Relaties
alle pijlers
te hoge verwachtingen van een relatie?
zondag 22 april 2007 om 00:57
ik weet eigenlijk niet eens waarom ik hier nu een berichtje schrijf, moet echt mn ei kwijt denk ik..
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
Ik heb al langere tijd twijfels over mijn relatie (van een jaar). Ik weet alleen niet in hoeverre dit komt doordat ik wellicht te hoge eisen stel, te hoge verwachtingen heb, mss te negatief denk of in hoeverre ik wel iets redelijks verwacht, maar hij dat niet in zich heeft en dus niet de juiste persoon voor mij is.
We delen dezelfde muzieksmaak, kunnen met elkaar lachen, gek doen met elkaar, houden van wandelen en de natuur (hmm zo klinkt het een beetje gezapig :-) ) houden van reizen, geinteresseerd in spiritualiteit, zitten (zaten?) op dezelfde golflengte. Qua seks voel(d)en we elkaar goed aan en staan we open voor dezelfde dingen.
Wat ik echter heel erg mis is dat hij zijn best voor me doet. Nou weet ik wel dat de meeste mannen niet echt attent zijn met cadeautjes (daar gaat het ook niet echt om), maar attent zijn is ook dingen onthouden ( bijv. dat drankje wat jij zo lekker vind en dat dan in huis halen als je langskomt of onthouden dat je een gesprek had op je werk waar je tegenop zag en daar dan naar vragen) Je best doen houdt voor mij ook in dat je allebei je best doet om het leuk en spannend te houden. Om elkaar te blijven verrassen en geinteresseerd te zijn in elkaar en met elkaar te blijven praten, zodat je weet waar de ander zich mee bezig houdt.
Waar ik vooral erg verdrietig van word is dat hij me nauwelijks knuffelt, zoent of aanhaalt. Als ik erom vraag (wat toch minder is als een spontane knuffel) doet hij het wel, maar het lijkt dan net alsof hij er niet bij is met zn hoofd (en hart?) en zo snel mogelijk weer ' klaar' wil zijn. Dat geeft me het gevoel alsof ik een verplichting ben ofzo, terwijl dat niet zo zou moeten zijn bij iemand die je lief vind. (of denk ik nu teveel vanuit mezelf?)
Ook qua seks komt het initiatief meestal van mijn kant, maar het draait er dan op uit dat hij vnl aan bod komt. Mijn behoeftes in bed aangeven werkt ook niet echt. Hij doet het wel, maar daar neemt hij ook niet echt de tijd voor en daarna is het meteen 'zijn beurt'. Terwijl ik hem wel vaak uitgebreid verwen. Hierdoor heb ik niet echt meer zin in seks met hem. Ik kom niet aan mijn trekken en ben vervolgens de hele tijd met hem bezig. Dat zorgt bij mij voor nogal wat frustratie en onvrede.
Wat ik heel erg mis is het gevoel dat hij blij met me is en trots op me is, dat hij me de mooiste, de liefste en de lekkerste vind.
Nou weet ik dat dit geen hele hoge eis is, omdat ik dit bij sommige vorige vriendjes wel duidelijk merkte en zag in hun ogen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik heel bijzonder voor ze was. Dat was zo'n fijn gevoel! Die ' relaties' duurden echter nooit langer dan 3 maanden, dit is de eerste jongen van wie ik hou en met wie een jaar een relatie heb. Er is dus ook een heleboel wat wel goed zit tussen ons...of niet?
Ik weet het gewoon niet meer. Ik word maar heen en weer geslingerd tussen mijn gedachten. Twijfel al lange tijd. Maar ben bang dat als ik het uitmaak ik spijt krijg. Maar op deze manier verder word ik ook niet gelukkig. Sterker nog, voel me vaak zo alleen als we samen zijn. Hij naast me in bed, maar voor mijn gevoel mijlenver weg. Ik word daar zo intens verdrietig van. Ik kan niet tegen dat afstandelijke...
Het is uiteindelijk een heel lang verhaal geworden. Mss dat iemand zin heeft gehad om dit helemaal uit te lezen en ook nog iets nuttigs hierover te melden heeft.. :-)
Waarschijnlijk heb je als advies om met hem te gaan praten, maar dat werkt alleen maar averechts. Hij begrijpt me niet, zegt dat ik hem dingen verwijt (terwijl ik echt probeer om dingen bij mezelf te houden) en is het gepraat over de relatie beu. Gevolg is nu dat ik maar mn mond hou, terwijl mijn onvrede groeit en zich dat uiteindelijk toch een weg (door uiting van kwaadheid, frustratie en onvrede) naar buiten baant.
Als ik niet met hem kan praten, hoe kan het dan ooit goed komen?
Ik probeer positiever te kijken, te relativeren en losser te zijn, maar soms voel ik me rot en zou ik toch zo graag willen dat hij me spontaan lekker uitgebreid knuffelt en me laat zien en merken dat hij om me geeft.
Of vraag ik nu teveel?
zaterdag 5 mei 2007 om 13:46
Hi,
Eva schreef:
Het lastige is...wat ligt aan mij...wat ligt aan hem?
Hier wil ik even op reageren....
Ik denk dat het belangrijk is dat je NIET in deze termen gaat denken en praten met elkaar. Dan ga je een schuldvraag zoeken.....en er is niemand schuldig, want iedereen is zoals hij/zij is en heeft daar ook het volste recht op.
Als het alleen goed kan gaan tussen jullie als jij (of hij!!) zich op een krampachtige manier aanpast aan de ander.....dan passen jullie misschien gewoon niet zo goed bij elkaar.....en dat is jammer en vervelend om te ontdekken. (áls dat zo is....maar daar kunnen jullie alleen voor JEZELF over beslissen)
Sterkte!
Grtz.
D.
Eva schreef:
Het lastige is...wat ligt aan mij...wat ligt aan hem?
Hier wil ik even op reageren....
Ik denk dat het belangrijk is dat je NIET in deze termen gaat denken en praten met elkaar. Dan ga je een schuldvraag zoeken.....en er is niemand schuldig, want iedereen is zoals hij/zij is en heeft daar ook het volste recht op.
Als het alleen goed kan gaan tussen jullie als jij (of hij!!) zich op een krampachtige manier aanpast aan de ander.....dan passen jullie misschien gewoon niet zo goed bij elkaar.....en dat is jammer en vervelend om te ontdekken. (áls dat zo is....maar daar kunnen jullie alleen voor JEZELF over beslissen)
Sterkte!
Grtz.
D.
zaterdag 5 mei 2007 om 15:09
Eva, ik ga zo met kids naar het festival. Ben het ook met Jufdoortje eens, als je door je te uiten alleen nog maar ruzie hebt en hij hierin zijn eigen aandeel niet erkent, dan zou het kunnen zijn dat jullie niet bij elkaar passen (of dat hij niet genoeg wil investeren in een relatie, hier zal hij dan altijd tegenaan blijven lopen). Je hoeft natuurlijk niet nu overal tegenaan te gaan schoppen of op alle slakken zout te leggen, maar dingen die je dwars zitten moet je kunnen uiten.
Je zou hem ook nog kunnen vragen waarom hij boos wordt, of hij kan uitleggen waarom hij niet op een andere manier kan reageren.
Je zou hem ook nog kunnen vragen waarom hij boos wordt, of hij kan uitleggen waarom hij niet op een andere manier kan reageren.
zaterdag 5 mei 2007 om 17:05
lieve eva.als je je niet kunt uiten in een relatie word het heel erg moeilijk.ik spreek uit ervaring.ik kropte niet alles op.(verre van) maar ik praatte er normaal over wat er dwars zat en wat ik allemaal niet leuk vond.en ik kreeg gewoon geen tot weinig reactie terug .echt alsof je tegen een muur praat.of hij werdt geerriteert zodat ik weer met een rot gevoel zat..mijn enige advies is..als je het echt zat bent als je echt niet meer kan als je echt geen engergiemeer hebt ,dan weet je diep van binnen wel wat je moet doen.veel succes en veel liefs.xx
zaterdag 5 mei 2007 om 22:06
shit, had weer onwijs veel getypt en het was opeens weg! Balen! Nou nog maar een keer dan
Eva schreef:
Het lastige is...wat ligt aan mij...wat ligt aan hem?
