Seks
alle pijlers
Is de G-plek een mythe?
donderdag 21 februari 2008 om 16:21
Zojuist gelezen op Telegraaf.nl
AMSTERDAM - Medici hebben een bijzondere ontdekking gedaan: miljoenen vrouwen hebben geen G-plek.
Top MRI Kliniek geopend voor NL-ers MRI & CT scans binnen 1
Al jaren wordt er gesproken over de mysterieuze G-plek, dat magische plekje die mannen moeten aanraken om ons vrouwen een geweldig orgasme te kunnen geven. Maar wat blijkt? Onderzoekers hebben aangetoond dat niet alle vrouwen in het bezit zijn van een G-plek.
De G-plek zit ongeveer twee centimeter in de vagina, maar staat erom bekend dat het moeilijk te vinden is. Nu is dus gebleken waarom….
Twee groepen
Tijdens het onderzoek werden twee groepen vrouwen onderzocht. De ene groep was ervan overtuigd dat ze een G-plek hadden en de andere groep dacht dat ze dat plekje niet hadden.
Uit de studie kwam naar voren dat er inderdaad grote verschillen waren tussen de groepen. Bij een scan bleek dat bij de vrouwen die er wel in geloofden, in het gebied waar een G-plek zou moeten zitten een duidelijke zwelling te zien was. Bovendien wees een bloedtest uit dat er bij die vrouwen meer chemische stoffen te vinden zijn die vrijkomen tijdens de seks.
Andere manieren
Een van de onderzoekers zegt dat ’vrouwen die geen G-plek hebben, moeite hebben om een orgasme te krijgen tijdens geslachtsgemeenschap. Maar ze kunnen natuurlijk wel bevredigd worden op andere manieren.’
Een andere onderzoeker zegt dat vrouwen zonder G-plek nu niet moeten denken dat ze abnormaal zijn. ’Blijf ontspannen en ga experimenteren met je partner. Het gaat erom dat je op de juiste manier de goede plekken aanraakt en dat hoeft niet per se de G-plek te zijn.’
Volgens mij kom ik alleen klaar door stimuleren van geest en clitoris. Iemand anders wel ervaring met de G-Plek?
AMSTERDAM - Medici hebben een bijzondere ontdekking gedaan: miljoenen vrouwen hebben geen G-plek.
Top MRI Kliniek geopend voor NL-ers MRI & CT scans binnen 1
Al jaren wordt er gesproken over de mysterieuze G-plek, dat magische plekje die mannen moeten aanraken om ons vrouwen een geweldig orgasme te kunnen geven. Maar wat blijkt? Onderzoekers hebben aangetoond dat niet alle vrouwen in het bezit zijn van een G-plek.
De G-plek zit ongeveer twee centimeter in de vagina, maar staat erom bekend dat het moeilijk te vinden is. Nu is dus gebleken waarom….
Twee groepen
Tijdens het onderzoek werden twee groepen vrouwen onderzocht. De ene groep was ervan overtuigd dat ze een G-plek hadden en de andere groep dacht dat ze dat plekje niet hadden.
Uit de studie kwam naar voren dat er inderdaad grote verschillen waren tussen de groepen. Bij een scan bleek dat bij de vrouwen die er wel in geloofden, in het gebied waar een G-plek zou moeten zitten een duidelijke zwelling te zien was. Bovendien wees een bloedtest uit dat er bij die vrouwen meer chemische stoffen te vinden zijn die vrijkomen tijdens de seks.
Andere manieren
Een van de onderzoekers zegt dat ’vrouwen die geen G-plek hebben, moeite hebben om een orgasme te krijgen tijdens geslachtsgemeenschap. Maar ze kunnen natuurlijk wel bevredigd worden op andere manieren.’
Een andere onderzoeker zegt dat vrouwen zonder G-plek nu niet moeten denken dat ze abnormaal zijn. ’Blijf ontspannen en ga experimenteren met je partner. Het gaat erom dat je op de juiste manier de goede plekken aanraakt en dat hoeft niet per se de G-plek te zijn.’
Volgens mij kom ik alleen klaar door stimuleren van geest en clitoris. Iemand anders wel ervaring met de G-Plek?
dinsdag 26 februari 2008 om 22:13
Vrouwelijke ejaculatie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Vrouwelijke ejaculatie is de benaming voor het uitstoten van vocht uit de vagina of urinebuis, lijkend op de ejaculatie bij de man.
Verondersteld wordt dat het vocht afkomstig is uit de urinebuis of uit de vagina. Aangezien er bij de vrouw nog nooit structuren werden aangetroffen die een ejaculatie mogelijk maken, gaat men er in het algemeen van uit dat bij een urethrale ejaculatie vocht uit de blaas wordt geloosd, en bij een vaginale ejaculatie vaginaal vocht wordt uitgeperst door de bekkenbodemspieren.
De vrouwelijke ejaculatie is sinds de jaren 1990 een populair onderwerp geworden en deed zijn intrede in vele pornofilms, waar in nagenoeg alle gevallen een ejaculatie wordt nagebootst met urine of een geïnjecteerde vloeistof.
[bewerk] Controversieel en zeldzaam
In 1983 lieten een groep onderzoekers (waaronder Goldberg en Whipple) elf vrouwen onderzoeken door twee gynaecologen. Zes van deze vrouwen beweerden te kunnen ejaculeren. De gynaecologen vonden bij vier van de elf vrouwen een gebied dat voldeed aan de omschrijving van de G-plek. Er was geen verschil in voorkomen tussen de vrouwen die wel dan niet konden ejaculeren. Tijdens het onderzoek van het ejaculaat van zes vrouwen kon men geen prostaatsubstanties terugvinden. Het vocht leek eerder op urine.
In een ander onderzoek van Masters en Johnson, werden 300 vrouwen in de leeftijdscategorie van 18 tot 40 jaar onderzocht. Slechts 14 vrouwen uit de groep waren in staat te ejaculeren.
Darling, Davidson en Conway-Welch publiceerden in 1990 het resultaat van een onderzoek dat zij deden naar de vrouwelijke ejaculatie. Een anonieme vragenlijst werd verstuurd naar 2.350 vrouwen in de Verenigde Staten en Canada, waarvan 55% werd teruggestuurd. Op veertig procent van de enquêteformulieren maakten de vrouwen melding van het vrijkomen van een vloeistof (ejaculatie) tijdens het orgasme. 82% van de vrouwen die schreven een gevoelige plek in de vaginawand te hebben (G-plek) rapporteerden een ejaculatie tijdens hun orgasme.
