Werk & Studie
alle pijlers
Het doel van werk.
maandag 9 maart 2009 om 11:00
Wat is het doel van werk? Simpele vraag zou je zeggen, zorgen dat je in je eigen onderhoud kunt voorzien. In de derde wereld zouden ze geen seconde nadenken over dit antwoord.
Maar ja, we leven hier. Bekend met de piramide van (googlet) Maslow, in een land waar in je eerste behoeften wordt voorzien wanneer je dat zelf niet doet of kunt.
Met helaas te weinig energie voorhanden om een flitsend leuke baan die voorziet in eigen onderhoud te combineren met de zorg voor drie kinderen.
Mijn antwoord is ook simpel: zolang ik keuze heb, kies ik voor mijn flitsende baan, en voor een aanvulling vanuit de bijstand. Misschien zou het mogelijk zijn om in mijn onderhoud te voorzien met een simpele baan zoals datatypiste (ik weet het niet, heb nog niet zo'n baanaanbod gekregen -wel gezocht-) waarbij ik meer uren moet draaien dan ik nu doe. Zou dan wel doodongelukkig worden omdat ik mijn huidige, heel leuke, maar eigenlijk te zware, baan zou moeten laten liggen. Zeker is dat ik niet in staat ben om meer uren te draaien in mijn huidige baan, dat zou dan ten koste gaan van mijn gezin. Mocht er worden geeist dat ik in mijn eigen onderhoud ga voorzien dan hoop ik dat ik meer uren mag draaien in mijn huidige baan en zie ik wel waar het schip strandt.
Maar goed, de vraag dus:
Is het volgens jou toegestaan om in de bijstand te blijven zonder te hebben onderzocht of je je gezin draaiende kunt houden naast een geestdodende baan?
Wat vindt jij belangrijker: in eigen onderhoud voorzien of tegemoetkomen aan de behoeften van je intelligentie?
Niet dat de antwoorden iets gaan veranderen in mijn situatie. Maar ik ben gewoon benieuwd hoe mijn medeforummers (afspiegeling van de samenleving?) hierin staan.
Wrijvend wordt het trouwens als ik straks mijn huishoudelijke hulp thuis ontvang. Zij is wel in staat om heel energiek voor een hongerloontje weinig inspirerend werk te doen. Ik ben dan eigenlijk niet in staat te blijven zitten en mijn energie sparen voor als mijn kinderen weer thuiskomen (en neem dan dus veel te veel hooi op mijn vork om maar niet slecht of lui over te komen).
Maar ja, we leven hier. Bekend met de piramide van (googlet) Maslow, in een land waar in je eerste behoeften wordt voorzien wanneer je dat zelf niet doet of kunt.
Met helaas te weinig energie voorhanden om een flitsend leuke baan die voorziet in eigen onderhoud te combineren met de zorg voor drie kinderen.
Mijn antwoord is ook simpel: zolang ik keuze heb, kies ik voor mijn flitsende baan, en voor een aanvulling vanuit de bijstand. Misschien zou het mogelijk zijn om in mijn onderhoud te voorzien met een simpele baan zoals datatypiste (ik weet het niet, heb nog niet zo'n baanaanbod gekregen -wel gezocht-) waarbij ik meer uren moet draaien dan ik nu doe. Zou dan wel doodongelukkig worden omdat ik mijn huidige, heel leuke, maar eigenlijk te zware, baan zou moeten laten liggen. Zeker is dat ik niet in staat ben om meer uren te draaien in mijn huidige baan, dat zou dan ten koste gaan van mijn gezin. Mocht er worden geeist dat ik in mijn eigen onderhoud ga voorzien dan hoop ik dat ik meer uren mag draaien in mijn huidige baan en zie ik wel waar het schip strandt.
Maar goed, de vraag dus:
Is het volgens jou toegestaan om in de bijstand te blijven zonder te hebben onderzocht of je je gezin draaiende kunt houden naast een geestdodende baan?
Wat vindt jij belangrijker: in eigen onderhoud voorzien of tegemoetkomen aan de behoeften van je intelligentie?
Niet dat de antwoorden iets gaan veranderen in mijn situatie. Maar ik ben gewoon benieuwd hoe mijn medeforummers (afspiegeling van de samenleving?) hierin staan.
Wrijvend wordt het trouwens als ik straks mijn huishoudelijke hulp thuis ontvang. Zij is wel in staat om heel energiek voor een hongerloontje weinig inspirerend werk te doen. Ik ben dan eigenlijk niet in staat te blijven zitten en mijn energie sparen voor als mijn kinderen weer thuiskomen (en neem dan dus veel te veel hooi op mijn vork om maar niet slecht of lui over te komen).
maandag 9 maart 2009 om 14:26
quote:Evidenza schreef op 09 maart 2009 @ 14:12:
[...]
Maar het gekke is dat het topic daar niet over gaat. Of iig de OP niet. Dus ik begin mij af te vragen of Mamzelle haar prioriteiten wel op een rij heeft en of ze wel zo goed bezig is. Of dat ze door de bomen het bos niet meer ziet.
Tja, er zijn wel meer OP's die de lading niet dekken en topics die daardoor na een paar pagina's een ander onderwerp krijgen. Ik vind dat niet zo vreemd. Ze zit kennelijk zelf ook ergens wel met de ethiek is haar maag, anders zou ze het topic niet geopend hebben.
