Zwanger
alle pijlers
20 weken echo; meerdere hartafwijkingen...
zondag 22 september 2013 om 19:37
Hallo,
Ik was zwanger van mijn 1e kindje, uitgerekend op 1 februari 2014. Nu kregen we maandag 9 september het nieuws dat er iets mis leek met haar hart. Op 11 september kregen we het verhaal compleet: 6 verschillende ernstige hartafwijkingen had onze dochter. Vreselijk. Dit gebeurt niet dacht ik. Dit is een nachtmerrie. Nu ben ik afgelopen vrijdag opgenomen en bevallen van onze prachtige dochter. Maar nu: nu komt de ergste tijd. Lege buik en lege armen... Ik weet inmiddels dat ik echt niet de enige ben waarbij dit gebeurt. En wil via dit forum andere helpen met vragen, en hopelijk helpt mij dat weer bij het verlies van mijn dochter waar ik o, zo trots op ben....
Ik was zwanger van mijn 1e kindje, uitgerekend op 1 februari 2014. Nu kregen we maandag 9 september het nieuws dat er iets mis leek met haar hart. Op 11 september kregen we het verhaal compleet: 6 verschillende ernstige hartafwijkingen had onze dochter. Vreselijk. Dit gebeurt niet dacht ik. Dit is een nachtmerrie. Nu ben ik afgelopen vrijdag opgenomen en bevallen van onze prachtige dochter. Maar nu: nu komt de ergste tijd. Lege buik en lege armen... Ik weet inmiddels dat ik echt niet de enige ben waarbij dit gebeurt. En wil via dit forum andere helpen met vragen, en hopelijk helpt mij dat weer bij het verlies van mijn dochter waar ik o, zo trots op ben....
zondag 22 september 2013 om 21:04
Gefeliciteerd met jullie prachtige dochter die voor altijdverder zal leven in jullie hart. Ondanks dat ze er niet meer is zijn jullie wel papa en mama geworden!
Het verdriet zal intens zijn, dapper dat je hier van je afschrijft en al schrijft dat je anderen wilt helpen, maar loop jezelf aub niet voorbij! Eerst jullie eigen verdriet, daarna kan je anderen vast helpen!
Heel veel sterkte!
Het verdriet zal intens zijn, dapper dat je hier van je afschrijft en al schrijft dat je anderen wilt helpen, maar loop jezelf aub niet voorbij! Eerst jullie eigen verdriet, daarna kan je anderen vast helpen!
Heel veel sterkte!
zondag 22 september 2013 om 21:19
Heel veel sterkte toegewenst met het verlies van je dochter!!
Helaas weet ik hoe het voelt, alleen zijn mijn kindjes geboren door vroegtijdige weeën. En dat trotse gevoel herken ik heel erg. Je word overvallen met liefde voor je prachtige kindje, en kan daar helaas zo weinig mee. Dat lege gevoel is vreselijk.. Nogmaals sterkte!!
Helaas weet ik hoe het voelt, alleen zijn mijn kindjes geboren door vroegtijdige weeën. En dat trotse gevoel herken ik heel erg. Je word overvallen met liefde voor je prachtige kindje, en kan daar helaas zo weinig mee. Dat lege gevoel is vreselijk.. Nogmaals sterkte!!
zondag 22 september 2013 om 21:29
Het scheelt zo dat je niet de enige bent die dit mee maakt.. Al gun je het helemaal niemand! En ik probeerde al de 20 weken echo NIET als een pret-echo te zien, want dat is het niet.
Het is een medische echo, die als het goed is leuk is... Want je ziet je kindje en je hoort wat het wordt.
