Seks
alle pijlers
De verschillende kanten van vreemdgaan
woensdag 26 oktober 2016 om 15:42
Beste lezer(es),
Een jaar of 5 geleden ging ik via een website voor het eerst vreemd en heb in de jaren daarna redelijk wat ervaring opgedaan met daten, tot een jaar terug. Mijn vrouw kwam erachter, maar ze bleef bij me. Het was zwaar voor haar (en voor mij) om erachter te komen. Ze was boos en verdrietig uiteraard en haar vertrouwen in mij is blijvend geschaad. Soms is het nog wel eens lastig voor ons.
We hebben zelfs met wederzijdse goedkeuring een periode beiden gedate, onafhankelijk van elkaar: zij met mannen en ik met vrouwen. Maar uiteindelijk wilde ze dat niet meer omdat ze er geen plezier aan beleefde. Toch was ze blij dat ze ook die ervaring kon opdoen. Uiteindelijk zijn we beide gestopt.
Er wordt altijd heel negatief tegen vreemdgaan aangekeken, maar dat vind ik deels onterecht. Als je mij 10 jaar geleden had gevraagd wat ik er van vond, was ik ook heel negatief erover geweest. Nu denk ik er heel anders over en wil ik mijn kijk erop delen.
Maar wellicht zijn er verschillende vormen van vreemdgaan. Onze relatie was (en is) gewoon heel goed. We hebben intimiteit, zijn heel veel bij elkaar, lachen en huilen met elkaar en knuffelen veel. We maken zelden ruzie.
Maar… waarom ga je dan vreemd? Voor mij miste er chemie in de slaapkamer. Daar spraken we over, maar we waren en zijn nog steeds niet echt in staat om daarin wat te veranderen. We willen beiden andere dingen eigenlijk. Toch is de seks prima als we het hebben. Maar we hadden het veel te weinig wat mij betreft. En dus ga je op zoek naar wat anders of een aanvulling. Ik zocht dus naar seks zoals in mijn fantasie.
Je moet weten dat ik de uitstraling heb van een lieve ingetogen man, totaal geen macho. Nooit een one-night-stand gehad, tot mijn 41e nooit vreemdgegaan of daar ook maar aan gedacht en ook afstandelijk m.b.t. andere vrouwen. Op internet zocht ik naar een fantasie, eerst op sites met erotische foto's en films, toen webcamsites en vervolgens probeerde ik het via een datingsite. In dit geval Secretflirt. Later ook nog via 2 andere sites (Secondlove en VictoriaMilan).
Eigenlijk totaal onverwacht voor mij vond ik wel seks maar zelden zoals mijn fantasie (die toch niet erg bijzonder is). Soms erg prettig, soms erg tegenvallend. Ik leerde mezelf kennen op een manier die ik nooit verwacht had. Ik durfde initiatief te nemen richting vrouwen waar ik dat nooit eerder deed. Ik ging vreemd en dat knaagde bij elke date aan me, maar toch ging ik door.
Maar ik leerde vooral ook vrouwen kennen op een totaal andere manier dan in het dagelijkse leven. Het waren allemaal bijzondere ervaringen. Wat me vooral intrigeerde was dat vrouwen het om heel verschillende redenen deden. In de meeste gevallen bleek er vanuit de man weinig of geen (seksuele) aandacht voor de betreffende vrouw. En daar zaten ook heel mooie vrouwen tussen die heel graag wilden vrijen met hun man. Sommigen waren al 20 jaar of langer bij 1 man en wilden ook wel eens weten hoe het bij een ander kon zijn. Soms waren er single vrouwen die het “niveau” van getrouwde mannen hoger vonden dan dat van singles op andere sites. En af en toe waren er vrouwen die wat minder fortuinlijk waren in hun looks en dachten in de gewone wereld geen man te kunnen “scoren”.
Voor de vrouwen kan het soms bevrijdend werken om een keer te ervaren hoe het met een ander kan zijn. Sommigen moesten huilen door de aandacht die ze zo misten. Het was ook nooit seks alleen, maar ook interesse tonen in elkaar en praten over hoe het leven gaat en dan vooral m.b.t. de relatie. Ik was verbaasd over mezelf dat ik openhartig kon zijn, kon luisteren, mezelf kon zijn en seks kon hebben met een ander, maar toch naar huis verlangde direct na afloop. Een enkele keer had ik alleen een praatje en was er geen klik van één van beide kanten. Of wilde één van de twee geen seks. In bijna alle gevallen ging het om 3 tot 6 ontmoetingen in totaal. Stoppen was nooit leuk voor de vrouwen merkte ik. Ook al vertel je dat vanaf het begin dat het van beide kanten kan eindigen op elk moment.
Er is zo veel over te vertellen over deze wereld. Het kan een man ook doen beseffen dat wat hij thuis heeft, erg goed is. Dat deed het bij mij, maar toch bleef ik zoeken naar die fantasie. Dat is dan weer de tegenstelling. Mijn vrouw heeft ook niet gemerkt in mijn omgang met haar dat ik dit deed. Het was ook alleen voor de seks. Moet je dan een goede relatie beëindigen als er 1 dingetje mist of is deze oplossing geoorloofd?
We hebben het ook thuis gehad over: wat als ik dit vooraf had aangekondigd, had ik het dan mogen doen? Het antwoord was nee. Maar het doen zonder vertellen is uiteraard ook niet goed, als de partner erachter komt.
Er waren ook vrouwen die doordat wat ze meemaakten, beslissingen namen over hun werkelijke relatie en stopten of heel hard gingen werken om het weer op het juiste pad te krijgen.
Het zijn maar flarden over wat ik meemaakte.
Groeten.
Steven.
Een jaar of 5 geleden ging ik via een website voor het eerst vreemd en heb in de jaren daarna redelijk wat ervaring opgedaan met daten, tot een jaar terug. Mijn vrouw kwam erachter, maar ze bleef bij me. Het was zwaar voor haar (en voor mij) om erachter te komen. Ze was boos en verdrietig uiteraard en haar vertrouwen in mij is blijvend geschaad. Soms is het nog wel eens lastig voor ons.
We hebben zelfs met wederzijdse goedkeuring een periode beiden gedate, onafhankelijk van elkaar: zij met mannen en ik met vrouwen. Maar uiteindelijk wilde ze dat niet meer omdat ze er geen plezier aan beleefde. Toch was ze blij dat ze ook die ervaring kon opdoen. Uiteindelijk zijn we beide gestopt.
