Relaties
alle pijlers
te hoge verwachtingen van een relatie?
zondag 22 april 2007 om 00:57
ik weet eigenlijk niet eens waarom ik hier nu een berichtje schrijf, moet echt mn ei kwijt denk ik..
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
maandag 7 mei 2007 om 13:40
Kreeft, ik kan me in je reactie vinden en vind ook dat iedereen de ruimte moet hebben om dingen voor zichzelf te kopen. De ander hoeft het daar ook niet mee eens te zijn, zolang het niet ten koste gaat van het gezamelijke budget.
Wij hebben geen gezamelijk budget, maar mijn vriend zit financieel heel zwaar, moet van maand tot maand zijn vaste lasten bij elkaar sprokkelen en heeft geld van mij geleend.
We hadden afgesproken een gezamelijke aankoop te gaan doen, hij moest alleen eerst nog geld daarvoor hebben. Kon ik begrijpen.
Wat me nu boos maakt en kwetst is dat hij nu ineens een dure uitgave doet (en dit al eerder heeft gedaan), ik kan dat niet rijmen met zijn overige gedrag/zuinigheid.
Wij hebben geen gezamelijk budget, maar mijn vriend zit financieel heel zwaar, moet van maand tot maand zijn vaste lasten bij elkaar sprokkelen en heeft geld van mij geleend.
We hadden afgesproken een gezamelijke aankoop te gaan doen, hij moest alleen eerst nog geld daarvoor hebben. Kon ik begrijpen.
Wat me nu boos maakt en kwetst is dat hij nu ineens een dure uitgave doet (en dit al eerder heeft gedaan), ik kan dat niet rijmen met zijn overige gedrag/zuinigheid.
maandag 7 mei 2007 om 13:52
Hoi Eva, je schreef:
Heb ik te hoge verwachtingen? Ben ik te veeleisend?
Ik verwacht eigenlijk in een relatie: liefde, interesse, betrokkenheid, begrip, interesse, geborgenheid, waardering, praten, intimiteit, moeite voor elkaar doen (in alle opzichten), bevestiging, jezelf kunnen zijn,aantrekkingskracht, humor, balans in tijd samen, apart en met vrienden, deel uitmaken van elkaars leven.
Het is best een lange lijst... wat is jullie mening? Is dit mogelijk binnen een relatie. Wie heeft zo'n relatie? Ik moet er wel bij zeggen dat dit mijn ideale lijstje is. Weet niet goed (meer) of dit realistisch is..
Ik vind dit absoluut een realistische verwachting binnen een relatie! Ik heb nu al acht jaar lang zelf zo'n huwelijk (hoop dat dat niet arrogant klinkt) en zou nooit meer een andere relatie willen!
De twijfels die je hebt (ligt het ook aan mij? Ben ik realistisch?) herken ik uit mijn vorige huwelijk. Ik vroeg me toen ook af of ik wel realistische verwachtingen had, en of ik in een eventuele volgende relatie niet weer tegen dezelfde problemen op zou lopen. Ik heb drieëntwintig jaar lang getwijfeld!
Maar nu weet ik dat mijn gevoel goed zat, dat het niet aan mij lag, en dat mijn ex gewoon een totaal andere persoon was dan ik, iemand voor wie al die zaken van dat lijstje gewoon niet hoefden. Voor hem was een relatie gewoon 'pragmatisch': het is financieel voordeliger om samen te leven dan apart.
Nu heb ik een man die me overstelpt met liefde, waardering, betrokkenheid, enzovoort. Iemand voor wie dat allemaal minstens net zo belangrijk is als voor mij. Ik vind dat zo verschrikkelijk fijn! Ik zou nooit meer een andere relatie kunnen hebben!
Ik hoop dat ik het niet te hard breng, maar na alle posts van je die ik nu gelezen heb, ben ik ervan overtuigd dat je in die relatie nooit zo gelukkig zult kunnen worden als mogelijk is.
Natuurlijk heeft je vriend ook positieve kanten, die had mijn ex ook, anders was je niet voor hem gevallen! Maar die kunnen wat mij betreft niet opwegen tegen het feit dat je je niet ten volle bemind en gewaardeerd voelt.
Ik weet dat het moeilijk is om de juiste beslissing te nemen, ik heb er namelijk zelf meer dan twintig jaar over gedaan om die te nemen!
Liefs!
Heb ik te hoge verwachtingen? Ben ik te veeleisend?
Ik verwacht eigenlijk in een relatie: liefde, interesse, betrokkenheid, begrip, interesse, geborgenheid, waardering, praten, intimiteit, moeite voor elkaar doen (in alle opzichten), bevestiging, jezelf kunnen zijn,aantrekkingskracht, humor, balans in tijd samen, apart en met vrienden, deel uitmaken van elkaars leven.
Het is best een lange lijst... wat is jullie mening? Is dit mogelijk binnen een relatie. Wie heeft zo'n relatie? Ik moet er wel bij zeggen dat dit mijn ideale lijstje is. Weet niet goed (meer) of dit realistisch is..
Ik vind dit absoluut een realistische verwachting binnen een relatie! Ik heb nu al acht jaar lang zelf zo'n huwelijk (hoop dat dat niet arrogant klinkt) en zou nooit meer een andere relatie willen!
De twijfels die je hebt (ligt het ook aan mij? Ben ik realistisch?) herken ik uit mijn vorige huwelijk. Ik vroeg me toen ook af of ik wel realistische verwachtingen had, en of ik in een eventuele volgende relatie niet weer tegen dezelfde problemen op zou lopen. Ik heb drieëntwintig jaar lang getwijfeld!
Maar nu weet ik dat mijn gevoel goed zat, dat het niet aan mij lag, en dat mijn ex gewoon een totaal andere persoon was dan ik, iemand voor wie al die zaken van dat lijstje gewoon niet hoefden. Voor hem was een relatie gewoon 'pragmatisch': het is financieel voordeliger om samen te leven dan apart.
Nu heb ik een man die me overstelpt met liefde, waardering, betrokkenheid, enzovoort. Iemand voor wie dat allemaal minstens net zo belangrijk is als voor mij. Ik vind dat zo verschrikkelijk fijn! Ik zou nooit meer een andere relatie kunnen hebben!
Ik hoop dat ik het niet te hard breng, maar na alle posts van je die ik nu gelezen heb, ben ik ervan overtuigd dat je in die relatie nooit zo gelukkig zult kunnen worden als mogelijk is.
Natuurlijk heeft je vriend ook positieve kanten, die had mijn ex ook, anders was je niet voor hem gevallen! Maar die kunnen wat mij betreft niet opwegen tegen het feit dat je je niet ten volle bemind en gewaardeerd voelt.
Ik weet dat het moeilijk is om de juiste beslissing te nemen, ik heb er namelijk zelf meer dan twintig jaar over gedaan om die te nemen!
Liefs!
maandag 7 mei 2007 om 14:00
Inmiddels ben ik weer wat rustiger, ik ben ook blij dat ik er geen ophef over heb gemaakt voor hij wegging. Ik heb hem gisteren wel gevraagd hoe hij denkt over die gezamelijke aankoop en of hij daar nog steeds achter staat (typisch vrouwelijk, hopen dat hij mijn bedoeling daarachter begrijpt:)). We zouden het hier over hebben als hij terug is, lijkt me goed om ook bovenstaande dan ter sprake te brengen. Ik voel me een beetje een sul als ik hem geld ga lenen en hij dure spullen koopt, dat is niet mijn bedoeling namelijk. Financien in een relatie blijven een hekel punt, het hoort erbij en het is moeilijk om het niet in het persoonlijke te trekken.
Die gezamelijke aankoop heb ik al wat losgelaten, ik heb het gevoel dat hij het latten wel best vindt en nog niet teveel invloed van mij in zijn huis wil. Misschien moet hij dat dan gewoon tegen me zeggen. Hij maakt vaak grapjes, ontwijkt mijn vragen erover en zegt dat hij andere prioriteiten heeft. Dan lijkt het me duidelijk dat hij niet staat te springen.
Ik vind het latten ook wel oké en ben als ik eerlijk ben ook wel erg gesteld op mijn eigen vrijheid en kunnen kopen wat ik zelf belangrijk vind.
Als ik er gisteren of vanochtend over was begonnen was ik waarschijnlijk heel aanvallend te werk gegaan, vanwege mijn gekwetste ego. Nu denk ik dat ik het wel op een rustige manier kan aankaarten. Wil hij die gezamelijke aankoop niet, of vindt hij dat niet belangrijk, dan mag hij dat aangeven en dan leg ik me daar bij neer. Over het geld lenen wil ik het dan nog wel hebben, misschien toch een idee om hem eens wat terug te laten betalen, ik gun het hem allemaal van harte, maar als hij geld heeft voor dure spullen, kan hij me ook wel eens wat terugbetalen, i.p.v. opnieuw geld van me te gaan lenen voor de vakantie.
Die gezamelijke aankoop heb ik al wat losgelaten, ik heb het gevoel dat hij het latten wel best vindt en nog niet teveel invloed van mij in zijn huis wil. Misschien moet hij dat dan gewoon tegen me zeggen. Hij maakt vaak grapjes, ontwijkt mijn vragen erover en zegt dat hij andere prioriteiten heeft. Dan lijkt het me duidelijk dat hij niet staat te springen.
Ik vind het latten ook wel oké en ben als ik eerlijk ben ook wel erg gesteld op mijn eigen vrijheid en kunnen kopen wat ik zelf belangrijk vind.
Als ik er gisteren of vanochtend over was begonnen was ik waarschijnlijk heel aanvallend te werk gegaan, vanwege mijn gekwetste ego. Nu denk ik dat ik het wel op een rustige manier kan aankaarten. Wil hij die gezamelijke aankoop niet, of vindt hij dat niet belangrijk, dan mag hij dat aangeven en dan leg ik me daar bij neer. Over het geld lenen wil ik het dan nog wel hebben, misschien toch een idee om hem eens wat terug te laten betalen, ik gun het hem allemaal van harte, maar als hij geld heeft voor dure spullen, kan hij me ook wel eens wat terugbetalen, i.p.v. opnieuw geld van me te gaan lenen voor de vakantie.
maandag 7 mei 2007 om 14:06
quote Eva:
Jeetje wat een omwenteling opeens weer. Terwijl ik het vorige week allemaal zo zag zitten. Mss is het van de week weer allemaal goed, maar ik word er gewoon zo moe van. Elke keer gebeurt dit weer, gaat het n tijdje goed en vervolgens gebeurt er weer zoiets.