Ow en wat maakte mijn hart nog een sprongetje toen ik hoorde dat het een meisje was!! Dat wilde ik zo graag, en ben ook zo blij met haar. Ik was vreselijk bang toen ik hoorde dat ze niet ok was, maar we hebben de beste keuze voor ons meisje gemaakt. En dat vind ik (en mijn man, we zaten meteen op 1 lijn) het belangrijkste: geen pijn voor haar. Ik was ook bang voor de vruchtwaterpunctie (wat echt niet nodig is) en vooral voor de bevalling. Ja, het deed pijn en is heftig maar was ook zo mooi. Zo bijzonder om mee te maken. Is alleen zo lastig nu dat je mama bent en je ook zo voelt maar er mist iets... Al geloof ik dat ze ons leven absoluut rijker heeft gemaakt, en dat gevoel wordt nu nog overschaduwt door verdriet. Het engste nu vind ik: hoe verder? Ik ben het niet meer zwanger... En de wereld draait door... Zonder mijn dochter, ik ben zo bang dat ze "vergeten" word. We hadden iemand van de stichting early birds bij ons in het ziekenhuis, dus er zijn veel mooie foto's gemaakt. Wil haar alleen zo graag nog 1x zoenen of 1 x knuffelen... Al weer ik dat 1x ook niet genoeg gaat zijn....
Het is een medische echo, die als het goed is leuk is... Want je ziet je kindje en je hoort wat het wordt.
Ow en wat maakte mijn hart nog een sprongetje toen ik hoorde dat het een meisje was!! Dat wilde ik zo graag, en ben ook zo blij met haar. Ik was vreselijk bang toen ik hoorde dat ze niet ok was, maar we hebben de beste keuze voor ons meisje gemaakt. En dat vind ik (en mijn man, we zaten meteen op 1 lijn) het belangrijkste: geen pijn voor haar. Ik was ook bang voor de vruchtwaterpunctie (wat echt niet nodig is) en vooral voor de bevalling. Ja, het deed pijn en is heftig maar was ook zo mooi. Zo bijzonder om mee te maken. Is alleen zo lastig nu dat je mama bent en je ook zo voelt maar er mist iets... Al geloof ik dat ze ons leven absoluut rijker heeft gemaakt, en dat gevoel wordt nu nog overschaduwt door verdriet. Het engste nu vind ik: hoe verder? Ik ben het niet meer zwanger... En de wereld draait door... Zonder mijn dochter, ik ben zo bang dat ze "vergeten" word. We hadden iemand van de stichting early birds bij ons in het ziekenhuis, dus er zijn veel mooie foto's gemaakt. Wil haar alleen zo graag nog 1x zoenen of 1 x knuffelen... Al weer ik dat 1x ook niet genoeg gaat zijn....
zondag 22 september 2013 om 21:48
Ach meid, wat een verdriet. Het gevoel komt weer helemaal bij me binnen. Precies 3 jaar geleden voelde ik me net als jij en nog steeds ben ik bang dat hij vergeten wordt. Nu net zijn 3e geboortedag voorbij en Ow wat was ik bang dat mensen om ons heen het zouden vergeten.
Mijn tip voor later is om dit gevoel te uiten naar de mensen die dichtbij jullie staan. Nu vindt iedereen het logisch dat je verdriet hebt, maar er komt een tijd dat anderen dat vergeten en dat doet pijn, want jullie meisje mag niet vergeten worden.
Mijn tip voor later is om dit gevoel te uiten naar de mensen die dichtbij jullie staan. Nu vindt iedereen het logisch dat je verdriet hebt, maar er komt een tijd dat anderen dat vergeten en dat doet pijn, want jullie meisje mag niet vergeten worden.
zondag 22 september 2013 om 23:46
Ach Amber, wat vreselijk. Zo intens verdrietig om je mooie meisje meteen weer te moeten laten gaan. Hebben jullie fijn afscheid kunnen nemen? Wat mooi dat er zoveel foto's zijn gemaakt. Maar je had haar zo graag nog willen knuffelen.
Ik ben afgelopen juli ook bevallen van een prachtig dochtertje, na 17wkn zwangerschap. Het verdriet dat jij omschrijft is dus zo herkenbaar. Zo trots maar ook zo leeg en zo verdrietig. Een allesoverheersende pijn.
Ik ben nu weer een paar maanden verder en dat maakt het verdriet iets minder rauw. Maar het doet zo zeer...
Ik ben afgelopen juli ook bevallen van een prachtig dochtertje, na 17wkn zwangerschap. Het verdriet dat jij omschrijft is dus zo herkenbaar. Zo trots maar ook zo leeg en zo verdrietig. Een allesoverheersende pijn.
Ik ben nu weer een paar maanden verder en dat maakt het verdriet iets minder rauw. Maar het doet zo zeer...