Recente onderzoeken (onder andere dat van de Tsjech Stanislav Kratochvíl in 1994) wezen uit dat het vrouwelijke ejaculaat bestaat uit urine, afscheiding van de klieren van Skene of een mengeling van beiden. De ejaculatie van dit vocht wordt in verband gebracht met de stimulatie van de G-plek.
De Slowaak Milan Zaviačič liet in 1988 bij een aantal vrouwelijke vrijwilligers de G-plek stimuleren. Bij sommige van de proefpersonen was er geen ejaculatie, bij anderen traden orgasme en ejaculatie tezamen op en bij een derde groep trad er een ejaculatie op zonder orgasme en soms zelfs zonder seksuele opwinding. Gebaseerde op deze bevindingen ondervroeg Kratochvil driehonderd vrouwen. Bij zes procent van de vrouwen werd melding gemaakt van afgifte van een vocht gelijkende op een mannelijke ejaculatie. Nog eens dertien procent had tenminste één zulke ervaring. afgifte van vocht zonder ejaculatie werd gerapporteerd door ongeveer zestig procent van de vrouwen.
De vrouwelijke ejaculatie mag blijkens de onderzoeken als een zeldzaam fenomeen worden gezien.
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Vrouwelijke ejaculatie is de benaming voor het uitstoten van vocht uit de vagina of urinebuis, lijkend op de ejaculatie bij de man.
Verondersteld wordt dat het vocht afkomstig is uit de urinebuis of uit de vagina. Aangezien er bij de vrouw nog nooit structuren werden aangetroffen die een ejaculatie mogelijk maken, gaat men er in het algemeen van uit dat bij een urethrale ejaculatie vocht uit de blaas wordt geloosd, en bij een vaginale ejaculatie vaginaal vocht wordt uitgeperst door de bekkenbodemspieren.
De vrouwelijke ejaculatie is sinds de jaren 1990 een populair onderwerp geworden en deed zijn intrede in vele pornofilms, waar in nagenoeg alle gevallen een ejaculatie wordt nagebootst met urine of een geïnjecteerde vloeistof.
[bewerk] Controversieel en zeldzaam
In 1983 lieten een groep onderzoekers (waaronder Goldberg en Whipple) elf vrouwen onderzoeken door twee gynaecologen. Zes van deze vrouwen beweerden te kunnen ejaculeren. De gynaecologen vonden bij vier van de elf vrouwen een gebied dat voldeed aan de omschrijving van de G-plek. Er was geen verschil in voorkomen tussen de vrouwen die wel dan niet konden ejaculeren. Tijdens het onderzoek van het ejaculaat van zes vrouwen kon men geen prostaatsubstanties terugvinden. Het vocht leek eerder op urine.
In een ander onderzoek van Masters en Johnson, werden 300 vrouwen in de leeftijdscategorie van 18 tot 40 jaar onderzocht. Slechts 14 vrouwen uit de groep waren in staat te ejaculeren.
Darling, Davidson en Conway-Welch publiceerden in 1990 het resultaat van een onderzoek dat zij deden naar de vrouwelijke ejaculatie. Een anonieme vragenlijst werd verstuurd naar 2.350 vrouwen in de Verenigde Staten en Canada, waarvan 55% werd teruggestuurd. Op veertig procent van de enquêteformulieren maakten de vrouwen melding van het vrijkomen van een vloeistof (ejaculatie) tijdens het orgasme. 82% van de vrouwen die schreven een gevoelige plek in de vaginawand te hebben (G-plek) rapporteerden een ejaculatie tijdens hun orgasme.
Recente onderzoeken (onder andere dat van de Tsjech Stanislav Kratochvíl in 1994) wezen uit dat het vrouwelijke ejaculaat bestaat uit urine, afscheiding van de klieren van Skene of een mengeling van beiden. De ejaculatie van dit vocht wordt in verband gebracht met de stimulatie van de G-plek.
De Slowaak Milan Zaviačič liet in 1988 bij een aantal vrouwelijke vrijwilligers de G-plek stimuleren. Bij sommige van de proefpersonen was er geen ejaculatie, bij anderen traden orgasme en ejaculatie tezamen op en bij een derde groep trad er een ejaculatie op zonder orgasme en soms zelfs zonder seksuele opwinding. Gebaseerde op deze bevindingen ondervroeg Kratochvil driehonderd vrouwen. Bij zes procent van de vrouwen werd melding gemaakt van afgifte van een vocht gelijkende op een mannelijke ejaculatie. Nog eens dertien procent had tenminste één zulke ervaring. afgifte van vocht zonder ejaculatie werd gerapporteerd door ongeveer zestig procent van de vrouwen.
De vrouwelijke ejaculatie mag blijkens de onderzoeken als een zeldzaam fenomeen worden gezien.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 26 februari 2008 om 22:19
De top van de ijsberg spuit
De Groene, 2000
ZO'N ANDERHALF JAAR GELEDEN citeerde iemand in een stukje op de achterpagina van NRC Handelsblad uit allerlei pornografische boeken die uitgeverij het Artistiek Bureau tussen 1879 en 1900 uitgaf. De schrijver betoonde zich licht geamuseerd door het type beschrijving dat hij in die lectuur had aangetroffen: men scheen indertijd te geloven dat vrouwen zaad hadden en dat zij dat ejaculeerden bij het klaarkomen. Hij citeerde de ene frase na de andere uit obscure boekjes ("Haar sap spoot tevoorschijn", "'Ha! Nu, vriendlief!' schreeuwde zij. 'Ik loos al zaadvocht!'"), en las in die opeenstapeling van passages een symbolisch eerbetoon aan het vrouwelijk orgasme. Schattig vond hij het, en licht naïef.
Hij had deels ongelijk. Eén van de beter bewaarde geheimen is dat vrouwen daadwerkelijk kunnen ejaculeren. Nee, er zit geen zaad in dat vocht en nee, het komt niet uit de pendant van de eikel, de klit, dus ja, die term 'ejaculatie' is wat eigenaardig in dit verband - maar spuiten en sprietsen kunnen we. En hoe. Sommigen vertellen van keurige boogjes of kleine straaltjes, anderen spreken van klaterende lozingen. Niet alleen de kracht, ook de hoeveelheid verschilt: van zo'n tien cc tot een half glas. Zelf heb ik de laatste jaren regelmatig mijn knieën en kuiten nat gespoten (en leg daarom tegenwoordig skai tussen lakens en matras).
