Relaties
alle pijlers
vader en niet (mee)betalen voor dochter
maandag 18 februari 2008 om 16:01
Hallo dames,
Bij deze heb ik het topic, geopend door mij, gesloten. Althans daar waar het om mijn persoonlijke ervaring en vraag aan jullie betreft.
Omdat het onderwerp toch veel reacties en emoties van ervaringsdeskundigen en anderen oproept (ik ben tenslotte niet de enige met dit vraagstuk), heb ik viva-angel niet gevraagd om het gehele topic te verwijderen.
Hierdoor blijft de gelegenheid tot delen van ervaringen, praten en discussieren over het onderwerp gewoon bestaan.
Wat naar voren komt in alle verhalen van mensen die hier ervaring mee hebben is, dat het verdomd moeilijk is om de juiste keuzes te maken als jij degene bent bij wie de kinderen (gebleven) zijn !!
groetjes Winnie.
Bij deze heb ik het topic, geopend door mij, gesloten. Althans daar waar het om mijn persoonlijke ervaring en vraag aan jullie betreft.
Omdat het onderwerp toch veel reacties en emoties van ervaringsdeskundigen en anderen oproept (ik ben tenslotte niet de enige met dit vraagstuk), heb ik viva-angel niet gevraagd om het gehele topic te verwijderen.
Hierdoor blijft de gelegenheid tot delen van ervaringen, praten en discussieren over het onderwerp gewoon bestaan.
Wat naar voren komt in alle verhalen van mensen die hier ervaring mee hebben is, dat het verdomd moeilijk is om de juiste keuzes te maken als jij degene bent bij wie de kinderen (gebleven) zijn !!
groetjes Winnie.
zondag 24 februari 2008 om 20:36
Tja...alles is al gezegd denk ik... Maar ik doe het lekker toch:
Nog afgezien van of hij al dan niet moet betalen wettelijk gezien, als ik hem was zou ik het ook verrekken eerlijk gezegd. Eerst mijn kind al die jaren niet mogen zien, en dan wel geld ophoesten...tja...
Ik ben door de vader van mijn oudste met 3 maanden zwangerschap er uitgezet, alles stond op zijn naam, omdat ik een abortus weigerde. Hij heeft kortstondig een omgangsregeling gehad maar dat is redelijk snel misgelopen. Nooit, maar dan ook nooit, heb ik geld aan hem gevraagd. Waarom niet? Omdat ik persoonlijk nog liever verhonger dan dat ik ook maar iets van hem aanneem. Daarom niet. Maar dat ben ik persoonlijk. Mijn dochter is nooit wat tekort gekomen. Behalve een vader. En dat vind ik nog steeds jammer...
Nog afgezien van of hij al dan niet moet betalen wettelijk gezien, als ik hem was zou ik het ook verrekken eerlijk gezegd. Eerst mijn kind al die jaren niet mogen zien, en dan wel geld ophoesten...tja...
Ik ben door de vader van mijn oudste met 3 maanden zwangerschap er uitgezet, alles stond op zijn naam, omdat ik een abortus weigerde. Hij heeft kortstondig een omgangsregeling gehad maar dat is redelijk snel misgelopen. Nooit, maar dan ook nooit, heb ik geld aan hem gevraagd. Waarom niet? Omdat ik persoonlijk nog liever verhonger dan dat ik ook maar iets van hem aanneem. Daarom niet. Maar dat ben ik persoonlijk. Mijn dochter is nooit wat tekort gekomen. Behalve een vader. En dat vind ik nog steeds jammer...
zondag 24 februari 2008 om 21:14
[quote]Yulia schreef op 24 februari 2008 @ 19:56:
Als je je vrouw/vriendin tijdens de zwangerschap verlaat, ben je in mijn ogen een lapzwans. Want een zwangerschap duurt "maar" 9 maanden en als je dan in zo'n korte periode je al van je verantwoordelijkheden weet te ontdoen ben je de erkenning niet eens waard.
Mannen die weglopen tijdens zo'n belangrijke periode in een mensenleven hebben hoogstwaarschijnlijk nooit gerealiseerd wat voor impact het krijgen van kinderen op je leven heeft, anders wáren ze nooit weggelopen.
Fijne toevoeging vwb die belangrijke periode.dank je wel. Ik wist niet wat me overkwam toen........ nooit aan hem of aan de relatie getwijfeld, vol met hormonen, niet snappen hoe en waarom (nog steeds niet na 13 jaar maar dat terzijde)..
Dus ja, lapzwansen zijn het![/quote]
Als je je vrouw/vriendin tijdens de zwangerschap verlaat, ben je in mijn ogen een lapzwans. Want een zwangerschap duurt "maar" 9 maanden en als je dan in zo'n korte periode je al van je verantwoordelijkheden weet te ontdoen ben je de erkenning niet eens waard.
Mannen die weglopen tijdens zo'n belangrijke periode in een mensenleven hebben hoogstwaarschijnlijk nooit gerealiseerd wat voor impact het krijgen van kinderen op je leven heeft, anders wáren ze nooit weggelopen.
Fijne toevoeging vwb die belangrijke periode.dank je wel. Ik wist niet wat me overkwam toen........ nooit aan hem of aan de relatie getwijfeld, vol met hormonen, niet snappen hoe en waarom (nog steeds niet na 13 jaar maar dat terzijde)..