Er wordt altijd heel negatief tegen vreemdgaan aangekeken, maar dat vind ik deels onterecht. Als je mij 10 jaar geleden had gevraagd wat ik er van vond, was ik ook heel negatief erover geweest. Nu denk ik er heel anders over en wil ik mijn kijk erop delen.
Maar wellicht zijn er verschillende vormen van vreemdgaan. Onze relatie was (en is) gewoon heel goed. We hebben intimiteit, zijn heel veel bij elkaar, lachen en huilen met elkaar en knuffelen veel. We maken zelden ruzie.
Maar… waarom ga je dan vreemd? Voor mij miste er chemie in de slaapkamer. Daar spraken we over, maar we waren en zijn nog steeds niet echt in staat om daarin wat te veranderen. We willen beiden andere dingen eigenlijk. Toch is de seks prima als we het hebben. Maar we hadden het veel te weinig wat mij betreft. En dus ga je op zoek naar wat anders of een aanvulling. Ik zocht dus naar seks zoals in mijn fantasie.
Je moet weten dat ik de uitstraling heb van een lieve ingetogen man, totaal geen macho. Nooit een one-night-stand gehad, tot mijn 41e nooit vreemdgegaan of daar ook maar aan gedacht en ook afstandelijk m.b.t. andere vrouwen. Op internet zocht ik naar een fantasie, eerst op sites met erotische foto's en films, toen webcamsites en vervolgens probeerde ik het via een datingsite. In dit geval Secretflirt. Later ook nog via 2 andere sites (Secondlove en VictoriaMilan).
Eigenlijk totaal onverwacht voor mij vond ik wel seks maar zelden zoals mijn fantasie (die toch niet erg bijzonder is). Soms erg prettig, soms erg tegenvallend. Ik leerde mezelf kennen op een manier die ik nooit verwacht had. Ik durfde initiatief te nemen richting vrouwen waar ik dat nooit eerder deed. Ik ging vreemd en dat knaagde bij elke date aan me, maar toch ging ik door.
Maar ik leerde vooral ook vrouwen kennen op een totaal andere manier dan in het dagelijkse leven. Het waren allemaal bijzondere ervaringen. Wat me vooral intrigeerde was dat vrouwen het om heel verschillende redenen deden. In de meeste gevallen bleek er vanuit de man weinig of geen (seksuele) aandacht voor de betreffende vrouw. En daar zaten ook heel mooie vrouwen tussen die heel graag wilden vrijen met hun man. Sommigen waren al 20 jaar of langer bij 1 man en wilden ook wel eens weten hoe het bij een ander kon zijn. Soms waren er single vrouwen die het “niveau” van getrouwde mannen hoger vonden dan dat van singles op andere sites. En af en toe waren er vrouwen die wat minder fortuinlijk waren in hun looks en dachten in de gewone wereld geen man te kunnen “scoren”.
Voor de vrouwen kan het soms bevrijdend werken om een keer te ervaren hoe het met een ander kan zijn. Sommigen moesten huilen door de aandacht die ze zo misten. Het was ook nooit seks alleen, maar ook interesse tonen in elkaar en praten over hoe het leven gaat en dan vooral m.b.t. de relatie. Ik was verbaasd over mezelf dat ik openhartig kon zijn, kon luisteren, mezelf kon zijn en seks kon hebben met een ander, maar toch naar huis verlangde direct na afloop. Een enkele keer had ik alleen een praatje en was er geen klik van één van beide kanten. Of wilde één van de twee geen seks. In bijna alle gevallen ging het om 3 tot 6 ontmoetingen in totaal. Stoppen was nooit leuk voor de vrouwen merkte ik. Ook al vertel je dat vanaf het begin dat het van beide kanten kan eindigen op elk moment.
Er is zo veel over te vertellen over deze wereld. Het kan een man ook doen beseffen dat wat hij thuis heeft, erg goed is. Dat deed het bij mij, maar toch bleef ik zoeken naar die fantasie. Dat is dan weer de tegenstelling. Mijn vrouw heeft ook niet gemerkt in mijn omgang met haar dat ik dit deed. Het was ook alleen voor de seks. Moet je dan een goede relatie beëindigen als er 1 dingetje mist of is deze oplossing geoorloofd?
We hebben het ook thuis gehad over: wat als ik dit vooraf had aangekondigd, had ik het dan mogen doen? Het antwoord was nee. Maar het doen zonder vertellen is uiteraard ook niet goed, als de partner erachter komt.
Er waren ook vrouwen die doordat wat ze meemaakten, beslissingen namen over hun werkelijke relatie en stopten of heel hard gingen werken om het weer op het juiste pad te krijgen.
Het zijn maar flarden over wat ik meemaakte.
Groeten.
Steven.
woensdag 2 november 2016 om 16:34
quote:Bugs_Bunny schreef op 02 november 2016 @ 16:17:
[...]
Persoonlijk zou ik liever hebben dat je vreemd ging en gelukkiger was dan "braaf" maar minder gelukkig
Oh?
Ik schets het doemscenario even voor je: er komt enorme ruzie van, en daarna misschien een scheiding. Ik heb de man van wie ik zielsveel houd diep gekrenkt en tot op het bot gekwetst. Die man ben ik dus kwijt. Ik heb mijn kinderen teleurgesteld en beroofd van hun gelukkige thuis. Ik zal zelf vermoedelijk degene zijn die moet ophoepelen na de scheiding, aangezien mijn man ons huis in zijn eentje kan betalen en ik niet, en de kinderen blijven waarschijnlijk bij hem, aangezien hij prima in zijn eentje voor ze kan zorgen (hij werkt om de hoek en is zelfstandig) en ze bij mij op een flatje in een buitenwijk zouden zitten. Bovendien zijn ze vast woedend op mij. Goed, ik krijg een leuke, nieuwe vriend. Met kinderen, uiteraard. Die bij hun moeder wonen, stel ik me zo voor, want zo gaat het meestal (behalve bij mij, dan). Ik moet proberen een soort samengesteld gezin te gaan vormen met deze kinderen en mijn eigen bloedjes, wat natuurlijk een drama wordt, zeker in het begin, want dat wordt het meestal. Vervolgens moet ik constateren dat mijn nieuwe vlam wel lief is, maar lang niet zo leuk en interessant en bijzonder als mijn ex-man, van wie ik tenslotte nog steeds heel veel houd, maar ja... ik moest van jou zo nodig vreemdgaan en 'gelukkiger' zijn.
