Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
donderdag 9 maart 2017 om 16:36
quote:LotteL schreef op 09 maart 2017 @ 16:29:
Maar omdat het nu nog niet erg genoeg is .. zie ik niet echt een probleem.Wanneer is het voor jou wel erg genoeg om te zien dat je een probleem hebt? Als je niet meer naar school kunt? Als je weer aan de sondevoeding moet? Als je zieker bent dan je zusje?
Maar omdat het nu nog niet erg genoeg is .. zie ik niet echt een probleem.Wanneer is het voor jou wel erg genoeg om te zien dat je een probleem hebt? Als je niet meer naar school kunt? Als je weer aan de sondevoeding moet? Als je zieker bent dan je zusje?
donderdag 9 maart 2017 om 16:38
quote:LotteL schreef op 09 maart 2017 @ 16:29:
Maar omdat het nu nog niet erg genoeg is en mn gewicht vrij hoog vergeleken met andere jaren, zie ik niet echt een probleem.
Nee, maar daar schuilt ook het gevaar. Dat je pas gaat optreden wanneer het probleem acuut levensbedreigend is, ipv dat je de trend onderkent en het gevaar daarvan al inziet en dus actie onderneemt voordat het meteen zo drastisch moet. Het verschil tussen een noodstop maken met de auto in de vangrail, of van baan wisselen en afremmen wanneer je een obstakel ziet aankomen op de weg.
Je hebt nu die Huisarts afspraak staan. Vraag ook meteen doorverwijzing naar een psycholoog. Zelfs al is je moeder erbij, wees eerlijk. Je weet zelf ook wel dat je toch echt aan de slag moet met jezelf, je bent alleen doodsbang om die confrontatie met jezelf aan te gaan, logisch ook.
Oh, en qua aankomen, succes daarmee, het is best veel werk om je lichaam zover te krijgen en door die barrière heen te krijgen. Net zoals sommige mensen aanleg hebben om te dik te worden, simpelweg doordat ze dat ooit zijn geweest, hebben andere mensen aanleg om te dun te worden, simpelweg doordat ze dat ooit zijn geweest. Er is echt veel werk en tijd nodig om je lichaam weer aan te leren in het normale gebied te blijven.
Maar omdat het nu nog niet erg genoeg is en mn gewicht vrij hoog vergeleken met andere jaren, zie ik niet echt een probleem.
Nee, maar daar schuilt ook het gevaar. Dat je pas gaat optreden wanneer het probleem acuut levensbedreigend is, ipv dat je de trend onderkent en het gevaar daarvan al inziet en dus actie onderneemt voordat het meteen zo drastisch moet. Het verschil tussen een noodstop maken met de auto in de vangrail, of van baan wisselen en afremmen wanneer je een obstakel ziet aankomen op de weg.
Je hebt nu die Huisarts afspraak staan. Vraag ook meteen doorverwijzing naar een psycholoog. Zelfs al is je moeder erbij, wees eerlijk. Je weet zelf ook wel dat je toch echt aan de slag moet met jezelf, je bent alleen doodsbang om die confrontatie met jezelf aan te gaan, logisch ook.
Oh, en qua aankomen, succes daarmee, het is best veel werk om je lichaam zover te krijgen en door die barrière heen te krijgen. Net zoals sommige mensen aanleg hebben om te dik te worden, simpelweg doordat ze dat ooit zijn geweest, hebben andere mensen aanleg om te dun te worden, simpelweg doordat ze dat ooit zijn geweest. Er is echt veel werk en tijd nodig om je lichaam weer aan te leren in het normale gebied te blijven.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
donderdag 9 maart 2017 om 16:38
Ik weet ook wel dat het erg is en dat ik ziek ben.. maar wat moet ik dan? als ik dat asn mezelf toegeef dan ben ik echt een loser. En ik wil niet dat anderen mij als een AN patient zien snap je? Ik wil zo graag normaal leven en normale dingen doen en vrolijk zijn..
Ik heb best lang therapie gehad, zh-opnames en klinische opnames.. maar het lukt me niet om beter te worden. Daarnaast is me zo vaak door hulpverlening verteld dat ik een chronische eetstoornis heb en hier maar mee moet leren leven, dat ik misschien de hoop op genezing wel ben verloren.. dat ik het daardoor niet meer serieus neem, mezelf niet echt als ziek beschouw maar alles uit het leven wil halen mét AN..
Ik heb best lang therapie gehad, zh-opnames en klinische opnames.. maar het lukt me niet om beter te worden. Daarnaast is me zo vaak door hulpverlening verteld dat ik een chronische eetstoornis heb en hier maar mee moet leren leven, dat ik misschien de hoop op genezing wel ben verloren.. dat ik het daardoor niet meer serieus neem, mezelf niet echt als ziek beschouw maar alles uit het leven wil halen mét AN..
donderdag 9 maart 2017 om 16:42
Wat je moet is het nu aanpakken en erkennen dat het bergafwaarts gaat.
Als je het NU aanpakt hoef je niet opgenomen te worden en geen sonde etc. Je kan verder met school en niemand van je studiegenoten hoeft er in principe van te weten.
