval niet.
We plannen regelmatig avondjes samen, waarbij we ook echt tijd voor elkaar nemen en ik kan ook bij hem terecht met mijn dingen.
Neemt niet weg dat er soms dingen zijn waar ik het moeilijk mee heb (de ruimte die hij nodig heeft en niet altijd duidelijke afspraken willen maken).. Overigens waardeer ik jullie reacties enorm, want inderdaad, als een relatie je echt ongelukkig maakt moet je daar zeker niet in blijven hangen en voor jezelf kiezen. Vind het knap dat jullie dat beiden in hebben gezien en voor iets beters willen gaan.
Gelukkig gaan we elkaar nog wel zien voor hij weggaat (hij had het hier ook wel steeds over, maar kon niet zeggen wanneer). We hebben een avond voor ons samen gepland, ben dus toch blij dat ik geen drama heb gemaakt en het gewoon even rustig heb afgewacht.
zaterdag 5 mei 2007 om 01:26
Ik ben nu voor de zoveelste keer aan het huilen sinds we een relatie hebben en weet niet of ik dit nog wel wil. Zal wel voor jullie een plotselinge omwenteling zijn na mijn positieve aanpak, maar ik heb t echt een beetje gehad...
Ik heb me weken in zitten houden, omdat het elke keer gezeik werd als ik aangaf dat hij me had gekwetst met iets of aangaf dat ik het graag anders zou zien. Daarom ging ik krampachtig alles wat maar van het positief afwijkte in zitten houden.
Dat ging een tijdje goed, positieve aanpak, niets aan de hand, alles is ok en leuk, maar vanavond barstte bij mij de bom.
Ik maakte een (naar mijn inziens onschuldig) grapje, dat viel bij hem verkeerd vervolgens maakte hij een superkwetsende opmerking terug. Iets waarvan ik al meerdere keren heb aangegeven dat hij daar geen grapjes over moet maken omdat dat gevoelig ligt bij mij. En zeker niet in gezelschap (we waren bij vrienden).
Toen we thuis waren zei ik dat ik het kwetsend vond wat hij zei en dat hij weet dat inmiddels wel weet dat dat gevoelig ligt. Hij vond dat ik een leuke avond teniet deed met mijn gezeur en dat ik een lullig grapje had gemaakt en toen had hij een lullige reactie teruggegeven. Ik wilde het erover hebben,excuses aanbieden maar ik liep weer tegen een soort muur op en toen ben ik maar weggegaan en heb niets meer gezegd. Ik wil het er op een redelijke en volwassen manier over hebben en als dat niet kan...nou ja..dan weet ik het ook niet
Ik word er zo verdrietig van dat we niet eens meer met elkaar kunnen praten! Terwijl toen we nog geen relatie hadden dat juist was waardoor ik op hem viel, de goede gesprekken en onze gemeenschappelijkheden.
Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf kan zijn bij hem, mijn gedachten en gevoelens (verwijtend of niet) met hem kan bespreken. Ik heb het idee dat we vrienden zijn van elkaar en eerlijk gezegd verwacht ik van een relatie net even wat meer. Sterker nog...mijn vrienden kennen me beter dan hij.. We leven langs elkaar heen en ik probeer maar van alles om mezelf te veranderen om mijn best te doen voor de relatie. Maar in mijn eentje kan dat denk ik niet en weet niet of ik dat nog wil.
Heb zo vaak op dit punt gestaan, zo vaak huilend met een vriendin aan de telefoon gezeten. Maar doe dat nu niet meer (voor de zoveelste keer), maar schrijf het nu maar van me af op een forum :(.
Het lastige is...wat ligt aan mij...wat ligt aan hem? Moet ik eerst met mezelf gelukkig worden of zal hij ook als ik wel gelukkig ben met mezelf nooit de man voor mij zijn?Kan hij me gewoon niet geven wat ik graag zou willen, zit het gewoon niet in hem of kan hij het op dit moment niet geven?
In plaats mij op mijn goede kanten te wijzen, drukt hij me elke keer met de neus op mijn mindere punten (zo voelt dat, hij kraakt me niet af, maar maakt wel soms denigrerende opmerkingen in het bijzijn van anderen). Terwijl ik die zelf al zo goed weet, het daar moelijk mee heb en daar zo intensief
mee bezig ben.
Voel me niet gesteund en niet geliefd
Of ligt het allemaal aan mij en zal ik nooit gelukkig worden met een man? (omdat het aan mijn eigen gedachten en gedrag ligt?)
Waarom lijkt het allemaal zo moeilijk?
Zal binnenkort weer reageren op jullie reacties, ben daar nu te moe voor.
Vind het wel erg fijn dat jullie blijven reageren.
welteruste!
Ik heb me weken in zitten houden, omdat het elke keer gezeik werd als ik aangaf dat hij me had gekwetst met iets of aangaf dat ik het graag anders zou zien. Daarom ging ik krampachtig alles wat maar van het positief afwijkte in zitten houden.
Dat ging een tijdje goed, positieve aanpak, niets aan de hand, alles is ok en leuk, maar vanavond barstte bij mij de bom.
Ik maakte een (naar mijn inziens onschuldig) grapje, dat viel bij hem verkeerd vervolgens maakte hij een superkwetsende opmerking terug. Iets waarvan ik al meerdere keren heb aangegeven dat hij daar geen grapjes over moet maken omdat dat gevoelig ligt bij mij. En zeker niet in gezelschap (we waren bij vrienden).