Dus ja, lapzwansen zijn het![/quote]
zondag 24 februari 2008 om 21:16
quote:malu3 schreef op 24 februari 2008 @ 19:50:
En hoe weet jij dan wel dat ex helemaal geen lapzwans is, was je er bij of zo? Uit wat TO hier meldt, blijkt duidelijk dat het niet iemand is die zijn verantwoordelijkheden neemt, dus wie zwetst hier nou eigenlijk.Ex neemt geen verantwoordelijkheden? Nou, dat ie zijn kind wilde erkennen zegt al genoeg lijkt me.....
En hoe weet jij dan wel dat ex helemaal geen lapzwans is, was je er bij of zo? Uit wat TO hier meldt, blijkt duidelijk dat het niet iemand is die zijn verantwoordelijkheden neemt, dus wie zwetst hier nou eigenlijk.Ex neemt geen verantwoordelijkheden? Nou, dat ie zijn kind wilde erkennen zegt al genoeg lijkt me.....
zondag 24 februari 2008 om 21:20
[quote]Krengiserweer schreef op 24 februari 2008 @ 19:57:
DE vriend van TO wilde bij de bevalling zijn, en de eerste twee jaar van dochters leven was er een omgangsregeling,
er was geen omgangsregeling. Hij mocht komen wanneer hij wilde en dat werd ca. eens in de 2 weken een uur: zijn keus !To geeft nog steeds geen antwoord op de vraag of hij het kind wel wilde erkenne
Ja daar vroeg hij zelf om .
Aangezien hij het kind niet mocht erkennen, bleven er voor hem ook verrotte weinig mogelijkheden over nadta moeder te kennen had gegeven dat hij het kind niet meer te zien kreeg.
Helemaal niet, hij had moeite kunnen doen om dit wel gedaan te krijgen, bijv wat hij niet deed. Voor ons kind hoopte ik dat hij die moeite wel zou doen. nee dus. Hij heeft het gewoon zo overgenomen van mij..... Achteraf dat hij moeite zal hebben gehad met wat ik hem geschreven heb, tuurlijk en dat zou een reactie van zijn kind kunnen hebben verlaat in tijd. Maar na een paar weken had ik verwacht in ieder geval IETS te horen. Nee dus.
Ik lees hier het verhaal van een moeder die bewust het contact tussen vader en dochter heeft gefrustreerd.
DE vriend van TO wilde bij de bevalling zijn, en de eerste twee jaar van dochters leven was er een omgangsregeling,
er was geen omgangsregeling. Hij mocht komen wanneer hij wilde en dat werd ca. eens in de 2 weken een uur: zijn keus !To geeft nog steeds geen antwoord op de vraag of hij het kind wel wilde erkenne
Ja daar vroeg hij zelf om .
Aangezien hij het kind niet mocht erkennen, bleven er voor hem ook verrotte weinig mogelijkheden over nadta moeder te kennen had gegeven dat hij het kind niet meer te zien kreeg.
Helemaal niet, hij had moeite kunnen doen om dit wel gedaan te krijgen, bijv wat hij niet deed. Voor ons kind hoopte ik dat hij die moeite wel zou doen. nee dus. Hij heeft het gewoon zo overgenomen van mij..... Achteraf dat hij moeite zal hebben gehad met wat ik hem geschreven heb, tuurlijk en dat zou een reactie van zijn kind kunnen hebben verlaat in tijd. Maar na een paar weken had ik verwacht in ieder geval IETS te horen. Nee dus.
Ik lees hier het verhaal van een moeder die bewust het contact tussen vader en dochter heeft gefrustreerd.
zondag 24 februari 2008 om 21:30
@ Kreng en anderen die het over een relatie die niet goed loopt en dan toch aan kinderen beginnen, hebben.
Mijn relatie was goed en sterk , dacht ik. Ik heb hem nooit anders horen beweren ook. Nogmaals op bepaald moment kwam bij beiden kinderwens,die mondde uit in een miskraam na 3 en halve maand (okt 1993). We waren behoorlijk stuk hiervan: ik uitte me in woorden ,hij trok zich terug en stortte zich op zijn sport. We spraken daarna uitvoerig wat doen we nu: verder oefenen of nog wat langer wachten? We kozen samen voor het eerste. In juni 1994 was ik opnieuw zwanger. In juli 1994 verbrak hij de relatie zonder te kunnen (willen?) zeggen waarom, alleen dat hij vanaf april 1994 al met gedachten liep de relatie te beeindigen. In jan oktober 1994 vetrok hij uit ons koophuis en moest ik zeilen bij zetten financieel om het alleen te kunnen bekostigen wat ik me gelukkig wel lukte. In jan 1995 dan werd onze dochter geboren.
Terugkomend op de relatie zelf en het zwanger worden:
als hij me ook maar enigszins had laten doorschemeren te twijfelen aan de relatie dan was ik toch zeker niet doorgegaan met oefenen?? !
Dat neem ik hem erg kwalijk dat hij nooit iets gezegd heeft. maar dat is allemaal geweest die emotie.
Mijn relatie was goed en sterk , dacht ik. Ik heb hem nooit anders horen beweren ook. Nogmaals op bepaald moment kwam bij beiden kinderwens,die mondde uit in een miskraam na 3 en halve maand (okt 1993). We waren behoorlijk stuk hiervan: ik uitte me in woorden ,hij trok zich terug en stortte zich op zijn sport. We spraken daarna uitvoerig wat doen we nu: verder oefenen of nog wat langer wachten? We kozen samen voor het eerste. In juni 1994 was ik opnieuw zwanger. In juli 1994 verbrak hij de relatie zonder te kunnen (willen?) zeggen waarom, alleen dat hij vanaf april 1994 al met gedachten liep de relatie te beeindigen. In jan oktober 1994 vetrok hij uit ons koophuis en moest ik zeilen bij zetten financieel om het alleen te kunnen bekostigen wat ik me gelukkig wel lukte. In jan 1995 dan werd onze dochter geboren.