Als je nog een tijdje doorgaat weet en ziet iedereen het wel en moet je studie on hold omdat je het zh in moet.
Als je het NU aanpakt hoef je niet opgenomen te worden en geen sonde etc. Je kan verder met school en niemand van je studiegenoten hoeft er in principe van te weten.
Als je nog een tijdje doorgaat weet en ziet iedereen het wel en moet je studie on hold omdat je het zh in moet.
donderdag 9 maart 2017 om 16:45
Vind jij mensen met een ziekte losers? Jij bent niet je ziekte, je hebt een ziekte. En helaas gaan sommige zorgverleners daar niet goed mee om, of zien niet in dat ze zich door je laten manipuleren dat het allemaal mee valt. Dat is er ook een onderdeel van.
Het gaat niet goed met je ziekte en alle andere bijkomende stress. Je hebt hulp nodig. Wees eerlijk, hoe lastig dat ook is. Als jij saboteert kunnen anderen jou niet helpen.
Het gaat niet goed met je ziekte en alle andere bijkomende stress. Je hebt hulp nodig. Wees eerlijk, hoe lastig dat ook is. Als jij saboteert kunnen anderen jou niet helpen.
donderdag 9 maart 2017 om 16:48
Je bent geen loser als je hulp nodig hebt. Durven toegeven dat je weer even hulp nodig hebt, is juist enorm krachtig. Omdat het zo'n stap is. Als je dat zou kunnen doen, laat je al zien dat je verder bent dan een paar jaar terug, toen men je moest dwingen hulp te accepteren (sonde voeding).
Misschien kom je idd nooit helemaal van de anorexia af. Misschien zal je altijd op je eten moeten letten om niet te dun te worden. Maar je kunt wel iets doen aan die gedachten, aan het idee dat jij alles goed moet maken. Aan je gevoel dat jij niet goed genoeg bent en al dankbaar moet zijn dat je uberhaupt mag leven. Je mag hulp vragen. Je mag jezelf goed genoeg vinden om niet alleen te leven, maar ook alles uit het leven te halen. Je mag lief voor jezelf zijn, aandacht voor jezelf vragen en af en toe egoistisch zijn. Als jij je laat helpen met die gedachten, dan kun je stappen maken. Echt meis, ik gun het je zo.
Misschien kom je idd nooit helemaal van de anorexia af. Misschien zal je altijd op je eten moeten letten om niet te dun te worden. Maar je kunt wel iets doen aan die gedachten, aan het idee dat jij alles goed moet maken. Aan je gevoel dat jij niet goed genoeg bent en al dankbaar moet zijn dat je uberhaupt mag leven. Je mag hulp vragen. Je mag jezelf goed genoeg vinden om niet alleen te leven, maar ook alles uit het leven te halen. Je mag lief voor jezelf zijn, aandacht voor jezelf vragen en af en toe egoistisch zijn. Als jij je laat helpen met die gedachten, dan kun je stappen maken. Echt meis, ik gun het je zo.
donderdag 9 maart 2017 om 16:56
donderdag 9 maart 2017 om 16:57
quote:LotteL schreef op 09 maart 2017 @ 16:56:
Dankjewel voor jullie oprechte en eerlijke reacties weer.. het doet me goed, maar ook pijn.
Daarnaast vind ik het best lastig dat ik nu onderwerp in dit topic ben en jullie tijd en energie steken in het lezen van mijn gedoe en daarop reageren.Waarom vind je dat lastig?
Dankjewel voor jullie oprechte en eerlijke reacties weer.. het doet me goed, maar ook pijn.
Daarnaast vind ik het best lastig dat ik nu onderwerp in dit topic ben en jullie tijd en energie steken in het lezen van mijn gedoe en daarop reageren.Waarom vind je dat lastig?
Life is short. Eat dessert first.
donderdag 9 maart 2017 om 16:58
Ze zeggen dat het chronisch is, misschien. Maar ben je ooit echt eerlijk geweest naar hulpverleners over je gevoelens en gedachten over je moeder?
Je worstelt enorm met jezelf daarover, en nu ga je morgen naar de HA en dan kun je daarover weer niets zeggen want mama is mee.
overigens, ook met een ziekte kun je een studie doen en leuke dingen doen. Dat doe je nu ook al en de studie gaat goed zeg je.
Je worstelt enorm met jezelf daarover, en nu ga je morgen naar de HA en dan kun je daarover weer niets zeggen want mama is mee.
overigens, ook met een ziekte kun je een studie doen en leuke dingen doen. Dat doe je nu ook al en de studie gaat goed zeg je.
donderdag 9 maart 2017 om 17:01
Ik snap dat je dat lastig vindt. Dat heeft alles te maken met hoe jij jezelf ziet. Dat een aantal mensen jou hier al belangrijk genoeg vinden om tijd voor vrij te maken en graag willen dat je geholpen wordt, zegt ook iets over jou he. Dat wij denken dat jij de moeite waard bent en dat je lief en leuk bent. En dat we je gunnen dat je een fijn leven hebt. Probeer dat compliment maar eens echt te voelen
Als je me een tijdje niet leest, ik moet naar huis en mijn kinderen ophalen van bso en voor ze koken Ga jij ook wat eten voor jezelf maken?