Zo welkom dat het bijna pijn doet...
maandag 23 september 2013 om 00:14
Ach lieverd toch, we hebben ongeveer tegelijk in het ziekenhuis gelegen. Ik ben afgelopen donderdag opgenomen en vrijdag om
3.15 uur met 17 weken bevallen van onze dochter Vita. Ze bleek met 15 weken te zijn overleden. Jouw verhaal grijpt me dus enorm aan. Lege buik, lege armen inderdaad . Ik kan niets zeggen om de pijn te verzachten maar weet dat ik aan je denk en dat je niet alleen bent in je verdriet. Dikke knuffel!
3.15 uur met 17 weken bevallen van onze dochter Vita. Ze bleek met 15 weken te zijn overleden. Jouw verhaal grijpt me dus enorm aan. Lege buik, lege armen inderdaad . Ik kan niets zeggen om de pijn te verzachten maar weet dat ik aan je denk en dat je niet alleen bent in je verdriet. Dikke knuffel!
Ik denk dat we in Nederland een onderwerpenprobleem hebben
maandag 23 september 2013 om 00:24
Kaarsvet, wat vreselijk dat jij dit ook mee maakt. Mijd meisje bleek met 16wkn ook niet meer te leven. Zo te lezen heb je een lange bevalling gehad.
Ik heb net nog maar eens naar 'zo mooi' van Bløf geluisterd. Moet er zo van huilen maar het is fijn om aan mijn meisje te denken.
Jij ook veel sterkte kaarsvet.
Ik heb net nog maar eens naar 'zo mooi' van Bløf geluisterd. Moet er zo van huilen maar het is fijn om aan mijn meisje te denken.
Jij ook veel sterkte kaarsvet.
Zo welkom dat het bijna pijn doet...
maandag 23 september 2013 om 00:26
Jeetje, kaarsvet, vreselijk zeg. Wat een nieuws om te horen als je in blijde verwachting bent....je hele wereld staat op zijn kop.
Ik heb wel goed afscheid kunnen nemen hoor. Was heel mooi en kregen alle tijd met haar maar inprincipe moet je als moeder nooit afscheid te nemen van je kind. Dus hoe mooi, hoe fijn en hoe lang de tijd ook was, alles is toch te kort...dinsdag hebben we nog een kleine ceremonie en word ze gecremeerd dus ik kan der nog 1x kussen... En daarna door?! Ik wil helemaal niet door, overdag kan ik prima beredeneren dat het beter is voor haar en dat de kans is dat ze überhaupt de zwangerschap had overleeft niehiel was. Maar de pijn steekt zo. Mijn lichaam is moe en aan het herstellen van een bevalling (al heb ik echt mazzel gehad want ze was er binnen 8 (!) uur en zo'n bevalling kan 3 (!) dagen duren.)
Maar ik zoek iets, en ik weet dat ik die leegte niet op kan vullen want het wiegje in de slaapkamer is en blijft voorlopig echt leeg...
Ik heb wel goed afscheid kunnen nemen hoor. Was heel mooi en kregen alle tijd met haar maar inprincipe moet je als moeder nooit afscheid te nemen van je kind. Dus hoe mooi, hoe fijn en hoe lang de tijd ook was, alles is toch te kort...dinsdag hebben we nog een kleine ceremonie en word ze gecremeerd dus ik kan der nog 1x kussen... En daarna door?! Ik wil helemaal niet door, overdag kan ik prima beredeneren dat het beter is voor haar en dat de kans is dat ze überhaupt de zwangerschap had overleeft niehiel was. Maar de pijn steekt zo. Mijn lichaam is moe en aan het herstellen van een bevalling (al heb ik echt mazzel gehad want ze was er binnen 8 (!) uur en zo'n bevalling kan 3 (!) dagen duren.)
