te hoge verwachtingen van een relatie?

Fijn dat je het toch na een paar dagen weer los hebt kunnen laten Eva en dat je vriend uiteindelijk toch is gaan inzien dat hij niet alleen maar kan werken. Hoe is het nu tussen jullie, voel je je wat beter over de relatie? Heb je het gevoel dat dingen uitgesproken zijn?



Wij hebben inmiddels ook kunnen praten en het is me toch wel duidelijk geworden dat veel dingen op dit moment niet te veranderen zijn. Het samen slapen is en blijft een probleem en ik denk dat ik me er bij neer moet leggen dat ik wat vaker naar mijn eigen huis ga en we niet meerdere dagen onafgebroken bij elkaar kunnen zijn.

Hierdoor voel ik me in zijn huis ook minder thuis en heb eerder het gevoel dat ik weg wil. Mede ook doordat hij aangeeft het benauwd te hebben als ik er ben of het gevoel te hebben niet helemaal zijn gang te kunnen gaan. Hoe jammer het ook is, maar ik krijg ook steeds meer het gevoel dat ik me alleen en met anderen meer op mijn gemak voel dan bij hem. Ik heb steeds het gevoel dat ik iets fout doe, al weet ik dat het niet zo is, maar dat ik in elk geval moeite heb me aan zijn 'wensen' aan te passen en me er bij neer te leggen en dat hij dat weer vervelend vindt.



Ik heb het gevoel dat ik hem nog wat meer los moet laten, hij is met allerlei projecten bezig, dingen die hij wil gaan doen en het betekent toch dat ik daar niet zo'n rol in speel. We zullen elkaar wel regelmatig zien, maar ook minder bij elkaar zijn denk ik. Ik weet het niet. Misschien maak ik het ook allemaal wel te ingewikkeld, zoals hij vindt.

Ik krijg zelf ook steeds meer het gevoel dat ik niet meer bij hem wil zijn als hij bezig is, ik voel me dan niet meer zo thuis en kan in mijn eigen huis mijn eigen dingen doen.



Het is ook moeilijk wat hem is overkomen, ik wil het ook niet nog moeilijker voor hem maken, vind het ook wel goed dat hij dingen voor zichzelf weer wil opbouwen. Ik denk dat ik me maar wat terugtrek en het initiatief wat meer bij hem laat, dan weet ik zeker dat hij me ook echt graag wil zien. Het alleen zijn vind ik op zich niet zo erg, ga ik me maar wat meer op mijn eigen dingen richten.

Ik heb overigens wel alles kunnen uitspreken en ook over het financiele gedoe. Maar zien hoe het nu verder gaat.

..

Weer even helemaal bijgelezen. Het blijven wel lastige situaties zeg. Ik herken het wel, als hij druk is, dan wil hij niet teveel "gezeur" aan zijn hoofd. Terwijl je alleen wil praten over de situatie. Inmiddels heb ik dat praten wel geleerd, en alleen dat heeft al veel verbeterd. Het verbeterd de sitatie niet, maar wel de sfeer en het neemt de twijfels weg. Ik lees wel dat jullie een manier proberen te zoeken, om met de situatie om te gaan. Dapper, maar wel lastig.

Hoi Eva, naar voor je, dat het nu over is, maar het is de enige kans om echt gelukkig te worden!



Het rare is dat ik sinds het uit is, helemaal niet meer heb hoeven huilen. Ik denk dat ik de afgelopen weken/maanden genoeg tranen om hem en de relatie heb gelaten.



Ja, dat herken ik, ik had tijdens mijn eerste huwelijk al zoveel verdriet gehad dat ik na mijn scheiding geen traan meer gelaten heb.

En natuurlijk krijg jij een relatie met een man die je wel de warmte geeft die je graag wil!

*;

Hallo Eva,



ik heb vanaf het begin dit onderwerp gevolgd, maar nog nooit gereageerd, omdat ik zelf in zo'n situatie zat als jij. Ook ik zat in een relatie met iemand die mij helemaal niet kon geven wat ik nodig had. Ja, soms kreeg ik een 'graankorrel', b.v. in de vorm van één lief sms'je, en daar 'moest' ik dan weer dagen tevreden mee zijn, want meer kwam er niet. Hij liet ook nooit merken dat hij blij met me was, en al helemaal niet in groepen. Hij was zelden tot nooit echt spontaan in het uiten van zijn gevoelens naar mij toe en daar werd ik verschrikkelijk onzeker van. Ik kon ook totaal niet meer mezelf zijn.

