Werk & Studie
alle pijlers
Sollicitatie - ergernissen!!
maandag 12 november 2007 om 18:00
Er bestaan handboeken en websites vol over hoe JIJ je als sollicitant hoort te gedragen. Wat je vooral niet moet vragen en wat wel...en dat je zus niet mag,, en zo beter niet kan doen
Prima hoor, hou ik me allemaal netjes aan. Maar het is echt schofterig hoe veel bedrijven met sollicitanten omgaan.
Ik heb nu al zeker 30 brieven geschreven en op ongeveer 6 gesprekken geweest, maar ik vind dat de meeste bedrijven er niks van bakken. En jij maar netjes en beleefd de perfecte sollicitant uithangen.
Veel bedrijven laten niks meer horen na een brief.....daar heb je dan al die tijd en moeite in gestopt (want solliciteren is best zwaar).
En het kan nog erger: ben op gesprek geweest bij een bedrijf. "Volgende week hoor je meer" Oke, ik hoorde dus niks. Ik nog een halve week wachten en toen maar eens gebeld: "maandag krijg je uitsluitsel!!"
Oke......het is nu maandag EEN WEEK VERDER en ik heb nog niks gehoord. Echt schandalig gewoon....bij zo'n bedrijf WIL ik al niet eens meer werken.
Ik heb ook al diverse rampzalige gesprekken gehad. vooral bij kleine bedrijven lijkt het wel of ze geen kaas hebben gegeten van hoe je een normaal sollicitatiegesprek voert. Bij 1 bedrijf zat die man volop te lullen over hoe hij rekeningen verstuurde naar klanten (totaal niet relevant) en heeft mij in een uur tijd helemaal NIKS gevraagd. En zat maar :" jaa ik zie jou wel zitten. Want als dat niet zo was had je na 5 minuten al buiten gestaan." Ehh oke...maar op basis waarvan hij me dan zag zitten mag joost weten. Portfolio's vond hij onzin, die heeft hij ook niet bekeken.
Volgende bedrijf had ik een gesprek met 1 of ander neurotisch wijf die alleen maar kon verkondigen hoe druk ze het wel niet hadden daar en dat ze altijd achter de feiten aanliepen en dat ikdaar wel 56 uur in de week zou werken en in het weekend ook vaak. En tussendoor maar: "EN? lijkt het je wat?? vind je het wat??"
Ondertussen heeft ze ook nog VIER (!!!) keer de telefoon opgenomen tijdens het 'gesprek' en de post aangenomen.
Ook een hele irritant vraag vind ik :"zo en wat heb jij eigenlijk allemaal gedaan?" Dan denk ik: heb je m'n CV niet gelezen??? Als sollicitant mag je geen algemene vragen over het bedrijf stellen (want dat hoort bij je voorbereiding) maar omgekeerd vragen zij jou wel de meest stomme dingen. "waarom ben je daar dan weggegaan? Oh ze waren failliet? oh ja...nu zie ik het in je brief staan" :-S
Ook de standaard sollicitatievragen beginnen me m'n neuis uit te komen, maar dat zal er wel bij horen. 1 keer moest ik drie negatieve eigenschappen noemen ,maar na 2 kon ik niks meer bedenken wat je ook nog een beetje positief kon uitleggen. En die man bleef maar stil en ik moest en zou er 3 noemen.....vreselijk was dat. T is altijd zo'n hoop blabla, zo'n gesprek
Meer mensen die schoon genoeg hebben van de ondergeschikte positie waar je je als sollicitant in bevindt en alle onbeschofterigheden van bedrijven die denken dat ze alles maar kunnen maken?(
Prima hoor, hou ik me allemaal netjes aan. Maar het is echt schofterig hoe veel bedrijven met sollicitanten omgaan.
Ik heb nu al zeker 30 brieven geschreven en op ongeveer 6 gesprekken geweest, maar ik vind dat de meeste bedrijven er niks van bakken. En jij maar netjes en beleefd de perfecte sollicitant uithangen.
Veel bedrijven laten niks meer horen na een brief.....daar heb je dan al die tijd en moeite in gestopt (want solliciteren is best zwaar).
En het kan nog erger: ben op gesprek geweest bij een bedrijf. "Volgende week hoor je meer" Oke, ik hoorde dus niks. Ik nog een halve week wachten en toen maar eens gebeld: "maandag krijg je uitsluitsel!!"
Oke......het is nu maandag EEN WEEK VERDER en ik heb nog niks gehoord. Echt schandalig gewoon....bij zo'n bedrijf WIL ik al niet eens meer werken.
Ik heb ook al diverse rampzalige gesprekken gehad. vooral bij kleine bedrijven lijkt het wel of ze geen kaas hebben gegeten van hoe je een normaal sollicitatiegesprek voert. Bij 1 bedrijf zat die man volop te lullen over hoe hij rekeningen verstuurde naar klanten (totaal niet relevant) en heeft mij in een uur tijd helemaal NIKS gevraagd. En zat maar :" jaa ik zie jou wel zitten. Want als dat niet zo was had je na 5 minuten al buiten gestaan." Ehh oke...maar op basis waarvan hij me dan zag zitten mag joost weten. Portfolio's vond hij onzin, die heeft hij ook niet bekeken.
Volgende bedrijf had ik een gesprek met 1 of ander neurotisch wijf die alleen maar kon verkondigen hoe druk ze het wel niet hadden daar en dat ze altijd achter de feiten aanliepen en dat ikdaar wel 56 uur in de week zou werken en in het weekend ook vaak. En tussendoor maar: "EN? lijkt het je wat?? vind je het wat??"
Ondertussen heeft ze ook nog VIER (!!!) keer de telefoon opgenomen tijdens het 'gesprek' en de post aangenomen.
Ook een hele irritant vraag vind ik :"zo en wat heb jij eigenlijk allemaal gedaan?" Dan denk ik: heb je m'n CV niet gelezen??? Als sollicitant mag je geen algemene vragen over het bedrijf stellen (want dat hoort bij je voorbereiding) maar omgekeerd vragen zij jou wel de meest stomme dingen. "waarom ben je daar dan weggegaan? Oh ze waren failliet? oh ja...nu zie ik het in je brief staan" :-S
Ook de standaard sollicitatievragen beginnen me m'n neuis uit te komen, maar dat zal er wel bij horen. 1 keer moest ik drie negatieve eigenschappen noemen ,maar na 2 kon ik niks meer bedenken wat je ook nog een beetje positief kon uitleggen. En die man bleef maar stil en ik moest en zou er 3 noemen.....vreselijk was dat. T is altijd zo'n hoop blabla, zo'n gesprek
Meer mensen die schoon genoeg hebben van de ondergeschikte positie waar je je als sollicitant in bevindt en alle onbeschofterigheden van bedrijven die denken dat ze alles maar kunnen maken?(
zondag 30 november 2008 om 14:57
Ik werk zelf bij een heel klein bedrijf (4 mensen), waar ik ook al heel lang weg wil ( ), maar 't klopt wel hoor: een klein bedrijf is kwetsbaar als het om personeel gaat - als er één iemand op vakantie is, of ziek, dan merk je dat al!
