Werk & Studie
alle pijlers
Het doel van werk.
maandag 9 maart 2009 om 11:00
Wat is het doel van werk? Simpele vraag zou je zeggen, zorgen dat je in je eigen onderhoud kunt voorzien. In de derde wereld zouden ze geen seconde nadenken over dit antwoord.
Maar ja, we leven hier. Bekend met de piramide van (googlet) Maslow, in een land waar in je eerste behoeften wordt voorzien wanneer je dat zelf niet doet of kunt.
Met helaas te weinig energie voorhanden om een flitsend leuke baan die voorziet in eigen onderhoud te combineren met de zorg voor drie kinderen.
Mijn antwoord is ook simpel: zolang ik keuze heb, kies ik voor mijn flitsende baan, en voor een aanvulling vanuit de bijstand. Misschien zou het mogelijk zijn om in mijn onderhoud te voorzien met een simpele baan zoals datatypiste (ik weet het niet, heb nog niet zo'n baanaanbod gekregen -wel gezocht-) waarbij ik meer uren moet draaien dan ik nu doe. Zou dan wel doodongelukkig worden omdat ik mijn huidige, heel leuke, maar eigenlijk te zware, baan zou moeten laten liggen. Zeker is dat ik niet in staat ben om meer uren te draaien in mijn huidige baan, dat zou dan ten koste gaan van mijn gezin. Mocht er worden geeist dat ik in mijn eigen onderhoud ga voorzien dan hoop ik dat ik meer uren mag draaien in mijn huidige baan en zie ik wel waar het schip strandt.
Maar goed, de vraag dus:
Is het volgens jou toegestaan om in de bijstand te blijven zonder te hebben onderzocht of je je gezin draaiende kunt houden naast een geestdodende baan?
Wat vindt jij belangrijker: in eigen onderhoud voorzien of tegemoetkomen aan de behoeften van je intelligentie?
Niet dat de antwoorden iets gaan veranderen in mijn situatie. Maar ik ben gewoon benieuwd hoe mijn medeforummers (afspiegeling van de samenleving?) hierin staan.
Wrijvend wordt het trouwens als ik straks mijn huishoudelijke hulp thuis ontvang. Zij is wel in staat om heel energiek voor een hongerloontje weinig inspirerend werk te doen. Ik ben dan eigenlijk niet in staat te blijven zitten en mijn energie sparen voor als mijn kinderen weer thuiskomen (en neem dan dus veel te veel hooi op mijn vork om maar niet slecht of lui over te komen).
Maar ja, we leven hier. Bekend met de piramide van (googlet) Maslow, in een land waar in je eerste behoeften wordt voorzien wanneer je dat zelf niet doet of kunt.
Met helaas te weinig energie voorhanden om een flitsend leuke baan die voorziet in eigen onderhoud te combineren met de zorg voor drie kinderen.
Mijn antwoord is ook simpel: zolang ik keuze heb, kies ik voor mijn flitsende baan, en voor een aanvulling vanuit de bijstand. Misschien zou het mogelijk zijn om in mijn onderhoud te voorzien met een simpele baan zoals datatypiste (ik weet het niet, heb nog niet zo'n baanaanbod gekregen -wel gezocht-) waarbij ik meer uren moet draaien dan ik nu doe. Zou dan wel doodongelukkig worden omdat ik mijn huidige, heel leuke, maar eigenlijk te zware, baan zou moeten laten liggen. Zeker is dat ik niet in staat ben om meer uren te draaien in mijn huidige baan, dat zou dan ten koste gaan van mijn gezin. Mocht er worden geeist dat ik in mijn eigen onderhoud ga voorzien dan hoop ik dat ik meer uren mag draaien in mijn huidige baan en zie ik wel waar het schip strandt.
Maar goed, de vraag dus:
Is het volgens jou toegestaan om in de bijstand te blijven zonder te hebben onderzocht of je je gezin draaiende kunt houden naast een geestdodende baan?
Wat vindt jij belangrijker: in eigen onderhoud voorzien of tegemoetkomen aan de behoeften van je intelligentie?