Zelden heb ik er iets over gelezen. Soms, wanneer ik expliciet navraag doe, hoor ik iets van vrienden en vriendinnen. Die anekdotes hebben een vast stramien: bij sterke vaginale stimulatie ontstaat soms een pulserende vochtafscheiding die zich met kracht een weg naar buiten baant. Hoewel de bedpartners van de dames in kwestie vaak denken dat de vloeistof in kwestie urine is - en ze de spuitende dame daarom op soms barse toon uit bed en naar de wc bevelen - voelt het zonder meer anders dan als een urinelozing: er was kort ervoor geen druk op de blaas, noch voelt de blaas na afloop leeg of ontspannen. De ontlading zit elders: lager, pal onder het schaambeen.
Veel minnaars zijn ervan overtuigd dat deze krachtige afscheiding urine is, en betonen zich gegeneerd. Anderen reageren minder geschrokken of bevooroordeeld. Een jaar geleden had ik in De Kring een lief gesprek met een van Neerlands beste tekenaars die me aanschoot naar aanleiding van een stukje van mij over de kwestie, dat zijn vriendin gelezen had. Zij ook, ja... En hij vertelde hoe ontroerd hij altijd was als ze sprietste. Dat hij dit nooit eerder had meegemaakt dan bij haar. Hij beschreef hoe anders het vocht aanvoelde: licht plakkerig, dikker, stugger ook dan het vocht dat aanvankelijk vrijkwam wanneer ze opgewonden raakte; en bovenal bejubelde hij de smaak ervan. Zoetig. Rijk. Royaal. De nectar van de liefde achtte hij het, en hij was er lyrisch over: voor hem was het een geschenk, een gift uit de vrouwenhemel, een intiem cadeau dat alleen zij, zijn lief, hem kon bereiden.
De hoofdpersoon in Nanne Teppers roman De vaders van de gedachte (1998) is hoofdzakelijk verrast (maar ja, alles met betrekking tot seks komt hem op dat moment nog als wonderlijk voor); zijn Esther geneert zich licht en bereidt zich voor op het klassieke misverstand. Want dit gebeurt er als zij masturbeert: "Geritsel van ledematen. Ik zag haar hand tussen haar benen. Een vinger die trillend leek te drukken, vlak boven de opening. Haar dijen sloten zich en ze bolde haar buik. Met holle rug, woordloos zingend, begon ze nogmaals te schokken, langer dan eerder. Haar vrije hand lag op haar gloeiende borst. Haar knieën trok ze op. Stof plakte aan haar benen en billen. Plots drupte er vocht langs haar hand. Ze wierp haar benen uiteen en straaltjes sprietsten onder haar vingers vandaan. Haar lichaam versteende en haar plas bleef maar lopen. Ik greep mijn geslacht en hoorde haar grommen toen mijn zaad langs mijn vingers droop. Lang lagen we stil. (...) 'Vond je het vies?' vroeg Esther. (...) 'Soms,' fluisterde ze in mijn hals, 'komt dat ook allemaal als ik alleen ben, in bed bedoel ik, en dan denkt mijn moeder dat ik in bed heb geplast terwijl ik sliep, maar het is geen plas. Ik doe het [masturberen] nu nog alleen buiten, want ik kan het niet ophouden. Gek hè?'" (p. 79-80)
IN 1982 PUBLICEERDEN drie wetenschappers een rebels boek over de vrouwelijke geslachtsorganen. Nieuwsgierig geworden door anekdotes als bovenstaande hadden Ladas, Whipple en Perry een serie oude handboeken en anatomische atlassen doorgespit, biologisch onderzoek verricht en een enquête uitgevoerd onder een paar duizend vrouwen. Op grond daarvan kwamen ze tot twee herontdekkingen. Het was nieuws dat voor sommige wetenschappers een aardverschuiving teweeg bracht, dat voor veel gegrijns en gemeesmuil in de populaire media zorgde en dat nog jarenlang voer vormde voor allerhande vrouwentijdschriften. Maar wat Ladas, Whipple en Perry meedeelden was voor veel vrouwen niets dan de bevestiging van iets dat ze allang uit eigen ervaring wisten: het vaginaal orgasme bestaat inderdaad; én: vrouwen kunnen spuiten.
Wat het illustere drietal, deze koene ridders van de kut, hadden herontdekt was de G-plek. Of, om het preciezer te zeggen: de Gräfenberg-plek, vernoemd naar de Duitse gynaecoloog Ernest Gräfenberg die hem voor het eerst beschreef in een artikel dat hij in 1950 in een wetenschappelijk tijdschrift publiceerde. Deze G-plek bevindt zich vlak achter de ingang van de vagina, onder het schaambeen en de plasbuis, en bestaat uit zwellichamen die opmerkelijk veel gelijkenis vertonen met de zwellichamen die zich in de penis bevinden. Je kunt de plek met je vinger voelen: hij zit vlak boven de ingang van de vaginagang; de structuur voelt iets stugger aan dan het omringende weefsel en eronder iets harder, en is grofweg zo groot als een amandel. Wanneer het weefsel van de G-plek niet gezwollen is, lijkt het oppervlak ervan enigszins geribbeld, als een glad-vochtige walnoot. Indien de plek met vinger, hand, penis of dildo wordt gestimuleerd kan dat tot een vaginaal orgasme leiden, en soms tot ejaculatie. (Veel Engelssprekende vrouwen hebben het liever over squirting, en Nederlandstalige vrouwen verkiezen doorgaans de term sproeien of sprietsen.)
Dat deze 'lozing' niet uit urine bestaat, zoals veel mensen enigszins gegeneerd geloven, toonde het wetenschappelijk trio aan door proefpersonen een middeltje te laten slikken dat urine kleurt: het geëjaculeerde vocht bleef transparant terwijl de vlak daarna uitgeplaste urine blauw bleek. Maar veel autoriteiten in de seksuologie bestrijden deze claim nog steeds: ze houden vol dat dit spuitende vocht wel urine moet zijn (ook al is de daarvoor zo typerende ammonia-achtige geur volstrekt afwezig), of zelfs, zoals Johnson en Masters beweren, "in de vagina achtergebleven badwater" (maar ik heb al in geen jaren een bad genomen, en spuit er desalniettemin lustig op los).
Gräfenberg beargumenteerde indertijd al dat dit vocht een andere oorsprong moest hebben en wees naar de G-plek als bron. Hij verwierp tevens socio-biologische verklaringen als zou een en ander hoofdzakelijk ter vergemakkelijking van de coïtus dienen met het argument dat "de overvloedige afscheiding die zich bij dit orgasme voordoet geen nut heeft als smeermiddel; anders zou die zich voordoen aan het begin van de copulatie, en niet op de top van het orgasme." Een belangrijker argument nog is dat de zwelling van de klit tijdens opwinding ervoor zorgt dat de urethra gesloten raakt (net zoals bij mannen), onder meer om het binnendringen van bacteriën te voorkomen. Plassen wanneer je opgewonden bent is uitermate lastig, zo niet schier onmogelijk.