Ik zag vandaag dat dit al ruim een half jaar zo gaat.
Eva, volgens mij zou dit wel eens blijvend kunnen zijn. Bij mij is het in elk geval drieëntwintig jaar lang zo gegaan, ondanks alle verschillende 'strategieën' die ik uitgeprobeerd heb, tot en met (eenzijdige) relatietherapie.
Op de duur ben je het spuugzat!
In de acht jaar relatie met mijn huidige man is zoiets nog nooit gebeurd.
Hij heeft me nog nooit gekwetst of iets gedaan of gezegd waardoor ik me minder bemind of gewaardeerd voelde, en toch ben ik behoorlijk gevoelig. Als hij een heel enkel keertje per ongeluk een grapje maakt dat ik niet zo leuk vind (ik doe dat overigens zelf ook wel eens bij hem) dan excuseert hij zich uitgebreid en heel lief en eindigt het altijd in grote lol. Dus het hoeft niet zo te zijn in elke relatie! Geloof dat nu maar!
Jeetje wat een omwenteling opeens weer. Terwijl ik het vorige week allemaal zo zag zitten. Mss is het van de week weer allemaal goed, maar ik word er gewoon zo moe van. Elke keer gebeurt dit weer, gaat het n tijdje goed en vervolgens gebeurt er weer zoiets.
Ik zag vandaag dat dit al ruim een half jaar zo gaat.
Eva, volgens mij zou dit wel eens blijvend kunnen zijn. Bij mij is het in elk geval drieëntwintig jaar lang zo gegaan, ondanks alle verschillende 'strategieën' die ik uitgeprobeerd heb, tot en met (eenzijdige) relatietherapie.
Op de duur ben je het spuugzat!
In de acht jaar relatie met mijn huidige man is zoiets nog nooit gebeurd.
Hij heeft me nog nooit gekwetst of iets gedaan of gezegd waardoor ik me minder bemind of gewaardeerd voelde, en toch ben ik behoorlijk gevoelig. Als hij een heel enkel keertje per ongeluk een grapje maakt dat ik niet zo leuk vind (ik doe dat overigens zelf ook wel eens bij hem) dan excuseert hij zich uitgebreid en heel lief en eindigt het altijd in grote lol. Dus het hoeft niet zo te zijn in elke relatie! Geloof dat nu maar!
maandag 7 mei 2007 om 14:18
Kreeft, dankje voor je input! Mijn vriend had in eerste instantie wel gezegd dat die gezamelijke aankoop nodig was en ook gisteren zei hij dat hij dat nog steeds belangrijk vindt (ik kan dan gemakkelijker blijven slapen), maar het is duidelijk niet iets waar hij dolenthousiast over is, misschien zei hij dit ook meer om mij het gevoel te geven dat hij dit belangrijk vindt, omdat het voor mij belangrijk is/was.
maandag 7 mei 2007 om 19:41
Het verhaal van sunshine herken ik deels.
Mijn vriend had ook geen/weinig geld. Wij konden geen leuke dingen samen doen die geld kosten. Alles moest 50/50 betaald worden. Hij had echter wel geld voor luxe boodschappen en veel alcohol, stappen met vrienden.
Ik was daar n beetje pissig om. Maar ja, daar schoot ik ook niets mee op. Ach...het is een kwestie van prioriteiten dacht ik toen maar. Dus ben ik maar leuke dingen gaan doen met vrienden. Dat nam niet weg dat ik het nog steeds heel erg jammer vond dat wij niet dingen samen konden doen die geld kosten (ik wilde niet alles voor hem gaan betalen) en ik keek toch elke keer weer vreemd op als hij elke week goed ging stappen (duur!).
Sunshine, Ik vind dat je het goed oplost. Je vraagt hem een deel van het geld terug en je schiet niet zijn geld voor de vakantie voor.
Hoe zit dat eigenlijk met jullie vakantiebestemming? Zo te lezen sta je niet helemaal achter de plannen? Jullie gaan toch samen op vakantie, dan beslis je toch samen waar je heengaat?
Ik vind je zeker geen zeikwijf :) Je komt op mij heel rustig en bedachtzaam over. Ik vind dat je het goed aanpakt!
Mijn vriend had ook geen/weinig geld. Wij konden geen leuke dingen samen doen die geld kosten. Alles moest 50/50 betaald worden. Hij had echter wel geld voor luxe boodschappen en veel alcohol, stappen met vrienden.
Ik was daar n beetje pissig om. Maar ja, daar schoot ik ook niets mee op. Ach...het is een kwestie van prioriteiten dacht ik toen maar. Dus ben ik maar leuke dingen gaan doen met vrienden. Dat nam niet weg dat ik het nog steeds heel erg jammer vond dat wij niet dingen samen konden doen die geld kosten (ik wilde niet alles voor hem gaan betalen) en ik keek toch elke keer weer vreemd op als hij elke week goed ging stappen (duur!).
Sunshine, Ik vind dat je het goed oplost. Je vraagt hem een deel van het geld terug en je schiet niet zijn geld voor de vakantie voor.
Hoe zit dat eigenlijk met jullie vakantiebestemming? Zo te lezen sta je niet helemaal achter de plannen? Jullie gaan toch samen op vakantie, dan beslis je toch samen waar je heengaat?
Ik vind je zeker geen zeikwijf :) Je komt op mij heel rustig en bedachtzaam over. Ik vind dat je het goed aanpakt!
maandag 7 mei 2007 om 19:56
Reiger,
Ik vind dit absoluut een realistische verwachting binnen een relatie! Gelukkig. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen of ik mss te hoge verwachtingen heb of te perfectionistisch ben. Ik heb dit lijstje bij versch. mensen 'gepolst' en die vonden het ook realistisch en eigenlijk wel normaal om te verwachten.
Ik heb nu al acht jaar lang zelf zo'n huwelijk (hoop dat dat niet arrogant klinkt) en zou nooit meer een andere relatie willen! Klinkt niet arrogant, klinkt heerlijk! Ik zou er bijna jaloers van worden..:) Dat zou ik ook zo graag willen. Op de 1 of andere manier denk ik toch (ondanks dat het wel jouw ervaring is) dat zoiets eigenlijk niet mogelijk is.. Stom he? Klinkt als n ideaalplaatje. Kans lijkt me zo klein om zo iemand tegen te komen met wie het zo goed zit.
De twijfels die je hebt (ligt het ook aan mij? Ben ik realistisch?) herken ik uit mijn vorige huwelijk. Ik vroeg me toen ook af of ik wel realistische verwachtingen had, en of ik in een eventuele volgende relatie niet weer tegen dezelfde problemen op zou lopen. Ik heb drieëntwintig jaar lang getwijfeld! Jeetje! Ik hoop toch echt niet zelf 23 jaar lang te twijfelen (niet vervelend bedoeld naar jou toe overigens)
Maar nu weet ik dat mijn gevoel goed zat, dat het niet aan mij lag, en dat mijn ex gewoon een totaal andere persoon was dan ik, iemand voor wie al die zaken van dat lijstje gewoon niet hoefden. Voor hem was een relatie gewoon 'pragmatisch': het is financieel voordeliger om samen te leven dan apart. Mijn vriend is niet pragmatisch. Ik denk dat hij zelf eigenlijk ook nog wat dingen te leren/verwerken heeft (ook al denkt hij van niet). De manier waarop hij reageert is heel overtrokken. Er is geen gesprek mogelijk. Tsja..daarom weet ik nu niet hoe nu verder... Als je niet kunt praten, wat is er dan nog mogelijk?
Nu heb ik een man die me overstelpt met liefde, waardering, betrokkenheid, enzovoort. Iemand voor wie dat allemaal minstens net zo belangrijk is als voor mij. Ik vind dat zo verschrikkelijk fijn! Ik zou nooit meer een andere relatie kunnen hebben! Klinkt echt geweldig. Klinkt als n sprookje bijna. Mss ben ik te cynisch maar kan me niet voorstellen dat ik ooit zo iemand tegen zou kunnen komen. Ik weet wel dat positief denken helpt :) Maar het klinkt gewoon te goed om waar te zijn.
Wel ontzettend fijn dat je na zo'n lang huwelijk met twijfels nu zo'n geweldige relatie hebt!
Ik hoop dat ik het niet te hard breng, maar na alle posts van je die ik nu gelezen heb, ben ik ervan overtuigd dat je in die relatie nooit zo gelukkig zult kunnen worden als mogelijk is. Tsja..daarom twijfel ik nu ook zo erg. Ik weet het gewoon niet meer. Ik denk mezelf helemaal suf, alhoewel ik weet dat dat ook niet helpt. In tegendeel, ik word er erg onrustig en moe van.
Natuurlijk heeft je vriend ook positieve kanten, die had mijn ex ook, anders was je niet voor hem gevallen! Maar die kunnen wat mij betreft niet opwegen tegen het feit dat je je niet ten volle bemind en gewaardeerd voelt. Ja, ondanks alle positieve punten aan hem en relatie,speelt dit al vanaf het begin. Maar daar zou mijn verleden ook een rol in kunnen spelen. Ik heb a.h.w. geen goede basis meegekregen, dus ben bang dat ik nu onbewust die waardering en bevestiging (die ik vroeger zo heb gemist) van hem verlang. Mss ben ik een bodemloze put en is het nooit genoeg wat hij geeft? Mss loop ik tegen precies hetzelfde aan in een volgende relatie?
Ik weet dat het moeilijk is om de juiste beslissing te nemen, ik heb er namelijk zelf meer dan twintig jaar over gedaan om die te nemen!
Dat lijkt me voor mij geen positief vooruitzicht.. 20 jaar lang twijfels..(ik vind het nu al zo lang duren) ik hoop toch wel binnen een jaar voor mezelf te weten of ik zo verder wil of er toekomst zit in de relatie.