Ik voelde een enorme onrust, maar toch liep ik te vechten die onrustgevoelens, ik liep steeds maar te hopen dat mijn vriend zou veranderen, maar dat gebeurde (natuurlijk) niet.

We hebben er een punt achter gezet, maar echt opgelucht voel ik me nog niet, want ik mis hem ondanks alles toch heel erg. Ik heb mijn ratio in deze beslissing echt voorrang gegeven en ik ga er vanuit dat mijn gevoel dan wel zal volgen.

Sterkte!

Eva, een hele dikke knuffel *;voor nu of voor als je hem later nodig hebt. Je hebt gevochten als een leeuw voor je relatie, dus daar mag je best trots op zijn. En daar zit ook een positieve kant aan, want je weet dat je er alles aan gedaan hebt, maar het is niet gelukt. Dus hoe moeilijk het ook is je kunt het dan wel helemaal afsluiten.



Je vind jezelf niet perfect, maar ik denk dat je een kanjer bent. En geen enkele man zit op een perfecte vrouw te wachten, want dan moet je zelf ook zo perfect zijn, en dat is veel te vermoeiend. :D Ondanks de moeilijke tijden, heb je je van de beste kant laten zien. En ik ben ervan overtuigd dat je dat ook uit zult stralen naar een volgende relatie, en met een beetje geluk en goed zoeken, loop je wel tegen die kanjer aan.



Sorry, dat het de laatste tijd even duurde voor de reaktie, maar ik had wat internet problemen.

Hoi Eva, wat rot dat je relatie over is, hoewel ik begrijp dat je er vooral opgelucht over bent en je nog steeds rustig voelt. Hoe is het nu? Het kan best zijn dat de emoties later nog wel komen, je zult hem neem ik aan ook wel missen, of had je het zo gehad dat je niets meer voor hem voelde? Heeft hij de relatie verbroken of jij of zijn jullie samen tot die conclusie gekomen?



Goed van je zeg dat je direct vanalles onderneemt en ook alleen op vakantie gaat om dingen voor jezelf op een rijtje te zetten en nieuwe mensen te ontmoeten.

Fijn ook om iets van je te lezen, ik zat de laatste paar dagen al te denken om het topic weer eens op te zoeken en te vragen hoe het met je gaat, maar het was er bij gebleven en nu zag ik dat je zelf weer geschreven had.



Met mij gaat het wel redelijk, het wisselt. Als ik jouw verhaal lees heb ik toch het gevoel dat ik er niet aan moet denken dat het uit zou gaan. Maar ik slinger ook van het ene naar het andere gevoel. De relatie met mijn vriend is nogal intensief, hij is ontzettend extravert en direct en flapt er gewoon alles uit wat hem bezighoudt. Ik heb veel meer de neiging om een blad voor de mond te nemen en probeer tactvoller te zijn.

We hebben een discussie gehad over de vakantie, omdat bepaalde dingen hem ineens aanvlogen (had te maken met mijn kids), maar nu ziet hij het geloof ik wel weer zitten. We zullen elkaar wel veel ruimte moeten geven en niet wekenlang op elkaars lip moeten zitten. We gaan sowieso met aparte vervoermiddelen.



Verder heeft hij het nog steeds ontzettend druk en hoewel hij steeds zegt 'dan en dan krijg ik het rustiger' blijkt dat uiteindelijk niet echt zo te zijn. We hebben wel tijd voor elkaar genomen en dat voelde ook goed, maar helaas ook weer een ruzie gehad doordat hij wat later naar bed kwam (het was al heel laat en we zouden naar bed, ging hij ineens nog iets voor zijn werk doen). Ik was al in slaap gevallen en werd wakker en was een beetje geirriteerd waar hij nou bleef en of dat nou allemaal nodig was zo laat en toen was het hek van de dam en werd hij erg kwaad.

Hij voelt zich dan gecontroleerd en vindt dat hij zelf moet weten wat hij doet, hij zei ook dat hij het gevoel kreeg dat hij stikte als ik zo deed. En dat allemaal doordat ik even geirriteerd was doordat ik wakker werd gemaakt. Ik vind verder dat we elkaar heel vrij laten, hij is de laatste weekenden steeds bezig geweest met werk en een bezoek aan een vriend, en daar heb ik totaal niet moeilijk over gedaan. Maar hij voelt dan blijkbaar toch een soort druk.



