Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...

Fijn topic dit!! Digi, ik heb je nog niet persoonlijk aangesproken sinds je nieuwe nick, maar zeker voorbij zien komen.. Glad to see you back...!



Ik zou ook heeeel graag verder willen met schrijven, heb ook verschillende schrijfcursussen gedaan naast dezelfde studie die jij nu doet. En die schrijfcursussen hebben zeker weten geholpen. In ieder geval, handig ook om commentaar nu van lindy te lezen en ik blijf hier ook zeker meelezen

Digitalis schreef op 11 februari 2008 @ 20:44:

Welnee Pink, al schrijf ik voor de Telegraaf ;)

He Digi, ik ga toch even serieus op dit grapje in. Ik ken iemand die voor de Telegraaf schrijft, en die heeft - in tegenstelling tot jou - wel een taalkundige universitaire studie afgerond, stages bij tijdschriften gelopen, cursussen aan de Schrijversvakschool gedaan, deelgenomen aan schrijfclubjes, en jarenlang als vrijwilliger voor diverse bladen gewerkt. Vele anderen hebben het al gezegd, en ik zeg het nog maar eens: schrijven is een vak. Je moet onderaan beginnen, net als bij elk vak, en je moet het leren door te doen, net als bij elk vak.



Wat je je wel zou kunnen afvragen, is of je echt dat vak, dat ambacht zo geweldig vindt, of dat je denkt dat het je de erkenning zal brengen waar je naar hunkert. Dit is geen aanval op jou, het is gewoon moeilijk te bepalen wat je motivatie is voor een vak als schrijver. Ik denk dat het makkelijker is als je een grote liefde voor het ambacht hebt, in plaats van een grote drang jezelf te uiten (in taal). Met 'ambacht' bedoel ik dan het plezier in oe een tekst in elkaar zit, of die nu van jezelf is of van een ander; met 'jezelf uiten' bedoel ik dan het plezier in het duidelijk maken van jouw visie of je gevoel. Daarmee bedoel ik niet dat het laatste niet goed is, maar wel dat schrijven veel moeilijker vol te houden is als dat laatste je belangrijkste motivatie is.

(Dit zeg ik uit ervaring; ik verdien ook de kost met tekst en ik ken veel schrijvers, journalisten en redacteurs.)

*off topic* Ha Evidenza, ik was lekker met vakantie... Ik wou je bij terugkomst meteen raadplegen over onhandelbare collega's, wat me ineens ook vrij zinloos leek, omdat jij voor zover ik weet niet doet aan collega's.

*einde off topic*

.

Digi, lees eens het stuk van Willem Elsschot over "Tsjip", waarin hij zijn eigen tekst tot op het bot ontleedt. (Het staat geloof ik ook in "Tsjip", kan het niet nakijken, heb het boek hier niet...)

Dan heb je een goed voorbeeld van sober, niet omslachtig met taal omgaan, en dan zie je ook hoe hij het aanpakt.

Het valt me op dat de bladen waar je voor wilt schrijven, behoorlijk hoog gegrepen zijn. 'Zelfs' voor de Spits of De Telegraaf willen schrijven, nou nou!

Ik werk nu tien jaar als freelance journalist en tekstschrijver, voor veel verschillende kranten, websites en bladen. En jij hengelt met een sollicitatie bij Psychologie Magazine echt naar de hele dikke vissen. Misschien is het om schrijfervaring op te doen en je vakmanschap op te bouwen niet zo slecht om iets laagdrempeliger te gaan zoeken: huis-aan-huiskranten, kleine sponsored magazines, lokale media?



Verder: schrijven is leuk! Gooi je schroom overboord en ga gewoon lekker schrijven. Echt, je doet jezelf een groot plezier als je gewoon aan de gang gaat en je niet afvraagt of je wel of geen talent hebt en of iedereen het wel goed vindt.