Niet dat de antwoorden iets gaan veranderen in mijn situatie. Maar ik ben gewoon benieuwd hoe mijn medeforummers (afspiegeling van de samenleving?) hierin staan.
Wrijvend wordt het trouwens als ik straks mijn huishoudelijke hulp thuis ontvang. Zij is wel in staat om heel energiek voor een hongerloontje weinig inspirerend werk te doen. Ik ben dan eigenlijk niet in staat te blijven zitten en mijn energie sparen voor als mijn kinderen weer thuiskomen (en neem dan dus veel te veel hooi op mijn vork om maar niet slecht of lui over te komen).
woensdag 11 maart 2009 om 17:02
Best wel dubbel. Aan de ene kant is het wel makkelijker als er mensen om me heen zijn die mee doen / mee kijken. Aan de andere kant zit ik dan weer met 'kan ik het alleen maar als er mensen meedoen/meekijken'.
Ben nu nog maar net een paar dagen op weg en zoals met zoveel fout of makkelijk gedrag kan ik pas na maanden zeggen of er werkelijk iets veranderd is of niet.
Forumloos was ik wel vandaag. Heel aktief niet (bezijdens een fietstochtje heen en weer naar de speeltuin).
Na de koffie ben ik weer weg want de afspraak was vanaf zeven uur is de computer pas weer van mij.
Ben nu nog maar net een paar dagen op weg en zoals met zoveel fout of makkelijk gedrag kan ik pas na maanden zeggen of er werkelijk iets veranderd is of niet.
Forumloos was ik wel vandaag. Heel aktief niet (bezijdens een fietstochtje heen en weer naar de speeltuin).
Na de koffie ben ik weer weg want de afspraak was vanaf zeven uur is de computer pas weer van mij.
woensdag 11 maart 2009 om 21:13
donderdag 12 maart 2009 om 11:39
Eigenlijk zouden ze wat vaker onderhoud aan het forum moeten plegen, dat zou je misschien kunnen helpen.
Ik merk het aan mezelf, dat ik dan ineens wel de motivatie heb om die sollicatiebrief te schrijven, terwijl ik het vaak uitstel omdat forummen zo leuk is. Nu word ik gedwongen om iets nuttigs te gaan doen.
Denk dat je goed bezig bent mamzelle, het zal best een lange weg zijn maar de wil is er!
Heb zelf een periode gehad van me depressief voelen (thuis in ziektewet), er kwam niks uit mijn handen, ik ondernam weinig actiefs en dat was vooral voor zoon niet zo leuk.
Door je te realiseren dat je dit niet langer wil en je doelen te stellen, kun je er ook actief mee aan de slag. Maar dat kost tijd, en het gaat in kleine stapjes. Zo krijg je steeds meer energie, zeker als je resultaat ziet van wat je doet. Maar dan moet je eerst die stapjes zetten, elke overwinning draagt dan bij aan het krijgen van meer zin en energie. Ik moet vooral uitkijken dat ik dan niet snel weer terugval bij tegenslag, zul jij ook wel herkennen?
Het gaat dan van het ene naar het andere uiterste; het niet meer zien zitten terwijl het best goed ging.
Ik merk het aan mezelf, dat ik dan ineens wel de motivatie heb om die sollicatiebrief te schrijven, terwijl ik het vaak uitstel omdat forummen zo leuk is. Nu word ik gedwongen om iets nuttigs te gaan doen.
Denk dat je goed bezig bent mamzelle, het zal best een lange weg zijn maar de wil is er!
Heb zelf een periode gehad van me depressief voelen (thuis in ziektewet), er kwam niks uit mijn handen, ik ondernam weinig actiefs en dat was vooral voor zoon niet zo leuk.