Wil geen schuldige aanwijzen. Bedoel hiermee: in hoeverre beinloedt mijn gedrag en doen en laten hem? In hoeverre heeft de manier waarop ik hem benader invloed op hoe hij vervolgens weer op mij reageert?
Lastig om daar een balans in te vinden. Cijfer ik mezelf niet weg, geef ik mijn grenzen wel aan, leg ik niet teveel bij mezelf? of zou ik juist wat meer moeten relativeren en niet zo bezig met hem moeten zijn?
Als het alleen goed kan gaan tussen jullie als jij (of hij!!) zich op een krampachtige manier aanpast aan de ander.....dan passen jullie misschien gewoon niet zo goed bij elkaar.....en dat is jammer en vervelend om te ontdekken
Heb ik ook al vaak gedacht.
Heb nu het idee dat ik vooral degene ben die me aanpas. Ik moet hem maar nemen zoals hij is (eigenlijk wel een goede houding..zou ik ook ns moeten proberen..) terwijl dat andersom voor mij niet het gevoel is. Ik moet immers positiever zijn?
Ik moet begrijpen dat hij druk is, stress heeft etd. Andersom is er weinig begrip voor het feit dat ik niet altijd lekker in mn vel zit maar wel onwijs mn best aan het doen ben om mezelf verder te ontwikkelen en te groeien. Ik merk dat ik steeds minder op kan brengen om alles maar te begrijpen, flexibel te zijn, enthousiast, positief en geinteresseerd te zijn. Dat komt omdat het voor mijn gevoel eenrichtingsverkeer is. Dan wordt het moeilijk om die energie te blijven opbrengen. Juist omdat je zo weinig terugkrijgt.
als je je niet kunt uiten in een relatie word het heel erg moeilijk.ik spreek uit ervaring.ik kropte niet alles op.(verre van) maar ik praatte er normaal over wat er dwars zat en wat ik allemaal niet leuk vond.en ik kreeg gewoon geen tot weinig reactie terug .echt alsof je tegen een muur praat.of hij werdt geerriteert zodat ik weer met een rot gevoel zat..
Mijn vriend raakt voornamelijk geirriteerd. Lijkt idd alsof hij snel op de kast zit, zich aangevallen voelt en absoluut niet tegen kritiek kan. Ik kan van mezelf met zekerheid zeggen dat ik dit soort dingen (inmiddels) zonder verwijten en rustig breng. Ik wil het er even over kunnen hebben en dan is het wat mij betreft klaar, maar dat kan niet. Het wordt een drama, juist omdat hij er zich zo tegen verzet en moeilijk begint te doen. Hij brengt het alsof ik weer moeilijk loop te doen, terwijl ik alleen maar iets wil aangeven. Net zoals je dat in relaties met andere mensen doe. Vind het ook fijn als mensen dit bij mij doen. Dan kan ik het uitleggen, excuses aanbieden en is de lucht weer geklaard.
Hoe zit dat met jullie relaties?kunnen jullie wel met elkaar praten? Ik begin bijna te denken dat alle mannen zo zijn zoals die van mij.
Wat het frappante is dat hij met ex en met vrienden wel kan praten, ook over ons! Ik vind het dus echt niet kunnen dat hij met zijn ex over onze 'relatieproblemen' heeft (want dat liet hij zich een keer ontglippen)! Te meer daar zij hem tot een jaar terug (weet niet hoe dat nu zit) nog terug wilde. Hij kan dus wel praten, maar kennelijk niet met mij. Waarom zou je met je vriendin over je relatie praten als dat ook met je ex kan? :) Tsja, ik maak er maar n grapje van.. zucht
Hij is ook heel tegenstrijdig. Heeft het druk, druk, druk en dikke stress, Vervolgens spreek ik hem van de week en blijkt hij met zijn ex te hebben afgesproken. Als ik vraag: He? je had het toch zo druk? Dan reageert hij geergerd dat een mens toch ook een keer moet ontspannen. Bel ik hem een andere keer en is hij om 22.00 uur nog steeds aan het werk en vraag ik verbaasd: huh nu nog? Dan is het (geirriteerd) ja hallo, weet je hoeveel ik nog moet doen?!
Hij geeft mij daarbij het gevoel dat ik dom ben omdat ik niet snap dat hij zoveel werk heeft (ja jeetje, het ene moment is hij druk en moet hij werken het andere moment is hij nog steeds druk 'maar ja, je kunt toch niet altijd werken?')
Hij zegt sorry, ja ja je hebt gelijk en doet het vervolgens een tijdje later weer. En ook vaak in bijzijn van anderen (echt genant en denigrerend)
Heb met vriendin gesproken en die vind dat ik voor mezelf moet kiezen en beter alleen kan zijn, dan alleen voelen terwijl je met zn tweeen bent.
Jeetje wat een omwenteling opeens weer. Terwijl ik het vorige week allemaal zo zag zitten. Mss is het van de week weer allemaal goed, maar ik word er gewoon zo moe van. Elke keer gebeurt dit weer, gaat het n tijdje goed en vervolgens gebeurt er weer zoiets.
Ik zag vandaag dat dit al ruim een half jaar zo gaat.
Heb ik te hoge verwachtingen? Ben ik te veeleisend?
Ik verwacht eigenlijk in een relatie: liefde, interesse, betrokkenheid, begrip, interesse, geborgenheid, waardering, praten, intimiteit, moeite voor elkaar doen (in alle opzichten), bevestiging, jezelf kunnen zijn,aantrekkingskracht, humor, balans in tijd samen, apart en met vrienden, deel uitmaken van elkaars leven.
Het is best een lange lijst... wat is jullie mening? Is dit mogelijk binnen een relatie. Wie heeft zo'n relatie? Ik moet er wel bij zeggen dat dit mijn ideale lijstje is. Weet niet goed (meer) of dit realistisch is..
poeh poeh.. lastig hoor.
Sunshine, hoe was jouw bevrijdingsdag? Hoe en met wie heb je hem uiteindelijk doorgebracht?
Hotstuff, hoe is het met jou? Las in je topic dat het wel ok gaat? Voel je je sterk nu je het hebt uitgemaakt?
Eva schreef:
Het lastige is...wat ligt aan mij...wat ligt aan hem?
Wil geen schuldige aanwijzen. Bedoel hiermee: in hoeverre beinloedt mijn gedrag en doen en laten hem? In hoeverre heeft de manier waarop ik hem benader invloed op hoe hij vervolgens weer op mij reageert?
Lastig om daar een balans in te vinden. Cijfer ik mezelf niet weg, geef ik mijn grenzen wel aan, leg ik niet teveel bij mezelf? of zou ik juist wat meer moeten relativeren en niet zo bezig met hem moeten zijn?
Als het alleen goed kan gaan tussen jullie als jij (of hij!!) zich op een krampachtige manier aanpast aan de ander.....dan passen jullie misschien gewoon niet zo goed bij elkaar.....en dat is jammer en vervelend om te ontdekken
Heb ik ook al vaak gedacht.
Heb nu het idee dat ik vooral degene ben die me aanpas. Ik moet hem maar nemen zoals hij is (eigenlijk wel een goede houding..zou ik ook ns moeten proberen..) terwijl dat andersom voor mij niet het gevoel is. Ik moet immers positiever zijn?
Ik moet begrijpen dat hij druk is, stress heeft etd. Andersom is er weinig begrip voor het feit dat ik niet altijd lekker in mn vel zit maar wel onwijs mn best aan het doen ben om mezelf verder te ontwikkelen en te groeien. Ik merk dat ik steeds minder op kan brengen om alles maar te begrijpen, flexibel te zijn, enthousiast, positief en geinteresseerd te zijn. Dat komt omdat het voor mijn gevoel eenrichtingsverkeer is. Dan wordt het moeilijk om die energie te blijven opbrengen. Juist omdat je zo weinig terugkrijgt.
als je je niet kunt uiten in een relatie word het heel erg moeilijk.ik spreek uit ervaring.ik kropte niet alles op.(verre van) maar ik praatte er normaal over wat er dwars zat en wat ik allemaal niet leuk vond.en ik kreeg gewoon geen tot weinig reactie terug .echt alsof je tegen een muur praat.of hij werdt geerriteert zodat ik weer met een rot gevoel zat..
