Seks
alle pijlers
De verschillende kanten van vreemdgaan
woensdag 26 oktober 2016 om 15:42
Beste lezer(es),
Een jaar of 5 geleden ging ik via een website voor het eerst vreemd en heb in de jaren daarna redelijk wat ervaring opgedaan met daten, tot een jaar terug. Mijn vrouw kwam erachter, maar ze bleef bij me. Het was zwaar voor haar (en voor mij) om erachter te komen. Ze was boos en verdrietig uiteraard en haar vertrouwen in mij is blijvend geschaad. Soms is het nog wel eens lastig voor ons.
We hebben zelfs met wederzijdse goedkeuring een periode beiden gedate, onafhankelijk van elkaar: zij met mannen en ik met vrouwen. Maar uiteindelijk wilde ze dat niet meer omdat ze er geen plezier aan beleefde. Toch was ze blij dat ze ook die ervaring kon opdoen. Uiteindelijk zijn we beide gestopt.
Er wordt altijd heel negatief tegen vreemdgaan aangekeken, maar dat vind ik deels onterecht. Als je mij 10 jaar geleden had gevraagd wat ik er van vond, was ik ook heel negatief erover geweest. Nu denk ik er heel anders over en wil ik mijn kijk erop delen.
Maar wellicht zijn er verschillende vormen van vreemdgaan. Onze relatie was (en is) gewoon heel goed. We hebben intimiteit, zijn heel veel bij elkaar, lachen en huilen met elkaar en knuffelen veel. We maken zelden ruzie.
Maar… waarom ga je dan vreemd? Voor mij miste er chemie in de slaapkamer. Daar spraken we over, maar we waren en zijn nog steeds niet echt in staat om daarin wat te veranderen. We willen beiden andere dingen eigenlijk. Toch is de seks prima als we het hebben. Maar we hadden het veel te weinig wat mij betreft. En dus ga je op zoek naar wat anders of een aanvulling. Ik zocht dus naar seks zoals in mijn fantasie.
Je moet weten dat ik de uitstraling heb van een lieve ingetogen man, totaal geen macho. Nooit een one-night-stand gehad, tot mijn 41e nooit vreemdgegaan of daar ook maar aan gedacht en ook afstandelijk m.b.t. andere vrouwen. Op internet zocht ik naar een fantasie, eerst op sites met erotische foto's en films, toen webcamsites en vervolgens probeerde ik het via een datingsite. In dit geval Secretflirt. Later ook nog via 2 andere sites (Secondlove en VictoriaMilan).
Eigenlijk totaal onverwacht voor mij vond ik wel seks maar zelden zoals mijn fantasie (die toch niet erg bijzonder is). Soms erg prettig, soms erg tegenvallend. Ik leerde mezelf kennen op een manier die ik nooit verwacht had. Ik durfde initiatief te nemen richting vrouwen waar ik dat nooit eerder deed. Ik ging vreemd en dat knaagde bij elke date aan me, maar toch ging ik door.
Maar ik leerde vooral ook vrouwen kennen op een totaal andere manier dan in het dagelijkse leven. Het waren allemaal bijzondere ervaringen. Wat me vooral intrigeerde was dat vrouwen het om heel verschillende redenen deden. In de meeste gevallen bleek er vanuit de man weinig of geen (seksuele) aandacht voor de betreffende vrouw. En daar zaten ook heel mooie vrouwen tussen die heel graag wilden vrijen met hun man. Sommigen waren al 20 jaar of langer bij 1 man en wilden ook wel eens weten hoe het bij een ander kon zijn. Soms waren er single vrouwen die het “niveau” van getrouwde mannen hoger vonden dan dat van singles op andere sites. En af en toe waren er vrouwen die wat minder fortuinlijk waren in hun looks en dachten in de gewone wereld geen man te kunnen “scoren”.
Voor de vrouwen kan het soms bevrijdend werken om een keer te ervaren hoe het met een ander kan zijn. Sommigen moesten huilen door de aandacht die ze zo misten. Het was ook nooit seks alleen, maar ook interesse tonen in elkaar en praten over hoe het leven gaat en dan vooral m.b.t. de relatie. Ik was verbaasd over mezelf dat ik openhartig kon zijn, kon luisteren, mezelf kon zijn en seks kon hebben met een ander, maar toch naar huis verlangde direct na afloop. Een enkele keer had ik alleen een praatje en was er geen klik van één van beide kanten. Of wilde één van de twee geen seks. In bijna alle gevallen ging het om 3 tot 6 ontmoetingen in totaal. Stoppen was nooit leuk voor de vrouwen merkte ik. Ook al vertel je dat vanaf het begin dat het van beide kanten kan eindigen op elk moment.
Er is zo veel over te vertellen over deze wereld. Het kan een man ook doen beseffen dat wat hij thuis heeft, erg goed is. Dat deed het bij mij, maar toch bleef ik zoeken naar die fantasie. Dat is dan weer de tegenstelling. Mijn vrouw heeft ook niet gemerkt in mijn omgang met haar dat ik dit deed. Het was ook alleen voor de seks. Moet je dan een goede relatie beëindigen als er 1 dingetje mist of is deze oplossing geoorloofd?
We hebben het ook thuis gehad over: wat als ik dit vooraf had aangekondigd, had ik het dan mogen doen? Het antwoord was nee. Maar het doen zonder vertellen is uiteraard ook niet goed, als de partner erachter komt.
Er waren ook vrouwen die doordat wat ze meemaakten, beslissingen namen over hun werkelijke relatie en stopten of heel hard gingen werken om het weer op het juiste pad te krijgen.
Het zijn maar flarden over wat ik meemaakte.
Groeten.
Steven.
Een jaar of 5 geleden ging ik via een website voor het eerst vreemd en heb in de jaren daarna redelijk wat ervaring opgedaan met daten, tot een jaar terug. Mijn vrouw kwam erachter, maar ze bleef bij me. Het was zwaar voor haar (en voor mij) om erachter te komen. Ze was boos en verdrietig uiteraard en haar vertrouwen in mij is blijvend geschaad. Soms is het nog wel eens lastig voor ons.
We hebben zelfs met wederzijdse goedkeuring een periode beiden gedate, onafhankelijk van elkaar: zij met mannen en ik met vrouwen. Maar uiteindelijk wilde ze dat niet meer omdat ze er geen plezier aan beleefde. Toch was ze blij dat ze ook die ervaring kon opdoen. Uiteindelijk zijn we beide gestopt.
Er wordt altijd heel negatief tegen vreemdgaan aangekeken, maar dat vind ik deels onterecht. Als je mij 10 jaar geleden had gevraagd wat ik er van vond, was ik ook heel negatief erover geweest. Nu denk ik er heel anders over en wil ik mijn kijk erop delen.
Maar wellicht zijn er verschillende vormen van vreemdgaan. Onze relatie was (en is) gewoon heel goed. We hebben intimiteit, zijn heel veel bij elkaar, lachen en huilen met elkaar en knuffelen veel. We maken zelden ruzie.
Maar… waarom ga je dan vreemd? Voor mij miste er chemie in de slaapkamer. Daar spraken we over, maar we waren en zijn nog steeds niet echt in staat om daarin wat te veranderen. We willen beiden andere dingen eigenlijk. Toch is de seks prima als we het hebben. Maar we hadden het veel te weinig wat mij betreft. En dus ga je op zoek naar wat anders of een aanvulling. Ik zocht dus naar seks zoals in mijn fantasie.