Bedankt voor je reactie. Jullie allemaal trouwens. Ik heb er echt wat aan..
Ik vind dit absoluut een realistische verwachting binnen een relatie! Gelukkig. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen of ik mss te hoge verwachtingen heb of te perfectionistisch ben. Ik heb dit lijstje bij versch. mensen 'gepolst' en die vonden het ook realistisch en eigenlijk wel normaal om te verwachten.
Ik heb nu al acht jaar lang zelf zo'n huwelijk (hoop dat dat niet arrogant klinkt) en zou nooit meer een andere relatie willen! Klinkt niet arrogant, klinkt heerlijk! Ik zou er bijna jaloers van worden..:) Dat zou ik ook zo graag willen. Op de 1 of andere manier denk ik toch (ondanks dat het wel jouw ervaring is) dat zoiets eigenlijk niet mogelijk is.. Stom he? Klinkt als n ideaalplaatje. Kans lijkt me zo klein om zo iemand tegen te komen met wie het zo goed zit.
De twijfels die je hebt (ligt het ook aan mij? Ben ik realistisch?) herken ik uit mijn vorige huwelijk. Ik vroeg me toen ook af of ik wel realistische verwachtingen had, en of ik in een eventuele volgende relatie niet weer tegen dezelfde problemen op zou lopen. Ik heb drieëntwintig jaar lang getwijfeld! Jeetje! Ik hoop toch echt niet zelf 23 jaar lang te twijfelen (niet vervelend bedoeld naar jou toe overigens)
Maar nu weet ik dat mijn gevoel goed zat, dat het niet aan mij lag, en dat mijn ex gewoon een totaal andere persoon was dan ik, iemand voor wie al die zaken van dat lijstje gewoon niet hoefden. Voor hem was een relatie gewoon 'pragmatisch': het is financieel voordeliger om samen te leven dan apart. Mijn vriend is niet pragmatisch. Ik denk dat hij zelf eigenlijk ook nog wat dingen te leren/verwerken heeft (ook al denkt hij van niet). De manier waarop hij reageert is heel overtrokken. Er is geen gesprek mogelijk. Tsja..daarom weet ik nu niet hoe nu verder... Als je niet kunt praten, wat is er dan nog mogelijk?
Nu heb ik een man die me overstelpt met liefde, waardering, betrokkenheid, enzovoort. Iemand voor wie dat allemaal minstens net zo belangrijk is als voor mij. Ik vind dat zo verschrikkelijk fijn! Ik zou nooit meer een andere relatie kunnen hebben! Klinkt echt geweldig. Klinkt als n sprookje bijna. Mss ben ik te cynisch maar kan me niet voorstellen dat ik ooit zo iemand tegen zou kunnen komen. Ik weet wel dat positief denken helpt :) Maar het klinkt gewoon te goed om waar te zijn.
Wel ontzettend fijn dat je na zo'n lang huwelijk met twijfels nu zo'n geweldige relatie hebt!
Ik hoop dat ik het niet te hard breng, maar na alle posts van je die ik nu gelezen heb, ben ik ervan overtuigd dat je in die relatie nooit zo gelukkig zult kunnen worden als mogelijk is. Tsja..daarom twijfel ik nu ook zo erg. Ik weet het gewoon niet meer. Ik denk mezelf helemaal suf, alhoewel ik weet dat dat ook niet helpt. In tegendeel, ik word er erg onrustig en moe van.
Natuurlijk heeft je vriend ook positieve kanten, die had mijn ex ook, anders was je niet voor hem gevallen! Maar die kunnen wat mij betreft niet opwegen tegen het feit dat je je niet ten volle bemind en gewaardeerd voelt. Ja, ondanks alle positieve punten aan hem en relatie,speelt dit al vanaf het begin. Maar daar zou mijn verleden ook een rol in kunnen spelen. Ik heb a.h.w. geen goede basis meegekregen, dus ben bang dat ik nu onbewust die waardering en bevestiging (die ik vroeger zo heb gemist) van hem verlang. Mss ben ik een bodemloze put en is het nooit genoeg wat hij geeft? Mss loop ik tegen precies hetzelfde aan in een volgende relatie?
Ik weet dat het moeilijk is om de juiste beslissing te nemen, ik heb er namelijk zelf meer dan twintig jaar over gedaan om die te nemen!
Dat lijkt me voor mij geen positief vooruitzicht.. 20 jaar lang twijfels..(ik vind het nu al zo lang duren) ik hoop toch wel binnen een jaar voor mezelf te weten of ik zo verder wil of er toekomst zit in de relatie.
Bedankt voor je reactie. Jullie allemaal trouwens. Ik heb er echt wat aan..
maandag 7 mei 2007 om 23:56
Ik kan niet slapen :( terwijl ik zoooo moe ben.. dat is zo frustrerend. Vooral als je de volgende dag vroeg op moet.
Ik zit veel te veel in mijn hoofd.. ik zou eens wat meer moeten voelen..
Weet door al het gedenk niet meer wat ik voel.
Ik wil niet klagen, alleen maar even wat van me afschrijven en wat rust in mijn hoofd (en in mijn lijf)..
Ik zit veel te veel in mijn hoofd.. ik zou eens wat meer moeten voelen..
Weet door al het gedenk niet meer wat ik voel.
Ik wil niet klagen, alleen maar even wat van me afschrijven en wat rust in mijn hoofd (en in mijn lijf)..
dinsdag 8 mei 2007 om 00:23
Eva, ik had net een heel verhaal getypt en toen kreeg ik een foutmelding. :( Het kwam erop neer dat ik je wilde adviseren om meer zijn voorbeeld te volgen. Hij lijkt erg op zichzelf gericht te zijn en ik denk dat jij dat ook kunt proberen. Doe lekker wat jij leuk vindt en waar jij zin in hebt.
Mijn vriend is ook erg gesteld op zijn vrijheid en wil dus ook zelf bepalen wat hij met zijn geld doet etc. Prima, maar dat wil ik dan ook.
Overigens ben ik het wel met de vakantieplannen eens, maar de manier waarop hij het bracht was niet zo leuk. Maar hij heeft zich al 2 jaar aangepast aan mij en kids, dus ik vind het niet zo erg. Ik zeg wel regelmatig tegen hem dat hij niet zo dominant moet doen.
Als je zin hebt om tegen hem aan te kruipen, doe dat dan gewoon lekker. Dat hij dat zelf niet spontaan doet moet hij weten. Ik vind mezelf zeker de moeite waard en ik weet dat hij dat ook vindt, maar gewoon bang is teveel van zichzelf in te moeten leveren. Tja, dat is dan zijn probleem, volgens mij is dat bij jouw vriend ook wel zo. Probeer je iets 'sterker' op te stellen, ik heb het gevoel dat je nog met een heleboel onzekerheden zit, probeer die eens te overwinnen, richt je daar wat meer op.
Het is niet erg als je ergens faalt of dingen niet perfect doet, ik doe dat ook niet. Mijn huis is vaak een zootje, soms komt er 's middags bezoek en dan zit ik nog in m'n pyjama, het interesseert me steeds minder. Ik doe waar ik me goed bij voel. Ik vind uitslapen heerlijk, dus dat doe ik ook als het maar even kan. Het zijn maar voorbeelden, maar ik hoop dat je begrijpt waar ik naartoe wil.
Laat hem even los en doe gewoon de dingen die je leuk en prettig vindt. Neem het allemaal wat minder serieus.
Mijn vriend is ook erg gesteld op zijn vrijheid en wil dus ook zelf bepalen wat hij met zijn geld doet etc. Prima, maar dat wil ik dan ook.
Overigens ben ik het wel met de vakantieplannen eens, maar de manier waarop hij het bracht was niet zo leuk. Maar hij heeft zich al 2 jaar aangepast aan mij en kids, dus ik vind het niet zo erg. Ik zeg wel regelmatig tegen hem dat hij niet zo dominant moet doen.
Als je zin hebt om tegen hem aan te kruipen, doe dat dan gewoon lekker. Dat hij dat zelf niet spontaan doet moet hij weten. Ik vind mezelf zeker de moeite waard en ik weet dat hij dat ook vindt, maar gewoon bang is teveel van zichzelf in te moeten leveren. Tja, dat is dan zijn probleem, volgens mij is dat bij jouw vriend ook wel zo. Probeer je iets 'sterker' op te stellen, ik heb het gevoel dat je nog met een heleboel onzekerheden zit, probeer die eens te overwinnen, richt je daar wat meer op.
Het is niet erg als je ergens faalt of dingen niet perfect doet, ik doe dat ook niet. Mijn huis is vaak een zootje, soms komt er 's middags bezoek en dan zit ik nog in m'n pyjama, het interesseert me steeds minder. Ik doe waar ik me goed bij voel. Ik vind uitslapen heerlijk, dus dat doe ik ook als het maar even kan. Het zijn maar voorbeelden, maar ik hoop dat je begrijpt waar ik naartoe wil.
Laat hem even los en doe gewoon de dingen die je leuk en prettig vindt. Neem het allemaal wat minder serieus.
dinsdag 8 mei 2007 om 00:33
Dat je vriend zo met zijn werk bezig is en zich meer uit lijkt te sloven voor vrienden, komt niet doordat jij niet de moeite waard bent. Hij is gewoon een rare knakker die niet weet hoe hij op een volwassen manier een relatie moet onderhouden.
Je voelt je waarschijnlijk door hem in de steek gelaten en zou willen dat hij zou erkennen dat hij niet zo'n rotopmerking had moeten maken. Laat die gevoelens maar gewoon eens toe, het is toch ook rot als degene om wie je geeft je naar beneden probeert te halen. Probeer hem duidelijk te maken dat hij dat niet meer moet doen.
Ik mis mijn vriend nu wel, had gehoopt nog iets te horen en vind de hele onderneming maar niks. Maar ik ga nu toch maar slapen en hoop maar dat hij veilig op zijn bestemming aankomt.
Je voelt je waarschijnlijk door hem in de steek gelaten en zou willen dat hij zou erkennen dat hij niet zo'n rotopmerking had moeten maken. Laat die gevoelens maar gewoon eens toe, het is toch ook rot als degene om wie je geeft je naar beneden probeert te halen. Probeer hem duidelijk te maken dat hij dat niet meer moet doen.
