Werk & Studie
alle pijlers
Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...
vrijdag 8 februari 2008 om 22:14
...van artikelen en columns. Ik weet van Mastermind en Lindy dat zij op dit gebied succesvol zijn, en hoewel ik erg lang in het ongewisse ben gebleven betreffende wat nu toch te willen worden, kom ik toch terug op mijn jeugdwens: schrijfster worden.
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
anoniem_60552 wijzigde dit bericht op 08-02-2008 22:15
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
% gewijzigd
zondag 24 februari 2008 om 14:14
Je titel vind ik erg goed gekozen, die dekt de lading op een humoristische en tegelijk pijnlijke manier. De clou van je verhaal vind ik ook goed, het verhaal neemt zo een leuke en speelse wending. De stijl is uitstekend leesbaar, plezierig geschreven, zoals eigenlijk al je teksten. De ontwikkeling in het verhaal komt op mij heel natuurlijk en geloofwaardig over, ook hoe het vertrouwen wordt opgebouwd.
Er zijn twee dingen die me storen:
1. De relatie tussen de ik-figuur en de patient blijft onduidelijk. Is de ik-figuur een toevallige bezoeker? Dan is de openheid van de patient een raadsel. Een familielid of vriendin? Dan verwacht ik meer betrokkenheid en meer interactie. Een hulpverlener? Wat doet zij daar dan op dat moment en dat tijdstip? Een medepatient? Waarom zijn zij dan alleen daar, waarom is de patient zo open en waar zijn alle andere patienten en hulpverleners?
2. Het hele verhaal wordt eigenlijk vanuit de belevenis van de patient beschreven en niet vanuit de ik-figuur. Zelfs in de bespiegelingsmomenten leeft de ik-figuur zich helemaal in de patient in en begrijpt precies hoe zij zich voelt, maar vertelt ze niet hoe de ervaringen bij haar aankomen of aansluiten op haar eigen ervaringen. Het lijkt net alsof je de verkeerde persoon hebt gekozen als ik-figuur. Ik kan me prima voorstellen dat je het niet vanuit de patient wil schrijven, maar leef je dan iets meer in in degene die nu het verhaal vertelt, die heeft een heel ander referentiekader en zal andere dingen opmerken, denken en voelen.
Een belangrijk verschil tussen onze schrijfsels is natuurlijk dat die van mij echt voor 100% verzonnen zijn. Geen enkele van de beschrijvingen die ik geef komen overeen met mijn eigen belevingswereld of ervaringen. Ik ben nooit vreemdgegaan, heb nog nooit een aanrijding gehad, ben nooit bij een prostituee geweest en ook nog nooit van een gebouw afgesprongen (heb zelfs nooit die neiging gevoeld) en die zoektocht naar liefde en God en zo vind ik belachelijk en een verspilling van tijd. Ok, bij de McDonalds heb ik wel eens gegeten, maar ik ben er nooit plakkerig of zout vandaan gekomen. Alles is puur uit mijn fantasie ontsproten. Daardoor kan ik er met veel meer afstand over schrijven dan jij. Als ik jou een opdracht mocht geven, zou ik zoiets van je vragen, een referentiepunt nemen waar je niets van afweet.
Weet je wat, laat ik jou eens een opdracht geven:
Schrijf een stuk vanuit het oogpunt van een duitse piloot tijdens de invasie in Normandie.
Verder weg van jouw bed lijkt me nauwelijks mogelijk
Deadline is dinsdag 21:00 uur.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
zondag 24 februari 2008 om 14:24
Je dialoog kan inderdaad iets krachtiger.
Zoals dit antwoord in de dialoog op het waarom van het snijden:"Oh dat...niets bijzonders..."
Dat is spreektaal en spreektaal werkt niet voor een goede dialoog.
Daarbij en om het duidelijker te maken; die puntjes kun je weglaten. Je zou het als volgt kunnen aanpakken:
Het meisje volgt met haar blik de richting van de wijsvinger en kijkt naar het verband om haar pols.
'Oh, dat.' haar stem klinkt onverschillig. Alsof de boodschap achter het verband niks voorstelt. 'Het is niets.'
En vervolgens deze dialoogzin:"Oh...gewoon..." als de bezoekster vraagt waarom ze dat doet.
Kan bijvoorbeeld zo: Het meisje haalt haar schouders op.
Dan reageert ze niet wat het vervolg van je stuk logischer maakt waarin de bezoekster de conclusie trekt dat het meisje geen vertrouwen in haar heeft en daarom haar niet gaat vertellen waarom ze het doet.
Wat ik in je stuk ook wel een beetje mis zijn zintuiglijke waarnemingen. Die kun je eventueel verweven met je dialoog.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 24 februari 2008 om 14:37
zondag 24 februari 2008 om 20:26
Bij deze mijn eerste poging. Nog (minstens ;) ) twee zinnen die ik niet helemaal goed vind, maar anders mis ik weer een deadline hier.