Je moet weten dat ik de uitstraling heb van een lieve ingetogen man, totaal geen macho. Nooit een one-night-stand gehad, tot mijn 41e nooit vreemdgegaan of daar ook maar aan gedacht en ook afstandelijk m.b.t. andere vrouwen. Op internet zocht ik naar een fantasie, eerst op sites met erotische foto's en films, toen webcamsites en vervolgens probeerde ik het via een datingsite. In dit geval Secretflirt. Later ook nog via 2 andere sites (Secondlove en VictoriaMilan).
Eigenlijk totaal onverwacht voor mij vond ik wel seks maar zelden zoals mijn fantasie (die toch niet erg bijzonder is). Soms erg prettig, soms erg tegenvallend. Ik leerde mezelf kennen op een manier die ik nooit verwacht had. Ik durfde initiatief te nemen richting vrouwen waar ik dat nooit eerder deed. Ik ging vreemd en dat knaagde bij elke date aan me, maar toch ging ik door.
Maar ik leerde vooral ook vrouwen kennen op een totaal andere manier dan in het dagelijkse leven. Het waren allemaal bijzondere ervaringen. Wat me vooral intrigeerde was dat vrouwen het om heel verschillende redenen deden. In de meeste gevallen bleek er vanuit de man weinig of geen (seksuele) aandacht voor de betreffende vrouw. En daar zaten ook heel mooie vrouwen tussen die heel graag wilden vrijen met hun man. Sommigen waren al 20 jaar of langer bij 1 man en wilden ook wel eens weten hoe het bij een ander kon zijn. Soms waren er single vrouwen die het “niveau” van getrouwde mannen hoger vonden dan dat van singles op andere sites. En af en toe waren er vrouwen die wat minder fortuinlijk waren in hun looks en dachten in de gewone wereld geen man te kunnen “scoren”.
Voor de vrouwen kan het soms bevrijdend werken om een keer te ervaren hoe het met een ander kan zijn. Sommigen moesten huilen door de aandacht die ze zo misten. Het was ook nooit seks alleen, maar ook interesse tonen in elkaar en praten over hoe het leven gaat en dan vooral m.b.t. de relatie. Ik was verbaasd over mezelf dat ik openhartig kon zijn, kon luisteren, mezelf kon zijn en seks kon hebben met een ander, maar toch naar huis verlangde direct na afloop. Een enkele keer had ik alleen een praatje en was er geen klik van één van beide kanten. Of wilde één van de twee geen seks. In bijna alle gevallen ging het om 3 tot 6 ontmoetingen in totaal. Stoppen was nooit leuk voor de vrouwen merkte ik. Ook al vertel je dat vanaf het begin dat het van beide kanten kan eindigen op elk moment.
Er is zo veel over te vertellen over deze wereld. Het kan een man ook doen beseffen dat wat hij thuis heeft, erg goed is. Dat deed het bij mij, maar toch bleef ik zoeken naar die fantasie. Dat is dan weer de tegenstelling. Mijn vrouw heeft ook niet gemerkt in mijn omgang met haar dat ik dit deed. Het was ook alleen voor de seks. Moet je dan een goede relatie beëindigen als er 1 dingetje mist of is deze oplossing geoorloofd?
We hebben het ook thuis gehad over: wat als ik dit vooraf had aangekondigd, had ik het dan mogen doen? Het antwoord was nee. Maar het doen zonder vertellen is uiteraard ook niet goed, als de partner erachter komt.
Er waren ook vrouwen die doordat wat ze meemaakten, beslissingen namen over hun werkelijke relatie en stopten of heel hard gingen werken om het weer op het juiste pad te krijgen.
Het zijn maar flarden over wat ik meemaakte.
Groeten.
Steven.
woensdag 2 november 2016 om 10:19
quote:Rooss4.0 schreef op 30 oktober 2016 @ 13:48:
Het is niet voor niks niet toegestaan om in topic 1 een quote te zetten uit topic 2. Eigenlijk is piepen over dingen die in een ander topic worden geschreven hetzelfde. Het is een openbaar forum en ivankar is vrij en blij om te lezen waar ze maar wil, daar hoor je me niet over. Waar je me wel over hoort is het aanhalen van daar geschreven dingen (en geloof me of niet, ook vreemdgang(st)ers stellen zich soms best kwetsbaar op) overhevelen naar hier om je punt te maken. Dat vind ik zelf niet zo heel erg netjes.
Dat ivankar daar niet hoort is wellicht wat onhandig geformuleerd, nogmaals, ze (even aangenomen dat het om een vrouw gaat) mag lezen waar ze wil maar het zou haar (hem?) sieren als hetgeen daar geschreven wordt gewoon daar mag blijven.Er wordt alleen verwezen naar een topic. Ik zie nergens dat er dingen aangehaald worden... Hooguit een stelling die daar geponeerd wordt in schril contrast staat met de stelling in dit topic van de zelfde poster.
Het is niet voor niks niet toegestaan om in topic 1 een quote te zetten uit topic 2. Eigenlijk is piepen over dingen die in een ander topic worden geschreven hetzelfde. Het is een openbaar forum en ivankar is vrij en blij om te lezen waar ze maar wil, daar hoor je me niet over. Waar je me wel over hoort is het aanhalen van daar geschreven dingen (en geloof me of niet, ook vreemdgang(st)ers stellen zich soms best kwetsbaar op) overhevelen naar hier om je punt te maken. Dat vind ik zelf niet zo heel erg netjes.
Dat ivankar daar niet hoort is wellicht wat onhandig geformuleerd, nogmaals, ze (even aangenomen dat het om een vrouw gaat) mag lezen waar ze wil maar het zou haar (hem?) sieren als hetgeen daar geschreven wordt gewoon daar mag blijven.Er wordt alleen verwezen naar een topic. Ik zie nergens dat er dingen aangehaald worden... Hooguit een stelling die daar geponeerd wordt in schril contrast staat met de stelling in dit topic van de zelfde poster.
Love bubbles....
woensdag 2 november 2016 om 10:40
quote:ivankar schreef op 30 oktober 2016 @ 12:24:
[...]
Tuurlijk. Het zijn ook steeds dezelfde personen met steeds dezelfde verhalen over ongewenst seksloze relaties die dan met het 'ja maar' argument komen.
Een seksloze relatie waarin de partner geen enkele ruimte geeft om ergens anders invulling te geven aan de seksuele behoeften, lijkt mij een erg slechte relatie. Waarom blijf je in zo'n slechte relatie hangen dan? Wat doe je jezelf aan?
Of is de relatie eigenlijk niet zo ontzettend slecht en gun je jezelf gewoon dat extra spannende avontuurtje wel? Ik denk dat het merendeel van de affaires meer met dat laatste te maken heeft, dan met onwillende en niet-gunnende partners.Absoluut niet eens. Een relatie kan heel goed zijn en je houd van elkaar maar je kunt toch op dit gebied iets missen of tekort komen. Oordelen is zo makkelijk altijd he.
[...]
Tuurlijk. Het zijn ook steeds dezelfde personen met steeds dezelfde verhalen over ongewenst seksloze relaties die dan met het 'ja maar' argument komen.
Een seksloze relatie waarin de partner geen enkele ruimte geeft om ergens anders invulling te geven aan de seksuele behoeften, lijkt mij een erg slechte relatie. Waarom blijf je in zo'n slechte relatie hangen dan? Wat doe je jezelf aan?
Of is de relatie eigenlijk niet zo ontzettend slecht en gun je jezelf gewoon dat extra spannende avontuurtje wel? Ik denk dat het merendeel van de affaires meer met dat laatste te maken heeft, dan met onwillende en niet-gunnende partners.Absoluut niet eens. Een relatie kan heel goed zijn en je houd van elkaar maar je kunt toch op dit gebied iets missen of tekort komen. Oordelen is zo makkelijk altijd he.