Door je te realiseren dat je dit niet langer wil en je doelen te stellen, kun je er ook actief mee aan de slag. Maar dat kost tijd, en het gaat in kleine stapjes. Zo krijg je steeds meer energie, zeker als je resultaat ziet van wat je doet. Maar dan moet je eerst die stapjes zetten, elke overwinning draagt dan bij aan het krijgen van meer zin en energie. Ik moet vooral uitkijken dat ik dan niet snel weer terugval bij tegenslag, zul jij ook wel herkennen?
Het gaat dan van het ene naar het andere uiterste; het niet meer zien zitten terwijl het best goed ging.
donderdag 12 maart 2009 om 16:46
Ik ben ontzettend bang voor een terugval, Julus. Nu is het lente, voelt alles weer fijner, je kunt er lekker opuit trekken met de kinderen. Maar wat als het weer donker wordt, of wat als ik weer structureel te veel hooi op mijn vork neem, of wat als al mijn ambitieuze plannen van nu gewoon te veel blijken?
Maar goed, dat moeten we dan maar zien. Nu proberen ritme te krijgen, dat is dan al meer dan ik ooit gehad heb (uitgezonderd de tijd dat ik een 38 uurs baan zonder kinderen had).
Baalt. Mijn contract blijkt maar tot eind maart te lopen. Er moet nu in hogere regionen worden beslist of ik een verlenging of omzetting krijg aangeboden of niet. (dat zal ook wel van het totaal budget personeelskosten afhangen).
Mijn baas is zeer over me te spreken en gaat haar best doen. Het is dus heel fijn dat ik heb kunnen laten zien dat ik in de afgelopen twee a drie weken keihard mijn best heb gedaan om het nieuwe project van de grond te krijgen. Dat ik vandaag een sparring partner van mijn baas was in het denken over het project.
In feite maakt het niets uit. Of als vrijwilliger, of als betaald kracht, blijf ik het komende jaar dit werk doen. Maar zou wel behoorlijk verdrietig zijn als dit niet meer in geld wordt gewaardeerd.
Maar goed, dat moeten we dan maar zien. Nu proberen ritme te krijgen, dat is dan al meer dan ik ooit gehad heb (uitgezonderd de tijd dat ik een 38 uurs baan zonder kinderen had).
Baalt. Mijn contract blijkt maar tot eind maart te lopen. Er moet nu in hogere regionen worden beslist of ik een verlenging of omzetting krijg aangeboden of niet. (dat zal ook wel van het totaal budget personeelskosten afhangen).
Mijn baas is zeer over me te spreken en gaat haar best doen. Het is dus heel fijn dat ik heb kunnen laten zien dat ik in de afgelopen twee a drie weken keihard mijn best heb gedaan om het nieuwe project van de grond te krijgen. Dat ik vandaag een sparring partner van mijn baas was in het denken over het project.
In feite maakt het niets uit. Of als vrijwilliger, of als betaald kracht, blijf ik het komende jaar dit werk doen. Maar zou wel behoorlijk verdrietig zijn als dit niet meer in geld wordt gewaardeerd.
vrijdag 13 maart 2009 om 08:19
maandag 23 maart 2009 om 14:45
quote:Inad schreef op 09 maart 2009 @ 17:18:
[...]
niet als manifest tegen thuisblijvende moeders of huisvrouwen[/b]. Ik heb verder niets voor of tegen mensen die het zo regelen, maar dan dus ook niet tegen mensen die in de bijstand zitten, om wat voor reden dan ook.
Een beetje mosterd maar wil er toch nog even op reageren.
Ik vind het een groot verschil of je minder/niet werkt en je (deels) door je partner laat onderhouden, of dat je (deels) in de bijstand zit.
Wat je met je partner regelt is een onderlinge 'overeenkomst'. Je bent met 2 personen in een relatie en als je je allebei kunt vinden in het feit dat de 1 (veel) minder werkt, om wat voor reden dan ook, en de ander veel meer bijdraagt in de financien, prima toch. Twee volwassenen, wederzijdse afspraak.
Bijstand is heel wat anders. Dat is een vangnet, geen optie die er is om eens minder te werken omdat je geen zin hebt zelf te zorgen voor brood op de plank.