Als je me een tijdje niet leest, ik moet naar huis en mijn kinderen ophalen van bso en voor ze koken Ga jij ook wat eten voor jezelf maken?
donderdag 9 maart 2017 om 17:10
quote:LotteL schreef op 09 maart 2017 @ 16:38:
.... als ik dat asn mezelf toegeef dan ben ik echt een loser. En ik wil niet dat anderen mij als een AN patient zien snap je? Ik wil zo graag normaal leven en normale dingen doen en vrolijk zijn..
..
Misschien juist bij jouw eerste nieuwe therapie sessie deze gedachtegang ter sprake stellen. De gedachte/het idee dat je op een of andere manier als minder/ een verliezer wordt gezien/voelt wanneer je jouw eigen situatie erkent en deze met anderen (professionele hulpverleners) deelt.
En dat terwijl het juist een teken van volwassenheid is wanneer iemand in staat is om hulp of advies te vragen wanneer nodig. En dat jij hulp nodig hebt van de maatschappij die daar mensen voor heeft die daarvoor notabene zijn opgeleid, dat zou je nu toch wel duidelijk moeten zijn.
.... als ik dat asn mezelf toegeef dan ben ik echt een loser. En ik wil niet dat anderen mij als een AN patient zien snap je? Ik wil zo graag normaal leven en normale dingen doen en vrolijk zijn..
..
Misschien juist bij jouw eerste nieuwe therapie sessie deze gedachtegang ter sprake stellen. De gedachte/het idee dat je op een of andere manier als minder/ een verliezer wordt gezien/voelt wanneer je jouw eigen situatie erkent en deze met anderen (professionele hulpverleners) deelt.
En dat terwijl het juist een teken van volwassenheid is wanneer iemand in staat is om hulp of advies te vragen wanneer nodig. En dat jij hulp nodig hebt van de maatschappij die daar mensen voor heeft die daarvoor notabene zijn opgeleid, dat zou je nu toch wel duidelijk moeten zijn.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
donderdag 9 maart 2017 om 17:12
quote:LotteL schreef op 09 maart 2017 @ 16:38:
Ik weet ook wel dat het erg is en dat ik ziek ben.. maar wat moet ik dan? als ik dat asn mezelf toegeef dan ben ik echt een loser.
Je verliest alleen als jij jouw ziekte niet serieus neemt. Als je het laat escaleren in plaats van op tijd in te grijpen, juist om opname en sondevoeding te voorkomen.
En ik wil niet dat anderen mij als een AN patient zien snap je?
Dat gaan ze doen zodra jij weer de opname in moet. Dan kun je niets meer verbergen en verzwijgen.
Ik wil zo graag normaal leven en normale dingen doen en vrolijk zijn..
En dat gaat jou ook echt lukken, zolang jij jouw ziekte maar serieus genoeg neemt om te voorkomen dat je instort.
Ik heb best lang therapie gehad, zh-opnames en klinische opnames.. maar het lukt me niet om beter te worden. Daarnaast is me zo vaak door hulpverlening verteld dat ik een chronische eetstoornis heb en hier maar mee moet leren leven, dat ik misschien de hoop op genezing wel ben verloren.. dat ik het daardoor niet meer serieus neem, mezelf niet echt als ziek beschouw maar alles uit het leven wil halen mét AN..
Je hebt de ziekte en daar kom je inderdaad nooit meer vanaf. Eten en gewicht zal altijd een rol in jouw leven blijven spelen.
Je kunt echter wel zelf kiezen in hoeverre jij jouw leven door jouw ziekte laat beïnvloeden.
Ik heb heftige rugklachten en kan daardoor niet alles, en heb soms een terugval als ik toch teveel doe. Om te voorkomen dat ik straks helemaal niets meer kan doen en in een rolstoel moet, ga ik 2x per week naar de fysio, beweeg ik genoeg, en val ik terug op andere "hulpmiddelen" om een terugval te voorkomen (bijv comfortabel reizen, tillen aan anderen overlaten, enz.)
Jij kunt met jouw ziekte precies hetzelfde doen. Je kunt de weegschaal in de gaten houden en ingrijpen als het mis dreigt te gaan. Je kunt een psycholoog inschakelen om de oorzaken aan te pakken. Je kunt bij de psycholoog blijven komen, ook als het goed gaat, om een terugval te voorkomen.
Maar dan moet je die keuze wel maken. Als jij de ernst van jouw ziekte ontkent, dan zul je te maken blijven houden met het verliezen van de controle en escalaties.
Ik weet ook wel dat het erg is en dat ik ziek ben.. maar wat moet ik dan? als ik dat asn mezelf toegeef dan ben ik echt een loser.
Je verliest alleen als jij jouw ziekte niet serieus neemt. Als je het laat escaleren in plaats van op tijd in te grijpen, juist om opname en sondevoeding te voorkomen.
En ik wil niet dat anderen mij als een AN patient zien snap je?
Dat gaan ze doen zodra jij weer de opname in moet. Dan kun je niets meer verbergen en verzwijgen.
Ik wil zo graag normaal leven en normale dingen doen en vrolijk zijn..