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
woensdag 2 november 2016 om 10:50
quote:Steven108 schreef op 01 november 2016 @ 12:03:
[...]
Het leven is niet zwart/wit, maar heeft een hoop kleuren of zo je wilt, grijstinten. Ik weet niet of het weer gaat gebeuren. het blijft trekken. De kans is er nog. De drang is nu een stuk minder dan deze geweest is. Misschien is het een vorm van verslaving heb ik wel eens gedacht. Net als drank of drugs. Want je weet dat het niet goed is, maar je doet het toch. Het is ook altijd lastig bespreekbaar te maken, omdat dat alleen al de ander kwetst. Het zit in mijn hoofd en ik probeer het kwijt te raken.
Mooie vergelijking met drank of drugs. Een verslaving.
Is jouw OP niet gewoon bedoelt als rechtvaardiging van jouw gedrag. Heb jij jouw OP niet vooral geschreven ter bevrediging van je eigen geweten en in de hoop dat (in ieder geval een deel) van de forummers jou hun "goedkeuring" zouden geven, zo dat je voortaan al vreemdgaand had kunnnen denken; "Zie je wel, ik ben niet de enige, mensen begrijpen me!" ?
Dat is namelijk wat verslaafden ook doen. Weten dat het slecht is, en dat ze verslaafd zijn. Noemen het ook een "ziekte", waarmee al een boel 'verklaard' is, om vervolgens positieve uitwassen uit te vergroten. Rokers zullen je altijd wijzen op die ene oudtante van 103 die een pakje per dag rookte en gewoon stierf van ouderdom.
Jij hebt na 10 pagina's snoeiharde, veroordelende, en kwetsende reacties als ook enkele begripvolle tegenreacties, uiteindelijk van dit hele topic en, je bezoeken aan een psycholoog simpelweg geen ene ruk geleerd. Je ging vreemd, waarschijnlijk ga je nu nog steeds vreemd, en in de toekomst sluit je vreemdgaan in ieder geval niet uit.
Ik denk dat je dat maar eens eerlijk met je partner moet gaan delen.....
[...]
Het leven is niet zwart/wit, maar heeft een hoop kleuren of zo je wilt, grijstinten. Ik weet niet of het weer gaat gebeuren. het blijft trekken. De kans is er nog. De drang is nu een stuk minder dan deze geweest is. Misschien is het een vorm van verslaving heb ik wel eens gedacht. Net als drank of drugs. Want je weet dat het niet goed is, maar je doet het toch. Het is ook altijd lastig bespreekbaar te maken, omdat dat alleen al de ander kwetst. Het zit in mijn hoofd en ik probeer het kwijt te raken.
Mooie vergelijking met drank of drugs. Een verslaving.
Is jouw OP niet gewoon bedoelt als rechtvaardiging van jouw gedrag. Heb jij jouw OP niet vooral geschreven ter bevrediging van je eigen geweten en in de hoop dat (in ieder geval een deel) van de forummers jou hun "goedkeuring" zouden geven, zo dat je voortaan al vreemdgaand had kunnnen denken; "Zie je wel, ik ben niet de enige, mensen begrijpen me!" ?
Dat is namelijk wat verslaafden ook doen. Weten dat het slecht is, en dat ze verslaafd zijn. Noemen het ook een "ziekte", waarmee al een boel 'verklaard' is, om vervolgens positieve uitwassen uit te vergroten. Rokers zullen je altijd wijzen op die ene oudtante van 103 die een pakje per dag rookte en gewoon stierf van ouderdom.
Jij hebt na 10 pagina's snoeiharde, veroordelende, en kwetsende reacties als ook enkele begripvolle tegenreacties, uiteindelijk van dit hele topic en, je bezoeken aan een psycholoog simpelweg geen ene ruk geleerd. Je ging vreemd, waarschijnlijk ga je nu nog steeds vreemd, en in de toekomst sluit je vreemdgaan in ieder geval niet uit.
Ik denk dat je dat maar eens eerlijk met je partner moet gaan delen.....
jouw leven is een keuze
woensdag 2 november 2016 om 11:30
quote:wished- schreef op 02 november 2016 @ 10:40:
[...]
Absoluut niet eens. Een relatie kan heel goed zijn en je houd van elkaar maar je kunt toch op dit gebied iets missen of tekort komen. Oordelen is zo makkelijk altijd he.Hou nou eens op met dat gemauw over 'oordelen' als iemand een andere mening heeft dan jij. Als je iets tekort komt en je partner vindt dat vooral jouw probleem, hij/zij wil zelf niet veranderen, en wil jou niet de vrijheid geven om dat missende deel ergens anders te zoeken, kun je dan van een goede relatie spreken? Want daar had ik 't over.
[...]
Absoluut niet eens. Een relatie kan heel goed zijn en je houd van elkaar maar je kunt toch op dit gebied iets missen of tekort komen. Oordelen is zo makkelijk altijd he.Hou nou eens op met dat gemauw over 'oordelen' als iemand een andere mening heeft dan jij. Als je iets tekort komt en je partner vindt dat vooral jouw probleem, hij/zij wil zelf niet veranderen, en wil jou niet de vrijheid geven om dat missende deel ergens anders te zoeken, kun je dan van een goede relatie spreken? Want daar had ik 't over.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
woensdag 2 november 2016 om 11:40
quote:wished- schreef op 02 november 2016 @ 10:40:
[...]
Absoluut niet eens. Een relatie kan heel goed zijn en je houd van elkaar maar je kunt toch op dit gebied iets missen of tekort komen. Oordelen is zo makkelijk altijd he.
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.
[...]
Absoluut niet eens. Een relatie kan heel goed zijn en je houd van elkaar maar je kunt toch op dit gebied iets missen of tekort komen. Oordelen is zo makkelijk altijd he.
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.
woensdag 2 november 2016 om 13:35
Eens met Rooss. Prachtige, open post Samarinde.
Even off topic
Samarinde, heb je dit geheime verlangen al eens besproken met je partner?
Wij zijn we meer dan dertig jaar samen, hadden niets te klagen over ons seksleven en hebben twee jaar geleden met elkaar gesproken over onze geheime verlangens. Dat heeft na een kortstondige "foursome relatie" geleid tot inschrijven bij twee swinger sites. Door e.e.a. bespreekbaar te maken zijn we veel opener gaan communiceren over elkaars wensen, gedachtes, fantasieën etc. Win win vinden wij.
On Topic.
Om te zeggen dat ik voorstander ben van vreemdgaan gaat veel te ver. Maar om daar (veroordelend) een moreel oordeel over uit te spreken gaat me ook veel te ver.
Ik kan mij voorstellen dat, als je in een situatie zit waarin communicatie met je partner om welke reden dan ook niet meer mogelijk lijkt, je uiteindelijk de keuze maakt om het buiten de deur te zoeken. Nadat je dat hebt aangekondigd bij je partner uiteraard.
Ik heb wel respect voor TO die zich, naar mijn mening, kwetsbaar opstelt. En een hele zooi aan meningen, oordelen en aannames over zich heen krijgt.
Maarre...da's enkel mijn mening
Even off topic
Samarinde, heb je dit geheime verlangen al eens besproken met je partner?
Wij zijn we meer dan dertig jaar samen, hadden niets te klagen over ons seksleven en hebben twee jaar geleden met elkaar gesproken over onze geheime verlangens. Dat heeft na een kortstondige "foursome relatie" geleid tot inschrijven bij twee swinger sites. Door e.e.a. bespreekbaar te maken zijn we veel opener gaan communiceren over elkaars wensen, gedachtes, fantasieën etc. Win win vinden wij.