En ja, daar volgt uit dat degene die samenwoont wel kan kiezen minder te werken (als partner bij wenst te dragen) en degene die alleenstaand is dat niet kan. Pech dan. Lijkt me heel normaal.
En ontopic. Er speelt hier blijkbaar veel meer dan beschreven in de openingspost, maar als het gaat om het punt van Mamzelle dat ze nog eens herhaalt:
quote:
De openingspost is puur bedoeld om na te gaan of mensen hier zelfontplooiing als doel van het werk kiezen of sec inkomstenverwerving.
En wat daarbij komt: mag je voor zo iets als zelfontplooiing gaan als je ten eerste al niet in staat bent om te zorgen voor je levensonderhoud.
Ik snap niet dat iemand zichzelf die vraag uberhaupt kan stellen.
Inkomstenverwerving is (als je geen kapitaal achter de hand hebt) toch gewoon altijd het primaire doel van werk?!
Als werk daarbij bijdraagt aan zelfontplooiing is dat meegenomen, maar zelfontplooiing voor voorzien in eigen levensonderhoud stellen kan gewoon niet. Dat het in Nederland blijkbaar toch mogelijk is dankzij allerlei uitkeringen vind ik ronduit belachelijk.
[...]
niet als manifest tegen thuisblijvende moeders of huisvrouwen[/b]. Ik heb verder niets voor of tegen mensen die het zo regelen, maar dan dus ook niet tegen mensen die in de bijstand zitten, om wat voor reden dan ook.
Een beetje mosterd maar wil er toch nog even op reageren.
Ik vind het een groot verschil of je minder/niet werkt en je (deels) door je partner laat onderhouden, of dat je (deels) in de bijstand zit.
Wat je met je partner regelt is een onderlinge 'overeenkomst'. Je bent met 2 personen in een relatie en als je je allebei kunt vinden in het feit dat de 1 (veel) minder werkt, om wat voor reden dan ook, en de ander veel meer bijdraagt in de financien, prima toch. Twee volwassenen, wederzijdse afspraak.
Bijstand is heel wat anders. Dat is een vangnet, geen optie die er is om eens minder te werken omdat je geen zin hebt zelf te zorgen voor brood op de plank.
En ja, daar volgt uit dat degene die samenwoont wel kan kiezen minder te werken (als partner bij wenst te dragen) en degene die alleenstaand is dat niet kan. Pech dan. Lijkt me heel normaal.
En ontopic. Er speelt hier blijkbaar veel meer dan beschreven in de openingspost, maar als het gaat om het punt van Mamzelle dat ze nog eens herhaalt:
quote:
De openingspost is puur bedoeld om na te gaan of mensen hier zelfontplooiing als doel van het werk kiezen of sec inkomstenverwerving.
En wat daarbij komt: mag je voor zo iets als zelfontplooiing gaan als je ten eerste al niet in staat bent om te zorgen voor je levensonderhoud.
Ik snap niet dat iemand zichzelf die vraag uberhaupt kan stellen.
Inkomstenverwerving is (als je geen kapitaal achter de hand hebt) toch gewoon altijd het primaire doel van werk?!
Als werk daarbij bijdraagt aan zelfontplooiing is dat meegenomen, maar zelfontplooiing voor voorzien in eigen levensonderhoud stellen kan gewoon niet. Dat het in Nederland blijkbaar toch mogelijk is dankzij allerlei uitkeringen vind ik ronduit belachelijk.
maandag 23 maart 2009 om 15:42
quote:Eowynn_ schreef op 23 maart 2009 @ 15:00:
Ika, uit het een volgt vaak het ander.
Ik neem aan dat je bedoelt dat bijstand kan volgen op onderhouden worden door partner, in geval van scheiding?
Dat vind ik dan een kwestie van de consequenties dragen van je keuze (om minder/niet te werken als je in een relatie zit).
Als de relatie stukloopt en je dus niet meer onderhouden wordt door je partner, val je weer onder de alleenstaanden die zelf in hun onderhoud zullen moeten voorzien.