Dat noem ik niet gelukkiger, dat noem ik gestoord. Het is roekeloos en destructief gedrag. Ik bén gelukkig. Ik hoef geen andere man. Ik hoef ook geen ander leven. Ik zou het leuk vinden, dat wel, om een keer toe te geven aan het verlangen om eens een nieuwe, spannende, overrompelende ervaring te hebben. Voor de kick, de rush. Dat is vluchtig genot, en ik ben niet bereid om daar mijn duurzame geluk voor te verspelen.
Oké, als het nooit zou uitkomen... ja, dan wel, misschien. Hoewel ik me ook dan serieus afvraag of het me gelukkiger zou maken. Ik denk het niet.
[...]
Persoonlijk zou ik liever hebben dat je vreemd ging en gelukkiger was dan "braaf" maar minder gelukkig
Oh?
Ik schets het doemscenario even voor je: er komt enorme ruzie van, en daarna misschien een scheiding. Ik heb de man van wie ik zielsveel houd diep gekrenkt en tot op het bot gekwetst. Die man ben ik dus kwijt. Ik heb mijn kinderen teleurgesteld en beroofd van hun gelukkige thuis. Ik zal zelf vermoedelijk degene zijn die moet ophoepelen na de scheiding, aangezien mijn man ons huis in zijn eentje kan betalen en ik niet, en de kinderen blijven waarschijnlijk bij hem, aangezien hij prima in zijn eentje voor ze kan zorgen (hij werkt om de hoek en is zelfstandig) en ze bij mij op een flatje in een buitenwijk zouden zitten. Bovendien zijn ze vast woedend op mij. Goed, ik krijg een leuke, nieuwe vriend. Met kinderen, uiteraard. Die bij hun moeder wonen, stel ik me zo voor, want zo gaat het meestal (behalve bij mij, dan). Ik moet proberen een soort samengesteld gezin te gaan vormen met deze kinderen en mijn eigen bloedjes, wat natuurlijk een drama wordt, zeker in het begin, want dat wordt het meestal. Vervolgens moet ik constateren dat mijn nieuwe vlam wel lief is, maar lang niet zo leuk en interessant en bijzonder als mijn ex-man, van wie ik tenslotte nog steeds heel veel houd, maar ja... ik moest van jou zo nodig vreemdgaan en 'gelukkiger' zijn.
Dat noem ik niet gelukkiger, dat noem ik gestoord. Het is roekeloos en destructief gedrag. Ik bén gelukkig. Ik hoef geen andere man. Ik hoef ook geen ander leven. Ik zou het leuk vinden, dat wel, om een keer toe te geven aan het verlangen om eens een nieuwe, spannende, overrompelende ervaring te hebben. Voor de kick, de rush. Dat is vluchtig genot, en ik ben niet bereid om daar mijn duurzame geluk voor te verspelen.
Oké, als het nooit zou uitkomen... ja, dan wel, misschien. Hoewel ik me ook dan serieus afvraag of het me gelukkiger zou maken. Ik denk het niet.
woensdag 2 november 2016 om 16:40
quote:Bugs_Bunny schreef op 02 november 2016 @ 16:14:
[...]
Dat snap ik zeker. Maar ik lees altijd dat het liegen het probleem is. Misschien is get helemaal niet zo vreselijk als mensen kennelijk denken
Dat lees ik ook vaak en ik neem dat altijd met een flinke korrel zout. Ook bijv in de 'mijn man kijkt porno'-topics wordt vaak geschreven dat het liegen erover het ergste is.
Ik denk dat je helemaal niet wilt dat je partner altijd over eerlijk over is, en ik vind het ook niet nodig om precies te weten waar de ander over fantaseert, wie de lekkerste date ooit was, etc etc.
Ik ben wel verrekte blij dat ik nu in een relatie zit waar ik open kan zijn over mijn wensen en fantasieën, waarin ik kan vertellen wat ik wil en waarin ik word gerespecteerd in wat ik voor mezelf wil houden. Ik gun iedereen zo'n relatie waarin je open kunt zijn. Zo hoort het, maar dat wist ik niet vroeger, dat het zo kon.
Over je vreemdgaan en gelukkig zijn: vreemdgaan maakt over het algemeen niet gelukkiger. Niet op de langere termijn. Er is al eerder verwezen naar het minnaar-topic hier in dit topic, en wie dat topic echt volgt weet dat nieuwe mensen vaak juichend binnenkomen want het is zo spannend en geweldig, maar dat mensen die al langer vreemdgaan helemaal niet alles zo geweldig vinden en regelmatig slaat de balans te ver door naar vaker ongelukkig dan gelukkig door het vreemdgaan.
[...]
Dat snap ik zeker. Maar ik lees altijd dat het liegen het probleem is. Misschien is get helemaal niet zo vreselijk als mensen kennelijk denken
Dat lees ik ook vaak en ik neem dat altijd met een flinke korrel zout. Ook bijv in de 'mijn man kijkt porno'-topics wordt vaak geschreven dat het liegen erover het ergste is.
Ik denk dat je helemaal niet wilt dat je partner altijd over eerlijk over is, en ik vind het ook niet nodig om precies te weten waar de ander over fantaseert, wie de lekkerste date ooit was, etc etc.
Ik ben wel verrekte blij dat ik nu in een relatie zit waar ik open kan zijn over mijn wensen en fantasieën, waarin ik kan vertellen wat ik wil en waarin ik word gerespecteerd in wat ik voor mezelf wil houden. Ik gun iedereen zo'n relatie waarin je open kunt zijn. Zo hoort het, maar dat wist ik niet vroeger, dat het zo kon.
Over je vreemdgaan en gelukkig zijn: vreemdgaan maakt over het algemeen niet gelukkiger. Niet op de langere termijn. Er is al eerder verwezen naar het minnaar-topic hier in dit topic, en wie dat topic echt volgt weet dat nieuwe mensen vaak juichend binnenkomen want het is zo spannend en geweldig, maar dat mensen die al langer vreemdgaan helemaal niet alles zo geweldig vinden en regelmatig slaat de balans te ver door naar vaker ongelukkig dan gelukkig door het vreemdgaan.
woensdag 2 november 2016 om 16:45
Dat liegen neem ik ook altijd met een zak zout idd. Zo'n maatschappelijk gewenst antwoord, alsof je daarmee meteen moet onderschrijven dat je "jaja heus wel weet dat zijn lijf van hem is" enzo.