Terugkomend op de relatie zelf en het zwanger worden:
als hij me ook maar enigszins had laten doorschemeren te twijfelen aan de relatie dan was ik toch zeker niet doorgegaan met oefenen?? !
Dat neem ik hem erg kwalijk dat hij nooit iets gezegd heeft. maar dat is allemaal geweest die emotie.
zondag 24 februari 2008 om 21:32
quote:traincha2 schreef op 24 februari 2008 @ 21:28:
Dit snap ik niet: je wilde niet dat ie het kind erkende, maar hij moest er moeite voor doen? Waarvoor moest ie moeite doen? Om achteraf zijn kind te erkennen?
had een reactie van jou hierop verwacht.
Waarom geen moeite doen eigenlijk als het om je eigen vlees en bloed gaat? is toch heel normaal dit wel te doen als je je kind ook in je leven wilt houden?
Ook al had ie na een jaar of 3 kontakt gezocht, maar nee hoor. Hij vond het wel best zo lijkt het, al wil ik dat niet geloven, omdat ik me niet kan voorstellen dat je je eigen vlees en bloed zo kunt negeren!
Dit snap ik niet: je wilde niet dat ie het kind erkende, maar hij moest er moeite voor doen? Waarvoor moest ie moeite doen? Om achteraf zijn kind te erkennen?
had een reactie van jou hierop verwacht.
Waarom geen moeite doen eigenlijk als het om je eigen vlees en bloed gaat? is toch heel normaal dit wel te doen als je je kind ook in je leven wilt houden?
Ook al had ie na een jaar of 3 kontakt gezocht, maar nee hoor. Hij vond het wel best zo lijkt het, al wil ik dat niet geloven, omdat ik me niet kan voorstellen dat je je eigen vlees en bloed zo kunt negeren!
zondag 24 februari 2008 om 21:37
Hij mocht toch geen vaderrol vervullen? Eerlijk gezegd begrijp ik er geen hout van: je wilde niet dat je ex jullie kind erkende, maar je wilde eigenlijk wel dat ie contact onderhield met zijn kind. Is het misschien niet in je opgekomen dat je je ex enorm hebt gekwetst met die weigering om zijn kind te erkennen?
zondag 24 februari 2008 om 21:51
En of dat in mij opgekomen is van die kwetsing.... reden te meer om er met mij op terug te komen toch? een poging te doen,ook al was het na maaaaaanden bijv..
Dat kontakt zoeken van zijn kant totaal uitgebleven is al die jaren vind ik erg teleurstellend en geef dan maar eens een goed antwoord op de vraag van je 5-jarige dochter destijds: mama, waarom komt mijn papa me nooit van school halen?
Hoe jij het ook bekijkt traincha maar mijn dochter is stilletjes wel teleurgesteld in het feit dat hij geen enkele moeite gedaan heeft mij op andere gedachten te brengen. Los van het feit dat ze ook kwaad op mij geweest is dat ik destijds die brief geschreven heb.
Dat kontakt zoeken van zijn kant totaal uitgebleven is al die jaren vind ik erg teleurstellend en geef dan maar eens een goed antwoord op de vraag van je 5-jarige dochter destijds: mama, waarom komt mijn papa me nooit van school halen?
Hoe jij het ook bekijkt traincha maar mijn dochter is stilletjes wel teleurgesteld in het feit dat hij geen enkele moeite gedaan heeft mij op andere gedachten te brengen. Los van het feit dat ze ook kwaad op mij geweest is dat ik destijds die brief geschreven heb.
zondag 24 februari 2008 om 22:02
Jij vertelde hem toen je dochter twee was dat jij het contact stopzette en dat hij haar pas weer te zien zou krijgen als jij daarom vroeg.
Kennelijk respecteerde hij jou beslissing hierin en aangezien jij hebt tegengehouden dat hij het kind erkende had hij in ieder geval wettelijk geen enkel middel om contact af te dwingen.
Hoe zou hij "meer moeite"hebben moeten kunnen doen? Wat had je van hem verwacht, nadat jij hem de boodschap had gegeven dat contact wat jou betreft pas weer moelijk zou zijn als zij aangaf dat te willen. Een kind van twee?
Overigens gaf je dochter dus al op haar 5e aan dat ze graag door papa van school gehaald wilde worden. waarom heb je toen je ex niet opgezocht dan? Je verwijt hem dat hij geen contact heeft gezocht, maar kennelijk heb je zelf ook niet al te veel moeite gedaan. En omdat jij degene was die bij het stoppen van het contact had aangegeven dat JIj het zou laten weten wanneer dochter contact wensten, vind ik eigenlijk dat die bal in jouw speelveld lag.
Je kunt kwalijk je huis dichttimmeren en dan klagen dat je nooit visite krijgt.
Kennelijk respecteerde hij jou beslissing hierin en aangezien jij hebt tegengehouden dat hij het kind erkende had hij in ieder geval wettelijk geen enkel middel om contact af te dwingen.
Hoe zou hij "meer moeite"hebben moeten kunnen doen? Wat had je van hem verwacht, nadat jij hem de boodschap had gegeven dat contact wat jou betreft pas weer moelijk zou zijn als zij aangaf dat te willen. Een kind van twee?