ANDERHALF JAAR GELEDEN vond deze kwestie van plek & vlek bevestiging uit een nieuwe bron. Helen O'Connor, een Australische urologe, ontleedde de geslachtsorganen van een aantal overleden vrouwen en gebruikte daarbij 3-D fotografie. Ze was de eerste wetenschapper die heel nauwgezet anatomisch onderzoek aan de vagina verrichtte. Blijkens de gegevens die ze al doende verzamelde, is de klit aanzienlijk groter dan wetenschappers eerder vermoedden, en bevindt een groot deel van het orgaan zich onderhuids. Intern bestaat de clitoris volgens O'Connor uit een piramidevormige massa zwellichamen, waarvan de G-plek een integraal onderdeel is. De New Scientist publiceerde een artikel over haar bevindingen: "De hele clitoris is ongeveer zo groot als het eerste duimkootje. Er zijn twee vleugels van elk negen centimeter lang, die achterwaarts het lichaam in buigen. Tussen die vleugels, aan weerszijden van de vaginale holte, bevinden zich twee bolvormige weefsels." Het zichtbare deel van de klier die zowel burgers als wetenschappers gewoonlijk verslijten voor de héle klit is derhalve, en ik citeer opnieuw de New Scientist, "slechts de top van de ijsberg".
O'Connor verzet zich tegen de klassieke gedachte dat de clitoris, in tegenstelling tot de penis, volstrekt gescheiden zou zijn van de urethra. Volgens haar anatomisch onderzoek omgeeft het klitweefsel de plasbuis aan drie zijden, terwijl de vaginawand de vierde zijde vormt. Over vrouwelijke ejaculatie - het bestaan ervan, de oorsprong, de samenstelling van het vocht - heeft O'Connor zich niet gebogen. Er is nog geen uitspraak ex cathedra.
Sommige mensen - waaronder voornoemde Nederlandse tekenaar - zou graag een wetenschappelijk onderzoek zien naar de samenstelling van het vrouwelijk ejaculaat. Deels uit nieuwsgierigheid, deels omdat ze simpelweg hard bewijs willen hebben om degenen die menen dat het slechts om urine gaat, mee om de oren te slaan. Ik lever met plezier een glaasje in, mocht het ooit zover komen.
MAAR AL ZÓU DIT VOCHT via de plasbuis naar buiten komen - ik acht dat zelfs heel aannemelijk - so what? Het mannelijk ejaculaat, zaad and all, komt immers ook uit de urethra en niemand die op grond daarvan zeurt en roept dat het 'dus' urine moet zijn. Eenieder die het vocht ooit gevoeld en geproefd heeft, weet dat dit niet waar kan zijn.
En nee, vreselijk wijd verbreid is het fenomeen van vrouwelijke ejaculatie niet: naar schatting van degenen die het verschijnsel niet op voorhand als onzin afdoen, hebben slechts tien tot veertig procent van alle vrouwen het wel eens ondervonden. Maar zoals gezegd, schaamte maakt regelmatig dat men zich vervolgens inhoudt of het überhaupt nooit zover heeft laat komen.
Toen ik Ladas, Whipple en Perrys boek indertijd las, ging ik naarstig op zoek naar mijn eigen G-plek. Zuiver uit wetenschappelijke nieuwsgierigheid, uiteraard. Als rationalist geloof ik namelijk in de macht der kennis, en ja, ook ik wilde daar gaan waar wetenschappers grenzen verlegden. Binnen een paar minuten bleek uit mijn privé-onderzoek dat de G-plek inderdaad bestond. Ooh, ja, jee, pff, oef! Een onmiskenbaar geval van senti, vidi, vini. Maar ejaculati kon ik niet aan het rijtje toevoegen.
Jarenlang stond ik er verder niet veel bij stil. Soms, vooral bij een buitengewoon heftige vrijage, voelde het alsof ik op een rand stond en er maar niet overheen kon: een curieuze spanning waarvoor ik geen uitweg of opening wist te vinden, waarvan ik niet wist welke kant hij op kon of moest of wilde. Alsof er ergens een spier los moest, zonder te weten welke. Totdat een lief - ook een tekenaar, trouwens, maar minder beroemd - op een goede avond met zijn volle hand mijn vagina binnen ging en hard tegen die magische plek klopte. Ineens dacht ik nergens meer over na en vielen alle reserves weg. Een scherp, bijna pijnlijk gevoel verzamelde zich onder mijn schaambot, onder mijn blaas, ergens voorin bovenin mijn vagina oh god G-plek ja daar! en brak ineens los. Ik kwam. Ik kreunde. Ik stroomde. Ejaculati!
Nog steeds weet ik de samenstelling van het goedje niet, maar eerlijk gezegd: zo strikt wetenschappelijk is mijn belangstelling sindsdien niet meer. Soms is het leven rijker, schaamtelozer en vooral natter dan de theorie. Wat me wel mateloos intrigeert is dat vrouwelijke ejaculatie nog steeds zo'n goed bewaard geheim is, ook onder hen die beter zouden kunnen weten. Er zijn, zowel voor als na Ladas, Whipple en Perry, talloze boeken verschenen van slimme feministen die seksuele mythen hebben onderzocht, doorgeprikt en van tafel geveegd en waarin het vrouwelijk lichaam zonder al te veel vooroordelen wordt verkend. Hoewel plezier in penetratie in zulke boeken tegenwoordig gelukkig niet meer wordt afgedaan als een mannelijk prerogatief, sprietsen of sproeien noemt geen een ervan. Te druk met de theorie, vrees ik, om na te gaan welke kant die scherpe spanning op kan: panta rhei.
Copyright Karin Spaink.
De Groene, 2000
ZO'N ANDERHALF JAAR GELEDEN citeerde iemand in een stukje op de achterpagina van NRC Handelsblad uit allerlei pornografische boeken die uitgeverij het Artistiek Bureau tussen 1879 en 1900 uitgaf. De schrijver betoonde zich licht geamuseerd door het type beschrijving dat hij in die lectuur had aangetroffen: men scheen indertijd te geloven dat vrouwen zaad hadden en dat zij dat ejaculeerden bij het klaarkomen. Hij citeerde de ene frase na de andere uit obscure boekjes ("Haar sap spoot tevoorschijn", "'Ha! Nu, vriendlief!' schreeuwde zij. 'Ik loos al zaadvocht!'"), en las in die opeenstapeling van passages een symbolisch eerbetoon aan het vrouwelijk orgasme. Schattig vond hij het, en licht naïef.