Dat het dan in een 'simpeler' baan zal moeten, omdat een periode niet/minder werken ervoor gezorgd heeft dat je niet meer op je 'niveau' aan de slag kan, dan is dat maar zo. Dan had je je eerder moeten bedenken dat die 'overeenkomst' met je partner niet gegarandeerd was tot je 65e.
Ika, uit het een volgt vaak het ander.
Ik neem aan dat je bedoelt dat bijstand kan volgen op onderhouden worden door partner, in geval van scheiding?
Dat vind ik dan een kwestie van de consequenties dragen van je keuze (om minder/niet te werken als je in een relatie zit).
Als de relatie stukloopt en je dus niet meer onderhouden wordt door je partner, val je weer onder de alleenstaanden die zelf in hun onderhoud zullen moeten voorzien.
Dat het dan in een 'simpeler' baan zal moeten, omdat een periode niet/minder werken ervoor gezorgd heeft dat je niet meer op je 'niveau' aan de slag kan, dan is dat maar zo. Dan had je je eerder moeten bedenken dat die 'overeenkomst' met je partner niet gegarandeerd was tot je 65e.
maandag 23 maart 2009 om 15:48
quote:mamzelle schreef op 12 maart 2009 @ 16:46:
In feite maakt het niets uit. Of als vrijwilliger, of als betaald kracht, blijf ik het komende jaar dit werk doen. Maar zou wel behoorlijk verdrietig zijn als dit niet meer in geld wordt gewaardeerd.Even voorbarig voor het geval je niet als betaalde kracht wordt aangehouden. Ik begrijp heel goed dat je werk waar je voldoening uit haalt niet kwijt wilt. Maar ik vind het echt niet kunnen om op vrijwillige basis werk te blijven doen, waarvan je zelf zegt dat het heel veel energie van je kost, en vervolgens geen energie meer hebben om betaald werk te doen en dus volledig op de bijstand terug te vallen.
In feite maakt het niets uit. Of als vrijwilliger, of als betaald kracht, blijf ik het komende jaar dit werk doen. Maar zou wel behoorlijk verdrietig zijn als dit niet meer in geld wordt gewaardeerd.Even voorbarig voor het geval je niet als betaalde kracht wordt aangehouden. Ik begrijp heel goed dat je werk waar je voldoening uit haalt niet kwijt wilt. Maar ik vind het echt niet kunnen om op vrijwillige basis werk te blijven doen, waarvan je zelf zegt dat het heel veel energie van je kost, en vervolgens geen energie meer hebben om betaald werk te doen en dus volledig op de bijstand terug te vallen.
maandag 23 maart 2009 om 15:56
Ika, ik vind het wel op elkaar lijken, onderhouden worden door partner en bijstand. In beide gevallen is het zo dat een ander zorgdraagt voor jouw welzijn. Bovendien, als je partner je onderhoudt krijg je ook geld van de staat, in de vorm van heffingskorting en onthoud je de staat ook geld door niet belastingbetalend te zijn. Het ging overigens op het neerkijken op mensen met bijstand door mensen die onderhouden worden. Dat vind ik een krom soort neerkijken.
Ik vind het alleen maar goed dat Mamzelle zou blijven werken als vrijwilligster als de betaalde functie op zou houden. Zo behoudt ze zicht op werk, het is goed voor haar CV, zo zit ze niet 5 dagen per week thuis en doet goed en nodig werk voor de maatschappij, die haar ondersteunt in deze periode van niet volledig kunnen werken.
En wat betreft werken na scheiding, er zijn ontzettend veel mensen ongewild werkeloos. De overheid mag dan eerst iets gaan doen aan de werkloosheid. Daarnaast zijn er enorme wachttijden voor de kinderopvang. Geloof het of niet, ik heb mijn ongeboren baby met 12 weken zwangerschap (dan mag het) meteen maar ingeschreven. Als je als partner scheidt en kinderen hebt kan het ontzettend lang duren voor je opvang hebt. Weer zoiets waarnaar de overheid dan maar even snel moet kijken.