Laat staan wanneer er iemand weggaat na jaren trouwe dienst!
Als ik even naar mezelf kijk: ik werk hier nu 7 jaar en ik geloof toch werkelijk dat mijn baas een zware dobber zal krijgen als hij mij moet gaan vervangen: ik zit vaak alleen op kantoor, heb twee collega's die totaal geen kaas hebben gegeten van administratief werk en dus nóóit werk van mij kunnen overnemen, zelfs niet in noodgevallen (andersom kan ik dat wel)... kortom: ik voel me vaak behoorlijk een eenling in mijn huidige baan! We werken 'allemaal voor zich' en daar wil ik vanaf!
Terwijl ik het idee heb dat het bij een sollicitatie behoorlijk in mijn nadeel werkt als ik dat vertel. Alsof ze denken dat je dan slecht in een team zult kunnen werken!
Ik denk juist dat ik heel all-round ben, juist omdat ik veel taken heb, maar waarom begint dat steeds meer als een nadeel te voelen? Word je wel voor vol aangezien als je in een klein bedrijf werkt, of denkt men: "ach, zo'n klein bedrijf, wat stelt dat nou voor?"
Ik weet dat ik mijn werk goed doe - en dat ook zal doen voor een nieuwe werkgever!
Laat staan wanneer er iemand weggaat na jaren trouwe dienst!
Als ik even naar mezelf kijk: ik werk hier nu 7 jaar en ik geloof toch werkelijk dat mijn baas een zware dobber zal krijgen als hij mij moet gaan vervangen: ik zit vaak alleen op kantoor, heb twee collega's die totaal geen kaas hebben gegeten van administratief werk en dus nóóit werk van mij kunnen overnemen, zelfs niet in noodgevallen (andersom kan ik dat wel)... kortom: ik voel me vaak behoorlijk een eenling in mijn huidige baan! We werken 'allemaal voor zich' en daar wil ik vanaf!
Terwijl ik het idee heb dat het bij een sollicitatie behoorlijk in mijn nadeel werkt als ik dat vertel. Alsof ze denken dat je dan slecht in een team zult kunnen werken!
Ik denk juist dat ik heel all-round ben, juist omdat ik veel taken heb, maar waarom begint dat steeds meer als een nadeel te voelen? Word je wel voor vol aangezien als je in een klein bedrijf werkt, of denkt men: "ach, zo'n klein bedrijf, wat stelt dat nou voor?"
Ik weet dat ik mijn werk goed doe - en dat ook zal doen voor een nieuwe werkgever!
zondag 30 november 2008 om 16:29
Wuppie; Ik denk dat het echt is wat voor recruiter je hebt en wat voor bedrijf en functie je solliciteerd.
Ik denk dat als ik 10 sollicitanten voor me zou hebben waarvan de meerderheid in een team in een groot bedrijf zou hebben gewerkt dat mijn voorkeur gaat naar jou juist omdat je 7 jaar werkt in een bedrijf, je onmisbaar hebt gemaakt en all-round bent. Ik zou me niet zoveel zorgen maken als ik jou was.
Ik denk dat als ik 10 sollicitanten voor me zou hebben waarvan de meerderheid in een team in een groot bedrijf zou hebben gewerkt dat mijn voorkeur gaat naar jou juist omdat je 7 jaar werkt in een bedrijf, je onmisbaar hebt gemaakt en all-round bent. Ik zou me niet zoveel zorgen maken als ik jou was.
zondag 30 november 2008 om 20:23
Meestal heb ik gewoon kennismakingsgesprekken en geen sollicitatiegesprekken. Dit wegens de kleinschaligheid en vaak dat ik iemand vervang die zzp'er is en ik ben dat ook.
Maar laatst had iemand van een kleine organisatie mij via mail gevraagd om mijn cv en toekomstplannen wbt werk te mailen. Ik dat netjes gedaan, nooit meer wat gehoord! Wel staat de vacature nu op internet. Aangezien het in een plaats is waar ik al nare werkervaring heb reageer ik naar hun echt niet meer.
Laatst een gesprek waar het naar mijn idee zou gaan om een loondienst baan. Bleek dat het er om ging dat ik zzp'er ging beginnen. Je stapt heel anders in een gesprek waarvan je verwacht dat het om loondienst gaat dan een gesprek over een zaak opstarten. In het gesprek waren die 2 collega's bijna alleen maar met elkaar aan het praten en kwam ik er echt niet tussen. Volgende ochtend gebeld dat ik het toch maar niet ging doen.
Heel herkenbaar is de sollicitaties waar ze dingen vragen die letterlijk in je cv staan. Willen ze checken of je zelf wel weet wat er in je cv staat? En dan totaal niet vragen naar de relevante dingen.
Komende tijd ga ik rustig kijken naar nog een deeltijd baan en ben benieuwd wat voor leuke situaties nog tegen kom!
Maar laatst had iemand van een kleine organisatie mij via mail gevraagd om mijn cv en toekomstplannen wbt werk te mailen. Ik dat netjes gedaan, nooit meer wat gehoord! Wel staat de vacature nu op internet. Aangezien het in een plaats is waar ik al nare werkervaring heb reageer ik naar hun echt niet meer.
Laatst een gesprek waar het naar mijn idee zou gaan om een loondienst baan. Bleek dat het er om ging dat ik zzp'er ging beginnen. Je stapt heel anders in een gesprek waarvan je verwacht dat het om loondienst gaat dan een gesprek over een zaak opstarten. In het gesprek waren die 2 collega's bijna alleen maar met elkaar aan het praten en kwam ik er echt niet tussen. Volgende ochtend gebeld dat ik het toch maar niet ging doen.
Heel herkenbaar is de sollicitaties waar ze dingen vragen die letterlijk in je cv staan. Willen ze checken of je zelf wel weet wat er in je cv staat? En dan totaal niet vragen naar de relevante dingen.
Komende tijd ga ik rustig kijken naar nog een deeltijd baan en ben benieuwd wat voor leuke situaties nog tegen kom!
zondag 30 november 2008 om 22:33
@wuiles: Zelf heb ik twee universitaire studies en weet van aanpakken (bakkerij, horeca, televisie en ben nu sinds een klein half jaartje docent, en ik doe nog fanatiek aan vechtsport ook). Maar ik loop steeds tegen het probleem aan dat ik te energiek overkom en dat men denkt dat (zeker door de flitsende televisiejaren) ik het nog geen vijf minuten op kantoor uithoud. En dat terwijl ik al twee scripties heb geschreven
Ik heb een keer de pijnlijke ervaring gehad te informeel gekleed binnen te komen. Ik had namelijk de persoon met wie ik een gesprek zou hebben op hyves opgezocht en daarop stond een foto waarop ze ongeveer in haar bh op een bar stond te dansen. Dus ik had geen pak aan gedaan want ik wilde niet overdressed overkomen en het was ook geen groot of bekend bedrijf. Daar eenmaal aangekomen bleek het best wel een bekakt Gooisch type te zijn, van top tot teen in designerkleding en aan haar eerste blik kon ik al zien dat het hem niet ging worden. Het gesprek zou 45 minuten duren en ik stond binnen tien minuten alweer buiten, dat idee. Ze stelde ongeïnteresseerd vragen en na vijf minuten vroeg ze al of ik nog vragen had. Die had ik wel, maar verwacht ze nu werkelijk dat ik het gesprek nog veertig minuten draaiende ga houden?