On Topic.
Om te zeggen dat ik voorstander ben van vreemdgaan gaat veel te ver. Maar om daar (veroordelend) een moreel oordeel over uit te spreken gaat me ook veel te ver.
Ik kan mij voorstellen dat, als je in een situatie zit waarin communicatie met je partner om welke reden dan ook niet meer mogelijk lijkt, je uiteindelijk de keuze maakt om het buiten de deur te zoeken. Nadat je dat hebt aangekondigd bij je partner uiteraard.
Ik heb wel respect voor TO die zich, naar mijn mening, kwetsbaar opstelt. En een hele zooi aan meningen, oordelen en aannames over zich heen krijgt.
Maarre...da's enkel mijn mening
Niets is zeker! En zelfs dat niet.
woensdag 2 november 2016 om 13:38
quote:samarinde schreef op 02 november 2016 @ 11:40:
[...]
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.Weet je zeker dat je weet hoe kapot je man er van zou zijn als het niet stiekem zou zijn?
[...]
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.Weet je zeker dat je weet hoe kapot je man er van zou zijn als het niet stiekem zou zijn?
woensdag 2 november 2016 om 14:00
quote:samarinde schreef op 02 november 2016 @ 11:40:
[...]
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.
Post 4TW!
Wat heb jij dit hier goed neergezet.
[...]
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.
Post 4TW!
Wat heb jij dit hier goed neergezet.
Love bubbles....
woensdag 2 november 2016 om 14:21
woensdag 2 november 2016 om 14:27
Of het echt zo erg is?
Nou ja, leuk is anders. Maar we zijn er wijzer door geworden. Kunnen elkaar soms ook ff raar aankijken als het onderwerp ter prake komt en vervolgens erom lachen.
Ach, we zijn er beter door geworden.
What doesn't kill you makes you stronger
Nou ja, leuk is anders. Maar we zijn er wijzer door geworden. Kunnen elkaar soms ook ff raar aankijken als het onderwerp ter prake komt en vervolgens erom lachen.
Ach, we zijn er beter door geworden.
What doesn't kill you makes you stronger
de wereld wacht om ontdekt te worden
woensdag 2 november 2016 om 14:35
quote:Bugs_Bunny schreef op 02 november 2016 @ 13:38:
[...]
Weet je zeker dat je weet hoe kapot je man er van zou zijn als het niet stiekem zou zijn?Dat is het lastige he, je moet het maar durven vertellen. Als je partner zo veroordelend of bevooroordeeld is als sommigen hier in dit topic, kan ik me voorstellen dat je niet eens iets durft te hinten over eens seks met een ander.
[...]
Weet je zeker dat je weet hoe kapot je man er van zou zijn als het niet stiekem zou zijn?Dat is het lastige he, je moet het maar durven vertellen. Als je partner zo veroordelend of bevooroordeeld is als sommigen hier in dit topic, kan ik me voorstellen dat je niet eens iets durft te hinten over eens seks met een ander.
woensdag 2 november 2016 om 14:35
quote:Bugs_Bunny schreef op 02 november 2016 @ 14:21:
[...]
En is het echt altijd zo erg?
neu, wij zijn al zo lang zo stabiel (en gelukkig en tevreden), dat ´vreemdgaan´ geen dealbreker is. Gewoon goeie gesprekken over gehad
Het is ook niet verboden, als 1 van beide die behoefte heeft, is dat bespreekbaar
[...]
En is het echt altijd zo erg?
neu, wij zijn al zo lang zo stabiel (en gelukkig en tevreden), dat ´vreemdgaan´ geen dealbreker is. Gewoon goeie gesprekken over gehad
Het is ook niet verboden, als 1 van beide die behoefte heeft, is dat bespreekbaar
woensdag 2 november 2016 om 14:36
quote:thanx schreef op 02 november 2016 @ 14:27:
Of het echt zo erg is?
Nou ja, leuk is anders. Maar we zijn er wijzer door geworden. Kunnen elkaar soms ook ff raar aankijken als het onderwerp ter prake komt en vervolgens erom lachen.
Ach, we zijn er beter door geworden.
What doesn't kill you makes you strongerEn dat lees ik vaker. Er zijn relaties die het overleven en alleen maar sterker zijn geworden. En er zijn relaties kapot gegaan. Dat laatste gebeurt vaker volgens mij. Het eerste is mooi, als je er zo samen voor kunt gaan.
Of het echt zo erg is?
Nou ja, leuk is anders. Maar we zijn er wijzer door geworden. Kunnen elkaar soms ook ff raar aankijken als het onderwerp ter prake komt en vervolgens erom lachen.
Ach, we zijn er beter door geworden.
What doesn't kill you makes you strongerEn dat lees ik vaker. Er zijn relaties die het overleven en alleen maar sterker zijn geworden. En er zijn relaties kapot gegaan. Dat laatste gebeurt vaker volgens mij. Het eerste is mooi, als je er zo samen voor kunt gaan.
woensdag 2 november 2016 om 15:02
quote:Marana_ schreef op 02 november 2016 @ 14:35:
[...]
Dat is het lastige he, je moet het maar durven vertellen. Als je partner zo veroordelend of bevooroordeeld is als sommigen hier in dit topic, kan ik me voorstellen dat je niet eens iets durft te hinten over eens seks met een ander.Volgens mij is helemaal niemand 'bevooroordeeld' over 'seks met een ander'. Waar veel mensen, moi incluis, een probleem mee hebben is dat je zo'n keuze eenzijdig en stiekem maakt.
[...]
Dat is het lastige he, je moet het maar durven vertellen. Als je partner zo veroordelend of bevooroordeeld is als sommigen hier in dit topic, kan ik me voorstellen dat je niet eens iets durft te hinten over eens seks met een ander.Volgens mij is helemaal niemand 'bevooroordeeld' over 'seks met een ander'. Waar veel mensen, moi incluis, een probleem mee hebben is dat je zo'n keuze eenzijdig en stiekem maakt.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
woensdag 2 november 2016 om 15:11
quote:ivankar schreef op 02 november 2016 @ 15:02:
[...]
Volgens mij is helemaal niemand 'bevooroordeeld' over 'seks met een ander'. Waar veel mensen, moi incluis, een probleem mee hebben is dat je zo'n keuze eenzijdig en stiekem maakt.
Als jouw partner je vertelt dat hij soms fantaseert over seks met een ander, dat hij het best eens met een ander wil doen, dat hij samen wil swingen of een parenclub bezoeken om het eens met een ander te kunnen ervaren, hoe reageer jij dan? Ik zie heel vaak reacties hier op het forum dat dat absoluut niet kan, en ik meen dat ook te lezen bij diverse posters in dit topic.
Ik pleit hiermee vreemdgaan absoluut niet goed, maar ik wil maar aangeven dat het niet zo eenvoudig is om thuis te zeggen dat je deze wens hebt.
[...]
Volgens mij is helemaal niemand 'bevooroordeeld' over 'seks met een ander'. Waar veel mensen, moi incluis, een probleem mee hebben is dat je zo'n keuze eenzijdig en stiekem maakt.
Als jouw partner je vertelt dat hij soms fantaseert over seks met een ander, dat hij het best eens met een ander wil doen, dat hij samen wil swingen of een parenclub bezoeken om het eens met een ander te kunnen ervaren, hoe reageer jij dan? Ik zie heel vaak reacties hier op het forum dat dat absoluut niet kan, en ik meen dat ook te lezen bij diverse posters in dit topic.