@ Korenwolf: Ben inmiddels al terug uit Afrika, was even een voorbeeldje om te laten zien waar ik tegenaan liep. Maar schreef inderdaad wekelijks op Afrikanieuws. Die cultuurwebsite deed mijn maatje daar (we hadden de koek een beetje verdeeld). Maar 't is uiteindelijk wel goedgekomen hoor: heb gepubliceerd in de Groene Amsterdammer en Revu en ben nu nog een stuk aan het uitwerken voor Revu (nou ja.. dat is de bedoeling... maar heb nu eerst wat vaste klussen liggen waarvan de deadlines nu wel erg dichtbij komen.)

Digitalis: dapper dat je je stukje hier hebt geplaatst. Ik sluit me grotendeels aan bij het commentaar van Lindy maar het valt me vooral op dat je veel 'beginnersfouten' maakt. Dan is een cursus zeker nuttig.



Een paar van dat soort basisregeltjes:

Schrijven is schrappen: breng het zo krachtig mogelijk.

Gebruik liever geen voltooid deelwoorden/hulpwerkwoorden als worden en zijn. Die maken een tekst ook slapper.

Bij een column (en eigenlijk ook bij een groter stuk) denk in een soort circeltje: wat wil je nou eigenlijk vertellen... zorg dat je verhaal in een lijn is opgebouwd maar maak het ook rond: geen open lijntjes neer. (oké dat leg ik dus onduidelijk uit... maar ik hoop dat je het toch snapt).

Zorg voor een sterke beginzin en eindzin.

Hoogtepunt op ongeveer 2/3 van de tekst.

Show don't tell: dus niet: het huis is mooi en heeft een prachtige tuin. Dan weet een lezer eigenlijk helemaal niks.



Iemand nog aanvullingen?

.

Jee Digi, heb ik even pech dan, als ik nooit een volwaardige boterham kan verdienen met schrijven... Jij kan tenminste nog je kut verhuren, zoals je het zelf zo subtiel () omschrijft, maar ik geloof nooit dat ik een goede hoer zou zijn... Wat moet ík dan???



(Oftewel: het leven bestaat uit meer dan alleen deze twee mogelijkheden, hoor. De wereld ligt aan je voeten, dus treed 'm met volle glorie tegemoet!)

.

Digitalis, waarom start je niet vrijwillig als literatuurrecensent bij 8weekly. Gratis boeken, een leuke groep mensen en een zeer goede schrijfoefening. Daarnaast heeft 8weekly een groot publiek en zijn de schrijvers altijd eerlijk en kritisch naar elkaar toe.



Succes!

Iedereen bedankt voor de bijdragen op dit topic, en Digitalis in het bijzonder voor het openen ervan. Jullie wijze woorden en adviezen motiveren me om mijn schrijfbezigheden meer serieus te nemen en mezelf als schrijvende in ook. Ik ben momenteel veel bezig met het schrijven van kunstrecensies, en volg daar ook vakken in op de universiteit. Is dat misschien ook iets voor jou, Digitalis? Recensies schrijven bedoel ik, voor het blaadje van je opleiding of een website?

De reden dat ik dat zeg is omdat ik merk dat het voor mij een goede oefening is voor schrijven in het algemeen: je hebt te maken met deadlines, een (zeer) strenge woordlimiet, je moet goed beargumenteren waarom je iets vindt en je moet ook nog recht doen aan hetgeen je bespreekt. Dus: je wordt gedwongen heel goed na te denken over wat je nou wil zeggen. Ook als het onderwerp (of kunstwerk in mijn geval) je niet zo heel veel doet.



Ik hoop dat je er wat aan hebt, en natuurlijk veel succes voor jou en de andere (aankomende) schrijvers .

Je vergeet een beetje dat het een vak is: de school voor journalistiek duurt niet voor niets 4 jaar en daar leer je alleen nog maar schrijven... dan heb je nog geen specialisatie of maatschappelijke achtergrond... daar moet je grotendeels zelf voor zorgen.



Ik vind overigens dat de beste journalisten vaak degenen zijn met een academische opleiding die daarna hebben leren schrijven. Omdat die hebben geleerd verbanden te leggen en het onderwerp vaak in een bredere context kunnen plaatsen. (Ik generaliseer even. Natuurlijk komen er ook goede journalisten van de school voor journalistiek.)