[...]
Maar het gekke is dat het topic daar niet over gaat. Of iig de OP niet. Dus ik begin mij af te vragen of Mamzelle haar prioriteiten wel op een rij heeft en of ze wel zo goed bezig is. Of dat ze door de bomen het bos niet meer ziet.
Tja, er zijn wel meer OP's die de lading niet dekken en topics die daardoor na een paar pagina's een ander onderwerp krijgen. Ik vind dat niet zo vreemd. Ze zit kennelijk zelf ook ergens wel met de ethiek is haar maag, anders zou ze het topic niet geopend hebben.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
maandag 9 maart 2009 om 14:39
quote:korenwolf schreef op 09 maart 2009 @ 13:07:
Mamzelle, ik vraag me af waarom je eigenlijk zo'n topic opent. Je weet toch van tevoren wat de reacties zullen zijn. Het arbeidsethos alhier is, dat het heel heldhaftig is om plees te schrobben maar dat op niveau werken toch net een stap te ver is, want de kinderen zijn belangrijker. En dat een alleenstaande moeder wél op haar vingers wordt getikt als ze niet in eigen onderhoud kan voorzien, maar een vrouw met een partner niet.
Waarom wil je goedkeuring van mensen die jouw situatie niet kennen en die niet voor jouw keuzes staan?
Mamzelle, ik vraag me af waarom je eigenlijk zo'n topic opent. Je weet toch van tevoren wat de reacties zullen zijn. Het arbeidsethos alhier is, dat het heel heldhaftig is om plees te schrobben maar dat op niveau werken toch net een stap te ver is, want de kinderen zijn belangrijker. En dat een alleenstaande moeder wél op haar vingers wordt getikt als ze niet in eigen onderhoud kan voorzien, maar een vrouw met een partner niet.
Waarom wil je goedkeuring van mensen die jouw situatie niet kennen en die niet voor jouw keuzes staan?
maandag 9 maart 2009 om 15:23
quote:Inad schreef op 09 maart 2009 @ 14:00:
[...]
Ja, anders zou ik het niet schrijven he?
Ik werk vier dagen per week en vriend vijf. Dat was zo toen we elkaar leerder kennen en mijn dochter uit vorig huwelijk er al was. Als die straks naar school gaat en de tweede er is (nu zwanger) gaan we voor een gelijke verdeling van bijv. allebei 4,5 dag of allebei 4. Ik ben op zoek naar beter betalend werk, zwanger aan het solliciteren Jullie hebben het zo geregeld, anderen doen dat anders. Als dat stel wat jij kent goede afspraken met elkaar heeft gemaakt, dan is dat toch prima? Wat heeft een ander daar dan niet 'goed' of 'normaal' aan te vinden? Ieder zijn geluk hoor.
[...]
Ja, anders zou ik het niet schrijven he?
Ik werk vier dagen per week en vriend vijf. Dat was zo toen we elkaar leerder kennen en mijn dochter uit vorig huwelijk er al was. Als die straks naar school gaat en de tweede er is (nu zwanger) gaan we voor een gelijke verdeling van bijv. allebei 4,5 dag of allebei 4. Ik ben op zoek naar beter betalend werk, zwanger aan het solliciteren Jullie hebben het zo geregeld, anderen doen dat anders. Als dat stel wat jij kent goede afspraken met elkaar heeft gemaakt, dan is dat toch prima? Wat heeft een ander daar dan niet 'goed' of 'normaal' aan te vinden? Ieder zijn geluk hoor.
maandag 9 maart 2009 om 15:35
quote:Margaretha2 schreef op 09 maart 2009 @ 14:09:
Whopper, wat mij betreft doet iedereen lekker wat hij wil, maar het is toch opvallend dat wanneer je in de bijstand zit en niet in je eigen onderhoude kan voorzien een hoop mensen over je heenvallen, maar als je thuis gaat zitten omdat je onderhouden wordt door je man of je ouders of een suikeroom dat gewoon prima wordt gevonden? Met een scheidingsratio van 1 op 3 lijkt het mij logisch dat als je het stom vindt dat mensen die gewoon kunnen werken in de bijstand komen, je dan dus ook vindt dat zij dat moeten voorkomen, en je dan dus ook vindt dat het dom is om thuis te gaan zitten en onderhouden te worden door een ander. Maar blijkbaar is dat niet zo logisch voor velen, of zijn we gewoon nog niet zo geemancipeerd met zijn allen.
Of er reageren steeds andere mensen dat kan ook dat het niet hetzelfde groepje is met hun schizofrene meningen.
Ik denk dat het steeds hetzelfde groepje is en dat het steeds dezelfde discussie is met dezelfde argumenten.
Ik ben nog steeds van mening dat iedereen moet doen waar hij of zij gelukkig van wordt, en dat ik dus ook mijn eigen ding doe.
Wat anderen daarvan zeggen doet me niet meer zo heel veel. Als anderen zich beter voelen omdat ze een baan hebben die beter betaalt, en warmee ze zichzelf dus kunnen onderhouden; prima. Ik heb respect voor mensen die in hun eentje een gezin draaiende kunnen houden, hun baan goed kunnen doen en de algemeen geaccepteerde 32 uur werken. Diep respect. Maar dat wil niet zeggen dat ik minder respect heb voor mensen die het even niet redden en dus (gedeeltelijk) door de staat of door hun partner worden onderhouden.