Overigens gaf je dochter dus al op haar 5e aan dat ze graag door papa van school gehaald wilde worden. waarom heb je toen je ex niet opgezocht dan? Je verwijt hem dat hij geen contact heeft gezocht, maar kennelijk heb je zelf ook niet al te veel moeite gedaan. En omdat jij degene was die bij het stoppen van het contact had aangegeven dat JIj het zou laten weten wanneer dochter contact wensten, vind ik eigenlijk dat die bal in jouw speelveld lag.
Je kunt kwalijk je huis dichttimmeren en dan klagen dat je nooit visite krijgt.
zondag 24 februari 2008 om 22:11
[quote]Krengiserweer schreef op 24 februari 2008 @ 22:02:
Hoe zou hij "meer moeite"hebben moeten kunnen doen? Wat had je van hem verwacht, nadat jij hem de boodschap had gegeven dat contact wat jou betreft pas weer moelijk zou zijn als zij aangaf dat te willen. Een kind van twee?
De moeite die ik bedoel is er met mij over hebben> we zijn 12 jaar samen geweest dus hoezo niet eigenlijk? De reden dat ik de brief schreef was omdat hij telefonisch paar keer niet thuis aangaf .
Overigens gaf je dochter dus al op haar 5e aan dat ze graag door papa van school gehaald wilde worden. waarom heb je toen je ex niet opgezocht dan?
Die uitspraak van haar zat hem in het niet iemand 'papa' kunnen noemen, zoals al vriendinnetjes wel iemand hadden die ze papa konden noemen. Niet in de wens om haar vader te zien.Je kunt kwalijk je huis dichttimmeren en dan klagen dat je nooit visite krijgt.[/quote]
Hoe zou hij "meer moeite"hebben moeten kunnen doen? Wat had je van hem verwacht, nadat jij hem de boodschap had gegeven dat contact wat jou betreft pas weer moelijk zou zijn als zij aangaf dat te willen. Een kind van twee?
De moeite die ik bedoel is er met mij over hebben> we zijn 12 jaar samen geweest dus hoezo niet eigenlijk? De reden dat ik de brief schreef was omdat hij telefonisch paar keer niet thuis aangaf .
Overigens gaf je dochter dus al op haar 5e aan dat ze graag door papa van school gehaald wilde worden. waarom heb je toen je ex niet opgezocht dan?
Die uitspraak van haar zat hem in het niet iemand 'papa' kunnen noemen, zoals al vriendinnetjes wel iemand hadden die ze papa konden noemen. Niet in de wens om haar vader te zien.Je kunt kwalijk je huis dichttimmeren en dan klagen dat je nooit visite krijgt.[/quote]
zondag 24 februari 2008 om 22:19
Degenen die absoluut geen geld van de vader van hun kinderen aan willen nemen omdat hij je slecht behandeld heeft om of om wat voor andere persoonlijke reden dan ook. Bedenk je eens dat het geld niks met jouwzelf te maken heeft.
Het geld is voor je kind en het kind heeft er recht op. Ook al heb je het niet nodig, ook al is je kind niks tekort gekomen. Het heeft er wel recht op.
Het geld is voor je kind en het kind heeft er recht op. Ook al heb je het niet nodig, ook al is je kind niks tekort gekomen. Het heeft er wel recht op.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 24 februari 2008 om 22:20
N.a.v. de vele reacties heb ik de behoefte dit even te zeggen.
Ik heb mijn verhaal gedaan in de openingspost en toegelicht in de navolgende reacties. Mijn vraag was sec of ik mijn ex verantwoordelijk kan maken voor meebetalen aan opvoeding en studie en zo ja op welke wijze.
Mijn vraag was niet: wat vinden jullie van mijn handelswijze in het geheel, laat staan dat ik daar steeds op aangesproken of over bevraagd wordt.
Ik heb mijn verhaal gedaan in de openingspost en toegelicht in de navolgende reacties. Mijn vraag was sec of ik mijn ex verantwoordelijk kan maken voor meebetalen aan opvoeding en studie en zo ja op welke wijze.
Mijn vraag was niet: wat vinden jullie van mijn handelswijze in het geheel, laat staan dat ik daar steeds op aangesproken of over bevraagd wordt.
zondag 24 februari 2008 om 22:25
quote:winniedepoeh schreef op 24 februari 2008 @ 22:11:
[quote]Krengiserweer schreef op 24 februari 2008 @ 22:02:
Hoe zou hij "meer moeite"hebben moeten kunnen doen? Wat had je van hem verwacht, nadat jij hem de boodschap had gegeven dat contact wat jou betreft pas weer moelijk zou zijn als zij aangaf dat te willen. Een kind van twee?
De moeite die ik bedoel is er met mij over hebben> we zijn 12 jaar samen geweest dus hoezo niet eigenlijk? De reden dat ik de brief schreef was omdat hij telefonisch paar keer niet thuis aangaf .
Overigens gaf je dochter dus al op haar 5e aan dat ze graag door papa van school gehaald wilde worden. waarom heb je toen je ex niet opgezocht dan?
Die uitspraak van haar zat hem in het niet iemand 'papa' kunnen noemen, zoals al vriendinnetjes wel iemand hadden die ze papa konden noemen. Niet in de wens om haar vader te zien.Je kunt kwalijk je huis dichttimmeren en dan klagen dat je nooit visite krijgt.[/quote]
Nou ja, hij heeft naar wat ik lees op geen enkele manier uberhaupt contact gezocht. Elf jaar lang niet. Als ik me voorstel dat ik als moeder zo'n brief krijg, dan laat ik het er toch echt niet bij zitten.