Mijn vriend raakt voornamelijk geirriteerd. Lijkt idd alsof hij snel op de kast zit, zich aangevallen voelt en absoluut niet tegen kritiek kan. Ik kan van mezelf met zekerheid zeggen dat ik dit soort dingen (inmiddels) zonder verwijten en rustig breng. Ik wil het er even over kunnen hebben en dan is het wat mij betreft klaar, maar dat kan niet. Het wordt een drama, juist omdat hij er zich zo tegen verzet en moeilijk begint te doen. Hij brengt het alsof ik weer moeilijk loop te doen, terwijl ik alleen maar iets wil aangeven. Net zoals je dat in relaties met andere mensen doe. Vind het ook fijn als mensen dit bij mij doen. Dan kan ik het uitleggen, excuses aanbieden en is de lucht weer geklaard.
Hoe zit dat met jullie relaties?kunnen jullie wel met elkaar praten? Ik begin bijna te denken dat alle mannen zo zijn zoals die van mij.
Wat het frappante is dat hij met ex en met vrienden wel kan praten, ook over ons! Ik vind het dus echt niet kunnen dat hij met zijn ex over onze 'relatieproblemen' heeft (want dat liet hij zich een keer ontglippen)! Te meer daar zij hem tot een jaar terug (weet niet hoe dat nu zit) nog terug wilde. Hij kan dus wel praten, maar kennelijk niet met mij. Waarom zou je met je vriendin over je relatie praten als dat ook met je ex kan? :) Tsja, ik maak er maar n grapje van.. zucht
Hij is ook heel tegenstrijdig. Heeft het druk, druk, druk en dikke stress, Vervolgens spreek ik hem van de week en blijkt hij met zijn ex te hebben afgesproken. Als ik vraag: He? je had het toch zo druk? Dan reageert hij geergerd dat een mens toch ook een keer moet ontspannen. Bel ik hem een andere keer en is hij om 22.00 uur nog steeds aan het werk en vraag ik verbaasd: huh nu nog? Dan is het (geirriteerd) ja hallo, weet je hoeveel ik nog moet doen?!
Hij geeft mij daarbij het gevoel dat ik dom ben omdat ik niet snap dat hij zoveel werk heeft (ja jeetje, het ene moment is hij druk en moet hij werken het andere moment is hij nog steeds druk 'maar ja, je kunt toch niet altijd werken?')
Hij zegt sorry, ja ja je hebt gelijk en doet het vervolgens een tijdje later weer. En ook vaak in bijzijn van anderen (echt genant en denigrerend)
Heb met vriendin gesproken en die vind dat ik voor mezelf moet kiezen en beter alleen kan zijn, dan alleen voelen terwijl je met zn tweeen bent.
Jeetje wat een omwenteling opeens weer. Terwijl ik het vorige week allemaal zo zag zitten. Mss is het van de week weer allemaal goed, maar ik word er gewoon zo moe van. Elke keer gebeurt dit weer, gaat het n tijdje goed en vervolgens gebeurt er weer zoiets.
Ik zag vandaag dat dit al ruim een half jaar zo gaat.
Heb ik te hoge verwachtingen? Ben ik te veeleisend?
Ik verwacht eigenlijk in een relatie: liefde, interesse, betrokkenheid, begrip, interesse, geborgenheid, waardering, praten, intimiteit, moeite voor elkaar doen (in alle opzichten), bevestiging, jezelf kunnen zijn,aantrekkingskracht, humor, balans in tijd samen, apart en met vrienden, deel uitmaken van elkaars leven.
Het is best een lange lijst... wat is jullie mening? Is dit mogelijk binnen een relatie. Wie heeft zo'n relatie? Ik moet er wel bij zeggen dat dit mijn ideale lijstje is. Weet niet goed (meer) of dit realistisch is..
poeh poeh.. lastig hoor.
Sunshine, hoe was jouw bevrijdingsdag? Hoe en met wie heb je hem uiteindelijk doorgebracht?
Hotstuff, hoe is het met jou? Las in je topic dat het wel ok gaat? Voel je je sterk nu je het hebt uitgemaakt?
zondag 6 mei 2007 om 10:37
Heeft iemand mss wat relativerende /nuchtere woorden voor me? Ik weet het namelijk niet meer...
Ik wil het niet uitmaken. Juist omdat we al behoorlijk wat mee hebben gemaakt samen en omdat er volgens mij ook nog wel voldoende basis is.
Maar ik weet niet hoe nu verder. Ik heb de telefoon uit, omdat ik zoo moe ben van al het gepieker, getwijfel en het diplomatiek brengen van alles. Ik kon het niet opbrengen om hem rustig (en dus niet emotioneel of verwijtend) te woord te staan.
Aanleiding is iets kleins (nou ja kleins...een kwetsende opmerking over iets dat heel gevoelig ligt bij mij: echt een steek onder de gordel en de druppel die bij mij de emmer deed overlopen) maar daaronder ligt zoveel meer. Zoveel opgestapelde (ingehouden) emoties en teleurstellingen. Ik ben er inmiddels wel achter dat dingen inhouden voor de lieve vrede voor mij niet werkt. Ik moet kunnen zeggen wat me dwars zit. Maar heb keer op keer bij zo'n felle reactie gekregen dat ik denk dat dat bij hem gewoon niet kan.
Denk steeds vaker dat het aan mij ligt. Ik ben immers ook niet bepaald evenwichtig en zit niet onwijs lekker in mn vel nu. Krijg door opmerkingen van sunshine en vriendin nu t idee dat dat bij hem ook niet het geval is. Maar ja, dan reageer je dus allebei niet echt goed op elkaar.
Aan de andere kant weet ik toch ook wel weer dat ik genoeg te bieden heb. Ik heb humor, je kan heel erg met me lachen, ben lief, sociaal, eerlijk etc etc Ik ben geen emotioneel wrak, maar lijk daar wel in te veranderen als hij afwezig is, denigrerend is, niet affectief. Baal daarvan, ik wil niet afhankelijk van hem zijn, maar ik wil aan de andere kant wel gewoon die affectie, bevestiging, dat hij zijn best voor me doet en me niet als vanzelfsprekend beschouwt.
Ik heb nu de telefoon dus uit, omdat ik denk dat als ik niet eens met hem kan praten over zoiets kleins, ik me afvraag waar we het dan over moeten hebben. Ik sprak hem gisteren kort en toen deed hij alsof er niets aan de hand was en praatte koetjes en kalfjes. Daar heb ik geen zin in.
Bij mij moet iets eerst uitgeproken zijn voordat ik weer 'verder' kan.
Wat stelt een relatie voor als je niet met elkaar kunt praten, als je niet je gevoelens en gedachten kunt uiten en er niet kunt zijn voor elkaar?
Ik wil het niet uitmaken. Juist omdat we al behoorlijk wat mee hebben gemaakt samen en omdat er volgens mij ook nog wel voldoende basis is.
Maar ik weet niet hoe nu verder. Ik heb de telefoon uit, omdat ik zoo moe ben van al het gepieker, getwijfel en het diplomatiek brengen van alles. Ik kon het niet opbrengen om hem rustig (en dus niet emotioneel of verwijtend) te woord te staan.
Aanleiding is iets kleins (nou ja kleins...een kwetsende opmerking over iets dat heel gevoelig ligt bij mij: echt een steek onder de gordel en de druppel die bij mij de emmer deed overlopen) maar daaronder ligt zoveel meer. Zoveel opgestapelde (ingehouden) emoties en teleurstellingen. Ik ben er inmiddels wel achter dat dingen inhouden voor de lieve vrede voor mij niet werkt. Ik moet kunnen zeggen wat me dwars zit. Maar heb keer op keer bij zo'n felle reactie gekregen dat ik denk dat dat bij hem gewoon niet kan.
Denk steeds vaker dat het aan mij ligt. Ik ben immers ook niet bepaald evenwichtig en zit niet onwijs lekker in mn vel nu. Krijg door opmerkingen van sunshine en vriendin nu t idee dat dat bij hem ook niet het geval is. Maar ja, dan reageer je dus allebei niet echt goed op elkaar.