Het grappige aan deze hele discussie is dat als ik mijn eigen situatie uitleg ik daar heel tegenstrijdige reaties op krijg, en dat er altijd weer de emancipatie bij gehaald wordt. Zo werk ik heel hard, maar verdien niet zoveel. Gelukkig heeft mijn man een goede baan dus die zorgt voor ons onderhoud. Ik besteed heel veel tijd aan dingen thuis en breng veel tijd door met onze zoon.
Prima, vinden wij zelf. Ik hoop natuurlijk dat mijn werk binnenkort wel veel geld op gaat brengen maar dat doet het gewoon niet en ik probeer alles om inkomen te genereren. Tot die tijd word ik dus (gedeeltelijk) onderhouden.
In het ene topic ben in dan ongeemancipeerd en is het niet van deze tijd en soms zelfs asociaal om onderhouden te worden. In het andere topic word ik niet begrepen omdat ik geen geld uitgeef wat niet van mij is, en ik dus niet naar de kapper ga of ga shoppen als ik geen geld meer heb. En daar is dan de toon; ja maar jij zorgt voor je zoon, dat is ook een baan. En ook de argumenten van ' je doet het toch samen, dan is het geld toch ook van jullie samen' komen voorbij. Kortom; je komt maar weinig begrip tegen voor het hele pakket. En dat hoeft ook niet. Zoveel mensen zoveel meningen. Ik ben erg blij met mijn leven zoals het nu is maar ik merk wel dat ik, nu ik me zoveel beter voel dan 2 jaar geleden, ik ook veel meer kan doen en veel meer wil doen. Zo'n dag als vandaag met geen afspraken en geen lopende zaken meer is een keertje leuk, maar ik ben het nu al beu. En het is pas half 4.
Je snapt, er zijn ook heus wel dingen waar ik me in kan inleven en in dit geval is dat wat werk betreft (en wat even niet kunnen werken betreft), het onderhouden en het onderhouden worden en het -tijdelijk- leunen op een ander (op de staat wat mij betreft) kan ik dat bijna op alle fronten.
Whopper, wat mij betreft doet iedereen lekker wat hij wil, maar het is toch opvallend dat wanneer je in de bijstand zit en niet in je eigen onderhoude kan voorzien een hoop mensen over je heenvallen, maar als je thuis gaat zitten omdat je onderhouden wordt door je man of je ouders of een suikeroom dat gewoon prima wordt gevonden? Met een scheidingsratio van 1 op 3 lijkt het mij logisch dat als je het stom vindt dat mensen die gewoon kunnen werken in de bijstand komen, je dan dus ook vindt dat zij dat moeten voorkomen, en je dan dus ook vindt dat het dom is om thuis te gaan zitten en onderhouden te worden door een ander. Maar blijkbaar is dat niet zo logisch voor velen, of zijn we gewoon nog niet zo geemancipeerd met zijn allen.
Of er reageren steeds andere mensen dat kan ook dat het niet hetzelfde groepje is met hun schizofrene meningen.
Ik denk dat het steeds hetzelfde groepje is en dat het steeds dezelfde discussie is met dezelfde argumenten.
Ik ben nog steeds van mening dat iedereen moet doen waar hij of zij gelukkig van wordt, en dat ik dus ook mijn eigen ding doe.
Wat anderen daarvan zeggen doet me niet meer zo heel veel. Als anderen zich beter voelen omdat ze een baan hebben die beter betaalt, en warmee ze zichzelf dus kunnen onderhouden; prima. Ik heb respect voor mensen die in hun eentje een gezin draaiende kunnen houden, hun baan goed kunnen doen en de algemeen geaccepteerde 32 uur werken. Diep respect. Maar dat wil niet zeggen dat ik minder respect heb voor mensen die het even niet redden en dus (gedeeltelijk) door de staat of door hun partner worden onderhouden.
Het grappige aan deze hele discussie is dat als ik mijn eigen situatie uitleg ik daar heel tegenstrijdige reaties op krijg, en dat er altijd weer de emancipatie bij gehaald wordt. Zo werk ik heel hard, maar verdien niet zoveel. Gelukkig heeft mijn man een goede baan dus die zorgt voor ons onderhoud. Ik besteed heel veel tijd aan dingen thuis en breng veel tijd door met onze zoon.
Prima, vinden wij zelf. Ik hoop natuurlijk dat mijn werk binnenkort wel veel geld op gaat brengen maar dat doet het gewoon niet en ik probeer alles om inkomen te genereren. Tot die tijd word ik dus (gedeeltelijk) onderhouden.