Goed advies, ElvanB!

Digitalis, ik ben geen schrijver, maar ik lees veel en ik vond het ook geen denderend stukje. Het was af en toe erg onduidelijk, er zaten rare zinnen in, ik vond het moeilijk te lezen.



Maar ik heb ook wat van je stukjes op je blog gelezen en daar vond ik er een stel veel beter. Je kunt dus beter - het bovenstaande stukje is gewoon niet zo goed gelukt. Maar met de raad van Lindy en anderen kun je het toch beter maken? Waarom herschrijf je het niet, met hun commentaar in je achterhoofd.. Daar ga je toch ook die cursussen om doen - om beter te leren hoe het moet? Je zult er toch echt mee moeten kunnen omgaan dat anderen commentaar op je schrijven hebben (niet meteen in zak en as gaan zitten) anders leer je het nooit..



Verwacht nu niet van je zelf dat je meteen alles wat je aanraakt fantastisch zou moeten kunnen doen. Anderen hebben dit ook al opgemerkt - het is gewoon heel hard werk om ergens (heel) goed in te worden.

Digitalis schreef op 12 februari 2008 @ 23:25:

Maar wat als ik nu echt reteslecht ben, niemand me zelfs maar op vrijwillige basis wil laten schrijven, ik te stom ben om iets te leren van de schrijfcursus, wat dan in godsnaam? Want ik WIL het, maar ik geloof niet dat ik alles kan bereiken wat ik wil.

Dan ga je wat anders doen. Het is een beroep, niet meer of minder. Als je ongeschikt bent voor het ene beroep, dan zijn er nog honderden andere keuzes. Je waarde als persoon hangt niet af van het slagen in het een of het ander.

Je maakt het veel te groot en belangrijk. En daardoor maak je de faalangst alleen maar groter. Als het bij elk stukje een zaak van leven of dood is, van geaccepteerd worden of voor altijd uitgekotst - dat houd geen mens vol. Zelfs jij niet.



Je wilt het graag. Je wilt het HEEL graag. En als het dan niet lukt, als je het niet krijgt? Dan niks. Dan is dat jammer, zelfs HEEL jammer, maar dat is alles. Kleine kinderen gaan daar (letterlijk) dood aan, als ze niet krijgen wat ze nodig hebben, maar als volwassene heb je gelukkig meer keuzes.

Digitalis schreef op 12 februari 2008 @ 18:36:





De laatste dag van je leven

Afscheid nemen doe je in stijl, zo ook in dit geval



Ik kan geen kleurtjes maken, dus even cursief mijn commentaar. Zo ook in wélk geval? En wie zegt dat je in stijl afscheid neemt? Waarom niet zonder stijl? Met andere woorden: dit is erg vaag. Je doet een aanname, en refereert naar een geval, maar het hoe of wat is me niet duidelijk.



Hm, de meeste mensen denken onterecht dat de dood, ook wel de laatste ademtocht genoemd, pas op hun tachtigste op de loer ligt. Alweer een aanname. Is het zo dat de meeste mensen dat denken? En is die gedachte dan ook onterecht? Waarom dan? En wat voegt "ook wel de laatste ademtocht genoemd" toe? Dubbeloppig en wollig. En beginnen met hm voegt ook al niet echt iets toe. De stijlvorm om iets als een overdenking te beginnen is best grappig, maar vraagt om ander taalgebruik. Hm is een losse gedachte, een luchtig hersenspinseltje. Jij laat er echter een hoogdravend klinkende aanname nogal plechtig op volgen. Dat wringt.



Bang om te sterven is vrijwel iedereen, of tenminste toch bij mensen die de dood vrezen en zich krampachtig aan het leven vasthouden. Taalkundig volgens mij niet correct, nogal een kromme zin. Bovendien weer een aanname die zo onderuit te halen is. En volgens mij ook dubbelop: bang om te sterven is iedereen, en toch houden de mensen die bang zijn om te sterven krampachtig vast aan het leven. Ehm... ja? Snap ik niks van.