En dat gaat jou ook echt lukken, zolang jij jouw ziekte maar serieus genoeg neemt om te voorkomen dat je instort.
Ik heb best lang therapie gehad, zh-opnames en klinische opnames.. maar het lukt me niet om beter te worden. Daarnaast is me zo vaak door hulpverlening verteld dat ik een chronische eetstoornis heb en hier maar mee moet leren leven, dat ik misschien de hoop op genezing wel ben verloren.. dat ik het daardoor niet meer serieus neem, mezelf niet echt als ziek beschouw maar alles uit het leven wil halen mét AN..
Je hebt de ziekte en daar kom je inderdaad nooit meer vanaf. Eten en gewicht zal altijd een rol in jouw leven blijven spelen.
Je kunt echter wel zelf kiezen in hoeverre jij jouw leven door jouw ziekte laat beïnvloeden.
Ik heb heftige rugklachten en kan daardoor niet alles, en heb soms een terugval als ik toch teveel doe. Om te voorkomen dat ik straks helemaal niets meer kan doen en in een rolstoel moet, ga ik 2x per week naar de fysio, beweeg ik genoeg, en val ik terug op andere "hulpmiddelen" om een terugval te voorkomen (bijv comfortabel reizen, tillen aan anderen overlaten, enz.)
Jij kunt met jouw ziekte precies hetzelfde doen. Je kunt de weegschaal in de gaten houden en ingrijpen als het mis dreigt te gaan. Je kunt een psycholoog inschakelen om de oorzaken aan te pakken. Je kunt bij de psycholoog blijven komen, ook als het goed gaat, om een terugval te voorkomen.
Maar dan moet je die keuze wel maken. Als jij de ernst van jouw ziekte ontkent, dan zul je te maken blijven houden met het verliezen van de controle en escalaties.
donderdag 9 maart 2017 om 17:31
wat ik opmaak uit je posts:
- er zijn veel problemen met je zusje. Jij probeert jezelf zo makkelijk mogelijk te maken, zodat je moeder maar 'last' heeft van een dochter
- die houding is vastgegroeid in de dynamiek van jullie gezin, er wordt verwacht dat er op jou geleund kan worden
- je voelt je verantwoordelijk voor de scheiding en de problemen van je moeder
- hoe je moeder zich voelt neemt een enorm aandeel van je gedachten in beslag
- je probeert een zo min mogelijke last van jezelf te maken. Hier is een grote zelfbeheersing en discipline uit voortgekomen, waardoor je het nu goed doet op school en andere vlakken.
De anorexia past goed in dit beeld, aan de ene kant zorg je door flink gewicht te verliezen dat er letterlijk minder van jezelf is, aan de andere kant kan je de drang gedisciplineerd en gecontroleerd te zijn erin kwijt.
Het is dus een geestelijk probleem dat roots heeft in je jeugd, je gezinsdynamiek, invloed heeft op je studie, etc en niet alleen medisch. Er is allang wat aan de hand, niet pas als je fysieke gezondheid in gevaar komt.
En dat dit topic geopend is niet met het doel zoveel mogelijk het leven makkelijker te maken voor je moeder, en je in je eigen posts continu vraagt hoe je nog meer out of your way kan gaan om haar te helpen, spreekt boekdelen.
Het lijkt me verstandig hulp te vragen hiervoor, en deze hulp te vinden los van je moeder.
- er zijn veel problemen met je zusje. Jij probeert jezelf zo makkelijk mogelijk te maken, zodat je moeder maar 'last' heeft van een dochter
- die houding is vastgegroeid in de dynamiek van jullie gezin, er wordt verwacht dat er op jou geleund kan worden
- je voelt je verantwoordelijk voor de scheiding en de problemen van je moeder
- hoe je moeder zich voelt neemt een enorm aandeel van je gedachten in beslag
- je probeert een zo min mogelijke last van jezelf te maken. Hier is een grote zelfbeheersing en discipline uit voortgekomen, waardoor je het nu goed doet op school en andere vlakken.
De anorexia past goed in dit beeld, aan de ene kant zorg je door flink gewicht te verliezen dat er letterlijk minder van jezelf is, aan de andere kant kan je de drang gedisciplineerd en gecontroleerd te zijn erin kwijt.
Het is dus een geestelijk probleem dat roots heeft in je jeugd, je gezinsdynamiek, invloed heeft op je studie, etc en niet alleen medisch. Er is allang wat aan de hand, niet pas als je fysieke gezondheid in gevaar komt.
En dat dit topic geopend is niet met het doel zoveel mogelijk het leven makkelijker te maken voor je moeder, en je in je eigen posts continu vraagt hoe je nog meer out of your way kan gaan om haar te helpen, spreekt boekdelen.