Aan de andere kant weet ik toch ook wel weer dat ik genoeg te bieden heb. Ik heb humor, je kan heel erg met me lachen, ben lief, sociaal, eerlijk etc etc Ik ben geen emotioneel wrak, maar lijk daar wel in te veranderen als hij afwezig is, denigrerend is, niet affectief. Baal daarvan, ik wil niet afhankelijk van hem zijn, maar ik wil aan de andere kant wel gewoon die affectie, bevestiging, dat hij zijn best voor me doet en me niet als vanzelfsprekend beschouwt.
Ik heb nu de telefoon dus uit, omdat ik denk dat als ik niet eens met hem kan praten over zoiets kleins, ik me afvraag waar we het dan over moeten hebben. Ik sprak hem gisteren kort en toen deed hij alsof er niets aan de hand was en praatte koetjes en kalfjes. Daar heb ik geen zin in.
Bij mij moet iets eerst uitgeproken zijn voordat ik weer 'verder' kan.
Wat stelt een relatie voor als je niet met elkaar kunt praten, als je niet je gevoelens en gedachten kunt uiten en er niet kunt zijn voor elkaar?
zondag 6 mei 2007 om 11:59
lieve schat..lees je eigen bericht nog eens goed.ik denk dat je het wel weet wat je moet doen maar dat je er eigenlijk niet aan wil...ik weet dat het moeilijk is (je hebt mijn verhaal gelezen) maar het geeft wel rust als de knoop is doorgehakt..ik spreek uit ervaring.het gaat nu stukker beter met me..voel me rustiger en ben relaxer en zit gewoon een stuk lekkerder in mijn vel.maar gister had ik zeker mijn momenten wel hoor.omdat we samen zaterdag altijd gezellige dingen samen deden enzo..maar ja het zijn mooie herineringen.. meid ik wens je veel succes en denk heel goed na wat je zelf vind en hoe jij het in de toekomst ziet als je hier mee door gaat.wees realistisch ook al is het moeilijk.xxx
zondag 6 mei 2007 om 14:33
Eva, blijf bij je eigen gevoel, als jij het niet uit wilt maken, dan moet je dat ook niet doen. Laat je niet van de wijs brengen door wat anderen zeggen. Ze bedoelen het goed, maar het gaat er uiteindelijk om wat jij wilt. En ook als jij het gevoel hebt dat je je telefoon uit wilt hebben en rust wilt, doe dat dan ook gewoon.
Je wringt je in allerlei bochten om maar te proberen de confrontaties uit de weg te gaan, je denkt zelfs dat het probleem bij jou ligt en jij je misschien moet aanpassen. Dit lijkt de gemakkelijkste weg, maar is het uiteindelijk niet, zoals je hebt gemerkt. Op de lange termijn word je daar niet gelukkig van. Jullie hebben allebei een aandeel. Er wordt zo gemakkelijk gezegd dat je de relatie maar moet verbreken en dan op naar de volgende. Relaties zijn in de afgelopen jaren enorm veranderd, er ligt veel meer druk op beide partners om er iets van te maken. Voorheen trouwde je en bleef je gewoon bij elkaar, gelukkig of niet gelukkig. Daar ben ik ook niet voor, maar tegenwoordig wordt er wel erg snel gedacht dat een relatie 100% bevredigend moet zijn en is dat niet zo, dan wordt er mee gekapt. Iemand die witte sokken draagt wordt al 'afgekeurd'.
Wat hooguit bij jou ligt is dat je erg uit het veld geslagen bent door zijn boze en geirriteerde reactie. Inderdaad zou je iets van zijn 'take it or leave it' houding over kunnen nemen. Dingen die je echt belangrijk vindt moet je blijven aangeven, je zult je iets minder moeten aantrekken van zijn boze reactie. Het gaat niet in één keer lukken en leuk zul je het nooit vinden, maar uiteindelijk ga je denken 'oké dan maar boos' en laat je hem lekker in zijn sop gaarkoken. Probeer je wat sterker te maken en iets minder bezig te zijn met het goed te willen doen. Hij lijkt daar ook niet zo mee bezig te zijn, dus waarom jij wel?
Als hij dingen bij jou neerlegt, leg ze dan terug, vindt hij je een zeur, zeg dan dat het helemaal geen gezeur is en dat jij vindt dat je dingen mag aangeven die je dwarszitten en dat hij in elk geval kan proberen daar serieus naar te luisteren. Kaats de bal gewoon terug, laat je niet steeds in de rol van de schuldige duwen, probeer dit ook als een soort houding aan te nemen. 'Jij vindt dat ik zeur? Nou dan vind je dat maar' Wat kan jou het schelen of hij je een zeur vindt.
Ik heb het gevoel dat je enorm bezig bent met wat anderen en vooral hij van je vinden, probeer dat eens wat meer los te laten.
Je wringt je in allerlei bochten om maar te proberen de confrontaties uit de weg te gaan, je denkt zelfs dat het probleem bij jou ligt en jij je misschien moet aanpassen. Dit lijkt de gemakkelijkste weg, maar is het uiteindelijk niet, zoals je hebt gemerkt. Op de lange termijn word je daar niet gelukkig van. Jullie hebben allebei een aandeel. Er wordt zo gemakkelijk gezegd dat je de relatie maar moet verbreken en dan op naar de volgende. Relaties zijn in de afgelopen jaren enorm veranderd, er ligt veel meer druk op beide partners om er iets van te maken. Voorheen trouwde je en bleef je gewoon bij elkaar, gelukkig of niet gelukkig. Daar ben ik ook niet voor, maar tegenwoordig wordt er wel erg snel gedacht dat een relatie 100% bevredigend moet zijn en is dat niet zo, dan wordt er mee gekapt. Iemand die witte sokken draagt wordt al 'afgekeurd'.
Wat hooguit bij jou ligt is dat je erg uit het veld geslagen bent door zijn boze en geirriteerde reactie. Inderdaad zou je iets van zijn 'take it or leave it' houding over kunnen nemen. Dingen die je echt belangrijk vindt moet je blijven aangeven, je zult je iets minder moeten aantrekken van zijn boze reactie. Het gaat niet in één keer lukken en leuk zul je het nooit vinden, maar uiteindelijk ga je denken 'oké dan maar boos' en laat je hem lekker in zijn sop gaarkoken. Probeer je wat sterker te maken en iets minder bezig te zijn met het goed te willen doen. Hij lijkt daar ook niet zo mee bezig te zijn, dus waarom jij wel?
Als hij dingen bij jou neerlegt, leg ze dan terug, vindt hij je een zeur, zeg dan dat het helemaal geen gezeur is en dat jij vindt dat je dingen mag aangeven die je dwarszitten en dat hij in elk geval kan proberen daar serieus naar te luisteren. Kaats de bal gewoon terug, laat je niet steeds in de rol van de schuldige duwen, probeer dit ook als een soort houding aan te nemen. 'Jij vindt dat ik zeur? Nou dan vind je dat maar' Wat kan jou het schelen of hij je een zeur vindt.
Ik heb het gevoel dat je enorm bezig bent met wat anderen en vooral hij van je vinden, probeer dat eens wat meer los te laten.
zondag 6 mei 2007 om 14:42
Bij mij gaat het ook met vallen en opstaan, maar het werkt in elk geval wel. Eerder was ik als de dood dat hij me een muts, een zeur een control-freak zou vinden, nu blijf ik trouwer aan mezelf, vind ik iets stom wat hij doet, dan laat ik dat merken, wil ik gekleurde kaarsjes branden, dan doe ik dat gewoon. Hij bekijkt het maar lekker. Het heeft mij in elk geval goed gedaan, ik heb geen last meer van depressies (hooguit dipjes) en ik ben minder krampachtig bezig wat ook een positief effect heeft op mijn kids. Het is allemaal een stuk gezelliger.
Ik heb Bevrijdingsdag alleen met m'n kids gevierd, wat wel gezellig was, maar het was ook leuk geweest om met een groep mensen te gaan. De kids gingen spelen en ik zat toch een beetje alleen op het veld, maar goed, was toch wel een leuk sfeertje.