En de dochter heeft niet gezegd dat ze wil dat ze door haar vader van school wordt gehaald, ze vroeg naar het waarom. Waarom haar vader geen contact met haar had. En ja, Winnie heeft die brief geschreven maar dat is voor een vader toch geen reden om het er maar bij te laten zitten? Zoals je ook niet uit kan leggen waarom een vader geen kaartje stuurt met een verjaardag of kerst.
Het is net of hier allerlei argumenten worden gegeven dat de vader groot gelijk heeft dat hij zo handelt. En dat vind ik niet kloppen.
[quote]Krengiserweer schreef op 24 februari 2008 @ 22:02:
Hoe zou hij "meer moeite"hebben moeten kunnen doen? Wat had je van hem verwacht, nadat jij hem de boodschap had gegeven dat contact wat jou betreft pas weer moelijk zou zijn als zij aangaf dat te willen. Een kind van twee?
De moeite die ik bedoel is er met mij over hebben> we zijn 12 jaar samen geweest dus hoezo niet eigenlijk? De reden dat ik de brief schreef was omdat hij telefonisch paar keer niet thuis aangaf .
Overigens gaf je dochter dus al op haar 5e aan dat ze graag door papa van school gehaald wilde worden. waarom heb je toen je ex niet opgezocht dan?
Die uitspraak van haar zat hem in het niet iemand 'papa' kunnen noemen, zoals al vriendinnetjes wel iemand hadden die ze papa konden noemen. Niet in de wens om haar vader te zien.Je kunt kwalijk je huis dichttimmeren en dan klagen dat je nooit visite krijgt.[/quote]
Nou ja, hij heeft naar wat ik lees op geen enkele manier uberhaupt contact gezocht. Elf jaar lang niet. Als ik me voorstel dat ik als moeder zo'n brief krijg, dan laat ik het er toch echt niet bij zitten.
En de dochter heeft niet gezegd dat ze wil dat ze door haar vader van school wordt gehaald, ze vroeg naar het waarom. Waarom haar vader geen contact met haar had. En ja, Winnie heeft die brief geschreven maar dat is voor een vader toch geen reden om het er maar bij te laten zitten? Zoals je ook niet uit kan leggen waarom een vader geen kaartje stuurt met een verjaardag of kerst.
Het is net of hier allerlei argumenten worden gegeven dat de vader groot gelijk heeft dat hij zo handelt. En dat vind ik niet kloppen.
zondag 24 februari 2008 om 22:26
Dan spaart ie het maar fijn voor haar op, ik hoef het niet.
WdP, ik begrijp jou niet hoor. Jij schrijft dat hij zijn dochter niet meer mag zien, maar eigenlijk verwachtte je dat hij moeite zou doen. Ben je nou boos dat hij zijn kind nu geen geld wil geven, of omdat hij je toendertijd achter de kont aan heeft lopen smeken om hem alsjeblieft een kans wil geven met zijn kind? Volgens mij he...volgens mij wilde je hem gewoon straffen. Alleen hij hapte niet.
WdP, ik begrijp jou niet hoor. Jij schrijft dat hij zijn dochter niet meer mag zien, maar eigenlijk verwachtte je dat hij moeite zou doen. Ben je nou boos dat hij zijn kind nu geen geld wil geven, of omdat hij je toendertijd achter de kont aan heeft lopen smeken om hem alsjeblieft een kans wil geven met zijn kind? Volgens mij he...volgens mij wilde je hem gewoon straffen. Alleen hij hapte niet.
zondag 24 februari 2008 om 22:26
quote:traincha2 schreef op 24 februari 2008 @ 21:16:
[...]
Ex neemt geen verantwoordelijkheden? Nou, dat ie zijn kind wilde erkennen zegt al genoeg lijkt me.....Dat zegt nog helemaal niks. Mijn ex heeft mijn kinderen erkend maar uiteindelijk ging hij er toch ook vandoor toen we uit elkaar waren gegaan en kwam eens in de zoveel maanden eens aanwaaien.
[...]
Ex neemt geen verantwoordelijkheden? Nou, dat ie zijn kind wilde erkennen zegt al genoeg lijkt me.....Dat zegt nog helemaal niks. Mijn ex heeft mijn kinderen erkend maar uiteindelijk ging hij er toch ook vandoor toen we uit elkaar waren gegaan en kwam eens in de zoveel maanden eens aanwaaien.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 24 februari 2008 om 22:30
quote:traincha2 schreef op 24 februari 2008 @ 21:37:
Hij mocht toch geen vaderrol vervullen? Eerlijk gezegd begrijp ik er geen hout van: je wilde niet dat je ex jullie kind erkende, maar je wilde eigenlijk wel dat ie contact onderhield met zijn kind. Is het misschien niet in je opgekomen dat je je ex enorm hebt gekwetst met die weigering om zijn kind te erkennen?
Is het weleens bij jou opgekomen dat een man die een zwangere vrouw van de ene op de andere dag zwanger en wel laat zitten, háár enorm kwetst?
Kom op zeg, ook al zou WinniedePoeh met die weigering fout zitten, zij is toch ook gewoon mens? Hij is degene die als eerste de fout inging door haar zonder duidelijke uitleg of motivatie te laten zitten. Dat zij in de hitte van al die emoties nog de kracht kon opbrengen om hem wél bij de bevalling te laten zijn vind ik bewonderenswaardig, ik bijvoorbeeld heb mijn ex altijd gezegd dat als hij toen wegging, hij ook niet bij de bevalling hoefde te zijn. Ben ik dan dus degene die het contact gefrustreerd heeft? Of is hij dat door weg te gaan?