Ik pleit hiermee vreemdgaan absoluut niet goed, maar ik wil maar aangeven dat het niet zo eenvoudig is om thuis te zeggen dat je deze wens hebt.
woensdag 2 november 2016 om 15:40
quote:Marana_ schreef op 02 november 2016 @ 14:36:
[...]
En dat lees ik vaker. Er zijn relaties die het overleven en alleen maar sterker zijn geworden. En er zijn relaties kapot gegaan. Dat laatste gebeurt vaker volgens mij. Het eerste is mooi, als je er zo samen voor kunt gaan.
Ik weet niet zo zeker of het vaker gebeurd dat een relatie eraan kapot gaat. Laten we eerlijk wezen: het is niet iets wat je van de daken schreeuwt. Ons is het ook gebeurd, maar zelfs nu nog vertellen wij het niemand. Er is 1 handje mensen die het weet. Die oordelen ook niet.
Dus misschien gaat het best wel vaak goed, maar hoor je er niks over. Je hoort alleen maar de mensen die bedrogen zijn en hier niet mee om kunnen gaan.
[...]
En dat lees ik vaker. Er zijn relaties die het overleven en alleen maar sterker zijn geworden. En er zijn relaties kapot gegaan. Dat laatste gebeurt vaker volgens mij. Het eerste is mooi, als je er zo samen voor kunt gaan.
Ik weet niet zo zeker of het vaker gebeurd dat een relatie eraan kapot gaat. Laten we eerlijk wezen: het is niet iets wat je van de daken schreeuwt. Ons is het ook gebeurd, maar zelfs nu nog vertellen wij het niemand. Er is 1 handje mensen die het weet. Die oordelen ook niet.
Dus misschien gaat het best wel vaak goed, maar hoor je er niks over. Je hoort alleen maar de mensen die bedrogen zijn en hier niet mee om kunnen gaan.
de wereld wacht om ontdekt te worden
woensdag 2 november 2016 om 15:41
Dank voor de complimenten!
quote:ever1 schreef op 02 november 2016 @ 13:35:
Samarinde, heb je dit geheime verlangen al eens besproken met je partner?
Wij zijn we meer dan dertig jaar samen, hadden iets te klagen over ons seksleven en hebben twee jaar geleden met elkaar gesproken over onze geheime verlangens. Dat heeft na een kortstondige "foursome relatie" geleid tot inschrijven bij twee swinger sites. Door e.e.a. bespreekbaar te maken zijn we veel opener gaan communiceren over elkaars wensen, gedachtes, fantasieën etc. Win win vinden wij.
Wij hebben alles met elkaar besproken, misschien niet zo expliciet ("Wat zou je ervan vinden als ik eens met een ander..?") maar uiteraard weet ik precies hoe mijn man over dit onderwerp denkt. En nu komt het ingewikkelde: ik denk er zelf precies zo over. Hoe valt dat dan te rijmen met dat geheime verlangen van mij?
Nou... dat is het hem juist: het is geheim en verboden, en dat moet het ook blijven. Ik ben geen voorstander van extreme openheid in relaties; je mag best iets voor jezelf houden, je eigen binnenwereld hebben, niet elk wissewasje met elkaar delen. Nu heb ik het uiteraard niet over verzwegen overspel of zoiets; ik bedoel gewoon dat ik mijn man niet alles tot in detail hoef te vertellen, omdat sommige dingen alleen van MIJ zijn. (Zo kan ik soms enorm genieten van de aandacht van andere mannen, onschuldige aandacht, steelse blikken, nou ja: het gevoel dat ik begeerd word, zonder - ja, dat kan ook! - schuldgevoel, want ik doe er verder niks mee, alleen genieten. Dat vertel ik mijn man niet. Zijn jaloezie en achterdocht zouden mijn plezier in één klap bederven, en zoals gezegd: het is onschuldig. Een unguilty pleasure, zeg maar.)
Een open relatie spreekt me niet aan, of nee: staat me zelfs tegen. Het probleem is waarschijnlijk dat ik náást dat geheime verlangen ook romantische idealen heb. En dat gaat dus niet samen. Ik vind een open relatie het minst romantische wat er is - vooral omdat ik überhaupt niet geïnteresseerd ben in seks als er geen intense gevoelens (verliefdheid of liefde) bij komen kijken. Die vorm van seks, het pure consumeren, boeit me niet. Ik moet verliefd zijn, iemand adoreren, en andersom heb ik het nodig dat die ander mij adoreert. Dat zie ik in een parenclub niet zo snel gebeuren, tussen twee wijntjes door.
Kortom: voor mij persoonlijk zou vreemdgaan de enige oplossing zijn. Maar het is dus geen oplossing, omdat mijn man en ik allebei jaloers zijn, en bang om elkaar te verliezen (want dat is jaloezie, uiteindelijk). Die angst is ongegrond, ik denk niet dat wij ooit met een ander zullen hebben wat we met elkaar hebben, maar die angst is tegelijkertijd het fundament van onze relatie. Omdát we jaloers zijn en omdát we exclusiviteit nastreven, brengen we weliswaar een offer, maar dankzij dat offer zijn we al 25 jaar bij elkaar. Zo denk ik erover.
Voor een lange, goede relatie moet je iets doen. Of laten, in dit geval. En dat is soms heel moeilijk, maar ik denk dat er maar één verschil is tussen een liefdesrelatie en een vriendschap, namelijk: seks. Of intimiteit. Dat heb ik niet op die intense, kwetsbare manier met anderen. Alleen met mijn man. Dat verbindt, verdiept, zorgt voor een extra dimensie. Op alleen goede gesprekken houd je het geen 25 jaar vol.
Maar ja, op alleen seks met die ene... houd je het ook moeilijk 25 jaar vol. Het blijft dus een dilemma. Gelukkig besef ik wel dat dit soort complexe gevoelens óók bij een huwelijk horen, en dat er een bepaalde schoonheid in zit. Dingen zijn niet altijd makkelijk. Er moeten offers gebracht worden. Dat geloof ik echt. Maar ik kan heel goed begrijpen dat mensen soms geen weerstand kunnen bieden aan de verleiding, hoe oprecht hun bedoelingen ook zijn, hoe veel ze ook van hun partner houden, hoe verschrikkelijk schuldig ze zich ook voelen... dat is net zo complex. En dus niet per se fout of slecht of verwerpelijk. Ook bij open relaties kan ik me wel iets voorstellen. Ik denk alleen dat mensen die een open relatie tot een succes kunnen maken een totaal andere seksbeleving hebben dan ik, omdat zij lust en gevoel kunnen loskoppelen, en dat kan ik niet. Zoiets als platte lust, seks om de seks, zegt mij gewoon niks.
quote:ever1 schreef op 02 november 2016 @ 13:35:
Samarinde, heb je dit geheime verlangen al eens besproken met je partner?
Wij zijn we meer dan dertig jaar samen, hadden iets te klagen over ons seksleven en hebben twee jaar geleden met elkaar gesproken over onze geheime verlangens. Dat heeft na een kortstondige "foursome relatie" geleid tot inschrijven bij twee swinger sites. Door e.e.a. bespreekbaar te maken zijn we veel opener gaan communiceren over elkaars wensen, gedachtes, fantasieën etc. Win win vinden wij.
Wij hebben alles met elkaar besproken, misschien niet zo expliciet ("Wat zou je ervan vinden als ik eens met een ander..?") maar uiteraard weet ik precies hoe mijn man over dit onderwerp denkt. En nu komt het ingewikkelde: ik denk er zelf precies zo over. Hoe valt dat dan te rijmen met dat geheime verlangen van mij?