Toen we thuis waren zei ik dat ik het kwetsend vond wat hij zei en dat hij weet dat inmiddels wel weet dat dat gevoelig ligt. Hij vond dat ik een leuke avond teniet deed met mijn gezeur en dat ik een lullig grapje had gemaakt en toen had hij een lullige reactie teruggegeven. Ik wilde het erover hebben,excuses aanbieden maar ik liep weer tegen een soort muur op en toen ben ik maar weggegaan en heb niets meer gezegd. Ik wil het er op een redelijke en volwassen manier over hebben en als dat niet kan...nou ja..dan weet ik het ook niet
Ik word er zo verdrietig van dat we niet eens meer met elkaar kunnen praten! Terwijl toen we nog geen relatie hadden dat juist was waardoor ik op hem viel, de goede gesprekken en onze gemeenschappelijkheden.
Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf kan zijn bij hem, mijn gedachten en gevoelens (verwijtend of niet) met hem kan bespreken. Ik heb het idee dat we vrienden zijn van elkaar en eerlijk gezegd verwacht ik van een relatie net even wat meer. Sterker nog...mijn vrienden kennen me beter dan hij.. We leven langs elkaar heen en ik probeer maar van alles om mezelf te veranderen om mijn best te doen voor de relatie. Maar in mijn eentje kan dat denk ik niet en weet niet of ik dat nog wil.
Heb zo vaak op dit punt gestaan, zo vaak huilend met een vriendin aan de telefoon gezeten. Maar doe dat nu niet meer (voor de zoveelste keer), maar schrijf het nu maar van me af op een forum :(.
Het lastige is...wat ligt aan mij...wat ligt aan hem? Moet ik eerst met mezelf gelukkig worden of zal hij ook als ik wel gelukkig ben met mezelf nooit de man voor mij zijn?Kan hij me gewoon niet geven wat ik graag zou willen, zit het gewoon niet in hem of kan hij het op dit moment niet geven?
In plaats mij op mijn goede kanten te wijzen, drukt hij me elke keer met de neus op mijn mindere punten (zo voelt dat, hij kraakt me niet af, maar maakt wel soms denigrerende opmerkingen in het bijzijn van anderen). Terwijl ik die zelf al zo goed weet, het daar moelijk mee heb en daar zo intensief
mee bezig ben.
Voel me niet gesteund en niet geliefd
Of ligt het allemaal aan mij en zal ik nooit gelukkig worden met een man? (omdat het aan mijn eigen gedachten en gedrag ligt?)
Waarom lijkt het allemaal zo moeilijk?
Zal binnenkort weer reageren op jullie reacties, ben daar nu te moe voor.
Vind het wel erg fijn dat jullie blijven reageren.
welteruste!
zaterdag 5 mei 2007 om 01:28
En ook weer niet te bang zijn voor ruzie of confrontaties hoor, als iets je echt dwarszit moet je dat toch gewoon uit kunnen spreken?
Ja dat dacht ik vanavond ook sunshine. Maar kennelijk kan dat niet bij hem of breng ik het weer verkeerd, Terwijl ik alles toch echt met fluwelen handschoentjes aanpak en alles voorzichtig breng.
Pff weet het ook gewoon niet meer. Ben zooo moe van dit alles..
Ja dat dacht ik vanavond ook sunshine. Maar kennelijk kan dat niet bij hem of breng ik het weer verkeerd, Terwijl ik alles toch echt met fluwelen handschoentjes aanpak en alles voorzichtig breng.
Pff weet het ook gewoon niet meer. Ben zooo moe van dit alles..
zaterdag 5 mei 2007 om 12:24
Eva, hoe gaat het nu met je, heb je een beetje kunnen slapen? Ik lees je bericht nu net.
Wat rot dat het zo misging gisteren. Ik vind op zich je positieve aanpak wel goed, maar alles inhouden wat van het positieve afwijkt is natuurlijk niet de bedoeling. Dan komt het er alsnog als een tijdbom uit.
Ik weet natuurlijk niet wat voor opmerkingen het waren, dus kan ook niet beoordelen of jullie snel op je teentjes zijn getrapt of dat het echt kwetsende opmerkingen waren.
Ik moet zeggen dat ik ook wel de neiging soms heb om een grapje te maken over mijn vriend als er anderen bij zijn of iets te zeggen over hem in de hoop dat ik 'steun' krijg. Ik probeer me hier wel van bewust te zijn en het niet (meer) te doen, mijn vriend heeft het overigens niet eens in de gaten. Ik weet niet of het bij jullie ook zoiets was.
Het lijkt een beetje alsof jullie beiden moeite hebben op een opbouwende manier kritiek te geven of om kritiek te incasseren. Jouw vriend maakte een opmerking over jou waarvan hij weet dat het gevoelig bij jou ligt. Misschien heeft hij hier moeite mee dat dit gevoelig bij jou ligt? Jij maakte een 'grapje' over hem, maar misschien had het toch te maken met iets van hem waar je moeite mee hebt? Ik vind het moeilijk hier iets over te zeggen, omdat ik het preciese niet weet. Als ik in de verkeerde richting zit moet je het maar zeggen.
Ik vind wel dat je het goed hebt aangepakt door bij thuiskomst te zeggen dat hij je met die opmerking heeft gekwetst. Hij had vervolgens (rustig) kunnen zeggen dat hij jouw opmerking ook niet zo leuk vond waarop jullie beiden hadden kunnen afspreken om er de volgende keer beter op te letten. Ik vind het echt niet positief dat hij door een grapje van jou een kwetsende opmerking terug gaat maken en dat terwijl er vrienden bij zijn. Op een constructieve manier met zoiets omgaan lukt blijkbaar niet, het lijkt alsof hij ook niet op een normale manier kan zeggen dat hem iets dwars zit.