In het ene topic ben in dan ongeemancipeerd en is het niet van deze tijd en soms zelfs asociaal om onderhouden te worden. In het andere topic word ik niet begrepen omdat ik geen geld uitgeef wat niet van mij is, en ik dus niet naar de kapper ga of ga shoppen als ik geen geld meer heb. En daar is dan de toon; ja maar jij zorgt voor je zoon, dat is ook een baan. En ook de argumenten van ' je doet het toch samen, dan is het geld toch ook van jullie samen' komen voorbij. Kortom; je komt maar weinig begrip tegen voor het hele pakket. En dat hoeft ook niet. Zoveel mensen zoveel meningen. Ik ben erg blij met mijn leven zoals het nu is maar ik merk wel dat ik, nu ik me zoveel beter voel dan 2 jaar geleden, ik ook veel meer kan doen en veel meer wil doen. Zo'n dag als vandaag met geen afspraken en geen lopende zaken meer is een keertje leuk, maar ik ben het nu al beu. En het is pas half 4.
Je snapt, er zijn ook heus wel dingen waar ik me in kan inleven en in dit geval is dat wat werk betreft (en wat even niet kunnen werken betreft), het onderhouden en het onderhouden worden en het -tijdelijk- leunen op een ander (op de staat wat mij betreft) kan ik dat bijna op alle fronten.
maandag 9 maart 2009 om 16:11
quote:Evidenza schreef op 09 maart 2009 @ 13:10:
[...]
Ik ben erg laag sensitief, dus normaal gesproken reageer ik puur op de tekst die geschreven wordt. Maar hier proef ik zelfs tussen de regels door dat er iets helemaal scheef zit bij Mamzelle.
Ik persoonlijk begrijp nog steeds geen moer van de OP. Of de vraagstelling. En normaal gesproken zou ik net zo gereageerd hebben als RosieRo in de eerste instantie deed. Maar het gaat hier helemaal niet over "ik vind dat ik recht heb op leuk werk en anders kom ik mijn bed niet uit".
Waar het wel over gaat is me dus nog niet duidelijk, dus wacht ik het geheel tegen mijn natuur in maar even af.
Dat van die werkster ontgaat me ook. Maar dat horen we wellicht ook nog wel.Je hebt mijn verwarring goed verwoord, dus hier sluit ik me bij aan.
[...]
Ik ben erg laag sensitief, dus normaal gesproken reageer ik puur op de tekst die geschreven wordt. Maar hier proef ik zelfs tussen de regels door dat er iets helemaal scheef zit bij Mamzelle.
Ik persoonlijk begrijp nog steeds geen moer van de OP. Of de vraagstelling. En normaal gesproken zou ik net zo gereageerd hebben als RosieRo in de eerste instantie deed. Maar het gaat hier helemaal niet over "ik vind dat ik recht heb op leuk werk en anders kom ik mijn bed niet uit".
Waar het wel over gaat is me dus nog niet duidelijk, dus wacht ik het geheel tegen mijn natuur in maar even af.
Dat van die werkster ontgaat me ook. Maar dat horen we wellicht ook nog wel.Je hebt mijn verwarring goed verwoord, dus hier sluit ik me bij aan.
maandag 9 maart 2009 om 16:36
Ik heb sowieso ont-zet-tend veel bewondering voor alleenstaande moeders die een baan combineren met de zorg voor kleine kinders.
Mamz, ik kan me eigenlijk wel goed voorstellen dat je hier doodmoe van wordt.
Ik weet iets meer van je situatie, en ik denk dat je een pas op de plaats moet maken. Kun je geen gesprek aanvragen met de bedrijfsarts? Ik weet niet precies hoe die procedures zijn, maar ik denk dat je wel aan de bel moet trekken!
Mamz, ik kan me eigenlijk wel goed voorstellen dat je hier doodmoe van wordt.
Ik weet iets meer van je situatie, en ik denk dat je een pas op de plaats moet maken. Kun je geen gesprek aanvragen met de bedrijfsarts? Ik weet niet precies hoe die procedures zijn, maar ik denk dat je wel aan de bel moet trekken!
maandag 9 maart 2009 om 17:03
Jammer dat ik verward overkom in mijn teksten. De openingspost is puur bedoeld om na te gaan of mensen hier zelfontplooiing als doel van het werk kiezen of sec inkomstenverwerving.
En wat daarbij komt: mag je voor zo iets als zelfontplooiing gaan als je ten eerste al niet in staat bent om te zorgen voor je levensonderhoud.
Dat zijn vragen waar ik me op dit moment niet mee bezig hoor te houden, gezien mijn achtergrond, maar in de toekomst kunnen die wel gaan spelen.
Ik ga er niet vanuit dat ik zal worden afgekeurd, of gedeeltelijk afgekeurd. Indien wel, dan was dat al gebeurd, want in het verleden ging het verdomd veel slechter met me dan nu. Wel heb ik me erbij moeten neerleggen (dat gaat moeilijk, maar het moet wel) dat ik zeker de eerstkomende vijf jaar of zo niet in staat zal zijn een studie op mijn eigen niveau te combineren met werk, en dat is me dus ook de afgelopen decennia niet gelukt. Okee, eigen schuld, dan had ik maar geen kinderen moeten krijgen en zeker niet met de mannen waarmee ik ze kreeg.
De baan die ik nu heb, zij het maar acht uur, beantwoordt behoorlijk aan mijn wensen op arbeidsgebied. Ik voel me er gewaardeerd om dat ene talent wat ik heb: mijn hersens. Die kan ik er ook voluit inzetten.