De volgende dag was ze gelukkig wel zo netjes om te bellen, dat waardeerde ik erg. Maar helaas stelde ze de vraag waarom ik zelf dacht dat ik de baan niet had gekregen. Een beetje verbouwereerd mompelde ik iets over "geen klik" en toen zij ze: "Ja dat had ik ook ja, nou veel succes verder!" Ik vond het wel een beetje raar dat zij mij vroeg waarom ik afgewezen zou moeten worden.
Ik ben er niet rouwig om, maar het feit dat zij toen ontzettend op mij neerkeek en zo ongeïnteresseerd overkwam, heeft mijn zelfvertrouwen wel enige schade berokkend. Sindsdien ben ik ook voor het eerst echt zenuwachtig voor een sollicitatiegesprek. Ik moet morgen weer, ik werk nu in het onderwijs en zit daar niet op mijn plek, maar tegenwoordig doe ik altijd mijn pak aan en probeer ik vooral niet TE enthousiast en actief over te komen
Ik heb een keer de pijnlijke ervaring gehad te informeel gekleed binnen te komen. Ik had namelijk de persoon met wie ik een gesprek zou hebben op hyves opgezocht en daarop stond een foto waarop ze ongeveer in haar bh op een bar stond te dansen. Dus ik had geen pak aan gedaan want ik wilde niet overdressed overkomen en het was ook geen groot of bekend bedrijf. Daar eenmaal aangekomen bleek het best wel een bekakt Gooisch type te zijn, van top tot teen in designerkleding en aan haar eerste blik kon ik al zien dat het hem niet ging worden. Het gesprek zou 45 minuten duren en ik stond binnen tien minuten alweer buiten, dat idee. Ze stelde ongeïnteresseerd vragen en na vijf minuten vroeg ze al of ik nog vragen had. Die had ik wel, maar verwacht ze nu werkelijk dat ik het gesprek nog veertig minuten draaiende ga houden?
De volgende dag was ze gelukkig wel zo netjes om te bellen, dat waardeerde ik erg. Maar helaas stelde ze de vraag waarom ik zelf dacht dat ik de baan niet had gekregen. Een beetje verbouwereerd mompelde ik iets over "geen klik" en toen zij ze: "Ja dat had ik ook ja, nou veel succes verder!" Ik vond het wel een beetje raar dat zij mij vroeg waarom ik afgewezen zou moeten worden.
Ik ben er niet rouwig om, maar het feit dat zij toen ontzettend op mij neerkeek en zo ongeïnteresseerd overkwam, heeft mijn zelfvertrouwen wel enige schade berokkend. Sindsdien ben ik ook voor het eerst echt zenuwachtig voor een sollicitatiegesprek. Ik moet morgen weer, ik werk nu in het onderwijs en zit daar niet op mijn plek, maar tegenwoordig doe ik altijd mijn pak aan en probeer ik vooral niet TE enthousiast en actief over te komen
maandag 1 december 2008 om 11:47
@Tangerine,
Geeft niet, ik sta open voor spiegelen/kritiek.
De eerste drie situaties die ik heb omschreven waren na mijn afstuderen. Ja, ik had me in die situaties wel meer assertiever mogen opstellen. En zeggen dat ik er niet van gediend ben om zo behandeld te worden. Maar ik kwam toen net van de hbo (4 jaar geleden) en wilde heel graag aan de slag, ik wist niet wat ik kon verwachten en hoe ik het moest aanpakken. Ik ging er van uit dat de bedrijven wel oprecht naar de sollicitant toe waren. Maar helaas, de echte wereld!
En natuurlijk, als je weet hoe je het aan moet pakken dan gaat het ook beter (of je bluft je erin, zoals mijn oude klasgenoten doen/deden)! Maar het heeft ook allemaal te maken wie je tegenover je hebt zitten van P&O of persoon van de afdeling. Ik voel meteen aan of die p&o-er het me gunt of echt naar mijn kwaliteiten kijkt.
Maar ik heb ook vaak gesprekken gehad dat totaal niet op een sollictatiegesprek leek, maar het was wel een leuk gezellig gesprek, ook aangenomen.
Of het nou aan mij ligt, ja (beter voorbereiden) maar ook aan de mensen die sollicitatiegesrpekken voeren!
Geeft niet, ik sta open voor spiegelen/kritiek.
De eerste drie situaties die ik heb omschreven waren na mijn afstuderen. Ja, ik had me in die situaties wel meer assertiever mogen opstellen. En zeggen dat ik er niet van gediend ben om zo behandeld te worden. Maar ik kwam toen net van de hbo (4 jaar geleden) en wilde heel graag aan de slag, ik wist niet wat ik kon verwachten en hoe ik het moest aanpakken. Ik ging er van uit dat de bedrijven wel oprecht naar de sollicitant toe waren. Maar helaas, de echte wereld!
En natuurlijk, als je weet hoe je het aan moet pakken dan gaat het ook beter (of je bluft je erin, zoals mijn oude klasgenoten doen/deden)! Maar het heeft ook allemaal te maken wie je tegenover je hebt zitten van P&O of persoon van de afdeling. Ik voel meteen aan of die p&o-er het me gunt of echt naar mijn kwaliteiten kijkt.
Maar ik heb ook vaak gesprekken gehad dat totaal niet op een sollictatiegesprek leek, maar het was wel een leuk gezellig gesprek, ook aangenomen.
Of het nou aan mij ligt, ja (beter voorbereiden) maar ook aan de mensen die sollicitatiegesrpekken voeren!
maandag 1 december 2008 om 19:07
quote:koetje1984 schreef op 30 november 2008 @ 22:33:
Ik ben er niet rouwig om, maar het feit dat zij toen ontzettend op mij neerkeek en zo ongeïnteresseerd overkwam, heeft mijn zelfvertrouwen wel enige schade berokkend. Sindsdien ben ik ook voor het eerst echt zenuwachtig voor een sollicitatiegesprek. Ik moet morgen weer, ik werk nu in het onderwijs en zit daar niet op mijn plek, maar tegenwoordig doe ik altijd mijn pak aan en probeer ik vooral niet TE enthousiast en actief over te komen
Ik heb nog wel wat tips voor je. Ten eerste kan een pak altijd, zeker als je het combineert met een vlot shirtje of truitje (bloesje wordt al snel te stijf).