Nou... dat is het hem juist: het is geheim en verboden, en dat moet het ook blijven. Ik ben geen voorstander van extreme openheid in relaties; je mag best iets voor jezelf houden, je eigen binnenwereld hebben, niet elk wissewasje met elkaar delen. Nu heb ik het uiteraard niet over verzwegen overspel of zoiets; ik bedoel gewoon dat ik mijn man niet alles tot in detail hoef te vertellen, omdat sommige dingen alleen van MIJ zijn. (Zo kan ik soms enorm genieten van de aandacht van andere mannen, onschuldige aandacht, steelse blikken, nou ja: het gevoel dat ik begeerd word, zonder - ja, dat kan ook! - schuldgevoel, want ik doe er verder niks mee, alleen genieten. Dat vertel ik mijn man niet. Zijn jaloezie en achterdocht zouden mijn plezier in één klap bederven, en zoals gezegd: het is onschuldig. Een unguilty pleasure, zeg maar.)
Een open relatie spreekt me niet aan, of nee: staat me zelfs tegen. Het probleem is waarschijnlijk dat ik náást dat geheime verlangen ook romantische idealen heb. En dat gaat dus niet samen. Ik vind een open relatie het minst romantische wat er is - vooral omdat ik überhaupt niet geïnteresseerd ben in seks als er geen intense gevoelens (verliefdheid of liefde) bij komen kijken. Die vorm van seks, het pure consumeren, boeit me niet. Ik moet verliefd zijn, iemand adoreren, en andersom heb ik het nodig dat die ander mij adoreert. Dat zie ik in een parenclub niet zo snel gebeuren, tussen twee wijntjes door.
Kortom: voor mij persoonlijk zou vreemdgaan de enige oplossing zijn. Maar het is dus geen oplossing, omdat mijn man en ik allebei jaloers zijn, en bang om elkaar te verliezen (want dat is jaloezie, uiteindelijk). Die angst is ongegrond, ik denk niet dat wij ooit met een ander zullen hebben wat we met elkaar hebben, maar die angst is tegelijkertijd het fundament van onze relatie. Omdát we jaloers zijn en omdát we exclusiviteit nastreven, brengen we weliswaar een offer, maar dankzij dat offer zijn we al 25 jaar bij elkaar. Zo denk ik erover.
Voor een lange, goede relatie moet je iets doen. Of laten, in dit geval. En dat is soms heel moeilijk, maar ik denk dat er maar één verschil is tussen een liefdesrelatie en een vriendschap, namelijk: seks. Of intimiteit. Dat heb ik niet op die intense, kwetsbare manier met anderen. Alleen met mijn man. Dat verbindt, verdiept, zorgt voor een extra dimensie. Op alleen goede gesprekken houd je het geen 25 jaar vol.
Maar ja, op alleen seks met die ene... houd je het ook moeilijk 25 jaar vol. Het blijft dus een dilemma. Gelukkig besef ik wel dat dit soort complexe gevoelens óók bij een huwelijk horen, en dat er een bepaalde schoonheid in zit. Dingen zijn niet altijd makkelijk. Er moeten offers gebracht worden. Dat geloof ik echt. Maar ik kan heel goed begrijpen dat mensen soms geen weerstand kunnen bieden aan de verleiding, hoe oprecht hun bedoelingen ook zijn, hoe veel ze ook van hun partner houden, hoe verschrikkelijk schuldig ze zich ook voelen... dat is net zo complex. En dus niet per se fout of slecht of verwerpelijk. Ook bij open relaties kan ik me wel iets voorstellen. Ik denk alleen dat mensen die een open relatie tot een succes kunnen maken een totaal andere seksbeleving hebben dan ik, omdat zij lust en gevoel kunnen loskoppelen, en dat kan ik niet. Zoiets als platte lust, seks om de seks, zegt mij gewoon niks.
woensdag 2 november 2016 om 15:50
quote:samarinde schreef op 02 november 2016 @ 15:41:
Dank voor de complimenten!
[...]
Wij hebben alles met elkaar besproken, misschien niet zo expliciet ("Wat zou je ervan vinden als ik eens met een ander..?") maar uiteraard weet ik precies hoe mijn man over dit onderwerp denkt. En nu komt het ingewikkelde: ik denk er zelf precies zo over. Hoe valt dat dan te rijmen met dat geheime verlangen van mij?
Nou... dat is het hem juist: het is geheim en verboden, en dat moet het ook blijven. Ik ben geen voorstander van extreme openheid in relaties; je mag best iets voor jezelf houden, je eigen binnenwereld hebben, niet elk wissewasje met elkaar delen. Nu heb ik het uiteraard niet over verzwegen overspel of zoiets; ik bedoel gewoon dat ik mijn man niet alles tot in detail hoef te vertellen, omdat sommige dingen alleen van MIJ zijn. (Zo kan ik soms enorm genieten van de aandacht van andere mannen, onschuldige aandacht, steelse blikken, nou ja: het gevoel dat ik begeerd word, zonder - ja, dat kan ook! - schuldgevoel, want ik doe er verder niks mee, alleen genieten. Dat vertel ik mijn man niet. Zijn jaloezie en achterdocht zouden mijn plezier in één klap bederven, en zoals gezegd: het is onschuldig. Een unguilty pleasure, zeg maar.)
Een open relatie spreekt me niet aan, of nee: staat me zelfs tegen. Het probleem is waarschijnlijk dat ik náást dat geheime verlangen ook romantische idealen heb. En dat gaat dus niet samen. Ik vind een open relatie het minst romantische wat er is - vooral omdat ik überhaupt niet geïnteresseerd ben in seks als er geen intense gevoelens (verliefdheid of liefde) bij komen kijken. Die vorm van seks, het pure consumeren, boeit me niet. Ik moet verliefd zijn, iemand adoreren, en andersom heb ik het nodig dat die ander mij adoreert. Dat zie ik in een parenclub niet zo snel gebeuren, tussen twee wijntjes door.
Kortom: voor mij persoonlijk zou vreemdgaan de enige oplossing zijn. Maar het is dus geen oplossing, omdat mijn man en ik allebei jaloers zijn, en bang om elkaar te verliezen (want dat is jaloezie, uiteindelijk). Die angst is ongegrond, ik denk niet dat wij ooit met een ander zullen hebben wat we met elkaar hebben, maar die angst is tegelijkertijd het fundament van onze relatie. Omdát we jaloers zijn en omdát we exclusiviteit nastreven, brengen we weliswaar een offer, maar dankzij dat offer zijn we al 25 jaar bij elkaar. Zo denk ik erover.
Voor een lange, goede relatie moet je iets doen. Of laten, in dit geval. En dat is soms heel moeilijk, maar ik denk dat er maar één verschil is tussen een liefdesrelatie en een vriendschap, namelijk: seks. Of intimiteit. Dat heb ik niet op die intense, kwetsbare manier met anderen. Alleen met mijn man. Dat verbindt, verdiept, zorgt voor een extra dimensie. Op alleen goede gesprekken houd je het geen 25 jaar vol.
Maar ja, op alleen seks met die ene... houd je het ook moeilijk 25 jaar vol. Het blijft dus een dilemma. Gelukkig besef ik wel dat dit soort complexe gevoelens óók bij een huwelijk horen, en dat er een bepaalde schoonheid in zit. Dingen zijn niet altijd makkelijk. Er moeten offers gebracht worden. Dat geloof ik echt. Maar ik kan heel goed begrijpen dat mensen soms geen weerstand kunnen bieden aan de verleiding, hoe oprecht hun bedoelingen ook zijn, hoe veel ze ook van hun partner houden, hoe verschrikkelijk schuldig ze zich ook voelen... dat is net zo complex. En dus niet per se fout of slecht of verwerpelijk. Ook bij open relaties kan ik me wel iets voorstellen. Ik denk alleen dat mensen die een open relatie tot een succes kunnen maken een totaal andere seksbeleving hebben dan ik, omdat zij lust en gevoel kunnen loskoppelen, en dat kan ik niet. Zoiets als platte lust, seks om de seks, zegt mij gewoon niks.wtf...