Meer uren: ik heb het geprobeerd, maar blijkt dat ik tever ben gegaan daarin. Dit betekent dus ook dat ik mijn idee moet bijstellen dat ik tot 24 uur per week kan werken. Op dit moment, in deze baan, kennelijk niet. Of ik dat in een andere baan kan weet ik niet. Of ik meer dan 24 uur kan werken naast de verzorging van dit gezin betwijfel ik zelf ten zeerste, maar goed, verzekeringsartsen denken daar dus tot nog toe anders over.
Als dat laatste zo blijft zal ik dus op enig moment mijn uren moeten gaan uitbreiden. Aan de optie 'ander werk erbij nemen' had ik tot nu toe niet gedacht, dus daarvoor dank.
Straks verder, moet kinderen ophalen.
En wat daarbij komt: mag je voor zo iets als zelfontplooiing gaan als je ten eerste al niet in staat bent om te zorgen voor je levensonderhoud.
Dat zijn vragen waar ik me op dit moment niet mee bezig hoor te houden, gezien mijn achtergrond, maar in de toekomst kunnen die wel gaan spelen.
Ik ga er niet vanuit dat ik zal worden afgekeurd, of gedeeltelijk afgekeurd. Indien wel, dan was dat al gebeurd, want in het verleden ging het verdomd veel slechter met me dan nu. Wel heb ik me erbij moeten neerleggen (dat gaat moeilijk, maar het moet wel) dat ik zeker de eerstkomende vijf jaar of zo niet in staat zal zijn een studie op mijn eigen niveau te combineren met werk, en dat is me dus ook de afgelopen decennia niet gelukt. Okee, eigen schuld, dan had ik maar geen kinderen moeten krijgen en zeker niet met de mannen waarmee ik ze kreeg.
De baan die ik nu heb, zij het maar acht uur, beantwoordt behoorlijk aan mijn wensen op arbeidsgebied. Ik voel me er gewaardeerd om dat ene talent wat ik heb: mijn hersens. Die kan ik er ook voluit inzetten.
Meer uren: ik heb het geprobeerd, maar blijkt dat ik tever ben gegaan daarin. Dit betekent dus ook dat ik mijn idee moet bijstellen dat ik tot 24 uur per week kan werken. Op dit moment, in deze baan, kennelijk niet. Of ik dat in een andere baan kan weet ik niet. Of ik meer dan 24 uur kan werken naast de verzorging van dit gezin betwijfel ik zelf ten zeerste, maar goed, verzekeringsartsen denken daar dus tot nog toe anders over.
Als dat laatste zo blijft zal ik dus op enig moment mijn uren moeten gaan uitbreiden. Aan de optie 'ander werk erbij nemen' had ik tot nu toe niet gedacht, dus daarvoor dank.
Straks verder, moet kinderen ophalen.
maandag 9 maart 2009 om 17:18
quote:whopper schreef op 09 maart 2009 @ 15:23:
[...]
Jullie hebben het zo geregeld, anderen doen dat anders. Als dat stel wat jij kent goede afspraken met elkaar heeft gemaakt, dan is dat toch prima? Wat heeft een ander daar dan niet 'goed' of 'normaal' aan te vinden? Ieder zijn geluk hoor.Je redeneert een beetje krom Whopper. Het ging erom dat mensen dus vallen over het verhaal van Mamzelle, maar het wel normaal vinden als vrouwen niet werken terwijl ze onderhouden worden. Natuurlijk mag iedereen zelf weten hoe en wat, maar het is, vond ik, en andere forummers, een beetje krom om het ene als belachelijk te bestempelen en het andere doodnormaal te vinden. Gewoon als argument in de discussie dus, niet als manifest tegen thuisblijvende moeders of huisvrouwen. Ik heb verder niets voor of tegen mensen die het zo regelen, maar dan dus ook niet tegen mensen die in de bijstand zitten, om wat voor reden dan ook.
[...]
Jullie hebben het zo geregeld, anderen doen dat anders. Als dat stel wat jij kent goede afspraken met elkaar heeft gemaakt, dan is dat toch prima? Wat heeft een ander daar dan niet 'goed' of 'normaal' aan te vinden? Ieder zijn geluk hoor.Je redeneert een beetje krom Whopper. Het ging erom dat mensen dus vallen over het verhaal van Mamzelle, maar het wel normaal vinden als vrouwen niet werken terwijl ze onderhouden worden. Natuurlijk mag iedereen zelf weten hoe en wat, maar het is, vond ik, en andere forummers, een beetje krom om het ene als belachelijk te bestempelen en het andere doodnormaal te vinden. Gewoon als argument in de discussie dus, niet als manifest tegen thuisblijvende moeders of huisvrouwen. Ik heb verder niets voor of tegen mensen die het zo regelen, maar dan dus ook niet tegen mensen die in de bijstand zitten, om wat voor reden dan ook.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
maandag 9 maart 2009 om 17:25
quote:mamzelle schreef op 09 maart 2009 @ 17:03:
Jammer dat ik verward overkom in mijn teksten. De openingspost is puur bedoeld om na te gaan of mensen hier zelfontplooiing als doel van het werk kiezen of sec inkomstenverwerving.
En wat daarbij komt: mag je voor zo iets als zelfontplooiing gaan als je ten eerste al niet in staat bent om te zorgen voor je levensonderhoud.