Wat ik als bedrogen partij heel erg zou vinden is het feit dat de mogelijkheden geschapen worden, het parallel leven eromheen, het geënsceneerde scenario waar ik, zonder toestemming, zomaar in meespeel. Dat lijkt me heel pijnlijk. Maar het feit dat hij intiem is geweest met een trut (want het is altijd een trut) is ook kut. Best wel.
Wat ik als bedrogen partij heel erg zou vinden is het feit dat de mogelijkheden geschapen worden, het parallel leven eromheen, het geënsceneerde scenario waar ik, zonder toestemming, zomaar in meespeel. Dat lijkt me heel pijnlijk. Maar het feit dat hij intiem is geweest met een trut (want het is altijd een trut) is ook kut. Best wel.
.
woensdag 2 november 2016 om 16:45
quote:Rooss4.0 schreef op 02 november 2016 @ 16:33:
Alsof geluk uit te drukken is in buiten de deur neuken. Zo werkt het natuurlijk niet, door schuldgevoel word je weer ongelukkiger en zo is de cirkel rond.
Samarinde, ik denk dat jij je genoegen en je lol haalt in de geheime flirtjes en het evt gefantaseer over hoe het zou kunnen zijn. Misschien is jouw denkwereld wel het grootste cadeau dat je jezelf kunt geven op dit gebied, in de praktijk gebeurt het maar hoogst zelden dat je vreemdgaat met je soulmate.
Lekker laten zo en heimelijk genieten.
Ja, dat klopt wel, denk ik.
Het heimelijke genieten is natuurlijk ook niet helemáál vrijblijvend, in zo verre dat ik me daar soms wel degelijk schuldig over voel. Het romantische cliché schrijft voor dat je tot op je doodsbed diep verliefd blijft op je wederhelft en nooit in de verleiding komt om over de schutting te kijken. Dat lukt mij niet. Anderzijds heb je gelijk dat mijn denkwereld mijn grootste cadeau is, want ik kan nú al voor me zien hoe teleurstellend en armoedig die geheime affaire ongetwijfeld zal uitpakken. Het is toch nooit zo mooi en opwindend als in mijn fantasie.
Alsof geluk uit te drukken is in buiten de deur neuken. Zo werkt het natuurlijk niet, door schuldgevoel word je weer ongelukkiger en zo is de cirkel rond.
Samarinde, ik denk dat jij je genoegen en je lol haalt in de geheime flirtjes en het evt gefantaseer over hoe het zou kunnen zijn. Misschien is jouw denkwereld wel het grootste cadeau dat je jezelf kunt geven op dit gebied, in de praktijk gebeurt het maar hoogst zelden dat je vreemdgaat met je soulmate.
Lekker laten zo en heimelijk genieten.
Ja, dat klopt wel, denk ik.
Het heimelijke genieten is natuurlijk ook niet helemáál vrijblijvend, in zo verre dat ik me daar soms wel degelijk schuldig over voel. Het romantische cliché schrijft voor dat je tot op je doodsbed diep verliefd blijft op je wederhelft en nooit in de verleiding komt om over de schutting te kijken. Dat lukt mij niet. Anderzijds heb je gelijk dat mijn denkwereld mijn grootste cadeau is, want ik kan nú al voor me zien hoe teleurstellend en armoedig die geheime affaire ongetwijfeld zal uitpakken. Het is toch nooit zo mooi en opwindend als in mijn fantasie.
woensdag 2 november 2016 om 16:48
woensdag 2 november 2016 om 16:50
quote:samarinde schreef op 02 november 2016 @ 16:45:
... ik kan nú al voor me zien hoe teleurstellend en armoedig die geheime affaire ongetwijfeld zal uitpakken. Het is toch nooit zo mooi en opwindend als in mijn fantasie.Dat is wat mij ook opvalt in de OP he: TO heeft zijn fantasie ondanks al zijn vreemdgaan nog niet waargemaakt, waarom dat dan toch blijven zoeken? Je fantasie is zo vaak zoveel mooier dan de werkelijkheid. Fijn dat het voor jou, Samarinde, voldoende is, en jammer voor TO dat hij dat niet zo kan ervaren.
... ik kan nú al voor me zien hoe teleurstellend en armoedig die geheime affaire ongetwijfeld zal uitpakken. Het is toch nooit zo mooi en opwindend als in mijn fantasie.Dat is wat mij ook opvalt in de OP he: TO heeft zijn fantasie ondanks al zijn vreemdgaan nog niet waargemaakt, waarom dat dan toch blijven zoeken? Je fantasie is zo vaak zoveel mooier dan de werkelijkheid. Fijn dat het voor jou, Samarinde, voldoende is, en jammer voor TO dat hij dat niet zo kan ervaren.
woensdag 2 november 2016 om 17:02
quote:Marana_ schreef op 02 november 2016 @ 16:40:
[...]
Dat lees ik ook vaak en ik neem dat altijd met een flinke korrel zout. Ook bijv in de 'mijn man kijkt porno'-topics wordt vaak geschreven dat het liegen erover het ergste is.
Ik denk dat je helemaal niet wilt dat je partner altijd over eerlijk over is, en ik vind het ook niet nodig om precies te weten waar de ander over fantaseert, wie de lekkerste date ooit was, etc etc.
Ik ben wel verrekte blij dat ik nu in een relatie zit waar ik open kan zijn over mijn wensen en fantasieën, waarin ik kan vertellen wat ik wil en waarin ik word gerespecteerd in wat ik voor mezelf wil houden. Ik gun iedereen zo'n relatie waarin je open kunt zijn. Zo hoort het, maar dat wist ik niet vroeger, dat het zo kon.
Over je vreemdgaan en gelukkig zijn: vreemdgaan maakt over het algemeen niet gelukkiger. Niet op de langere termijn. Er is al eerder verwezen naar het minnaar-topic hier in dit topic, en wie dat topic echt volgt weet dat nieuwe mensen vaak juichend binnenkomen want het is zo spannend en geweldig, maar dat mensen die al langer vreemdgaan helemaal niet alles zo geweldig vinden en regelmatig slaat de balans te ver door naar vaker ongelukkig dan gelukkig door het vreemdgaan.
Liegen is het ergste niet; dat is goed bedoeld, hoe tegenstrijdig het ook klinkt. Om de ander pijn te besparen, te beschermen, en natuurlijk heeft liegen heel erg met schaamte te maken. Mensen die vreemdgaan durven zelf vaak nauwelijks onder ogen te zien waar ze mee bezig zijn, laat staan dat ze de moed hebben om 's avonds bij een glas wijn het gesprek over hun overspel te openen, wetende dat ze daarmee al hun credits verspelen: weg respect, weg vertrouwen, weg verbond. En dan moet je ook nog aan je verdrietige partner uitleggen dat het niks - nee ècht niet! - met liefde te maken heeft, en dat er dus eigenlijk niks aan de hand is. Dan maar liever zwijgen...