Ik mis mijn vriend nu wel, had gehoopt nog iets te horen en vind de hele onderneming maar niks. Maar ik ga nu toch maar slapen en hoop maar dat hij veilig op zijn bestemming aankomt.
dinsdag 8 mei 2007 om 04:47
Probeer je iets 'sterker' op te stellen, ik heb het gevoel dat je nog met een heleboel onzekerheden zit, probeer die eens te overwinnen, richt je daar wat meer op. Ja daar ben ik de laatste tijd al heel goed mee bezig. Probeer mijn energie nu op mezelf te richten ipv op relatie en hem.
Het is niet erg als je ergens faalt of dingen niet perfect doet, ik doe dat ook niet. Oh wat fijn om te horen! Zou ik eigenlijk regelmatig tegen mezelf moeten zeggen!
Laat hem even los en doe gewoon de dingen die je leuk en prettig vindt. Ga nu meer mijn eigen gang en houd niet mee zo'n rekening met zijn vrije tijd. Ik merk dat ik onbewust rekening met hem hield en dan teleurgesteld was als hij niet kon. Plan nu meer vooruit met vriendinnen en als ik ergens graag heen wil, zorg ik dat een vriendin mee kan of ik ga alleen.
Neem het allemaal wat minder serieus. Tsja...ook wel een hele goede.. Ik zou idd wat 'lichter op de hand kunnen zijn' denk ik. Maar ja..dat komt dus omdat sommige dingen nogal gevoelig liggen. Ik zal dat hem nog wel proberen uit te leggen.
Hij is gewoon een rare knakker die niet weet hoe hij op een volwassen manier een relatie moet onderhouden.
Ik lig wakker nu, ben onwijs moe en gestresst, maar met dit ene zinnetje heb je me wel aan het lachen gekregen!
Je voelt je waarschijnlijk door hem in de steek gelaten en zou willen dat hij zou erkennen dat hij niet zo'n rotopmerking had moeten maken. Laat die gevoelens maar gewoon eens toe, het is toch ook rot als degene om wie je geeft je naar beneden probeert te halen. Probeer hem duidelijk te maken dat hij dat niet meer moet doen.
Hij heeft oprecht en uitgebreid zijn excuses aangeboden inmiddels. Maar bij mij gaat het niet (alleen) daarom. Het gaat erom dat ik belangrijke dingen mis en niet met hem lijk te kunnen praten. Ik heb heel duidelijk en rustig gezegd dat hij zulke opmerkingen niet moet maken. Maar dit is al de zoveelste keer. Elke keer word er sorry gezegd en vervolgens volgt weer zo'n opmerking. Hij doet t niet bewust om me naar beneden te halen, dat weet ik zeker, maar het kwetst wel.
Ik mis mijn vriend nu wel, had gehoopt nog iets te horen en vind de hele onderneming maar niks. Maar ik ga nu toch maar slapen en hoop maar dat hij veilig op zijn bestemming aankomt.
Hebben jullie wel afgesproken dat hij even laat weten dat hij veilig is aangekomen en af en toe een teken van leven geeft?
Ik weet niet wat hij aan het doen is, maar ik kon n beetje uit je verhaal opmaken dat je het nogal spannend vind waar hij nu naartoe is en wat hij gaat doen. Je maakt je zorgen, klopt dat? (weet niet meer waar je reactie staat) Blijft hij lang weg?
Niet teveel zorgen maken (altijd veel makkelijker om n ander advies te geven dan om het zelf op te volgen) en geniet van de tijd samen met je kinderen!
Het is niet erg als je ergens faalt of dingen niet perfect doet, ik doe dat ook niet. Oh wat fijn om te horen! Zou ik eigenlijk regelmatig tegen mezelf moeten zeggen!
Laat hem even los en doe gewoon de dingen die je leuk en prettig vindt. Ga nu meer mijn eigen gang en houd niet mee zo'n rekening met zijn vrije tijd. Ik merk dat ik onbewust rekening met hem hield en dan teleurgesteld was als hij niet kon. Plan nu meer vooruit met vriendinnen en als ik ergens graag heen wil, zorg ik dat een vriendin mee kan of ik ga alleen.
Neem het allemaal wat minder serieus. Tsja...ook wel een hele goede.. Ik zou idd wat 'lichter op de hand kunnen zijn' denk ik. Maar ja..dat komt dus omdat sommige dingen nogal gevoelig liggen. Ik zal dat hem nog wel proberen uit te leggen.
Hij is gewoon een rare knakker die niet weet hoe hij op een volwassen manier een relatie moet onderhouden.
Ik lig wakker nu, ben onwijs moe en gestresst, maar met dit ene zinnetje heb je me wel aan het lachen gekregen!
Je voelt je waarschijnlijk door hem in de steek gelaten en zou willen dat hij zou erkennen dat hij niet zo'n rotopmerking had moeten maken. Laat die gevoelens maar gewoon eens toe, het is toch ook rot als degene om wie je geeft je naar beneden probeert te halen. Probeer hem duidelijk te maken dat hij dat niet meer moet doen.
Hij heeft oprecht en uitgebreid zijn excuses aangeboden inmiddels. Maar bij mij gaat het niet (alleen) daarom. Het gaat erom dat ik belangrijke dingen mis en niet met hem lijk te kunnen praten. Ik heb heel duidelijk en rustig gezegd dat hij zulke opmerkingen niet moet maken. Maar dit is al de zoveelste keer. Elke keer word er sorry gezegd en vervolgens volgt weer zo'n opmerking. Hij doet t niet bewust om me naar beneden te halen, dat weet ik zeker, maar het kwetst wel.
Ik mis mijn vriend nu wel, had gehoopt nog iets te horen en vind de hele onderneming maar niks. Maar ik ga nu toch maar slapen en hoop maar dat hij veilig op zijn bestemming aankomt.
Hebben jullie wel afgesproken dat hij even laat weten dat hij veilig is aangekomen en af en toe een teken van leven geeft?
Ik weet niet wat hij aan het doen is, maar ik kon n beetje uit je verhaal opmaken dat je het nogal spannend vind waar hij nu naartoe is en wat hij gaat doen. Je maakt je zorgen, klopt dat? (weet niet meer waar je reactie staat) Blijft hij lang weg?
Niet teveel zorgen maken (altijd veel makkelijker om n ander advies te geven dan om het zelf op te volgen
) en geniet van de tijd samen met je kinderen!
dinsdag 8 mei 2007 om 15:09
Het gaat even niet zo lekker, ik heb ook barstende hoofdpijn. Vanochtend een sms-je gehad, maar ik vond het niet zo fijn dat hij gisteren niets meer heeft laten horen, ik had, geheel tegen mijn gewoonte in, hem gisteravond gsmst of alles goed was en dat ik hem een beetje miste. (ik zeg/schrijf zoiets nooit meer, want hij kan daar volgens mij niets mee en zou nooit zoiets terugzeggen, hooguit 'ja, ik kan me voorstellen dat je me mist:o)
Ik heb het gevoel dat het allemaal niet zo de goede kant opgaat. Het voelt alsof hij op dit moment niet wil investeren in de relatie. Of alleen als ik stennis ga maken. Uit m'n therapie blijkt wel dat ik meer moet zeggen wat ik vind. Ben ik boos, dan moet ik laten weten dat ik boos ben (zoals over die aankoop/geld lenen van mij). Ik houd me teveel in uit angst voor de consequenties (zijn boosheid/ruzie).
Ook zijn houding t.o.v. van werk vind ik overtrokken, het lijkt alsof hij in 3 maanden een heel jaarsalaris bij elkaar wil krijgen, hij slaat door hierin. Waar hij nu mee bezig is vraagt ook enorm veel van hem en ik ben bang dat hij nog eens instort. Hij zegt zelf dat hij geen keus heeft en dat hij dan maar instort, maar ik vind dit onzin. Het is nooit goed om zo hard te werken dat je instort, daarmee ben je alleen maar verder van huis.
Ik heb het gevoel dat het met deze man altijd gedoe zal blijven. Ik wil het niet uitmaken, maar ik wil wel leren meer voor mezelf op te komen. Ik zou het liefst zonder dit gedoe een gezellige relatie willen hebben, maar dat lijkt niet te lukken. Als ik niets zeg ga ik er uiteindelijk aan onderdoor, als ik wel wat zeg loopt het misschien ook mis, maar dan heb ik het geprobeerd en kom ik in elk geval voor mezelf op.
Ik voel me erg gefrustreerd, machteloos en boos, het lijkt alsof het nooit een keer kan gaan zoals ik het wil, hij bepaalt hoe het gaat. Als ik iets aangeef geeft hij me wel het gevoel dat hij het begrijpt, maar vervolgens gebeurt er niet echt veel.
Ik denk dat je je hierin wel herkent Eva. Blijf voor jezelf opkomen hoor, ga niet voor de lieve vrede je aanpassen aan hem. Onbewust voelen deze mannen aan dat wij zwakker zijn en moeite hebben voor onszelf op te komen. Dat is makkelijk, want dan kunnen zij alles op hun manier doen en ons een beetje manipuleren (het ligt allemaal aan ons). Misschien ben ik erg negatief, maar als je partner iets dwarszit en ze dat aangeeft, dan ga je toch op zijn minst nadenken of ze gelijk heeft en vragen wat je eraan kunt doen om haar te helpen, i.p.v. meteen tegen het plafond te schieten en haar het gevoel te geven dat het aan haar ligt, dat zij zich aan moet passen en dat hij het nu eenmaal druk, moeilijk etc. heeft.
Ik heb het gevoel dat als ik me nu aan hem blijf aanpassen, dat ik dat dan de rest van mijn leven kan blijven doen en daar heb ik totaal geen zin in.
Ik heb het gevoel dat het allemaal niet zo de goede kant opgaat. Het voelt alsof hij op dit moment niet wil investeren in de relatie. Of alleen als ik stennis ga maken. Uit m'n therapie blijkt wel dat ik meer moet zeggen wat ik vind. Ben ik boos, dan moet ik laten weten dat ik boos ben (zoals over die aankoop/geld lenen van mij). Ik houd me teveel in uit angst voor de consequenties (zijn boosheid/ruzie).