Mocht je toch ooit in een situatie belanden waarin je het gevoel hebt dat je overdressed/underdressed bent, dan is de oplossing om direct excuses te maken voor je kleding. Gewoon direct aan het begin bij het handen schudden al roepen "mijn excuus voor mijn outfit, maar...
- ik werd op het laatste moment door mijn werkgever gevraagd om toch nog even naar een vergadering te komen en daar kon ik niet te overdressed verschijnen want dat valt direct op"
- ik kom net van een plechtigheid en omdat deze uitliep kon ik mij niet meer verkleden"
- ik kom rechtstreeks uit mijn werk en daar heerst een echte spijkerbroekencultuur"
of iets in die trant. Door te laten blijken dat jij je realiseert dat je underdressed/overdressed bent, geef je indirect namelijk ook aan dat jij graag bereid bent om je aan de "dresscode" aan te passen.
En over dat enthousiast/actief overkomen zou ik je mee willen geven om vooral jezelf te zijn. Als ze dat bij het sollicitatiegesprek niet trekken, dan is de kans groot dat ze het op een later moment ook niet trekken. Je moet er toch niet aan denken dat jij je baan opzegt voor een leuke baan en er na 2 weken alsnog uit ligt omdat je te enthousiast bent?
Ik ben er niet rouwig om, maar het feit dat zij toen ontzettend op mij neerkeek en zo ongeïnteresseerd overkwam, heeft mijn zelfvertrouwen wel enige schade berokkend. Sindsdien ben ik ook voor het eerst echt zenuwachtig voor een sollicitatiegesprek. Ik moet morgen weer, ik werk nu in het onderwijs en zit daar niet op mijn plek, maar tegenwoordig doe ik altijd mijn pak aan en probeer ik vooral niet TE enthousiast en actief over te komen
Ik heb nog wel wat tips voor je. Ten eerste kan een pak altijd, zeker als je het combineert met een vlot shirtje of truitje (bloesje wordt al snel te stijf).
Mocht je toch ooit in een situatie belanden waarin je het gevoel hebt dat je overdressed/underdressed bent, dan is de oplossing om direct excuses te maken voor je kleding. Gewoon direct aan het begin bij het handen schudden al roepen "mijn excuus voor mijn outfit, maar...
- ik werd op het laatste moment door mijn werkgever gevraagd om toch nog even naar een vergadering te komen en daar kon ik niet te overdressed verschijnen want dat valt direct op"
- ik kom net van een plechtigheid en omdat deze uitliep kon ik mij niet meer verkleden"
- ik kom rechtstreeks uit mijn werk en daar heerst een echte spijkerbroekencultuur"
of iets in die trant. Door te laten blijken dat jij je realiseert dat je underdressed/overdressed bent, geef je indirect namelijk ook aan dat jij graag bereid bent om je aan de "dresscode" aan te passen.
En over dat enthousiast/actief overkomen zou ik je mee willen geven om vooral jezelf te zijn. Als ze dat bij het sollicitatiegesprek niet trekken, dan is de kans groot dat ze het op een later moment ook niet trekken. Je moet er toch niet aan denken dat jij je baan opzegt voor een leuke baan en er na 2 weken alsnog uit ligt omdat je te enthousiast bent?
maandag 1 december 2008 om 21:59
quote:koetje1984 schreef op 30 november 2008 @ 22:33:
@wuiles: Zelf heb ik twee universitaire studies en weet van aanpakken (bakkerij, horeca, televisie en ben nu sinds een klein half jaartje docent, en ik doe nog fanatiek aan vechtsport ook). Maar ik loop steeds tegen het probleem aan dat ik te energiek overkom en dat men denkt dat (zeker door de flitsende televisiejaren) ik het nog geen vijf minuten op kantoor uithoud. En dat terwijl ik al twee scripties heb geschreven
Bij "te energiek" denk ik iemand die zo vol is van zijn taak dat hij onvoldoende openstaat voor de omgeving. Met andere woorden: dan denk ik aan een sollicitant die zo gemotiveerd is en zo gedreven is om zijn verhaal te vertellen dat hij niet meer openstaat voor zijn gesprekspartner en een onrustige indruk maakt. Ik stel me voor dat onrust binnen het onderwijs gezien wordt als onwenselijk.
De oplossing zit 'em dan volgens mij niet in "proberen minder enthousiast over te komen". Wel zou je erop kunnen letten dat je actief luistert naar je gesprekspartner en voldoende rust inbouwt, bijvoorbeeld door wat langer na te denken voor je reageert. Als men vraagt naar je minder goede eigenschappen of leerpunten zou je kunnen aangeven dat je je soms teveel laat meeslepen. Dat levert een consistent beeld op, zorgt ervoor dat je jezelf kunt zijn en tegelijkertijd een goed beeld neerzet over jou als persoon en werknemer.
Misschien kun je daar iets mee. Succes!
@wuiles: Zelf heb ik twee universitaire studies en weet van aanpakken (bakkerij, horeca, televisie en ben nu sinds een klein half jaartje docent, en ik doe nog fanatiek aan vechtsport ook). Maar ik loop steeds tegen het probleem aan dat ik te energiek overkom en dat men denkt dat (zeker door de flitsende televisiejaren) ik het nog geen vijf minuten op kantoor uithoud. En dat terwijl ik al twee scripties heb geschreven
Bij "te energiek" denk ik iemand die zo vol is van zijn taak dat hij onvoldoende openstaat voor de omgeving. Met andere woorden: dan denk ik aan een sollicitant die zo gemotiveerd is en zo gedreven is om zijn verhaal te vertellen dat hij niet meer openstaat voor zijn gesprekspartner en een onrustige indruk maakt. Ik stel me voor dat onrust binnen het onderwijs gezien wordt als onwenselijk.
De oplossing zit 'em dan volgens mij niet in "proberen minder enthousiast over te komen". Wel zou je erop kunnen letten dat je actief luistert naar je gesprekspartner en voldoende rust inbouwt, bijvoorbeeld door wat langer na te denken voor je reageert. Als men vraagt naar je minder goede eigenschappen of leerpunten zou je kunnen aangeven dat je je soms teveel laat meeslepen. Dat levert een consistent beeld op, zorgt ervoor dat je jezelf kunt zijn en tegelijkertijd een goed beeld neerzet over jou als persoon en werknemer.
Misschien kun je daar iets mee. Succes!
dinsdag 2 december 2008 om 14:21
Heerlijk topic!
In Nederland heb ik nooit sollicitatieproblemen gehad (altijd bijbaantjes ed.), nu ben ik afgestudeerd en aan het solliciteren in Spanje. Twee personen hebben tijdens het sollicitatiegesprek gezegd dat er toch wel erg veel moren (marokkanen) in Spanje zijn tegenwoordig, of niet soms? (ik zie eruit als sneeuwwitje dus men denkt blijkbaar dat we onder elkaar los kunnen gaan met onze hateraide).
Te laat komen, idd. ook al een paar keer meegemaakt.
En mij is een maand of twee geleden nog gevraagd wat mijn ouders doen!