Zoniet bij yours truly. Verkeerd gebruik van "zoniet". Wat niet?



Ik ben van plan reutelend mijn laatste adem uit te blazen op de respectabele leeftijd van 50 jaar. Te veel wolligheid. Onnodige toevoegingen, reutelend is overbodig, respectabel is overbodig en eigenlijk wil je alleen maar zeggen "ik ben van plan om op mijn vijftigste dood te gaan."



Je eigen dood plannen is iets wat voor velen controversieel is, maar ik stel kwaliteit het liefst boven kwantiteit. Alweer een aanname. Is het controversieel om je eigen dood te plannen? En waarom is dat eigenlijk relevant? Waar komt die kwaliteit en die kwantiteit ineens vandaan? Op wie slaat dat? Wat is kwaliteit en wat is kwantiteit dan volgens jou? Wat zég je eigenlijk? Bedoel je dat jong doodgaan beter is dan oud doodgaan? En zo ja, waarom dan? En zo nee, bedoel je dan iets anders? Wat dan?



In een ziekenhuis liggende met meer slangen in de donder dan dat er slangen in het Amazonegebied rondkruipen, beangstigt me meer dan op mijn vijfstigte een snelle, onverwachte en vooral pijnloze dood te sterven. Aha, dit is dus de uitleg over kwaliteit en kwantiteit? Waarom snap ik het dan nog steeds niet? Is het zo dat iedereen die 80 wordt aan slangen ligt, en iedereen die vijftig wordt niet? Of is dat weer een aanname? Taalkundig: liggende is lelijk en volgens mij ook niet correct. Je bedoelt liggen. "De" donder is lelijker dan "je" donder.



Deze dag zal ik dan ook zorgvuldig plannen, al zal het –gezien mijn chaotische natuur- eerder een maand aan voorbereidingen treffen worden. Welke dag? Hier moet ik zelf bij verzinnen dat er dus kennelijk een specifieke dag is die jij gaat plannen waarop je dood gaat. Waarom heb je dat dan niet eerder gewoon gezegd? En goh, ben je chaotisch? Waar had ik dat dan uit kunnen halen? Dat komt volledig uit de lucht vallen.



Geinspireerd door de volkomen gehypte en absurde stroming ‘The Secret’,



Wat is de secret? En waarom is dat absurd? En is dat zo gehypet dan? Komt alweer uit de lucht vallen en wordt niet geduid. Warom ben je daardoor geinspireerd?





zal ik een collage maken van mijn leven vanaf mijn geboorte tot aan mijn onvermijdelijk afscheid van het aardse bestaan. Huh? Jouw afscheid was toch zorgvuldig gepland? Onvermijdelijk impliceert dat het juist iets is wat je wilde vermijden, maar niet kúnt. Taalkundig is het weer nogal wollig.



Beginnende met babyfoto’s waarin kwijl en volle luiers de boventoon voeren, evolueert de collage al snel naar foto’s van een puisterige puber en schoolrapporten met steevast ‘ondermaats’ bij het kopje gedrag.



Beginnende is lelijk. De lijdende vorm is sowieso lelijk in columns. En evolueren is niet het juiste werkwoord. Bovendien wissel je van lijdend naar bedrijvend en van passief naar actief in 1 zin. Veel te veel overbodige bijvoeglijke naamwoorden en bijvoeglijke bepalingen. Ik raak de draad kwijt en weet aan het einde van de zin niet meer waar het over gaat. Ik probeer al een hele tijd die zin te herschrijven tot een lopende zin waar zowel het feit dat jij als baby kwijlde als het feit dat jij als puber puisterig was in terugkomt, maar dat lukt me niet. Laat staan als ik er ook nog de schoolrapporten in wil fietsen. Volgens mij wil je dus veel te veel vertellen in 1 zin.



Foto’s van verre reizen zullen mijn nabestaanden doen wegdromen en vervullen met afgunst (“waarom ben ik niet ook de Tafelberg gaan beklimmen?”), verbaasde blikken bij de blanco stukken papier waar trotse trouwfoto’s hadden behoren te staan en fronsende wenkbrauwen bij dronken afbeeldingen van hun tot dan toe respectabele familielid zullen mij ten deel vallen. Geeft niet, want dan ben ik toch dood. Een zeker sadisme is mij niet vreemd.