Dank voor de complimenten!
[...]
Wij hebben alles met elkaar besproken, misschien niet zo expliciet ("Wat zou je ervan vinden als ik eens met een ander..?") maar uiteraard weet ik precies hoe mijn man over dit onderwerp denkt. En nu komt het ingewikkelde: ik denk er zelf precies zo over. Hoe valt dat dan te rijmen met dat geheime verlangen van mij?
Nou... dat is het hem juist: het is geheim en verboden, en dat moet het ook blijven. Ik ben geen voorstander van extreme openheid in relaties; je mag best iets voor jezelf houden, je eigen binnenwereld hebben, niet elk wissewasje met elkaar delen. Nu heb ik het uiteraard niet over verzwegen overspel of zoiets; ik bedoel gewoon dat ik mijn man niet alles tot in detail hoef te vertellen, omdat sommige dingen alleen van MIJ zijn. (Zo kan ik soms enorm genieten van de aandacht van andere mannen, onschuldige aandacht, steelse blikken, nou ja: het gevoel dat ik begeerd word, zonder - ja, dat kan ook! - schuldgevoel, want ik doe er verder niks mee, alleen genieten. Dat vertel ik mijn man niet. Zijn jaloezie en achterdocht zouden mijn plezier in één klap bederven, en zoals gezegd: het is onschuldig. Een unguilty pleasure, zeg maar.)
Een open relatie spreekt me niet aan, of nee: staat me zelfs tegen. Het probleem is waarschijnlijk dat ik náást dat geheime verlangen ook romantische idealen heb. En dat gaat dus niet samen. Ik vind een open relatie het minst romantische wat er is - vooral omdat ik überhaupt niet geïnteresseerd ben in seks als er geen intense gevoelens (verliefdheid of liefde) bij komen kijken. Die vorm van seks, het pure consumeren, boeit me niet. Ik moet verliefd zijn, iemand adoreren, en andersom heb ik het nodig dat die ander mij adoreert. Dat zie ik in een parenclub niet zo snel gebeuren, tussen twee wijntjes door.
Kortom: voor mij persoonlijk zou vreemdgaan de enige oplossing zijn. Maar het is dus geen oplossing, omdat mijn man en ik allebei jaloers zijn, en bang om elkaar te verliezen (want dat is jaloezie, uiteindelijk). Die angst is ongegrond, ik denk niet dat wij ooit met een ander zullen hebben wat we met elkaar hebben, maar die angst is tegelijkertijd het fundament van onze relatie. Omdát we jaloers zijn en omdát we exclusiviteit nastreven, brengen we weliswaar een offer, maar dankzij dat offer zijn we al 25 jaar bij elkaar. Zo denk ik erover.
Voor een lange, goede relatie moet je iets doen. Of laten, in dit geval. En dat is soms heel moeilijk, maar ik denk dat er maar één verschil is tussen een liefdesrelatie en een vriendschap, namelijk: seks. Of intimiteit. Dat heb ik niet op die intense, kwetsbare manier met anderen. Alleen met mijn man. Dat verbindt, verdiept, zorgt voor een extra dimensie. Op alleen goede gesprekken houd je het geen 25 jaar vol.
Maar ja, op alleen seks met die ene... houd je het ook moeilijk 25 jaar vol. Het blijft dus een dilemma. Gelukkig besef ik wel dat dit soort complexe gevoelens óók bij een huwelijk horen, en dat er een bepaalde schoonheid in zit. Dingen zijn niet altijd makkelijk. Er moeten offers gebracht worden. Dat geloof ik echt. Maar ik kan heel goed begrijpen dat mensen soms geen weerstand kunnen bieden aan de verleiding, hoe oprecht hun bedoelingen ook zijn, hoe veel ze ook van hun partner houden, hoe verschrikkelijk schuldig ze zich ook voelen... dat is net zo complex. En dus niet per se fout of slecht of verwerpelijk. Ook bij open relaties kan ik me wel iets voorstellen. Ik denk alleen dat mensen die een open relatie tot een succes kunnen maken een totaal andere seksbeleving hebben dan ik, omdat zij lust en gevoel kunnen loskoppelen, en dat kan ik niet. Zoiets als platte lust, seks om de seks, zegt mij gewoon niks.wtf...
Love bubbles....
woensdag 2 november 2016 om 16:14
quote:Marana_ schreef op 02 november 2016 @ 14:35:
[...]
Dat is het lastige he, je moet het maar durven vertellen. Als je partner zo veroordelend of bevooroordeeld is als sommigen hier in dit topic, kan ik me voorstellen dat je niet eens iets durft te hinten over eens seks met een ander.Dat snap ik zeker. Maar ik lees altijd dat het liegen het probleem is. Misschien is get helemaal niet zo vreselijk als mensen kennelijk denken
[...]
Dat is het lastige he, je moet het maar durven vertellen. Als je partner zo veroordelend of bevooroordeeld is als sommigen hier in dit topic, kan ik me voorstellen dat je niet eens iets durft te hinten over eens seks met een ander.Dat snap ik zeker. Maar ik lees altijd dat het liegen het probleem is. Misschien is get helemaal niet zo vreselijk als mensen kennelijk denken
woensdag 2 november 2016 om 16:17
quote:samarinde schreef op 02 november 2016 @ 15:41:
Dank voor de complimenten!
[...]
Wij hebben alles met elkaar besproken, misschien niet zo expliciet ("Wat zou je ervan vinden als ik eens met een ander..?") maar uiteraard weet ik precies hoe mijn man over dit onderwerp denkt. En nu komt het ingewikkelde: ik denk er zelf precies zo over. Hoe valt dat dan te rijmen met dat geheime verlangen van mij?
Nou... dat is het hem juist: het is geheim en verboden, en dat moet het ook blijven. Ik ben geen voorstander van extreme openheid in relaties; je mag best iets voor jezelf houden, je eigen binnenwereld hebben, niet elk wissewasje met elkaar delen. Nu heb ik het uiteraard niet over verzwegen overspel of zoiets; ik bedoel gewoon dat ik mijn man niet alles tot in detail hoef te vertellen, omdat sommige dingen alleen van MIJ zijn. (Zo kan ik soms enorm genieten van de aandacht van andere mannen, onschuldige aandacht, steelse blikken, nou ja: het gevoel dat ik begeerd word, zonder - ja, dat kan ook! - schuldgevoel, want ik doe er verder niks mee, alleen genieten. Dat vertel ik mijn man niet. Zijn jaloezie en achterdocht zouden mijn plezier in één klap bederven, en zoals gezegd: het is onschuldig. Een unguilty pleasure, zeg maar.)
Een open relatie spreekt me niet aan, of nee: staat me zelfs tegen. Het probleem is waarschijnlijk dat ik náást dat geheime verlangen ook romantische idealen heb. En dat gaat dus niet samen. Ik vind een open relatie het minst romantische wat er is - vooral omdat ik überhaupt niet geïnteresseerd ben in seks als er geen intense gevoelens (verliefdheid of liefde) bij komen kijken. Die vorm van seks, het pure consumeren, boeit me niet. Ik moet verliefd zijn, iemand adoreren, en andersom heb ik het nodig dat die ander mij adoreert. Dat zie ik in een parenclub niet zo snel gebeuren, tussen twee wijntjes door.