Ik herken het patroon een beetje in onze relatie, maar wij komen vaak wel op een punt waarop er redelijk over iets gesproken kan worden. Ik ben ook wel wat sneller gekwetst, mijn vriend vindt dat hij alles moet kunnen zeggen, ik was als kind al erg gevoelig en snel van slag, dus dat ligt ook voor een deel bij mij en hij probeert zijn woorden wat zorgvuldiger te wegen. Zelf kan hij best veel hebben en ook 'grapjes' over zijn best wel heftige situatie kan hij wel hebben of maakt hij zelf. Hij vindt dat ik alles wat hij zegt te serieus neem.
Ik heb het gevoel dat jouw vriend toch ook wel met 'issues' zit, mede door zijn houding t.o.v. zijn werk, het moeilijk los kunnen laten en het niet kunnen verdragen van kritiek/verwijten of het niet om kunnen gaan met gevoelens die jij hebt waar hij eventueel anders mee om zou kunnen gaan. Het lijkt toch wel alsof je bij hem erg op eieren moet lopen, heb je al eens tegen hem gezegd dat je het gevoel hebt dat je niet alles tegen hem kunt zeggen en dat je het idee hebt dat hij zich snel aangevallen voelt/snel boos wordt. Of denk je dat hij dan weer boos wordt?
Ik kan me voorstellen dat je van slag bent door zijn boosheid, maar bedenk wel dat het iets van hem is, dat het zijn manier van reageren is en voel je daar niet verantwoordelijk voor. Dat hij boos wil worden, prima, dat is dan zijn probleem. Bied niet te snel je excuses aan, natuurlijk wel als je echt fout zat, maar niet alleen maar omdat hij boos wordt en je het weer goed wil maken.
Ik blijf nogmaals van mening dat je je gevoel moet kunnen uiten en de confrontatie niet uit de weg moet gaan. Anders sneeuw je in deze relatie helemaal onder en word je uiteindelijk doodongelukkig. Dat hij boos wil reageren is zijn keuze, ga je niet in allerlei bochten wringen om zijn boosheid te voorkomen.
Wat rot dat het zo misging gisteren. Ik vind op zich je positieve aanpak wel goed, maar alles inhouden wat van het positieve afwijkt is natuurlijk niet de bedoeling. Dan komt het er alsnog als een tijdbom uit.
Ik weet natuurlijk niet wat voor opmerkingen het waren, dus kan ook niet beoordelen of jullie snel op je teentjes zijn getrapt of dat het echt kwetsende opmerkingen waren.
Ik moet zeggen dat ik ook wel de neiging soms heb om een grapje te maken over mijn vriend als er anderen bij zijn of iets te zeggen over hem in de hoop dat ik 'steun' krijg. Ik probeer me hier wel van bewust te zijn en het niet (meer) te doen, mijn vriend heeft het overigens niet eens in de gaten. Ik weet niet of het bij jullie ook zoiets was.
Het lijkt een beetje alsof jullie beiden moeite hebben op een opbouwende manier kritiek te geven of om kritiek te incasseren. Jouw vriend maakte een opmerking over jou waarvan hij weet dat het gevoelig bij jou ligt. Misschien heeft hij hier moeite mee dat dit gevoelig bij jou ligt? Jij maakte een 'grapje' over hem, maar misschien had het toch te maken met iets van hem waar je moeite mee hebt? Ik vind het moeilijk hier iets over te zeggen, omdat ik het preciese niet weet. Als ik in de verkeerde richting zit moet je het maar zeggen.
Ik vind wel dat je het goed hebt aangepakt door bij thuiskomst te zeggen dat hij je met die opmerking heeft gekwetst. Hij had vervolgens (rustig) kunnen zeggen dat hij jouw opmerking ook niet zo leuk vond waarop jullie beiden hadden kunnen afspreken om er de volgende keer beter op te letten. Ik vind het echt niet positief dat hij door een grapje van jou een kwetsende opmerking terug gaat maken en dat terwijl er vrienden bij zijn. Op een constructieve manier met zoiets omgaan lukt blijkbaar niet, het lijkt alsof hij ook niet op een normale manier kan zeggen dat hem iets dwars zit.
Ik herken het patroon een beetje in onze relatie, maar wij komen vaak wel op een punt waarop er redelijk over iets gesproken kan worden. Ik ben ook wel wat sneller gekwetst, mijn vriend vindt dat hij alles moet kunnen zeggen, ik was als kind al erg gevoelig en snel van slag, dus dat ligt ook voor een deel bij mij en hij probeert zijn woorden wat zorgvuldiger te wegen. Zelf kan hij best veel hebben en ook 'grapjes' over zijn best wel heftige situatie kan hij wel hebben of maakt hij zelf. Hij vindt dat ik alles wat hij zegt te serieus neem.
Ik heb het gevoel dat jouw vriend toch ook wel met 'issues' zit, mede door zijn houding t.o.v. zijn werk, het moeilijk los kunnen laten en het niet kunnen verdragen van kritiek/verwijten of het niet om kunnen gaan met gevoelens die jij hebt waar hij eventueel anders mee om zou kunnen gaan. Het lijkt toch wel alsof je bij hem erg op eieren moet lopen, heb je al eens tegen hem gezegd dat je het gevoel hebt dat je niet alles tegen hem kunt zeggen en dat je het idee hebt dat hij zich snel aangevallen voelt/snel boos wordt. Of denk je dat hij dan weer boos wordt?