In het ideale geval kan het samen gaan in werk, zo niet dan is het zorgen van een inkomen de eerste prioriteit.
Maar in jouw geval lijkt het op orde krijgen van je leven een prioriteit. Ik vind dan ook niet dat je (omdat je deels een uitkering krijgt), je in een hoekje moet gaan zitten schamen. Als het nu niet anders kan, is het nou eenmaal zo, en probeer er dan van te maken wat er van te maken valt. Hoe je dat dan noemt (jezelf op de rit krijgen, zelfontplooiing of het voorkomen van een depressie of verwaarlozing) maakt hierbij niet veel uit, toch?
Of lees ik het (alweer) verkeerd?
Jammer dat ik verward overkom in mijn teksten. De openingspost is puur bedoeld om na te gaan of mensen hier zelfontplooiing als doel van het werk kiezen of sec inkomstenverwerving.
En wat daarbij komt: mag je voor zo iets als zelfontplooiing gaan als je ten eerste al niet in staat bent om te zorgen voor je levensonderhoud.
In het ideale geval kan het samen gaan in werk, zo niet dan is het zorgen van een inkomen de eerste prioriteit.
Maar in jouw geval lijkt het op orde krijgen van je leven een prioriteit. Ik vind dan ook niet dat je (omdat je deels een uitkering krijgt), je in een hoekje moet gaan zitten schamen. Als het nu niet anders kan, is het nou eenmaal zo, en probeer er dan van te maken wat er van te maken valt. Hoe je dat dan noemt (jezelf op de rit krijgen, zelfontplooiing of het voorkomen van een depressie of verwaarlozing) maakt hierbij niet veel uit, toch?
Of lees ik het (alweer) verkeerd?
maandag 9 maart 2009 om 17:26
Dat werd net ook al gezegd, maar ik vind dus helemaal niet dat het zo geaccepteerd is als vrouwen thuis zitten, ik vind juist dat daar heel erg veel commentaar op is.
Maar goed, wat denk ik het verschil is met mensen in de bijstand, is dat die een sollicitatieplicht hebben en nog aan andere voorwaarden moeten ontvangen. Mensen steigeren meestal niet om die bijstandsuitkering op zich, maar als ze het idee hebben dat mensen niet aan die voorwaarden voldoen. Ook hebben mensen denk ik het idee dat ze over mensen in de bijstand meer te zeggen hebben omdat dat van gemeenschapsgeld wordt betaald.
Maar goed, wat denk ik het verschil is met mensen in de bijstand, is dat die een sollicitatieplicht hebben en nog aan andere voorwaarden moeten ontvangen. Mensen steigeren meestal niet om die bijstandsuitkering op zich, maar als ze het idee hebben dat mensen niet aan die voorwaarden voldoen. Ook hebben mensen denk ik het idee dat ze over mensen in de bijstand meer te zeggen hebben omdat dat van gemeenschapsgeld wordt betaald.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 9 maart 2009 om 17:32
Eerlijk gezegd, als je maar 8 uur kunt werken op het niveau wat je bevredigend vindt, dan is dat geen werken naar mijn mening maar therapie.
Als het mogelijk is zou ik als ik jou was toch gaan zoeken naar een baan die minder bevredigend en dus ook minder belastend is. Voor minimaal 24 uur. Ik begin te denken dat je daar van op zou knappen. Van "zelluf doen" zeg maar.
Als het mogelijk is zou ik als ik jou was toch gaan zoeken naar een baan die minder bevredigend en dus ook minder belastend is. Voor minimaal 24 uur. Ik begin te denken dat je daar van op zou knappen. Van "zelluf doen" zeg maar.
maandag 9 maart 2009 om 17:34
Verder dus.
De hulp in de huishouding heb ik nog maar net, na er heel lange tijd de ogen voor dicht te hebben gedaan dat ik mijn huis makkelijk laat vervuilen. Nu eerst inzetten op de verzorging van de kinderen, dan over een half jaar kijken of ik voldoende ritme heb opgebouwd om ook het huishouden bij te houden.
Verwaarlozing bestaat uit helemaal niet goed zorgen voor de uiterlijke verzorging van de kinderen, een onbereikbare houding door veel achter de computer te zitten. Daarnaast heb ik een probleem met consequent en vooral veilig opvoeden. Ben een nogal opgewonden standje (understatement).
Therapie (die nog steeds niet optimaal van de grond is gekomen) bestaat uit structuur aanbrengen, voldoende hulpverlening t.a.v. mijn relatie met de kinderen, en als er nadat die praktische zaken rond zijn ruimte voor is gaat mijn SPV-er proberen me te helpen wat weerbaarder te worden en wat meer in contact met mijn gevoel.
Ik zal heel blij zijn als ik ooit (hoop zelfs redelijk snel) weer gewoon in mijn eigen onderhoud kan voorzien en daarnaast goed voor mijn gezin zorgen, maar het ziet er niet naar uit dat dat binnen een jaar, of zelfs een paar jaar, gerealiseerd is.
Maar goed, wanneer dat ooit er dan eindelijk is: mag ik dan nog dromen en wensen hebben ten aanzien van de inhoud van mijn werk of moet ik me er maar bij neerleggen dat ik niet meer aan kan dan licht administratief werk?