Mijn man reist voor zaken vaak naar China, waar seks op elke straathoek te koop is, in elk hotel, echt overal struikel je over de betaalde seks. Zou hij wel eens..?
Geen idee, maar één ding: ik hoef het NIET te weten. Lieg maar. Ik leef liever in mijn eigen irreële cocon dan dat ik me druk moet gaan maken over zoiets. Dat zou ik dus geen liegen vinden. Dat vind ik eerder respectvol. (En ja, natuurlijk heb ik er wel eens naar gevraagd, en natuurlijk ontkende hij lachend, en natuurlijk kan dat waar zijn, en ook niet waar, maar hoe dan ook zou ik er in zijn geval ook over liegen).
[...]
Dat lees ik ook vaak en ik neem dat altijd met een flinke korrel zout. Ook bijv in de 'mijn man kijkt porno'-topics wordt vaak geschreven dat het liegen erover het ergste is.
Ik denk dat je helemaal niet wilt dat je partner altijd over eerlijk over is, en ik vind het ook niet nodig om precies te weten waar de ander over fantaseert, wie de lekkerste date ooit was, etc etc.
Ik ben wel verrekte blij dat ik nu in een relatie zit waar ik open kan zijn over mijn wensen en fantasieën, waarin ik kan vertellen wat ik wil en waarin ik word gerespecteerd in wat ik voor mezelf wil houden. Ik gun iedereen zo'n relatie waarin je open kunt zijn. Zo hoort het, maar dat wist ik niet vroeger, dat het zo kon.
Over je vreemdgaan en gelukkig zijn: vreemdgaan maakt over het algemeen niet gelukkiger. Niet op de langere termijn. Er is al eerder verwezen naar het minnaar-topic hier in dit topic, en wie dat topic echt volgt weet dat nieuwe mensen vaak juichend binnenkomen want het is zo spannend en geweldig, maar dat mensen die al langer vreemdgaan helemaal niet alles zo geweldig vinden en regelmatig slaat de balans te ver door naar vaker ongelukkig dan gelukkig door het vreemdgaan.
Liegen is het ergste niet; dat is goed bedoeld, hoe tegenstrijdig het ook klinkt. Om de ander pijn te besparen, te beschermen, en natuurlijk heeft liegen heel erg met schaamte te maken. Mensen die vreemdgaan durven zelf vaak nauwelijks onder ogen te zien waar ze mee bezig zijn, laat staan dat ze de moed hebben om 's avonds bij een glas wijn het gesprek over hun overspel te openen, wetende dat ze daarmee al hun credits verspelen: weg respect, weg vertrouwen, weg verbond. En dan moet je ook nog aan je verdrietige partner uitleggen dat het niks - nee ècht niet! - met liefde te maken heeft, en dat er dus eigenlijk niks aan de hand is. Dan maar liever zwijgen...
Mijn man reist voor zaken vaak naar China, waar seks op elke straathoek te koop is, in elk hotel, echt overal struikel je over de betaalde seks. Zou hij wel eens..?
Geen idee, maar één ding: ik hoef het NIET te weten. Lieg maar. Ik leef liever in mijn eigen irreële cocon dan dat ik me druk moet gaan maken over zoiets. Dat zou ik dus geen liegen vinden. Dat vind ik eerder respectvol. (En ja, natuurlijk heb ik er wel eens naar gevraagd, en natuurlijk ontkende hij lachend, en natuurlijk kan dat waar zijn, en ook niet waar, maar hoe dan ook zou ik er in zijn geval ook over liegen).
woensdag 2 november 2016 om 17:09
quote:Rooss4.0 schreef op 02 november 2016 @ 16:48:
Natuurlijk lukt dat je niet, wie lukt dat wel?
Je denkwereld behoedt je wellicht voor domme dingen maar maakt je fantasie ook eindeloos, dat is toch juist te gek? Je fantasieën zijn voor jou, die hoeven geen grenzen te kennen en het zou jammer zijn als je je daar schuldig over zou voelen.Ja Rooss, ik vind het ook jammer. Dit is iets waar ik nog aan moet werken. In theorie snap ik dat het onschuldig is, maar in de praktijk voelt het soms toch dubbel, alsof ik er een parallel leven op nahoud (net als iemand die daadwerkelijk vreemd gaat). Rare, calvinistische gedachtenkronkel. Maar toch...
Natuurlijk lukt dat je niet, wie lukt dat wel?
Je denkwereld behoedt je wellicht voor domme dingen maar maakt je fantasie ook eindeloos, dat is toch juist te gek? Je fantasieën zijn voor jou, die hoeven geen grenzen te kennen en het zou jammer zijn als je je daar schuldig over zou voelen.Ja Rooss, ik vind het ook jammer. Dit is iets waar ik nog aan moet werken. In theorie snap ik dat het onschuldig is, maar in de praktijk voelt het soms toch dubbel, alsof ik er een parallel leven op nahoud (net als iemand die daadwerkelijk vreemd gaat). Rare, calvinistische gedachtenkronkel. Maar toch...
woensdag 2 november 2016 om 17:51
quote:Marana_ schreef op 02 november 2016 @ 15:11:
[...]
Als jouw partner je vertelt dat hij soms fantaseert over seks met een ander, dat hij het best eens met een ander wil doen, dat hij samen wil swingen of een parenclub bezoeken om het eens met een ander te kunnen ervaren, hoe reageer jij dan? Ik zie heel vaak reacties hier op het forum dat dat absoluut niet kan, en ik meen dat ook te lezen bij diverse posters in dit topic.
Ik pleit hiermee vreemdgaan absoluut niet goed, maar ik wil maar aangeven dat het niet zo eenvoudig is om thuis te zeggen dat je deze wens hebt.
Geen idee hoe ik dan reageer, maar in ieder niet gekwetst vanwege bedrog. Kan zijn dat ik het niet zie zitten, en dat het uiteindelijk een breekpunt in de relatie vormt. Maar dat is dan iets wat je gezamenlijk concludeert, en niet op eigen houtje & stiekem.
En die wens uitspreken kan erg moeilijk zijn, maar dan kom je weer terug bij wat al gezegd is: moeilijke dingen bespreken met je partner getuigt van volwassenheid en respect.
[...]