Het lijkt me verstandig hulp te vragen hiervoor, en deze hulp te vinden los van je moeder.
donderdag 9 maart 2017 om 17:35
quote:MarijeMarije schreef op 09 maart 2017 @ 17:01:
Ik snap dat je dat lastig vindt. Dat heeft alles te maken met hoe jij jezelf ziet. Dat een aantal mensen jou hier al belangrijk genoeg vinden om tijd voor vrij te maken en graag willen dat je geholpen wordt, zegt ook iets over jou he. Dat wij denken dat jij de moeite waard bent en dat je lief en leuk bent. En dat we je gunnen dat je een fijn leven hebt. Probeer dat compliment maar eens echt te voelen
Ik snap dat je dat lastig vindt. Dat heeft alles te maken met hoe jij jezelf ziet. Dat een aantal mensen jou hier al belangrijk genoeg vinden om tijd voor vrij te maken en graag willen dat je geholpen wordt, zegt ook iets over jou he. Dat wij denken dat jij de moeite waard bent en dat je lief en leuk bent. En dat we je gunnen dat je een fijn leven hebt. Probeer dat compliment maar eens echt te voelen
donderdag 9 maart 2017 om 18:06
quote:MarijeMarije schreef op 09 maart 2017 @ 17:01:
Ik snap dat je dat lastig vindt. Dat heeft alles te maken met hoe jij jezelf ziet. Dat een aantal mensen jou hier al belangrijk genoeg vinden om tijd voor vrij te maken en graag willen dat je geholpen wordt, zegt ook iets over jou he. Dat wij denken dat jij de moeite waard bent en dat je lief en leuk bent. En dat we je gunnen dat je een fijn leven hebt. Probeer dat compliment maar eens echt te voelen
Als je me een tijdje niet leest, ik moet naar huis en mijn kinderen ophalen van bso en voor ze koken Ga jij ook wat eten voor jezelf maken?
Ik snap dat je dat lastig vindt. Dat heeft alles te maken met hoe jij jezelf ziet. Dat een aantal mensen jou hier al belangrijk genoeg vinden om tijd voor vrij te maken en graag willen dat je geholpen wordt, zegt ook iets over jou he. Dat wij denken dat jij de moeite waard bent en dat je lief en leuk bent. En dat we je gunnen dat je een fijn leven hebt. Probeer dat compliment maar eens echt te voelen
Als je me een tijdje niet leest, ik moet naar huis en mijn kinderen ophalen van bso en voor ze koken Ga jij ook wat eten voor jezelf maken?
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
donderdag 9 maart 2017 om 18:12
Lotte
Ik vind je de moeite waard om jouw verhaal te lezen. Het grijpt mij aan dat je in deze situatie bent groot geworden. Dat jij het gevoel hebt te moeten vechten om gezien te worden, net als jouw zus vecht om gezien te worden. Jij en je zus hebben wat dat betreft heel veel overeenkomsten.
Je hebt je dromen, je opleiding waarvoor je helemaal wilt gaan. Kun je daar geen motivatie uit halen om je anoraxia aan te pakken? Je bent het namelijk waard om een mooei toekomst op te bouwen en je verleden niet meer zo'n deel van je leven te laten zijn.
Wees eerlijk bij de huisarts en vooral ook bij de psycholoog. Wees eerlijk bij de psycholoog, voor je eigen mooie toekomst.
Ik vind je de moeite waard om jouw verhaal te lezen. Het grijpt mij aan dat je in deze situatie bent groot geworden. Dat jij het gevoel hebt te moeten vechten om gezien te worden, net als jouw zus vecht om gezien te worden. Jij en je zus hebben wat dat betreft heel veel overeenkomsten.
Je hebt je dromen, je opleiding waarvoor je helemaal wilt gaan. Kun je daar geen motivatie uit halen om je anoraxia aan te pakken? Je bent het namelijk waard om een mooei toekomst op te bouwen en je verleden niet meer zo'n deel van je leven te laten zijn.
Wees eerlijk bij de huisarts en vooral ook bij de psycholoog. Wees eerlijk bij de psycholoog, voor je eigen mooie toekomst.
donderdag 9 maart 2017 om 19:01
Morgen alleen nar de huisarts, want dan kan jij eerlijk zijn,naar ee huisarts en ook naar jou zelf.
Dat doe je niet als jouw moeder er bij aanwezigheid is, want onbewust hou jij haar in bescherming.
Jij zit zo vast in jouw rol van redder, beschermer,pleaser, dat het onmogelijk is om daar zonder hulp ui te gaan stappen.
In feite wil jij iedereen te vriend houden, moeder, vriend,zus, terwijl jij jezelf helemaal onder aan de ladder zet.
Jij wil ook aandacht, jij wil ook liefde, alleen er is altijd iemand die voor jou staat om de door jou gewenste liefde te krijgen, op de manier van redden,zorgen, ontvang jij "liefde" die je anders niet zou krijgen.
Eigenlijk valt dit onder passief agressief gedrag , jij doet het op deze manier, jouw zus op haar manier en jouw moeder doet het ook.
Als het nodig is dan wordt je de hemel in geprezen , jij voelt het als warm en liefdevol, maar later dan krijg je moppers, ruzie, boze woorden over je heen.
Want bij jou kan het, jij komt elke keer weer terug, als de redder.
Jij wil de warmte,liefde voelen, jij wordt niet boos, jij doet het op de zorgende,aandacht gevende manier , jij uit het op de passieve agressief gedrag.
Kijk wat ik doe voor jullie, wat ik voor jullie over heb, kijk kijk.....
Ik doe het zelfs buiten mijn school om, buiten mijn eetprobleem om.