M'n vriend was te moe, hij had nog gewerkt gisteren en heeft het de hele week enorm druk gehad, ik vond het eigenlijk wel heel jammer, hoewel ik het ook wel snap. In elk geval hebben we nog wat leuke plannen gemaakt en lekker aan de telefoon gehangen gisteren, dus dat voelde ook wel weer goed.
Ik heb Bevrijdingsdag alleen met m'n kids gevierd, wat wel gezellig was, maar het was ook leuk geweest om met een groep mensen te gaan. De kids gingen spelen en ik zat toch een beetje alleen op het veld, maar goed, was toch wel een leuk sfeertje.
M'n vriend was te moe, hij had nog gewerkt gisteren en heeft het de hele week enorm druk gehad, ik vond het eigenlijk wel heel jammer, hoewel ik het ook wel snap. In elk geval hebben we nog wat leuke plannen gemaakt en lekker aan de telefoon gehangen gisteren, dus dat voelde ook wel weer goed.
zondag 6 mei 2007 om 19:28
Nou Sunshine, voor iemand die me niet kent weet je heel goed aan te geven waar het om gaat:
Probeer je wat sterker te maken en iets minder bezig te zijn met het goed te willen doen.
Toen ik dat las dacht ik 'ja, daarmee sla je de spijker precies op z'n kop'.
Was confronterend, maar tegelijkertijd ook wel n eye-opener. Terwijl ik mezelf toch steeds beter leer kennen, zijn er toch nog dingen die ik wel van mezelf weet, maar niet echt weet . Snap je wat ik bedoel? Ik weet van mezelf dat ik een perfectionist ben, maar had niet in de gaten dat ik dit (relatie) eigenlijk ook heel goed probeer te doen allemaal.
Ik heb het gevoel dat je enorm bezig bent met wat anderen en vooral hij van je vinden, probeer dat eens wat meer los te laten.
Ook dit klopt als een bus. Kom er de laatste tijd steeds vaker achter, dat ik heel erg bezig ben met wat anderen vinden/denken. Als ik meer 'schijt' zou hebben hieraan, zou ik me denk ik een stuk vrijer en relaxter voelen. Waarschijnlijk ook minder denken en twijfelen..
Heel goed advies dus. Te meer daar je mij helemaal niet kent!
Wat ik ook zo fijn vind van je reacties is, dat je niet gelijk roept dat ik er een einde aan moet maken. Ik ben niet iemand die snel 'opgeeft' en bij het minste geringste het meteen maar uit zal maken. Ik vind ook dat dat vaak maar zo makkelijk wordt gezegd. Hij is je niet waard en zoek n ander. Maar in elke relatie is toch wel iets? Het is alleen aan mij om uit te zoeken of ik hier gelukkig van word en of er toekomst in deze relatie zit. Dat is heel lastig en daarom is het zo fijn als mensen daar hun objectieve oordeel (hoe moeilijk ook als je beide personen niet kent) over geven.
Zoals al vaker gezegd hebben we t ook vaak heel leuk samen. Ik weet dat een relatie niet vanzelf gaat en dat je daar beiden je best voor moet blijven doen. Alleen heb ik t sterk het gevoel dat ik de enige ben die zijn best doet. Ik doe nu zelfs waarschijnlijk teveel mijn best.
Je advies helpt me, vooral doordat het bij me past ;
Dingen die je echt belangrijk vindt moet je blijven aangeven, je zult je iets minder moeten aantrekken van zijn boze reactie.
EN
laat je niet steeds in de rol van de schuldige duwen, probeer dit ook als een soort houding aan te nemen.
Het is zo waar wat je me probeert duidelijk te maken: Ga je eigen weg, wees wat zelfverzekerder en trek je alles niet zo aan /laat je niet zo snel uit het veld slaan.
Hoe komt het dat je zo goed weet wat te zeggen?
Probeer je wat sterker te maken en iets minder bezig te zijn met het goed te willen doen.
Toen ik dat las dacht ik 'ja, daarmee sla je de spijker precies op z'n kop'.
Was confronterend, maar tegelijkertijd ook wel n eye-opener. Terwijl ik mezelf toch steeds beter leer kennen, zijn er toch nog dingen die ik wel van mezelf weet, maar niet echt weet . Snap je wat ik bedoel? Ik weet van mezelf dat ik een perfectionist ben, maar had niet in de gaten dat ik dit (relatie) eigenlijk ook heel goed probeer te doen allemaal.
Ik heb het gevoel dat je enorm bezig bent met wat anderen en vooral hij van je vinden, probeer dat eens wat meer los te laten.
Ook dit klopt als een bus. Kom er de laatste tijd steeds vaker achter, dat ik heel erg bezig ben met wat anderen vinden/denken. Als ik meer 'schijt' zou hebben hieraan, zou ik me denk ik een stuk vrijer en relaxter voelen. Waarschijnlijk ook minder denken en twijfelen..
Heel goed advies dus. Te meer daar je mij helemaal niet kent!
Wat ik ook zo fijn vind van je reacties is, dat je niet gelijk roept dat ik er een einde aan moet maken. Ik ben niet iemand die snel 'opgeeft' en bij het minste geringste het meteen maar uit zal maken. Ik vind ook dat dat vaak maar zo makkelijk wordt gezegd. Hij is je niet waard en zoek n ander. Maar in elke relatie is toch wel iets? Het is alleen aan mij om uit te zoeken of ik hier gelukkig van word en of er toekomst in deze relatie zit. Dat is heel lastig en daarom is het zo fijn als mensen daar hun objectieve oordeel (hoe moeilijk ook als je beide personen niet kent) over geven.
Zoals al vaker gezegd hebben we t ook vaak heel leuk samen. Ik weet dat een relatie niet vanzelf gaat en dat je daar beiden je best voor moet blijven doen. Alleen heb ik t sterk het gevoel dat ik de enige ben die zijn best doet. Ik doe nu zelfs waarschijnlijk teveel mijn best.
Je advies helpt me, vooral doordat het bij me past ;
Dingen die je echt belangrijk vindt moet je blijven aangeven, je zult je iets minder moeten aantrekken van zijn boze reactie.
EN
laat je niet steeds in de rol van de schuldige duwen, probeer dit ook als een soort houding aan te nemen.
Het is zo waar wat je me probeert duidelijk te maken: Ga je eigen weg, wees wat zelfverzekerder en trek je alles niet zo aan /laat je niet zo snel uit het veld slaan.
Hoe komt het dat je zo goed weet wat te zeggen?
zondag 6 mei 2007 om 19:33
He sunshine om nog even op je andere bericht te reageren.
Zoals ik al eerder schreef, klinkt het goed wat je schrijft. Je komt heel rustig en zeker van je zaak over.
Je geeft duidelijk aan wat je wil en laat zijn reactie bij hem.
Heeft het je veel moeite en tijd gekost om zo te kunnen reageren? Of heb je veel geleerd van vorige relaties?
Wat ik van een eerdere posting (noem je dat nou zo?) begreep is dat jullie elkaar nog wel zien voordat hij weggaat?
Klinkt goed! Fijn voor je!
Fijne avond!
Zoals ik al eerder schreef, klinkt het goed wat je schrijft. Je komt heel rustig en zeker van je zaak over.
Je geeft duidelijk aan wat je wil en laat zijn reactie bij hem.
Heeft het je veel moeite en tijd gekost om zo te kunnen reageren? Of heb je veel geleerd van vorige relaties?
Wat ik van een eerdere posting (noem je dat nou zo?) begreep is dat jullie elkaar nog wel zien voordat hij weggaat?
Klinkt goed! Fijn voor je!
Fijne avond!
zondag 6 mei 2007 om 21:57
poeh...het lukt me maar niet om kort te reageren! Vandaar dat ik ook al een paar dagen niet had gereageerd. Het kost me gewoon best veel tijd :) Haha, heb ik toch niet als enige moeite met de hoeveelheid tekst.:D
Omdat ik jullie niet ken en alleen jullie kant van het verhaal hoor,kan ik eigenlijk niet zo goed 'advies' geven.