Als jouw partner je vertelt dat hij soms fantaseert over seks met een ander, dat hij het best eens met een ander wil doen, dat hij samen wil swingen of een parenclub bezoeken om het eens met een ander te kunnen ervaren, hoe reageer jij dan? Ik zie heel vaak reacties hier op het forum dat dat absoluut niet kan, en ik meen dat ook te lezen bij diverse posters in dit topic.
Ik pleit hiermee vreemdgaan absoluut niet goed, maar ik wil maar aangeven dat het niet zo eenvoudig is om thuis te zeggen dat je deze wens hebt.
Geen idee hoe ik dan reageer, maar in ieder niet gekwetst vanwege bedrog. Kan zijn dat ik het niet zie zitten, en dat het uiteindelijk een breekpunt in de relatie vormt. Maar dat is dan iets wat je gezamenlijk concludeert, en niet op eigen houtje & stiekem.
En die wens uitspreken kan erg moeilijk zijn, maar dan kom je weer terug bij wat al gezegd is: moeilijke dingen bespreken met je partner getuigt van volwassenheid en respect.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
woensdag 2 november 2016 om 18:49
quote:samarinde schreef op 02 november 2016 @ 11:40:
[...]
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.
Maar.....je zou dus wel je man bedriegen als je zeker zou weten dat hij er niet achter zou komen. Maar als hij erachter zou komen zou je hem niet bedriegen. Soort van 'wat niet weet, wat niet deert'? Ik ben het overigens ook eens met iemand die eerder postte dat het vaak genoeg helemaal niet uitkomt. Kijk ook naar het minnaarstopic. Je zou best een minnaar kunnen nemen in het geheim, wat houdt je eigenlijk écht tegen?
Wat maakt dat je hier niet over praat met je partner? Zoals ik je post lees zie je dit (kwijtraken van vluchtigheid, kick, spanning van het onbekende) als inherent aan een lange, monogame relatie. Misschien kun je tot een meer bevredigende manier komen dan nu maar moeten verlangen naar iets wat je alleen 100% stiekem zou kunnen krijgen? Ik lees nu even een latere post van je, maar ik bedoel dus wél expliciet hierover praten met je partner. En dus niet over het praktische en niet zachtjes er omheen 'wat zou je ervan denken...?' maar écht over je 'geheime' (waarom geheim?) verlangen praten. Het verlangen dus als vertrekpunt, over jouw/zijn/jullie angst die je beschrijft en niet vreemdgaan of seks met een ander (het praktische) als vertrekpunt. En dat betekent ook weer niet dat je alles wat er in je omgaat met je man hoeft te bespreken, natuurlijk kan je gewoon genieten van wat geflirt of fantasie of whatever, maar het verlangen naar vreemdgaan en de overtuiging dat je het gisteren al gedaan had als je zeker wist dat het niet uit zou komen. Dat laatste lijkt me eigenlijk niet zo'n heel leuk geheim.
[...]
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.
Maar.....je zou dus wel je man bedriegen als je zeker zou weten dat hij er niet achter zou komen. Maar als hij erachter zou komen zou je hem niet bedriegen. Soort van 'wat niet weet, wat niet deert'? Ik ben het overigens ook eens met iemand die eerder postte dat het vaak genoeg helemaal niet uitkomt. Kijk ook naar het minnaarstopic. Je zou best een minnaar kunnen nemen in het geheim, wat houdt je eigenlijk écht tegen?
Wat maakt dat je hier niet over praat met je partner? Zoals ik je post lees zie je dit (kwijtraken van vluchtigheid, kick, spanning van het onbekende) als inherent aan een lange, monogame relatie. Misschien kun je tot een meer bevredigende manier komen dan nu maar moeten verlangen naar iets wat je alleen 100% stiekem zou kunnen krijgen? Ik lees nu even een latere post van je, maar ik bedoel dus wél expliciet hierover praten met je partner. En dus niet over het praktische en niet zachtjes er omheen 'wat zou je ervan denken...?' maar écht over je 'geheime' (waarom geheim?) verlangen praten. Het verlangen dus als vertrekpunt, over jouw/zijn/jullie angst die je beschrijft en niet vreemdgaan of seks met een ander (het praktische) als vertrekpunt. En dat betekent ook weer niet dat je alles wat er in je omgaat met je man hoeft te bespreken, natuurlijk kan je gewoon genieten van wat geflirt of fantasie of whatever, maar het verlangen naar vreemdgaan en de overtuiging dat je het gisteren al gedaan had als je zeker wist dat het niet uit zou komen. Dat laatste lijkt me eigenlijk niet zo'n heel leuk geheim.
woensdag 2 november 2016 om 19:34
quote:Steven108 schreef op 01 november 2016 @ 12:32:
[...]
Ik ben er niet om mensen te "behouden" met mijn post. "Tenenkrommend" of niet, het is een feit en niet voor niets. Wij kunnen van andere culturen leren en anderen van ons dacht ik zo.
Met: " je verliest me met je post" bedoelde ik dat ik je gedachtengang niet meer volg TO.
Dat kan ook aan mij liggen natuurlijk.
Je zegt regelmatig in je posts dat je " hoopt" dat je niet meer vreemdgaat en " hoopt" dat je het verlangen niet meer zo voelt of terugkrijgt.
Voor mijn gevoel zit het probleem in het woord " hoop".
Ik " hoop " n.l al járen dat ik kilo's afval, zonder er iets voor te doen... gaat niet gebeuren.
Minder eten is een keuze. Net als vreemdgaan.
Dat was jouw bewuste keuze. Niemand is verantwoordelijk voor jouw keuze vind ik.
En dat heeft imo dus ook niks met culturele verschillen te maken.
Ik " hoop" voor je dat je het volhoudt.... heel veel sterkte.
[...]
Ik ben er niet om mensen te "behouden" met mijn post. "Tenenkrommend" of niet, het is een feit en niet voor niets. Wij kunnen van andere culturen leren en anderen van ons dacht ik zo.
Met: " je verliest me met je post" bedoelde ik dat ik je gedachtengang niet meer volg TO.
Dat kan ook aan mij liggen natuurlijk.
Je zegt regelmatig in je posts dat je " hoopt" dat je niet meer vreemdgaat en " hoopt" dat je het verlangen niet meer zo voelt of terugkrijgt.
Voor mijn gevoel zit het probleem in het woord " hoop".
Ik " hoop " n.l al járen dat ik kilo's afval, zonder er iets voor te doen... gaat niet gebeuren.