Ik kan me voorstellen dat je van slag bent door zijn boosheid, maar bedenk wel dat het iets van hem is, dat het zijn manier van reageren is en voel je daar niet verantwoordelijk voor. Dat hij boos wil worden, prima, dat is dan zijn probleem. Bied niet te snel je excuses aan, natuurlijk wel als je echt fout zat, maar niet alleen maar omdat hij boos wordt en je het weer goed wil maken.
Ik blijf nogmaals van mening dat je je gevoel moet kunnen uiten en de confrontatie niet uit de weg moet gaan. Anders sneeuw je in deze relatie helemaal onder en word je uiteindelijk doodongelukkig. Dat hij boos wil reageren is zijn keuze, ga je niet in allerlei bochten wringen om zijn boosheid te voorkomen.
zaterdag 5 mei 2007 om 12:27
Ben nog steeds zoo moe. Heb slecht en kort geslapen.
Word zo ontzettend moe van het gepieker, het opkroppen / inhouden van dingen en het vervolgens laten barsten van de bom, lees: discussie / ruzie.
Wil het liefst in bed blijven liggen en het hele weekend slapen.Maar ik weet dat ik daar niet vrolijker van word, dus ben er maar uitgegaan, ontbeten en heb straks met een vriendin afgesproken.
Durf het er eigenlijk niet meer met haar over te hebben. Zij kan niet voor mij beslissen en ze hoort natuurlijk alleen mijn kant van het verhaal, dus ze kan ook niet objectief zijn.
Ze heeft al vaker gezegd dat ze me vnl ongelukkig ziet of hoort, dus dat ik goed moet nadenken of hij nou wel de slagroom op de taart is. Een relatie hoort iets toe te voegen en niet iets 'af te breken'. Zij vind dat ik beter verdien.
Maar ik zag laatst een boek dat ging over je eigen aandeel in de relatie. Dat als je jezelf anders opstelt, aan jezelf werkt, dat dan heel veel relaties niet beeindigd hoeven te worden. Het heette waardeer jezelf en word gelukkig in je relatie.
Door zoiets ga ik dan weer denken dat het allemaal aan mij ligt. Het helpt niet dat mijn vriend mij ook dit gevoel geeft (of doe ik dit zelf mss?). Terwijl hij toch ook een aandeel in die ruzies heeft. Hij staat niet open voor een gesprek en tsja..dan vind ik het lastig om een relatie goed te houden.
Bij vrienden en familie kan ik aangeven als ik iets niet prettig vind (je zei net zus en zo, wat bedoelde je daarmee? Ik vind het niet zo leuk dat je dat zei, want dat geeft me het gevoel dat..) en dat verwacht ik ook in een relatie te kunnen.
Als je (emotioneel) volwassen bent, is dat toch normaal?
Ik weet het gewoon niet meer. Heb het idee dat het allemaal aan mij ligt. Relatie verbreken heeft dan weinig zin, want dan zal ik in een volgende relatie weer tegen hetzelfde aanlopen. Of misschien geeft die jongen mij dan wel het gevoel dat hij blij met me is, maar mis ik dan weer andere dingen die mijn vriend nu wel heeft.
Kan iemand wat structuur aanbrengen in mijn wirwar van gedachten?
Fijn weekend allemaal!
Word zo ontzettend moe van het gepieker, het opkroppen / inhouden van dingen en het vervolgens laten barsten van de bom, lees: discussie / ruzie.
Wil het liefst in bed blijven liggen en het hele weekend slapen.Maar ik weet dat ik daar niet vrolijker van word, dus ben er maar uitgegaan, ontbeten en heb straks met een vriendin afgesproken.
Durf het er eigenlijk niet meer met haar over te hebben. Zij kan niet voor mij beslissen en ze hoort natuurlijk alleen mijn kant van het verhaal, dus ze kan ook niet objectief zijn.
Ze heeft al vaker gezegd dat ze me vnl ongelukkig ziet of hoort, dus dat ik goed moet nadenken of hij nou wel de slagroom op de taart is. Een relatie hoort iets toe te voegen en niet iets 'af te breken'. Zij vind dat ik beter verdien.
Maar ik zag laatst een boek dat ging over je eigen aandeel in de relatie. Dat als je jezelf anders opstelt, aan jezelf werkt, dat dan heel veel relaties niet beeindigd hoeven te worden. Het heette waardeer jezelf en word gelukkig in je relatie.
Door zoiets ga ik dan weer denken dat het allemaal aan mij ligt. Het helpt niet dat mijn vriend mij ook dit gevoel geeft (of doe ik dit zelf mss?). Terwijl hij toch ook een aandeel in die ruzies heeft. Hij staat niet open voor een gesprek en tsja..dan vind ik het lastig om een relatie goed te houden.
Bij vrienden en familie kan ik aangeven als ik iets niet prettig vind (je zei net zus en zo, wat bedoelde je daarmee? Ik vind het niet zo leuk dat je dat zei, want dat geeft me het gevoel dat..) en dat verwacht ik ook in een relatie te kunnen.
Als je (emotioneel) volwassen bent, is dat toch normaal?
Ik weet het gewoon niet meer. Heb het idee dat het allemaal aan mij ligt. Relatie verbreken heeft dan weinig zin, want dan zal ik in een volgende relatie weer tegen hetzelfde aanlopen. Of misschien geeft die jongen mij dan wel het gevoel dat hij blij met me is, maar mis ik dan weer andere dingen die mijn vriend nu wel heeft.