Kortom: voor mij persoonlijk zou vreemdgaan de enige oplossing zijn. Maar het is dus geen oplossing, omdat mijn man en ik allebei jaloers zijn, en bang om elkaar te verliezen (want dat is jaloezie, uiteindelijk). Die angst is ongegrond, ik denk niet dat wij ooit met een ander zullen hebben wat we met elkaar hebben, maar die angst is tegelijkertijd het fundament van onze relatie. Omdát we jaloers zijn en omdát we exclusiviteit nastreven, brengen we weliswaar een offer, maar dankzij dat offer zijn we al 25 jaar bij elkaar. Zo denk ik erover.
Voor een lange, goede relatie moet je iets doen. Of laten, in dit geval. En dat is soms heel moeilijk, maar ik denk dat er maar één verschil is tussen een liefdesrelatie en een vriendschap, namelijk: seks. Of intimiteit. Dat heb ik niet op die intense, kwetsbare manier met anderen. Alleen met mijn man. Dat verbindt, verdiept, zorgt voor een extra dimensie. Op alleen goede gesprekken houd je het geen 25 jaar vol.
Maar ja, op alleen seks met die ene... houd je het ook moeilijk 25 jaar vol. Het blijft dus een dilemma. Gelukkig besef ik wel dat dit soort complexe gevoelens óók bij een huwelijk horen, en dat er een bepaalde schoonheid in zit. Dingen zijn niet altijd makkelijk. Er moeten offers gebracht worden. Dat geloof ik echt. Maar ik kan heel goed begrijpen dat mensen soms geen weerstand kunnen bieden aan de verleiding, hoe oprecht hun bedoelingen ook zijn, hoe veel ze ook van hun partner houden, hoe verschrikkelijk schuldig ze zich ook voelen... dat is net zo complex. En dus niet per se fout of slecht of verwerpelijk. Ook bij open relaties kan ik me wel iets voorstellen. Ik denk alleen dat mensen die een open relatie tot een succes kunnen maken een totaal andere seksbeleving hebben dan ik, omdat zij lust en gevoel kunnen loskoppelen, en dat kan ik niet. Zoiets als platte lust, seks om de seks, zegt mij gewoon niks.Persoonlijk zou ik liever hebben dat je vreemd ging en gelukkiger was dan "braaf" maar minder gelukkig
Dank voor de complimenten!
[...]
Wij hebben alles met elkaar besproken, misschien niet zo expliciet ("Wat zou je ervan vinden als ik eens met een ander..?") maar uiteraard weet ik precies hoe mijn man over dit onderwerp denkt. En nu komt het ingewikkelde: ik denk er zelf precies zo over. Hoe valt dat dan te rijmen met dat geheime verlangen van mij?
Nou... dat is het hem juist: het is geheim en verboden, en dat moet het ook blijven. Ik ben geen voorstander van extreme openheid in relaties; je mag best iets voor jezelf houden, je eigen binnenwereld hebben, niet elk wissewasje met elkaar delen. Nu heb ik het uiteraard niet over verzwegen overspel of zoiets; ik bedoel gewoon dat ik mijn man niet alles tot in detail hoef te vertellen, omdat sommige dingen alleen van MIJ zijn. (Zo kan ik soms enorm genieten van de aandacht van andere mannen, onschuldige aandacht, steelse blikken, nou ja: het gevoel dat ik begeerd word, zonder - ja, dat kan ook! - schuldgevoel, want ik doe er verder niks mee, alleen genieten. Dat vertel ik mijn man niet. Zijn jaloezie en achterdocht zouden mijn plezier in één klap bederven, en zoals gezegd: het is onschuldig. Een unguilty pleasure, zeg maar.)
Een open relatie spreekt me niet aan, of nee: staat me zelfs tegen. Het probleem is waarschijnlijk dat ik náást dat geheime verlangen ook romantische idealen heb. En dat gaat dus niet samen. Ik vind een open relatie het minst romantische wat er is - vooral omdat ik überhaupt niet geïnteresseerd ben in seks als er geen intense gevoelens (verliefdheid of liefde) bij komen kijken. Die vorm van seks, het pure consumeren, boeit me niet. Ik moet verliefd zijn, iemand adoreren, en andersom heb ik het nodig dat die ander mij adoreert. Dat zie ik in een parenclub niet zo snel gebeuren, tussen twee wijntjes door.
Kortom: voor mij persoonlijk zou vreemdgaan de enige oplossing zijn. Maar het is dus geen oplossing, omdat mijn man en ik allebei jaloers zijn, en bang om elkaar te verliezen (want dat is jaloezie, uiteindelijk). Die angst is ongegrond, ik denk niet dat wij ooit met een ander zullen hebben wat we met elkaar hebben, maar die angst is tegelijkertijd het fundament van onze relatie. Omdát we jaloers zijn en omdát we exclusiviteit nastreven, brengen we weliswaar een offer, maar dankzij dat offer zijn we al 25 jaar bij elkaar. Zo denk ik erover.
Voor een lange, goede relatie moet je iets doen. Of laten, in dit geval. En dat is soms heel moeilijk, maar ik denk dat er maar één verschil is tussen een liefdesrelatie en een vriendschap, namelijk: seks. Of intimiteit. Dat heb ik niet op die intense, kwetsbare manier met anderen. Alleen met mijn man. Dat verbindt, verdiept, zorgt voor een extra dimensie. Op alleen goede gesprekken houd je het geen 25 jaar vol.
Maar ja, op alleen seks met die ene... houd je het ook moeilijk 25 jaar vol. Het blijft dus een dilemma. Gelukkig besef ik wel dat dit soort complexe gevoelens óók bij een huwelijk horen, en dat er een bepaalde schoonheid in zit. Dingen zijn niet altijd makkelijk. Er moeten offers gebracht worden. Dat geloof ik echt. Maar ik kan heel goed begrijpen dat mensen soms geen weerstand kunnen bieden aan de verleiding, hoe oprecht hun bedoelingen ook zijn, hoe veel ze ook van hun partner houden, hoe verschrikkelijk schuldig ze zich ook voelen... dat is net zo complex. En dus niet per se fout of slecht of verwerpelijk. Ook bij open relaties kan ik me wel iets voorstellen. Ik denk alleen dat mensen die een open relatie tot een succes kunnen maken een totaal andere seksbeleving hebben dan ik, omdat zij lust en gevoel kunnen loskoppelen, en dat kan ik niet. Zoiets als platte lust, seks om de seks, zegt mij gewoon niks.Persoonlijk zou ik liever hebben dat je vreemd ging en gelukkiger was dan "braaf" maar minder gelukkig
woensdag 2 november 2016 om 16:33
Alsof geluk uit te drukken is in buiten de deur neuken. Zo werkt het natuurlijk niet, door schuldgevoel word je weer ongelukkiger en zo is de cirkel rond.
Samarinde, ik denk dat jij je genoegen en je lol haalt in de geheime flirtjes en het evt gefantaseer over hoe het zou kunnen zijn. Misschien is jouw denkwereld wel het grootste cadeau dat je jezelf kunt geven op dit gebied, in de praktijk gebeurt het maar hoogst zelden dat je vreemdgaat met je soulmate.
Lekker laten zo en heimelijk genieten.
Samarinde, ik denk dat jij je genoegen en je lol haalt in de geheime flirtjes en het evt gefantaseer over hoe het zou kunnen zijn. Misschien is jouw denkwereld wel het grootste cadeau dat je jezelf kunt geven op dit gebied, in de praktijk gebeurt het maar hoogst zelden dat je vreemdgaat met je soulmate.
Lekker laten zo en heimelijk genieten.
.