In jouw plaats zou ik dit leen gaan bespreken, morgen bij de huisarts,geen moeder erbij, en hulp zoeken, al was het alleen maar om te praten. Overleggen. Jouw rol in het geheel leren zien.
Dat doe je niet als jouw moeder er bij aanwezigheid is, want onbewust hou jij haar in bescherming.
Jij zit zo vast in jouw rol van redder, beschermer,pleaser, dat het onmogelijk is om daar zonder hulp ui te gaan stappen.
In feite wil jij iedereen te vriend houden, moeder, vriend,zus, terwijl jij jezelf helemaal onder aan de ladder zet.
Jij wil ook aandacht, jij wil ook liefde, alleen er is altijd iemand die voor jou staat om de door jou gewenste liefde te krijgen, op de manier van redden,zorgen, ontvang jij "liefde" die je anders niet zou krijgen.
Eigenlijk valt dit onder passief agressief gedrag , jij doet het op deze manier, jouw zus op haar manier en jouw moeder doet het ook.
Als het nodig is dan wordt je de hemel in geprezen , jij voelt het als warm en liefdevol, maar later dan krijg je moppers, ruzie, boze woorden over je heen.
Want bij jou kan het, jij komt elke keer weer terug, als de redder.
Jij wil de warmte,liefde voelen, jij wordt niet boos, jij doet het op de zorgende,aandacht gevende manier , jij uit het op de passieve agressief gedrag.
Kijk wat ik doe voor jullie, wat ik voor jullie over heb, kijk kijk.....
Ik doe het zelfs buiten mijn school om, buiten mijn eetprobleem om.
In jouw plaats zou ik dit leen gaan bespreken, morgen bij de huisarts,geen moeder erbij, en hulp zoeken, al was het alleen maar om te praten. Overleggen. Jouw rol in het geheel leren zien.
donderdag 9 maart 2017 om 20:16
Eigenlijk zou het, naar mijn idee, goed zijn als je even een tijd helemaal geen contact met je familie hebt.
Elke keer dat je aan ze denkt, voel je onrust, schuldgevoelens, ongeliefd.
In plaats hiervan heb jij rust, validatie en hulp nodig bij jouw ziekte.
Jouw moeder had jou al lang moeten ontzien. Dat zij kinderen maakt met mannen die niet geschikt als vader zijn is niet jouw schuld.
Jij bent nu ziek door deze toestanden. Jij kan niks aan je ziekte doen. Zusje kan wel alles aan haar drama doen.
Jij hebt heel snel geestelijke hulp nodig en volgens mij ook afstand van alle drama die door die mensen zelf veroorzaakt wordt (en niet door jou!!).
Elke keer dat je aan ze denkt, voel je onrust, schuldgevoelens, ongeliefd.
In plaats hiervan heb jij rust, validatie en hulp nodig bij jouw ziekte.
Jouw moeder had jou al lang moeten ontzien. Dat zij kinderen maakt met mannen die niet geschikt als vader zijn is niet jouw schuld.
Jij bent nu ziek door deze toestanden. Jij kan niks aan je ziekte doen. Zusje kan wel alles aan haar drama doen.
Jij hebt heel snel geestelijke hulp nodig en volgens mij ook afstand van alle drama die door die mensen zelf veroorzaakt wordt (en niet door jou!!).
donderdag 9 maart 2017 om 20:16
Lieve allen, dankjewel.. echt dankjewel voor jullie tijd, energie..
Ik vind het inderdaad moeilijk om dit alles te ontvangen van jullie, voel me er schuldig door, "teveel", niet oke, stom, beschaamd, rot etc. en tegelijkertijd ook ontzettend fijn dat ik hier mijn verhaal kan doen en gezien word. Er gebeurd veel in mijn hoofd en ik neem alles wat jullie zeggen serieus en ik hecht er veel waarde aan.
Ben alleen ontzettend bang..bang voor wat er komen gaat als ik eerlijk ben. Bang wat de huisarts morgen gaat zeggen, bang dat mijn fysieke toestand toch niet zo goed is als dat ik mezelf voorhoud. Ik krijg vaak van die adrenaline-kicks als ik veel afval en voel me onsterfelijk. Ik kan de hele wereld aan en op een bmi van 15.3 kan ik net zoveel als een persoon met gezond gewicht. Maar ik voel stiekem ook wel dat mijn lichaam dat niet kan, maar ik geef daar niet aan toe. Ik wil niet opgeven wat ik nu allemaal in mijn leven heb omdat mijn lichaam me in de steek aan het laten is. En toen mijn moeder en ik gister die ruzie kregen na het wegen wist ik dat ik misschien weer een grens over ben gegaan die ik niet had moeten overschrijden.
Ik voel me niet steeds goed, ik ben moe, duizelig, heb moeite met colleges volgen. Mijn lijf doet zeer. Ik word gek van het constant op mijn botten zitten en liggen, het steeds koud hebben.
Vorige week voelde ik dit nog niet zo erg, maar na alles stress en gedoe van deze week lijkt het alsof mijn lichaam ineens klaar is met die adrenaline kick.