Een schat
Ze steekt de sleutel in het slot en loopt de gang in. In de huiskamer begroet haar vriend haar, maar minder enthousiast dan anders. Voordat ze iets kan vragen begint hij:
"Ik heb nagedacht. Het gaat niet werken tussen ons. Het is uit"
Sprakeloos zakt ze op de bank neer.
"Hier de telefoon, kun je je familie bellen. Ik ga avondeten voor ons halen"
Hij komt terug met pannekoeken voor de magnetron. Zij praat nog even met haar zus verder. Hij kijkt een tijdje op internet en zet dan de tv aan voor het nieuws. Zij besluit toch een paar happen te eten.
Pannekoeken waren nog nooit zo moeilijk te eten.
"Je trein gaat om kwart voor" meldt hij nog, voordat hij zijn sleutel opeist.
Ze gooit de deur dicht en loopt mijmerend naar de trein.
Maandenlang heeft ze over een gezamenlijke toekomst gedroomd, wil hij eindelijk en dan is het na zeven weken uit. Raar.
Gelukkig heeft ze haar eigen huisje nog. Binnenkort neemt ze een kat.
Hij haat katten. En pannekoeken trouwens ook.
Een schat
Ze steekt de sleutel in het slot en loopt de gang in. In de huiskamer begroet haar vriend haar, maar minder enthousiast dan anders. Voordat ze iets kan vragen begint hij:
"Ik heb nagedacht. Het gaat niet werken tussen ons. Het is uit"
Sprakeloos zakt ze op de bank neer.
"Hier de telefoon, kun je je familie bellen. Ik ga avondeten voor ons halen"
Hij komt terug met pannekoeken voor de magnetron. Zij praat nog even met haar zus verder. Hij kijkt een tijdje op internet en zet dan de tv aan voor het nieuws. Zij besluit toch een paar happen te eten.
Pannekoeken waren nog nooit zo moeilijk te eten.
"Je trein gaat om kwart voor" meldt hij nog, voordat hij zijn sleutel opeist.
Ze gooit de deur dicht en loopt mijmerend naar de trein.
Maandenlang heeft ze over een gezamenlijke toekomst gedroomd, wil hij eindelijk en dan is het na zeven weken uit. Raar.
Gelukkig heeft ze haar eigen huisje nog. Binnenkort neemt ze een kat.
Hij haat katten. En pannekoeken trouwens ook.
zondag 24 februari 2008 om 20:44
Goed plan.
Noem het commentaar of feedback (of opbouwende kritiek) en stel als voorwaarde dat de deelnemers beiden doen: feedback geven en iets schrijven/deelnemen aan de opdracht. (ook de profschrijvers of de aandachtige lezers)
Wat mij betreft mag dit als aanvulling in de openingspost met pagina vermelding van waar we/jullie zijn begonnen met opdrachten/stukjes/feedback (scheelt wat zoeken als mensen dit topic nog niet kennen of er een weekje uit zijn)
Pagina van meest recente opdracht melden kan ook, maar is wel meer 'gedoe'
zondag 24 februari 2008 om 22:06
Wat mij betreft hoeft die 'regel' niet zo streng gehanteerd te worden. Iemand kan, ook als hij niet aan de opdracht heeft meegedaan, hele waardevolle feedback geven. Het zou toch jammer zijn als we de feedback van bijvoorbeeld Fashionvictim zouden missen omdat ze geen tijd heeft om ook een stukje te typen.
Misschien is het wel een idee om zelf aan te geven waar je aan twijfelt in je verhaal, of waar je specifiek advies over zou willen hebben. Hoeft natuurlijk niet altijd, 'algemene' kritiek kan ook leerzaam zijn, en soms heb je zelf ergens helemaal niet bij stilgestaan, maar dat maakt het misschien makkelijker om wat gerichtere tips te geven.
De OP veranderen zoals Watervrouw voorstelt (of misschien een nieuw, 'algemeen' topic?) vind ik een goed plan!
Misschien is het wel een idee om zelf aan te geven waar je aan twijfelt in je verhaal, of waar je specifiek advies over zou willen hebben. Hoeft natuurlijk niet altijd, 'algemene' kritiek kan ook leerzaam zijn, en soms heb je zelf ergens helemaal niet bij stilgestaan, maar dat maakt het misschien makkelijker om wat gerichtere tips te geven.
De OP veranderen zoals Watervrouw voorstelt (of misschien een nieuw, 'algemeen' topic?) vind ik een goed plan!