En nu doe ik administratief werk (magazijn bijhouden ed.) omdat ik gewoon aan de slag wilde en er hier niets te krijgen is. Ik heb een universitaire master afgerond, en tijdens het sollicitatiegesprek werd alleen gevraagd of ik iets wist van administratie. Dat begrijp ik ergens wel (hoewel ik het ook wel jammer vond, ik vind het heel moeilijk om mijn dromen en ambities steeds net zo hard te blijven voelen als toen ik aan het afstuderen was), maar ik kreeg het idee dat dat hele cv niet bekeken was.
Dat bleek later ook, bijvoorbeeld toen ik een opmerking maakte over belasting en mijn baas zei Hoe weet je dat nou als je nooit gewerkt hebt? (ik heb dus al sinds mijn veertiende gewerkt) Hij is ook niet op de hoogte van wat ik gestudeerd heb en of ik klaar ben ja of nee.
Helaas ben ik niet in de positie om te zeggen dan maar liever niets, en ik denk ook dat elke ervaring me iets kan leren, maar ik vind het wel behoorlijk demotiverend!
Nummerzoveel en Wuiles, super dat jullie altijd zoveel tips en uitleg geven!!! En nummerzoveel, ik ben nu wel benieuwd naar waar je werkt want ik zoek zelf iets waar je voor periodes naar het buitenland moet onder potentieel stressvolle omstandigheden (niet het leger ).
In Nederland heb ik nooit sollicitatieproblemen gehad (altijd bijbaantjes ed.), nu ben ik afgestudeerd en aan het solliciteren in Spanje. Twee personen hebben tijdens het sollicitatiegesprek gezegd dat er toch wel erg veel moren (marokkanen) in Spanje zijn tegenwoordig, of niet soms? (ik zie eruit als sneeuwwitje dus men denkt blijkbaar dat we onder elkaar los kunnen gaan met onze hateraide).
Te laat komen, idd. ook al een paar keer meegemaakt.
En mij is een maand of twee geleden nog gevraagd wat mijn ouders doen!
En nu doe ik administratief werk (magazijn bijhouden ed.) omdat ik gewoon aan de slag wilde en er hier niets te krijgen is. Ik heb een universitaire master afgerond, en tijdens het sollicitatiegesprek werd alleen gevraagd of ik iets wist van administratie. Dat begrijp ik ergens wel (hoewel ik het ook wel jammer vond, ik vind het heel moeilijk om mijn dromen en ambities steeds net zo hard te blijven voelen als toen ik aan het afstuderen was), maar ik kreeg het idee dat dat hele cv niet bekeken was.
Dat bleek later ook, bijvoorbeeld toen ik een opmerking maakte over belasting en mijn baas zei Hoe weet je dat nou als je nooit gewerkt hebt? (ik heb dus al sinds mijn veertiende gewerkt) Hij is ook niet op de hoogte van wat ik gestudeerd heb en of ik klaar ben ja of nee.
Helaas ben ik niet in de positie om te zeggen dan maar liever niets, en ik denk ook dat elke ervaring me iets kan leren, maar ik vind het wel behoorlijk demotiverend!
Nummerzoveel en Wuiles, super dat jullie altijd zoveel tips en uitleg geven!!! En nummerzoveel, ik ben nu wel benieuwd naar waar je werkt want ik zoek zelf iets waar je voor periodes naar het buitenland moet onder potentieel stressvolle omstandigheden (niet het leger ).
donderdag 4 december 2008 om 19:31
Schoot me net te binnen, wat me ook gevraagd is tijdens sollicitatiegesprek een tijdje terug. Ik ben op kamers gaan wonen toen ik ging studeren, daarvoor een jaar naar het buitenland geweest en nu woon ik dus weer in een ander buitenland. Ik was dus al vrij jong het huis uit (en zeker zon jaar of tien eerder dan hier normaal is) en kreeg de vraag of dat dat vrijwillig was.
woensdag 10 december 2008 om 12:11
Echt he!! ik kan 1 bepaald uzb wel villen.
Dat klote online systeem werkt gewoon niet.
Maandagochtend zie ik een vacature, ik reageer direct.
En dan krijg ik vandaag een mailtje dat ze al genoeg kandidaten hebben en mij niet meer mee kunnen nemen in de procedure... Hoezo? ik reageer 5 minuten na dat dat ding geplaatst is!!!!!! + geen reactie gekregen op een andere vacature, wel een telefoontje voor 1 of ander ander baantje gehad vorige week, maar is veel te veel uren.
Dat klote online systeem werkt gewoon niet.
Maandagochtend zie ik een vacature, ik reageer direct.
En dan krijg ik vandaag een mailtje dat ze al genoeg kandidaten hebben en mij niet meer mee kunnen nemen in de procedure... Hoezo? ik reageer 5 minuten na dat dat ding geplaatst is!!!!!! + geen reactie gekregen op een andere vacature, wel een telefoontje voor 1 of ander ander baantje gehad vorige week, maar is veel te veel uren.
woensdag 10 december 2008 om 21:43
Sollicitatie ergernissen! Geen idee of ik hier al gereageerd heb maar het blijft leuk hahaha.
Mijn ergste was toch wel bij een bepaalde advocaat. Ik voelde me daar zo compleet voor lul gezet, dat wil je niet weten. Meneer de advocaat keek me niet aan en vond het buiten blijkbaar interessanter dan zijn misschien toekomstige secretaresse. Hij begon op een gegeven moment heel dom te lachen en zijn collega die zat mijn CV door te nemen en vroeg me heel minnetjes wat dat nou precies in hield, de secretaresse opleiding. Toen ik daar gewoon antwoord op gaf en probeerde het gesprek wat op gang te laten komen toen keek mevrouw me zo hooghartig aan en deed zo uit de hoogte dat ik echt geen zin meer had in die baan. Ze lulden me compleet vast en toen ik niet meteen antwoord kon geven op de vraag van de "ernstig geinteresseerde" advocaat toen begon meneer ineens te schreeuwen wat ik daar eigenlijk deed omdat ik blijkbaar niet eens wist wat het werk van een advocaat inhield.
OMG toen voelde ik me echt voor gek gezet. Ik ben opgestaan, heb mijn spullen gepakt en ben weg gelopen. Jezus, wat een idiote figuren waren dat.
Ik heb ook nog eens bij een andere advocaat gesolliciteerd (toen dacht ik nog dat dat het he-le-maal was :-S) want die beste man vroeg op zijn website specifiek om BBL'ers, ik volgde destijds zo'n opleiding en had ook ervaring op dat gebied. Toen ik hem belde n.a.v. zijn ingesproken voicemailbericht begon het al: hij wist eerst niet wie ik was en toen hij daar uiteindelijk achter was werd het alleen maar lachwekkender. Hij wilde dat ik, telefonisch, het telefoonalfabet op ging lezen zodat hij erachter kon komen of ik dit wel beheerste. Het gesprek was 1 groot drama aangezien je aan alle kanten kon merken dat hij enorm aan het twijfelen was, hij had notabene zelf op mij gereageerd en toen ik dus belde zat meneer te twijfelen of 'ie mij wel uit moest nodigen omdat hij hele slechte ervaringen had met MBO'ers en dat die hun geld eigenlijk niet waard waren, het minimumloon was nog te veel. Ik heb hem toen vriendelijk bedankt. Heb hem naderhand nog een mail gestuurd met het verzoek zijn vacature, waarin specifiek gevraagd wordt naar BBL'ers van het MBO, van zijn website te halen omdat het weleens verwarrend over kan komen .... hahaha.