Ik zie het namelijk zo: een zwangerschap hoort een blije en bijzondere tijd te zijn. Dat heeft - laat ik voor mezelf spreken, WinniedePoeh kan zelf wel vertellen of zij dat ook zo ervaart - mijn ex mij ontnomen. Ik gunde hem zeker niet om vervolgens weer gezellig ons leven binnen te komen wandelen terwijl ik in mijn eentje het zware werk had gedaan. Dat kan iedereen fout van mij vinden, misschien is het ook wel fout, maar ik ben een mens en heb dus gevoelens.
Laat ik anders een ander voorbeeld geven: stel dat jouw man vreemdgaat en daarmee het fundament onder je leven wegslaat, en jij als reactie daarop een jaar lang geen seks meer met hem wil omdat je gewoon teveel verdriet hebt, ben jij dan degene die de oorzaak van de scheiding is, of is hij dat?
Je doet net alsof je het allemaal maar normaal moet vinden dat een man je zwanger en wel laat zitten, alsof 1 belletje en een paar bezoekjes dat weer goed zouden maken, maar is het werkelijk zo dat jij zelf zo zou reageren? Of zit je nu gewoon lekker te fulmineren tegen iemand die gewoon keihard in haar gezicht gespuugd is omdat jou dat een lekker gevoel geeft?
Hij mocht toch geen vaderrol vervullen? Eerlijk gezegd begrijp ik er geen hout van: je wilde niet dat je ex jullie kind erkende, maar je wilde eigenlijk wel dat ie contact onderhield met zijn kind. Is het misschien niet in je opgekomen dat je je ex enorm hebt gekwetst met die weigering om zijn kind te erkennen?
Is het weleens bij jou opgekomen dat een man die een zwangere vrouw van de ene op de andere dag zwanger en wel laat zitten, háár enorm kwetst?
Kom op zeg, ook al zou WinniedePoeh met die weigering fout zitten, zij is toch ook gewoon mens? Hij is degene die als eerste de fout inging door haar zonder duidelijke uitleg of motivatie te laten zitten. Dat zij in de hitte van al die emoties nog de kracht kon opbrengen om hem wél bij de bevalling te laten zijn vind ik bewonderenswaardig, ik bijvoorbeeld heb mijn ex altijd gezegd dat als hij toen wegging, hij ook niet bij de bevalling hoefde te zijn. Ben ik dan dus degene die het contact gefrustreerd heeft? Of is hij dat door weg te gaan?
Ik zie het namelijk zo: een zwangerschap hoort een blije en bijzondere tijd te zijn. Dat heeft - laat ik voor mezelf spreken, WinniedePoeh kan zelf wel vertellen of zij dat ook zo ervaart - mijn ex mij ontnomen. Ik gunde hem zeker niet om vervolgens weer gezellig ons leven binnen te komen wandelen terwijl ik in mijn eentje het zware werk had gedaan. Dat kan iedereen fout van mij vinden, misschien is het ook wel fout, maar ik ben een mens en heb dus gevoelens.
Laat ik anders een ander voorbeeld geven: stel dat jouw man vreemdgaat en daarmee het fundament onder je leven wegslaat, en jij als reactie daarop een jaar lang geen seks meer met hem wil omdat je gewoon teveel verdriet hebt, ben jij dan degene die de oorzaak van de scheiding is, of is hij dat?
Je doet net alsof je het allemaal maar normaal moet vinden dat een man je zwanger en wel laat zitten, alsof 1 belletje en een paar bezoekjes dat weer goed zouden maken, maar is het werkelijk zo dat jij zelf zo zou reageren? Of zit je nu gewoon lekker te fulmineren tegen iemand die gewoon keihard in haar gezicht gespuugd is omdat jou dat een lekker gevoel geeft?
Am Yisrael Chai!
zondag 24 februari 2008 om 22:31
zondag 24 februari 2008 om 22:35
Miny, dat vind ik een beetje kinderachtig. Als Winnie hem echt had willen straffen dan was ze juist weer naar hem toe gegaan om 'drama' te maken, het hem moeilijk te maken. Dan laat je het niet bij één brief hoor.
Als je iemand wilt straffen, doe je dat omdat je er zelf een bepaald gevoel bij wil krijgen. Dat werkt niet als hij niet reageert en dan reageer jij zelf weer. Winnie deed dat niet. Die liet het zo.
En dat 'fijn mogen opsparen omdat jij het niet wilt', jij hoeft het ook niet te willen, het is voor je kind dus ben je slechts de vertegenwoordiger van je kind die het dan aanneemt. Je neemt er zelf geen cent van, je zet het lekker op een rekening voor je kind. Zou ik zeker wel doen als mijn omstandigheden anders waren.
Als je iemand wilt straffen, doe je dat omdat je er zelf een bepaald gevoel bij wil krijgen. Dat werkt niet als hij niet reageert en dan reageer jij zelf weer. Winnie deed dat niet. Die liet het zo.