En ook hier heb ik hetzelfde probleem. er staat zóveel dat ik echt niet meer begrijp waar het over gaat en ik moet er ook heel veel bijverzinnen. Oh, heeft ze gereisd dan? En waarom zijn die familieleden dan afgunstig? Oh, ze is dus niet getrouwd? Waarom niet? En waarom is ze respectabel? en hoezo is ze sadistisch? Waar begrijp ik dat uit? Waarom fronsen die mensen hun wenkbrauwen? Wie zijn die mensen eigenlijk? Oh wacht, even teruglezen, bedoelt ze soms dat dit haar begrafenis is ofzo? Waar zijn we eigenlijk?

Taalkundig is het ook een ratjetoe waardoor ik geen touw kan vastknopen aan tijd, plaats en onderwerp.



Mijn sterfdag moet een plezante gebeurtenis worden.



Gut, is het een Belg? Heb ik dat gemist? En gaat het nou over haar begrafenis of over haar sterfdag? Als het haar sterfdag is, waarom staat die familie dan te kijken naar haar collage? Maar als het haar begrafenis is, dan is ze toch al dood? Hoezo was die sterfdag dan plezant? Wat maakte hem plezant? En is het relevant dat we hier met een Belg te maken hebben?





Met de illegaal verkregen pil van Drion die ik –volgens de aanwijzingen op de verpakking- met een glas mineraalwater inneem, leg ik mijzelf te bedde en met wat knuffelbeestjes (vijftig jaar is niet oud genoeg om afstand te doen van jeugdsentimentele goederen) en droom ik heerlijk weg om nooit meer wakker te worden.



He? Pleegt ze zelfmoord met een pil van Drion? Maar we waren toch op haar begrafenis? Of is ze nou toch alleen? Hoe is ze trouwens aan die illegale pil gekomen? Moet je een pil van Drion met mineraalwater innemen dan? Ik had trouwens nooit gedacht dat iemand die zelfmoord pleegt knuffelbeesten heeft. Ze zou toch afscheid nemen in stijl? Dat stond in de titel, maar met je knuffelbeesten in bed gaan liggen is toch helemaal niet stijlvol? Da's eerder een beetje zielig.



Sociaal als ik ben, geef ik mijn nabestaanden de kans afscheid te nemen, ieder op zijn of haar eigen manier.



Is ze sociaal? Waar bleek dat uit dan? Dat komt ook nogal uit de lucht vallen. En die familieleden hadden toch al afscheid genomen met die collage? Of was dat weer iets anders? Bovendien: ze mochten toch juist níet op hun eigen manier afscheid nemen, dat had ze zelf toch zorgvuldig gepland?



Varierend van ‘het ga je goed’ tot ‘wel, doei dan maar’ zak ik weg in de vergetelheid en laat ik de begrafenis, crematie of het in stukken hakken van mijn stoffelijk overschot ten behoeve van Rakker geheel over aan mijn nabestaanden. Zo hebben zij mij mijn leven gekend, en doodgaan doe ik dan ook geheel op mijn eigen manier: in twijfelachtige stijl en iedereen in verwarring achterlatend.



In verwarring ben ik zeker, maar dat heeft niet te maken met de stijl van dit afscheid. Sterker nog, ik weet nog steeds niet of het hier een afscheid betreft, of een zelfmoord, of een begrafenis - kennelijk niet, want wat er gebeurd na die zelfmoord kan blijkbaar alle kanten op - en ik weet niet eens waar we zijn. Ligtz e nou in bed, of kijken we naar een collage, en waar doen we dat dan, en wie zijn er allemaal, help! Ik snap er geen hout van.



Ach, doodgaan is zo erg nog niet. Zoals Epicurus zei: de dood is een vals probleem, want zolang men leeft is de dood er niet, en als je dood bent merk je het toch niet meer. Of, om wat minder hoogstaande literatuur van J.K. Rowling aan te halen: Death is nothing but another great adventure.