Het kan bijv. zijn dat je onzeker bent, dat je negatief of niet realistisch denkt (dat hij niet opkijkt kan ook zijn omdat hij net uit zijn werk komt en even over moet schakelen of tijd nodig heeft om even bij te komen?) of het kan idd zo zijn dat hij gemakzuchtig wordt omdat jullie nu samenwonen en denkt dat hij niet meer zijn best hoeft te doen. Misschien duidelijke grenzen stellen?
Ik merk dat mannen boos worden zodra je ze dingen verwijt of als ze het gevoel krijgen te kort te schieten. Klopt, dat had ik ook. Ik reflecteer nu , heel onmannelijk, maar veel makkelijker als de mannelijke reactie, die gaat voor een oplossing of een actie. Want als je dan geen oplossing had of je actie ongeloofwaardig is, dan is de enige uitweg boos worden of zwijgen, voor een man.
Trekken aan hem werkt bij mij iig niet. Afstand nemen en zelf minder je best doen wel. Al moet je denk ik ook wel op een rustig moment aangeven wat je graag zou willen. En dan zo direct mogelijk communiceren (zie ook boek Mannen komen van Mars..
Voor mezelf werkt nu om niet zo met hem bezig te zijn en te focussen op wat er niet is. Het werkt voor mij beter om te kijken naar wat er wel allemaal is. Daardoor word ik vanzelf positiever, hij merkt dat en reageert ook weer positief en zo wordt het een beetje een positieve spiraal waarin je elkaar bevestigd.
Als hij iets doet wat ik leuk, fijn of prettig vind, dan geef ik dat ook steeds aan. Dus niet alleen maar zeggen wat je niet wilt en niet leuk vind daar wordt je alleen maar somber van, en voordat je het weet, is de somberheid de grootste reden dat het bergafwaarts gaat, maar hem ook 'complimenteren' voor de dingen die hij wel (goed) doet. Erg he, dat mannen zo in elkaar zitten. Zetten ze eens een keer een kop koffie moet je nog een complimentje geven ook.:D
zondag 6 mei 2007 om 22:42
Ha Kreeft!
Je bent er weer! Heb je je door mijn epistels heen weten te lezen?
Leuk dat je weer reageert...een mannelijke kijk op de zaken is soms ook best fijn.
Waarom zou je met je vriendin over je relatie praten als dat ook met je ex kan? :) Ik kan het wel uitleggen. Praten met jouw over de situatie, is lastig, want als hij (deels) shuld is, vindt hij waarschijnlijk dat hij met oplossingen, etc moet komen. Praat je met een derde, dan kun je best zeggen dat je ook oorzaak bent van die situatie, want die derde verwacht geen oplossingen van je.
Als je het zo zegt, snap ik het wel. Maar dan vind ik nog steeds dat van alle mensen die hij kent, hij het niet uitgerekend met zijn ex moet gaan bespreken! Je gaat toch niet met je ex je huidige relatie bespreken?! Vind ik niet kunnen. Hij laat nooit iets los over haar of over hun relatie toen en dat vind ik heel netjes. Maar doe dat dan ook niet over mij/ons t.o haar!
Ha, ik vond het een hele realistische lijst. Vind ik ook heel normaal hoor. Maar elke relatie kan natuurlijk wel een tijdelijke dip hebben, dat niet altijd alle punten opgaan.
Fijn om te lezen dat ik niet iets onhaalbaars / onrealistisch verlang.
Wat bedoel je met dat niet alle punten opgaan? Je bedoelt dat het soms minder gaat in een relatie en dat dan sommige punten in het lijstje niet aanwezig zijn in de relatie? En wat is tijdelijk? Realiseerde me gisteren dat dit al ruim een half jaar speelt (paar weken goed, dan weer gedoe, enz enz)
Begrijp ik je nu goed Kreeft? Duidelijk communiceren is belangrijk he?, vandaar dat ik het maar even vraag :)
Ach ja...ik maak vanuit alle 'lamlendigheid' maar grapjes..
maandag 7 mei 2007 om 01:17
Dat ik bij jou bepaalde dingen zie komt vooral doordat ik het voor een deel herken. Niet alles, maar er zijn wel dingen die ik ook zo heb gedaan of nog doe. Met eerdere relaties heeft het niet zoveel te maken, want de relatie met mijn ex was totaal anders, daarin was ik juist meer de dominante partij. Dat ik ook aan die kant heb gestaan helpt me in die zin dat ik mijn vriend beter kan begrijpen en doorzien en ook inzie dat een deel van zijn gedrag voortkomt uit het feit dat ik het toelaat (zoals mijn ex dat bij mij deed).
Je hoeft de relatie zeker niet meteen op te geven, wat belangrijk is is dat je er niet aan onderdoor gaat. Probeer dus een manier te vinden om ermee om te gaan zodat je juist sterker wordt. Zoals ik vandaag al eerder heb beschreven dus, door dicht bij jezelf te blijven.
Je komt zelf tot de conclusie dat je misschien teveel je best doet, doe dat dan eens wat minder, kijk wat er gebeurt. Je weet instinctief dat meer je best doen zeker geen positief effect zal hebben.
Inderdaad hebben mijn vriend en ik elkaar nog gezien voor hij wegging. Zijn reactie toen ik binnenkwam was niet helemaal jofel, hij was moe en hing voor de tv en bleef daar ook zitten, dus ik voelde me daar wel wat rot onder, temeer daar we elkaar bijna een week niet hadden gezien, dan hoop je toch op een beetje enthousiasme. Kan hij wel moe zijn, maar toch voelt het dan niet zo okee. Het heeft wel even geduurd voordat ik me daar dan overheen kan zetten. Dus dan ben ik ook gewoon stil en doe zelf ook wat afstandelijker. En dan voel ik wel dat hij dat merkt en gaat hij een beetje meer zijn best doen en uiteindelijk kwam hij er ook zelf mee dat hij er op dit moment niet zo voor me is, maar we gaan dat zeker nog inhalen.
Ik besef ook wel dat dit een echt extreme periode is en dat het zo niet blijft, maar vond het toch fijn dat hij erkent en inziet dat het voor mij niet zo heel leuk is. Daarna voelde ik me wel meer ontspannen. Ik heb nog wel gevraagd hoe hij het samen slapen in de toekomst ziet, hoewel ik goed slaap alleen heb ik toch het gevoel dat ik iets mis, mede ook doordat we elkaar steeds periodes van bijna een week niet zien. Voor mij is het zo niet voldoende, ik zou hem het liefst in elk geval na 2/3 dagen weer willen zien en 1 nacht in de 14 dagen bij elkaar slapen vind ik niet voldoende, zeker als we elkaar toch al minder zien, dan ga ik een bepaalde mate van intimiteit missen. We hebben afgesproken het hier nog wel over te hebben, ik ben wel blij dat ik het nog ter sprake heb gebracht, ik voelde wel dat bepaalde blokkades uiteindelijk bij mij verdwenen en ik heb nog even lekker tegen hem aangehangen.
Ik realiseer me ook dat degene die achterblijft zich anders voelt dan degene die weggaat. Ik ben zelf eerder naar het buitenland geweest voor m'n werk en dan ben je vooral bezig met de spanning rond het inpakken van spullen, hoe laat het vliegtuig gaat en wat je daar allemaal gaat doen. Ik had er vooral enorm veel zin in en was minder bezig met mijn vriend die achterbleef. Dus ik snap dat we in verschillende posities zitten, heb dus uiteindelijk positief gedaan en moet mijn ongerustheid ook proberen los te laten. Ik vind het allemaal wel heel spannend.
In elk geval is het misschien een tip om niet altijd verbaal te laten merken dat je iets niet leuk vindt, soms kan het ook non-verbaal of kan het werken om zelf iets afstandelijker/minder enthousiast te zijn, ik probeer puur te reageren op wat ik voel en zo'n vraag over hoe we het samen slapen in de toekomst gaan doen geeft niet direct een oplossing, maar geeft wel aan dat ik het zo in elk geval niet echt geweldig vindt en zet hem hopelijk aan het denken (mede ook doordat ik eerder al heb aangegeven hier op de lange termijn niet gelukkig van te worden).