Hij had deels ongelijk. Eén van de beter bewaarde geheimen is dat vrouwen daadwerkelijk kunnen ejaculeren. Nee, er zit geen zaad in dat vocht en nee, het komt niet uit de pendant van de eikel, de klit, dus ja, die term 'ejaculatie' is wat eigenaardig in dit verband - maar spuiten en sprietsen kunnen we. En hoe. Sommigen vertellen van keurige boogjes of kleine straaltjes, anderen spreken van klaterende lozingen. Niet alleen de kracht, ook de hoeveelheid verschilt: van zo'n tien cc tot een half glas. Zelf heb ik de laatste jaren regelmatig mijn knieën en kuiten nat gespoten (en leg daarom tegenwoordig skai tussen lakens en matras).
Zelden heb ik er iets over gelezen. Soms, wanneer ik expliciet navraag doe, hoor ik iets van vrienden en vriendinnen. Die anekdotes hebben een vast stramien: bij sterke vaginale stimulatie ontstaat soms een pulserende vochtafscheiding die zich met kracht een weg naar buiten baant. Hoewel de bedpartners van de dames in kwestie vaak denken dat de vloeistof in kwestie urine is - en ze de spuitende dame daarom op soms barse toon uit bed en naar de wc bevelen - voelt het zonder meer anders dan als een urinelozing: er was kort ervoor geen druk op de blaas, noch voelt de blaas na afloop leeg of ontspannen. De ontlading zit elders: lager, pal onder het schaambeen.
Veel minnaars zijn ervan overtuigd dat deze krachtige afscheiding urine is, en betonen zich gegeneerd. Anderen reageren minder geschrokken of bevooroordeeld. Een jaar geleden had ik in De Kring een lief gesprek met een van Neerlands beste tekenaars die me aanschoot naar aanleiding van een stukje van mij over de kwestie, dat zijn vriendin gelezen had. Zij ook, ja... En hij vertelde hoe ontroerd hij altijd was als ze sprietste. Dat hij dit nooit eerder had meegemaakt dan bij haar. Hij beschreef hoe anders het vocht aanvoelde: licht plakkerig, dikker, stugger ook dan het vocht dat aanvankelijk vrijkwam wanneer ze opgewonden raakte; en bovenal bejubelde hij de smaak ervan. Zoetig. Rijk. Royaal. De nectar van de liefde achtte hij het, en hij was er lyrisch over: voor hem was het een geschenk, een gift uit de vrouwenhemel, een intiem cadeau dat alleen zij, zijn lief, hem kon bereiden.
De hoofdpersoon in Nanne Teppers roman De vaders van de gedachte (1998) is hoofdzakelijk verrast (maar ja, alles met betrekking tot seks komt hem op dat moment nog als wonderlijk voor); zijn Esther geneert zich licht en bereidt zich voor op het klassieke misverstand. Want dit gebeurt er als zij masturbeert: "Geritsel van ledematen. Ik zag haar hand tussen haar benen. Een vinger die trillend leek te drukken, vlak boven de opening. Haar dijen sloten zich en ze bolde haar buik. Met holle rug, woordloos zingend, begon ze nogmaals te schokken, langer dan eerder. Haar vrije hand lag op haar gloeiende borst. Haar knieën trok ze op. Stof plakte aan haar benen en billen. Plots drupte er vocht langs haar hand. Ze wierp haar benen uiteen en straaltjes sprietsten onder haar vingers vandaan. Haar lichaam versteende en haar plas bleef maar lopen. Ik greep mijn geslacht en hoorde haar grommen toen mijn zaad langs mijn vingers droop. Lang lagen we stil. (...) 'Vond je het vies?' vroeg Esther. (...) 'Soms,' fluisterde ze in mijn hals, 'komt dat ook allemaal als ik alleen ben, in bed bedoel ik, en dan denkt mijn moeder dat ik in bed heb geplast terwijl ik sliep, maar het is geen plas. Ik doe het [masturberen] nu nog alleen buiten, want ik kan het niet ophouden. Gek hè?'" (p. 79-80)
IN 1982 PUBLICEERDEN drie wetenschappers een rebels boek over de vrouwelijke geslachtsorganen. Nieuwsgierig geworden door anekdotes als bovenstaande hadden Ladas, Whipple en Perry een serie oude handboeken en anatomische atlassen doorgespit, biologisch onderzoek verricht en een enquête uitgevoerd onder een paar duizend vrouwen. Op grond daarvan kwamen ze tot twee herontdekkingen. Het was nieuws dat voor sommige wetenschappers een aardverschuiving teweeg bracht, dat voor veel gegrijns en gemeesmuil in de populaire media zorgde en dat nog jarenlang voer vormde voor allerhande vrouwentijdschriften. Maar wat Ladas, Whipple en Perry meedeelden was voor veel vrouwen niets dan de bevestiging van iets dat ze allang uit eigen ervaring wisten: het vaginaal orgasme bestaat inderdaad; én: vrouwen kunnen spuiten.
Wat het illustere drietal, deze koene ridders van de kut, hadden herontdekt was de G-plek. Of, om het preciezer te zeggen: de Gräfenberg-plek, vernoemd naar de Duitse gynaecoloog Ernest Gräfenberg die hem voor het eerst beschreef in een artikel dat hij in 1950 in een wetenschappelijk tijdschrift publiceerde. Deze G-plek bevindt zich vlak achter de ingang van de vagina, onder het schaambeen en de plasbuis, en bestaat uit zwellichamen die opmerkelijk veel gelijkenis vertonen met de zwellichamen die zich in de penis bevinden. Je kunt de plek met je vinger voelen: hij zit vlak boven de ingang van de vaginagang; de structuur voelt iets stugger aan dan het omringende weefsel en eronder iets harder, en is grofweg zo groot als een amandel. Wanneer het weefsel van de G-plek niet gezwollen is, lijkt het oppervlak ervan enigszins geribbeld, als een glad-vochtige walnoot. Indien de plek met vinger, hand, penis of dildo wordt gestimuleerd kan dat tot een vaginaal orgasme leiden, en soms tot ejaculatie. (Veel Engelssprekende vrouwen hebben het liever over squirting, en Nederlandstalige vrouwen verkiezen doorgaans de term sproeien of sprietsen.)