Het verwart me ook, want ik heb juist het gevoel dat ik hem enorm vrij laat en helemaal niet moeilijk doe en als ik dat dan een keertje wel doe is het meteen mis en voelt hij zich verstikt. Dat is ook wel de reden waarom hij veel op zichzelf wil zijn en we vaak apart slapen.



Nou ja, we hebben het wel weer bijgelegd en zijn nu weer lief tegen elkaar, maar hij ging best wel tekeer, heeft ook het gevoel dat ik niet achter hem sta.

Misschien is het toch wel het bekende man/vrouw probleem van de man die hard z'n best doet voor het gezin door te werken en de vrouw die gewoon leuke dingen wil doen.

Maar ik heb juist het gevoel dat ik wel heel erg achter hem sta, begripvol ben en het belangrijk vind dat ieder kan doen wat hij wil op het gebied van sociale contacten en hobbies.

Eva, hoe gaat het nu met je? Ben je nog steeds opgelucht dat het uit is, of voel je je ook verdrietig?

Eva, leuk dat je reageert, als ik het zo lees is dit zeker de juiste beslissing. Het is logisch dat je hem en het samenzijn ook mist, maar dat kun je ook weer met iemand anders krijgen en je geniet in elk geval van het kunnen doen wat je wilt en hoeft niet meer bezig te zijn met de relatie.



Wat vond hij ervan dat de relatie over was, of weet je dat niet? Toch wel vreemd dat jullie elkaar zo weinig zagen en dat jullie hadden afgesproken dat je samen naar een bepaalde plek zouden gaan tijdens de relatie en dat hij dat nu ineens met zijn ex gaat doen. Zou het kunnen zijn dat hij toch nog meer voor haar voelt, is het al lang uit tussen hen?



Zoals ik schreef voelt het bij mij niet alsof ik het uit zou willen maken, het gaat in die zin een stuk beter. Wij zien elkaar ook best veel, zo'n 3 à 4 avonden in de week en ook nog 1 à 2 dagen per 2 weken in het weekend. Ik heb ook niet het gevoel dat hij meer met andere mensen afspreekt dan met mij en hij doet echt moeite voor mij en onze relatie. Het zijn bij ons ook vooral de omstandigheden die het moeilijk maken.



Ik heb/had het er moeilijk mee dat onze samenwoon plannen niet doorgaan en dat het misschien nog wel 10 jaar kan duren voordat we samen kunnen wonen. Maar ik zie het zelf ook niet zitten om met mijn kids bij hem te wonen, ik kan nu alles op mijn eigen manier doen en heb er eigenlijk ook geen zin in dat hij zich dan overal mee zou gaan bemoeien. Hij is ook nogal eigenwijs en vindt vaak dat zijn manier de beste manier is en dat hij altijd gelijk heeft, dus dan is het ook wel fijn om mijn eigen 'domein' te hebben waar ik bepaal hoe de dingen gaan.



Overigens doet hij dat bemoeien niet op een vervelende of negatieve manier, en ik leer er ook steeds beter mee omgaan en kan beter een weerwoord geven of blijf het gewoon wel op mijn eigen manier doen (en soms heeft hij ook wel eens gelijk, haha, ik ben zelf ook best eigenwijs).



Ik blijf dus voorlopig die 2 levens houden (leven met mijn kids in mijn eigen huis en leven met hem in zijn huis als ik de kids niet heb) en dat zal ik moeten accepteren, want ik wil hem ook niet kwijt en ik denk dat ik dit met elke nieuwe relatie wel had gehad, ik zou ook niet graag een vriend hebben met jongere kinderen die ik dan weer voor een deel zou moeten helpen opvoeden, en ik hou van mijn vriend en wil hem niet kwijt.



ik had best een huis willen kopen, ik zit nu nogal dicht op de buren enzo, maar alleen zie ik dat (nog) niet zo zitten, wie weet als de kids wat groter zijn.