Ook zijn houding t.o.v. van werk vind ik overtrokken, het lijkt alsof hij in 3 maanden een heel jaarsalaris bij elkaar wil krijgen, hij slaat door hierin. Waar hij nu mee bezig is vraagt ook enorm veel van hem en ik ben bang dat hij nog eens instort. Hij zegt zelf dat hij geen keus heeft en dat hij dan maar instort, maar ik vind dit onzin. Het is nooit goed om zo hard te werken dat je instort, daarmee ben je alleen maar verder van huis.
Ik heb het gevoel dat het met deze man altijd gedoe zal blijven. Ik wil het niet uitmaken, maar ik wil wel leren meer voor mezelf op te komen. Ik zou het liefst zonder dit gedoe een gezellige relatie willen hebben, maar dat lijkt niet te lukken. Als ik niets zeg ga ik er uiteindelijk aan onderdoor, als ik wel wat zeg loopt het misschien ook mis, maar dan heb ik het geprobeerd en kom ik in elk geval voor mezelf op.
Ik voel me erg gefrustreerd, machteloos en boos, het lijkt alsof het nooit een keer kan gaan zoals ik het wil, hij bepaalt hoe het gaat. Als ik iets aangeef geeft hij me wel het gevoel dat hij het begrijpt, maar vervolgens gebeurt er niet echt veel.
Ik denk dat je je hierin wel herkent Eva. Blijf voor jezelf opkomen hoor, ga niet voor de lieve vrede je aanpassen aan hem. Onbewust voelen deze mannen aan dat wij zwakker zijn en moeite hebben voor onszelf op te komen. Dat is makkelijk, want dan kunnen zij alles op hun manier doen en ons een beetje manipuleren (het ligt allemaal aan ons). Misschien ben ik erg negatief, maar als je partner iets dwarszit en ze dat aangeeft, dan ga je toch op zijn minst nadenken of ze gelijk heeft en vragen wat je eraan kunt doen om haar te helpen, i.p.v. meteen tegen het plafond te schieten en haar het gevoel te geven dat het aan haar ligt, dat zij zich aan moet passen en dat hij het nu eenmaal druk, moeilijk etc. heeft.
Ik heb het gevoel dat als ik me nu aan hem blijf aanpassen, dat ik dat dan de rest van mijn leven kan blijven doen en daar heb ik totaal geen zin in.
dinsdag 8 mei 2007 om 23:30
Mannen, om helemaal gestoord van te worden!:D
Ik heb toch wel een beetje met jullie te doen, Eva jij reageert nog om kwart voor vijf en Sunshine, hoofdpijn ervan krijgen is ook niet leuk. Ik kan me wel levendig voorstellen dat je er in je hoofd knettergek van wordt. Je wilt een fijnere betere situatie, maar hij wil niet echt meewerken. Ik vind jullie wel echte schatjes, hoe lief en geduldig jullie zijn.
Maar ik denk dat jullie allebei vlak voor een relatie breuk staan, want dit kan je niet lang volhouden. Als je dat nu duidelijk vertelt en daad bij het woord doet, dan helpt het misschien. Anders krijg je als je er een einde aan maakt dat hij misschien toch nog wel iets verbaast is.
En beseffen ze wel wat een relatie is, of gaan ze aan het volgende voorbij?
twee richtingsverkeer
goede en slechte dingen delen
respect hebben voor elkaar
geven
rekening houden met de gevoelens van de ander
warmte en liefhebben
samen beslissen
kosten delen
Misschien is het een idee om ze te vragen wat zij van de relatie verwachten. Je kan dan kijken waar de verschillen zitten, en of je ermee kunt leven, of dat je er verandering wil zien.
Maar beiden een dikke knuffel toegewenst, en ik hoop dat jullie vannacht wat beter slapen!
Ik heb toch wel een beetje met jullie te doen, Eva jij reageert nog om kwart voor vijf en Sunshine, hoofdpijn ervan krijgen is ook niet leuk. Ik kan me wel levendig voorstellen dat je er in je hoofd knettergek van wordt. Je wilt een fijnere betere situatie, maar hij wil niet echt meewerken. Ik vind jullie wel echte schatjes, hoe lief en geduldig jullie zijn.
Maar ik denk dat jullie allebei vlak voor een relatie breuk staan, want dit kan je niet lang volhouden. Als je dat nu duidelijk vertelt en daad bij het woord doet, dan helpt het misschien. Anders krijg je als je er een einde aan maakt dat hij misschien toch nog wel iets verbaast is.
En beseffen ze wel wat een relatie is, of gaan ze aan het volgende voorbij?
twee richtingsverkeer
goede en slechte dingen delen
respect hebben voor elkaar
geven
rekening houden met de gevoelens van de ander
warmte en liefhebben
samen beslissen
kosten delen
Misschien is het een idee om ze te vragen wat zij van de relatie verwachten. Je kan dan kijken waar de verschillen zitten, en of je ermee kunt leven, of dat je er verandering wil zien.
Maar beiden een dikke knuffel toegewenst, en ik hoop dat jullie vannacht wat beter slapen!
dinsdag 8 mei 2007 om 23:54
Hé Kreeft, wat een lieve reactie. Ik was nogal in de war vandaag en vond zijn reactie op mijn sms ook niet echt warm. Ik kon het vanavond niet opbrengen om te gaan zitten wachten op bericht van hem en voor hetzelfde geld zou hij weer niets laten horen, dus ik ben er even uit gegaan.
Kwam ik terug, bleek hij tig keer gebeld te hebben, voicemail ingesproken, sms-jes gestuurd en het ging niet goed met hem. Heb hem dus gebeld en hij was helemaal overstuur en miste me.
Ik weet even niet meer wat ik ermee moet, ik had toch wel met hem te doen. Het is allemaal niet gemakkelijk, ik had het ook wel zien aankomen, maar je houdt hem met geen 10 paarden tegen.
Ik houd echt wel van hem, maar zoals het de afgelopen weken ging, dat houd ik echt niet vol. Ik had het idee dat hij nu zelf ook wel aan het nadenken is gezet en dat hij nu de prijs betaalt voor het vluchten in zijn werk, want alle emoties komen ineenkeer naar boven. Teveel tijd om na te denken, ver weg en de mensen van wie hij houdt niet in de buurt.
Ik begrijp best dat hij wil vluchten voor zijn emoties, maar het ging ten kostte van mij en dan kun je nog zoveel begrip hebben, maar dat is gewoon niet vol te houden. Hij is gewoon veel en veel te ver doorgeslagen.
Het was niet mijn bedoeling hem te 'straffen' ofzo, maar ik moest er gewoon even uit, kon het niet opbrengen om te gaan zitten afwachten en wilde even afstand nemen.
Waarom kan het dan ineens wel...
Kwam ik terug, bleek hij tig keer gebeld te hebben, voicemail ingesproken, sms-jes gestuurd en het ging niet goed met hem. Heb hem dus gebeld en hij was helemaal overstuur en miste me.
Ik weet even niet meer wat ik ermee moet, ik had toch wel met hem te doen. Het is allemaal niet gemakkelijk, ik had het ook wel zien aankomen, maar je houdt hem met geen 10 paarden tegen.
Ik houd echt wel van hem, maar zoals het de afgelopen weken ging, dat houd ik echt niet vol. Ik had het idee dat hij nu zelf ook wel aan het nadenken is gezet en dat hij nu de prijs betaalt voor het vluchten in zijn werk, want alle emoties komen ineenkeer naar boven. Teveel tijd om na te denken, ver weg en de mensen van wie hij houdt niet in de buurt.
Ik begrijp best dat hij wil vluchten voor zijn emoties, maar het ging ten kostte van mij en dan kun je nog zoveel begrip hebben, maar dat is gewoon niet vol te houden. Hij is gewoon veel en veel te ver doorgeslagen.
Het was niet mijn bedoeling hem te 'straffen' ofzo, maar ik moest er gewoon even uit, kon het niet opbrengen om te gaan zitten afwachten en wilde even afstand nemen.
Waarom kan het dan ineens wel...
woensdag 9 mei 2007 om 08:09
Zou het geen oplossing zijn om te stoppen met het denken voor de ander??
Ik merk zo vaak dat er allemaal overwegingen worden gemaakt die totaal niet met jezelf, maar alleen maar met die ander te maken hebben.
Dat vind ik, op zijn zachtst gezegd, nogal bemoei-allerig.
Mag die ander alsjeblieft voor zichzelf denken?
Nu wordt er al rekening gehouden met die ander, nog voordat die zich uberhaupt heeft kunnen uitpspreken over dingen.
Wie weet sla je de plank wel volledig mis en leidt dat steeds op die manier rekening houden met wel ot de ellende.
Ik merk zo vaak dat er allemaal overwegingen worden gemaakt die totaal niet met jezelf, maar alleen maar met die ander te maken hebben.
Dat vind ik, op zijn zachtst gezegd, nogal bemoei-allerig.
Mag die ander alsjeblieft voor zichzelf denken?
Nu wordt er al rekening gehouden met die ander, nog voordat die zich uberhaupt heeft kunnen uitpspreken over dingen.
Wie weet sla je de plank wel volledig mis en leidt dat steeds op die manier rekening houden met wel ot de ellende.
woensdag 9 mei 2007 om 10:02
donderdag 10 mei 2007 om 06:47
He Sunshine,
Wat een omwenteling ook bij jou opeens. Ik denk dat we allebei n beetje 'het gedoe' zat zijn.
Voor mij geldt dat iig wel. Het gevoel steeds op eieren te moeten lopen,alles maar diplomatiek te 'moeten' zeggen en toch elke keer weer een vervelende reactie.
Ik ga dat niet meer doen. Ik merk dat ik daar heel erg gefrustreerd, onrustig en heeel erg moe van word. Ik ga mijn grenzen aangeven en me minder proberen aan te trekken van zijn reactie (dat was n goede tip sunshine). Als hij boos wordt, nou ja dan wordt hij boos. Die verantwoordelijkheid ligt dan bij hem, niet bij mij. Ik geef gewoon op n volwassen rustige manier aan dat hij me kwetst (bijv.) en als hij daar niet op n volwassen manier op kan reageren...nou ja jammer dan.