Kan iemand wat structuur aanbrengen in mijn wirwar van gedachten?
Fijn weekend allemaal!
zaterdag 5 mei 2007 om 12:33
Eva, ik heb het gevoel dat jouw vriend erg onzeker is, aan de manier waarop hij reageert op 'verwijten' en zijn werkhouding, hij wil het allemaal heel erg goed doen en als iemand hem het gevoel geeft dat hij iets 'verkeerd' doet dan schiet hij tegen het plafond. Is iets wat hij zelf moet erkennen, jij kunt hem daar niet bij helpen, hem hooguit een spiegel voorhouden, maar denk niet dat je hem kunt 'redden' door rekening met hem te gaan houden.
Het zou voor jou denk ik gezonder zijn wat afstand van hem en de relatie te nemen, hij zal echt moeten leren om op een gezondere manier met jouw gevoelens om te gaan. Dit kun je hem zelfs zeggen en eventueel aangeven dat je wat afstand neemt zodat hij hierover na kan denken.
Het zou voor jou denk ik gezonder zijn wat afstand van hem en de relatie te nemen, hij zal echt moeten leren om op een gezondere manier met jouw gevoelens om te gaan. Dit kun je hem zelfs zeggen en eventueel aangeven dat je wat afstand neemt zodat hij hierover na kan denken.
zaterdag 5 mei 2007 om 12:57
He Sunshine,
Ik was bezig met een bericht en in de tussentijd had jij ook alweer gereageerd. Zal nu even ingaan op wat je had geschreven.
Ik vind het trouwens erg fijn dat je regelmatig reageert. Ik herken erg veel in wat je schrijft, hoe jezelf reageert op je vriend en daardoor heb ik echt wat aan je reacties.
Ik wil niet alles tot in de detail uitleggen omdat het anders zo'n lang (nog langer!) verhaal wordt en daarbij wil ik liever niet herkend worden. Kans is erg klein mss, maar toch..
Dus kan niet precies aangeven waar dat grapje over ging. Het had iig niet met hem te maken, ik had het tegen ieder ander kunnen zeggen. Hij betrok dat op zichzelf (ik wist niet dat dat ow bij hem gevoelig lag, anders had ik t niet gezegd..ik maak nooit grapjes over mensen als ik weet dat iets gevoelig is.) en hij maakte toen als tegenreactie een lullige opmerking.
Had met mijn burnout te maken en hij weet dat dat erg gevoelig ligt bij mij. Zag (en zie) het als falen van mezelf om thuis te zitten en kwetst me dan dat hij dat kennelijk ook zo ziet. Daarmee bedoel ik maar weer eens dat er in mij gevoelige puntjes zitten en hij dan net even op zo'n zeer puntje kan drukken..dat doet dan zeer. Vooral van iemand van wie je houdt
Hij had vervolgens (rustig) kunnen zeggen dat hij jouw opmerking ook niet zo leuk vond waarop jullie beiden hadden kunnen afspreken om er de volgende keer beter op te letten.
Heb ik gisteren ook gezegd. Dat ik vind dat je gewoon rustig tegen elkaar zou moeten kunnen zeggen wat je niet fijn vind of dat je iets gekwetst heeft. Even uitleggen waarom, excuses aanbieden, kusje klaar!
Maar nee, hij hoort iets niet zo positiefs, trekt ahw zijn harnas aan en is er al gauw klaar mee. Hij zegt om er snel vanaf te zijn sorry, maar luistert niet naar mij waarom het mij kwetste en staat niet open voor een gesprek (en op die manier loopt het dan toch uit op een uitgebreide discussie, terwijl dat eigenlijk niet nodig hd hoeven zijn)
Alles van de afgelopen weken kwam er in 1 keer uit. t Zat me zo hoog! Dat ik het normaal vind dat je in een relatie praat en aan moet kunnen geven wat je niet van fijn vindt (net zoals bij vrienden) zonder dat daar gelijk ruzie van komt.
Het begint vaak zo, dat ik iets aangeef (rustig, bij mezelf houdend) en dat hij vervolgens 'oplaait'. Voor mij is ruzie op dat moment helemaal niet nodig. Gewoon even iets aangeven, het erover hebben, maar door zijn felle reactie wordt het dan gelijk ruzie. En heb dus daarom de laatste paar weken mn mond gehouden en mooi weer gespeeld.Dat werkt dus niet en dan barst op een gegeven moment toch de bombij mij.
Ik heb ook aangegevn dat we beter regelmatig even kunnen praten dan dat ik alles angstvallig inhoud, omdat alles dan gedoseerd en rustig binnenkomt ipv een emotionele bom.
Ik heb het gevoel dat jouw vriend toch ook wel met 'issues' zit, mede door zijn houding t.o.v. zijn werk, het moeilijk los kunnen laten en het niet kunnen verdragen van kritiek/verwijten of het niet om kunnen gaan met gevoelens die jij hebt waar hij eventueel anders mee om zou kunnen gaan. Het lijkt toch wel alsof je bij hem erg op eieren moet lopen, Daar lijkt het idd wel op. Hij is heel erg licht geraakt en dat zal vast wel met zn werk te maken hebben. Maar het breekt me gewoon n beetje op dat ik alles maar van hem moet lijken te begrijpen (stress, afwezig, weinig tijd etc) en positief moet zijn, enthousiast, geinteresseerd in werk terwijl er andersom daar weinig tot geen sprake van is. Ik heb daar gewoon geen zin meer in. Word moe van dat op eieren lopen en word er zeker niet gelukkiger van. Voelt voor mij als eenrichtingsverkeer.
heb je al eens tegen hem gezegd dat je het gevoel hebt dat je niet alles tegen hem kunt zeggen en dat je het idee hebt dat hij zich snel aangevallen voelt/snel boos wordt. Of denk je dat hij dan weer boos wordt?