Nog een leuke, toevallig ook bij een advocaat haha, was toen ik amper het woord kreeg en meneer maar over zijn privé leven bleef lullen. Toen hij me vroeg om 3 goede en slechte eigenschappen van mezelf op te noemen en ik er in totaal geen 6 maar 5 op wist te noemen bleef meneer wel 10 minuten door zeuren dat ik er persé 6 moest opnoemen, echt op een dwingende en vervelende manier. Wat een idioot zeg. Daar zagen ze me ook niet meer terug. (ze hadden er trouwens niks van in de advertentie gezet maar bij het gesprek bleek dat het ter vervanging van zwangerschapsverlof was, ook zoiets ....)
Mijn ergste was toch wel bij een bepaalde advocaat. Ik voelde me daar zo compleet voor lul gezet, dat wil je niet weten. Meneer de advocaat keek me niet aan en vond het buiten blijkbaar interessanter dan zijn misschien toekomstige secretaresse. Hij begon op een gegeven moment heel dom te lachen en zijn collega die zat mijn CV door te nemen en vroeg me heel minnetjes wat dat nou precies in hield, de secretaresse opleiding. Toen ik daar gewoon antwoord op gaf en probeerde het gesprek wat op gang te laten komen toen keek mevrouw me zo hooghartig aan en deed zo uit de hoogte dat ik echt geen zin meer had in die baan. Ze lulden me compleet vast en toen ik niet meteen antwoord kon geven op de vraag van de "ernstig geinteresseerde" advocaat toen begon meneer ineens te schreeuwen wat ik daar eigenlijk deed omdat ik blijkbaar niet eens wist wat het werk van een advocaat inhield.
OMG toen voelde ik me echt voor gek gezet. Ik ben opgestaan, heb mijn spullen gepakt en ben weg gelopen. Jezus, wat een idiote figuren waren dat.
Ik heb ook nog eens bij een andere advocaat gesolliciteerd (toen dacht ik nog dat dat het he-le-maal was :-S) want die beste man vroeg op zijn website specifiek om BBL'ers, ik volgde destijds zo'n opleiding en had ook ervaring op dat gebied. Toen ik hem belde n.a.v. zijn ingesproken voicemailbericht begon het al: hij wist eerst niet wie ik was en toen hij daar uiteindelijk achter was werd het alleen maar lachwekkender. Hij wilde dat ik, telefonisch, het telefoonalfabet op ging lezen zodat hij erachter kon komen of ik dit wel beheerste. Het gesprek was 1 groot drama aangezien je aan alle kanten kon merken dat hij enorm aan het twijfelen was, hij had notabene zelf op mij gereageerd en toen ik dus belde zat meneer te twijfelen of 'ie mij wel uit moest nodigen omdat hij hele slechte ervaringen had met MBO'ers en dat die hun geld eigenlijk niet waard waren, het minimumloon was nog te veel. Ik heb hem toen vriendelijk bedankt. Heb hem naderhand nog een mail gestuurd met het verzoek zijn vacature, waarin specifiek gevraagd wordt naar BBL'ers van het MBO, van zijn website te halen omdat het weleens verwarrend over kan komen .... hahaha.
Nog een leuke, toevallig ook bij een advocaat haha, was toen ik amper het woord kreeg en meneer maar over zijn privé leven bleef lullen. Toen hij me vroeg om 3 goede en slechte eigenschappen van mezelf op te noemen en ik er in totaal geen 6 maar 5 op wist te noemen bleef meneer wel 10 minuten door zeuren dat ik er persé 6 moest opnoemen, echt op een dwingende en vervelende manier. Wat een idioot zeg. Daar zagen ze me ook niet meer terug. (ze hadden er trouwens niks van in de advertentie gezet maar bij het gesprek bleek dat het ter vervanging van zwangerschapsverlof was, ook zoiets ....)
donderdag 11 december 2008 om 16:27
Stomste sollicitatie-ervaring had ik bij een communicatiebedrijf: daar wilden ze me wel aannemen, maar ze gingen me minder betalen dan de man die ik zou opvolgen, want ik zou ieder moment zwanger kunnen worden.
Pardón?
Ik kan mezelf nu nog de haren uit mijn hoofd trekken bij het idee dat ik niet direct en heel adrem heb geantwoord. Ik heb het gesprek netjes afgemaakt en ben weggegaan. In de auto op de terugweg bedacht ik pas: dit is écht niet normaal, ik wil daar niet werken. Wat een idioten.
Als je daarbij bedenkt dat ik niet zwanger kán worden en dat heel jammer vind, wordt het alleen maar erger - of misschien niet, want veel gekker kan eigenlijk niet.
Pardón?
Ik kan mezelf nu nog de haren uit mijn hoofd trekken bij het idee dat ik niet direct en heel adrem heb geantwoord. Ik heb het gesprek netjes afgemaakt en ben weggegaan. In de auto op de terugweg bedacht ik pas: dit is écht niet normaal, ik wil daar niet werken. Wat een idioten.
Als je daarbij bedenkt dat ik niet zwanger kán worden en dat heel jammer vind, wordt het alleen maar erger - of misschien niet, want veel gekker kan eigenlijk niet.
donderdag 11 december 2008 om 16:37
@Appelsientje
Wat een verschrikkelijke opmerking! In het licht van jouw onvervulde kinderwens natuurlijk helemaal, maar ook zonder dat natuurlijk al erg genoeg.
Ik zit direct te denken wat ik in zo'n situatie zou willen zeggen of doen. Spontaan keihard gaan huilen bijvoorbeeld, compleet met snottebellen en diepe uithalen en alles erop en eraan. Of heel direct en bot reageren met "laat die korting maar zitten, de artsen hebben me verzekerd dat het echt onmogelijk zwanger worden is nu ik geen baarmoeder meer heb". Ze kunnen jou dan echt geen verwijten maken, maar ze staan me daar toch een partij voor *beep*!!!
Het is, net wat je zegt, echt heel jammer dat je dan niet adrem genoeg reageert in zo'n situatie. Maar ik denk dat ik ook echt met mijn bek vol tanden zou staan. Ik ben normaal heel adrem, maar dat soort opmerkingen heeft gewoon echt tijd nodig voordat het uberhaupt tot je doordringt dat het echt gezegd is...
Wat een verschrikkelijke opmerking! In het licht van jouw onvervulde kinderwens natuurlijk helemaal, maar ook zonder dat natuurlijk al erg genoeg.