eva jouw verhaal is mijn verhaal...(je kent mijn topic wel)  maar wat nu als hij je terug wil .....dilemma

sorry ,want dat is namelijk bij mij het geval...het is allemaal zo dubbel..wat te doen

hey eva..nou ik kan niet voor jou spreken maar als jij het fijner om af en toe contact te houden met je ex om zo dingen uit te spreken ,dan moet je dat gewoon doen hoor.dat heb ik ook gedaan.we hebben wel ff 5dagen helemaal geen contact gehad maar dat was ook niet wat..het is nu een maand uit en we hebben dus wel contact ,en we hebben ook een paar keer afgesproken.dat was wel raar hoor.maar toch ook wel weer fijn.

maar op dit moment gaat het weer raar.de ene keer doet ie kortaf enzo,en de ene keer zegt ie dat hij me mist en gek word als hij aan me denkt blablba..

ik heb tegen hem gezegt dat ik ook gevoel heb en dat hij niet alles zomaar kanzeggen tegen mij.ik heb ook gevoel hoor.

ik geniet nu erg van mijn vrijgezelle leven maar aan de andere kantmist ik de dingen met hem ook erg,want we hadden het ook erg leuk samen..maar ik weet gewoon niet op het op dit moment gaat werken tussen ons.... en hoe is het bij jou gegaan dan?en  belangrijker hoe gaat het nu met je? sterkte en liefs

Eva wat fijn dat het nu zoveel beter met je gaat en dat je dat ook uitstraalt, deze relatie was echt niet goed voor je, dat blijkt wel. Het is echt niet vol te houden om steeds te investeren en er weinig voor terug te krijgen, ik probeer daar ook nog steeds een balans in te krijgen/houden.

Denk je dat jouw afhankelijke houding, het afwachtende een wisselwerking is geweest, doordat hij zo weinig tijd voor je vrij kon maken? Wilde je daar rekening mee houden, zodat als hij wel kon, je ook beschikbaar was? Of was het meer zo dat je minder zin had om dingen te doen, omdat je het liever met hem samen deed?

Ik denk niet dat het goed is om die boosheid weg te stoppen, ik vind het juist een hele normale reactie, je hebt toch geinvesteerd in iets en hoewel je er veel van geleerd hebt heb je er toch niet uit gekregen wat je graag had willen hebben. Daar mag je best boos om zijn. Hoef je nog niet eens zozeer boos op de persoon zelf te zijn, maar gewoon op de situatie en omdat je het gewoon graag anders had gezien.



Ik herken die boosheid wel, ik ben nu dus bezig om ermee in het reine te komen dat we niet gaan samenwonen en dat ik niet iets op kan bouwen (koophuis etc.) samen met mijn vriend. Ik ben niet boos op hem, want ik sta wel achter deze beslissing, ik weet dat we het zo beter hebben dan wanneer we met het hele spul in één huis gaan wonen, maar toch kan ik boos en gefrustreerd raken, want ik had het ook graag anders gewild en mijn wens van weer een gezinnetje vormen moet ik opzij zetten.

Aangezien we allebei nogal eigenwijs zijn, denk ik dat het ook wel goed is dat ieder zijn eigen huis heeft waar de ander zich zo weinig mogelijk mee bemoeit. Mijn vriend woont ook al heel lang in dat huis en het is voor hem echt zijn huis, dus als ik daar bijin zou trekken zou dat niet zomaar anders gaan voelen voor hem. Zoals ik al eerder schreef is hij iemand die precies weet hoe hij dingen wil en hij kan het dan niet zo goed hebben dat iemand anders dat eventueel anders zou willen of het tegen zou willen houden.



Wat mij opvalt is dat als we het hebben over samenwonen of samen iets doen, dat bij hem vooral het financiële aspect zwaar meeweegt. Hij vindt het bijv. jammer van het niet kunnen samenwonen, omdat we steeds geld 'weggooien' elke maand en ook met andere dingen merk ik dat hij vooral samen iets wil doen, omdat ik dan ook financieel kan bijdragen (bijv. een plan dat te maken heeft met vakantie). Misschien vat ik het verkeerd op, maar het voelt helemaal niet alsof hij er ook gevoelsmatig moeite mee heeft dat we niet bij elkaar kunnen zijn, het lijkt alsof hij in principe de dingen het liefst alleen doet/bepaalt, zoals met zijn huis bijvoorbeeld. Ik voel wel in andere dingen dat hij gek op me is en moeite voor me wil doen hoor, dus ik zie dat niet als een gebrek aan liefde voor mij, maar soms steekt het als hij daar zo de nadruk op legt.