Ja gisteravond. Hij was moe en wilde er op dat moment niet meer over praten. Hij stelde voor om dat dit weekend te doen. Als het zo gaat als vorige keren, dan begint hij er niet uit zichzelf over en gaat er gewoon weer een hoop zand overheen. Terwijl ik me daar niet makkelijk over heen kan stappen (moet bij mij toch eerst even uitgesproken zijn) en die opmerking blijf onthouden en het blijft steken omdat het zo kwetsend is.
Ik blijf nogmaals van mening dat je je gevoel moet kunnen uiten en de confrontatie niet uit de weg moet gaan. Anders sneeuw je in deze relatie helemaal onder en word je uiteindelijk doodongelukkig. Dat hij boos wil reageren is zijn keuze, ga je niet in allerlei bochten wringen om zijn boosheid te voorkomen.
Bedankt voor je raad. Maar als ik dus aan blijf geven wat ik niet prettig vind, dan gaat het dus waarschijnlijk binnenkort uit. Hij heeft geen zin in gedoe naast zijn drukke baan en als hij dat zegt, dan zegt hij (hoor ik) ahw dat ik gedoe ben. Ik ben kennelijk alleen maar vervelend en hem tot last. (denk ik dan)
Biertjes drinken en leuke dingen doen kun je ook met vrienden doen. Ik verwacht toch net iets meer (geborgenheid, vertrouwen, liefde, respect, verbondenheid) van een relatie. Hij wil dat volgens mij ook, maar ik denk dat hij verwacht dat een relatie leuk blijft door gewoon leuke dingen te doen. Terwijl ik praten toch wel essentieel vind.
Wederom weer een lange lap. Maar t werkt voor mij wel goed om alles even van me af te schrijven
Ik was bezig met een bericht en in de tussentijd had jij ook alweer gereageerd. Zal nu even ingaan op wat je had geschreven.
Ik vind het trouwens erg fijn dat je regelmatig reageert. Ik herken erg veel in wat je schrijft, hoe jezelf reageert op je vriend en daardoor heb ik echt wat aan je reacties.
Ik wil niet alles tot in de detail uitleggen omdat het anders zo'n lang (nog langer!
) verhaal wordt en daarbij wil ik liever niet herkend worden. Kans is erg klein mss, maar toch..Dus kan niet precies aangeven waar dat grapje over ging. Het had iig niet met hem te maken, ik had het tegen ieder ander kunnen zeggen. Hij betrok dat op zichzelf (ik wist niet dat dat ow bij hem gevoelig lag, anders had ik t niet gezegd..ik maak nooit grapjes over mensen als ik weet dat iets gevoelig is.) en hij maakte toen als tegenreactie een lullige opmerking.
Had met mijn burnout te maken en hij weet dat dat erg gevoelig ligt bij mij. Zag (en zie) het als falen van mezelf om thuis te zitten en kwetst me dan dat hij dat kennelijk ook zo ziet. Daarmee bedoel ik maar weer eens dat er in mij gevoelige puntjes zitten en hij dan net even op zo'n zeer puntje kan drukken..dat doet dan zeer. Vooral van iemand van wie je houdt
Hij had vervolgens (rustig) kunnen zeggen dat hij jouw opmerking ook niet zo leuk vond waarop jullie beiden hadden kunnen afspreken om er de volgende keer beter op te letten.
Heb ik gisteren ook gezegd. Dat ik vind dat je gewoon rustig tegen elkaar zou moeten kunnen zeggen wat je niet fijn vind of dat je iets gekwetst heeft. Even uitleggen waarom, excuses aanbieden, kusje klaar!
Maar nee, hij hoort iets niet zo positiefs, trekt ahw zijn harnas aan en is er al gauw klaar mee. Hij zegt om er snel vanaf te zijn sorry, maar luistert niet naar mij waarom het mij kwetste en staat niet open voor een gesprek (en op die manier loopt het dan toch uit op een uitgebreide discussie, terwijl dat eigenlijk niet nodig hd hoeven zijn)
Alles van de afgelopen weken kwam er in 1 keer uit. t Zat me zo hoog! Dat ik het normaal vind dat je in een relatie praat en aan moet kunnen geven wat je niet van fijn vindt (net zoals bij vrienden) zonder dat daar gelijk ruzie van komt.
Het begint vaak zo, dat ik iets aangeef (rustig, bij mezelf houdend) en dat hij vervolgens 'oplaait'. Voor mij is ruzie op dat moment helemaal niet nodig. Gewoon even iets aangeven, het erover hebben, maar door zijn felle reactie wordt het dan gelijk ruzie. En heb dus daarom de laatste paar weken mn mond gehouden en mooi weer gespeeld.Dat werkt dus niet en dan barst op een gegeven moment toch de bombij mij.
Ik heb ook aangegevn dat we beter regelmatig even kunnen praten dan dat ik alles angstvallig inhoud, omdat alles dan gedoseerd en rustig binnenkomt ipv een emotionele bom.