Doodgaan was toch wel erg? In de eerste alinea zeg je zelfs dat "de meeste mensen" dat vrezen. Maar kennelijk was dit verhaal bedoeld om mij ervan te overtuigen dat het niet erg is. Ik heb alleen niets gelezen wat die stelling verdedigd, ik heb alleen een heleboel info waar ik geen chocola van kan maken, over iemand waarvan ik nog steeds niet weet wie het is en wat die nou eigenlijk allemaal aan het doen is, gekregen.



En waar komt die Epicurus nou weer vandaan? Die quote slaat niet terug op hetgeen ik vantevoren gelezen heb. En die quote van JK Rowling zegt weer iets heel anders. En ook die slaat niet terug op hetgeen ik gelezen heb. Als de dood zo'n groot avontuur is, waarom heb ik dat niet gelezen? Of is die pil van Drion soms het avontuur? Of die collage?



Ik heb me vooral beperkt tot inhoudelijk commentaar. Taalkundig hadden anderen al commentaar gegeven, vandaar. Waarschijnlijk zal dit commentaar weer heel wat verongelijkt depri commentaar van jou opleveren, maar dit soort vragen zal je ook op een schrijfcursus krijgen. Het móet duidelijk zijn, als je lezer na het lezen van je tekst geen steek wijzer is geworden, had je de tekst net zo goed níet hoeven schrijven. Werk aan de winkel dus.

Hoi Digitalis,



Hier even een spuit 11 die ook wat wil zeggen...



Wat mij opvalt; bij de opdracht geven ze iets aan over de jury laten glimlachen.

Ik kom dat moment niet tegen in jouw stuk.



Wat mij ook opvalt; Je wilt te slim overkomen in je geschreven stukken. Je bent een intelligente vrouw, dat is duidelijk. Maar je probeert dat teveel te bewijzen in je teksten.Zo erg, dat het lijkt alsof je met de meest ingewikkelde woorden en termen smijt, zonder dat daar reden voor is en zonder dat je zelf de reden van gebruik snapt. Volgens mij hoef je niet alleen maar dure woorden te gebruiken om er een goed stuk van te maken.



Ook komt je onzekerheid en daarbij bewijsdrang teveel naar voren in je stuk.

Bij je Viva blog, maar ook hier lijkt het alsof je van de daken wilt schreeuwen dat je slim bent, mooi bent, belezen bent, de wereld hebt gezien.

Dat is allemaal fantastisch, maar tot nu toe komt het erg onzeker over.

Je weet dat het bovenstaande zo is, maar JIJ voelt dat niet. Je zou alleen graag van anderen willen horen dat zij dat zo vinden.



Ik denk dat je eerst moet leren om trots op jezelf te zijn en te waarderen wat je hebt. Je doet zo onzeker en volgens mij is dat nergens voor nodig. Word zeker van jezelf en laat dat ook blijken in je teksten.



Probeer ook eens af te stappen van je 'vaste onderwerpen'. Ik denk dat jij heel veel interessante dingen hebt te vertellen, maar dat je hoerenbestaan eigenlijk het minst interessante onderwerp daarvan is.

Ik heb trouwens inmiddels wel een redelijk beeld van wat jouw probleem met het schrijven is. Jij doet iets wat de meeste beginners doen: je maakt vorm belangrijker dan inhoud. Dat viel me in je weblog al op, al kwam je er daar enigszins mee weg omdat voor déze doelgroep, die van oversekste kereltjes van de sekspijler en hele gewone Nederlandse vrouwen, jouw onderwerp prostitutie redelijk shockerend was.



Zodra je echter over iets gaat schrijven waar iedereen wel eens over nagedacht heeft, zoals bijvoorbeeld de dood wat je in dit stukje doet, valt op dat je inhoud onder de maat is en dat je dat verhult door middel van ingewikkelde zinsconstructies en "moeilijke woorden". Zo van: als ik maar genoeg kunstjes toepas, valt het niet meer op dat ik zelf ook niet weet wat ik aan het vertellen ben.