Je hoeft de relatie zeker niet meteen op te geven, wat belangrijk is is dat je er niet aan onderdoor gaat. Probeer dus een manier te vinden om ermee om te gaan zodat je juist sterker wordt. Zoals ik vandaag al eerder heb beschreven dus, door dicht bij jezelf te blijven.
Je komt zelf tot de conclusie dat je misschien teveel je best doet, doe dat dan eens wat minder, kijk wat er gebeurt. Je weet instinctief dat meer je best doen zeker geen positief effect zal hebben.
Inderdaad hebben mijn vriend en ik elkaar nog gezien voor hij wegging. Zijn reactie toen ik binnenkwam was niet helemaal jofel, hij was moe en hing voor de tv en bleef daar ook zitten, dus ik voelde me daar wel wat rot onder, temeer daar we elkaar bijna een week niet hadden gezien, dan hoop je toch op een beetje enthousiasme. Kan hij wel moe zijn, maar toch voelt het dan niet zo okee. Het heeft wel even geduurd voordat ik me daar dan overheen kan zetten. Dus dan ben ik ook gewoon stil en doe zelf ook wat afstandelijker. En dan voel ik wel dat hij dat merkt en gaat hij een beetje meer zijn best doen en uiteindelijk kwam hij er ook zelf mee dat hij er op dit moment niet zo voor me is, maar we gaan dat zeker nog inhalen.
Ik besef ook wel dat dit een echt extreme periode is en dat het zo niet blijft, maar vond het toch fijn dat hij erkent en inziet dat het voor mij niet zo heel leuk is. Daarna voelde ik me wel meer ontspannen. Ik heb nog wel gevraagd hoe hij het samen slapen in de toekomst ziet, hoewel ik goed slaap alleen heb ik toch het gevoel dat ik iets mis, mede ook doordat we elkaar steeds periodes van bijna een week niet zien. Voor mij is het zo niet voldoende, ik zou hem het liefst in elk geval na 2/3 dagen weer willen zien en 1 nacht in de 14 dagen bij elkaar slapen vind ik niet voldoende, zeker als we elkaar toch al minder zien, dan ga ik een bepaalde mate van intimiteit missen. We hebben afgesproken het hier nog wel over te hebben, ik ben wel blij dat ik het nog ter sprake heb gebracht, ik voelde wel dat bepaalde blokkades uiteindelijk bij mij verdwenen en ik heb nog even lekker tegen hem aangehangen.
Ik realiseer me ook dat degene die achterblijft zich anders voelt dan degene die weggaat. Ik ben zelf eerder naar het buitenland geweest voor m'n werk en dan ben je vooral bezig met de spanning rond het inpakken van spullen, hoe laat het vliegtuig gaat en wat je daar allemaal gaat doen. Ik had er vooral enorm veel zin in en was minder bezig met mijn vriend die achterbleef. Dus ik snap dat we in verschillende posities zitten, heb dus uiteindelijk positief gedaan en moet mijn ongerustheid ook proberen los te laten. Ik vind het allemaal wel heel spannend.
In elk geval is het misschien een tip om niet altijd verbaal te laten merken dat je iets niet leuk vindt, soms kan het ook non-verbaal of kan het werken om zelf iets afstandelijker/minder enthousiast te zijn, ik probeer puur te reageren op wat ik voel en zo'n vraag over hoe we het samen slapen in de toekomst gaan doen geeft niet direct een oplossing, maar geeft wel aan dat ik het zo in elk geval niet echt geweldig vindt en zet hem hopelijk aan het denken (mede ook doordat ik eerder al heb aangegeven hier op de lange termijn niet gelukkig van te worden).
maandag 7 mei 2007 om 01:26
Kreeft, hoe zit dat bij jou als je merkt dat je vrouw wat minder enthousiast en afstandelijker doet? Ga je dan nadenken of er iets aan de hand zou kunnen zijn of negeer je dat gewoon?
Bij mijn vriend lijkt het wel alsof hij dan aan het denken wordt gezet en hij komt vanzelf met dingen aanzetten, zo van 'ja, het is voor jou natuurlijk niet zo leuk dat ik het zo druk heb' of zoiets. Ik ben eigenlijk nieuwsgierig of je dat herkent. Ik merk namelijk dat dit soms beter werkt dan dingen rechtstreeks aangeven. Het afstandelijk doen doe ik niet bewust als 'trucje' ofzo. Maar goed, mijn vriend heeft een hoog EQ en is volgens mij erg goed in het oppikken van non-verbale signalen/lichaamstaal, misschien is dat een pré.
Bij mijn vriend lijkt het wel alsof hij dan aan het denken wordt gezet en hij komt vanzelf met dingen aanzetten, zo van 'ja, het is voor jou natuurlijk niet zo leuk dat ik het zo druk heb' of zoiets. Ik ben eigenlijk nieuwsgierig of je dat herkent. Ik merk namelijk dat dit soms beter werkt dan dingen rechtstreeks aangeven. Het afstandelijk doen doe ik niet bewust als 'trucje' ofzo. Maar goed, mijn vriend heeft een hoog EQ en is volgens mij erg goed in het oppikken van non-verbale signalen/lichaamstaal, misschien is dat een pré.
maandag 7 mei 2007 om 01:48
Ha Kreeft!
Je bent er weer! Heb je je door mijn epistels heen weten te lezen?
Leuk dat je weer reageert...een mannelijke kijk op de zaken is soms ook best fijn.
Waarom zou je met je vriendin over je relatie praten als dat ook met je ex kan? :) Ik kan het wel uitleggen. Praten met jouw over de situatie, is lastig, want als hij (deels) shuld is, vindt hij waarschijnlijk dat hij met oplossingen, etc moet komen. Praat je met een derde, dan kun je best zeggen dat je ook oorzaak bent van die situatie, want die derde verwacht geen oplossingen van je.
Als je het zo zegt, snap ik het wel. Maar dan vind ik nog steeds dat van alle mensen die hij kent, hij het niet uitgerekend met zijn ex moet gaan bespreken! Je gaat toch niet met je ex je huidige relatie bespreken?! Ik zou dat ook niet kunnen waarderen. Maar ik kan me wel voorstellen, dat hij met haar over dat soort zaken kan praten. Dus dat lijkt me wel een punt van discussie, of hij dat al of niet moet laten. Eigenlijk vind ik dat als jij zegt dat je het niet fijn vind, hij uit zichzelf moet aangeven, dat hij het niet meer zal doen. Vind ik niet kunnen. Hij laat nooit iets los over haar of over hun relatie toen en dat vind ik heel netjes. Maar doe dat dan ook niet over mij/ons t.o haar!
Ha, ik vond het een hele realistische lijst. Vind ik ook heel normaal hoor. Maar elke relatie kan natuurlijk wel een tijdelijke dip hebben, dat niet altijd alle punten opgaan.
Fijn om te lezen dat ik niet iets onhaalbaars / onrealistisch verlang.
Wat bedoel je met dat niet alle punten opgaan? Je bedoelt dat het soms minder gaat in een relatie en dat dan sommige punten in het lijstje niet aanwezig zijn in de relatie? En wat is tijdelijk? Tijdelijk heeft heel erg met drukte te maken. Kinderen krijgen, nieuwe baan, zaak opbouwen, is allemaal tijdelijk, maar kan drukte voor langere tijd veroorzaken. Sommige van die punten op je lijst, kunnen dan minder aandacht krijgen, of je moet er dan speciaal op letten, dat ze genoeg aandacht krijgen. Ik denk dat soms relatie-egoisme nodig is om die door langdurige verstorende factoren heen te breken. Bv, kleine kinderen kosten tijd, maar soms moeten ze maar een paar uur gaan bodderen, want dan moet je aan je relatie werken / quality time. Realiseerde me gisteren dat dit al ruim een half jaar speelt (paar weken goed, dan weer gedoe, enz enz)
Begrijp ik je nu goed Kreeft? Duidelijk communiceren is belangrijk he?, Ja, maar mannen kunnen daar ook "tabak" van krijgen. Alhoewel hij ook best begrip voor jouw (communicatie) behoefte mag opbrengen. vandaar dat ik het maar even vraag :)
Ach ja...ik maak vanuit alle 'lamlendigheid' maar grapjes..:) Humor helpt vaak.
maandag 7 mei 2007 om 09:27
Kreeft, klopt wel dat afstandelijk doen niet altijd positief werkt, het kan bij de partner ook een gevoel geven van 'ik kan het ook nooit goed doen'. Ik ben uiteindelijk wel opgevrolijkt, maar mijn vriend weet waarschijnlijk ook wel waar een deel van mijn houding vandaan kwam.