-
zondag 24 februari 2008 om 22:13
Mijn eerste indruk is dat ik dit verhaaltje niet zo geloofwaardig vind. Ik heb het idee dat het voor de hoofdpersoon heel onverwachts komt, maar dat zie ik niet terug in wat ze doet, wat ze zegt. Ik zou verwachten dat ze verslagen is, maar ze 'mijmert', ze belt met haar zus, ze eet de pannenkoeken. Hoewel je wel schrijft dat ze sprakeloos is en dat de pannenkoeken nog nooit zo moeilijk te eten waren, komt de ontreddering die ze toch zou moeten voelen (schat ik zo in) niet lekker uit de verf. Ook het woordje 'raar' duidt daarop. Daar zie ik meer een naïeve verbazing in dan een vol besef, terwijl dat volle besef juist wel naar voren komt uit haar besluitvaardigheid (gelukkig heeft ze haar huisje nog, en ze neemt een kat) in de laatste zinnen.
Snap je een beetje wat ik bedoel?
-
zondag 24 februari 2008 om 23:10
Vòila. Beetje laat, maar als iemand er nog naar wil kijken ben ik diegene heel dankbaar 
Positief is slecht
Tiktaktiktak. De klok in de wachtkamer van dokter Geerts is lichtgeel. De cijfers zijn zonnetjes. Als dit niet de allertruttigste Blokkerklok is die Arnold ooit heeft gezien, dan weet hij het ook niet meer. Hij trekt zijn korte broek wat naar beneden, zodat zijn blote bovenbenen geen zweetplekken veroorzaken op de skaileren stoelzitting. Zijn blik dwaalt af naar beneden. Er liggen tijdschriften uit de leesmap van drie maanden geleden op het bijzettafeltje naast hem. Uit balorigheid slaat Arnold een Privé open. "Zelfmoordpoging Vriendin Victor Reinier?" leest het titelblad. Who gives a fuck, denkt Arnold.
De grote wijzer staat bij het zonnetje dat de 'elf' moet voorstellen. Nog vijf minuten. Zucht.
Arnold grasduint wat door de tijdschriften. Positive ligt onderop. Fijn, vast weer zo'n bundel verspild papier uitgegeven door de positiviteitsmaffia. "Volg je intuïtie in tien stappen". " "Hoe ik in India mijn voeten leerde waarderen". "Welke Boeddha ben jij?". Hij ziet het al weer helemaal voor zich.
Het is een blad voor mensen met AIDS of HIV. Allemaal verhalen over survivors. De ontwikkelingen op het gebied van medicatie. Een interview met de tweelingbroer van een jongen die pas overleden is aan het virus. Een column van Hans Kesting. Het gaat ineens prikken achter Arnolds ogen en zijn keel zwelt op.
De deur van dokter Geerts opent zich. Ergens in de verte hoort hij "Arnold Verhagen? Komt u verder." Binnenlopen. Hand schudden. "Lies Geerts, gaat u zitten." Hij gaat zitten. Dokter Geerts typt wat op haar computer. Ze mompelt wat, en pakt een vel papier. "De testresultaten zijn binnen." Arnold is zijn stem kwijt. " En?" klinkt het piepend. "Op alles bent u negatief getest." "Oh", piept hij, en begint op de binnenkant van zijn wang te bijten. "Dat is goed. Negatief is goed. U heeft geen geslachtsziektes." Arnolds kaak laat zijn wang los, en hij begint blij te knikken. "Dank u, dokter. Dank u". "Geen dank, meneer. U bedankt als u in het vervolg wat meer oppast." Zijn hoofd beweegt op en neer als een hoedenplankhondje. "Ja dokter, zal ik doen."
Als een kind zo vrolijk stapt Arnold naar buiten. Hij voelt niet eens dat de achterkant van zijn broek kleddernat is van het zweet.
Positief is slecht
Tiktaktiktak. De klok in de wachtkamer van dokter Geerts is lichtgeel. De cijfers zijn zonnetjes. Als dit niet de allertruttigste Blokkerklok is die Arnold ooit heeft gezien, dan weet hij het ook niet meer. Hij trekt zijn korte broek wat naar beneden, zodat zijn blote bovenbenen geen zweetplekken veroorzaken op de skaileren stoelzitting. Zijn blik dwaalt af naar beneden. Er liggen tijdschriften uit de leesmap van drie maanden geleden op het bijzettafeltje naast hem. Uit balorigheid slaat Arnold een Privé open. "Zelfmoordpoging Vriendin Victor Reinier?" leest het titelblad. Who gives a fuck, denkt Arnold.
De grote wijzer staat bij het zonnetje dat de 'elf' moet voorstellen. Nog vijf minuten. Zucht.
Arnold grasduint wat door de tijdschriften. Positive ligt onderop. Fijn, vast weer zo'n bundel verspild papier uitgegeven door de positiviteitsmaffia. "Volg je intuïtie in tien stappen". " "Hoe ik in India mijn voeten leerde waarderen". "Welke Boeddha ben jij?". Hij ziet het al weer helemaal voor zich.