Ik zit direct te denken wat ik in zo'n situatie zou willen zeggen of doen. Spontaan keihard gaan huilen bijvoorbeeld, compleet met snottebellen en diepe uithalen en alles erop en eraan. Of heel direct en bot reageren met "laat die korting maar zitten, de artsen hebben me verzekerd dat het echt onmogelijk zwanger worden is nu ik geen baarmoeder meer heb". Ze kunnen jou dan echt geen verwijten maken, maar ze staan me daar toch een partij voor *beep*!!!
Het is, net wat je zegt, echt heel jammer dat je dan niet adrem genoeg reageert in zo'n situatie. Maar ik denk dat ik ook echt met mijn bek vol tanden zou staan. Ik ben normaal heel adrem, maar dat soort opmerkingen heeft gewoon echt tijd nodig voordat het uberhaupt tot je doordringt dat het echt gezegd is...
donderdag 11 december 2008 om 20:29
quote:Flashy schreef op 11 december 2008 @ 09:41:
Is het nog wel ergens wat geworden Kate? bwaaah wat een hooghartigheid, daar zou ik ook niet tegen kunnen!
Hahaha, ja het is goed gekomen met he hoor
niet bij een advocaat, dat niet. Ik besefte dat ik dat wereldje toch niet zo leuk vond als ik altijd dacht.
Nog een leuke bedenk ik me, al was dat niet echt het gesprek op zich: ik heb welgeteld 1 dag gewerkt op een accountantskantoor. Ik was daar op dat gesprek meer om te kijken of het klikte, begon die vent tegen zijn personeel te vertellen dat ik daar kwam werken terwijl ik zoiets had van ... oke ... (was ook in de BBL tijd, jaren geleden en stukken onzekerder, ik durfde niet eens in protest te gaan hahaha)
Toen ik daar dus toch maar ging werken omdat het me op zich wel redelijk leek en ik een baan moest hebben ivm mijn opleiding toen werd het echt te gek.
De 1e dag zat ik s'middags al jankend op w.c. omdat het zo verschrikkelijk was, dat beloofde veel goeds he. Ik werd ingewerkt door een "ervaren directiesecretaresse" , bleek de vrouw van de baas te zijn die af en toe de telefoon op nam, zoiets weet je wel. Het was echt verschrikkelijk, die dag duurde eeuwen en toen ik s'avonds thuis kwam heb ik gelijk besloten dat het niks zou worden. Het grappige was dat ze hetzelfde dachten, denk ik want op maandag was mijn 1e dag, dinsdag kwam ik niet omdat ik dan sowieso naar school moest en woensdag kreeg ik een mail dat ze dinsdag al een ander hadden aangenomen hahaha.
Sindsdien weet ik dat dat soort bedrijven (accountants/advocaten) gewoon niks voor mij zijn, hoe leuk het me eerst ook leek.
Het lijkt trouwens of ik al tig negatieve ervaringen op heb gedaan maar dat valt best mee hoor hihi.
Is het nog wel ergens wat geworden Kate? bwaaah wat een hooghartigheid, daar zou ik ook niet tegen kunnen!
Hahaha, ja het is goed gekomen met he hoor
niet bij een advocaat, dat niet. Ik besefte dat ik dat wereldje toch niet zo leuk vond als ik altijd dacht.Nog een leuke bedenk ik me, al was dat niet echt het gesprek op zich: ik heb welgeteld 1 dag gewerkt op een accountantskantoor. Ik was daar op dat gesprek meer om te kijken of het klikte, begon die vent tegen zijn personeel te vertellen dat ik daar kwam werken terwijl ik zoiets had van ... oke ... (was ook in de BBL tijd, jaren geleden en stukken onzekerder, ik durfde niet eens in protest te gaan hahaha)
Toen ik daar dus toch maar ging werken omdat het me op zich wel redelijk leek en ik een baan moest hebben ivm mijn opleiding toen werd het echt te gek.
De 1e dag zat ik s'middags al jankend op w.c. omdat het zo verschrikkelijk was, dat beloofde veel goeds he. Ik werd ingewerkt door een "ervaren directiesecretaresse" , bleek de vrouw van de baas te zijn die af en toe de telefoon op nam, zoiets weet je wel. Het was echt verschrikkelijk, die dag duurde eeuwen en toen ik s'avonds thuis kwam heb ik gelijk besloten dat het niks zou worden. Het grappige was dat ze hetzelfde dachten, denk ik want op maandag was mijn 1e dag, dinsdag kwam ik niet omdat ik dan sowieso naar school moest en woensdag kreeg ik een mail dat ze dinsdag al een ander hadden aangenomen hahaha.
Sindsdien weet ik dat dat soort bedrijven (accountants/advocaten) gewoon niks voor mij zijn, hoe leuk het me eerst ook leek.
Het lijkt trouwens of ik al tig negatieve ervaringen op heb gedaan maar dat valt best mee hoor hihi.
donderdag 11 december 2008 om 22:52
quote:wuiles schreef op 01 december 2008 @ 21:59:
[...]
Bij "te energiek" denk ik iemand die zo vol is van zijn taak dat hij onvoldoende openstaat voor de omgeving. Met andere woorden: dan denk ik aan een sollicitant die zo gemotiveerd is en zo gedreven is om zijn verhaal te vertellen dat hij niet meer openstaat voor zijn gesprekspartner en een onrustige indruk maakt. Ik stel me voor dat onrust binnen het onderwijs gezien wordt als onwenselijk.
De oplossing zit 'em dan volgens mij niet in "proberen minder enthousiast over te komen". Wel zou je erop kunnen letten dat je actief luistert naar je gesprekspartner en voldoende rust inbouwt, bijvoorbeeld door wat langer na te denken voor je reageert. Als men vraagt naar je minder goede eigenschappen of leerpunten zou je kunnen aangeven dat je je soms teveel laat meeslepen. Dat levert een consistent beeld op, zorgt ervoor dat je jezelf kunt zijn en tegelijkertijd een goed beeld neerzet over jou als persoon en werknemer.
Misschien kun je daar iets mee. Succes!Sorry voor de late reactie . Ik kan er zeker iets mee, hartstikke bedankt. Ik weet dat ik af en toe de neiging heb om als een tornado binnen te komen, ik moet proberen wat rustiger over te komen (want feitelijk kan ik heel goed achter een bureau stilzitten)....
[...]
Bij "te energiek" denk ik iemand die zo vol is van zijn taak dat hij onvoldoende openstaat voor de omgeving. Met andere woorden: dan denk ik aan een sollicitant die zo gemotiveerd is en zo gedreven is om zijn verhaal te vertellen dat hij niet meer openstaat voor zijn gesprekspartner en een onrustige indruk maakt. Ik stel me voor dat onrust binnen het onderwijs gezien wordt als onwenselijk.
De oplossing zit 'em dan volgens mij niet in "proberen minder enthousiast over te komen". Wel zou je erop kunnen letten dat je actief luistert naar je gesprekspartner en voldoende rust inbouwt, bijvoorbeeld door wat langer na te denken voor je reageert. Als men vraagt naar je minder goede eigenschappen of leerpunten zou je kunnen aangeven dat je je soms teveel laat meeslepen. Dat levert een consistent beeld op, zorgt ervoor dat je jezelf kunt zijn en tegelijkertijd een goed beeld neerzet over jou als persoon en werknemer.