Ik heb ook zeker aandeel in hoe het nu gaat. Ik houd teveel rekening met hem en hoe hij zou kunnen reageren en doe teveel mijn best. Ik ben dat nu al minder aan het doen, maar ik weet niet of dat gaat werken. Ik vind het ook gewoon fijn om n beetje rekening te houden met elkaar bijv als je leuke dingen plant. Anders kan t zo gebeuren dat je elkaar 5 dagen niet ziet en dat is jammer als je (ik?) de band onderling wilt versterken.
Ik ben echt zo ontzettend moe van het hele gedoe dat ik niet weet of ik er nog zin in heb. Inmiddels hebben we gepraat en daarvoor had hij al uitgebreid en oprecht zijn excuses aangeboden en uitgelegd waarom hij zo reageerde. Ik heb aangegeven dat het bij mij allemaal nogal hoog zat en dat ik alles maar in heb lopen houden. Ik had al vaker tegen hem gezegd dat ik het idee heb dat we versch. ideeen van een relatie hebben. Om kort te zijn: ik heb zo'n beetje alles gezegd wat ik hier ook heb aangegeven. Ik heb ook aangegeven dat ik twijfelde over ons en over de relatie.
Ik merkte dat dat opluchte maar ik merkte ook dat het lijkt alsof ik n beetje 'afgestompt' ben. Net alsof ik niet zo veel meer voor hem voel, alhoewel ik nog wel van hem houd. Als die kleine opmerkingen en acties van hem kan ik niet zomaar vergeten en ik denk dat ik daardoor wat 'afgedreven' ben van mijn gevoel voor hem. Volgens mij is volgens hem alles nu weer koek en ei, maar ik merk dat ik me er toch niet zo makkelijk overheen kan stappen.
De gedachte dat het mss uit zou gaan doet me nu ook veel minder dan een half jaar terug. Komt doordat ik moe ben van het gedoe en rust me ook wel lekker lijkt, maar ook doordat ik wat sterker ben geworden en hem niet meer zo 'nodig' heb.
Anderzijds denk ik nog steeds dat we het heel leuk zouden kunnen hebben samen en dat er echt wel 'potentie' in de relatie zit. Maar zoals ik al eerder schreef..ik kan dat niet in mn eentje.. (daar ben ik zo moe van)
Ik laat het nu maar los en zie wel wat er gebeurt..
Sunshine sterkte! Laat je weten hoe het gaat?
Kreeft bedankt voor je lieve reactie.
Hou van jezelf: ik denk dat die reactie voor mij bedoeld is? Op welke 'posting' van mij reageer je dan precies en wat bedoel je?
Wat een omwenteling ook bij jou opeens. Ik denk dat we allebei n beetje 'het gedoe' zat zijn.
Voor mij geldt dat iig wel. Het gevoel steeds op eieren te moeten lopen,alles maar diplomatiek te 'moeten' zeggen en toch elke keer weer een vervelende reactie.
Ik ga dat niet meer doen. Ik merk dat ik daar heel erg gefrustreerd, onrustig en heeel erg moe van word. Ik ga mijn grenzen aangeven en me minder proberen aan te trekken van zijn reactie (dat was n goede tip sunshine). Als hij boos wordt, nou ja dan wordt hij boos. Die verantwoordelijkheid ligt dan bij hem, niet bij mij. Ik geef gewoon op n volwassen rustige manier aan dat hij me kwetst (bijv.) en als hij daar niet op n volwassen manier op kan reageren...nou ja jammer dan.
Ik heb ook zeker aandeel in hoe het nu gaat. Ik houd teveel rekening met hem en hoe hij zou kunnen reageren en doe teveel mijn best. Ik ben dat nu al minder aan het doen, maar ik weet niet of dat gaat werken. Ik vind het ook gewoon fijn om n beetje rekening te houden met elkaar bijv als je leuke dingen plant. Anders kan t zo gebeuren dat je elkaar 5 dagen niet ziet en dat is jammer als je (ik?) de band onderling wilt versterken.
Ik ben echt zo ontzettend moe van het hele gedoe dat ik niet weet of ik er nog zin in heb. Inmiddels hebben we gepraat en daarvoor had hij al uitgebreid en oprecht zijn excuses aangeboden en uitgelegd waarom hij zo reageerde. Ik heb aangegeven dat het bij mij allemaal nogal hoog zat en dat ik alles maar in heb lopen houden. Ik had al vaker tegen hem gezegd dat ik het idee heb dat we versch. ideeen van een relatie hebben. Om kort te zijn: ik heb zo'n beetje alles gezegd wat ik hier ook heb aangegeven. Ik heb ook aangegeven dat ik twijfelde over ons en over de relatie.
Ik merkte dat dat opluchte maar ik merkte ook dat het lijkt alsof ik n beetje 'afgestompt' ben. Net alsof ik niet zo veel meer voor hem voel, alhoewel ik nog wel van hem houd. Als die kleine opmerkingen en acties van hem kan ik niet zomaar vergeten en ik denk dat ik daardoor wat 'afgedreven' ben van mijn gevoel voor hem. Volgens mij is volgens hem alles nu weer koek en ei, maar ik merk dat ik me er toch niet zo makkelijk overheen kan stappen.
De gedachte dat het mss uit zou gaan doet me nu ook veel minder dan een half jaar terug. Komt doordat ik moe ben van het gedoe en rust me ook wel lekker lijkt, maar ook doordat ik wat sterker ben geworden en hem niet meer zo 'nodig' heb.
Anderzijds denk ik nog steeds dat we het heel leuk zouden kunnen hebben samen en dat er echt wel 'potentie' in de relatie zit. Maar zoals ik al eerder schreef..ik kan dat niet in mn eentje.. (daar ben ik zo moe van)
Ik laat het nu maar los en zie wel wat er gebeurt..
Sunshine sterkte! Laat je weten hoe het gaat?
Kreeft bedankt voor je lieve reactie.
Hou van jezelf: ik denk dat die reactie voor mij bedoeld is? Op welke 'posting' van mij reageer je dan precies en wat bedoel je?
vrijdag 11 mei 2007 om 00:09
Eva, hoe is het nu, heb je nog contact met hem gehad vandaag? Wel fijn dat bij jullie alles is uitgesproken, maar ik kan me voorstellen dat alles dan nog niet direct goed is.
Probeer echt maar eens wat minder met hem en het gedoe bezig te zijn. Doe je eigen ding en je ziet wel hoe het gaat als je hem weer ziet. Probeer ook weer niet te defensief te zijn, ga er vanuit dat hij nu ook beter zijn best gaat doen en ga niet teveel op hem letten, of hij iets 'verkeerds' zegt of doet.
Goed van je dat je alles hebt uitgesproken, ik hoop echt dat het is overgekomen bij hem.
Ik voel me nu weer goed, ben eigenlijk niet zo met hem bezig. Sinds dinsdag voel ik me beter, ik vond het sneu voor hem, maar vond het fijn te horen dat hij me miste. Ook doet hij z'n best voor het contact. Net als bij jou hoeft het allemaal even niet zo, maar ik heb wel een goed gevoel over hem/ons. Ik vind het ook wel iets hebben, deze afstand en dan straks weer blij zijn om elkaar te zien.
Ik heb ook wat verhalen gelezen van mensen in zijn situatie en daardoor wat meer begrip gekregen. Ik lees toch wel veel dezelfde dingen, geen ruimte hebben voor anderen/hun partner, niet weten hoe het verder moet met de toekomst. Het hele probleem in die situatie is ook dat buitenstaanders geen begrip hebben en vinden dat alles na een tijdje maar weer normaal moet zijn. Heeft bij mij wel weer meer begrip opgebracht, ik hoop dat ik dit gevoel vast kan houden.
Probeer echt maar eens wat minder met hem en het gedoe bezig te zijn. Doe je eigen ding en je ziet wel hoe het gaat als je hem weer ziet. Probeer ook weer niet te defensief te zijn, ga er vanuit dat hij nu ook beter zijn best gaat doen en ga niet teveel op hem letten, of hij iets 'verkeerds' zegt of doet.
Goed van je dat je alles hebt uitgesproken, ik hoop echt dat het is overgekomen bij hem.
Ik voel me nu weer goed, ben eigenlijk niet zo met hem bezig. Sinds dinsdag voel ik me beter, ik vond het sneu voor hem, maar vond het fijn te horen dat hij me miste. Ook doet hij z'n best voor het contact. Net als bij jou hoeft het allemaal even niet zo, maar ik heb wel een goed gevoel over hem/ons. Ik vind het ook wel iets hebben, deze afstand en dan straks weer blij zijn om elkaar te zien.
Ik heb ook wat verhalen gelezen van mensen in zijn situatie en daardoor wat meer begrip gekregen. Ik lees toch wel veel dezelfde dingen, geen ruimte hebben voor anderen/hun partner, niet weten hoe het verder moet met de toekomst. Het hele probleem in die situatie is ook dat buitenstaanders geen begrip hebben en vinden dat alles na een tijdje maar weer normaal moet zijn. Heeft bij mij wel weer meer begrip opgebracht, ik hoop dat ik dit gevoel vast kan houden.
vrijdag 11 mei 2007 om 01:59
Eva en Sunshine, ik vind dat jullie allebei reuze jullie best doen. Hopelijk werkt het, maar ga jezelf niks liggen verwijten (speciaal voor Eva) als het niet werkt. Want het moet toch echt van twee kanten komen.
Maar helaas zijn mannen niet zo gevoelig voor waarschuwingssignalen. Als het even goed gaat, dan denken ze dat de komplete storm is overgewaaid. Ik zie het een beetje de "verkeerde kant" uitgaan, maar ja, het moet wel van 2 kanten komen. Ik weet ook niet precies wat jullie nu extra zouden kunnen doen. Maar misschien een keer het forum laten lezen, kan misschien geen kwaad.