Maar ik zoek iets, en ik weet dat ik die leegte niet op kan vullen want het wiegje in de slaapkamer is en blijft voorlopig echt leeg...
maandag 23 september 2013 om 00:31
maandag 23 september 2013 om 00:40
Swop77, dank je wel. Hebben jullie mooi afscheid genomen van je dochter? Ik ga niet meer naar haar toe, vrijdag hebben we der gewassen, geknuffeld, gekust en eigenlijk heb ik mezelf proberen voor te houden dat we haar vooral kennen als de baby in mijn buik en dat het nu de baby in ons hart is. Want we wisten al dat we fysiek "snel" afscheid moesten nemen. Pfff we hebben zoveel beslissingen gemaakt: maar ze dan ook uitvoeren is 10x zo zwaar...dikke knuffel terug naar iedereen die dit ook mee gemaakt heeft!
maandag 23 september 2013 om 00:53
Die beslissingen zijn zo moeilijk he. In zo'n korte tijd moet je over zulke moeilijke dingen nadenken. Heel moeilijk vond ik dat.
We hebben mooi afscheid kunnen nemen. De bevalling ging heel goed. Ik was, net zoals ik bij jou las, zo vreselijk bang. Maar toen ze er eenmaal was, was het fijn. Ze was te teer om echt te knuffelen helaas maar lag wel lekker bij ons in haar mandje. We hebben ook veel foto's.
Ze is gecremeerd en we kunnen inmiddels haar as halen. Gek genoeg kunnen we die stap echter nog niet maken.
Dinsdag wil je haar nog wel even zien? Zijn jullie samen bij de plechtigheid of meer mensen?
Ik kreeg een kaartje met deze tekst:
Je bleef niet
En toch blijf je
En leef
Voor altijd in mijn hart
En daar zit ze ook, in mijn hart.
Kan je een beetje slapen? Gezien get tijdstip niet he? Ik heb na 2dgn een keer een slasptabletje gehad en dat heeft mij enorm geholpen.
Hopelijk krijg je zometeen nog een beetje rust zodat je kan slapen.
We hebben mooi afscheid kunnen nemen. De bevalling ging heel goed. Ik was, net zoals ik bij jou las, zo vreselijk bang. Maar toen ze er eenmaal was, was het fijn. Ze was te teer om echt te knuffelen helaas maar lag wel lekker bij ons in haar mandje. We hebben ook veel foto's.
Ze is gecremeerd en we kunnen inmiddels haar as halen. Gek genoeg kunnen we die stap echter nog niet maken.
Dinsdag wil je haar nog wel even zien? Zijn jullie samen bij de plechtigheid of meer mensen?
Ik kreeg een kaartje met deze tekst:
Je bleef niet
En toch blijf je
En leef
Voor altijd in mijn hart
En daar zit ze ook, in mijn hart.
Kan je een beetje slapen? Gezien get tijdstip niet he? Ik heb na 2dgn een keer een slasptabletje gehad en dat heeft mij enorm geholpen.
Hopelijk krijg je zometeen nog een beetje rust zodat je kan slapen.
Zo welkom dat het bijna pijn doet...
maandag 23 september 2013 om 07:32
Ben inmiddels al weer wakker, gelukkig slaap ik smiddags nog maar denk vooral dat mijn lijf die rust wil na de bevalling. Ik wil haar morgen nog wel zien, ik laat eerst mijn man kijken waarbij wil graag het mooie beeld wat ik in mijn hoofd heb zo houden.
Lief gedichtje, het is gewoon lastig om je weg in de wereld te vinden terwijl er zo iets grootst mist. En ik had haar zo graag leren kennen en alles geleerd over de wereld.
We nemen dinsdag afscheid samen mijn mijn en man's gezin en een paar goede vrienden. Mijn zussen waren uiteindelijk bij de bevalling omdat alles plots zo snel verliep. En dat was heel mooi, en ik heb dus ook foto's van de stukjes die ik mis (je denkt alleen maar auw!) Ik ga nog wat proberen te zeggen morgen maar geen idee of dat ik daar toe in staat ben.
Lief gedichtje, het is gewoon lastig om je weg in de wereld te vinden terwijl er zo iets grootst mist. En ik had haar zo graag leren kennen en alles geleerd over de wereld.
We nemen dinsdag afscheid samen mijn mijn en man's gezin en een paar goede vrienden. Mijn zussen waren uiteindelijk bij de bevalling omdat alles plots zo snel verliep. En dat was heel mooi, en ik heb dus ook foto's van de stukjes die ik mis (je denkt alleen maar auw!) Ik ga nog wat proberen te zeggen morgen maar geen idee of dat ik daar toe in staat ben.
maandag 23 september 2013 om 12:08
Dat klinkt als een 'fijn' afscheid. Gaan jullie ook muziek draaien? Dapper dat je zelf wat wilt gaan zeggen. Lijkt me heel moeilijk.