De baan die ik nu heb is zo klein (acht uur) dat hij te combineren valt met al die andere dingen. En inderdaad, het geeft ritme, structuur, en voldoening. Uitbreiden naar zestien uur bleek helaas niet haalbaar en daar baal ik zelf nog het meeste van, dat ik zo zwak ben geworden, kennelijk.
Vader is totaal uit beeld. En ja, ik had kunnen weten dat er iets goed fout zat met hem. Er zat daarnaast zoveel goed fout met mij, dat kind twee en drie er toch zijn gekomen.
Overigens was mijn persoonlijke situatie niet per se inzet van de discussie, maar ja, dan had ik die er maar niet bij moeten halen.
De hulp in de huishouding heb ik nog maar net, na er heel lange tijd de ogen voor dicht te hebben gedaan dat ik mijn huis makkelijk laat vervuilen. Nu eerst inzetten op de verzorging van de kinderen, dan over een half jaar kijken of ik voldoende ritme heb opgebouwd om ook het huishouden bij te houden.
Verwaarlozing bestaat uit helemaal niet goed zorgen voor de uiterlijke verzorging van de kinderen, een onbereikbare houding door veel achter de computer te zitten. Daarnaast heb ik een probleem met consequent en vooral veilig opvoeden. Ben een nogal opgewonden standje (understatement).
Therapie (die nog steeds niet optimaal van de grond is gekomen) bestaat uit structuur aanbrengen, voldoende hulpverlening t.a.v. mijn relatie met de kinderen, en als er nadat die praktische zaken rond zijn ruimte voor is gaat mijn SPV-er proberen me te helpen wat weerbaarder te worden en wat meer in contact met mijn gevoel.
Ik zal heel blij zijn als ik ooit (hoop zelfs redelijk snel) weer gewoon in mijn eigen onderhoud kan voorzien en daarnaast goed voor mijn gezin zorgen, maar het ziet er niet naar uit dat dat binnen een jaar, of zelfs een paar jaar, gerealiseerd is.
Maar goed, wanneer dat ooit er dan eindelijk is: mag ik dan nog dromen en wensen hebben ten aanzien van de inhoud van mijn werk of moet ik me er maar bij neerleggen dat ik niet meer aan kan dan licht administratief werk?
De baan die ik nu heb is zo klein (acht uur) dat hij te combineren valt met al die andere dingen. En inderdaad, het geeft ritme, structuur, en voldoening. Uitbreiden naar zestien uur bleek helaas niet haalbaar en daar baal ik zelf nog het meeste van, dat ik zo zwak ben geworden, kennelijk.
Vader is totaal uit beeld. En ja, ik had kunnen weten dat er iets goed fout zat met hem. Er zat daarnaast zoveel goed fout met mij, dat kind twee en drie er toch zijn gekomen.
Overigens was mijn persoonlijke situatie niet per se inzet van de discussie, maar ja, dan had ik die er maar niet bij moeten halen.
maandag 9 maart 2009 om 17:38
Wat betreft mijn baan: op slechte dagen verlang ik inderdaad naar een simpeler baantje. Op goede dagen ben ik blij dat ik eindelijk, zonder gerichte studie, het soort werk kan doen dat ik erg graag doe, en dat ik zonder meer zou hebben gedaan ware het niet dat ik een gezin heb en psychische problemen.
maandag 9 maart 2009 om 19:03
quote:Inad schreef op 09 maart 2009 @ 17:18:
[...]
Je redeneert een beetje krom Whopper. Het ging erom dat mensen dus vallen over het verhaal van Mamzelle, maar het wel normaal vinden als vrouwen niet werken terwijl ze onderhouden worden. Natuurlijk mag iedereen zelf weten hoe en wat, maar het is, vond ik, en andere forummers, een beetje krom om het ene als belachelijk te bestempelen en het andere doodnormaal te vinden. Gewoon als argument in de discussie dus, niet als manifest tegen thuisblijvende moeders of huisvrouwen. Ik heb verder niets voor of tegen mensen die het zo regelen, maar dan dus ook niet tegen mensen die in de bijstand zitten, om wat voor reden dan ook.
Ik vroeg toch duidelijk of jij er anders over dacht en jij zei daarop dat je het anders toch niet had neergezet. Dus als ik nu krom redeneer dan mag je me lekschieten, maar dan snap ik er echt niets meer van.
Of je lult iets recht, dat kan natuurlijk ook
[...]
Je redeneert een beetje krom Whopper. Het ging erom dat mensen dus vallen over het verhaal van Mamzelle, maar het wel normaal vinden als vrouwen niet werken terwijl ze onderhouden worden. Natuurlijk mag iedereen zelf weten hoe en wat, maar het is, vond ik, en andere forummers, een beetje krom om het ene als belachelijk te bestempelen en het andere doodnormaal te vinden. Gewoon als argument in de discussie dus, niet als manifest tegen thuisblijvende moeders of huisvrouwen. Ik heb verder niets voor of tegen mensen die het zo regelen, maar dan dus ook niet tegen mensen die in de bijstand zitten, om wat voor reden dan ook.
Ik vroeg toch duidelijk of jij er anders over dacht en jij zei daarop dat je het anders toch niet had neergezet. Dus als ik nu krom redeneer dan mag je me lekschieten, maar dan snap ik er echt niets meer van.