Maar helaas zijn mannen niet zo gevoelig voor waarschuwingssignalen. Als het even goed gaat, dan denken ze dat de komplete storm is overgewaaid. Ik zie het een beetje de "verkeerde kant" uitgaan, maar ja, het moet wel van 2 kanten komen. Ik weet ook niet precies wat jullie nu extra zouden kunnen doen. Maar misschien een keer het forum laten lezen, kan misschien geen kwaad.
vrijdag 11 mei 2007 om 11:36
He sunshine, tsja.. het is nu wel ok. Maar bij mij is nu niet gelijk alles 'koek en ei'. Ik merk dat ik me er gewoon moeilijk overheen kan zetten. Ik wil best wel, maar mn gevoel doet niet mee.
Zo vind ik het lastig om gelijk weer te knuffelen of sex te hebben. Terwijl hij nu juist aanhaliger is. Het lijkt wel hoe afstandelijker (niet opzettelijk dus) ik doe, hoe aanhaliger hij wordt. Hij kan me wel knuffelen, maar ik voel nu een weerstand bij mij. Het voelt niet goed en sex al helemaal niet.
Probeer echt maar eens wat minder met hem en het gedoe bezig te zijn. Doe je eigen ding en je ziet wel hoe het gaat als je hem weer ziet. Probeer ook weer niet te defensief te zijn, ga er vanuit dat hij nu ook beter zijn best gaat doen en ga niet teveel op hem letten, of hij iets 'verkeerds' zegt of doet.
Ja dit heb je al vaker gezegd en dat is ook goed advies. Ik ga mijn energie nu vnl op mezelf richten. Ik ga binnenkort aan een cursus beginnen, haal sociale contacten meer aan, maak mijn eigen plannen en houd daarbij minder rekening met hem. Minder wil dus niet zeggen, helemaal geen rekening.
Sunshine, ik heb het verhaal van je vriend gelezen op je topic. Het is nogal heftig wat hij heeft meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat hij niet goed weet hoe hij met zoveel verdriet om moet gaan en niet weet hoe hij zich moet gedragen/wat hij met zichzelf aan moet.
Ik heb zelf een aantal jaren de belangrijkste persoon in mijn leven verloren en op zo'n moment (en de jaren erna) staat je hele wereld op zijn kop. Het doet letterlijk pijn aan je hart en ik wist gewoon echt niet wat ik moest. Hoe ik zo'n immens verdriet ooit moest gaan verwerken.
Het lijkt erop alsof je vriend vlucht in zijn werk om maar niet te hoeven 'voelen'. Mss is hij bang dat zodra hij het wat rustiger aan doet, al het verdriet in alle hevigheid op hem af komt? Ik denk dat hij bang, heel verdrietig en radeloos is en degenen die hij lief heeft (jou) op afstand probeert te houden. Zou dat kunnen?
Ik vind het heel erg lief van je dat je hem probeert te helpen, je probeert in te leven in zijn situatie en zijn gevoel, dat je hem de ruimte probeert te geven en zoveel begrip voor hem opbrengt.
Ik denk dat je goed bezig bent door zowel het bovenstaande te doen als ook voor jezelf op te komen en je eigen grenzen aan te geven. Mss dat hij door zijn verdriet jou nog wel eens kan 'vergeten'. Dus ik denk dat het goed is dat jij hem op een rustige en niet verwijtende (zoals je nu al doet) manier blijft duidelijk maken dat jij er ook nog bent en jij ook hem nodig hebt.
Ik ben niet zo goed in advies geven, probeer dat ook eigenlijk niet te doen, probeer meer mee te denken. Maar mss heb je er wat aan.
Maar helaas zijn mannen niet zo gevoelig voor waarschuwingssignalen. Als het even goed gaat, dan denken ze dat de komplete storm is overgewaaid. Ja dat merk ik ook aan mijn vriend. Hij denkt volgens mij.. "we hebben nu gepraat, dus alles is weer goed'. Mannen willen het daarna ook gelijk 'goedsexen', terwijl vrouwen daar toch in hun hoofd klaar mee moeten zijn. Zo werkt het bij mij iig wel.
Zo gaat het iedere keer. Daarna doet hij weer even zijn best en daarna begint het weer van voren af aan.
Ik zie het een beetje de "verkeerde kant" uitgaan, maar ja, het moet wel van 2 kanten komen. Ik weet ook niet precies wat jullie nu extra zouden kunnen doen. Nee dat weet ik ook niet. Gewoon wat minder met hem en de relatie bezig zijn. Het even op zijn beloop laten en dan kijken hoe dat voelt.
Maar misschien een keer het forum laten lezen, kan misschien geen kwaad.
Hmmm...dat zie ik niet zo zitten hoor. Denk je dat dat meerwaarde heeft dan? In principe weet hij nu wat ik voel en hoe ik erover denk.
Nee daar zou ik me niet prettig bij voelen.
Kreeft en Sunhine, bedankt voor het meedenken (scheelt mij weer n klein beetje denken :) )
Zo vind ik het lastig om gelijk weer te knuffelen of sex te hebben. Terwijl hij nu juist aanhaliger is. Het lijkt wel hoe afstandelijker (niet opzettelijk dus) ik doe, hoe aanhaliger hij wordt. Hij kan me wel knuffelen, maar ik voel nu een weerstand bij mij. Het voelt niet goed en sex al helemaal niet.
Probeer echt maar eens wat minder met hem en het gedoe bezig te zijn. Doe je eigen ding en je ziet wel hoe het gaat als je hem weer ziet. Probeer ook weer niet te defensief te zijn, ga er vanuit dat hij nu ook beter zijn best gaat doen en ga niet teveel op hem letten, of hij iets 'verkeerds' zegt of doet.
Ja dit heb je al vaker gezegd en dat is ook goed advies. Ik ga mijn energie nu vnl op mezelf richten. Ik ga binnenkort aan een cursus beginnen, haal sociale contacten meer aan, maak mijn eigen plannen en houd daarbij minder rekening met hem. Minder wil dus niet zeggen, helemaal geen rekening.
Sunshine, ik heb het verhaal van je vriend gelezen op je topic. Het is nogal heftig wat hij heeft meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat hij niet goed weet hoe hij met zoveel verdriet om moet gaan en niet weet hoe hij zich moet gedragen/wat hij met zichzelf aan moet.
Ik heb zelf een aantal jaren de belangrijkste persoon in mijn leven verloren en op zo'n moment (en de jaren erna) staat je hele wereld op zijn kop. Het doet letterlijk pijn aan je hart en ik wist gewoon echt niet wat ik moest. Hoe ik zo'n immens verdriet ooit moest gaan verwerken.
Het lijkt erop alsof je vriend vlucht in zijn werk om maar niet te hoeven 'voelen'. Mss is hij bang dat zodra hij het wat rustiger aan doet, al het verdriet in alle hevigheid op hem af komt? Ik denk dat hij bang, heel verdrietig en radeloos is en degenen die hij lief heeft (jou) op afstand probeert te houden. Zou dat kunnen?
Ik vind het heel erg lief van je dat je hem probeert te helpen, je probeert in te leven in zijn situatie en zijn gevoel, dat je hem de ruimte probeert te geven en zoveel begrip voor hem opbrengt.
Ik denk dat je goed bezig bent door zowel het bovenstaande te doen als ook voor jezelf op te komen en je eigen grenzen aan te geven. Mss dat hij door zijn verdriet jou nog wel eens kan 'vergeten'. Dus ik denk dat het goed is dat jij hem op een rustige en niet verwijtende (zoals je nu al doet) manier blijft duidelijk maken dat jij er ook nog bent en jij ook hem nodig hebt.
Ik ben niet zo goed in advies geven, probeer dat ook eigenlijk niet te doen, probeer meer mee te denken. Maar mss heb je er wat aan.
Maar helaas zijn mannen niet zo gevoelig voor waarschuwingssignalen. Als het even goed gaat, dan denken ze dat de komplete storm is overgewaaid. Ja dat merk ik ook aan mijn vriend. Hij denkt volgens mij.. "we hebben nu gepraat, dus alles is weer goed'. Mannen willen het daarna ook gelijk 'goedsexen', terwijl vrouwen daar toch in hun hoofd klaar mee moeten zijn. Zo werkt het bij mij iig wel.
Zo gaat het iedere keer. Daarna doet hij weer even zijn best en daarna begint het weer van voren af aan.
Ik zie het een beetje de "verkeerde kant" uitgaan, maar ja, het moet wel van 2 kanten komen. Ik weet ook niet precies wat jullie nu extra zouden kunnen doen. Nee dat weet ik ook niet. Gewoon wat minder met hem en de relatie bezig zijn. Het even op zijn beloop laten en dan kijken hoe dat voelt.
Maar misschien een keer het forum laten lezen, kan misschien geen kwaad.
Hmmm...dat zie ik niet zo zitten hoor. Denk je dat dat meerwaarde heeft dan? In principe weet hij nu wat ik voel en hoe ik erover denk.
Nee daar zou ik me niet prettig bij voelen.
Kreeft en Sunhine, bedankt voor het meedenken (scheelt mij weer n klein beetje denken :) )
zaterdag 12 mei 2007 om 10:57
Je moet ook weer uitkijken Eva, dat je niet te afstandelijk wordt, maar aan de andere kant, als je je er niet overheen kunt zetten, dan zit het je misschien toch nog niet helemaal lekker.
Het gevaar bestaat alleen dat je in een soort vicieuze cirkel terechtkomt en als jij nu weer afstandelijker doet, dan denkt hij dat hij het nooit goed kan doen en hij begrijpt het niet, want jullie hadden het toch goedgemaakt?
Maar goed, zoiets kun je natuurlijk niet forceren.
Hoewel het bij mij de hele week goedging, was ik gisteren ineens overstuur. De communicatie liep (technisch) niet goed en ik had begrepen dat we elkaar even wat langer konden spreken, maar dat lukte niet en op een gegeven moment kreeg ik helemaal geen contact meer. Ik raakte helemaal van slag en hoewel ik hem uiteindelijk wel te pakken kreeg was hij moe en wilde het kort houden. Op zich allemaal begrijpelijk, maar ik raakte totaal van de kaart en was nog steeds van slag dat hij eerder niet reageerde. Ik maak me ook zorgen om hem, want hij is echt oververmoeid en moet ook nog terug. Het is ook niet duidelijk wanneer hij terugkomt en ik kan het ineens niet meer loslaten en rustig afwachten. Ik denk dat ik toch nog maar een keer ga bellen, ik wil nog even rustig praten voordat hij terugreist. Ik heb ook liever dat hij daar nog wat langer blijft en wat uitrust, en dan wat later thuiskomt, hoe graag ik hem ook wil zien.