Bijzonder dat je zussen bij de bevalling waren. Je man ook wel?
Bij ons heeft niemand haar verder gezien. Ook de foto's heeft nog bijna niemand gezien. Vind het zelf ook moeilijk om ze te bekijken. Ze was zo welkom...
Bijzonder dat je zussen bij de bevalling waren. Je man ook wel?
Bij ons heeft niemand haar verder gezien. Ook de foto's heeft nog bijna niemand gezien. Vind het zelf ook moeilijk om ze te bekijken. Ze was zo welkom...
Zo welkom dat het bijna pijn doet...
maandag 23 september 2013 om 14:55
Ja, we hebben muziek morgen. Mijn man was ook bij de bevalling maar mijn zussen kwamen binnen toen bijna mijn vliezen braken en ik onwijs veel pijn dus het was heel fijn om ze er bij te hebben. En verder zijn mijn ouders en schoonouders en beste vriendinnen meteen komen kijken om ons "popje" want zo vond ik haar er uit zien te bewonderen. Iedereen heeft haar gekust en geknuffeld. Ik ben helemaal verliefd, ik heb gisteren zelfs haar foto uitgeprint want ik bleef maar kijken naar mijn telefoon (waarmee ik ook een aantal foto's gemaakt had) Zo mooi, maar iedereen gaat er anders mee om natuurlijk. Swop77 gaan jullie meteen door voor nog een kindje?
maandag 23 september 2013 om 15:10
Ik kon even niet meer reageren gisteren. Ik begrijp wat je bedoelt met dat het toch mooi was. Zo heb ik het ook ervaren. Je wordt toch papa en mama. We hebben haar vastgehouden, foto's gemaakt, alles erop en eraan en ik ben zo blij dat we het gedaan hebben, het was zo mooi!
Het heeft bij mij inderdaad wat langer geduurd. Donderdag werd ik om 09.00 uur opgenomen en vrijdag om 3.15 is ze geboren. Maar de placenta kwam niet en ik ben 2 liter bloed verloren dus moest ik alsnog onder een ruggeprik "gecuretteerd" worden.
Iedereen in het ziekenhuis was zo lief en behulpzaam. Ik ga een mooie kaart uitzoeken voor de afdeling verlosunde. Ze hebben iets dat onmogelijk is toch een beetje dragelijker weten te maken.
Als ik je zo hoor hebben jullie een eigen crematie geregeld? Moeilijk hoor, er komt zo veel op je af. Wij wilden haar eigenlijk afstaan aan de wetenschap. Met het idee dat het dan toch nog ergens goed voor is en dat iemand er misschien iets van kan leren. Dit bleek uiteindelijk in mijn geval niet mogelijk en toen wilden we gewoon voor een collectieve crematie gaan. Toen ik echter bijna uit het ziekenhuis ontslagen werd en we daarvoor moesten tekenen brak ik helemaal en ik kon het idee van een hele hoop (te) kleine baby's op een hoop in een grote oven niet uit mijn hoofd zetten. Dus hebben we besloten haar zelf in de duinen te begraven. We wonen vlak bij het strand en zo ben ik toch vaak bij haar in de buurt als we naar het strand fietsen.
Wat jij hebt met Blof heb ik met dat liedje van Maaike Ouboter. Dat hoorde ik eergisteren en ik wist niet meer waar ik het moest zoeken.
Pffff, sorry dat ik jouw topic gebruik om ook mijn verhaal van me af te schrijven! Het is zo onwerkelijk allemaal en op een of andere manier vind ik het fijn om te weten dat we niet de enigen zijn. Hoe zeer je natuurlijk ook wenst dat dit niemand overkomt.
Swop, ook voor jou een hele dikke kus. Jeetje zeg. Wat een mooie tekst ook dat kleine gedichtje. Vind je het goed als ik die ergens voor gebruik?