Omdat ik het zelf eigenlijk wel aanvoel dat het niet goed gaat, ben ik heel blij dat mam dat aanvoelt en vanochtend die afspraak heeft gepland voor morgenvroeg. Ikzelf kan dat niet aangeven, ik ga door tot het niet meer kan. Nu neemt mam een stukje van mij over en kan ik me er aan overgeven en is het goed dat ik morgenvroeg ga. Maar ik wil niet in opname, echt niet. Ik moet eerlijk zeggen dat ik, of in ieder geval de gedachten van de AN hierin wel misbruik maakt van mijn moeder. Als de dokter opname zou voorstellen, dan kan ik op mijn moeder leunen en heeel erg hopen dat ze vindt dat ik in mijn eigen omgeving moet blijven en door moet gaan met de dingen die ik doe. Met aanpassingen en vaker controles van HA of ZH en dat ik weer met een diëtiste om de tafel moet gaan zitten of weer bijvoeding moet ofzo.
Ik ben bereid om die consessies te doen, zolang ik maar niet word opgenomen. 1 april wordt besloten of ik de minor in het buitenland mag doen en dat hangt af van mijn cijfers, beeldend werk, aanwezigheid etc.
Probeer dat ook als motivatie te houden en voordat het zo escaleerde met mijn zusje was dat ook een enorme motivatiebron. Maar nu ben ik ook zo angstig wat er met haar gebeurd of gaat gebeuren. Wat er gebeurd als ze bij bewustzijn komt en hoe ze daar uit komt en in het ergste geval, wanneer ze overlijdt. Hoe moet ik dat ooit verwerken en hoe moet ik mijn ma hierin ooit ondersteunen? Zij gaat echt kapot als mijn zusje zou overlijden. Ja, dit is allemaal "wat als", maar het is wel realiteit. En dat ik dit niet in de hand heb is bijna ondraaglijk.
Ik had vanavond eigenlijk dat feestje, maar ben te moe, dus heb hem een cadeautje gebracht en ik ben nu thuis. Vind het super jammer, maar voor nu was dat echt teveel.
Ik vind het inderdaad moeilijk om dit alles te ontvangen van jullie, voel me er schuldig door, "teveel", niet oke, stom, beschaamd, rot etc. en tegelijkertijd ook ontzettend fijn dat ik hier mijn verhaal kan doen en gezien word. Er gebeurd veel in mijn hoofd en ik neem alles wat jullie zeggen serieus en ik hecht er veel waarde aan.
Ben alleen ontzettend bang..bang voor wat er komen gaat als ik eerlijk ben. Bang wat de huisarts morgen gaat zeggen, bang dat mijn fysieke toestand toch niet zo goed is als dat ik mezelf voorhoud. Ik krijg vaak van die adrenaline-kicks als ik veel afval en voel me onsterfelijk. Ik kan de hele wereld aan en op een bmi van 15.3 kan ik net zoveel als een persoon met gezond gewicht. Maar ik voel stiekem ook wel dat mijn lichaam dat niet kan, maar ik geef daar niet aan toe. Ik wil niet opgeven wat ik nu allemaal in mijn leven heb omdat mijn lichaam me in de steek aan het laten is. En toen mijn moeder en ik gister die ruzie kregen na het wegen wist ik dat ik misschien weer een grens over ben gegaan die ik niet had moeten overschrijden.
Ik voel me niet steeds goed, ik ben moe, duizelig, heb moeite met colleges volgen. Mijn lijf doet zeer. Ik word gek van het constant op mijn botten zitten en liggen, het steeds koud hebben.
Vorige week voelde ik dit nog niet zo erg, maar na alles stress en gedoe van deze week lijkt het alsof mijn lichaam ineens klaar is met die adrenaline kick.
Omdat ik het zelf eigenlijk wel aanvoel dat het niet goed gaat, ben ik heel blij dat mam dat aanvoelt en vanochtend die afspraak heeft gepland voor morgenvroeg. Ikzelf kan dat niet aangeven, ik ga door tot het niet meer kan. Nu neemt mam een stukje van mij over en kan ik me er aan overgeven en is het goed dat ik morgenvroeg ga. Maar ik wil niet in opname, echt niet. Ik moet eerlijk zeggen dat ik, of in ieder geval de gedachten van de AN hierin wel misbruik maakt van mijn moeder. Als de dokter opname zou voorstellen, dan kan ik op mijn moeder leunen en heeel erg hopen dat ze vindt dat ik in mijn eigen omgeving moet blijven en door moet gaan met de dingen die ik doe. Met aanpassingen en vaker controles van HA of ZH en dat ik weer met een diëtiste om de tafel moet gaan zitten of weer bijvoeding moet ofzo.
Ik ben bereid om die consessies te doen, zolang ik maar niet word opgenomen. 1 april wordt besloten of ik de minor in het buitenland mag doen en dat hangt af van mijn cijfers, beeldend werk, aanwezigheid etc.