Misschien kun je daar iets mee. Succes!Sorry voor de late reactie . Ik kan er zeker iets mee, hartstikke bedankt. Ik weet dat ik af en toe de neiging heb om als een tornado binnen te komen, ik moet proberen wat rustiger over te komen (want feitelijk kan ik heel goed achter een bureau stilzitten)....
vrijdag 12 december 2008 om 18:14
Marg, wat jammer dat het nog niet gelukt is die tietengeile job binnen te slepen. Ik zie jou zo voor me in de politiek ofzo, over een paar jaar.
Heb je wel es gedacht aan Buitenlandse Zaken? Het klasje? Ik bedoel, je houdt van reizen enzo, misschien is diplomaat op een ambassade wel iets voor jou. Je hebt er de brains en de internationale ervaring / interesse voor...
Ikzelf was deze week op gesprek voor een leuke functie, waar ik zelf niet zo n goed gevoel over had; naar mijn idee ging het wat stroef. Toch hoorde ik dat ik door mag, dus van hun kan was het kennelijk toch goed genoeg.
Heb je wel es gedacht aan Buitenlandse Zaken? Het klasje? Ik bedoel, je houdt van reizen enzo, misschien is diplomaat op een ambassade wel iets voor jou. Je hebt er de brains en de internationale ervaring / interesse voor...
Ikzelf was deze week op gesprek voor een leuke functie, waar ik zelf niet zo n goed gevoel over had; naar mijn idee ging het wat stroef. Toch hoorde ik dat ik door mag, dus van hun kan was het kennelijk toch goed genoeg.
anoniem_10101 wijzigde dit bericht op 12-12-2008 21:37
Reden: beetje teveel informatie.
Reden: beetje teveel informatie.
% gewijzigd
zaterdag 13 december 2008 om 11:43
Thanks Nijn!
Ja het klasje, dat zou qua werk inhoud echt iets voor mij zijn! Ik denk dat buza ook een leuke werkgever is, dat het uitdagend werk is en dat je veel doorgroeimogelijkheden hebt.
Maar wat mij tegenstaat is dat je elke zoveel tijd verplicht moet verhuizen waar je maar heen gestuurd wordt. Tenminste, op dit moment wil ik dat echt niet, want ik heb net jaaaaaren ver weg gewoond van mijn vriend, en ik ben extra hier gaan wonen om weer een normale relatie op te bouwen, dus ik wil persé hier wat vinden voor nu. Vriend is nl. aan het studeren hier dus die zou niet meekunnen naar Timboektoe.
Misschien onder andere omstandigheden dat ik nog eens een gokje waag om in het klasje terecht te komen, maar voor nu staat dat gewoon niet op mijn lijstje.
(wat me wel erg leuk lijkt is bv. consultancy gefinancierd door EU / overheid en dan bv. democratieseringsprocessen of decentraliseringsprocessen of bestuurlijke vernieuwing ondersteunen in derde landen, maarja, vind dat maar eens )
Ja het klasje, dat zou qua werk inhoud echt iets voor mij zijn! Ik denk dat buza ook een leuke werkgever is, dat het uitdagend werk is en dat je veel doorgroeimogelijkheden hebt.
Maar wat mij tegenstaat is dat je elke zoveel tijd verplicht moet verhuizen waar je maar heen gestuurd wordt. Tenminste, op dit moment wil ik dat echt niet, want ik heb net jaaaaaren ver weg gewoond van mijn vriend, en ik ben extra hier gaan wonen om weer een normale relatie op te bouwen, dus ik wil persé hier wat vinden voor nu. Vriend is nl. aan het studeren hier dus die zou niet meekunnen naar Timboektoe.
Misschien onder andere omstandigheden dat ik nog eens een gokje waag om in het klasje terecht te komen, maar voor nu staat dat gewoon niet op mijn lijstje.
(wat me wel erg leuk lijkt is bv. consultancy gefinancierd door EU / overheid en dan bv. democratieseringsprocessen of decentraliseringsprocessen of bestuurlijke vernieuwing ondersteunen in derde landen, maarja, vind dat maar eens )
zaterdag 13 december 2008 om 12:14
zaterdag 13 december 2008 om 15:50
zondag 14 december 2008 om 14:59
Oef, het is voor mij al weer enige tijd geleden, maar ik lees hier veel herkenbaars. Mijn verschrikking was toch wel dat gesprek met die man die de hele tijd in zijn neus peuterde. En niet een kriebeltje wegwrijven, maar echt 'peuteren'.
Ik werd al niet erg vrolijk van de gedachte bij het afscheid, dat je elkaar een hand moest geven. Ieeuw!
Ik had ook ooit eens een aantal operaties aan mijn voet gehad. Ik kon toen niet werken (had contract voor bepaalde tijd en toen ik die operaties kreeg was het einde contract). Eenmaal genezen verklaard ging ik weer solliciteren. Dat ze er naar vragen had ik geen problemen mee. Vond ik zelfs logisch. Maar dat ene gesprek waar vier mensen bij zaten, en drie daarvan het al eens gevraagd hadden, en nummer vier, die al die tijd geen woord zei, in het slotakkoord er ook nog eens voor de vierde keer naar vroeg, toen was ik het zat. Ik heb de heren om een flip-over gevraagd en een stift. Ben heel minutieus de boel gaan uitleggen met tekeningen, schetsen etc. De chirurg had nl. vrij gedetailleerd laten zien wat er allemaal was gedaan bij die ingrepen. Grey's Anatomy, maar dan anders. Ik ben helemaal uit mijn bol gegaan met mijn anatomische les: daar werken wilde ik toch al niet meer...
Ik werd al niet erg vrolijk van de gedachte bij het afscheid, dat je elkaar een hand moest geven. Ieeuw!
Ik had ook ooit eens een aantal operaties aan mijn voet gehad. Ik kon toen niet werken (had contract voor bepaalde tijd en toen ik die operaties kreeg was het einde contract). Eenmaal genezen verklaard ging ik weer solliciteren. Dat ze er naar vragen had ik geen problemen mee. Vond ik zelfs logisch. Maar dat ene gesprek waar vier mensen bij zaten, en drie daarvan het al eens gevraagd hadden, en nummer vier, die al die tijd geen woord zei, in het slotakkoord er ook nog eens voor de vierde keer naar vroeg, toen was ik het zat. Ik heb de heren om een flip-over gevraagd en een stift. Ben heel minutieus de boel gaan uitleggen met tekeningen, schetsen etc. De chirurg had nl. vrij gedetailleerd laten zien wat er allemaal was gedaan bij die ingrepen. Grey's Anatomy, maar dan anders. Ik ben helemaal uit mijn bol gegaan met mijn anatomische les: daar werken wilde ik toch al niet meer...