En dat 'fijn mogen opsparen omdat jij het niet wilt', jij hoeft het ook niet te willen, het is voor je kind dus ben je slechts de vertegenwoordiger van je kind die het dan aanneemt. Je neemt er zelf geen cent van, je zet het lekker op een rekening voor je kind. Zou ik zeker wel doen als mijn omstandigheden anders waren.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 24 februari 2008 om 22:36
Persoonlijk vind ik niet dat iemand bij iemand moet blijven als hij/zij dat niet meer wil. Dus ja...kun je iemand echt kwalijk nemen dat ie bij je weg gaat? Ik neem het mijn ex niet kwalijk, niet meer willen is niet meer willen. Wat ik hem wel kwalijk neem is dat hij mij eruit heeft gezet en ik alles in mijn eentje op mocht lossen. Een relatie beeindigen is je goed recht, als dat is wat je wilt. Maar ik vind dat je ook de plicht hebt om de zaken netjes op te lossen.
Ik ben toen ook keihard in mijn gezicht gespuugd. Misschien wel harder, daar stond ik op mijn 17e letterlijk dakloos... Anyway, dat is ook weer goed gekomen en niet de reden waarom mijn ex ons kind niet meer ziet. Dat is gevolg van zijn gedrag daarna. Hij hoefde ook niet zo nodig. Maar geld zal ik nooit van hem willen...en hij zal dat ook niet meer betalen nu. Via dat bedrag op mijn rekening elke maand zou hij toch in mijn leven zijn. Bah...krijg er bij de gedachte al een smerig gevoel bij.
Ik ben toen ook keihard in mijn gezicht gespuugd. Misschien wel harder, daar stond ik op mijn 17e letterlijk dakloos... Anyway, dat is ook weer goed gekomen en niet de reden waarom mijn ex ons kind niet meer ziet. Dat is gevolg van zijn gedrag daarna. Hij hoefde ook niet zo nodig. Maar geld zal ik nooit van hem willen...en hij zal dat ook niet meer betalen nu. Via dat bedrag op mijn rekening elke maand zou hij toch in mijn leven zijn. Bah...krijg er bij de gedachte al een smerig gevoel bij.
zondag 24 februari 2008 om 22:39
Aangezien WdP zelf toegeeft dat ze had verwacht dat hij meer moeite zou doen, krijg ik het idee dat het doel van de brief helemaal niet was dat hij weg zou blijven. Het doel was klaarblijkelijk dat hij meer moeite zou doen en haar zou vragen/smeken om zijn kind wel te mogen zien. Maar hij hapte niet, hij bleef weg. Een klerestreek naar zijn kind toe, dat is iets wat zeker is.
Maar ja...wees voorzichtig met wat je wenst, misschien krijg je het wel.
Maar ja...wees voorzichtig met wat je wenst, misschien krijg je het wel.
zondag 24 februari 2008 om 22:40
quote:minny schreef op 24 februari 2008 @ 22:28:
Die vader zal vast een naar persoon zijn, ik hoor zijn kant van het verhaal niet. Maar als ik hem was zou ik ook niet betalen nu. Na al die jaren...kom....daar had je eerder mee moeten zijn.
Hij betaalt toch niet voor WinniedePoeh? Wat een onzin, zeg. Zogenaamd enorm gekwetste man die al jaren lijdt onder het juk van de heks die hem zijn kind ontnomen heeft, en dan kan hij iets voor dat kind wat hij zo vreselijk graag in zijn leven wilde doen, maar dan doet hij het niet meer? Wie straft dan wie?
Je moeder is een kutwijf dus daarom betaal ik lekker jouw schoolreis niet? Wie is er dan kinderachtig en fout? Zij of hij?
Kom nou, als hij echt zo begaan met dat kind was, dan boeide het hem toch geen reet wat die moeder deed? ik heb een korte relatie gehad met een man wiens kinderen ontvoerd zijn door hun buitenlandse moeder, en die relatie is stukgelopen doordat die man dag en nacht bezig was met niets anders dan zijn kinderen. En geloof me, die moeder is pas écht een kutwijf. Toch hebben die kinderen hier een eigen kamer, een bankrekening waar een enorm bedrag opstaat, heeft die man 3 au pairs op een soort standby lijst staan voor als zijn kinderen misschien eventueel hopelijk ooit eens terugkomen, staan ze al zolang als ze weg zijn ingeschreven bij school, is hij dag en nacht aan het knokken met advocaten en kon hij de relatie met mij vooral niet aan omdat hij als de dood was dat áls zijn kinderen ooit terug komen ze misschien wel zouden denken dat hij ze ingeruild had voor mijn kind. Tijdens onze relatie is hij twee keer vergeefs afgereisd naar het buitenland en heeft daar twee hele dagen op een bankje voor de deur van het huis waar zijn kinderen misschien zijn op de stoep gezeten met cadeaus in zijn hand. Een keer op hun verjaardag, en een keer met vaderdag.
Okee, dat is ook een extreem voorbeeld, maar het geeft maar even het verschil aan tussen een betrokken vader en één die het allemaal wel best vindt en niet eens een kaartje op zijn kinds verjaardag stuurt.
Die vader zal vast een naar persoon zijn, ik hoor zijn kant van het verhaal niet. Maar als ik hem was zou ik ook niet betalen nu. Na al die jaren...kom....daar had je eerder mee moeten zijn.
Hij betaalt toch niet voor WinniedePoeh? Wat een onzin, zeg. Zogenaamd enorm gekwetste man die al jaren lijdt onder het juk van de heks die hem zijn kind ontnomen heeft, en dan kan hij iets voor dat kind wat hij zo vreselijk graag in zijn leven wilde doen, maar dan doet hij het niet meer? Wie straft dan wie?