Ik heb het gevoel dat jouw vriend toch ook wel met 'issues' zit, mede door zijn houding t.o.v. zijn werk, het moeilijk los kunnen laten en het niet kunnen verdragen van kritiek/verwijten of het niet om kunnen gaan met gevoelens die jij hebt waar hij eventueel anders mee om zou kunnen gaan. Het lijkt toch wel alsof je bij hem erg op eieren moet lopen, Daar lijkt het idd wel op. Hij is heel erg licht geraakt en dat zal vast wel met zn werk te maken hebben. Maar het breekt me gewoon n beetje op dat ik alles maar van hem moet lijken te begrijpen (stress, afwezig, weinig tijd etc) en positief moet zijn, enthousiast, geinteresseerd in werk terwijl er andersom daar weinig tot geen sprake van is. Ik heb daar gewoon geen zin meer in. Word moe van dat op eieren lopen en word er zeker niet gelukkiger van. Voelt voor mij als eenrichtingsverkeer.
heb je al eens tegen hem gezegd dat je het gevoel hebt dat je niet alles tegen hem kunt zeggen en dat je het idee hebt dat hij zich snel aangevallen voelt/snel boos wordt. Of denk je dat hij dan weer boos wordt?
Ja gisteravond. Hij was moe en wilde er op dat moment niet meer over praten. Hij stelde voor om dat dit weekend te doen. Als het zo gaat als vorige keren, dan begint hij er niet uit zichzelf over en gaat er gewoon weer een hoop zand overheen. Terwijl ik me daar niet makkelijk over heen kan stappen (moet bij mij toch eerst even uitgesproken zijn) en die opmerking blijf onthouden en het blijft steken omdat het zo kwetsend is.
Ik blijf nogmaals van mening dat je je gevoel moet kunnen uiten en de confrontatie niet uit de weg moet gaan. Anders sneeuw je in deze relatie helemaal onder en word je uiteindelijk doodongelukkig. Dat hij boos wil reageren is zijn keuze, ga je niet in allerlei bochten wringen om zijn boosheid te voorkomen.
Bedankt voor je raad. Maar als ik dus aan blijf geven wat ik niet prettig vind, dan gaat het dus waarschijnlijk binnenkort uit. Hij heeft geen zin in gedoe naast zijn drukke baan en als hij dat zegt, dan zegt hij (hoor ik) ahw dat ik gedoe ben. Ik ben kennelijk alleen maar vervelend en hem tot last. (denk ik dan)
Biertjes drinken en leuke dingen doen kun je ook met vrienden doen. Ik verwacht toch net iets meer (geborgenheid, vertrouwen, liefde, respect, verbondenheid) van een relatie. Hij wil dat volgens mij ook, maar ik denk dat hij verwacht dat een relatie leuk blijft door gewoon leuke dingen te doen. Terwijl ik praten toch wel essentieel vind.
Wederom weer een lange lap. Maar t werkt voor mij wel goed om alles even van me af te schrijven
zaterdag 5 mei 2007 om 13:02
sunshine, we hebben weer tegelijkertijd 'gepost'
Bedoel je afstand nemen figuurlijk of letterlijk (elkaar even niet zien) ?
Je had het een tijdje terug over figuurlijke ruimte nemen, maar ik zit nu te denken om elkaar even niet te zien. Al denk ik eigenlijk niet dat dat werkt. Met afstand schep je volgens mij alleen nog maar meer afstand. Daarbij is dan de kan erg groot dat een van de twee een ander tegenkomt (heb ik ook bij vriendinnen zien gebeuren)
Was de laatste tijd bezig met ruimte en aandacht voor mezelf en voelde me daar erg goed bij. Vervolgens gebeurt er iets en raak ik toch weer van slag.
Ik ben op dit moment met veel dingen (op vlak van pers.ontw) bezig en zou graag van hem een steuntje in de rug willen.
Dat ik hem kan steunen bij zijn werk en hij mij op andere gebieden. Heb dit al vaak aangegeven en gevraagd hoe ik er voor hem kan zijn.
Maar het is lastig als hij aangeeft het daar niet over te willen hebben of te moe is.
Ik kan niet in mn eentje een relatie leuk houden..
Bedoel je afstand nemen figuurlijk of letterlijk (elkaar even niet zien) ?
Je had het een tijdje terug over figuurlijke ruimte nemen, maar ik zit nu te denken om elkaar even niet te zien. Al denk ik eigenlijk niet dat dat werkt. Met afstand schep je volgens mij alleen nog maar meer afstand. Daarbij is dan de kan erg groot dat een van de twee een ander tegenkomt (heb ik ook bij vriendinnen zien gebeuren)
Was de laatste tijd bezig met ruimte en aandacht voor mezelf en voelde me daar erg goed bij. Vervolgens gebeurt er iets en raak ik toch weer van slag.
Ik ben op dit moment met veel dingen (op vlak van pers.ontw) bezig en zou graag van hem een steuntje in de rug willen.
Dat ik hem kan steunen bij zijn werk en hij mij op andere gebieden. Heb dit al vaak aangegeven en gevraagd hoe ik er voor hem kan zijn.
Maar het is lastig als hij aangeeft het daar niet over te willen hebben of te moe is.
Ik kan niet in mn eentje een relatie leuk houden..
zaterdag 5 mei 2007 om 13:24
Ik wil direct even inhaken op jouw laatste opmerking over dat je niet in je eentje een relatie leuk kunt houden. Hier ben ik het dus helemaal mee eens en met mijn opmerking over afstand nemen bedoel ik eigenlijk dat je je dus niet meer gaat lopen uitsloven om in je eentje de relatie leuk te houden.