Dat deze 'lozing' niet uit urine bestaat, zoals veel mensen enigszins gegeneerd geloven, toonde het wetenschappelijk trio aan door proefpersonen een middeltje te laten slikken dat urine kleurt: het geëjaculeerde vocht bleef transparant terwijl de vlak daarna uitgeplaste urine blauw bleek. Maar veel autoriteiten in de seksuologie bestrijden deze claim nog steeds: ze houden vol dat dit spuitende vocht wel urine moet zijn (ook al is de daarvoor zo typerende ammonia-achtige geur volstrekt afwezig), of zelfs, zoals Johnson en Masters beweren, "in de vagina achtergebleven badwater" (maar ik heb al in geen jaren een bad genomen, en spuit er desalniettemin lustig op los).
Gräfenberg beargumenteerde indertijd al dat dit vocht een andere oorsprong moest hebben en wees naar de G-plek als bron. Hij verwierp tevens socio-biologische verklaringen als zou een en ander hoofdzakelijk ter vergemakkelijking van de coïtus dienen met het argument dat "de overvloedige afscheiding die zich bij dit orgasme voordoet geen nut heeft als smeermiddel; anders zou die zich voordoen aan het begin van de copulatie, en niet op de top van het orgasme." Een belangrijker argument nog is dat de zwelling van de klit tijdens opwinding ervoor zorgt dat de urethra gesloten raakt (net zoals bij mannen), onder meer om het binnendringen van bacteriën te voorkomen. Plassen wanneer je opgewonden bent is uitermate lastig, zo niet schier onmogelijk.
ANDERHALF JAAR GELEDEN vond deze kwestie van plek & vlek bevestiging uit een nieuwe bron. Helen O'Connor, een Australische urologe, ontleedde de geslachtsorganen van een aantal overleden vrouwen en gebruikte daarbij 3-D fotografie. Ze was de eerste wetenschapper die heel nauwgezet anatomisch onderzoek aan de vagina verrichtte. Blijkens de gegevens die ze al doende verzamelde, is de klit aanzienlijk groter dan wetenschappers eerder vermoedden, en bevindt een groot deel van het orgaan zich onderhuids. Intern bestaat de clitoris volgens O'Connor uit een piramidevormige massa zwellichamen, waarvan de G-plek een integraal onderdeel is. De New Scientist publiceerde een artikel over haar bevindingen: "De hele clitoris is ongeveer zo groot als het eerste duimkootje. Er zijn twee vleugels van elk negen centimeter lang, die achterwaarts het lichaam in buigen. Tussen die vleugels, aan weerszijden van de vaginale holte, bevinden zich twee bolvormige weefsels." Het zichtbare deel van de klier die zowel burgers als wetenschappers gewoonlijk verslijten voor de héle klit is derhalve, en ik citeer opnieuw de New Scientist, "slechts de top van de ijsberg".
O'Connor verzet zich tegen de klassieke gedachte dat de clitoris, in tegenstelling tot de penis, volstrekt gescheiden zou zijn van de urethra. Volgens haar anatomisch onderzoek omgeeft het klitweefsel de plasbuis aan drie zijden, terwijl de vaginawand de vierde zijde vormt. Over vrouwelijke ejaculatie - het bestaan ervan, de oorsprong, de samenstelling van het vocht - heeft O'Connor zich niet gebogen. Er is nog geen uitspraak ex cathedra.
Sommige mensen - waaronder voornoemde Nederlandse tekenaar - zou graag een wetenschappelijk onderzoek zien naar de samenstelling van het vrouwelijk ejaculaat. Deels uit nieuwsgierigheid, deels omdat ze simpelweg hard bewijs willen hebben om degenen die menen dat het slechts om urine gaat, mee om de oren te slaan. Ik lever met plezier een glaasje in, mocht het ooit zover komen.
MAAR AL ZÓU DIT VOCHT via de plasbuis naar buiten komen - ik acht dat zelfs heel aannemelijk - so what? Het mannelijk ejaculaat, zaad and all, komt immers ook uit de urethra en niemand die op grond daarvan zeurt en roept dat het 'dus' urine moet zijn. Eenieder die het vocht ooit gevoeld en geproefd heeft, weet dat dit niet waar kan zijn.
En nee, vreselijk wijd verbreid is het fenomeen van vrouwelijke ejaculatie niet: naar schatting van degenen die het verschijnsel niet op voorhand als onzin afdoen, hebben slechts tien tot veertig procent van alle vrouwen het wel eens ondervonden. Maar zoals gezegd, schaamte maakt regelmatig dat men zich vervolgens inhoudt of het überhaupt nooit zover heeft laat komen.
Toen ik Ladas, Whipple en Perrys boek indertijd las, ging ik naarstig op zoek naar mijn eigen G-plek. Zuiver uit wetenschappelijke nieuwsgierigheid, uiteraard. Als rationalist geloof ik namelijk in de macht der kennis, en ja, ook ik wilde daar gaan waar wetenschappers grenzen verlegden. Binnen een paar minuten bleek uit mijn privé-onderzoek dat de G-plek inderdaad bestond. Ooh, ja, jee, pff, oef! Een onmiskenbaar geval van senti, vidi, vini. Maar ejaculati kon ik niet aan het rijtje toevoegen.
Jarenlang stond ik er verder niet veel bij stil. Soms, vooral bij een buitengewoon heftige vrijage, voelde het alsof ik op een rand stond en er maar niet overheen kon: een curieuze spanning waarvoor ik geen uitweg of opening wist te vinden, waarvan ik niet wist welke kant hij op kon of moest of wilde. Alsof er ergens een spier los moest, zonder te weten welke. Totdat een lief - ook een tekenaar, trouwens, maar minder beroemd - op een goede avond met zijn volle hand mijn vagina binnen ging en hard tegen die magische plek klopte. Ineens dacht ik nergens meer over na en vielen alle reserves weg. Een scherp, bijna pijnlijk gevoel verzamelde zich onder mijn schaambot, onder mijn blaas, ergens voorin bovenin mijn vagina oh god G-plek ja daar! en brak ineens los. Ik kwam. Ik kreunde. Ik stroomde. Ejaculati!