Hij geeft steeds aan nergens geld voor te hebben, een biertje op een terras moet nog door ieder apart betaald/verrekend worden en ook voor dingen voor ons samen heeft hij geen geld over. Vakantie is nog niet eens duidelijk of hij dat kan betalen.
En dan geeft hij wel geld uit aan dure gadgets die hij niet heel dringend nodig heeft. Sorry, maar ik kan dan ook niet heel enthousiast meer reageren, ben eigenlijk enorm teleurgesteld en begrijp er ook helemaal niets van. Hij weet ook hoe ik hierover denk. En dan 'moet' ik waarschijnlijk wel de vakantie gaan voorschieten.
Eerlijk gezegd: ik heb een heerlijke week gehad met mijn kids, er is wel een beetje een vaag gevoel van gemis, omdat ik dan hem er graag bij zou willen hebben. Maar nu ik hem weer gezien heb is het één en al onrust. Ik ben eigenlijk wel blij dat hij even weg is, ik gebruik die tijd ook om zelf even afstand te nemen van alles en om na te denken.
Misschien overdrijf ik en gaat hij uiteindelijk die dingen voor ons samen ook wel kopen, die aankopen van hem zijn misschien ook een soort van 'troostaankopen' ofzo, maar ik vind het toch heel teleurstellend en merk weinig inzet om mij tegemoet te willen komen.
Hij geeft steeds aan nergens geld voor te hebben, een biertje op een terras moet nog door ieder apart betaald/verrekend worden en ook voor dingen voor ons samen heeft hij geen geld over. Vakantie is nog niet eens duidelijk of hij dat kan betalen.
En dan geeft hij wel geld uit aan dure gadgets die hij niet heel dringend nodig heeft. Sorry, maar ik kan dan ook niet heel enthousiast meer reageren, ben eigenlijk enorm teleurgesteld en begrijp er ook helemaal niets van. Hij weet ook hoe ik hierover denk. En dan 'moet' ik waarschijnlijk wel de vakantie gaan voorschieten.
Eerlijk gezegd: ik heb een heerlijke week gehad met mijn kids, er is wel een beetje een vaag gevoel van gemis, omdat ik dan hem er graag bij zou willen hebben. Maar nu ik hem weer gezien heb is het één en al onrust. Ik ben eigenlijk wel blij dat hij even weg is, ik gebruik die tijd ook om zelf even afstand te nemen van alles en om na te denken.
Misschien overdrijf ik en gaat hij uiteindelijk die dingen voor ons samen ook wel kopen, die aankopen van hem zijn misschien ook een soort van 'troostaankopen' ofzo, maar ik vind het toch heel teleurstellend en merk weinig inzet om mij tegemoet te willen komen.
maandag 7 mei 2007 om 10:18
Eigenlijk ben ik nogal van slag en over de zeik. Ik vind het echt niet kunnen zoals hij doet. Geld lenen en willen lenen voor de vakantie. Geen moeite doen voor gezamelijke aankopen voor de toekomst en dan wel dure gadgets kopen waar hij heel goed zonder kan. Ik voel me voor de gek gehouden, als ik hem was zou ik me toch kapotschamen.
Het leek me gisteren niet tactisch om hierover te beginnen, omdat hij wegging, maar ik ga hier zeker op terugkomen. Ik heb zo geen zin die vakantie te betalen. Hij bepaalt ook al waar we naartoe gaan (niet gewoon aangeven wat hij graag wil, maar gewoon zeggen 'ik wil en ga daar naartoe en je mag mee'). Ik heb hier gewoon even helemaal geen zin meer in. Ik laat hem even voor wat hij is en zie het na de vakantie wel even, misschien schrijf ik het ook wel gewoon op, dan kan hij er eerst over nadenken, heb nu even helemaal geen zin om hier nog in te investeren. Hij vroeg of ik m'n computer in de gaten wilde houden mocht hij contact willen zoeken, maar ik heb het gewoon even gehad.
Of ben ik nu een zeikwijf? ;)
Het leek me gisteren niet tactisch om hierover te beginnen, omdat hij wegging, maar ik ga hier zeker op terugkomen. Ik heb zo geen zin die vakantie te betalen. Hij bepaalt ook al waar we naartoe gaan (niet gewoon aangeven wat hij graag wil, maar gewoon zeggen 'ik wil en ga daar naartoe en je mag mee'). Ik heb hier gewoon even helemaal geen zin meer in. Ik laat hem even voor wat hij is en zie het na de vakantie wel even, misschien schrijf ik het ook wel gewoon op, dan kan hij er eerst over nadenken, heb nu even helemaal geen zin om hier nog in te investeren. Hij vroeg of ik m'n computer in de gaten wilde houden mocht hij contact willen zoeken, maar ik heb het gewoon even gehad.
Of ben ik nu een zeikwijf? ;)
maandag 7 mei 2007 om 11:31
Ik ratel een beetje door, maar ik begin me af te vragen of ik het niet gewoon gisteren aan had moeten geven. Nu moet ik er een week mee rond blijven lopen. Ik voel me echt k*t op dit moment. Ik wilde hem financieel steunen met die vakantie, omdat hij zo zwaar zat, maar als hij dure spullen gaat kopen voel ik me eigenlijk een beetje een sukkel als ik dat nog zou doen. Hij had dat geld ook bij die vakantie kunnen leggen. Maar hij leeft nogal bij de dag en plant niet echt vooruit. Ik vind het erg verwarrend, ik voel me erg gekwetst en heb zo'n gevoel van 'ik heb hier geen zin meer in'. Ben ook bang dat dit soort dingen altijd zullen voorkomen. Hij had gezegd bij grote aankopen te zullen overleggen en dan doet hij dit zomaar. Als hij financieel sterk stond en hij geen geld had geleend en nog wilde lenen had ik het geen probleem gevonden, moet hij zelf maar weten waar hij zijn geld aan uitgeeft. Maar nu vind ik het iets anders. Ik voel me gewoon niet serieus genomen.
Nou ja, toch maar even afwachten tot hij terug is, lijkt me niet handig om dat door de telefoon nu te doen terwijl hij al op reis is.
Nou ja, toch maar even afwachten tot hij terug is, lijkt me niet handig om dat door de telefoon nu te doen terwijl hij al op reis is.
maandag 7 mei 2007 om 13:32
Het is toch wel heel belangrijk voor een relatie als je grotendeels financieel op een lijn zit. Want of je aparte rekeningen blijft houden, financieel moet je het samen runnen. En dat kan tot giga-spanningen leiden. Als je dat niet goed op orde krijgt, dan denk ik dat elke vorm van samenwonen tot een probleem leidt.
Wat jij gadgets noemt, is voor hem misschien belangrijk en misschien vindt hij dingen niet belangrijk die jij wel belangrijk vindt. Dus ik kan me wel voorstellen, dat hij daar een andere mening heeft. En waarschijnlijk vindt hij voor zichzelf dat het wel moet kunnen, dus vandaar zijn "ontwijk" gedrag.
De discussie over de gadgets, zal waarschijnlijk nergens toe leiden. Ik denk dat hij het nu zijn zaak vind. Maar ik denk dat je het wel in het algemeen kunt bespreken, over hoe je gezamelijk een financieel huishouden zou kunnen runnen. Dan kun je zien of er onoverwinnelijke problemen zijn. En dan is de volgende horde, of het in de praktijk werkt.
Wij hebben een gezamelijke pot. Dat is altijd al zo geweest. Grote bedragen overleggen we. Af en toe over sommige kleine zaken zijn we het niet altijd eens, we zeggen dan onze mening, en laten het dan daarbij. Onanks dat de verschillen minimaal zijn, denk ik wel dat dit een van de onderwerpen is die tot de meeste onrust bij ons zorgt.