Het is een blad voor mensen met AIDS of HIV. Allemaal verhalen over survivors. De ontwikkelingen op het gebied van medicatie. Een interview met de tweelingbroer van een jongen die pas overleden is aan het virus. Een column van Hans Kesting. Het gaat ineens prikken achter Arnolds ogen en zijn keel zwelt op.
De deur van dokter Geerts opent zich. Ergens in de verte hoort hij "Arnold Verhagen? Komt u verder." Binnenlopen. Hand schudden. "Lies Geerts, gaat u zitten." Hij gaat zitten. Dokter Geerts typt wat op haar computer. Ze mompelt wat, en pakt een vel papier. "De testresultaten zijn binnen." Arnold is zijn stem kwijt. " En?" klinkt het piepend. "Op alles bent u negatief getest." "Oh", piept hij, en begint op de binnenkant van zijn wang te bijten. "Dat is goed. Negatief is goed. U heeft geen geslachtsziektes." Arnolds kaak laat zijn wang los, en hij begint blij te knikken. "Dank u, dokter. Dank u". "Geen dank, meneer. U bedankt als u in het vervolg wat meer oppast." Zijn hoofd beweegt op en neer als een hoedenplankhondje. "Ja dokter, zal ik doen."
Als een kind zo vrolijk stapt Arnold naar buiten. Hij voelt niet eens dat de achterkant van zijn broek kleddernat is van het zweet.
maandag 25 februari 2008 om 04:26
Leuk verhaal, je ziet Arnold ahw voor je; beetje stoer, onverschillig. En die stemming die ineens omslaat als hij zich realiseert dat hij ook zomaar HIV zou kunnen hebben en dat hij dat over enkele minuten te horen krijgt.
Wat me een beetje stoort in het verhaal, is dat je steeds de naam noemt; Arnold dit, Arnold dat. Doet me een beetje gekunsteld aan. Op sommige plaatsen kan je best "hem" of "hij" zetten.
maandag 25 februari 2008 om 18:47
Thnx Nijn!
Ik vind trouwens, net als Anemoon en Soundpost (??) dat iedereen feedback moet kunnen geven.Je voert tenslotte zelf altijd nog de eindredactie over je stukjes, en je kan zelf bepalen wat je wél en niet waardevol vind in het commentaar.
Maar the majority decides wat mij betreft.
Int, geldt je opdracht voor iedereen
?
Ik vind trouwens, net als Anemoon en Soundpost (??) dat iedereen feedback moet kunnen geven.Je voert tenslotte zelf altijd nog de eindredactie over je stukjes, en je kan zelf bepalen wat je wél en niet waardevol vind in het commentaar.
Maar the majority decides wat mij betreft.
Int, geldt je opdracht voor iedereen
?
maandag 25 februari 2008 om 20:10
Ik bedacht vannacht dat ik "in gedachten" een beter woord is dan "mijmeren". "Piekeren" viel op de een of andere manier gistermiddag al af.
Waarom ze de pannekoek(en) wel eet: ze komt met de trein aan (van A naar B) en moet onverwacht weer op reis (naar C) en wil dit alsnog niet doen met een lege maag. (emo-eten of -hongeren is ook zo wat). Misschien moet ik dat nog op een of andere manier ertussen verwerken..
Versie twee volgt misschien nog.
maandag 25 februari 2008 om 20:29
Die 'regel' hoeft ook niet streng, maar ergens vind ik het wel leerzaam als posters hier niet alleen feedback geven of alleen schrijven. Ik vond het niet erg om eigenlijk eerst 'te moeten schrijven' voordat ik feedback gaf, was hoogstens wat ongeduldig... Beide partijen kunnen elkaar genoeg leren.
(misschien zijn we het wel met elkaar eens maar snappen we dat nog niet :P)
Maar TO moet maar zien wat ze wil.
Ik heb ooit een proefpakket van een schrijfinstituut aangevraagd (Hansnel; schijnt nog te bestaan maar heeft geen site). Kan eens in dat boekwerk bladeren of er leuke opdrachten in staan
Weet anders nog wel een taaloefening waar ik als 9jarige niet genoeg van kon krijgen. (elfjes: elf woorden om een verhaal t vertellen)
Ik zat vooral te puzzelen met de slotzinnen en ben benieuwd wat mensen van de titel vinden. De feedback die je zelf gaf had ik grotendeels nog niet aan gedacht. Daarvoor kun je als schrijver teveel op je tekst zitten (al helemaal als je er geen nachtje over slaapt).
Het eerste wat ik had bedacht was iets te doen met de aanschaf van de kat nu de vriend exit was en daar is de titel aangelinkt i.m.o. maar misschen komt dat totaal niet over. (schat van een kat / rijkdom zonder vriend zoiets)
maandag 25 februari 2008 om 22:08
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