Jij hebt het volste recht om iets wat jou dwarszit uit te spreken, je doet dit op een uiterst tactvolle manier, dus je gaat niet lopen schelden tegen hem ofzo, dan vind ik dat hij hier op een normale, volwassen manier op kan reageren. Kan hij dit niet, dan is het voor jou einde discussie, ga er dan verder ook niet op in, zeg dat hij maar moet zien wat hij met je opmerking doet, maar dat je niet van plan bent om naar hem te luisteren als hij niet op een normale manier kan reageren en geen begrip op wil brengen voor jouw gevoelens.
Het heeft echt geen zin om eindeloos door te discussieren en proberen hem uit te leggen wat je dan bedoelde etc. Je wilt door door te praten denk ik bereiken dat hij uiteindelijk gaat zeggen dat hij je wel begrijpt en rekening met je zal houden. Maar dat lukt op deze manier niet. Hij zal echt moeten nadenken over zijn reactie.
Jij raakt van slag door zijn boze reactie en dat kan ik me goed voorstellen, maar probeer je ervan te doordringen dat zijn reactie niet jouw schuld is, hij kiest er zelf voor om boos te worden, hij kan ook anders reageren.
Het is rottig dat hij boos wordt, maar ga niet krampachtig proberen te voorkomen dat dit gebeurt door alles op te kroppen. Dan haal je er in een discussie uiteindelijk alleen maar een heleboel dingen bij die er op dat moment niet bij horen, omdat je ze eerder niet uit hebt kunnen spreken.
HIj weet waarschijnlijk wel dat zijn boze reactie jou van slag maakt, hierdoor wint hij dus altijd door boos te worden. Laat hem merken dat het niet meer op die manier werkt. Wordt hij boos als jij iets aangeeft, probeer dan zelf rustig te blijven en te zeggen dat het niet je bedoeling was hem boos te maken, maar dat je dit echt even kwijt moest en dat je er alleen op een normale manier over wilt praten.
Jij hebt het volste recht om iets wat jou dwarszit uit te spreken, je doet dit op een uiterst tactvolle manier, dus je gaat niet lopen schelden tegen hem ofzo, dan vind ik dat hij hier op een normale, volwassen manier op kan reageren. Kan hij dit niet, dan is het voor jou einde discussie, ga er dan verder ook niet op in, zeg dat hij maar moet zien wat hij met je opmerking doet, maar dat je niet van plan bent om naar hem te luisteren als hij niet op een normale manier kan reageren en geen begrip op wil brengen voor jouw gevoelens.
Het heeft echt geen zin om eindeloos door te discussieren en proberen hem uit te leggen wat je dan bedoelde etc. Je wilt door door te praten denk ik bereiken dat hij uiteindelijk gaat zeggen dat hij je wel begrijpt en rekening met je zal houden. Maar dat lukt op deze manier niet. Hij zal echt moeten nadenken over zijn reactie.
Jij raakt van slag door zijn boze reactie en dat kan ik me goed voorstellen, maar probeer je ervan te doordringen dat zijn reactie niet jouw schuld is, hij kiest er zelf voor om boos te worden, hij kan ook anders reageren.
Het is rottig dat hij boos wordt, maar ga niet krampachtig proberen te voorkomen dat dit gebeurt door alles op te kroppen. Dan haal je er in een discussie uiteindelijk alleen maar een heleboel dingen bij die er op dat moment niet bij horen, omdat je ze eerder niet uit hebt kunnen spreken.
HIj weet waarschijnlijk wel dat zijn boze reactie jou van slag maakt, hierdoor wint hij dus altijd door boos te worden. Laat hem merken dat het niet meer op die manier werkt. Wordt hij boos als jij iets aangeeft, probeer dan zelf rustig te blijven en te zeggen dat het niet je bedoeling was hem boos te maken, maar dat je dit echt even kwijt moest en dat je er alleen op een normale manier over wilt praten.
zaterdag 5 mei 2007 om 13:32
Bedankt sunshine,
Voor je praktische advies. Hier heb ik echt wat aan. Heel duidelijk.
Vooral het onderstaande is goed voor mij om te onthouden:
Het is rottig dat hij boos wordt, maar ga niet krampachtig proberen te voorkomen dat dit gebeurt door alles op te kroppen.
Ik moet wel trouw aan mezelf blijven en deed dat niet omdat ik alles maar leuk wilde houden en daardoor over mijn grenzen heenging door dingen niet aan te geven (mijn gevoelens te negeren). Ik had het gevoel dat als we ruzie kregen dat dat door mij kwam (ik gaf iets aan wat me gekwetst had bijv.) maar zie nu ook meer in dat hij daar ook een groot aandeel in heeft door de reactie die hij geeft.
Dank je! Ik ga nu lekker naar rommelmarkt en bandjes kijken! Ga je ook wat leuks doen (met kids en/of vriend?)
Voor je praktische advies. Hier heb ik echt wat aan. Heel duidelijk.
Vooral het onderstaande is goed voor mij om te onthouden:
Het is rottig dat hij boos wordt, maar ga niet krampachtig proberen te voorkomen dat dit gebeurt door alles op te kroppen.
Ik moet wel trouw aan mezelf blijven en deed dat niet omdat ik alles maar leuk wilde houden en daardoor over mijn grenzen heenging door dingen niet aan te geven (mijn gevoelens te negeren). Ik had het gevoel dat als we ruzie kregen dat dat door mij kwam (ik gaf iets aan wat me gekwetst had bijv.) maar zie nu ook meer in dat hij daar ook een groot aandeel in heeft door de reactie die hij geeft.
Dank je! Ik ga nu lekker naar rommelmarkt en bandjes kijken! Ga je ook wat leuks doen (met kids en/of vriend?)