Nog steeds weet ik de samenstelling van het goedje niet, maar eerlijk gezegd: zo strikt wetenschappelijk is mijn belangstelling sindsdien niet meer. Soms is het leven rijker, schaamtelozer en vooral natter dan de theorie. Wat me wel mateloos intrigeert is dat vrouwelijke ejaculatie nog steeds zo'n goed bewaard geheim is, ook onder hen die beter zouden kunnen weten. Er zijn, zowel voor als na Ladas, Whipple en Perry, talloze boeken verschenen van slimme feministen die seksuele mythen hebben onderzocht, doorgeprikt en van tafel geveegd en waarin het vrouwelijk lichaam zonder al te veel vooroordelen wordt verkend. Hoewel plezier in penetratie in zulke boeken tegenwoordig gelukkig niet meer wordt afgedaan als een mannelijk prerogatief, sprietsen of sproeien noemt geen een ervan. Te druk met de theorie, vrees ik, om na te gaan welke kant die scherpe spanning op kan: panta rhei.
Copyright Karin Spaink.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 26 februari 2008 om 22:34
Goed stuk BGB, wel grappig dat Gräfenberg zo'n beetje de zelfde theorie heeft als Doddie: het ejaculaat lijkt te bestaan uit overtollig vaginaal vocht.
Die tekenaar is volgens mij Peter van Straaten, leuke kerel, goede tekenaar en ouderwets charmante man.
Ik was nog vergeten te vertellen, ik was gisteren in een club en heb er eens goed op gelet, dat ejaculaat komt volgens mij niet uit de plasbuis. Ik had roch echt het idee dat het vanuit de vagina zelf kwam. (Die dame zak wel gedacht heben, wat draait hij me toch steeds in het licht...).
Die tekenaar is volgens mij Peter van Straaten, leuke kerel, goede tekenaar en ouderwets charmante man.
Ik was nog vergeten te vertellen, ik was gisteren in een club en heb er eens goed op gelet, dat ejaculaat komt volgens mij niet uit de plasbuis. Ik had roch echt het idee dat het vanuit de vagina zelf kwam. (Die dame zak wel gedacht heben, wat draait hij me toch steeds in het licht...).
woensdag 27 februari 2008 om 09:16
Een goede raad voor iedereen die in onwaarschijnlijke of onmogelijke zaken wil geloven: zoek de waarheid niet bij de believers (want die zijn al om) maar bij de critici. Insinuaties kunnen worden ontkend, bewijs niet.
"Nog steeds weet ik de samenstelling van het goedje niet, maar eerlijk gezegd: zo strikt wetenschappelijk is mijn belangstelling sindsdien niet meer."
Makes my point exactly.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
"Nog steeds weet ik de samenstelling van het goedje niet, maar eerlijk gezegd: zo strikt wetenschappelijk is mijn belangstelling sindsdien niet meer."
Makes my point exactly.
woensdag 27 februari 2008 om 10:35
Hier nog een wat wetenschappelijk stukje, voor wie interesse heeft.
Kijk vooral even naar het tabelletje.
http://www.the-clitoris.com/f_html/ejacula.htm
Kijk vooral even naar het tabelletje.
http://www.the-clitoris.com/f_html/ejacula.htm
woensdag 27 februari 2008 om 11:21
@gbg: natuurlijk zal het je een zorg wezen. Jij weet ook wel wat het is, toch? 
@muzze: sinds wanneer is www.the-clitoris.com een wetenschappelijke site? Die URL is trouwens dezelfde die Quattro al gaf. Hun conclusie (dat het vocht afkomstig zou zijn van een vrouwelijke "prostaat"
) wordt in andere "referenties" tegengesproken. Blijkbaar raken de believers het zelf niet eens over de afkomst. 
Ik verbaas me over het ongelooflijk gebrek aan interesse voor de werking van het eigen lichaam en de ware aard van het vocht. Het is toch geen schande om toe te geven dat het gewoon urine is?
De natuur maakt geen organen aan die geen doel hebben (dat is een verspilling van middelen en wordt er onverbiddelijk door evolutie uitgehaald). Daarom hebben mannen geen borsten en geen eierstokken (ik hoop dat we het tenminste daarover kunnen eens zijn ? ). Daarom hebben vrouwen ook geen prostaat. Bovendien zijn alle organen vatbaar voor aandoeningen. Laat nu "toevallig" geen enkele vrouwelijke prostaataandoening bekend zijn. En last but not least: de mens is geen op zichzelf staande diersoort he. Een vrouwelijke prostaat zou ook bij andere diersoorten moeten bestaan en daarvoor is de terughoudendheid om het zaakje aan een dissectie te onderwerpen... kleiner zullen we maar zeggen.
Een vrouwelijke prostaat? Het is leuk gevonden maar helaas...
@muzze: sinds wanneer is www.the-clitoris.com een wetenschappelijke site? Die URL is trouwens dezelfde die Quattro al gaf. Hun conclusie (dat het vocht afkomstig zou zijn van een vrouwelijke "prostaat"
) wordt in andere "referenties" tegengesproken. Blijkbaar raken de believers het zelf niet eens over de afkomst. Ik verbaas me over het ongelooflijk gebrek aan interesse voor de werking van het eigen lichaam en de ware aard van het vocht. Het is toch geen schande om toe te geven dat het gewoon urine is?
De natuur maakt geen organen aan die geen doel hebben (dat is een verspilling van middelen en wordt er onverbiddelijk door evolutie uitgehaald). Daarom hebben mannen geen borsten en geen eierstokken (ik hoop dat we het tenminste daarover kunnen eens zijn ?
). Daarom hebben vrouwen ook geen prostaat. Bovendien zijn alle organen vatbaar voor aandoeningen. Laat nu "toevallig" geen enkele vrouwelijke prostaataandoening bekend zijn. En last but not least: de mens is geen op zichzelf staande diersoort he. Een vrouwelijke prostaat zou ook bij andere diersoorten moeten bestaan en daarvoor is de terughoudendheid om het zaakje aan een dissectie te onderwerpen... kleiner zullen we maar zeggen.Een vrouwelijke prostaat? Het is leuk gevonden maar helaas...
woensdag 27 februari 2008 om 11:46
Dat klinkt inderdaad logisch Geve, maar ik ben het op dit punt toch niet helemaal met je eens. De natuur laat wel degelijk lichaamsdelen bij mensen zitten die feitelijk geen functie hebben, zoals de clitoris, dit is feitelijk (vanuit de embrionale toestand) een vrouwelijke variant van een penis en ook hier zijn niet veel of geen aandoeningen van bekend. En wat dacht je van mannelijke tepels? Die hebben ook geen functie maar zijn toch blijven zitten.
woensdag 27 februari 2008 om 12:05
Muis, je kunt toch moeilijk beweren dat de clitoris geen functie heeft he (hoe krijgen we jullie anders - met toestemming - plat? )
Evolutie stopt niet vandaag he. Mannen hebben tepels maar voor hoe lang nog? Ik meen trouwens redelijk veilig te kunnen stellen dat een eventueel restant van een mannelijke prostaat (die ongeveer 3cc vloeistof met het sperma meestuurt) in de vrouwelijke versie (afhankelijk van de bron) 15 tot 50cc vocht uitscheidt absoluut niet kan.