Je moeder is een kutwijf dus daarom betaal ik lekker jouw schoolreis niet? Wie is er dan kinderachtig en fout? Zij of hij?
Kom nou, als hij echt zo begaan met dat kind was, dan boeide het hem toch geen reet wat die moeder deed? ik heb een korte relatie gehad met een man wiens kinderen ontvoerd zijn door hun buitenlandse moeder, en die relatie is stukgelopen doordat die man dag en nacht bezig was met niets anders dan zijn kinderen. En geloof me, die moeder is pas écht een kutwijf. Toch hebben die kinderen hier een eigen kamer, een bankrekening waar een enorm bedrag opstaat, heeft die man 3 au pairs op een soort standby lijst staan voor als zijn kinderen misschien eventueel hopelijk ooit eens terugkomen, staan ze al zolang als ze weg zijn ingeschreven bij school, is hij dag en nacht aan het knokken met advocaten en kon hij de relatie met mij vooral niet aan omdat hij als de dood was dat áls zijn kinderen ooit terug komen ze misschien wel zouden denken dat hij ze ingeruild had voor mijn kind. Tijdens onze relatie is hij twee keer vergeefs afgereisd naar het buitenland en heeft daar twee hele dagen op een bankje voor de deur van het huis waar zijn kinderen misschien zijn op de stoep gezeten met cadeaus in zijn hand. Een keer op hun verjaardag, en een keer met vaderdag.
Okee, dat is ook een extreem voorbeeld, maar het geeft maar even het verschil aan tussen een betrokken vader en één die het allemaal wel best vindt en niet eens een kaartje op zijn kinds verjaardag stuurt.
Am Yisrael Chai!
zondag 24 februari 2008 om 22:40
@ Freespeach.
Ik heb hetzelfde gevoel gehad tijdens de zwangerschap: voelde me onthutst en dit kon toch niet waar zijn dat hij wegging?? kon het niet bevatten. Ook ik voelde het zo dat hij me iets ontnomen heeft door de zwangerschapsduur zo te ervaren als die door mij ervaren is: kloten en zeker geen blijde gebeurtenis. En dat die blijde gebeurtenis, die allereerste keer van zwanger-zijn , dit samen kunnen delen en ervan genieten samen, heeft ie me absoluut ontnomen. Want een eerste zwangerschap beleef je nimmer meer !
En nogmaals: ik was acuut gestopt met oefenen als hij me van zijn twijfels of gedachten verwittigd had.
Over het frustreren : ik denk dat hij het gefrustreerd heeft de breuk die ik na 2 jaar heb bewerkstelligd zeg maar. Niet bewust wellicht van hem maar toch. Zijn manier van omgaan met haar heeft deze actie van mij in de hand gewerkt. Natuurlijk zat ik vol emoties en ongeloof, maar ik ben beslist niet met het scrhijven van de brief over 1 nacht ijs gegaan.
Ik heb hetzelfde gevoel gehad tijdens de zwangerschap: voelde me onthutst en dit kon toch niet waar zijn dat hij wegging?? kon het niet bevatten. Ook ik voelde het zo dat hij me iets ontnomen heeft door de zwangerschapsduur zo te ervaren als die door mij ervaren is: kloten en zeker geen blijde gebeurtenis. En dat die blijde gebeurtenis, die allereerste keer van zwanger-zijn , dit samen kunnen delen en ervan genieten samen, heeft ie me absoluut ontnomen. Want een eerste zwangerschap beleef je nimmer meer !
En nogmaals: ik was acuut gestopt met oefenen als hij me van zijn twijfels of gedachten verwittigd had.
Over het frustreren : ik denk dat hij het gefrustreerd heeft de breuk die ik na 2 jaar heb bewerkstelligd zeg maar. Niet bewust wellicht van hem maar toch. Zijn manier van omgaan met haar heeft deze actie van mij in de hand gewerkt. Natuurlijk zat ik vol emoties en ongeloof, maar ik ben beslist niet met het scrhijven van de brief over 1 nacht ijs gegaan.
zondag 24 februari 2008 om 22:40
quote:shahla schreef op 24 februari 2008 @ 22:35:
En dat 'fijn mogen opsparen omdat jij het niet wilt', jij hoeft het ook niet te willen, het is voor je kind dus ben je slechts de vertegenwoordiger van je kind die het dan aanneemt. Je neemt er zelf geen cent van, je zet het lekker op een rekening voor je kind. Zou ik zeker wel doen als mijn omstandigheden anders waren.
Bedoel je met omstandigheden dat je het geld voor je kind daadwerkelijk nodig hebt voor zijn of haar welzijn? Ja, dan had ik het ook gedaan. Maar niet als het niet nodig is en ik het zelf zou kunnen behappen.
Winnie, mijn vraag is eigenlijk: heb je het geld echt nodig voor je dochter?
En dat 'fijn mogen opsparen omdat jij het niet wilt', jij hoeft het ook niet te willen, het is voor je kind dus ben je slechts de vertegenwoordiger van je kind die het dan aanneemt. Je neemt er zelf geen cent van, je zet het lekker op een rekening voor je kind. Zou ik zeker wel doen als mijn omstandigheden anders waren.
Bedoel je met omstandigheden dat je het geld voor je kind daadwerkelijk nodig hebt voor zijn of haar welzijn? Ja, dan had ik het ook gedaan. Maar niet als het niet nodig is en ik het zelf zou kunnen behappen.
Winnie, mijn vraag is eigenlijk: heb je het geld echt nodig voor je dochter?