Het zal er ook wel mee te maken hebben dat hij moeite heeft zijn inkomen bij elkaar te krijgen en dan is het logischer dat daar de nadruk op ligt, denk ik. Tegen andere mensen doet hij dat ook wel, bijv. als hij een feestje geeft gaat hij rustig roepen dat het eten hem allemaal zoveel geld heeft gekost, hij is erg eerlijk en direct, daar heb ik wel aan moeten wennen en nog steeds.

Maar je hebt gelijk, hij gaat wel echt voor me, hij is er altijd wel mee bezig wanneer we elkaar weer zien, doet daar zijn best voor en hoewel hij dan even in paniek raakt vanwege die vakantie, wil hij er toch wel mee doorgaan.



We gaan overigens wel met z'n allen, maar zullen elkaar heel veel ruimte geven. Ik wil dus niet dat hij halverwege besluit om toch alleen te willen gaan en mij ergens alleen achterlaat, dat zie ik echt niet zitten en dat heb ik hem ook gezegd. Wel gaan we met aparte vervoermiddelen, dan heb ik in elk geval het gevoel dat ik ook vrij ben om met mijn kinderen een dag erop uit te gaan met mijn eigen vervoermiddel.

Ik betaal wel iets meer, maar aan de andere kant is hij veel tijd kwijt om de vakantie voor te bereiden en alles technisch in orde te krijgen (we hebben een gezamelijk 'kampeermiddel'), dus dat vind ik dan ook wel prima. Dus de extra kosten doordat ik met mijn eigen auto meega betaal ik zelf, de rest delen we.



Ik heb wel het gevoel dat als ik hem de ruimte geef en niet ga lopen drammen dat hij me juist meer tegemoet komt en ook meer wil delen en inderdaad hebben we ook wel een sterke band en is er veel intimiteit, dat zit hem dan in samen films kijken, knuffelen etc.

Ik merk wel dat het knuffelen minder wordt als hij zich niet goed voelt en daar kan ik dan weer door van slag raken, vooral ook als we niet samen slapen, dan ga ik dat echt missen, maar ook dat kan ik met hem bespreken en daar wil hij mij ook in tegemoet komen. Het voelt dus inderdaad wel positief.

Poeh, ik ben weer even heel angstig, ik begrijp ook niet waarom ik dan ineens zo bang ben en waarvoor.

Het probleem is dat ik alles begrijp, de ruimte die mijn vriend nodig heeft en de tijd die hij alleen wil doorbrengen met zijn kind. Maar toch steekt dan die angst de kop op en ik weet ook niet hoe ik dat kan veranderen.

Hij doet wel zijn best mij tegemoet te komen, knuffelt wat meer en maakt tijd voor me. Maar hij krijgt het nu nog drukker en ik raak in paniek. Ben ook bang dat het in de vakantie allemaal misgaat en hij me ergens alleen achter laat, alleen met zijn kind verder wil en ik me daar rot onder voel.

Ik voel me zo ontzettend snel afgewezen, gek word ik ervan, gevoel en verstand zijn totaal niet met elkaar in evenwicht.



Is toch absurd dat ik in paniek raak omdat hij het druk heeft en misschien wat minder tijd voor me heeft de komende weken? Alsof het betekent dat hij niet (genoeg) van me houdt ofzo, ik weet niet waarom ik dat zo voel, want het slaat helemaal nergens op. Maar ik ben dus zo bang, bijv. doordat ik niet weet of ik hem zie. Het angstgevoel gaat over als ik hem vanavond weer zou zien, echt rottig om me zo te voelen, nu heb ik ook niet bijster goed geslapen, dat maakt dat ik me ook wat labieler voel. Dat samen slapen werkt gewoon echt niet, zeker niet door de week. Ik kan het soms zo goed voor elkaar hebben allemaal, dan voel ik me zo sterk en onafhankelijk. Maar het kan ook zomaar weer omdraaien.



Jammer dat het gesprek met je ex-vriend je niet verder heeft gebracht, maar het maakt inderdaad wel weer een hoop duidelijk. Het lijkt me ook goed voor je om nu tijd voor jezelf te nemen en op een rijtje te zetten wat je wilt in een relatie en wat je hebt geleerd uit je vorige relatie (hoe je het niet wilt). Die leegte zal er nog wel even zijn, maar je hebt ook tijd nodig om hem en jullie relatie los te laten.