Of je lult iets recht, dat kan natuurlijk ook
maandag 9 maart 2009 om 19:07
maandag 9 maart 2009 om 19:11
Mamzelle, ik vind dat je zeurt
Het is een hypothetische situatie die je nu neerzet. Eigenlijk gaat her erom dat je op dit moment een boel voor je kiezen hebt. Dat het net zich gesloten heeft en je echt ander gedrag aan moet leren. Je gaat de hulp krijgen die je nodig hebt voor jou en je gezin.
De bijstand vult aan tot het sociaal minimum, en op dit moment ben je in staat om 8 uur betaald te werken maar niet meer dan dat. En daar baal je van.
Snap ik, maar open niet zo'n topic. Je weet niet hoe je in het leven staat als je je leven en je gezin een op de rit hebt. Misschien zit er dan niet meer in voor je dan licht administratief werk, misschien zit er tzt meer in. De kans dat je er dan anders op kan reageren is groot. Maar om daar nu op te borduren terwijl je duidelijk het overzicht kwijt bent, vind ik niet slim.
Sterkte de komende tijd!
Het is een hypothetische situatie die je nu neerzet. Eigenlijk gaat her erom dat je op dit moment een boel voor je kiezen hebt. Dat het net zich gesloten heeft en je echt ander gedrag aan moet leren. Je gaat de hulp krijgen die je nodig hebt voor jou en je gezin.
De bijstand vult aan tot het sociaal minimum, en op dit moment ben je in staat om 8 uur betaald te werken maar niet meer dan dat. En daar baal je van.
Snap ik, maar open niet zo'n topic. Je weet niet hoe je in het leven staat als je je leven en je gezin een op de rit hebt. Misschien zit er dan niet meer in voor je dan licht administratief werk, misschien zit er tzt meer in. De kans dat je er dan anders op kan reageren is groot. Maar om daar nu op te borduren terwijl je duidelijk het overzicht kwijt bent, vind ik niet slim.
Sterkte de komende tijd!
maandag 9 maart 2009 om 19:35
Dat had ik inderdaad, Zamirah.
Ik vraag me zomaar af of alle mensen die mij veroordeelden, blijmoedig hun leuke baan zouden opgeven om voor de rest van hun leven geestdodend werk te doen, op het moment dat zij te ziek werden om hun leuke baan te blijven doen.
Maar dat 'rest van hun leven' zal ook wel weer mijn zwaarmoedigheid zijn. Wat is een jaar of hooguit nog zes op een mensenleven.
For the record: niets dan respect voor de mensen die zich wel tot dat werk aanzetten. Met name schoonmaakwerk of productie is hard werken tegen een zeer matige vergoeding.
Ik vraag me zomaar af of alle mensen die mij veroordeelden, blijmoedig hun leuke baan zouden opgeven om voor de rest van hun leven geestdodend werk te doen, op het moment dat zij te ziek werden om hun leuke baan te blijven doen.
Maar dat 'rest van hun leven' zal ook wel weer mijn zwaarmoedigheid zijn. Wat is een jaar of hooguit nog zes op een mensenleven.
For the record: niets dan respect voor de mensen die zich wel tot dat werk aanzetten. Met name schoonmaakwerk of productie is hard werken tegen een zeer matige vergoeding.
maandag 9 maart 2009 om 19:46
Is dat nu anders Mamzelle?
Ik denk dat als mensen je persoonlijke situatie niet kennen, dat men dan makkelijk zal zeggen: niet zeuren, meer uren draaien.
Het kan in jouw situatie zo zijn dat er een spanningsveld is tussen uitdaging-belastbaarheid en routinematig werken-depressie. En alleen jij kan bepalen hoe dat spanningsveld eruit ziet...
Ik denk dat als mensen je persoonlijke situatie niet kennen, dat men dan makkelijk zal zeggen: niet zeuren, meer uren draaien.
Het kan in jouw situatie zo zijn dat er een spanningsveld is tussen uitdaging-belastbaarheid en routinematig werken-depressie. En alleen jij kan bepalen hoe dat spanningsveld eruit ziet...
maandag 9 maart 2009 om 19:54
Er zijn gelukkig een hoop genuanceerde reacties bijgekomen.
Ik ben heel benieuwd waar ik vijf jaar van nu sta. Maar dat zei ik zes jaar geleden ook. Toen, met een verse baby, vond ik het wel legitiem om een tijdje thuis te blijven, na al flink wat uitval eerder in mijn leven. Toen had ik toch echt gehoopt nu allang weer aan het werk te zijn. En ik had nu dan eindelijk een 24 uurs baan op niveau kunnen hebben, maar helaas, dat gedonder in mezelf haalde me in.
Ik ben heel benieuwd waar ik vijf jaar van nu sta. Maar dat zei ik zes jaar geleden ook. Toen, met een verse baby, vond ik het wel legitiem om een tijdje thuis te blijven, na al flink wat uitval eerder in mijn leven. Toen had ik toch echt gehoopt nu allang weer aan het werk te zijn. En ik had nu dan eindelijk een 24 uurs baan op niveau kunnen hebben, maar helaas, dat gedonder in mezelf haalde me in.