Probeer dat ook als motivatie te houden en voordat het zo escaleerde met mijn zusje was dat ook een enorme motivatiebron. Maar nu ben ik ook zo angstig wat er met haar gebeurd of gaat gebeuren. Wat er gebeurd als ze bij bewustzijn komt en hoe ze daar uit komt en in het ergste geval, wanneer ze overlijdt. Hoe moet ik dat ooit verwerken en hoe moet ik mijn ma hierin ooit ondersteunen? Zij gaat echt kapot als mijn zusje zou overlijden. Ja, dit is allemaal "wat als", maar het is wel realiteit. En dat ik dit niet in de hand heb is bijna ondraaglijk.
Ik had vanavond eigenlijk dat feestje, maar ben te moe, dus heb hem een cadeautje gebracht en ik ben nu thuis. Vind het super jammer, maar voor nu was dat echt teveel.
donderdag 9 maart 2017 om 20:29
En in de keren dat ik therapie had of opgenomen was, kwamen we nooit echt tot de kern van de AN.
Ik was heel gesloten en zij vonden het lastig om een ingang te vinden. Uiteindelijk heb ik met mijn laatste therapeut zoveel hindernissen overwonnen, ze was echt geweldig! Ze keek naar wat ik nodig had ipv dat ze protocollen volgde. Uiteindelijk schopte ze dus tegen het systeem van die instantie, kreeg op haar falie door mij en uiteindelijk heeft ze de keuze gemaakt om per direct ontslag te nemen. Dat kwam voor mij als een schok. We hebben een tijdje nog contact gehad via mail/whatsapp/bellen, maar uiteindelijk ook verwaterd. Ik durf ook geen contact meer met haar op te nemen.
Misschien dat ik daardoor ook bang ben geworden dat ik nooit meer iemand tref zoals zij en dat wanneer ik iemand eenmaal volledig vertrouw diegene weer weggaat.
Natuurlijk zijn therapeut-client relaties eindig, dat snap ik heel goed..maar dit was zo abrupt en had dat niet aanzien komen. Me opnieuw voor iemand openstellen..ik weet niet of ik dat nog durf..
Ik was heel gesloten en zij vonden het lastig om een ingang te vinden. Uiteindelijk heb ik met mijn laatste therapeut zoveel hindernissen overwonnen, ze was echt geweldig! Ze keek naar wat ik nodig had ipv dat ze protocollen volgde. Uiteindelijk schopte ze dus tegen het systeem van die instantie, kreeg op haar falie door mij en uiteindelijk heeft ze de keuze gemaakt om per direct ontslag te nemen. Dat kwam voor mij als een schok. We hebben een tijdje nog contact gehad via mail/whatsapp/bellen, maar uiteindelijk ook verwaterd. Ik durf ook geen contact meer met haar op te nemen.
Misschien dat ik daardoor ook bang ben geworden dat ik nooit meer iemand tref zoals zij en dat wanneer ik iemand eenmaal volledig vertrouw diegene weer weggaat.
Natuurlijk zijn therapeut-client relaties eindig, dat snap ik heel goed..maar dit was zo abrupt en had dat niet aanzien komen. Me opnieuw voor iemand openstellen..ik weet niet of ik dat nog durf..
donderdag 9 maart 2017 om 20:30
Lieverd, jij kunt jouw moeder nu het best ondersteunen door geen extra zorg voor haar te worden. En dat doe je door goed voor jezelf te zorgen. Naar de dokter te gaan, eerlijk te zijn, extra voeding tot je te nemen. Jouw moeder wil zien dat het goed met jou gaat, zodat zij niet ook over jou bezorgd hoeft te zijn, maar juist heel erg trots op jou kan zijn.
Wij weten allemaal zeker dat jij dat kunt. Je doet het al zo goed nu jij je hier durft open te stellen voor onze "hulp" in de vorm van harde, lieve en wijze woorden. En ik denk dat we allemaal hopen dat dit voor jou de eerste stap is in een toekomst waarin jij je niet langer schaamt en gewoon jezelf durft te zijn. Wij vinden jou helemaal prima zoals je bent, met jouw ziekte en jouw zorgen, en we willen allemaal graag helpen (voor zover we dat kunnen) omdat we jou het beste gunnen. Gelukkig laat je ons dat doen.
Doe hetzelfde met professionals. Stel je open op. Dat voelt misschien kwetsbaar, maar het is juist heel sterk. En de hulpverlening zal zo blij zijn als ze zien dat jij jezelf onder ogen durft te komen, want dat is zo'n enorme sprong in jouw herstel.
Je bent het meer dan waard!
Wij weten allemaal zeker dat jij dat kunt. Je doet het al zo goed nu jij je hier durft open te stellen voor onze "hulp" in de vorm van harde, lieve en wijze woorden. En ik denk dat we allemaal hopen dat dit voor jou de eerste stap is in een toekomst waarin jij je niet langer schaamt en gewoon jezelf durft te zijn. Wij vinden jou helemaal prima zoals je bent, met jouw ziekte en jouw zorgen, en we willen allemaal graag helpen (voor zover we dat kunnen) omdat we jou het beste gunnen. Gelukkig laat je ons dat doen.
Doe hetzelfde met professionals. Stel je open op. Dat voelt misschien kwetsbaar, maar het is juist heel sterk. En de hulpverlening zal zo blij zijn als ze zien dat jij jezelf onder ogen durft te komen, want dat is zo'n enorme sprong in jouw herstel.
Je bent het meer dan waard!