En dan ook meteen even naar de hoge kosten voor opvang, die ze overingens nog hoger willen maken. Ken steeds meer vrouwen met meerdere kinderen, die maaar gewoon stoppen met werken, omdat het per saldo gewoon duur wordt om te werken. Kun je nog geld toeleggen op de opvang.
Ik vind het alleen maar goed dat Mamzelle zou blijven werken als vrijwilligster als de betaalde functie op zou houden. Zo behoudt ze zicht op werk, het is goed voor haar CV, zo zit ze niet 5 dagen per week thuis en doet goed en nodig werk voor de maatschappij, die haar ondersteunt in deze periode van niet volledig kunnen werken.
En wat betreft werken na scheiding, er zijn ontzettend veel mensen ongewild werkeloos. De overheid mag dan eerst iets gaan doen aan de werkloosheid. Daarnaast zijn er enorme wachttijden voor de kinderopvang. Geloof het of niet, ik heb mijn ongeboren baby met 12 weken zwangerschap (dan mag het) meteen maar ingeschreven. Als je als partner scheidt en kinderen hebt kan het ontzettend lang duren voor je opvang hebt. Weer zoiets waarnaar de overheid dan maar even snel moet kijken.
En dan ook meteen even naar de hoge kosten voor opvang, die ze overingens nog hoger willen maken. Ken steeds meer vrouwen met meerdere kinderen, die maaar gewoon stoppen met werken, omdat het per saldo gewoon duur wordt om te werken. Kun je nog geld toeleggen op de opvang.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
dinsdag 24 maart 2009 om 01:09
quote:Inad schreef op 23 maart 2009 @ 15:56:
Ika, ik vind het wel op elkaar lijken, onderhouden worden door partner en bijstand. In beide gevallen is het zo dat een ander zorgdraagt voor jouw welzijn. Bovendien, als je partner je onderhoudt krijg je ook geld van de staat, in de vorm van heffingskorting en onthoud je de staat ook geld door niet belastingbetalend te zijn.
Ik vind dat toch wel twee heel verschillende dingen.
Onderhouden worden door een partner, die daar zelf voor kiest, of bijstand ontvangen, oftewel geld van de staat/belastingbetaler, bedoeld als vangnet als het echt niet anders kan.
Ook een partner die heffingskorting krijgt en de staat geld onthouden door niet belastingbetalend te zijn vind ik wel even wat anders dan geld ontvangen (bijstand) van de staat, terwijl je er gewoon zelf voor kan werken.
quote:Ik vind het alleen maar goed dat Mamzelle zou blijven werken als vrijwilligster als de betaalde functie op zou houden. Zo behoudt ze zicht op werk, het is goed voor haar CV, zo zit ze niet 5 dagen per week thuis en doet goed en nodig werk voor de maatschappij, die haar ondersteunt in deze periode van niet volledig kunnen werken.
In plaats van blijven werken als vrijwilligster kan ze ook betaald werk gaan doen in die tijd, oftewel geld verdienen om zichzelf en haar kinderen (in ieder geval deels) te onderhouden.
Net als zelfontplooiing vind ik 'goed voor haar CV' zwaar ondergeschikt aan zelf voor je inkomen zorgen.
Kinderopvang is weer een heel ander punt, dat staat los van het niveau waarop je na een scheiding zou kunnen werken.
Ika, ik vind het wel op elkaar lijken, onderhouden worden door partner en bijstand. In beide gevallen is het zo dat een ander zorgdraagt voor jouw welzijn. Bovendien, als je partner je onderhoudt krijg je ook geld van de staat, in de vorm van heffingskorting en onthoud je de staat ook geld door niet belastingbetalend te zijn.
Ik vind dat toch wel twee heel verschillende dingen.
Onderhouden worden door een partner, die daar zelf voor kiest, of bijstand ontvangen, oftewel geld van de staat/belastingbetaler, bedoeld als vangnet als het echt niet anders kan.