Minder eten is een keuze. Net als vreemdgaan.
Dat was jouw bewuste keuze. Niemand is verantwoordelijk voor jouw keuze vind ik.
En dat heeft imo dus ook niks met culturele verschillen te maken.
Ik " hoop" voor je dat je het volhoudt.... heel veel sterkte.
woensdag 2 november 2016 om 19:56
@ Samarinde:
Goh, wat herken ik veel in de dingen die je schrijft.
Ik herken raakvlakken van hoe je in het leven staat. Veel ratio ook. Je hebt het allemaal goed op een rijtje. De voors en de tegens tegen elkaar afgewogen. Je conclusie getrokken.
Ik herken het. Bijna allemaal.
Ik ben nu 32 jaar met mijn man samen. Alles goed op orde, huisje, boompje, beestje. Allebei gezond, werk en een leuk sociaal leven.
Ik had de wens eens te ervaren wat het is om seks te hebben met een andere man.
Zonder het hier allemaal ellenlang te herhalen:
Het is me gelukt!
Ik doe er even een symbool bij omdat het me alle moeite waard is. Ja : is! Want ondertussen is hij en zij mijn 2e liefde.
Zonder vreemd te gaan, zonder parenclub en mèt verliefdheid.
Ik zeg niet ideaal.. maar meer als waard.
Heeeel veel gesprekken heb en we gevoerd en nog meer onze angsten geuit.. Onze fundamenten hebben gerammelt. Omdat het met onze opvoeding absoluut onmogelijk leek dat deze extra liefde zou kunnen.
Wat ik bij jou hoor is vooral ratio en dat is heel verstandig. Absoluut. Maar weet je?
Eigenlijk is er geen enkele garantie hoe dingen lopen.
Je schetst in een van je posts het " horrorscenario" van als je man erachter zou komen als jij seks zou hebben gehad met een ander.
Je schetst alles negatief...mss zou je relatie idd stranden maar kom je een man tegen die een veel beter aanvulling geeft aan jouw leven dan je man nu.
En heeft hij kinderen die juist super matchen met die van jou.
Wat ik wil zeggen met mijn verhaal is eigenlijk:
Ik geloof heel erg in Karma.
Dingen gaan zoals ze moeten gaan. Natuurlijk laat ik niet alles over aan karma. Ook ik ben iemand die graag zelf bepaald en de dingen in de hand houd.
En toch... ik leef nu. Als ik een wens heb probeer ik die binnen reeële mogelijkheden te bereiken.
Je hebt het over " opofferingen" binnen het huwelijk. En schaart seks daaronder. Dat vind ik jammer voor je. Het zou anders kunnen denk ik.
Imo doe je jezelf tekort.
Maar jee.. wat herken ik veel in je postst.
Goh, wat herken ik veel in de dingen die je schrijft.
Ik herken raakvlakken van hoe je in het leven staat. Veel ratio ook. Je hebt het allemaal goed op een rijtje. De voors en de tegens tegen elkaar afgewogen. Je conclusie getrokken.
Ik herken het. Bijna allemaal.
Ik ben nu 32 jaar met mijn man samen. Alles goed op orde, huisje, boompje, beestje. Allebei gezond, werk en een leuk sociaal leven.
Ik had de wens eens te ervaren wat het is om seks te hebben met een andere man.
Zonder het hier allemaal ellenlang te herhalen:
Het is me gelukt!
Ik doe er even een symbool bij omdat het me alle moeite waard is. Ja : is! Want ondertussen is hij en zij mijn 2e liefde.
Zonder vreemd te gaan, zonder parenclub en mèt verliefdheid.
Ik zeg niet ideaal.. maar meer als waard.
Heeeel veel gesprekken heb en we gevoerd en nog meer onze angsten geuit.. Onze fundamenten hebben gerammelt. Omdat het met onze opvoeding absoluut onmogelijk leek dat deze extra liefde zou kunnen.
Wat ik bij jou hoor is vooral ratio en dat is heel verstandig. Absoluut. Maar weet je?
Eigenlijk is er geen enkele garantie hoe dingen lopen.
Je schetst in een van je posts het " horrorscenario" van als je man erachter zou komen als jij seks zou hebben gehad met een ander.
Je schetst alles negatief...mss zou je relatie idd stranden maar kom je een man tegen die een veel beter aanvulling geeft aan jouw leven dan je man nu.
En heeft hij kinderen die juist super matchen met die van jou.
Wat ik wil zeggen met mijn verhaal is eigenlijk:
Ik geloof heel erg in Karma.
Dingen gaan zoals ze moeten gaan. Natuurlijk laat ik niet alles over aan karma. Ook ik ben iemand die graag zelf bepaald en de dingen in de hand houd.
En toch... ik leef nu. Als ik een wens heb probeer ik die binnen reeële mogelijkheden te bereiken.
Je hebt het over " opofferingen" binnen het huwelijk. En schaart seks daaronder. Dat vind ik jammer voor je. Het zou anders kunnen denk ik.
Imo doe je jezelf tekort.
Maar jee.. wat herken ik veel in je postst.
woensdag 2 november 2016 om 20:22
quote:Steven108 schreef op 01 november 2016 @ 12:25:
[...]
Het is wat minder aantrekkelijk te reageren op mensen die al besloten hebben dat wat je ook zegt of schrijft hun oordeel al klaar hebben. Dat proef ik bij jou aan alle kanten. .
Wat jammer dat je dat zo ervaart. Jij opent hier een topic omdat jij vindt dat vreemdgaan niet zo zwart/wit is en wil daar over vertellen. Vandaar dat ik jou daarover allerlei vragen stel. Er staat dus nergens 'eens!' of 'loser!'. Ik onderzoek. Wat jammer dat jij dat zo eenzijdig, alleen vanuit jouw eigen perspectief, bekijkt. Je vindt jezelf zo open minded maar uit jouw houding blijkt dat m.i. juist niet.
quote:Steven108 schreef op 01 november 2016 @ 12:25:
[...]Als je bedoelt dat ik in mijn handen mag knijpen dat we nog steeds (of weer) seks hebben dan ben ik het daar mee eens. Eens per maand is alleen niet veel, maar de intimiteit zonder seks vergoed ook een hoop. Nee vooraf zijn we niet geweest naar een seksuoloog of therapeut. Het is veel genuanceerder dan 4 jaar op rij, Een nuance: Er is een lange periode geweest na ontdekking dat ik het niet deed, een periode geweest dat we een open relatie hadden en ook nog een tijdje stiekem. De psycholoog was eerst neutraal en later afkeurend. Hij zocht het probleem alleen bij mij en hij kwam met een methode om het op te lossen die niet bij me paste. Dus, geen conclusie.