Hebben jullie dat ook, dat iedereen zo meeleeft dat je je bijna schuldig gaat voelen? We hebben inmiddels meer bossen bloemen dan vazen in huis, de kaarten blijven ook binnenstromen en de telefoon staat roodgloeiend maar ik ben het praten met iedereen een beetje moe...
Sorry voor de wirwar hierboven. Zo gaat het er dus ook in mijn hoofd aan toe.
Het heeft bij mij inderdaad wat langer geduurd. Donderdag werd ik om 09.00 uur opgenomen en vrijdag om 3.15 is ze geboren. Maar de placenta kwam niet en ik ben 2 liter bloed verloren dus moest ik alsnog onder een ruggeprik "gecuretteerd" worden.
Iedereen in het ziekenhuis was zo lief en behulpzaam. Ik ga een mooie kaart uitzoeken voor de afdeling verlosunde. Ze hebben iets dat onmogelijk is toch een beetje dragelijker weten te maken.
Als ik je zo hoor hebben jullie een eigen crematie geregeld? Moeilijk hoor, er komt zo veel op je af. Wij wilden haar eigenlijk afstaan aan de wetenschap. Met het idee dat het dan toch nog ergens goed voor is en dat iemand er misschien iets van kan leren. Dit bleek uiteindelijk in mijn geval niet mogelijk en toen wilden we gewoon voor een collectieve crematie gaan. Toen ik echter bijna uit het ziekenhuis ontslagen werd en we daarvoor moesten tekenen brak ik helemaal en ik kon het idee van een hele hoop (te) kleine baby's op een hoop in een grote oven niet uit mijn hoofd zetten. Dus hebben we besloten haar zelf in de duinen te begraven. We wonen vlak bij het strand en zo ben ik toch vaak bij haar in de buurt als we naar het strand fietsen.
Wat jij hebt met Blof heb ik met dat liedje van Maaike Ouboter. Dat hoorde ik eergisteren en ik wist niet meer waar ik het moest zoeken.
Pffff, sorry dat ik jouw topic gebruik om ook mijn verhaal van me af te schrijven! Het is zo onwerkelijk allemaal en op een of andere manier vind ik het fijn om te weten dat we niet de enigen zijn. Hoe zeer je natuurlijk ook wenst dat dit niemand overkomt.
Swop, ook voor jou een hele dikke kus. Jeetje zeg. Wat een mooie tekst ook dat kleine gedichtje. Vind je het goed als ik die ergens voor gebruik?
Hebben jullie dat ook, dat iedereen zo meeleeft dat je je bijna schuldig gaat voelen? We hebben inmiddels meer bossen bloemen dan vazen in huis, de kaarten blijven ook binnenstromen en de telefoon staat roodgloeiend maar ik ben het praten met iedereen een beetje moe...
Sorry voor de wirwar hierboven. Zo gaat het er dus ook in mijn hoofd aan toe.
Ik denk dat we in Nederland een onderwerpenprobleem hebben
maandag 23 september 2013 om 16:40
Kaarsvet, zo mooi is hartverscheurend he... Dat liedje gaat precies over het juiste, zegt precies wat we voelen. Hoe het had moeten zijn...
Ik moet al huilen bij de eerste klanken.
Ons meisje is nu 2 maanden geleden overleden en ik merk dat het nummer me nu ook kracht geeft.
Dat nummer van Maaike is idd ook zo raak! Ik luister ook veel naar een nr van kylie Minogue.
In het mandje hadden we een knuffelde van (woezel en) pip gedaan. En het liedje 'ga je mee naar het land van je oogjes dicht' doet ook zo zeer...
Dat gedichtje mag je gerust gebruiken hoor! Volgens mij staat het ook gewoon ergens op interet.
Jullie hadden beide dus lichamelijk ook nog een hele zware bevalling. Amber, wel heel mooi dat daardoor je dierbaren erbij waren. Moet voor hun ook heel heftig zijn geweest.
Mijn bevalling was een kadootje, het ging zo gemakkelijk. Ze was er binnen een paar uur.
De foto's zijn voor de meeste mensen te moeilijk denk ik. Ons meisje was prachtig uiteraard
maar objectief gezien was ze dat niet. Ze was bijv al helemaal slap. Op de foto's niet fijn voor anderen om te zien denk ik.