Vorm is maar vorm. Zelfs een tienjarige kan een fantastisch verhaal schrijven, ook al heeft ie geen kaas gegeten van spelling en zinsopbouw. Spelling en zinsopbouw zijn volledig ondergeschikt aan hetgeen je wil vertellen. Het gaat om het verhaal. In jouw hoofd moet volledig helder zijn wat je punt is en hoe je tot dat punt gekomen bent. En al die stappen moet je benoemen, laten zien, laten voelen, laten ruiken en laten proeven. Show, don't tell.



Een klein voorbeeldje:



Ik lig op mijn bed. Voor de laatste keer. Naast me ligt Beer. Hij stinkt nog steeds. Hoe lang zou hij al niet gewassen zijn? Ik heb hem al sinds ik vier was, en al die jaren is hij met me meegereisd. Vanaf de eerste schooldag waarop ik hem onder mijn arm klemde toen ik dat grote gebouw instapte, tot aan de dag waarop ik ademloos het uitzicht op de Tafelberg bewonderde. Onderweg is hij zijn oog kwijtgeraakt, heb ik zijn arm geamputeerd toen opnieuw vullen niet meer hielp, heeft hij in dozen gezeten toen ik voor de zoveelste keer verhuisde, en nu, aan het eind van mijn reis, is hij er nog steeds.



Ieder ander zou dat een treurige balans vinden. Je laatste dag, en de enige die je vergezelt is je knuffelbeer. Maar voor mij is hij de enige die ik bij dit moment wil hebben. Beer kent al mijn geheimen. En de rest van de wereld, die kent ze straks ook.



Ik heb lang over dit moment nagedacht. Natuurlijk had ik kunnen wachten totdat dit moment zich vanzelf aandiende, maar dat is aan mij niet besteed. Controle, doen waar ik zelf zin in heb, my way or the highway. Daar dreef ik als kind al mijn ouders mee tot wanhoop, en ook mijn vele minnaars kunnen daarover meepraten. Het is dan ook geen verrassing dat ik nooit getrouwd ben. Wie wil er immers leven met iemand als ik?



Juist ja. Beer. De enige die niet afkeurend of verbaasd reageert als ik mijn voorbereidingen tref.



Ik heb dagen zitten knippen en plakken. Alles kwam voorbij. Mijn trotse moeder op de eerste babyfoto. Voor het eerst op het strand. De eerste schooldag, de eerste keer op de fiets. Alleen naar de grote school. Mijn puisterige puberdagen. De modeflaters, het foute haar, al die vergeten gezichten uit de tijd dat het leven nog voor me lag. De overwinningen, de gebroken harten. Met elke foto kwam ik dichterbij dit moment.



Zometeen, als ik van mijn nachtkastje de fles water oppak en die slok neem, is het klaar. Vijftig jaar leven. Na deze dag kan het toch alleen maar minder worden.



Dat zullen mijn familieleden hopelijk ook denken als ze me vinden. Hier, met mijn beste vriend Beer naast me, terwijl mijn leven als een collage van fotos en herinneringen naast me ligt. Wat ze ervan zullen vinden?



Wat maakt het uit. Ik ben dan toch dood.





P.S. Ook mijn versie van jouw verhaal is niet zo denderend, maar ik hoop dat je het verschil tussen jouw versie en de mijne ziet. En belangrijker nog: waar dat verschil in zit.

.

Hoi Digi,



Ik ben geen schrijver maar wel een lezer Veel is hierboven al aangekaart, maar wat ik als lezer het belangrijkste vind: ik snap je boodschap niet. Ik begrijp niet wat je wilt zeggen door de vorm waarin je je boodschap verpakt. Je zinnen komen op mij gekunsteld, 'mooi doenerig' over. Ik moet jouw zinnen vaak drie keer overlezen en dan nog lees ik wel je woorden, maar niet wat je bedoelt. Datzelfde probleem had ik met je log, terwijl ik jouw bijdragen aan het forum wél duidelijk vind. Als ik deze tekst van jou op papier gelezen had, was ik halverwege afgehaakt....