Ik kan me voorstellen dat eens per maand fijne seks weinig is.
Waarom was de psycholoog afkeurend? Welke methode stelde hij jou voor?
[...]
Het is wat minder aantrekkelijk te reageren op mensen die al besloten hebben dat wat je ook zegt of schrijft hun oordeel al klaar hebben. Dat proef ik bij jou aan alle kanten. .
Wat jammer dat je dat zo ervaart. Jij opent hier een topic omdat jij vindt dat vreemdgaan niet zo zwart/wit is en wil daar over vertellen. Vandaar dat ik jou daarover allerlei vragen stel. Er staat dus nergens 'eens!' of 'loser!'. Ik onderzoek. Wat jammer dat jij dat zo eenzijdig, alleen vanuit jouw eigen perspectief, bekijkt. Je vindt jezelf zo open minded maar uit jouw houding blijkt dat m.i. juist niet.
quote:Steven108 schreef op 01 november 2016 @ 12:25:
[...]Als je bedoelt dat ik in mijn handen mag knijpen dat we nog steeds (of weer) seks hebben dan ben ik het daar mee eens. Eens per maand is alleen niet veel, maar de intimiteit zonder seks vergoed ook een hoop. Nee vooraf zijn we niet geweest naar een seksuoloog of therapeut. Het is veel genuanceerder dan 4 jaar op rij, Een nuance: Er is een lange periode geweest na ontdekking dat ik het niet deed, een periode geweest dat we een open relatie hadden en ook nog een tijdje stiekem. De psycholoog was eerst neutraal en later afkeurend. Hij zocht het probleem alleen bij mij en hij kwam met een methode om het op te lossen die niet bij me paste. Dus, geen conclusie.
Ik kan me voorstellen dat eens per maand fijne seks weinig is.
Waarom was de psycholoog afkeurend? Welke methode stelde hij jou voor?
donderdag 3 november 2016 om 11:37
@steven
Ik geloof niet in monogamie. Niet dat ik vibd dat je op ieder welwillend voorbijkomend persoon moet springen, maar ik geloof dat een relatie niet kapot gaat aan een slippertje.
Maar draai het eens om. Hoe zou jij het vinden als je partner jou veelvuldig bedroog? Misschien doet ze dat wel en heeft ze daarom weinig zin in sex met jou?
Probeer achter die reden te komen. Werk daaraan.
Maar zelfs dan.... het verbodene blijft trekken hoor.
Ik geloof niet in monogamie. Niet dat ik vibd dat je op ieder welwillend voorbijkomend persoon moet springen, maar ik geloof dat een relatie niet kapot gaat aan een slippertje.
Maar draai het eens om. Hoe zou jij het vinden als je partner jou veelvuldig bedroog? Misschien doet ze dat wel en heeft ze daarom weinig zin in sex met jou?
Probeer achter die reden te komen. Werk daaraan.
Maar zelfs dan.... het verbodene blijft trekken hoor.
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 3 november 2016 om 22:38
quote:samarinde schreef op 02 november 2016 @ 11:40:
[...]
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.Mooie post, en wat mij betreft, helemaal waar.
[...]
Ja, dat denk ik ook. Sowieso is oordelen altijd gemakkelijk als je nog niet weet hoe het is om gedurende vijfentwintig (of vijftig) jaar een relatie te hebben met één en dezelfde persoon. Natuurlijk is er dan liefde, verbondenheid, een gedeeld leven. En ja, meestal is er ook seks, soms goede seks, vaak redelijke seks, maar in een lange relatie is het onvermijdelijk dat datgene wat seks voor veel mensen zo fantastisch maakt, verdwijnt: het onbekende, de spanning, de fantasie, de totale overgave aan iemand die je niet goed kent, de ontdekkingstocht, het verlangen naar zelfverlies, de nieuwsgierigheid, de overrompeling van zo'n nieuwe ervaring.
Dat ben je kwijt als je kiest voor monogamie. En het komt nooit meer terug. Dáár zit volgens mij de kern van vreemdgaan, veel méér dan in een bepaalde verslavingsgevoeligheid. En ook veel méér dan in een slecht karakter of onbetrouwbaarheid.
Ik ga niet vreemd, maar ik ben wel al meer dan 25 jaar samen met mijn man en zou het best willen, als ik zeker wist dat het nooit uitkwam. Veel van mijn vriendinnen denken er precies hetzelfde over. We praten er wel eens over, en allemaal roepen we: "Morgen! Ik zou het morgen doen als het nooit uitkwam, nee: gisteren!" Punt is alleen dat het in bijna alle gevallen WEL uitkomt, en de ellende die dat met zich meebrengt, is het ons niet waard. Houden we minder van onze man omdat we die gedachte toelaten? Nee. Niet zo gek, na 25 jaar. Als er geen liefde was, geen verbondenheid, waren we allang weggeweest.
Het gedeelde leven met mijn man (en kinderen) is mij alles waard. Het is in dat opzicht een klein offer dat ik mezelf dat geheime verlangen niet toesta. Ik weet hoe kapot mijn man ervan zou zijn. Ik zou willen dat ik hem kon uitleggen dat het niets afdoet aan mijn liefde voor hem, maar dat is onmogelijk, en dat begrijp ik ook heel goed.
Maar ik veroordeel vreemdgaan dus niet. Ik begrijp echt dat zo'n buitenechtelijke uitspatting niets met liefde te maken heeft, en alles met dingen die je in een lange relatie nu eenmaal kwijtraakt: vluchtigheid, de kick, het onbekende.Mooie post, en wat mij betreft, helemaal waar.
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
dinsdag 8 november 2016 om 22:22
Ja, ik snap het het Steven. En nee ik keur het niet goed. Ik kan er wel inkomen als 'slachtoffer' van mijn vriend die ook de keuze heeft gemaakt om vreemd te gaan. Iets missen tussen de lakens was namelijk ook zijn argument. Althans één van de argumenten. Ik kon daar wel iets in begrijpen. Alleen had ik het in mijn geval graag vooraf willen weten, zodat we er iets aan konden doen samen. Waar je dan samen achterstaat, in plaats van zelf een poging doen en met een ander stiekem iets opvullen. Waar ik niet achter sta. Ik bedank je wel voor jouw verhaal. Maar je blijft ondanks dat ik je wel begrijp een lul de behanger!