Wat mooi, in de duinen. Echt een plekje om met de wind in je haren voluit huilend je kindje te herdenken. Prachtig.
We hebben voor crematie gekozen maar zonder ons erbij. We kunnen nu haar as halen. Weet nog niet wat ik ermee wil. Sieraad? Mooi beeldje?
Hebben jullie je kindje aangegeven? Wij hebben dat samen gedaan en ik vind dat zo mooi. Heerlijk om haar naam in ons trouwboekje te zien staan. Ze bestaat echt!
Meeleven was heel wisselend. Sommige mensen waren hartverwarmend. Anderen zo hard... Vooral mijn leidinggevende was ijskoud
Vandaag ook weer naar gesprek op het werk gehad en dan voel ik me zo kwetsbaar.
We gingen 3 dagen na de bevalling trouwens al op vakantie (uuhh geen goed idee maar oké) en hadden dus gelukkig niet steeds telefoontjes enzo.
Het is bij jullie allebei jullie eerst kindje? Ik heb al drie kindjes en dat heeft me er wel doorheen gesleept. Voor de anderen moesten we door. Rouwen staat daarom ook wel eens op een te laag pitje...
Amber, jij schreef zo mooi dat de kinderwens nu nog groter was. Dat vind ik zo herkenbaar! Wij gaan nu idd door voor nog een kindje. Net weer ongesteld geworden en dat voelt wel heel dubbel...
Heel verhaal, sorry. Het is fijn om zo met jullie te praten.
Ik moet al huilen bij de eerste klanken.
Ons meisje is nu 2 maanden geleden overleden en ik merk dat het nummer me nu ook kracht geeft.
Dat nummer van Maaike is idd ook zo raak! Ik luister ook veel naar een nr van kylie Minogue.
In het mandje hadden we een knuffelde van (woezel en) pip gedaan. En het liedje 'ga je mee naar het land van je oogjes dicht' doet ook zo zeer...
Dat gedichtje mag je gerust gebruiken hoor! Volgens mij staat het ook gewoon ergens op interet.
Jullie hadden beide dus lichamelijk ook nog een hele zware bevalling. Amber, wel heel mooi dat daardoor je dierbaren erbij waren. Moet voor hun ook heel heftig zijn geweest.
Mijn bevalling was een kadootje, het ging zo gemakkelijk. Ze was er binnen een paar uur.
De foto's zijn voor de meeste mensen te moeilijk denk ik. Ons meisje was prachtig uiteraard
maar objectief gezien was ze dat niet. Ze was bijv al helemaal slap. Op de foto's niet fijn voor anderen om te zien denk ik. Wat mooi, in de duinen. Echt een plekje om met de wind in je haren voluit huilend je kindje te herdenken. Prachtig.
We hebben voor crematie gekozen maar zonder ons erbij. We kunnen nu haar as halen. Weet nog niet wat ik ermee wil. Sieraad? Mooi beeldje?
Hebben jullie je kindje aangegeven? Wij hebben dat samen gedaan en ik vind dat zo mooi. Heerlijk om haar naam in ons trouwboekje te zien staan. Ze bestaat echt!
Meeleven was heel wisselend. Sommige mensen waren hartverwarmend. Anderen zo hard... Vooral mijn leidinggevende was ijskoud
Vandaag ook weer naar gesprek op het werk gehad en dan voel ik me zo kwetsbaar. We gingen 3 dagen na de bevalling trouwens al op vakantie (uuhh geen goed idee maar oké) en hadden dus gelukkig niet steeds telefoontjes enzo.
Het is bij jullie allebei jullie eerst kindje? Ik heb al drie kindjes en dat heeft me er wel doorheen gesleept. Voor de anderen moesten we door. Rouwen staat daarom ook wel eens op een te laag pitje...
Amber, jij schreef zo mooi dat de kinderwens nu nog groter was. Dat vind ik zo herkenbaar! Wij gaan nu idd door voor nog een kindje. Net weer ongesteld geworden en dat voelt wel heel dubbel...
Heel verhaal, sorry. Het is fijn om zo met jullie te praten.
Zo welkom dat het bijna pijn doet...
maandag 23 september 2013 om 16:44