Ook een partner die heffingskorting krijgt en de staat geld onthouden door niet belastingbetalend te zijn vind ik wel even wat anders dan geld ontvangen (bijstand) van de staat, terwijl je er gewoon zelf voor kan werken.
quote:Ik vind het alleen maar goed dat Mamzelle zou blijven werken als vrijwilligster als de betaalde functie op zou houden. Zo behoudt ze zicht op werk, het is goed voor haar CV, zo zit ze niet 5 dagen per week thuis en doet goed en nodig werk voor de maatschappij, die haar ondersteunt in deze periode van niet volledig kunnen werken.
In plaats van blijven werken als vrijwilligster kan ze ook betaald werk gaan doen in die tijd, oftewel geld verdienen om zichzelf en haar kinderen (in ieder geval deels) te onderhouden.
Net als zelfontplooiing vind ik 'goed voor haar CV' zwaar ondergeschikt aan zelf voor je inkomen zorgen.
Kinderopvang is weer een heel ander punt, dat staat los van het niveau waarop je na een scheiding zou kunnen werken.
dinsdag 24 maart 2009 om 14:32
Ik heb zowel zelf aan de lijve ondervonden als vanuit mijn werk dat het uitermate belangrijk is om je talenten (kwaliteiten) te benutten.
Natuurlijk kun je voor een bepaalde periode je eigen kwaliteiten onderbenutten maar als dat te lang is ontstaat er een vacuum waarin mensen ziektebeelden gaan ontwikkelen.
Mensen zijn er op gericht om datgene wat ze in zich hebben voor zichzelf in te zetten en dus bij te dragen aan de wereld.
Het klinkt softy maar is de realiteit.
[verwijderd ivm reclame]
Natuurlijk kun je voor een bepaalde periode je eigen kwaliteiten onderbenutten maar als dat te lang is ontstaat er een vacuum waarin mensen ziektebeelden gaan ontwikkelen.
Mensen zijn er op gericht om datgene wat ze in zich hebben voor zichzelf in te zetten en dus bij te dragen aan de wereld.
Het klinkt softy maar is de realiteit.
[verwijderd ivm reclame]
dinsdag 24 maart 2009 om 16:24
Krijntje/ Jeanette, ik zou de regels van het forum even lezen, dit is reclame en dat mag niet.
Scannen jullie fora op dit soort berichten of zo?
Ik vind geen gat in CV creeëren wel degelijk een goed argument, Ika. Denk niet dat we het eens worden Ook niet over nu van onbetaald werk trouwens, voor de maatschappij. Of wat betreft gelijkenis tussen onderhouden worden door partner of staat
Scannen jullie fora op dit soort berichten of zo?
Ik vind geen gat in CV creeëren wel degelijk een goed argument, Ika. Denk niet dat we het eens worden Ook niet over nu van onbetaald werk trouwens, voor de maatschappij. Of wat betreft gelijkenis tussen onderhouden worden door partner of staat
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
dinsdag 24 maart 2009 om 18:23
quote:Inad schreef op 24 maart 2009 @ 16:24:
Ik vind geen gat in CV creeëren wel degelijk een goed argument, Ika. Denk niet dat we het eens worden Ook niet over nu van onbetaald werk trouwens, voor de maatschappij. Of wat betreft gelijkenis tussen onderhouden worden door partner of staat
Ik denk dat dit een goede conclusie is
(ik vind trouwens wel degelijk dat onbetaald werk nut heeft voor de maatschappij, maar dan wel als aanvulling, niet ten koste van het onderhouden van jezelf en je kinderen)
Ik vind geen gat in CV creeëren wel degelijk een goed argument, Ika. Denk niet dat we het eens worden Ook niet over nu van onbetaald werk trouwens, voor de maatschappij. Of wat betreft gelijkenis tussen onderhouden worden door partner of staat
Ik denk dat dit een goede conclusie is
(ik vind trouwens wel degelijk dat onbetaald werk nut heeft voor de maatschappij, maar dan wel als aanvulling, niet ten koste van het onderhouden van jezelf en je kinderen)