Ik hoop maar dat ik een beetje rustig kan worden en niet te wanhopig ga doen, ik heb gisteren op allerlei manieren geprobeerd om contact met hem te krijgen, ook via andere mensen, maar ik had het even niet meer.
Het begint me gewoon op te breken, elkaar weinig zien en spreken en die hele reis van hem.
Het gevaar bestaat alleen dat je in een soort vicieuze cirkel terechtkomt en als jij nu weer afstandelijker doet, dan denkt hij dat hij het nooit goed kan doen en hij begrijpt het niet, want jullie hadden het toch goedgemaakt?
Maar goed, zoiets kun je natuurlijk niet forceren.
Hoewel het bij mij de hele week goedging, was ik gisteren ineens overstuur. De communicatie liep (technisch) niet goed en ik had begrepen dat we elkaar even wat langer konden spreken, maar dat lukte niet en op een gegeven moment kreeg ik helemaal geen contact meer. Ik raakte helemaal van slag en hoewel ik hem uiteindelijk wel te pakken kreeg was hij moe en wilde het kort houden. Op zich allemaal begrijpelijk, maar ik raakte totaal van de kaart en was nog steeds van slag dat hij eerder niet reageerde. Ik maak me ook zorgen om hem, want hij is echt oververmoeid en moet ook nog terug. Het is ook niet duidelijk wanneer hij terugkomt en ik kan het ineens niet meer loslaten en rustig afwachten. Ik denk dat ik toch nog maar een keer ga bellen, ik wil nog even rustig praten voordat hij terugreist. Ik heb ook liever dat hij daar nog wat langer blijft en wat uitrust, en dan wat later thuiskomt, hoe graag ik hem ook wil zien.
Ik hoop maar dat ik een beetje rustig kan worden en niet te wanhopig ga doen, ik heb gisteren op allerlei manieren geprobeerd om contact met hem te krijgen, ook via andere mensen, maar ik had het even niet meer.
Het begint me gewoon op te breken, elkaar weinig zien en spreken en die hele reis van hem.
zondag 13 mei 2007 om 12:28
Je moet ook weer uitkijken Eva, dat je niet te afstandelijk wordt, maar aan de andere kant, als je je er niet overheen kunt zetten, dan zit het je misschien toch nog niet helemaal lekker.
Het gevaar bestaat alleen dat je in een soort vicieuze cirkel terechtkomt en als jij nu weer afstandelijker doet, dan denkt hij dat hij het nooit goed kan doen en hij begrijpt het niet, want jullie hadden het toch goedgemaakt?
Maar goed, zoiets kun je natuurlijk niet forceren.
Ik begrijp wat je bedoelt. Toch is het voor mij kennelijk goed geweest om niet te forceren, want na 1 of 2 dagen kon ik hem wel weer toelaten en voelde ik ook zelf weer de behoefte om te knuffelen.
Ik weet niet wat je vriend aan het doen is en waar, maar wat ik ervan begrijp ,zit hij nu in een ver land en is het daardoor moeilijk om te communiceren.
Jij maakt je zorgen om hem,je bent bang voor zijn gezondheid dat hij zoveel werkt en zich zoveel op de nek haalt dat hij er aan onder door gaat.. Dat is heel normaal en begrijpelijk. Als je om iemand geeft, wil je dat het goed met diegene gaat.
Ik maak me ook zorgen om mijn vriend. Hij eet slecht, slaapt weinig, werkt heel veel en staat onder grote druk. Ik ben bang dat hij ziek wordt of overspannen wordt.
Ik heb hem aangegeven dat ik me zorgen om hem maak, dat ik vind dat hij heel erg goed bezig is en ontzettend hard werkt, maar dat hij ook echt aan zichzelf moet denken: Goed eten, wat meer rust nemen, tijd maken voor sociale dingen en ontspanning. Dat ik snap dat hij iets moet opbouwen en het eng vind om zijn werk even los te laten voor iets anders, maar dat dat op de lange termijn toch echt beter is voor hem. Je kunt eenvoudigweg niet alleen maar werken. Je bent een mens, geen robot. Je hebt tijd nodig om op te laden en om te ontspannen. Uiteindelijk heeft dat ook een postief effect op je werk, omdat je uitgerust en (iets meer) ontspannen bent.
In het begin wilde mijn vriend hier niet zo aan. Hij zag het geloof ik als bemoeienis, maar ik heb toen ook duidelijk gezegd dat ik om hem geef, me zorgen om hem maak en wil dat het goed met hem gaat. Uiteindelijk is hij toen zelf ook wel in gaan zien dat hij niet alleen maar kan werken, maar ook rust en ontspanning nodig heeft. Dus dat hij nu inmiddels wel.
Hoe is dat bij jullie? Heb je het er met hem over gehad? Wat zegt hij dan?
Ik heb ook liever dat hij daar nog wat langer blijft en wat uitrust, en dan wat later thuiskomt, hoe graag ik hem ook wil zien. Dat vind ik heel goed en lief van je. Zo te lezen zou dat ook heel verstandig zijn voor hem. Het klinkt alsof hij maar doorgaat en doorgaat. Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat dat op een dag foutgaat..
Ik hoop maar dat ik een beetje rustig kan worden en niet te wanhopig ga doen, ik heb gisteren op allerlei manieren geprobeerd om contact met hem te krijgen, ook via andere mensen, maar ik had het even niet meer.
Het begint me gewoon op te breken, elkaar weinig zien en spreken en die hele reis van hem.
Heb je hem inmiddels al wat langer kunnen spreken? Begrijpt hij dat je ongerust bent of ziet hij dat als bemoeienis of betutteling en irriteert het hem?
Het komt op mij over alsof hij ontzettend druk is met zijn werk en met (het wegstoppen van?) zijn verdriet en daardoor erg met zichzelf en zijn eigen problemen bezig is. Alsof hij het niet meer kan opbrengen om zich in jou te verplaatsen, om te bedenken hoe het voor jou is. Mss heeft het niet met het niet kunnen opbrengen te maken, maar mss gaat hij zo op in zijn eigen dingen dat hij zich er niet eens bewust van is dat hij dat doet?
Het gevaar bestaat alleen dat je in een soort vicieuze cirkel terechtkomt en als jij nu weer afstandelijker doet, dan denkt hij dat hij het nooit goed kan doen en hij begrijpt het niet, want jullie hadden het toch goedgemaakt?
Maar goed, zoiets kun je natuurlijk niet forceren.
Ik begrijp wat je bedoelt. Toch is het voor mij kennelijk goed geweest om niet te forceren, want na 1 of 2 dagen kon ik hem wel weer toelaten en voelde ik ook zelf weer de behoefte om te knuffelen.
Ik weet niet wat je vriend aan het doen is en waar, maar wat ik ervan begrijp ,zit hij nu in een ver land en is het daardoor moeilijk om te communiceren.
Jij maakt je zorgen om hem,je bent bang voor zijn gezondheid dat hij zoveel werkt en zich zoveel op de nek haalt dat hij er aan onder door gaat.. Dat is heel normaal en begrijpelijk. Als je om iemand geeft, wil je dat het goed met diegene gaat.
Ik maak me ook zorgen om mijn vriend. Hij eet slecht, slaapt weinig, werkt heel veel en staat onder grote druk. Ik ben bang dat hij ziek wordt of overspannen wordt.
Ik heb hem aangegeven dat ik me zorgen om hem maak, dat ik vind dat hij heel erg goed bezig is en ontzettend hard werkt, maar dat hij ook echt aan zichzelf moet denken: Goed eten, wat meer rust nemen, tijd maken voor sociale dingen en ontspanning. Dat ik snap dat hij iets moet opbouwen en het eng vind om zijn werk even los te laten voor iets anders, maar dat dat op de lange termijn toch echt beter is voor hem. Je kunt eenvoudigweg niet alleen maar werken. Je bent een mens, geen robot. Je hebt tijd nodig om op te laden en om te ontspannen. Uiteindelijk heeft dat ook een postief effect op je werk, omdat je uitgerust en (iets meer) ontspannen bent.
In het begin wilde mijn vriend hier niet zo aan. Hij zag het geloof ik als bemoeienis, maar ik heb toen ook duidelijk gezegd dat ik om hem geef, me zorgen om hem maak en wil dat het goed met hem gaat. Uiteindelijk is hij toen zelf ook wel in gaan zien dat hij niet alleen maar kan werken, maar ook rust en ontspanning nodig heeft. Dus dat hij nu inmiddels wel.
Hoe is dat bij jullie? Heb je het er met hem over gehad? Wat zegt hij dan?
Ik heb ook liever dat hij daar nog wat langer blijft en wat uitrust, en dan wat later thuiskomt, hoe graag ik hem ook wil zien. Dat vind ik heel goed en lief van je. Zo te lezen zou dat ook heel verstandig zijn voor hem. Het klinkt alsof hij maar doorgaat en doorgaat. Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat dat op een dag foutgaat..
Ik hoop maar dat ik een beetje rustig kan worden en niet te wanhopig ga doen, ik heb gisteren op allerlei manieren geprobeerd om contact met hem te krijgen, ook via andere mensen, maar ik had het even niet meer.
Het begint me gewoon op te breken, elkaar weinig zien en spreken en die hele reis van hem.
Heb je hem inmiddels al wat langer kunnen spreken? Begrijpt hij dat je ongerust bent of ziet hij dat als bemoeienis of betutteling en irriteert het hem?
Het komt op mij over alsof hij ontzettend druk is met zijn werk en met (het wegstoppen van?) zijn verdriet en daardoor erg met zichzelf en zijn eigen problemen bezig is. Alsof hij het niet meer kan opbrengen om zich in jou te verplaatsen, om te bedenken hoe het voor jou is. Mss heeft het niet met het niet kunnen opbrengen te maken, maar mss gaat hij zo op in zijn eigen dingen dat hij zich er niet eens bewust van is dat hij dat doet?