)Evolutie stopt niet vandaag he. Mannen hebben tepels maar voor hoe lang nog? Ik meen trouwens redelijk veilig te kunnen stellen dat een eventueel restant van een mannelijke prostaat (die ongeveer 3cc vloeistof met het sperma meestuurt) in de vrouwelijke versie (afhankelijk van de bron) 15 tot 50cc vocht uitscheidt absoluut niet kan.
woensdag 27 februari 2008 om 13:56
woensdag 27 februari 2008 om 14:23
Heren Frenk en Stout,
Aub ik zeg dit niet snel of vaak maar het begint me een beetje te irriteren dat er over alles behalve de vrouwelijke g-spot gesproken wordt door u beiden.
Topic vervuiling alom.
Geve,
Mijn man heeft zijn tepels wel degelijk in gebruik.
Hij voelt wel een sensatie als er gewoon mee gespeeld wordt.
De G-spot daarentegen heeft hij volgens mij niet.
Ik mag het tenslotte niet zelf gaan zoeken bij hem.
Aub ik zeg dit niet snel of vaak maar het begint me een beetje te irriteren dat er over alles behalve de vrouwelijke g-spot gesproken wordt door u beiden.
Topic vervuiling alom.
Geve,
Mijn man heeft zijn tepels wel degelijk in gebruik.
Hij voelt wel een sensatie als er gewoon mee gespeeld wordt.
De G-spot daarentegen heeft hij volgens mij niet.
Ik mag het tenslotte niet zelf gaan zoeken bij hem.
woensdag 27 februari 2008 om 14:26
Pardon? Ik heb geloof ik 2x op een opmerking van Stout gereageerd, de rest zijn 1-2 tjes tussen Stout en anderen.
Ik had juist een discussie op gang over de G-spot (ik beweerde dat ik betwijfelde of er zoiets was als dé G-spot). Maar het ontkennen van de G-spot bleek niet zo heel goed te vallen...(wat raar is gezien het openingstopic
).
in je keel toch...
woensdag 27 februari 2008 om 14:36
woensdag 27 februari 2008 om 14:39
:
Muis, je kunt toch moeilijk beweren dat de clitoris geen functie heeft he (hoe krijgen we jullie anders - met toestemming - plat?
Evolutie stopt niet vandaag he. Mannen hebben tepels maar voor hoe lang nog? Ik meen trouwens redelijk veilig te kunnen stellen dat een eventueel restant van een mannelijke prostaat (die ongeveer 3cc vloeistof met het sperma meestuurt) in de vrouwelijke versie (afhankelijk van de bron) 15 tot 50cc vocht uitscheidt absoluut niet kan.
Ha, ha Geve, wij vrouwen zijn uiteraard hartstikke blij met de clitoris maar puur en alleen om opgewonden te worden is hij volgens mij niet nodig. En het vrouweljke orgasme is (puur vanuit de natuur bezien) niet nodig, je hebt het immers niet nodig om zwanger te kunnen raken. Misschien sterft dit binnenkort ook uit bij het menseljk ras
Nee, dat van dat vocht lijkt mij ook wat overtrokken.
Over een andere reageerder die zei dat de tepels van haar man gevoelig waren; dat kan inderdaad ook bij een man heel gevoelig zijn maar eigenlijk hebben de tepels van een man geen nuttige functie zoals andere organen in het lichaam. Dit was wat Geve en ik bedoelde, vanuit evolutionair oogpunt zijn ze overbodig.
woensdag 27 februari 2008 om 14:49
Als ik de verhalen hierboven mag geloven dan weet je niet wat je mist.
Even tsjekken of ik kan voorspellen, Kat:
1. Heb jij enige affiniteit met het swingers- of parenclubwereldje?
Ja: ga door naar vraag 2
Nee: ervaar de wereld zoals die is
2. Ben jij de gelukkige(?) bezitster van een g-spot annex spuitklier?
Ja: ga door naar vraag 1
Nee: droom ervan
woensdag 27 februari 2008 om 15:00
Ik weet helaas niet welk "ding"je bedoelt.
Maar erg diep ligt ie zeker niet.
ik kan me erg goed vinden in de posting van Doddie waarin zij omschrijft dat de G-spot (zoals men dat zo mooi kan noemen) eigenlijk de "binnenplaats" is van de clitoris. Druk op deze plaats veroorzaakt veelal een orgasme.
En ja, menigeen kan een orgasme krijgen en daarbij vocht laten lopen/spuiten..
Of dit vocht een soort van water is of een zeer lichte vorm van urine, daar ben ik nog niet achter.
Soms denk ik wel eens het is veel helderder en soms ook weer niet.
Ik heb nog nooit een wetenschappelijk feit gezien/gelezen van een "Klier"die dit vocht zou produceren.
Maar erg diep ligt ie zeker niet.
ik kan me erg goed vinden in de posting van Doddie waarin zij omschrijft dat de G-spot (zoals men dat zo mooi kan noemen) eigenlijk de "binnenplaats" is van de clitoris. Druk op deze plaats veroorzaakt veelal een orgasme.
En ja, menigeen kan een orgasme krijgen en daarbij vocht laten lopen/spuiten..
Of dit vocht een soort van water is of een zeer lichte vorm van urine, daar ben ik nog niet achter.
Soms denk ik wel eens het is veel helderder en soms ook weer niet.
Ik heb nog nooit een wetenschappelijk feit gezien/gelezen van een "Klier"die dit vocht zou produceren.
woensdag 27 februari 2008 om 15:02
Wat ik een beetje raar vind is dat wordt afgevraagd waar dan dat vocht reservoir van de vrouw zou zitten, om spuitend te kunnen klaar komen. Mannen, waar zit uw vocht reservoir dan? In de zaadballen zit enkel het zaad. Zo kunnen ook mannen die gesteriliseerd zijn nog prima klaarkomen. Het vocht wordt namelijk geproduceerd door een klier, namelijk de prostaat. En ook deze heeft geen voorraad vocht. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat mannen toch behoorlijk kunnen spuiten :P Als het bij een man kan, waarom dan bij een vrouw niet?
Life is like a pipe and I\'m a tiny penny rolling up the walls inside
